Jipie, we gaan binnenkort op reis

Hallo allemaal,

grrrr

Ikke niet blij..
Groote broer wist iets wat ik niet wist.
Hij wist al voor mij dat ik op verlof mocht ...
Snif. Snif.

Hij heeft me weken zitten plaggen en vragen stellen.
Hoe kon ik dat weten als mijn baasje nooit tijd heeft voor mij.
Snif. Snif.

Maar ...
Eindelijk...
Baasje heeft wat verklapt
...
Ikke blij want ik kan jullie wat meer uitleggen.
Alle details ken ik nog niet want we zijn nog niet weg.
We gaan pas deze week naar mevrouw Ilse of mijnheer Didier.

Maar,
ik weet wel dat Mimi, Honey en ik samen op grote bootreis gaan.
Maar blijkbaar gaat groote broer deze keer niet mee.
Pffff.
Zou dat betekenen dat ik elke dat zelf het verslagje moet schrijven?
Pfff

Eerst gaan we naar een muziek spektakel met grote trommels, pijpdingen enzo.
Daarna gaan we de ijslanders achterna en beginnen aan de kleine oversteek
We gaan strijden vikingen, relaxen in warm stoomwatervallen enzo.
Maar tegelijk gaan we blijkbaar de extreme koude te ge moed.
Ik moet mijn wollensokken terug bovenhalen.
Pffff.

Moet ik nu blij of droevig zijn...
Misschien als ik nog meer info krijg..
Maar waarom moet dit altijd zo lang duren voor ik iets weet
Pffff

Ik denk dat ik nu nog  naar de vakhond stap.
Ik eis duidelijkheid

Sloefie de bloggende hond
die ook wel een beetje blij is voor op verlof te mogen

Druk Druk Druk maar toch een snelle inhaal

Hallo lieve mensenlezertjes,

Het heeft echt veel te lang geduurd en er is echt heel veel gebeurd sinds mijn verslagje.
Maar hoe pik ik nu de draad best op?
Mijn Groote Broer wil dat ik vertel over de komende reis, maar betekent dat ik zomaar een gat van enkele maanden mag maken?
Zou baasje dan niet heel boos zijn?

Pffff, wat doe ik nu het best?
Beginnen met het einde.. of toch maar beginnen bij de start ?!?
Ik kan nu nog uren zitten nadenken hoe, maar dat kan ook niet want het is druk druk druk.

En in plaats van direct te beginnen over binnenkort, zal ik maar makkelijk beginnen.
Ik denk dat jullie wel kunnen akkoord gaan dat ik start waar ik vorige maal eindigde.
Een lange vlucht naar huis van een zeer mooie reis met heel veel was en plas als gevolg.
Maar dat was voor de baasjes en terwijl mochten broer en ik de tuin onveilig maken.
Ik voelde wel dat ik oud aan het worden was, maar dat ravotten zo veel energie vraagt..

Ik heb nog geprobeerd enkel weken het tempo van Sandra bij te houden, maar mijn oude lijf kan nog moeilijk mee.
Het werd dus tijd om aan de opvolging van mijn rol te denken.
In Um werd een groot conclaaf georganiseerd met alle Pelouchen en niemand zag het echt zitten.
Als jij er niet bent, … “zaagt ze te veel”, “heeft ze veel aandacht nodig vooral tijdens de zware nachten”, “is ze te onrustig”
Dus niemand wou de taak overnemen.  Pfff.

Dagen zonder oplossing werden weken… en tja ik bleef het tempo maar volhouden.
En ergens in maart zag ik plots de oplossing.. ‘Honey’ de beer was op zoek naar een nieuw baasje.
Ze zat eenzaam naar buiten te kijken of echt niemand haar wou adopteren…
Ik heb enkele malen een uitstapje naar haar gemaakt en afgetast wat voor pelouche er in het lijf zat.
En hoe meer we praatte – eerst moeilijk want beers is toch nog iets anders dan mens of honds… - hoe meer het klikte.
Nu dat ik een waardige opvolger had, moest ik haar nog Sandra doen leren kennen.
Maar hoe diende ik dat weer aan te brengen….

Tijdens de werkuren geraakte ik via via in de wandelgangen aan de praat met Mimi, een andere hond van dezelfde origine.
Mimi is een lief hondje en had ook wel een tof baasje.
Nu Mimi zou ook mijn taak wel over kunnen nemen hebben, maar dat wou ik haar baasje niet aan doen.
Dus spanden Mimi en ik samen met 1 doel :  ‘Honey’ tot bij Sandra krijgen.
Mimi sprak met haar baasje Doortje of Dorothea voor de mensen  en het plan kreeg vorm.

Wanneer het exact gebeurd .. mijn bolletjes in mijn kop laten het me niet toe om het me te herinneren.
Maar op een dag , na enkele uitjes met de collega’s ,  kwam mimi uit de handtas van Doortje met een zakje.
En mooi geëmballeerd zat daar Honey….
Sandra keek er een beetje onwennig naar.
Ik stelde mijn baasje maar direct gerust dat ik nog niet opgaf, en dat Honey er gewoon een extraatje was.
En zo zijn Honey en ik nu de 2 rust-brengende Pelouchen van baasje Sandra.

En daar ik met mimi zo goed overeenkwam zijn mimi en ik wel een paar keer samen naar de hondenweide gegaan.
Langnekje had ik al maanden niet meer gezien en ik miste haar ook beetje….  Maar met Mimi klikte het echt.
We hebben echte hondengesprekken…  en blijkbaar vinden we dezelfde boompjes het leukste.
En daardoor moesten haar en mijn baasje ook wel meer afspreken want tja..

Zoals je op mijn smoelenboek al zag hebben grootte broer, Mimi, Honey en ik al enkele kleine avonturen gehad : een dagje zee, een HRC, …
We gingen zelfs een weekendje op pad met oma-grootmoeder-meter Rita en opa Vic.
De laatste weken zijn we zelfs al mee op fietspad gegaan.. allez wij Pelouchen laten ons rijden.. de mensheid moet trappen J


Nu dat het ver tijd is voor samen met mijn vriendjes in de tuin te gaan spelen, ga ik denk ik afronden.
Ik beloof plechtig op mijn honden zieltje dat het verhaal voor Groote Broer ook wel weldra komt







Daaaaaag mijn liefste mensenvriendjes,
Woef Woef


Sloefie
bijgestaan door Mimi en de in de leer-zijnde Honey

Psst broer

Psst broer, 

Het is hier nogal stil hoor. 

Moet jij nix vertellen over je komende reis naar Noormannen, vuurspuwende bergen en mannen met rokken aan? 

Je broer, neefjes en vriendjes.