T 22 - De lange weg naar huis

Hallo lieve lezertjes,

Ale lieve.... ik ben een beetje heel kwaad.
Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit verslag ging schrijven.
Voornamelijk daar alle onze eisen in een minuut van tafel zijn geveegd deze nacht.
Waarom vragen jullie je nu af af ... WEL..
Als ik het helemaal uitgelegd heb zullen jullie mijn frustratie wel begrijpen..
Dus...

Gisteren bij het eten was er afgesproken :
* om 5u45 de wekker laten afgaan
* om 6u de valiezen buiten zetten
* om 6u15 snel naar het ontbijt
* om 6u30 uitchecken
* om 6u45 vertrek van de bus.

Ik vond dit eingelijk al heel krankzinning, maar tja..
We gingen naar HUIS en dus kon ik wel even wat flexibel zijn.
Voorlopig zijn jullie wel akkoord denk ik .. "aanvaardbaar tijdsplan"
Maar...

Deze ochtend begon plots de huistelefoon te klagen.
Ik keek snel even op de aaaihorloge van Sandra want die lag energie op te doen.
Pffff. 5u20.
Welke zot belt nu zo vroeg ?!?!

"Goede morgen mevrouw, Dit is uw wakeup call"

"ok"

"Steven, heb jij een wakeup dingens gevraagd ? " vroeg ik

"Neen Sloefie,  zal een foutje zijn"

Nu dat de baasjes dan toch wakker waren, begon de activieit.
Groote broer nam Steven mee in de badkamer.
"De superlux douche met krachtige waterstraal"  dixit Didier werd nog eens opgestart.
En ik begon met baasje aan de kabels af te breken en weg te stoppen.

En plots, was die huistelefoon er weer.
Hij bleef maar bellen en bellen.
Denk dat baasje hem gewoon neegerde.
"Sandra de telefoon"

"Hallo?"

"Hier jullie gids..."

"Hein"

"Ik bel persoonlijk want ik heb een fout gemaakt."

"Hein?!?!"

"Ik leg het straks wel uit..  Maar we vertrekken om 5u45!"

"Euh.. You are kidding, no"

"Neen, in Brazilie is het al een uur later ... en dus moeten we heel snel vertrekken"

"Euh"

"Wel ja.. jullie vlucht is binnen 2u30"

"oke tot straks"

"Steven, je moet stoppen met douchen... we moeten vertrekken"

De douche word uitgedraaid... "Wat zeg je?"

"Steven, je moet stoppen met douchen... we moeten binnen 30 min vertrekken"

"ah oke" en de douche gaat terug aan...

 Om baasje een beetje te helpen, ren ik naar de badkamer deur.

"Groote broer. STOPPEN Met douchen !!!!!!"

Ale de douche ging toch uit.

"Steven binnen 20 min vertrekken we"

"Hein"

"Ja, binnen 20 min moeten we in  de bus zitten"

"En het ontbijt?"

Ik zie de donderwolk van baasje op ontploffen staan.
Ik zie haar denken "wie denkt er nu aan eten ?!?!?"

Sandra had dan maar snel haar kleren aan gegooid, de valies toegedaan en zat te wachten.
Groote broer kwam nog nat achter de oren uit de badkamer en zaagde en klaagde.
Baasje negeerde en vloog de badkamer binnen.

OKE, Alarmfase 3 is ingang gegaan.
Dit gaat een moeilijke dag worden.. We waren gewaarschuwd.

Ik was een beetje benieuwd hoe we roldingen veilig over de loopbruggen gingen krijgen.
Want tja.. wieltjes op een wiggelwaggel brug waar je zelf op staat te springen...
Niet zo goed dacht ik. 

Maar ik zweeg heel hard, wou de situatie immers nog niet erger maken.

 Net toen we gingen vertrekken met pak en zak, werd er op de deur geklopt.

"Luggage ?"

Ah, zelfs in deze onmogelijke situatie, had hotel nog wat mensen opgetrommeld,.
Alle bagage mocht mee op het karretje en wij konden sneller doorstappen.

In de lobby waren er al veel van onze cruisevrienden aanwezig.
En allemaal waren ze aan het zagen en klagen:
* En wat met ons eten?
* En zijn mijn valiezen er wel?
* En waar zijn mijn papieren?
* Heb je het kluisje wel leeggemaakt?
* ...

OMG, als ik mijn baasje hier laat blijven gaat alarmfase 4 beginnen.
Ik probeerde met mijn liefste en tederste stem
"Kom zoeteke, we gaan al naar de bus. Steven checkt wel uit. Groote broer neemt de zak wel"
Het hielp...
Samen met ons 3tjes zaten we in alle rust op de bus..
Terwijl er een oorlog in de lobby bezig was.
Overal vlogen mensen, valiezen, ...
Geroep, Getier....
En wij genoten van de rust

Eens we reden vertelde de gids het verhaal.
Hij had zich een uur misrekend en om het nog erger te maken..
De Braziliaanse grens was pietje precies bezig.
Het zou een krappe timing worden.
Dus iedereen diende snel te volgen en niet te veel te discussiëren.

Terwijl de chauffeur plankgas deed, vertelde Didier ons dat hij zich ook een beetje schuldig voelde en het goed wou maken.
Hij had naar Tamara gebeld en zij ging de Lounge in San Paolo reserveren.
Hiermee konden we dan wel nog ontbijten ...
En konden we de 5u aangenaam overbruggen.

DANK U MR DIDIER

We kwamen in de luchthaven toe wanneer de check-in al goed bezig was.
Slechts de helft van de groep kreeg de boardingpassen van alle vluchten.
De andere helft .. wel die hadden maar 1 boardingpas en die dienden in San Paolo nog eens aan te schuiven.
We hadden geluk.. we zaten in de eerste groep.

"Baasje, hebben we luxe zetels op de lange vlucht?" 

 "Weten we niet Sloefietje, we gaan dat straks wel zien"

De vlucht van Iguazu naar San Paolo was niet zo spectulair.
De bemanning was niet zo vriendelijk, maar so be it... het was toch maar 2u

In San Paolo was er topoverleg.
Gingen we allemaal terug naar de check-in balie of splitsen we de groep in.
Uiteindelijk werd besloten dat Didier de groep zonder instapkaarten met zich meenam. Hij had ook geen boardingpass.
Sandra zou terwijl zorgen dat de groep met instapkaarten in de lounge binnengeraakte.

Nu het heeft enige negotiatieskills vereist, maar het is gelukt.
Van de lounge waren er immers 3 toegangskaarten :  twee van 5 personen, 1 van 4 personen.
En de groep van Sandra was 6 man.

We genoten van een lekker ontbijt - een super soepje en mmm de gin-tonics .
Na een dik uur kwam er dan een bevrijdend berichtje.
"Kom je ons binnenlaten. We komen naar de lounge"

Terwijl we dan allemaal samenzaten begon het te druppelen.
Nadien begon de stortvloed..
Alle vliegtuigen dienden aan de grond te blijven.
Maar was niet erg .. we hadden immers nog wat speling.

Bij het inchecken voor de vlucht van San Paolo naar Madrid, bleek het al snel dat we geen super de luxe plaatsen hadden.
We klagen echter niet want we zagen tijdens de vlucht hoe onze vriendjes vanachteren bijeengeduwd zaten.
Ik had een beetje meedelij met hen, maar ik genoot wel van de plaats.
Ook al waren de stoelen een beetje kapot en moesten we inventief zijn voor het eten...
De baasjes hadden ruimte voor de beentjes.

Het eten in het vliegtuig was niet zo lekker,  de drankjes waren miniem, ... maar we klagen niet hoor.
De nacht ging nog tamelijk snel voorruit.. Maar toch.
De vorige nacht was te kort geweest en nu deze in de lucht.
Nen Hond zou er slapeloos van worden.

In Madrid liepen we van de ene gate naar de andere gate en dan moesten we weer wachten.
Toen we aan boord gingen, zag ik dat het verkeerd liep.
Sandra zat op de middenstoel en diende met haar benen schuin te gaan zitten.
"hopelijk komt er niemand bijzitten he baasje"

"mr .. is de vlucht volgeboekt?"

"er zijn slechts enkele zetels vrij, dus in pricipe ja"

"oei, dan gaat dit niet goed komen. "... ging ze verder
"Want de persoon naast mij gaat geen plaats hebben voor de benen of wel kan ik mijn benen niet zetten"
 
Na het inchecken, ging hij met iemand praatte die aan de gang zat.
Die schoof met veel tegenzin op.

"Mevrouw, u kan hier komen zitten"

Zowel Sandra, als de huidige buren waren blij.
Sandra want ze had plaats voor de benen te gooien
De buren want die hadden niemand tussen hen.

Ik weet niet wat er aan de hand was.
Allez...  Alarmfase3 was geneutraliseerd..
Maar Sandra was een beetje zenuwachtig aan het worden.
Haar flesje water goot te gewoon over haarzelf en mijn vriendje de aaaaaipad.
Ik kon nog net ontwijken.
Wat zou er toch aan de hand zijn.

Toen we in Brussel landden, gingen de draagbare telefoons terug op.
"Wij zijn geland.. nu nog bagage oppikken en we rijden naar Vilvoorde" werd verstuurd.
"Ok"
Ah ja, we kregen een taxi van Vilvoorde naar Um.

Oma-meter-Grootmoeder en Opa Vic stonden al klaar toen we in Vilvoorde toekwamen.
We reden met mijn oud vriendje de Xtrail nog eerst naar Londerzeel.
Ze waren niet echt blij met beide baasjes...
Want zoveel problemen..
"Dat hadden we niet afgesproken"
We kregen ook een verslag van de weken van huis :
* Chauffage was niet op verlof gesprongen, maar werd door opa opgelost
* Mazouttank was leeggevallen, maar had oma-meter-grootmoeder laten vullen
* Chauffageketel wou niet meer opstarten, oma-meter-grootmoeder had neefje Jens opgebeld en die had al zijn wonderhanden laten werken
* De vloer in de badkamer was deels naar boven gekomen. Daardoor was er een verbod om de badkamer voor dat deel te gebruiken.

Pffff. zou dat de nervositeit geweest zijn die bij Sandra opdook?
Na de bolwassing, kregen we  super Belgische winterkost : Witloof in de oven.
MMMMMMMMM. Dank u oma-meter-grootmoeder.

Nadien kregen we nog een taxi van opa naar huis.
En toen kwam ik echt tot het besef : het verlof is echt gedaan.
Ik zou nog kunnen vertellen dat we nog dagen aan de was en de plas zullen bezig zijn.
Maar dat zijn allemaal maar details.

Ik wil concluderen met dit:
      Het was een mooi verlof,
      Met super goed en super slecht weer,
      Met toffe stadsbezoeken, winderige cruisedagen,
      Met lekker eten en genoeg drank
      Maar vooral. ...
      Met heel veel nieuwe vriendjes      
Kort weg ... een mooi GFC verlofje.


Uw reizende hond

Sloef