S9 - Cinque Terre

Goede morgen mensenvriendjes...

Deze ochtend stond de wekker heeeeeeel vroeg voor een verlofdag. Om 6u dienden we op te staan om ons klaar te maken, iets te ontbijten, onze zak op te pikken en naar de afspraak te gaan. Om stipt 7u begonnen de excursies te vertrekken en wij waren als tweede weg. We hadden ons zo goed als neergeploft in de zetels van het theater toen de Denver girls Sloefie riepen. Ik blafte snel terug en toonde Sandra waar ze zaten. Toen bleek dat ze dezelfde excursie hadden geboekt, werd het duidelijk dat we met zijn vijfjes gingen optrekken...

Het eerste deel van de uitstap was een bijna 2 uur durende bus rit van uit Livorno naar Portovenere. Dit is een klein havenstadje met een nog zeer mooie, oude stadskern, stadsmuren, kerk en kasteel. We bleven daar ongeveer een uur hangen en dan moesten we klaar staan om op de ferry te stappen. Dit is een van de makkelijkste manieren om de 5 dorpen, Cinque Terre, te bezoeken. Je kan ook wel met de auto of met de trein, maar dan krijg je niet dezelfde vergezichten over die dorpjes.

Daar we met 5 bussen waren (elk +/- 32 passagiers) hadden ze een aparte boot voor de Holland America gereserveerd. Er zaten nog 2 andere groepen op: een van Noorwegen en een Nederlandse groep.  De Nederlandse gids en de lokale gids vertelden alles op de boot. Dit leverde wel grappige situaties op: in het Nederlands diende je bijvoorbeeld 1500 treden te doen om boven aan een huisje te geraken, terwijl zij die Engels begrepen er slechts 1000 dienden te doen.

We voeren voorbij Riomagiore, Manarole en Corniglia. De eerste 2 liggen echt aan het water, het laatste ligt helemaal bovenaan de top van de berg en de enige manier om daar te geraken is... de trappen te doen. Je vraag je misschien af of die dorpjes nog bewoond zijn? Wel enkel tijdens het oogstseizoen van de druiven en de olijven want de rotswanden zijn uiterst geschikt voor deze planten. Maar kan je je voorstellen dat je als hondje elke dag zoveel trappen moet doen? Of dat je met Sandra naar de winkel gaat, thuis komt en dan vaststelde dat je wc papier vergeten bent?

In het volgende dorpje Vernazza meerden we even aan en kregen we een uurtje om eens rond te kijken. Nu was het broeierig heet en de Denvers Girls hadden zin op een ijsje. Dus hebben we allemaal samen een gelato gekocht en lekker opgesmuld. Nog even enkele winkeltjes bekijken en het was alweer tijd voor de ferry.

Daar waar het eerste tochtje zo’n 30 minuten duurde, waren we er hier heel snel ter plaatse. We kwamen aan in het dorpje Monterosso, het grootste van de 5 dropjes. We kregen nog wat instructies (zoals visrestaurant RECHTS, pasta LINKS, ..) en kregen we 2 uur de tijd om rond te gaan in het dorpje. Nu was het al bijna 1u en we hadden allemaal een beetje honger. Daar we eens op ons gemak wouden zitten om pasta te eten - en liefst in een koele plaats - gingen we het linkse steegje in. Na 5 restaurantjes over te slaan, zag er een van de ladies ‘AIRCO’ staan en daar moesten we dus gaan eten. Alle gerechten die ze op het eilandje maken (als je iets typisch wil eten ) is op basis van Pesto. Nu Sandra wou dat wel proberen en bestelde haar een Pizza Pesto (mozzarella, tomaat, Pesto). Een van de dames nam een pasta pesto en de 2 anderen wilden wel ravioli met ricotta maar toch liever met tomatensaus. Na het eten hebben we nog even in het dorpje rondgewandeld en heeft Sandra me nog even een boompje laten zoeken. Iets voor 3u ben ik dan maar hard binnen blaffen en heb hun de weg terug gewezen.

Van uit het verzamelpunt ging het richting station om daar de trein voor 1 halte te nemen. Om met 5 groepen op 1 trein te geraken moet je wel goed georganiseerd zijn en zonder te veel problemen gingen we allemaal netjes op tijd de trein op. Toen we uitstapten, werd onze groep apart geroepen. Ze hadden een probleem want onze bus was in panne gevallen en ze wisten nog niet direct hoe ze dat gingen op lossen. Een 5 minuutjes later kwam dan het telefoontje: splits bus 5 in 4 groepjes en zet op elke andere bus een groepje. Oef... we dienden dus niet de hele afstand met de pootjes af te leggen en we gingen nog op een deftig tijdstip aan de boot terug geraken.

Op de terugweg kregen we het verhaal van 22 oktober 2011 te horen. Toen is het in de regio zo hard beginnen regenen ( op 4 uren tijd kregen ze wat ze normaal op 1 jaar krijgen) dat er een deel van de dorpen verwoest of onder een hoop modder belande. De gids vertelde ons dat de restaurants gaten in hun plafond hebben gemaakt om zo de toeristen (en hun zelf) op een veilig hoogte te krijgen want de vuiligheid kwam uiteindelijk tot 2m hoog de huizen binnen. Slechts enkele mensen stierven in deze tragedie maar de opkuis was enorm. Tegen Pasen 2012 was alles voldoende opgeruimd dat de toeristen terug in het gebied mochten komen. Sommige stukken hebben ze niet gerestaureerd gekregen omdat ze te hard beschadigd werden. Er is zo bijvoorbeeld een deel van het wandelpad (pad van geliefden genoemd) tussen de verschillende dorpen dat weggespoeld is of te onveilig om te gebruiken.

Toen we op de autostrade naar de boot aan het rijden waren, heeft de gids natuurlijk ook wat positievere dingen verteld. Zo toonde ze ons de marmeren bergen en iets later de scheve gebouwen van Pisa. Het is immers een fabeltje dat enkel de toren zou scheef staan, alles in het dorp staat scheef. Een half uurtje later waren we bij onze vertrouwde boot terug en konden we onze pootjes nog wat strekken. Oei, oei.. het was al over 5u.. en ik wou nog wat met mijn pootjes in het bubbelbad.

Sandra is direct naar de kamer gespurt, heeft haar badpak aangetrokken, mij mijn zwembroekje gegooid en de zak klaargemaakt. 5 minuten later lagen we al te dobberen in het zwembad. Om half zes begon de BBQ op het achterdek dus hebben we ons laten opdrogen en dan even gaan piepeloeren wat voor beentjes ze voor mij hadden.

Daar Sandra de regenjas van een van de Denver Girls in haar rugzak had gestopt, is ze nadien even tot aan hun kajuitje gestapt. Ze hebben zo een hoekkajuit op de achtersteven: AMAI ik verloor mijn weg er bijna. Een terras langs 2 zijden, 2 badkamers, 3 bedden en een privé steward. Ik heb niet durven vragen hoeveel hun verlof je zo moest gekost hebben, maar ze vertelden Sandra dat het goedkoper was deze suite te nemen dan 3 kajuiten voor 1 persoon. Dat kon Sandra wel geloven...

Sandra heeft, terwijl ik dit blogje schrijf, de foto’s overgetankt en nu kunnen we dus rustig genieten van ... de voetbal (of wat er van gaan zien... want onze oogjes vallen toe)

Slaapwoef

S8 - Rome

Goede avond lieve lezertjes,

vandaag zat er niemand achter onze veren..  Vandaag meerden we aan in de haven van Rome die op ongeveer 1u30 rijden van Rome ligt. Maar met de trein ben je er normaal wat sneller.  Dus het plan vandaag was als we wakker geraken, staan we op, maken we ons klaar en gaan we op zoek naar ne trein.

Maar tja.. ons Zaza was weer eens wat vroeger wakker dan dat ze wou en dus heb ik haar verplicht om haar nog eens om te draaien. Allez wie gaat er nu om 5 u opstaan om naar Rome te gaan. Goe zot mijn baasje. Uiteindelijk zijn we om 8u30 opgestaan en hebben op ons gemak een douchke genomen en uitgebreid ontbeten op het achterdek. Uiteindelijk zijn we aan wal gegaan om 9u15. Het eerste wat opviel was dat we direct op een bus geduwd werden. De haven van Civitavecchia is zo groot dat ze wel een bus moeten inzetten. Na een busrit van een dikke 5 minuten werden we afgzet in een neutrale zone.  Andere Belgen hadden Sandra uitgelegd dat de bus je dicht bij het station afzet en dus besloot Sandra geen shuttlebus te nemen van de neutrale zone naar het station. Uiteindelijk hebben we een dik halfuur doorgestapt  en was de trein 2 minuten weg toen we aankwamen in het station. Dan maar rustig het ticketje heen en weer kopen en ons een plaatsje zoeken om te wachten.

Zo’n 5 minuten later zei er iemand plots ‘zit jij hier ook te wachten’.  Het was de meneer die haar had verteld dat het een korte wandeling was. Blijkbaar zette de bus ons verder af dan ooit te voren en hadden ze zich hierdoor misrekend. Om 10u44 was de trein daar en weg waren wij.  Om 11u30 kwamen we aan in het station van Sint Pieter en stapte we uit. Na een wandeling door de straatjes stonden we plots op het plaats waar PopieJopie elke zondag zijn handje zwaait.  Sandra ging even in de schaduw staan en dacht na.  Het was nog geen middag en er stond al 34 graden op de thermometer van de apotheker op de hoek ... dus ik vond dat we te niet veel moesten wandelen ... Sandra vroeg me of ik het leuk zou vinden om een busje te nemen en om dan eens rond te rijden. Ik vond het wel oke als ik  maar eens wat water kon drinken. Sandra gaf me dan een bakje met water en dronk ook een grote slok water.

Samen kochten we ons dan een ticketje om te hoppen op de bus en we zochten naar de bus. Eens in de bus gingen we direct op het bovendek zitten en smeerden we ons goed in. Nadien werd de camera in de aanslag genomen en moest ik heel rustig in de zak (in de schaduw gelukkig) zitten.  Na enkele stops besloot Sandra er terug af te gaan. We stapten af aan Baberini. Ik vroeg haar waarom en ze zei ‘je gaat het wel zien en ik ben zeker dat je het leuk gaat vinden’.  Ik denk dat Sandra een gps in haar hoofd heeft zitten want niet een keer keek ze op het plan. Ik heb na enkele minuten nog eens geprobeerd maar ze zei dat ik mijn neus maar diende te gebruiken.  En plots kwam de geur in mijn snoet gekropen. Ik rook iets ala Nachos. En ja hoor enkele minuten later stapte Sandra binnen in een Hard Rock Cafe.   

Zelfs toen we daar al 10 minuten binnen zaten, liep het zweet nog steeds van Sandra. Een beetje normaal daar de temperatuur toen al tegen de 39 zat. We bestelden onze normale maaltijd en drank ... alleen hebben we wel enkele refills gevraagd van de Pepsi Max. Na een uurtje besloten we dan toch af te rekenen en op shooter tocht te gaan. Jiha we vonden wat we zochten en iets later stonden we buiten. Amai... was ik sneller binnen dan buiten.. De hitte was te voor mij... Sandra heeft me dan in de zak gestoken met een lekkere koele  handdoek om mij en zo konden we verder. 

We reden de hele toer verder en zagen zo de belangrijkste monumenten van op afstand... En toen we terug rond Sint Pieter waren stapten we af. We besloten toen op ons gemak naar de trein terug te slenteren. In het station stond er buiten dat er iets na vieren een trein ging vertrekken naar de haven niets maar ook niets aangeduid.  Sandra gokte het perron op basis van waar we in de ochtend af waren gestapt.  De trein kwam mooi op tijd binnen gereden en dus waren we tamelijk zeker dat we de juiste kozen. Na enkele stationnetjes te doen ... bleef hij plots een 20 minuten staan. Daar de meeste passagiers uiteindelijk toeristen waren, wist niemand echt wat er aan de hand was.  Sandra en ik zaten bij een mama met 2 jongens die zich begonnen te vervelen. Daar ze een maskertje hadden gekocht hebben we dan met de toestische kaartjes en zakjes een handpakje voor het masker. De 2 jongens hebben dan gladiator en opzichter zitten spelen en amuseerden zich kostelijk. Ik heb me heel stilletjes gehouden want had een beetje schrik.

Eens in het station terug stond er netjes een shuttlebus te wachten om ons van de station tot aan de haven te brengen en nadien was er een shuttlebus van de haven tot aan de boot.  Sandra had deze ochtend gepland om rond 5u terug binnen te zijn en was net half zes geworden. Maar daar we daar wat stil hadden gestaan vind ik toch dat ze het goed gedaan had.

Daar we een meer dan serieuze maaltijd hadden gegeten hadden we niet veel honger meer en besloten we enkel nog een Mojito op te pikken aan de poolbar. Uiteindelijk zijn we daar nog 2 uur blijven hangen want het weer was zo goed dat we geen zin hadden om binnen te gaan (en tot op het terras te wandelen). Uiteindelijk zijn we met een extra Mojito op ons balkon de zonsondergang beginnen trekken en zo de avond ingegaan.  Sandra heeft de foto’s nog van de toestellen beginnen nemen en de rugzak voor onze uitstap  klaargemaakt terwijl ik de blog van vandaag schreef.

Op tv is het toch maar voetbal dus hebben we besloten om de oogjes toe te doen en naar droomland te vertrekken.. Tot morgen.

Sloefie

S6 - Dagje zee

Goede morgen liefste lezertjes,

Gisteren hadden we onze klokken een  uurtje moeten versnellen, nu mochten we het alweer vertragen. Gelijk welke hond zou er hondsdol van worden... We mochten wel uitslapen vandaag want het is een dagje op zee.  Maar als je tegen Sandra zegt dat ze mag uitslapen is ze steevast wakker om  7u. Heb haar toegeblaft dat het nog te vroeg was en dat ze haar nog eens moest omdraaien. Ze heeft naar mij geluisterd en we zijn uiteindelijk om 8u30 opgestaan. 

Daar ze gisteren te lui was om te douchen, heeft ze deze morgen daar uitgebreid tijd voor genomen. Uiteindelijk zijn we iets na 9u gaan ontbijten op ons favoriete plaatsje in de ochtend : het achterdek.  Een wafel met heel veel vers fruit afgewerkt met een glas vers fruitsap maakte vandaag ons ontbijt. Een dag zonder koffie is een dag dat niet goed kan lopen, dus zijn we samen om een koffie gewandeld op dek 11.  

Snel naar de kajuit om een badpak aan te trekken en de zak met goodies voor mens en dier te vullen en we we waren klaar voor een dagje NIETS doen. Toen we aan het zwembad kwamen vonden we het plots toch net iets te warm om een plaatsje in volle zon te zoeken. Ik gebruikte mijn speurneus en vond ons een rustig plaatsje in de schaduw dat ook niet te ver van het water lag...  Sandra bedankte mij met een lange knuffel. Onze 4 handdoeken mooi op de zetels gelegd en we konden ons installeren. Sandra nam haar leesboek en ik had me zo geïnstalleerd dat ik goed kon waken (met een half oog open)

Toen het plots 2u was vonden we het tijd voor toch iets te knabbelen. Sandra deed haar short en t-shirt aan en ging op pad terwijl ik op onze 2 zetels waakte. Mmmmm... Sandra had voor mij nacho chipjes mee en voor haar een kleine portie Lasagne.  Nadien deden we verder met het harde werk : lezen en waken.. 

Iets na 3en kwam er een dame langs die Sandra aansprak. Ik spitste direct mijn oren en stond klaar voor de aanval. De dame vertelde haar dat er vanavond in het thais restaurant een speciale actie liep. Daar het formal night was ( iedereen diende dus super opgekleed te zijn) ging er weinig of geen volk zijn in het restaurant. Daar ze toch wouden koken en opdienen mochten ze bij mensen die al eens langs waren geweest het voorstel doen : 2^de keer langskomen is ½ prijs. Zo een mooie actie kon Sandra niet laten schieten, ze had immers super lekker gegeten. Dus de dame nam haar naam op en we konden tegen 6u30 terug met stokjes eten.

Om 4u werden we wakker gemaakt door een meneer die in de luidspreker sprak: we gingen door de straat van Messina  varen. Dit is een stukje zee waar Sicilië en Italië het dicht bij elkaar staan. We kregen een hele uitleg over beide landen voorgeschoteld en zagen hoe dicht bij beide landen lagen

Tegen 5u30 zijn we dan naar de kamer terug gekeerd om het smeersel van de dag af te wassen en iets deftiger te kleden. 

Het was wederom super lekker : deze keer nam Sandra een  soep, wat sushi en een eendje.. en ik mocht meepeuzelen aan de beentjes.

De service werd wel even stil gelegd toen diezelfde meneer weer door de luidspreker riep. Deze keer passeerden we Stromboli... Een eiland met nog enkele dampende vulkanen.  Met een ondergaande zon werd het eiland helemaal een sprookje.  Na het eten zijn Sandra en ik nog op het panorama dek gebleven om de zon met het fototoestel slaapwel te zeggen. 

Daar we morgen extra vroeg moeten op staan, kruipen we nu beide in onze nest... Lolifant mijn nieuwste towelvriendje houdt de wacht

Slaapwel

S7 - Napels, Italië

Goede morgen lieve schatjes,

Deze ochten maakte de telefoon ons wakker. Sandra had die gisteren zo geprogrameerd dat die om 7u kabaal begon te maken. Snel sprongen we uit het bed en deden we onze wandelpakjes aan. Vandaag meerden we immers aan in Napels en stond er een zware en uitputtende tocht op het programma. We dienden om 8u klaar te staan om naar de voet van de Vesulius te rijden en dan deze te beklimmen.

De tocht naar de voet leek al minder makkelijk te zijn dan voorzien, want de chauffeur stopte plots in het midden van de weg en nam zijn telefoon.  Die leek echt niet zo tevreden te zijn want hij riep heel de bus bijeen. DE gids vertaalde ons dat de weg die we normaal zouden nemen naar de vulkaan niet open was en dat we enkel via de andere kant de Vesuvius konden beklimmen.  Dat ging wel nog moeilijker zijn, maar als tegenprestatie gingen we de eerste meters met een speciale shuttle worden naar boven gereden.  De bus draaide zich om en reed een ganse omweg om dan aan de andere kant aan de voet van de vulkaan te komen. Daar moesten we overstappen op een legerachtig uitziende 4x4 bus die ons over een ZEER slechtstuk weg reed.  Toen hij op 1/3 van de top was, was de weg op en dienden we te voet verder. Amai mijn pootjes : zo ver dat mijn baasje en ik geklommen zijn. Maar het uitzicht deed de last snel vergeten. We kregen wat historiek te horen over Napels, Pompei en de Vesuvius ... maar ik had eigenlijk niet veel zin om te luisteren. 

Eens we terug beneden waren, zijn we op de terugweg nog in een schelpenfabriek gestopt. In deze fabriek maken ze van schelpen kunststukjes die ze dan voor veel geld verkopen.  Niemand van de groep leek er echter veel interesse voor te hebben. We zijn daar dan ook niet te lang gebleven.

Iets na 2u stonden we terug bij de boot en dan moest Sandra kiezen : gaat ze naar de boot of gaat ze naar het stad? Wetende dat ze om 5u terug binnen moest zijn en ze niet zeker was wat ze op zo een korter tijd kon bewonderen, besloot ze gewoon aan boord te gaan.

Daar zijn we dan in ons normale routine gevallen : zwempak aan, stoeltje in de schaduw zoeken, boekje lezen en slapen. Ik moet zeggen we worden er echt keien in.

Omdat in Naples de pizza ontstaan is, was het deze avond op het dek ook pizza-avond.  Ze maaken zo’n 6 verschillende soorten pizza klaar en je kon er van eten hoeveel je wou. Dit met een glaasje Bud light en goeie muziek waren de perfect cominatie om Napels uit te zwaaien.

Het was zo goed op het dek dat we er tot het donker was blijven zitten zijn. Terwijl Sandra haar pyjama aan doet ben ik nu snel de blog aan het tikken zodat jullie allemaal weten wat we vandaag uitspookten.

En nu... gaan we SLAPEN want we zijn beide heel  moe

Slaapwoefwaf

S5 - Kerkira, Korfoe

Hallo lieve lezers in België en omstreken,

Vandaag had ik een zeer zware taak : Sandra op tijd wakker maken en dan ook nog rekening houden met een uurtje tijdverschil. In Korfoe zitten ze een uurtje voor op Brussel.   Om 8u heb ik haar wakker gemaakt wat eigenlijk dus 7u was... maar ze was direct klaar wakker.

Snel de kleren aan en gaan ontbijten. Maar toen ze zag dat we net de haven aan het binnen varen waren wou ze toch eerst nog wat foto's nemen. Het werd al snel 9u en ik ben dan maar beginnen blaffen dat het tijd was om te vertrekken... want ik had wel nog hondenbrokjes nodig.

Om 10u kregen we het sein van de kapitein dat de Nieuw Amsterdam veilig aangemeerd was en dat zij die wilden van boord konden. Wij dienden ons echter te begeven naar de plaats van afspraak : de feestzaal. Daar zou onze uitstap van vandaag omgeroepen worden en dan kon het avontuur beginnen.  Sandra had zich ingeschreven in een 4x4 trip  in het heuvelland van Korfoe. Toen het aan onze beurt was bleken er zo'n 30 mensen mee te gaan. Per 4 personen kregen we een wagen toegewezen. Daar Sandra helemaal alleen was, sloot ze aan bij een Engels gezin en kreeg ze de bijhorende stikker.

Eenmaal aan wal, kwamen er drie dames naar mij en Sandra toe. Twee van hen kenden we al en ze vroegen of ik het niet erg vond om met hen op te trekken. Ik zei direct van niet, Sandra diende eerst nog even te overleggen. Vooral omdat haar stikker van een andere auto was. Maar als snel bleek dat ze bijna geen keuze had : de 3 dames van Denver hadden geen zin om echt te rijden; eentje wou foto's nemen en de andere 2 wouden gewoon uitwaaien. Dus na even met Sandra gepraat te hebben gingen we akkoord : we werden privé chauffeur van de 3.  Toen ze de auto zag was ze ook wel tevreden dat ik haar overtuigd had want het waren  Suzuki jeeps... zo van die tof jeepkes waar je je haren in de wind kan laten hangen :)

De dames maakten de afspraak: Sandra diende te zorgen dat ze voldoende ruimte had om te rijden want zij diende hun veilig rond de rijden.. De kleinste ging achter haar zitten en bij de passagiers kant deden ze het net omgekeerd : de kleinste trok de foto's dus mocht vooraan zitten.  Sandra nam plaats en zette haar zetel toch iets rechter dan normaal en net niet in de laatste stand. De mevrouw achter haar had hierdoor net voldoende ruimte om niet met de knieën in de zetel te zitten.  Laatste instructies  : geen rood licht rijder spelen, altijd stoppen bij het STOP teken,  niet voorbijsteken, ....
EN WEG WAREN WE.

In het begin leek het best wel moeilijk hoor..  De eerste versnelling leek wat afgezien te hebben, maar eens in tweede lukte het haar heel goed.  Terwijl we van het uitzicht genoten en de co-driver foto's nam, mocht Sandra ons door de smalle wegen en haarspeldbochten loodsen. Iedere auto volgde zijn voorganger nauwlettend en elke beweging werd goed opgevolgd.

Na iets meer dan een uurtje werd er voor de eerste keert halt gehouden om iedereen even de benen te laten strekken en eventueel van chauffeur te wisselen. Amai wat een mooi uitzicht.. Eigenlijk wou ik daar wel nog enkele uurtjes blijven hangen, maar de gids vertelde dat we nog een veel mooier uitzicht gingen krijgen. Toen we naar de auto stapten waren de 3 Denverse dames resoluut : Sandra is chauffeur.  Iedereen nam zijn vaste plaats in , ook ik  en weg waren we voor de volgende set bochten.

Nog een halfuurtje later kwamen we in een klein maar schattig dorpje.. De auto's werden tegen de bergwand geparkeerd en we trokken het dorp in. Ik zag er direct wat speelkameraadjes en magere katjes om achteraan te hollen.  Ik ben even op uitstap geweest maar toch snel naar mijn baasje gehold want ik herkende er helemaal niets. Sandra zei dat ik beter mooi naast haar bleef als ik niet wou verloren lopen...  In elk Grieks dorp heb je een olijvenboom waar omheen steeds alle feesten gebeurden. In dit dorp was het ook de perfecte locatie voor een kleine bar die ons water, ouzo en een hapje gaf.  Na een kleine 'hef-mijn-pootje-op' pauze trokken we nog wat verder het dorp in.

De gids vertelde ons over de gebruiken van de het dorp en over hoe grieken moeten overleven : voor elke dag dat je werkt krijg je een stempel.   Als je 50 stempels bemachtigd krijg je een minimale gezondheidsverzekering.  Als je 120 stempels hebt gaat de overheid je helpen in de wintermaanden. Dit lijkt snel behaald, maar er is enkel werk tijdens de zomermaanden. Dus moet je zien dat je die 50 / 120 stempels hebt op maximum 6 maanden. Vroeger voor de crisis kregen ze in de wintermaanden dan 5 maanden 500 EUR als ze 120 stempels hadden. Nu door de crisis is het tot 3 maanden gebracht.  (Eerst dacht de overheid maar om de 2 jaar nog de mogelijkheid te geven van een winteroverlevingsloon, maar de vele demonstraties en stakingen brachten het naar 3 maanden per jaar)  Wetende dat je dus op 6 maanden moet voldoende kunnen verdienen om te overleven en misschien een winteroverlevingsloon te krijgen, hebben wij Belgische hondjes en baasjes het eigenlijk absoluut niet slecht .

De gids vertelde ook voor het lokale gebruik dat in een 'cafetaria' je als vrouw nog steeds niet welkom bent. Mannen mogen binnen en buiten gaan zoveel ze willen, maar als je als vrouw in een cafetaria een koffietje  gaat drinken gaat het ganse dorp het de dag nadien al weten.

Toen we terug aan de auto kwamen vroeg Sandra of er echt niemand anders wou rijden, maar de dames bleven resoluut.. NEEN. Dus Sandra amuseerde zich in de smalle straatjes. Af en toe maakte ze een kleine stop voor de fotograaf van dienst haar kiekje te laten maken (wel door de voorruit dus wat het gaat geven zullen we nog moeten afwachten) en dan reden we snel terug naar de anderen.

Op zo'n 20 km van de haven hadden we onze laatste stop plaats in een hotel "de Golden Fox". Veel Grieks was er aan de naam niet, maar amai 'wat een uitzicht'. Het Bella Vista uitkijkpunt gaf je een zicht op enkele baaien, waar je met een beetje fantasie steeds een hartje in kon zin.  De locatie was dan ook uitverkoren door de Lonely Planet als het mooiste paradijs in Korfoe ?!?

Een frappe (koude koffie met een bolletje ijscrème gemixt tot shake) later vertrokken we voor een afdaling om U tegen te zeggen. Ik heb zelfs schrik gekregen en me in mijn veilig zakje gaan steken zodat ik er zeker niet kon uitvallen.  De gids stopte zelfs het opkomend verkeer om ons toch wat ruimte te geven om te rijden.  Eenmaal door het smalle stuk was het rustig naar beneden draaien en keren.

Toen we op de autostrade kwamen (we mochten wel 70 km/u) was het plots drup drup. Sandra dacht eerst dat er een vogel over was gekomen,  maar toen de 3 dames net hetzelfde hadden gevoeld vreesden we het ergste in de auto zonder dak.  Maar we konden lekker doorrijden zonder echt nat te worden. Net toen we de auto aan de boot achterlieten werd het plots heel winderig en donker. Sandra besloot zo snel mogelijk aan boord te geraken, terwijl de 3 dames nog even in het stad wouden.  De zakjes van de dames nam Sandra mee naar haar kajuit zodat ze zich daar geen zorgen over diende te maken.

Toen ze in de kajuit toekwam zat er iemand in haar toilet.  Ik begon te blaffen en te grollen, maar Sandra zei dat ik moest stil zijn. Het was immers geen inbreker.. maar een werkman die door stewards (de boys, de mensen die de kamer proper maken) was opgeroepen voor de toilet.  De toilet had een probleem : er kwam bijna geen water meer door... Dus elke keer als je aftrok maakte het een raar geluid. Sandra dacht dat het normaal was, maar  die meneer die heel moeilijk Engels sprak zei dat er echt een probleem was. Die meneer heeft nog een half uur tegen die pot zitten praten in een raar taaltje en ook wat rubbers vervangen. Nu zou het toilet zonder te veel lawaai terug moeten werken.

Eens de meneer weg was (en uiteindelijk begrepen dat hij morgen nog eens ging komen piepen) zijn we met ons boek en een zonnebril nog naar boven getrokken. Niet om te zwemmen of zo, maar gewoon om te genieten van de buiten lucht. (Weet je wat mij nu opgevallen is met mijn hondjes verstand... Je wordt toch heel snel moe aan zee hoor... Ik kan met moeite mijn oogjes nog open houden na zo'n zware uitstap. En ik ben zeker dat Sandra dat ook voelt, want we zaten nog maar goed neer op een lekker-lui-zetel of haar oogjes vielen al dicht)

PS. de foto's moeten nog even wachten

S4 - Kotor, Montenegro

Goede morgen,

vandaag maakte de kapitein ons wakker. Ik was nog even in slaap gesoezeld, maar blijkbaar was Sandra niet te kwaad. We hebben ons samen klaargemaakt en dan even door de venster gekeken. Amai het is hier supermooi..

Sandra was nog volle moed om aan land te gaan. Maar eens we buiten op het dek zaten om ons lekkere ontbijtwafel op te smullen zakte de moed in haar schoenen. Het was ... TE WARM. Het was net 8u voorbij en bleek al 30graden te zijn...  Op naar plan B dan maar :  lekker gezellig op het terras van de kajuit genieten van het uitzicht en .. de schaduw.

Met een boek in de ene hand, een fles water in de andere hand  kom je al snel door het ochtendland.
Rond 11u kwamen de 2 pippos (ik ken hun naam nog niet) de kajuit klaarmaken voor de dag.  Sandra zei dat ik even mocht gaan kennismaken dus heb even met hen gespeeld. Ze hebben me verteld dat ze straks weer een nieuwe towelvriendje meebrengen... Ik kan al bijna niet meer wachten.

Tegen 14u30 moest iedereen aan boor zijn, dus tegen dan hadden we al een goed plaatsje aan het zwembad gevonden : net genoeg schaduw - maar toch een klein beetje zon. En NEEEN ... ze is niet in slaapgevallen :) Om 15u vertrok het boodje en  eerste mijlen kregen we uitleg van de verchillende 'fjorden' . Daarna stoomden we naar de grootte zee en verloren we elk zich op land.

Sandra vond dat ze vandaag eens speciaal mocht doen en ze reserveerde voor ons beiden een tafeltje bij de Thai-Japanees-Chinees op het 11de dek. Alleen al voor het uitzicht de moeite echt waard. We kregen een zonsondergang om Waf tegen te zeggen.

Sandra zat nog maar net op haar stoel of ze werd al bijna gedoopt. Ik had geluk, want ik had mij nog in de handtas verstopt... Haar schoenen waren kliederkletsnat met ijs van de koeler en een beetje witte wijn. Hadden wij weer geluk.

We kregen de menu kaart en hadden van wel 6 bladzijden te kiezen.. Moeilijk dat die keuze was .... Maar we deden ons best ...

We begonnen aan iets wat deed denken aan "Sticks and stones" : een mix van  5 satekes (kip, lam, scampi, kalf en varken) afgewerkt met een chilisausje en een zelfgemaakte pinda saus. Het was lekker.




Omdat Sandra niet goed wist welke Sushi te kiezen, stelde de gastvrouw voor om zelf iets te kiezen en hiermee Sandra te verrassen. Sandra ging akkoord en kreeg wel iets heel lekker voorgeschoteld.



Als hoofdgerecht nam Sandra eend in rode curry want ze wou wel eens weten of deze curry ook zo heerlijk pikant was als bij de Siam (de lokale Thai van Merchtem) . Als ze een verstopte neus zou gehad hebben dan was dat nu niet meer het geval. Het was perfect gekruid en afgewerkt met een eenzame groene  asperge.


De gastvrouw vroeg of ze ook het nagerecht mocht kiezen. Sandra stemde in op voorwaarde dat het geen chocolade was. Waarom is me nog niet helemaal duidelijk, maar het zal mijn hondenverstand zijn dat niet mee kon: bananengebak met gebakken banaan en ene bolletje vanille ijs.


Denk dat Sandra morgen weer niet veel zal eten, want ze sprak van  iets ala 'ik kan geen P* meer zeggen'. Nu dat de avond gevallen is, hebben we onze pyama al aangedaan. Terwijl Sandra nog wat in haar boek leest, schreef ik dit verslagje.

Nu doen we beide onze oogjes toe... (Sandra eerst uw lenzen wel uit doen, dat je vannacht er niet voor moet opstaan)


Slaapwel mensenvriendjes

Sloefie

S3 - Dubrovnik

Dag

Vandaag heb ik het baasje wakker gemaakt iets voor 8u. Hierdoor kon ze rustig wakker worden en was het niet van de kapitein die brulde dat we officieel in Dubrovnik waren.   Sandra maakte zich zonder pruttelen klaar en dan gingen we snel wat krachtvoer eten : een eitje met een beetje spek en een groot bord vers fruit. Snel terug even naar de kamer om badpak aan te doen en hopla we waren klaar voor de dag uitstap.

Om 9u dienden we in de zaal te zijn. We waren perfect op tijd en we hebben ons nog wat kunnen amuseren met de meneer die vanalles grappig vertelde... Hij probeerde iedereen op een gestructureerde manier buiten te krijgen, maar de ‘oudjes’ hadden geen zin in rustig wachten tot ze geroepen werden.   Toen hij nog maar begon uit te leggen welke groep er mocht vertrekken stonden ze allemaal al op om te vertrekken.. CHAOS alom. En  elke keer vroeg hij ‘gaan jullie deze keer wat beter luisteren en per x rijen vertrekken’   ‘JA... ‘ en toch niet.  

Met 13 + 1 beleidster + 1 hondje (IKKE) waren we de kleine bende die wat sportiefs wilden doen :  met de kayak Dubrovnik bewonderen.  3,5u kayaken we (alleen de niet hondjes ... ik mag gewoon genieten van het uitzicht met een super beschermend jasje) ... Lijkt super tof... maar zou eens vermoeiend kunnen zijn.

We gleden langs de bekende vestigingsmuur en zagen ook het “gat in de muur” ... Ik heb geen gat gezien hoor wel een hele grote sidderaal die ze daar net opgevist hadden.  Het gat in de muur is blijkbaar een plaats waar 2 cafes zitten en enkel toegankelijk is via... een gat in de muur.

Sandra en haar compagnion dienden wel af en toe op te letten voor overstekende boten, vriendelijke kayakers en dergelijke .. maar ik vond dat pas gevormd team best wel slagkracht had. Ze hadden het snelst begrepen hoe ze konden draaien en het tempo erinsteken.. GOGO Team Sloefie 

Op een bepaalde plaats was het wat gevaarlijk .. Net voor de ingang van de haven want daar komt alle waterverkeer samen en als een kayaker val je niet snel op. Dus gingen we na een overzet allemaal tegelijk de ‘straat’ over ... was wel leuk om te zien dat sommige teams nog steeds niet wisten dat ze tegelijk hun peddels in het water moesten steken.

Uiteindelijk kwamen we aan een grot aan.. Boven de grot was het eigendom van een rijke stinkerd, maar de gids vertelde ons dat alles van aan de waterlijn tot 5 meter inwaarts gemeenschappelijk goed is.  Die meneer heeft dat dan maar opgelost door een op 5 meter van de waterlijn een DEUR te zetten.. Na een appeltje voor de dorst en voor mij een plaspauze aan die deur.. gingen we nog wat verder.

We voeren tussen nog een grote cruiseboot tot aan het eilandje Lokum. Volgens de legende hangt er immers een vloek over het eiland  : de oorspronkelijk bewoners waren broeders uit een patergemeenschap. Toen de stad Dubrovnik geen geld meer had, hebben ze het eiland moeten verkopen. De broeders vonden dat niet kunnen en hebben al hun kaarsen aangestoken en omgekeerd op de grond gezet. Dat samen enkele vieze uitspraken en een fixe wandeling rond het eiland zorgde voor de vloek. En  de eerste jaren leek het er sterk op :  de nieuwe eigenaars stierven allen op de meeste rare en onmogelijk manieren,  de boten die in Lokum probeerde aan te meren zonken,.. Uiteindelijk vonden ze de oplossing : enkel tijdens  de dag mag je er nog vertoeven. Dan werkt de vloek niet ?!? We zijn voor de zekerheid niet aan wal gegaan en hebben snel onze peddels genomen om terug te keren naar de veiligere oorden .... DACHTEN WE

Eens aan land konden we ons klaarmaken voor de terugtocht naar de boot. Busje komt zo... Maar busje heeft wel een uurtje op zich laten wachten. Neen was niet door dat de chauffeur in slaap lag, niet omdat busje stuk was, ... maar wel omdat er net te veel bussen waren in de kleine straatjes om toeristen op te pikken en af te zetten. De gids vertelde ons dat er in het zomerseizoen normaal 1 boot , uitzonderlijk 4 te gelijk aan leggen. Alleen was dit vandaag nu net iets anders. Alle cruisemaatschappijen vonden het belangrijk om vandaag aan te meren in Dubrovnik.  Niet 1 , niet 4 maar 6 cruiseschepen waren er en dus waren er heel veel excursies en heel veel bussen nodig.   Toen onze bus uiteindelijk toekwam kreeg hij het al direct aan de stok met de politie... want hij was een meter te vroeg gestopt om mensen in te laten stappen. Die jongen wou gewoon goed doen en het een beetje versnellen...

Eens op de boot hebben we snel een douche genomen om het zoute water van ons te spoelen. Toen Sandra even op haar gsm keek bleek het al 3 uur te zijn ... oei oei.. al zo laat... we hebben ons dan maar een rustig plaatsje gezocht dat half in de schaduw lag. Sandra heeft nog een deel van haar boek gelezen maar ze heeft zeker niet gezien dat ze in de zon aan het belanden was. Ik heb haar proberen wakker te blaffen maar het is me niet gelukt. Uiteindelijk is ze dan toch zelf wakker geworden...We hebben dan samen haar boek verder gelezen en genoten van ene apperitiefje..

Na een douchke en verse kleding zijn we ons een lekker salade gaan maken.. en hebben we nog even op het dek genoten van het uitzicht. Toen het 8u was zijn we terug naar de kajuit gekomen om mij rustig mijn verhaal te laten vertikken.

Nu is het tijd voor de oogjes toe te doen 

Slaapwel lieve lezertjes uit het verre Belgie

Toedeloe..