Dag lieve lezertjes,
Dit was dan echt het einde van het verlof. Deze ochtend liepen voor de eerste keer van het verlof beide gsm's af en oh zo vroeg: 3u15 om juist te zijn... Maar we hadden geen tijd om nog even te soezelen, direct op staan... want alles was tot in de seconde getimed. Sandra ging even onder de douche, om goed wakker te zijn... Steven had dat gisteren voor het slapengaan gedaan en had geen zin. Eens klaar mochten de valiezen een laatste keer dicht en zeiden we vaarwel aan de mooie kamer. Steven had gisteren al ingecheckt, dus we hoefden enkel de sleutel nog af te geven en te wachten... Het hotel had enkel een valet parking en het leek wel of iedereen besloot om op hetzelfde ogenblik naar huis te vertrekken. (Veel van de jongeren die in de buurt van Vegas wonen, komen met de wagen naar de stad, parkeren hem dan via valet in een hotel en gaan dan uit.). Sandra had niet echt veel geduld en vroeg aan de parkeerhulp of hij ons er niet voor kon nemen... maar njet. Sandra heeft moeten wachten tot haar beurt was. Nen tip heeft die gast dus op zijn buik mogen schrijven, want 20min wachten is volgens haar 0$ waard.
De auto moest nog een laatste maal gevuld, en dus was het richting een tankstation. Steven had gisteren nog even opgezocht hoe met de minste omweg de auto te tanken: de las Vegas strip op, rijden tot aan New York New York en daar de baan in maar in plaats van de Interstate direct op te rijden, er even voorbijrijden en zo kom je tot ne Chevron. Ik volg Steven zijn aanwijzingen, maar ik kom de baan aan NY NY niet op draaien... Op het voorsorteervak van afslag stonden namelijk 2 auto's die een kusje aan elkaar hadden gegeven. Wat nu? Wel met een beetje joy riding lukte dat wel: voorsorteren voor rechtdoor te rijden en op het kruispunt toch afslaan... Haar voorbeeld werd nadien gretig gevolgd... Moet lukken dat een vrouw op het idee komt.
Iets later zijn we aan het tankstation toegekomen, Steven ging zijn kaart gebruiken, maar diende nog maar eens een postcode in te geven. En tja als de Belgische te kort is en gelijk welke van de VS niet goed is, ... kan je maar beter opgeven en binnenstappen bij de winkel die bij het tankstation hoorde. Eens de auto terug gevuld konden we dan eindelijk op weg.
We reden de snelweg op en niet veel verder mochten we de afslag nemen richting luchthaven... dachten we. De afslag was afgesloten wegens werkzaamheden en dus mochten we een omleiding volgen. Omleiding was makkelijk, als je dan wel goed oplet: de eerste stappen waren makkelijk en lukte, maar toch is het ergens verkeerd gelopen. Maar niet getreurd, ons Tommeke heeft ons een laatste keer terug maar de juiste baan gezet en we zijn er geraakt. Ook al had de chauffeur haar twijfels.
Eenmaal alles uitgeladen en het papiertje gekregen dat de auto was binnen geleverd, konden we shuttle naar de terminals nemen. Op de eerste shuttle mochten we niet meer mee want de shuttle zat vol en er stonden nog zo'n tien mensen voor ons. Een vijftal minuten later is er nog een busje opgedaagd. Sandra kreeg het bijna aan de stok met de chauffeur: eerst loopt hij haar bijna omver, dan staat hij in het midden van de gang een parleke te doen terwijl zij een valies in de hand heeft en daarna sprak hij haar aan met "Mijnheer, zou je de trolley tussen de zetels willen zetten?” ...
In de luchthaven startte het routinewerk: zoeken naar de incheckbalie, bagage afgeven en hopen op geen overgewicht, instapkaarten krijgen, door de veiligheidscontrole door en dan wachten tot we op het vliegtuig mogen. Deze keer hadden we dan toch weer even geluk: door steeds met Delta te vliegen, moesten we niet aanschuiven in een file van 50 man, maar konden hadden we voor onze instapkaarten maar 2 personen voor ons. De bagage woog meer dan bij het vertrek maar geen overgewicht... Jiha, de website is dan toch betrouwbaar en hun mail niet volledig juist. We hebben dan wel geen business klasse zetels weten te versieren, we zitten toch aan de nooduitgang.
Naar oude gewoonte volgt er na het inchecken een Starbucks en die hebben we deze keer ook niet overgeslagen. Na een klein uurtje mochten we volgens de planning instappen en zagen we onze buren voor de vlucht: Steven kreeg ne wiebelende vent naast zich en Sandra nen vent die veel plaats nodig had. Maar de vlucht verliep voor de rest volgens plan.
Eens in Atlanta kunnen we via de ondergrondse trein van de nationale naar de internationale terminal en dan zijn we klaar voor het middag eten, ook is het al dicht bij 3u (of 1 uur in Vegas).
Wat zouden we nu eten?
Een resto a la chilli’s?
Neen, geen zin
Eindigen zoals we startten?
Awel ja, laten we naar de McDonald’s iets gaan halen...
Kwartiertje later is de fast food verorberd en gaan we naar de gate maar snel even kijken welke gate? Hoe kan da nu, de vlucht naar Brussel was verdwenen. Zouden we dan toch nog een nachtje of meer in de VS blijven. Sandra denkt er het hare van en gaat naar de informatie balie... Oei, dat is een fout madammeke ( mooie vertaling van Babe), Ge moet U geen zorgen maken... Ge geraakt thuis. Eens aan de gate is het wachten op de boarding. Deze keer worden er geen upgrades uitgedeeld en dus zullen we het doen met onze exit seats.
We waren al bijna een uur in de lucht en nog steeds mocht niemand van zijn stoel, nog steeds kon er nog geen technische snufjes opgestart worden en bleven we in een tamelijk donkere cabine zitten. Hebben ze bij delta weer wat meer schrik gekregen nu dat er een mogelijke bom gevonden was in een cargo vliegtuig? We zullen maar rustig wat in hun boekjes bladeren, maar naar de wc zou ik nu wel eens willen gaan. NEEN, wachten !?! Ale dan maar wachten hè... Maar een half uurtje later was de situatie nog dezelfde en is Sandra haar broek beginnen vegen aan dat verbod: koptelefoon op, iPod aan, Music Maestro. Iets later is Steven dan naar toilet gegaan, ... Gevolgd door een rij van enthousiastelingen die zijn voorbeeld volgden. Uiteindelijk is het mediasysteem toch opgestart en kon het licht aan...
Tijdens de hele vlucht is er niet gezegd dat laptops of andere technische apparatuur mocht gebruikt worden en we hebben geen benul waar we ongeveer in de lucht hingen... Maar het kon ons worst wezen... We kregen wat eten en drank en dus konden we rustig aan het tweede korte nachtje op rij beginnen.
Het enige wat ons nog rest van 3 weken South west 2010 zijn souvenirs, foto's en nen berg was.
Tot het volgende verlof lieve lezertjes...
Bedankt dat jullie ons zo trouw volgden.
dinsdag 2 november 2010
Dag 24 - For a fistfull of dollars
Dag lieve lezertjes,
Nog een laatste dag cowboy en indiaan spelen?
Neen, de laatste dollars uitgeven.
Paniek? Neen, de economie moet toch ook draaien!
En onze auto ook eens een dagje rust gunnen. Morgen nemen we afscheid van elkaar na bijna 3500 mijl van lief en leed, asfalt en zand.
We passeerden o.a. op het forum (Caesars Palace), Bellagio, Miracle Mile (voor een koffie), Monte Carlo. Ondertussen deden we ook een gokje op de automaten (1) en we verloren al ons geld (1$) want kwartjes lustten ze niet. Hoezo kwartjes? Wel Sandra had haar best gedaan om alle kwartjes die we terugkregen bij te houden en op de laatste dag te vergokken. Nada dus.
Wat er wel genoeg te vinden was - en betaalbaar met kwartjes - waren de t-shirts. In alle maten, soorten en kleuren waren ze te krijgen. En we hadden nog veel plaats in onze valiezen ... later meer hierover.
Van al dat shoppen wordt je moe en dus gingen we nog een beetje uitrusten in het hotel. Maar onze kamer was nog niet klaar. In half engels, half spaans kregen we te horen dat het zeker nog een half uur ging duren. We probeerden de lounge (met ingebouwd zwembad) dan maar maar dat was betalend en al ons geld was op. Dus maar de bar uitgekozen. Volgens Sandra is de Long Island Iced Tea beter bij Hard Rock. En een Corona smaakt altijd.
Terug op de kamer wachtte er een voice mail op ons. Met de uitleg dat onze kamer niet kon gekuist worden. Maar die was wel gekuist. Mysterie.
We hadden een kort diner en een kort valiezenpakken gepland zodat we vroeg konden gaan slapen.
Maar dat liep anders. Het Resto duurde wat langer - maar zo hadden we wel een serieuze korting van 20% vandaag (Sandra was zogezegd verjaard). We zijn nu wel levenslang lid van de Hard Rock Club maar op een korting van 5% en dadelijk tafel na, hebben we nog geen nadelen kunnen vinden. Op de terugweg passeerden we nog een paar winkeltjes maar ook hier was er een zekere moeheid te bespeuren.
Terug in het hotel vroeger we maar of we een early checkout konden krijgen. Want morgen waren we rond half vier weg (hopelijk). De laatste rekening werd betaald en we waren vrij om te gaan.
Het was al na acht wanneer Sandra aan het pakken sloeg.
Overgewicht of niet?
Allebei meer dan 60 pond.
Na enig herschikken 55 pond.
Fout!
Valiezen mogen maar 50 pond zijn. We gingen nog eens met de fijne kam door alles door. Verhuisden zware dingen naar de handbagage...
Een onder de 50, een boven de 52.
En een primeur, Sandra geeft het op... Ze kan het niet meer lichter krijgen. Is ook al plots 9u... (normaal duurt pakken maximum 20 min)
Oeioeioei. Tijd voor een interventie van VN Blauwhelmen of moeten we toch een bijkomende valies kopen?
Hoeveel gaat ons dat kosten?
Nog maar eens de grote en kleine letters gelezen.
Ah! Hier staat dat medaillon members 70 pond * 2 valiezen mogen hebben.
Ben je daar zeker van?
Euh! Dat lijkt nogal vrijgevig - CRM op zijn best als dat waar is. Je verwacht zoiets eerder voor gold members, niet voor het voetvolk.
Bel eens naar het call center.
Een volledig automatische IVR met Lernhout en Hauspie technologie. Maar uiteindelijk gebruik je toch optie 9 - met een mens spreken.
Neen, we zijn fout. Het is 50.
Ja, maar op het web staat 70.
Effe wacht, ik vraag het na.
...
70.
Alle emotie en transpiratie van de afgelopen uren voor niets!?!
Alles mag terug in de valies. Sandra deed nog een efforke. Ze kon alles mooi verdelen, 60 – 60 (pond)
Wekkertje gezet. 3.15. Dat is binnen minder dan vijf uur.
Steven deed de ogen dicht – en startte ongetwijfeld de motorzaag. Sandra niet. De stress van het pakket was er teveel aan.
Kalmerend chatje gedaan.
En dan ook boompjes zagen.
Tot zzz.
Nog een laatste dag cowboy en indiaan spelen?
Neen, de laatste dollars uitgeven.
Paniek? Neen, de economie moet toch ook draaien!
En onze auto ook eens een dagje rust gunnen. Morgen nemen we afscheid van elkaar na bijna 3500 mijl van lief en leed, asfalt en zand.
We passeerden o.a. op het forum (Caesars Palace), Bellagio, Miracle Mile (voor een koffie), Monte Carlo. Ondertussen deden we ook een gokje op de automaten (1) en we verloren al ons geld (1$) want kwartjes lustten ze niet. Hoezo kwartjes? Wel Sandra had haar best gedaan om alle kwartjes die we terugkregen bij te houden en op de laatste dag te vergokken. Nada dus.
Wat er wel genoeg te vinden was - en betaalbaar met kwartjes - waren de t-shirts. In alle maten, soorten en kleuren waren ze te krijgen. En we hadden nog veel plaats in onze valiezen ... later meer hierover.
Van al dat shoppen wordt je moe en dus gingen we nog een beetje uitrusten in het hotel. Maar onze kamer was nog niet klaar. In half engels, half spaans kregen we te horen dat het zeker nog een half uur ging duren. We probeerden de lounge (met ingebouwd zwembad) dan maar maar dat was betalend en al ons geld was op. Dus maar de bar uitgekozen. Volgens Sandra is de Long Island Iced Tea beter bij Hard Rock. En een Corona smaakt altijd.
Terug op de kamer wachtte er een voice mail op ons. Met de uitleg dat onze kamer niet kon gekuist worden. Maar die was wel gekuist. Mysterie.
We hadden een kort diner en een kort valiezenpakken gepland zodat we vroeg konden gaan slapen.
Maar dat liep anders. Het Resto duurde wat langer - maar zo hadden we wel een serieuze korting van 20% vandaag (Sandra was zogezegd verjaard). We zijn nu wel levenslang lid van de Hard Rock Club maar op een korting van 5% en dadelijk tafel na, hebben we nog geen nadelen kunnen vinden. Op de terugweg passeerden we nog een paar winkeltjes maar ook hier was er een zekere moeheid te bespeuren.
Terug in het hotel vroeger we maar of we een early checkout konden krijgen. Want morgen waren we rond half vier weg (hopelijk). De laatste rekening werd betaald en we waren vrij om te gaan.
Het was al na acht wanneer Sandra aan het pakken sloeg.
Overgewicht of niet?
Allebei meer dan 60 pond.
Na enig herschikken 55 pond.
Fout!
Valiezen mogen maar 50 pond zijn. We gingen nog eens met de fijne kam door alles door. Verhuisden zware dingen naar de handbagage...
Een onder de 50, een boven de 52.
En een primeur, Sandra geeft het op... Ze kan het niet meer lichter krijgen. Is ook al plots 9u... (normaal duurt pakken maximum 20 min)
Oeioeioei. Tijd voor een interventie van VN Blauwhelmen of moeten we toch een bijkomende valies kopen?
Hoeveel gaat ons dat kosten?
Nog maar eens de grote en kleine letters gelezen.
Ah! Hier staat dat medaillon members 70 pond * 2 valiezen mogen hebben.
Ben je daar zeker van?
Euh! Dat lijkt nogal vrijgevig - CRM op zijn best als dat waar is. Je verwacht zoiets eerder voor gold members, niet voor het voetvolk.
Bel eens naar het call center.
Een volledig automatische IVR met Lernhout en Hauspie technologie. Maar uiteindelijk gebruik je toch optie 9 - met een mens spreken.
Neen, we zijn fout. Het is 50.
Ja, maar op het web staat 70.
Effe wacht, ik vraag het na.
...
70.
Alle emotie en transpiratie van de afgelopen uren voor niets!?!
Alles mag terug in de valies. Sandra deed nog een efforke. Ze kon alles mooi verdelen, 60 – 60 (pond)
Wekkertje gezet. 3.15. Dat is binnen minder dan vijf uur.
Steven deed de ogen dicht – en startte ongetwijfeld de motorzaag. Sandra niet. De stress van het pakket was er teveel aan.
Kalmerend chatje gedaan.
En dan ook boompjes zagen.
Tot zzz.
Dag 23 - The last furlong
Dag lieve trouwe bloglezers,
Waar we de reis begonnen met een hoop sneeuw krijgen we voor de laatste dagen nog een hoop zon en warmte op ons bolleke. En zo begonnen we ook aan onze laatste trip.
Wat stond er nog op ons programma? Little Finland of Valley of Fire. Off road of paved?
In elk geval gingen we het vandaag een beetje trager aandoen. Een paar vitessen naar beneden zoals dat heet.
Onze dag begon zo rond 10 uur. Sandra had al haar ochtendportie chat achter de kiezen en konden een begin maken met de keuze van de bestemming. De vraag was nog maar gesteld of de locale Armand Pien draaide aan de knopjes en i.p.v. een zonnige dag buiten was het plotseling donker. Gingen we dan toch van die 10% regen kunnen genieten?
Alles werd dus een half uurtje uitgesteld. Want regen in de woestijn daar moeten we niet zo van weten. De banden van de auto houden niet al te veel van modder. Op zandpiste gaan het nog maar als het goed regent heb je betere banden nodig.
We konden wel al de hypothetische vraag Finland of Fire beantwoorden. Voor het eerste moesten we ongeveer 40 mijl piste doen - enkel. Vorige week had het in de buurt plaatselijk goed geregend - zelfs de gewone TV-uitzending werd er voor onderbroken om een stormwaarschuwing te geven. En met de nieuwe dreiging van regen / flash floods zag dat er zeker niet goed uit. Dus mocht het opklaren, dan Fire geen Finland.
Tien minuten later konden we naar beneden om onze tuut naar boven laten komen. De zon was terug en ook de wind.
Eerst tanken van mens en dier euh transportvoertuig. We hadden gekozen voor de langere rit via Lake Mead, het grote stuwmeer en recreatiezone achter de Hooverdam en niet voor de snelle maar oninteressante rit via de Interstate. Op Lake Mead Blvd lieten we ons vollopen met koffie en koeken en Jiepie kreeg zijn kluts naft. Ondanks alles vrat die er nog altijd 11 of 12 liter per 100 kilometer.
We snorden verder door North Las Vegas. De boulevard was echt een doorsnede van Vegas. Eerst chique winkels, dan wat meer vervallen huizen en povere winkels - met Spaanse opschriften, dan een rijke buurt met mooie plantsoenen en huizen achter muren en prikkeldraad, quasi op de rand van het park. Het einde van het groen was dan ook het begin van het park. Gelukkig was dit federaal gebied en hoefden we niet te betalen. Een stempel kregen we wel niet :-(.
Om eerlijk te zijn, het landschap kon ons niet echt bekoren. We zijn hier ten noordwesten van de Grand Canyon, maar dan met minder diepe valleien en met minder kleurschakeringen. In feite wat we merendeels de afgelopen drie weken te zien kregen maar dan alles wat minder. Boif. Verwend? Reken maar!
Enfin ons autooke reed op automatiek en wij ook. Fotoke hier, panoke daar, nieuwe asfalt ginder - de miljarden van Obama aan het werk. Eindelijk de afslag naar Valley of Fire, na zo'n 35 mijl.
Na 500 meter stopte de nieuwe asfalt, de geel-bruine rotsen, Lake Mead park. In de plaats kwam oude asfalt, rode rotsen, Valley of Fire S.P. en een bordje om toegang te betalen. 5$ per persoon aub. Het geld moest in een envelop. Als je geen gepast geld had, dan hielp je het deficit van Nevada mee verminderen. Hopelijk nu meer waar voor ons geld dan in Bodie!
Tegelijk met de betaalzuil kregen we wel dadelijk de eerste speciale rots te zien, de elephant rock. je raadt nooit welke vorm die heeft ... inderdaad een olifant die steunt op zijn slurf, mooi in rode rotsen uitgebeiteld door wind, zand en een heel klein beetje regen. Over wind gesproken, die was sinds vanmorgen nog niet verminderd in kracht. Met hele vele zand hier voelde je je als in een zandstraalkabine, als we onze bruine teint maar niet kwijtspelen zo.
Hop naar het volgende specialleke. Oei, dat is drie kilometer wandelen. PDF, dat doen we niet meer. Wel namen we nog een paar foto's her en der. Een van de volgende stops was duidelijk heel populair. De seven sisters zijn zeven (!) grote en kleine rotsen langs de kant van de weg en speciaal uitgerust voor trouwpartijen/foto's. Daar mochten we niet stoppen, geen plaats voor de gewone ongetrouwde zielen.
Op naar het visitor center dan maar. Hmm. We gaven ze een 3 op 10 voor de moeite en een nul voor het gespendeerde geld. Enfin, ze waren aan het renoveren.
Een laatste stop aan een zijweggetje is Atlatl Rock. Op de rots staan heel oude petroglyfen, rotstekeningen van lang uitgestorven indianen.
En dan kwamen we al aan de uitgang van het park. Een gemengd gevoeld dus, iets minder dan bij Bodie, maar toch.
Terug naar huis dan maar. Met de lage zon en de eentonig baan een ideale uitnodiging om in slaap te vallen. Zo gezegd, zo Steven gedaan. Gelukkig reed Sandra. We gingen ook nog eens langs in Rio. Neen, niet de Janeiro maar een van de weinige casino's die niet op de strip liggen. Om kaarten op te halen voor de show van vanavond. En omdat het rustig was in deze parking kuisten we ook nog de auto uit. We hebben van alles gevonden behalve een magic quarter ... om de jackpot te winnen.
Eens in het hotel was het al na vieren. Stilaan tijd voor het avondeten. TexMex met rockmuziek werd het.
De avondshow begon maar om 9. We hadden dus eerst nog wat tijd om uit te rusten in het hotel. Wat was dan de show? Als je geen Cirque du Soleil wil zien, of blote billen, dan heb je nog altijd de goochelaars. We kozen voor Penn en Teller. De recensies beloofden klassieke goocheltrucs waarvan ze sommige uitleggen en dan zo snel doen dat je het toch niet kan volgen. Tussendoor gooien ze nog wat grappen en grollen over de huidige toestand in Amerika. Als afsluiter proberen ze elkaar neer te schieten met een .357 Magnum maar vangen de kogels met hun tanden.
Tada.
Waar we de reis begonnen met een hoop sneeuw krijgen we voor de laatste dagen nog een hoop zon en warmte op ons bolleke. En zo begonnen we ook aan onze laatste trip.
Wat stond er nog op ons programma? Little Finland of Valley of Fire. Off road of paved?
In elk geval gingen we het vandaag een beetje trager aandoen. Een paar vitessen naar beneden zoals dat heet.
Onze dag begon zo rond 10 uur. Sandra had al haar ochtendportie chat achter de kiezen en konden een begin maken met de keuze van de bestemming. De vraag was nog maar gesteld of de locale Armand Pien draaide aan de knopjes en i.p.v. een zonnige dag buiten was het plotseling donker. Gingen we dan toch van die 10% regen kunnen genieten?
Alles werd dus een half uurtje uitgesteld. Want regen in de woestijn daar moeten we niet zo van weten. De banden van de auto houden niet al te veel van modder. Op zandpiste gaan het nog maar als het goed regent heb je betere banden nodig.
We konden wel al de hypothetische vraag Finland of Fire beantwoorden. Voor het eerste moesten we ongeveer 40 mijl piste doen - enkel. Vorige week had het in de buurt plaatselijk goed geregend - zelfs de gewone TV-uitzending werd er voor onderbroken om een stormwaarschuwing te geven. En met de nieuwe dreiging van regen / flash floods zag dat er zeker niet goed uit. Dus mocht het opklaren, dan Fire geen Finland.
Tien minuten later konden we naar beneden om onze tuut naar boven laten komen. De zon was terug en ook de wind.
Eerst tanken van mens en dier euh transportvoertuig. We hadden gekozen voor de langere rit via Lake Mead, het grote stuwmeer en recreatiezone achter de Hooverdam en niet voor de snelle maar oninteressante rit via de Interstate. Op Lake Mead Blvd lieten we ons vollopen met koffie en koeken en Jiepie kreeg zijn kluts naft. Ondanks alles vrat die er nog altijd 11 of 12 liter per 100 kilometer.
We snorden verder door North Las Vegas. De boulevard was echt een doorsnede van Vegas. Eerst chique winkels, dan wat meer vervallen huizen en povere winkels - met Spaanse opschriften, dan een rijke buurt met mooie plantsoenen en huizen achter muren en prikkeldraad, quasi op de rand van het park. Het einde van het groen was dan ook het begin van het park. Gelukkig was dit federaal gebied en hoefden we niet te betalen. Een stempel kregen we wel niet :-(.
Om eerlijk te zijn, het landschap kon ons niet echt bekoren. We zijn hier ten noordwesten van de Grand Canyon, maar dan met minder diepe valleien en met minder kleurschakeringen. In feite wat we merendeels de afgelopen drie weken te zien kregen maar dan alles wat minder. Boif. Verwend? Reken maar!
Enfin ons autooke reed op automatiek en wij ook. Fotoke hier, panoke daar, nieuwe asfalt ginder - de miljarden van Obama aan het werk. Eindelijk de afslag naar Valley of Fire, na zo'n 35 mijl.
Na 500 meter stopte de nieuwe asfalt, de geel-bruine rotsen, Lake Mead park. In de plaats kwam oude asfalt, rode rotsen, Valley of Fire S.P. en een bordje om toegang te betalen. 5$ per persoon aub. Het geld moest in een envelop. Als je geen gepast geld had, dan hielp je het deficit van Nevada mee verminderen. Hopelijk nu meer waar voor ons geld dan in Bodie!
Tegelijk met de betaalzuil kregen we wel dadelijk de eerste speciale rots te zien, de elephant rock. je raadt nooit welke vorm die heeft ... inderdaad een olifant die steunt op zijn slurf, mooi in rode rotsen uitgebeiteld door wind, zand en een heel klein beetje regen. Over wind gesproken, die was sinds vanmorgen nog niet verminderd in kracht. Met hele vele zand hier voelde je je als in een zandstraalkabine, als we onze bruine teint maar niet kwijtspelen zo.
Hop naar het volgende specialleke. Oei, dat is drie kilometer wandelen. PDF, dat doen we niet meer. Wel namen we nog een paar foto's her en der. Een van de volgende stops was duidelijk heel populair. De seven sisters zijn zeven (!) grote en kleine rotsen langs de kant van de weg en speciaal uitgerust voor trouwpartijen/foto's. Daar mochten we niet stoppen, geen plaats voor de gewone ongetrouwde zielen.
Op naar het visitor center dan maar. Hmm. We gaven ze een 3 op 10 voor de moeite en een nul voor het gespendeerde geld. Enfin, ze waren aan het renoveren.
Een laatste stop aan een zijweggetje is Atlatl Rock. Op de rots staan heel oude petroglyfen, rotstekeningen van lang uitgestorven indianen.
En dan kwamen we al aan de uitgang van het park. Een gemengd gevoeld dus, iets minder dan bij Bodie, maar toch.
Terug naar huis dan maar. Met de lage zon en de eentonig baan een ideale uitnodiging om in slaap te vallen. Zo gezegd, zo Steven gedaan. Gelukkig reed Sandra. We gingen ook nog eens langs in Rio. Neen, niet de Janeiro maar een van de weinige casino's die niet op de strip liggen. Om kaarten op te halen voor de show van vanavond. En omdat het rustig was in deze parking kuisten we ook nog de auto uit. We hebben van alles gevonden behalve een magic quarter ... om de jackpot te winnen.
Eens in het hotel was het al na vieren. Stilaan tijd voor het avondeten. TexMex met rockmuziek werd het.
De avondshow begon maar om 9. We hadden dus eerst nog wat tijd om uit te rusten in het hotel. Wat was dan de show? Als je geen Cirque du Soleil wil zien, of blote billen, dan heb je nog altijd de goochelaars. We kozen voor Penn en Teller. De recensies beloofden klassieke goocheltrucs waarvan ze sommige uitleggen en dan zo snel doen dat je het toch niet kan volgen. Tussendoor gooien ze nog wat grappen en grollen over de huidige toestand in Amerika. Als afsluiter proberen ze elkaar neer te schieten met een .357 Magnum maar vangen de kogels met hun tanden.
Tada.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
