T-3 : Gingen wij niet op verlof ?

Hallo lieve lezertjes,

Met welke pootjes speelt mijn baasje? Ik begrijp er niets meer van.. We gingen toch op verlof vertrekken?!?!

Deze ochtend werd ik wakker gemaakt door die vreselijke radiolawaaimaker.

Als een zot sprong ik uit mijn nest en begon ik mijn baasje wakker te likken.

“Opstaan, we gaan op reis.”

Sandra drukte snel op de lawaaimaker en draaide zich nog eens om.

“Allez baasje, opstaan.. de vlieger gaat niet wachten”

Na 9 lange minuten begon mijn vriend de radiolawaaimaker terug.

Nu kwam er toch wel leven in de brouwerij.

EINDELIJK

Op haar gemak maakte zich klaar. 

Na enkel likjes was ik klaar, bij mijn baasje duurde dat weer extra lang

Pfff straks missen we de vlieger.

Nog geen teken van grote broer of zijn baasje...

Sandra deed gewoon verder .

Hein? Mogen ze niet meer mee?!?

En plots zei ze “Sloefie, wanneer ga je nu in de auto springen”

Ik kroop een beetje verbaasd in de auto.

Gingen we misschien nog een half dagje werken misschien?

Ja, jullie lezertjes kennen haar al een beetje.

Werken - werken - werken... dat is het enige dat ze kent.

Soms krijg ik nog eens wat aandacht maar anders is het gewoon steeds die Groene Bank.

Waar was de tijd van de Paarse telefoontjes en de blauwe assurances..

Pfff 

Zoals ik verwachte was er niet veel volk op de bank maar Sandra was er.

Rond de middag namen we met zij die toch gekomen waren een glaasje Bubbels.

En na de afwas begon ze dacht ik in te pakken.

Aha.. we gaan naar huis en op verlof...

Niks daarvan .. we gingen naar de refter om een gebakken plattebrood te eten.

Ik begrijp het echt niet meer.

We gingen op verlof vertrekken.. De valiezen waren klaar.

Mijn zwembroek zat goed weggestopt.

Wat gebeurd er nu?!

Pas om vier ruimde ze op en zei ze tegen iedereen tot volgend jaar.

JIPIE we gaan op reis.

Toen we thuis terug waren, vlogen de valiezen terug open.

Enkele T-shirts werden er uitgenomen, anderen werden er bijgestoken. Ah ja, want broer had heel de dag op uitkijk gestaan voor de facteur. Want die had nog een dringend pakje.

Mijn wandelrugzak werd opzij gelegd ..

De zak met kabeltjes voor de aaaaaaipad, mijn super mobiel en anderen dingen werden verwijderd

En toen ging de valies terug toe ?!?

“HEY Ik ga wel mee hè” 

Maar dan werd alles in de andere valies bijgeduwd en mocht die ook toe.

OEF...

“Sloefie, Broer,  ... het is tijd ... we vertrekken”

Oh we gaan op reis.. JIPIE .. hier heb ik naar afgeteld. 

Eindelijk Quality time met mijn baasje.

Groot was mijn verdriet.. toen bleek dat de bagage bleef staan.

We gingen naar de ouders van de baasjes om “nieuwjaar te vieren”

Bij de ouders van het baasje van broer kregen we het aperitief met hapjes.

Nadien gingen we bij oma-grootmoeder-meter Rita en bij opa Vic voor de rest van den diner.

Ik ben blij dat we dit nog eerst mochten doen voor we de vlieger opstappen.

Nu ben ik er helemaal klaar voor.

...

Zouden we vanavond nog vertrekken ?

Overenthousiaste blog-ster

Sloefie

T-4 Tik tok, tik tok

Dag lieve lezertjes.

Ik heb niet de luxe om zoals mijn broer Sloefie, onder het laken te duiken en de gsm van mijn baasje te gsmnappen. De gsm van mijn baasje kan je niet meer met een natte poot ontgrendelen. Je moet je foto laten nemen. En geef toe, mijn baasje en ik lijken zelfs niet in het pikdonker op elkaar.

Dus geen geheime berichten vanonder de lakens voor dag en dauw. 

Enfin, hoever staan we?

De tafel ligt voor de tweede keer volledig vol met spullen die mee moeten. En ik heb zo de indruk dat het niet een twee drie gaat lukken. 

Zelfs de badkamerweegschaal is bij het feest betrokken. En - zoals wel vaker bij badkamerweegschalen - is het verdict ... te zwaar. 

Aiaiai en mijn broer en ik moeten er nog bij. 

Ik ben dus al maar wat advies gaan geven aan mijn baasje. 

Wat minder t-shirts, wat minder kousen, wat minder boeken want dat weegt veel. 

Hopelijk vergeet hij nu niet te veel.

Ondertussen zijn we voor de achterblijvers ook nog een overlevingsbrochure aan het maken. 

Kwestie dat iedereen zo een beetje weet waar we ergens uithangen - of als ondersteuning bij het volgen van onze dagelijkse blog. Zo van vandaag zijn we naar huppeldup geweest en we hebben beesten zus en zo gezien.

Ja, we willen niet dat jullie zomaar verloren lopen in de fjorden van Chili of de pampa’s van Argentinië. En depampa's, dat zijn de echte originele pampa’s he, niet wat een gemiddelde Antwerpenaar bedoelt als hij het over de rest van Vlaanderen heeft. Bah, de snoevers.

Wij kennen de route al op ons duimpje. Volgen jullie ook?

Oei de baasjes zijn terug op komst. Snel mijn berichtje posten nog. Tot schrijfs. Tot dag min-drie.

Groote Broer 

T-5 Het begint te spannen

Dag beste lezertjes.

Deden jullie dat vroeger ook? Zo onder de lakens een boek lezen met een zaklamp? Of met een portable?

Nu denken jullie zeker en vast, die Sloefie, die is helemaal gaga.

Nee hoor.

Ik heb gisteren onder mijn pootjes gekregen omdat mijn broer al wel stukjes geschreven had over onze reise en ik nog niet.

En dus heb ik nu de gsm van mijn baasje gegsmnapt om toch ook een stukje te schrijven. En zoals jullie vroeger met een boek en lantaarn onder het deksel kropen, heb ik mij verstopt met de gsm onder de lakens. Een lantaarn is niet nodig, want die gsm geeft licht voor gans de straat. Amai mijn oude oogjes.

Hoe het zit met de voorbereiding van de reis?

Tja. Ons baasjes zijn toch maar rare beestjes hoor. Als er niet een beetje stress is, dan komt het niet in orde. 

Mijn broer en ik hebben al ons warme wollen zwembroek klaargelegd - en voor mijn broer een extra frivole sjaal. Waarom een wollen? Wel we passeren heel dicht bij de zuidpool naar het schijnt - antartantica of zoiets noemt het denk ik. En daar zitten dikke vette pinguïns. En dat vet is tegen de kou. En om warm te krijgen aan het zwembad hebben we gekozen voor een wollen zwembroek. Nah. 

En oh ja, we hebben ook een bestelling gedaan bij mijnheer didier. Naar het schijnt kunnen we vijf keer een lekkere ijsthee gaan drinken op reis. Want we passeren vijf keer een HardRock. En we willen niet eindigen zoals in Stockholm, met het café aan de verkeerde kant van een breed water.

Mijn broer had gisteren trouwens een schitterend idee. Als je een koers met vijf etappes doet, dan moet je goed op voorhand gaan trainen. En dat hebben we gisteren grondig gedaan.

Wij op training met de beste ploeg van ‘T Stad.

De baasjes moeten rijden en krijgen de cola. Hihi. Wij de ijsthee. Hihips.

Of we er klaar voor zijn?

Ja hoor. En broer spreekt al Spaans. Dos té helado, por favor. 

Nuevo noches mas

Hola!

Hablo poco español. 

Goed hè beste lezertjes.

Ik heb al een paar woordjes Spaans geleerd voor op reis.

Dos cervesas.

Ik kan al tellen zoals op Reizen Waes. En aan boord moet je niet meer kennen heeft mijnheer Didier ooit gezegd.

En voor Sloefie en mij ... Dos hueso.

Ik heb ondertussen wel onder mijn pootjes gekregen.

Eigenlijk feitelijk ben ik nog maar net terug van een andere reis.

Naar het land van de gele vestjes.

Maar ik was daar eigenlijk wel niet echt op mijn gemak.

Er hing heel veel mist. En prikkende mist. Waar je moest van wenen. Ik had echt rode oogjes. En dan kan je niet schrijven he. 

Maar nu komt alles goed.

We hebben al ons strikjes om aan de valies te doen.

En we hebben al een lijstje van dingen dat ons baasjes allemaal gaan doen de komende drie weken.

Ik zweer het ze gaan weer doodop terugkomen van de reis. 

En van de veertien, 14!, uren in de vliegende sigaar. 

En de vlieger zit vol. Dus niet zoals we met de KLM van de Galapagos teruggekomen zijn. Met een stoel extra voor zowel Sloefie als voor mij. 

ENfin. Zorgen voor de baasjes. Ik heb al gezorgd dat er plaats is in de rugzak voor Sloefie en mij. 

Want wij gaan wel genieten van het verlof. We laten ons dragen alle dagen. Zoals keizers.

Oh ja. Er gaat nog iemand op verlof.

Loebas.

Hij mag drie weekjes logeren op een luxe resort.

Met een massagezetel, enkel voor hem. En geen katten om hem te storen.

Zo, nu moet ik mijn baasjes terug gaan controleren. Of de afwas van gisteren wel goed afgelikt is. 

Tot later deze week, en anders zal het volgende week zijn.

Feliz navidad. 

T-75 het begint te korten

Dag lieve lezertjes. 

Wij - de bloggende hondjes - zijn nu live aan het bloggen van het GoForCruise event 2018. 

Ah ja, want ons baasjes vertellen ons nooit wat er allemaal mogelijk is. En hoe kunnen we hen advies geven als we de mogelijkheden niet kennen? 

Enfin ook voor 2020 hebben we al wat ideetjes. Nu weten we wat we de baasjes in de oren moeten fluisteren wanneer zet tussen waken en slapen zweven. 

We zijn gisteren al wat gaan shoppen in Oostende. Voor warme kleren en kleren voor de warmte. Want we gaan dit jaar naar de warmte van het oerwoud en de woestijn en de koelte van gletsjers en ijsbergen. Ja. We hebben dus gezocht naar een wollen bikini. Maar daar is het niet het seizoen voor. 

Nog 75 dagen waken en slapen en dan zijn we weg. Ons valiesje is al klaar. 

Dag 9 - Extra lange dag Berlijn

Goede avond lieve lezertjes,

Deze ochtend waren we eens extra vroeg wakker gemaakt door wakkermuziek.  Sandra wou nog eens de opgaande zon trekken van op het dak, dus we maakten ons snel klaar en gingen naar het bovendek. Alleen hadden we niet gerekend op de hoge gebouwen die de zon zouden blokkeren.
PFFFF.....

Iets na 7 gingen we voor de laatste maal ontbijten aan boord : ik kreeg lekkere beentjes en baasje nam een spiegeleitje met toast. MMMM, het was lekker.

Terwijl iedereen van boord begon te gaan, mochten we nog wat aan de bar zitten. Onze bus kwam pas tegen 9u30 ons oppikken.

BIEPBIEP

BIEPBIEP

BIEPBIEP

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.  Baasje had tot nu toe heel flink geweest, maar nu was het duidelijk over. De Groene gsm was opgezet en het resultaat was hoorbaar.

BIEPBIEP

BIEPBIEP.

Sandra zet het geluid af want het is niet omdat jij wil werken dat anderen ook mee moeten genieten.

Ze las een paar e-mails en gooide haar groene gsm bruusk op tafel. Ik ben even snel naar groentje gegaan om hem te troosten, want hij kan er toch ook niet aan doen dat die rare Engelsen zo ambetant doen. Hij is slechts een postbode.

We zaten nog maar net in de bus en ze kreeg telefoon van Chris. Chris had dringend goedkeuring van iets nodig en daarvoor diende ze wat dingen te bekijken. Ik was een beetje trots op haar toen ze hem duidelijk maakte dat het zou moeten wachten tot vanavond. Hij was blijkbaar niet echt happy, maar begreep het wel.

In tussentijd waren we aan onze voorlaatste busstop (ah ja ... de laatste is de luchthaven hé) en vandaag had Ilse ons gewaarschuwd : wandelbottinen aan, spieren ingestreken en iets luchtig aandoen.  Dat hadden we dan ook gedaan.  De bus liet ons uitstappen aan de Brandenburger Tor.  Dit is één van de belangrijkste en bekende bezienswaardigheden van de stad.  De stadspoort - waarom is het dan toren begrijp ik niet zo goed - is de enige poort die de wereldoorlogen overleefde en is dan ook het symbool van (het herenigde) Berlijn.

Na wat foto's wandelden we naar de volgende toeristentrekker : Het holocaust monument. We zagen het gisteren vanuit de bus, maar nu konden we het bezoeken. Het monument bestaat uit een groot aantal betonnen blokken waar je doorheen kunt lopen. Toen ik tussen de blokken liep kreeg ik een zeer beklemmend gevoel. Blijkbaar was dat net wat het diende te doen : we dienden het gevoel  krijgen wat de joden hadden in de concentratiekampen: de smalle paatjes, eindeloze gangen, en hoge blokken geven laten je gedesoriënteerd voelen. Alsof je geen uitweg vindt.

Baasje en ik werden heel stilletjes van die blokken. Maar na even bij deze afgrijselijke periode in de menschheid stil te staan gingen we verder op zoektocht : De Gendarmenmarkt. Dit is één van de bekendste pleinen van Berlijn gelegen in het district Mitte. Het plein wordt gekenmerkt door twee identiek lijkende kerken aan weerszijden van het plein.  Het was een mooie omgeving en de groep werd in kleine groepjes gesplitst om op eetzoektocht te gaan. Ilse gaf ons 90 min om iets te eten en te drinken .. Dit was ruim voldoende en ons groepje eindigde bij een Steakrestaurant.  Bibi kreeg de beentjes van allemaal :)

Nadien passeerden we  langs Checkpoint Charlie en wandelden we verder. We kwamen aan we aan een stukje muur. Neen het was niet de muur, maar het waren wel de restanten van het het hoofdkwartier van de SS en de Gestapo : Topographie des Terrors".  Het is een documentatiecentrum in Berlijn over de nazi-misdaden. Er liep een gratis tentoonstelling met een chronologische beschrijving van de Nazi terreur. (Nvdr. het duitse woord Tor is geen Toren Sloefie, dat is een deur of poort. Daarom noemt het de Brandenburgse Poort.)

BRRRRR.. ik ben dieper in de zak gekropen. Zo angstaanjagend en erg indrukwekkend. Ik was er echt niet goed van. Sandra was ook heel stilletjes geworden toen het echt doordrong wat er allemaal heeft plaatsgevonden.

Na deze back in the past was het tijd voor mooie en plezante dingen. We wandelden over een brug en kwamen aan bij de Reichstag.  Het gebouw is sinds enige tijd de zetel van het Duitse parlement. Maar Sandra had geen oog voor het gebouw, maar wel voor de fontein net voor de deur. Het was zo warm dat we even de groep loslieten en snel even heel dicht bij het pletsende water kwamen.

We gingen nog wat verder de stad in, maar toen bleek iedereen meer zin te krijgen voor een drankje dan voor  vertelster Ilse. We vonden een goed compromis : eerst gingen we nog naar een heel speciaal shoppingscenter kijken (jaja. kijken mag, aankomen en aankopen niet) en dan gingen we allemaal samen op een terrasje zitten.

We wandelen later terug op ons eigen tempo en de bus bracht ons naar de luchthaven. Nu luchthaven is het wel volgens de definitie, maar oh zo gezellig dat het er was. Mijnheer van de incheck was duidelijk niet echt blij en iedereen die hem iets vroeg, kreeg een beet terug.  Ik maakte me al klaar voor in zijn enkels te bijten want bij elke woordenwisseling werd hij het meer en meer beu. Ilse vertelde net op tijd dat we per 4 ingecheckt waren en dus dat we misschien het beste samen bij de meneer kwamen.

Sandra was heel lief en sprak rustig.. ik viel bijna uit mijn zak van het verschieten.
Die meneer antwoordde vriendelijk en ze gingen een normaal gesprek aan.
Het inchecken in super vlot en snel bij hen.
Bij de andere was hij het al vergeten dat hij ook vriendelijk kon zijn.

We kregen wat honger want het was al bijna 8u, dus we spraken af na de check op verboden wapens iets kleins te eten. Wel het is heel klein geworden want na de controle was er NIETS buiten een koffiebar en een duty free voor drank en parfum. En dan bleek dat er nog vertraging was.  PFFFF. wat een reis is dit toch.  De busreis rond de Elbe en Moldau zal wel nog een tijdje in het geheugen blijven hangen.

De meeste zijn  met honger op de mechanische vogel gestapt en na een dik uurtje vliegen stonden we dan in Brussel terug. Dan ging het snel :  bagage van de band - bus op - bus af - bagage uit de bus.  Grote Broer en zijn baasje stond al klaar om taxi te spelen.

Terwijl ik dit laatste aan het tokkelen ben op de aaaaaipad heeft baasje al de vuile was gesorteerd en de eerste was opgezet. Morgen eerste werkdag ... een hele dag met mijn vriendjes van den buro. Ik ben wel een beetje benieuwd hoe het vorige week met die Engelsen afgelopen is, want Sandra weet dat ook niet . Ah nee, na die enkele mails en het vliegen van Groentje heb ik hem goed veilig bij mij gehouden. Dus morgen staat haar wel nog wat literatuur te wachten.

Maar dat is voor morgen...

Tot volgende verlof

Sloefie de busreiziger

Dag 8 - ich bin eine Berliner Hund

Goede avond,

De voorlaatste dag, betekent ook het voorlaatste verslag voor deze trip.

Het begint afgezaagd te klinken maar we dienden weer veel te vroeg op te staan om het nog een verlof te noemen, maar tja we klagen niet . Het was geen 6u en we stonden al boven op het dek te kijken naar de mist die op het water hing. Jammer dat baasje haar aaaaitelefoon niet mee had, anders had ik de mooiste foto ooit kunnen nemen. Iets na 7u kreeg ik wat spekjes en dan waren we klaar voor de ontdekkingsreis naar Berlijn.

Snel de oortjes en het fototoestel nemen, een flesje water in de rugzak gooien en weg naar de bus. En ja daar stond vriendje Irro de bus al. We gingen snel naar ons gewoonlijk plaatste en nestelden ons : ik bovenop de rugzak zodat ik goed buiten zag, Sandra naast mij op haar aaaaitelefoon tokkelend.

Volgens de oortjesmevrouw hadden we een beetje pech want het was net de marathon van Berlijn. Heel veel straten zouden afgesloten zijn en dus we gingen een lichtjes ander parkoer moeten doen.  Maar dat was niet erg want we zouden wel de belangrijkste dingen zien.  En we hadden direct prijs.

Wow

Wat mooie rijdingen staan hier allemaal

De oortjesmevrouw vertelde ons dat we net een moto-trefpunt passeerden. In de jaren toen de dieren nog praten, vertelde ze, was een deel van de ring rond Berlijn een Racetrack.  Toen de muur viel werd Berlijn wat te klein en ging de racetrack dicht. Het wegrestaurant en iets verder op de ring een tribune waren nog de overblijfselen.

Die mevrouw vertelde wel heel interessante dingen vond ikzelf.  Sandra was duidelijk met andere dingen bezig.

We reden wat rond met de bus en we kregen veel dingen te zien. Het  leek wel neen hop-on-hop-off  maar niet met het open dak.  De eerste effectieve fotostop was aan Checkpoint Charlie. Checkpoint Charlie was in de tijd van het verdeelde Berlijn een controlepost op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector.

Nadien reden we voorbij het Holocaustmonument. Het is een monument ter herdenking van de Jodenvervolging tijdens de tweede wereldoorlog. Morgen gaan we waarschijnlijk hier wel eens echt kijken, want  vandaag is alles wat rap rap.

Nog even een stop bij een overblijfsel van de Berlijnse muur en het was tijd om terug naar de boot ter de rijden.

Na de lunch op de boot was het tijd om naar het slot Sans Souci te rijden, maar zowel baasje als ik hadden geen zin meer in een busrit van uren... dus we bleven rustig aan boord van het bootje.  Toen we hoorden dat de boot zich ging verplaatsen van Berlijn Wannsee naar Berlijn Tegel, was de beslissing bevestigd.

Wat een tochtje van 3u diende te zijn bleek uiteindelijk bijna 5u varen... We dienden slechts 1 sluis te nemen maar er was file om ze te nemen. We hebben bijna een uurtje aan de kade gelegen om in de sluis te mogen.  Het water werd tijdelijk heel smal - net breed genoeg voor de boot - en nadien legden we voor een laatste keer aan.

Terwijl Sandra aan de bagage begon, heb ik me nog wat geconcentreerd op de beestjes die me kwamen goedendag zeggen aan het raampje.  We namen beide nog een warm douche en  toen dienden we ons klaar te maken voor het laatste avondmaal... op de boot.

Nadien gingen we nog iets drinken aan de bar en dan was het bedtijd.
Ik heb Sandra nog wat spellekes laten spelen omdat ze zo heel flink was geweest.
Maar toen ik de laatste woordjes aan het tikken was van dit verslag was het tijd voor dodo.

Tot morgen voor de laatste blog van dit verlof

Sloefie
De bloggende waakreishond

Dag 7 - i am a Sailor

Gooooooood evening,

Vandaag ben ik een heel klein beetje stout geweest, maar Sandra heeft het me direct vergeven :) Wat had ik gedaan ? Wel, ik had de lawaaimaker van de aaiphone verzet van tijd..  Het was bijna mislukt want baasje was al op het bovendek rond 6en. Maar ze vond het wat koud en was terug in haar nest gekropen. Wist zij veel dat de lawaaimaker haar niet ging oproepen om 7u :) 

Plots kwam de luidsprekerman aankondigen dat we ver gingen vertrekken. Ik dacht nu ga ik onder mijn pootjes krijgen “Sloefie wat heb je nu gedaan”. Maar neen hoor, “slim gedaan Sloefie... laten we wachten tot de bussen weg zijn en dan ontbijten”.. ik kreeg nog een knuffel.

Na een toastje met omelet, gingen we terug naar het bovendek. Maar we waren snel terug beneden, het was nog zo koud. We gingen een boekje oppikken uit de kajuit en genoten van de rust in de bar.  Toen onze “dag allemaal”  uit was gelezen, wou ik naar foto’s kijken. Sandra ging om haar laptop om dit op een makkelijke manier te doen..  

Een uurtje later kwam de zon er door en besloten we met ons fleecejes boven te gaan zitten.  We namen nog een koffieke mee en dan zochten we een plaatsje.. Dat was natuurlijk niet zo moeilijk want buiten 4 oudjes leken we de enige aan boord.  

Plots herkende ik iemand.. “waf woef Dirk .. waf”. Sorry voor het honds... “Dag Dirk”.  Dirk vertelde dat hij eens uitgeslapen had en dat hij nu wat ging genieten van de rust.  “Dada Dirk” en hij verdween naar de andere kant van de boot.

Na de middag kwamen de bussen terug en kregen we een buffet voorgeschoteld. Tegelijk werd het zonnedek afgebroken want we gingen onder lage bruggen door.  Sandra probeerde nog maar boven te geraken maar ze mocht niet.

Na de lunch hebben we mogen genieten van een echte cruise. We lieten de Elbe voor wat ze was en namen een Kanaal richting Berlijn. Het was eens zalig...  

Tegen 19u kwamen we aan Berlin Wannsee waar we de nacht zouden blijven liggen.  We dienden ons op te dorsen want het was  Gala avond : we kregen een extra lekker diner voorgeschoteld. En als kers op de taart kregen we er ook nog een vuurwerk bij :)

Nu ben ik wel heel moe en ga ik dus wat vroeger dodo doen

Sladopdel

Sloefie de cruisensdw hotel

(Nvdr ik denk dat Sloefie iedereen slaapwel wenst en laat weten dat hij nog altijd aan boord van een cruisend hotel is. Morgen hopelijk bevestiging)

Dag 6 - Lutherdag

Goede avond lieve lezertjes,

Deze ochtend was het weer van hetzelfde… voor 6uur stond Sandra al klaar voor op het bovendek te gaan. Ja u leest het goed….  Ze was gewassen en gepoetst en was me aan het afjagen dat ik me klaarmaakte.

Wat voor een hondenleven is dat nu? “Ik moet hier vroeger opstaan dan we gaan werken. Alles dat klopt toch niet. Straks even aan Ilse vragen hoor.” Dat waren de gedachten die in me opkwamen.

Nu voor dat ik verder gaan met het verslag van de dag.. moet het van mijn hondenhartje. Ik krijg van velen de vraag “allez Sloefie, waarom ben je zo boos? Je bent toch op verlof... dan is alles toch zen”  Hoe kan nen hond nu minder kwaad worden van de situatie…  Baasje had me beloofd met bootje rond te varen en af en toe een uitstapje te doen “rechtstreek van op het schip de stad in”. Buiten de eerste dag in Praag is dit nog nooit echt het geval geweest. Elke dag moeten we in die verdomde bus kruipen en moet ik me stilletjes houden :( Geen plaats om rond te rennen, geen boompjes om te snuffelen, … neen steeds weer datzelfde stofje bekijken. En door dat we alle uitstappen met de bus moeten doen is het steeds hetzelfde … Vroeg op staan en de bus op en dan na een lange wandeling in groepjes met de luidsprekersmadammen. Pas tegen 6u terug aan de boot zodat we zelfs geen bruinvelleke kunnen krijgen.  

Ilse blijft er wel moedig en (meestal) vriendelijk bij hoor, maar tjonge jonge wat is iedereen, bibi inclusief, malcontent.   Ah ja iedereen had een boottochtje besteld en we kregen een busreis.  Ilse kan er ook niet aan doen en als vertegenwoordiger van GFC krijgt ze al het gemekker... Maar ze moet het niet zo persoonlijk nemen.. Maar is misschien wel makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik weet nog niet goed wat ik nu weer ga moeten zeggen tegen mijn  collega-honden. Straks gaan ze  me terug op den buro vragen “hoe was het verlof” en dan moet je zo zeggen “ah tof.. we hebben veel gezien en buiten een dag altijd goed weer”  om toch maar niet te liegen … Pfff  … 

Maar laten we terug naar de orde van de hondendag gaan. Sandra wou snel naar boven en ik was nog maar net wakker. Ik heb me maar snel wat likjes gegeven en me op het juiste plaatsje in de zak gezet. Maar wat bleek!?!  Het ontbijt was pas om 7u en de bus ging pas vertrekken om 8u.  Dus ben maar uit de zak gekomen.  Na het ontbijt mochten we direct naar de bus voor een rit van iets meer dan 2u.  Ik heb even naar buiten gekeken, maar het was een beetje te saai.  Terwijl Sandra wat zat te Netflixen heb ik nog wat slaap ingehaald.

Om 10u stopte de bus voor het huis van Luther. Neen, niet dat van Martin Luther King, maar dat van Martin Luther. Hij was een monnik, priester die het katholicisme niet zo leuk vond en belangrijk persoon werd in de Protestantse reformatie. Luther zou blijkbaar in dit huis, vroeger deel van de universiteit van Wittenberg, lang gewoond hebben. Nu is het een museum geworden.  We kregen een nieuwe luidsprekersdame mee. Ze deed heel hard haar best en ze wist blijkbaar heel veel. 

Na een kwartiertje in de eerste zaal te zijn gebleven, vertelde ze dat we een stoeltje konden meenemen om de rest van de zalen te bezoeken.  Oei, als we een stoel mogen meenemen, dan gingen we wel veel moeten luisteren. Ik moet toegeven dat zag ik niet zitten en dus nam Sandra me mee naar buiten. Jipie ik mocht even vrij rondlopen .. Lekker snuffelen en ontdekken.  Na een halfuurtje was ik moe en kroop ik dicht tegen baasje aan.  

Na dat de groep uit het museum was vrijgelaten gingen we rond in de stad.. Het is een leuk ouderwets stadje met rare winkeltjes. Naar oude gewoonte gingen we natuurlijk ook 2 kerken binnen en toen we allemaal genoeg hervormd waren was het tijd voor de lunch.  Ook daar hadden we geen echte verrassing: we aten in een brouwerij.  Deze keer werden we niet in een kelder geduwd, maar mochten buiten in het zonnetje eten.  Na de lunch was het tijd voor terug naar de bus te wandelen en terug veeeeeeeel te lang in de bus te zitten.

Terug aan boord is Sandra met mij nog wat gaan wandelen. Jipie ik mocht weer rond lopen en deze keer kon ik achter de eendjes hollen. Nadien was het baasje haar beurt om wat te genieten.  Baasje genoot in alle rust zonder enige stoorzenders van haar G&T, met zicht op de rivier. Ik kroop heel stilletjes in haar zak, zodat ook ik haar niet kon storen. Soms heeft ze van die momenten dat je haar rustig moet laten. Vanavond was duidelijk weer zo een dag. Dan valt ze als het ware stil.

Ik ben dus nu maar in alle stiltje dit verslag je aan het schrijven en dan dodo

Tot morgen

Sloefie de stille hond

Dag 5 - Meissen of is het Meißen

Hallo,

Hier is de kwade hond. Ik ga mijn verslag wel schrijven want heb ik ruzie met baasje en we moeten elkaar steunen in deze moeilijke tijden...  Ik zie jullie ongebrijpbaar kijken, dus laat me maar beginnen bij het begin.

Onze lawaaimaker stond om 7u maar Sandra was al voor 6u op. Na een likje en een wasje hebben we de 3 valiezen (een van mij, de rijdende kleerkast en de trolley) dicht gegooid. Eens klaar trokken we naar buiten en kon ik een boompje zoeken..  

Na het ontbijt was het snel snel .. de bus vertrekt ... snel snel. “Allez Sandra sneller.. straks is de bus weg..”

Uiteindelijk was baasje niet de laatste op de bus, maar wat was dat zeg. Iedereen wou plots achteraan zitten. Gelukkig vonden we nog twee zetels naast elkaar.  En toen begon de 2u durende busreis. 

Plots kwam er een  luidsprekermeneer vertellen dat we er waren. “Allen ousteigen”. We stonden in Meißen stad.. Eerste stop het porseleinfabriek.  Veel kan ik jullie er niet over vertellen want zak en ik dienden in de vestiaire te wachten... pfff weten die mensen niet dat ik een geleide hond ben. Normaal duurde het bezoek 2u maar Sandra kwam me na een klein uurtje al bevrijden..  Soms kan ze toch wel lief zijn he.

Na het bezoek kropen we terug de bus op..Volgende stop was 300m verder in de andere straat, net naast de buitenlift. “Welkom in Meissen” en toen was de oortjesmevrouw iets aan het zeggen dat ik totaal niet begreep. Volgens omstaanders was het Frans met cheveux op.  Snel besloten we een andere oortjesmevouw te kiezen en die bleek Inglish te spreken. Oef dat begrijpen we.

Per 15 mensen namen we de schuine glazen lift naar boven. Daar wachtte ons een andere wereld. Als ik de auto even wegdenk was ik precies terug in de oude tijd : kasseibaantjes, een groot plein met oude gebouwen, in het midden een Dom en niet te vergeten de Aelbrechtsburcht. Zou Sandra haar meter hier dan veeeel vroeger gewoond hebben?!?!   Ik heb maar niet gevraagd.  De mooie en in perfecte staat verkerende burcht wordt gezien als het eerste kasteel in Duitsland dat niet in de eerste plaats als vesting, maar als residentie werd gebouwd. 

We kregen de keuze door de straatjes naar beneden dwalen of terug met de lift. Het was mooi maar fris weer, dus waren we moedig genoeg :)  We dwarrelden door de middeleeuwse steegjes en zagen achter elke hoek een mooi fotostopje. Onze klikklik had heel werk maar deed het met veel plezier.

We waren bijna terug aan de bus toen het plots begon te regenen. Baasje nam de kawee voor de rugzak en plots zag ik het leven door een roze bril. Moest ik daarvoor al sinds deze ochtend met een jasje op uitkijk zitten !?!

Snel renden we naar de bus die ons naar de overkant bracht. Daar kregen we in een super de luxe hotel met zicht op de burcht een lekker buffet voorgeschoteld. Niam Niam.

En toen ... dienden we terug in de bus ... voor een 3 u lange busrit naar de andere boot.  Saai saai saai ... en iedereen was een beetje aan het zagen en klagen tegen elkaar.  

Plots kwamen we aan de boot.. Het leek als 2 druppels water op de eerste boot allen met andere kleuren en andere mensen.  Eens we onze kamerkaart hadden, werden we begeleid naar onze kamer. Daar zag ik onze valiezen terug.

De boot vertrok en we werden aangespoord om op het bovendek plaats te nemen om de brug te zien... en even nadien dienden we terug naar beneden voor de veiligheid (anders zouden de mensen hun hoofd verliezen heb ik me laten vertellen). En na een kwartier mochten we terug naar boven .... met wie zijn pootjes zijn ze hier aan het spelen :(

Na een half uurtje varen zag ik rare dingen : we vaarden op water - so far so good - maar dwars op onze vaarrichting onder ons was ook een schip aan het  varen ( Allez aan de kade liggend ) Hoe kan dat nu?  Sandra vertelde me dat dit een waterbrug was .. raar hoor.

Toen was het plots tijd om aan tafel te gaan. De tafels stonden anders en dus werd het terug een plaatsje zoeken. Het eten was denk ik iets lekkerder dan op de vorige boot. Nadien gingen we nog iets drinken in de bar en was tijd voor de oogjes en pootjes wat te laten rusten.

Terwijl baasje de valiezen leegmaakte heb ik snel dit verslagje geschreven..  We zijn beide zo ongeveer klaar en dus doen we de lichtjes uit

Slaapwel 

De busreiziger  

Dag 4 - Dresden en Koningstein

Hallo lieve hondenvrienden,

Ik moet eerst en vooral me verontschuldigen. Mijn baasje heeft me op de vingers getikt, heeft me onder de pootjes gegeven en op de blote poep geslagen :( Blijkbaar ben ik heel ondeugend geweest. Dus sorry aan alle lezertjes die deze blog volgen.

Deze ochtend werden we vroeg wakker gemaakt door die rare muziek... snel  klaarmaken en ontbijten want de bus gaat niet wachten hoor.

Om stipt acht uur stonden we klaar en vertrok de bus. Normaal zouden we met de boot tot in Dresden varen maar er is veel te weinig water in de Elbe en dus moesten we bussen.  Hierdoor dienden we dus meer dan een groot uur te rijden en spijtig genoeg was er dus voldoende tijd voor mijn baasje om mijn verslag te lezen. Had ik mijn poes kunnen wegsteken .. mijn verhaal heeft me verraden. En nu moet ik op de blauwe plekken zitten. Auw.

Na een ritje waren we in Dresden. We kregen eerst de mogelijkheid om een boompje uit te zoeken.. en nadien gingen we op stap. We kregen een nieuwe gids. “Misschien is deze mevrouw geen spraakwaterval en begrijpen we nu alles” dacht ik. Oei wat voor een raar Nederlands is dat zeg.. Na enkele zinnen had ik het uiteindelijk door, ze sprak Fransosich.

We wandelden eerst naar de Zwinger. Het is een paleiscomplex dat werd gebouwd in de jaren 1700. Tijdens het bombardement van Dresden werd de Zwinger zwaar beschadigd maar de  restauratie begon direct na de oorlog. Nadien wandelden we naar de koninklijke kerk van Sachsen om er even een kijkje in te nemen.  

Na een tijdje kwamen we aan een heel lange muur met allemaal mannetjes op een tegel. De mevrouw vertelde ons dat het de vorstentrein (nvdr Fürstenzug) heette en  alle vorsten van het Huis Wettin tot na de eerste Wereldoorlog erop stonden. (Nvdr ook onze Filip stamt af van deze familie)

Nog even wandelden voorbij het museum van Bozart om zo een zicht te krijgen op de Elbe. Zo konden we met onze eigen ogen zien waarom ons bootje niet tot hierkwam.

Eten deden we in een brouwerskelder. Naast het lekkere eten hadden ze daar ook heeel lekker donkerbier. Daar ik gisteren zo stout was geweest kreeg ik nu maar een proevertje van Sandra.

Eens iedereen nog een boompje had opgezocht reden we met onze bus - ahja onze boot lag veraf - naar Koningstein. Hier bezochten we een mooi kasteel.  De mevrouw vertelde ons dat dit kasteel een van de grootste en mooiste bergvestingen van Europa was.  Het staat hoog op een berg en zoals je kan verwachten kan je daar heel ver zien. Gelukkig bracht de bus ons dichtbij en dienden we de klim niet te voet te doen.

Voor de terugweg besloten de chauffeurs langs de Elbe te rijden ipv de autostrade. We deden er daardoor wel bijna twee uur over... pffff... Wat wou ik dat we dat met de boot hadden kunnen doen. Wat een mooie scenery...  stomme droogte.

Baasje was een beetje ziek van de bus, dus eens we terug aan boord konden, zijn we direct naar het bovendek getrokken (met een schwepppes). Niet veel later zijn er nog enkele toegestrompeld.. die hadden eerst een pitstop gedaan... Maar hoe kan je nu een pitstop doen als je gewoon op de boot zit ?!?!?

Iets na zeven zijn we ons dan gaan klaarmaken voor het avondeten. Het was zoals de andere dagen niet zo fameus... Nog steeds geen beentje of brokje gekregen... De wijn, ook al is die niet koud genoeg, is volgens het baasje wel lekker.

Na het eten was het even spannend. Ik kroop veilig bij mijn aaaaipad en de laptop, want baasje pakte onze kleedjes in een sneltempo in.  Als beloning zijn we nadien nog iets aan de bar gaan drinken... 

Nu is het tijd voor dodo

Tot morgen

Sloefie de bushond.

Dag 3 - hik hik

Goede avond hik,

Hik... ik heb een beetje problemen met het hik schrijven ...

Maar ik ga het hik proberen...

Deze ochtend mochten we wat hik langer slapen. 

Alleen hik als je ontbijt wou hik moest je voor 9u in de ontbijtruimte zijn. En als er een ding is dat je van hik mijn baasje hik moet weten... ze is wat averechts...

Deze ochtend maakte ze me wakker hik voor 6u.. zij was al helemaal klaar hik. Ze wou op het hik bovendek gaan zitten en van de natuur genieten vertelde ze me. hik. Groot was de ontgoocheling toen bleek dat hik we niet buiten mochten hik. Sandra probeerde nog te onderhandelen hik, maar het wat duidelijk “als je straks je kop eraf wil.. dan moet je dat zeker doen” ...   Ik blafte en hik blafte dat ze dat niet mocht doen... want ik ken baasje een beetje.

Mevrouw van de receptie bracht hik gelukkig ook direct een oplossing hik. De kapitein hik had toch verteld dat je steeds  naar de wielkabine kon gaan en daar hik kon gaan kijken. 

Hik zo gezegd hik zo gedaan. 

We zijn wel een paar keer van de ene kant naar de andere kant moeten gaan zodat ze goed hik alles zagen, maar hik we hebben daar heel lang buiten gezeten:)  Hik Baasje werd rustig en waa duidelijk content ... MISSIE VOLBRACHT.

Nu dat ik wist dat ze aan het genieten  was, kon ik me terug hik focussen om andere belangrijke dingen : eenden, zwanen en  duiven ...

Na wat km te varen begreep ik beter waarom we niet op het zonnedek mochten... hik... we dienden met de boot onder bruggen te varen die heel laag waren... hik. Er waren slechts centimeters vrij tussen de hekjes en de brug. Ik kom waarschijnlijk zelfs de brug aanraken hik...  

Na zo een brug gingen we meestal in de lift... hik . Ik vroeg in mijn beste “technisch”— ja ja ik kan dat blaffen als echte wereldbond —- maar de kapitein vertelde me hik dat die lift helemaal automatisch ging. Ik heb me dan maar terug gefocust op de kwak en kwakers. Hik

Om 8.30 had baasje er plots genoeg van. Hik. We hadden al veel bruggen en liften gedaan .. hik.. dus tijd voor iets nieuws.  Heel de boot zat blijkbaar aan het ontbijt op dezelfde moment. Snel een tasje koffie en een toastje voor baasje en voor mij  lekkere brokjes... hik... 

Burp, oeps sorry. Gelukkig ligt Sandra al in dromenland en hoort ze me niet :)  Focus Sloefie Focus... hik

Plots kwam de mevrouw uit de lawaaimaker weer langs “het zonnedek is open” hik.. Voor baasje en bibi het teken om naar boven te trekken. We hebben daar tot iets na 11 gezeten, maar toen vertelde die mevrouw dat we naar beneden moesten...hik

Iedereen zat dan maar in de bar hik .. die mevrouw is uit haar lawaaimaker gekomen want ze stond plots met een lollie in haar hand te praten. Hik. We gingen een spelletje spelen maar daarvoor hadden ze 10 mensen nodig. Hik.. na veel  wachten en vragen zijn het er  uiteindelijk maar hik 9 geworden : 7 filipino dames , 1 madam van de Amerikaanse groep en...  die lieve Dirk.. (ik heb me duidelijk hik vergist in hem.) . Het was een heel moeilijk spelletje : de lawaaimaker mevrouw zei enkele voorwerpen en dan moesten ze die gaan halen. Terwijl werd er een stoel weggenomen .. wie hik dus het laatste terugkwam had geen stoel meer en viel hik af.  Superman Dirk kwam steeds al eerste terug op een van de stoelen ook al werd er wel wat weerstand geboden... JIPIE Dirk won. 

Na het lunch buffet kregen we nog een uurtje voor hik slaapjes te tellen en dan was het hik tijd voor de volgende uitstap. Oortjes meenemen en we konden terug in de bus. Hik.  De Nederlandstalige en Franstalige gidsen zaten al klaar en ze begonnen direct hik aan den uitleg.  Na een half uurtje rijden was het uitstappen geblazen. We waren in Litomerice.

Mevrouw de gids was nog geen second gestopt met te babbelen en ze was hik duidelijk van plan hik om door te gaan. We wandelden en wandelden hik. Soms stopten we even voor de foto, maar we waren duidelijk op pad met een doel. Hik.

Iets voor  woef ( n.v.d.r. 4uur) stonden we voor een gebouw hik met een Zwaan op gestekend. Waf hik... we moesten afdalen in een kerker Oops kelder..  Daar stonden goudachtige koperen ketels ... ik herkende de geur.. we waren hik hik aan een brouwerij.  

We kregen wat te eten hik ... lekkere worstjes en dan de lekkere hik godendranken. De Brouwersdame kwam met 3 soorten bier : hik een  pils 5•, een donker biertje 5• en dan een iets straffe Amerikaanse  brouwsel van 7,5•  Sandra proefde  en vond de donkere het beste... 

Ik had geluk Sandra hik moest naar toilet.. en toen heb ik hik ook wat geproefd.. ik moet Sandra hik gelijk geven.. de donkere hik was de lekkerste .. hik .. 

Toen we terug op de bus kwamen, heb ik hik geslapen tot Sandra me wakker maakte  voor het diner. Volgens Sandra hebben ze hik nog een uitstap met de boot gedaan hik.. Door het te droge weer kan de boor niet varen waar hij zou moeten varnen hik.  Dus had de kapitein besloten heen en weer gevaren waar het veilig was.. 

De mevrouw van de lawaaimaker liet me weten dat echt wel tijd was voor het eten. hik. Na het diner was er nog een meneer die kaarten deed verdwijnen..

Nu dat ik hik mijn verslagje afgekregen heb, mag ik hik eindelijk mijn oogjes toedoen.. hopelijk ben ik morgen niet poes.

Waf waf

Sloefie 

Dag 2 - Praag city

Hallo lieve vriendjes,

Deze ochtend hadden we een veel rustigere nacht... 

Alleen hadden we iets belangrijks vergeten ... de donkermakers stonden nog open.

Iets na 6en werden we dan ook gewekt door het zonnetje.

Snel even een boompje zoeken en dan kropen we terug in bed om te genieten van het uitzicht.

Zalig gewoon ... en mmmmm al die lekkere beentjes die voorbij zwemmen.

Plots werden we bruut uit dromenland gehaald door die muziek die ons altijd wakker maakt. 

Het was dus tijd om echt op te staan en ons klaar te maken.

Bij mij gaat datveel sneller : likje hier, likje daar en we zijn helemaal klaar.

Sandra nam wat meer tijd, maar we zijn op verlof dus we klagen niet.

Snel naar het ontbijt... een beetje koffie, een beetje brood en een beetje boter en kaas.

Iets na achten diende we ons aan de receptie te melden om op de eerste uitstap te gaan. 

Oei we zijn onze oortjes vergeten... dan maar snel terug naar de cabine en terug.

Ik vroeg waar mijn oortjes waren en Sandra zei aan je hoofd..  ?!?!?

Bus 1 voor Frans- en Nederlandstaligen, Bus 2 voor Engels.

Maar als we dan toch op een bus moeten zitten, waarom krijgen we dan die blauw bakjes met oortjes mee?

En na enkele minuten op de bus zat Sandra te knikken en ik ... tja ... ik zat te schudden.

Wat een rare taaltje is dat nu?  Oké ik ben grote reiziger van de vele continenten maar zo dit begrijp ik niet : Twee woorden Frans, dan plots wat Duits en dan wat Nederlands. Sandra gaf me haar verlengstukken en plots werd alles duidelijk. Dat raar bakje waar we terug voor naar de cabine gingen gaf maar 1 stem weer en die sprak iets wat Nederlands leek.

Ik was heel aandachtig in het begin... maar de stem hypnotiseerde me en ik viel in slaap. Plots werd ik wakker gemaakt ... we waren aan het kasteel : de burcht van Praag.  Dit kasteel behoort bij de grootste kastelen van de wereld en is opgenomen in het Werelderfgoed (n.v.d.r. Unesco). Het is meer dan 1000 jaar oud en momenteel zetelt er de “technische” regering. 

Het is eigenlijk meer dan gewoon een kasteel hoor. Ze hadden immers  meerdere paleizen en grote tuinen met grote bomen. Daar wil ik wel eens pootje tegen opheffen.   We dienden door een Security check. Het binnenplein bekijken kost je niets, maar als je de verschillende attracties wil bezoeken moet je wel centjes geven : de Kathedraal, de kerk, het oude paleis en het gouden straatje. Het laatste is een smal straatje aan de binnenzijde van de vesting. Vroeger woonden hier de kasteelwachten en -bedienden ... nu vele souvenierwinkeltjes.

Iets na 12 waren we terug op de boot.. net op tijd voor een lekker drankje en voor de lunch. Na de lunch kregen we gelukkig een half uurtje omde oogjes toe te doen... Ik droomde van de beestjes en de boompjes die ik vandaag al zag.

Tegen half drie dienden we terug paraat te zijn voor de stadswandeling. We werden met de bus naar de andere kant van Praag gereden en dan wandelden we terug. Nu moet ik zeggen. Ilse als toergids deed het gisteren blijkbaar heel goed want we zagen bijna alles gisteren al. Dikke poot Ilse.

Terug aan boord genoten we op het terras van de aperitief en dan de douche in... zalige straaltjes op mijn kop en dan op het buikje.  Plots werd het water toegezet, ik had blijkbaar veel te lang genoten en nu was het Sandra haar beurt... Pffff.

Na het eten was er nog een folklorische  “technische” avond... Er was gechingenchangel, een dansje en nog wat gechingenchangel... nu dat was allemaal niet zo speciaal hoor.

Plots was het 10 u en was het hoogste tijd voor bed.  Tandjes poetsen.. SLAAAPWEL

SLOEFIE

Noot van de redactie: Sloefie had niet echt door dat hij in Tsjechie was, waar men Tsjechisch speekt en niet Technisch. 

Dag 1 - Kennismaking met een andere cruiseboot

Hallo beste bloglezers,

Hier is de opgewekte en steeds wakkere Sloefie.  Dit was vandaag wel wat moeilijk.

Het begon vandaag allemaal om 2u … ja ja je leest het goed 2u.

Sandra deed de lichten en spurtte naar het toilet.

Ik vond het wel heel extreem vroeg om op verlof te vertrekken, maar op verlof gaan is steeds een beetje afzien. Dus ik stond ook maar op.

Toen ik echter net mijn boompje had gezegend lag Sandra al terug in bed.

Ik begreep het helemaal niet en kroop snel terug dicht bij haar.

Een uurtje later was het echter weer van dat..

Spurt naar toilet en daarna terug in bed.

Oei oei.. mijn baasje is ziek dacht ik.

En we moeten net op verlof vertrekken.

Welk paardenmiddel moet ik nu weer uit mijn vacht toveren?

Iets voor 6 begon dan het leuke ochtendmuziekje te spelen.

Tijd voor op te staan en ons klaar te maken voor het verlof.

Maar er kwam geen beweging in Sandra.

“Allez baasje, opstaan… tijd voor verlof”

Met veel tegenzin stond ze op en maakte haar klaar.

Taxibroer en baasje stonden al klaar voor de rit.

En gelukkig was de bagage helemaal klaar want mijn ziek baasje was alweer verdwenen.

Net op tijd waren we in Vilvoorde

Daar zagen we wat bekende gezichten en dat stelde me wel gerust.

Baasje zal samen met mij wel verzorgd worden indien nodig.

Ik ging likjes geven aan Denise en Ilse want die ken ik al goed.

Oei.. er keek iemand heel boos .. Dirk het vriendje van Ilse ging mee en die leek me een vieze meneer.

Ik kroop dan maar snel terug op mijn plaatsje.

Eens in de luchthaven checkten we vol automatisch in.

Ik diende zelfs niet mijn hondenpaspoort te tonen.

De mevrouw van de bagage was in een machien gekropen dus dat was wel wat aanpassen.

Naar goede gewoonte gingen we naar de diamanten lounge voor ontbijt.

Ik mocht vleesje gaan halen maar Sandra nam slechts een glaasje water.

Aiaiai hopelijk komt dit wel snel goed.

Vlieger op…de cityjet nam ons mee naar Praag.

Snel onze bagage zoeken en de bus op voor een half uurtje rijden.

We stopten aan een rivier.

We mochten uitstappen maar wat we niet wouden meesleuren mocht op de bus blijven.

Ik heb mijn klak en sweatertje op de bus gelaten want het leek wel heel mooi weer.

Mijnheer de buschauffeur vertelde dat de bus ging blijven staan en dat de bagage veilig stond. Als we terug zouden zijn van de uitstap dienden we gewoond onze kleerkast op wielen te nemen en de de kade op te gaan naar de boot.

Ik als goede snuffelhond begon te zoeken waar de grote boot zich had weg gestoken.

Maar ik vond hem niet..

Toen vertelde mevrouw Ilse dat we geen grote boot hadden maar een rivierboot.

 “Een wat ?”

Een boot waarmee je op de rivier kan varen ..

En de onze was een beetje speciaal want hij werkt met wieltje achteraan heb ik begrepen.

We mochten hem wel nog niet gaan verkennen want het was nog te vroeg.

Dus.. we gingen eerst de stad in.

Die vieze meneer valt eigenlijk wel mee, want hij zorgde ervoor dat ik altijd het beste uitzicht had van heel de groep. Ilse zal hem waarschijnlijk verteld hebben dat ik ook een hele zware taak had op verlof… Zij begeleid de mensen, wijst ze de weg … En ik moet het verslag schrijven. Wij zijn dus als het ware het olijke duo, zij zei dat we compliment-tair waren.

In de Praagse stad hebben we vele verschillende synagogen gezien : een oude, een spaanse, een nieuwe, … ik wist helemaal niet dat er verschillen waren. Nadien zijn we op de ‘grote markt’ gekomen en daar kregen we plots wat honger en dorst. Ook mijn baasje voelde zich al wat beter  - ze was niet om de vijf minuten meer naar het boompje gelopen – en had een beetje honger gekregen.

Ilse vertelde ons dat  Tsjechië gekend was voor zijn bier en dus diende we dat eens te proberen he. Samen met enkele rare gevulden dingen (  n.v.d.r. Empanadas waren het Sloefie)  dronken we van naar onze smaak een slappe pils.

Nadien trokken we verder en mocht Sandra even de groep verlaten.

In Praag is er immers een HRC en ze had haar glaasjes nog niet.

Dus Ilse ging met de groep een beetje verder stappen, terwijl wij onze lange benen gebruikten om snel over en weer te geraken.

We staken een brug over met heeeel veeel sinten en kwamen we terug aan de bus.

We mochten niet meer instappen en enkel snel onze persoonlijke spullen nemen en de kleerkast. 

Ilse vertelde dat we met de Elbe Princess zouden varen, maar die vond ik nergens. Ik zag wel met mijn wolvenogen de Elbe Princess 2 liggen.  Ik begreep er niets van, maar niemand reageerde. Ik was een verstekeling dus ging al zeker niet vragen waarom er een 2 stond op de boot.

Aan boord kregen we een drankje en werden we naar de kamer gebracht.

Een moooie ruime kamer met groente tinten kregen we.

Ik kreeg mijn eigen bed, net naast dat van mijn baasje.

Jipie ik ga dus extra goed slapen.

Na een korte verfrissing en een drankje werd de bootjongens en -meisjes voorgesteld. Daar kregen we ook een hele moeilijk uitleg over de 1 en de 2 en kregen we we te horen dat het plan helemaal veranderd was. Het plan? Je kan toch alleen maar van boven naar beneden of van beneden maar boven varen. Hoe kan het plan dan verandert zijn ? Ik begreep er niets van. Maar deze keer kwam er reactie.

De mevrouw van de boot diende dus meer uitleg te geven : het was veel te droog geweest in Europa en daardoor waren de rivieren aan het uitdrogen. Het was blijkbaar zo erg dat de boot 1 niet tot hier meer geraakte en dat boot 2 hier niet meer weg geraakte . Met als gevolg gingen we met boot 2 tot aan een plaats varen waar er nog net genoeg water was… dienden we daar op een bus te stappen voor de uitstap en zouden we nadien naar boot 1 gaan om verder door te varen. 

PPFF veel te moeilijk voor mijn hondenoren. Ik had deze namiddag net mijn valiesje uitgepakt en nu zou ik het blijkbaar woensdag al terug moeten inpakken… Wat voor nen rare boot is dat nu zeg.

Na de lange uitleg mochten we naar het restaurant gaan voor ons avond menu. Aan boord werd blijkbaar met een vaste 3 gangen menu gewerkt en kreeg je die aan tafel opgediend. Nu weten jullie dat baasje niet zo graag dessert eet, en dus het een 2 gangen menu zou zijn. Ik bleef op de kamer zitten en genoot van de witte zwanen die me kwamen goede dag zeg zeggen. Toen baasje terug kwam, had ze niets mee voor mijn en aan haar smoelenbak te zien had ze precies toch nog een hongertje.. Het eten moet dus niet al te lekker zijn.  Is niet erg hé want morgen is het toch een nieuwe dag.

Terwijl Sandra zich klaar maakt voor een eerste nacht aan boord van een rivierboot, ben ik snel even aan de slag gegaan. Ik wil niet mee maken wat we in Rusland tegenkwamen. Gelukkig weet broer nog veel van toen, want ik zou het niet allemaal meer kunnen vertellen hoor.  Ik heb mijn lesje goed geleerd en ga dus elke dag flink mijn verslagje neerpoten.

Maar nu na meer dan 15.000 mensenstappen, nachtelijk avondturen en het achter de zwanen zitten ben ik wel heel moe.. dus ik hier nu maar stoppen

Tot morgen lezertjes van mij (en van mijn baasje)

Sloefie

Dag -1 : Oei gaan we al terug op trot?

Hallo lieve hondjes en mensenvriendjes,

Ik heb groot nieuws en kan er niet over zwijgen. Ook al zijn mijn broer en ik nog bezig aan het verlof in Russia … ik mocht mijn valiesje al klaarmaken want ik mag al terug op verlof vertrekken. 

Als ik eerlijk mag zijn ik begrijp het niet zo goed hoor. Baasje had me in het begin van het jaar verteld dat we niet veel op verlof gingen hebben door de Groene bank. En nu vertelde ze plots dat we MORGEN al op verlof vertrokken.  Ik dacht eerst dat ze ijlde van al die uren werken van deze week, maar ze herhaalde het nog eens : we gaan morgen met een bootje op stap.

En plots drong het door... Ik moest dringend mijn valiesje maken:
Snel snel want mijn valies moet in mijn baasje haar valies passen. Anders moet ik ze zelf sleuren.
Dus t-shirts check, shortjes check, ..
Maar oei waar was mijn zwembroekje?
 Waar waren mijn zwembandjes?
Waar heb ik toch mijn zonnebril gelaten?
Wat bleek, Sandra had alles al klaar gelegd zodat ik deze niet vergat… zodat ik geen zonneslag zou oplopen en mee in het water kon pletsen..
JIPIE we gaan op verlof…

Om zeker te zijn dat Sandra in alle rust alles voor haar pakte en weer niet in alarmfase 4 verkeerde, lieten we haar maar rondcrossen. Ik heb me veilig op mijn favoriet plekje genesteld en naar de vogeltjes gekeken.

Dingdong Dingdong…. Ik werd wakker gemaakt door de bel.
Blijkbaar was ik de laatste die het doorhad want broer en zijn baasje stonde al aan de deur.
Oh .. oma-grootmoeter-meter en opa kwamen een aperitiefje drinken.
Oei oei als dat maar goed komt... Sandra die verstoord werd in het pakken.
Maar daar was baasje en ze leek toch iets ontspannen te zijn.
Uiteindelijk zijn we naar het hofje gereden : beentjes voor de hondjes en schelpjes voor de mensen stond op het menu.

Deze namiddag heeft Sandra nog verder gepuzzeld om haar valies te vullen.
“Waf Waf.. mijn valiesje niet vergeten”  riep ik net op tijd.
En alles vloog terug uit de rollende verkleeddoos en werd herstapeld.
“Waar is de weegschaal” riep baasje..
Ik wist dat ze dat ding nodig ging hebben en dus  had ik het weegding in mijn mond gestoken.
Ik kreeg een grote knuffel.

Baasje heeft heel de namiddag al heel raar gedaan hoor.
Het lijkt erop of ze niet echt kan ontspannen.
Ze heeft zitten spelletjes spelen, lego opruimen, rondlopen,  .. Geen minuut bleef ze zitten.
Als dat maar vannacht goed komt


Nu ben ik doodop en ga dus snel nog op zoek naar een boompje.

Slaapwel

Sloefie de reizende hond

PS. Mijn broer Groote Broer gaat de laatste verhaaltjes van Rusland enzo doen. En ook de fotookes. Heeft hij belooft. Dus die gaan dwars door mijn verhaaltjes komen. Hopelijk wordt het niet te verwarrend.

PPS. Dankuwel Groote Broer.

Dag 12 1/2 : 't is gedaan

Dag beste lezertjes,

Met tranen in de ogen moet ik U melden dat dit mijn laatste blog is... 

Over de cruise bij de Vikings en de Slaven.

Waar de volgende blog over zal gaan, dat weten Sloefie en ik nog niet. Ons baasjes houden de lippen stijf op elkaar. 

Grrr.

Hoe kunnen we nu ons lezerspubliek op een gepaste wijze voorbereiden op wat er gaat komen? 

Straks zijn wij de enige - Sloefie en ik - die niet weten naar waar de reis gaat. Misschien weten we meer na de grote presentatie van mijnheer Didier ergens rond de verkiezingen in October. 

Dag laatste dag dus, want hierover gaat het.

We moesten toch redelijk vroeg uit ons gerieflijk bedje.

‘S avonds waren al de valiezen buitengezet. We vroegen wel of wij hondjes niet moesten op wacht zitten, maar toen we na twee minuten gingen kijken, waren de valiezen al verdwenen. En dat op volle zee. Hopelijk zagen we ze toch nog terug. Anders stonden Sloefie en ik wel voor aap. 

In het restaurant was er veel abmiance. Iedereen wou op de foto met oma. (Ga maar eens kijken op de fotosite onderaan. 

Na een korte nacht, wachtte ons nog het laatste ochtendmaal. Maar iedereen in de keuken had zijn hoofd eerder bij het proper kuisen van de togen dan bij het aanbod. Geen beentjes meer op zijn Engels, of boontjes in tomatensaus. Wel een beetje croissants. Snif. 

Mijnheer Didier had voor ons een late ontscheping geregeld. We hoefden ons dus niet te haasten. Wij mochten als quasi laatsten van het erf de boot. 

Vriendelijke security liet ons van boord.

Vriendelijke douane liet ons aan land.

Vriendelijke politie liet de deur voor ons open.

Vriendelijke security liet ons tussen de valiezen snuffelen.

Geen bus met Belgische platen te zien.

Wachten.

Wachten.

Wachten.

Onvriendelijke security had onze bus terug naar buiten gestuurd want die was meer dan een uur te vroeg en je mag maar een uur wachten. 

Onvriendelijke security liet de bus niet terug binnen want hij was te laat.

Nederland, onvriendelijk land? 

Na lang wachten mocht dan toch ons busje terug de parking inrijden,

Iedereen was snel aan boord. Geen valiezen ontbraken. 

Ook op de ring van Amsterdam ging het vlot, geen files op zondag.

Op de E19 ging het vlot, geen files op zondag.

Op de ring van Antwerpen ging het vlot, geen files op zondag.

Aan de Carrefour van Schoten ging het vlot, we waren net voor de zondagse files voor mosselen a volonté . 

En voor we wisten waren we in Vilvoorde.

Baasje speelde taxichauffeur en voor iedereen goed ingesnoerd zaten, was iedereen thuis.

Nu was het aan Mieke en co om overhoren te doen. 

Alle foto’s vind je terug op de Sloefie en Broer Foto Web Site. Daar vind je ook al onze andere avonturen terug. 

Daaag.

Hopelijk weet ik in oktober wie burgemeester wordt waar we volgend jaar naartoe varen. 

Dag 12 : de vikings achterna

Dag allemaal,

Auw. Auw. 

Ik heb onder mijn pootjes gekregen want ik heb de blog van de zomerbriesje nog niet afgemaakt.

En baasjes houden niet zo van losse eindjes.

Dus ben ik nog maar eens in mijn pen en mijn geheugen gekropen.

Waar was ik gebleven?

In Kopenhagen denk ik. Bij de Denen.

De volgende dag was een zeedag. 

En na zo een lange en inspannende reis, is zo een zeedag wel een groot verschil. 

Niets meer te doen.

De vaten zijn af, de flessen leeg en de portemonnees ook.

Na een extra laat ontbijt moesten we wel eerst naar het dek 14.

We kregen de laatste onderrichtingen van meester Didier. Hoe we veilig van boord konden, wanneer onze valiezen buiten moesten staan, hoe warm het ging worden. Allez, vanillestokje waardoor je wist dat de reis wel op zijn einde aan het lopen was.

Maar mijnheer Didier had een slim plan.

Eerst deelde hij nog wat centjes uit aan wie niet naar alle uitstapjes kon meegaan. Wie ziek was, werd beloond/getroost.

En daarna maakte hij eerst reclame voor de grote voorstelling van het programma aan het zeetje ergens in October. 

En dan liet hij een mooie film zien van alle cruises die het afgelopen jaar allemaal doorgegaan waren. 

Allez zo een beetje mensen die net aan het bekomen zijn van 14 dagen zee, vergasten op nog eens drie maanden luxe en avontuur.

Ik heb ondertussen al druk overlegd met mijn broer Sloefie. Ik denk dat we volgend jaar nog eens er met de boot op uit trekken. De baasjes willen niets zeggen maar we hebben hen wel door. Ik ga misschien voor het eerst kangoeroes zien. Wie weet. Jipie. Waar we ook naar toe gaan. Jipie.

Na de slaait show, hadden we wel honger gekregen. En het was onze laatste keer dat we nog eens gratis van alles mochten proeven en op ons bord laten liggen.

Buiten was het nog altijd heel warm. En de baasjes besloten om effetjes van de zon te genieten op het golfgras. Er waren geen golfers en dus konden we dat veilig doen zonder balletjes op ons hoofd kregen.

Maar na een paar drankjes begon dat ook tegen te steken.

De baasjes gingen dan wat slenteren.

Een slecht teken.

Want op de laatste dag is het ook solden. 

Alles moet weg, want er moet plaats gemaakt worden voor de nieuwe ... cruisegangers. 

En slenterende baasjes tussen de solden, dat is vragen om problemen.

Gelukkig waren het echt lage prijzen.

Het slenteren stak ook tegen en dus gingen we nog wat golfen, allez op het golfgras zitten. Met een drankje.

En dan was het echt tijd voor afscheid.

Van de boys die onze kamer proper hielden en van de garçons in het grote restaurant. 

Buiten zagen we rare torens midden in de zee staan. Boortorens blijkbaar. 

Het was voorbij. We waren in de Waddenzee.

Dag 11 : een dagje wandelen rond Tivoli

Woeah,

Gaap,

Woeah,

Brrrr

Neen, beste lezertjes, er zit geen beest in je webbrowser. 

Cruisen is vermoeiend.

En je hoorde net mijn broer wakker worden.

Hihi.

Vandaag gingen we op bezoek bij de Denen. Dat is daarmee ons derde Scandinavisch volkje op onze reis. Of ons vierde als je ook de Letten meeteld. Maar die hebben geen kruis in hun vlag. Dus telt dat?

Tijdens ons ontbijt gleed onze boot heel stilletjes de haven binnen van Kopenhagen, of is het Frederiksborg? 

Het was vanmorgen alvast bakken en braden buiten. We gingen richting 30 graden vertelde de lokale Armand Pien aan boord. Pfff. Hopelijk hebben ons baasje een rugzak gevuld met water want dat werd zweten.

Terwijl we onze beentjes aan het afknuifelen waren, hadden we enkele van de obers aan de haak geslagen en ze mochten pas los als ze ons flesjes frisse drank brachten. Ha. Ons baasjes gingen ons niet liggen hebben. 

Zo tegen half tien stonden we dan eindelijk op de kade. De Langelinie-kade. Waar vroeger de boten naar Verweggistan vertrokken. Zoals in veel plaatsen waren de oude boten verdwenen. En in de plaats waren moderne gebouwen voor uppies en juppies. 

En in design zijn Denen sterk. Na een paar honderd meter wandelen zagen we al enkele voorbeelden daarvan. Als eerste kwamen we de Kleine Zeemeermin tegen. Maar er klopte iets niet. Mijnheer Didier had ons gewaarschuwd voor horden toeristen die allemaal een foto van de Kleine willen. Maar, er was niemand aan het fotograferen. En ze leek ook een beetje ziek want er zaten gaten in haar lijf. 

Oef, het was een moderne interpretatie. 

Een beetje verder had een andere kunstenaar een stenen interpretatie van een Salvador Dali schilderij gemaakt. 

Brrr. Als ik teveel beentjes gekloven heb, heb ik ook zo’n dromen. 

Na een bruggetje en wat trapjes kwamen we terug op de grote kade en mochten verder naar het stad wandelen. We mochten niet te snel wandelen want we moesten vandaag veel wandelen zei onze gids. 

In de verte zagen we wat bussen ronddraaien en zag het ook redelijk zwart van het volk. Dat was onze volgende fotoshoot met de bekendste Deense, al meer dan honderd jaar jong.

We kwamen gelukkig tussen twee busladingen Chinese toeristen toe. Zo moesten we niet te hard drummen om een mooie foto of twee te maken. Onze fotoalbum moet ook gevuld raken. 

Nadat iedereen zijn kiekje gemaakt had, konden we terug verder. We kwamen ook enkele sprookjes van Hans Andersen tegen, twee lelijke eendjes. Auw. Ik bedoel mooie zwanen.

Als echte toeristen wandelden we verder naar de stad. We kwamen nog wat standbeelden tegen en ook een pompeuze fontein met grote ossen en een gevaarlijke stuurvrouw. Ons pootjes deden al wat pijn en we hebben ze dan maar eens gesopt in het frisse water. Zalig.

En dan moesten we verder. Naar het paleis. Niet dat de Koningin thuis was. Maar we moesten nog ver wandelen en dus was er haast. Koning Frederik was wel een slimme. Eerst liet hij een paar rijke families nieuwe paleizen bouwen volgens zijn plannen. Daarna verhoogde hij de belastingen en moesten de families de paleizen aan hem afgeven. En zo had hij niet een maar vier nieuwe paleizen. Ze lijken allemaal op elkaar en toch niet. Je kan ook de aflossing van de wacht gaan bekijken maar daar was niet genoeg goesting of tijd voor. We moesten voortmaken.

Er stond ook eens Japanse TV-crew. Niet voor de aflossing van de wacht maar om een reportage over Danish te maken. We verstonden wel niet waarom ze dan een schaal met pateekes stonden te filmen. Tot baasje uitlegde dat pateekes in het Engels Danish heten. En in het Duits ook. Omdat in Amerika de bakkers van patisserie vaak van Deense origine waren. Ah ja. Logisch. 

Ik moest mijn baasje achter zijn vodden zitten want hij was achterop geraakt met dat kijken naar de pateekes. De andere waren al tot aan een oud graanpakhuis geraakt. Dat was blijkbaar een gekend hotel geworden. Opa Vic was daar al gaan slapen en mijn baasje ook. Wat ze zich nog herinnerden? Dat het heel duur was voor een nacht slapen in een klein kamertje. 

Als volgende fotoshoot stond de Nyhavn op programma. Letterlijk de nieuwe haven. Het is een van de oudste delen van de stad. Mensen en namen, raak er maar wijs uit hoor.

Het was er wel schilderachtig. En ze hadden er veel keus uit bier en ijskreem maar niet voor ons. We moesten voort. Dwars over een groot plein dat volledig opgebroken was. Waren het hier binnenkort verkiezingen? 

Puf puf puf. Hijg, hijg, hijg. 

Nu begon het moeilijkste stukje van de wandeling blijkbaar. Neen. Het ging niet steil bergop. Maar nu gingen we door de duurste straat van Denemarken lopen. Met allemaal winkeltjes. En zorg er dan maar voor dat iedereen blijft volgen. Want tot nu toe had niemand al veel kans gehad om iets te kopen en het was al het einde van de maand. 

Maar onze gids hield als een goede herdershond de groep goed bij elkaar. Sloefie of ik heeft zelfs niet te blaffen. Goed zo mijnheer Didier. De nodige BTW zal ook wel geholpen hebben om iedereen bij elkaar te houden. Hihi. 

Puf puf puf. Hijg hijg hijg.

Het was wel warm hoor. En dorstig. En er waren zoveel mogelijkheden om al eens te stoppen en bij te tanken. Of efkes de pootjes afkoelen in een fonteintje of zo. 

maar nee hoor. De stoet trok door, dwars door de stad. Naar wat? Naar de Rathusplats - het equivalent van het Stadshuis in Stockholm, stond hier in Kopenhagen en heet hier Rathus. Dat in Stockholm is hoger, lieten de Zweden weten. 

Puf puf puf. Hijg hijg hijg.

Baasje. Ik heb een Hardrock gezien. Heel goed Broer, daar gaan we straks binnen, zelfs als het niet mag. 

Maar eerst iets drinken baasje.

En kijk, we waren aan het verste punt van onze wandeling geraakt. De Westerbrug. En daar was een mikrobrouwerij met heel lekker bier en heel lekker eten. Eindelijk, mijn pootjes waren afgesleten tot onder mijn oksels zo voelde het. 

Oh ja. Heb ik het al gehad over de studenten? 

Neen dus. Wel het was vandaag de laatste dag van het schooljaar blijkbaar. En al wie niet meer naar de school moest, reed op allerhande oude vrachtwagens door de stad met veel muziek, veel plezier en ook wat drank waarschijnlijk. En iedereen was heel blij daarmee. Je moest het hier proberen. Dat zou zeker niet mogen van mijnheer De Wever, want die droomt enkel van de lat en de roe, dat waren nog eens tijden.

Na de lunch wachtte ons een lange wandeling terug. 

Eerste stop was het Raadhuis. Maar mijn baasje zag dat niet meer zitten. En dus gingen we wat in de schaduw zitten.

Volgende ongeplande stop was de HRC. Of de rest het graag had of niet, mijn baasjes waren plots verdwenen.

En dan begon het wandelen terug. Nu door de studentenbuurt. Hier had je ook veel keus in bier en plezier. Langs de Joodse ambassade met boze agenten. Langs een oude boekentoren. En ik zat ondertussen al te knikkebollen bovenop de camerazak. Ik had besloten me te laten dragen.

We dweilden straat na straat af tot we plots in een mooi park stonden. De Koningstuin blijkbaar. Met onze volgende fotostop, het Rosenborg kasteel waar al de juwelen van de Denen liggen. 

Samen met baasje bleef ik op de bagage waken. We waren trouwens niet de enige wakers. Er liepen ook twee soldaten rond, met hoge zware dikke berenmutsen. De sukkels moesten zo om de twee minuten een toertje lopen langs het kasteel. En ondertussen werden ze gefilmd en lastig gevallen door toeristen. Hopelijk zijn de geweren niet geladen. 

Terwijl Sloefie en de rest binnen in het kasteel zat, konden we ook nog de wisseling van de wacht volgen. Maar de nieuwelingen hadden het beter. De nieuwe wachten droegen gewone legerkleding met een klein petje, geen beren meer op het hoofd. Pfff. 

Ah ja, de wachten moesten zich wel een keer boos maken. Een Chinese mevrouw wou alles filmen vanuit een van de grasperkjes. Maar daar mogen enkel katten en vogels op lopen, geen mensen. En mevrouw wou geen Deens verstaan. Tot een sergeant madam uit haar bottines schoot. Hihi. 

Na een half uurtje was iedereen terug uit de schatkamer. Niks mee naar buiten gebracht. En dus mochten we nu naar de boot terug.

mijn baasje had blijkbaar herwonnen krachten. Ik kon hem niet bijhouden. 

We trokken nog door de citadel van de stad, een complex van oude verdedigingswallen, waar we vanmorgen rondgewandeld waren. 

Aan de Kleine Zeemeermin stond nu veel minder volk. Ik heb nog eens gezwaaid naar haar. 

En dan waren we terug aan ons schip. Een laatste keer door de security. Een laatste keer een scan van de bagage. Een laatste keer als verstekeling aan boord. Alweer gelukt. (Anders zou ik er geen blog kunnen over schrijven).

En dan was het wachten op de rest van de wandelkudde. 

Gelukkig was de bar niet gesloten. Want mijn pootjes hadden dringend verkoeling nodig.

Vanavond gingen we nog eens lekker eten. Njam njam njam. Hopelijk zijn er beentjes. 

Tot schrijfs

Groote Broer