S10 : Oracle Open World - Dag 4

Goede morgen lieverds van mij,

Vandaag is het donderdag en het was de laatste dag van het Oracle congres.  Na de douche en een cappuccino in de clublounge waren Sandra en ik klaar voor de sessie.

Wat ons direct op viel was dat het wel heel stil om 8u30. Blijkbaar waren er dus velen die naar het concert waren gegaan en dus heel laat terug waren geraakt in hun hotel.  In de eerste sessie zaten we met 10 man, in de tweede waren we al met 20 man en toen de 3^de sessie om 12u begon was de zaal zo goed als vol gelopen. 

Na de lunch in het zonnetje was het tijd voor de laatste sessies van het congres. De presentators waren nog met volle overtuiging aan hun uitleg bezig, maar Sandra had er duidelijk niet veel zin meer in .   We zijn even naar het hotel teruggelopen om de rugzak af te zetten en dan konden we mee doen aan ‘It is a wrap’.  Dit is het laatste wat op het programma staat : een drink met hapjes opgeluisterd met enkele kleine groepjes. De laatste groep is ook de steeds terugkerende groep : de 500. Het is een groep bestaande uit Oracle mensen zelf.

 Zoals elk jaar amuseerden we ons op dit klein feestje. Maar zoals leuke dingen kwam ook aan dit een einde.  Eens het feestje teneinde liep zijn Sandra en ik nog wat in het stad gaan wandelen  om nadien af te zakken naar de Clublounge …

Na nog enkele drankjes en een Cappuccino om mee te nemen naar de kamer, hebben we ons op ons plaatsje in het bed gelegd en nog wat gezapt.  Nu dat het 22u is, is het tijd om de lichtjes uit te doen . 

Slaapwel bloglezertjes

Sloefie

S9 : Oracle Open World - Dag 3

Goede morgen België,

Vandaag Oracle congres dag 3.  Ook deze ochtend was Sandra al paraat om 8u. Fris gedoucht en klaar voor de sessie, keken we samen naar de eerste sessie live van uit onze zetel in de hotelkamer. Nadien vertrokken we naar Moscone om de volgende sessie te volgen.

Vandaag was het eigenlijk eenvoudig : bijna alles draaide om Siebel en zijn nieuwe look en feel. En zowel Sandra als ik denken dat deze makkelijker zal zijn in gebruik en je hebt de technische teams minder nodig.

Tijdens de middag sessie werd gemeld dat Oracle aan de laatste ‘sail off’ begon en dat het zeilwedstrijd ging zijn ‘the winner takes it all’.  Wie ook deze wedstrijd won, deze mocht zich de winnaar van de American Cup noemen.   En ja ook tijdens dezelfde presentatie stond er iemand in het publiek gewoon recht… en vroeg of hij even mocht tussenkomen. Hij wou gewoon even melden dat  de American Cup gewonnen was door de Amerikanen, dus door Oracle.  Er werd wat geroepen, gejuicht en ook de presentatrice vond het leuk. Nadien ging ze gewoon verder met haar presentatie. Het was een dame dat niet makkelijk uit haar lood kon geslagen worden.

De sessies stopten vandaag iets vroeger, zodat iedereen zich kon klaarmaken voor het feestje. Dit jaar vond Sandra dat er echt geen enkele groep de moeite was om een uur of meer in de lijn te staan om naar het feestje te geraken. Toen we rond 6u30 even buiten keken was het ook zo… De rij om de bus te nemen naar het feestje liep helemaal rond het gebouw van hotel en Moscone. De mensen achteraan in de rij, zouden er zeker 2u staan vooraleer misschien de mogelijkheid  te krijgen om de bus te nemen. Als dat ook in de terugweg zou is, dan zou je ten vroegste 2 u in de ochtend in het hotel terug geraken en dat is nu net iets te laat. Want morgen staan er ook sessies in de vroege ochtend gepland. Dus in plaats daarvan zijn Sandra en ik, even naar de Clublounge geweest voor een drankje en ons daarna getrakteerd op een ontspannende massage.

Nadien zijn we nog even iets gaan drinken en daarna zijn we naar de kamer gegaan om wat tv te kijken.. Allez, Sandra heeft tv gekeken. Ik daarentegen, ik heb dit verslagje geschreven.

En nu ga ik ook tv slapen

Dada

Sloefie

S8 : Oracle Open World - Dag 2

Goede morgen ,

Vandaag Oracle dag 2. Sandra heeft een interne klok denk ik, want elke ochtend wordt ze wakker rond 7u15.  Na een verfrissend douchke en een ontbijt in de clublounge, wandelden we naar Moscone West.   Op onze agenda stonden 5 sessies :  de eerste sessie begon om 8u al maar daar het ‘Key Session’ was, werd het opgenomen en keken we er samen naar om 9u. Dan begon het echte werk : luisteren, kijken, lachen, … opstaan, naar volgende plaats wandelen, zitten, luisteren, ….

Nu, ik begrijp al wat jullie Nederlands noemen en heb al geleerd dat er verschillende soorten zijn maar wat ik vandaag hoorde daar verstond ik niet veel van. Sandra vertelde me dat die mensen Engels spraken.  Ik probeerde het te begrijpen dacht dat mensen allemaal mensentaal spraken, maar dat Engels-Amerikaans-Indiaans-Mexicaans-Australisch-taaltje dat was Chinees voor mij. Ik ben dan maar wat dieper in de zak gekropen, heb mijn buddy de aaaaaitablet vastgepakt en in slaapgevallen.

Plots was het dan tijd om de beentjes te strekken. Het is dinsdag en zoals elke dinsdag op het congres komt dan de grote baas ook nog eens iets zeggen. (Op zondag zegt hij hallo, hier zijn we weer en we gaan deze week over dit of dat babbelen.)  Vandaag vertelde hij ons dat Oracle niet meer genoeg had met een Unix machine, een mysql database of een Oracle database, … maar dat hij ook samen met zijn vroegere ‘vijand’  Microsoft begint samen te werken.  Ik begreep dat niet goed. Hoe kan je nu met je vijand willen samenwerken.?!? Sandra probeerde het me verklaren maar van haar gebroebel heb ik niet veel begrepen. Ik heb dan nog maar eens wat beter geluisterd en toen met de filmpjes en de tekeningen begreep ik het : niet iedereen werkt met unix enzo en hoe leuk zou het niet zijn dat je vanop je windows machine in excel of zo gewoon die pracht programma's zou kunnen integreren.   Oke … so what dacht ik? Sandra laat me toch op windows tokkelen en nadien zit zijn toch ik weet niet wat in excel te doen met de data van haar database.   Bon , ik ben een hond. Ik moet er mij geen zorgen overmaken. 

Nadien vertelde Mr Ellison ook nog over de American Cup. Oke, de prijzen van de kamers zijn bijna verdubbeld door die grote zeilregatta maar wat heeft dat nu weer met de rest te maken. En toen kwam er een foto op het scherm. Sandra ging hem voor mij hier bij de tekst zetten zodat jullie het ook begrepen.  De races gat tussen 2 landen die elk willen het snelst 9 races te winnen. Het  US team (lees het Oracle team) lag 8-1 achter en was vandaag aan een inhaal maneuver begonnen. Larry (want zo heet Mr Ellison) was er van overtuigd dat hij zou winnen.  Ik begreep niet dat hij zo zeker kon zijn want als de kiwis (Niew Zeeland) nog maar 1 race diende te winnen?!?!

Na deze zeeer moeilijke sessie, zijn we naar iets lichts gegaan. Iets waar ze vertelde hoe je kon toveren van de ene manier van dingen tonen naar de andere manier  door middel van een knopje. Waar vroeger alles in lijstje diende getoond te worden kon het nu volgens wat ik begrepen heb plots een wereldkaart worden of een Angry Birds tekeningen.   Wat hebben die rijtjes data nu met vogels afschieten te maken in de wereld? 

Nadien was de dag al over en gingen we terug naar de kamer om onze rugzak weg te zetten.  Omdat Sandra zo hard opgelet had, besloten we nadien naar de Clublounge te gaan en daar even iets te eten en te drinken. Luis bracht ons direct ons drankje : voor Sandra een gin-tonic en ik kreeg een waterbakje.  In de hoek zat een oudere man met veel noten op zijn zang. Luis en de receptionist gingen om de 10 minuten vragen of hij iets nodig had. Daarna kwam de kok van de restaurant ook langs om te zeggen dat hij een lekker visje apart had gelegd voor hem. De meneer reageerde dat hij binnen 35 min naar zijn tafeltje ging komen.  Het moest wel de ene of andere belangrijke gast zijn want wij krijgen wel onze drankjes op een plateauke, maar zo in de watten lagen we toch niet. Ik heb die maar goed gewaakt want je weet nooit wat er ging gebeuren.

Als het drankje uitwas zijn we naar de kamer teruggegaan en heb ik me op mijn kussen klaargelegd voor mijn oogjes toe te doen. Maar Sandra vertelde me dat ik nog iets vergeten was : OEPS !?!?!?  Ik dacht heel diep na en toen wist ik het terug…..  Het resultaat : wel mijn dagboekje is aangevuld

En nu ga ik wel echt slapen hoor lieve mensen

DADA

Sloefie de woefie

PS.  ik wil mij ook verontschuldigen voor alle mogelijk tikkerfouten in mijn blog komen.  Maar als ik moet wachten tot die 2 eens iets willen nalezen, dan zijn we al lang terug in België. Ik doe mijn best … “en god doet de rest “ zou meter Saerens direct laten volgen.

S7 : Oracle Open World - Dag 1

Goede morgen lieve lezers,

Deze ochtend hebben we de rollen eens omgedraaid : Steven was eerst uit bed en had zich snel gedoucht. Hij wou immers na een ontbijt zo snel mogelijk uit het gekkenhuis weggeraken.  En daar alle starbucks in de buurt toch een rij tot buiten zouden hebben, besloten we in het hotel snel iets te eten.

Eens Steven vertrokken was, zijn Sandra en ik naar de eerste sessie van de dag gewandeld en we moeten toegeven we hebben veel geleerd in de sessie.  We kregen even tijd om snel naar het toilet te lopen, een drankje te nemen en de volgende sessie begon al. Nu die sessie was hoe zouden we het zeggen ‘slaapverwekkend’. Gelukkig duurde deze minder lang en konden we nadien in de buitenlucht terug wakker worden.  Het was lekker warm en we hadden het net iets te moeilijk om direct terug binnen te gaan.  We hebben dan maar een sessie gebrost en terwijl even een stukje van het stad verkent en enkele winkels onveilig gemaakt.

Nadien zijn we wel terug gegaan om de resterende en interessantere sessie te aanhoren.  En dan was Sandra het beu en besloten we het voor gezien te houden. De laatste sessie mocht zijn wat ze wou, we gingen terug naar het hotel. Daar hebben we onze pootjes wat opgefrist en dan een truckje uitgehaald. Een truckje? Wel ja, herinner je dat ik je gisteren vertelde dat Sandra haar plannetje klaar had. Het plan was als volgt : We zijn buiten gaan zitten in de zon juist voor de lounge en een beetje het volk in het oog gehouden. Toen we zagen dat Luis nog steeds de Clublounge voor zijn rekening nam,  hebben we even aan de deur gaan zwaaien. Luis zag ons en kwam direct : “Hey miss Sandra, how are you? Waarom kom je niet binnen ?”   En toen vertelde ze het ganse verhaal en hij zei dat hij dat helemaal ging regelen voor haar.  Zo gezegd zo gedaan, na een babbeltje met de persoon aan de toegang en daar nog eens de uitleg gedaan te hebben, werd er een nieuwe sleutel gemaakt voor haar kamer… een sleutel die ook toegang gaf tot de clublounge.   We hebben Luis hartelijk bedankt en nadien hebben we dan iets op gedronken natuurlijk.

Na een drankje zijn we terug naar de kamer gegaan om wat tv te kijken. En toen was het slaapjes tijd. Sandra gaf me nog een dikke knuffel en heb  me op mijn eigen kussen gelegd…

Nu ga ik dus stoppen met tokkelen en ga ik lekker slapen.

Slaapwel

S6 : Long Drive

 

Goede morgen lieve vriendjes,  

Jaja ook vandaag was Sandra als eerste op, alleen had ze niet veel zin om te douchen.  Dus speelde ze haar kleren van gisteren terug aan en gooide haar koffer toe.  Ze was klaar om te gaan ontbijten en dan te vertrekken. Steven volgde haar voorbeeld.

Vandaag geen super deluxe buffet, maar een lekker  2x2x2 voor Steven ( 2 eitjes, 2 sneden spek en 2 pancakes) en een 2 eitjes met toast voor Sandra.   Snel uitchecken en dan hop naar de snelweg zei Steven tegen mij, dus ik ben direct in actie geschoten:  de Belgische gsm van Sandra gezocht, de US telefoon gezocht, de portemonnee genomen, de kabeltjes ineengerold (en mij iets misrekend waardoor Sandra me moest komen bevrijden van de kabeltjes of ik had me opgehangen) .

 

Na de Starbucks for the road begon het zware werk voor Steven en het vervelen voor Sandra.  Vandaag rijden we immers van de Hollywood regio naar San Francisco. Dat is 5u30 rijden zonder pauze. Gelukkig krijgt de auto ook wel wat dorst en daardoor zijn we toch even gestopt. Veel kan ik niet vertellen over deze lange saaie en rechte banen hoor. Misschien gewoon even opsommen wat ik allemaal zag : honderden auto’s in alle mogelijke kleuren, appelsienbomen, tientallen vrachtwagens met tomaten en 2 super grote veebedrijven . Volgens Steven zijn kilometriek was het ene meer dan 1 km lang en was tot zover ik kon zien diep… en het zag er zwart van de beesten en ‘tjonge jong wat gaven die een reukje af. Voor de rest was er zand, bomen en elektriciteitspalen. En af en toe stond er zo een wit-zwarte auto schuins naast de baan met een ventje met een pistool op de baan gericht. Sandra vertelde me dat het de snelwegpolitie was die nakeek of niemand te hard reed. En ah ja… ik was nog iets vergeten : STOFWOLKEN.. dat moest ik niet vergeten neer te schrijven van Steven.

 

Hoe wij niet slaap vielen? Wel simpel. Steven had zijn aaaaipad (je weet wel dat ding dat hij altijd meedraagt en waar hij zo met zijn vinger over aait) aan de autoradio gehangen. En de muziek die op zijn aaaaipad stond kwam plots door de boxen getoverd. En de muziek was gelukkig geen ‘slaap kindje slaap’ maar wel de filmmuziek door de jaren heen.

Uiteindelijk begon het drukker te worden en nadien begon het bumperen. Maar we zijn aan het hotel geraakt. Sandra had deze keer een super mooi zicht van uit haar kamer op het 29ste.  Ze was wel wat kwaad toen de receptionist zei dat ze niet naar de club lounge mocht.  Ze had in de auto immers al zitten luidop denken over de ober die er rond loopt Luis. Is ene oudere meneer die super lief is en die ze nu al elke keer zag. Na een beetje gemekker zei ze dat ze een plan had en dat ze het morgen wel zou uitvoeren.. Maar ze zou in de lounge geraken…

Na het inchecken en het een plaspauze bleek dat Sandra nog wel geteld 10 minuten had om zich vandaag in te schrijven. Daar ze uit het verleden wist dat het op zondag minder druk zou zijn dan op maandag, is ze nog snel tot daar gewandeld.  Steven en ik mochten mee tot in de grote inkom, maar nadien moesten we op het baasje wachtten. Het was duidelijk dit was een Oracle congres. Overal zal je Oracle staan : aan de lichtpalen,  op de bussen,  op gebouwen…

 

Nadat we Sandra terug gevonden hadden, zijn we nog even naar een Radioshack gereden voor een extra laadbeurt voor de US GSM en voor een laptopkabel met Amerikaanse stekker. Nadien zijn we tot aan het shoppingcenter gewandeld. Neen niet om te shoppen, maar om een lekkere steak te gaan eten bij de Larsen Creek Steak.

Nu is iedereen klaar om dodo te gaan doen, dus ga ik ook niet langer opblijven.

Slaapwel lieve mensen vrienden, 

Sloefie

S5 : Universal Studio

  

Hallo mensen en diertjes

Zoals alle vorige dagen was Sandra rond 7u al op en klaar om te vertrekken. Ik heb Steven met mijn likjes maar wakker gemaakt, want vandaag wou ik ook niet te laat komen op de afspraak.  Na enkele dagen naar beestjes te kijken, was het vandaag de dag dat we achter de schermen van een filmstudio gingen kijken.

Ook al was ik wat nerveus, we hebben ons toch gewaagd aan een lekker buffet met allerhande lekkernijen : buiten de normale eitjes, vleesjes, beenjtes en gezonden dingen stonden er ook heel lekkere wafeltjes klaar… miamiam …  ik kon bijna niet stoppen met eten … Maar ik mocht de baasjes ook niet ophouden. Na een snelle pitstop begon het echte avontuur : de VIP experience in Universal Studios.

Steven diende zich niets aan te trekken van de vierwieler want die werd door de parkeerboy netjes op stal gezet. Net op tijd kwamen aan de rode loper aan en werden we direct ingecheckt. We kregen onze badge voor de dag om en mochten direct door naar de trolley. Daar kregen we de uitleg wat ons te wachten stond: eerst een extra speciale Studio Tour en nadien een wandeling in het park.   In het park heb je een trammetje dat je tussen de opnamestudio’s gidst en het duurt zo’n 15 minuten. Wel, met onze VIP trolley gingen we deels dat zelfde parkoers doen maar met enkele foto-stops en wandelingen in een studio.  Hierdoor gingen we zo’n 2,5 uren bezig gehouden worden.   We zagen het helemaal zitten en wouden direct vertrekken.

We zagen de trailers van enkel grote namen en mochten na enkele minuten uitstappen aan de set van Parenthood.  Het is dramaserie die wekelijks op NBC komt over de familie Braverman. De serie gaat over hoe zij omgaan met opvoeden van hun kinderen en kleinkinderen en de typische problemen die hierdoor ontstaan. Iets ala Familie en Thuis maar dan op een iets groters Amerikaans formaat.   We kregen informatie hoe ze eigenlijk zo een drama serie opnemen:  voor elke aflevering van uur (44 min serie + 16 min reclame ertussen) nemen ze een dikke week op.  En het is eigenlijk grappig hoe ze mensen in de maling nemen L in de serie heeft het huis 2 verdiepingen  terwijl in werkelijkheid er 3 sets zijn : de buitenkant (buiten studio), het gelijkvloers (studio 44) en de eerste verdieping (studio 52).   Het eerste wat opviel was dat er geen venster waren op de set want anders zou het gewenste effect dag/nacht niet lukken (het kan moeilijk nacht lijken en plots er licht door de vensters komt)We diende te zorgen dat we niets aanraakten want anders klopte het niet meer in de scripts.  Toen we de keuken bewonderden kregen we de uitleg dat alle  verpakkingen eigenlijk op echte verpakkingen leken maar toch net niet. Waarom werd er gevraagd ? Welk de uitleg was simpel: als een merk wil dat het in beeld komt, moet het betalen .. en dus moeten we er ook  zorgen dat er per ongeluk geen merk getoond wordt.

 
 
De volgende stop was een typische stadje … dat voor heel veel verschillende films door de jaren heen werd gebruikt : wie herinnert zich niet de back to the future met Michael J Fox, de NCIS series,  Capatin American, the scary alley, het gebouw van de Amerikaanse de Voice … 



 

Tussen de vele stops door kregen we ook voorbeeldjes van trukjes dat ze uithaalden : we werden in een set gereden die de metro voorstelde… En plots kwam er een aardbeving en alles begon verkeerd te gaan : een andere metro kwam recht op ons af, er ontstond brand en nadien barste de waterleiding en overstroomde alles.  Nu hoor ik jullie zeggen .. jaja alles mooi in scene gezet.. Dat klopt, maar het werd ook werkelijk gebruikt in een film en dezelfde set (zonder de acties) kwam ook in een aflevering van Bones te voorschijn net voor ons vertrek.

Nadien reden we door de set van Desparate Housewives,  de set van Jaws (die wel heel oud leek tov andere sets), een nieuwere set uit de film War of the worlds : de omgeving waar een vliegtuig was neergevallen.

Om af te sluiten werden we door een set van King Kong 3D gereden. We kregen een brilletje op en kregen een super groot 3D scherm rondom ons: niet enkel voor ons, of links van ons… Neen één scherm van links van ons – boven ons – voor ons - rechts van ons.  De dinosaurussen kwamen ons aanvallen en King Kong verdedigde ons.  

Om de complexiteit van de studios te begrijpen stopten we ook even bij het accessoires departement (the PROP department) Het is niets anders dan een grote loods van 5 verdiepingen vol gestampt met alle mogelijke artikels : stoelen, tafels, planten, kleding. Sommige dingen mogen enkel door een bepaalde serie gebruikt worden, andere dingen mogen uitgeleend worden aan zowel fims, series als privé personen.

Toen we het einde van de toer naderden werd ons het volgende deel uitgelegd.  Het leek heel cryptisch en we zagen  er niet echt de VIP gevoel van. Maar toen we begonnen te wandelen begon het allemaal duidelijk te worden.

Voor de lunch deden we nog   The Simpsons Ride attractie.  We dachten oei we moeten lang aanschuiven, maar neen.. met onze badge diende we ons aan te melden bij  “Gate A” en enkele minuten later zaten we al in de attractie.  Bijna zou ik zeggen spijtig want we hebben ons een kriek gelachen in de wachtruimte met de figuurtjes van de Simpsons.  We werden in een karretje van een achtbaan gezet en even later werden we in de juiste startplaats gebracht. Vanaf dan begon het spel van visuele effecten op een 25m diameter koepel. Was een toffe attractie om te beginnen.

Bij het buitenkomen bleek het tijd voor onze lunch. Dit was een groot buffet in een aparte ruimte waar enkel de VIPs binnen mochten.  Tot in elk detail werd alles gedaan om je VIP te voelen : het bord, de servetten, de glazen. Het eten was oke, niet spectaculair  maar oke we dienden niet te wachten en we konden lekker gezond eten (een slaatje en wat sushi).

Na het eten gingen we naar de volgende attractie : de Transformers Ride 3D.  Ook hier mochten we hier iedereen voorbijsteken en direct instappen.   We zaten met 8 anderen in een karretje dat van punt naar punt vloog/draaide en constant werd er 3D beelden naar ons gestuurd. We zaten als het ware in het midden van het oorlogsgebied tussen de goede en de slechte transformers.  Het idee was tof, maar was ene beetje te ‘je moet mee zijn met de film’ om het leuk te vinden.

Nadien wandelden we direct naar de volgende attractie: The Revenge of the Mummy. Daarbij vertelde de gids ons : je moet je rugzak aan mij geven en zorgen dat alles uit je zakken is …   En wat bleek : eerst werden we tegen 75km/u afgeschoten en kwam in een super gesofisticeerde achtbaan terecht die zowel voorruit als achteruit ging.  We gingen wel niet overkop maar het was wel super spannend.  De rit was Steven niet zo goed bekomen want hij voelde zich nadien niet zo goed meer.

 

Om wat af te koelen stelde de gids de Jurassic Park voor.  Hij gaf ons allemaal ene poncho en direct hadden we door : dit komt niet goed.   We kwamen oog in oog met allerhande dinosaurussen bv een 15m hogen T-Rex en sommige maakten ons een beetje nat.  So far so good dachten we. En dan werden we plots in de hoogte getrokken en dan werden we losgelaten van zo’n 25m hoogte. Ik kan je garanderen…  Het enige wat droog was, was het gedeelte dat bedekt was met de poncho. Maar haar poep, haar broek van zo’n 20cm boven de knie, … was gewoon doorweekt. Gelukkig was het mooi en warm buiten.

Nu dat we alle speciale ‘rides’ gedaan hadden, konden we ons focussen op de shows. De eerste show was een show die ons de “special effects” toonden die ze gebruiken om ons om de tuin te leiden : bv het groene scherm, de digitale annimaties enzo. Toen de show over was, gaf de gids ons wat laatste aanwijzingen en werden we los gelaten in het park.  Steven en Sandra bespraken even wat ze nog wouden doen en ze besloten om het rustig aan te doen en naar de dierenshow te gaan kijken. Het toonde hoe dieren leren op tekens bepaalde dingen te doen…  Sandra vroeg me of ik een auditie wou doen om mee te doen, maar ik heb haar direct geantwoord dat ik bij haar wou blijven en dat ik de Belgische mensenvriendjes te hard zou missen.

Tegen 5u waren we buiten bleken er een hele hoop mensen te wachten om binnen te mogen. Waarom vraag je me ? Wel, de Halloween nachten zijn begonnen en het park heeft een speciaal parkoer aangelegd waar door je wandelt en enge dingen ziet. Daarvoor moest je een apart ticket kopen en geen van de baasjes had er echt zin in. En wat gaan we doen? Er zijn 2 Hard Rock Cafes, naar welke gaan we om te eten? Zouden ze apart worden geteld of worden ze als een gerekend?  Om zeker te spelen werd er besloten om beide Hard Rock Cafes te bezoeken : de eerste was juist naar het park gelegen en dus gingen we eerst tot daar.  Daar we wisten dat we nog naar een HRC gingen besloten we enkel de winkel te bezoeken en op zoek te gaan naar shooters. (Je weet wel Sandra verzamelt van die glaasjes waar ze meestal wodka in doen)  Nadien reden we naar de HRC in centraal Hollywood en belanden we een in file om U tegen te  zeggen.  Diezelfde file waar we gisteren in vastzaten en om diezelfde reden waarom we gisteren vastzaten : er was de een of ander voetbalmatch en natuurlijk Halloween nacht.... Sandra keek op haar gsm en liet google wat wegen zoeken en speelde daarna voor TomTom. Niet veel later reden we de garage binnen van het complex waar HRC in zat. Naar goede gewoonte werd er ene Long Island Ice Team besteld en een Cola Light zonder ijs.   Na het eten nog even een kijkje in de shop opzoek naar andere shooters en dan terug naar het hotel. 

Hier zijn we dan … De baasjes fotos aan copieren, ik hard met de pootjes aan het tokkelen en we zijn het eens : als je naar Universal Studios wil gaan… is de VIP experience een echt aanrader.  En nu ga ik stoppen want de pootjes doen wat pijn en Sandra wil het lichtje uitdoen.

Slaapwel lieve lezertjes

Sloefie

S4 : San Diego SafariPark Dag 2

Hallo lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Ook deze morgen was Sandra  als eerste op en was ze fris en monter gedoucht toen Steven een teken van leven gaf.  Na een snel ontbijt en de koffers terug mooi dicht te krijgen, waren we klaar om naar de beestje terug te rijden. Steven had mijn raad van gisteren goed opgevolgd en stopte bij de Starbucks voor een lekkere koffie voor Sandra (en hem).

Eens binnen in het park besloten we eerst naar de jachtluipaarden te gaan kijken. Maar op de weg er naartoe zag Steven zin huiswerk voorbij snorren. Huiswerk hoor ik jullie al denken. Jaja, de baasjes gaan terug naar de les en met name fotografie niveau 2. Ze konden blijkbaar al genoeg dat ze niveau 1 mochten skippen maar soms heeft Sandra het toch wat moeilijk om te kunnen volgen. Niet omdat het te moeilijk is, maar wel omdat ze niet al de theorie van niveau 1 kent natuurlijk. Maar google is haar beste vriend en zo lukt het voorlopig nog. En bij school gaan hoort  natuurlijk ook huiswerk maken.  Het huiswerk van deze week bestond uit 2 opdrachten : fotograaf een persoon in zijn omgeving  en maak 2 WOW foto’s met als onderwerp een cirkel - vierkant - rechthoek.  Steven al enkele lessen gebrost  en dus moet hij zorgen dat hij wel extra goede punten haalt bij het huiswerk . Vandaar dat hij toen er een van de vrijwilligers voorbij reed op zijn Segway. Maar toen hij zijn fototoestel vast had was de meneer al geparkeerd en was hij al een uitleg aan het geven.  

Steven heeft dus geen foto’s van die meneer genomen,  maar wel van mr de Koning van het oerwoud. Want die lag met zijn 2 hofdames  naar de mensen te gapen.   Nadat we er genoeg van hadden (als je dat ooit kan hebben van mooie dieren) zijn we snel doorgewandeld tot aan het terrein van het jachtluipaard.  Eerst hadden we haar niet goed gezien, maar toen er plots een brandweersirene opdook zat ze te luisteren en te kijken wat er aan de hand was.

Na tientallen foto’s heb ik de 2 moeten toeblaffen dat het tijd was om te vertrekken. Tegen 11u15 diende ze immers bij de ontvangstruimte te zijn om de katjes toer te doen.  Normaal ging Steven eens het park uit de hoogte bekijken, alleen had hij de pech dat de attractie net deze week in technisch onderhoud was.    Sandra ging terwijl een toertje bij de verschillend katsoorten doen, maar uiteindelijk moest Steven ook met deze uitstap meedoen : het was dit of niets.  Nu deze “cats and critters” hadden ze vorig jaar ook gedaan en was super goed meegevallen, dus erg vond hij het niet. De eerste stop viel wel tegen : vorig jaar hadden ze gezien hoe ze een jachtluipaard eten gaven, maar nu zat er niemand in de kooien en werd er enkel verteld over de beesten.   Ik dacht heel stilletjes aiaiaia dat gaat niet komen…

Nadien sprongen we terug op de uitgebreide golfcart en reden we naar het tijgerverblijf. Vorig jaar toen we het tijgerverblijf bezochten liep er ene eenzame tijger buiten. Dit jaar werden we uitgenodigd om in het tijgerverblijf een kijkje te nemen.  We dienden wel heel stilletjes te zijn en ik kreeg de extra instructie ‘niet blaffen’  daar er een trainingssessie bezig was. Er zaten 4 tijgers : 2 zusjes en 2 jongere broers. Ook al hadden ze elk hun eigen stekje, de zusjes konden op bezoek bij elkaar en voorlopig ook de broers.  De dame was met een van de tijgerinnen bezig : zit , poten op het hek, rug tegen het hek, liggen, in de hoek, ….  Op elk van de commando’s dat goed werd uitgevoerd kreeg de jonge dame een lekkere hap van een worst. Eens de les gedaan, mocht ze vrij rond lopen en begon ze met een gekke pop te spelen. Elke keer als ze er tegensloeg maakte het een hels lawaai en telkens kwam de pop op dezelfde plaats terug.  En telkens weer… ze had er plezier in. Terwijl was de mevrouw met de volgende tijgerin begonnen.   We mochten tot een halve meter van de tijgers komen maar dan geen hand of zoiets uitsteken …  Toen iedereen voldoende foto’s hadden verlieten we de tijgerhok en wandelden we terug naar de cart.

De volgende stop waren een speciale soort paarden : zuivere wilde paarden… Maar  als ze wild zijn dan kunnen die toch niet in een afgebakend gebied leven dacht ik… Maar heb maar niet geblaft en de vriendelijke gids laten verder vertellen.

De laatste stop van de toch was ene bezoek aan het leeuwenverblijf.   De leeuw en zijn 2 vrouwen zaten buiten, dus wij konden rustig in hun verblijf rondneuzen. We kregen de uitleg waarom niet alle ‘cellen’ banken hebben (kleintjes van de bank gooien) of een grote bank hebben (lekker genieten van hun eigen stukje vlees). En we kregen ook te horen dat ze graag voetbalden maar dat Mr koning liever de bal bij zich hield. Maar dan kan een van vrouwtje hem wat opvrijen en dan liet hij de bal automatisch los.

Toen we terug bij het vertrekpunt waren hadden we net geteld 30 minuten om te eten en naar de volgende afspraak te lopen : een rondrit in Azzi.  Ik heb mijn baasjes nog nooit zo snel zien eten en drinken, maar ze waren op tijd hoor.  Zowel Sandra als Steven vonden deze uitstap eigenlijk heel zwak en leerde hen niet veel bij.  Het was volgens mij vonden beide het saai.. want toen ze terug waren, wouden beide plots vertrekken. Nog even een plas-stop , een tank-stop en dan vertrokken we richting Universal City.  

Het was verschrikkelijk druk op de baan en hoe dichter we bij het hotel kwamen hoe drukker het werd.  Toen we vertrokken in San Diego waren we nog aan het overleggen naar welke HRC we gingen, maar toen we uiteindelijk aan het hotel toekwamen had niemand nog zin om in de file te staan. Het  hotel was mooi en had grote kamers en gelukkig had het ook een goed restaurant.  Dus nadat Sandra was ingecheckt zijn we naar een steak gaan eten.   Toen we terug op de kamer kwamen hebben de baasjes nog snel de foto’s gekopieerd en ik deze blog getikt..

En dan is het nu  slaapjes tijd…

Tot morgen  allemaal

S3 : San Diego SafariPark Dag 1

Hallo daar aan de kant van de grote oceaan,

Hier ben ik weer… de schrijvende hond. Mijn baasjes zijn volop aan het fotos kopiëren dus ik kan rustig het verhaal van de schrijven.

Deze nacht hebben we al veel beter geslapen hoor en zijn we pas om 6 wakker geworden.  We hebben ons dan maar even gedraaid en nog wat verder gesoezeld. Om 7u was het welletjes en is Sandra in de douche gesprongen. Daarna mocht ik even in het water spelen, zodat we beide netjes klaar waren toen Steven zijn ogen open deed. 

Sandra heeft met haar grootmoeder een afspraak gemaakt en die komen ze al maanden goed na : elke donderdag bellen ze elkaar en ze wisselen wie belt af. Daar het donderdag avond was, was het dan ook tijd om eens naar haar grootmoeder te bellen, alleen gaf die niet thuis. Ze liet dan maar een berichtje dat ze het vrijdag nog eens zou proberen op het zelfde tijdstip.

Na het ontbijt zijn we dan richting het Safaripark vertrokken, maar we dienden wel eerst nog enkele tussenstops te maken : Sandra diende een deo te gaan kopen (vergeten bij het pakken) en ze wou wel een lekkere koffie hebben. Ze had gelukt want net naast de supermarkt was een Starbucks.  Ik had Steven in het oor gefluisterd : “a Starbucks a day, keeps Sandra bad mood away”  wat vrij vertaald iets ala “een koffie per dag, houdt het pruilipje van Sandra weg” betekent.

Eens aan het park dienden ze eerst hun viervoeter een plaatsje te geven en dat konden ze enkel doen als ze $10 gaven aan een gek persoontje… Die begon met “howdy folks”. Ik dacht te vragen welke taal dat die sprak, maar Steven antwoorde die meneer als of hij hem echt verstond. Eens binnen kon het avontuur beginnen.   Het park is super groot en maakt goed goed gebruik van de bergwand en kuil en kan opgedeeld in 4 grote blokken :

·         het vliegende beesten gedeelte  waar je gieren, arenden  maar ook hummingbirds (kolibries) en vele vlindertjes vind . Ik noem dat het vliegende beesten gedeelte maar er zit ook wel een Lynx en enkele vieze nachtbeesten…
·         het normale beesten gedeelte waar je de kinderboerderij, de papegaaien , de apen, gorillas en ook de vleermuizen vindt. Maar waar je ook een winkeltje en wat kiosken vindt
·         Afrika , wat een terrein is van 20 hectaren, waar de bloemen, planten en beestjes van Afrika allemaal in een of andere groep samenleven
·         Azie, wat ook een terrein is van zo’n 25 hectares, waar je dan de dieren van Azie kan terug vinden.

Het eerste wat ze deden was met de lift van de normale wereld naar de continenten afzakken. Zo konden ze een trammetje nemen dat op een rustig tempo door Afrika reed.  Ze namen hun eerste honderd foto’s en genoten .. .  Ik ga je iets verklappen : je zag Sandra haar gezicht zo veranderen en er viel precies enkele kilo stress van haar af …. Dus….   als baasje gelukkig is, dan is Sloefie dat ook.  

Na het trammetje hadden ze net voldoende tijd om terug naar boven te wandelen en iets te eten want we gingen op Safari tocht. Dat is een 4 uur durende tocht waar ze heel dicht bij de dieren mogen komen. Vorig jaar hadden ze dat ook al eens gedaan en ze vonden dat zo WOW dat ze het nog eens over deden. En we hadden heel veel geluk : waar we vorig jaar met zo 17 mensen samen hokten, waren we nu maar met 7 (als je de gids en de chauffeur meetelt).  Het ander koppeltje dat mee was op hunnen honeywoon of zoiets. Ik heb stilletjes aan Sandra gevraagd waarom je nu iemand proficiat wenst omdat ze thuis honing maken, maar toen vertelde het baasje dat ze juist getrouwd waren. Die Amerikanen (die Canadees zijn) praten toch raar hoor maar ik ben dan maar heel bewaft geweest en hun likjes gaan geven en proficiat geblaft.

Na de kennismaking  kregen we te horen dat we nog even dienden te blijven zitten. Eens we in de vrije natuur waren mochten we rondlopen in onze kooi alleen dienden we te zorgen dat de rugzakken mooi in het midden van de wagen bleven…. ze hadden immers last van dieven op het terrein. Neen geen mensendieven maar wel giraffen en andere dieren die graag een souvenir hadden. Eerst gingen we Zuid Afrika bezoeken en daar diende we vooral te letten op mevrouw de struisvogel. Ze had een onaangename gewoonte om de trucks wel binnen te laten op het gedeelte, maar nadien voor de poort te gaan liggen en haar niet liet omkopen. Enkel als madam er genoeg van had, kon je terug weggeraken.   We zagen ook de Noordelijk Witte Neushoorn. Van hun soort leven er nog maar zeven op onze aardbol. We zagen een mannetje en een vrouwtje dat niet echt geïnteresseerd in elkaar leken te zijn want na 4 jaar was er nog steeds geen klein wonder geboren. Ook de andere  vijf wonen samen maar dan ergens in Kenia waar ze elk hun eigen bodyguards hebben gekregen. 

Na 2 uur was het tijd voor een pauze: iedereen mocht even uit de kooi om even een pootje op te heffen en wat water op te likken. Maar veel tijd kregen we niet want het ander wereld deel wachtte op ons.

De mevrouw vertelde ons dat het een zeer vruchtbaar jaar was geweest want dat ze elke dat minimum een babydiertje hadden gekregen.  De vrachtwagen-caravan stopte op regelmatige tijdstippen om ons tijd te geven om de natuur te wonderen het jong beestje te zoeken en eventueel een foto te nemen.   Soms zag ik het kleintje ook, maar soms niet hoor : ik zag bijvoorbeeld enkel rotsblokken en bleek dat er een neushoorn met zijn baby tussen lag.  Of dan riep Sandra plots “Kijk daar in die kleine spleet” Bleek daar een baby antiloop veilig weg gestoken te zitten van de andere dieren. Mama antiloop bracht haar kindje zo naar de kinderopvang en kon terwijl rustig even ‘Me time’ nemen.

In het safaripark leven 3 verschillende girafsoorten.  Een soort was net overgekomen van een andere zoo en was nog wat mensenvrees, maar de andere soorten vonden mensen leuk. Die hadden al door dat als de mensentruck komt dan krijgen we wat lekkernij : verse blaadjes.  Eerst kwam een enkeling de sfeer opsnuiven en snel daarna kwamen ook de anderen. Ook mevrouw-ik-heb-graag-een-souvenier kwam langs .. ze zag wel leuke dingen : een vuilbakje, het dekzeil, een ketting van de gids, … maar kreeg niets te pakken hoe hard ze ook probeerde.

Op een andere stop vertelde de gids het verhaal dat de Indische koeien en andere soort antiloop goed samenleefden : als het te koud werd kropen ze allemaal dicht bijeen en als een van die moeders een jong kreeg beschermden de koeien de mama met baby zodat ze rustig de eerste dagen enkel oog diende te hebben voor elkaar. Zelfs de dierenoppassers mochten toen niet dichtbij komen. 

Toen we bij de Aziatische neushoorn  stopten kwam mama en zoontje net naast onze truck.  De neushoorn was nog maar enkele maanden oud en wist het al heel goed : die brengen lekkere appels. Daar Sandra groter was dan de anderen mocht zijn de kleine pagadder voederen.  Ze moest wel opletten dat de appelstukjes netjes in de mond geraakten want de kleine mocht niet te veel zand eten.  Steven gaf aan de mama terwijl … Toen Sandra wat foto’s wou nemen, wou Steven even aan de kleine geven maar dat lukte niet zo goed.  De kraaien die  kwamen aangevlogen nadat we vertrokken waren hebben hun buikje kunnen voleten.

Toen de safaritocht op zijn einde kwam hadden we nog een geluk dat de leeuw zich net op zijn jeep had gelegd. Hierdoor konden we nog enkele mooie beeldjes trekken.   Eens uitgestapt kregen we te horen dat het park nog een 30 minuten zou open zijn, dus verder  konden we niet meer op verkenning gaan. Maar Sandra had een idee : “als we nu nog eens gingen piepen bij de Gorilla’s. Misschien zitten ze nog niet in de mist en hebben ze nog zin in een wat mensen gapen”. 

Op de terugweg naar het hotel besloten we naar Chilli’s te gaan. Dit is een tex-mex sportbar. Neen je moet daar niet aan sport doen, maar in elke hoek hangt er een grote tv omhoog waar ze  de een of andere sport uitzenden.  En dus als je binnenkomt krijg je daar als vraag “hoeveel personen? En wat wil je zien van sport?”   We hebben er lekker gegeten en wat margaritha’s gedronken. Gelukkig dat het hotel op minder dan een kilometer van het restaurant lag.  Voor we terug naar de kamer gingen zijn de baasjes snel tot Staples gelopen of ze geen juiste stroomstekker vonden want Steven was het beu om een ingewikkelde stekker-set te gebruiken om zijn laptop op te laden. Maar hij is met lege pootjes terugkomen, want dat hadden ze daar niet ;(

Nu dat alle foto’s gecopieerd zijn, moet ik afsluiten want het is tijd om de oogjes en oortjes dicht te doen.

Slaapwel lieve mensenvriendjes…

Sloefie

S2 : San Diego Zoo

Hallo Belgenland,

Hier ben ik weer, Sloefie de Woefie 

 Sandra en ik hadden het deze nacht een beetje moeilijk om de slaap te vinden. Sommige zouden zeggen dat we wat last hadden van de jetlag,  terwijl andere zouden zeggen dat we een beetje nerveus waren voor wat komen zou.  Wel waarschijnlijk was het gewoon beide. Na wat soezelen werd het dan toch 6u en vonden we dat we dat we lang genoeg in bed hadden gelegen.  Om Steven niet wakker te makken hebben we dan stilletjes de laptop genomen en ons naar de badkamer begeven. Daar hebben we het ons gemakkelijk gemaakt en wat zitten surfen.

Rond 7u had Steven ook blijkbaar voldoende geslapen, want toen klopte hij op de deur met de vraag of hij ook de badkamer in mocht of dat het ons privé jachtterrein was geworden.  We zijn dan heel lief geweest en ons territorium tijdelijk afgestaan.  Nadat Sandra uit de douche kwam keek ze ons heel beteuterd aan. Ergens tijdens het douchen, het afdrogen of het aankleden was ze de  sluiting van haar linker oorbel kwijtgeraakt. Na enkele minuten zoeken kwam ze gelukkig boven water of beter gezegd ‘uit het oor’.  Nu dat alles terug onder controle was konden we gaan ontbijten

Omdat ik zo flink was geweest kreeg ik een pannenkoek in de vorm van een beentje .. mmm

Na het ontbijt herpakte Sandra een deel van haar valies en trolley, terwijl Steven achter de huurwagen wandelde. Alamo was net achter de hoek en ik hoefde niet mee van hem.  Na het uitchecken en het inladen, konden we aan de rit beginnen. Steven vertelde me dat we nu zo een twee uurtjes gingen bollen en dan we dan aan de beestjes gingen komen.  Omdat ik toch nog een beetje moe was heb ik niet veel van de weg gezien, maar ik weet dat Sandra heel hard heeft opgelet. Eens ter plaatste mocht ik kiezen in welke rugzak ik wou zitten.. En om geen van beide teleur te stellen heb ik toen geblaft “ vandaag zit ik bij Sandra, morgen kom ik wel bij jou zitten hoor Steven”. Dus ik sprong vrolijk bij Sandra in de rugzak.

Vandaag stond de San Diego Zoo op het programma. Ik hoor jullie nu al denken “gaan jullie nu zo ver om naar de zoo te gaan? Dat kunnen jullie toch ook gewoon in België?”  Voor een deel moet ik jullie gelijk geven, maar voor een ander deel niet. Waarom? Wel,  de San Diego zoo heeft bv koalas.. Ja, maar dat hebben we ook in Planckendael. Oke, maar heeft Planckendael  dan ook Pandas en dan wel nog ook nog wel een koppeltje met baby?  Neen he…    Maar dit is niet de echte reden van het bezoek aan de Zoo hoor. Toen Steven naar San Diego belde voor informatie in te winnen voor het Safaripark waar we morgen en overmorgen naar toegaan, vertelde de vriendelijke callcentermadam dat we ook eens naar de zoo moesten gaan kijken.   Ze hebben dus geluisterd. 

Toen we aan de ingang kwamen heb ik me even heel diep weggestoken in de rugzak, want ik had een beetje schrik dat ik niet mee binnen mocht. Maar de ticketbijtster zag me zitten en  wenste mij persoonlijk veel plezier bij mijn vriendjes.

Na een uurtje of zo was Sandra niet zo gelukkig. Tot dan had ze nog geen enkel dier kunnen fotograferen. Elk dier zat achter zo’n dik en vuil glas dat er echt niets te beleven was. Ik  moet toegeven dat ik ook niet zo veel kon zien met die weerkaatsende obstakels in mijn weg.  Bij de gorilla’s bijvoorbeeld zat er een kanjer net naast haar, maar kon ze geen foto nemen want het glas was gewoon te vuil.

Gelukkig herinnerde ik me wel dat we om 2u  een speciale uitstap hadden geboekt : kijk mee achter de schermen van de zoo. Ik heb haar dus maar gezegd niet te panikeren en nog minder naar huis te vertrekken, want dat ze binnenkort wel toffe dingen zou zien. 

Na de lunchpauze (voor Sandra een Calorische lasagne, voor Steven kaasravioli en voor mij… lekkere balletjes) was het dan zo ver. Toen bleek dat we helemaal alleen waren, opende dat natuurlijk veel fotoperspectieven… en viel Sandra haar zaagplaat stil. Met de prive-gids werden we rondgereden en kregen we zo de belangrijkste dieren voorgeschoteld zonder onze pootjes moe te maken.



En  wat nog leuker was, was het feit dat ze ons dieren en hun omgeving toonden was we anders nooit zouden zien:  

·         Olifanten : hoe ze worden getraind (Sandra kreeg de raad om dit ook zo te doen met Steven… hij zou zonder morren alles mooi opruimen hierdoor); wat ze allemaal op een dag eten; hoe een nachtverblijf er uitziet

·         Giraffen: hoe ze hen leert om mensen te vertrouwen; waarom sommige kleinere bewoners graag in hun buurt vertoeven

·        Panda: in plaats van 30 minuten of meer moeten aan te schuiven om de nieuwste spruit van de panda te bewonderen, werden we via een zijingang binnengebracht en kregen de kanjers van beesten net bamboeblaadjes (naar het schijnt net zo lekker als de hondenkoekjes die ik soms van opa Victor krijg) . Sandra heeft dus super mooie foto van het ‘wit licht’ (de naam van de kleine spruit) genomen

·         Koala: het koala verblijf was nog maar enkele maanden open en ze waren er super trots op. We kregen de uitleg waarom elk mannetje apart diende te zitten en alles dames lekker bijeen konden.

 

Daar Sandra haar hoed duidelijk wat beter stond ten opzichte van deze ochtend, zijn we nog wat blijven hangen in de zoo. We zijn nog een kijkje gaan nemen bij de ijsberen, die waren blijkbaar in hun nopjes ook al was het wel heel warm weer voor hen. Dan hebben we ook nog even hallo gaan  zeggen bij Santa Claus zijn rendieren.   Toen we besloten om langzaam naar de auto terug te wandelen, zag ik plots een bordje van 4D film. Omdat ik zo rustig was geweest zijn we dan met ons 3tjes naar een speciale Ice Age filmpje gaan kijken.  Het was heel leuk, vooral toen er plots een ijsbeest in onze richting ons nat niesde, of toen de sneeuwballen tegen onze benen rolden.  Om de dag in de zoo in de juiste manier af te sluiten hebben we met de liftjes-tram naar de ingang van het park gebracht.

Zoals jullie misschien herinneren is er in San Diego ook een Hard Rock Cafe. En nu moet dat toch niet lukken dat die net toen we daar waren hun verjaardag vierden. Met als gevolg dat Sandra wel eens tot daar wou rijden  (of beter gezegd Steven wou laten rijden)  om mee te toasten op hun verjaardag.  Na de Swissburger van Steven en de Nachos voor Sandra en mij  met de LIIT’s zijn we dan naar het hotel gereden.  Daar hebben we snel de slaapkleedjes aan gedaan. 

Nu dat mijn dagtaak erop zit, mag het licht uit en kunnen we allemaal gaan slapen.

Slaapwel lieve mensenvriendjes

Sloefie

S1 : Jipie ... weg zijn wij...

Goede avond mijn lieve mensenvriendjes,

Jaja ... het is een feit.. Sandra en ik zijn samen op reis vertrokken. Jipie de Poepie... Woef waf waf. Sandra ligt al zo goed als in slaap dus zal ik maar in de tikpen kruipen.

Deze ochtend werd ik wakker gemaakt niet door 1 wekker, maar door 3 wekkers. Ik weet niet goed waar Sandra die allemaal gevonden had, maar rond 3u20 deed de een na de andere verwoede pogingen om ons te wekken. Het is hen echter niet gelukt hoor, want we waren al wakker. Hihihihi

Snel de douche in, dan de kleedjes aan en dan konden de trolley dicht. Gelukkig heb ik haar wat geholpen want anders was ze niet klaar hoor tegen dat de chauffeur opa Victor toekwam. En ook dit jaar kreeg Sandra dezelfde opmerking.. "Amai Sandra wat heb jij allemaal mee..." Ik heb dan maar snel in opa zijn oor gefluisterd dat ook de trolley zo veel woog maar dat we dat niet mochten zeggen.

Het was iets na 4 uur toen Vic ons op de luchthaven afzette en we hebben elkaar nog een dikke knuffel gegeven en weg was hij. Zonder veel problemen werd de babage ingecheckt en dan konden we beginnen rusten. Daar we eerst naar Nederland vliegen is het korte grenscontrole en dan naar de security check. “schoenen uit, laptop uit de bagage, ipad en co. uit de bagage, riemen uit, horloge uit,.. .” "Ook jij mr de Hond.. " kom maar” Geen biep dus oef…

Sandra voelde zich niet super dus geen Starbucks koffie, dus hebben we maar wat water samen uitgedronken en gewacht. W mochten op tijd in de vlieger … Een fokker 70. In business zaten we Sandra een ik helemaal alleen en hadden we onze privé hostess-meneer. Ook hier wou Sandra niet zo veel eten of drinken dus de croissant is teruggegaan naar afzender en ik heb haar geholpen met het glas fruitsap.

 Na het landen mochten we nog 10 min in de vlieger zitten tijdens het taxiën en daardoor was de vlieger dus pil op tijd… Snel de bus op, door de verschillende controles dan maar wandelen . Na een fikse wandeling stopte Sandra plots. Daar ze toch wel zin kreeg in een koffietje zijn we tot aan de lounge gelopen en daar enkele croissantjes genomen en een tasje koffiegedronken. Nadien hebben we onze tocht verder gezet tot aan onze gate.. en de volgende security check… de dril kennen we al en dus ging het snel gaan.

BIEP BIEP.. hein?
“ Mevrouw zet je eens op de voetjes (die op de grond geschilderd zijn)…”

Ale.. hier gaan we weer… Een kleine mevrouw kwam voor Sandra staan en ging op gedetailleerd onderzoek. Zou er nu echt niets weggestoken zitten?   Na een 3 min zoeken gaf ze het op… zal wel weer iets raar aan de hand zijn.

Na dit intermezzo kon het wachten nogmaal beginnen. Iets later dan voorzien mochten we dan de vlieger instappen. Niemand was verloren gelopen want mooi op tijd duwden ze ons van de gate weg en niet veel later hingen we vrij in de lucht.

Over de vlucht kunnen we kort zijn : het eten was niet zo bijzonder, de drankt was lekker, Sandra heeft zitten Films en TV series kijken en ik heb me mentaal voorbereid op de immigratie. Eens we terug met de wielen op de grondstonden mochten we gaan aanschuiven.... Maar waar is de rij? Zowel aan de bezoekers als aan de locale bevolking stonden er slechts enkelen aan te schuiven. 

Eerlijk gezegd was ik een beetje bang, want vorige keer was die man heel onvriendelijkgeweest.  Maar blijbaar hoefde ik dat niet te zijn deze keer. Toe we vertelden dat we in Belgie waren geweets om familie te bezoeken en dat we geen voedingswaren meehadden omdat we het eten lekkerder in de VS zonden, was de immigratie agent te vreden en mochten we het land binnen.

Bagage in de hand konden we dan de shuttle naar het hotel zoeken en een kwartiertje later bracht deze ons rustig naar het hotel.  Daar hetete niet zo lekker was geweest, had Sandra toch wat honger gekregen en besloten we even een korte wandeling in te lassen.  We hebben wat gewandeld, dat klopt, maar Sandra vroeg me extra waakzaam te zijn want ze betrouwde de buurt niet zo hard.

Eens terug in het hotel dachten we nog even in het zwembad te duiken om wat af te koelen (want het was immers lekker warm buiten), maar eens terug buiten was het plots opgefrisd en kwamen er wolken opzetten. We zijn dan maar terug naar onze kamer gegaan en daar wat aan de blog beginnen schrijven. We mochten immers niet in slaap vallen want Steven zou enkele uren later ook in het hotel toekomen.

Sandra heeft wat gesoezeld, maar ik heb haar wel telkens wakker gemaakt zodat ze de deur kon opendoen wanner Steven zou aankloppen. Iets na 10en was hij daar eindelijk... Daar we  al vele uren wakker waren wouden we dus maar 1 ding meer doen : SLAPEN...
 
 En dus Lieve lezertjes. ga ik mijn oogjes toe doen..

WafWoef

Sloefie