Je kent ze wel van de Tour de France of de Giro d'Italia, de overgangsetappen.
Dit jaar hebben we er ook zo een ingelast. Tussen Las Vegas en San Francisco liggen verschillende hoge bergketens. Als je die wil vermijden, dan moet je of langs Reno, NV of langs Bakersfield, CA rondrijden. En dat vraagt veel kilometers en nog veel tijd.
Gelukkig schijnt vandaag de zon. De grijze (zand/mist) lucht is verdwenen maar de koude wind is er nog. Het hotel ligt aan twee Outlet Malls. En je kan de toestand van de Amerikaanse Consument gaat merken. De kleinere mall is grotendeels gesloten. Slechts enkele winkels hokken samen in een klein stukje van het complex. Het tweede complex is wel volledig operationeel. Maar de klanten worden aangevoerd met bussen. En het zijn Chinezen die de dollars laten rollen in de winkel, niet Amerikanen. Die zijn al content dat ze hier kunnen werken. Boom and bust economie.
Dan maar op weg naar King City, 280 mijl verder. Vandaag geen snelwegen maar gewone wegen, dwars door het westen van de Mojave woestijn en dan de Centrale Vallei. En we komen langs Bakersfield - waar we in de lente al passeerden op weg naar Sequoia en Kings Canyon.
Er is in feite weinig te vertellen over de rit. Het eerste deel loopt over deels twee-, deels vierbaansweg. Langs beide kanten van de weg liggen dorre vlakten met af en toe een verloren cactus of omgewaaid reclamebord. State Route 58 is wel heel druk. Het is de kortste vlakke weg tussen de Centrale Vallei van Californië en de rest van het Zuidwesten.
In Bakersfield stoppen we voor een natje en droogje voor onszelf en de auto. Tanken dus. En dan gaat het naar de State Route 46. Die moet ons naar El Camino Real brengen, de oude Spaanse weg die de verschillende missies verbond in Alta California.
Deze weg is nog veel drukker dan SR-58. Enerverend voor de chauffeur. De laagzittende zon, de slechte chauffeurs en de wegenwerken maken het niet gemakkelijk. En dan plots na een tiental kilometer zwaailichten, ambulance, brandweer. Er is een zwaar ongeval gebeurd. De weg is tweevaks en een lichte Toyota probeerde in te halen maar verloor de controle over het stuur. De ganse rechterzijde van de wagen is verdwenen. Drie jonge mensen op slag dood. Slik.
We rijden in stilte voort.
De weg begint de klimmen tot we aan de US-101 komen, de Camino Real. Deze is bijna volledig omgebouwd tot autostrade. Veel veiliger en ook minder druk dan de SR-46. We kunnen terug opschieten en met het invallen van de duisternis komen we aan het hotel. Morgen wacht een weinig gekend park.
San Francisco is minder dan 200 mijl.
Halloween is in zicht.
Tot morgen
donderdag 29 oktober 2009
Dag 19 - Met beperkte zichtbaarheid
Dienstmededeling
Wegens beperkte toegang tot het internet ontbraken enkele dagen. In Dag 13 is het tweede deel toegevoegd. Dag 16 is gereconstrueerd.
Einde Dienstmededeling.
Als het gisteren (dag 18) al moeilijk was om op te staan, was het vandaag nog eens zo moeilijk. Sandra is wat ouder geworden. Steven is al oud. En we zijn voorbij halfweg op onze vakantie. Om stil van te worden. En we moeten onze bagage terug inpakken want vanaf blijven we overal maar een dag.
Na het gepak en gezak, tijd voor ontbijt. We willen voor de verandering eens een Starbucks ontbijt en daarvoor moesten we bij de buren zijn, Caesar's Palace. Snel de straat overgestoken. Ha, het was minstens tien graden kouder dan de dag ervoor. En er blies een gure wind. Zonder de zon (overdag) of lichtjes ('s nachts) zie je Las Vegas voor wat het werkelijk is, een lelijke stad met lelijke gebouwen en veel lawaai. Dus snel het casino ingedoken. Nee, niet om te gokken - gisteren wel $4,00 vergokt - maar om door te steken naar de winkelgalerij waar we de Starbucks vermoeden. Maar wat we ook zochten, geen SB te vinden. Dus namen we maar een ontbijt in Planet Hollywood. Voor een scherpe prijs kreeg je daar een volledig ontbijt. Edoch, net als in Hollywood, schijn bedriegt. De bediening duurde "uren", het glas fruitsap was microscopisch klein, en de koffie trok op geen k*en. De tip voor de kelner was dan ook navenant, net iets meer dan $1,00. Ha.
En dan was het tijd voor Sandra's nagerecht van gisteren ... het bezoek aan de "O" winkel. Hier kan je allerlei mooie t-shirts, Cd's, Dvd's, ... bekijken en kopen van de verschillende Cirque du Soleil optredens. Alleen al in Vegas zijn er vijf verschillende shows. Een moeilijk te weerstane verleiding, heet dat dan.
Het was al voorbij de middag als we met ons nieuw autootje (28.000 mijl op de teller, een oudje dus) uit de parking van het hotel vertrekken. Richting het zuiden, Los Angeles, California here we come.
Maar vergis je niet. Het was buiten nog altijd koud en grijs. Dus nog snel een foto genomen van het typisch Welkom bord van Vegas en klaar voor de Interstate-15 en het monument van de dag.
Na een tiental mijl op de snelweg leek het wel of het verderop hevig aan het regenen was. Echt iets voor ons. Regen in de woestijn. Of was het mist?
Het bleken zandstormen te zijn. We reden dan ook door Sand Valley door. De schim op de foto is trouwens een casino, letterlijk op de grens met Californië gebouwd. Ons kon het niet verleiden tot stoppen, we gingen wel een beetje verder de snelweg af, richting Cima en Kelso. De namen zeggen jullie waarschijnlijk niets - tenzij je interesse hebt in de Union Pacific spoorweg en het speciale traject door de Mojave-woestijn. Die woestijn is nu voor een groot deel National Preserve geworden. Hazo! En wat is het verschil met een Park? Wel je mag er jagen. Vraag is op wat. Want nog de landschildpadden, nog de herten laten zich vaak zien.
In het park zelf was de zichtbaarheid duidelijk beter dan langs de snelweg. We konden in de verte een lange goederentrein de helling zien opkruipen richting Cima en Vegas, en naar het noorden de zwarte cinderkegels als bewijs van alweer vulkanische activiteit in dit deel van de VS. En uiteindelijk kwamen we in een reusachtige boomgaard vol Joshua bomen. Er staan er hier veel meer dan in het park 100 mijl verderop dat officieel Joshua Tree NP heet. Tiens.
En uiteindelijk komen we aan het visitor center. Het is ingericht in het vroegere Kelso Depot, het hoofdgebouw van de vroegere locomotiefstelplaats Kelso. In 1943 woonden en werkten hier nog 2200 mensen, vandaag 22. Een vriendelijke dame vertelde honderduit over het park, het gebouw, het leven hier. Sinds kort is de oude spoorwegkantine terug open en we aten een hyperverse en hyperlekkere sandwich (op zijn Engels weliswaar).
En dan is het tijd om verder te rijden. Op aanraden van de vriendelijke ranger reden we langs het zuiden, langs de Kelso Dunes. Nu we een andere auto - met reservewiel - hebben, durfden we terug een stuk unpaved road te nemen. We begonnen ook aan het pad naar de top van de duinen. Maar we hebben het niet gehaald. De zon verborg zich achter de wolken en het was alsof er een grijze mist over de woestijn kwam. We vonden het dus veiliger om terug te keren naar de auto. Er wachtte ons trouwens nog 90 mijl freeway voor we konden gaan rusten in Barstow. Nog zo een oude spoorwegstad trouwens.
Tot morgen.
Einde Dienstmededeling.
Als het gisteren (dag 18) al moeilijk was om op te staan, was het vandaag nog eens zo moeilijk. Sandra is wat ouder geworden. Steven is al oud. En we zijn voorbij halfweg op onze vakantie. Om stil van te worden. En we moeten onze bagage terug inpakken want vanaf blijven we overal maar een dag.
Na het gepak en gezak, tijd voor ontbijt. We willen voor de verandering eens een Starbucks ontbijt en daarvoor moesten we bij de buren zijn, Caesar's Palace. Snel de straat overgestoken. Ha, het was minstens tien graden kouder dan de dag ervoor. En er blies een gure wind. Zonder de zon (overdag) of lichtjes ('s nachts) zie je Las Vegas voor wat het werkelijk is, een lelijke stad met lelijke gebouwen en veel lawaai. Dus snel het casino ingedoken. Nee, niet om te gokken - gisteren wel $4,00 vergokt - maar om door te steken naar de winkelgalerij waar we de Starbucks vermoeden. Maar wat we ook zochten, geen SB te vinden. Dus namen we maar een ontbijt in Planet Hollywood. Voor een scherpe prijs kreeg je daar een volledig ontbijt. Edoch, net als in Hollywood, schijn bedriegt. De bediening duurde "uren", het glas fruitsap was microscopisch klein, en de koffie trok op geen k*en. De tip voor de kelner was dan ook navenant, net iets meer dan $1,00. Ha.
En dan was het tijd voor Sandra's nagerecht van gisteren ... het bezoek aan de "O" winkel. Hier kan je allerlei mooie t-shirts, Cd's, Dvd's, ... bekijken en kopen van de verschillende Cirque du Soleil optredens. Alleen al in Vegas zijn er vijf verschillende shows. Een moeilijk te weerstane verleiding, heet dat dan.
Het was al voorbij de middag als we met ons nieuw autootje (28.000 mijl op de teller, een oudje dus) uit de parking van het hotel vertrekken. Richting het zuiden, Los Angeles, California here we come.
Maar vergis je niet. Het was buiten nog altijd koud en grijs. Dus nog snel een foto genomen van het typisch Welkom bord van Vegas en klaar voor de Interstate-15 en het monument van de dag.
Na een tiental mijl op de snelweg leek het wel of het verderop hevig aan het regenen was. Echt iets voor ons. Regen in de woestijn. Of was het mist?
Het bleken zandstormen te zijn. We reden dan ook door Sand Valley door. De schim op de foto is trouwens een casino, letterlijk op de grens met Californië gebouwd. Ons kon het niet verleiden tot stoppen, we gingen wel een beetje verder de snelweg af, richting Cima en Kelso. De namen zeggen jullie waarschijnlijk niets - tenzij je interesse hebt in de Union Pacific spoorweg en het speciale traject door de Mojave-woestijn. Die woestijn is nu voor een groot deel National Preserve geworden. Hazo! En wat is het verschil met een Park? Wel je mag er jagen. Vraag is op wat. Want nog de landschildpadden, nog de herten laten zich vaak zien.
In het park zelf was de zichtbaarheid duidelijk beter dan langs de snelweg. We konden in de verte een lange goederentrein de helling zien opkruipen richting Cima en Vegas, en naar het noorden de zwarte cinderkegels als bewijs van alweer vulkanische activiteit in dit deel van de VS. En uiteindelijk kwamen we in een reusachtige boomgaard vol Joshua bomen. Er staan er hier veel meer dan in het park 100 mijl verderop dat officieel Joshua Tree NP heet. Tiens.
En uiteindelijk komen we aan het visitor center. Het is ingericht in het vroegere Kelso Depot, het hoofdgebouw van de vroegere locomotiefstelplaats Kelso. In 1943 woonden en werkten hier nog 2200 mensen, vandaag 22. Een vriendelijke dame vertelde honderduit over het park, het gebouw, het leven hier. Sinds kort is de oude spoorwegkantine terug open en we aten een hyperverse en hyperlekkere sandwich (op zijn Engels weliswaar).
En dan is het tijd om verder te rijden. Op aanraden van de vriendelijke ranger reden we langs het zuiden, langs de Kelso Dunes. Nu we een andere auto - met reservewiel - hebben, durfden we terug een stuk unpaved road te nemen. We begonnen ook aan het pad naar de top van de duinen. Maar we hebben het niet gehaald. De zon verborg zich achter de wolken en het was alsof er een grijze mist over de woestijn kwam. We vonden het dus veiliger om terug te keren naar de auto. Er wachtte ons trouwens nog 90 mijl freeway voor we konden gaan rusten in Barstow. Nog zo een oude spoorwegstad trouwens.
Tot morgen.
woensdag 28 oktober 2009
Dag 18 - Las Vegas
Na de schitterende show van gisteren en de auto-ruil was het deze ochtend verschrikkelijk moeilijk om op te staan. We zijn uiteindelijk maar opgestaan, want in een bed kan je overal ter wereld liggen en daarvoor zijn we niet naar Vegas gekomen. Maar voor we de bekendste straat 'De Strip' onveilig gaan maken, moesten we nog wat foto's kopiëren. Ook was het dringend tijd om eens een back-up te maken van alle foto's die op de harde schijf stonden. Het verrast dan ook niemand als ik zeg dat we uiteindelijk rond 11u00 vertrokken.
Ik denk dat we gewoonweg alle hotels binnen en buiten gelopen hebben en er is toch nog steeds een groot verschil tussen de hotels: Sommige casino-hotels zijn gewoon een hotel met op het gelijkvloers een set van pokertafels, roulettes en slotmachines; In andere hotels wordt je als het ware in een verhaal gezogen van voor je het hotel binnenstapt, de receptie, ... tot in het casino gedeelte en de staf. Na een dagje analyse werk kunnen we garanderen dat de leeftijd van het hotels niets te maken heeft of ze in het ene of in het andere type vallen.
Rond 4u zijn we moe gekeken (neen niet gespeeld) en komen we gelukkig aan het Venetian toe. Daar moesten we zijn om naar het tweede spektakel te gaan. Sandra had immers als tweede keuze "Blue Man Group" gekozen. Blue Man Group is een creatieve organisatie rondom drie personen, die zwarte kleding dragen en totaal blauw geschminkt zijn. De hoofden geven de indruk volledig kaal te zijn en de oren zijn bedekt door een gladde kap. Ze worden begeleid door een band met hoofdzakelijk slagwerkinstrumenten. Nadat we de bestelde ticketten opgepikt hadden bij de reservationdesk, was er nog net voldoende tijd om iets te eten. Nu, wat kan je anders eten in de Venetian dan een pasta in een van de vele restaurants. De obers waren niets zo tevreden met onze kleding denken we, want we werden in een hoekje neer gezet; De tip was evenwel recht evenredig met hun keuze. De show was een geweldig succes. Het was 2 uur muziek, schetsjes en gelach. Een echte aanrader!
Op de terugweg naar ons hotel zijn we even blijven plakken bij de Mirage want daar stond net als voor ons hotel veel volk. Na enkele minuten wachten begon het daar plots te rommelen en begon er een water en vuur concert. (Wie zou het nu van wie overgenomen hebben?)Brrr... De zomer is echt voorbij. We waren nog beide in een t-shirt en hadden het eigenlijk niet te warm. Dus besloten we maar snel naar huis terug te keren.
Eenmaal binnen op onze kamer bij Bellagio besliste Steven om toch nog even buiten te blijven hangen om nog een fontein spektakel mee te pikken. Uiteindelijk hebben we na 3 liedjes gekozen voor onze warme kamer (1 liedje is 1 spektakel en in de avond uren wordt er om de 15 minuten een liedje gespeeld; dus reken maar zelf hoelang we buiten zijn gebleven.)
Oei... het gaat weer pijn doen morgen... want het is nog maar eens een dagje verder op onze klokken. Dus de hoogste tijd om wat te slapen.
Tot morgen
Ik denk dat we gewoonweg alle hotels binnen en buiten gelopen hebben en er is toch nog steeds een groot verschil tussen de hotels: Sommige casino-hotels zijn gewoon een hotel met op het gelijkvloers een set van pokertafels, roulettes en slotmachines; In andere hotels wordt je als het ware in een verhaal gezogen van voor je het hotel binnenstapt, de receptie, ... tot in het casino gedeelte en de staf. Na een dagje analyse werk kunnen we garanderen dat de leeftijd van het hotels niets te maken heeft of ze in het ene of in het andere type vallen.
Rond 4u zijn we moe gekeken (neen niet gespeeld) en komen we gelukkig aan het Venetian toe. Daar moesten we zijn om naar het tweede spektakel te gaan. Sandra had immers als tweede keuze "Blue Man Group" gekozen. Blue Man Group is een creatieve organisatie rondom drie personen, die zwarte kleding dragen en totaal blauw geschminkt zijn. De hoofden geven de indruk volledig kaal te zijn en de oren zijn bedekt door een gladde kap. Ze worden begeleid door een band met hoofdzakelijk slagwerkinstrumenten. Nadat we de bestelde ticketten opgepikt hadden bij de reservationdesk, was er nog net voldoende tijd om iets te eten. Nu, wat kan je anders eten in de Venetian dan een pasta in een van de vele restaurants. De obers waren niets zo tevreden met onze kleding denken we, want we werden in een hoekje neer gezet; De tip was evenwel recht evenredig met hun keuze. De show was een geweldig succes. Het was 2 uur muziek, schetsjes en gelach. Een echte aanrader!
Op de terugweg naar ons hotel zijn we even blijven plakken bij de Mirage want daar stond net als voor ons hotel veel volk. Na enkele minuten wachten begon het daar plots te rommelen en begon er een water en vuur concert. (Wie zou het nu van wie overgenomen hebben?)Brrr... De zomer is echt voorbij. We waren nog beide in een t-shirt en hadden het eigenlijk niet te warm. Dus besloten we maar snel naar huis terug te keren.
Eenmaal binnen op onze kamer bij Bellagio besliste Steven om toch nog even buiten te blijven hangen om nog een fontein spektakel mee te pikken. Uiteindelijk hebben we na 3 liedjes gekozen voor onze warme kamer (1 liedje is 1 spektakel en in de avond uren wordt er om de 15 minuten een liedje gespeeld; dus reken maar zelf hoelang we buiten zijn gebleven.)
Oei... het gaat weer pijn doen morgen... want het is nog maar eens een dagje verder op onze klokken. Dus de hoogste tijd om wat te slapen.
Tot morgen
Dag 17 - Op weg naar Vegas
Wat was het warm deze nacht, maar ja het was onze eigen fout : wie de airco afzet, die moet niet komen klagen.
Na het inpakken, de frigo en daarna de auto te vullen waren we klaar voor vertrek.... Ah ja want we wouden immers ontbijten op een van de mooiste plekjes en dat betekent niet treuzelen! Maar niet te vlug Sandra, want hier in Furnace Creek staan nog enkele oudere treinen en die moeten we toch eens gaan bekijken. Enkele foto's later en ook een shoppingske later, zijn we vertrokken.
Eerste stop : Zabriskies Point. Je moet een korte maar stevige heuvel beklimmen en dan krijg je een schitterend zicht op een set van uitgesleten zachte rotsen, precies zandduinen. "Grrrr" "ga er dan achter" "neen, doe jij maar.... Ik ga zo wel wat genieten.".. Sandra is haar kodak in de auto vergeten, dus ze kan enkel genieten met haar ogen. Steven daarentegen kon mooie foto's nemen en geraakte in gesprek met Amerikanen over ons raar taaltje. Terwijl heeft Sandra een padje gevonden en had ze zich ze op een rustgevend punt neergezet... Ale t'is dat wat ze Steven wijsmaakte
Na enkele tientallen minuten daar te mogen genieten, zijn we terug binnen keren naar de auto. Lap, Sandra is er weer van door... Deze keer wou ze tonen dat ze zich zo vrij voelde als een vogel (met op dat smalle strookje te gaan staan en de wind goed in haar gezicht te voelen spelen).
Uiteindelijk belandden we toch nog tot aan de auto. "Laten we toch maar eerst tot het volgden punt rijden alvorens te eten". Dus reden we nog zo'n 30 mijl verder met de laatste mijl steil naar boven. "Wow" Dante's view. Daar aten we ons ontbijt (crackers met kaas en appel, mmmm) terwijl we genoten van het spectaculair uitzicht over de Vallei van de Dood. Nadien wandelden we tot het eindpunt van de trail en namen we afscheid.
En nu restten ons nog zo'n 70 mijl tot de grootste gokstad Las Vegas. Afzien dat die route was... Na mijlen draai op draai te mogen bekijken in het natioale park, waren deze mijlen eentonig, saai en kaarsrecht.
In Vegas parkeerden we onze auto in een van de parkings van het hotel en checkten we in. Steven had een kamer geboekt met zicht op de strip en wat belangrijker is zicht op de fonteinen. 'S avonds is er om 30 min een fontein spektakel op basis van muziek... De kamer is groot en de badkamer deed ons direct aan Imde denken. Na een korte toiletpauze voor beiden hebben we de tickets voor de show van de avond gaan oppikken : "O" van Cirque du Soleil. "Nog even geduld Sandra, de show is pas binnen 4 uur".
Dus zijn we op een korte verkenningstocht vertrokken met 2 doelen : iets eten en even wat shoppen. We besloten naar het Zuiden op te gaan en daar iets te kiezen waar we konden zitten om te eten, genieten van de omgeving en waar we wisten dat het ging in orde zijn. Uiteindelijk zijn we een Hard Rock Cafe tegen gekomen en die binnen gestapt. Enkele Long Island Ice Teas (volgens de afrekening slechts 2 maar dat klopt niet helemaal) en een beetje later, zijn we terug vertrokken. Nog even de souvenirwinkel van het restaurant, de M&M en de CocaCola winkels geplunderd en dan wou Sandra echt terug naar het hotel.
De watershow van Cirque du Soleil was schitterend en spectaculair, had toffe stukken en heel mooi muziek. "O" was ontworpen door een Belg en we mogen echt trots op hem zijn.
Nadien heeft Steven contact opgenomen met de wegenhulp van Alamo om onze korte versie van de platte band uit te leggen. Na enkele minuten werd er gemeld dat we de auto mochten gaan omwisselen op de luchthaven. Rond 23u zijn we met onze 'nieuwe' auto in het hotel terug geraakt en was Sandra niet meer van de venster weg te krijgen. Elk fonteingespuit heeft Sandra gezien tot het stopte voor de nacht en terwijl heeft ze dan ook maar de film kwaliteiten van de canon kodak getest. We zullen haar morgen avond nog maar wat laten oefenen, want ze deed het niet slecht voor de eerste keer.
Nu is het al ver voorbij bedtijd, maar deze keer had het een goeie reden... "Gelukkige verjaardag Sandra".... En toen zijn we maar gaan slapen.
Na het inpakken, de frigo en daarna de auto te vullen waren we klaar voor vertrek.... Ah ja want we wouden immers ontbijten op een van de mooiste plekjes en dat betekent niet treuzelen! Maar niet te vlug Sandra, want hier in Furnace Creek staan nog enkele oudere treinen en die moeten we toch eens gaan bekijken. Enkele foto's later en ook een shoppingske later, zijn we vertrokken.
Eerste stop : Zabriskies Point. Je moet een korte maar stevige heuvel beklimmen en dan krijg je een schitterend zicht op een set van uitgesleten zachte rotsen, precies zandduinen. "Grrrr" "ga er dan achter" "neen, doe jij maar.... Ik ga zo wel wat genieten.".. Sandra is haar kodak in de auto vergeten, dus ze kan enkel genieten met haar ogen. Steven daarentegen kon mooie foto's nemen en geraakte in gesprek met Amerikanen over ons raar taaltje. Terwijl heeft Sandra een padje gevonden en had ze zich ze op een rustgevend punt neergezet... Ale t'is dat wat ze Steven wijsmaakte
Na enkele tientallen minuten daar te mogen genieten, zijn we terug binnen keren naar de auto. Lap, Sandra is er weer van door... Deze keer wou ze tonen dat ze zich zo vrij voelde als een vogel (met op dat smalle strookje te gaan staan en de wind goed in haar gezicht te voelen spelen).
Uiteindelijk belandden we toch nog tot aan de auto. "Laten we toch maar eerst tot het volgden punt rijden alvorens te eten". Dus reden we nog zo'n 30 mijl verder met de laatste mijl steil naar boven. "Wow" Dante's view. Daar aten we ons ontbijt (crackers met kaas en appel, mmmm) terwijl we genoten van het spectaculair uitzicht over de Vallei van de Dood. Nadien wandelden we tot het eindpunt van de trail en namen we afscheid.
En nu restten ons nog zo'n 70 mijl tot de grootste gokstad Las Vegas. Afzien dat die route was... Na mijlen draai op draai te mogen bekijken in het natioale park, waren deze mijlen eentonig, saai en kaarsrecht.
In Vegas parkeerden we onze auto in een van de parkings van het hotel en checkten we in. Steven had een kamer geboekt met zicht op de strip en wat belangrijker is zicht op de fonteinen. 'S avonds is er om 30 min een fontein spektakel op basis van muziek... De kamer is groot en de badkamer deed ons direct aan Imde denken. Na een korte toiletpauze voor beiden hebben we de tickets voor de show van de avond gaan oppikken : "O" van Cirque du Soleil. "Nog even geduld Sandra, de show is pas binnen 4 uur".
Dus zijn we op een korte verkenningstocht vertrokken met 2 doelen : iets eten en even wat shoppen. We besloten naar het Zuiden op te gaan en daar iets te kiezen waar we konden zitten om te eten, genieten van de omgeving en waar we wisten dat het ging in orde zijn. Uiteindelijk zijn we een Hard Rock Cafe tegen gekomen en die binnen gestapt. Enkele Long Island Ice Teas (volgens de afrekening slechts 2 maar dat klopt niet helemaal) en een beetje later, zijn we terug vertrokken. Nog even de souvenirwinkel van het restaurant, de M&M en de CocaCola winkels geplunderd en dan wou Sandra echt terug naar het hotel.
De watershow van Cirque du Soleil was schitterend en spectaculair, had toffe stukken en heel mooi muziek. "O" was ontworpen door een Belg en we mogen echt trots op hem zijn.
Nadien heeft Steven contact opgenomen met de wegenhulp van Alamo om onze korte versie van de platte band uit te leggen. Na enkele minuten werd er gemeld dat we de auto mochten gaan omwisselen op de luchthaven. Rond 23u zijn we met onze 'nieuwe' auto in het hotel terug geraakt en was Sandra niet meer van de venster weg te krijgen. Elk fonteingespuit heeft Sandra gezien tot het stopte voor de nacht en terwijl heeft ze dan ook maar de film kwaliteiten van de canon kodak getest. We zullen haar morgen avond nog maar wat laten oefenen, want ze deed het niet slecht voor de eerste keer.
Nu is het al ver voorbij bedtijd, maar deze keer had het een goeie reden... "Gelukkige verjaardag Sandra".... En toen zijn we maar gaan slapen.
Dag 16 - Met een driewieler
De vorige dag hebben we de auto goed op de proef gesteld. Vandaag gaan we wat betere wegen opzoeken - met uitzondering van een paar stukjes "unpaved" van telkens enkele mijl.
In de voormiddag gaan we enkele sites doen in de Paramint vallei, het meest westelijk deel van Death Valley NP. De eerste stop is Agueberry Point, een uitkijkpunt over de centrale vallei maar veel minder gekend dan Dante's View aan de overkant. Eerst krijgen we een stuk gewone unpaved road, vervolgens enkele mijl "high clearance" ttz niet voor een gewone auto. Maar wij rijden met een verre afstammeling van de oer-Jeep. Dat kan geen probleem zijn. De hoogte van de auto was niet het probleem maar het TPM maakte ons met een schrille kreet attent op een ander probleem. Stenen, van de uitstekende puntige soort, die banden doorprikt. Met andere woorden de rechter-achterband verloor lucht. Dus ijlings de auto gekeerd en gestopt op de eerste vlakke plaats met stevige ondergrond. En dat is niet snel te vinden als je in de bergen rondtoert. Volgende stap: de handleiding. Jeep levert die namelijk niet meer op papier mee maar op CD. Handig als je in the middle of nowhere problemen hebt. Enfin er zat dan toch nog een dun boekje bij, Getting started & frequent questions. Hoera, een band wisselen hoorde bij het tweede. De reserveband vanonder de auto halen met 50 keer draaien, krik onder de achteras vastzetten en opkrikken, moeren losvijzen, band wisselen, ... Blijkbaar waren we heel professioneel bezig want de weinige auto's die er waren, stopten niet, laat staan dat ze vroegen of we hulp nodig hadden. Wanneer onze driewieler terug een werkend vierde wiel had, stopte er wel iemand. Beter laat dan ooit.
Zonder reserveband moesten we onze planning wel aanpassen. de langere stukken unpaved hebben we maar geschrapt. Maar in Death Valley zijn er niet veel plaatsen die je kan bezoeken zonder asfalt te verlaten.
De eerste stop, Agueberry Point, werd geschrapt. Idem voor de sites dieper in de vallei. We keerden dan maar terug naar de hoofdweg. Volgende stop was Mosaic Valley. 2,5 mijl unpaved bergop, slik. Zouden we dat proberen? Wel als er iets gebeurt, dan trekken we strootje wie naar de garage van Stovepipe Wells lift. Dat is maar 4 mijl ver. Enfin, we geraken veilig tot op de parking aan het begin van de canyon. Bepakt en beladen met water en fotomateriaal vertrekken we. De canyon versmalt na een honderd meter tot een smalle gleuf uitgesloten tussen twee rotswanden gepolijst tot schitterend marmer. Gewoon prachtig, om van omver te vallen - of is het van de warmte want de zon staat er recht boven. We puffen voort tot we in het circus aankomen. Tijd voor een verfrissing en we keren terug naar ons rijtuig. Op enkele plaatsen is de rots zo gladgepolijst dat we ons gewoon naar beneden laten glijden, zoals een schuifaf uit je peutertijd. Leuk.
Na een uurtje staan we terug op de parking. Snel controle van de banden. Geen gesis of gescheur te horen. We dalen voorzichtig terug naar de geasfalteerde wereld. Volgende stop: de duinen. De zee is hier al lang opgedroogd maar de wind jaagt het zand nog altijd op hopen. Maar door wegenwerken is alles afgesloten. Je kan enkel van ver een foto nemen.
Op naar het visitor center. We hebben nu tijd om eens deftig in de winkel rond te neuzen. De t-shirts van 2000 zijn aan vervanging toe!
En dan moeten we beslissen hoe we morgen naar Las Vegas rijden. Het zuiden of het oosten? Het wordt het oosten. Dus rijden we na de middag naar Badwater, het laagste punt in de VS. Naarmate we verder afdalen naar dit punt, stijgt de temperatuur. 92 F ttz 32 C is het in Badwater maar door de droge wind en de weerkaatsing op het zout lijkt het meer dan 40 C. En toch staat er water, een beetje weliswaar want de zomer was lang en droog.
Tijd om stilaan terug te keren naar Furnace Creek. Maar eerst nog even stoppen aan Natural Bridge. Het plan zegt 1 mijl unpaved, de wegwijzer 2. De wegwijzer heeft gelijk. Het laatste stuk is steil bergop en in ruwe staat. Maar we halen het zonder banden-problemen. Maar je krijgt je monument niet gratis. Je moet een steile helling opklauteren over losse stenen met de zon op je bolleke. En aan het einde staat dan de natuurlijke brug, uitgesleten door honderden jaren flash floods van een klein bergbeekje. Mooi toch.
Onze tweede stop is Artist Drive. De weg loopt langs de voet van een aantal woeste bergen en kloven die een ding gemeen hebben: ze tonen alle mogelijke schakeringen van geel, bruin en grijs, naargelang de grondlagen waaruit ze opgebouwd zijn. Een paradijs voor geologen. De Drive is wel geafalteerd. En dat merk je, het is hier en daar filerijden.
De schaduwen vertellen ons nog iets anders: het is bijna avond en dan kan je beter maken dat je thuis bent. Trouwens we hebben nog een zwempartijtje te goed van gisteren. Zo kunnen we de perikelen van de ochtend vergeten. En onze drie/vierwieler laten rusten.
Tot morgen
In de voormiddag gaan we enkele sites doen in de Paramint vallei, het meest westelijk deel van Death Valley NP. De eerste stop is Agueberry Point, een uitkijkpunt over de centrale vallei maar veel minder gekend dan Dante's View aan de overkant. Eerst krijgen we een stuk gewone unpaved road, vervolgens enkele mijl "high clearance" ttz niet voor een gewone auto. Maar wij rijden met een verre afstammeling van de oer-Jeep. Dat kan geen probleem zijn. De hoogte van de auto was niet het probleem maar het TPM maakte ons met een schrille kreet attent op een ander probleem. Stenen, van de uitstekende puntige soort, die banden doorprikt. Met andere woorden de rechter-achterband verloor lucht. Dus ijlings de auto gekeerd en gestopt op de eerste vlakke plaats met stevige ondergrond. En dat is niet snel te vinden als je in de bergen rondtoert. Volgende stap: de handleiding. Jeep levert die namelijk niet meer op papier mee maar op CD. Handig als je in the middle of nowhere problemen hebt. Enfin er zat dan toch nog een dun boekje bij, Getting started & frequent questions. Hoera, een band wisselen hoorde bij het tweede. De reserveband vanonder de auto halen met 50 keer draaien, krik onder de achteras vastzetten en opkrikken, moeren losvijzen, band wisselen, ... Blijkbaar waren we heel professioneel bezig want de weinige auto's die er waren, stopten niet, laat staan dat ze vroegen of we hulp nodig hadden. Wanneer onze driewieler terug een werkend vierde wiel had, stopte er wel iemand. Beter laat dan ooit.
Zonder reserveband moesten we onze planning wel aanpassen. de langere stukken unpaved hebben we maar geschrapt. Maar in Death Valley zijn er niet veel plaatsen die je kan bezoeken zonder asfalt te verlaten.
De eerste stop, Agueberry Point, werd geschrapt. Idem voor de sites dieper in de vallei. We keerden dan maar terug naar de hoofdweg. Volgende stop was Mosaic Valley. 2,5 mijl unpaved bergop, slik. Zouden we dat proberen? Wel als er iets gebeurt, dan trekken we strootje wie naar de garage van Stovepipe Wells lift. Dat is maar 4 mijl ver. Enfin, we geraken veilig tot op de parking aan het begin van de canyon. Bepakt en beladen met water en fotomateriaal vertrekken we. De canyon versmalt na een honderd meter tot een smalle gleuf uitgesloten tussen twee rotswanden gepolijst tot schitterend marmer. Gewoon prachtig, om van omver te vallen - of is het van de warmte want de zon staat er recht boven. We puffen voort tot we in het circus aankomen. Tijd voor een verfrissing en we keren terug naar ons rijtuig. Op enkele plaatsen is de rots zo gladgepolijst dat we ons gewoon naar beneden laten glijden, zoals een schuifaf uit je peutertijd. Leuk.
Na een uurtje staan we terug op de parking. Snel controle van de banden. Geen gesis of gescheur te horen. We dalen voorzichtig terug naar de geasfalteerde wereld. Volgende stop: de duinen. De zee is hier al lang opgedroogd maar de wind jaagt het zand nog altijd op hopen. Maar door wegenwerken is alles afgesloten. Je kan enkel van ver een foto nemen.
Op naar het visitor center. We hebben nu tijd om eens deftig in de winkel rond te neuzen. De t-shirts van 2000 zijn aan vervanging toe!
En dan moeten we beslissen hoe we morgen naar Las Vegas rijden. Het zuiden of het oosten? Het wordt het oosten. Dus rijden we na de middag naar Badwater, het laagste punt in de VS. Naarmate we verder afdalen naar dit punt, stijgt de temperatuur. 92 F ttz 32 C is het in Badwater maar door de droge wind en de weerkaatsing op het zout lijkt het meer dan 40 C. En toch staat er water, een beetje weliswaar want de zomer was lang en droog.
Tijd om stilaan terug te keren naar Furnace Creek. Maar eerst nog even stoppen aan Natural Bridge. Het plan zegt 1 mijl unpaved, de wegwijzer 2. De wegwijzer heeft gelijk. Het laatste stuk is steil bergop en in ruwe staat. Maar we halen het zonder banden-problemen. Maar je krijgt je monument niet gratis. Je moet een steile helling opklauteren over losse stenen met de zon op je bolleke. En aan het einde staat dan de natuurlijke brug, uitgesleten door honderden jaren flash floods van een klein bergbeekje. Mooi toch.
Onze tweede stop is Artist Drive. De weg loopt langs de voet van een aantal woeste bergen en kloven die een ding gemeen hebben: ze tonen alle mogelijke schakeringen van geel, bruin en grijs, naargelang de grondlagen waaruit ze opgebouwd zijn. Een paradijs voor geologen. De Drive is wel geafalteerd. En dat merk je, het is hier en daar filerijden.
De schaduwen vertellen ons nog iets anders: het is bijna avond en dan kan je beter maken dat je thuis bent. Trouwens we hebben nog een zwempartijtje te goed van gisteren. Zo kunnen we de perikelen van de ochtend vergeten. En onze drie/vierwieler laten rusten.
Tot morgen
Dag 15 - Naar de hel
Het opstaan lukt niet zo goed vandaag. Misschien ligt het aan de hoogte? Misschien ligt het aan het slechte nieuws dat de reden van ons bezoek dicht is. Enfin. We staan dus laat op.
Sandra is al sinds de buitenwijken van San Francisco aan het hunkeren naar een Starbucks-koffie. Er zou er wel een moeten zijn in Mammoth. Nu is de kwestie nog om die te vinden. De GPS leidt ons tot in de velden. Geen koffiehuis te bespeuren. Ook het internet heeft het deze keer fout. Maar een koffiejunkie vindt altijd wel zijn plaats voor een shot. Verscholen in de lokale supermarkt.
Na de koffie en de koeken zijn we klaar voor de reis. We zijn Belgen en dus beslissen we toch maar eens te gaan kijken of we in het monument binnen kunnen. Het is niet omdat het "closed" is, dat je er niet binnen kan. De weg kronkelt naar boven. We komen langs verschillende skipistes. Mammoth Lakes Ski Resort lijkt nog altijd in zijn zomerslaap. En dan komen we te midden van alle skiliften tot stilstand. Die Amerikanen hier zijn niet van gisteren. Om alle Belgen tegen te houden hebben ze gewoon een berg sneeuw dwars over de weg gedeponeerd. Snif en grombel. Geen monument. Geen stempel. En we waren speciaal voor dit langs gereden. Het is niet eerlijk.
En dus vertrekken we maar naar Death Valley. We doen nog een kleine detour langs een scenic road maar de GPS neemt het heft in handen en stuurt ons over steeds smallere boswegen. Als voorbereiding van wat ons te wachten staat in DV.
Terug op weg langs de US-395 South. Richting San Diego en Los Angeles. Dat staat zo op de wegwijzers. Wij gaan er sneller af dan voorzien. Want de GPS heeft een snellere weg in petto naar het Nationaal Park. Dat belooft.
Bovenop een van de passen houden we effe halt. Terwijl Steven wat pano'tjes maakt van het landschap is Sandra op zoek naar wild. En ja hoor. Na een paar kleine vogeltjes krijgt ze een grote kat in het oog. Je moet maar goeie ogen hebben. Onze eerste lynx (bergleeuw) denken we. Later krijgen we te horen dat het geen lynx maar een bobcat is. Maakt niet uit. De kans om die dieren te zien is klein en van zo'n afstand quasi nihil. Vandaag niet op de loterij spelen.
klik op de link om de kat groter te zien
Na dit kort intermezzo gaat het verder richting de Vallei van de Dood, tromgeroffel.
Enkele mijlen voorbij Bishop, CA moet er een beslissing genomen worden. Volgen we de voorgekauwde route naar DV uit de boekskes of laten we ons leiden door de TomTom GPS - met een verleden van geen onderscheid te maken tussen goede geasfalteerde wegen en karresporen van voor 14-18. Wie delft het onderspit? ...
De boekskes natuurlijk want die zitten niet mee in de auto.
We verlaten de kalme snelweg US-395 en begeven ons op de "Death Valley Road". De naam is alleszins juist. En volgens de kaart is het de kortste route. Na enkele mijl verlaten we het Owens dal en begint de weg gezapig de stijgen. We passeren nog een bordje dat ons gerust stelt. De weg naar Death Valley is open. Eerst rijden we op goede asfaltweg door het Inyo National Forest. Over een afstand van 25 mijl komen we een (1) auto tegen. Dan komen we op het grondgebied van de BLM, de nationale landmaatschappij. De weg is geasfalteerd maar dan wel ergens in de koude oorlog. We komen over 15 mijl een (1) fietsster tegen. Proficiat.
En dan is het zover. We zijn in het Death Valley National Park. En we merken het dadelijk. Er is geen asfalt meer. Unpaved Road, heet dat. Nog 35 mijl. Dat was de vervroegde verjaardagskado van TomTom voor Sandra.
Net als de favoriete martini van James Bond, komen we "Shaken not stirred" toe aan de afslag naar Scotty's Castle, nog zo een gek uit Death Valley. Nu we er toch zijn, brengen we nog een bezoekje aan Uehebe krater, een plaats waar oververhitte rotsen en grondwater een kratertje van 200 meter diep maakten.
En dan zijn we klaar voor een avondje uitrusten. Het wordt hier snel donker en de zon is klaar om zich achter de hoge bergen te verstoppen. Plus we willen nog voor sluitingsuur in het bezoekerscentrum zijn. En we halen het net. 5 uur. Nu tijd voor een natje en een droogje. En misschien een duik in het zwembad, zoals in onze kindertijd opgewarmd door de zon.
Morgen verkennen we de rest van de vallei.
Tot lees.
Sandra is al sinds de buitenwijken van San Francisco aan het hunkeren naar een Starbucks-koffie. Er zou er wel een moeten zijn in Mammoth. Nu is de kwestie nog om die te vinden. De GPS leidt ons tot in de velden. Geen koffiehuis te bespeuren. Ook het internet heeft het deze keer fout. Maar een koffiejunkie vindt altijd wel zijn plaats voor een shot. Verscholen in de lokale supermarkt.
Na de koffie en de koeken zijn we klaar voor de reis. We zijn Belgen en dus beslissen we toch maar eens te gaan kijken of we in het monument binnen kunnen. Het is niet omdat het "closed" is, dat je er niet binnen kan. De weg kronkelt naar boven. We komen langs verschillende skipistes. Mammoth Lakes Ski Resort lijkt nog altijd in zijn zomerslaap. En dan komen we te midden van alle skiliften tot stilstand. Die Amerikanen hier zijn niet van gisteren. Om alle Belgen tegen te houden hebben ze gewoon een berg sneeuw dwars over de weg gedeponeerd. Snif en grombel. Geen monument. Geen stempel. En we waren speciaal voor dit langs gereden. Het is niet eerlijk.
En dus vertrekken we maar naar Death Valley. We doen nog een kleine detour langs een scenic road maar de GPS neemt het heft in handen en stuurt ons over steeds smallere boswegen. Als voorbereiding van wat ons te wachten staat in DV.
Terug op weg langs de US-395 South. Richting San Diego en Los Angeles. Dat staat zo op de wegwijzers. Wij gaan er sneller af dan voorzien. Want de GPS heeft een snellere weg in petto naar het Nationaal Park. Dat belooft.
Bovenop een van de passen houden we effe halt. Terwijl Steven wat pano'tjes maakt van het landschap is Sandra op zoek naar wild. En ja hoor. Na een paar kleine vogeltjes krijgt ze een grote kat in het oog. Je moet maar goeie ogen hebben. Onze eerste lynx (bergleeuw) denken we. Later krijgen we te horen dat het geen lynx maar een bobcat is. Maakt niet uit. De kans om die dieren te zien is klein en van zo'n afstand quasi nihil. Vandaag niet op de loterij spelen.
klik op de link om de kat groter te zienNa dit kort intermezzo gaat het verder richting de Vallei van de Dood, tromgeroffel.
Enkele mijlen voorbij Bishop, CA moet er een beslissing genomen worden. Volgen we de voorgekauwde route naar DV uit de boekskes of laten we ons leiden door de TomTom GPS - met een verleden van geen onderscheid te maken tussen goede geasfalteerde wegen en karresporen van voor 14-18. Wie delft het onderspit? ...
De boekskes natuurlijk want die zitten niet mee in de auto.
We verlaten de kalme snelweg US-395 en begeven ons op de "Death Valley Road". De naam is alleszins juist. En volgens de kaart is het de kortste route. Na enkele mijl verlaten we het Owens dal en begint de weg gezapig de stijgen. We passeren nog een bordje dat ons gerust stelt. De weg naar Death Valley is open. Eerst rijden we op goede asfaltweg door het Inyo National Forest. Over een afstand van 25 mijl komen we een (1) auto tegen. Dan komen we op het grondgebied van de BLM, de nationale landmaatschappij. De weg is geasfalteerd maar dan wel ergens in de koude oorlog. We komen over 15 mijl een (1) fietsster tegen. Proficiat.
En dan is het zover. We zijn in het Death Valley National Park. En we merken het dadelijk. Er is geen asfalt meer. Unpaved Road, heet dat. Nog 35 mijl. Dat was de vervroegde verjaardagskado van TomTom voor Sandra.
Net als de favoriete martini van James Bond, komen we "Shaken not stirred" toe aan de afslag naar Scotty's Castle, nog zo een gek uit Death Valley. Nu we er toch zijn, brengen we nog een bezoekje aan Uehebe krater, een plaats waar oververhitte rotsen en grondwater een kratertje van 200 meter diep maakten.
En dan zijn we klaar voor een avondje uitrusten. Het wordt hier snel donker en de zon is klaar om zich achter de hoge bergen te verstoppen. Plus we willen nog voor sluitingsuur in het bezoekerscentrum zijn. En we halen het net. 5 uur. Nu tijd voor een natje en een droogje. En misschien een duik in het zwembad, zoals in onze kindertijd opgewarmd door de zon.
Morgen verkennen we de rest van de vallei.
Tot lees.
Dag 14 - Wild( )Life
Vandaag is het zover. We verlaten Yosemite. Bibi is bedroefd. Het is nu eenmaal zijn favoriet park. Zaza is het daar niet mee eens. Maar dat is goed. Dan heb je meer bestemmingen om op verlof te gaan :-)
We laden ons autootje vol met bagage, controleren nog eens de banden, maken de voorruit extra schoon (voor de foto's natuurlijk) en we gaan op weg. We hebben de vorige dagen nog een kort lijstje gemaakt van waar we allemaal nog foto's willen maken. Lang is het wel niet meer, want het merendeel van de Tioga Road is al genomen gisteren. Grrrr. En wij Europeanen die denken dat Amerikanen goed zijn in communicatie. Ha. Zal wel de schrik voor de advocaten zijn zeker.
Maar genoeg gezeurd. Op weg naar Mammoth Lakes. Een skiresort in zomerslaap.
Eerste stop, de ingang van het park. Voor onze foto-site hebben we nog een deftige foto nodig van het toegangsbord van het park. Om jullie later welkom te heten. Even verder komen we een verdwaald schaap euh ree tegen. Echt wild kan je het niet noemen. Het eet een paar plukjes gras, kijkt eens naar de voorbijrazende toeristen en kijkt dan een beetje verwilderd naar boven. "Kan ik terug de berg op?" We laten het beestje achter ons. De weg is nog lang, maar de gps is ervaren (met dank aan een Brabants trekpaard voor de oorspronkelijke slogan).
De tweede stop brengt ons aan een afgebrand deel van het bos. Beneden in de vallei staan enkele chalets in een mooi grasveld. Erom rond is alles zwart geblakerd. Enkele hectaren bomen en struiken zijn in rook opgegaan. De vogeltjes zijn wel al terug en ook de eerste struiken. Het doet een beetje denken aan de kilometers verbrande bossen in Yellowstone. Maar hier is het op kleinere schaal en wordt je er niet zo depri van.
Her en der staan er bordjes langs de weg. Men is druk bezig om de miljarden van Obama aan het omzetten in nieuwe asfalt en nieuwe boordstenen voor de weg. En dan moeten we even blijven wachten. Een reusachtige vrachtwagen wordt geladen met omgezagen bomen. Tiens. Is dat om de gaatjes in het budget te vullen? Er mag toch niet gekapt worden in de Nationale Parken (wel in de National Forests). Enfin, niet gedraald. De weg is nog lang, de gps ...
Stooooooppppp!!!!!
Chaos op de weg, geen omgevallen bomen of ingestorte bruggen. Een aantal auto's staat kriskras op de weg, alsof King Kong hier langs geweest is. Sommige trachten rechtsomkeer te maken. Hebben ze misschien gehoord dat Sandra op komst is? (Auw, dat was maar om te lachen zulle)
Wat is er hier aan de hand? Mensen vluchten met een video- of fotocamera naar de rand van de weg. Drie dagen geleden kwamen we enkele kilometers verder een beer tegen. Misschien de zelfde? Neen. Ik moet jullie teleur stellen. Het was niet een beer. Het waren er vijf (!!!), drie volwassen beren en twee adolescenten. Je kan je voorstellen hoe al die toeristen door het dak gingen. Moeder met twee berenjongen. Op twintig meter. Gevaarlijk? Maar neen mijnheer. Uit de weg, ik ben aan het filmen voor het thuisfront. We doen dus maar mee. De jongen zijn nog aan het leren beer te zijn en vechten af en toe een robbertje. Van jolijt gaat er zelfs een vlot in een boom hangen. Voila, daarmee is bewezen dat je een beer beter niet probeert te ontlopen door in de bomen te klimmen.
Na een vijftal minuten gaan we maar terug naar de auto. Het verkeer zit ondertussen volledig vast. De truck met bomen kan niet meer vooruit of achteruit. Een dame wordt hysterisch omdat iedereen op de weg staat. En ook de beren beginnen wat onrustig te worden. Onze auto staat mooi aan de kant en we kunnen ons dus snel en veilig uit de voeten maken. Deze dag kan niet meer stuk. In het voorjaar hadden we in Canada al wat beren in de verte gezien. Maar op deze enkele dagen hebben we wel onze schade van de afgelopen 11 jaar ingehaald. Overal maakt men wel reclame/waarschuwt men voor de gevaren van beren. Maar we hebben er nooit gezien. Nu wel. Jipie.
Op naar de Tioga pas en het dak van onze reis. Vergeleken met gisteren is er niet veel veranderd. Een beetje minder ijs op de weg en meer verkeer. Grr. We zijn het er wel over eens dat het rond het meertje en op de Meadows heel mooi en stil is. Om nog eens voor terug te komen misschien?
En dan storten we ons in de diepte. Op een tiental mijl dalen we meer dan 1000 meter en verandert alles van groen en sneeuwwit in bruin en dor. 9 jaar geleden was het hier trouwens aan het branden van de droogte terwijl de pas zelf nog maar net open was wegens teveel sneeuw. Amerika, een land van extremen.
We zijn op weg naar Mono Lake. Een beschermd natuurgebied, bedreigd door de waterzucht van Los Angeles. Het merendeel van het water van LA komt van de vallei achter de Siërra's en wordt honderden kilometers verder getransporteerd. Hun waterrechten hebben ze niet altijd op koshere manier gekregen trouwens. Maar terug naar Mono Lake. Door het aftappen van teveel water is het meeroppervlak zo'n honderd meter gedaald. Sowieso was het water in het meer altijd al heel zout maar door de daling kwamen een aantal heel rare dingen boven water te liggen, de tufa's. Die lijken heel hard op stalagmieten. Alleen zijn ze ontstaan door een omgekeerd proces. De grond is hier heel poreus (oude vulkaan) en het water loopt hier in ondergrondse beekjes. Waar de beekjes in contact komen met het water van het meer, krijg je een chemisch proces waarbij deeltjes in het grondwater reageren met de opgeloste zouten in het meer. En dat geeft dan dingen zoals dit:
Als brave toeristen lopen we verder langs het pad. Ooit moet dit alles terug onder water komen te staan. De waterzucht van LA is gestopt (voor hoelang) en het meer is terug stillaan aan het vollopen. Maar zelfs dan zal het meer nooit meer zijn volledige diepte halen, men heeft een compromis a la belge afgesloten en LA blijft water pompen.
Genoeg gezeurd over LA. Op naar Mammoth Springs. De weg is nu niet meer zo lang. En de GPS kan zich niet vergissen. Er zijn niet veel alternatieven hier.
Na een half uurtje komen we aan de afslag naar Mammoth Springs. Maar daar worden we met de neus op de feiten gedrukt. Hier tellen andere seizoenen. Het Nationaal Monument is gesloten. Closed.
Van frustratie zijn we dan maar de was gaan doen in het hotel. Hebben we tenminste propere kleren voor de rest van de reis.
Tot later.
We laden ons autootje vol met bagage, controleren nog eens de banden, maken de voorruit extra schoon (voor de foto's natuurlijk) en we gaan op weg. We hebben de vorige dagen nog een kort lijstje gemaakt van waar we allemaal nog foto's willen maken. Lang is het wel niet meer, want het merendeel van de Tioga Road is al genomen gisteren. Grrrr. En wij Europeanen die denken dat Amerikanen goed zijn in communicatie. Ha. Zal wel de schrik voor de advocaten zijn zeker.
Maar genoeg gezeurd. Op weg naar Mammoth Lakes. Een skiresort in zomerslaap.
Eerste stop, de ingang van het park. Voor onze foto-site hebben we nog een deftige foto nodig van het toegangsbord van het park. Om jullie later welkom te heten. Even verder komen we een verdwaald schaap euh ree tegen. Echt wild kan je het niet noemen. Het eet een paar plukjes gras, kijkt eens naar de voorbijrazende toeristen en kijkt dan een beetje verwilderd naar boven. "Kan ik terug de berg op?" We laten het beestje achter ons. De weg is nog lang, maar de gps is ervaren (met dank aan een Brabants trekpaard voor de oorspronkelijke slogan).
De tweede stop brengt ons aan een afgebrand deel van het bos. Beneden in de vallei staan enkele chalets in een mooi grasveld. Erom rond is alles zwart geblakerd. Enkele hectaren bomen en struiken zijn in rook opgegaan. De vogeltjes zijn wel al terug en ook de eerste struiken. Het doet een beetje denken aan de kilometers verbrande bossen in Yellowstone. Maar hier is het op kleinere schaal en wordt je er niet zo depri van.
Her en der staan er bordjes langs de weg. Men is druk bezig om de miljarden van Obama aan het omzetten in nieuwe asfalt en nieuwe boordstenen voor de weg. En dan moeten we even blijven wachten. Een reusachtige vrachtwagen wordt geladen met omgezagen bomen. Tiens. Is dat om de gaatjes in het budget te vullen? Er mag toch niet gekapt worden in de Nationale Parken (wel in de National Forests). Enfin, niet gedraald. De weg is nog lang, de gps ...
Stooooooppppp!!!!!
Chaos op de weg, geen omgevallen bomen of ingestorte bruggen. Een aantal auto's staat kriskras op de weg, alsof King Kong hier langs geweest is. Sommige trachten rechtsomkeer te maken. Hebben ze misschien gehoord dat Sandra op komst is? (Auw, dat was maar om te lachen zulle)
Wat is er hier aan de hand? Mensen vluchten met een video- of fotocamera naar de rand van de weg. Drie dagen geleden kwamen we enkele kilometers verder een beer tegen. Misschien de zelfde? Neen. Ik moet jullie teleur stellen. Het was niet een beer. Het waren er vijf (!!!), drie volwassen beren en twee adolescenten. Je kan je voorstellen hoe al die toeristen door het dak gingen. Moeder met twee berenjongen. Op twintig meter. Gevaarlijk? Maar neen mijnheer. Uit de weg, ik ben aan het filmen voor het thuisfront. We doen dus maar mee. De jongen zijn nog aan het leren beer te zijn en vechten af en toe een robbertje. Van jolijt gaat er zelfs een vlot in een boom hangen. Voila, daarmee is bewezen dat je een beer beter niet probeert te ontlopen door in de bomen te klimmen.
Na een vijftal minuten gaan we maar terug naar de auto. Het verkeer zit ondertussen volledig vast. De truck met bomen kan niet meer vooruit of achteruit. Een dame wordt hysterisch omdat iedereen op de weg staat. En ook de beren beginnen wat onrustig te worden. Onze auto staat mooi aan de kant en we kunnen ons dus snel en veilig uit de voeten maken. Deze dag kan niet meer stuk. In het voorjaar hadden we in Canada al wat beren in de verte gezien. Maar op deze enkele dagen hebben we wel onze schade van de afgelopen 11 jaar ingehaald. Overal maakt men wel reclame/waarschuwt men voor de gevaren van beren. Maar we hebben er nooit gezien. Nu wel. Jipie.
Op naar de Tioga pas en het dak van onze reis. Vergeleken met gisteren is er niet veel veranderd. Een beetje minder ijs op de weg en meer verkeer. Grr. We zijn het er wel over eens dat het rond het meertje en op de Meadows heel mooi en stil is. Om nog eens voor terug te komen misschien?
En dan storten we ons in de diepte. Op een tiental mijl dalen we meer dan 1000 meter en verandert alles van groen en sneeuwwit in bruin en dor. 9 jaar geleden was het hier trouwens aan het branden van de droogte terwijl de pas zelf nog maar net open was wegens teveel sneeuw. Amerika, een land van extremen.
We zijn op weg naar Mono Lake. Een beschermd natuurgebied, bedreigd door de waterzucht van Los Angeles. Het merendeel van het water van LA komt van de vallei achter de Siërra's en wordt honderden kilometers verder getransporteerd. Hun waterrechten hebben ze niet altijd op koshere manier gekregen trouwens. Maar terug naar Mono Lake. Door het aftappen van teveel water is het meeroppervlak zo'n honderd meter gedaald. Sowieso was het water in het meer altijd al heel zout maar door de daling kwamen een aantal heel rare dingen boven water te liggen, de tufa's. Die lijken heel hard op stalagmieten. Alleen zijn ze ontstaan door een omgekeerd proces. De grond is hier heel poreus (oude vulkaan) en het water loopt hier in ondergrondse beekjes. Waar de beekjes in contact komen met het water van het meer, krijg je een chemisch proces waarbij deeltjes in het grondwater reageren met de opgeloste zouten in het meer. En dat geeft dan dingen zoals dit:
Als brave toeristen lopen we verder langs het pad. Ooit moet dit alles terug onder water komen te staan. De waterzucht van LA is gestopt (voor hoelang) en het meer is terug stillaan aan het vollopen. Maar zelfs dan zal het meer nooit meer zijn volledige diepte halen, men heeft een compromis a la belge afgesloten en LA blijft water pompen.
Genoeg gezeurd over LA. Op naar Mammoth Springs. De weg is nu niet meer zo lang. En de GPS kan zich niet vergissen. Er zijn niet veel alternatieven hier.
Na een half uurtje komen we aan de afslag naar Mammoth Springs. Maar daar worden we met de neus op de feiten gedrukt. Hier tellen andere seizoenen. Het Nationaal Monument is gesloten. Closed.
Van frustratie zijn we dan maar de was gaan doen in het hotel. Hebben we tenminste propere kleren voor de rest van de reis.
Tot later.
vrijdag 23 oktober 2009
Dag 13 - Over koude voeten
Volgens de oorspronkelijke planning zou er hier voor vandaag een verslag van een lange wandeling komen te staan. Maar gezien de algemene toestand van het wegennet (Tioga Pass: Closed; Sonora Pass: Closed; SR-4: Closed; Glacier Point Bus: closed for the season) hebben we onze planning aangepast.
De weg naar de Tioga Pas is afgesloten aan de Tuolomne Meadows. Maar je kan wel tot daar rijden. De nieuwe planning is dan ook in de voormiddag de SR-120 oprijden tot de Meadows en in de namiddag een kortere wandeling in de vallei.
Zo gezegd, zo gedaan.
We laveren tussen de vrachtwagens door tot aan het begin van de Tioga Road. Tiens, hier staan geen borden. En zo draaien we richting het dak van het park. De meadows liggen op zo'n 2500 meter. De pas zelf ligt op 2900 meter. Onderweg komen we een aantal sneeuwploegen en sneeuwborstels tegen. Maar ze rijden allemaal richting het dal. Alweer tiens.
We rusten even uit aan een mooi helder bergmeertje. We zijn bijna alleen op de wereld hier. Maar niet te lang treuzelen. We gaan verder naar de Meadows. Tiens, zou de weg dan toch voor de meadows dicht zijn? We beginnen tegenliggers te krijgen. Maar niet gezeurd. Rijden maar. We passeren de markering van 9000 voet. We passeren de Meadows. Links en rechts van de baan ligt er een centimetertje sneeuw maar daar maken we ons geen zorgen over. En dan, huppeldepup, staan we aan een stenen wachtpost. We zijn de Tioga Pas overgestoken. Die zogezegd gesloten was. En het nu niet meer is dus.
- Of hij morgen open is mijnheer?
- Ik zou het niet weten.
- Jamaar, het gaat toch niet sneeuwen?
- Misschien, je weet maar nooit.
Nu we weten dat de Tioga Pas open is, kunnen we aan het tweede deel van de dagplanning beginnen: de wandeling. Oorspronkelijk ging dat de Panorama wandeling worden. Maar de bus die je tot het beginpunt brengt, was niet meer. Einde-seizoen.
Dus kozen we voor een wandeling in de vallei. Steven herinnerde zich nog dat Mirror Lake fotogeniek is. De wandeling ernaartoe is ook "easy". Dus dat was ook meegenomen.
Maar eerst moeten we onze blikken kar kwijt raken. We negeren vlot de bordjes Parking en "Free Shuttle". We are from Belgium, no rules, great beer. Maar ze zijn hier niet van gisteren. Het laatste deel van de weg is afgesloten voor auto's en je mag als straf de laatste 2 mijl te voet doen. Enfin de weg is leeg en de zon schijnt. Dus geen tijd voor gezaag en geklaag. Wel opletten voor de "mule droppings".
Een keer aangekomen aan de juiste afslag kregen we het volgende dilemma om op te lossen: langs de weg tot aan het meer of langs de oever. Sandra velde een Salomonsoordeel: langs de oever heen en langs de weg terug. Een oordeel waar we later cold feet gingen van krijgen.
Aan het begin van hee pad stond een klein bordje met de boodschap dat het pad onderbroken was wegens een steenlawine. "Trail Closed" met andere woorden. Maar toch namen we de moedige beslissing om voort te gaan. We zouden wel aan de andere kant geraken. We are from Belgium ...
Om eerlijk te zijn, zo "easy" was het pad nu ook weer niet. Je moet over stenen, wortels, omgevallen bomen en zo klauteren. Maar je loopt op de rand van het bos langs een idyllisch klaterend bergstroompje. En zo komen we aan Mirror Lake uit. Het is in feite een deel van een riviertje dat natuurlijk afgedamd is door een hoop grote rotsen. De bergen rondom weerspiegelen zich in het water. Alleen ... staan we wel aan de "verkeerde" kant.
Maar we vertrouwden erop dat de Park Service gezorgd heeft voor een veilige en vlotte manier om de andere kant van het meertje/riviertje te geraken. Toch niet dus. Daarvoor moet je de ganse vallei rondlopen. En dat gaat dus niet meer want er was die steenlawine. Gingen we ons laten verslaan door een hoop stenen en wat koud water? Nee, natuurlijk niet. Wat verder hingen enkele kinderjeans in de bomen. Dat zou natuurlijk ook kunnen. Sandra zag dat niet zitten.
- Dat water is veel te diep.
- Jamaar hier is het op zijn breedst dus moet het hier wel het meest ondiep zijn.
- Maar dan moeten je schoenen uit. Niet zoals die keer in Australie. Dan waren mijn schoenen ondergelopen.
- Ok, maar het is wel smeltwater dus per definitie koud.
- Laat ons maar verder gaan kijken.
Je kan het al raden. Verderop kwamen we wil wat kleine reeen tegen en nog meer mooie herfstzichten maar geen doorgang.
Maar een andere toerist hielp ons uiteindelijk over het water heen. Take my stick. I used it to get across. It is really shallow.
Zo gezegd, zo gedaan. Schoenen uit, kousen uit, camera wegstoppen, koudwatervrees wegdringen ... we zijn klaar voor de oversteek.
Met haar 1,92 meter had Sandra geen probleem om droog over te geraken. Bibi had minder geluk. De broekspijpen waren wel hoog opgerold maar de beentjes waren te kort en dus was alles vanaf de knie doornat. Hihi, brbr. Snel drooggewreven en aangekleed. Net op tijd om een ander toeristenpaar aan te moedigen om het zelfde te doen. Alleen koos mevrouw ervoor om haar broek gewoon uit te doen. Er waren toch geen kinderen in de buurt ...
Maar we waren nog altijd niet aan de overkant. We stonden op een zandbank die in de lente en zomer onder water staat. En her en der verborg het gras diepe geulen met koud en modderig water. Maar na enig getuur en gezoek vonden we dan toch de officiële wandelweg en konden we terugwandelen tot het meertje en de klassieke weerspiegeling van Half Dome in Mirror Lake te bewonderen.
Zo. En dan vertelde de ondergaande zon ons om ons snel uit de voeten te maken. Het ging alweer gauw donker worden. En we moesten nog ons tweede deel van onze straf doen van 's middags ... 2 mijl terug naar de autoparking.
Enfin, moe maar voldaan konden we op onze dag terugblikken. Alles behalve zoals gepland en nogal koud aan de voeten maar warm voor het hart.
De weg naar de Tioga Pas is afgesloten aan de Tuolomne Meadows. Maar je kan wel tot daar rijden. De nieuwe planning is dan ook in de voormiddag de SR-120 oprijden tot de Meadows en in de namiddag een kortere wandeling in de vallei.
Zo gezegd, zo gedaan.
We laveren tussen de vrachtwagens door tot aan het begin van de Tioga Road. Tiens, hier staan geen borden. En zo draaien we richting het dak van het park. De meadows liggen op zo'n 2500 meter. De pas zelf ligt op 2900 meter. Onderweg komen we een aantal sneeuwploegen en sneeuwborstels tegen. Maar ze rijden allemaal richting het dal. Alweer tiens.
We rusten even uit aan een mooi helder bergmeertje. We zijn bijna alleen op de wereld hier. Maar niet te lang treuzelen. We gaan verder naar de Meadows. Tiens, zou de weg dan toch voor de meadows dicht zijn? We beginnen tegenliggers te krijgen. Maar niet gezeurd. Rijden maar. We passeren de markering van 9000 voet. We passeren de Meadows. Links en rechts van de baan ligt er een centimetertje sneeuw maar daar maken we ons geen zorgen over. En dan, huppeldepup, staan we aan een stenen wachtpost. We zijn de Tioga Pas overgestoken. Die zogezegd gesloten was. En het nu niet meer is dus.
- Of hij morgen open is mijnheer?
- Ik zou het niet weten.
- Jamaar, het gaat toch niet sneeuwen?
- Misschien, je weet maar nooit.
Nu we weten dat de Tioga Pas open is, kunnen we aan het tweede deel van de dagplanning beginnen: de wandeling. Oorspronkelijk ging dat de Panorama wandeling worden. Maar de bus die je tot het beginpunt brengt, was niet meer. Einde-seizoen.
Dus kozen we voor een wandeling in de vallei. Steven herinnerde zich nog dat Mirror Lake fotogeniek is. De wandeling ernaartoe is ook "easy". Dus dat was ook meegenomen.
Maar eerst moeten we onze blikken kar kwijt raken. We negeren vlot de bordjes Parking en "Free Shuttle". We are from Belgium, no rules, great beer. Maar ze zijn hier niet van gisteren. Het laatste deel van de weg is afgesloten voor auto's en je mag als straf de laatste 2 mijl te voet doen. Enfin de weg is leeg en de zon schijnt. Dus geen tijd voor gezaag en geklaag. Wel opletten voor de "mule droppings".
Een keer aangekomen aan de juiste afslag kregen we het volgende dilemma om op te lossen: langs de weg tot aan het meer of langs de oever. Sandra velde een Salomonsoordeel: langs de oever heen en langs de weg terug. Een oordeel waar we later cold feet gingen van krijgen.
Aan het begin van hee pad stond een klein bordje met de boodschap dat het pad onderbroken was wegens een steenlawine. "Trail Closed" met andere woorden. Maar toch namen we de moedige beslissing om voort te gaan. We zouden wel aan de andere kant geraken. We are from Belgium ...
Om eerlijk te zijn, zo "easy" was het pad nu ook weer niet. Je moet over stenen, wortels, omgevallen bomen en zo klauteren. Maar je loopt op de rand van het bos langs een idyllisch klaterend bergstroompje. En zo komen we aan Mirror Lake uit. Het is in feite een deel van een riviertje dat natuurlijk afgedamd is door een hoop grote rotsen. De bergen rondom weerspiegelen zich in het water. Alleen ... staan we wel aan de "verkeerde" kant.
Maar we vertrouwden erop dat de Park Service gezorgd heeft voor een veilige en vlotte manier om de andere kant van het meertje/riviertje te geraken. Toch niet dus. Daarvoor moet je de ganse vallei rondlopen. En dat gaat dus niet meer want er was die steenlawine. Gingen we ons laten verslaan door een hoop stenen en wat koud water? Nee, natuurlijk niet. Wat verder hingen enkele kinderjeans in de bomen. Dat zou natuurlijk ook kunnen. Sandra zag dat niet zitten.
- Dat water is veel te diep.
- Jamaar hier is het op zijn breedst dus moet het hier wel het meest ondiep zijn.
- Maar dan moeten je schoenen uit. Niet zoals die keer in Australie. Dan waren mijn schoenen ondergelopen.
- Ok, maar het is wel smeltwater dus per definitie koud.
- Laat ons maar verder gaan kijken.
Je kan het al raden. Verderop kwamen we wil wat kleine reeen tegen en nog meer mooie herfstzichten maar geen doorgang.
Maar een andere toerist hielp ons uiteindelijk over het water heen. Take my stick. I used it to get across. It is really shallow.
Zo gezegd, zo gedaan. Schoenen uit, kousen uit, camera wegstoppen, koudwatervrees wegdringen ... we zijn klaar voor de oversteek.
Met haar 1,92 meter had Sandra geen probleem om droog over te geraken. Bibi had minder geluk. De broekspijpen waren wel hoog opgerold maar de beentjes waren te kort en dus was alles vanaf de knie doornat. Hihi, brbr. Snel drooggewreven en aangekleed. Net op tijd om een ander toeristenpaar aan te moedigen om het zelfde te doen. Alleen koos mevrouw ervoor om haar broek gewoon uit te doen. Er waren toch geen kinderen in de buurt ...
Maar we waren nog altijd niet aan de overkant. We stonden op een zandbank die in de lente en zomer onder water staat. En her en der verborg het gras diepe geulen met koud en modderig water. Maar na enig getuur en gezoek vonden we dan toch de officiële wandelweg en konden we terugwandelen tot het meertje en de klassieke weerspiegeling van Half Dome in Mirror Lake te bewonderen.
Zo. En dan vertelde de ondergaande zon ons om ons snel uit de voeten te maken. Het ging alweer gauw donker worden. En we moesten nog ons tweede deel van onze straf doen van 's middags ... 2 mijl terug naar de autoparking.
Enfin, moe maar voldaan konden we op onze dag terugblikken. Alles behalve zoals gepland en nogal koud aan de voeten maar warm voor het hart.
Dag 12 - Seizoenssluiting
Ook al is het nu buiten seizoen voor Yosemite, de hotels zitten nog altijd vol. We logeren dus buiten het park, in El Portal. De plaats van het vroegere station van Yosemite. Voordeel is, het is er rustig, er is geen internet en geen GSM. Terug naar het stenen tijdperk als het ware.
Wat staat vandaag op de agenda? Het zuidelijk deel van het park rond Wawona en een ritje naar Glacier Point met zijn prachtig zicht op de vallei van Yosemite.
In Wawona staan nog een grote groep sequoia's, weliswaar niet zo hoog of groot als in Sequoia NP, maar toch de moeite om te bezoeken. Wawona ligt trouwens niet bij de deur. Het is zo'n 45 mijl rijden over kronkelende bergwegen. Maar eerst komen we tunnel view tegen. Waar je alweer een prachtig zicht krijgt op de vallei.
Sandra amuzeert zich ondertussen met het draaien aan het wieleke (stuur) van bocht naar bocht. De kunst is om zo weinig mogelijk aan het rempedaal te komen. Maar de medetoeristen maken dit nogal moeilijk. Onderweg komen we nog wat wegenwerken mee maar nergens moeten we lang wachten. Oef. We passeren tenslotte het Wawona hotel - mooi wit blinkend in de zon. Het Sequoia bos kan niet ver meer zijn.
Maar owee. Het zit ons dan toch niet mee. De parking aan het bos wordt geherasfalteerd en we mogen met onze auto niet binnen. Ook het kleine parkingje op 2 mijl is dicht. Inderdaad, buiten seizoen wordt alles snel snel gerepareerd vooraleer de winter komt. We kunnen enkel de bus nemen ... aan het Wawona hotel ... 6 mijl terug. De bus rijdt ongeveer elk half uur en je moet rekenen om minstens 2 uur heen en terug. Dat is een beetje veel voor ons. We lessen wel de dorst van onze auto en keren dan terug om Glacier Point te bezoeken.
Sandra mag terug aan het wieleke draaien maar veel pret beleefd ze er niet aan. We hangen achter een grote kamper met kalf (lees kleine auto die vast aan de kamper hangt) en de chauffeur is heel voorzichtig ...
Enfin na twintig mijl komen we aan de afslag naar Glacier Point. Maar ... daar staat een stoere dame dwars over de weg. Sorry de weg is gesloten. Doorrijden. Maar ze krijgt medelijden met onze bedroefde gezichten en verklapt ons dat de weg binnen een kwartiertje terug op is. Maar nu doorrijden dus want er is hier geen plaats om te parkeren. Gelukkig is er een beetje verder een kleine inham waar we ons kunnen verbergen.
Even gerust en dan gaan we terug op weg. Hopelijk duren de kwartiertjes hier niet te lang. Jipie. We mogen door. Op verse asfalt. Gesponsord door de miljarden van Obama. Dank u wel.
En zo staan we dan toch na 9 jaar terug op de top van Glacier Point met een zicht op Half Dome en Nevada Falls. Toen kochten we hier een mooie pullover voor Steven maar dat zit er dit jaar niet in. Het winkeltje is ... gesloten voor het seizoen. Steven was graag van hier vertrokken op het panoramapad, langs de rand van de vallei tot de twee grote watervallen van de Merced rivier. Maar dat lukt ook al niet meer. De busdienst rijdt ook al niet meer sinds 15 oktober. Gesloten voor het seizoen.
We blijven nog wat genieten van de zon. Het is wel maar enkele graden boven nul maar op de warme rotsen is het lekker knus en je kan zo wegsoezen.
Maar niet te lang gedraald. We willen nog naar het Visitor Center en de Village Store. Voor wat wegeninformatie, een trui en wat kaartjes.
Een uurtje later staan we dan beneden in de vallei. Met een stempeltje voor de verzameling. Twee ontbrekende jaargangen NPS zegels. Geen trui, geen verkeersinfo en 13 lege postkaarten. Snif.
Closed for the season.
Tot morgen.
Wat staat vandaag op de agenda? Het zuidelijk deel van het park rond Wawona en een ritje naar Glacier Point met zijn prachtig zicht op de vallei van Yosemite.
In Wawona staan nog een grote groep sequoia's, weliswaar niet zo hoog of groot als in Sequoia NP, maar toch de moeite om te bezoeken. Wawona ligt trouwens niet bij de deur. Het is zo'n 45 mijl rijden over kronkelende bergwegen. Maar eerst komen we tunnel view tegen. Waar je alweer een prachtig zicht krijgt op de vallei.
Sandra amuzeert zich ondertussen met het draaien aan het wieleke (stuur) van bocht naar bocht. De kunst is om zo weinig mogelijk aan het rempedaal te komen. Maar de medetoeristen maken dit nogal moeilijk. Onderweg komen we nog wat wegenwerken mee maar nergens moeten we lang wachten. Oef. We passeren tenslotte het Wawona hotel - mooi wit blinkend in de zon. Het Sequoia bos kan niet ver meer zijn.
Maar owee. Het zit ons dan toch niet mee. De parking aan het bos wordt geherasfalteerd en we mogen met onze auto niet binnen. Ook het kleine parkingje op 2 mijl is dicht. Inderdaad, buiten seizoen wordt alles snel snel gerepareerd vooraleer de winter komt. We kunnen enkel de bus nemen ... aan het Wawona hotel ... 6 mijl terug. De bus rijdt ongeveer elk half uur en je moet rekenen om minstens 2 uur heen en terug. Dat is een beetje veel voor ons. We lessen wel de dorst van onze auto en keren dan terug om Glacier Point te bezoeken.
Sandra mag terug aan het wieleke draaien maar veel pret beleefd ze er niet aan. We hangen achter een grote kamper met kalf (lees kleine auto die vast aan de kamper hangt) en de chauffeur is heel voorzichtig ...
Enfin na twintig mijl komen we aan de afslag naar Glacier Point. Maar ... daar staat een stoere dame dwars over de weg. Sorry de weg is gesloten. Doorrijden. Maar ze krijgt medelijden met onze bedroefde gezichten en verklapt ons dat de weg binnen een kwartiertje terug op is. Maar nu doorrijden dus want er is hier geen plaats om te parkeren. Gelukkig is er een beetje verder een kleine inham waar we ons kunnen verbergen.
Even gerust en dan gaan we terug op weg. Hopelijk duren de kwartiertjes hier niet te lang. Jipie. We mogen door. Op verse asfalt. Gesponsord door de miljarden van Obama. Dank u wel.
En zo staan we dan toch na 9 jaar terug op de top van Glacier Point met een zicht op Half Dome en Nevada Falls. Toen kochten we hier een mooie pullover voor Steven maar dat zit er dit jaar niet in. Het winkeltje is ... gesloten voor het seizoen. Steven was graag van hier vertrokken op het panoramapad, langs de rand van de vallei tot de twee grote watervallen van de Merced rivier. Maar dat lukt ook al niet meer. De busdienst rijdt ook al niet meer sinds 15 oktober. Gesloten voor het seizoen.
We blijven nog wat genieten van de zon. Het is wel maar enkele graden boven nul maar op de warme rotsen is het lekker knus en je kan zo wegsoezen.
Maar niet te lang gedraald. We willen nog naar het Visitor Center en de Village Store. Voor wat wegeninformatie, een trui en wat kaartjes.
Een uurtje later staan we dan beneden in de vallei. Met een stempeltje voor de verzameling. Twee ontbrekende jaargangen NPS zegels. Geen trui, geen verkeersinfo en 13 lege postkaarten. Snif.
Closed for the season.
Tot morgen.
Dag 11 - De bergen in
Vandaag staat ons tweede Nationaal Park op de agenda. Na 9 jaar gaan we terug naar Yosemite. Voor sommige het mooiste nationaal park, voor anderen het drukste nationaal park. Maar nu is het buiten-seizoen, ook al zijn alle hotels in het park volzet. En met al de beren zien we het tentenkamp niet zitten, echt niet. Maar het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is. We zijn er nog niet.
Onze TomTom leidt ons met veel gedraai en gekeer door de stad naar de Bay Bridge. En zo op de Interstate 80. We gaan dus niet langs Silicon Valley maar steken dadelijk de baai over. Veel is er niet te vertellen over de eerste honderd kilometer. Een snelweg met vier of meer rijvakken (hier geen referendum zoals in A'pen). En stadje na stadje die voorbijschuift.
Een keer voorbij Livermore begint het landschap te veranderen. De snelweg kruipt samen met de trein over een eerst steile bergpas. Rondom ziet alles er bruin en voos uit. Hier wachten ze duidelijk al een tijdje op regen. En we tuffen verder richting State Route 99. We zitten ondertussen al op de SR-120, de Yosemite Highway. Maar dat is buiten onze GPS gerekend. Die maakt liever een snelle omweg dan een kortere, scenic route. Uiteindelijk verliest de GPS het verdikt. We gaan langs de SR-120. Maar dat is dan buiten de waard/het weer gerekend.
Lap. Net als in 2000 wordt onze route door elkaar gegooid door het weer. De Tioga Pas is alweer gesloten. Niet alleen de Tioga maar ook de Sonora Pas is dicht. Dat betekent minstens 150 mijl extra omrijden op donderdag. Dit is deja-vu! Maar we geven niet op. Trouwens we weten toch niet waar de Sonora Pas ligt.
De bruine prairie hebben we eindelijk achter ons gelaten. We krijgen nu bos en nog eens bos. Af en toe een leuke helling en als toetje een trage voorligger. Daar leeft een chauffeur van op.
En na nog meer waarschuwingen over Tioga en Sonora Pas krijgen we eindelijk het bordje te zien. Welcome in Yosemite. We hebben het gehaald. Oeps, wat is daar aan de hand? Auto's staan kriskras over de weg. Een groot accident? Nee. Of liever nog niet. Op zo'n 25 meter van de weg is een zwarte beer op zoek naar een laatste avondmaal alvorens aan zijn winterslaap te beginnen. En dat wil iedereen natuurlijk op film vastleggen. Wij ook trouwens :-)
Na een tijdje krijgt de beer het op zijn heupen. Hij heeft graag een beetje privacy bij zijn avondeten. Gelijk heeft ie. Wij gaan dus terug op pad. Tussen hoge bomen en flarden mist. Mist? Oeps. En langs enkele hectaren afgebrand bos. Enkel de chaletjes zijn blijven staan. Een uit de hand gelopen barbecue? En dan komen we plots aan Dome View. Hier heb je een prachtig zicht op El Capitan en Half Dome, de ikonen van Yosemite. De mist mnaakt er vandaag echter een heel speciaal zicht van.
Prachtig gewoonweg. Nog enkele mijlen verder en we zijn in Yosemite Valley zelf. Dankzij de regen en sneeuw van de afgelopen week hebben de watervallen voldoende water om al hun pracht te tonen. Het lijkt wel lente. Zo heeft de natte week in Frisco toch ook zijn goeie kanten. Kijk maar naar Bridalveil Falls, zo mooi als een bruidssluier.
Morgen komen we terug.
Beloofd.
Bibi.
Onze TomTom leidt ons met veel gedraai en gekeer door de stad naar de Bay Bridge. En zo op de Interstate 80. We gaan dus niet langs Silicon Valley maar steken dadelijk de baai over. Veel is er niet te vertellen over de eerste honderd kilometer. Een snelweg met vier of meer rijvakken (hier geen referendum zoals in A'pen). En stadje na stadje die voorbijschuift.
Een keer voorbij Livermore begint het landschap te veranderen. De snelweg kruipt samen met de trein over een eerst steile bergpas. Rondom ziet alles er bruin en voos uit. Hier wachten ze duidelijk al een tijdje op regen. En we tuffen verder richting State Route 99. We zitten ondertussen al op de SR-120, de Yosemite Highway. Maar dat is buiten onze GPS gerekend. Die maakt liever een snelle omweg dan een kortere, scenic route. Uiteindelijk verliest de GPS het verdikt. We gaan langs de SR-120. Maar dat is dan buiten de waard/het weer gerekend.
Lap. Net als in 2000 wordt onze route door elkaar gegooid door het weer. De Tioga Pas is alweer gesloten. Niet alleen de Tioga maar ook de Sonora Pas is dicht. Dat betekent minstens 150 mijl extra omrijden op donderdag. Dit is deja-vu! Maar we geven niet op. Trouwens we weten toch niet waar de Sonora Pas ligt.
De bruine prairie hebben we eindelijk achter ons gelaten. We krijgen nu bos en nog eens bos. Af en toe een leuke helling en als toetje een trage voorligger. Daar leeft een chauffeur van op.
En na nog meer waarschuwingen over Tioga en Sonora Pas krijgen we eindelijk het bordje te zien. Welcome in Yosemite. We hebben het gehaald. Oeps, wat is daar aan de hand? Auto's staan kriskras over de weg. Een groot accident? Nee. Of liever nog niet. Op zo'n 25 meter van de weg is een zwarte beer op zoek naar een laatste avondmaal alvorens aan zijn winterslaap te beginnen. En dat wil iedereen natuurlijk op film vastleggen. Wij ook trouwens :-)
Na een tijdje krijgt de beer het op zijn heupen. Hij heeft graag een beetje privacy bij zijn avondeten. Gelijk heeft ie. Wij gaan dus terug op pad. Tussen hoge bomen en flarden mist. Mist? Oeps. En langs enkele hectaren afgebrand bos. Enkel de chaletjes zijn blijven staan. Een uit de hand gelopen barbecue? En dan komen we plots aan Dome View. Hier heb je een prachtig zicht op El Capitan en Half Dome, de ikonen van Yosemite. De mist mnaakt er vandaag echter een heel speciaal zicht van.
Prachtig gewoonweg. Nog enkele mijlen verder en we zijn in Yosemite Valley zelf. Dankzij de regen en sneeuw van de afgelopen week hebben de watervallen voldoende water om al hun pracht te tonen. Het lijkt wel lente. Zo heeft de natte week in Frisco toch ook zijn goeie kanten. Kijk maar naar Bridalveil Falls, zo mooi als een bruidssluier.
Morgen komen we terug.
Beloofd.
Bibi.
Dag 10 - In den Amigo
Voor wie niet van Aalst is, Amigo is een Aalsters woord voor gevangenis
Na de verkenning van SFO op het land staat een bezoek gepland aan het natte deel van de stad, ttz de baai en een eiland. Maar elke goede schipper weet het, op een lege maag kan je niet varen. Dus eerst de belangrijkste keuze van de dag, het ontbijt. En waarom niet er een Belgisch tintje aan geven. Wij leerden de Amerikanen wafels eten. Dus op naar IHOP (Het International House of Waffles euh Pancakes). Er staat een lange rij toeristen maar als we aan de toog willen zitten, worden we dadelijk bediend. Zo gezegd, zo besteld.
Na het lekker ontbijt - genoeg tot 's avonds - gaan we er vandoor naar Pier 33, de ferry naar Alcatraz. Onderweg komen we nog meer horden toeristen tegen. De reden is snel gevonden. Het is zondag en er is een Cruise schip binnengelopen en het heeft zijn lading cruisisten uitgebraakt. We slalommen tussen de valiezen en kruiers tot we aan de 33 komen. Oeps te vroeg. De mensen voor de ferry van 11 uur zijn nog altijd aan het aanschuiven. Dus even wat uitpuffen en mensjes kijken. Tussen de toeristen lopen nogal wat rare schepsels rond. Maar die denken dat van ons misschien ook.
Een half uurtje verder en we zijn klaar voor de grote overtocht. Eerst security passeren. De fotorugzak is wel wat groot maar allez we zien er niet oosters of indiaans uit. (In 1970 hebben Indianen Alcatraz bezet. Sindsdien Indiaan=Terrorist). Dan nog een toeristenval, laat je fotograferen met Alcatraz op de achtergrond - achteraf blijkt dat nog goed te verkopen ook. Eindelijk op de boot, maar de zon en het mooi weer is ondertussen naar elders vertrokken. Dus geen mooie foto's met blauwe lucht of kunstige mistbanken zoals gisteren. Alles is gewoon grijs, typisch Frisco naar het schijnt.
En dan zijn we aan wal. Een groot bord probeert ons af te schrikken, maar dat lukt niet. Het is al meer dan 40 jaar geleden. Indianen zijn dan wel welkom. Tiens. Dat hangt er ook al bijna 40 jaar. Enfin, uiteindelijk probeert een Park Ranger ons bang te maken. Wat er allemaal niet mag. En anders? Dan vlieg je in het gevang. En je hoeft er niet voor te betalen. Juist ja.
Eerste stap: de stempel halen van de Park Service. Alweer een parkje gedaan. Hoeveel blijven er nog over van de 365? Daarna schakelen we een paar versnellingen hoger. Het is een flinke klim naar de cellenblok. Binnen krijg je een persoonlijke audiotoer door het gebouw. En het is zelfs in het Nederlands te verkrijgen. Nog meer trappen op en we zijn in de echte cellenblok. Het is in feite piepklein vergeleken met de grootte van het eiland. Maar ja de cellen zijn dan ook piepklein. Minder dan 2,5 op 1,5 meter. En daar moet je dan jaren in blijven zitten.
Naarmate we verder door de gangen lopen, worden er meer verhalen opgehaald over de ontsnappingspogingen. Is het ooit gelukt? Sommigen beweren van wel maar diegene die het kunnen weten zeggen niets (meer). Wat blijkbaar de gevangenen nog het meest pijn deed, was dat de vrijheid voor hun neus lag. Wie braaf was kon buiten en daar lag Frisco in al zijn glorie. Dat is zoals een ijssalon voor een diabeticus. Niet te weerstaan.
onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjyMsdLFDWRV5N7ov9gh9cWKu33f0HozGqbbIYtrjQAVRYkwaVD0FK1-ev7o4wGokd8vOu321WKmviY0cms9pqvRpa-mtshhiF5571iwQ1Nq8u7eaEyJt-SxcKIhQCPagXodKA-stHR1U/s1600-h/IMG_0170.JPG">
Een keer buiten merken we dat de wind alweer harder blaast en het wordt serieus koud. Tijd om terug te keren naar het vasteland. Aan de file voor de ferry te zien, zijn we niet de enige met dit idee. Over kou gesproken. De winterjas van Sandra heeft na vele jaren trouwe dienst, de geest gegeven. Gezien het weer in Yosemite - de Tioga pas is gesloten wegens sneew - kunnen we best uitkijken voor een alternatief. Voordeel van de US of A: ook al is het zondag, toch zijn de winkels open. We hebben iets zoals AS Adventure gevonden en volgen de GPS daar braaf naartoe. Oeps de GPS houdt geen rekening met de hoogteverschillen. Sandra kan haar rem- en startkunsten tonen op enkele echt steile straatjes. Maar alle moeite is voor niets. De winkel heeft enorm veel in stock maar alles is nog van het zomerseizoen. En dat is niet meer voor dit jaar.
Dus op naar een tweede winkel. Op Crissy Field blijkbaar is er ook een grote trekking winkel. Crissy Field is de oude luchthaven van het Presidio, de legerbasis. Maar we vinden het eerst niet. Logisch, de winkel is in de vroegere supermarkt van de basis. Voor jassen moet je bij het vers fruit zijn bij de mannen of verse vis voor de vrouwenmodellen. All right. En de zoektocht levert ook iets op, een nieuwe jas voor Sandra. Met alles erop en eraan. En met de lage dollar nemen we ook maar een voor steven.
Zo wordt het tijd om terug naar het hotel te trekken en de maag te verzorgen. Nee gaan burgers of steakhouse vandaag. Het wordt een echte Mexicaan op loopafstand. En het was lekker, echt. We hadden de kok graag meegebracht naar Brussel, echt waar. Want Chichi's heeft alweer wat van zijn pluimen gelaten.
En dan dodo, want morgen gaan we eindelijk rijden. 200 mijl tot Yosemite. Eindelijk. Hopelijk krijgen we weer geen "Road Closed" zoals 9 jaar geleden.
Bibi.
Na de verkenning van SFO op het land staat een bezoek gepland aan het natte deel van de stad, ttz de baai en een eiland. Maar elke goede schipper weet het, op een lege maag kan je niet varen. Dus eerst de belangrijkste keuze van de dag, het ontbijt. En waarom niet er een Belgisch tintje aan geven. Wij leerden de Amerikanen wafels eten. Dus op naar IHOP (Het International House of Waffles euh Pancakes). Er staat een lange rij toeristen maar als we aan de toog willen zitten, worden we dadelijk bediend. Zo gezegd, zo besteld.
Na het lekker ontbijt - genoeg tot 's avonds - gaan we er vandoor naar Pier 33, de ferry naar Alcatraz. Onderweg komen we nog meer horden toeristen tegen. De reden is snel gevonden. Het is zondag en er is een Cruise schip binnengelopen en het heeft zijn lading cruisisten uitgebraakt. We slalommen tussen de valiezen en kruiers tot we aan de 33 komen. Oeps te vroeg. De mensen voor de ferry van 11 uur zijn nog altijd aan het aanschuiven. Dus even wat uitpuffen en mensjes kijken. Tussen de toeristen lopen nogal wat rare schepsels rond. Maar die denken dat van ons misschien ook.
Een half uurtje verder en we zijn klaar voor de grote overtocht. Eerst security passeren. De fotorugzak is wel wat groot maar allez we zien er niet oosters of indiaans uit. (In 1970 hebben Indianen Alcatraz bezet. Sindsdien Indiaan=Terrorist). Dan nog een toeristenval, laat je fotograferen met Alcatraz op de achtergrond - achteraf blijkt dat nog goed te verkopen ook. Eindelijk op de boot, maar de zon en het mooi weer is ondertussen naar elders vertrokken. Dus geen mooie foto's met blauwe lucht of kunstige mistbanken zoals gisteren. Alles is gewoon grijs, typisch Frisco naar het schijnt.
En dan zijn we aan wal. Een groot bord probeert ons af te schrikken, maar dat lukt niet. Het is al meer dan 40 jaar geleden. Indianen zijn dan wel welkom. Tiens. Dat hangt er ook al bijna 40 jaar. Enfin, uiteindelijk probeert een Park Ranger ons bang te maken. Wat er allemaal niet mag. En anders? Dan vlieg je in het gevang. En je hoeft er niet voor te betalen. Juist ja.
Eerste stap: de stempel halen van de Park Service. Alweer een parkje gedaan. Hoeveel blijven er nog over van de 365? Daarna schakelen we een paar versnellingen hoger. Het is een flinke klim naar de cellenblok. Binnen krijg je een persoonlijke audiotoer door het gebouw. En het is zelfs in het Nederlands te verkrijgen. Nog meer trappen op en we zijn in de echte cellenblok. Het is in feite piepklein vergeleken met de grootte van het eiland. Maar ja de cellen zijn dan ook piepklein. Minder dan 2,5 op 1,5 meter. En daar moet je dan jaren in blijven zitten.
Naarmate we verder door de gangen lopen, worden er meer verhalen opgehaald over de ontsnappingspogingen. Is het ooit gelukt? Sommigen beweren van wel maar diegene die het kunnen weten zeggen niets (meer). Wat blijkbaar de gevangenen nog het meest pijn deed, was dat de vrijheid voor hun neus lag. Wie braaf was kon buiten en daar lag Frisco in al zijn glorie. Dat is zoals een ijssalon voor een diabeticus. Niet te weerstaan.
onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjyMsdLFDWRV5N7ov9gh9cWKu33f0HozGqbbIYtrjQAVRYkwaVD0FK1-ev7o4wGokd8vOu321WKmviY0cms9pqvRpa-mtshhiF5571iwQ1Nq8u7eaEyJt-SxcKIhQCPagXodKA-stHR1U/s1600-h/IMG_0170.JPG">
Een keer buiten merken we dat de wind alweer harder blaast en het wordt serieus koud. Tijd om terug te keren naar het vasteland. Aan de file voor de ferry te zien, zijn we niet de enige met dit idee. Over kou gesproken. De winterjas van Sandra heeft na vele jaren trouwe dienst, de geest gegeven. Gezien het weer in Yosemite - de Tioga pas is gesloten wegens sneew - kunnen we best uitkijken voor een alternatief. Voordeel van de US of A: ook al is het zondag, toch zijn de winkels open. We hebben iets zoals AS Adventure gevonden en volgen de GPS daar braaf naartoe. Oeps de GPS houdt geen rekening met de hoogteverschillen. Sandra kan haar rem- en startkunsten tonen op enkele echt steile straatjes. Maar alle moeite is voor niets. De winkel heeft enorm veel in stock maar alles is nog van het zomerseizoen. En dat is niet meer voor dit jaar.
Dus op naar een tweede winkel. Op Crissy Field blijkbaar is er ook een grote trekking winkel. Crissy Field is de oude luchthaven van het Presidio, de legerbasis. Maar we vinden het eerst niet. Logisch, de winkel is in de vroegere supermarkt van de basis. Voor jassen moet je bij het vers fruit zijn bij de mannen of verse vis voor de vrouwenmodellen. All right. En de zoektocht levert ook iets op, een nieuwe jas voor Sandra. Met alles erop en eraan. En met de lage dollar nemen we ook maar een voor steven.
Zo wordt het tijd om terug naar het hotel te trekken en de maag te verzorgen. Nee gaan burgers of steakhouse vandaag. Het wordt een echte Mexicaan op loopafstand. En het was lekker, echt. We hadden de kok graag meegebracht naar Brussel, echt waar. Want Chichi's heeft alweer wat van zijn pluimen gelaten.
En dan dodo, want morgen gaan we eindelijk rijden. 200 mijl tot Yosemite. Eindelijk. Hopelijk krijgen we weer geen "Road Closed" zoals 9 jaar geleden.
Bibi.
Dag 9 - Sunny Side Up
Meuh, meuh, meuh, meuh, meuh, ...
Hebben ze hier nu ook al geen echte koeien meer? Of is een autoalarm erin geslaagd om een autoaccu leeg te krijgen? Toch niet. San Francisco is nu eenmaal gekend voor zijn mist en dan loeit de misthoorn. Ze zijn hier wel hoogtechnologisch maar bij mist helpt dat niet zoveel.
Lang blijft de mist wel niet. De zon is ook al van de partij en jaagt de mist snel weg. Alcatraz doemt uit de mistflarden op. Een prachtige foto, ware het niet dat er een hoop antennemasten en wasdraden van de buren in de weg zitten.
Alcatraz, het woord is al gevallen. Steven heeft nog nooit in het gevang gezeten en op Alcatraz kan je dat voor een dagje doen. Voor een prijsje. Dat je wel moet betalen want anders sturen ze je naar een echt prison. Dus eerste taak van de dag, op jacht naar kaartjes voor Alcatraz. Liefst gecombineerd met een ietwat toeristisch kijk op de stad en de omgeving zodat ons budget niet in het rood slaat. Het zoeken zou niet moeilijk moeten zijn want de verschillende stadstoeren hebben allemaal wel een kantoortje op Fishermans Wharf. Je moet dan wel het juiste straatje nemen ...
Van al dat zoeken wordt je toch zooo moe he. Allez toch hongerig. We vallen dan maar bij Dennys binnen. Eindelijk een eerste deftig ontbijt in maanden. Ei, bacon, stukjes steak, kaas en nog een tweetal pancakes. Daarmee heb je genoeg voor een hele dag. En dat mag je letterlijk nemen.
Met een gevulde maag vinden we uiteindelijk snel het busburo dat we zoeken. Zie je wel dat je met een lege maag moeilijk kan denken. Maar oh wee, de plaatsen voor zondag naar Alcatraz zijn volzet. Dus ofwel kopen we het ticket rechtstreeks bij de boot of we plegen een overval. Het tweede is nogal onzeker in welk gevang je zal belanden (trouwens wat als we niet betrapt worden, sinds Michael Douglas geen politieagent meer speelt in SFO, is het hier achteruit gegaan naar het schijnt). Maar we kunnen wel dadelijk de downtown hop-on hop-off bestijgen. Een open dubbeldekker uit het echte Londen neemt ons over de tientallen heuvels en dalen van de stad. Boven is het wel een beetje fris nog maar de zon zal wel snel voor een kleurtje en temperatuurtje zorgen.
De toerbegeleidster is blijkbaar heel begeesterd door het gerestaureerde stadhuis. Het bevat vele kilos bladgoud. Het is hoger dan het kapitool en het is het op twee na grootste gebouw dat volledig op dempers staat tegen aardbevingen. Het grootste is het gebouw van de luchthaven blijkbaar. Het stadhuis heeft wel iets met aardbevingen. Het is gebouwd na die van 1906 waarbij het vorige afbrande zoals de rest van de stad, en het werd zwaar beschadigd in 1989 bij de laatste grote. En nu is het terug gerestaureerd.
Daarna trekt de bus door de winkelstraten (Levi’s, Apple, ...), de Chinese buurt, de Italiaanse, ... De echt steile straatjes mag hij wel niet in. Spijtig. Hoe zou de bus het hier doen?
Om twaalf uur stipt stopt de bus aan het vertrekpunt. Het is de lunchpauze voor bus en bestuurder. Dan is hij natuurlijk op tijd. Wij hebben geen lunch nodig en kunnen dus dadelijk een tweede traject nemen, richting Golden Gate en Marin County – de overkant van de baai dus.
Maar eerst zien we een stukje Nationaal Park. Toen het leger Fort Mason en het Presidio verliet, werd het niet verkocht aan de prive maar overgedragen aan de Park Service. Dat zal de vrienden van Bush wel pijn gedaan hebben. De militairen hadden in feite veel plaats en de huizen en kwartieren liggen ten midden van echte parken. Dat wil de NPS zo houden maar om de onderhoudskosten te kunnen betalen, worden de gebouwen wel verhuurd. Een huisje van een vroegere piloot met zicht op de US-101 en de baai, betaal je al gauw 5000 dollar, per maand. Slik. Een generaalshuis met 7 slaapkamers en een garage kost je 30.000 dollar. Slikkerdeslik.
En plots is de mist er weer. Boven op de bus wordt het plots 20 graden kouder. Er steekt een stevige wind op en over de rand van de heuvel komt plots een golf grijze watten aangedreven. Help waar is de zon nu naar toe?
De bus spoed zich naar de overkant en naar de zon. Daar ligt een mooi uitkijkpunt met zicht op de brug. En vandaar zien we hoe de mist de brug volledig opeet met auto’s en al. Hoe moeten we nu terug?!?!?
Met de kop in de wind gaan we terug naar de stad.
Na een kleine doorsteek door de duurste straat van San Francisco gaat het terug naar de werf. Ons buikje is gevuld met cultuur. Dus nu eens iets anders. We sparen een busticket uit en nemen nog eens de downtown bus tot op Market Street. Inderdaad om naar de markt te gaan. Bij Apple nemen we een Snow Leopard mee (kost de helft van in Europa), bij Levi’s twee 501’s voor de prijs van een. Dat kan je toch niet laten liggen. Nog snel een koffie en wat leesgerij bij Borders en dan met de kabeltram terug naar de werf.
Tenslotte nog een avondwandeling tussen de straatartiesten tot bij Pier 39.
Dat was het dan.
Hebben ze hier nu ook al geen echte koeien meer? Of is een autoalarm erin geslaagd om een autoaccu leeg te krijgen? Toch niet. San Francisco is nu eenmaal gekend voor zijn mist en dan loeit de misthoorn. Ze zijn hier wel hoogtechnologisch maar bij mist helpt dat niet zoveel.
Lang blijft de mist wel niet. De zon is ook al van de partij en jaagt de mist snel weg. Alcatraz doemt uit de mistflarden op. Een prachtige foto, ware het niet dat er een hoop antennemasten en wasdraden van de buren in de weg zitten.
Alcatraz, het woord is al gevallen. Steven heeft nog nooit in het gevang gezeten en op Alcatraz kan je dat voor een dagje doen. Voor een prijsje. Dat je wel moet betalen want anders sturen ze je naar een echt prison. Dus eerste taak van de dag, op jacht naar kaartjes voor Alcatraz. Liefst gecombineerd met een ietwat toeristisch kijk op de stad en de omgeving zodat ons budget niet in het rood slaat. Het zoeken zou niet moeilijk moeten zijn want de verschillende stadstoeren hebben allemaal wel een kantoortje op Fishermans Wharf. Je moet dan wel het juiste straatje nemen ...
Van al dat zoeken wordt je toch zooo moe he. Allez toch hongerig. We vallen dan maar bij Dennys binnen. Eindelijk een eerste deftig ontbijt in maanden. Ei, bacon, stukjes steak, kaas en nog een tweetal pancakes. Daarmee heb je genoeg voor een hele dag. En dat mag je letterlijk nemen.
Met een gevulde maag vinden we uiteindelijk snel het busburo dat we zoeken. Zie je wel dat je met een lege maag moeilijk kan denken. Maar oh wee, de plaatsen voor zondag naar Alcatraz zijn volzet. Dus ofwel kopen we het ticket rechtstreeks bij de boot of we plegen een overval. Het tweede is nogal onzeker in welk gevang je zal belanden (trouwens wat als we niet betrapt worden, sinds Michael Douglas geen politieagent meer speelt in SFO, is het hier achteruit gegaan naar het schijnt). Maar we kunnen wel dadelijk de downtown hop-on hop-off bestijgen. Een open dubbeldekker uit het echte Londen neemt ons over de tientallen heuvels en dalen van de stad. Boven is het wel een beetje fris nog maar de zon zal wel snel voor een kleurtje en temperatuurtje zorgen.
De toerbegeleidster is blijkbaar heel begeesterd door het gerestaureerde stadhuis. Het bevat vele kilos bladgoud. Het is hoger dan het kapitool en het is het op twee na grootste gebouw dat volledig op dempers staat tegen aardbevingen. Het grootste is het gebouw van de luchthaven blijkbaar. Het stadhuis heeft wel iets met aardbevingen. Het is gebouwd na die van 1906 waarbij het vorige afbrande zoals de rest van de stad, en het werd zwaar beschadigd in 1989 bij de laatste grote. En nu is het terug gerestaureerd.
Daarna trekt de bus door de winkelstraten (Levi’s, Apple, ...), de Chinese buurt, de Italiaanse, ... De echt steile straatjes mag hij wel niet in. Spijtig. Hoe zou de bus het hier doen?
Om twaalf uur stipt stopt de bus aan het vertrekpunt. Het is de lunchpauze voor bus en bestuurder. Dan is hij natuurlijk op tijd. Wij hebben geen lunch nodig en kunnen dus dadelijk een tweede traject nemen, richting Golden Gate en Marin County – de overkant van de baai dus.
Maar eerst zien we een stukje Nationaal Park. Toen het leger Fort Mason en het Presidio verliet, werd het niet verkocht aan de prive maar overgedragen aan de Park Service. Dat zal de vrienden van Bush wel pijn gedaan hebben. De militairen hadden in feite veel plaats en de huizen en kwartieren liggen ten midden van echte parken. Dat wil de NPS zo houden maar om de onderhoudskosten te kunnen betalen, worden de gebouwen wel verhuurd. Een huisje van een vroegere piloot met zicht op de US-101 en de baai, betaal je al gauw 5000 dollar, per maand. Slik. Een generaalshuis met 7 slaapkamers en een garage kost je 30.000 dollar. Slikkerdeslik.
En plots is de mist er weer. Boven op de bus wordt het plots 20 graden kouder. Er steekt een stevige wind op en over de rand van de heuvel komt plots een golf grijze watten aangedreven. Help waar is de zon nu naar toe?
De bus spoed zich naar de overkant en naar de zon. Daar ligt een mooi uitkijkpunt met zicht op de brug. En vandaar zien we hoe de mist de brug volledig opeet met auto’s en al. Hoe moeten we nu terug?!?!?
Met de kop in de wind gaan we terug naar de stad.
Na een kleine doorsteek door de duurste straat van San Francisco gaat het terug naar de werf. Ons buikje is gevuld met cultuur. Dus nu eens iets anders. We sparen een busticket uit en nemen nog eens de downtown bus tot op Market Street. Inderdaad om naar de markt te gaan. Bij Apple nemen we een Snow Leopard mee (kost de helft van in Europa), bij Levi’s twee 501’s voor de prijs van een. Dat kan je toch niet laten liggen. Nog snel een koffie en wat leesgerij bij Borders en dan met de kabeltram terug naar de werf.
Tenslotte nog een avondwandeling tussen de straatartiesten tot bij Pier 39.
Dat was het dan.
maandag 19 oktober 2009
Dag 1 bis - de langste dag
Haaaaah,
een lange zucht na een lange week.
Het takenlijstje "9 to 5" is grotendeels afgewerkt.
Het takenlijstje "5 to 9" is iets minder afgewerkt.
Maar niet getreurd. Het is 6 uur 's morgens en binnen 45 minuten staat een vriendelijke chauffeur aan de achterdeur. Dus vooruit met de geit.
Een warme douche in een frisse achterkamer verder en we zijn dan toch een beetje wakker aan het worden. De valies staat klaar. Maar 14 kilogram. En de rugzak, maar 13 kilogram.
Dat is uniek! Nu zijn er wel meerdere redenen waarom alles zo weinig weegt. We hebben geen boeken mee. Alles is ingescand. En de valies van sandra was veel zwaarder.
Ondanks het vroege uur zat de brusselse ring al goed vast ter hoogte van Grimbergen. Een beetje porren en grommelen om er ook op te mogen.
Enfin. Daar zijn we dan. De vertrekhal loopt vol mensen maar we hebben er toch al meer gezien hier. Nog even de chauffeur uitgezwaaid en dan naar binnen.
Voor de states staat er al wat volk. Ik ben bummer 20. Maar het merendeel is er voor Atlanta. Gelukkig maar want het vliegtuigje naar New York is tweemaal zo klein!
Ik kan nog een halve exitseat bemachtigen. Mijn linkerbeen zal ik dus kunnen volledig uitstrekken. Het rechter zal wat korter worden.
En kijk, daar begint de telefoon te bleiren. Heet Obama me persoonlijk welkom in de US of A? Nee, natuurlijk niet. Sandra is nog walker en staat me bij met goede raad.
Op naar de file aan de veiligheidsinspectie. Hier is het wat minder chaos dan 6 maand geleden. Geen rijen tot in de Godiva winkel maar keurige wachtrijen afgezet met linten. En ik mag alweer een persoonlijke inspectie ondergaan. De scanner lust geen 501 levi's jeans.
En dan is het nu wachten en wachten en wachten. Elke keer lijkt de VS een beetje verder te liggen. Eindelijk is het zover. De landing naar JFK is ingezet. In de mist, datwel. Net boven de golven van de Atlantische oceaan. Jiha.
Een bijkomend voordeel van exitseats is dat je vaak als eerste van boord kan. Zo gezegd, zo gedaan. Maar 200 meter verder is dat voordeel al ongedaan gemaakt. De trap is stuk. Alweer, wordt er achter mij geroepen.
De techniekers geven het na vijf minuten op. Het zal voor maandag zijn. En dan spurten we verder naar een quasi leeg immigratie kantoor. Vorige keer duurde het een uur, nu maar vijf minuten. Welcome in the US of A!
Wachten, wachten, wachten.
Nog een volle vlucht maar geen uitgangzetels. Dus nu worden beide benen korter. 4 uur lang. Tot in SFO.
Nog een half uurtje en we zijn eindelijk in het schipperskwartier. De vakantie kan beginnen.
Bibi.
een lange zucht na een lange week.
Het takenlijstje "9 to 5" is grotendeels afgewerkt.
Het takenlijstje "5 to 9" is iets minder afgewerkt.
Maar niet getreurd. Het is 6 uur 's morgens en binnen 45 minuten staat een vriendelijke chauffeur aan de achterdeur. Dus vooruit met de geit.
Een warme douche in een frisse achterkamer verder en we zijn dan toch een beetje wakker aan het worden. De valies staat klaar. Maar 14 kilogram. En de rugzak, maar 13 kilogram.
Dat is uniek! Nu zijn er wel meerdere redenen waarom alles zo weinig weegt. We hebben geen boeken mee. Alles is ingescand. En de valies van sandra was veel zwaarder.
Ondanks het vroege uur zat de brusselse ring al goed vast ter hoogte van Grimbergen. Een beetje porren en grommelen om er ook op te mogen.
Enfin. Daar zijn we dan. De vertrekhal loopt vol mensen maar we hebben er toch al meer gezien hier. Nog even de chauffeur uitgezwaaid en dan naar binnen.
Voor de states staat er al wat volk. Ik ben bummer 20. Maar het merendeel is er voor Atlanta. Gelukkig maar want het vliegtuigje naar New York is tweemaal zo klein!
Ik kan nog een halve exitseat bemachtigen. Mijn linkerbeen zal ik dus kunnen volledig uitstrekken. Het rechter zal wat korter worden.
En kijk, daar begint de telefoon te bleiren. Heet Obama me persoonlijk welkom in de US of A? Nee, natuurlijk niet. Sandra is nog walker en staat me bij met goede raad.
Op naar de file aan de veiligheidsinspectie. Hier is het wat minder chaos dan 6 maand geleden. Geen rijen tot in de Godiva winkel maar keurige wachtrijen afgezet met linten. En ik mag alweer een persoonlijke inspectie ondergaan. De scanner lust geen 501 levi's jeans.
En dan is het nu wachten en wachten en wachten. Elke keer lijkt de VS een beetje verder te liggen. Eindelijk is het zover. De landing naar JFK is ingezet. In de mist, datwel. Net boven de golven van de Atlantische oceaan. Jiha.
Een bijkomend voordeel van exitseats is dat je vaak als eerste van boord kan. Zo gezegd, zo gedaan. Maar 200 meter verder is dat voordeel al ongedaan gemaakt. De trap is stuk. Alweer, wordt er achter mij geroepen.
De techniekers geven het na vijf minuten op. Het zal voor maandag zijn. En dan spurten we verder naar een quasi leeg immigratie kantoor. Vorige keer duurde het een uur, nu maar vijf minuten. Welcome in the US of A!
Wachten, wachten, wachten.
Nog een volle vlucht maar geen uitgangzetels. Dus nu worden beide benen korter. 4 uur lang. Tot in SFO.
Nog een half uurtje en we zijn eindelijk in het schipperskwartier. De vakantie kan beginnen.
Bibi.
zondag 18 oktober 2009
Dag 8 - Alleen in de stad
Wat een luxe... Vandaag moest ik eens voor niets of niemand uit mijn bed.
Ale de eerste uren toch niet, want Steven die zit nog ergens hoog in de wolken.
Wat had ik nu weer gepland voor vandaag ? Een fietstochtje, een beetje winkelen en onze auto oppikken.
Wat een drukke agenda voor iemand die met verlof is :-)
Treuzelen hielp al zeker niet, dus snel aan de concierge van het hotel vragen hoeveel fiets-verhuur-bedrijven er zo al zijn en of ze geen kortingsbonnen hadden voor de een of de andere? In tijden van crisis is elke dollar er twee waard... Maar buiten de lijst van mogelijke locaties kreeg ik geen echte hulp. Dan maar zelf eerst op onderzoek gaan . De requirements waren gekend, dus zo moeilijk kon het toch al niet meer zijn. Na enkele locaties om prijzen gevraagd te hebben, kreeg ik een beetje honger en vond ik het best de analyse af te ronden met ne goeie koffie.
Na het ontbijt heb ik dan besloten bij de "Bay City Bike" een fiets te huren, want dan diende ik me geen zorgen te maken over het te laat binnenleveren. Of ik nu 4u, 5u of nog langer met de fiets ging rond rijden, het was 1 prijs ($28) die veel lager lag dan bij de concurrentie.... Wat zou het addertje onder het gras zijn? Enfin, ik heb het me maar geriskeerd. Op een zeer professionele manier kreeg ik de handleiding van de fiets uitgelegd (tot en met het verhogen/verlagen van het zadel en hoe het fietsslot het best te gebruiken was). Ik kreeg er gratis en voor niets ook nog enkel tips van routes bij... Maar tja je noemt Sandra of niet, maar ik wist al wat ik wou doen en dus wat diene gast me nog als extra tips wou geven .. die hoefden echt niet... Ik leefde immers al een week in de city en de straten in de buurt kende ik op mijn duimpje.
Fietsje op, fietsje af en zadel toch maar eerst wat hoger zetten.... Fietsje op en fietsten maar. Ik had de Bay Bridge al heel de week enkele seconden per keer mogen bewonderen, en deze keer vond ik dat ik haar eens een beetje van nader bij moest bezoeken...
Dus ben ik maar vrolijk tot daar gefietst en halt gehouden op een van de piers. Met een klein beetje mist had ze echt iets speciaals vond ik.. Deze dubbeldekker brug heeft op elke niveau 5 rijvakken en het was deze brug die 20 jaar geleden tijdens de aardbeving een deel was ingestort. Daar zie je dus niets meer van, maar ze zijn wel aan een nieuwe brug begonnen die normaal tegen 2012 klaar moet zijn.
Nu dat ik eindelijk de brug eens goede bekeken had, kon ik Pier39 en de zeehonden eens een bezoekje brengen. Deze zeehonden zijn daar tijdens diezelfde aardbeving van 20 jaar geleden aan Pier 39 komen schuilen en met geen enkel middel krijgt men ze nog weg. Ze voelen zicht daar zo goed dat ze maar blijven kweken zijn en op dit ogenblik zitten met een kleine 900 op enkele vlotten.
Sommige van deze beesten zijn wat ijveriger dan anderen. Sommige zijn echte kunstenaars... Vooral om het andere geslacht te imponeren (vermoed ik). Amai wat was het warm aan het worden. Nu had ik al meer dan spijt dat ik een lange jeans broek aanhad.
Na dat ik een half uurtje van 'mooie geluiden' en kunsten had genoten, vond ik dat het tijd was om verder te rijden. Volgende halte het hotel. Het was me een beetje te warm en dus short aangetrokken. Juist naast het water loopt dus een pad vanaf Fishermans Warf tot de Golden Gate dat enkel toegankelijk is voor voetgangers, lopers, fietsers en bladers.. geen motors of auto's toegelaten. Ook al zijn er 2 serieuze hellingen, het is een must voor elke toerist die een beetje tijd heeft.
Daar ik de golden gate al afgewandeld had, heb ik deze maar gelaten voor wat ze was en heb ik de mooie en dure buurt even gaan bewonderen. Daar zou nu echt wel kunnen wonen ze; Niet te ver van de binnen stad, en niet te ver van het strand en de zee; Meestal mooi weer en tamelijk stabiele temperaturen.. wat wil ne mens nu nog meer.
Rond de 3en begon ik een beetje honger en dorst te krijgen, en wetende dat ik de auto tegen 5 u mocht gaan oppikken, was het tijd om langzaam terug te keren naar Fishermans Warf. Tegen iets na 4en heb ik de fiets mooi binnen geleverd, ben ik me even gaan verfrissen in het hotel. Even snel raad gevraagd aan de concierge over hoe ik het beste naar Union Square geraakte, maar geen van zijn mogelijkheden (cable car, taxi, ...) leken me ideaal. Dus ben ik maar te voet vertrokken : Eerst Columbus afgewandeld, daarna Powell street en zo tot Bush street.
Wat gingen die cable cars toch een pak sneller de berg op en af... Maar geen getreur. Het was mooi weer en ik had tijd. Als of ik het er voorgedaan had, maar stipt om 5 u stap ik het Alamo kantoor binnen en een kleine 20 minuten reed ik in een Jeep (neen niet zo iets met een open dak, maar een 4x4 van het merk Jeep) naar het hotel. Voor de zekerheid had ik de makkelijkste weg terug genomen, enkel was ik wel vergeten dat dat ook betekende dat ik direct na het instappen de eerste heuvels mocht trotseren. Al bij al viel dat goed mee en ben ik zonder enige problemen op de parking van het hotel geraakt.
Het enige wat me nu nog te doen stond, was wachten. Daar dat wel nog even ging duren, ben ik maar nog iets gaan eten en nog even wat water gaan kopen. Terwijl ik aan het betalen was, kreeg ik dan uiteindelijk een sms van Steven: hij had een taxi genomen en was onderweg van de luchthaven.
Perfecte timing noemen ze dat dus... Beide op hetzelfde uur aangekomen aan het hotel...
Daar Steven nu al heel lang op was, sluit ik deze dag ook maar wat vroeger af dan normaal..
DADA...
Zaza
Ale de eerste uren toch niet, want Steven die zit nog ergens hoog in de wolken.
Wat had ik nu weer gepland voor vandaag ? Een fietstochtje, een beetje winkelen en onze auto oppikken.
Wat een drukke agenda voor iemand die met verlof is :-)
Treuzelen hielp al zeker niet, dus snel aan de concierge van het hotel vragen hoeveel fiets-verhuur-bedrijven er zo al zijn en of ze geen kortingsbonnen hadden voor de een of de andere? In tijden van crisis is elke dollar er twee waard... Maar buiten de lijst van mogelijke locaties kreeg ik geen echte hulp. Dan maar zelf eerst op onderzoek gaan . De requirements waren gekend, dus zo moeilijk kon het toch al niet meer zijn. Na enkele locaties om prijzen gevraagd te hebben, kreeg ik een beetje honger en vond ik het best de analyse af te ronden met ne goeie koffie.
Na het ontbijt heb ik dan besloten bij de "Bay City Bike" een fiets te huren, want dan diende ik me geen zorgen te maken over het te laat binnenleveren. Of ik nu 4u, 5u of nog langer met de fiets ging rond rijden, het was 1 prijs ($28) die veel lager lag dan bij de concurrentie.... Wat zou het addertje onder het gras zijn? Enfin, ik heb het me maar geriskeerd. Op een zeer professionele manier kreeg ik de handleiding van de fiets uitgelegd (tot en met het verhogen/verlagen van het zadel en hoe het fietsslot het best te gebruiken was). Ik kreeg er gratis en voor niets ook nog enkel tips van routes bij... Maar tja je noemt Sandra of niet, maar ik wist al wat ik wou doen en dus wat diene gast me nog als extra tips wou geven .. die hoefden echt niet... Ik leefde immers al een week in de city en de straten in de buurt kende ik op mijn duimpje.
Fietsje op, fietsje af en zadel toch maar eerst wat hoger zetten.... Fietsje op en fietsten maar. Ik had de Bay Bridge al heel de week enkele seconden per keer mogen bewonderen, en deze keer vond ik dat ik haar eens een beetje van nader bij moest bezoeken...
Dus ben ik maar vrolijk tot daar gefietst en halt gehouden op een van de piers. Met een klein beetje mist had ze echt iets speciaals vond ik.. Deze dubbeldekker brug heeft op elke niveau 5 rijvakken en het was deze brug die 20 jaar geleden tijdens de aardbeving een deel was ingestort. Daar zie je dus niets meer van, maar ze zijn wel aan een nieuwe brug begonnen die normaal tegen 2012 klaar moet zijn.
Nu dat ik eindelijk de brug eens goede bekeken had, kon ik Pier39 en de zeehonden eens een bezoekje brengen. Deze zeehonden zijn daar tijdens diezelfde aardbeving van 20 jaar geleden aan Pier 39 komen schuilen en met geen enkel middel krijgt men ze nog weg. Ze voelen zicht daar zo goed dat ze maar blijven kweken zijn en op dit ogenblik zitten met een kleine 900 op enkele vlotten.
Sommige van deze beesten zijn wat ijveriger dan anderen. Sommige zijn echte kunstenaars... Vooral om het andere geslacht te imponeren (vermoed ik). Amai wat was het warm aan het worden. Nu had ik al meer dan spijt dat ik een lange jeans broek aanhad.
Na dat ik een half uurtje van 'mooie geluiden' en kunsten had genoten, vond ik dat het tijd was om verder te rijden. Volgende halte het hotel. Het was me een beetje te warm en dus short aangetrokken. Juist naast het water loopt dus een pad vanaf Fishermans Warf tot de Golden Gate dat enkel toegankelijk is voor voetgangers, lopers, fietsers en bladers.. geen motors of auto's toegelaten. Ook al zijn er 2 serieuze hellingen, het is een must voor elke toerist die een beetje tijd heeft.
Daar ik de golden gate al afgewandeld had, heb ik deze maar gelaten voor wat ze was en heb ik de mooie en dure buurt even gaan bewonderen. Daar zou nu echt wel kunnen wonen ze; Niet te ver van de binnen stad, en niet te ver van het strand en de zee; Meestal mooi weer en tamelijk stabiele temperaturen.. wat wil ne mens nu nog meer.
Rond de 3en begon ik een beetje honger en dorst te krijgen, en wetende dat ik de auto tegen 5 u mocht gaan oppikken, was het tijd om langzaam terug te keren naar Fishermans Warf. Tegen iets na 4en heb ik de fiets mooi binnen geleverd, ben ik me even gaan verfrissen in het hotel. Even snel raad gevraagd aan de concierge over hoe ik het beste naar Union Square geraakte, maar geen van zijn mogelijkheden (cable car, taxi, ...) leken me ideaal. Dus ben ik maar te voet vertrokken : Eerst Columbus afgewandeld, daarna Powell street en zo tot Bush street.
Wat gingen die cable cars toch een pak sneller de berg op en af... Maar geen getreur. Het was mooi weer en ik had tijd. Als of ik het er voorgedaan had, maar stipt om 5 u stap ik het Alamo kantoor binnen en een kleine 20 minuten reed ik in een Jeep (neen niet zo iets met een open dak, maar een 4x4 van het merk Jeep) naar het hotel. Voor de zekerheid had ik de makkelijkste weg terug genomen, enkel was ik wel vergeten dat dat ook betekende dat ik direct na het instappen de eerste heuvels mocht trotseren. Al bij al viel dat goed mee en ben ik zonder enige problemen op de parking van het hotel geraakt.
Het enige wat me nu nog te doen stond, was wachten. Daar dat wel nog even ging duren, ben ik maar nog iets gaan eten en nog even wat water gaan kopen. Terwijl ik aan het betalen was, kreeg ik dan uiteindelijk een sms van Steven: hij had een taxi genomen en was onderweg van de luchthaven.
Perfecte timing noemen ze dat dus... Beide op hetzelfde uur aangekomen aan het hotel...
Daar Steven nu al heel lang op was, sluit ik deze dag ook maar wat vroeger af dan normaal..
DADA...
Zaza
Dag 7 - Oracle Openworld IV
Laatste dag van het congres, maar we gaan er nog eens helemaal voor.
Om 9 uur was ik al in Moscone toegekomen en ben ik vandaar uit verder gewandeld naar het Palace Hotel.
Vandaag vertoefde ik vooral daar want de sessies die ik koos gingen vooral over kwaliteit van de applicatie en hoe dit te bewijzen. Blijkbaar had Oracle daar ook nu een set van tools voor gemaakt en daar wou ik nu wel eens het fijne over weten.
Tussen de sessies door even snel naar mijn mails gekeken, een koffie gedronken en iets gegeten, want veel tijd was er echt niet... Sommige sprekers hadden het blijkbaar moeilijk om niet uit te lopen.
Om 4 uur was het dan zover... Het congres werd officieel afgesloten... En hoe kon je dat nu beter doen dan via een fuif. Tot 6 uur kon je eten en drinken zoveel je maar wou en kon je luisteren naar een groepje van Oracle mensen die nummers van je jaren 80 - 90 speelden... Amai die waren goed en ze hadden zeker geen vrees voor zo'n massa te spelen.
Iets voor zessen wou ik dan met de bus naar het hotel, maar dat lukte dus niet. Al het verkeer was tijdelijk verboden rond het Moscone Center omdat President Omabama in het hotel juist naast het congrescentrum zat en we dus dienden te wachten tot de veiligheidsmensen hun akkoord gaven. Van heel in de verte (zo'n 100 meter) heb ik den Obama dus kunnen bewonderen. Hij was wel omringd door een troep veiligheidsmensen, maar toch. ik was erbij :-)
Eens op het hotel was het schitterend weer en wou ik van de zonsondergang profiteren... Dus snel de ene rugzak in de kamer gelaten en de andere rugzak genomen en op pad. Oei opkomende mist... Stilletjes hoopte ik dat ik toch nog iets kon zien en ja hoor... Het duurde niet lang voor de ik de perfecte plaats gevonden had om de golden gate EN alcatraz in de mist te kunnen bewonderen .
Nog even verder door fishermans warf gewandeld en dan langzaam terug gewandeld naar het hotel. Een foto'tje bij nacht van Ghirardelli's - chocolade producent bij uitstek - mocht natuurlijk niet ontbreken.
Vanaf morgen ben ik officieel in verlof... oei dat gaat vreemd doen...
Ik zal maar eens goed nadenken vannacht wat ik met deze vrije vrijdag ga doen...
Om 9 uur was ik al in Moscone toegekomen en ben ik vandaar uit verder gewandeld naar het Palace Hotel.
Vandaag vertoefde ik vooral daar want de sessies die ik koos gingen vooral over kwaliteit van de applicatie en hoe dit te bewijzen. Blijkbaar had Oracle daar ook nu een set van tools voor gemaakt en daar wou ik nu wel eens het fijne over weten.
Tussen de sessies door even snel naar mijn mails gekeken, een koffie gedronken en iets gegeten, want veel tijd was er echt niet... Sommige sprekers hadden het blijkbaar moeilijk om niet uit te lopen.
Om 4 uur was het dan zover... Het congres werd officieel afgesloten... En hoe kon je dat nu beter doen dan via een fuif. Tot 6 uur kon je eten en drinken zoveel je maar wou en kon je luisteren naar een groepje van Oracle mensen die nummers van je jaren 80 - 90 speelden... Amai die waren goed en ze hadden zeker geen vrees voor zo'n massa te spelen.Iets voor zessen wou ik dan met de bus naar het hotel, maar dat lukte dus niet. Al het verkeer was tijdelijk verboden rond het Moscone Center omdat President Omabama in het hotel juist naast het congrescentrum zat en we dus dienden te wachten tot de veiligheidsmensen hun akkoord gaven. Van heel in de verte (zo'n 100 meter) heb ik den Obama dus kunnen bewonderen. Hij was wel omringd door een troep veiligheidsmensen, maar toch. ik was erbij :-)
Eens op het hotel was het schitterend weer en wou ik van de zonsondergang profiteren... Dus snel de ene rugzak in de kamer gelaten en de andere rugzak genomen en op pad. Oei opkomende mist... Stilletjes hoopte ik dat ik toch nog iets kon zien en ja hoor... Het duurde niet lang voor de ik de perfecte plaats gevonden had om de golden gate EN alcatraz in de mist te kunnen bewonderen .
Nog even verder door fishermans warf gewandeld en dan langzaam terug gewandeld naar het hotel. Een foto'tje bij nacht van Ghirardelli's - chocolade producent bij uitstek - mocht natuurlijk niet ontbreken.
Vanaf morgen ben ik officieel in verlof... oei dat gaat vreemd doen...
Ik zal maar eens goed nadenken vannacht wat ik met deze vrije vrijdag ga doen...
zaterdag 17 oktober 2009
Dag 6 - Oracle Openworld III
Dag 3 van Oracle OpenWorld 2009 en deze keer was ik vooral benieuwd naar de sessie van de namiddag. Deze namidag stond een sessie met Larry Ellison (de CEO van Oracle) en S. Gopalakrishnan (de CEO van Infosys) gepland.
Eerst mocht de indier zijn zegje doen en kwam mr. Oracle zelf aan het woord. Het klopte dus niet dat een CEO er niets zou van begrijpen, want jongens Larry kon het goed verkopen. En trots dat hij was dat hij de 'supermachine' van IBM verslagen had met zijne nieuwe machine.
Toen mocht de suprise op het podium komen : de gouverneur van Californië. En wie zou dat nu wel kunnen wezen hoor ik jullie al denken. Wel als ik zeg "I'll be back!", "Hasta la Vista, Baby", "pumping you up" dan kent de helft van de lezers misschien wie het was. Maar als ik dan ook verklap dat hij Oosternrijker was, acteur was ....
Wie het met al deze tips niet weet, kent waarschijnlijk Arnold Schwarzenegger niet.
Arnold wist iedereeen aan het lachen te krijgen met zijn leuke praatjes, maar na een tijdje begon hij echt zijn speech...
In de avond was er nog een speciaal concert voorzien van gekende namen zoals Aerosmith, Roger Daltry, the Wailers, and Three Dog Night . Maar ik was eigenlijk een beetje te moe en heb dan beslist om terug naar het hotel te gaan en daar was te rusten.
daag
zaza
Eerst mocht de indier zijn zegje doen en kwam mr. Oracle zelf aan het woord. Het klopte dus niet dat een CEO er niets zou van begrijpen, want jongens Larry kon het goed verkopen. En trots dat hij was dat hij de 'supermachine' van IBM verslagen had met zijne nieuwe machine.
Toen mocht de suprise op het podium komen : de gouverneur van Californië. En wie zou dat nu wel kunnen wezen hoor ik jullie al denken. Wel als ik zeg "I'll be back!", "Hasta la Vista, Baby", "pumping you up" dan kent de helft van de lezers misschien wie het was. Maar als ik dan ook verklap dat hij Oosternrijker was, acteur was ....
Wie het met al deze tips niet weet, kent waarschijnlijk Arnold Schwarzenegger niet.
Arnold wist iedereeen aan het lachen te krijgen met zijn leuke praatjes, maar na een tijdje begon hij echt zijn speech...
In de avond was er nog een speciaal concert voorzien van gekende namen zoals Aerosmith, Roger Daltry, the Wailers, and Three Dog Night . Maar ik was eigenlijk een beetje te moe en heb dan beslist om terug naar het hotel te gaan en daar was te rusten.
daag
zaza
Dag 5 - Oracle Openworld II
Hi Everyone,
Dag 2 van Openworld... dus ik mocht niet te lang treuzelen.
Uiteindelijk had de bus van iets voor 9 uur.
Maar zonder een goede koffie kan je niet aandachtig luisteren, dus ben ik maar eerst nog de Starbuck binngen gelopen.
Met ongeveer 40.000 inschrijvingen en ruim 1.800 sessies is dit een groots event. Waar je gaat of staat kom je dus werkelijk wel mensen tegen die met een Oracle Conferentie Badge rondlopen. En serieuze files bij Starbucks waren ook een van de gevolgen.. Maar ik heb wel geduldig gewacht tot beurt was en ik eindelijk een "Venti Cafe Latte to go" kon vragen.
Na de hele dag aandacht geluisterd te hebben naar zowel Siebel als Peoplesoft succesverhalen, was het tijd om terug naar het hotel te keren.
Na een avondje Hard Rock, een avondje Hooters wou ik wel eens Indisch eten.
Maar is dat wel te combineren met de goeie Football match die ik echt wou zien..
Dus ben ik maar gaan raad vragen bij de concierge van het hotel en guess what :
Op zo'n 3 blokken van het hotel is een ierse sportsbar waarvan de eigenaar indier is en in de keuken staat. Dus daarg ben ik iets gaan eten en een biertje gaan drinken terwijl de football werd live weergegeven.
Nadien, heb ik nog even de administratie gedaan en was het tijd om mijn oogjes dicht te doen ...
Tot de volgende keer.
Dag 2 van Openworld... dus ik mocht niet te lang treuzelen.
Uiteindelijk had de bus van iets voor 9 uur.
Maar zonder een goede koffie kan je niet aandachtig luisteren, dus ben ik maar eerst nog de Starbuck binngen gelopen.
Met ongeveer 40.000 inschrijvingen en ruim 1.800 sessies is dit een groots event. Waar je gaat of staat kom je dus werkelijk wel mensen tegen die met een Oracle Conferentie Badge rondlopen. En serieuze files bij Starbucks waren ook een van de gevolgen.. Maar ik heb wel geduldig gewacht tot beurt was en ik eindelijk een "Venti Cafe Latte to go" kon vragen.
Na de hele dag aandacht geluisterd te hebben naar zowel Siebel als Peoplesoft succesverhalen, was het tijd om terug naar het hotel te keren.
Na een avondje Hard Rock, een avondje Hooters wou ik wel eens Indisch eten.
Maar is dat wel te combineren met de goeie Football match die ik echt wou zien..
Dus ben ik maar gaan raad vragen bij de concierge van het hotel en guess what :
Op zo'n 3 blokken van het hotel is een ierse sportsbar waarvan de eigenaar indier is en in de keuken staat. Dus daarg ben ik iets gaan eten en een biertje gaan drinken terwijl de football werd live weergegeven.
Nadien, heb ik nog even de administratie gedaan en was het tijd om mijn oogjes dicht te doen ...
Tot de volgende keer.
dinsdag 13 oktober 2009
Dag 4 - Oracle Open World I
Hallo daar aan de andere kant,
hoe is het toch mogelijk, maar deze ochtend was het weer raar.
Mijn ipod (die nog op Belgisch tijd stond) maakte mij wakker want ik diende dringend naar een vergadering vertrekken. De vergadering was om 2u in de namiddag in Belgie, en dus was bibi om 5u wakker. Snel even mijn mailtjes nagekeken en dan nog even wat verder geslapen. Uiteindelijk ben ik dan toch rond 8 u uit mijn bed gekomen en me klaargemaakt. Daar ik toch me al ingeschreven heb, kan ik rechstreeks naar een van de sessies gaan.
Na de lange dag heb ik de shuttle terug genomen naar het hotel en ga ik nu in mijn bedje kruipen...
Tot morgen
Sandra
hoe is het toch mogelijk, maar deze ochtend was het weer raar. Mijn ipod (die nog op Belgisch tijd stond) maakte mij wakker want ik diende dringend naar een vergadering vertrekken. De vergadering was om 2u in de namiddag in Belgie, en dus was bibi om 5u wakker. Snel even mijn mailtjes nagekeken en dan nog even wat verder geslapen. Uiteindelijk ben ik dan toch rond 8 u uit mijn bed gekomen en me klaargemaakt. Daar ik toch me al ingeschreven heb, kan ik rechstreeks naar een van de sessies gaan.
Na de lange dag heb ik de shuttle terug genomen naar het hotel en ga ik nu in mijn bedje kruipen...
Tot morgen
Sandra
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
