Dag 19 - De laatste rit

Goede avond,

 

Deze ochtend waren we wakker voor de lawaaimaker begon te kwijlen.

We hadden echt niet zo goed geslapen.

Aan de kussens kan het niet gelegen hebben, die waren perfect.

Het bed was minder en de muizenissen …

Sandra heeft me regelmatig zitten knuffelen, ik nam de traantjes van haar over.

Toen het licht begon te worden zijn we toch wat ingedommeld.

 

De douche was een welgekome manier om wakker te worden.

Snel werden de kleertjes aangedaan. 

De kleerkast kon snel weer dicht want er was bijna niets uitgehaald.

Nadien gingen we kloppen bij de buren.

Oma-grootmoeder-meter sliep immers naast ons.

Oei

Ze moest niets zeggen.. we zagen dat zij ook niet zo goed geslapen had.

Enkele koffies later ging het al een beetje beter.

 

Nadien start de laatste etappe van ons verlof.

We waren nog niet zo goed vertrokken en het begon al : STAU.

Pfff

Gaat het weer zo een dag worden ?!?

Hopelijk niet..

Want we willen maar 1 ding.

En oma-grootmoeder-meter wil dat het meest van ons allen.

Ze wil zo snel mogelijk thuis zijn.

Wij ook hoor.

We willen voor 4 u thuis bij opa Vic geraken.

Gelukkig eens die ene Stau voorbij was, kregen we wel nog wat wegenwerken.. maar niets in vergelijking met gisteren.

We stopten nog even bij een tankstation voor een snel broodje in het zonnetje en weg waren we terug.

 

We stuurden Steven een berichtje met de vraag of hij ook naar Londerzeel kwam.

We wouden immers het glas op opa Vic heffen op 16.14…

De moment dat we hem vorig jaar kwijt geraakt zijn.

Ook al was hij al hard aan het teleworking, ging hij er voor zorgen.

 

Na een flesje super lekkere champagne - het lievelingsdrankje van opa Vic – namen we afscheid van oma-grootmoeder-meter.

We vroeg nog eens of  Mimi en ik niet bij haar moesten blijven slapen.

Maar dat hoefde niet.

Dus we sprongen maar mee in de wagen van Sandra richting Um.

 

We hebben eigenlijk niet zoveel meer gedaan.

TV is opgezet en we hebben gezeteld.

En af en toe vielen de oogjes toe.

Het is dus echt wel tijd om dodo te gaan doen.

 

SLAAPWEL

 

Sloefie vanuit eigen bed.

 

Dag 18 - stau - file - traag verkeer

Goede avond allemaal,

 

Vandaag was het een rare dag.

We stonden op zoals gewoonlijk.

Die ambetante lawaaimaker maakte mijn mooie droom stuk.

Grrr

Wanneer mag ik die lawaaimaker kapot bijten dat hij me niet meer uit mijn slaap haalt op zo’n momenten.

Een lange douche en likjes later begonnen de baasjes raar te doen.

 

De laatste kleerkast werd gevuld.

Alles schuiven en kasten werden gecheckt : neen alles is leeg.

De rugzakken waren goed gevuld;

De frigobox werd gevuld met de restjes drank uit de frigo.

Alles stond klaar.

Nog even een laatste keer naar het kapelletje kijken, of wat  ervan te zien was.

Nog een keer een super lekker ontbijt gaan eten.

Ah ja.

Natuurlijk mocht het harten-eitje niet ontbreken.

Niet alle broodjes waren beschikbaar maar de keuze bleef enorm.

We namen allemaal nog een glaasje sekt.

Ik denk dat Sandra in stilte op opa Vic toastte.

Maar ze wou denk ik niets zeggen om de leuke sfeer niet te breken.

 

Nog even een boompje zoeken en dan begon de puzzel in de auto.

Toen alles er net in paste moest de tuut wakker worden en zijn kracht tonen.

Het was immers een immense bergop om de parking buiten te geraken.

 

En toen was het duidelijk.

We waren echt weg.

Weg van Ellmau.

Weg van de plaats die opa Vic eens in de zomer wou zien.

Ik zal het hem morgen allemaal in geuren en kleuren vertellen als ik hem zie in Londerzeel op de toog.

Is natuurlijk niet hetzelfde … maar is toch iets…

 

De weg was bezaaid met auto’s.

Overal was er files

Eerst moesten we tussen de potjes rijden aan de grens.

Ik heb mijn mooiste smoel op gezet en tegen Mimi gezegd dat ze ook lief moest lachen.

We zagen er braaf uit en mochten verder.

We zagen wel dat enkele bussen en sommige auto’s aan de kant stonden.

 

Nadien was er Stau, stilstaand verkeer, file, langsam rijden,…

Ja al die gradaties waren er.

 

Oh joepie.

 

Liefste waze vroeg Sandra om de autostrade te verlaten en via gewone wegen te rijden.

 

Zowel Doortje als oma-grootmoeder-meter Rita keken even op die Google meneer en die vertelde hen dat op de autostrade blijven zou betekenen dat we een 95min zouden stau hebben.

 

Dank je wel lieve waze.

 

De wegen die we moesten nemen waren vlot te rijden.

 

En wat voor mooie zichten kregen we. Alles was beter dan die auto’s achter elkaar.

 

Net aan München mochten we de autostrade terug op.

 

En je raadt het… nog geen kwartier later stonden we weer stil.

 

Uiteindelijk hebben we pauze genomen na de 3,5u rijden.

De planning zei dat we daar gingen zijn op iets meer dan 2u.

 

Pfffff

 

Wat een ambetante rit.

Hopelijk waren we er ver.

Om baasje te belonen gingen we bij BK lekkere Chili cheesjes eten.

 

Mmmmm. Lekker.

Oma had het toch wel wat moeilijk hoor. 

Maar ze wou het er niet echt over hebben.

 

Toen we verder reden heb ik aan de beren gevraagd om mijn plaats in te pakken.

Zij mochten op het Dashboard naar het verkeer kijken en Sandra helpen.

 

Ik vroeg aan Oma of ik bij haar wat mocht zitten. Zo konden we af en toe eens knuffelen.

 

Ze vertelde me ook dingen die ik nog niet wist.

 

En we hebben het even gehad over de party-avond.

 

Blijkbaar hoort die kater bij te veel stout zijn.

 

Ze vertelde ook dat Sandra misschien wel ons nooit meer zou ergens zou laten gaan slapen. Ah ja… we hadden beloofd om flink te zijn.

 

Pffff

 

Zal morgen Sandra nog eens mijn excuses moeten geven denk ik.

 

De tijd ging tergend traag voorbij.

 

De muziek was saai en altijd het zelfde klaag-gezang.

 

Sandra vroeg mr Spotify wat betere muziek op te zetten.

 

Ze stelde CCR voor.

 

Doortje begreep niet wat dat betekende.

 

Oma-grootmoeder-meter was een beetje verbaasd.

 

Allez dat moet je wel kennen.

 

Je kent zeker hun muziek hoor.

 

Bij het eerste liedje zei Doortje heel grappig…

 

Is dat nu dat liedje ?

 

Neen dat is een liedje van de groep.

 

Ah maar dat ken ik wel.

 

Dat zijn toch die van euh…

 

Clear clearance water zei Doortje Nvdr: sloefie heeft niet goed geluisterd naar wat Doortje zei. Ze zei immers Creedence Clearwater Revival.

 

De rest van de weg was dus iets opgevrolijkt door die mannen. Sommige liedjes herkende ik direct. Maar andere niet… toch niet met die stemmen.

Plots begon de auto te bellen.

 

Hein?!

 

Plots kwam er Steven zijn naam op.

 

Hallo.

 

Hey broer.

 

Hoe gaat het met jou?

 

Goed hoor Sloefie, maar baasje is ongerust.

 

Oei. Wat is er ?

 

Wacht, ik ga het hem zelf laten uitleggen

 

Ok

 

Hallo…

 

Waar zijn jullie al?

 

In de file voor Stuttgart.

 

Ah oké.

 

Zouden jullie even naar het hotel waar ik deze nacht sliep willen rijden? Ik ben mijn aaaaipad daar vergeten en ik heb maar hen gebeld. Ze hebben hem al aan de kant gelegd. Sloefie mag hem oppikken.

 

Oké, doen we.

 

Wow. We gaan op avontuur. De file was plots veel toffer. We hadden een doel: save aaaipad

 

Sloefie to the Rescue.

 

We reden snel – allez als je 10km/u snel vindt -  tot aan het hotel. Eens de aaipad veilig in mijn pootjes was, waren we content. We namen wel snel nog een recreatie pauze : Mimi en ik een boompje. En ja juist het damesgezelschap een toilet.

 

Nadien was het nog een halfuurtje rijden tot aan ons hotel.

 

We keken de tellers na : we zouden normaal om 3u aan het hotel moeten geraakt zijn. Het was net 6u gepasseerd.

 

Pffff

 

Wat waren we allemaal moe.

 

We checken snel in.

 

Even een drankje in de bar en dan werden de kleerkasten naar boven gebracht.

 

Niet veel later waren we al terug in de lobby. Niemand had veel zin om nog uit te gaan eten en dus werden het flamkuchen van het hotel. Oma-grootmoeder-meter was heel stil geworden en ging snel na het eten naar haar kamer. Mijn baasjes namen nog een drankje : een cointreautje  en een vodkatje.

 

Santez opa Vic…

 

Even werden de herinneringen opgehaald.

Er vloeiden natuurlijk ook enkele traantjes.

Gelukkig zag oma dit niet.

Die had haar heel de dag al zo sterk gehouden.

 

Nu zijn we toch allemaal doodmoe.

Het is wel nog geen 9u maar de lichten gaan uit.

 

Ik ga nu ook slapen hoor.

Ik zal maar dicht tegen Sandra kruipen.

Zo kunnen we elkaar wat knuffelen.

Slaapwel

 

Sloefie de nachtwacht.

 

Dag 17 - going going ... gone

Grüß Gott,

 

Dat is iets als goede dag maar in het Oostenrijks.

Allez een goed was het niet echt.

Toch niet voor de pelouchen familie.

 

Met als gevolg werd de ochtend wat aangepast.

We kregen een koud glas water in onze smoel.

We waren immers heel stout geweest gisteren.

 

Gelukkig blijven ze nooit lang echt boos.

En na het ontbijt waren ze het al vergeten.

We bleven iets langer plakken aan het ontbijt

Vandaag vertrok groote broer met baasje Steven immers terug richting huis . Zij moeten al maandag naar school.

Hij zou een tussenstop in Stuttgart maken en dan zondag avond in Um toekomen.

Wij blijven nog een dagje.

We zijn dus terug met ons 7 : oma-grootmoeder-meter, Doortje en Sandra, Tayo en Honey, Mimi en ikzelf.

 

Terwijl Steven zijn rekening van de 2 Weken nakeek overlegden wij wat we gingen doen.

We wilden wel nog wat wandelen maar wilden ook even genieten van het zonnetje en het zwembad.

Oma-grootmoeder-meter wou tot Going wandelen.

Sandra wou het kapelletje bovenaan de berg wel eens van dichterbij bekijken.

Doortje vond dat we de ideeën konden combineren.

Sandra zocht even op haar gsm en vond een toffe wandeling.

Er was wel een nadeel :

Het was serieus klimmen de eerste kms.

Het kapelletje was immers slechts het eerste gedeelte van de klim.

Toen we vertrokken op wandel, vertrok Steven net met de wagen.

We hebben hem dan ook uitgezwaaid.

Nadien begon de zware klim.

Wow

Wat een mooi zicht aan het kapelletje.

Oei moeten we nog hoger…

Door dat smal padje ?!

We klommen verder naar boven tot we op de hoogvlakte waren toegekomen.

 

Je zou denken dat we dan vlak zouden lopen.

Maar neen hoor.

Enkele meter waren vlak en we mochten terug klimmen.

Deze keer iets minder steil, maar toch.

Uiteindelijk kwamen we aan het hoogste punt net voor we aan een bos kwamen.

Vanaf dan was het immer gerade naar beneden.

Er was wel wat bochten werk bij maar het bleef leuk.

 

Uiteindelijk kwamen we aan in Going.

Daar kende oma-grootmoeder-meter duidelijk haar weg.

We volgden haar maar braaf.

We dronken iets fris en aten iets zoet in een café.

Nu hoor ik je al denken : zoet ? In een café?

Wel ja. Blijkbaar waren we in koffiehuis … 

Dus je kon er enkel zoetigheden en koffie kiezen.

 

We wandelden terug langs de “platte” rivier.

Dat is volgens oma-grootmoeder-meter  een rivier waarlangs je kan vlak wandelen.

Het was rustig wandelen langs het waterkering

We besloten er geen de extra lange wandeling van te maken en dus namen we de snelle weg terug.

Niet omdat we moe waren hoor.

Wel omdat de baasjes nog wat wilden genieten van het zwembad en goede weer.

 

Even een worst of 2 voor de mensen

En omdat we flink waren geweest kregen de pelouchen allemaal een lekker worstje.

Nadien werd er omgekleed en vertrokken onze baasjes naar het sky-zwembad.

Wij mochten niet mee, want we waren al bruin genoeg.

 

Tegen vijf uur waren ze dan terug.

Blijkbaar hadden ze geplonst, gezwommen en dan in de zon opgedroogd.

En dan springen ze terug onder douche ?

Euh .

Opdrogen om terug nat te worden ?!

Het blijven rare wezens die mensen.

Nadien werd de vuile was kleerkast gemaakt.

Een kast zou vol vuile was zitten , de andere met de propere.

De propere ging later gebeuren … na het eten ..

 

Rond 6 uur kwam oma-grootmoeder-meter op aperitief op het terras.

We keuvelden over koetjes en kalfjes  met een lekkere gin-tonic:

Nadien gingen we een laatste keer avondeten.

 

Het laatste avondmaal.

Ah ja,  morgen vertrekken we richting huis.

Het eten was weer lekker.

 

Terwijl ik dit verslag schreef, vochten de baasjes met de rest van de kleding.

Ze kregen er net alles in.

Ze waren moe maar voldaan toen de kleerkast toeging.

 

Nu gaan we nog even tv gapen en dan is het dodo tijd.

 

Voor straks slaapwel.

 

Sloefie