Bwaaaah - wie heeft de verwarming afgezet?
Na SFO gaat dit bootje verder naar Alaska. En vanmorgen kreeg iedereen een voorproefje van de temperatuur daar. Een strakke Noord-Noordwest wind had alle warmte teruggeblazen naar het Panamakanaal. Er stond een mager zonnetje en vooral veel wind.
Het ontbijt op het achterdek was gereserveerd voor mensen met een dikke fleece. Niet voor ons dus. Een bord fruit en een bord wafelen (rara wat voor wie) en we stonden alweer beneden. Ook op ons priveterras was het niet uit te houden van de wind. Dus onze bezigheden moesten binnen plaats vinden. De "couch" staat te ver van de TV dus speelde we maar voor bed potatoe. Niet dat het veel soeps was. CBS waren opgenomen shows - van 2008 en CNN kon niet genoeg krijgen van de olie voor de kust van Louisiana.
Nu het buiten al zo koud is, heeft Sandra weinig zin in de vriestemperaturen van de K2. Maar ze heeft wel een nieuwe Sudoku gevonden, een hexidecimale. He? Wel in plaats van 9 op 9 velden te vullen met 1 tot 9, is een hexadecimale 16 op 16 velden met de cijfers 1 tot F. Voor computernerds dus. Er zijn er die liever de binaire hebben. Die is veel sneller op te lossen.
We probeerden ook de Chardonnay uit. Onze frigootje is duidelijk niet in staat om iets voldoende af te koelen. Dus wordt de ijsemmer snel omgebouwd tot wijnkoeler. Nu moeten we wel enkele uren wachten voor het tweede glas.
Na de lichte lunch (een kalkoen en een blauwe-kaas burger) hebben we dan maar de dagkrant gaan halen, een Amerikaanse, een Franse en een Duitse. En enkele koffies in de koffie cafe. Want enkel daar hebben ze deftige koffie.
Ondertussen scheen de zon al beter maar de noorderwind hield iederen toch binnen. We hadden onze laatste zeemijlen in Mexico anders voorgesteld. Sandra haalde haar serie 24 dan maar boven water. De K2 kan wachten.
Vandaag was het trouwens formal dinner. We gaan dus eten in de zelfbediening. Hopelijk valt het beter mee dan de vorige keer. Bij het schrijven van deze blog was de jury nog altijd aan het delibereren.
Het resultaat horen jullie morgen wel - als we nog centjes hebben om ons internet te betalen.
zondag 9 mei 2010
Dag 15 - Cabo San Lucas, Mexico
Vandaag deden we eens iets heel speciaal, een dag op zee maar dan aan land.
Alhoewel.
- Laat opstaan:
Niet gelukt. We hadden namelijk gisteren nog een pakje was klaargemaakt. En je moet je was laten ophalen voor 9 uur 's morgens. En dus liep het gerepareerde wekkertje van Sandra af rond een uur of half negen. Had ik trouwens al gezelgd dat we in een nieuwe tijdzone waren? Neen? Baha California volgt blijkbaar Mountain Time, zoals bijvoorbeeld ook Utah of New Mexico.
- Uitgestelde dingen doen:
Niet gelukt. Het excursieteam had ons graag vandaag de excursie van gisteren laten doen. Zelfde bedrijf, andere locatie en een beetje korter. Maar dat wilden wij dan weer niet. We wilden gewoon eens de echte toerist uithangen.
- Litteraire bezigheden:
Die zijn beperkt gebleven tot het lezen van de informatiebrochure over alle winkeltjes in Cabo San Lucas. Niet echt niveau van een Nobelprijs, maar het hoeft niet elke dag Hugo Claus te zijn. (anders ook niet).
- Eten en drinken:
Tijdens onze wandeling gisteren in Puerto Vallarta hadden we ontdekt dat er ook in Cabo een Hard Rock Cafe was. We hebben ons ontbijt dus beperkt tot een bordje fruit en een glasje melk. Kwestie van plaats te laten voor de Nachos van HRC :-)
- Gewoon nietsdoen:
Na het ontbijt heeft Steven zijn achterstand in Sudoku's proberen in te halen. Na de vrijspraak van Sandra, is ze nu verder getrokken naar de K2. Niet het verhaal van K-3 met de ontbrekende blonde maar de op-een-na hoogste berg en hoe je daar overleeft. Zo kan ze dan toch een beetje afkoelen.
Ondertussen kwam er ongeveer elk halfuur een update over de toestand van de "tenders". Inderdaad, in Cabo San Lucas is geen pier. Je wordt dus met een klein bootje - een tender - opgepikt aan de boot en aan land gebracht. Ons schip gebruikt daarvoor zijn grootste reddingsboten en enkele lokale gehuurde krachten.
Om half twaalf is het dan zover, de wachtrijen zijn verdwenen en de passagiers mogen zo naar buiten stappen - wanneer er een boot ligt natuurlijke. We maakten dus snel ns rugzakje klaar. Nog effe controleren op kortingsbonnen en we konden op weg naar beneden. Langs security door kwamen we snel buiten. Het schip is blijkbaar op alles voorzien. Er was een speciale trap tot aan het water en we liepen over speciale secties van de scheepswand die kunnen uitklappen. De zee was heel rustig en we konden zo naar binnen wandelen op de tender.
Nog enkele minuten geduld en we waren op weg naar land - onze voorlaatste keer. Nog geen minuut later kregen we een omgekeerde 4 liter waterfles onder onze neus geduwd. Voor de tips. Hela, hola. Zo gaat dat hier niet he mannekes. Eerst iets doen voor we drinkgeld betalen. De man kwam trouwens van een kale/arme reis terug.
Een keer aan land konden we genieten van de typische "benidorm" architectuur. Of je hier bent of in Hurgada of aan een Costa, het ziet er allemaal een beetje het zelfde uit. Net als in de vorige Mexicaanse havens waren hier alweer veel vriendelijke en hulpvaardige mensen. Of we een watertaxi wilden (neen we zijn nog maar net aan land), of we mooie vissen wouden zien (neen) of we honger of dorst hadden (ja, maar niet bij jou) of we steentjes of uurwerken misten (geen commentaar). Het wandelpad rond de marina was wel mooi. Er lagen bootjes van alle noordamerikaanse windstreken, zelfs uit staten die in geen miljoen jaar een oceaan gezien hebben. Ach, de lasten van rijk zijn.
We wandelden dan maar verder langs "de" winkelstraat. Niet echt zo indrukwekkend als in Puerto Vallarta. Hier komen waarschijnlijk niet zoveel cruiseschepen langs en het ander publiek - Amerikaanse universiteitsstudenten - die hebben alleen maar geld voor bier en stuff. (Het was nog altijd springbreak)
Ter afkoeling bezochten we dan toch maar een paar etablissementen waar ze mooie kleurige dingen verkochten. Kwestie van eens uit de zon te zijn :-)
En op klokslag 12 kwamen we dan ook uit bij de Hard Rock Cafe. De bar was goed gevuld maar het restaurant leeg. Hopelijk was dat niet omwille van de kwaliteit van de keuken. We deden het rustig aan met een bord Nachos de pollo en twee glazen dieet cola. We mochten ook niet teveel eten want om de hoek was er ook nog een van de zes Starbucks in Mexico. De HRC t-shirt winkel was een tegenvaller. Alles lag achter slot en grendel of onbereikbaar zelfs voor de lange armen van Sandra. Waarschijnlijk de enige winkel in heel de stad waar ze moeite doen om niet te verkopen.
Dus werd het een bezoekje bij Starbucks voor een lekkere frappucino, een mengsel van ijs, melk en koffie, fijngemalen. Echt verfrissend wanneer het buiten 35 graden is en zelfs de wind oververhit is.
Moe en voldaan begonnen we terug naar het schip te wandelen. De vriendelijke chico's en chica'S waren ook present. Of we op de foto wouden met een leguaan? Of we een armband wouden kopen voor 1 dollar? Of 50 cent? 20 minuutjes op het water? Een taxi naar het schip? Uiteindelijk is het een spelletje tussen verkopers en potentiele kopers, net zoals in de soeks of bazars. Had nu een van de mensen een boot te koop aangeboden - zo een mooie witte om tonijn of merlijn te jagen - dan hadden we er misschien wel eens over nagedacht. Het is hier altijd mooi weer op het uiterste zuidelijk punt van Bahia California.
Ondertussen was het bijna half drie - nog drie kwartier voor de laatste tender vertrekt. We besloten de grote groep voor te zijn en al terug te keren. Zo was er misschien nog plaats op dek 10 om wat zonnebruin of zonnebrand op te doen. Nu hadden we een van de eigen boten, dus geen gezever over tips enzo. Het aanweren was wel een ander paar mouwen. Er stond heel wat meer deining en de reddingsboot sloeg om de zoveel seconden hard tegen het platform aan. Enkele dames (en stiekem ook enkele heren) werd het wit rond de neus. In het engels hebben ze blijkbaar ook gehoord van wal en schip/grote boot en kleine sloep. We zaten met meer dan honderd mensen op de sloep. Het duurde dan ook een tiental minuten voor we allemaal van boord/aan boord waren. En net als een goeie Martini waren we "shaken but not stirred". We waren nog heel en geen voeder voor de vissen geworden.
Snel naar boven om kleren en zakken achter te laten. En nog een verrassing. Aan onze excursie van gisteren hebben we dan toch een fles Chardonnay overgehouden. Met de groeten van het Excursie Team. Grrr.
Boven we dan toch nog een plaatsje uit de directe zon en we waren alweer enkele sudoku's verder wanneer het schip met een machtige zwaai rond zijn anker draaide en opstoomde naar Alta California, naar Buena Vista Mission - beter gekend als San Francisco.
Nog een uurtje koken in het bubbelbad en het was alweer bijna 6 uur. Tijd voor onze dagelijkse afspraak in "Ons restaurant". Zouden die van Carnevale uit Aalst het overleefd hebben?
Morgen een dagje op zee. We gaan ons niet moe maken hoor.
Alhoewel.
- Laat opstaan:
Niet gelukt. We hadden namelijk gisteren nog een pakje was klaargemaakt. En je moet je was laten ophalen voor 9 uur 's morgens. En dus liep het gerepareerde wekkertje van Sandra af rond een uur of half negen. Had ik trouwens al gezelgd dat we in een nieuwe tijdzone waren? Neen? Baha California volgt blijkbaar Mountain Time, zoals bijvoorbeeld ook Utah of New Mexico.
- Uitgestelde dingen doen:
Niet gelukt. Het excursieteam had ons graag vandaag de excursie van gisteren laten doen. Zelfde bedrijf, andere locatie en een beetje korter. Maar dat wilden wij dan weer niet. We wilden gewoon eens de echte toerist uithangen.
- Litteraire bezigheden:
Die zijn beperkt gebleven tot het lezen van de informatiebrochure over alle winkeltjes in Cabo San Lucas. Niet echt niveau van een Nobelprijs, maar het hoeft niet elke dag Hugo Claus te zijn. (anders ook niet).
- Eten en drinken:
Tijdens onze wandeling gisteren in Puerto Vallarta hadden we ontdekt dat er ook in Cabo een Hard Rock Cafe was. We hebben ons ontbijt dus beperkt tot een bordje fruit en een glasje melk. Kwestie van plaats te laten voor de Nachos van HRC :-)
- Gewoon nietsdoen:
Na het ontbijt heeft Steven zijn achterstand in Sudoku's proberen in te halen. Na de vrijspraak van Sandra, is ze nu verder getrokken naar de K2. Niet het verhaal van K-3 met de ontbrekende blonde maar de op-een-na hoogste berg en hoe je daar overleeft. Zo kan ze dan toch een beetje afkoelen.
Ondertussen kwam er ongeveer elk halfuur een update over de toestand van de "tenders". Inderdaad, in Cabo San Lucas is geen pier. Je wordt dus met een klein bootje - een tender - opgepikt aan de boot en aan land gebracht. Ons schip gebruikt daarvoor zijn grootste reddingsboten en enkele lokale gehuurde krachten.
Om half twaalf is het dan zover, de wachtrijen zijn verdwenen en de passagiers mogen zo naar buiten stappen - wanneer er een boot ligt natuurlijke. We maakten dus snel ns rugzakje klaar. Nog effe controleren op kortingsbonnen en we konden op weg naar beneden. Langs security door kwamen we snel buiten. Het schip is blijkbaar op alles voorzien. Er was een speciale trap tot aan het water en we liepen over speciale secties van de scheepswand die kunnen uitklappen. De zee was heel rustig en we konden zo naar binnen wandelen op de tender.
Nog enkele minuten geduld en we waren op weg naar land - onze voorlaatste keer. Nog geen minuut later kregen we een omgekeerde 4 liter waterfles onder onze neus geduwd. Voor de tips. Hela, hola. Zo gaat dat hier niet he mannekes. Eerst iets doen voor we drinkgeld betalen. De man kwam trouwens van een kale/arme reis terug.
Een keer aan land konden we genieten van de typische "benidorm" architectuur. Of je hier bent of in Hurgada of aan een Costa, het ziet er allemaal een beetje het zelfde uit. Net als in de vorige Mexicaanse havens waren hier alweer veel vriendelijke en hulpvaardige mensen. Of we een watertaxi wilden (neen we zijn nog maar net aan land), of we mooie vissen wouden zien (neen) of we honger of dorst hadden (ja, maar niet bij jou) of we steentjes of uurwerken misten (geen commentaar). Het wandelpad rond de marina was wel mooi. Er lagen bootjes van alle noordamerikaanse windstreken, zelfs uit staten die in geen miljoen jaar een oceaan gezien hebben. Ach, de lasten van rijk zijn.
We wandelden dan maar verder langs "de" winkelstraat. Niet echt zo indrukwekkend als in Puerto Vallarta. Hier komen waarschijnlijk niet zoveel cruiseschepen langs en het ander publiek - Amerikaanse universiteitsstudenten - die hebben alleen maar geld voor bier en stuff. (Het was nog altijd springbreak)
Ter afkoeling bezochten we dan toch maar een paar etablissementen waar ze mooie kleurige dingen verkochten. Kwestie van eens uit de zon te zijn :-)
En op klokslag 12 kwamen we dan ook uit bij de Hard Rock Cafe. De bar was goed gevuld maar het restaurant leeg. Hopelijk was dat niet omwille van de kwaliteit van de keuken. We deden het rustig aan met een bord Nachos de pollo en twee glazen dieet cola. We mochten ook niet teveel eten want om de hoek was er ook nog een van de zes Starbucks in Mexico. De HRC t-shirt winkel was een tegenvaller. Alles lag achter slot en grendel of onbereikbaar zelfs voor de lange armen van Sandra. Waarschijnlijk de enige winkel in heel de stad waar ze moeite doen om niet te verkopen.
Dus werd het een bezoekje bij Starbucks voor een lekkere frappucino, een mengsel van ijs, melk en koffie, fijngemalen. Echt verfrissend wanneer het buiten 35 graden is en zelfs de wind oververhit is.
Moe en voldaan begonnen we terug naar het schip te wandelen. De vriendelijke chico's en chica'S waren ook present. Of we op de foto wouden met een leguaan? Of we een armband wouden kopen voor 1 dollar? Of 50 cent? 20 minuutjes op het water? Een taxi naar het schip? Uiteindelijk is het een spelletje tussen verkopers en potentiele kopers, net zoals in de soeks of bazars. Had nu een van de mensen een boot te koop aangeboden - zo een mooie witte om tonijn of merlijn te jagen - dan hadden we er misschien wel eens over nagedacht. Het is hier altijd mooi weer op het uiterste zuidelijk punt van Bahia California.
Ondertussen was het bijna half drie - nog drie kwartier voor de laatste tender vertrekt. We besloten de grote groep voor te zijn en al terug te keren. Zo was er misschien nog plaats op dek 10 om wat zonnebruin of zonnebrand op te doen. Nu hadden we een van de eigen boten, dus geen gezever over tips enzo. Het aanweren was wel een ander paar mouwen. Er stond heel wat meer deining en de reddingsboot sloeg om de zoveel seconden hard tegen het platform aan. Enkele dames (en stiekem ook enkele heren) werd het wit rond de neus. In het engels hebben ze blijkbaar ook gehoord van wal en schip/grote boot en kleine sloep. We zaten met meer dan honderd mensen op de sloep. Het duurde dan ook een tiental minuten voor we allemaal van boord/aan boord waren. En net als een goeie Martini waren we "shaken but not stirred". We waren nog heel en geen voeder voor de vissen geworden.
Snel naar boven om kleren en zakken achter te laten. En nog een verrassing. Aan onze excursie van gisteren hebben we dan toch een fles Chardonnay overgehouden. Met de groeten van het Excursie Team. Grrr.
Boven we dan toch nog een plaatsje uit de directe zon en we waren alweer enkele sudoku's verder wanneer het schip met een machtige zwaai rond zijn anker draaide en opstoomde naar Alta California, naar Buena Vista Mission - beter gekend als San Francisco.
Nog een uurtje koken in het bubbelbad en het was alweer bijna 6 uur. Tijd voor onze dagelijkse afspraak in "Ons restaurant". Zouden die van Carnevale uit Aalst het overleefd hebben?
Morgen een dagje op zee. We gaan ons niet moe maken hoor.
vrijdag 7 mei 2010
Dag 14 - Om zeep
Voila, de toon is gezet, de scene getimmerd, het plot geschreven.
Waarom niet gewoon "Dag 14 - Puerto Vallarta, Mexico"?
Tja, we hadden al een slecht gevoel gisteravond. Op de ontschepingslijst met excursies ontbrak onze uitstap met de Rhino - een 4x4 buggy, niet een verdwaalde neushoorn uit Zuidelijk Afrika. Maar die lijst is er om nog meer excursies te verkopen. En misschien was die van ons uitverkocht - niet onze gewoonte om iets populair te kiezen maar niet onmogelijk.
We moesten om 8 uur beneden zijn dus lieten we voor de tweede keer ontbijt op bed bezorgen. Dat was gepland voor 7 uur maar enkele seconden na half zeven rinkelde de telefoon ons uit bed. De bel boy van dienst melde ons dat het ontbijt onder weg was! Waha, een half uur te vroeg. Nog geen minuut later stond de imposante dame van de vorige keer, alweer zwaar beladen voor de deur.
Oeps, op papier leek dat ontbijt toch niet zo groot. We hadden alweer de verkeerde eenheden gekozen. Canadees Bacon is wel lekkerder en misschien ook gezonder dan gewoon door en door gebakken (amerikaanse) bacon. Enfin, hopelijk was onze maag niet teveel gevuld voor het hotsen en botsen met de jeep. We hadden onze vuilste kleren en stinkende sokken speciaal bewaard voor vandaag want we gingen heel vuil worden. En dubbele dosis geur uit een spuitbus moest alles een beetje verdraagbaar maken.
Anderzijds was de vergissing met een half uur niet zo slecht. We waren maar na half acht klaar voor de actie. Na nog enkele foto's van het binnenvaren van Puerto Vallarta, was Sandra niet meer te houden. Ze wou naar beneden om op de pier te staan. Iets knaagde in haar buik.
Security sleurde nog met een aantal nadarhekken rond maar - tien minuten te vroeg - werd het schip vrijgegeven en mochten we in de warme ochtendwind van Puerto Vallarta gaan wachten. We gingen natuurlijk dadelijk op zoek naar excursie PV93A.
Geen PV92A te vinden. Wel PV93 of een toer met Unimogs maar geen neushoren laat staan een Rhino toer te vinden.
We klampten dus maar een van de dames van de organisatie aan. Ze toonde ons een prachtige Columbiaanse rij tanden. Ze ging ons domme gringo's wel eens tonen waar onze toer stond te wachten. Maar na een minuutje of zo was haar witte glimlach verdwenen en ook haar huidbronzering. Ze riep dan maar een hulplijn in: de manager. Die bleef echter veilig verborgen achter zijn GSM en het gesprek schakelde over naar het Spaans.
Ondertussen waren al de meeste groepen vertrokken. Er was nog een ander koppel in de zelfde situatie. Die waren al zelf aan het uitkijken naar een alternatief. De mevrouw probeerde ons vervolgens elk van de nog niet vertrokken excursies aan te smeren.
- tequila proeven en ruines bekijken?
- wandeling in de bergen?
- shopping trip in de stad?
Los van het feit dat die dingen niet in de verste verte gelijkaardig waren aan onze vermiste excursie, was er nog een klein detail. We moesten wel alles daar ter plaatse dadelijk betalen. De Columbiaanse redering was namelijk dat het niet hun schuld was maar eerder onze schuld. We hadden die niet-bestaande excursie niet moeten boeken. Dat we dat bij haar bedrijf via hun beveiligde website gedaan hadden, deed er niet toe. Uiteindelijk waren wij een computerfout, en daar moesten we het mee doen. Van de zo geroemde Amerikaanse klantvriendelijkheid was totaal niets te merken. Die zat blijkbaar ergens verscholen onder een burootje in Miami.
Met nog maar een bus wachtend op de pier, besloten we dan maar om terug de boot op te gaan. Security vond dat heel vreemd en riep bijna de militaire politie te hulp - allez, dat laatste is een overdrijving ... hopelijk. We vertikten het om via de trap naar boven te gaan. Het werd de lift.
We gingen dan maar stilletjes in de zon zitten op ons balkon. Maar niet voor lang want de zon klimt snel hoger en in deze contreien staat die snel loodrecht in de hemel. We zaten dus m.a.w. snel in de schaduw. En dat vonden we niet leuk - to do insult to injury zoals dat mooi in het Engels heet.
We bekenen dus opnieuw maar de gratis informatie over PV. Een taxi ging ons 5$ per persoon kosten tot in het oude centrum. Terug zo'n 10$ per taxi. Mexicaanse wiskunde? Nee, verschillende taxilicenties en prijsmodellen. Laat het ons de dijk van PV noemen, was een groot shopping centrum. Zo een beetje als in Blankenberge, maar dan met fonkelende steentjes, horloges, geurtjes en tequila in plaats van babbelutten, strandvliegers en andere prullaria.
Gevaarlijk gebied voor een onbeschermde kredietkaart, en met 10 pesos voor minder dan een dollar was de verlokking nog groter.
We waagden het er dan toch maar op. Onze taxi bracht ons in Mexicaanse stijl tot in het centrum van de stad. De lokale cultuur doet veel met skeletten en doodskoppen. Daar probeerden we niet aan te denken. Het was trouwens niet nodig. Het maakt allemaal deel uit van een grote Mexicaanse operette. We werden net naast de Militaire Politie afgezet in "downtown" - je had soms wel de indruk dat het hele Mexicaanse leger hier gelegerd was, maar dat was in de vorige haven ook al zo.
Eerst deden we als goeie toeristen de dijk. Daar stonden een aantal mooie en minder mooie bronzen beelden gesponsord door de stad. En ook een aantal lokale kunstenaars die een dollarcentje probeerden bij te verdienen. Bijvoorbeeld met schilderijen of met zandsculpturen die in Blankenberge niet zouden misstaan (de zandsculpturen van Blankenberge, niet de dijk van Blankenberge !).
Al die tijd beschermde een drukke verkeersweg ons van de verlokkingen van de winkels, maar de bescherming hield op bij het einde van de dijk. We schakelden over naar de schaduwzijde van de straat, de winkelkant van de straat. Alle mensen waren des te vriendelijker. Iedereen noemde je amigo of wou je camera eens bekijken. Leugens ja. Een afleidingsmaneuver om je in hun mooie winkels te lokken. Je mag dan nog je dan nog voordoen als Herr Flick, zoveel vriendelijkheid haalt uiteindelijk toch de overhand.
Een tequilawinkel met heel lekkere tequila, in een mooie aarden fles. Maar o zo breekbaar.
Cubaanse sigaren. Dat was makkelijk af te wimpelen.
Een t-shirt winkel met verkleurende t-shirts afhankelijk van licht of temperatuur. Moeilijk te weerstaan.
Winkel met tijdsmachines. Die dingen lopen toch niet uit mijnheer? Que?
Tussen al die voorspelbare dingen vonden we ook iets bijzonder. Twee winkeltjes met Huichol beeldjes - aarden beeldjes met een fijngecrocheerd jasje met oude indiaanse motieven. Heel mooi in feite en eens iets anders dan anders.
Tiens ze hebben hier ook een Hard Rock Cafe. Sandra had nog een HRC te goed van Fort Lauderdale. Nu niet meer.
En zo was het ondertussen al bijna twee uur geworden. Met een gele taxi - en goedkoper dan de officiele prijs - kwamen we terug thuis, samen met de eerste excursies.
Grrr.
Op onze kamer lag nog een verrassing te wachten. Een tussentijdse afrekening.
En er zaten natuurlijk fouten in. Voor een van de producten moesten Steven service betalen en Sandra niet. En een van de andere rekeningen was afgerond naar het volgende tiental - plus 8,5 dollar. Voer voor straks.
In plaats van klagen besloot Sandra een beetje te gaan bakken op het tiende - in de zon, niet het hamburger en hotdog-kraam. Steven ging nog wat blogs neerpennen en dan ook gaan bakken en braden.
Om 4 uur zou de boot vertrekken. De kapitein had al zijn afscheidsspeech uitgesproken. Zelfde tekst, andere haven. Maar vertrekken deden we niet. Integendeel, tot vier keer toe werd een heer met duitsklinkende naam verzocht om zich te melden bij Security. Een van de gasten ontbrak! En gezien het feit dat we gisteren onze pas moesten afgeven (strikt genomen illegaal maar ja, je wil wel terug van het schip af) konden ze de brave man moeilijk aan zijn lot overlaten, ook al is dat laatste de officiele policy.
Met een kwartiertje vertraging zagen we dan toch de lelijke appartementsblokken bewegen langs ons zwembad. We waren dan toch op weg naar Cabo San Lucas in Baja California. De zon bleef al haar hitte met bakken uitgieten over het open zwembad. Tijd om te verhuizen naar een van de zeteltjes in de schaduw. Daar tochte het wel maar er kwamen ten minste geen blaasjes meer bij op je vel.
En dan was het alweer bijna zes uur. Tijd voor onze consultatieronde in het restaurant. We gingen eens een andere tafel krijgen bij een ober die we nog niet uitgeprobeerd hadden. Het viel mee, het eten. De ober was een beetje te zenuwachtig naar ons gevoel. Maar hij deed zo bij al zijn tafels dus we hoefden ons niet ongerust te maken.
Dan was het tijd voor de afrekening. De tussentijdse afrekening om correct te zijn.
De officier van dienst ging ons varkentje snel wassen - wist hij veel dat Sandra geen varken lust.
Geval 1: twee verschillende prijzen voor een zelfde item. De boekhouding was zeer geinteresseerd in dat geval. Nog nooit meegemaakt. Computerfout. Ehum.
Geval 2: afrondingsfoutje. Een korte telefoon naar het vijfde. Een korte blaf. Het afrondingsfoutje is verdwenen.
Geval 3: het niet bestaande excursiepakket. Alweer een bruingebrand velletje dat wit uitsloeg. De man kon daar op zich niets aan doen natuurlijk. De excursiemanager kwam met een Columbische snelheid uit zijn kantoor gesneld. Het was de schuld van de operator (de mexicaan), de schuld van Miami (de torens in Belgacom speak), de schuld van de computer (wie gelooft die mensen nog, computers maken geen fouten, enkel mensen). De uitleg was alweer anders dan vanmorgen. Nu mochten we gratis de toer morgen doen. Maar wij hebben andere plannen voor morgen. Ja, het ligt in de handen van Miami. En hij was heel, heel sorry.
Tijd om een blog of twee te schrijven. Bij een lekkere koffie zonder cafeine.
Waarom niet gewoon "Dag 14 - Puerto Vallarta, Mexico"?
Tja, we hadden al een slecht gevoel gisteravond. Op de ontschepingslijst met excursies ontbrak onze uitstap met de Rhino - een 4x4 buggy, niet een verdwaalde neushoorn uit Zuidelijk Afrika. Maar die lijst is er om nog meer excursies te verkopen. En misschien was die van ons uitverkocht - niet onze gewoonte om iets populair te kiezen maar niet onmogelijk.
We moesten om 8 uur beneden zijn dus lieten we voor de tweede keer ontbijt op bed bezorgen. Dat was gepland voor 7 uur maar enkele seconden na half zeven rinkelde de telefoon ons uit bed. De bel boy van dienst melde ons dat het ontbijt onder weg was! Waha, een half uur te vroeg. Nog geen minuut later stond de imposante dame van de vorige keer, alweer zwaar beladen voor de deur.
Oeps, op papier leek dat ontbijt toch niet zo groot. We hadden alweer de verkeerde eenheden gekozen. Canadees Bacon is wel lekkerder en misschien ook gezonder dan gewoon door en door gebakken (amerikaanse) bacon. Enfin, hopelijk was onze maag niet teveel gevuld voor het hotsen en botsen met de jeep. We hadden onze vuilste kleren en stinkende sokken speciaal bewaard voor vandaag want we gingen heel vuil worden. En dubbele dosis geur uit een spuitbus moest alles een beetje verdraagbaar maken.
Anderzijds was de vergissing met een half uur niet zo slecht. We waren maar na half acht klaar voor de actie. Na nog enkele foto's van het binnenvaren van Puerto Vallarta, was Sandra niet meer te houden. Ze wou naar beneden om op de pier te staan. Iets knaagde in haar buik.
Security sleurde nog met een aantal nadarhekken rond maar - tien minuten te vroeg - werd het schip vrijgegeven en mochten we in de warme ochtendwind van Puerto Vallarta gaan wachten. We gingen natuurlijk dadelijk op zoek naar excursie PV93A.
Geen PV92A te vinden. Wel PV93 of een toer met Unimogs maar geen neushoren laat staan een Rhino toer te vinden.
We klampten dus maar een van de dames van de organisatie aan. Ze toonde ons een prachtige Columbiaanse rij tanden. Ze ging ons domme gringo's wel eens tonen waar onze toer stond te wachten. Maar na een minuutje of zo was haar witte glimlach verdwenen en ook haar huidbronzering. Ze riep dan maar een hulplijn in: de manager. Die bleef echter veilig verborgen achter zijn GSM en het gesprek schakelde over naar het Spaans.
Ondertussen waren al de meeste groepen vertrokken. Er was nog een ander koppel in de zelfde situatie. Die waren al zelf aan het uitkijken naar een alternatief. De mevrouw probeerde ons vervolgens elk van de nog niet vertrokken excursies aan te smeren.
- tequila proeven en ruines bekijken?
- wandeling in de bergen?
- shopping trip in de stad?
Los van het feit dat die dingen niet in de verste verte gelijkaardig waren aan onze vermiste excursie, was er nog een klein detail. We moesten wel alles daar ter plaatse dadelijk betalen. De Columbiaanse redering was namelijk dat het niet hun schuld was maar eerder onze schuld. We hadden die niet-bestaande excursie niet moeten boeken. Dat we dat bij haar bedrijf via hun beveiligde website gedaan hadden, deed er niet toe. Uiteindelijk waren wij een computerfout, en daar moesten we het mee doen. Van de zo geroemde Amerikaanse klantvriendelijkheid was totaal niets te merken. Die zat blijkbaar ergens verscholen onder een burootje in Miami.
Met nog maar een bus wachtend op de pier, besloten we dan maar om terug de boot op te gaan. Security vond dat heel vreemd en riep bijna de militaire politie te hulp - allez, dat laatste is een overdrijving ... hopelijk. We vertikten het om via de trap naar boven te gaan. Het werd de lift.
We gingen dan maar stilletjes in de zon zitten op ons balkon. Maar niet voor lang want de zon klimt snel hoger en in deze contreien staat die snel loodrecht in de hemel. We zaten dus m.a.w. snel in de schaduw. En dat vonden we niet leuk - to do insult to injury zoals dat mooi in het Engels heet.
We bekenen dus opnieuw maar de gratis informatie over PV. Een taxi ging ons 5$ per persoon kosten tot in het oude centrum. Terug zo'n 10$ per taxi. Mexicaanse wiskunde? Nee, verschillende taxilicenties en prijsmodellen. Laat het ons de dijk van PV noemen, was een groot shopping centrum. Zo een beetje als in Blankenberge, maar dan met fonkelende steentjes, horloges, geurtjes en tequila in plaats van babbelutten, strandvliegers en andere prullaria.
Gevaarlijk gebied voor een onbeschermde kredietkaart, en met 10 pesos voor minder dan een dollar was de verlokking nog groter.
We waagden het er dan toch maar op. Onze taxi bracht ons in Mexicaanse stijl tot in het centrum van de stad. De lokale cultuur doet veel met skeletten en doodskoppen. Daar probeerden we niet aan te denken. Het was trouwens niet nodig. Het maakt allemaal deel uit van een grote Mexicaanse operette. We werden net naast de Militaire Politie afgezet in "downtown" - je had soms wel de indruk dat het hele Mexicaanse leger hier gelegerd was, maar dat was in de vorige haven ook al zo.
Eerst deden we als goeie toeristen de dijk. Daar stonden een aantal mooie en minder mooie bronzen beelden gesponsord door de stad. En ook een aantal lokale kunstenaars die een dollarcentje probeerden bij te verdienen. Bijvoorbeeld met schilderijen of met zandsculpturen die in Blankenberge niet zouden misstaan (de zandsculpturen van Blankenberge, niet de dijk van Blankenberge !).
Al die tijd beschermde een drukke verkeersweg ons van de verlokkingen van de winkels, maar de bescherming hield op bij het einde van de dijk. We schakelden over naar de schaduwzijde van de straat, de winkelkant van de straat. Alle mensen waren des te vriendelijker. Iedereen noemde je amigo of wou je camera eens bekijken. Leugens ja. Een afleidingsmaneuver om je in hun mooie winkels te lokken. Je mag dan nog je dan nog voordoen als Herr Flick, zoveel vriendelijkheid haalt uiteindelijk toch de overhand.
Een tequilawinkel met heel lekkere tequila, in een mooie aarden fles. Maar o zo breekbaar.
Cubaanse sigaren. Dat was makkelijk af te wimpelen.
Een t-shirt winkel met verkleurende t-shirts afhankelijk van licht of temperatuur. Moeilijk te weerstaan.
Winkel met tijdsmachines. Die dingen lopen toch niet uit mijnheer? Que?
Tussen al die voorspelbare dingen vonden we ook iets bijzonder. Twee winkeltjes met Huichol beeldjes - aarden beeldjes met een fijngecrocheerd jasje met oude indiaanse motieven. Heel mooi in feite en eens iets anders dan anders.
Tiens ze hebben hier ook een Hard Rock Cafe. Sandra had nog een HRC te goed van Fort Lauderdale. Nu niet meer.
En zo was het ondertussen al bijna twee uur geworden. Met een gele taxi - en goedkoper dan de officiele prijs - kwamen we terug thuis, samen met de eerste excursies.
Grrr.
Op onze kamer lag nog een verrassing te wachten. Een tussentijdse afrekening.
En er zaten natuurlijk fouten in. Voor een van de producten moesten Steven service betalen en Sandra niet. En een van de andere rekeningen was afgerond naar het volgende tiental - plus 8,5 dollar. Voer voor straks.
In plaats van klagen besloot Sandra een beetje te gaan bakken op het tiende - in de zon, niet het hamburger en hotdog-kraam. Steven ging nog wat blogs neerpennen en dan ook gaan bakken en braden.
Om 4 uur zou de boot vertrekken. De kapitein had al zijn afscheidsspeech uitgesproken. Zelfde tekst, andere haven. Maar vertrekken deden we niet. Integendeel, tot vier keer toe werd een heer met duitsklinkende naam verzocht om zich te melden bij Security. Een van de gasten ontbrak! En gezien het feit dat we gisteren onze pas moesten afgeven (strikt genomen illegaal maar ja, je wil wel terug van het schip af) konden ze de brave man moeilijk aan zijn lot overlaten, ook al is dat laatste de officiele policy.
Met een kwartiertje vertraging zagen we dan toch de lelijke appartementsblokken bewegen langs ons zwembad. We waren dan toch op weg naar Cabo San Lucas in Baja California. De zon bleef al haar hitte met bakken uitgieten over het open zwembad. Tijd om te verhuizen naar een van de zeteltjes in de schaduw. Daar tochte het wel maar er kwamen ten minste geen blaasjes meer bij op je vel.
En dan was het alweer bijna zes uur. Tijd voor onze consultatieronde in het restaurant. We gingen eens een andere tafel krijgen bij een ober die we nog niet uitgeprobeerd hadden. Het viel mee, het eten. De ober was een beetje te zenuwachtig naar ons gevoel. Maar hij deed zo bij al zijn tafels dus we hoefden ons niet ongerust te maken.
Dan was het tijd voor de afrekening. De tussentijdse afrekening om correct te zijn.
De officier van dienst ging ons varkentje snel wassen - wist hij veel dat Sandra geen varken lust.
Geval 1: twee verschillende prijzen voor een zelfde item. De boekhouding was zeer geinteresseerd in dat geval. Nog nooit meegemaakt. Computerfout. Ehum.
Geval 2: afrondingsfoutje. Een korte telefoon naar het vijfde. Een korte blaf. Het afrondingsfoutje is verdwenen.
Geval 3: het niet bestaande excursiepakket. Alweer een bruingebrand velletje dat wit uitsloeg. De man kon daar op zich niets aan doen natuurlijk. De excursiemanager kwam met een Columbische snelheid uit zijn kantoor gesneld. Het was de schuld van de operator (de mexicaan), de schuld van Miami (de torens in Belgacom speak), de schuld van de computer (wie gelooft die mensen nog, computers maken geen fouten, enkel mensen). De uitleg was alweer anders dan vanmorgen. Nu mochten we gratis de toer morgen doen. Maar wij hebben andere plannen voor morgen. Ja, het ligt in de handen van Miami. En hij was heel, heel sorry.
Tijd om een blog of twee te schrijven. Bij een lekkere koffie zonder cafeine.
Dag 13 - Op zee
Ook vandaag hebben we de late bediengin theorie even verder doorgetest en de theorie werd bevestgigd. Zoals elke ochtend zaten we op het achterdek en genoten we van de lichtbrandende zon :-) alleen hadden we deze keer een tafeltje in de schaduw gevonden.
Daar we gisteren tamelijk veel foto's getrokken hadden, had Steven wat technische activiteiten te doen : Lege camera batterijen opladen, foto's kopieren. Sandra had zich terug in de rechtzaal tussen de jury gezet en hoorde elk van de getuigen hun verhaal doen. Tegen de middag was de jury uiteindelijk in beraad gegaan
Tegen drie uur hadden we genoeg van het terras en waren alle verplichte taken gedaan, dus zijn we naar het 10de verdiep vertrokken. Na enkele uren genieten van de zon (neen slapen hebben we geen van beide gedaan), was het terug Corona time. Dat hoort ook zo op Cinque de Mayo, de nationale feestdag van alle Mexicanen.
Na een verfrissende afkoeldouche en een lekker diner heeft Steven nog even een wandeling gaan maken. Hij heeft zo'n 2,5 km (7 rondjes op dek 11) afgelegd en terwijl de ondergaande zon wat getrokken. Sandra had uiteindelijk te horen gekregen dat de jurie klaar was en het vonnis geveld had: NIET SCHULDIG.
De perfecte afsluiting van de dag, zeg nu zelf ... Daar we morgen een groot avontuur tegemoet gaan, gaan we nu extra vroeg in bed.
Tot morgen .....
Daar we gisteren tamelijk veel foto's getrokken hadden, had Steven wat technische activiteiten te doen : Lege camera batterijen opladen, foto's kopieren. Sandra had zich terug in de rechtzaal tussen de jury gezet en hoorde elk van de getuigen hun verhaal doen. Tegen de middag was de jury uiteindelijk in beraad gegaan
Tegen drie uur hadden we genoeg van het terras en waren alle verplichte taken gedaan, dus zijn we naar het 10de verdiep vertrokken. Na enkele uren genieten van de zon (neen slapen hebben we geen van beide gedaan), was het terug Corona time. Dat hoort ook zo op Cinque de Mayo, de nationale feestdag van alle Mexicanen.
Na een verfrissende afkoeldouche en een lekker diner heeft Steven nog even een wandeling gaan maken. Hij heeft zo'n 2,5 km (7 rondjes op dek 11) afgelegd en terwijl de ondergaande zon wat getrokken. Sandra had uiteindelijk te horen gekregen dat de jurie klaar was en het vonnis geveld had: NIET SCHULDIG.
De perfecte afsluiting van de dag, zeg nu zelf ... Daar we morgen een groot avontuur tegemoet gaan, gaan we nu extra vroeg in bed.
Tot morgen .....
Dag 12 - Huatulco, Mexico
Vandaag was het een dagje half en half. Een beetje op zee en een beetje op het land.
We legden pas om 12 uur aan in Huatulco, een badplaatsje in de staat Oaxaca in het zuiden van Mexico. De eerste helft van de dag werkten we dan ook onder "Op zee" regels - meer info hierover in de blog van gisteren.
Om de regels even kort te herhalen (voor zover van toepassing): laat opstaan, doen wat je vroeger uitstelde, natje en droogje.
Het werd dus een laat ontbijt - anders konden we onze late bediening theorie niet wetenschappelijk bewijzen. Het was al gevaarlijk tegen de klok van tien maar de buikjes geraakten toch goed rond en gevuld.
En dan een uitgestelde taak - kaartjes schrijven. De adressen zijn al geautomatiseerd - met uitzondering van deze die ontbreken. Maar de verlichtende commentaar aan de linkerzijde moet wel nog altijd geschreven worden. In veertienvoud en liefst zonder alteveel schrijffouten.
En dan zijn we onze kaartjes braaf gaan posten. Hopelijk gebruiken ze mooie Mexicaanse postzegels.
Na zoveel intellectueel en manueel werk, kon er wel een lekkere koffie af. Die bij het ontbijt is niet echt te drinken - ondanks het feit dat elk van de landen die we aandoen een echte koffietraditie heeft.
Intermezzo - wie als eerste de vier landen doorstuurd per email krijgt een lekkere BGC koffie thuis - de prijs is niet omruilbaar in contanten wel.
Ziezo, terwijl we onze zachte lekkere capucino uitlebberden, heeft onze kapitein zijn bootje langszij de pier gelegd. Tijd om boven onze spullen te gaan zoeken en de uitgang naar de pier te zoeken.
Vandaag deden we de "Ecotour Crocodile Sanctuary". Een bezoek dus aan een (prive-)reservaat met onder andere krokodillen en een ongerept mangrovewoud, op zo'n 80 km van de aanlegplaats. We hadden alweer een heel populaire toer gekozen. In totaal waren we met twaalf. We pasten allemaal in een Toyota HiAce busje. Alhoewel, passen. De stoelen stonden ver genoeg van elkaar voor de gemiddelde Mexicaan. Duidelijk te weinig voor een lopende tweemeter. Het wordt dus een beetje passen en meten om er toch allemaal in te kunnen.
Het eerste deel dan van de excursie - de toer. Grapje, de rit over MEX 200 - het equivalent van de Highway One in Californie maar dan een beetje verder van de kust en door extreem droog terrein. Je leert ook de basisprincipes van het Mexicaans verkeersreglement. Principe 1: de theorie verschilt niet zoveel van wat we in Belgie hebben. Principe 2: als we in Belgie denken de regels aan ons laars te lappen, dan zijn we schromelijk fout. Steve "flitspaal" Stevaert en andere verkeersextremisten zouden ter plaatse een hartaanval krijgen.
Enfin, we geraakten dan toch uiteindelijk op de plaats waar we moesten zijn. Voor wie ook eens wil komen, we hebben de GPS coordinaten genoteerd. Na enig gewring van onze chauffeur stond ons busje mooi in de schaduw onder een klein hutje afgedekt met palmbladeren. We hoefden dus niet de 500 meter van de parking tot de bootjes door het brandend zand te stappen. We kregen er een lokale gids bij. En die vertelde ons dat ons busje op minder dan 50 meter van een krok geparkeerd stond. Je zou denken dat iedereen van schrik terug het busje zou instuiven maar nee hoor. Kranige Yankee dames en heren stormden richting de krok-poel om het beest van echt dichtbij te kunnen bekijken. Als de krok een hart had, dan was het toch een paar seconden blijven stilstaan. Die waagt zich de komende weken niet meer in de buurt van het buskotje.
Enfin, we trokken verder. Iedereen kreeg een helderoranje zwemvest om de schouders. Meer voor de show en voor de verzekeringspremie dan omdat het ging helpen. Het water was niet diep en de krok's lusten het vulsel van de zwemvest niet. (Maar weten die wel hoe het smaakt? Proberen die niet af en toe welk vlees er in de kuip is?)
We peddelden - ttz de gids peddelde - door het mangrovebos. Het deed een beetje denken aan onze avonturen in Kenia maar de bomen waren wel een stuk kleiner dan in Afrika. Logisch ook, een tiental jaar geleden is hier een orkaan gepasseerd en heeft alles een kopje kleiner gemaakt. Daardoor konden we veel beter de vogels zien nesten. De krok's waren blijkbaar op een familieuitstap want we kregen er maar enkele te zien. Maar vogels en iguana's des te meer. Zelfs de gids was verrast omdat er verschillende soorten samen op een dikke tak lagen te liggen.
En dan was het tijd voor een bezoekje aan de lokale economie. In plaats van mensen te laten overleven door krok's te stropen of illegaal bomen om te hakken, houden ze hier het reservaat in stand. Ze kweken nieuwe krokjes en iguana's van gewonde dieren. En ze pikken een graantje mee door een lokale lunch te serveren. Quesadilla met allerlei sausjes erbij. Een cervezza kost 2 dollar, een verse kokosnoot ook. Daar mag je eerst het vruchtensap van drinken en vervolgens wordt het vruchtenvlees losgehakt met een scherpe machete. En nee, er komen geen bounty repen uit een kokosnoot. Dat is een fabeltje van de reklamejongens.
Na een lange babbel vertrokken we terug naar de boot. We passeerden het lokaal toilet. Een plank met een gat op twee meter hoogte - stel je voor dat er net een krok onder ligt ...
Terug op het water van de rivier peddelden wij/de gids verder langs de mangrovebomen op zoek naar kroks. We telden nog enkele schildpadden, een kleine en grote krok en uit het niets kwam nog een zwarte arend voorbijgeschoten. Zelfs voor Sandra was hij ter snel. Geen foto ter bewijs dus.
Ondertussen was het hoog tijd geworden om terug te keren naar onze woonboot. Het verkeer vlotte beter dan tijdens de heenreis en na een klein uur stonden we terug in Huatulco. Het aantal overtredingen onderweg (niet door onze chauffeur) hebben we maar niet meer geteld.
Voila, we waren nog op tijd om te genieten van 2 corona's voor de prijs van een (morgen is het cinque de mayo - feestdag) en dan konden we de laatste lege plaatsjes in onze maag laten vullen in het restaurant. En naar gewoonte kwam elke ober nog eens goeieavond wensen. (Wat hebben wij nu meer dan die andere gasten in het restaurant ?)
Morgen zitten we op zee.
We legden pas om 12 uur aan in Huatulco, een badplaatsje in de staat Oaxaca in het zuiden van Mexico. De eerste helft van de dag werkten we dan ook onder "Op zee" regels - meer info hierover in de blog van gisteren.
Om de regels even kort te herhalen (voor zover van toepassing): laat opstaan, doen wat je vroeger uitstelde, natje en droogje.
Het werd dus een laat ontbijt - anders konden we onze late bediening theorie niet wetenschappelijk bewijzen. Het was al gevaarlijk tegen de klok van tien maar de buikjes geraakten toch goed rond en gevuld.
En dan een uitgestelde taak - kaartjes schrijven. De adressen zijn al geautomatiseerd - met uitzondering van deze die ontbreken. Maar de verlichtende commentaar aan de linkerzijde moet wel nog altijd geschreven worden. In veertienvoud en liefst zonder alteveel schrijffouten.
En dan zijn we onze kaartjes braaf gaan posten. Hopelijk gebruiken ze mooie Mexicaanse postzegels.
Na zoveel intellectueel en manueel werk, kon er wel een lekkere koffie af. Die bij het ontbijt is niet echt te drinken - ondanks het feit dat elk van de landen die we aandoen een echte koffietraditie heeft.
Intermezzo - wie als eerste de vier landen doorstuurd per email krijgt een lekkere BGC koffie thuis - de prijs is niet omruilbaar in contanten wel.
Ziezo, terwijl we onze zachte lekkere capucino uitlebberden, heeft onze kapitein zijn bootje langszij de pier gelegd. Tijd om boven onze spullen te gaan zoeken en de uitgang naar de pier te zoeken.
Vandaag deden we de "Ecotour Crocodile Sanctuary". Een bezoek dus aan een (prive-)reservaat met onder andere krokodillen en een ongerept mangrovewoud, op zo'n 80 km van de aanlegplaats. We hadden alweer een heel populaire toer gekozen. In totaal waren we met twaalf. We pasten allemaal in een Toyota HiAce busje. Alhoewel, passen. De stoelen stonden ver genoeg van elkaar voor de gemiddelde Mexicaan. Duidelijk te weinig voor een lopende tweemeter. Het wordt dus een beetje passen en meten om er toch allemaal in te kunnen.
Het eerste deel dan van de excursie - de toer. Grapje, de rit over MEX 200 - het equivalent van de Highway One in Californie maar dan een beetje verder van de kust en door extreem droog terrein. Je leert ook de basisprincipes van het Mexicaans verkeersreglement. Principe 1: de theorie verschilt niet zoveel van wat we in Belgie hebben. Principe 2: als we in Belgie denken de regels aan ons laars te lappen, dan zijn we schromelijk fout. Steve "flitspaal" Stevaert en andere verkeersextremisten zouden ter plaatse een hartaanval krijgen.
Enfin, we geraakten dan toch uiteindelijk op de plaats waar we moesten zijn. Voor wie ook eens wil komen, we hebben de GPS coordinaten genoteerd. Na enig gewring van onze chauffeur stond ons busje mooi in de schaduw onder een klein hutje afgedekt met palmbladeren. We hoefden dus niet de 500 meter van de parking tot de bootjes door het brandend zand te stappen. We kregen er een lokale gids bij. En die vertelde ons dat ons busje op minder dan 50 meter van een krok geparkeerd stond. Je zou denken dat iedereen van schrik terug het busje zou instuiven maar nee hoor. Kranige Yankee dames en heren stormden richting de krok-poel om het beest van echt dichtbij te kunnen bekijken. Als de krok een hart had, dan was het toch een paar seconden blijven stilstaan. Die waagt zich de komende weken niet meer in de buurt van het buskotje.
Enfin, we trokken verder. Iedereen kreeg een helderoranje zwemvest om de schouders. Meer voor de show en voor de verzekeringspremie dan omdat het ging helpen. Het water was niet diep en de krok's lusten het vulsel van de zwemvest niet. (Maar weten die wel hoe het smaakt? Proberen die niet af en toe welk vlees er in de kuip is?)
We peddelden - ttz de gids peddelde - door het mangrovebos. Het deed een beetje denken aan onze avonturen in Kenia maar de bomen waren wel een stuk kleiner dan in Afrika. Logisch ook, een tiental jaar geleden is hier een orkaan gepasseerd en heeft alles een kopje kleiner gemaakt. Daardoor konden we veel beter de vogels zien nesten. De krok's waren blijkbaar op een familieuitstap want we kregen er maar enkele te zien. Maar vogels en iguana's des te meer. Zelfs de gids was verrast omdat er verschillende soorten samen op een dikke tak lagen te liggen.
En dan was het tijd voor een bezoekje aan de lokale economie. In plaats van mensen te laten overleven door krok's te stropen of illegaal bomen om te hakken, houden ze hier het reservaat in stand. Ze kweken nieuwe krokjes en iguana's van gewonde dieren. En ze pikken een graantje mee door een lokale lunch te serveren. Quesadilla met allerlei sausjes erbij. Een cervezza kost 2 dollar, een verse kokosnoot ook. Daar mag je eerst het vruchtensap van drinken en vervolgens wordt het vruchtenvlees losgehakt met een scherpe machete. En nee, er komen geen bounty repen uit een kokosnoot. Dat is een fabeltje van de reklamejongens.
Na een lange babbel vertrokken we terug naar de boot. We passeerden het lokaal toilet. Een plank met een gat op twee meter hoogte - stel je voor dat er net een krok onder ligt ...
Terug op het water van de rivier peddelden wij/de gids verder langs de mangrovebomen op zoek naar kroks. We telden nog enkele schildpadden, een kleine en grote krok en uit het niets kwam nog een zwarte arend voorbijgeschoten. Zelfs voor Sandra was hij ter snel. Geen foto ter bewijs dus.
Ondertussen was het hoog tijd geworden om terug te keren naar onze woonboot. Het verkeer vlotte beter dan tijdens de heenreis en na een klein uur stonden we terug in Huatulco. Het aantal overtredingen onderweg (niet door onze chauffeur) hebben we maar niet meer geteld.
Voila, we waren nog op tijd om te genieten van 2 corona's voor de prijs van een (morgen is het cinque de mayo - feestdag) en dan konden we de laatste lege plaatsjes in onze maag laten vullen in het restaurant. En naar gewoonte kwam elke ober nog eens goeieavond wensen. (Wat hebben wij nu meer dan die andere gasten in het restaurant ?)
Morgen zitten we op zee.
Dag 11 - Op zee
Nu we door het Panamakanaal zijn, is het terug afwisselend een dag rust en een dag actie (nou ja).
En vandaag was het een rustdag. Wat hield dat allemaal in?
- Laat opstaan.
De keuken is open tot 10 uur. Dus als je om kwart voor tien opdaagt, dan word je nog altijd super bediend. We hebben dit dus wetenschappelijk en proefondervindelijk getest. Zelfs meer dan een keer want anders zou het niet wetenschappelijk zijn.
- Dingen doen die je op een andere dag uitgesteld hebt.
Zoals blogs schrijven bijv. Sandra had de eerste week voor zich genomen en nu was het dus de beurt aan de tweede schrijver. Na wat gesakker, gemor en nietpakkende uitvluchten heeft Steven dan toch zijn eerste blogs geschreven van Panama tot Puntarenas. En hopelijk hebben jullie die al gelezen, zoniet zijn jullie in de verkeerde volgorde aan het lezen!!!
- Eten en drinken.
Het is voor het menselijk lichaam belangrijk om op tijd en stond vast en vloeibaar voedsel tot zich te nemen.
- Literaire bezigheden.
Sandra zit al enkele dagen vast in een juryselectie voor een moordzaak. De jury is ondertussen wel gekozen maar iedereen zat wel te wachten tot Sandra terug in de rechtszaal was om voort te kunnen doen. Let Op! Honi soit qui mal y pense!
- Gewoon nietsdoen.
Een synoniem voor strandvakantie. Het strand lag wel zo'n 15 kilometer in vogelvlucht verwijderd maar dat hield ons niet tegen om deze vorm van vakantie ook te beoefenen.
- Op tijd gaan slapen. Niet.
Morgen gaan we alweer in een andere tijdszone. We komen in Mexicaanse wateren en daar volgen ze zomertijd. Dus een uurtje vroeger opstaan geblazen.
En vandaag was het een rustdag. Wat hield dat allemaal in?
- Laat opstaan.
De keuken is open tot 10 uur. Dus als je om kwart voor tien opdaagt, dan word je nog altijd super bediend. We hebben dit dus wetenschappelijk en proefondervindelijk getest. Zelfs meer dan een keer want anders zou het niet wetenschappelijk zijn.
- Dingen doen die je op een andere dag uitgesteld hebt.
Zoals blogs schrijven bijv. Sandra had de eerste week voor zich genomen en nu was het dus de beurt aan de tweede schrijver. Na wat gesakker, gemor en nietpakkende uitvluchten heeft Steven dan toch zijn eerste blogs geschreven van Panama tot Puntarenas. En hopelijk hebben jullie die al gelezen, zoniet zijn jullie in de verkeerde volgorde aan het lezen!!!
- Eten en drinken.
Het is voor het menselijk lichaam belangrijk om op tijd en stond vast en vloeibaar voedsel tot zich te nemen.
- Literaire bezigheden.
Sandra zit al enkele dagen vast in een juryselectie voor een moordzaak. De jury is ondertussen wel gekozen maar iedereen zat wel te wachten tot Sandra terug in de rechtszaal was om voort te kunnen doen. Let Op! Honi soit qui mal y pense!
- Gewoon nietsdoen.
Een synoniem voor strandvakantie. Het strand lag wel zo'n 15 kilometer in vogelvlucht verwijderd maar dat hield ons niet tegen om deze vorm van vakantie ook te beoefenen.
- Op tijd gaan slapen. Niet.
Morgen gaan we alweer in een andere tijdszone. We komen in Mexicaanse wateren en daar volgen ze zomertijd. Dus een uurtje vroeger opstaan geblazen.
dinsdag 4 mei 2010
Dag 10 - Puntarenas, Costa Rica
Alweer 470 zeemijl gedobberd sinds het Panamakanaal. Vandaag werd het nog eens een actieve dag. Met alweer een andere tijdszone mochten we een uurtje langer slapen. Maar niet voor lang want morgen zijn we het uur alweer kwijt. Gelukkig maar dat we een uurtje langer mochten maffen. Om iets na 7 uur werden we verwacht in het Celebrity Theater, niet omdat we er optreden maar omdat alle excursies (met uitzondering van de uurwerk/juweel/stenenjagers) daar in groep losgelaten worden.
Maar zo ver was het nog niet. We vermoedden dat er wel veel volk zou zijn aan het ontbijtbuffet. Dus maakten we voor de eerste keer gebruik van het ontbijt op bed aanbod. De keuzelijst was redelijk lang en niet altijd even duidelijk. Als je twee keer bacon aanduidt, krijg je dan twee flinterdunne knisperende velletjes bacon of twee eenheden? Zou de toast wel voldoende gebakken zijn? En zullen we wel op tijd leveren? Enfin. echte existentiele vragen ... voor verwende cruisegasten.
En dan was het zover. Een resolute klop op de deur en een brede caraibische dame stapte met enige moeite ons kamertje binnen met een plateau drie hoog gestapeld met eten, drinken, bestek en fruit. Van honger zullen we vandaag is niet omkomen. We aten alles wat gezond was op ... en ook nogal wat van het ongezonde want dat smaakt zo lekker mijnheer doktoor.
Een twintig minuten later waren we klaar met het ontbijt en met de reisbagage. De wandelzak is omgebouwd tot water- en zonnecremecontainer, de fotorugzak kwam voor de eerste keer vanonder het bed vandaan. Allemaal klaar voor de grote trip naar de vulkaan. Maar eerst nog de formaliteiten van het vetrek. Aan de overkant van de pier lag trouwens nog een schip, de Statendam van HAL, en deze was zijn toeristen al aan het lossen.
Wij haastten ons dus naar beneden naar het theater. Oeps, verkeerd verdiep. We moesten op 4 zijn ipv 5. Troepjes mensen verdwenen door een geheime deur opzij van het theater. Komt dat wel goed? Een oververhitte begeleidster stond vooraan het verkeer te (ont-) regelen, ze was duidelijk haar trappers al kwijt en dat om 5 na zeven 's morgens. Foei. De chaos was dan ook ondanks de cruisegangers. Iedereen had mooi op voorhand zijn code voor zijn tocht van buiten geleerd (Wij hadden CR-7 of zoiets). Maar de mevrouw wou alles in kleurtjes en cijfertjes doen - andere cijfertjes dan die op de tickets. Groep Red One, White Two en Orange Five waren al vertrokken dus als je hier nog stond was je een grote oen en je geld kwijt. En of elke party een volunteer naar beneden kon sturen voor het ophalen van de stickers. Sandra offerde zich op als Chinees van dienst en kwam na enkele minuten verward terug. Wij waren Yellow Seven. Wij waren allemaal Yellow Seven. En dat is niet echt onze gewoonte, een uitstap kiezen die meer dan de helft van de andere mensen ook kiest. En dan mochten we allemaal naar beneden om via de ingewanden van het schip naar midscheeps dek 2 te gaan. Maar, ohwee oh ramp, Steven komt tot de consternerende constatie dat hij geen zonnebril meeheeft. Hij is zo dom geweest om zijn zonnebril af te zetten bij het tandenpoetsen en heeft dus de bril in de kamer laten liggen. (Wie is nu zo dom om met een zonnebril op naar de badkamer te gaan?) Dus mag steven 4 verdiepingen terug naar omhoog lopen en Sandra zal wel wachten op dek 2.
Je voelt zo al beste lezer, dat dit niet goed kon aflopen. De spurt naar boven (4 -> 8) en naar beneden (8 -> 2) werd wel in een recordtempo afgewerkt. Maar er was geen Sandra in velden of wegen te bespeuren. Wel een eindeloze rij mensen van Yellow Seven. Na een tiental minuten waren al die voorbij maar nog steeds geen Sandra te bespeuren. Tada. De telecommunicatie kwam ter hulp ... maar het staal van het schip was te dik voor de lichte straling van het locale GSM netwerk en een SMS kon niet vertrekken of ontvangen worden. Maar de redding was nabij. Een vriendelijke security stelde voor om te kijken of Sandra nog op het schip was. Bleek dat die minder dan een minuut geleden aan wal was gegaan. Er was licht aan het einde van de tunnel. Kwam het dan toch nog allemaal goed?
Wat was er in tussentijd gebeurd? Sandra voelde zich niet op haar gemak in zo een grote groep turistas (wel 4 grote bussen) en ging het (des-)organisatieteam nog eens verbaal te lijf. Blijkbaar hadden we dan toch de verkeerde kleur gekregen. We waren purple nine en niet yellow seven ... en vooral we waren maar met twaalf mensen, niet tweehonderd. Maar ... het venijn zat in de staart. Purple nine moest wel naar buiten via de voorste uitgang op dek 3. En zo kon Sandra nooit meer verschijnen op midscheeps dek 2. Maar die van Um vonden elkaar terug op de pier (niet iedereen is meer dan 1,92 meter of draagt een Duvel op zijn kop). Het was net niet om zeep.
Eens iedereen ingeladen was, alle twaalf, kon ons busje vertrekken. De begeleidster verontschuldigde zich voor het ontbreken van een toilet maar daar ging onderweg voor gezorgd worden. De struiken waar hier groot en hoog en niet-doorzichtig. Sommige schonken zelfs koffie of bananen. Aan het einde van de pier werd nog een ambulancier opgepikt (we gingen vandaag naar meer dan 2400 meter hoogte) en we doken het Costarricaans leven in. Op het eerste zicht leken we terug in Kenia : Vervallen huisjes, slechte (zij-)wegen, net Mombassa. Maar wel heel wat meer auto's en GSM's en mensen op hun zondags (logisch ook, het was zondag!).
De dame vooraan de bus ratelde ondertussen voort over het leven, het werken, de geschiedenis van Costa Rica. Hoe ze altijd het arme broertje waren geweest. Dat een banaanboom genoeg bananen levert voor een grote bananendoos en dan sterft. Dat die doos 4 USD waard is. Dat ze blij waren met hun spiksplinternieuwe Highway - met tol net zoals de Autoroute du Soleil. Het was wel duidelijk dat Costa Rica haar lievelingskind was en in feite stak het ook niet echt tegen. Niemand lag te knikkebollen. Na een klein uurtje rijden was het uit met de mooie hoofdweg. We doken de gewone straten in om zo rond San Jose (de hoofdstad) te rijden richting de Poas Vulkaan, het meest bezocht nationaal park van Costa Rica met een echt werkende vulkaan - weliswaar niet zo hard werkend als deze in IJsland maar toch, je weet maar nooit.
De beloofde plaspauze kwam er aan en inderdaad je kon er ook echte koffie en bananen zien en kopen. Het was het winkeltje van een grote koffieplantage. En de koffie was echt lekker. Na een tiental minuutjes konden we terug op weg, verder de bergen in. Veel zon was er niet te zien maar volgens het weerbericht was het vanochtend aan de caraibische kant van Costa Rica zonnig. Er was dus hoop. Ondertussen vertelde de dame over de verschillende types woud. Het droog woud (van hier tot in Californie), het nat woud (het regenwoud) en zelfs helemaal vanboven op de topjes van de vulkanen gematigd woud met eiken enzo. Iedereen knikte. We waren bij de les en de rest deden de gaten in de weg wel.
En zie, met minder grandeur dan een Amerikaans Nationaal Park, waren we eindelijk aan de ingang van het Poas Volcano National Park gekomen. Vroeg genoeg blijkbaar voor de drukte van de bezoekers uit de stad - want het was vandaag zondag! Het weer zag er goed uit en de begeleidsters "joeg" ons met kwieke stap het pad op naar de kraterrand. Niet omdat ze er snelsnel komaf wou van maken maar omdat ze het weer niet betrouwde. Het kan hier op 5 minuten omslaan. En dan waren we er. Een lichte stank van rotte eieren (maar minder dan de vorige dagen) en een grote pluim mist die van beneden naar boven trok. Even konden we beneden een groen meertje zien liggen (puur zuur met een Ph van bijna 0) maar de kraterpluim dekte alles terug af. Hadden we na al die belevenissen vanmorgen dan toch pech?
Nee hoor, een gezamelijk zucht en de wind keerde zich. Klikkerdeklik, klakkerdeklak. Alle fototoestellen schoten in actie. Uiteindelijk kwam de volledige krater vanonder de pluim vandaan. Iets wat hier blijkbaar niet alle dagen gebeurt. Een van de toeristen had wel pech. Ze hadden geen reservekaartje mee. Het was dus uit met de pret. Snel nog wat foto's van de andere kant van het platform en zelfs - hou U vast - een uniek moment: Sandra en Steven samen met een reuzevulkaan op een (1) foto.
Na enkele minuten veranderde de wind van gedacht en richting. Het spel was gedaan en we mochten terug naar de bus. Eerst wel nog een korte wetenschappelijke DVD met uitleg over de krater (de werkende, de ondergelopen en de oude krater) en dan kruipen we terug in het busje. Want het ging gaan regenen. Tiens, de zon scheen toch nog?
Ons busje hotste en botste terug naar beneden en inderdaad na enkele minuten mochten de wissers effe op. Een enorme wolk kroop langs de voet van de vulkaan naar omhoog en liet alle beekjes vollopen. Ondanks de geanimeerde rijstijl van de chauffeur slaagde de mevrouw erin om een "slaw" te zien in de bomen. Noodstop en tien toeristen rennen naar de bomen. Wat bleek: in de boom zat een mama-luiaard met een baby-luiaard en het was net voedingstijd. Een redelijk uniek moment blijkbaar want je vind niet veel luiaards meer tussen de plantages. De mama vertrouwde het niet helemaal en wou stilletjes verdwijnen maar onze juf liet het niet zover komen en we moesten terug naar de bus. Niet omdat we stout waren maar om de luiaard niet verder te storen. Net zoals koala's leven ze van moeilijk verteerbare planten. Elke beweging is er dan ook een teveel.
En hop we reden verder naar San Jose. Veel van de huisjes zijn er arm uit maar de tuintjes zijn groen en proper. We reden zelfs door een van de gevaarlijkste wijken van San Jose en gelukkig hadden we geen platte band - dat kregen we achteraf te horen. De lunch was rijk naar costariccaanse normen. Rijst en bruine bonen met kip, papaya's, groentemengeling en nog wat dressing. Wel heel lekker.
We vatten dan de lange weg terug naar het schip aan. We passeerden wel eerst nog langs Sarchi, het centrum van de ossenkarrenindustrie - ten minste lang geleden. Eerst reden we naar de grootste ossenkar ter wereld. Veel tijd om een foto te nemen was er niet. De regen had zich lang ingehouden maar nu was het zover, we kregen een echt onweer op ons hoofd. De kar stond gelukkig onder een afdak maar de weg terug naar het busje was lang en heel nat - zo'n drie meter, genoeg om doornat de bus in te duiken. Enkele kilometers verder konden we opdrogen bij een authentieke ossenkarrencarrossier. Die verkocht voornamelijk houten souvenirs en houten kinderwagens in de vorm van ossenkarren maar het merendeel was te groot of te zwaar om mee te nemen.
Terug in de bus werd het redelijk stil tot de mevrouw haar tweede adem vond en de overige wetenswaardigheden over Costa Rica begon te vertellen, de ganse Panamerican Highway lang.
Uiteindelijk kwamen we rond 4 uur terug aan de boot. Goed optijd en redelijk droog. De boot vertrok maar om 7 en we hadden dus alle tijd om de terugkerende touristas te bekijken vanaf ons dek 8.
\
De avond was nog niet gedaan. Het avondeten in het restaurant was een beetje bizar. Niet om wille van het eten, want dat was naar gewoonte in orde, maar door de bediening. Elke avond heb je wel een andere tafel. We zaten net naast de doorgang naar de keuken en al het personeel dat ons de vorige avonden had bediend kwam een babbeltje slaan, alsof we de geheime inspecteurs van Gault-Millau uit Mijn Restaurant zijn.
De avond werd afgesloten met een gigantisch vuurwerk. Neen het was niet het equivalent van de 4th of July, Quatorze Juillet en Drache National. Het was de combinatie van dat alles. Het onweer van de Poas had ons ingehaald en we hadden een enorm schouwspel met bliksem en donder langs alle kanten en het zeewater was aan het bruisen zoals enkel lekkere champagne kan.
Slaapwel
Maar zo ver was het nog niet. We vermoedden dat er wel veel volk zou zijn aan het ontbijtbuffet. Dus maakten we voor de eerste keer gebruik van het ontbijt op bed aanbod. De keuzelijst was redelijk lang en niet altijd even duidelijk. Als je twee keer bacon aanduidt, krijg je dan twee flinterdunne knisperende velletjes bacon of twee eenheden? Zou de toast wel voldoende gebakken zijn? En zullen we wel op tijd leveren? Enfin. echte existentiele vragen ... voor verwende cruisegasten.
En dan was het zover. Een resolute klop op de deur en een brede caraibische dame stapte met enige moeite ons kamertje binnen met een plateau drie hoog gestapeld met eten, drinken, bestek en fruit. Van honger zullen we vandaag is niet omkomen. We aten alles wat gezond was op ... en ook nogal wat van het ongezonde want dat smaakt zo lekker mijnheer doktoor.
Een twintig minuten later waren we klaar met het ontbijt en met de reisbagage. De wandelzak is omgebouwd tot water- en zonnecremecontainer, de fotorugzak kwam voor de eerste keer vanonder het bed vandaan. Allemaal klaar voor de grote trip naar de vulkaan. Maar eerst nog de formaliteiten van het vetrek. Aan de overkant van de pier lag trouwens nog een schip, de Statendam van HAL, en deze was zijn toeristen al aan het lossen.
Wij haastten ons dus naar beneden naar het theater. Oeps, verkeerd verdiep. We moesten op 4 zijn ipv 5. Troepjes mensen verdwenen door een geheime deur opzij van het theater. Komt dat wel goed? Een oververhitte begeleidster stond vooraan het verkeer te (ont-) regelen, ze was duidelijk haar trappers al kwijt en dat om 5 na zeven 's morgens. Foei. De chaos was dan ook ondanks de cruisegangers. Iedereen had mooi op voorhand zijn code voor zijn tocht van buiten geleerd (Wij hadden CR-7 of zoiets). Maar de mevrouw wou alles in kleurtjes en cijfertjes doen - andere cijfertjes dan die op de tickets. Groep Red One, White Two en Orange Five waren al vertrokken dus als je hier nog stond was je een grote oen en je geld kwijt. En of elke party een volunteer naar beneden kon sturen voor het ophalen van de stickers. Sandra offerde zich op als Chinees van dienst en kwam na enkele minuten verward terug. Wij waren Yellow Seven. Wij waren allemaal Yellow Seven. En dat is niet echt onze gewoonte, een uitstap kiezen die meer dan de helft van de andere mensen ook kiest. En dan mochten we allemaal naar beneden om via de ingewanden van het schip naar midscheeps dek 2 te gaan. Maar, ohwee oh ramp, Steven komt tot de consternerende constatie dat hij geen zonnebril meeheeft. Hij is zo dom geweest om zijn zonnebril af te zetten bij het tandenpoetsen en heeft dus de bril in de kamer laten liggen. (Wie is nu zo dom om met een zonnebril op naar de badkamer te gaan?) Dus mag steven 4 verdiepingen terug naar omhoog lopen en Sandra zal wel wachten op dek 2.
Je voelt zo al beste lezer, dat dit niet goed kon aflopen. De spurt naar boven (4 -> 8) en naar beneden (8 -> 2) werd wel in een recordtempo afgewerkt. Maar er was geen Sandra in velden of wegen te bespeuren. Wel een eindeloze rij mensen van Yellow Seven. Na een tiental minuten waren al die voorbij maar nog steeds geen Sandra te bespeuren. Tada. De telecommunicatie kwam ter hulp ... maar het staal van het schip was te dik voor de lichte straling van het locale GSM netwerk en een SMS kon niet vertrekken of ontvangen worden. Maar de redding was nabij. Een vriendelijke security stelde voor om te kijken of Sandra nog op het schip was. Bleek dat die minder dan een minuut geleden aan wal was gegaan. Er was licht aan het einde van de tunnel. Kwam het dan toch nog allemaal goed?
Wat was er in tussentijd gebeurd? Sandra voelde zich niet op haar gemak in zo een grote groep turistas (wel 4 grote bussen) en ging het (des-)organisatieteam nog eens verbaal te lijf. Blijkbaar hadden we dan toch de verkeerde kleur gekregen. We waren purple nine en niet yellow seven ... en vooral we waren maar met twaalf mensen, niet tweehonderd. Maar ... het venijn zat in de staart. Purple nine moest wel naar buiten via de voorste uitgang op dek 3. En zo kon Sandra nooit meer verschijnen op midscheeps dek 2. Maar die van Um vonden elkaar terug op de pier (niet iedereen is meer dan 1,92 meter of draagt een Duvel op zijn kop). Het was net niet om zeep.
Eens iedereen ingeladen was, alle twaalf, kon ons busje vertrekken. De begeleidster verontschuldigde zich voor het ontbreken van een toilet maar daar ging onderweg voor gezorgd worden. De struiken waar hier groot en hoog en niet-doorzichtig. Sommige schonken zelfs koffie of bananen. Aan het einde van de pier werd nog een ambulancier opgepikt (we gingen vandaag naar meer dan 2400 meter hoogte) en we doken het Costarricaans leven in. Op het eerste zicht leken we terug in Kenia : Vervallen huisjes, slechte (zij-)wegen, net Mombassa. Maar wel heel wat meer auto's en GSM's en mensen op hun zondags (logisch ook, het was zondag!).
De dame vooraan de bus ratelde ondertussen voort over het leven, het werken, de geschiedenis van Costa Rica. Hoe ze altijd het arme broertje waren geweest. Dat een banaanboom genoeg bananen levert voor een grote bananendoos en dan sterft. Dat die doos 4 USD waard is. Dat ze blij waren met hun spiksplinternieuwe Highway - met tol net zoals de Autoroute du Soleil. Het was wel duidelijk dat Costa Rica haar lievelingskind was en in feite stak het ook niet echt tegen. Niemand lag te knikkebollen. Na een klein uurtje rijden was het uit met de mooie hoofdweg. We doken de gewone straten in om zo rond San Jose (de hoofdstad) te rijden richting de Poas Vulkaan, het meest bezocht nationaal park van Costa Rica met een echt werkende vulkaan - weliswaar niet zo hard werkend als deze in IJsland maar toch, je weet maar nooit.
De beloofde plaspauze kwam er aan en inderdaad je kon er ook echte koffie en bananen zien en kopen. Het was het winkeltje van een grote koffieplantage. En de koffie was echt lekker. Na een tiental minuutjes konden we terug op weg, verder de bergen in. Veel zon was er niet te zien maar volgens het weerbericht was het vanochtend aan de caraibische kant van Costa Rica zonnig. Er was dus hoop. Ondertussen vertelde de dame over de verschillende types woud. Het droog woud (van hier tot in Californie), het nat woud (het regenwoud) en zelfs helemaal vanboven op de topjes van de vulkanen gematigd woud met eiken enzo. Iedereen knikte. We waren bij de les en de rest deden de gaten in de weg wel.
En zie, met minder grandeur dan een Amerikaans Nationaal Park, waren we eindelijk aan de ingang van het Poas Volcano National Park gekomen. Vroeg genoeg blijkbaar voor de drukte van de bezoekers uit de stad - want het was vandaag zondag! Het weer zag er goed uit en de begeleidsters "joeg" ons met kwieke stap het pad op naar de kraterrand. Niet omdat ze er snelsnel komaf wou van maken maar omdat ze het weer niet betrouwde. Het kan hier op 5 minuten omslaan. En dan waren we er. Een lichte stank van rotte eieren (maar minder dan de vorige dagen) en een grote pluim mist die van beneden naar boven trok. Even konden we beneden een groen meertje zien liggen (puur zuur met een Ph van bijna 0) maar de kraterpluim dekte alles terug af. Hadden we na al die belevenissen vanmorgen dan toch pech?
Nee hoor, een gezamelijk zucht en de wind keerde zich. Klikkerdeklik, klakkerdeklak. Alle fototoestellen schoten in actie. Uiteindelijk kwam de volledige krater vanonder de pluim vandaan. Iets wat hier blijkbaar niet alle dagen gebeurt. Een van de toeristen had wel pech. Ze hadden geen reservekaartje mee. Het was dus uit met de pret. Snel nog wat foto's van de andere kant van het platform en zelfs - hou U vast - een uniek moment: Sandra en Steven samen met een reuzevulkaan op een (1) foto.
Na enkele minuten veranderde de wind van gedacht en richting. Het spel was gedaan en we mochten terug naar de bus. Eerst wel nog een korte wetenschappelijke DVD met uitleg over de krater (de werkende, de ondergelopen en de oude krater) en dan kruipen we terug in het busje. Want het ging gaan regenen. Tiens, de zon scheen toch nog?
Ons busje hotste en botste terug naar beneden en inderdaad na enkele minuten mochten de wissers effe op. Een enorme wolk kroop langs de voet van de vulkaan naar omhoog en liet alle beekjes vollopen. Ondanks de geanimeerde rijstijl van de chauffeur slaagde de mevrouw erin om een "slaw" te zien in de bomen. Noodstop en tien toeristen rennen naar de bomen. Wat bleek: in de boom zat een mama-luiaard met een baby-luiaard en het was net voedingstijd. Een redelijk uniek moment blijkbaar want je vind niet veel luiaards meer tussen de plantages. De mama vertrouwde het niet helemaal en wou stilletjes verdwijnen maar onze juf liet het niet zover komen en we moesten terug naar de bus. Niet omdat we stout waren maar om de luiaard niet verder te storen. Net zoals koala's leven ze van moeilijk verteerbare planten. Elke beweging is er dan ook een teveel.
En hop we reden verder naar San Jose. Veel van de huisjes zijn er arm uit maar de tuintjes zijn groen en proper. We reden zelfs door een van de gevaarlijkste wijken van San Jose en gelukkig hadden we geen platte band - dat kregen we achteraf te horen. De lunch was rijk naar costariccaanse normen. Rijst en bruine bonen met kip, papaya's, groentemengeling en nog wat dressing. Wel heel lekker.
We vatten dan de lange weg terug naar het schip aan. We passeerden wel eerst nog langs Sarchi, het centrum van de ossenkarrenindustrie - ten minste lang geleden. Eerst reden we naar de grootste ossenkar ter wereld. Veel tijd om een foto te nemen was er niet. De regen had zich lang ingehouden maar nu was het zover, we kregen een echt onweer op ons hoofd. De kar stond gelukkig onder een afdak maar de weg terug naar het busje was lang en heel nat - zo'n drie meter, genoeg om doornat de bus in te duiken. Enkele kilometers verder konden we opdrogen bij een authentieke ossenkarrencarrossier. Die verkocht voornamelijk houten souvenirs en houten kinderwagens in de vorm van ossenkarren maar het merendeel was te groot of te zwaar om mee te nemen.
Terug in de bus werd het redelijk stil tot de mevrouw haar tweede adem vond en de overige wetenswaardigheden over Costa Rica begon te vertellen, de ganse Panamerican Highway lang.
Uiteindelijk kwamen we rond 4 uur terug aan de boot. Goed optijd en redelijk droog. De boot vertrok maar om 7 en we hadden dus alle tijd om de terugkerende touristas te bekijken vanaf ons dek 8.
\
De avond was nog niet gedaan. Het avondeten in het restaurant was een beetje bizar. Niet om wille van het eten, want dat was naar gewoonte in orde, maar door de bediening. Elke avond heb je wel een andere tafel. We zaten net naast de doorgang naar de keuken en al het personeel dat ons de vorige avonden had bediend kwam een babbeltje slaan, alsof we de geheime inspecteurs van Gault-Millau uit Mijn Restaurant zijn.
De avond werd afgesloten met een gigantisch vuurwerk. Neen het was niet het equivalent van de 4th of July, Quatorze Juillet en Drache National. Het was de combinatie van dat alles. Het onweer van de Poas had ons ingehaald en we hadden een enorm schouwspel met bliksem en donder langs alle kanten en het zeewater was aan het bruisen zoals enkel lekkere champagne kan.
Slaapwel
Dag 9 - Op zee
Vandaag stonden er geen grootse dingen gepland. Het zou een rustige dag worden, dolce far niente.
De eerste inspanning van de dag, de eerste beslissing van de dag. Gaan we met de trap of de lift? Het was buiten al drukkend warm en de zon stond al enkele uren te branden. Je moet je inspanningen dan ook goed doseren. Het werd dan toch de trap om van dek 8 naar 10 te klimmen.
De tweede inspanning en beslissing van de dag. Welk ontbijtbuffet? Amerikaans? Omelet? Aziatisch? Wafels of pannekoek? Fruit? Pfff. Zo veel keus, zo weinig tijd.
Wat nu? Aha, de cruise is bijna halfweg. Tijd om eens aan kaartjes te denken. Zo gezegd, zo gedaan. We daalden af naar de donkerste geborgten van de boot, de winkelgalerij. Kredietkaarten hadden we niet mee, dus alles is safe zou je zeggen om deze gevaarlijke plaatsen te bezoeken.
Sweathers, t-shirts, petten zijn de minst gevaarlijke verlokkers op dit dek. Alles einde reeks mevrouw, 20 % korting, behalve onze "nieuwe" Alaska lijn. Gelukkig hoeven we daar niet naar toe.
Wil U weten hoe laat is? En hoeveel karaat hebt U daarbij nodig kwestie dat U ook gelooft dat het nu al zo laat is? En als het stuk gaat mag U het ons de komende 3 maand terugbrengen - je moet dan wel een roeibootje huren want we verstoppen ons achter elke ijsschots van hier tot Anchorage.
Of wou U soms een mooi stukje canvas aan de muur hangen? Van wereldvermaarde artiesten, mijnheer. Een goeie investering, nog beter dan Lernhout en Houspie. En mocht het wat minder gaan, dan kan je het nog altijd als antidiefstal investeringen opgeven voor uw belastingen. Want van zo iets lelijk gaat elke inbreker lopen.
Maar postkaarten? Wel dat was een ander paar mouwen. We vonden wel geboortekaartjes en huwelijkskaartjes maar postkaaten? Waar je bij Holland-Amerika Lijn boeken en foto's en kaarten in alle maten en soorten vond, was onze oogst mager. Buiten een deftige foto van het schip op zijn maidentrip, waren er enkel wat verbleekte foto's van het interieur.
Met onze buit stevig in onze handen, waagden we ons terug in de grote winkelruimte. Maar helaas. Was ons hart tot nu toe doof gebleven voor de positieve boodschappen van de verkopers, het twijfelde bij de roep van "goud aan de lopende meter". En zoals al beloofd was in het oude en nieuwe testament, het vlees is zwak. De uitgebreide keuze, de democratische prijzen, de flexibiliteit van de variabele lengte, ... pols of hals of enkel. U zegt het maar. En laat U vooral niet afschrikken door de rij wachtende kopers, we zijn hier nog tot vanmiddag. En morgen kan U uw persoonlijke lengte al rond Uw hald, pols, enkel, navelbuik leggen. Ach wie zonder zonden is, hij kent noch plezier noch boete.
Ondertussen was het wel al mooi voorbij de middag en shoppen maakt moe en hongerig. We hielden het maar gezond met een klein crockje en veel fruit. De Hemoglobyne 1A laat groeten.
De namiddag werd anders. Eerst hyperactief. Waar vinden we twee plaatsen op de zwembaddek, niet te veel zon en toch niet te weinig? Moeilijke opdracht want veel mensen komen voor 7 uur al hun ligstoel reserveren voor de rest van de dag. Maar, zie, het geluk zat mee en na een beetje onderhandelen kon Sandra er twee op de kop tikken. Het volgende kwartier hielden we ons bezig met het insmeren van alle rode en witte huiddelen tot op de voetzolen toe. Mocht je het willen weten, het was warm en heet en de zon roosterde elke stukje mensenvlees dat ze kon vinden. De bar was gelukkig niet ver en de XXX Zero vloeide rijkelijk.
En zo tikten de uurtjes voorbij. Om vijf uur zat de dagtaak voor de meesten erop. Alsof iedereen dringend een trein moest nemen, was in minder dan 10 minuten 3 op 4 zetels onbezet. Enkel de jeugd had nog niet gedaan met werken. Maar die gingen ook niet in smoking op cafe of restaurant. Maar om zes uur zat ook de late shift erop want Jeezeke deed boven het licht uit (lees de zon moest gaan slapen want morgen ging het terug vroeg dag zijn).
En zo zat er alweer een dagje op. Nog een beetje gaan eten in het buffetrestaurant (dat kunnen de Nederlanders van HAL toch veel beter) en dan is het tijd voor het bedje. Morgen om 7 uur wacht een busje op ons aan de pier van Puntarenas.
Daaag
De eerste inspanning van de dag, de eerste beslissing van de dag. Gaan we met de trap of de lift? Het was buiten al drukkend warm en de zon stond al enkele uren te branden. Je moet je inspanningen dan ook goed doseren. Het werd dan toch de trap om van dek 8 naar 10 te klimmen.
De tweede inspanning en beslissing van de dag. Welk ontbijtbuffet? Amerikaans? Omelet? Aziatisch? Wafels of pannekoek? Fruit? Pfff. Zo veel keus, zo weinig tijd.
Wat nu? Aha, de cruise is bijna halfweg. Tijd om eens aan kaartjes te denken. Zo gezegd, zo gedaan. We daalden af naar de donkerste geborgten van de boot, de winkelgalerij. Kredietkaarten hadden we niet mee, dus alles is safe zou je zeggen om deze gevaarlijke plaatsen te bezoeken.
Sweathers, t-shirts, petten zijn de minst gevaarlijke verlokkers op dit dek. Alles einde reeks mevrouw, 20 % korting, behalve onze "nieuwe" Alaska lijn. Gelukkig hoeven we daar niet naar toe.
Wil U weten hoe laat is? En hoeveel karaat hebt U daarbij nodig kwestie dat U ook gelooft dat het nu al zo laat is? En als het stuk gaat mag U het ons de komende 3 maand terugbrengen - je moet dan wel een roeibootje huren want we verstoppen ons achter elke ijsschots van hier tot Anchorage.
Of wou U soms een mooi stukje canvas aan de muur hangen? Van wereldvermaarde artiesten, mijnheer. Een goeie investering, nog beter dan Lernhout en Houspie. En mocht het wat minder gaan, dan kan je het nog altijd als antidiefstal investeringen opgeven voor uw belastingen. Want van zo iets lelijk gaat elke inbreker lopen.
Maar postkaarten? Wel dat was een ander paar mouwen. We vonden wel geboortekaartjes en huwelijkskaartjes maar postkaaten? Waar je bij Holland-Amerika Lijn boeken en foto's en kaarten in alle maten en soorten vond, was onze oogst mager. Buiten een deftige foto van het schip op zijn maidentrip, waren er enkel wat verbleekte foto's van het interieur.
Met onze buit stevig in onze handen, waagden we ons terug in de grote winkelruimte. Maar helaas. Was ons hart tot nu toe doof gebleven voor de positieve boodschappen van de verkopers, het twijfelde bij de roep van "goud aan de lopende meter". En zoals al beloofd was in het oude en nieuwe testament, het vlees is zwak. De uitgebreide keuze, de democratische prijzen, de flexibiliteit van de variabele lengte, ... pols of hals of enkel. U zegt het maar. En laat U vooral niet afschrikken door de rij wachtende kopers, we zijn hier nog tot vanmiddag. En morgen kan U uw persoonlijke lengte al rond Uw hald, pols, enkel, navelbuik leggen. Ach wie zonder zonden is, hij kent noch plezier noch boete.
Ondertussen was het wel al mooi voorbij de middag en shoppen maakt moe en hongerig. We hielden het maar gezond met een klein crockje en veel fruit. De Hemoglobyne 1A laat groeten.
De namiddag werd anders. Eerst hyperactief. Waar vinden we twee plaatsen op de zwembaddek, niet te veel zon en toch niet te weinig? Moeilijke opdracht want veel mensen komen voor 7 uur al hun ligstoel reserveren voor de rest van de dag. Maar, zie, het geluk zat mee en na een beetje onderhandelen kon Sandra er twee op de kop tikken. Het volgende kwartier hielden we ons bezig met het insmeren van alle rode en witte huiddelen tot op de voetzolen toe. Mocht je het willen weten, het was warm en heet en de zon roosterde elke stukje mensenvlees dat ze kon vinden. De bar was gelukkig niet ver en de XXX Zero vloeide rijkelijk.
En zo tikten de uurtjes voorbij. Om vijf uur zat de dagtaak voor de meesten erop. Alsof iedereen dringend een trein moest nemen, was in minder dan 10 minuten 3 op 4 zetels onbezet. Enkel de jeugd had nog niet gedaan met werken. Maar die gingen ook niet in smoking op cafe of restaurant. Maar om zes uur zat ook de late shift erop want Jeezeke deed boven het licht uit (lees de zon moest gaan slapen want morgen ging het terug vroeg dag zijn).
En zo zat er alweer een dagje op. Nog een beetje gaan eten in het buffetrestaurant (dat kunnen de Nederlanders van HAL toch veel beter) en dan is het tijd voor het bedje. Morgen om 7 uur wacht een busje op ons aan de pier van Puntarenas.
Daaag
Dag 8 - Panama kanaal
We zijn ondertussen alweer 270 zeemijl verder verwijderd van Florida. Vandaag was het de groote dag. Ons schip bereikte vandaag het hoogste punt van zijn route.
Hoezo? Zijn we aan boord van een vliegboot? Nee, hoor. De boot vaart nog altijd op een gezapig tempo voort. En de tijd van de vliegboten is al lang voorbij - spijtig genoeg. Neen, driewerf neen. Vandaag ging de boot de lucht in, wel meer dan 26 meter. Via de reuzesluizen van het Panamakanaal.
Om 6 uur was het al opstaan geblazen - allez toch voor ons want onze biologische klok loopt nog altijd achter de feiten aan. De boot lag een beetje te dobberen want je moet de loodsen aan boord nemen. We waren trouwens niet alleen. Er lagen wel meer dan 40 boten te wachten op de rede van Bahia Limon, de haven aan het Altantische einde van het kanaal. Lang bleven we trouwens niet liggen. De cruiseboten brengen extra veel tolgeld op en krijgen dus een voorkeursbehandeling. Trouwens het is wel de bedoeling dat de touristas de volledige doortocht kunnen zien - en dat duurt toch meer dan 8 uur als alles goed gaat.
En dan was het zover en waren we op weg, richting de sluizen van Gatun. Links en rechts van de boot geen huisjes of fabriekjes maar pure jungle. De Amerikanen hebben de Panamezen nooit toegelaten tot de kanaalzone om te leven of te werken, en de nieuwe eigenaars (Autoriteit van het Panama kanaal) zijn blijkbaar het zelfde van plan. Ons ontbijt was dan ook spectaculair, met links en rechts hoge bomen, overal geroep en gebrul van oerwoudbewoners - tenzij de begeleidende sleepboot vond dat de boot van het rechte pad afweek en een deftige por in de poep of de flanken nodig had.
Met de bacon and eggs achter de kiezen (en ook de slappe koffie), was het tijd voor het eerste hoogtepunt ... de sluizen van Gatun. Hier gaan de boten in drie stappen 26 meter hoger. Het zijn de Amerikanen die met deze eenvoudige oplossing (op grote schaal) op de proppen zijn gekomen. De Fransen dachten het beter te weten (niets nieuws onder de zon) en waren van plan om het suezkanaal nog eens dunnetjes over te doen. Maar hun plannen eindigden in een menselijk en financieel drama - wat ze nog eens hebben overgedaan met de kanaaltunnel recentelijk. Maar terug naar de Yankees. Die bouwden reusachtige sluizen aan de atlantische oceaan zodat in een keer voldoende hoogte kan gewonnen worden. Elke sluis is zo'n 1000 voet lang en 100 voet breed. Lange tijd waren ze de grootste ter wereld. Tot de Antwerpenaren o.a. de Berendrecht-sluis uit de grond stampten - nog zo een volk dat de dingen groots ziet.
Onze doortocht door Gatun was een verrassend voorbeeld van efficientie die je niet verwacht in Latijns-Amerika. Deurtje open, treintje aankoppelen, kusje op de poep van de sleepboot en hop we dreven in de eerste sluis. Deurtje dicht, kraantje open, we dreven 8 meter hoger op een wip en een zucht. Tuut, tuut. treintjes trokken ons voort naar het tweede sluit. Deurtje dicht, kraantje open, nog eens 8 meter erbij. En nog een derde keer en we waren er. Het Gatun meer lag voor ons - en ook een boot van de concurrentie. Zouden we die kunnen inhalen? Nee hoor, ook al ziet het meer er enorm wijds uit, er is maar een smalle geul uitgebaggerd en dat is net breed genoeg voor een schip in elke richting. Verboden in te halen dus.
In een lange botensliert voeren we dan verder over het meer, het leek wel een konvooi uit de tweede wereldoorlog maar in plaats van mijnen moet je opletten voor onderwaterheuvels. Het Gatunmeer is namelijk een reusachtig vallei van het Panamees oerwoud dat onderwater gezet is zodat de boten kunnen naar de andere kant dobberen. Geleidelijk aan werd het meer trouwens wat smaller en hier en daar kon je zelfs nog het topje van een stoere boom boven water zien komen. Ondertussen hielden we ons bezig met het zwaaien naar de bemanning van het tegenverkeer. Die waren duidelijk niet gewoon om zoveel volk onderweg te zien. Gelukkig was de gemiddelde leeftijd van de toeristes niet te laag of er waren nog ongelukken van gekomen.
Na een korte lunch - een croque monsieur of madame - zijn we dan klaar voor het smallere deel van de doortocht. Links en rechts van de boot blijft er nu niet veel plaats over. We zaten terug midden het oerwoud met bijna geen lawaai - ook in het oerwoud houden ze siesta. We varen hier in feite over de Chagres rivier. Door deze rivier af te dammen hebben de Yankees het Gatun laten vollopen. En dan wordt het kanaal nog een beetje smaller. Nu is het een echt gegraven kanaal tot we aan de andere kant zijn.
We voeren onder de nieuwe brug door - nog altijd maar twee vakken maar tenminste zonder file; langs een gevangenis - ha er zijn dus toch nieuwe bewoners in de kanaalzone - en na een tijdje kwam ook de oude spoorlijn ons gezelschap houden. Tot we aan ons tweede sluiscomplex aankwamen, de Pedro Miguel. Ook hier werden we redelijk efficient versast tot op 16 meter hoogte. M.a.w. we waren er nog niet.
We tuften dus verder onder een loden zon. Het oerwoud was ondertussen al lang verdwenen. Alles zag er wel groen uit maar dan groen zoals in een niet-onderhouden tuin, metershoog onkruid dus. De grond is hier zo onstabiel dat alles best afgegraven wordt om landverschuivingen tegen te gaan. Vandaar dus het minder-natuurlijk groen.
En dan lagen we plotseling stil, we waren aan het laatste sluizencomplex gekomen. We waren trots want we lagen voor op schema. Nog even de Miraflores sluizen door en we zijn klaar voor de Stille Oceaan. Hela, hola, amigo. Not so fast. De efficientie van de vorige sluizen was blijkbaar achtergebleven in de brousse. We waren in de buurt van Panama City en het ging er zuiders aan toe. De locomotiefjes blonken nog altijd in de zon maar je zag veel roest, veel rust en weinig beweging bij de schepen. Verderop leek ook nog een voetbalwedstrijd aan de gang - waren we terug in Molenbeek en speelde RWDM terug in eerste klasse? Neen dus. Er staat nu een groot infocentrum over het kanaal aan de laatste sluis, met zitjes zoals in een voetbalstadium. En wij waren de aapjes waar de toeristen aan wal kwamen naar kijken. Misschien om de toeristen waar voor hun geld te geven, werd de boot extra (?) traag afgewerkt. En netjes op schema lagen we dan aan de stille kant van het kanaal. De Pacific wacht op ons jiha!
Ondertussen was het al bijna tijd voor het avondeten. Eerst nog een frisse Sprite of Cola Zero en dan lekker dineren met de haven van Panama City als achtergrond.
Morgen staat er niets gepland. Uitrusten dus want een kanaal oversteken is vermoeiend.
Daag.
Hoezo? Zijn we aan boord van een vliegboot? Nee, hoor. De boot vaart nog altijd op een gezapig tempo voort. En de tijd van de vliegboten is al lang voorbij - spijtig genoeg. Neen, driewerf neen. Vandaag ging de boot de lucht in, wel meer dan 26 meter. Via de reuzesluizen van het Panamakanaal.
Om 6 uur was het al opstaan geblazen - allez toch voor ons want onze biologische klok loopt nog altijd achter de feiten aan. De boot lag een beetje te dobberen want je moet de loodsen aan boord nemen. We waren trouwens niet alleen. Er lagen wel meer dan 40 boten te wachten op de rede van Bahia Limon, de haven aan het Altantische einde van het kanaal. Lang bleven we trouwens niet liggen. De cruiseboten brengen extra veel tolgeld op en krijgen dus een voorkeursbehandeling. Trouwens het is wel de bedoeling dat de touristas de volledige doortocht kunnen zien - en dat duurt toch meer dan 8 uur als alles goed gaat.
En dan was het zover en waren we op weg, richting de sluizen van Gatun. Links en rechts van de boot geen huisjes of fabriekjes maar pure jungle. De Amerikanen hebben de Panamezen nooit toegelaten tot de kanaalzone om te leven of te werken, en de nieuwe eigenaars (Autoriteit van het Panama kanaal) zijn blijkbaar het zelfde van plan. Ons ontbijt was dan ook spectaculair, met links en rechts hoge bomen, overal geroep en gebrul van oerwoudbewoners - tenzij de begeleidende sleepboot vond dat de boot van het rechte pad afweek en een deftige por in de poep of de flanken nodig had.
Met de bacon and eggs achter de kiezen (en ook de slappe koffie), was het tijd voor het eerste hoogtepunt ... de sluizen van Gatun. Hier gaan de boten in drie stappen 26 meter hoger. Het zijn de Amerikanen die met deze eenvoudige oplossing (op grote schaal) op de proppen zijn gekomen. De Fransen dachten het beter te weten (niets nieuws onder de zon) en waren van plan om het suezkanaal nog eens dunnetjes over te doen. Maar hun plannen eindigden in een menselijk en financieel drama - wat ze nog eens hebben overgedaan met de kanaaltunnel recentelijk. Maar terug naar de Yankees. Die bouwden reusachtige sluizen aan de atlantische oceaan zodat in een keer voldoende hoogte kan gewonnen worden. Elke sluis is zo'n 1000 voet lang en 100 voet breed. Lange tijd waren ze de grootste ter wereld. Tot de Antwerpenaren o.a. de Berendrecht-sluis uit de grond stampten - nog zo een volk dat de dingen groots ziet.
Onze doortocht door Gatun was een verrassend voorbeeld van efficientie die je niet verwacht in Latijns-Amerika. Deurtje open, treintje aankoppelen, kusje op de poep van de sleepboot en hop we dreven in de eerste sluis. Deurtje dicht, kraantje open, we dreven 8 meter hoger op een wip en een zucht. Tuut, tuut. treintjes trokken ons voort naar het tweede sluit. Deurtje dicht, kraantje open, nog eens 8 meter erbij. En nog een derde keer en we waren er. Het Gatun meer lag voor ons - en ook een boot van de concurrentie. Zouden we die kunnen inhalen? Nee hoor, ook al ziet het meer er enorm wijds uit, er is maar een smalle geul uitgebaggerd en dat is net breed genoeg voor een schip in elke richting. Verboden in te halen dus.
In een lange botensliert voeren we dan verder over het meer, het leek wel een konvooi uit de tweede wereldoorlog maar in plaats van mijnen moet je opletten voor onderwaterheuvels. Het Gatunmeer is namelijk een reusachtig vallei van het Panamees oerwoud dat onderwater gezet is zodat de boten kunnen naar de andere kant dobberen. Geleidelijk aan werd het meer trouwens wat smaller en hier en daar kon je zelfs nog het topje van een stoere boom boven water zien komen. Ondertussen hielden we ons bezig met het zwaaien naar de bemanning van het tegenverkeer. Die waren duidelijk niet gewoon om zoveel volk onderweg te zien. Gelukkig was de gemiddelde leeftijd van de toeristes niet te laag of er waren nog ongelukken van gekomen.
Na een korte lunch - een croque monsieur of madame - zijn we dan klaar voor het smallere deel van de doortocht. Links en rechts van de boot blijft er nu niet veel plaats over. We zaten terug midden het oerwoud met bijna geen lawaai - ook in het oerwoud houden ze siesta. We varen hier in feite over de Chagres rivier. Door deze rivier af te dammen hebben de Yankees het Gatun laten vollopen. En dan wordt het kanaal nog een beetje smaller. Nu is het een echt gegraven kanaal tot we aan de andere kant zijn.
We voeren onder de nieuwe brug door - nog altijd maar twee vakken maar tenminste zonder file; langs een gevangenis - ha er zijn dus toch nieuwe bewoners in de kanaalzone - en na een tijdje kwam ook de oude spoorlijn ons gezelschap houden. Tot we aan ons tweede sluiscomplex aankwamen, de Pedro Miguel. Ook hier werden we redelijk efficient versast tot op 16 meter hoogte. M.a.w. we waren er nog niet.
We tuften dus verder onder een loden zon. Het oerwoud was ondertussen al lang verdwenen. Alles zag er wel groen uit maar dan groen zoals in een niet-onderhouden tuin, metershoog onkruid dus. De grond is hier zo onstabiel dat alles best afgegraven wordt om landverschuivingen tegen te gaan. Vandaar dus het minder-natuurlijk groen.
En dan lagen we plotseling stil, we waren aan het laatste sluizencomplex gekomen. We waren trots want we lagen voor op schema. Nog even de Miraflores sluizen door en we zijn klaar voor de Stille Oceaan. Hela, hola, amigo. Not so fast. De efficientie van de vorige sluizen was blijkbaar achtergebleven in de brousse. We waren in de buurt van Panama City en het ging er zuiders aan toe. De locomotiefjes blonken nog altijd in de zon maar je zag veel roest, veel rust en weinig beweging bij de schepen. Verderop leek ook nog een voetbalwedstrijd aan de gang - waren we terug in Molenbeek en speelde RWDM terug in eerste klasse? Neen dus. Er staat nu een groot infocentrum over het kanaal aan de laatste sluis, met zitjes zoals in een voetbalstadium. En wij waren de aapjes waar de toeristen aan wal kwamen naar kijken. Misschien om de toeristen waar voor hun geld te geven, werd de boot extra (?) traag afgewerkt. En netjes op schema lagen we dan aan de stille kant van het kanaal. De Pacific wacht op ons jiha!
Ondertussen was het al bijna tijd voor het avondeten. Eerst nog een frisse Sprite of Cola Zero en dan lekker dineren met de haven van Panama City als achtergrond.
Morgen staat er niets gepland. Uitrusten dus want een kanaal oversteken is vermoeiend.
Daag.
zaterdag 1 mei 2010
Dag 7 - Cartagena, Columbia
Na zo'n 560 zeemijl zijn we nu in Columbia beland. Daar we geen excursie gepland hebben, moeten we ook niet tegen 7 u aan wal staan. Sandra had gisteren geopperd om eens iets anders te doen dan op het terras te zitten en stelde voor om eens aan het zwembad te hangen. Steven vond het wel een goed idee en dus na het ontbijt, deden we onze badpakken aan en trokken we naar het zwembad. Daar er velen op uitstap zijn is er nog tamelijk veel keuze aan het bad. De tweede rij leek Steven een goed idee, niet te dicht bij het water en ook niet te ver; en met een tafeltje tussen de 2 stoelen. PERFECT.
Eerst de zetels voorzien van de nodige handdoeken en dan onze overtollige kledij mooi wegsteken. We beginnen de dag zoals de grootten : in het bubbelbad. Na 15 minuten genieten van het warme water lieten we ons voor de eerste maal opdrogen. Van de zon hadden we nog niet te veel last want die zat nog verborgen achter de grijze wolken. Als ze dan toch een gaatje vond, dan was er nog altijd wat schaduw op de boot. Om 2u stipt vertrok de Inifinity en begon de zon zich op het zwembad te concentreren. Na de opdroogbeurt en een instrijkbeurt volgde af een toe een afkoelbeurt.. Een keer is Sandra naar het zwembag gegaan maar wat was ze snel terug... Het zwembad zelf had koud water, dus het bleef bij een keer in het water. Dan maar de douches gebruiken die op het dek stonden.
In plaats van binnen te eten, eten we deze keer aan het zwembad : een toastie en een wrap om het gezond te houden en neen Sandra hoeft geen ijscreme. Rond half vier had Steven nog maar eens een schitterend idee. " Laten we eens een Corona drinken, om zo een gezellige namiddag af te sluiten". Nadien is Steven een douche gaan nemen, want hij had genoeg zon gezien voor een dag. Sandra bleef nog even opdrogen en nam dan de verfrissende ijskoude douche.
Vandaag zijn we eens naar de show gegaan, want het was volgens de krant een komiek die verschillende typetjes nadeed uit de showbusiness. We hebben ons geamusseerd en de avond op een goede manier afgesloten. Voor we naar het diner vertrokken, hadden we de fles, die we bij vertrek gevonden hadden, in de koeler gestoken. Onze kajuitboys hadden een ijsemmer gaan halen en daar de fles in verder gekoeld. Gelukkig maar want het frigootje kan de warmte echt niet aan.
Goed slapen zullen we alvast
Eerst de zetels voorzien van de nodige handdoeken en dan onze overtollige kledij mooi wegsteken. We beginnen de dag zoals de grootten : in het bubbelbad. Na 15 minuten genieten van het warme water lieten we ons voor de eerste maal opdrogen. Van de zon hadden we nog niet te veel last want die zat nog verborgen achter de grijze wolken. Als ze dan toch een gaatje vond, dan was er nog altijd wat schaduw op de boot. Om 2u stipt vertrok de Inifinity en begon de zon zich op het zwembad te concentreren. Na de opdroogbeurt en een instrijkbeurt volgde af een toe een afkoelbeurt.. Een keer is Sandra naar het zwembag gegaan maar wat was ze snel terug... Het zwembad zelf had koud water, dus het bleef bij een keer in het water. Dan maar de douches gebruiken die op het dek stonden.
In plaats van binnen te eten, eten we deze keer aan het zwembad : een toastie en een wrap om het gezond te houden en neen Sandra hoeft geen ijscreme. Rond half vier had Steven nog maar eens een schitterend idee. " Laten we eens een Corona drinken, om zo een gezellige namiddag af te sluiten". Nadien is Steven een douche gaan nemen, want hij had genoeg zon gezien voor een dag. Sandra bleef nog even opdrogen en nam dan de verfrissende ijskoude douche.
Vandaag zijn we eens naar de show gegaan, want het was volgens de krant een komiek die verschillende typetjes nadeed uit de showbusiness. We hebben ons geamusseerd en de avond op een goede manier afgesloten. Voor we naar het diner vertrokken, hadden we de fles, die we bij vertrek gevonden hadden, in de koeler gestoken. Onze kajuitboys hadden een ijsemmer gaan halen en daar de fles in verder gekoeld. Gelukkig maar want het frigootje kan de warmte echt niet aan.
Goed slapen zullen we alvast
Dag 6 - Op zee
Vandaag zoals alle dagen opgestaan en op het achterdek gaan genieten van ons ontbijt. Alleen deze keer hebben we naast onze verse fruitsla ons ook gewaagd aan een wafel, een pancake en een french toast. De jury was anoniem : de wafel dat zullen we wel nog eens doen, maar de rest.. dat hoeft niet meer... Zoals normaal spoelt Steven het door met een Amerikaanse koffie en Sandra met een glas koude mager melk. Deftige fruitsap hebben we tot nu toe nog niet gevonden en zoeken we eigenlijk niet meer.
Vandaag stond er niets op het programma, of misschien juist wel : een hele dag je bezighouden met waar je nu echt eens zin in had. Voor Steven bleek dat 1 sodoku oplossen en een boek lezen. Sandra hield het bij wat lezen. En dit alles afgewisseld met het vullen van de drinkbussen want het was warm, heel warm en gelukkig was er een frisse zeebries. Rond de middag zijn we dan even op zoek gegaan naar iets lekkers. Sandra heeft nadien spijtgehad van haar beslissing om een ijscreme te nemen, want haar maag lag overhoop.
Rond 4u waren we beide zo moe dat we besloten een korte siesta in te richten. Nadien hebben we informatie gaan inwinnen bij het Internet cafe en hebben we een lichte diner gaan eten. Vanavond was het veilig in het restaurant want het was terug casual voor enkel avonden.
Vandaag stond er niets op het programma, of misschien juist wel : een hele dag je bezighouden met waar je nu echt eens zin in had. Voor Steven bleek dat 1 sodoku oplossen en een boek lezen. Sandra hield het bij wat lezen. En dit alles afgewisseld met het vullen van de drinkbussen want het was warm, heel warm en gelukkig was er een frisse zeebries. Rond de middag zijn we dan even op zoek gegaan naar iets lekkers. Sandra heeft nadien spijtgehad van haar beslissing om een ijscreme te nemen, want haar maag lag overhoop.
Rond 4u waren we beide zo moe dat we besloten een korte siesta in te richten. Nadien hebben we informatie gaan inwinnen bij het Internet cafe en hebben we een lichte diner gaan eten. Vanavond was het veilig in het restaurant want het was terug casual voor enkel avonden.
Dag 5 - Montego Bay, Jamaica
Vandaag meerden we voor de eerste keer aan en het was Jamaica die mocht met de eer gaan lopen. Iets voor 9en, dus precies op tijd meerden we aam in de mooie maar kleine haven. Volgens de cruisekrant die we elke avond krijgen, zouden we zo'n 780 zeemijl hebben afgelegd.
Na de security check van het schip mag je aan wal (= eacard (de betaalkaart, toegangskaart, .. de manus-van-alles-kaart) en foto-id tonen). Daar Toen we aan wal kwamen werden we direct naar een terminal geleid, waar zo'n 30 bordjes werden omhoog gestoken. En de eerste moeilijke opgave van de dag kwam er aan : zoek het juiste bordje. Na een kleine 10 minuten hadden we prijs. In totaal waren we met 15 mensen die deze uitstap hadden gekozen "Dolphin touch experience & Dunns River Falls with lunch". Toen we allen het bordje gevonden hadden, gingen we naar het busje met airco, want het was er doef.
De begeleidster sprak vloeiend Engels en heeft ons enkele woorden Jamaicaans geleerd : "Ja man", " Irie Man", "No problem man". We zijn zeker dat jullie geen vertaling hoeven, want wij hadden er toch geen problemen mee :-) Ze heeft ons iets meer dan een uur bezig gehouden met over het land, de cultuur, het educatie-systeem, .... en dan zei ze plots en nu zijn we er bijna. Eigenlijk hield ze ons bezig om ons niet te hard te laten concentreren op het typische jamaicaans verkeer: links rijden en lekker voorbijsteken over de middenlijn.
Toen we aankamen in Dolphine Cove mochten we van de bus en kregen we een korte uitleg : eerst we een wandeling door het oerwoud om ons te kunnen tonen waar we rond een uur diende te wachten op haar. Nadien gingen we op onze passen terug en werden naar de dolfijnen gebracht. De kleine groep werd in 2 groepjes verdeeld en elke groep had zijn persoonlijke dolfijn die ons gezelschap kwam houden. We dienden schoenen, kousen, ringen, armbanden, fototoestellen, ... goed op te bergen. Zowel Steven als ik hadden de raad opgevolgd, maar hielden wel onze short en t-shirt aan. Een beetje gesplash kan toch geen kwaad? Een van de andere koppels is nog even naar de soevenierswinkel moeten lopen want die hadden een kostuumbroek en een lange jeansbroek aan.. en dat kon echt niet vonden de mannen van de dolfijnen... Niet iedereen op de cruise begrijpt dus Engels want er stond dat je ging nat worden. Toen iederen uiteindelijk klaar was voor de dolfijnen mochten we met de voeten in het water op een platform gaan staan. Daar heeft Missy (de dolfijn) met haar begeleider haar kunsten getoond en haar laten aaien. Natuurlijk zijn we enkele keren gedoopt geweest, maar dat hoorde bij de game .. no fun no gain :-) Na een afscheidskus van Missy mochten we de foto's en het filmpje gaan bekijken, wat veel te duur was. De lunch was eenvoudig maar wel lekker (Ale de kip dan toch)
Na een korte busrit waren we beland bij de Dunns River Falls en adviseerde de begeleidster alles buiten badpak en schoenen achter te laten. De bus komt in aktie : T-Shirt worden uitgetrokken, shorten verdwijnen, ... en wij blijven rustig zitten, want wij zijn er helemaal klaar voor in t-shirt, short en wandelshoenen. "Dus we hoeven geen geld mee" "Neen, ze zullen wel mee tot aan de bus komen" "Mogen we een camera meenemen?" "Persoonlijk zou ik dat niet doen want je wordt heel nat" "Mag ik mijn pet ophouden?" "Als je die nog na deze uitstap nodig hebt, zou ik die niet mee nemen" Zowel Steven als ikzelf beginnen ons af te vragen wat voor een uitstap er nu op ons afkomt. We wouden de watervallen zien, maar moet je daarvoor niets meenemen? Sandra stelt voor haar geldbeugel en het klein foto toestelletje mee te nemen... Het toestel had de Maid of the Mist in Niagara ook overleefd dus dat moet wel lukken.
We krijgen twee speciale begeleiders mee die de watervallen van binnen en van buiten kennen, dus dat moet wel lukken... Maar waarom zegt die plots "we hebben een schuif-af en een bubbelbad in de watervallen, dus dat wordt heel leuk". We gaan maar verder mee en dalen af tot aan de zee. We gaan een toilet voorbij en Sandra vraagt of ze even binnen kan springen? Andere dames hadden haar idee al gevolgd en waren juist voor haar... dus zij moest wachten... Toen ze buiten kwam, kwam Steven haar te gemoet.. "Zeg, geef je me al je geld, je fototoestel en alles wat in je zakken zit,... ik zal het wel bijhouden want ik ga niet mee" Ik ging gewoon verder tot ik ook zag wat hij al zag. De groep was een lange slinger geworden en ging beginnen aan de klim IN de waterval. Iets verder zagen we ook een andere slinger die tot het midden in het water stond en een voor een een duik diende te nemen om verder te kunnen. Na even overleg besloten we beide het padje terug naar boven te nemen en langs de kant te genieten van de waterval. Sandra is op 2 plaatsen wel even in het water geweest om haar zelf wat te verfrissen, maar helemaal nat is ze nooit geworden. Volgens haar was het water wel 'heel verfrissend en niet koud". Na zo'n 40 minuten waren onze moedige avonturiers boven en hebben we - vergezeld van nog zo'n 4 mensen die het niet zagen zitten - hen binnen gehaald als overwinnaars... Een voor een waren ze tevreden dat ze boven waren geraakt. De rit terug was een heel stuk stiller, want de watervalwandelaars lagen allemaal in slaap.
Aan boord hebben we een douche genomen om wat af te koelen en dan hebben we met zicht op de haven een heerlijk dinertje op ons laten afkomen.
Na de security check van het schip mag je aan wal (= eacard (de betaalkaart, toegangskaart, .. de manus-van-alles-kaart) en foto-id tonen). Daar Toen we aan wal kwamen werden we direct naar een terminal geleid, waar zo'n 30 bordjes werden omhoog gestoken. En de eerste moeilijke opgave van de dag kwam er aan : zoek het juiste bordje. Na een kleine 10 minuten hadden we prijs. In totaal waren we met 15 mensen die deze uitstap hadden gekozen "Dolphin touch experience & Dunns River Falls with lunch". Toen we allen het bordje gevonden hadden, gingen we naar het busje met airco, want het was er doef.
De begeleidster sprak vloeiend Engels en heeft ons enkele woorden Jamaicaans geleerd : "Ja man", " Irie Man", "No problem man". We zijn zeker dat jullie geen vertaling hoeven, want wij hadden er toch geen problemen mee :-) Ze heeft ons iets meer dan een uur bezig gehouden met over het land, de cultuur, het educatie-systeem, .... en dan zei ze plots en nu zijn we er bijna. Eigenlijk hield ze ons bezig om ons niet te hard te laten concentreren op het typische jamaicaans verkeer: links rijden en lekker voorbijsteken over de middenlijn.
Toen we aankamen in Dolphine Cove mochten we van de bus en kregen we een korte uitleg : eerst we een wandeling door het oerwoud om ons te kunnen tonen waar we rond een uur diende te wachten op haar. Nadien gingen we op onze passen terug en werden naar de dolfijnen gebracht. De kleine groep werd in 2 groepjes verdeeld en elke groep had zijn persoonlijke dolfijn die ons gezelschap kwam houden. We dienden schoenen, kousen, ringen, armbanden, fototoestellen, ... goed op te bergen. Zowel Steven als ik hadden de raad opgevolgd, maar hielden wel onze short en t-shirt aan. Een beetje gesplash kan toch geen kwaad? Een van de andere koppels is nog even naar de soevenierswinkel moeten lopen want die hadden een kostuumbroek en een lange jeansbroek aan.. en dat kon echt niet vonden de mannen van de dolfijnen... Niet iedereen op de cruise begrijpt dus Engels want er stond dat je ging nat worden. Toen iederen uiteindelijk klaar was voor de dolfijnen mochten we met de voeten in het water op een platform gaan staan. Daar heeft Missy (de dolfijn) met haar begeleider haar kunsten getoond en haar laten aaien. Natuurlijk zijn we enkele keren gedoopt geweest, maar dat hoorde bij de game .. no fun no gain :-) Na een afscheidskus van Missy mochten we de foto's en het filmpje gaan bekijken, wat veel te duur was. De lunch was eenvoudig maar wel lekker (Ale de kip dan toch)
Na een korte busrit waren we beland bij de Dunns River Falls en adviseerde de begeleidster alles buiten badpak en schoenen achter te laten. De bus komt in aktie : T-Shirt worden uitgetrokken, shorten verdwijnen, ... en wij blijven rustig zitten, want wij zijn er helemaal klaar voor in t-shirt, short en wandelshoenen. "Dus we hoeven geen geld mee" "Neen, ze zullen wel mee tot aan de bus komen" "Mogen we een camera meenemen?" "Persoonlijk zou ik dat niet doen want je wordt heel nat" "Mag ik mijn pet ophouden?" "Als je die nog na deze uitstap nodig hebt, zou ik die niet mee nemen" Zowel Steven als ikzelf beginnen ons af te vragen wat voor een uitstap er nu op ons afkomt. We wouden de watervallen zien, maar moet je daarvoor niets meenemen? Sandra stelt voor haar geldbeugel en het klein foto toestelletje mee te nemen... Het toestel had de Maid of the Mist in Niagara ook overleefd dus dat moet wel lukken.
We krijgen twee speciale begeleiders mee die de watervallen van binnen en van buiten kennen, dus dat moet wel lukken... Maar waarom zegt die plots "we hebben een schuif-af en een bubbelbad in de watervallen, dus dat wordt heel leuk". We gaan maar verder mee en dalen af tot aan de zee. We gaan een toilet voorbij en Sandra vraagt of ze even binnen kan springen? Andere dames hadden haar idee al gevolgd en waren juist voor haar... dus zij moest wachten... Toen ze buiten kwam, kwam Steven haar te gemoet.. "Zeg, geef je me al je geld, je fototoestel en alles wat in je zakken zit,... ik zal het wel bijhouden want ik ga niet mee" Ik ging gewoon verder tot ik ook zag wat hij al zag. De groep was een lange slinger geworden en ging beginnen aan de klim IN de waterval. Iets verder zagen we ook een andere slinger die tot het midden in het water stond en een voor een een duik diende te nemen om verder te kunnen. Na even overleg besloten we beide het padje terug naar boven te nemen en langs de kant te genieten van de waterval. Sandra is op 2 plaatsen wel even in het water geweest om haar zelf wat te verfrissen, maar helemaal nat is ze nooit geworden. Volgens haar was het water wel 'heel verfrissend en niet koud". Na zo'n 40 minuten waren onze moedige avonturiers boven en hebben we - vergezeld van nog zo'n 4 mensen die het niet zagen zitten - hen binnen gehaald als overwinnaars... Een voor een waren ze tevreden dat ze boven waren geraakt. De rit terug was een heel stuk stiller, want de watervalwandelaars lagen allemaal in slaap.
Aan boord hebben we een douche genomen om wat af te koelen en dan hebben we met zicht op de haven een heerlijk dinertje op ons laten afkomen.
Dag 4 - Op zee
Hallo bloglezers.
Vandaag zaten we de eerste dag op volle zee. Toen we deze ochtend wakker werden, waren we plots niet meer zeker of we een goede kajuit hadden gekozen. We hadden bewust gekozen om een kajuit aan bakboord (= Links als je met je gezicht staat hoe de boot normaal vaart), want dan konden we rustig op ons terras van het zonnetje genieten. Deze ochtend echter was het al zo warm dat we al een beetje spijt hadden van deze keuze, want het zou eens te warm kunnen zijn in de zon. Maar niet veel later verdween de zon van op het terras en was het er relatief 'koel', ale als je 30C in de schaduw koel noemt :-)
Na een ontbijt vooral bestaande uit verse fruit (ananas, verschillende soorten meloen, mango en papaya) hebben we even de boot afgewandeld en dan van het terras genoten. Af en toe zijn we tot de bar gelopen om een verse frisse vulling voor onze drankfles. Rond de middag zijn we even de maag wat gaan vullen met een sandwich ala Steven en Sandra.
Daar het deze avond "formal" was en we echt geen zin hadden om in kostuum rond te hossen, zijn we weggebleven uit het restaurant en zijn we naar het Oceanview cafe gaan eten. Dus deze avond geen 4 gangen menu (voorgerecht - soep/salade - hoofdgerecht - nagerecht) maar buffet stijl.
De show van vavond "iBroadway" interesseert ons niet echt, dus we plannen een rustige avond op het terras.
Tot morgen
Vandaag zaten we de eerste dag op volle zee. Toen we deze ochtend wakker werden, waren we plots niet meer zeker of we een goede kajuit hadden gekozen. We hadden bewust gekozen om een kajuit aan bakboord (= Links als je met je gezicht staat hoe de boot normaal vaart), want dan konden we rustig op ons terras van het zonnetje genieten. Deze ochtend echter was het al zo warm dat we al een beetje spijt hadden van deze keuze, want het zou eens te warm kunnen zijn in de zon. Maar niet veel later verdween de zon van op het terras en was het er relatief 'koel', ale als je 30C in de schaduw koel noemt :-)
Na een ontbijt vooral bestaande uit verse fruit (ananas, verschillende soorten meloen, mango en papaya) hebben we even de boot afgewandeld en dan van het terras genoten. Af en toe zijn we tot de bar gelopen om een verse frisse vulling voor onze drankfles. Rond de middag zijn we even de maag wat gaan vullen met een sandwich ala Steven en Sandra.
Daar het deze avond "formal" was en we echt geen zin hadden om in kostuum rond te hossen, zijn we weggebleven uit het restaurant en zijn we naar het Oceanview cafe gaan eten. Dus deze avond geen 4 gangen menu (voorgerecht - soep/salade - hoofdgerecht - nagerecht) maar buffet stijl.
De show van vavond "iBroadway" interesseert ons niet echt, dus we plannen een rustige avond op het terras.
Tot morgen
Dag 3 - op naar de boot
Vandaag zijn we iets later wakker geworden en na nog even in te dommelen besloten we maar op te staan.
Omdat we pas tegen 1 uur uit de kamer hoefden en we dus alles op een uiterst rustig tempo konden doen, zijn we eerst gaan ontbijten. Nadien hebben we nog wat gesurfd en ieder op zijn eigen tempo een douche genomen en zich klaar gemaakt. (Rond 12u zijn ze wel even komen checken waarom we nog in de kamer zaten, maar toen we vertelden dat we een latere checkout hadden was alles ok)
Op de brochure stond dat we voor 2u zeker niet mochten aan de inscheepbalie verschijnen, maar zoals steeds vegen wij daar onze voeten aan. Om half twee was onze taxi er en dus niet veel later waren we aan de boot. Onze bagage mochten we direct achterlaten, daar werd voorgezorgd. "Gaan jullie maar direct binnen want hier is het toch verschikkelijk warm". We werden met andere woorden direct met open armen ontvangen. Nog een security controle door en dan konden we ons inchecken. De dame die alles nakijkt, neemt een copie van de credit neemt, maar ook het deeltje van de groene kaart van Steven - de visa waiver kaart. Dat moet, want voor Panama moet je een andere krijgen... Als dat maar goed komt... Oh ja we moesten wel beloven dat we niet ziek te zijn.
In vergelijking met het inschepen van de vorige cruise, was dit uitermate snel.. Want iets na 2 uur zaten we op het balkon van onze kajuit. Die is voor 10 dagen onze thuis. Er stond een fles bubbles Brut klaar, want het vertek moest gevierd worden. We besloten evenwel deze nog niet direct te kraken, want we willen dat op ons eigen tempo bepalen.. Dus de fles ging de frigo in, de warme frigo.
De verplichte veiligheidsdril mocht ook hier niet ontbreken, alleen werd deze op een totaal andere manier geoefend dan bij Holland America. Hier moest je waar je ook bent gewoon naar het theater gaan en van daaruit werd alles voorzien. Alleen zeiden ze er wel duidelijk bij "stel dat de sirenes plots gaan breng aub wel je reddingsvesten mee."
Onze kajuit-boy kwam ook nog goede nammidag zeggen en dat hij graag een afspraakt maakte met ons. Als we gaan ontbijten en dineren het kaartje even willen achter ons kajuitnummer steken, dan kan hij dan de kajuit dag of nacht klaar maken.
Na onze eerste maaltijd aan boord genoten we nog even van ons terras, maar onze ogen vielen nog steeds heel snel dicht. Als gevolg lagen we iets na negen uur al in dromenland.
Omdat we pas tegen 1 uur uit de kamer hoefden en we dus alles op een uiterst rustig tempo konden doen, zijn we eerst gaan ontbijten. Nadien hebben we nog wat gesurfd en ieder op zijn eigen tempo een douche genomen en zich klaar gemaakt. (Rond 12u zijn ze wel even komen checken waarom we nog in de kamer zaten, maar toen we vertelden dat we een latere checkout hadden was alles ok)
Op de brochure stond dat we voor 2u zeker niet mochten aan de inscheepbalie verschijnen, maar zoals steeds vegen wij daar onze voeten aan. Om half twee was onze taxi er en dus niet veel later waren we aan de boot. Onze bagage mochten we direct achterlaten, daar werd voorgezorgd. "Gaan jullie maar direct binnen want hier is het toch verschikkelijk warm". We werden met andere woorden direct met open armen ontvangen. Nog een security controle door en dan konden we ons inchecken. De dame die alles nakijkt, neemt een copie van de credit neemt, maar ook het deeltje van de groene kaart van Steven - de visa waiver kaart. Dat moet, want voor Panama moet je een andere krijgen... Als dat maar goed komt... Oh ja we moesten wel beloven dat we niet ziek te zijn.
In vergelijking met het inschepen van de vorige cruise, was dit uitermate snel.. Want iets na 2 uur zaten we op het balkon van onze kajuit. Die is voor 10 dagen onze thuis. Er stond een fles bubbles Brut klaar, want het vertek moest gevierd worden. We besloten evenwel deze nog niet direct te kraken, want we willen dat op ons eigen tempo bepalen.. Dus de fles ging de frigo in, de warme frigo.
De verplichte veiligheidsdril mocht ook hier niet ontbreken, alleen werd deze op een totaal andere manier geoefend dan bij Holland America. Hier moest je waar je ook bent gewoon naar het theater gaan en van daaruit werd alles voorzien. Alleen zeiden ze er wel duidelijk bij "stel dat de sirenes plots gaan breng aub wel je reddingsvesten mee."
Onze kajuit-boy kwam ook nog goede nammidag zeggen en dat hij graag een afspraakt maakte met ons. Als we gaan ontbijten en dineren het kaartje even willen achter ons kajuitnummer steken, dan kan hij dan de kajuit dag of nacht klaar maken.
Na onze eerste maaltijd aan boord genoten we nog even van ons terras, maar onze ogen vielen nog steeds heel snel dicht. Als gevolg lagen we iets na negen uur al in dromenland.
Dag 2 - Shopping en beach
Deze ochtend waren we wakker zoals we op een normale werkdag pogen te doen. Deze keer zijn we rond 5en wakker geworden een pitstop genomen om dan nog even in te dommelen. Rond 6u30 stonden we op om ... de drapperien open te doen en even naar buiten te pieren... We waren niet verplicht op te staan; we hoefden niet naar het werk; dus waarom zouden we opstaan? We kropen beide terug in bed met de ipod in de hand en begonnen de planning van de dag te maken. Twee grote topics: Shopping en beach wordt er beslist. Sandra nam haar ipod en begint te noteren wat we allemaal nodig hadden van de winkel : tandpasta, tandenborstel, zonnecreme, aftersun, water, vitaminetjes... Steven merkte toen op dat je dit wel niet in een shopping mall zou vinden, maar dat hij wel iets wist wat hij van de mall wou hebben. Steven had al enkele weken serieuze problemen met zijn laptop en was al beginnen uitkijken naar een vervanging voor zijn Apple. Dus hij had in Belgie al wat zitten surfen en gevonden dat er een Apple Store in de mall zat. En Sandra was na zoveel reklame te horen over het nieuwste snufje van Apple wel een beetje nieuwsgierig geworden.
We besloten dan maar snel op te staan (was toen wel juist 8u door) en te douchen, te ontbijten en dan naar de shopping mall. Ook al had het hotel een shuttle service en was de mall iets van een 3 mijl van het hotel, we hebben een yellow cab (=Taxi) moeten nemen. Toen we er aankwamen was de mall nog niet open, maar niet getreurd want Sandra had een Borders op de hoek gezien. De boekenwinkel had zijn deuren al geopend en dus hebben we daar even rondgekeken maar niets gekocht. De mall bleek een stuk kleiner te zijn dan we hadden gehoopt, maar dat heeft natuurlijk ook een positief effect want dan kunnen we vroeger naar de beach :-) Sandra heeft in de mall aan de Informatie dienst gaan vragen of er geen Walgreens, CWS, .. in de buurt was en ja hoor... Om de hoek lag een supermarkt waar we de artikelen van de shoppingslijst konden kopen. We hadden niets te veel gekocht, want alles kon allemaal in de rugzak verdwijnen. Oef.. dat hebben we dan maar 'gevierd' met een Frappucino van Starbucks want voor een gewone koffie was het al veel te warm geworden.
We mochten natuurlijk niet vergeten waarom we naar de mall kwamen, maar dat hadden we tot het laatste gehouden : De Apple Store. Wij zijn beide heel tevreden want ze hadden enkele ipad's (een extreem grote ipod) liggen waarmee je wat kon 'spelen'. En eigenlijk kan je de ipad het best vergelijk met het het scherm van een kleine laptop waar je moet met je vingers opzitten om iets mee te doen, want een klavier ontbreekt. We konden er zoveel mee spelen als we wouden, maar kopen dat ging niet, want ze hadden er geen meer in stock. Een beetje teleurgesteld zijn we dan maar terug naar het hotel gereden om daar de zware rugzak uit te laden. Het is nog maar pas 3u, dus nog een mooi uur om naar het strand te gaan. We vragen even aan de receptie hoe ver de zee van het hotel ligt. Volgens de man achter de balie een kleine 1,5-2 mijl en het is heel goed te doen zei hij er nog even bij.
Met een lege rugzak, tegen de zon ingesmeerde armen en een gevulde waterfles zijn we dan op pad vertrokken: Brugje over, ocean avenue uit, volgende avenue uit. Steven vond dat we eens naar rechts moeten gaan, want altijd dezelfde baan (de hoofdbaan) met stinkende, stilstaande autos dat werd wat eentoning. De eerste straat die we effectief rechts konden nemen, liep dood op een "sheraton street", zoals je al kan vermoeden de straat waaraan het Sheraton lag. Maar dat gaf niet, want we liepen wel recht op het strand af. oei... hier loopt geen baan meer , dan maar verder op het zand. Wat hadden we toen een bekijk. Blijkbaar was springbreak bezig want het zag er zwart van studenten en we vielen duidelijk uit de toon : 2 witte scheten in lange broek - wel korte mouw - met hun schoenen op het strand. We hebben hun blikken genegeerd en gewoon de 100 meter doorgestoken om terug op een geasfalteerde boord te geraken.
Na de studenten beach, zijn we toen nog de bbq beach (deel van het strand waar om de 5 meter een bbq stond en waar gezinnen aan het genieten waren van zon-zee-bbq), de sport beach (deel van het strand waar je forse ballen kweekt), sandy beach (deel van het strand waar enkel enkelingen op het strand lagen te slapen) overgestoken. Nadien begon "blankenberge plage", een deel strand met enkele straatjes met winkeltjes, eten en drank. Uiteindelijk vonden we daar ook een bankje waar er een beetje schaduw was en daar hebben we dan even genoten van het uitzicht en een slok water. We hebben nog wat verder de winkelstraatjes gedaan tot Sandra haar oog op een bekende bar/resto viel en daar Steven toch al wat honger had stelde ze dan ook maar voor om daar iets te drinken en te eten. Zo gezegd zo gedaan... We dienden wel even te wachten, maar voor de Hooters-dames heeft Steven wel wat over ;-) Na een portie boneless chickenwings en een phillisteak (beef en chicken afhankelijk van de persoon) en een long island ice tea en enkele diet pepsi's, zijn we terug beginnen wandelen. OVer een ding waren we het eens : die 2 mijl die waren wel heel lang en volgens de bordjes eerder 3 dan iets anders. Maar met zo mooi weer en toch niet te warm gaven we er niet om.
Toen we uiteindelijk in het hotel terug kwamen, hebben we nog navraag gedaan of we de kamer op zondag langer mochten houden en of de shuttle naar de terminal ging. We mochten de kamer tot 13u hebben maar de shuttle reed wel al om 11u naar de terminal, dus dienden we maar een taxi te vragen (en zei de dame .. die is waarschijnlijk ook nog goedkoper ook).
Op de kamer hebben we nog even tv gekeken, maar beide waar een beetje te moe om nog hard te volgen en dus hebben we maar wijselijk onze oogjes dicht gedaan
We besloten dan maar snel op te staan (was toen wel juist 8u door) en te douchen, te ontbijten en dan naar de shopping mall. Ook al had het hotel een shuttle service en was de mall iets van een 3 mijl van het hotel, we hebben een yellow cab (=Taxi) moeten nemen. Toen we er aankwamen was de mall nog niet open, maar niet getreurd want Sandra had een Borders op de hoek gezien. De boekenwinkel had zijn deuren al geopend en dus hebben we daar even rondgekeken maar niets gekocht. De mall bleek een stuk kleiner te zijn dan we hadden gehoopt, maar dat heeft natuurlijk ook een positief effect want dan kunnen we vroeger naar de beach :-) Sandra heeft in de mall aan de Informatie dienst gaan vragen of er geen Walgreens, CWS, .. in de buurt was en ja hoor... Om de hoek lag een supermarkt waar we de artikelen van de shoppingslijst konden kopen. We hadden niets te veel gekocht, want alles kon allemaal in de rugzak verdwijnen. Oef.. dat hebben we dan maar 'gevierd' met een Frappucino van Starbucks want voor een gewone koffie was het al veel te warm geworden.
We mochten natuurlijk niet vergeten waarom we naar de mall kwamen, maar dat hadden we tot het laatste gehouden : De Apple Store. Wij zijn beide heel tevreden want ze hadden enkele ipad's (een extreem grote ipod) liggen waarmee je wat kon 'spelen'. En eigenlijk kan je de ipad het best vergelijk met het het scherm van een kleine laptop waar je moet met je vingers opzitten om iets mee te doen, want een klavier ontbreekt. We konden er zoveel mee spelen als we wouden, maar kopen dat ging niet, want ze hadden er geen meer in stock. Een beetje teleurgesteld zijn we dan maar terug naar het hotel gereden om daar de zware rugzak uit te laden. Het is nog maar pas 3u, dus nog een mooi uur om naar het strand te gaan. We vragen even aan de receptie hoe ver de zee van het hotel ligt. Volgens de man achter de balie een kleine 1,5-2 mijl en het is heel goed te doen zei hij er nog even bij.
Met een lege rugzak, tegen de zon ingesmeerde armen en een gevulde waterfles zijn we dan op pad vertrokken: Brugje over, ocean avenue uit, volgende avenue uit. Steven vond dat we eens naar rechts moeten gaan, want altijd dezelfde baan (de hoofdbaan) met stinkende, stilstaande autos dat werd wat eentoning. De eerste straat die we effectief rechts konden nemen, liep dood op een "sheraton street", zoals je al kan vermoeden de straat waaraan het Sheraton lag. Maar dat gaf niet, want we liepen wel recht op het strand af. oei... hier loopt geen baan meer , dan maar verder op het zand. Wat hadden we toen een bekijk. Blijkbaar was springbreak bezig want het zag er zwart van studenten en we vielen duidelijk uit de toon : 2 witte scheten in lange broek - wel korte mouw - met hun schoenen op het strand. We hebben hun blikken genegeerd en gewoon de 100 meter doorgestoken om terug op een geasfalteerde boord te geraken.
Na de studenten beach, zijn we toen nog de bbq beach (deel van het strand waar om de 5 meter een bbq stond en waar gezinnen aan het genieten waren van zon-zee-bbq), de sport beach (deel van het strand waar je forse ballen kweekt), sandy beach (deel van het strand waar enkel enkelingen op het strand lagen te slapen) overgestoken. Nadien begon "blankenberge plage", een deel strand met enkele straatjes met winkeltjes, eten en drank. Uiteindelijk vonden we daar ook een bankje waar er een beetje schaduw was en daar hebben we dan even genoten van het uitzicht en een slok water. We hebben nog wat verder de winkelstraatjes gedaan tot Sandra haar oog op een bekende bar/resto viel en daar Steven toch al wat honger had stelde ze dan ook maar voor om daar iets te drinken en te eten. Zo gezegd zo gedaan... We dienden wel even te wachten, maar voor de Hooters-dames heeft Steven wel wat over ;-) Na een portie boneless chickenwings en een phillisteak (beef en chicken afhankelijk van de persoon) en een long island ice tea en enkele diet pepsi's, zijn we terug beginnen wandelen. OVer een ding waren we het eens : die 2 mijl die waren wel heel lang en volgens de bordjes eerder 3 dan iets anders. Maar met zo mooi weer en toch niet te warm gaven we er niet om.
Toen we uiteindelijk in het hotel terug kwamen, hebben we nog navraag gedaan of we de kamer op zondag langer mochten houden en of de shuttle naar de terminal ging. We mochten de kamer tot 13u hebben maar de shuttle reed wel al om 11u naar de terminal, dus dienden we maar een taxi te vragen (en zei de dame .. die is waarschijnlijk ook nog goedkoper ook).
Op de kamer hebben we nog even tv gekeken, maar beide waar een beetje te moe om nog hard te volgen en dus hebben we maar wijselijk onze oogjes dicht gedaan
Dag 1 - To fly or not to fly - Deel 5
Gisteren is de "GOOD NEWS" namiddag geworden"
- hebben we het verlossende emailtje gekregen van Delta dat de vlucht gewoon doorgaat.
- Sandra heeft officieel via haar contactpersoon uiteindelijk het bewijs dat het contract met Belgacom verlengt wordt
- Sandra heeft maar een bronchitis, en moet extra medicatie innemen voor neus-keel-oor
- De bagage is in snel tempo afgewerkt geraakt toen we uiteindelijk thuis zijn geraakt
Deze ochtend belde onze taxichauffeur "Vikse" om 6u30 stipt aan en om 7u40 waren we ingecheckt. We hebben onze zetels met extra beenruimte kunnen behouden en zijn dus super tevreden. Laten we maar wat vliegen.
Als ontbijt proberen we de nieuwe Starbucks in de vertrekhal B. Amerikaanser kan je de dag niet beginnen.
Eerste vlucht vertrekt om 10u30 en iedereen is uitermate rustig.
We hebben zoals beloofd onze exitseats. We hebben beloofd braaf te zijn, te helpen bij noodgevallen en Engels te spreken - anders mag je niet genieten van de privileges van de nooduitgang (lees meer ruimte voor lange benen).
De veiligheidscontroles zijn terug zoals net na 9/11. Na een eerste controle achter de taxfree, moet je nu een volledige controle van je bagage overleven. En met een grote fotozak en trolley met vanalles, duurt dat wel. Maar iedereen blijft vriendelijk. En dan wordt het wachten tot de kuisploeg klaar is en we aan boord mogen.
Ondanks alle hoopvolle berichten vertrekken we met een hoop vertraging, maar de wind zit mee en we zullen toch te vroeg aankomen in Atlanta. Minder dan 10 uurtjes wachten ...
Na drie speelfilms, een lunch en een snack, is het dan zover. We zetten de wielen aan de grond in Georgia - Deltaland. Hop, hop, naar de immigratie.
Blijkbaar komt onze vlucht toe op het juiste moment. Er staan nog enkele zwitsers voor ons maar geen meterslange rij zoals de laatste keer in Atlanta. Sandra heeft wel wat uit te leggen. "Where have you been?" Maar ze mag toch terug binnen. Voor de verandering laat nu de baggage op zich wachten. Nog een controle van de douane en we kunnen onze baggage terug afgeven voor de volgende vlucht.
Na alweer een veiligheidscontrole zijn we eindelijk echt welkom in de US of A, als we de dollars maar laten rollen. En dat doen we ook - een beetje. Delta bespaart en geeft op kortere vluchten geen lunch meer, enkel pindanootjes en een drankje. Dus kunnen we best de inwendige mens een beetje versterken met een hapje TexMex.
Het is ondertussen voorbij middernacht in Europa wanneer we op ons tweede vliegtuig van de dag stappen. Een enkeltje naar de vakantie alstublieft. De zitjes aan de nooduitgang waren al maanden geleden verkocht, dus zaten we wat ongemakkelijk in de "cattle class" achteraan. Maar wat maakt het uit, we zijn op minder dan twee uur van een paradijselijk strand en een schitterende cruisehaven (volgens het lokale toeristenburo).
Touchdown ... en we zijn blijkbaar niet de enige die op een cruise vertrekken. In de bagagehal is het een chaos van jewelste. Iedereen wil op het beste plekje aan de bagageband staan om als eerste zijn bagage te krijgen. Maar wat helpt het. Uiteindelijk moet iedereen toch met de zelfde minibusjes naar het hotel. Alleen waar vinden we die? Holiday Inn maakt het zelfs een beetje moeilijk. Want ze hebben drie verschillende hotels. Vind dus maar het juiste busje. Maar ook dit probleem wordt opgelost. Een zwierige chauffeuse op leeftijd komt ons oppikken. Het hotel is blijkbaar populair. Ze moeten verschillende andere mensen laten staan want geen plaats in de herberg - euh hotelbusje.
En dan is het zover, een bed. Niet te hard, niet te zacht. Dat zal deugd doen.
En wat doen we morgen? Come and see next blog.
- hebben we het verlossende emailtje gekregen van Delta dat de vlucht gewoon doorgaat.
- Sandra heeft officieel via haar contactpersoon uiteindelijk het bewijs dat het contract met Belgacom verlengt wordt
- Sandra heeft maar een bronchitis, en moet extra medicatie innemen voor neus-keel-oor
- De bagage is in snel tempo afgewerkt geraakt toen we uiteindelijk thuis zijn geraakt
Deze ochtend belde onze taxichauffeur "Vikse" om 6u30 stipt aan en om 7u40 waren we ingecheckt. We hebben onze zetels met extra beenruimte kunnen behouden en zijn dus super tevreden. Laten we maar wat vliegen.
Als ontbijt proberen we de nieuwe Starbucks in de vertrekhal B. Amerikaanser kan je de dag niet beginnen.
Eerste vlucht vertrekt om 10u30 en iedereen is uitermate rustig.
We hebben zoals beloofd onze exitseats. We hebben beloofd braaf te zijn, te helpen bij noodgevallen en Engels te spreken - anders mag je niet genieten van de privileges van de nooduitgang (lees meer ruimte voor lange benen).
De veiligheidscontroles zijn terug zoals net na 9/11. Na een eerste controle achter de taxfree, moet je nu een volledige controle van je bagage overleven. En met een grote fotozak en trolley met vanalles, duurt dat wel. Maar iedereen blijft vriendelijk. En dan wordt het wachten tot de kuisploeg klaar is en we aan boord mogen.
Ondanks alle hoopvolle berichten vertrekken we met een hoop vertraging, maar de wind zit mee en we zullen toch te vroeg aankomen in Atlanta. Minder dan 10 uurtjes wachten ...
Na drie speelfilms, een lunch en een snack, is het dan zover. We zetten de wielen aan de grond in Georgia - Deltaland. Hop, hop, naar de immigratie.
Blijkbaar komt onze vlucht toe op het juiste moment. Er staan nog enkele zwitsers voor ons maar geen meterslange rij zoals de laatste keer in Atlanta. Sandra heeft wel wat uit te leggen. "Where have you been?" Maar ze mag toch terug binnen. Voor de verandering laat nu de baggage op zich wachten. Nog een controle van de douane en we kunnen onze baggage terug afgeven voor de volgende vlucht.
Na alweer een veiligheidscontrole zijn we eindelijk echt welkom in de US of A, als we de dollars maar laten rollen. En dat doen we ook - een beetje. Delta bespaart en geeft op kortere vluchten geen lunch meer, enkel pindanootjes en een drankje. Dus kunnen we best de inwendige mens een beetje versterken met een hapje TexMex.
Het is ondertussen voorbij middernacht in Europa wanneer we op ons tweede vliegtuig van de dag stappen. Een enkeltje naar de vakantie alstublieft. De zitjes aan de nooduitgang waren al maanden geleden verkocht, dus zaten we wat ongemakkelijk in de "cattle class" achteraan. Maar wat maakt het uit, we zijn op minder dan twee uur van een paradijselijk strand en een schitterende cruisehaven (volgens het lokale toeristenburo).
Touchdown ... en we zijn blijkbaar niet de enige die op een cruise vertrekken. In de bagagehal is het een chaos van jewelste. Iedereen wil op het beste plekje aan de bagageband staan om als eerste zijn bagage te krijgen. Maar wat helpt het. Uiteindelijk moet iedereen toch met de zelfde minibusjes naar het hotel. Alleen waar vinden we die? Holiday Inn maakt het zelfs een beetje moeilijk. Want ze hebben drie verschillende hotels. Vind dus maar het juiste busje. Maar ook dit probleem wordt opgelost. Een zwierige chauffeuse op leeftijd komt ons oppikken. Het hotel is blijkbaar populair. Ze moeten verschillende andere mensen laten staan want geen plaats in de herberg - euh hotelbusje.
En dan is het zover, een bed. Niet te hard, niet te zacht. Dat zal deugd doen.
En wat doen we morgen? Come and see next blog.
Dag -1: To fly or not to fly - Deel 4
We zijn nu donderdag ochtend. De lijnvluchten zijn voor 80% terug opgestart.
Zou het dus echt gaan lukken? Gaan we zoveel geluk hebben dat onze vlucht toch doorgaat zoals gepland?
Maar nog geen 5 minuten later komt er een extra nieuwsflash....
Oei ... wat is dat nu weer "In Oostende is in de motor van een vrachtvliegtuig as gevonden"
Alles Staat weer op losse schroeven...
Een nachtje brengt misschien soelaas of misschien meer wind.
Op Dag -1 dan toch terug beter nieuws. Ook in Engeland mag er leeg gevlogen worden. Hehe.
Maar na enkele uren is het daar alweer om zeep. Een vliegtuig is halsoverkop teruggekeerd om de piloot as rook. Volgens Tomas Cook was dat loos alarm en de man stond 's middags op straat. Tja, wie moeten we geloven.
Maar we gaan toch wel eens moeten beginnen inpakken. Gisteren avond - toen het luchtruim toch al eerste vliegtuigen toeliet - hebben we dan toch maar de laatste ontbrekende dingen bijeengezocht voor de bagage. Vanavond gaan we dus zeker verder... Het zou nogal dom zijn als we niet meekunnen op het vliegtuig omdat we onze bagage nog aan het bijeenzoeken zijn.
Alleen... zijn er nog 2 kleine hinderpalen :
- we hebben nog geen email gekregen van Delta dat we "Ready for Check-in zijn", wat we normaal ongeveer 36u voor de vlucht krijgen... BLijkbaar ziet Delta het dus ook nog niet al te rooskleurig in.
- en tja ... het zal niemand verbazen, maar we mogen nog eens langsgaan bij de huisdokter... Sandra heeft een vieze hoest en serieuze keelpijn...
Zou het dus echt gaan lukken? Gaan we zoveel geluk hebben dat onze vlucht toch doorgaat zoals gepland?
Maar nog geen 5 minuten later komt er een extra nieuwsflash....
Oei ... wat is dat nu weer "In Oostende is in de motor van een vrachtvliegtuig as gevonden"
Alles Staat weer op losse schroeven...
Een nachtje brengt misschien soelaas of misschien meer wind.
Op Dag -1 dan toch terug beter nieuws. Ook in Engeland mag er leeg gevlogen worden. Hehe.
Maar na enkele uren is het daar alweer om zeep. Een vliegtuig is halsoverkop teruggekeerd om de piloot as rook. Volgens Tomas Cook was dat loos alarm en de man stond 's middags op straat. Tja, wie moeten we geloven.
Maar we gaan toch wel eens moeten beginnen inpakken. Gisteren avond - toen het luchtruim toch al eerste vliegtuigen toeliet - hebben we dan toch maar de laatste ontbrekende dingen bijeengezocht voor de bagage. Vanavond gaan we dus zeker verder... Het zou nogal dom zijn als we niet meekunnen op het vliegtuig omdat we onze bagage nog aan het bijeenzoeken zijn.
Alleen... zijn er nog 2 kleine hinderpalen :
- we hebben nog geen email gekregen van Delta dat we "Ready for Check-in zijn", wat we normaal ongeveer 36u voor de vlucht krijgen... BLijkbaar ziet Delta het dus ook nog niet al te rooskleurig in.
- en tja ... het zal niemand verbazen, maar we mogen nog eens langsgaan bij de huisdokter... Sandra heeft een vieze hoest en serieuze keelpijn...
Dag - 2 : To fly or not to fly - Deel 3
We zijn nu woensdag ochtend....
Nog steeds status quo... of toch bijna...
Sommige maatschappijen zien het wachten niet meer zitten en hebben met een testvliegtuig een toertje in het luchtruimg gemaakt... Zij zien er geen graten in om op lagere afstand en op zicht (want in het as zit metaal dat de vliegtuig electronica een deel ontregelt).
Via videoconference is er top overleg geweest tussen de lidstaten en er komt een "Belgisch compromis". Maatschappijen mogen met LEGE vliegtuigen vanaf 8u in de ochtend vliegen. Als dat allemaal goed verloopt, gaan ze voorzichtig in de namiddag terug opstarten.
Lijkt toch tamelijk positief. Maar dit geldt vooral voor lijnvluchten. Zij zijn immers verplicht om zo snel mogelijk het normaal lijnschema terug op te pikken. Misschien komt het toch nog net goed. SN Brussel Airlines gaat zelfs beroep doen op gecharterde legervliegtuigen om landgenoten op te pikken. De chartermaatschappijen daarentegen laten weten dat ze tot zaterdag/maandag geen nieuwe vluchten van uit Brussel doen en alles gaan doen om de gestrande reizigers op te pikken. De collega die in Tenerife zat zou tegen woensdagavond in Belgie zijn; de collega die naar Tunesie ging, krijgt te horen "Geen vlucht - alles wordt terugbetaald".
Laten we dus maar hopen dat alles goed loopt en dat er geen as wordt gevonden in de motoren van de lege vliegtuigen.
Wordt dus nogmaals vervolgd....
Zaza
Nog steeds status quo... of toch bijna...
Sommige maatschappijen zien het wachten niet meer zitten en hebben met een testvliegtuig een toertje in het luchtruimg gemaakt... Zij zien er geen graten in om op lagere afstand en op zicht (want in het as zit metaal dat de vliegtuig electronica een deel ontregelt).
Via videoconference is er top overleg geweest tussen de lidstaten en er komt een "Belgisch compromis". Maatschappijen mogen met LEGE vliegtuigen vanaf 8u in de ochtend vliegen. Als dat allemaal goed verloopt, gaan ze voorzichtig in de namiddag terug opstarten.
Lijkt toch tamelijk positief. Maar dit geldt vooral voor lijnvluchten. Zij zijn immers verplicht om zo snel mogelijk het normaal lijnschema terug op te pikken. Misschien komt het toch nog net goed. SN Brussel Airlines gaat zelfs beroep doen op gecharterde legervliegtuigen om landgenoten op te pikken. De chartermaatschappijen daarentegen laten weten dat ze tot zaterdag/maandag geen nieuwe vluchten van uit Brussel doen en alles gaan doen om de gestrande reizigers op te pikken. De collega die in Tenerife zat zou tegen woensdagavond in Belgie zijn; de collega die naar Tunesie ging, krijgt te horen "Geen vlucht - alles wordt terugbetaald".
Laten we dus maar hopen dat alles goed loopt en dat er geen as wordt gevonden in de motoren van de lege vliegtuigen.
Wordt dus nogmaals vervolgd....
Zaza
Dag - 4 : To fly or not to fly - Deel 2
We zijn nu maandag, binnen 4 dagen zouden we een vlucht moeten nemen en voorlopig zijn er geen vluchten. Nergens in Europa mag er een vliegtuig vertrekken of landen....
De collega van Sandra die in Tenerife zit, geniet van extra dagen verlof. De collega van Sandra die normaal vertrok naar Tunesie, zit op haar bureau met een bedrukt gezicht. Ze heeft vrijdagnammidag haar reis gaan verzetten : de nieuwe planning is dat ze woensdag vertrekt.
Maar blijkbaar ontbreken er op alle afdelingen wel enkele werknemers... Het paasverlof wordt voor hen allemaal wat langer... Sommige kregen een hotel van de reisorganisatie, anderen - mensen die alles zelf doen - moesten zelf op zoek gaan.
"Annick, is er een idee wanneer ze beginnen te vliegen"
"Neen, niet voor woensdag".
Oei, dit wordt nu wel heel nipt. Die domme aswolk wil maar niet wijken... grrrr....
Steven kijkt al maar even na bij het reisbureau... Zij bellen hem terug met slecht nieuws
"Neen, jullie reis kan niet worden teruggetaald. Sowieso wordt dit niet gedekt door een annulatieverzekering."
"Hoe? Delta zegt zelf dat de vluchten terug betaald worden, of verschoven kunnen worden."
"Ja dat klopt, maar jullie cruise vertrekt in de VS, en vaart onder Amerikaanse vlag... Een boeking is voor een specifieke afvaart. Zij vertrekken met of zonder jullie"
We gaan dus maar stoppen met schrijven van de blog en wat bidden & hopen dat er wat wind opkomt.
Wordt vervolgd....
De collega van Sandra die in Tenerife zit, geniet van extra dagen verlof. De collega van Sandra die normaal vertrok naar Tunesie, zit op haar bureau met een bedrukt gezicht. Ze heeft vrijdagnammidag haar reis gaan verzetten : de nieuwe planning is dat ze woensdag vertrekt.
Maar blijkbaar ontbreken er op alle afdelingen wel enkele werknemers... Het paasverlof wordt voor hen allemaal wat langer... Sommige kregen een hotel van de reisorganisatie, anderen - mensen die alles zelf doen - moesten zelf op zoek gaan.
"Annick, is er een idee wanneer ze beginnen te vliegen"
"Neen, niet voor woensdag".
Oei, dit wordt nu wel heel nipt. Die domme aswolk wil maar niet wijken... grrrr....
Steven kijkt al maar even na bij het reisbureau... Zij bellen hem terug met slecht nieuws
"Neen, jullie reis kan niet worden teruggetaald. Sowieso wordt dit niet gedekt door een annulatieverzekering."
"Hoe? Delta zegt zelf dat de vluchten terug betaald worden, of verschoven kunnen worden."
"Ja dat klopt, maar jullie cruise vertrekt in de VS, en vaart onder Amerikaanse vlag... Een boeking is voor een specifieke afvaart. Zij vertrekken met of zonder jullie"
We gaan dus maar stoppen met schrijven van de blog en wat bidden & hopen dat er wat wind opkomt.
Wordt vervolgd....
Dag - 7 : To fly or not to fly
Deze ochtend komt Annick, de manager van Sandra, met een verhaal aanzetten te gek voor woorden. Haar partner & zij hadden naar een collega met verlof in Tenerife een sms gestuurd "Geniet van je verlengd verlof, want je er zijn geen vluchtten meer".
Waar heeft Annick het in hemelsnaam over...
Dus het ze begin te vertellen:
"Brussel Airlines gaat zijn vliegtuigen allen aan de grond houden"
"Is er een staking? "
"Neen hoor... Een veiligheidsmaatregel"
"Veiligheidsmaatregel?"
"Ja, er is een vulkaan die uit een winterslaap is ontwaakt en zijn aswolk hindert Europa"
Eerst dacht Sandra dat het nog een grap was.
Terwijl ze op het web begint te surfen, stuurt die collega een SMS naar iedereen dat hij voor maandag er niet zal zijn. Zou het dan toch waar zijn?
Er komt ook een officiele communicatie. "Europese luchthavens worden verplicht gesloten voor een ongekende termijn."
Een andere collega vertrekt normaal zaterdag op verlof naar TUnesie... en die neemt direct contact op met reisorganisatie. Daar krijgt ze te horen dat het zou kunnen dat de vlucht wel nog doorgaat.
Annick schiet in de lach... en zegt "Neen neen, het luchtruim is dicht voor dagen".
Na "to car or not to car", begint nu duidelijk een periode van "to fly or not to fly".
Voorlopig gaan we het nog niet aan ons hart laten komen want er nog een hele week tussen.
Het is mooi weer, dus gaan we genieten van het weekend.
Maar een ding is zeker... Wordt vervolgd
Zaza
Waar heeft Annick het in hemelsnaam over...
Dus het ze begin te vertellen:
"Brussel Airlines gaat zijn vliegtuigen allen aan de grond houden"
"Is er een staking? "
"Neen hoor... Een veiligheidsmaatregel"
"Veiligheidsmaatregel?"
"Ja, er is een vulkaan die uit een winterslaap is ontwaakt en zijn aswolk hindert Europa"
Eerst dacht Sandra dat het nog een grap was.
Terwijl ze op het web begint te surfen, stuurt die collega een SMS naar iedereen dat hij voor maandag er niet zal zijn. Zou het dan toch waar zijn?
Er komt ook een officiele communicatie. "Europese luchthavens worden verplicht gesloten voor een ongekende termijn."
Een andere collega vertrekt normaal zaterdag op verlof naar TUnesie... en die neemt direct contact op met reisorganisatie. Daar krijgt ze te horen dat het zou kunnen dat de vlucht wel nog doorgaat.
Annick schiet in de lach... en zegt "Neen neen, het luchtruim is dicht voor dagen".
Na "to car or not to car", begint nu duidelijk een periode van "to fly or not to fly".
Voorlopig gaan we het nog niet aan ons hart laten komen want er nog een hele week tussen.
Het is mooi weer, dus gaan we genieten van het weekend.
Maar een ding is zeker... Wordt vervolgd
Zaza
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
