D10 - Terug naar de beschaving

Hallo lieve lezertjes,

Vandaag is een dagje op zee.. dit betekent alles kan en nog meer NIETS moet. We begonnen op de beste manier: Lekker lang uitslapen (tot 9u voor zij die denken dat we dan de dag half laten voorbijgaan). We trokken direct badkledij aan: Sandra haar badpak en ik mijn NoNoKini.  We namen het ontbijt in de stralende zon en dachten aan wat we allemaal gingen doen. Sandra had een schitterend idee en dus dat deden we dan: we slenterden naar het H20 gedeelte, zochten ons de perfecte stoel uit, legden onze handdoeken erop en gingen erop zitten. Deel een van de opdracht volbracht. Tweede deel was nog gemakkelijker: we bestelden ons wat frisdrank, want Sandra vond dat we voor 11u geen aperitief mochten drinken. Deel drie werd dan ook direct ingeleid: we nemen de aaipad en lezen ons boek verder, spelen onze spelletjes en dommelen in. Ahja..  Bijna iets heel belangrijk vergeten.. Sandra diende zich ook wel af en toe wat in te smeren. Na een tijdje draaiden we ons eens om zodat we onze andere kant wat in de zon konden laten zitten, en zo ging het laat in de namiddag door.  De enige keren dat we onze plaats verlieten was voor een snelle boomstop, een frisse douche of een snel plons in het zwembad.



Tegen zessen werd het dan toch eens tijd om aan onze valies te beginnen denken. Sandra begon ook een beetje homesick te worden denk ik want ze vroeg een Stella Artois om mee te nemen naar de kamer. Erg hé? Een uurtje later was alles netjes op de juiste plaats ingepakt en konden we bijna wat verder gaan genieten van het brandend zonnetje. Sandra checkte nog even het gewicht en lachte: ze mag 50lbs meenemen en het weegschaaltje gaf 48lbs aan. Dit betekenden dat we niets dienden te herpakken en dat we direct konden genieten. Om niet over en weer te hoeven lopen, bleven we lekker op het balkon van onze kajuit zitten. Het was er zo zalig dat ik denk dat zowel baasje als ik inslaap zijn gedommeld.

Tegen achten kregen we dan een heel klein beetje honger en vonden we dat we beter snel onder de douche konden springen en dan wat eten op snuffelen. Iets na negenen hadden we onze brekkies en onze stukjes pizza en kip binnengespeeld en konden we aan de avondshow beginnen. Voor vanavond hadden we niet iets gereserveerd dus we gingen gewoon onze neus en onze oren volgen. We belandden in de club waar de ‘Howl of the moon’ speelde: twee piano’s die tegen elkaar opspeelden en mensen konden – mits een kleine tip – gelijk welk nummer aanvragen. Er hing een super sfeer en we geen van beide wou er echt weg. We dienden wel even snel over en weer naar de kamer te gaan  om onze bagage te finaliseren en de valies tegen 11u buiten te zetten. 

Nadien keerden we terug naar de club en bleven daar plakken tot het dicht ging.   Gelukkig deden ze de club tegen 12u30 de club toe, want anders zouden we daar nu nog zitten. We poetsyen snel onze tanden, hingen de ontbijtkaart aan deur en kropen in ons bedje.

Voor ik mijn oogjes doe deed heb ik dit super kort verslagje gemaakt


SLAAPWEL

D9 - Cozumel

Hola, ¿cómo estas?

Vandaag stonden we lekker laat op want de boot kwam maar in Mexico tegen 10u. Lekker rustig ontbijten en de zak klaarmaken.  Toen we van de boot mochten was er precies ergens iets gratis te verkrijgen: iedereen wou tegelijk weg wat natuurlijk niet zo goed lukte.

Vandaag gaan we 3 dingen doen: de ruïnes van Mayas bekijken, een beetje siteseeing doen en dan een uurtje of zo op de mooiste Beach.  Samen met zo’n 200 andere stonden we braaf in de rij te wachten. We werden in groepjes van 50 gedeeld zodat we op de bus zouden passen. Sandra en ik kregen het gezelschap van een oudere dame. Tegen het einde van de trip wisten we zowat alles van haar: ze was getrouwd maar haar man wou niet mee op deze uitstap, haar zoon en zijn vriend (want hij viel in voor zijn verloofde die het plots uitmaakte), … Barbara de gids was heel communicatief en vertelde ons allerlei super interessante dingen van haar eiland.. Het was echter zoveel dat mijn oortjes beginnen flapperen zijn en dat ik … in slaap gevallen ben. Sorry Sandra, maar ik weet het niet goed meer.

Eerste stop waren de ruïnes.  We kregen een tijdelijk gids, zodat Barbara met haar moeder (die blijkbaar ook op de bus zat) wat tijd kon hebben. Onze gids vertelde met veel plezier waarom het eiland zo belangrijk was voor Mayas.  Voor de Maya was dit een zeer heilige plaats, het eiland was gewijd aan de godin Ixchel : IX betekende vrouw in het Mayaans en Chel betekende wit of blank gezicht .. Ja,  ik vermoed dat jullie al weten wat wij deze god noemen : de Maan. .Oorspronkelijk leefden er 40.000 Maya, maar aan het eind van de zestiende eeuw was het eiland bijna helemaal verlaten.

Na 2u diende we terug op de bus te zijn om onze rondrit verder te zetten.  We reden via rustige wegen tot aan de kust en reden tot aan het Chinquero strand. Het was een super mooi strand met een heel blauw gekleurde zee. Ik vroeg aan Sandra of ze hiervoor speciale verf gebruikten, maar blijkbaar was dit allemaal puur natuur.  Barbara had ons aangeraden om eerst iets te eten en daarna pas het water te verkennen. Die Barbara was een heel slimme mevrouw hoor, want zo konden we direct gaan zitten aan een tafeltje.

Sandra twijfelde wel even … waarom? Wel je kon er niet met plastiek betalen en Sandra had maar 5 $ cash in haar zakken… Hoe kun je dat nu doen Sandra : we moeten toch ets eten en drinken : (2 zussen die blijkbaar steeds net dezelfde excursies hadden gekozen deden teken dat we naar hen moesten komen). Sandra ging bij hen zitten en vertelde dat ze dus geen cash mee had en dat het restaurant blijkbaar enkel cash wou. Die 2 dames hadden blijkbaar al zoveel plezier met mij Sloefie gehad, dat Sandra voor enkele uurtjes 20$ mocht gebruiken. Sandra was gelukkig en ik was trots: dank zij mij konden we eens een echt taco eten. We aten alle 4 iets verschillend : Sandra nam tacos met kip, de eerste mevrouw nam tacos met vis, de tweede mevrouw nam een stukje verse vis en ik… ik nam enkel nachos. Mmmm  Ik moet zeggen het is wel totaal iets anders dan onze tacos of nachos. Na onze lunch gingen we even op het strand zitten en namen we nog enkele foto’s. Spijtig genoeg was het heel snel heel laat en dienden we ons te haasten naar de bus om naar het schip terug te rijden.

Eens op het schip was alles netjes gepland: eerst iets lekkers drinken, dan de douche onder, nog iets gaan drinken op het dek en dan snel iets knabbelen.  Nadien was het SHOWTIME. Eindelijk zagen we de blauwe mannetjes terug.. Sandra had er al dagen over gepraat en gedroomd en nu .. zagen we ze weer. We hebben ons een kriek gelachen en genoten van de muziek. Na de show kwamen ze nog even hallo zeggen en ik moest zeker een foto met een van hen nemen. Ik ben niet zeker dat hij goed gelukt is …maar ik ben dan ook maar een hond.












Nadien was het tijd om... de blog te schrijven en dodo te doen.

Hasta la próxima, nos vemo

Sloefie

D8 - Grand Cayman

Hello lieve Belgen en natuurlijk lieve niet-Belgen,

Vandaag stond de wekker wel heel vroeg en ook vandaag werd er veel te vroeg op de deur geklopt. Maar we zullen het positief beschouwen, we zouden ons zeker niet overslapen 

Voor 8u diende we klaar te zitten in het theater want dat was het beginpunt van de volgende daguitstap. Vandaag waren we niet  gedokt en dat betekende dus dat we met de kleine bootjes naar de kade dienden gebracht te worden. Allez zo ging het toch altijd bij de vorige boten, maar hier dus niet. Hier werden extra grote boten die tot 300 mensen tegelijk konden vervoeren gebruikt. “Eigenlijk wel begrijpbaar hé Sloefie, als je weet dat er meer dan 4000 man op de boot zit” vertelde Sandra. We zochten ons een goed plaatsje uit en genoten van het uitzicht.

Eens aan land was het toch ene beetje raar hoor. We dienden onder de gele tent te gaan staan en we zijn daar wel een uur blijven staan. En dan begon iedereen plots te wandelen: de ene ging naar links, de andere naar rechts… Gelukkig had Sandra goed opgelet en werden we veilig naar het busje gebracht. Oeps.. we zijn met 36 en een baby en het busje kan maar 30 personen vervoeren… Tja, dan zullen we de andere bij andere bussen bijduwen. Sandra zat in zo’n bijbus maar ook al waren we later vertrokken we waren wel als eerste in de ‘club’. Daar kregen we de uitleg dat we eerst gingen sporten, daarna pas rusten. We dienden de rugzak, de kledij en sandalen in een grote houten doos te steken welke dan vast ging. Enkel de camera’s (die nat mochten worden) en IK mochten mee. Aja, ik had nog een extra veilig zakje waar ik alles kon zien en toch niet kon in nat worden. JIPIE


Daar Sandra alleen was, ging iemand van het personeel met haar mee. Een oude versleten meneer die probeerde Engels te praatte, maar waarvan we niet veel begrepen.  We stapten in onze kajak en weg waren we ... we dienden immers de groep te leidden tot aan het strand waar we gingen snorkelen.  We hadden wel duidelijk wat snelheid want alle anderen volgden op grote afstand. Eens aan het strand aangekomen sprong die mijnheer uit de boot en trok ons op het droge..  Daar dienden we dan te wachten op de anderen. Eens iedereen er was konden we onze flippers aan doen en kregen we ook ons masker. Jipie, ik ga mee naar de visjes kijken. Eten geven kon ik niet doen want dan diende ik mijn veilige cocon te verlaten en dat zag ik nu echt niet zitten.


Na een halfuurtje zwommen we terug naar de kajak om zo de weg terug te varen. Eens we daar waren mochten we ons snel wat afspoelen, we kregen onze spullen terug en we konden gaan rusten : iedereen mocht zich een strandstoel uitzoeken en daar lekker een uurtje gaan op slapen. Niet veel later kwam een lieve dame ons een rumcocktail brengen en konden we dan genieten van het strand. Natuurlijk niet te lang want we dienden te zorgen dat we terug naar onze grote boot geraakten.

De terugweg ging snel en zonder problemen. Sandra had al besloten wat we gingen doen.. alsof het een verrassing was : snel naar de kajuit, andere zak (met de leesboek) oppikken en naar het dek gaan slapen. De obers hebben ons onze dagelijks drankjes gebracht: een cola light zonder ijs en een LIIT. Rara, voor wie is wat :P 

Sandra is even over en weer naar de kajuit gelopen om de GoPro op te zetten om zo ook van deze stad afscheid te nemen in stijl.  Nu dat alles onder controle was en onze boek juist uitgelezen was, konden we een tukje doen

Tegen 18u maakten we ons klaar om in het steakrestaurant Cagneys te gaan eten. We namen daar een patatsoep en een New York Strip. Maar ik denk dat Sandra niet te veel honger had, want ik heb heel veel van de steak mogen opeten : perfect gebakken en lekker mals ... het was alsof het een stuk boter was dat gewoon kon smelten op je tong .

Nadien zijn we terug naar de Second City gaan kijken. Deze keer was het echter minder goed en niet zo grappig. De onderwerpen, voorwerpen, … die ze dienden te gebruiken waren waarschijnlijk niet zo makkelijk.. dus foei foei publiek.

Tegen 8en waren we terug in onze kajuit.. maar er was nog geen towelvriendje . dan ben ik even gedag gaan zeggen bij mijn andere vriendjes.  Daar Sandra moe aan het worden was, begonnen we aan de avondroutine : Sandra copieerde de foto's en filmpjes en jullie dienaar schreef zijn verhalen neer.

En  nu.. is het slaapjestijd..

Tot morgen
Sloefie (en de slapende Sandra)

D7 - Jamaica

Hey,

Deze ochtend stond onze wekker om 7u30 zodat we rustig konden ontbijten en dan naar de afspraak gaan.  Maar wie stond er al op de deur te kloppen om 7u00,  juist room service met wat brekkies en drank. Ik vond dat eerst niet zo leuk, want betekende dat ik Sandra niet kon wakker knuffelen… maar toen ik die lekkere corn flakes stukjes zag en mijn melkje was ik het snel vergeten.

Vandaag gaan we de eerste keer aan land. De kapitein loodste het grote gevaarte mooi tot aan een dok van Ochos Rios in Jamaica en dan mochten we per groepje het schip verlaten. We werden vriendelijk ontvangen door allemaal mensen die al veel langer in de zon hadden gezeten dan Sandra.  Dus zo zou Sandra er ook uitzien na een maandje hier? We werden naar een bus gebracht en ik mocht de copiloot van de dag zijn. De mevrouw die alles ging vertellen wou immers ergens in het midden staan, zodat iedereen haar goed kon horen. Nato, volgens mij iemand die al op pensioen diende te zijn,  werd mijn vriendje van de dag. Maar die sprak zo een raar taaltje, ik begreep er niets van  ik antwoordde “Yaman, yaman, yes yes”.

Nato reed ons heel rustig en veilig tot aan de Green Grotto, een blijkbaar wereld bekende grot. Eens daar gingen we naar de ingang. Amai, het was daar warm, .. we telden allemaal af naar de wandeling in de grot want die zou lekker fris zijn.  Eerst dienden we een papierke te tekenen dat we op onze eigen verantwoordelijkheid zouden vallen en niemand de schuld geven als we een been braken.  We kregen nadien allemaal een helm op en dan vertrok de toch in de grot van Jamaica.


We werden bijna direct begroet door vliegende vampiers. Sandra stelde me gerust dat het geen vampiers waren, maar vleermuizen. Ze vertelde me ook dat in elke grot je wel vleermuizen vind, want dat hat hun natuurlijk had-1-tent. Ik vroeg wat zo een tent was , en ik kreeg de uitleg dat het ‘had-1-tent was maar habitat.. hun natuurlijk leefwereld.’

De gids vertelde ons dat deze grotten door verschillende volkeren werden gebruikt: Columbus zou het vee er in weg gestoken hebben, rijke burgers staken hun slaven erin, piraten hun rum. Voor het terug hersteld werd in zijn natuurlijke staat, had het ook nog dienst gedaan voor feestzaal met een podium, een dansruimte en een bar. Maar blijkbaar was dat niet zo een goed idee geweest, want de muziek en de op en neer springen tijdens het dansen deze stukken van de grot instorten. Dus bye bye nachtclub en welkom nachtdiertjes.

We wandelden door de grotten, soms moest Sandra zich wel heel hard bukken en soms hoorde je “krsssss”. Ik ben een beetje gaan rondsnuffelen en vond dat het de rugzak van Sandra was die soms tegen de rots schuurde.  De gids toonde ons Pluto,  een haai,  een konijntje en een vos… Neen die woonden daar niet, maar door de schaduw van de rotsen kwamen ze wel tot leven.

Sandra had wel gelogen hoor, want het was daar alles behalve koud.  We daalden af tot het diepste punt via een kleine trap en dan werd het plots helemaal zwart.  Ik moest niet beginnen waken vertelde Sandra, want ze deden dit expres: zo konden we ondervinden hoe de slaven die hier weken zaten zich dienden te voelen. Als je iets te ver wandelden zat je in een meertje of zat je tegen de rots… gezellig is anders.  Maar daar was “Batman to the resue”. Raar maar waar, door het spelen met licht kwam daar plots het bekende teken van Batman tevoorschijn.

Nadien werd het licht terug aangestoken en konden we veilig naar boven en buiten wandelen.  De gids vertelde ons dat de zee vroeger tot aan de grot kwam, want overal omheen de grot zag je de overblijfselen van een koraalrif. We kregen nog even de tijd om een boompje te gaan opzoeken en dan gingen we shoppen. De mevrouw vertelde dat we op 2 plaatsten gingen stoppen : eerste de verplichte stop bij de Diamanten winkel waar we 10 min max zouden vertoeven; nadien gingen we naar het lokale Wijnegem shoppingcenter waar we 20 min zouden blijven.  Sandra heeft wat windowshopping gedaan want het was duidelijk een toeristenval. Allemaal souvenier- en rumwinkels en als ze het niet hadden in hun winkel dan gingen ze het wel bij de buren snel halen.

Toen we werden afgezet bij de pier was ik blij terug te zijn:  Amai was dat een gevaarlijke uitstap geweest. Snel terug naar de kajuit onze zwemkleding en een goed plaatsje zoeken op het dek in de schaduw. We lazen en beetje en vielen snel in een slaapje. Tegen 6u zijn we terug naar de kajuit geslenterd om daar ons klaar te maken voor de avond: een show en een lekker stukje vlees.

Om 7u begon de grappenshow van Second City. Dat is een groep die vanuit Chicago wordt gestuurd en die improvisatie doet. Soms waren er woord spelingen die we niet helemaal begrepen, maar met de meeste stukken hebben we ons kostelijk geamuseerd.  Nadien gingen we naar het restaurant Moderno. Dit restaurant laat je toe om 10 verschillende soorten vlees (en vis) te laten proeven op steeds een verschillende wijze en je mag zo veel je wil eten. Hiervoor krijg je een kaartje met 2 kleuren: een groene en een rode kant. De groen duidde aan laat maar komen die gegrilde dingen, terwijl het rode de mensen vertelde we geven ons over.

Nadien gingen we terug naar de kajuit... Sandra kopieerde snel de foto's en filmpjes van de dag .. en ik schreef mijn dagelijks verslagje…

PS. Zoals jullie zien heeft de organisatie rekening gehouden met de terechte opmerkingen en suggesties : )

D6 - Zon, wind en golven

Ciao,

Vannacht hadden we onze klok een uurtje moeten terugdraaien, dus we zaten nu weer met 6 uren verschil. Niet dat dit veel uitmaakte, want hier geldt enkel de ‘ik heb zin in’ tijd.  Deze ochtend waren we later dan anders wakker en begonnen we onze dag met op het balkon wat te vertoeven.  Sandra las nog wat in haar boek terwijl ik een sudoku volschreef.

Rond 10u gingen we dan uiteindelijk uit de pyjama en deden we onze Zonnekleren aan. Vandaag gingen we eens op het bovendek eten, maar dicht tegen de animatie. We dienden immers nog wel wat dingen te boeken … Dus snel een ontbijtje en naar de de box office. Daar besloten we van elke activiteit toch eentje te doen: we zouden zo eens helpen een moord op te lossen, we zouden eens naar de "legends in concert" gaan luisteren, eens naar de "comedy club" gaan en als laatste ook natuurlijk naar de blue man groep. Sommige weten dit al, maar Sandra is een beetje verzot op die laatste: de blauwe mannetjes die muziek maken op buizen.  Daar dit pas voor vrijdag is ga ik nog niet te veel verklappen.

Nadat alles geboekt was gingen we snel naar het 18de verdiep waar het zonnedek gelegen is. Je kan er niets van eten of drinken vinden, enkel wat ligstoelen. Sandra vond er net eentje die leegstond en daar nestelden we ons.  Daar we wel op tijd dienden te zijn om de moord op te lossen, werd de iPad als wekker ingesteld. Zo konden we beide wat lezen of nog wat bijslapen. Ik verklap lekker niet wie wat deed :-)

Om 12.30 stonden we dan klaar voor de show: we waren getuige van een moord op het schip. Er waren 3 verdachten en 2 inspecteurs. Op basis van begrippen die uit het publiek kwamen, dienden de 5 spelers het verhaal te bouwen. Het was best wel grappig, en we amuseerden ons heel kostelijk. Het eten dat we in tussentijd kregen was ook wel lekker, maar we hadden meer oog voor de details van het spel.

Na de show gingen we terug naar de H20 om ons daar in een van de zetels te zetten. We bestelden ons een LIIT en een cola light en lazen ons boek verder. Elk uur kwam er iemand onze glazen vullen – neen niet altijd met een LIIT – maar de obers zorgden er voor dat we niet omkwamen van de dorst.
Om 5 hielden we het voor gezien, we hadden immers niet veel tijd meer om ons klaar te maken voor de avond. Tegen half zes dienden we in het Italiaans restaurant te zijn zodat we voldoende tijd overhadden om rustig tot aan de volgende show te wandelen. In de show zagen we bv Adele en Mevr Franklin enkele van hun bekendste nummers zingen. Het was een leuke afsluiter van de dag.
Sandra is nog even een blaadje in haar boek aan het lezen terwijl ik deze blog afschrijf. En nu gaan we beide onze oogjes toedoen en wat bomen op zoeken.

Sloefie

D5 - op volle zee onder de warme zon

Goede avond liefste lezers en hondenvrienden,

Vandaag was de eerste dag op volle zee. Dit betekent: niets moet, alles kan... en nog meer. Tijd bestaat niet meer. Vanochtend hebben we ons nog 2 maal omgedraaid vooraleer we vonden dat het tijd was om op te staan. Nadien hebben we ons in alle rust klaargemaakt en de ‘strandzak’ klaar gemaakt.  Na het ontbijt onder de zon zochten we ons een plaatje in alle rust en toch in de zon. We vonden dit al snel in de H20 club, waar we gisteren ook al wat hadden zitten genieten van de zon.

Regelmatig zorgden we ervoor dat we niet te hard uitdroogden: zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant. Rond 4en vonden we het wel wat welletjes en zochten we een beetje schaduw op. Om 6u hadden we afgesproken in een restaurant dus na onze aperitief werd het tijd om in de kajuit snel een douche te gaan nemen en wat deftigere kleding aan te trekken. Om 6u stipt stonden we voor het restaurant de Teppanyaki. Sandra (en ik) werden verwelkomd door een Aziatische mevrouw en we werden naar onze plaats geleid. Samen met 8 anderen mensen zaten we in een halve cirkel rond een kok die met gereedschappen op het vuur goochelde. Het was leuk om te zien en het vleesje was ook wel heel lekker.

Na het lekker eten, nam Sandra nog een drankje mee naar de kamer. We trokken onze pyjama aan en gingen nog even op het balkon zitten.  Terwijl Sandra nog even genoot van een paar bladzijden in haar boek, schreef ik deze blog.  Ik geef toe hij is veel korter dan de vorige dagen, maar ik kan moeilijk beginnen uitleggen hoeveel keer we onze omdraaiden in de zon of ons insmeerden 
Nu dit nog snel online zetten en ik mag weer vertrekken naar dromenland…

Tot morgen  Sloefie

D4 - we zijn back on track in het verlof

Aloha,

Deze ochtend werden we wakker zonder wekker, dat hoefde ook niet want vanaf vandaag waren we officieel in verlof. We hadden onze bestemming uiteindelijk bereikt en hadden nu maar 1 ‘must do’ meer: op tijd op de boot zijn. Dat kon niet zo moeilijk meer zijn na alles wat we al meemaakten deze afgelopen dagen.

We wasten onze pootjes onder een hemelse douche en begonnen dan aan het zoeken: jaja,  vind jij misschien alles snel terug in zo’n grote ‘kamer’ waar er 701 plaatsen zijn om iets te leggen? Sandra vond alles tamelijk snel terug… enkel haar GSM had ze ergens gelegd dat ze niet meer wist. Sloefie de speurhond mocht daardoor zijn kwaliteiten nog eens boven halen  . Ik heb alle hoekjes afgezocht en mijn neus liet me niet in de steek: ik vond hem en kwispelde blij.

Nu dat alles zijn oorspronklijk plaatsje terug had in genomen, was het tijd voor wat brekkies voor mij en een lekker melkje. Sandra zocht waar ze zin in had op het buffet en we aten samen rustig en gezellig alles mooi op. Sandra ging nog een refill halen en dan was het tijd om afscheid te nemen van dit leuk hotel.

We brachten onze bagage naar beneden, checkten uit, kregen direct ene taxi en .. weg waren we. Een kleine 5 minuten later stonden we dan in de haven aan de boot. Amai, zo’n groot ding, blijft dat drijven? Hopelijk hebben ze daar veel herkenningspunten want ik ga anders toch een beetje verloren lopen. Oei, oei.. daar begint het al : “mevrouw, locatie A of B? Wat staat er op je papieren?”  Samen met die bagagedrager bekeken we het papier en we moesten naar “B”. Tuurlijk daar waar de meeste mensen stonden.  We namen afscheid van de valies.. tot straks blauwtje.. je zal je niet eenzaam voelen hoor tussen al die anderen.

We geraakten snel binnen en dienden dan door de security te gaan. De trolley werd op een loopband geplaatst, de handtas ook en we wandelden door de metaaldetector.  De handtas kwam snel door, maar de trolley die bleef maar weg.  Een groep van 4 dames kwam ook al door en ook die kregen hun handbagage niet terug.  “Sandra, wat heb je nu weer uitgestoken?” “Niets Sloefie, ik diende mijn laptop er ook niet uit te halen.. alles mocht erin blijven zitten”. In de andere rijen ging alles super vlot vooruit en wij stonden daar maar te koekeloeren. Sandra begon een beetje ambetant te worden, want dit moest wel allemaal verlof voorstelen en het ene na het andere ging fout. Uiteindelijk was de pc van de machine blijkbaar gecrasht en hadden ze nog net haar handbagage kunnen zien, en hadden ze in de de volgende iets raars gezien. Wisten die mensen veel dat die 5 kiekens niet samen waren  :)

We dienden op eer en geweten ook te melden dat we niet met Ebola in contact hadden geweest, geen verkoudheid hadden, … Nadien mochten we ‘inchecken’, dat moet toch vlot gaan he. Dat dacht je maar: een jong meisje wist niet goed wat ze diende te doen met 2 soorten identiteitsbewijzen. Ofwel ben je Amerikaan of wel ben je Belg, maar hoe moet je de gegevens van een mengelmoesje. Ik heb het al meerder malen gezien en het is tamelijk eenvoudig hoor mevrouw: jullie moet gewoon weten dat ze ‘Amerikaanse’ want anders moeten jullie veel te veel papierwerk extra invullen; op de luchthaven moeten ze eerst aanduiden dat ze Belgische is en dan aanvinken dat ze toch Amerikaanse is… Het verschil tussen het alles: het opgeven van een adres in Amerika of niet. Ze mogen je blijkbaar als Amerikaan niet meer vragen waar je woont. Als buitenlanders moeten ze dat vragen voor veiligheidsredenen.   Enfin, die jufrouw wou niet naar mij luisteren en Sandra mocht al helemaal niets zeggen. De juffouw diende haar baas er bij te halen, die haalde er dan nog zijn baas en uiteindelijk stonden ze daarna met 4en te koekeloeren naar ‘Hoe vullen ze zoiets in’.  Raar zenne, maar dit is toch niet zo uitzonderlijk. Ze namen de beslissing van enkel de gegevens van de greencard te gebruiken… Moesten ze daar zo lang over nadenken.. ik had het dat jong spul toch al gezegd van de eerste minuut…  “Sloefietje, kalm.. niet iedereen weet dat jij een superhond bent hé.” We mochten dan toch door naar de vertrekhal waar ze net begonnen waren om mensen aan boord te laten. Deze keer mochten we niet voorsteken. Het ging echter heel vlot en zo’n half uurtje later stonden we dan op het schip.  (ik ga je morgen wel wat uitleg geven over het schip, maar ik moet wel eerst mijn weg zelf een beetje vinden hé)

We wandelden wat over de dekken van het schip om zo toch iets van herkenningspunten te krijgen. Sandra had wat dorst gekregen en dus vonden we dat we maar – wat we toen dachten – het hoogste dek te gaan en daar al een biertje of zo te drinken.  Zo gezegd zo gedaan. Terwijl we van de Corona (want er was niet veel anders op dat ogenblik beschikbaar) genoten, kwam de zon af en toe al eens piepen.  “OMG”. Zo veel volk dat op de boot zit : Kleine kinderen met hun ouders dat maakt wat kabaal. Maar dan heb je de tieners, studenten die alles te gelijk willen doen en dus vooral willen opvallen. Sandra vroeg aan een van de obers of er altijd zo veel jongelui aan boord waren. De ober antwoordde dat het gelukkig maar een week om de x maanden zo is… Sandra vroeg dan maar heel voorzichtig waarom. Blijkbaar is het Spring Break, wat betekende dat allen scholen en universiteiten een weekje verlof geven. Een beetje zoals ons carnavalverlof maar dan op een ander tijdstip.  LAP, Sandra heeft weer goed gekozen. Ik herinner me nog die ene dag op de boot van Holland America: de boot deed 2 grootsteden aan die dichtbij elkaar lagen en de menigte die toen aan boord kwam had enkel tot doel ‘PARTYEN’. Hopelijk is dit nu niet heel dit verlof het geval.

Sandra besloot actie te ondernemen en op zoek te gaan naar gegarandeerde rustpunten op de boot. We wandelen naar het einde van het dek en vonden daar een 18+ gedeelte : enkel volwassen mogen hier komen (en ik het hondje van een volwassene ook). Het had een eigen zwembad, een eigen bar, een eigen snackbar, en nog ligzetels ook. PERFECT voor ons dus. 

Daar het bijna 1 uur was, waren we wel wat nieuwsgierig of we nog niet in onze kajuit konden. We daalden dus via de trap de verdiepen af. Allez dat was het plan  We kwamen echter na 1 verdiep de Spa tegen en dat wou Sandra wel zeker eens bekijken. Na die rustgevende massage van gisteren en de herinneringen aan de vorige SPA's  op verschillende boten, zou dit ook wel een mogelijk rustpunt zijn voor Sandra. We bekeken alles en we namen een speciale offerte aan: 7 dagen ongelimiteerd naar de sauna, stoombad, warmtebedden, … voor de prijs van 3 dagen.  JIHOE, we gaan hier gaan genieten op de boot.

We zijn aan onze kajuit geraakt hoor.. Ze is helemaal anders opgebouwd dan die van de HollandAmerika : geen badkamer apart maar ingewerkt in de kamer, geen enkele rechte muur,… maar wat een uitzicht. Sandra wou eens op het gat van het schip zitten. Ze hadden haar gewaarschuwd dat je dan wel de meeste schokken voelden, maar ze wou het proberen. En amai.. hier ga ik toch uren zitten wegdromen hoor.

We staken de trolley en handtas veilig weg. We hadden nu al een goede plaats om te zonnen gevonden, een goede plaats voor te relaxen… het volgende was dan ‘communicatie’. Wetende hoe Sandra flipte in die dagen dat er totaal geen netwerk was, moeten we zeker zijn dat ze dit heeft. IK wil geen scenes met haar .  We zochten het internetcafe op en namen daar een bundel pm te kunnen surfen.  Jiha.. ik ga mijn verhalen online kunnen zetten   

We wandelden verder en zagen toen een mijnheer waarbij je alle restaurantreservaties kon doen. Sandra vroeg aan die mijnheer waarom ze wel een sticker had voor ‘ongelimiteerd drinken’ maar niet voor de ‘specialiteiten restaurants’ want beide zaten in de reservatie inbegrepen.  De meneer begon in zijn papieren te snuffelen en plots kreeg Sandra haar tweede sticker. Hij verontschuldigde zich in naam van de maatschappij dat ze een foutje hadden gemaakt .. Sandra zei dat het niet erg was, maar dat ze het gewoon even diende te begrijpen. Ze maakte tegelijk ook gebruik van de mijnheer om een restaurant voor morgen te kiezen de “Teppanyaki”.

Oei Sandra… je moet je gaan klaarmaken want je hebt voor vanavond nog een show met eten geboekt. Wij haasten ons naar de kajuit maar daar was nog geen bagage te zien. Wat nu.. “ Sandra je een beetje opfrissen en dan hopsake naar beneden. Je moet daar op voorhand zijn als je een goede plaats wil hebben.”  Het was een klein circus waarbij je als toeschouwers echt met je neus op de kunstjes zat te kijken. Terwijl kreeg je nog lekker eten ook… Het was een mooie afsluiter van de lange dag.  Terwijl was ik stilletjes aan het hopen dat mijn vriendje er toch zou zijn. En ja hoor... daar stond hij mooi op wacht voor de deur.  Jipie.. het verlof kan beginnen.

Sandra heeft toen haar kleding allemaal een plaatsje gegeven terwijl ik bezig was met deze blog. Nu gaan we beiden stoppen en in ons bedje kruipen.

Slaapwel lieve lezertjes

D3 - Miami here we are finally

Hallo ,

Ik heb zwaar overtime gedraaid vannacht, want ik wou Sandra toch het gevoel geven dat alles onder controle was en dat ik haar wel op tijd zou wakker maken.. Maar ik ben echt miet zeker of ze veel geslapen heeft hoor.  Na iets meer dan 3u met de lichten uit in bed liggen, stond Sandra op. Ze gaf me een lange knuffel en ik gaf haar een likje terug. "Allez Sandra.. De douche onder zodat we met de eerste shuttle uit dit horror ding wegraken."

Om kwart voor vijf stonden we dan gepakt en gezakt klaar om met een shuttle terug  naar een veilig locatie te gaan. Nog minstens 8 anderen hadden hetzelfde idee, dus het zou moeten lukken als het een deftig busje was. Het werd 5 uur en buiten dames in een zeer "speciale" outfit was er nog niemand toegekomen of vertrokken.  Tien minuten later melde de mevrouw aan de receptie dat de chauffeur net gebeld had en dat hij er zeker zou zijn binnen max 5 minuten. Sandra wachtte nog 15 minuten en ging dan tot de receptie. De mevrouw zou nog eens bellen.  

Eindelijk... Het was net half zes en er kwam een busje. De chauffeur was niet zo vriendelijk en werd bijna zat... Sandra moest vooraan plaatsnemen en de rest kreeg een plaatsje toegewezen achteraan. "Auw.. Je zet de bagage op mijn voet," kwam er net van achter haar . Toen Sandra zich omdraaide stond haar bagage net achter haar naast een zetel gepropt want de koffer was te klein.  Na een spannende rit die uren leek te duren (maar in werkelijk slechts 10 minuten duurde) werden we afgegooid aan de ingang. 

"Bagage moet je hier inchecken mevrouw".  "Hier? Op de stoep." "Ja mevrouw, je bagage wordt direct doorgegeven en je krijgt je boarding pas hier ook".  Ik nam in stilte afscheid van mijn vriendje de valies en hoopte dat hij samen met mij toch op de cruise ging kunnen vertrekken. Maar heb dat maar niet luidop gezegd.  "oei mevrouw. Er is een probleempje. Ik kan niets doen voor jou. Ik moet je bagage aannemen en je dan doorsturen naar binnen. Daar moet je op zoek gaan maar iemand van Delta met een rode jas...  enkel zo iemand gaat je mogen helpen" 

Ik zag het aan Sandra's gedrag. De moed was tot in haar schoenen gezonken, De zoveelste tegenslag. Gelukkig vonden we heel snel iemand en die hielp ons snel en correct verder. We kregen een boarding pas en we konden door naar Security.  Ik moet zeggen die meneer van Security was enorm vriendelijk. ik kreeg zelfs een aaitje over de kop. 

Nu dat we in de luchthaven zaten dienden we te wachten tot de vlucht kon vertrekken. Eindelijk kon Sandra terug aan andere dingen denken dan stress, hotels, sneeuw... Ik vertelde dat het wel al heel lang geleden was dat we iets gedronken hadden en nog langer iets deftig gegeten. Niet veel later had ik al enorm veel spijt, want blijkbaar was enkel Popey open. Popey is een soort hamburger restaurant M of Q maar dan op basis van kip. Nu weet ik niet hoe jullie er over denken, maar om 6 's morgens is een stukje kip er toch net iets over.  Sandra en ik hebben dan maar een kleine breakfast genomen zodat we elk een stukje kip kregen en wat omelet. 

De vlucht werd plots afgeroepen.. Oei.. Ze zoeken mensen om de volgende vlucht te nemen want ze is overbooked. Laat het niet waar zijn hè... Als ze geen 5 vrijwilligers kregen dan gingen ze zelf kiezen...   Sandra verklapte me dat ik me geen zorgen moest maken want door de problemen 2 dagen geleden, had die vriendelijke dame ons in eerste klas gezet.  Dus ons gingen ze er nooit uitknikkeren. Oef,... Dan kon ik toch even wat van mijn hondenleven genieten en over de beentjes dromen.

De vlucht naar Miami ging snel en vlot, misschien omdat ik bijna heel de tijd geslapen heb ;)  eens geland zochten we onze bagage op en lieten we het thuisfront weten dat we uiteindelijk in Miami geraakt waren. Snel zochten we een taxi en die voerde ons in sneltempo naar het hotel.   Maar waar is de zon? Kris, een collega van Sandra, had mij nochtans uitgelegd dat Miami de stad met de eeuwige zon was...   Ah, misschien was de zon wel aan verlof toe en was die nu even naar België vertrokken.

In het hotel kregen we een vriendelijke ontvangst. Blijkbaar hadden die mensen echt wel alles genoteerd wat er al doorgegeven was tijdens de vorige dagen. Sandra had zowel donderdag als vrijdag naar hen moeten bellen dat ze er haar kamer diende te annuleren voor die dag door de problemen dat ze had gehad. En die mevrouw (nog in opleiding) vertelde haar direct dat nu het verlof wel echt ging beginnen en dat ze in het hotel er alles gingen aandoen. Haar kamer  was nog niet klaar, maar dat mocht geen probleem geven. Ze stelde voor om naar de clublounge te gaan en daar al in alle rust te ontbijten en terwijl gingen ze een kamer voorbereiden. 

Na een superlekker melkje en een beetje spek voor mij, kwam de mevrouw verantwoordelijk voor de lounge met een update : "blijkbaar heeft u wel wat probelemen gehad om hier geraken en daarom stellen we u dit voor : de executive suite is net proper gemaakt.. U krijgt een upgrade van de kamer en mag deze gebruiken tot morgen. Uw bagage gaat daar binnen zo'n 10 minuten gebracht worden. En om u helemaal te ontstreden willen we u ook nog eens extra verwennen : we bieden u een destress massage van 90 minuten aan de helft van de prijs aan. "  Ik zag Sandra twijfelen, ... Dus heb ik haar even wat advies gegeven : het is nu 11 uur, te  laat om nog iets zinnigs te doen; het weer zit niet mee en ze verwachten nog regen...  Sandra ging akkoord met het voorstel van mevrouw en ik kreeg een dikke knuffel als beloning om zo een brave hond te zijn. Nu dat mevrouw dat allemaal geregeld had, kregen we de sleutel en gingen op zoek naar ons bed voor de nacht.

"Sandra, Ben me je zeker dat dit de juiste kamer is... Het is gewoon nog groter als je appartement van vroeger!" Sandra herhaalde nog even dat ze deze kamer kreeg omdat het hotel haar extra wou verwennen. Als ik hier elk hoekje moet welkom heten dan ga ik toch een tijdje bezig zijn. Sandra opende haar valies en sprong onder de douche. Alle slechte vibes moesten weggewassen worden en eindelijk kon ze aan haar verlof beginnen. Nadien gingen we naar de Spa want daar hadden we een afsrpaak : Sandra kreeg een destress massage en ik kreeg een lekker warm handdoek ... Ik ben zo in slaap gevallen. Sandra is tijdens de massage ook een paar keer in slaap gevallen hoor.. Dat verklapte de masseuse mij later ;)

Nu dat we goed ontspannen waren konden we toch even gaan genieten van Miami city... Mis poes want het begon net hard te gieten. Plan B dan maar : even in de lounge een koffie gaan drinken en wanneer het niet meer met bakken uit de hemel valt , naar de kleine mall op de pier. Zo gezegd zo gedaan.  Ik weet niet wat er te doen was op de mall maar ik vermoed dat er veel gratis werd uitgedeeld.. Zo veel volk, zo veel lawaai, ... We hebben heel de mall afgewandeld en dan snel in de HRC binnen gewandeld. Lekker een LIIT voor mij en een cola light voor Sandra... We hebben daar niet gegeten want het was daar net niets TE .   

Sandra is eigenlijk na haar drankje snel naar het hotel terug gespurt, weg van alle herrie ... Terug naar de rust en kalmte.  Het is duidelijk ze is nog niet het in een verlofstemming.   In de lounge hebben we nog een uurtje gelezen en zijn nadien naar onze suite teruggekeerd. Terwijl Sandra nog even zapte, heb ik mijn dagelijkse belofte nagekomen : deze blog.

Ook al is het nog maar net 9 uur, we zijn klaar voor dodo te doen.

Slaap wel ... En hopelijk vanaf nu een echt verlof ;)

Sloefie

D2 - Een ongeplande stad

Hallo lieve mensenvriendjes,

Toen ik vanochtend wakker werd om een boompje te zoeken dacht ik eerst wat voor een ongelooflijke nachtmerrie ik vannacht meegemaakt had. Ik moet Sandra wakker maken want we gaan op verlof vandaag. Maar tjonge was dat even schrikken, toen ik zocht naar het boompje… er lag sneeuw en het was ijskoud. Ik ben snel terug binnengelopen en terug bij Sandra in bed gekropen…   Ik ga eerlijk zijn… Ik heb eventjes wat traantjes gelaten want we zaten dus werkelijk in Boston in plaat van Miami.

Toen ik deze ochtend terug wakker werd was het net geen 6 uur maar ik was klaar wakker voor wat actie. Sandra had al een paar keer met het licht zitten spelen en was zich duidelijk mentaal aan het voorbereiden. We zijn dan maar samen opgestaan en onder de lekkere warme douche gaan staan. Ik ben er wat langer blijven onderstaan want ik diende wel genoeg warmte op te slaan voor vandaag. Loebas gaat me uitlachen wanneer ik vertel dat wanneer we vluchten voor de koude, we in werkelijkheid belanden in het nieuwste ijstijdperk van -15 graden. Ik ben nog niet zeker of ik het hem dus ga zeggen :-)


Toen we onze warmste kleding aandeden – lees deze van gisteren – zijn we op zoek gegaan naar een warme vloeistof: voor Sandra een koffie en voor mij een super lekker warm melkje. Sandra heeft gelijk wanneer ze me vertelde dat alle zorgen even weg lijken als je zo van dat warme drankje drinkt :-) Terwijl we ons Starbucks ontbijt aan het eten waren, bekeken we onze opties want wat doe je in een stad waar je niets voor plande, waar je enkele uren in gedropt wordt en waar je niet de gepaste kleding voor meehebt … We kwamen uiteindelijk op 3 mogelijkheden: in een mall naar alle winkels gaan kijken, met de bekende trolley het stad verkennen of toch maar je stoutste (lees warmste) schoenen aan trekken en buiten gaan wandelen. Ik wou echt niet gaan wandelen zelfs niet in de extra warmte van een handdoek in de zak van Sandra, dus dat werd geschrapt. De andere 2 bleven open als mogelijkheid : Het hotel was letterlijk een stop op de trolley parkoers en vanuit het hotel kon je in een van de grootste malls van Boston gaan…

Daar het nog maar pas 8u was geworden en dus waren zowel de mall als de trolley nog niet operatief. En dus ging Sandra eerst de foto’s van de eerste dag al op de computer zetten...  In haar computer zit zo’n een sleufje waar je een SD kaart kan insteken en dan leest die pc dat helemaal uit. Prachtig … als het werk. Het veiligheidskaartje geraakte er eerst niet uit en toen het er uiteindelijk uitkwam, lagen er duidelijk wat kleine ijzeren connectoren op. Sandra probeerde dat fake ding er terug in te steken, maar dat lukte ook niet.  Ik dacht Sloefie to the rescue…. Maar ook met mijn geblaf en gekwispel is het niet geluk : Is die ene bekende meneer misschien mee op verlof gegaan ?!?  Sandra heeft dan wat zitten surfen om te bekijken waar we een kaartlezer zouden kunnen vinden.. maar alles lag gewoon buiten de city.   Sandra bleef extreem rustig en besloot: “FOERT, als ze niet willen gelezen worden… Pech… Het gaat me niet tegenhouden om ze vol te krijgen.”

De conciërge van het hotel hielp ons aan tickets en ze ging zelfs even zoeken of ze geen extra vest of zo kon tijdelijk uitlenen aan ons…. Maar we trokken ons van de koude niets aan …   Ik moet zeggen dat ik heeeeeeel blij was toen ik zag dat de trolley een winterversie had : in de zomer staan er geen vensters in, maar in de winter doen ze alles mooi toe en zetten ze een verwarming op… Het was niet extra warm, maar wel voldoende om in alle rust te kunnen luisteren naar onze gids : Chappie. Chappie was een pensioneerde meneer die het zo leuk vond om rond te rijden en mensen te ontmoeten dat hij dit nog elke dag deed … Ik heb omdat ik zo braaf was hem ook eens mogen helpen met aan de bel ter trekken van de trolley.  Na een deel van de rit kregen we een zotte trees waar zowel Sandra als ik niets van begrepen … Maar we bleven kalm en genoten met onze ogen.  Plots vertelde die mevrouw dat de volgende stop een stop was waar je onder andere de grootste mall zou kunnen bezoeken en het conventie center. Nu we hadden deze ochtend ook gehoord dat in het hotel een conventie center was, dus vroeger we in onze zotste gebarentaal of dit de mall was die ook bij ons Hotel kwam. Toen Bean (want zo noemde ze) ja zijn, stapten we blij uit. Jipie, we doen ook het 2de alternatief.  Sandra wou op zoek gaan naar een kaartlezer, maar vond gewoon niets: het waren allemaal kleding en pruts winkels om U tegen te zeggen.  Toen we de mall gezien hadden en dus bij ons hotel waren gewandeld, was het tijd om uit te checken. Ahja, we mochten de kamer maar hebben tot 14u en het was net geen een uur.

Toen we onze bagage aan de bellboy hadden gegeven en de kamer officieel verlaten hadden, leek de trolley net weg te zijn. Tja.. wat nu. De taxi dan maar. Sandra had een verrassing voor mij vertelde ze me. Ik was benieuwd. Na een kwartiertje file rijden waren we er: JIPIE, ik kreeg een LIIT vandaag. We hebben genoten van de lunch bij het Hard Rock Cafe :-) Nadien zijn we terug gewandeld naar een van de trolley stops en zo geraakten we op een rustig tempo terug aan het hotel. Daar herpakte Sandra enkele dingen : Rugzak in de valies , Handtas uit de valies, shooters in de valies, ….

Toen we onze taxi vroegen voor naar de luchthaven te gaan, zagen we plots onze chauffeur van gisteren avond terug.  We hebben heel de terugweg gebabbeld over de sneeuw, de stad, … Het was heel leuk…. tot… we aan de luchthaven waren. Daar kon onze bagage wel in gecheckt worden, maar konden we geen boarding pass krijgen. HEIN? Blijkbaar was ons ticket zo speciaal dat enkel een supervisor het kon verzilveren en ons toegang tot een vliegtuig kon geven.. GRRR, niet weer hé mannen. We willen naar de zon. Uiteindelijk vonden ze in de vetrekhal Beth, de dame die ons gisterenavond had geholpen met alles. Zij nam het over en alles ging plots heel makkelijk.  De vlucht naar Atlanta was een toffe en rustige vlucht : we kregen kleine hondenbrokjes en melk.. mmm

Toen we van het vliegende voertuig kwamen dienden we naar de Customer Service balie om onze hotelbon op te halen. We hadden deze immers niet meegekregen vanuit Boston, want blijkbaar moet elke luchthaven dat zelf regelen... En toen begon het weer helemaal mis te lopen. Er stond een massa mensen aan te schuiven voor de balie. We gingen mooi als brave burgers achteraan in de lijn staan. Na 20 min stonden we nog steeds op datzelfde plaatsje. Sandra zag daar wel een tapijtje liggen van sky priority, dus voor de mensen die lid zijn van de deltaclub, .. maar daar stond niemand.  Sandra vroeg aan de mijnheer die aan de balie aan het werk was (andere mensen helpen) of ze daar mocht gaan staan want dat ze lid was.  “Neen, zie je dan niet dat er een file is….”   Nog maar even wachten dan maar.  Er kwam een jong ding bij en die ging een voor een de mensen af “is uw vlucht al herboekt?”  en als dat niet zo was ging ze met het papierke naar ne computer en kwam ze met een ander papierke terug. Mensen die zich zelf al herboekt hadden of het al gedaan was moesten gewoon blijven wachten.

Sandra trok haar stoute schoenen aan en vroeg heel lief aan de mevrouw “dat tapijtje daar, wordt dat ook gebruikt of is het er voor sier?” “euh, bent u lid mevrouw?” “Ja” “Ah dan mag u daar gaan staan”. Niet veel later kwam er nog een nieuwe mijnheer langs. Deze moet wel heel belangrijk zijn, want hij was in een kostuum en de andere Delta mensen luisterden direct naar hem. Die besloot om het even snel te reorganiseren : “Zij die enkel voor een hotelkamer hier staan, naar daar? Zij die hier staan omdat ze nog moeten herboekt worden moeten hier blijven staan”  Er was dus weer een totale anarchie : mensen die zo goed als vooraan in de rij stonden , stonden nu achteraan.. mensen die laatst toekwamen, wel die stonden plots eerstes. Sandra diende echter te blijven staan, want het ging toch direct aan haar zijn. Een kwartier later en enkele mensen die per se voorstaken later, wat het aan Sandra.

Eindelijk zou je denken, … “Maar mevrouw, waarom staat u hier? Alles is toch in orde? U hebt toch al een nieuwe vlucht en u hebt toch al een hotel gekregen?” “Mijnheer, de mensen van Boston hebben me verteld dat jullie me een voucher moeten uitdrukken voor het hotel.” “Ah, maar u hebt maar recht op 1 nacht.” “Mijnheer, zou u a.u.b. mijn dossier er willen bijnemen. Er staat letterlijk in vermeld dat u mij vanavond ook een hotel ging aanbieden wegens de extreme vertraging van mijn eerste vlucht DL043”. Dat was blijkbaar iets dat hij nog nooit gehoord had, want hij diende raad te vragen aan zijn collega en zij confirmeerde dat Sandra recht had om een hotel kamer voor de nacht. Ik dacht: “JIPIE, het gaat hier goedkomen”. “Mevrouw, waarom staat u dan in deze lijn te wachten?” “Mijnheer, u baas heeft me gezegd dat ik hier moest wachten omdat u zo vriendelijk zou zijn om me direct te helpen zonder nog een eeuwige file te moeten doen” “Ah oké.. dan maak ik de voucher” Vijf minuten later kreeg ze dan uiteindelijk een voucher voor de “Quality Inn”

“U moet hier naar beneden gaan en dan naar de shuttle wandelen”. “Mijnheer, waar is bagage claim, want ze hebben me in Boston expliciet gezegd dat mijn bagage maar tot hier vloog.” “Mevrouw, u heeft toch je ticket al voor Miami… U bagage werd direct door gestuurd hoor” “Mijnheer, neen.. Ze hebben me expliciet verteld dat ik mijn bagage zelf diende op te pikken want dat het 2 totaal alleenstaande vluchten waren en dat ze wouden dat ik toch mijn kleding had voor de nacht” “Mevrouw.. ik zal toch wel weten hoe het hier werkt..” “Mijnheer, gaat u mij nu uitleggen waar ik de bagage zou moeten vinden. Dan zal ik wel zien wie gelijk heeft en wie niet…” “De mensen in Boston hebben me van alles verteld, en tot nu toe heb ik hen nog niet betrapt op een leugen… Dus ik ga toch denk ik hen vertrouwen”. Ik dacht als die mijnheer haar nu niet gaat uitleggen waar de bagage toekomt dan gaat die daar een uitbranden krijgen. Sandra was tot dat moment heel rustig gebleven, maar het begon duidelijk te veranderen. Maar die mijnheer bond in, en vertelde en lach nu aub niet … “als u naar de shuttles gaat, zie u wel de bagage banden.. u zal uw bagage daar dan wel zien verschijnen he”. “Dank u wel mijnheer”

Sandra haastte zich naar beneden en ja hoor.. daar draaide een eenzame valies wachtend op de eigenaar.  Ze nam ze snel mee en ging dan door naar de shuttle bussen. Ze was duidelijk niet de enige met het probleem.  Een zeer ‘lieve’ dame stond daar de boel een beetje te organiseren. “U hebt een voucher… ga dan naar die shuttle bus” “Is dat de Quality Inn?” “dat hotel is al een tijdje vol, we laten jullie afzetten bij wat er nog vrij is en dat ook de voucher aanvaard”.  Ik zag Sandra twijfelen en ik voelde de stress, … maar ze bleef kalm. (Ik vermoed dat ze zo moe was dat ze gewoon ergens een bed wou waar ze wat kon slapen… want het was nu al tegen middernacht en we zaten nog steeds op de luchthaven).

Met 12 mensen werden we in de shuttle geduwd  en er allemaal terug uitgehaald want de chauffeur kreeg net te horen dat het hotel ook vol was gelopen. De volgende shuttle bus dan maar.. 12 mensen in het volgende busje en weg waren we.  De chauffeur was vriendelijk en probeerde het wat lichter te maken, maar tja iedereen zat wel heel verveeld. Na ene kwartiertje bussen kwamen we aan het hotel aan. Sommige hadden geen bagage mee en konden direct naar de incheckbalie, andere zoals Sandra dienden eerst hun bagage aan te nemen.  Toen iedereen aan de balie stond bleek dat de chauffeur te veel volk mee had want er waren maar 7 kamers meer.  Er mochten dus 8 personen – want er was een koppel bij de eersten - blijven, de rest werd terug in bus geladen… Hop naar het volgende hotel.

Iets voor enen kwamen we dan aan een hotel aan : tamelijk mooie buitenkant, maar zeer versleten binnenkant. Het tapijt dat je verwelkomde was afgesleten en “E” ons enkel nog. We gingen naar de incheckbalie en we kregen een ‘mooie’ kamer.  “Hoe zit het met de shuttle?” vroeg Sandra nog snel voor ze naar de kamer ging. “We beginnen om 5u en het is eerst-komen-eerst-malen” En weg waren we naar de kamer. Het 3de verdiep was al niet veel beter dan  inkom : versleten tapijt, verfplekken overal… “Misschien zijn ze wel aan het renoveren en daardoor dat het hier tijdelijk niet zo proper bij ligt Sandra” probeerde ik.. Maar ik zweeg snel wanneer ze de deur van de kamer opendeed.

Oke het was een mooie houten vloer, maar het was er koud binnen. Er stond wel een frigo, een wekkerradio en een tv. maar geen van de dingen hadden elektriciteit. Even snel een boompje zoeken voor mij en terwijl ging Sandra naar de badkamer. Die was wel tamelijk proper en de handdoeken zagen er toch vers uit… de deur kon je wel niet dichtdoen…   Sandra was denk ik gewoon te moe om nog te denken of te reageren. Ze nam haar pyjama uit haar bagage en kroop in bed.  Ik heb haar nog even moeten helpen met alarmen zetten want binnen 3.5 u dienden we wel terug wakker te zijn en ons klaar te maken voor de volgende dag.

Terwijl Sandra al een boom of 2 afgezaagd heeft, heb ik nog even de tijd genomen om jullie deze dag te vertellen. Hopelijk morgen beter

De vermoeide hond.

D1 - de langste dag

Hallo lieve lezertjes

Jiha we zijn terug op reis... En deze keer echt een reisje om te ontstressen... Dus niet vroeg opstaan of gezeul met te veel bagage. Neen deze keer gewoon rustig op pad met het baasje ;) ik hoor jullie al vragen "allez Sloefie, ga je ons ook verklappen waar jullie naar toegaan... We zijn immers benieuwd naar de nieuwe reisverhalen..."  Wel mensenvrienden en trouwe viervoeters, Sandra en ik trekken deze keer naar Miami en we gaan wat rondtrekken met de boot. Wat we allemaal precies gaan doen, weet ik ook nog niet zo goed, maar het gaat leuk worden. Wat ik wel weet is dat het reisje een reactie is van Sandra op de laatste lastige maanden. En ze vond dat ze dan ook hoog tijd was om het achter zich te laten ... En ik ben de gelukkige hond die mee mag in deze tocht.  JIPIE...

Maar laten we niet te ver in het verleden kijken en gewoon vertellen hoe onze eerste Dag verlopen is....zet jullie maar goed neer want het gaat even duren ...   We begonnen zeer rustig... Ik dacht eerst "oei.. Mijn baasje is verandert van idee... We gaan te laat zijn. ... OPSTAAN " maar Sandra stond op op het tijdstip alsof er ging werken... Ze vertelde mij dat we niet via Amsterdam vlogen maar via JFK. "Gaan we dan ook naár het honderrestaurant?"  vroeg ik, maar ze vertelde me dat we daarna gewoon even onze pootjes mochten strekken en dat we nadien direct verder vlogen... Ik vond dat een klein beetje spijtig want ik had wel zin in die lekkere hondenbeentjes;(  Sandra ging verder dat we dan de auto gingen oppikken en dan wat gingen rondkijken. Toen ik bedacht hoeveel mooie bomen er op mij wachtten vond ik het niet meer zo erg dat we doorvlogen. 

Na een douche en een laatste check dat alles meewas vertrokken we. We waren nog maar net op de autostrade en Sandra kwam tot de conclusie dat mijn zwembroek niet mee was. Ik bekeek haar eens heel vies, maar blafte toen dat ik wel zo in mijn hondentenue zou zonnen en zwemmen. Steven en grote broer (liever kleine Loebas genaamd) brachten ons, maar amai... Het heeft toch wat tijd genomen want de ring zat vast. Ik zei dat ik Sandra al zeep zag gebruiken in zo'n geval, maar grote broer vertelde me dat dit nu niet ging helpen. ik begreep er niets meer van.

Eens in de luchthaven ging het vlot : Slecht 1 levend wezen voor ons en dan mochten we inchecken.  De mevrouw vertelde mij persoonlijk dat er ook voor mij een zetel voorzien was.  Waw, "dank u mevrouw" heb ik dan lief teruggezegd maar ik denk dat mijn accent nog niet goed is. Sandra kreeg niet onder haar voeten want we reisden lichter dan vorige malen.  Nog even de verplichte winkels door en we konden ons melkje gaan zoeken. 

Aan de gate kregen we de informatie dat we ons niet dienden ongerust te maken over de openstaande klep van het vliegtuig : de techniekers waren aan het werken om het vliegtuig vliegklaar te krijgen. Net voor we aan boord mochten gaan, kwamen er ineens 10 mannen tevoorschijn met zwarte afsluitdoeken. En toen begon de mevrouw van de vlieger plots namen af te roepen. Wie zijn naam hoorde diende bij die mannen te gaan voor extra controle. Wij zijn niet opgeroepen geworden en konden enkel toekijken en... wachten. Uiteindelijk is de vlieger met zo'n 40 kostbare minuten vertraging vertrokken. De vlucht was heel rustig: we keken naar een film "de judge" , deden een dutje en begonnen dan aan de beschikbare aflevering van de tv serie "Gotham". 

Toen we over Boston vlogen sprak de kapitein door de luidsprekers dat er sneeuw aan het vallen was in JFK en dat we even gingen moeten wachten voor het landen...Ik stelde dan maar voor aan Sandra om nog een aflevering op te starten, want tja rondcirkelen ... Dat kan wel even duren. (Als ik het perfect plaatsje zoek, dan doe ik ook een paar rondjes alvorens mij neer te zetten. Dus ik begrijp de piloot wel). Toen de aflevering afgezien was... begonnen mijn pootjes raar te doen, steeds een teken van onraad. Ik weet dat ik niet mag blaffen dus kroop ik heel dicht bij Sandra. Na nog een kwartiertje en af en toe naar de routeplanner te gaan snuffelen, kwam ik tot een onaangename conclusie : we hadden nu al 20 x de grote cirkel gegaan. Allez mr de piloot je mag nu wel gaan zitten hoor. Alleen kwam hij met slecht nieuws : het weer in JFK was nog verslechterd, en de luchthaven was dichtgegaan. Daar hij al zo lang aan het cirkelen was , moest hij beslissen : landen of uitwijken.. Landen kon niet... Dus we gingen terug naar Boston...

Hein.. Geen JFK ?!?!.  20min later stonden we aan de grond in Boston en reed de vlieger naar een afgelegen stuk. De piloot vertelde dat alle vliegtuigen dienden uit te wijken naar hier en dat niemand meer mocht vertrekken want alle gates waren bezet en ze begonnen aan een puzzelstuk vliegtuigleggen. We gingen wel maar even aan de grond staan. Mensenvrienden, ik heb vandaag weer een nieuw synoniem geleerd van straks, later, ... met name "even".

Na anderhalf uur op dat plaatsje te staan en van overal vliegtuigen te zien toekomen, kwam die piloot terug online : we gingen als eerste fuel krijgen en als eerste vertrekken wanneer JFK openging. Nu waren we aan het wachten op het papierwerk om fuel te krijgen... Na zo'n uur kregen we dan de confirmatie dat we aan het tanken waren.. Jipie...het ziet er goed uit.  Iets nadien is JFK dan open, maar er zijn serieuze vertragingen...  Ole ole misschien hebben we onze vlucht dan toch nog. Een half uur later kregen we nog beter nieuws... "We gaan alles beginnen voorbereiden om te kunnen vertrekken". Het moet nog al een voorbereiding geweest zij hoor, want een uur nadien stonden we nog steeds op diezelfde plaats en kwamen er nog steeds vliegtuigen bij. Maar we moesten niet wanhopen want ze gingen ons wegduwen. En ja hoor. 10 min nadien werd het vliegtuig ongeveer 2meter achteruit geduwd. Nadien ... Niets meer !  En daar was hij weer die grapjas piloot : blijkbaar hebben we een technisch probleem. Ik ben heel stilletjes gebleven want ik herinnerde mij dat er ook in Brussel een technisch probleem hadden.. Zouden ze misschien een antibiotica-plakker op een wonde gekleefd hebben en moest deze nu vervangen worden. Ocharme het arm vliegtuigje. Een klein kwartier later kwamen de gele dokters aan ...we moesten geen schrik hebben ... Ze kwamen enkel het vliegtuig verzorgen.  De piloot grapte plots nog maar eens... 

Als de dokters snel genoeg waren, konden we nog vertrekken ... Maar als ze iets te traag hun patiënt verzorgde zaten we met een probleem : de hostessen en de piloten zouden te lang aan het werk zijn.. Ze waren nu al overtime aan het doen. Hein?!? We staan stil, hoe kun je dan werken? Maar blijkbaar is ons kalmhouden en af en toe ons eens toespreken ook werken.  De dokter deed zijn best en we konden dus nog net vertrekken ...  NOPPES...   Door de problemen die we hadden gehad, was ons slot om als eerste te vertrekken al weg en diende we nu aan te schuiven en dat ging nog even duren.  De piloot liet ons dan maar weten dat ze volop met het hoofdkantoor aan het bekijken waren wat nu moest gebeuren...

Terwijl we dan nog maar een aflevering bekeken van Gotham gingen de deuren los,vast,los,vast,... En elke keer kregen we een nieuw/ander/oud plan. Ik weet niet of het mijn hondenhersenen waren, maar ik werd er gewoon zot van : uitstappen of toch niet , naar de gate of via een trap en bus, ...  Aha... Er is een beslissing : ze hebben een crew gevonden... Klein detail ze zitten nog op ne vlieger ... Dus die gingen nog enkele uren onderweg zijn. Ahja er is geen eten of drank meer, en het toiletpapier dat is ook op... Tja.. We gaan het vliegtuig toch moeten tijdelijk verlaten, maar hoe ?!? 

De piloot heeft super nieuws melde hij plots : er was een gate vrijgekomen aan de internationale kant van de luchthaven, wat betekende dat er immigratie en douane faciliteiten waren.  Daar gingen ze voor, want als we via de trap gingen gaan, zouden ze nog moeten foefelen om het allemaal in orde te krijgen. Iedereen terug op zijn plaats, handbagage terug in de kasten en wachten maar.  Uiteindelijk een half uur later zijn we dan van het vliegtuig geraakt...

Oei. Hier zijn die super gesofisticeerde dingen nog niet.... En ja hoor.. We dienden terug naar achteren om papieren in te vullen.   En dan kreeg Sandra die rare vragen : "hoe lang is het geleden dat je vertrok? Wat doe je hier?"   De uitleg van kliniek en overlijden familie is blijkbaar voldoende en we kregen onze stempel om binnen te mogen.  Nu bagage oppikken, door de douane, en dan ... Oeps hier is geen delta vertegenwoordiging en nog minder een plaats om bagage af te geven. Toen we daar een tijdje hadden staan koekeloeren naar andere passagiers, is Sandra maar wat gaan babbelen "Ah maar Delta zit niet in deze terminal." "Misschien nemen jullie je bagage best mee naar die andere terminal en krijgen jullie daar help"  

Hihi.  Mijn baasje kan direct begingen als reisleidster want ze vertelde aan de mensen die er stonden wat te doen in het Nederlands , Frans en ah ja ook Engels.  Na een mooie wandeling stonden we dan aan de incheckbalie ...we waren er zeker niet alleen.  Gelukkig was Sandra niet gehaast en vond we dat we daar eerst een oplossing diende te hebben voor nog verder te gaan : de mevrouw aan de Balie heeft 15 Min zitten zoeken en vond zo goed als niéts.  Er waren gewoon geen vluchten vanuit de regio New York of Boston naar Miami voor zaterdag. HEIN!?!

Een hotel kunnen we je hier niet geven ging ze verder en dus raadde ze ons aan om toch de vlucht naar JFK verder af te ronden.. Daar zouden ze wel een hotel hebben. Ik zag aan de ogen van Sandra dát ze er geen barst van geloofde, maar ze had toch al een Back-up plan om tot in Miami te geraken .... Op zaterdag avond.... Dus als echt niet anders kon.. Zouden we 2 nachten in de luchthavens (JFK en Atlanta) doorbrengen ... Ik kan je verklappen .. Ik zag dat helemaal niet zitten. 

Bagage afgegeven, door de Security geraakt en dan... Welke gate, welk uur? Want het ticket zegt enkel BOS - JFK en zetel 15E. Andere komen naar ons toe en we legden alle stukjes samen: gate 13 en vetrek uur 10u in de ochtend ?!? Dat kan niet , maar we veronderstelden dat het dus 10PM zou zijn.  Aan de gate waren we de eersten, maar al snel leek heel de vlieger ons gevolgd te hebben. En ocharme de dames die daar nog aan de Gate aan het werken waren .. Die kregen de volle lading ... Maar...Sandra ging gewoon zitten en liet de andere uitrazen... Jaja. Je leest het goed. Sandra was super kalm en rustig. Ik begreep het niet zo goed,  ... Tot ik plots een andere dame aan een andere gate in het oog kreeg. Na een kwartiertje wandelde Sandra naar die mevrouw. ze was constant bezig : telefoon, gsm, radio, pc,... En plots begreep ik was mijn slim baasje van plan was : de blondine spelen.

Sandra vroeg die mevrouw of ze haar kon helpen "normaal gezien zou ik nu in Miami moeten zitten; ik heb op het internet gekeken en heb niet echt een oplossing gevonden. Kan u helpen?" Die mevrouw wou het wel proberen... En direct vertelde ze Sandra .. "Ga al zeker niet naar JFK. Daar zijn geen hotelkamers meer. Alles is vol en we hebben hier net een pak kamers geboekt." Sandra vertelde dat het haar niet uitmaakte of ze nu in Boston of New York zou zitten, ... Als ze  hotel had in Boston, dan bleef ze wel ter plaatse. Maar dat loste basis probleem niet echt op. Die mevrouw vertelde dat ze aan het zoeken en niet zou stoppen tot ze iets vond;) Terwijl de andere onrustig waren omdat ze dorst en honger hadden, stond Sandra geduldig bij mevrouw de baas. Ze werd regelmatig gestoord (baliepersoneel dat naar huis wou, grondpersoneel dat weg wou, catering die confirmatie nodig had, ...) maar Sandra bleef cool. Op een bepaald ogenblik vertelde ze de mevrouw "doe maar die dingen eerst... Personeel moet ook op de hoogte zijn en verder kunnen... Ik blijf hier wel staan, want ik geloof erin dat jij mij de oplossing vindt"  

En na een uurtje daar staan, en vele pogingen kwam het volgende plan naar boven :

- vannacht slapen we in Boston ( Sheraton)

- taxi naar hotel en van hotel voorzien

- morgen vliegen ze ons in eerste klas om 19u50 naar Atlanta (toegekomen rond  22.30)

- in Atlanta zorgen ze voor hotel (wat , hoe , ... Is zorg voor daar want moet door Atlanta geregeld worden)

- zaterdag vliegen ze me in eerste klas om 7u30 naar Miami (toekomen rond 9.20)

Dat was beter van schema  en ...er zaten hotels bij. Tja ... Ik blafte naar Sandra dat ik dit super vond want we zouden toch wat kunnen rusten. Sandra zei "oké, maar mijn bagage zit al wel op de vlieger". Die mevrouw begon te bellen en ze vonden dat haar valies nog niet ingeladen was. Terwijl hoorden we dat de vlucht naar JFK pas om 23u zou vertrekken en dat er spijtig genoeg geen hotels waren in JFK. Dus als je nog moest doorreizen, zou je ofwel on de luchthaven moeten overnachten ofwel zelf een hotel zoeken.

Tegen middernacht waren we uiteindelijk aan het hotel en kregen we de sleutel voor de kamer van de nacht. We hebben snel onze pyjama aangedaan , pillen genomen, pootjes gewassen... Terwijl Sandra nog even naar het thuisfront belde , schreef ik mijn verslagje van deze chaos dag.

En nu snel oogjes toe, snavels toe en bomen zoeken...

Dada tot morgen vanuit Boston.

Sloefie