Dag 17: And now the end is near

Neen. Geen paniek hoor. We zijn niet met man, muis en rolstoel door de golven verzwolgen ergens langs de kust van Baja California. We hebben het allemaal wel overleefd. Het was alleen maar een beetje drukker dan voorzien.

Maar terug naar de polaire ijszee ter hoogte van Californië, ergens in het begin van de maand mei. Zoek je trui en wollen zwembroek maar terug op. (tussen haakjes, op het moment van schrijven heb je die ook wel nodig bij ocharme 13 graden midden juni).

Hoe gingen we onze laatste dag op zee doorbrengen?

Wel, we hadden in feite nog een los eindje in onze vakantieplanning. Morgenavond vliegen we van SFO naar JFK. Maar we komen wel toe om 7 uur 's morgens. Wat kan je zoal doen in SFO in je vrije 10 uur? Maar nog belangrijker is: waar kunnen we onze bagage achterlaten? De laatste paar dagen zijn we onze zuurverdiende internetminuten aan het gebruiken om op deze vraag een antwoord te vinden. Dankzij een baardige man uit het verre Afghanistan en zijn haat voor de Yankees, vind je nergens nog een (betaalbare) bewaarplaats voor bagage. Enkel op de luchthaven kan het nog. En dat is zo'n 40 minuten rijden.

Wanneer we ons dan toch eens buiten waagden, kon onze geest eens opklaren - of was het de vierde kop koffie die dat deed? Wat als we nu gewoon een autootje huren, de bagage erin kieperen en met ons heel hebben en houden rondsnorren. Bijvoorbeeld naar het nationaal monument buiten SFO dat we nog niet aangedaan hebben?

Eindelijk een plan dus, een doel, en tijd voor het middageten.

Met een voorlaatste rond buikje was alles snel gepiept. De autoverhuur was op minder dan een kilometer van de cruiseterminal. We konden eindelijk rust vinden. Allez Steven toch, want Sandra kon zich nu aan het prettigste deel van elke reis wijden... Het inpakken van de valiezen. Telkens een andere uitdaging dat valiezen pakken. Op de gewichtsverdeling hoefden we niet teveel te letten. De vlucht was pas 's avonds en wie weet hoeveel NPS t-shirts kopen we morgen nog.

Enfin, alles gepakt. Eerst nog het laatste avondmaal. Afscheid van de dames en heren van de zaal en de heren van de kamer. En dan is het tijd om de valiezen buiten te zetten - aan de gangkant natuurlijk. Wij zijn Rood - niet zoals bij Marco maar dat wil zeggen dat we de laatste groep zijn. Wij mogen het licht uitdoen en de trossen losgooien. Om 10 uur morgenvroeg. Nog een zee van tijd.