Dag 23 - gesplitst

Hallo lieve lezertjes,

Deze ochtend stond de wekker wat vroeger want Sandra diende naar een congres te gaan.  We sprongen dus snel in onze kleedjes en gingen - daar we vouchers hadden om te onbijten - naar het buffet. Mijn baasjes hielde het deftig met wat ei, wat toast en wat kaas  .. ja sinds ze op dat bootje gezeten hebben, zijn ze toch precies wat aan het opletten wat ze eten. En ik kreeg een groot bord spek.

Na het ontbijt splitsten de wegen. Steven ging een museum bezoeken,  Sandra ging naar het congres en ik .... ik ging mee met Sandra om haar te beschermen tegen de grote boze Appels. Wij namen de metro en wandelden nog wat tot aan het Metropolitan Pavilion, wat niets te maken had met de Metropolition museum.   De sprekers vertelden ons over hoe de sociale media kanalen de laatste tijd gebruikt worden om promoties en campagnes op te starten. Het was heel leerrijk en als ik een belangrijk les moet neerpennen zou ik het volgende zeggen :  Tweeter & Facebook zijn krachtige middelen om veel mensen te bereiken maar het effect is ook heel snel weg. Wil je dus scoren met zo'n een campagne, dan moet je zorgen dat je regelmatig verschijnt in de top stories.

Om 15u30 hadden we met Steven afgesproken in de Apple Store van het Grand Central Station.  Zo had hij voldoende tijd om een indruk te krijgen van het museum, maar konden ze nog wat samen shoppen nadien. Eens ze elkaar gevonden hadden en enkele winkels hadden bekeken, namen we Shuttle terug naar Times Square en wandelden we zo naar het hotel terug. Daar gingen ze bij de concierge wat frisdrank drinken om zo de grootste dorst te lessen.

Nadien namen we samen de metro naar het begin van Central Park. Neen, niet om nog een wandelingtje te doen, maar om naar het Porter Steakhouse te gaan. Vorige keer dat de baasjes in NYC waren hadden ze zo lekker gegeten dat ze daar naar terugkeerden. En ... omdat dit restaurant ook wat Belgische bieren bezit. Wat hebben ze dan? Wel Palm zit daar op de tap en ze weten perfect hoe ze Duvel moeten uistpreken.  Steven nam zich een biertje om hem wat kalm te krijgen en Sandra wou nog een laatste keer van een Theetje van het eiland genieten. Als er mensen zijn die naar NYC gaan, de steaks daar zijn een echte aanrader. En groot! Ik kon er wel drie keer in. En de zalm van Sandra leek wel uit een tonijn te komen. Ook al zo groot.

Nadien zijn we met zijn drietjes teruggewandeld naar het hotel. Terwijl de baasjes tv zitten te kijken, heb ik deze blog geschreven, maar nu ben ik het beu en ga ik op Sandra haar schoot kruipen. Wie weet wordt ik dan nog wat verwend..

Dus.. tot morgen mijn lieve bloglezertjes..

Dag 22 - Eilandjes

Hallo lieve lezertjes,

Mijn baasjes hadden we gisteren verlof gegeven, maar nu ben ik er terug met een hondsverslagje van vandaag. Zoals gewoonlijk was ik als eerste wakker en liet ik ze nog even verder slapen. Om 9u vond ik het echter wel genoeg en dus heb ik ze een voor een wakker gelikt. Nadat ze zich klaarmaakten zijn we met ons drietjes gaan ontbijten bij de conciërge. Bij wie ?  Wel ja,  de conciërge maakt ontbijt voor die gasten die op de bovenste verdiepingen van het hotel slapen. Na het ontbijt was het tijd om de rugzakken op te pikken en op pad te gaan.

Eerste wat we deden was naar de metro wandelen en dan tot de South Ferry te rijden, want daar hadden we een afspraak met een bootje. Een bootje? Om 11 u werden we verwacht aan de ferry die ons naar het eiland van mevrouw vrijheid en naar Ellie's eiland ging brengen. Wij waren exact op tijd, maar daar we vergeten waren dat je door een batterij veiligheidstests moet, was de boot vertrokken. Erg was dat niet want 10 minuten later stond er al een volgende boot en het leek nog een geluk te zijn : de ferry die we misten was overladen vol, terwijl de ferry die wij namen niet te vol was. Zo had ik mijn eigen zeteltje binnen. 

Op het eerste eiland staat het vrijheidsstandbeeld.  In theorie kan je daar een hele poos wandelen, maar momenteel zijn ze hard aan het werken aan het monument. Je kon nog wel rond de groene dame wandelen, maar  op sommige plaatsen stonden er grote dranghekken die het zicht belemmeren. Het zonneke was ook niet echt van de partij, dus de lange wandeling werd gewisseld met een wandeling tot het winkeltje. En daar volgde de nieuwe ontgoocheling want de winkel verkocht enkel typische toeristen cadeautjes. Een muizenval voor toeristen, zei mijn baasje. Alleen heb ik de kaas niet gevonden. Want ik lust ook wel kaas.

Nadien namen we de ferry baar Ellis eiland. Ellis was het eiland waar alle immigranten zich eerst dienden aan te melden voor een controle. Na een set van  administratieve procedures, mochten de nieuwe Amerikanen zich daarna op de Amerikaanse gronden begeven. Daar aten we een beetje en toen voelde ik me plots niet zo lekker meer. Sandra is dan met mij rustig op een bankje gaan zitten terwijl Steven de gebouwen wat bezocht.  Uiteindelijk hebben Sandra en ik ons buiten gezet zodat ik voldoende verse lucht kreeg.

Toen Steven zich bij ons vervoegde zijn we met de boot terug naar het stad gegaan. Daar de baasjes toen toch wat moe aan het worden besloten ze terug te keren naar het hotel. Toen ze aan hun kamer kwamen bleek de deur niet in het slot te zitten. De kuisvrouw had de deur dus niet goed dicht gedaan. Hoopten ze. We zijn voorzichtig binnen gestapt, maar alles leek nog op de plaats te staan waar ze het lieten. Sandra vroeg mij alles goed te bewaken terwijl zij en Steven op stap gingen. Eerste stop was een drankje bij de conciërge. Om zich moed in te drinken? Nadien is Sandra naar de frontdesk gegaan om haar beklag te gaan doen over de kuisvrouw. De persoon die haar te woord stond begreep dat het echt niet kon en riep er de manager bij. Die ging uitzoeken wie er zo nonchalant was geweest.  Hij vond echter ook dat hij de fout op een of andere manier moest proberen goed te maken. We kregen voor elke ochtend een voucher om gratis te ontbijten bij het het groot ontbijtbuffet. Joepie. Ik krijg morgen vers gebakken spek.

Nadien was het dan tijd om iets te gaan eten, want deze avond hadden de baasjes een spektakel geboekt.  Steven had wel zin in een steak maar wou niet te ver wandelen. Sandra stelde voor om naar de “Olijventuin” te gaan. Uit de uitleg die ik kreeg heb ik verstaan dat er geen olijven te vinden waren, maar dat het wel lekker was. Steven nam een steak met Parmezaans korstje , terwijl Sandra bij een lekker stukje kip hield. Allebei met pasta. Maar voordien kregen ze wel een slaatje om het noch wat meer Italiaanse te laten lijken.  Nadien namen ze de metro naar het theater. Herinner jullie dat Sandra  tijdens de cruise alles in het werk gesteld had om de tickets voor de juiste dag te krijgen. Iets na zeven waren ze aan het ticket-loket. Ze kregen zonder enige problemen hun toegangsbewijs, maar ze dienden nog een half uurtje buiten te wachten. In plaats van gewoon te wachten, wandelden ze naar ne Starbucks en namen zich  daar ne Frappucino.  Toen die uitwas, was het ook tijd om terug te keren naar het theater.  Ook al hebben ze de show toch al eens gezien, ze besloten om nog eens naar de blauw mannekes te gaan. Deze keer zaten mijn baasjes  in de ‘splash’-zone, wat betekende dat ze wel wat nat of vuil konden worden. Om dat te verhinderen kregen ze een weggooi-regenjasje . Eens dat aangedaan startte de show. Deze mannekes zijn slagwerk krakken die op alle mogelijke dingen kunnen muziek maken.  De show was schitterend!

Na de show kwamen mijn baasjes direct naar het hotel terug zodat ze samen met mij aan de blogs konden schrijven. Ik ben nu heel moe en ga dus wat slapen.

Tot de volgende keer mijn lieve lezertjes

Dag 21b - om niet te vergeten

Hallo allemaal,

Wat hadden we gepland vandaag? Niet teveel in feite. We verwachtten dat we allebei niet echt uitgeslapen zouden zijn na de vlucht.

Eerste afspraak was het 9/11 monument, net als de vorige twee bezoeken. Alleen heeft de bureaucratie ondertussen het monument stevig in zijn handen. Omwille van “veiligheidsredenen” kan je niet zomaar meer naar het WTC. Je moet op voorhand een aanvraag indienen en een tijdslot reserveren waarop je mag komen. Het is wel (nog) gratis.

Alleen probleem. Je moet wel de toelating afdrukken. En dus moesten we eerst een printer vinden. Op naar het business center dus. Dat was op het 4^de verdiep volgens de kamerinformatie. Fout dus. Daar was een congres aan de gang voor verzekeringsproducten. Duh. Dus moesten we naar de lobby. En de gratis tickets waren niet zo gratis meer. Printen koste ons uiteindelijk wel wat gringo dineros. Maar tegelijk hebben we ook onze tickets voor Lady Liberty.

Maar niet geklaagd, tijd om op weg te gaan. Times Square heeft verschillende metrostations. Wij kozen uiteindelijk de ingang op 42nd Street. Daar heb je de meeste keuze. Nogal wat treinen gaan richting WTC. We kozen de 1 trein. Die stopt aan alle stationnetjes tussen Harlem en de tip van Manhattan. Het ticket verwees naar de stations van de 2- of 3-lijn. Dus halverwege wisselden van een 1- naar een 2-trein. Uiteindelijk bleek dat niet nodig want ook de 1-lijn heeft een station. Allez, betekende dat we nog wat meer gezonde beweging kregen. Uiteindelijk moesten we bijna volledig langs de site van het WTC lopen tot in ... een wachtrij van enkele honderden meters. Staan die hier allemaal voor het slot van 13u30? Neen dus. Maar er werd ook niet gecontroleerd op het uur. Men probeerde gewoonweg niet teveel mensen tegelijkertijd toe te laten tot ... de volgende wachtrij. Die voor de veiligheidsscan. Ondertussen waren onze tickets al 2 keer gescand.

Tijd voor een halve striptease. Alle metaal moest van het lichaam. En de tassen. En de jassen. En de ... Er waren minstens evenveel veiligheidsagenten als toeristen. Iemand is dus heel veel geld aan het verdienen onder de mom van de veiligheid van het monument. Trouwens zo indrukwekkend was de veiligheid niet. De meeste agenten waren van het type luid schreeuwen en hard gaan lopen.

Na de striptease werd alweer ons ticket gecontroleerd. Het leek wel Oost-Duitsland waar de agenten ook elkaar moesten controleren. We kregen nu ook een rode stip. Gelukkig niet op ons voorhoofd maar wel op de tickets. Eindelijk waren we vrij – of dat dachten we. We konden het terrein opwandelen. Wel moesten we eerst nog een beetje slalommen tussen de betonblokken. De WTC site is namelijk nog altijd een grote bouwwerf. Tiens, daar staan nog veiligheidsagenten. En inderdaad, alweer werden onze tickets gecontroleerd. Gelukkig hadden we een rode stip. Anders??? Oost-Duitsland? Vergeet de KGB niet.

Genoeg gelachen. Tijd om wat stil te worden bij de twee Memorial Pools die liggen op de plaats van de twee ingestorte torens. Langs beide kanten bouwt men ondertussen voort aan de nieuwe WTC torens. WTC 1 is al bijna aan zijn definitieve hoogte. En WTC 4 is ook al aan de wolken aan het krabben.

Na een tijdje keerden we op onze stappen terug. We brachten nog een bezoekje aan het nieuw 9/11 museum. Maar zoals op wel meer plaatsen in NYC is dit goed op weg om de volgende toeristenval te worden. Veel prullen aan dure prijzen omdat er het symbool van de brandweer of de politie opstaat. Wall Street is hier letterlijk om de hoek, of wat dacht je?

Het was ondertussen al na 2 uur. Tijd om het buikje wat bij te vullen met een snelle hap. En dan gingen we op weg naar de volgende stop. Vorig jaar in Yosemite had Steven al wat problemen met zijn meest gebruikte lens. Ze blokkeerde regelmatig en het zoomen ging steeds met schokjes. Nogal ambetant wanneer je wil zoomen tijdens het filmen. In Hawaï was het alweer van dattum. En controle via internet toonde dat de herstelling quasi evenveel kost als een nieuw exemplaar. En met de grootste camerawinkel maar een paar blokken van het hotel - B&H Photo Video - konden we moeilijk anders dan hier eens binnen te stappen. Voor je naar deze winkel gaat, moet je 2 dingen doen: 1) controleren of het toevallig geen Joodse feestdag is - want die leeft de winkel heel nauwgezet na - en 2) je kredietkaarten achter slot en grendel steken.

Het eerste punt was ok. De volgende feestdag is pas binnen enkele weken. Maar het tweede punt. De kamer in het hotel heeft geen kluis ... (Nota van Sandra : Kamer heeft een kluis en een deel van de kaarten zit daar veilig op geborgen ;-) )

Na een beetje stonden we terug buiten met een klein zakje. En we vonden dat we nu wel genoeg geshopt en gewandeld hadden. We gingen dus terug naar het hotel om ons even op te frissen en een klein drankje te nemen bij de conciërge. Een beetje uitrusten dus.

Ook al hadden we nog niet echt honger, toch besloten we rond 6 uur dan toch maar te gaan eten. We wilden namelijk voldoende vroeg te gaan eten. En met een Hard Rock Café op een honderd meter van het hotel, was de keuze snel gemaakt. Ook al was het nog geen 24 uur geleden dat we die van Seattle bezochten? Inderdaad. Zijn we eraan verslaafd? Euh ...

De nachos smaakten. De ijsthee van Sandra smaakte alweer een beetje raar maar het was toch een goed slaapmutsje. Op weg naar de uitgang kwamen we nog langs de HRC shop. En er stonden zoveel mensen voor de uitgang dat we ook nog eens in de shop rondgeneusd hebben. Of wat dacht je? Een shooter van NYC hadden we al. We hebben dus een paar andere dingetjes meegebracht. We hadden nog plaats in de valiezen toch!

En dan konden we eindelijk terug naar het hotel. Buiten begon het effe te druppelen. Hopelijk blijft het droog morgen en de volgende dagen. Maar de weerman is niet optimistisch.

Lees morgen meer ...

Tada. Die van Um.

Dag 21 - met rode oogjes

Hallo allemaal,

Sloefie is nog niet helemaal bekomen van de “Red Eye” vlucht. Zijn ogen vallen altijd doe. En dus mag Steven nog eens een blog schrijven.

We lieten jullie gisteren achter op de vlucht van Seattle naar New York. De vlucht van 23u11, aankomst 7u00 plaatselijk in New York City. Een vluchtje van een kleine 4 uur dus. De snelle hoofdrekenaars weten dan dat er 3 uur tijdsverschil is tussen Seattle en New York.

De vlucht heeft een speciaal symbooltje in de uurregeling. Het heeft namelijk een rood oogje. Voor Red Eye. Want al wie van zo’n vlucht komt, heeft rode ogen van weinig en slechte slaap. Behalve Sloefie natuurlijk want die heeft altijd zwarte ogen.

Veel is er niet over te vertellen over de vlucht. Wanneer iedereen plaats gevonden had voor zichzelf en zijn bagage, werden de lichten gedoofd, de zeteltjes naar achter geschoven en de ooglapjes opgezet. Iedereen hoopte op een zachte slaap, een rustige vlucht en een stille buur.

“En hoe was de vlucht dan?” Wel, de zeteltjes stonden nog altijd veel te dicht bij elkaar. Je knieën doen dus ook gans de dag pijn en je oogleden wegen 10 kilo elk.

“Waarom doe je het dan?” Wel van de westkust naar de oostkust vliegen kost je meestal een kleine dag met wachten, inchecken, bagage zoeken, naar Manhattan sukkelen per metro. Dus proberen we tijd te winnen door een nachtvlucht en vergeten we de ongemakken maar.

7u06. We waren van het vliegtuig geraakt. Ondanks de kleine chaos dankzij mensen van rij 14 die hun bagage op rij 27 hadden geplaatst en tegen de richting in aan hun bagage wilden komen en dan nog als eerste van het vliegtuig wilden. Normale toestanden dus op een volle vlucht. Aan onze terminal waren maar 2 vliegtuigen net geland, de overige vliegtuigen hadden hier overnacht. De bagage werd in de terminal zelf behandeld en er was duidelijk personeel genoeg. We waren net beneden of de eerste koffer kwamen al aan op de rolband. Sandra was nummer 3 en 4. Hoe lang voor die van Steven? Na enkele minuten kwam die er ook aan. Oef. Geen 15 minuten wachten dus.

7u15. We stonden buiten in de frisse wind. Met 4 koffers en twee rugzakken leek de metro op spitsuur ons geen goed idee. Het werd dus een taxi naar Manhattan, in het spitsuur. Maar dat was dan het probleem van de chauffeur. Trouwens, ook op de taxiparking was het spitsuur. Er stonden zo’n 50 mensen voor ons te wachten. Hopelijk waren er veel grote gezinnen bij J. Gelukkig waren er niet teveel Toyota Prius taxi’s want met de extra valies zouden we niet meer in de Prius passen – of de chauffeur zou moeten achterblijven.

7u30. Eindelijk een de taxi. Onze chauffeur is Sikh. En hij rijdt zoals in zijn geboorteland... op het randje en af en toe erover. Maar hij was niet alleen. Verschillende andere taxi’s slalomden op een zelfde manier door de ochtendfile op de Van Wyck Expressway. Ook tijdens de sluiproute richting Midtown Manhattan zagen we telkens weer de zelfde taxi’s. Niet dat de tocht echt snel vooruit ging maar dat is in Brussel  ’s ochtends net het zelfde.

8u30. 49Th Street. Na veel gedraai en getoeter van de taxi staan we plots in het midden van Manhattan. De taxi draaide plots een donker steegje in. Sandra schrok een beetje. Of dit wel de Crown Plaza was. De chauffeur voelde zich een beetje gekrenkt. Hij had zo zijn best gedaan. En hij had zich niet vergist. Een kruier kwam al aangelopen om de koffers uit de taxi te sleuren. En daar stond toch duidelijk Crown Plaza op zijn pet. Hop, naar boven. Hopelijk konden we al een kamer krijgen ook al was het nog geen 9 uur.

Maar een klantenkaart met veel punten op, opent heel wat deuren. Een tiental minuten later hadden we onze kamer al. Met een prachtig zicht op Times Square. 41 verdiepingen hoog. En we hadden nog genoeg tijd om ons wat op te frissen en een eerste ontbijt te nemen op de Conciërge verdieping.

Wat we de rest van de dag uitspookten in Manhattan, lezen jullie in een volgende blog.

Steven

Dag 20 - ... wegwezen … een beetje

Hallo allemaal,

Sorry lieve hondenvrienden. Vandaag was Sloefie niet echt in de stemming om te schrijven. Zijn pootjes deden te hard zeer van het heen en weer rennen. En hij liep ook niet meer zo zeker rond, nu de grond niet continu van links naar rechts bewoog.

Het is volbracht.

Met die woorden kwam er een einde aan het laatste avondmaal. En dat stond ons ook te gebeuren vandaag.

Ons bootje had ’s nachts heel traagjes gevaren. Deels omdat hij door smalle geulen tussen Canadese en Amerikaanse eilanden moest laveren. Deels omdat hij maar een 200-tal mijl moest afleggen in 14 uur. En zo lag de Oosterdam na 17 dagen eindelijk aangemeerd aan de pier 91 van Seattle, de echte thuisbasis van de Holland America lijn – Rotterdam wordt alleen maar gebruikt uit traditionele en commerciële redenen gebruikt.

De wekker stond nog een beetje vroeger dan gisteren want nu moesten we er echt wel af. We hadden om 7 een afspraak met de Room Service voor ons laatste maal aan boord. En het maal kwam echt klokslag 7 aan, niet zoals vaak een kwartier te vroeg. Naar gewoonte kozen we een mengeling van fruit, omelet/paardenoog en toast. Om dan toch een beetje te vieren had Sandra warme chocolade besteld en Steven yoghurt.

Geen Yoghurt-staking meer? Toch wel. Het was een natuuryoghurt…

Rond 7u20 was het ontbijt verleden tijd en konden we ons aan onze volgende taak wijden. Dat werd wachten en de tijd verdrijven met een boek of sudoku. Onze volgende afspraak was pas om 9 uur bij de conciërge van de Pier om onze bagage op te slaan.

Met een twintigtal minuten vertraging begon het afroepen van de groepen die van de boot moesten. Wij zaten in Zwart 1, de tweede groep die van boord moest, en – zoals Sloefie al vertelde – dadelijk op transport gezet naar de luchthaven.

Vandaag verliep de ontscheping sowieso niet helemaal zoals gisteren. Om te beginnen moesten we niet meer door de grenscontrole, enkel nog de douane en de landbouwinspectie. De kans dat we nog eens achter de tralies of de verkeerde kant van de grens zouden belanden, was dus klein. Maar een tweede uitdaging was de groep party-animals die in Vancouver aan boord gingen. Die werden verdiep per verdiep en gang per gang aan wal gezet. Opgeruimd staat netjes.

Alleen – Sloefie verklapte het al – wij speelden het spel niet helemaal mee. Zwart 1 was gepland tussen 8u15 en 8u30. Het werd uiteindelijk 8u20 maar wij speelden de stomme van Portici en gebaarden van krommen haas. Een kwartiertje later was men aanbeland op ons dek met het vrijlaten van de party-animals. En dan vonden we het ook tijd was voor ons. Net op tijd voor de opening van de concierge.

We liepen snel naar de trappen in het midden van het schip en namen uiteindelijk een lege lift. Trouwens geen partygangers te zien. Was het misschien te vroeg? Enfin, op dek 2 stond wel al een lange rij. We gingen braaf aanschuiven achteraan. In feite was de rij zo lang dat wij met onze rug tegen de … uitgang stonden. De groentjes aan boord wisten niet dat er twee scanners waren en stonden mooi rechts aan te schuiven. En wij? Wij konden niet aanzien dat die tweede bewaker daar eenzaam en alleen stond en gingen dus rechtstreeks naar buiten via de tweede rij. En toen had de rest ook het licht gezien natuurlijk J Het werd ook een hartelijk weerzien met onze bagage. Ze stonden eenzaam en alleen in het midden van het zwarte vak. Een dametje stond er een beetje angstig naast. Ze was waarschijnlijk ons aan het bellen – haar gemiste oproep vonden we pas later terug.

En dan gingen we op zoek naar de conciërge. Nu, echt moeilijk was het niet want onze bagage was al in de handen van de kruier en die bracht ons door de douane – geen problemen te melden – tot bij de conciërge, een tripje van nog geen honderd meter. Voor 3 dollar per valies, was onze bagage veilig tot halfvier vanmiddag. We kregen nog heel wat gratis toeristische informatie en – het was ondertussen zonnig en niet meer zo koud – hij kreeg ons zover om geen taxi of bus te nemen naar Seattle city maar om te voet te gaan. Er loopt namelijk een mooi wandel en fietspad over de ganse lengte van de Elliot baai. Eerst moesten we wel nog uit de haven geraken maar om de honderd meter stond er wel een veiligheidsagent die er voor zorgde dat we niet van het voetpad afweken. In minder dan 3 kwartier zouden we in het centrum van Seattle zijn, maar voor ons hoefde het niet zo snel.

Na een kwartiertje was ook de koude wind gaan liggen en konden we onze jassen uittrekken. Nog een kwartiertje verder waren we al goed aan het zweten en gingen we op zoek naar een verfrissing. En ondertussen keken we ook uit naar een dubbeldekker bus – de lokale hop-on hop-off dienst. En zonder er veel erg in te hebben waren we zo steeds dichter bij het centrum gekomen en de beschaving. De eerste koffiezaak zag er nog een beetje louche uit maar de tweede was een Starbucks en dus werd het tijd voor een verfrissing, koude koffie. Frapuchino met andere woorden. En het was lekker warm op het terras. Zo lekker warm dat we een dubbeldekker lieten voorbijrijden. Ach ja. Zouden we nog wel?

Neen, dus. We waren zo dicht bij de Pike Market – een oude, deels overdekte markt met groenten, fruit, patisserie en allerlei prullen – dat we besloten om daar een blik te werpen op de kraampjes. In een hoekje van de markt vonden we ook een afdeling van ons favoriet café. We konden hier natuurlijk niet zomaar voorbijgaan, al was het maar om onze collectie “shooters” uit te breiden.

Uiteindelijk was het al bijna half drie. Tijd dus om onze bagage te gaan opzoeken voor het sluitingsuur van half vier. Eerst haalden we wat cash geld uit de muur want nu konden we niet meer met onze kamersleutel betalen – spijtig. En dan kaapten we een wachtende taxi. We kozen een grote, oude slee waar we tenminste zeker van waren dat onze bagage er allemaal in kon. Niet zoals in Vancouver waar we de kofferdeur van een Prius maar met moeite dicht kon. En dan snorden we de stad uit naar ons vertrekpunt. Ons had het te voet anderhalf uur gekost. De taxi deed er een kwartiertje over. Aan pier 91 spurtte Steven naar de conciërge om de koffers op te halen. Na twee heen-en-weer toeren naar de conciërge was de taxi dan toch behoorlijk vol. En er bleef niet veel anders over dan op weg te gaan naar de luchthaven.

De vorige keer, na onze toer in Alaska en Canada, hadden we de bus genomen naar de luchthaven maar die ligt heel ver weg van het centrum en de busrit duurde uren. Nu ging het duidelijk sneller maar toch deden we er bijna een half uur over voor de freeway. De luchthaven zelf was niet echt druk. Sandra herorganiseerde nog enkele koffers – de laatste aankopen – en dan stonden we aan de balie voor de registratie. Steven probeerde nog een upgrade uit de brand te slepen maar pech. De vlucht zal vol, de procedures lieten het niet toe en er waren heel wat mensen met hogere prioriteit voor een upgrade. Sandra slaagde er wel in om tenminste de bagage van Steven gratis aan boord te krijgen. 25 $ gespaard.

Ook aan de veiligheidscontrole was het stilletjes. We waren op enkele minuten goedgekeurd voor de vlucht. Waar was de gate? In de nieuwe S-terminal. Na veel trappen op en af, kwamen we aan een automatisch treintje. En dat zette ons af in een quasilege terminal. Waar was iedereen toch?

Nu, hoe de tijd doorbrengen tot 23u11? Sandra mocht met haar kaart de lounge binnen en – zoals in het stenen tijdperk van de luchtvaart – mocht zelfs een gast meenemen. Jipie, alweer 50$ of een eenzame zitting in een lege terminal gespaard. De volgende uren werden gevuld met lezen, surfen, chatten, knabbelen (wortel en selder) en drinken (cola light natuurlijk).

En uiteindelijk was het dan toch kwart na tien. Tijd om naar beneden te gaan en aan te schuiven aan de gate. En hohoho. De terminal was vol gelopen voor 2 late vluchten. Detroit en JFK. Meer dan 300 mensen. En dan begon het wachten op het afroepen van de gate. Dat verliep niet volledig zoals aangekondigd. Maar uiteindelijk mocht Sandra met de eerste groep mee en Steven met de tweede. En dus hadden ze eerste keus voor het plaatsen van de bagage – belangrijk bij een volle vlucht. En na nog een twintig minuten aanschuiven, konden we eindelijk op weg naar New York.

We zijn dus weg … maar nog niet helemaal.

Tada,

Tot de volgende keer.

Dag 19 - Inpakken ....

Dag mijn lieve mensen vrienden...

Ik ga jullie nu al waarschuwen... Alles wat jullie nu gaan lezen is geen fictie maar hebben mijn baasjes vandaag spijtig genoeg moeten meemaken...

Vandaag mocht ik de baasjes wat vroeger wekken, want ze dienden zich mentaal klaar te maken op een van de administratieve verplichtingen van de reis. Ook al ging de cruise verder tot in Seattle, ze dienden in Vancouver even aan wal te gaan om officieel de mensen van de VS-immigratie te zien. Ze hadden meerdere opties gekregen van wanneer en hoe ze de immigratie konden passeren, maar beide zijn de laatste dagen nogal lui zijn en dus besloten ze ‘op het schip te blijven’. Dit betekende dat ze tegen 9u45 in de grote Vista Lounge moesten zijn en dan samen met de andere thuisblijvers samen naar de immigratie te gaan.

Maar voor ze zich in de administratieve molen wilden gooien, moesten ze eerst wat ontbijten en dus maakten mijn baasjes zich snel klaar en trokken naar het Lido Restaurant. Daar namen ze hun dagelijks toastje met beleg en fruit ... en jaja Steven was nog steeds in Yoghurt-staking. Toen ze aan de kajuit terugkwamen zat er een briefje in hun brievenbus. De ontschepingsinformatie ... GRRR mensen mijn baasjes gaan nog niet weg... ze blijven nog een dag... Laat ze nu toch eens gerust!!!

Steven deed de envelop open en vertelde ‘het valt nog mee ... we moeten van boord rond 8u15’ en hij deed de envelop terug dicht. Sandra vond het eigenlijk een beetje raar dat er kaartjes in de envelop zaten die ze aan de bagage konden doen. Steven zei...

“We moeten onze bagage buiten zetten tegen 1u deze nacht”

Nog meer verbaasd nam Sandra de envelop en zag daar plots “Airport Transfer”. Sandra keek heel kwaad en vroeg aan Steven

“heb jij de brief goed gelezen? Heb jij gezien dat we bij de groep van mensen zijn die ze naar de luchthaven brengen?”

“euh neen”

“hoe... jij hebt die brief toch gelezen”

“euh het uur alleen maar”

Sandra is recht gesprongen en terwijl ze naar buiten liep “tot sebiet... ik heb tot 9u45 he omdat hier goed te krijgen. ” Ik sprong snel in haar zak mee.

“euh ja”

Toen Sandra beneden aan de front desk toekwam, stond er gelukkig niet te veel volk. Ze vroeg hoe het kwam dat ze ‘airport transfer’ hadden gekregen, want dat ze er niet naar gevraagd had. Ook zei ze dat ze er niet aan dacht om al om 10u op de luchthaven toe te komen voor een vlucht om 23u. Dus dat die transfer tof was als dat om 16u kon. De mevrouw aan de balie zei dat het om 8u15 was en niet later en dat we mee moesten want dat ze dit kregen omdat we ook opgepikt waren van de luchthaven. Sandra vertelde die mevrouw dat ze dat niet van plan was. Die mevrouw zei haar wel je moet... En Sandra antwoorde

“Mevrouw, ik wil wel nog om 8u15 van deze boot vertrekken en mijn valiezen in de terminal oppikken... Maar als ik van de boot ben, ben ik mijn eigen baas en gaat deze boot mij niet meer vertellen wat kan en niet kan”.

De mevrouw ging even weg en kwam precies niet terug. Herinner je nog dat Sandra een deadline had om het op te lossen, dus elke minuut dat het later werd, begon er precies wat meer stoom uit haar oren te komen. Uiteindelijk kwam die mevrouw terug... “oké, jullie hoeven niet mee te gaan naar de luchthaven om 8u15... Maar dan betekent dat wel dat jullie zelf moeten zorgen dat jullie er geraken.” “Ja en so? Denk je dat ik dat niet kan misschien? En mevrouw ga je ons dan schrappen van die lijst? Of gaat die buschauffeur nodeloos wachten op ons en andere passagiers ophouden?” “So what? Jullie zijn toch van de boot... En die chauffeur moet maar slim genoeg zijn dat als jullie niet komen opdagen dat jullie niet meewillen”. Ik dacht nu gaat de bom hier helemaal barsten en gebruikte mijn pootjes om mijn oortjes te beschermen. Maar Sandra draaide zich om en riep nog “dank u wel mevrouw” en weg was ze.

Snel ging ze terug naar de kajuit en wisselde haar short voor haar lange broek, nam haar jas en zei: “Steven ben je klaar om naar buiten te gaan:” Steven nam dan maar snel ook zijn vest en samen vertrokken ze stipt om 9u45 naar de Vista Lounge. Daar ik ook door de immigratie moest, mocht ik mee met Steven. Ah ja, Sandra die heeft zo’n speciale kaart en dus moest ik zien dat ik mee was met de juiste persoon als die twee opgesplitst zouden worden. De Vista lounge zat tot de nok vol... vooral de oudste generatie passagiers had blijkbaar beslist om toch maar niet naar de stad te gaan – het was koud en windering. Mijn baasjes waren nog van de jongsten aan boord en dus besloten ze tegen de muur te hangen want alle zetels waren vol. Ik bleef in een broekzak zitten. Dat is lekker warm en je wordt er niet moe van. Het werd 10u en nog was er geen beweging. Plots riep iemand dat het de fout was van de passagiers die vertrokken. Die waren blijkbaar te traag van boord aan het gaan en dus werden wij opgehouden.

Uiteindelijk zijn er 2 Canadese dames in een mooi rood Holland America-pakje komen uitleggen dat we nog even geduld dienden te hebben en dat mensen die naar de stad wilden dat echt wel mochten doen. Als ze tegen 14u terug op het schip waren en in tussen tijd ook de immigratie hadden gepasseerd, was dat ook goed voor heb. Een tiental mensen stond op en vertrok, maar de rest van de menigte begon langzaam de 2 dames wat te belagen. “hoe lang willen jullie ons hier nog vast houden? Waarom moesten wij hier nu al bijna driekwartier zitten? ...” “Waarom gebruiken jullie de microfoon niet. We verstaan jullie niet.” Steven vertelde me stilletjes dat hij dacht dat het niet lang meer zou duren of dat die 2 dames zouden buiten gejouwd worden.

Uiteindelijk mochten we na een klein uur mooi op een rijtje en in groepjes van 75 van de boot. Nu de baasjes stonden recht en dus waren ze bij de eersten die vertrokken. Een jong meisje ging de weg tonen zodat we niet zouden verdwalen of in Canada belanden. We waren transit passagiers en dat betekende dat we in Amerika ( de boot is Amerika) of in het transit gedeelte van de terminal mochten komen. Maar niet verder want dan zouden we straf krijgen. Tegen de tijd dat we van de boot gewandeld waren, was de groep nog 10 mensen groot. Het meisje bleef maar doorgaan en keek zelfs niet achterom om te kijken of iedereen wel volgende.

Eens in de terminal was er een vriendelijke douanemeneer die vroeg naar ‘transit’-kaartje en zei hij dat we verder mochten wandelen. Door een smalle gang ging de wandeling verder en we begonnen de richting die de madam uitging raar te vinden. We vroegen haar... “we gaan niet naar het stad he... “ Geen antwoord en ze wandelde verder en de groep dunde verder uit. Plots stopte Sandra... Steven liep bijna op haar en ging nog enkele stappen verder. Sandra zei dat het verkeerd was en dat we in het Canadees grondgebied waren. Steven keek raar en kwam terug op zijn stappen. De Indische mevrouw die daar echter rond hing begon te roepen:

“You crossed the line! You crossed the line... You are now in Canada... No turning back here”.

Ja, 4 van de 6 stonden al over de lijn en stonden dus met hun voeten in Canada; 1 persoon stond nog in de transitzone en Sandra...wel die stond daar dubieus... Die mevrouw probeerde haar te overhalen haar 2^de been bij haar 1^ste been te zetten en Sandra wou haar 1^ste been bij haar 2^de been zetten. Ze stond immers met 1 been in Canada maar ook met 1 been in de transitzone. Dat meisje wist het plots helemaal niet meer en de mevrouw eiste dat ze in het Canadees gedeelte ging staan. De discussie over het tweede been duurde nog wat en Sandra zag al een ander groep door komen maar dan naar de juiste richting. Sandra zei tegen die mevrouw “wij kunnen er toch niet aan doen dat we dat meisje diende te volgen en dat die trees er niets van kent. Wij horen bij die groep en dus laat ons daar terug naar toe gaan”.

“Neen. Dat kan niet... Jullie zijn in Canada en dus moeten jullie nu eerst de Canadese immigratie doen, dan de douane en dan kunnen jullie in de rij gaan staan om terug op de boot te geraken”.

“Mevrouw met alle respect. Maar wij hebben niet de nodige documenten die we moeten invullen. Wij hebben die dingen niet gekregen omdat wij ook niet in Canada willen zijn!”

“Tja dat is dan pech... maar jullie gaan toch die papieren moeten hebben.”

“Mevrouw... wij hebben hier de kaartjes van “in transit” in de hand, kunnen we dan niet gewoon terug naar de boot gaan zoals de andere werknemers van de boot dat kunnen?”

Uiteindelijk kwamen er nog veiligheidsmensen bij en dus beginnen de discussies opnieuw. Sandra heeft toch soms ne grote mond hoor en die bleef maar verder gaan tegen die mensen. Ze had aan die trees al een paar keer gezegd “ik wil hier een officier van de boot hebben... nu”. Dat meisje zei dat ze het ging doorzeggen, maar om de 2 minuten herhaalde Sandra haar eis, want ze vermoedde dat het anders toch niet opgelost ging worden. De rest van de bende zag het al niet meer zitten en die zwegen. Ik ook. Ik wel niet opgesloten worden in Siberië. De enige wie je hoorde was Sandra en die veiligheidsmensen.

De Indische mevrouw was bijna hysterisch geworden en vervangen door een oudere mijnheer van Sicuriti. MAAR... uiteindelijk heeft er toch een van die mensen eens deftig geluisterd naar wat Sandra voorstelde en uiteindelijk mocht het groepje de ingang van de werknemers nemen. Maar ze mochten nog altijd niet terug naar de boot.

“Als jullie die papieren hebben ingevuld en als de Amerikaanse instanties klaar zijn om jullie te ontvangen dan mogen jullie door. Maar nu nog niet want die zijn nog niet klaar.”

Na nog meer gezaag en geklaag mochten ze bewijzen dat ze geen metaal of gevaarlijke voorwerpen bij hadden. Iemand van de groep had een tas met koffie mee en dronk daar af en toe eens van. Volgens de meneer van de scanner was dat een gevaarlijk object en diende hij dat achter te laten. Ik denk dat die meneer van de beker een beetje kwaad geworden is, want die heeft toen de inhoud van die beker gewoon in een van de veiligheidsbakken gegoten... “en scant dit nu maar... “ en hij is door de scanner gewandeld. De mensen van de veiligheid verstonden er niets van en gaven heel verbouwereerd zijn tas terug.

Dat jong spul was dus nog steeds bij ons en zei ons dat we nu maar dienden aan te schuiven bij de groep en dat ze vond dat het toch goed afgelopen was. Sandra heeft toen gezegd...

“Ja, gelukkig durf jij de situatie echt uit te leggen he... En wanneer gaat die officier hier nu staan dat ik al 10 keer gevraagd heb?”

“Ik ga daar voor zorgen mevrouw... Maar wil je a.u.b. nu in de rij gaan staan?”

“Neen dat wil ik niet”

“Mevrouw u moet in de rij gaan staan. Hier moet iedereen even wachten tot iemand van de immigratie je roept”

“Juffrouw... ik kan da niet en ik wil da niet... En dat is niet om ambetant te doen... Maar kijk eens in welke rij je ons wil duwen? ‘US & CAN PASS’. Met alle respect wij zijn niet Amerikaans, noch Canadees en dus hebben wij al zeker zo geen paspoort.”

“Mevrouw, u moet echt in deze lijn gaan staan”

“Juffrouw ik moet dat niet en ik mag dat niet”

Uiteindelijk is er een lieve dame even komen checken wat de commotie was en toen Sandra zei dat ze Europese passpoorten hadden en dus niets konden doen in de lijn, zei die dame dat Sandra gelijk had en dat die dame mochten volgen. Steven en Sandra mochten iedereen voorbijsteken en wandelden tot het bordje van ‘NON US & CAN’.

“Kijk mevrouw, als je hier wacht tot als een van die heren daar roept, dan komt alles in orde”

“Dank u wel mevrouw... voor ons te willen helpen”

... “NEXT”

En zo konden mijn baasjes eigenlijk direct door de immigratie lopen en kregen ze nog eens een stempel in hun passpoort zonder enige vraag te krijgen. Ik kreeg geen stempel. Maar ik ben dan ook een verstekeling. Hihi.

En eindelijk mochten ze terug naar de boot. Op de boot terug stond daar iemand met een glimlach tot achter haar oren...

“You see... was not to hard... all ok now”

Sandra is toen uitgebarsten.

“Juffrouwke... nu kan je veel zeveren tegen de mensen. Maar ik ben nog niet seniel, noch heb ik geheugenverlies. Misschien heb jij er wel al last van want ... want heb je nu al ettelijke keren gevraagd om een van de officieren te spreken en je hebt me steeds gezegd dat je dat ging regelen... Ik denk werkelijk dat je beter moet opletten als de mensen jou iets uitleggen en NO it is not oke... Proficiat jij hebt nu juist de rust van 17 dagen in je eentje op een uurtje weg gekregen... jij mag trots zijn”

En Sandra drukte op de lift en negeerde de juffrouw totaal.

Ik weet niet of die officier nu langs is geweest of niet, maar ik heb hem alleszins niet gezien... Ik vrees dus dat Sandra wel ergens gelijk heeft en dat arme meisje de eerste tekenen vertoonde van alzheimer. Beide zijn direct naar de Lido dek getrokken voor een bakje troost en zo passeerden ze ook de SPA. Ze besloten dat er maar een echte manier was om snel terug de rust te vinden. Ze hadden immers gisteren genoten van de massage van de masseuseke, dus besloten ze terug te gaan.

“Hey Sandra... Niet van boord”

“Hallo neen... en gelieve nu ook niet te beginnen met te zeggen dat dit een nieuwe cruise is en dat alles oke is he”

“euh !?!”

Sandra zei tegen de dame dat ze zich afvroegen of ze nog in dat warm bubbelwater mochten en of ze nog eens van die speciale actie konen genieten. Die mevrouw van de spa begon met haar waarschijnlijk standaard zin dat het eigenlijk niet kon, maar stopte toen in haar uitleg en zei dat ze even ging bellen... Na het telefoontje kregen de baasjes te horen dat het kon. Ze mochten vanaf 17u gratis in het warme bubbeltjes bad en ja die speciale actie van gisteren, die kon nog wel eens vandaag. Steven koos ervoor zo snel mogelijk onder de handen van die masseuse te gaan liggen. Sandra zei dat ze eerst wat diende te kalmeren. Steven mocht tegen 11u gaan en Sandra mocht tegen 13u terug gaan. Nu dat de eerste stappen naar de interne rust terug gezet waren, gingen we toch samen een tasje koffie halen voor Sandra. We hoopten dat ze daardoor wat sneller terug kalmeerden, want het uitje naar de immigratie diensten was duidelijk in haar koude kleren gekropen.

Enkele uren later hadden beide genoten van hun marteling euh... massage. Ze besloten dat het tijd was om iets te gaan eten en gingen ze naar het Lido dek... Maar wat is hier aan de hand... Overal zaten er jonge gasten en overal werd er bier gezopen per emmer van vijf. Als ik goed geteld heb, heb ik zo’n 20 obers zien rondlopen en stonden er 5 mensen achter bar. TJONG JONGE... waar is die rust van de vorige weken naartoe?

Sandra zocht een tafel tussen het volk en Steven ging snel wat eten halen. Ik hielp Steven want je moest echt je bot verdedigen of ze zouden er nog mee gaan lopen... Ik heb af en toe eens zwaar gegrold om Steven te helpen. Toen hij Sandra terug vond, stelde zij voor om in het zonnetje proberen te zitten want dat het verschrikkelijk koud was uit de zon. Steven vond 1 zetel in de zon en dan ben ik Sandra gaan oppikken om haar ook wat aan eten te helpen. Toen we allemaal terug samen waren, maakte Steven de volgende oh zo correct opmerking:

“We dienden misschien wel geduld te hebben met de oudere mensen de vorige dagen, maar we hadden kalmte en het ging er rustig aan toe. Nu zijn de bubbelbaden opgeëist door drinkende jeugd en zitten er Japannezen / chinezen aan de tafels thee te drinken. ... Als het eten op is zijn we hier direct weg”.

Eens in de kajuit, besloot Steven snel te proberen een tafel van 2 te reserveren in een van de restaurants. Maar blijkbaar was dat absoluut niet mogelijk... en dus gingen ze maar een ander plan uitwerken. Maar eerst moesten de valiezen er dan maar aan geloven. Het ging tamelijk snel voorruit en alles kon in de 2 waarmee ze vertrokken. Maar Steven vond dat hij toch even het gewicht wou checken want hij was er niet gerust in. Steven is dan maar terug naar de front office gewandeld en heeft daar naast een weegschaal ook een weger meegekregen. Wat een luxe... Het verdict was duidelijk: de ene koffer was een halve kilo te zwaar, de andere 2 kilo. De baasjes namen afscheid van de weger met weegschaal en Sandra maakte van 2 koffers plots 3 koffers... Soms kan die echt toveren he?

Toen alles gepakt was en alle ‘papieren brol’ ingevuld was, was het al na 18u en besloten mijn baasjes toch een laatste keer naar het Lido dek te gaan eten ... en waar ze dachten een mensenmassa te zien, was er niemand. Snel een pastaatje voor 2 en terug naar de veilige rust van de kajuit. Op de terugweg liepen ze Made & Rudi tegen het lijf. Die waren heel tevreden met de envelop die mijn baasje gemaakt hadden. Ze hebben nog wat zitten babbelen over de gekte op het lido dek en de boys vertelde hen dat die troep jonge lui en Aziaten een cruise van 1 dag hadden gekocht. Hein? Ja, opstappen in Vancouver en terug van boot in Seattle...

Steven maakte zich snel klaar voor nog wat in de warme bubbels te gaan zitten en Sandra vertelde dat ze nog even buiten op het terras ging zitten met haar kruisjes en daarna ook naar de bubbels ging gaan. En weet je wat... Ik mocht deze allerlaatste keer mee van Sandra. Ze vond dat ik zo braaf was geweest tijdens het verlof dat ik een beloning kreeg. Na een uurtje bubbelen zijn we allemaal terug naar de kajuit gewandeld. Ik ben dan maar ijverig aan de blog beginnen schrijven, Steven heeft wat nood-corona’s afgetrokken.

Nu is het bijna 24u en ik ga mijn oogjes toe gaan doen... Want ik moet zorgen dat de baasjes morgen op tijd wakker worden... Dus slaapwel lieve lezers

Woef

Dag 18 - Een dag vol gefriemel

Hallo lieve lezertjes,

Deze morgen had Steven zijn wekker eens gezet want om 9u15 diende hij zich aan te melden bij de SPA. Niet voor een het wereldkampioenschap water keuren. Maar gisteren hadden mijn baasjes beslist om zich de laatste dagen wat te laten verwennen. Ze hadden tweemaal een “Melt-a-way” package besteld (Nota van Sandra: letterlijk vertaald is een melt-a-way een smeltpartij... je zo laten verwennen dat je gewoon wegsmelt?!). Een wat? Wel in SPA kreeg je een combinatie van 2 behandelingen. Steven had tijdens de ochtend beslist om een rug massage met hete stenen te nemen en daarna een reflexologie... Volgens wat hij mij uitlegde was dat iets waar die madam met zijn voeten speelden om zo andere delen van zijn lichaam te doen relaxeren. Sandra vond dat wat raar en wou dat toch niet nemen dan, maar die had nog wel wat bedenktijd want die mocht pas tegen 13u gaan

Dus was Steven bij de eerste biep van zijn horloge al wakker en joeg mij en Sandra uit het bed (nota van de nalezer: dat mag je met een kilo nezo zout nemen. Ha! Jagen.). We moesten snel onze kleren aandoen zodat we allemaal samen konden ontbijten. Een toastje en wat beleg later, was het duidelijk dat steven nog steeds in Yoghurt-staking was. Als dat maar goed komt. (Ik ben eens gaan piepen in de keuken en ik heb daar alleen maar purperen pottekes Dannon zien staan, allemaal met rode of blauwe bessen of framboos of aardbei.)

Terwijl Steven aan het geniet was van zijn masseuseke, heeft Sandra was kruiskes geteld en wat gechat met de Belgische kant van de wereld. Tegen dat Steven dan klaar zou zijn, is Sandra met mij naar de bubbels gegaan. Alleen heeft ze Steven daar niet gevonden en is ze maar terug naar de kajuit gekeerd. Was hij helemaal weggesmolten? Wat bleek: Steven mocht van zijn masseuseke niet direct in het water en was dus op de hete bedden gaan liggen. Wie kan dat nu verwachtten?

Dan mocht Sandra gaan relaxen bij die zelfde masseuse maar zij wou niet met haar voeten laten spelen en liet de madam haar kop zot maken... Ah ja... als er iemand zo een half uur constant aan je kop zit te foefelen, te aaien en te draaien dan zou je daar toch zot van worden niet? Ik heb liever dat ze me op mijn buikje aaien zenne. Maar Sandra kwam uitgerust terug en ze leek er wat meer tegen te kunnen. Uiteindelijk zijn we met ons drietjes nadien naar het Lido dek gegaan en hebben daar wat geprofiteerd van de waterzon die er was. We hebben dan ook een nieuw spelletje gespeeld “gaat die persoon morgen van boord of niet?” Het was leuk hoor, want veel van de oudere populatie aan boord zaten volgens ons al volkomen klaar in net pak en dikke kleren om zo van de boot te kunnen stappen. Maar wie weet hoe gaan we morgen zelf zijn J

Vandaag is het duidelijk de laatste dag voor veel van onze cruise genoten en we zullen het geweten hebben. Overal en dan overal hoor je vandaag speciale actie want de laatste dag. Tjonge jonge... We zijn nog niet weg hoor... We blijven nog 2 dagen op deze boot!! Dus laat ons gerust met “stuur je laatste foto’s nog snel even naar thuis”, “laatste ice tea?”... Je zag zo dat mijn baasjes dat op hun zenuwen aan het krijgen waren – weg het effect van de masseuse. Dus heb ik hen maar snel naar de kajuit terug gebracht en hen daar wat extra verwend.

Rond 6u was het tijd voor de moeilijkste beslissing van de dag: waar gaan we eten? Gaan we onze short uitgooien en ons wat opkleden en dan naar het restaurant wandelen OF zeggen we foert en gaan we naar de selfservice wat eten halen? Daar de baasjes de ‘laatste dag’ spirit beu waren, zijn ze boven op het Lido gaan eten... : Sandra een pasta met Pesto en groentjes; Steven een lekkere steak zonder frietjes. Zou dat niet mogen van de masseuse? Ik heb een stukje mogen proeven... Njam, njam.

Na het eten ben ik maar snel aan de blog begonnen want de gezonde zeelucht in combinatie met de massage maakte mijn baasje heel moe en ze wilden eigenlijk al direct in hun bed kruipen. Ik heb hun dat verboden want er diende eerst nog iemand mijn blogs na te lezen. Allez dat vinden jullie toch ook he? Ik schrijf bijna elke dag wat er gebeurde en mijn baasjes zouden te moe zijn om wat na te lezen?!?! Maar ik zal maar snel stoppen, zodat ze ook snel kunnen lezen en dan gaan slapen...

Dus tot morgen mijn lieve bloglezer

Woef, zzz, zzz

Dag 17 - Alweer een dag van 23u

Hallo lieve hondenvrienden...

Gelukkig was ik weer op tijd wakker want mijn baasjes waren vergeten dat het uur verschoof voor een tweede keer op rij. Maar ik had hun dagelijks krantje dus goed gelezen en wist dus dat ik moest zorgen dat ze wakker werden. Het was dan ook al half tien. Blaf blaf tijd voor op te staan, anders komt Made je met de stofzuiger wakker maken.

Snel kleren aan en dan ontbijten want straks is alle eten op J Sandra freewheelde wat met toast en een eitje overeasy ( een paardenoog even omgekeerd op de pan zodat het oog niet direct zichtbaar is) en Steven ging in Yoghurt staking: tot er yoghurt was met iets anders dan aardbei of gelijk welke bessensoort, wou hij geen yoghurt meer horen, zien of smaken.

Terug in de kajuit ging het typische zeeleven zijn gewone gang. En er werd beslist over wat ze zouden doen: kajuit hangen, waterbubbels of zetelslapen. Ik stelde voor om het eerste te doen, zodat we nog wat met mijn vriendjes kon spelen. En ik was even nieuwsgierig hoe mijn Sandra en Steven deze cruise ervaren hadden. We zijn immers ver op het einde van de 17daagse en dus wou ik een evaluatie. Ja, mijn baasjes worden wat analytisch op sommige moment... vooral als de zon met verlof is en het te koud is om buiten te zitten, beginnen die rare trekjes te vertonen. Beide kwamen tot de volgende conclusie: de 6 dagen volle zee zijn niet zo interessant als het weer niet mee zit. Als het mooi weer is kan je nog buiten zitten en proberen een kleurtje te krijgen. (Nota van Sandra: de staf van de boot hebben me geconfirmeerd het weer op de zeedagen is meestal grijs, koud en regenachtig). Maar volgens mijn baasjes doe je er beter aan om tot in Hawaii te vliegen (eventueel met een paar dagen aan de westkust om het tijdsverschil iets te overbruggen) en vandaar een 6-10 daagse cruise te nemen. Er zijn voldoende boten die enkel de eilanden doen en dan heb je gegarandeerd mooier weer. En om het af te sluiten enkele dagen het strand van Hawaï onveilig maken.

Plots begon ik maar voorzekerheid te blaffen wat ze hadden de tijd weer eens niet in het oog gehouden. Sandra had om 13u een afspraakje in de Spa voor wat het maar handen en voeten te laten spelen en het was 10 voor een. Dus sloeg ze het middagmaal over en vertrok. Samen met Steven ging ik naar de grill aan het zwembad wat eten halen: een hamburger en wat frietjes. Omdat we nog wat drank in de kajuit staan hadden, hebben we die daar maar opgepeuzeld. Mjam blaf mjam.

Nadien hebben we onze zwembroekjes aangedaan, maar toen zei Steven dat hij naar de warme bubbels ging en dat ik dus niet mee kon. Ik heb dan maar in de kajuit naar de golven zitten kijken en wat zitten wachten tot Sandra terug was. Sandra kwam terug met aan elke pink een schoen hangen. Ik heb me nog net kunnen inhouden om het niet te hard in de blaf te schieten. Toen ze merkte dat Steven er niet was, heeft ze ook maar haar badpak aangedaan en ook naar die warme bubbels gewandeld... met haar schoenen in de zak. Ik denk niet dat ze in de warme bubbels geweest is hoor, maar tja... Mijn baasjes zijn heel laat terug in de kajuit toegekomen met een glaasje thee met veel ijs. Ik heb snel even gesnuffeld want dat leek me geen normale thee te zijn en neen hoor... iemand weet duidelijk hoe je een IJsthee van het lange eiland moet maken... Sandra vertelde me dat ze het glas niet direct ging uitdrinken maar ging laten staan als dessert... Terwijl mijn baasjes zich klaarmaakten heb ik er een beetje van gedronken. Hihihihi en het smaakte naar meer, dus heb ik toch nog maar een slokje genomen.

Ik mocht mee naar het bovendek om iets te gaan knabbelen want ze hadden geen zin in hemd en vest en deden dus niet mee met de laatste formal nacht van de boot. Maar wat was het lekker eten. Ik kreeg van Steven een stukje van zijn steak en van Sandra een stukje raar gepaneerde kip... Ze vonden wel dat ik me wat diende te gedragen want dat ik niet al te flink naast hen liep. Hoe zou dat nu komen he... J

Eens terug in de kajuit heb ik maar direct aan dit berichtje beginnen schrijven zodat ze niet zagen dat ik van de drank gedronken had voor we vertrokken. Sandra heeft eens raar naar het glas gekeken en naar mij gepinkt... dus ik denk dat zij het wel doorhad, maar we hebben toch lekker niets gezegd. Terwijl Steven nog enkele foto’s aan het knippen en beschrijven is, is Sandra van haar dessert aan het genieten. Ik wil nog even met mijn nieuw handdoekvriendje de duif spelen, maar eigenlijk ben ik toch wel wat moe... Misschien ga ik maar beter niet spelen en ga ik beter in mijn bed kruipen

Slaapwel mijn lieve mensenvrienden...hik

Dag 16 - Gejaagd door de storm

Hallo mijn beste en lieve mensenvrienden,

Tjonge, tjonge… een hond heeft hier een echt hondenleven hoor. Mijn baasjes hebben het eigenlijk een pak makkelijker dan ik. Waarom? Wel, hun horloge laten ze op Belgische tijd staan en ik moet maar onthouden hoeveel uren we verschillen me België.

Deze ochtend is Sandra even rond 3u in de ochtend opgestaan en heeft even naar buiten gekeken, is naar het toilet gegaan en terug in haar bed gekropen. Ik zou bijna denken dat ze er uitgevallen was, maar dat kon niet want ik lag naast. Uiteindelijk heb ik beide moeten wakker likken want het was al na 9 en ik wou niet dat ze van de honger gingen omkomen. Beide hebben zich dan maar op een rapje klaargemaakt en we zijn allen samen naar boven gegaan om te ontbijten. Ik mocht als eerste kiezen en ik koos gesuikerde hondenbrokjes met melk. Dan hield ik plaats voor beide baasjes zodat zij hun ontbijt konden gaan uitkiezen: Sandra kwam terug met 2 sneetjes toast en een set ogen; Steven ging op zoek naar toast en kaas & ham. Hij wou ook eens gek doen zei hij en hij nam een nagerecht: een lichte purperen yoghurt. Nu ik begreep hem niet zo goed, want zo ver ik me kan herinneren at hij elke dag van die rare kleur yoghurt. Dus ik vroeg hem om wat uitleg en hij vertelde me dat hij de vorige dagen Braambessen of bosbessen at, maar dat hij vandaag aardbeienyoghurt at. Nu eerlijk gezegd heb ik het verschil niet echt gezien, maar dat zal maar aan mij liggen. Na het ontbijt gingen we om ons dagelijks bakje troost en we gingen terug naar de kajuit.

De boys waren volop bezig om de kamer te doen.

“hoe zijn jullie daar al terug?”

Blijkbaar verschieten Made en Rudy elke keer van de snelheid van mijn baasjes hun eetgedrag. We hebben daarna nog even over de symptomen gepraat die Sandra op regelmatige tijdstippen vertoont en we hebben dat ook benoemd: Sandra lijdt niet aan internetverslaving maar aan de ergere vorm NoMoFobie. Wat is dat hoor ik jullie al denken … Wel, sommige personen hebben constant schrik dat hun gsm, aaipad, laptop en al die andere rare elektronische dingen zonder batterij of zonder netwerk vallen. Deze personen kijken om het uur of hun gsm nog netwerk heeft en beginnen te zweten en zeer nors te doen als het even uitvalt. Ik, Sloefie De Hond, ben zeker dat Sandra een zware vorm vertoont van die ziekte. Wat is er tegen te doen? Niet veel, enkel zorgen dat wanneer er zo een moment is geen elektronische foefje werkt, dat er een grote tas koffie beschikbaar is.

Het weer was echt uiterst slecht aan het worden. Er ontstond zelfs een waterstorm… een watte? Ja, zeg mensenvrienden… jullie hebben allemaal zo’n moeilijke woorden en als ik dan iets gelijkaardigs blaf zeggen jullie dat het niet bestaat. Allez, zeg nu zelf… jullie hebben een sneeuwstorm (veel wind waardoor de sneeuw in het rond vliegt), een zandstorm (veel wind waardoor het zand in het rond vliegt) waarom bestaat een waterstorm dan niet? Ik heb al een foto genomen van zo’n storm, als de baasjes dan ooit nog eens foto’s online zetten, dan vraag ik hen ook om die foto te publiceren.

Maar wat kan je eigenlijk doen op een drijvende stad wanneer het buiten zo’n slecht weer is dat ze het buitendek afsluiten en wanneer de tv toont dat er een wind is van 9 Beaufort? Ik wist het niet en mijn baasjes besloten wat te knutselen: Sandra telde haar kruisjes en Steven werkte nog wat verder aan de foto’s van vorig verlof. Die heeft volgens mij nog werk voor dagen, maar zal het hem maar niet blaffen denk ik. Gelukkig had ik oog voor de klok want het was plots al ver na een uur. Dus heb ik me op de gsm van Steven gezet en beginnen blaffen. Uiteindelijk hebben ze nog wat verder ‘gewerkt’ en hebben ze nadien toch besloten om iets actiever te doen. Ze deden hun badpak en zwembroek aan en zijn nog wat in het warme bubbelend water gekropen. Ik mocht deze keer wel mee, maar moest heel stil blijven zitten in hun zak. Ik heb dan maar in Sandra haar boek wat zitten lezen, want ik ben misschien wel een hond, maar lang stil zitten kan ik toch ook niet hoor.

Uiteindelijk hadden de baasjes dorst gekregen en gingen we naar het zwembad buiten de bubbelende zone. Daar hebben ze zich in een ligstoel genesteld en hebben ze hun boek gelezen. De ober die daar rondliep had hen eerst niet in de gaten, maar uiteindelijk konden ze dan toch een Cola Zero en een grote fles water bestellen. Nadien hebben ze wat gelezen en wat zitten soezelen. Gelukkig was ik daar ook weer bij, want ze dienden vanavond wel op tijd klaar te zijn om te gaan eten. Ze hadden een tafeltje gereserveerd in Le Cirque, het tweede speciale restaurant van de boot, tegen 18u30.

Een voor hebben we ons gedoucht en onze best kleedjes aan getrokken. Ik zocht in mijn persoonlijk valiesje en vond mijn clowns pakje en hoopte zo toch mee te mogen gaan. Maar neen, ik mocht niet mee. Ik mocht nog wat met mijn beste vriendjes spelen en tegen de boys zeggen dat ik ook graag een nieuw vriendje wou. De baasjes hebben heel lekker gegeten ( Steven een Chateaubriand en Sandra een lekker stukje kabeljauw) Ik was blijkbaar heel braaf geweest want de baasjes hadden besloten om hun dessert aan mij te geven en njam njam was een lekkere portie crème brulee voor mij.

Toen Sandra binnen kwam in de kajuit was ze zeer ontgoocheld, want er was geen handdoekdiertje te bespeuren op de bedden. Maar ik blafte haar toe dat ze diende naar de muur te kijken. En daar zat hij dan… mijn nieuwe vriend: de slinger aap.

Sandra en ik hebben nog wat met hem zitten spelen, ik heb nog wat aan deze blog geschreven. En daarna hebben we ons allen klaar gemaakt voor ons bedje.

En nu... kruip ik in mijn bedje…

Slaapwel

Sloefie de timekeeper

Dag 15 - Zij zijn groot en ik ben klein ... en dat is niet eerlijk

Hallo lieve lezers,

Deze ochtend werden we wakker met een totaal ander weertje. Ik had even door de gordijnen gepiept en was snel terug in bed gekropen... De zon leek op verlof te zijn en daardoor leek het heel koud buiten. Hoe ga ik dat aan mijn baasjes uitleggen... Dus ben ik maar begonnen met wat extra knuffeltjes en likjes.

Uiteindelijk is iedereen opgestaan en werd er besloten om nog eens een sms uit te sturen naar de achterblijvers. Sandra maakte de tekst klaar en Steven keurde hem goed... maar toen gebeurde het ... De gsm zei plots “Geen service”... Lap daar gaan we weer... De sms werd weggegooid en Sandra haar goed humeur was mee overboord. Steven keek zijn gsm na en ook daar was er geen netwerk meer. Oei, oei... Als er geen gsm netwerk meer is, dan zal er ook geen internet meer zijn... Mijn reactie was “dat komt hier vandaag weer niet goed” Sandra zei dat ze in staking was. He, dat wordt hier besmettelijk. Zolang er geen netwerk was, ging ze Calimero spelen. Ze wou zelfs niet gaan ontbijten... Uiteindelijk hebben ik en Steven haar toch overtuigd om een toastje mee te gaan eten... Maar het heeft wat tijd en overtuiging gekost. Steven had een toastje met wat kaas en ham, Sandra nam wat boter bij de toast en dat was het...

Na het ontbijt is Sandra terug naar de kajuit gewandeld en daar in de zetel gaan zitten ... Steven en ik zijn dan naar het bovenste dek gegaan om voor ons drieën een Café Late te gaan halen. Misschien kon ze daarna terug wat lachen... Sandra is dan wat in de tijdschriften beginnen bladeren die ze had meegebracht uit België en die ze zelfs nog niet aangeraakt had tot nu toe. Maar al dat geluk en ongeluk van de Vlaamse BV’s kon hier niet opbeuren.

Het werd 10 uur.

Het werd 11 uur...

De zon was nog steeds op pad en Steven had een beetje last van zijn wat te rode benen. Ik had nochtans genoeg geblaft gisteren dat hij zich moest instrijken, maar het was al te laat L. Sandra had hem gisteren al uitgelegd dat hij de ‘zalf tegen de jeuk, de zalf die ze gebruikte voor de muggenbeten’ er diende aan te smeren... En dus nu was Steven om de 2uren er wat zalf aan het opleggen en langzaam kon hij wat makkelijker bewegen zei hij. Maar vandaag ging hij dus niet in het warm bubbelbad zei hij...

Om 11u30 biepte er plots iets. Ja, het was de gsm. Ik sprong een gat in de lucht. Steven hoopte stilletjes dat het internet dan ook wel terug was... Even ontstond een kleine discussie: sturen we nog een sms of wachten we tot morgen. Er werd besloten om geen slapende honden (en mensen ) wakker te maken. Mijn beste handdoekvriendjes waren nog steeds op bezoek en dus speelde we allemaal wat samen. De boys, Made& Rudy kwamen nog even op bezoek en samen met hen probeerde Sandra nog enkele handdoekvriendjes extra te maken. (Nota van Sandra: de boys hebben een trucje om de oudere mensen hun namen aan te leren: ze noemen zich “Made is Rude”)

Toen ze terug weg waren nam Sandra de laptop direct in de hand... Dus zijn jullie allemaal aan het denken dat Sandra een internetverslaafde is he... maar eigenlijk is dat niet zo en laat het me proberen uit te blaffen : Sandra en Steven hebben zitten zoeken naar een show in NYC. Op voorstel van Steven werd er besloten om naar de Blue Man Group te gaan kijken. Zondag bestelde Steven de tickets... maar hij vergiste zich van dinsdag. Hoe hij dat deed weten we nog niet zeker, maar Sandra heeft al wat mails zitten sturen naar de ticketleverancier ... Ze had al een mailtje gekregen dat het kon, maar dat ze dan tegen een bepaald tijdstip diende te antwoorden. Ze had direct geantwoord, maar kreeg de mail gisteren niet correct buiten. Het tijdstip was door het onverwachte netwerk verlies al verstreken, maar Sandra wou niet opgeven. Ze ging terug naar de site en zag dat ze ook kon chatten met dat bedrijf. Ze is dan maar in de rij gaan staan om met iemand van dat bedrijf te kunnen babbelen. Na zo’n 10 minuten was het dan aan haar. De dame aan de andere kant van de scherm vertelde haar dat het ze het nog steeds konden proberen, maar dat ze wel wat diende rond te bellen. Uiteindelijk nog zo’n 5 minuten later riep Sandra plots “YES”... De dame ging de tickets omwisselen... En iets nadien riep Sandra plots “Neen he... niet weer”... Maar jawel... Het netwerk begon terug op en neer te gaan ... Sandra kon nog net lezen dat de dame schreef dat het in orde was en floep daar was het internet terug weg. Daar ze het internet niet op de juiste manier had kunnen afsluiten had Sandra schrik dat haar minuten ook verder aftelden.

Het was al tegen twee uur en dus werd er besloten alvorens iets te eten, snel naar de internet-helpdesk te wandelen en daar te vragen wat ze kon doen... Maar ze moesten zich natuurlijk wel eerst wat beter klaarmaken want Sandra had door de staking terug haar pyjama aangetrokken. Toen ze uiteindelijk boven kwamen zagen ze daar mensen het internet gebruiken. Sandra probeerde in te loggen op een van die computers, want als dat lukte dan was ze correct uitgelogd geraakt... Maar neen hoor... Die vieze pc zei dat ze nog ingelogd was ... Je moest haar zien lopen: Steven kreeg de opdracht om al samen met mij wat eten bij elkaar te scharrelen en een plaatsje moest zoeken om rustig te zitten en Sandra ging zo snel mogelijk terug naar de kajuit om op een correct manier de internetconnectie af te sluiten. Na een dik kwartier kwam Sandra er dan toch door. Balans van een voormiddag ticketjes proberen goed te krijgen: een uurtje surf, chat en blog plezier kwijt. Je moest haar zien “mevrouw Calimero”... maar ze had ook wel goed nieuws. De mevrouw van het ticketkantoor had door dat het internet weg was gevallen en had nog een mailtje gestuurd ter confirmatie dat de ticketjes omgeruild waren.

Daar het tamelijk warm was op het Lido dek bleven we met ons drietjes daar nog wat hangen. Sandra deed de short en T-shirt uit. Geen paniek, ze had nog een badpak aan! En zo kon ze dadelijk in het bad met bubbeltjes... Ik ben dicht bij haar gekropen want ik had een beetje koud, maar heb wel opgelet dat ik mijn pootjes niet nat maakte. Steven had zich op een ligstoel geplaceerd en las daar zijn boek verder. Ik blaf hem “wie zijn beentjes verbrand moet op de blaren zitten.”

Tegen iets na vijf zijn we als de drie musketiers dan terug naar onze kajuit gegaan. Daar hebben we nog wat zitten lezen en nadenken over alle mogelijke luxeproblemen : Gaan we beneden of boven eten? Gaan we nu of straks eten? Gaan we koud of warm eten? Gaan we Italiaans, Amerikaans of een mengelmoes eten? Gaan we een lange broek aan doen of blijven we in short rond lopen? Daar beide niet zo veel honger hadden, werd de volgende keuze gemaakt: ik mocht mee en we gingen naar boven in short om wat Italiaans te eten... Sandra is uiteindelijk nog eens veranderd van idee en heeft haar gewoon een salade van die ene keizer genomen met enkele lookbroodjes. Steven heeft een pasta a la champignon genomen en nam nog een kaasbordje.

Tegen dat we terug in de kamer waren, waren de boys al langs geweest en hadden ze ook een nieuw speelkameraadje achter gelaten. Nu... ik moet wel voorzichtig zijn deze keer, want naar het schijnt wurgt die kameraad zijn vriendjes vooraleer ze op te eten... Ik denk dat ik maar niet te lang zal bloggen deze keer en heel goed zal luisteren of er geen plots gesis te horen is.

Bij leven en welzijn,

Tot volgende keer lieve lezertjes

Dag 14 - Zon op zee

Hallo lieve hondenvriendjes,

Ik ben gisteren heel goed verwend geworden en deze ochtend mocht ik extra lang slapen, dus ik ga weer mijn best doen om jullie een zo goed mogelijk verslag te geven van deze dag. Deze nacht verloren we ergens in de oceaan een uurtje en dus sliepen we automatisch minder dan we dachten. Maar er was niemand die plots op de deur kwam kloppen, of iemand die plots moest opstaan... dus alles ging wat rustiger dan anders.

Uiteindelijk zijn we allen samen gaan ontbijten boven op het dek. Sandra twee toastjes met wat boter, wat fruitsap en een wafeltje; Steven wat toast met ham en kaas. Ja ja, beide baasjes hebben blijkbaar wat minder honger dan de vorige dagen. Na het ontbijt gingen ze naar het Explorer Café om een deftige koffie te halen, want na 3 dagen zonder koffie waren er duidelijk ontwenningsverschijnselen te bespeuren.

Nadien hebben ze zich op het terras van de kajuit geïnstalleerd en daar blijven hangen: Steven die wat voorbereidend werk deed voor een blog en daarna wat las in zijn derde boek van het verlof; Sandra die zich wat amuseerde met wat kruisjes te steken. En ik, ik lag lekker te zonnen in de zon. Ik moest me wel goed vasthouden want er stond wel serieus wat wind en ik wou niet de eerste vliegende hond worden. Jaja, ik hoor het al, mijn grote oren zijn goeie flappers. Das was misschien zo bij Dumbo maar niet bij mij hoor.

Tegen 2 u hadden ze voldoende op hun gat gezeten en hebben ze zich even rechtgezet en een tosti gaan eten (voor de niet-Nederlanders dat is een soort van Croque Monsieur of zo). Nadien... hebben ze zich terug op diezelfde zetel gezet. Alleen waren ze beide heel snel binnen, want de zon was van het terras weg en het was koud in de wind en schaduw. Dus besloten ze naar het bovenste dek te gaan en daar een plaatsje achter een schutsel te gaan zoeken. En daar hebben ze zich genesteld tot de zon begon onder te gaan.

Vanavond was formal night, dus dat betekende dat ze enkel opgekleed konden gaan eten in het restaurant. Nu zowel Sandra als ik wilden wel eens wat anders aan doen de strandkledij en dus werd er beslist om de formele kledij eens uit de kast te halen.

Na het eten werden de propere kleren snel terug opgeborgen en ging Steven nog wat bubbelen in het water zei hij. Sandra bleef bij mij om mij te helpen met de blog. Nu dat iedereen terug is op de kamer ga ik stoppen met het blogje van vandaag en ga ik nog wat op Sandra haar schoot kruipen.

Tot morgen lieve lezertjes

Jullie trouwe 4voeter