Dag 19 bis : er is er ene jarig!!!

Dag lieve lezertjes, lieve peluchen boogvolgers,

ik heb een klein beetje nog iets niet verteld.

Ik had jullie achtergelaten met valiezen en wasmanden en veel zeulen.

Dat was niet alles wat we deden. 

Er moest namelijk iets strikt geheim blijven.

Herinner je je nog dat we de verjaardag van Oma-Meter-Grootmoeder een dagje vervroegd hadden aan boord?

Wel de baasjes van Sloefie en Mimi hadden nog iets anders bekokstoofd.

Met een smoesje hadden ze de sleutel van het appartement van OMG bezorgd aan de buren - ah ja want als het warm is, dan moeten de bloemen toch water krijgen. 

En als de kat is van huis, dan kunnen de muizen het appartement versieren.

Nogmaals gefeliciteerd met je 70ste. (en ja de kajuit hadden we ook zo gedaan)

Zo nu zijn onze verhaaltjes echt verteld. 

Het Alaska Schrijverscollectief

Dag 18bis of is het dag 19

 Dag allemaal lieve lezertjes en pluchen vriendjes

Ik voel me zo ontzettend rot
Ik ben van binnen kapot
Ik voel me leeg
De hele situatie brengt zoveel te weeg 

Is het nu terug vrijdag of is het toch al zaterdag?

Vanmorgen (of was het vannacht ?) werd ik plots wakker. 
Ik leek verzeild in een horror movie. allemaal zombies om mij heen. Sommige met masker op, andere zonder. Sommige met zwarte klepjes op, andere met een dun KLM spreitje over hun kop als was het een tent.

Brrrr.

En het was koud. Het was berekoud, alsof we over de Noordpool vlogen. (Nvdr. dat was ook een klein beetje zo Broer)

Maar ik was niet bang hoor. Ik was een reishond en ik had zelfs al beren gezien - maar niet de laatste veertien dagen, snif. 

Alles, na een tijdje zag ik hier en daar toch al een beetje beweging. De mensenmassa werd wakker.

Van de stewardessen mochten de gordijntjes nog altijd niet open want dat was ongezond voor de oogjes. Goed zo. Dat vond ik ook.

Oma Rita vertelde mij dat ook de stewardessen haar verjaardag niet vergeten waren. Ze had een extra glassje bubbeltjes gekregen en een overlegger nagerecht.  Ze had het me proberen te zeggen, maar ik lag te diep in honddromenland.

Nog wat later pikte mijn speurneus een aarzelende geur van vers brood op. Misschien gingen we straks een laatste keer een Amerikaans ontbijt met vers brood krijgen? Hmm. dat zou wel smaken. 

Voor jullie ook beginnen te dromen, dromen zijn bedrog, tenminste toch in de economy zetels van de KLM. We zouden een bol krijgen van het een of het ander alles-behalve smakelijk ding. Misschien mochten daarom de gordijntjes ook niet naar omhoog. 

Ik keek eens schuin naar mijn baasje. Die had zich nogal moeten draaien en keren tijdens de nacht. Blijkbaar waren zowel hij als zijn buurman breder dan de zetel en dat pakte niet goed uit tijdens de vlucht. Gelukkig zijn Sloefie en Mimi niet zo groot en krijg ik altijd wat meer ruimte. 

Oh ja. Het ontbijt was plots in aantocht. Dat geurde niet zo lekker als de geuren vanuit de business afdeling. Gelukkig waren er toch een stukje fruit en een kluts volle yoghurt met een beetje smaak. 

Op de monitor vooraan zag ik dat we ons nog een paar uur moesten bezighouden. Landing voorzien op de middag of 3 uur. Middag of 3 uur. Middag of 3 uur. ...

Na een tijdje had ik het door. Het ene was de tijd volgens waar we aankwamen, de andere volgens waar we vertrokken. 

Hadden we al drie weken geklaagd dat we veel te vroeg moesten opstaan. En nu, de laatste dag, potverdekke gaan we om 3 uur 's nachts opstaan !!!! 

Sloefie heeft al veel meer gevlogen en hij vertelde mij dat al die uurtjes die we extra kregen de eerste dag, we nu terug gingen verliezen. En dat we dan een rare ziekte konden krijgen. Jetlach of zoiets. Nu ik had dat niet hoor, ik had geen goesting om the lachen, laat staan te jetlachen. 

Ik zag dat baasje probeerde wakker te blijven door kwissen te spelen (ja hij is een keer tot in de laatste ronde geraakt - slimste van de hele hoop, er speelden er maar drie mee trouwens). Of sudoku. Das kwissen met cijfertjes. Maar ik zag dat ie niet echt wakker was. Het ging nog trager dan anders. 

En dan was het zover, we moesten ons tafeltje inklappen en de leuning van de stoel rechtzetten. 

Boenk.

We waren geland. 

Nu moesten we nog van Rotterdam tot Amsterdam taxiën zei een van de andere reizigers. We waren op de uiterste rand van het vliegveld geland blijkbaar. 

Hadden we nog tijd om alles proper weg te stoppen in de gele rugzak. Die was wel kapot en voorlopig gerepareerd met een bus lijm maar de nieuwe rugzak was te groot voor de kastjes boven ons en dus zat die in de koffer in het ruim. 

Nog even en we stonden stil. Het moment voor iedereen om tot leven te komen. De bagagevakken werden opgeklapt. Er viel al iets uit. (daar waarschuwen ze nochtans elke keer voor!) Er werd al eens een rugzak in het gezicht van een buur geduwd. I'm sooo sorry, ma'am. 

En dan was het wachten op de business reizigers want die mogen eerst van de vlucht. 

Wij zaten op rij 11 en 12, de tweede en derde rij van economy. Maar de baasjes waren al vlot recht gesprongen en de eerste rij was nog niet echt wakker. Wij waren dus eerst. Jipie. 

Ik spoorde mijn baasje aan om snel van boord te gaan, zo zouden we nog genoeg tijd hebben om ergens een lekker ontbijt op te pikken. (dat zal moeilijk zijn Broer, het is ondertussen al twintig na twaalf. Zelfs bij Ronald McDonald is het ontbijt maar tot elf.)

Maar ver liep mijn baasje niet. We moesten wachten op de overige 17. Samen uit. samen Thuis. Zo is het liedje toch. 

Na een tiental minuten waren we terug compleet. 

Hop naar de immigratie dan. 

Maar heel ver kwamen we daar niet. 

Een security dame hield iedereen tegen. Het was veel te druk. Enkel Nederlanders mochten door. 

Hela, hola. Zo gaat dat niet he. Wij zijn terug thuis. En Nederlanders die wel door mochten. Ha nee. Zo zit de Europese Unie niet in mekaar Mevrouw. Met 21 Belgen en (vooral) 3 honden, koos de security eieren voor haar geld. Ook de Engelsen waren boos. Zij waren ook Europeanen. Oh nee, je komt er niet in. Had je maar niet naar Boris moeten luisteren.

Na een automatische scan van het paspoort, mochten we Europa binnen. Richting de bagage.

Ik probeerde nog de groep naar een ontbijtstandje te sturen maar ze hadden er geen oren naar. Ze moesten hun bagage hebben!!!

Wel, ze hadden beter naar mij geluisterd. 

Was het gisteren aan de boot allemaal piekfijn geregeld. Vandaag was het pure chaos. Om de een of andere reden moesten we heel ver wandelen voor de bagageband. Onderweg kwamen we karren en karren met opgestapelde bagage. Zouden die allemaal verloren zijn vandaag? Is het zo chaos? 

Neen. Wat er wel aan de hand was, zouden we dadelijk aan den lijve ondervinden. 

We moesten naar band 15. Baasje had al een bagagekarretje onderweg aangeslagen en was op weg naar de strategische drop-off point van de band. 

Alleen, of er was een mirakel gebeurd of er was iets goed fout. 

De band lag quasi vol met bagage. 

Waren we zolang onderweg geweest?

Neen. Oh, neen. 

Het was bagage van andere vluchten. Vluchten die al een tijdje voor ons geland waren. En af en toe werd er wel een valies afgenomen maar de meeste bleven gewoon rondjes draaien. 

Wat was hier aan de hand? 

Wel herinner je nog dat buitenlanders niet door de immigratie mochten ... wel dan kunnen ze ook hun bagage niet oppikken. 

Moest dit in Zaventem gebeuren, de Hollanders zouden eens keihard uitlachen. Maar nu was het bij die hyper-efficiente keeskoppen zelf. Ha. (btw op Zaventem was het rustig want er werd gestaakt door SN).

Wij peluchen bekeken alles met een scheef oog. Wij hadden gelukkig niet zoveel bagage en onze slaapzak voor koude tijden hadden we de eerste dagen toch niet nodig. 

Nu, we waren wel in Nederland en Nederlanders die bij de pakken blijven zitten, dat zie je niet vaak. 

Een eerste groep begon verwoed valiezen van de band te nemen en apart te zetten. Dat moet een grote reisgroep zijn dachten we. Tot we ook een valies met de stickers van Mijnheer Didier bij de hoop zagen staan.

Hola, wat zijn jullie aan het doen? Dat zijn jullie valiezen niet!

Wij maken de band leeg, was het antwoord.

En weten de mensen dat jullie hun valiezen van de band halen? Want iedereen verwacht zijn valiezen op de band te zien.

Ben je besodemieterd! Natuurlijk niet. 

Dat vonden wij dus helemaal niet tof. Het was alweer een geval van "ikke ikke ikke en de rest kan stikke". 

Een vijf minuten later waren ze dan ook verdwenen toen ze hun bagage hadden. De rest lieten ze gewoon staan. 

Er was nog een tweede groepje Nederlanders. En die deden het veel beter. Die draaiden de valiezen zodat er meer valiezen op de band konden. Dat was slim. 

Ondertussen kwam er af en toe een stukje bagage van de baasjes voorbij. We stonden dus niet voor niets aan de band-zonder-einde te wachten.

Hadden we bij het vertrek niets gemerkt van de chaos op Schiphol, vandaag kregen we het dubbel en dik op ons bord. 

En zo, met veel vertraging, waren we echt aan het einde van de reis. 

Er bleven nog twee dingen over ... bus en taxi. 

We hadden gehoopt op nog een kleine pauze maar nee hoor, mijnheer Didier wou dadelijk vertrekken want misschien was er wel file. 

Euh ja, des te meer reden om het buikje eerst te vullen (of een boompje op te zoeken). 

Deze buschauffeur was wel goed op tijd (en wij hadden veel tijd verloren) en dus konden we dadelijk op weg. 

De A4 was druk maar vlot verkeer.

De A13 was druk maar vlot verkeer.

Ik had honger. Gelukkig had baasje nog een chocolade power reep mee. Zo hadden we toch iets om de knor in ons te stillen. 

De A20 was druk maar vlot verkeer.

De A16 was druk maar vlot verkeer.

En zo ergens tegen de grens met België zijn mijn baasje en ik in slaap gesukkeld. 

We zwaaiden nog eens wanneer de Antwerpenaars ons verlieten in Merxem. Neen, niemand durfde naar het toilet. 

Dan ging het naar het Zuiden, van de R1 naar de R0. 

En dwars door een grote werf legden we de laatste minuten af van onze reis.

Iedereen kreeg een knuffel en een valies.

De afdeling Gent hing al aan de telefoon. De bestelde taxi-chauffeur had niet goed geluisterd/zijn eigen ding gedaan. En die stond op de parking in Merxem ipv het Ennepetal in Vilvoorde. En het regende. 

Onze taxi stond ook al klaar voor de laatste kilometers.

Doortje vond de sleutel terug en we konden uitgebreid Loebas en de beertjes knuffelen. We hadden veel te vertellen.

Ondertussen lieten we de baasjes zeulen met bagage en wasmanden en rugzakken. Ach baasjes, je laat ze soms best hun ding doen. 

Voila zie. Dat was onze eerste deftige reis in jaren dan. Bij U gebracht door het pluchen-reizigershonden-collectief. 

Of er al nieuwe reizen gepland zijn? Sloefie en ik hebben al deftig gesnuffeld op de aaifoons maar er is nog niets gevonden. 

Ik heb wel al een zaadje gepland bij mijn baasje. 

Je PC begint toch wel wat oud te worden, hé baas. En een nieuwe, die kost toch veel minder in de Staten, hé baas. 

Af en toe dat zaadje nog wat bewateren en dat komt hopelijk in orde. 

Peluchen kussen aan iedereen en tot de volgende keer,

Grote broer. 

Dag 18 - Laatste excursie Capilano

Goede middag , avond , nacht, ochtend.

Schrappen jullie wat het beste de lading dekt?

Deze ochtend was het weer zo ver.
De lawaaimaker stond veeeeeel te vroeg.
Om 6u stond die al te kwelen.
Ik wou hem het zwijgen opleggen, maar ik was te traag.
Sandra sprong uit haar bed.
Doortje vroeg zich af waarom de wekker zo vroeg afging op een zeedag.
EUH?
Zeedag?
We zijn wel Vancouver aan het binnenvaren Doortje.
EUH?
Oei. Dan moet ik opstaan.

 

Voor de eerste keer kwamen we in Vancouver toe terwijl we wakker waren.
Normaal was de boot al aan de kade toen je wakker werd de laatste dag.
Vandaag hadden het geluk, we kwamen net aan de Lions Gate brug.
Herinner je maar de blog van de eerste dag.

Toen de overblijvende kleding, toiletgerief en draden veilig opgeborgen waren, was het tijd voor het ontbijt.
We wouden afsluiten in stijl en dus besloten we te ontbijten in de Main Dining.
Neen we gingen geen groot menu eten, maar genieten van de laatste lekkerheden.
We namen een croissantje,  chocoladebroodje, eitje, spekjes en een wafel.

MMMMMM

Het was super lekker.
Oh wat ga ik de boot missen.
Maar tja..
We kunnen niet blijven genieten, de baasjes moeten ook centjes gaan verdienen.

We namen afscheid van Geneymo en gaven hem een tip voor de zorgen.
Hij was blijkbaar heel blij met het groene briefje.
Hij hoopte dat bij de volgende cruise we hem terug hadden.
DAAAAAAAAAAG
ZWAAAI ZWAAI

Met ons op de rug in de ruime rugzak en de trolley in de hand verlieten we de kajuit.
Laatste stop op de boot : het koffiekot.
De laatste bestelling wij de dame : een kwadruppel expresso en een latte machiato met lactosevrije melk.
MMMMM
Niet veel later kwam Didier gepakt en gezakt toe.
Ook hij kreeg zijn laatste droom bestelling : applegozet met extra shot capuccino.
Ook hij genoot zichtbaar.

Om 8u30 was het dan zover.
De baasjes lieten hun seacard een laatste keer scannen.
Bye bye Millenium.
Je was een toffe boot.

Je zou verwachten dat je door strenge immigratie en controle van de bagage zou moeten gaan.
Maar niets daarvan.
Het was gewoon een zalig terugkeer van Amerika naar Canada:

• Eerst een snuffeltocht naar nummertje 33  want dat was de label die aan de bagage hing.
• Dan was het zoeken naar onze kleerkasten en bagage. Nu dat was tamelijk simpel, want alle bagage in 33 was van de groep en iedereen had verschillende dingen mee. Poepsimpel dus
• Gelukkig hadden ze karretjes want met rollende kleerkasten en trolleys in de hand, kun je moeilijk ook nog een paspoort en het douane papiertje vast houden.
• Een vriendelijk lachen naar meneer
• De vragen beantwoorden van mevrouw en WELCOME to Canada.

Blijkbaar was het ook voor onze buschauffeur te makkelijk gegaan.
Hij was immers nog ver weg en we dienden dus nog te wachten in de terminal.

AGAINST THE WALL.

Oei ?!?
Wat hebben we nu fout gedaan?
Wie is hier de crimineel?

Maar het bleek gewoon een overijverige dame die haar status van excursie beambte wou laten gelden.
Ze wou dat we allemaal tegen het muurtje stonden.
Zo stonden we immers niet in de weg van alle andere passagiers die van boord kwamen.

PFFFF
Oke dan maar.

Na een half uurtje tegen de muur geplakt te zijn, mochten we uiteindelijk vertrekken.
We gingen voorbij alle bussen.
HEY DIDIER.
We gaan toch met een bus weg?
Ja ja.
Niet zagen Sloefie...
Stappen!
Het leek makkelijker voor Didier en de chauffeur om niet te proberen een slotje in de busterminial te krijgen, maar gewoon buiten af te spreken.
Iedereen diende met al zijn rijdende kleerkasten en  trolleys de stevige helling naar de buitenwereld op.
Iets verder op de straat stond immers het busje te wachten op ons.

En weg waren we.
Nee nee
We gingen nog niet naar de luchthaven.
Daarvoor was het nog veeeeeel te vroeg.
Daar onze vlucht pas na 5u in de namiddag voorzien was, hadden we nog een hele dag om ons bezig te houden.
We gingen eerst naar Noord Vancouver om daar  een laatste park onveilig te maken.

Maar voor Didier wou vertellen wat of waar, had hij eerste een mededeling.
Volgens zijn administratie verjaarde er immers iemand op 24 juni.
En ja hoor.
We hebben nog maar eens gezongen voor oma Rita.
Ik weet niet hoe oud ze nu al is geworden, want we zijn nu toch al heeeeeel lang aan het vieren.
Nu leek ze het toch al wat leuker te vinden.
OEF

Terug naar de uitstap.
Deze keer geen beestjes in de hoofdrol, maar een brug.
JA JA
Een brug.
Niet zomaar een brug, maar een brug met een historiek.
We bezochten de Calipso Hangbrug met het bijhorende park.
(n.v.d.r. we hebben Sloefie proberen uit te leggen dat het Capilano was, maar voor hem bleef het Calipso).

De (oorspronkelijke) Calipso hangbrug werd meer dan 130 jaar geleden gebouwd als transportmiddel tussen 2 inheemse clans. 
Ze gaven de brug de naam van de rivier waarover ze ging :  Kia'palano, wat niets anders dan prachtige rivier betekentde.
Na verloop van tijd werd de naam wat vereenvoudigd in spelling en werd het Capilano.
Hihihi,
Baasjes denken dat ik dom ben, maar ik weet heel goed hoe de brug noemde hoor.
Ik wil gewoon wat met hun pootjes spelen. 

Het park bestaat uit 2 delen, met je raad het al de brug als verbinding tussen beide.
Eens je aan de overkant bent kan je avontuurlijke dingen zoals in bomen wandelen en roofvogels bewonderen.
Maar je diende wel eerst de zeer wankele (maar stevige) hangbrug over.
We hadden een goed plan.
We zouden de brug voorzichtig overstappen en daar genieten van een lekker drankje.

MISPOES

We waren nog maar net op de brug zelf of Doortje kreeg problemen.
Haar oortjes deden raar en ze begon rond te draaien in haar hoofd zei ze.
We namen het zekere voor het onzekere.
We hielden het verkeer een beetje op, zodat het iets minder hobbelig was in te 3 stappen naar de rand.
Gelukkig was er een bankje net aan de brug.
Na een tijdje kwam de oude Doortje terug te voorschijn.

OEF.

Sandra heeft de brug op en af gedaan om wat foto's te nemen.
Maar ze bleef toch liever met haar pootjes op vaste grond hoor.

Nu we waren niet alleen.
Monique mocht niet naar de overkant.
De brug was veel te hobbelig om met een wielwagen er op te rijden.
Ze moest dus met lede ogen naar iedereen kijken.
Emeri, haar man, bleef geplichtsgetrouw bij haar.
Maar toen de baasjes vertelden dat zij wel bij Monique bleven en dat hij kon in de bomen kruipen, was hij snel weg.

Het was spijtig dat we betaalden voor het park maar de avonturen niet echt deden.
Maar er zijn ergere dingen en de baasjes zagen er het positieve van in.
Het zonnetje straalde, er was een terrrasje... dus dan drink je toch gewoon iets genietend van de zon.
Een slechte water (een appelsienwater die bleek een mangowater te zijn die totaal naar iets anders smaakte) en een diet pepsi van de fontein bleken de drankjes te worden.
Er was immers geen alcohol te bespeuren op de kaart van het terras.

Toen Emeri terug was van zijn eerste deel van het avontuur, besloten de baasjes toch even op avontuur te gaan.
Neen, niet over die brug.
Ben je helemaal zot geworden.
Neen, ze gingen een cliff walk doen.
Nu stelde ik me voor dat we met op stokken en tussen touwen zo net langs de ravijn zouden moeten klauteren.
Maar het was net iets minder avontuurlijk.
Het was een wandeling op hangende looppaden net naast de rotswand boven de rivier met extra veel treden omhoog.
Het was mooi en je zag hierdoor toch ook een beetje het typische regenwoud.
Doortje had wel een beetje bang, maar blijkbaar was een handje van Sandra voldoende om deze reis te volbrengen.

Eens terug vertelden we tegen Monique en Emeri dat ook dit deel niet echt voor Monique was.
Het aantal treden was veel, het wandelpad smal.
Monique vond het allemaal niet zo erg en Emeri ging niet veel later zelf op onderzoek.

Knor knor
De maagjes begonnen te protesteren.
Ze kregen honger na het te vroege ontbijt.
Net toen Sandra iets ging zoeken om te eten, kwam oma Rita ook net toe van het eerste deel.
Een extra portie chickenstrips en diet pepsi werden meegebracht voor haar.
Steven had zich een frietje met pulled meat, kaas en saus genomen.
Hem zien smullen deed andere GFC'ers ook een portie bestellen.

Na enkele uren in het park te hebben doorgebracht was het dan echt tijd om afscheid te nemen.
BYE BYE Canada.
Het busje bracht ons naar de luchthaven waar een heeeeeeel lange file was bij de incheckbalie.
Het leek even dat we in Zaventem of Amsterdam waren.
Daar waren er immers vakbondsacties en dus ging alles trager of niet.
Maar hier bleek het gewoon het opstarten van de balies te zijn.
Na een kwartiertje waren we van de rijdende kleerkasten af.
JAJA.
Volgende keer zullen we iets beter opletten dat we niet te veel in de kleerkast steken.
Sandra beloofde het het aan de balie terwijl ze eigenlijk verbaasd was.
Ze had de bagage gewogen en alles was mooi onder het maximaal gewicht.
En hier was het plots te zwaar.
Enfin. We kwamen er met de zoveelste waarschuwing van af.

En dan was het nu tijd voor het leukste deel van de luchthaven.
Douane en emigratie gingen vlot.
Security zelf net iets minder : de Security agenten mogen immers alles bemamperen  wat ze we willen.
En deze keer had Steven prijs.
Gelukkig zat Groote broer veilig in de rugzak bijons en was het enkel onduidelijkheid over het spuitmateriaal.

We kregen nog een klein uurtje in de lounge de tijd om ons mentaal voor te bereiden op de lange vlucht.
Waarom is op vakantie gaan toch ook steeds zo ver vliegen?
Wanneer gaan ze nu eindelijk die teletijdsmachine uitvinden die ze al jaren in de boekjes beschrijven.

Iets na 5u mochten we dan aan boord.
Er is een groot verschil tussen Amerikanen, Canadezen en Belgen .
Weet je wat?
De eerste 2 groepen gaan mooi in het rijtje staan en wachten hun beurt af.
De laatste groep vind steeds een manier om vooraan in het rijtje aan te sluiten.
Oh was er een rij?
Oei niet gezien.
Maar ik hoor bij hen en die zijn net voor mij.
Dus ik blijf hier staan.

Na het opstijgen begint het dan.
Het uren bezig zijn met te nietsen.
Corona heeft hier ook niet echt geholpen.
Want waar je vroeger een drankje en een nootje kreeg als welkom aan boord, moet je het nu doen met een ingepakt ontsmettingsdoekje en een flesje water.
Voor het slapengaan kregen we nog wat te eten.
De baasjes konden kiezen tussen pasta en rijst met kip.
Voor de veiligheid werd het rijst.
Zij namen de rijst en saus, wij kregen de kip.

Terwijl iedereen een andere filmpje begon te kijken, ben ik maar aan het verslagje begonnen.
Je moet je toch met iets bezighouden.
Maar blijkbaar was de aaaaipad toch niet echt opgeladen.
Want de batterij is nu ver plat.
En dat betekent voor mij dat ik mag stoppen.

Slaapwel van op hoogte.
Tot morgen voor de rest van deze dag of is het dan de volgende dag?

De vliegende hond
Sloefie

Dag 17 - Luieren op zee

Hallo allemaal,

Normaal zou ik Goede avond willen zeggen....
Maar ik kan dit echt niet een GOEDE noemen.
Het was immers de laatste dag op deze grote drijvende boot.

PFFFF

Binnenkort terug naar het normale leven.

JAKKES

...
...
...

FOCUS Sloefie FOCUS
Oke, ik zal het proberen.

Hallo allemaal dus...

Deze ochtend stond de lawaaimaker denk ik niet.
Want we werden niet gewekt door een muziekje, maar door de zon die door het raam kwam piepen.
WOW
Wat ziet het er mooi weer uit.
OPSTAAN allemaal.
De zon is er...
Jullie moeten opstaan en gaan genieten van de zon.

Met enige vertraging kwam er dan toch beweging in de kajuit.
Al was het met enige tegenzin maar ze stonden op.
Toen ze de zon zagen waren ze blij dat ik hen had wakker gemaakt.
Snel trokken ze kleren aan en maakten ze zich klaar.

STOP
Jullie vergeten iets!
Jullie moeten de versiering voor O-M-G klaarleggen voor onze Gereymo!
Bijna waren ze het vergeten.
Gelukkig waren wij er.

Mimi en Sloefie to the rescue.

JIPIE

Ik kreeg een extra reepje spek en Mimi een groot stuk wafel.
Mmmmm
Het was zoooo lekker.

Steven en Groote broer kwamen aanschuiven bij het ontbijt.
Blijkbaar had Groote broer ook goede punten, want hij kreeg een stukje worst.
Wij zijn trotse honden.
Want onze baasjes waarderen ons echt he.
Maar wat waren de baasjes zo voorspelbaar.
Na het ontbijt was het immers tijd voor een lekkere koffie.

Alles verliep volgens plan.
O-M-G was net voor Steven vertrokken voor een koffie en ging nadien naar een lezing.
Dus Gereymo had ruim de tijd om de kajuit klaar te krijgen.
Wat waren we benieuwd naar de reactie van grootmoeder Rita.
Maar we gingen wat geduld moeten hebben.

OEI..
wie snuffelden we daar.
Blijkbaar was de lezing afgelast want daar stond oma plots.
Ze kwam snel een koffie drinken en ging dan naar de volgende lezing.
Dat kwam goed uit, want naar die lezing gingen we allemaal gaan.
Het was Alexandro, de cruiseboot animator chef, die een verhaal kwam vertellen.
Hij ging ons vertellen hoe hij de covid maanden overleefden.
Hij vertelde dat hij op het laatste boot met de laatste cruisers toen de vieze beestje aanvielen.
Blijkbaar had de cruisemaatschappij hemel en aarde verzet om iedereen thuis te krijgen.

Nadien was het aan de volgende ster om een verhaal te vertellen.
Didier vertelde ons dat we de bagagelabels dienden weg te gooien en anderen moesten gebruiken.
We dienden morgen om 8u30 klaar te staan om van boord te gaan.
We gingen voor we naar de luchthaven vertrokken nog op uitstap gaan.

Na een dik uur mochten we terug doen waar we zin in hadden.
O-M-G ging even naar de kamer vertelde ze.
Als dat maar goed komt.
Wij moesten echter iets anders regelen.
Op onze uitgavenstaat stonden enkele foutjes en die dienden rechtgezet te worden.
Na een kwartiertje getetter kwam er "we sturen het door naar de juist dienst om het te laten corrigeren".

Voila, nu waren we klaar voor de lunch.
Toen we op het 10de verdiep kwamen, zagen we oma Rita in de verte zitten.
Ze had duidelijk plaats voorzien voor ons allemaal, dus we draafden tot daar.

Er werd over koetjes en kalfjes gepraat.

OEI.
Zou O-M-G niet blijk zijn geweest met haar versiering?
Zou ze het totaal willen negeren?
Wat zou er gebeurd zijn?
Er kwam totaal geen enkele reactie over de kajuit.

We besloten dan maar om brokjes te gaan halen.
Toen we terug aan tafel kwamen,  was het muisstil.
En plots...

Wanneer gaan we die fles drinken?

Euh?!?

Didier had toch voorgesteld om allemaal samen de resterende flessen uit te drinken om 5u.
De baasjes vertelden dat zij niet meededen want dat ze op de massagetafel zouden liggen.

Ja dat weet ik.
Maar wat met de andere fles?

Euh?!?

Niemand begreep er iets van.
Over welke fles heb jij het ?

Oma Rita was niet zo blij dat iets voorzien was.
Jullie weten toch dat de kajuit versierd is en er staat ook nog een fles met 2 glazen.
Nu, we hadden voor slingers en banners gezorgd, maar we hadden geen fles in onze bagage gestopt.
Maar wat bleek, Gereymo had voor een flesje voor haar verjaardag gezorgd.
Wij vonden het allemaal super, maar oma was echt niet blij.
Ze vond niet dat 70 jaar worden iets was om blij om te zijn.
En nog meer Opa Victor was maar 70 geworden.
Net als baasje Sandra , Doortje en Steven, mistte ze opa Vic.
Maar dat vonden wij geen reden om zo een belangrijke verjaardag niet te vieren.

We vertelde haar dat we het net vandaag deden, zodat ze er tenvolle kon vangenieten.
Morgen zouden we immers aan het terugreizen zijn en dus niets plezierig.
Dat was blijkbaar niet het probleem, het was echt enkel omdat ze opa Vic miste.
We lieten haar maar wat begaan.

 

Om 2u besloten de baasjes dan maar aan de bagage te beginnen denken.
De rijdende kleerkasten dienden terug gevuld te worden en dat betekent stress.
De kledingstukken werden opgevouwen en mooi gestapeld.
Af en toe riepen we hen even halt toe, want er was regelmatig zeer mooie dingen buiten te zien.
We vaarden immers door de Inside Passage.
Het is het netwerk van waterwegen dat van in Alaska tot Seatle loopt, dat diep genoeg is zodat vrachtschepen en cruiseboten vlak langs de kliffen kunnen varen.
We kregen dus regelmatig een een inham, baaien, super mooie huizen te zien.
Soms kregen we zelfs een vuurtoren te zien.
Het was WOW.
Als we de baasjes niet riepen, zouden ze dit allemaal gemist hebben.

Plots riep Sandra.
STOP
We moeten ons dringend klaarmaken.
We dachten dat de massage om 5u gepland was, maar plots kwam het papiertje met 4u tevoorschijn.
We wisten niet wat er precies gebeurd was, maar het stond dus verkeerd in de agenda.
SNEL SNEL.

De kajuit was een slagveld, maar de 2 dames vertrokken.
De baasjes kwamen met super ontspannen en met een lekker cocktail terug in de kajuit.
Ze hadden gezien dat de zon scheen en ze wouden van de zon genieten op hun terras.
De bagagestress was dus tijdelijk verdwenen voor de zon.
De Zweedse massage had dus enorm deugd gedaan.

Tegen 7u was alles dan toch klaar:

• De rijdende kleerkasten gevuld

• De trolleys gevuld met alles wat mee moest in de handbagage

• De rugzakjes klaar voor onze bedjes.

• De kleren voor morgen klaargelegd.

Didier had ons verteld dat we de kleerkasten dienden buiten te zetten tegen 10u.
Nu dat zagen we niet zo zitten, want de kleding van de avondeten diende er nog ingestopt te worden.
We namen dus een gewaagde beslissing.
We zouden ze pas buiten zetten als we terug waren NA het diner.
OH OH
Als dat maar goed komt.

We checkten even de andere kajuit.
Blijkbaar zaten ze nog op de aperitief van Didier.
Dus besloten de meisjes ook af te zakken naar de aperitief.
Hoe ze het deden begrijp ik nog steeds niet, maar blijkbaar was oma Rita naar de kajuit terug toen wij net toekwamen.
TJA zo gaan we niet kunnen klinken hoor.

Het laatste avondmaal... ale aan boord toch.
Daar we de verjaardag fles nog niet hadden uitgedronken, stond deze te wachten op tafel.
Oma Rita had het blijkbaar toch al een beetje verteerd want ze had haar fles meegebracht.
Er werd een toast uitgebracht met de ganse GFC bende en ze was blij met de aandacht.
De tafelbrigade leek eindelijk ingespeeld op elkaar want deze keer.
Na het eten kwam er nog een verrassing.
De tafelbrigade had een taartje voorzien voor de jarige.
Iedereen zong nog een liedje en dan werd de avond afgesloten.

Blijkbaar waren ook nog andere GFC'ers van hetzelfde idee van de kleerkasten.
Heeft iemand een weegschaal mee?
We gingen uiteindelijk bij de buren nog snel wegen, zodat ze hun kleerkasten ook buiten konden zetten.

OEF

Alles is klaar voor de lange terugreis.
Ik ga nu snel in de rugzak al zitten zodat ik niet vergeten wordt.

SLAAPWEL

Sloefie 

De reizende blogger

Dag 16 - Ketchikan

Hoi hoi,

Hier ben ik weer de bloggende hond.

Deze ochtend ging Oma-Meter-Grootmoeder mee met de grote GFC groep.
Ze hadden vandaag een uitstap met een watervliegtuig gepland.
De baasjes zagen dat niet echt zitten en wouden de stad verkennen op hun tempo.

De lawaaimaker stond deze keer niet zo vroeg.

OEF

Na het ontbijt op het 10de, een echt lekkere koffie op het 5de en een korte recreatieperiode in de kajuiten op het 7de, gingen we op stap.
Sandra was al enkele dagen in elk van de dorpjes/stadjes op zoek gegaan naar haar Amerikaanse super pillen.
Maar elke winkel had een leeg rek.
Niets van die rode en groene pillen die ze leerde kennen toen ze in Syracuse studeerde.
En vandaag was de laatste kans om enkele doosjes te zoeken.
Ze had op het web gesurfd en had een winkel gevonden die ze normaal zou verkopen.
Eerste stop was dus naar de winkel.

JIPIE

Baasje kwam trots buiten met een zakje Day&Nights.
Ze was dol gelukkig, want nu mochten de vallingen haar aanvallen.
Ze was gewapend met superspul.

We besloten een stadswandeling te maken.
Deze begon net iets de winkel en dus perfect om te doen.
We wandelden langs zeer oude huizen, die er niet zo fris meer uitzagen.
Het leek wel of ze allemaal grote kuis aan het doen waren en daardoor  alles hadden buitengezet.
Aan een huis stond een salon, een tafel met stoelen, zelfs de wasmachine en frigo gewoon buiten op de stoep.
Raar hoor.

 

Aan de rivier kwamen we een speciaal pad voor de getrouwde mannen tegen.
Blijkbaar was dit een wandelpad om ongezien Creek Street, wat bekend stond als de rosse buurt, te bereiken.
Daar we eerst naar de totems wouden, kruisten we de rivier en wandelden langzaam de heuvel op.

Hoe verder we van het centrum gingen, hoe slechter de situatie was.
Triestig was het gewoon.

Uiteindelijk kwamen we aan het Totem Heritage Center.
Dit was een soort museum waar originele totempalen bewaard werden.
Deze totempalen waren door de 2 clans in de negentiende eeuw gemaakt ter ere van bepaalde samenkomsten en feestelijkheden.
Maar toen de expedities begonnen werden ze soms meegenomen als trofee.
Het duurde tot in de jaren 1970 om de totems terug naar hun clans gegeven.
Om ze te beschermen tegen verval werden ze dan in een dit museum ondergebracht.

 

De wandeling leidde ons naar de andere kant van de haven.
Daar kwamen we langs enkele gerenoveerde boot-bouwers.
Wat een contrast met de woonwijk die we in het begin van de wandeling zagen.
We namen de waterkant promenade naar het centrum van de stad.
Net voor het brugje kwamen we Creek Street tegen.

Ik begrijp de fuzz niet zo goed hoor.
Je zou verwachten dat de rosse buurt tot een soort promenade van bordelen zou zijn.
Maar neen hoor, het waren heel gewone huizen die op houten palen stonden en waarin winkels huisden.
En de bordelen, die waren al verdwenen sinds het begin van de 20ste eeuw.
Enkel Dolly's house bleef over.
Het is niet zo zeer een bordeel meer, maar eerder een museum dat je meeneemt naar de periode toen de rosse buurt.
Dolly bleek dan ook een van de bekendste gezelschapsdames geweest te zijn.

We bekeken enkele winkeltjes maar kwamen al snel tot het besluit dat het niet onze meugt was.
We gingen dan maar verder met onze wandeling.
Tegen het einde van de wandeling kregen we honger.
We wouden echter niet terug naar de boot voor de lunch, dus snuffelden rond.
Uiteindelijk vonden we "Alaska Crepe".
Sommige namen een hartige pannekoek, andere namen een zoete versie.
RARA wie nam wat

Nu dat we aangesterkt waren, konden we toeristtrap van winkels aan.
Winkeltje in, winkeltje uit.
Steven was op zoek naar een zeer specifieke T-shirt die hij enkele dagen geleden had gezien.
Alleen hadden ze toen niet te de juiste maat en wou hij toch die T-shirt.
Winkeltje in, Winkeltje uit.
We kwamen een Moose en een beer tegen die wel op de foto wouden.
Maar telkens kwam Steven met een beteuterd gezicht uit de winkel.
Weer geen success.

 

Snuffel snuffel.
Met verenigde krachten begonnen we snuffelen.
We hadden een missie.
We zochten hard..
Na enkele vruchtloze pogingen, was het plots ...
JOEPIE.
En ja hoor.
Steven vond de juiste maat en dus Groote broer was super gelukkig.
Hij had immers de T-shirt gesnuffeld.

Eens aan boord gingen we direct naar de kajuit.
Daar kwamen we Gereymo tegen, onze liefste steward.
Hij had het de laatste dagen met dat vreselijk koffieaccident extra druk gehad.
Hij vond immers dat de kajuit bleef naar koffie stinken en dat kon niet.
DANK U

We vertelden dat OMG eigenlijk op 24 juni verjaarde, maar dat we dan van boord moesten.
En dat daardoor beslist was dat we haar verjaardag op 23 juni gingen vieren.
We vroegen of hij ons kon helpen met de verrassing.
Hij vond het een super idee en deed maar al te graag mee.
We zouden de versiering die we meesmokkelden op ons bed achterlaten, zodat hij het dan in de andere kajuit kon ophangen.
De plannen waren gesmeed..
Dus we konden verder met het gewone leven aan boord.

Daar we nog geen bubbelbad hadden geprobeerd, vonden de baasjes het tijd.
Badpakken werden gezocht en badjassen aangedaan.
Hop naar het 10de naar de warmte.
De bubbelbaden waren perfect van temperatuur.
Ik had ale moeite om hen te overtuigen om terug naar de kajuit te gaan.
Maar ik heb mijn geheim wapen....
COCKTAILS

Met de belofte dat we een cocktail gingen halen en die dan in het kajuit zouden uitdrinken, gingen ze overstag.
Met een vel van een negentigjarige kwamen ze uit het bad.
Van de 15min regel hadden ze duidelijk niet gehoord
Maar tja..
Wie zou het niet doen als je bijna elke dag de kou had moeten trotseren.

Doortje zocht en vond een nieuwe cocktail op basis van vodka, grandmarier, ...
We waren wel niet in Amsterdam, maar ze wou de Amersterdam mix proberen.
Sandra speelde op veilig en nam haar welgekende LIIT.

Vanavond de voorlaatste avond voor we terug naar huis moeten.
Ook aan boord hoorde daar een vaste waarde bij.
In de main dining stond er iets speciaal op het menu.
Voor wie graag die beesten eet, kon je Lobster tail kiezen.
Nu, ik heb veel liever ribbekes maar ik weet dat Sandra het wel lust.
Er werd gesmuld en gesmakt.
Je zag dat het lekker was aan iedereen die er van at.

Als er een constante was aan boord, dan was het wel dat we steeds na 11u van tafel gingen.
We gingen dan ook maar snel naar onze kajuit.
Tegen de tijd dat ik klaar was met deze zin, was er al een heel bos gezaagd.
Hopelijk raak ik snel in slaap.

 

Slaapwel,

Sloefie de snuffelde shirt hond

Dag 15 - Icy Strait point

Goede avond allemaal,

Het was weer van dat.
Ze maken ons de belofte dat we niet meer vroeg gaan moeten opstaan....
En de dag nadien is het al van dat!
De lawaaimaker maakte ons iets voor 6u wakker.

PFFFFF

Snel sprong Sandra onder de douche.
Er was geen tijd te verliezen riep ze ?!?!
Terwijl Doortje onder de douche ging, likten wij hondjes ons snel klaar.

Knock knock 

Wat?

Roomservice!

Sandra liet de jongen binnen met een schotel die net door de deur kon.
Tot dan ging het goed.
De bocht ging echter totaal verkeerd.
Was het de onhandigheid van de jongen of het verkeerd geplaatst zijn van de koffiekan.
Wie zal het zeggen...
Maar het resultaat was het zelfde.

Plots vloog de koffiekan een meter omhoog, botste tegen de muur en nam een duikvlucht.
De koffie vloog tot aan het plafond, over het bed tot aan de zetel.
Heel de kamer was plots vol koffie.

Oei.

Sommige kledingstukken waren ook gedoopt.

Ik dacht nu gaat Sandra ontploffen.
Maar niets daarvan.
Het enige wat ze zei was : "Oops... en wat nu ?"

Toen bleek dat de koffiekan op zijn kop in een hoekje aan de deur stond,
nam Sandra hem op want de koffie liep er gewoon uit.
Ze gaf hem aan de jongen maar die bewoog amper.
Het was duidelijk dat dit de eerste keer was en hij geen oplossing had.

Misschien moet je nu iemand bellen ?
Moeten we je helpen met iets ?

Euh...
Ah ja..
Bellen...
De jongen liep naar buiten en verdween.

In tussentijd kwam baasje Doortje uit de badkamer en verschoot zich een ongeluk.
Wat is hier gebeurd?
Oh ... gewoon wat koffie overal.

Sandra stelde voor om nu toch maar snel wat te eten van het ontbijt.
De klok tikte immers verder.

Tok tok.

Oei, wat nu.

Sorry, sorry, sorry.
Een van streepjesmannen stond voor de deur.
Something not oke
We clean now.
Will soon be forgotten.
En die begon in de telefoon onverstaanbare dingen te roepen.

Plots doken nog 2 mannetjes op.
Eentje had een koffiekan mee en deze werd veilig afgeleverd.
De andere had een set van lakens en bedovertrekken mee.
Terwijl we onze bokes verder aten,  stripten ze het bed.
Op een sneltempo was het bed helemaal proper wit.

En nog een mannetje dook op.
Deze had kuisproducten mee en begon met kuisen.
Hij kuiste het plafond en de muren grondig.

En dan plots zei hij dat hij ons ging verder laten eten en dan aan de grond beginnen met product.
Nu moet je weten dat een boterham, een joghurt en een croissant wel snel op zijn.
De baasjes gingen nog even een boompje zoeken.
Om de mensen niet te hard te storen besloten ze dan maar te verkassen naar het koffiesalon.

Je kan nu veel zeggen, maar zo wakker worden is niet goed voor de gezondheid.
Het was duidelijk dat de baasjes extra goede koffie nodig hadden.
Ik bestelde dus een kwadruppel expresso en een double shot latte machioatto.
De rust keerde terug.

OEF  

Tegen 7u begonnen ze zich klaar te maken.
Wij kregen onze pakjes aan.
OEI dat betekent kou lijden.
Als dat maar goed komt.
Op de afspraak vertelde Didier dat we eerst een busrit gingen maken en dan in een klein bootje beestjes gingen zoeken
Klein bootje?
Ja, een bootje enkel voor ons en voorzien voor 25 personen.
En tellen de honden ook niet mee?
Neen die gaan toch lekker in hun zak blijven zitten, want het is koud vertelde Didier.
Hoe weet die dat zo goed?

Toen we aan wal kwamen werden we opgewacht door een dame.
Na wat gechitchat tussen Didier en de dame, begonnen we aan een korte wandeling.
Euh?!
Had je niet gezegd dat we met de bus gingen.
Maar blijkbaar waren de plannen veranderd.
De boot  - ja je leest het goed niet bootje - lag immers dichtbij.
Blijkbaar had de rederij een nieuwe boot en die wouden ze met ons voor de eerste keer op pad sturen.
Het was een super boot waar je makkelijk met 50 mensen op kon.
JIHA
Laat de zoektocht beginnen.

Na een half uurtje varen, werden de motoren stil gelegd.
De deuren gingen open en we mochten het dek op.

OH ZO KOUD

Zelfs met het pakje aan voelde ik de kou zo tot op mijn botten.

BRRRR

Waarom moeten we nu in de kou staan?
Wat is het nut ?

En plots...

Spusssshht Spussht. Spuuuuusht
3 spuiters tegelijk.
Blijkbaar was het familie bultruggen die even naar adem kwamen happen.
En dan verdwenen ze.
Oh zo mooi
En na enkele seconden waren ze terug.
Spusssshht Spussht. Spuuuuush

En zo ging het lekker door.
Soms hadden ze er genoeg van en wouden ze even naar de diepte.
Dan lieten ze hun staart zien en weg waren ze.

We genoten van de  kunsten van deze mooie dieren.

MAAR ZO KOUD
Zelfs binnen op de boot was de temperatuur serieus gedaald.
Soms wou de kapitein wat door varen en dan moesten we terug binnen.
Voordeel was : de deuren gingen toe...
En het warmde een beetje op.

Maar niet veel later zagen we weer spuiters en stopte de boot terug.
Deuren gingen terug open en de kou kwam terug binnen.
BRRRRRR
Soms zagen we een otter of een dolfijntje even dag zeg, maar ze waren steeds snel weg

Tegen 11u kwamen we terug aan land.
Iedereen was dolblij van de foto's en de ervaringen.
Maar toen we aan land kwamen begon het hard te regenen.
Perfect getimed want tja beestjes zien in de regen is niet leuk.

Icy Strait Point is een stadje dat enkel bestaat dankzij de cruiseboten. 
Voor de tijd van de koelkasten waren er veel conservenfabrieken.
Zij zorgden immers dat de vis die gevangen werd lang kon bewaard blijven.
Er ontstonden dus kleine of grote steden rond de fabrieken.
Met de komst van de koelkast was de nood van conserven weg.
Alle steden verkommerden.
Enkel in Icy Strait hadden ze er iets opgevonden.
De lokale First Nations (indianen) gooiden het op een akkoordje met de cruisemaatschappijen.
In ruil voor de restauratie van de fabriek en het uitwerken van verschillende excursie mogelijkheden, beloofden de boten er aan te leggen en het geld binnen te brengen.

De gerestaureerde fabriek was daar een mooi voorbeeld van.
Binnen de fabriek werd het verhaal van de Cannery in geuren en kleuren verteld.
Zeer interessant gebracht en met alle oude machines nog mooi intact.
LEUK
Maar je kon er ook alle mogelijk kadootjes, zalmdingen en andere snuisterijen kopen.
Aiai.
De lokale bevolking zag ons graag komen.

Didier stelde nog een wandeling door het bos voor, maar hij had niet veel succes.
Het regende net te veel en het was zo koud.
Wij gingen dus terug naar de boot.
Opwarmen.
En toen we even buiten keken zagen we nog een leuke vogel.

Je herinnert je misschien wel dat als de baasjes met een bootje meegaan, ze ook van de Spa willen genieten.
Wel vandaag was zo een dag : ze lieten zicht vermassakreren.
Steven ging dit al floatend doen vertelde hij.
Mijn baasjes gingen met zout stenen bewerkt worden.
Iedereen kwam al fluitend terug.
Sandra had het echter nog kouder gekregen en besloot net voor het diner een hete douche te nemen.
Spijtig want zo kon de steen niet dieper binnendringen in haar huid.
Na een douche was ze helemaal opgekrikt en kon ze de wereld terug aan.

Deze avond aten we niet in een restaurant, maar in een bioscoop.
De tafel was sober gedekt : enkel een bord, mes en vork en een glas.
Toen iedereen aan tafel zat werden de lichten gedoofd en kwam er een gek mannetje uit de tafel tevoorschijn.
We kregen een heel menu voorgeschoteld maar het was de kleine chef die het eerst klaarmaakte.
Het waren telkens filmpjes die geprojecteerden werden op het bord en op de tafel.
En net als het gerecht klaar was, werd ook het bord met het echte eten geserveerd.
Mooi en lekker.

Maaar...
Wat het was er zo koud.
De groep meldde het enkele keren aan de obers, maar het verbeterde niet echt.
Dan maar extra jasje aandoen aan tafel.
En verder genieten van de film en het eten.

Na het eten, ging iedereen verkleumd naar de kajuit.
Sandra sprong al heel snel in bed onder de dekens.
Doortje nam net iets langer, maar het ging ook vlotter dan normaal.
Mimi volgde snel haar voorbeeld.
En daar bleef ik over..
Dus zat er voor mij niets anders op dan eerst dit verslag te schrijven.

Maar nu geef ik het ook op.
Tijd voor dromenland, ook zal het wel koffieland worden vrees ik.
De koffiegeur is terug opgedoken

Doei....

 

Dag 14 - Bergop, bergaf

Dag lieve lezertjes en peluchen overal ter wereld,

Vandaag neem ik alweer de pen ter hand om jullie kond te doen van onze avonturen in ijs-land. (N.v.d.r. om mogelijke verwarring tegen te gaan, bedoelt is een land met veel ijs. Niet het land van Björk en de tienduizenden vulkanen en gletsjers, meestal gekend onder de naam IJsland.)

Zo we zijn al onze vierde dag op zee.

En de zee, die is zo vlak als een biljartlaken.

Dus echte zeebenen hebben we nog niet. Ook onze baasjes niet. Weer een excuus minder als ze over het een of het andere struikelen. Hihi.

Ik had zo al eens gekeken op de planning van Mijnheer Didier. En ik geraakte er niet goed wijs uit. Volgens de baasjes was er geen wandeling, volgens het papier was er wel een wandeling en wel om tien.

Hmm, wat hadden de baasjes nu weer in hun hoofd gehaald.

Op hun bord hadden ze veel lekker van het ontbijtbuffet gehaald. Dat wel. Om een tocht naar de top van de gletsjer te halen zonder te stoppen. Zoveel leek het wel.

Niet dat ze dat gepland hadden. Maar ja, de opportuniteit maakt de dief … van de slanke lijn.

Spek, eieren, croissants, koffiekoeken, hesp, kaas. Noem het op, het lag erop. Tenzij het teen of tander heerlijk ding was dat je enkel in den Belgiek kon krijgen.

Mijn baasje probeerde zelfs een Engels ontbijt te maken met bonen in tomatensaus enzo. Maar volledig gelukt was het niet want er was geen gebakken zwarte pens (hier heet dat pudding, nou ja).

Het was ondertussen al tegen den tienen en van onze uitkijkpost zwaaiden we eens naar de moedige wandelaars (18 in totaal). Wij bleven nog efkes zitten en verkasten dan naar het vijfde. Konden we eindelijk een lekkere koffie drinken in alle rust. Ik moest er wel voor zorgen dat mijn baasje een café au lait kreeg en geen café olé. Alles toch niet om kwart na tien in de ochtend.

Na een zalig extract van de Coffea Arabica (beter gekend als een zat kaffee), waren ook wij klaar om het schip te verlaten. Via dek 3 en een scan van security stonden we al snel op de aanlegsteiger van Skagway.

Wij peluchen waren trouwens vanmorgen flink geschrokken toen er plots een resem bomen opdoken voor ons raam (mijn baasje had de gordijn op een kier gelaten zodat we tenminste iets zagen wanneer we van wacht waren). Bleek dat de oude aanlegsteiger waar de baasjes 13 jaar geleden aan land kwamen, een beetje omgebouwd was, allez afgebroken was. En dus was de Millennium aangelegd aan de Railway Pier en die ligt eigenlijk tegen de wand van de fjord aan.

Gelukkig lag de boot (of is het nu het schip) dicht tegen het einde van de kade.  Zo moesten we minder ver gaan naar de stad. We zijn sportief maar niet overdrijven he.

Eerst kwamen we een heel raar bouwsel tegen. Een rij zeecontainers die achter elkaar gezet waren. Zo iets kan alleen maar dure kunst zijn, dacht ik. Mis poes. Dat was waar je moest aanschuiven om op het treintje te mogen. Enkel VIPs en met met assistentie mochten de containers overslaan. Nou moe. Vannamiddag zouden wij hier dus ook door moeten.

In de verte klonk de fluit van een locomotief en mijn baasje was al niet meer te houden, hoe de drie peluchen ook hun best deden om hem af te remmen. (Om meer plaats te maken voor de shopping waren we allemaal samen in een rugzak gekropen, en daarmee ken je ook het doel van de ochtend.)

Maar het treintje kwam niet. Later zouden we zien dat er achter de eerste berg een groooot emplacement met allerlei treinen en locomotieven was. Daarom ook dat de fluit in de verte floot. (Is er ook een emoji voor een fluitende fluit?)

We wandelden verder langs 2nd Avenue tot aan het station en de stationswinkel. En neen. De baasjes hebben niets gekocht.

Volgende stop, het vroegere locomotiefdepot.

Hier stonden geen locomotieven meer maar het gebouw was nu ingenomen door de National Park Service. Mijn baasje kon dus zijn derde set stempels zetten. En omdat er dadelijk een film over het ontstaan van Skagway en de White Pass Railway begon, gingen we samen een half uurtje in het theater zitten. En we waren weer heel wat weetjes wijzer. Als mijnheer Didier vanavond een wis organiseert, dan winnen wij gegarandeerd de fles wijn.

Buiten stonden een oude stoomlocomotief en een oude sneeuwploeg te blinken in de zon. Daar moest mijn baasje natuurlijk een foto van hebben. Er stond ook een echte trein in het station. Te wachten op Godot of en volgende rit?

Na dat half uurtje cultuur kwam nu … shopping.

In Juneau hadden we al toffe-t-shirt winkels gedaan, hier waren deze ook. En natuurlijk moest er een vergelijkend onderzoek gedaan worden.

Mijn baasje kon er blijkbaar aan weerstaan maar … bij de Del Sol (lees het verhaal van gisteren door mijn beste broer Sloefie) gingen de overige baasjes overstag. Niet voor een t-shirt (want het waren dezelfde als in Juneau) maar voor een … zonnebril. Ondertussen was de zon al heel hard aan het branden en dan … koop je een nieuwe zonnebril. En dan natuurlijk een die van kleur verandert wanneer het zonnetje schijnt en het buiten warm wordt. Ach, baasjes …

De wandeling van de overige 18 leden van onze expeditie was ondertussen ook gedaan en we kwamen hen in groepjes en brokjes tegen op Broadway, op weg naar het schip, de saloon of een vitrine.

Een vriendelijke mijnheer vertelde ons dat we zeker ook ons in de fotogalerie moesten gaan kijken. Het waren mooie foto’s van een National Geographic fotograaf. En naar zo’n raad luisteren we natuurlijk.

Jipie, Sloefie’s baasje heeft eindelijk een mooie foto voor in het toilet. Om bij te mediteren.

Nu het rugzakje vol was, was het tijd om naar de boot terug te keren. De maagjes waren ondertussen wel redelijk leeg geraakt.

Wij peluchen bewaakten samen de tafel in het restaurant op 10 en de baasjes konden gaan kiezen wat ze binnenspeelden.

Daarna kon er ook nog gemediteerd worden want de volgende afspraak was pas om half vier.

Na de platte rust kon het hoogtepunt van de dag (in meer dan een betekenis) beginnen.

We stonden allemaal goed op tijd klaar. Onze trein had zich ook al laten horen. En dus wijle weg naar dek 3 en zo naar buiten.

Ver moesten we niet gaan. De lange containerslurf wachtte al op ons. Gelukkig zaten we allemaal bij baasje in de rugzak want hij was anders niet te volgen te poot. Treinen he.

We gingen namelijk op stap met de laatste smalspoor-spoorweg van de Verenigde Staten, de WP&YR ofte de Yukon & White Pass Railroad.

De spoorweg was aangelegd langs het pad - de White Pass trail - die de goudzoekers in 1897 volgden op weg naar het goud van de Klondike. De trein rijdt over de White Pass sinds 1900 en was in maar twee jaar aangelegd. 

Na veel getoeter zette de locomotief zich in gang maar na enkele honderden meter leek ie er de brui aan te geven.

Ah, er werd gestopt aan de Skagway Junction zodat reguliere passagiers ook konden opstappen.

Dan reden we verder, langs het grote treindepot en dan … langs het grote kerkhof. Hopelijk zijn dat niet allemaal slachtoffers van de trein. Er liep veel volk trouwens op het kerkhof en het was nog geen Halloween of Allerheiligen.

Dan kroop de trein met zijn veertien wagons meter per meter naar omhoog. Soms met een diepe afgrond naast het spoor, soms met hoge bomen zodat je leek in een kathedraal te rijden.

Na wat kilometers te rijden, veel getoeter. Een dalende trein stond op ons te wachten - het grootste deel van de route is enkelsporig - en wij mochten vlot tot aan het volgend wissel doorrijden. Dan moest de conducteur uit de trein om het wissel om te zetten, net als op de Alaska Railroad. Het zou in België niet waar zijn, die hebben straffere vakbonden.

En we bleven maar draaien en keren. We draaiden een zijvallei in en in de verte zag je de rest van de spoorweg, enkele honderden meters hoger. Dat werd nog een serieuze klim.

Na een dertig kilometer sloeg de schrik me om het hart. Ik blafte zo hard ik kon naar iedereen maar de trein maakte teveel lawaai.

STOOOOOOOOOPPPPPP!!!!!!!

Verderop is een deel van de brug ingestort!!!!! We gaan te pletter slaan!!!!!!

Maar iedereen bleef maar foto’s nemen en foto’s nemen.

Als peluchen zijn we niet rijk, dus ons testament maken heeft toch geen zin. Dag blauwe wereld. Dag witte lucht. Mijn leven is ten einde.

Oef, net voor de ingestorte brug draaide de locomotief naar rechts en een catastrofe werd vermeden.

Ik was een pluche-hondenjaar ouder geworden op die tijd.

We doken nog een donkere tunnel in vol stinkende dieselrook en dan waren we in de sneeuw. Het spoor begon wat vlakker te lopen en de locomotief kon wat ademhalen.

Op een rots naast het spoor zagen we een pyramide staan. We waren nu officieel in Canada, in British Columbia. Maar we mochten niet uitstappen, op straffe van toevoet door de Yukon naar huis terugkeren.

Een beetje verder draaide de loc op een zijspoor, het bleek een keerlus te zijn en zonder stoppen begon ie aan de afdaling met piepende remmen en krijsende wielen. Mijn baasje kwam terug binnen - hij had heel de tijd op het balkon gestaan. Hij had dringend nood aan een café olé want het was serieus koud buiten. Boven op de pas lag nog een dikke meter sneeuw naast het spoor.

Nu deden we het zelfde verhaal als de beklimming maar we wisten wat er ging komen. Ik voelde me veilig en ik deed af en toe mijn oogjes half dicht.

Een uurtje later reed de trein met veel getoeter het station van Skagway binnen. Wie nog wou shoppen moest hier uitstappen. Dan reed de trein achteruit en dan terug vooruit tot aan ons schip. Zo konden we snel naar de koffiebar voor een warme koffie.

’s Avonds bleef ik met mijn vriendjes wachten op de kamer tot de baasjes hun buik rond hebben gegeten. Maar vandaag duurde het toch heeeeeel lang en blijkbaar was er teen en tander weer fout gegaan.

De boot is ondertussen ook al uit de haven en dus hoef ik geen foto’s te zoeken, ik kan ze toch niet toevoegen aan mijn verhaal.

Tot morgen dus,

Slaapwel

G.B.

Dag 13 - Juneau

Hallo landwezen en zeebezoekers,

Oh zalig ontwaken was het deze ochtend.

De lawaaimaker maakte pas om 8u30 ons wakker.

Deze keer was het ook een rustig deuntje.

Perfect om in stemming te komen.

We maakten ons rustig klaar.

En gingen op voedselzoektocht: ontbijt.

Oh de wafels zagen we weer super uit, maar tja hondjes eten geen wafels.

Gelukkig kregen wij spekjes…

Mmmm deze keer niet te hard gebakken.

Jipie de baasjes houden ons mening in gedachten…

Na het ontbijt werd de GFC groep  in 2 gedeeld.

18 gingen met Didier mee naar de Mendelhall glacier.

Ze gingen er met een 30min shuttle bus naar toe.

De 3 afvalligen gingen eerst nog wat overleggen.

En waar doe je dat het best.

Juist ja…. 

De Cafee baristo.

Na een dubbele-dubbele espresso en 2 late macchiato kwamen ze tot een besluit.

De weervoorspelling hielpen in het besluit!

Snel snel kleren aan en weg; want ze voorspelden regen.

10 min later stonden we op de kade.

De pelouchen genoten van hun warm vestje dat we kregen op een van de eerste stops

De mensjes hadden hun 4de laagje nog mooi weggestoken.

Ze waren precies een ajuin.

We hadden een missie : op naar het trammetje.

Allez, 

Trammetje kan je dat moeilijk noemen.

Ik zou het bestempelen als een schuine lift.

Maar tja het was een tram officieel.

Eens boven zagen we onze boot liggen.

Amai, die leek zo klein van zo hoog.

Het uitzicht was adembenemend.

Euh?

Waar gaan we heen dacht ik.

Tussen de sneeuw was een padje.

Jullie gaan daar toch niet op wandelen hè?!

Het is gevaarlijk op modder/sneeuw/../ te lopen.

Maar ze hielden vol.

Op en neer wandelden we.

Soms was het pad net breed genoeg voor de voetjes.

Soms waren er met hout gemaakte trappen.

En soms lag er net naast het pad een afgrond om u tegen te zeggen.

En na elke hoek was een ander landschap.

Mooi  

Ik wist dat ik geen boompje mocht uitzoeken maar ze roken allemaal zo uitnodigend.

En dan plots…

Sneeuw 

Onze weg was verdwenen

HELP

Wat nu ?!

De baasjes besloten om niet verder te gaan en terug te keren naar start.

Zoef….

Wat is dat ?

Baasje vertelde snel dat het een Arend was.

Eentje van Amerika … 

Een Bald eagle.

Wow dat was een mooi beest.

Na enkele minuten te genieten, keerden we snel terug.

Hoe dichter we bij start kwamen, hoe natter het werd.

Snel snel naar beneden.

Daar bleek het wel nog droog te zijn.

Super beslissing baasje !

Oh 

We gingen wat shoppen.

Winkeltje in , winkeltje uit.

De buit verdween in de rugzak, zodat de volgende winkel niet ambetant deed.

In de deli sol (een winkel met verkleurende tshirt) was de leute over.

Het begon werkelijk te gieten.

Plannen werden bijgesteld.

De snuffelhonden moesten hun werk doen.

Zo snel mogelijk naar de boot werd er geroepen.

Op de boot werden de rugzakken in de kajuit gegooid.

Hey!!!

Wij zaten er wel nog in hè.

Joehoe 

Waar gaan jullie naar toe ?!

Voor we hard konden blaffen vlogen de kajuitdeuren toe en weg waren de baasjes.

Na de lunch bleken de wandelaars nog niet terug.

Nog even en we bellen childfocus.

Maar tegen 3u waren er plots herkenbare geluiden.

Jipie 

De bende is terug.

Mimi en ik mochten bij Groote broer gaan spelen.

De baasjes gingen een filmpje kijken.

Nu uit onderzoek kunnen we melden dat mijn baasje al snel in dromenland ging en dat het baasje van Mimi naar de film keek.

Deze avond mochten we ook niet mee naar het eten.

Ze gingen immers naar een speciality restaurant : Tuscan Grill

Volgens Mr App zou dit een Italiaans restaurant zijn.

Oh lekker hoor ik jullie al denken.

De baasjes kwamen echter ontgoocheld terug,

De carpaccio van het voorgerecht was oversmeerd met een tapas mix zodat je het vlees niet meer smaakte.

Jakkes

De calamari was blijkbaar wel lekker.

Oef .. maar niet voor hondjes want wij eten geen Vis.

Daarvoor moesten Honey en Tayo meegekomen zijn, maar die moesten thuis de wacht houden.

De pizetta zag er lekker uit, maar rescue 911 werd uitgevoerd want er lag enorm veel kaas op.

Dus snel een zakje “Lactose OK” en het zou moeten passeren.

Als hoofdgerecht hadden ze een Filet Mignon genomen.

Ik kan verkeerd zijn maar dat lijkt meniet zo Italiaans te zijn.

Enfin…

De baasjes hebben meer dan genoeg gegeten.

Want de ober bleef maar dingen op de tafel zetten dat niemand besteld had.

“Dit moeten jullie zeker proeven”

O-M-G deed nog een verwoede poging om iedereen te overtuigen.

Maar iedereen kon duidelijk geen pap meer zeggen.

Ik hoop dat Sandra geen “foei” krijgt als ze terug naar de revalidatie in Aalst gaat.

Daar staat ze immers onder stress, hart en gewicht controle.

Maar laten we daar maar nog niet te hard op focussen en genieten van het verlof.

Na het eten ging iedereen snel naar bed.

Ik moest mijn verhaaltje nog afwerken.

GEEUW

Maar nu ben ik echt te moe om nog te denken.

Dus..

Slaapwel

Sloefie de denkende hond

Dag 12 - Meer ijs

Dag lieve lezertjes,

Voor het eerst in meer dan twee jaar heb ik terug geslapen op een rollend bed.

Een zacht rollend bed om juist te zijn,

Eindelijk zijn we weer eens aan het varen geslagen.

En omdat het voor iedereen zo lang geleden is, doet de kapitein het zachtjes aan.

Na tien dagen van Amerikaanse spaarzaamheid aan het ontbijtbuffet begint nu een weekje met keus à volonté.

Engels, Mexicaans, Amerikaans, Aziatisch, nihilistisch, … alle smaken en streken zijn vertegenwoordigd op de ontbijtbuffetten.

Ja je leest het goed, meervoud. Ik denk dat ik aan tien verschillende ontbijtstandjes kwam en dat ik nog niet alles had geproefd. Mijn cholesterol zal er niet goed van zijn denk ik. Gelukkig hoef ik niet naar de dokter. Het voordeel van peluche te zijn.

De baasjes verdwenen naar alle windstreken. Een ongelukkige moest de tafel bewaken. Want er is dan wel een overvloed aan eten. Maar als iedereen op het zelfde moment wil eten, dan is er niet genoeg plaats en zijn er files zoals op de ring van Antwerpen.

Wat was de buit van de eerste ochtend? Pancakes, waffels, fruit (niet mijn ding), yoghurt, croissantjes, spek, worstjes. En slappe koffie. Voila, in een notendop een overzicht van het gemiddeld ontbijt.

Die slappe koffie kon trouwens geen kwaad. Later op de ochtend moesten we nog naar een presentatie van Mijnheer Didier en het welkomstwoord van de kapitein. Bij beide was al een drankje voorzien. En er was ook nog de koffiebar op het vijfde waar heel lekkere koffie op maat gezet wordt. Mijn baasje werd zelfs een beetje olé van zijn koffie maar door mijn verstopte snuffelneus kon niet goed ruiken of het alleen koffie was of ook nog iets anders. (Ik zal hem de komende dagen wat beter in het oog moeten houden.)

Bij de receptie van de kapitein kregen heel wat mensen een diploma voor hard werken de vorige maand.

En ook mijnheer Didier kreeg een diploma, verstopt in een fles rode wijn, omdat hij het meeste reispunten heeft van de hele boot. Proficiat hoor.

Na het drankje op het elfde moesten we naar de catacomben op het derde.

Daar was geen drankje te krijgen maar wel veel uitleg over de volgende dagen.

Wie moet wanneer waar zijn en zo.

En dan was er ook nog een kwis.

Mijn baas stelde mij toch wat teleur. De vorige keren had hij telkens een klakske voor mij gewonnen. Dit jaar noppes. Geen klak, geen wijn. Toeme. Volgende keer beter opletten baas.

Ondertussen was het tijd om aan het middageten te denken.

En ik dacht dat er vanmorgen chaos was bij het ontbijt. Iedereen wou nu eten en het personeel kon niet volgen met het opruimen van de lege borden en glazen.

Met andere woorden, het restaurant stond vol met tafels vol met afwas. Je moest dus gokken of een tafel nog in gebruik was of niet. Had je pech, dan moest je een ander plaatsje zoeken.

En waarom wou iedereen zo vroeg eten - geef toe als je om tien uitgebreid heb geschranst dan heb je om twaalf nog geen honger - ? ? ?

We hadden een plaatsje veroverd aan stuurboord. Daar zou alleen maar zee mogen zijn, maar plots was er ook land.

Aha, we vaarden een grote baai in.

We waren traagjes op weg naar de Hubbard gletsjer. De grootste getijdengletsjer ter wereld. En iedereen wou die goed kunnen zien.

Sloefie en mimi vonden zo’n ijsberg veel te koud en gingen gewoon binnen blijven. Trouwens ze hadden een paar dagen vroeger al de Aialik Gletsjer gezien en toen was het lekker warm weer. Nu was het koud, grijs en juist ja, het ging nog kouder worden.

Maar ik had een lekker warme slaapzak gekregen en ik vond dat ik daar wel genoeg warm mee ging hebben. En ik vroeg aan mijn baasje of ik mee mocht tot op het ijs. Dat mocht ik niet. Maar ik mocht wel mee tot op het helikopterplatform. Jipie, de truuk heeft weer gewerkt, teveel vragen om net te krijgen wat je wil. Hihi. Baasjes zijn soms zo voorspelbaar.

En dan gingen we samen op pad, langs lange gangen en ondergrondse spelonken (allez, dat waren de gangen naast en achter het theater) tot op de snuit van de boot.

Ik had me voorbereid op een koude, snoeiharde wind met wat ijskristalletjes als toemaatje. Maar niets daarvan. Het was redelijk zacht met maar een zuchtje wind. De boot leek trouwens bijna stil te liggen.

Veel volk was er ook niet trouwens. We konden een plaatsje vinden aan de reling met zicht op de gletsjer. En mijn baas moest zich niet uitzonderlijk groot maken om dat plaatsje te behouden. Bij Kaap Hoorn drie jaar geleden was dat wel wat anders. Toen moest ie een paar keer grommen omdat de laatkomers dachten dat zoals in het evangelie, de laatkomers ook een mooie plaats krijgen. Niet als er foto’s moeten gemaakt worden. Of een blogger inspiratie moet hebben voor zijn dagelijkse post.

Enfin, alles peis en vree dus. Maar we lagen toch wel ver van de gletsjer vond ik.

Ik probeerde nog om baasje een foto van mij op de reling te laten maken, zoals Di Caprio en Kate Blanchett in Titanic, maar dat vond ie te gevaarlijk. Hij had waarschijnlijk wel gelijk. Snif.

Van rechts verscheen er ook nog een of ander grijs bootje. Ik dacht dat de Park Service eens kwam controleren, maar ik was fout. Het leek een omgebouwde landingsboot van in Normandië.  Sommige gelukkigen mochten aan boord van het bootje om dichter bij land of de gletsjer te komen. Maar na een tijdje waren ze uit het zicht en dus weet ik niet wat hun speciale excursie wel was.

Het schip bleef nog altijd liggen waar het lag en ik vond dat we onze tijd een beetje aan het verprutsen waren. En dus begonnen we de lange weg terug door de spelonken naar onze balkon.

Bleek dat de kapitein op ons had gewacht om te vertrekken, gadverdamme.  Enfin, we zaten gelukkig aan stuurboord en zo bleven we de hele tijd de gletsjer in het oog houden vanaf ons balkon.

Vanaf de boeg leek of het er veel ijs dreef voor de gletsjer en dat we daar nooit door konden. Maar een keer dichterbij bleek dat toch mee te vallen en we voeren tussen de ijsschotsen door.

Maar we moesten niet alleen letten op de gletsjer maar ook op de ijsschotsen. Niet om een Titanicje te vermijden maar omdat er op sommige ijsschotsen ook baby zeehondjes lagen. En die keken ons, allez het schip, met grote ogen en een beetje schrik aan. Sloefie’s baasje heeft goede ogen en ze vond er wel een stuk of tien. Achteraf vertelde iemand aan tafel dat er ook een orka gezien was. Niet helemaal onlogisch want zeehondjes zijn een lekkernij voor orka’s.

De kapitein liet het schip een aantal keren naar links en naar rechts draaien (allez voor de taalpuristen naar stuurboord en naar bakboord - ja dat is het omgekeerde van wat ik net schreef). Zo kon iedereen vanaf zijn venster of balkon de gletsjer en zo goed zien.

Na een kleine twee uur of zo, vond de kapitein het welletjes en draaide hij de steven naar de uitgang van de fjord en konden wij stilletjes aan naar binnen om op te warmen.

Hehe. Net als onze kleine cruise in Kenai Fjords was dit toch een topmomentje.

Bij het naar buiten varen, zagen we geen beestjes meer, maar wel een rare wolk van maar enkele meters dik. Zou Frank dit ook verontrustend vinden of eerder een gladde uitleg voor hebben?

Als opwarming gingen we nog eens tot aan de bar voor een kuch koffie of zo. Dan onder de doesj en hop naar het avondeten.

Nu zit de dag er alweer op. De baasjes zijn weer brandhout aan het maken. En ik ben aan het einde van mijn Latijn.

Tot schrijft.

B.G. on the ice (en niet on the rockes)