Dag 7: Koninklijke dag

Goede morgen lieve Lezers van deze blog,

Deze ochtend werden we wakker van het ruisen van de zee. Hoe kan dat? Wel, we hadden het kleine venstertje een beetje laten openstaan om zo toch iets te kunnen genieten van de super locatie. De mist leek heel de nacht van de partij geweest te zijn en nu zag je dat hij langzaam begon op te trekken. Zouden we dan toch terug een mooi en warme dag krijgen, want de de weerberichten .. die zijn totaal fout : het zou momenteel al tegen de 20 graden moeten zijn en het zou tegen de middag moeten flirten met de 30. Daar geloofde ik dus geen jota van. En beide hebben gelijk. Aan de kust blijft het koud en grijs. 3 kilometer landinwaarts, achter de eerste heuvels, is de mist verdwenen en is het schitterend weer.

We stonden langzaam op en gingen van het bed … naar de zetels die zo gepositioneerd stonden dat je een mooi zicht had op zee. Sandra startte de laptop op voor haar dagelijks portie blog schrijven en Steven ging wat surfen op zijn iPad. Maar tja, wat zouden we doen met het ontbijt? Als we tot het restaurant wandelden, was de kans heel groot dat het vol ging zitten met die Corvette eigenaars. En blijkbaar had het hotel een ‘free’ roomservice policy. Dus waarom zouden we ons moe maken als het ontbijt tot bij ons kon geraken. Steven belde naar het restaurant voor het ontbijt en de wachttijd bedroeg 20 minuten. We hadden dus duidelijk een goede beslissing genomen met rusting in onze zetel te blijven wachten. Steven ging zich snel douchen voor het ontbijt, Sandra na het ontbijt… een kwestie van het rustig aan te kunnen doen. Het ontbijt was copieus maar wel lekker en met zicht op de oceaan… het heeft wel iets ;-)




Na het uitchecken keerden we even op onze stappen van gisteren terug. Gisteren was het weer zo slecht geweest dat geen van beide uit de auto wou komen. Dus dienden we dat deze ochtend te doen. Alles was getimed, want we hadden om 12u een afspraak in Hearst Castle. Maar voordien wou Sandra toch nog even gaan piepeloeren bij de Elephant seals (= Zeeolifant). Als we het vergelijken met de zeehonden die we 2 jaar geleden zagen op dat ene eiland – Ano Nuevo - dan is dit tweemaal niets. En Steven heeft haar weer moeten wegtrekken bij die beesten… De auto werd zelfs tot aan de fotospot gereden zodat ze zolang mogelijk kon genieten en foto’s voor de thuisblijvers schieten.

Hearst Castle is een Californisch staatspark en is eigenlijk niets anders dan een extravagant landhuis opgetrokken door de krantenbaas Hearst. Het ‘kleine’ landhuis bestaat uit 4 hoofdgebouwen en is zo’n 8500 m2 groot… Alles begon toen hij bij Julia Morgan in 1915 binnen stapte. Zij was de eerste vrouwelijke architect en had een combinatie van drie specifieke vakgebieden : Amerikaanse architectuur, Europese architectuur en betonbouw. Vooral dat laatste is uiteindelijk heel belangrijk gebleken. Van alle gebouwen die van haar hand zijn, hebben ze allen de grote aardbevingen (1906,1989,2005) overleefd. Maar genoeg daar over en terug naar het verhaal.



Hearst kwam bij Julia toe met de woorden: “I would like to build something upon the hill at San Simeon. I get tired of going up there and camping in tents. I'm getting a little too old for that. I'd like to get something that would be a little more comfortable” (“Ik zou graag iets tegen de heuvel van San Simeon bouwen. Ik ben het beu op naar daar te gaan en te moeten slapen in een tent. Ik word een beetje te oud. Graag zou ik iets hebben met een klein beetje meer comfort”.) Hij lijkt wel een ruimte betekenis van comfort te hebben. Want tegen de tijd dat ze begonnen te bouwen in 1919, was het al een groot geheel geworden.

Het hoofdgebouw was we bezochten – want voor elk deel van het complex moet je ene aparte ingang betalen. Het is het grootste gebouw en lijkt voor buitenstaanders niets anders dan een 16e eeuwse Spaanse kathedraal. Alleen was het de woonst van mijnheer Hearst die buiten hard te werken, zijn tijd gebruikte om antiek bijeen te kopen en zijn architecte diende dat dan maar te verwerken in de gebouw.



Zo kun je bv. de toegangsdeur van een kerk als deur terugvinden, enkele wandtapijten van onze Vlaamse groten, kerkstoelen om de muren te versieren uit de 15de eeuw en - toen die niet voldoende waren - uit de 16de eeuw, een houten plafond van die tijd dat net iets te klein was voor de zaal en waar de architect dan maar wat namaak bijgooide zonder het laten op te vallen. Naast deze verzamelobsessie had hij nog een andere : hij had zijn eigen zoo met alle mogelijke wilde dieren die vrij over de ranch konden lopen. Wanneer het financieel wat minder ging, moest hij wel besparen. Buiten de giraffen, de reeën, de zebra's en nog wat ‘normale’ dieren zijn alle dieren ergens ander ondergebracht in publieke zoo's.





De tour nam zo’n 2u in beslag en dat was voor ons eigenlijk meer dan voldoende. Nadien mocht je nog zolang je wou in de tuin rondwandelen. Dat deden we dan, want er was nog veel te ontdekken. Daar het weer daar normaal gezien altijd goed is, werd ook een buitenzwembad gebouwd … en voor die enkele maanden met slecht weer… een binnenzwembad. Beide zwembaden zijn super mooi en nog steeds in uitmuntende kwaliteit.




Nadat we uitgekeken waren en vooral de kaartjes vol waren name we de bus terug naar beneden. Het kasteeltje ligt immers vanboven op de heuvel, terwijl de parking en alle faciliteiten beneden liggen.

We overlegden wat we nog gingen doen… De mist was nog steeds niet helemaal weggetrokken, dus naar een vogelreservaat rijden ging niet veel met zich meebrengen. We besloten dan maar om de kortste route naar het hotel te kiezen en eens een dagje vroeg te stoppen met rijden. Na het inchecken en een uurtje blogschrijven, kregen we wat honger en zijn we snel in buurt iets gaan snacken. Sandra kreeg nog haar Café Decaf Latte van de dag en dan kon ze volle snelheid nog wat blogs afwerken – waarvan jullie waarschijnlijk het resultaat al gelezen hebben.

Na 10u vonden we het tijd om wat te slapen en deden we de laptop en iPad uit, deden we onze oogjes toe met de woorden “tot morgen lieve lezertjes”

Zaza & Tis

Ps. Sandra is nu super content... want ze is bijgeraakt bij het blogschrijven

Dag 6: The Trip goes South

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Na een lekker ontbijt en een goeie Starbucks koffie voor de road, beginnen we aan een ritje langs de kust. Vandaag gaan we zo dicht mogelijk bij de kust blijven rijden en dus kwamen we in contact met de 17mile drive. Is eigenlijk een privebaan maar mits een 10$ te betalen mag je mee genieten ven de schoonheid van het schiereiland. Samen met de zeer zonnige dag en een lekker warme temperatuur, kan je enkel genieten van wat de natuur te bieden heeft …

Na enkele kilometers langs de kust en even een stukje in het binnenland, zei Sandra plots dat de auto moest stoppen en ze sprong uit de wagen. Ze wandelde recht op doel af… tot er een auto naast haar komt gereden. “wat ben jij van plan mevrouw”, “wel, er is een mooi wilde vogel in die boom en ik ging die gewoon even trekken”… “Mevrouw, je staat op een van golfclub. Een club waar jij zeker geen lid van bent en ik wel.. En dus wil ik dat jij nu direct terug naar de wagen gaat en vertrekt”. Sandra heeft dus geen roofvogel mogen trekken en heeft een een uurke zitten bokken in de wagen.. Want ze vond het niet kunnen… Diene roofvogel was toch ook geen lid, dus waarom mocht ze diene nu niet trekken.

Wat bleek nu, Sandra had zich op een van de zijstraatjes van een van de bekendste (en duurste) golfbanen van de wereld begeven : Cypress Point (zie Amerika, najaar 1994). En die rijke golfers hebben liever niet dat een gewone mens weet wat er allemaal gebeurd. Even later draaide de baan zich terug langs de kust en stopten we aan het uitkijkpunt Lone Cypress. Zoals de naam al doet vermoeden staat er een Cipres helemaal eenzaam op een klein eilandje juist voor de kust… Magisch mooi.



Even later kwamen we aan de Bixby Creek Bridge, de toegangspoort tot het wildere gedeelte van Route One. De brug werd in 1932 gebouwd en was toen de langste betonnen brug ter wereld. De oude kustweg volgt de rand van de rivier om bij Andrew Molera State Park weer aan te sluiten op Route One.



Iets verder passeerden we Big Sur (naar El Pais Grande del Sur: het grote stuk ten zuiden van Carmel), de beboste vallei van de Big Sur River. De naam Big Sur wordt gebruikt voor het hele stuk kust tussen Point Sur Lighthouse en Hearst Castle. Van de hele westkust van de Verenigde Staten die eigenlijk overal de moeite waard is, vormt dit wel het spectaculairste gedeelte, met de bergen die meer dan vijftienhonderd meter uit zee rijzen, waarin de weg lijkt uitgekerfd.

Hoe meer we naar het zuiden reden, hoe meer mist er opkwam. De vuurtoren en zijn schiereiland kregen iets spookachtigs met de mist .. En de mist bleef verder opzetten en verdreef zowel de warmte als de zon. Op minder dan 10 minuten daalde de temperatuur van een dikke 20 naar een mager 8 graden.. En hoe verder we reden, hoe minder we nog zin hadden om ons nog buiten te begeven.. We reden dan ook maar gewoon tot aan het hotel.



Toen we het hotel boekte, bleken er niet veel keuze mogelijkheden meer te zijn. Je kon een kamer dicht tegen de oceaan hebben of gewoon geen kamer. En nu wisten we ook waarom ..de Best Western leek wel een garage van allemaal Corvettes te hebben. Blijkbaar was de Amerikaanse club van Corvette eigenaars daar neergestreken om zoals wij naar Hearst Castle te gaan kijken.

En dat ze met velen waren dat was duidelijk… Het restaurant zat vol en wie echt iets wou eten moest een dikke 30 min willen wachten. En dat was nu net wat Sandra niet wou doen, dus staken we de straat over en gingen we in de sportbar opzoek naar eten. Wij kregen nog tamelijk vlotjes eten, terwijl mensen die zo’n 10min later binnen kwamen te horen kregen dat ze naar het restaurant van de sportsbar moesten gaan, want dat door de drukte de bar geen eten meer serveerde.

Eens terug op de kamer, hebben we nog snel de kaartjes van de foto's gekopieerd alvorens we de oogjes toe deden.. .Ja vandaag kruipen we extra vroeg in bed.. .DE mist heeft ons beide doodop gemaakt.

Dus… Slaapwel wel Lieve lezertjes….

Zaza & Tis

PS. Going South.
Betekenis 1) in zuidelijke richting gaan;
Betekenis 2) de mist ingaan, om zeep gaan;

Dag 5: te land en ter zee

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Deze ochtend warden we wakker met het biepen van de alarm klok… Ale officieel dan toch. We waren beide al wat aan surfen geweest, maar het biep signaal was het teken om de dag echt te beginnen. Beide een douchke en dan een ontbijt…. Een constante in onze reis is dat we bij elke Holiday Inn Express een lekker ontbijtbuffet hebben en dus werkelijk kunnen eten waar we zin in hebben. Vandaag zat er een klein beetje tempo achter want we dienden wel op tijd te zijn voor de boot.

Eens de auto achter gelaten op de parking van de Fishermans Wharf, gingen we onze tickets oppikken. Gisteren hadden we enkel een soort van voucher gekregen, want die mevrouw mocht geen tickets afleveren. Ook vandaag kregen we alle mogelijk kortingsbonnetjes extra in de hand gestopt, maar die gingen iets later al in het verticaal klassement.

Sandra is toch een gelukzak hoor… We staan te wachten aan de boot om in te schepen en ze ging de Amerikaanse gsm nog even aan Steven geven want die diende nog even te confirmeren dat zijn kredietkaart problemen blijkbaar nihil waren… (of de interventie van Rita enkele dagen geleden er iets te maken heeft dat zullen we niet weten, maar toch even een dankuwel richting Ritake) Op het ogenblik dat Sandra de gsm wou aan Steven geven – vraag niet hoe – valt die gsm uit haar handen… de eerste tree op, dan de de tweede, in 3 delen op de derde tree en daar blijft de gsm op 2 cm van de boord liggen. Iets verder en de zeehonden hadden een toffe gsm in bruikleen gekregen. Sandra heeft dan maar snel haar gsm opgepikt en terug in elkaar gestoken zodat Steven nog snel even naar de thuisfronten kon bellen.

Om 10u begon het inschepen en we mochten zitten waar we wouden, zolang het niet op het bovenste dek was. Er waren maar 2 dekken, dus echt veel keuze? Ja, vanvoor, vanachter, links of rechts… We kozen ervoor om vooraan te gaan zitten want daar scheen de zon. Een kwestie van het aangename aan het praktische te koppelen. Alleen waren we vergeten dat een boot vooruit vaart en dus dat we binnen de kortste keren in de schaduw en dus in de kilte zaten. We zijn dan maar wat naar de zijkant gewaggeld… Ja gewaggeld, want de oceaan stond redelijk hevig. Er zaten volgens de schipper golven tot 2,5 m hoog bij en dat op een niet al te groot bootje .. dat voel je dus.

Na een kwartiertje varen, vertraagde de boot want de schipper had een eerste set van dolfijnen gezien en hij wou toch zeker zijn dat we ons geld niet konden terug vragen. Maar hij had ook goed nieuws. Een van zijn collega’s – ook al waren het concurrenten, ze zijn goede vrienden – had laten weten dat er wel minstens een walvis gespot. Dus na de 4 minuten fotopauze zet de boot volle snelheid richting de andere boot. Eens daar begon het dobberen… De oceaan leek dan wat rustiger verder van wal, maar het begon ook mistiger te worden. We zagen nog net de andere boot en de schipper liet weten dat de walvis tussen de 2 boten zou zitten en dat het nu wachten geblazen was. Een walvis komt om de 10 a 15 min naar boven, spuit dan zijn longen eens goed uit, gaat dan enkele golven luchtscheppen en steekt dan zijn achterste vin de hoogte in om de diepte terug in te duiken.



En ja hoor… we zagen een hoge waterspuit en niet veel later een donkere massa die zich langzaam kronkelde en daarna terug verdween. En enkele minuten later kwam die terug boven met hetzelfde ritueel en toen bleek de walvis verdwenen. We hebben daar nog wat ter plaatste gedobberd en dan is de boot terug beginnen varen, want de walvis was een heel stuk verder terug boven gekomen. En zo begon eigenlijk het kat en muis spel tussen de boot en de walvis… Op bepaald ogenblik kwam er nog een tweede bij en begon het spelletje nog wat interessanter te worden. Eerst waren ze in omgekeerd tempo aan het boven komen, maar na een tijdje kwamen ze bijna gelijktijdig luchtjes scheppen.

We hadden beide onze extra vergrotende lens op staan en dus elke beweging van de boot voel je dus en zie je nog wat harder… De omelet die Steven at was hem toch blijkbaar wat misvallen, want na ongeveer de helft van de trip is hij even gaan postvatten achteraan de boot. Hij was echter niet alleen en sommige zijn heel de trip op datzelfde plaatsje blijven hangen…Steven is na zo’n kwartiertje terug bij de andere komen staan, maar kreeg toch de raad om aan de koude kant van de boot te gaan staan. Een raad van een bootjongen : als je voelt dat je zeeziek begint te worden, zorg dan dat je in de trok staat en zeker je hoofd en nek zo koud mogelijk hebben. Zolang die kou hebben wordt je niet ziek.

Na een uurtje walvissen kijken – varen – kijken – varen – kijken, liet de schipper professioneel weten dat hij ging beginnen terugvaren en daar we nu met de golven meevoeren het rustig ging zijn. Maar vooral als je zin had in een drankje of ene hapje dat de bootsjongens heel graag hielpen.

Iets na 1en waren we terug aan de kaai en pikten we onze auto op. Veel honger hadden we nog niet, maar daar we nu toch dicht tegen het oude stadsgedeelte zaten konden we even goed daar iets klein gaan eten. Na wat rond te rijden besloten we de auto op een van de openbare parkings te parkeren en zo wat verder te wandelen. Tegen 2u30 hadden we de belangrijkste straat doorgewandeld en bekeken we de opties.. We eten beiden nogal graag TexMex dus besloten om toch maar naar een vertrouwde Taco Bell te gaan ipv de McDonalds, BurgerKings en co. Terwijl we ons onze lunch lieten smaken komt er plots een dame aan onze tafel. Natuurlijk verschieten we van de verschijning want het was politie. “Jullie auto staat hier toch niet voor de deur geparkeerd hé? Want we gaan de Farmers market opzetten en dus moeten alle auto's weg”. De laatste jaren is het immers de gewoonte dat de locale boeren hun oogst via een kleine markt zelf aan de mensen in de stad verkopen. En dit bleek deze namiddag door te gaan.. “nee neen mevrouw, onze wagen staat op de openbare parking een paar blokken verder”. “oké, dan wens ik jullie nog smakelijk eten”. Toen we uit de Taco Bell buitenkwamen zag Sandra plots ene Starbucks staan en daar wou zij nu toch eens ne koffie van hebben. Als je Sandra niet elke dag een deftige koffie bezorgt, krijgt ze zeer onaangename ontwenningsverschijnselen… dat willen jullie echt niet mee maken. Sandra daar dus in volvaart naar toe, … maar wat bleek. “Starbucks will open its doors on Oct 1”. Lap de Starbucks was dus nog niet open en dus moest Sandra nog maar wat verder zonder extra cafeïne.

Nu dat onze maag gevuld was en de hoofdactiviteit van de dag voorbij was, reden we terug naar het hotel en gingen we ons even verfrissen. We namen daarna het besluit om het tweede deel van het Aquarium ook te gaan bezoeken. Zo gezegd zo gedaan en we gingen met onze ticketjes terug binnen in het Aquarium. Vandaag hadden we nog de bassin “open zee”, kwallen en de zeepaardjes te doen.. Dat leek niet te veel, maar moest wel leuk zijn. De “open zee” was iets dat slechts enkele weken geleden geopend was en de eerste zondag zo’n 17.000 bezoekers trok. Als je weet dat er in het hoogseizoen gemiddelde zo’n 12.000 bezoekers per dag zijn.. dan kan je voorstellen dat het personeel alle moeite had om het toen in goede banen te leiden. En wat is er dan zo speciaal aan dit deel horen we je al vragen? Wel, in dit aquarium bootsen ze de omgeving van een dieper gelegen deel van de oceaan uit met zijn vele bewoners.. Ah oké, so what? En een van de meest gekende bewoners is … de witte haai.



Na zo’n halfuurtje voor de grote bassin te gapen en vele foto’s later besloten we toch maar wat verder te wandelen. Het volgende deel toonden alle mogelijke kwallen en tjonge er zijn toch heel mooie vieze beesten in de wereld hoor; ze leken niet allemaal zo angstaanjagend; sommige zijn super klein. Maar allemaal hadden ze een ding gemeenschappelijk : het bijna transparant lichaam.



Het laatste deel van het aquarium toonden zeepaardjes. De meest gekende zijn die van zo’n 10cm groot en licht bruine kleur. Maar er zijn er ook die er uitzien als een draak uit de tekenfilms of als zeewier. Waarschijnlijk weten jullie dit al, maar voor diegene die het nog niet wisten : zeepaardjes zijn zeer trouwe partners en zowel de mannetjes als de vrouwtjes baren de kleintjes… Een unicum in het mensen en dierenrijk..



Nadat we terug aan de ingang aankwamen besloten we het aquarium te verlaten en even de echte toerist uit te hangen. Een half uurtje winkeltje in - winkeltje uit gewoon wat windowshopping… In een van de winkels vond Sandra een broeksband.. (2 dagen geleden had de sluiting van haar vorige band het plots begeven)

We waren al tamelijk snel uitgeshopt en hadden beide een beetje dorst en zin in een pint bier. En wat kan je dan beter doen dan gewoon de dag uitstap afronden met een lekker pint “Blonde Bikini” en een lekkere hap in de lokale brouwerij, waar we gisteren ook al zo lekker gegeten hadden. Mmm was toch lekker hoor…

Nu het al avond was kon Sandra nog moeilijk een koffie met cafeïne drinken, maar ze had nog een belofte openstaan van enkele uren geleden. Dus is Sandra een decaf Café Latte gaan oppikken vooraleer we terugwandelden naar het hotel. Plots stopte Sandra echter en vroeg ze Steven om de uil op die ene schoorsteen even te fotograferen. Is moeilijk gegaan , maar we denken dat de foto zal gelukt zijn.

Na de lekkere tas koffie te hebben uitgedronken, de fotokaartjes hebben gekopieerd werd het ook stilaan tijd om de dag af te sluiten.. En dus sloten we de laptop en daarna onze oogjes.

Slaapwel en tot morgen Lieve lezertjes

Zaza & Tis

Dag 4: naar de warmte en de zon

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Doel van de dag een stukje rijden… Niet te ver, maar toch een beetje. We waren tamelijk vroeg wakker maar staan op rond de 9en. De tijd ertussen werd gevuld door surfen en blog schrijven. Want we zouden het immers spijtig vinden dat jullie te lang geen nieuws krijgen over ons. Jaja… we houden dus effectief rekening met de opmerkingen van vorige blogperiodes.

Na een verkwikkende douche en een ontbijtje (met verse gebakken) pannenkoeken, startte onze trip, richting… Starbucks.. ik hoor jullie al denken ‘hein?’ Ja tuurlijk… Jullie verwachten toch niet dat Sandra rustig kan blijven zitten zonder haar portie cafeïne binnen te hebben gekregen. Dus gingen we eerst achter nen extra large cafe latte voor mevrouw en nen medium voor meneer.

Eens op de snelweg om sommige plaatsen 6 vakken breed, werd het een beetje te eentonig. Maar daar was Sandra – met goedkeuring van Steven – al op voorbereid. In plaats van gewoon naar de baan te gapen, startte ze haar laptop op en begon ze verder te schrijven aan de blogs. Op die manier staan ze klaar voor publicatie en moest er nog enkel nagelezen en verbeterd worden en konden ze online.

Na een dik uurtje rijden, verlieten we de meer stadszichten en begonnen de zeezichten op te duiken. En na zo’n 30 min later stonden we in Monterey aan de Holiday Inn Express. Weeral een HI? Ja, deze reis wordt zwaar gesponsord door de Intercontinental Group waarvan Holiday Inn en Holiday Inn Express deel van uitmaken. Sandra heeft al jaren een ledenkaart bij deze hotelketen en ze had er toch wat veel punten gespaard. Dus nu is ze wat punten aan het opgebruiken… Het hotel in Napa Valley, het hotel in Monterey werden op die manier volledig gesponsord door de hotel keten zelf :-). We waren nog iets te vroeg om in te checken in de kamer, maar mochten de auto al wel in de garage laten staan.

Monterey is voornamelijk gekend voor zijn mooie kuststreek, voor zijn aquarium en voor… whale watching.. Dus mochten die 3 dingen zeker niet ontbreken op de planning. In de reclame blaadjes in het hotel vonden we dat we bij de hotels een “2 dagen voor de prijs van 1 dag” konden hebben. Ook al betekende dit dat we wel cash dienden te betalen, maar dat leek ons wel een heel goed voorstel. Even de fotozakken uit de auto nemen en dan richting het Aquarium. Op weg er naar toe kregen we toch wat honger – was dan ook al bijna 2u en we kwamen voorbij een Brewery… Belgen hebben toch iets met brouwerijen en dus besloten we dat eens van dichterbij wat te bekijken. Amai wat een mogelijkheid aan bieren op tap en op fles. De bekendste / lekkerste Belgische bieren ontbraken ook niet op de lijst en het ‘heimwee’ gevoel kwam even de kop opsteken. Maar dat was snel over na een lekker biertje van eigen brouwerij en een lekkere kippenburger. We besloten ook als we niet weten wat we doen morgen avond, dan komen we hier nog eens langs.

Eenmaal aan het aquarium, leek het wel heel groot te zijn. We waren al tevreden dat we een tweedagen ticket hadden gekocht (en nog meer toen bleek dat het effectief de prijs was voor 1 dag). De dame die de ticketjes afscheurde vertelde ons dat we geluk hadden… De grote massa was een beetje voorbij… Er was nog veel volk, maar je kon rustig kijken (en dus foto’s nemen).



Vooraleer in de kleine aquariums te gaan piepeloren, konden we het ‘leven in en rond het zeewier’. Dat was een 2 verdiepingen hoog speelterrein voor een grote school sardientjes, enkele Leopard haaien en heel aantal visjes van alles formaat die het leuk vinden om door het zeewier te zwemmen. Eerervaring je van deze eerste ervaring bekomen bent, kan je genieten van de verschillende soorten octopussen die er bestaan. Om aan te tonen dat in de Baai van Monterey ook verschillende vissen (braaf en gevaarlijk) zitten hebben ze er een tamelijk grote bassin aan gewijd. Het aquarium heeft ook een deel in buitenlucht of effectief buiten tentoongesteld : de vogeltjes die je daar zit – gelukkig niet te veel – zijn allemaal gewonden van de het strand. De sectie Penguins had wel iets. De voederperiode was juist voorbij toen we daaraan kwamen maar de mannetjes bleven heel actief. De vrouwtjes vonden dat ze beter even konden gaan dromen.

Toen we even buiten gingen genieten van het zicht op de oceaan kregen we de kans om onze lenzen eens ten volle te testen : Na enkele zeehonden van wat dichter bij te kunnen schieten, viel Sandra haar oog op iets anders. En daar gingen we dan : massaal fotokes trekken van die beestjes die regelmatig eens uit het waren op springen … Juist ja.. onze vrienden de dolfijnen. Echt dichtbij zaten ze niet, maar met de lenzen kon je toch op een mooie foto te pakken krijgen.




Toen we zo’n kleine twee uur binnen aan het rondkijken waren, kregen we wel wat dorst. Dus het plan was om even een korte pauze in te lassen en iets te drinken in de cafetaria. Mis poes, het was na 5u en ook al is het aquarium open tot 6u, je kon er niets meer krijgen. Gevolg, beide hadden geen zin meer om nog verder te kijken dropen af.

Eenmaal aan het hotel terug begon het gesleur met bagage. We zaten op de 3de verdieping en er was een lift, leuk zou je zeggen. Wel dat dachten we ook tot we buiten de lift geconfronteerd werden met 8 trapjes. Oké, het was naar beneden, dus dat was nog doenbaar.. but what goes down should come up.. Juist voor onze kamer kregen we terug te maken met 8 trapjes maar nu omhoog… Dat noemen ze dan een hotel met een lift.

Eens alles in de kamer gekregen besloten we naar Old Fishermanswarf te trekken op zoek naar een bootje dat ons morgen kan meenemen op Walvis en Dolfijnen zoektocht. De eerste locatie was dicht, de tweede was niet aantrekkelijk en dus kozen we voor de derde “Princess Whale Watching”. We kregen duidelijke instructies : tegen 9u30 hier, zorg dat je iets warm meehebt, en genoeg kaartjes…. En als we bij uitzondering geen walvissen of dolfijnen zien … dan krijg je een voucher voor de volgende keer..

Eens de betaling geconfirmeerd kregen we nog enkele vouchers voor locale restaurants op de pier. Sandra zag het wel zitten om eens een kreeftje of krabbetje te eten en zo vers uit zee dat kan toch niet anders dan super lekker zijn. Maar bij wie ? We hadden 3 vouchers om een gratis aperitief, gratis voorgerecht of gratis drankje… Om de keuze te beperken, ging het een van deze 3 worden… Laten we dan maar het menu als criterium 2 gebruiken. Steven had geen zin op vis (geen nieuws), dus moest er ook wat vlees geserveerd worden. We gingen dus al niet kunnen genieten van een gratis drankje want dat hadden ze er niet. De andere twee hadden het wel, laten we dan het extra criterium maar gebruiken : kreeft of krab in huis hebben.. Oei, beide hadden dat… Dan maar zeer ordinair beslissen : hebben we zin op nen aperitief? Neen niet echt… Dus hadden we beslist.. En weet je wat het rare is aan het verhaal : dit specifieke restaurant bleek eigendom te zijn van de zelfde familie als de whale watching… Moet je kunnen hé.

Na een HEERLIJKE krab en een lekkere New York Strip (= een stukje dikke maar lekker biefstuk), gingen we terug naar de kamer… zonder natuurlijk die laatste tussen stop te vergeten : een Decaf Café Latte voor de dame.




We gingen eens vroeg gaan slapen, want we dienden toch zeker om 7u wakker te worden  Maar we waren beginnen kijken naar een aflevering “ I shouldn’t be alive” (ik zou niet meer in leven mogen zijn) op een National Geographic. Het ging over een koppel met 2 kinderen (de ene was amper 4 maand) die in een sneeuwstorm verdwaald geraakten tussen 2 grootsteden aan de westkust. Ze hadden zich vergist van afslag en waren op een weg geraakt die tijdens de winter dicht is. De vrouw met de kinderen zijn terug gevonden na 10dagen in en rond de auto te dwalen zonder eten en zonder verwarming. De echtgenoot was na 8 dagen op zoek gegaan naar help en is na 12 dagen dood teruggevonden. Hij was tilt geslagen door de extreme kou en de onderkoelingsverschijnselen dat dit met zich meebrachten.

Met de kaartjes allemaal leeg gemaakt en de aflevering eindelijk gedaan, was het al tegen 11en en was het dringend tijd om de oogjes toe te doen…

SLAAPWEL lieve lezertjes, tot mogen….

Zaza & Tis

Dag 3: een beestenboel

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Het goede aan het slapen in een Holiday Inn Express is dat je geen zorgen moet maken in de ochtend. Er staat een Amerikaans buffet op je te wachten. Wat dat betekent? Wel, je kiest uit verschillende vruchtensappen, uit verschillende soorten Amerikaanse ( lees slappe) koffie, en dan heb je keuze uit: omelet, spek voor de gegadigden, verse a la minute pannenkoeken of wafels, brood, bagel, yoghurt, fruit, … dus je kan meer dan je buikje vol eten.

Daar we tamelijk lui en traag opstonden en Sandra de eerste blog aan het schrijven was, hebben we de kleren gewoon aangegooid en gaan ontbijten om toch net niet te laat zijn. Het park gaat maar om 10.30 open dus zo’n erg was het niet dat rustiger deden. En misschien is dat wel een goede samenvatting van de dag “Niet hoeft, alles kan … maar op een rustig tempo”.

Eens we aan het pretpark onze auto geparkeerd hadden, de korte tocht naar de ingang afgewerkt hadden en onze reisvriend terug hadden opgepikt – ja we waren gisteren zo content over onze Tamagotchi, dat we voor vandaag ook een voorzien hadden- trokken we het park in.

Vandaag hadden we maar een doel : zoveel mogelijk beestjes zien en als het even kon ook fotograferen. Sandra wou als eerste nog eens bezoekje brengen aan Shouka , maar deze keer niet in showverband en dus in zijn dagdagelijkse leefmilieu.
Toen we verder wandelden kwamen we een vlindertuin tegen en dat kon Sandra natuurlijk niet laten schieten… Zelfs de Tamagotchi moest heel hard zijn best doen om haar er buiten te krijgen. Maar het feit dat ze Shouka nog wat kon zien springen en nadien terug mocht vlindertjes kijken, gaf de doorslag.



Na de show die tamelijk verschillende was van de dag voordien werd er terug gezocht naar wat eten. Deze keer was de file aan de snelle hap een pak langer en werd er een show geschrapt. Na rustig eten en tegelijk wat olifanten te trekken, hebben we doorgewandeld naar de leeuwen, de giraffen, de dromedarissen.. En voor elk van de dieren trok Sandra tijd uit om wat te foto’s nemen. Sommige zijn zeker beter gelukt dan de andere.




Eens dat we voorbij de wilde dieren waren, kwamen we terug aan de vlindertuin. En tja.. Sandra heeft nog eens door de tuin gelopen op haar gemakske…. En nog wat meer vlinders getrokken. Nadien waren we het een beetje beu en zijn we de tamagotchi terug gaan inruilen voor de identiteitskaart en vertrokken we.

In het hotel aangekomen bekeken wat er in de buurt was om te eten en toen we niet direct iets goed vonden, besloten we de auto terug te nemen en tot een Taco Bell te rijden. Nadien hebben we nog even tv gekeken en weren heel moe ..,. en dan doe je best een ding : slapen.

Dus slaapwel en tot morgen lieve lezertjes

Zaza & Tis

Dag 2: Van zes vlaggen en zeven continenten

Goede morgen lieve Lezers van deze blog,

Zaterdag 6 u of in Belgische tijdsberekening Zaterdag 15u…. De eerste tekenen van leven manifesteren zich… Het is nog tamelijk vroeg, maar wakker zijn we.

Sandra besliste om aan het bloggen te slaan en zette haar laptop op. (Uiteindelijk heeft Sandra niets geblogd, maar gewoon wat gesurft en wat zitten chatten met Amerikaanse vrienden.) Steven vond het nog te vroeg en draaide zich nog even om en was niet veel later terug in grommelland. Een tijdje later stopte het grommelen – draaide hij zich om en begon het grommelen terug. Toen Sandra een korte pitstop maakte vond hij dat hij genoeg gewoeld heeft en dat hij dus kon opstaan.

Nadat beiden zich gedoucht hadden, en de valiezen terug voor transport hadden klaargemaakt, checkten ze uit en gingen ze op zoek naar hun eerste Amerikaans ontbijt. Daar de McDonalds het dichts in de buurt was werd het een snel ontbijtje en konden we verder richting Six Flags.

Na een fikse wandeling van aan de parking tot aan de ingang, kon de leute beginnen.. Natuurlijk diende we eerst nog door de security te passeren en daar mocht Steven weer zijn band uitdoen want die had metaal ion zich. (Een licht gevloek was er natuurlijk wel bij)

Het eerste wat we deden was in de guest relations (= klantendienst) een “flash pass” oppikken. Het systeem van de flash pass is tamelijk eenvoudig, maar wel super handig. Het is een soort van kleine tamagotchi .. Een wat? Een platte eivormige schijf met enkele toetsen op. Het idee van deze flash pass is de volgende : je beslist welke shows je wil zien en die worden bij de start al geprogrammeerd. Zo’n 30 min voor het start uur, krijg je via een vibrerende beweging de mededeling dat je naar de show kan gaan en dat je plaatsen voorzien zijn. Dat is leuk, maar niet de reden waarom je zo’n pass echt nodig hebt. Het toffe eraan is : je tamagotchi staat voor jou in de file voor een attractie. Je krijgt een lijst van attracties voor geschoteld en wanneer je in normale omstandigheden - dus na het file leed – zou kunnen instappen.. . Je zegt via je tamagotchi welke attractie je wil doen.. en dan ga je gewoon tegen dat uur naar die attractie.. en je stapt gewoon iedereen voorbij en stapt in. Je moet dus niet van de ene kant naar de andere kant hollen om gewoon een papiertje te gaan halen zoals in Disney met hun fast pass.

Eens we die tamagotchi hadden konden we op avontuur vertrekken. Maar wat doen we eerst? Ons ontbijt zal al wat in onze maag dus konden we ons wagen aan een roller coaster om U tegen te zeggen: De Medusa. Ook al was er tamelijk weinig volk in het park, de wachttijd liep tegen de 30min. Dus we vragen onze tamagotchi lief of hij voor ons in die file wil gaan staan. Hij spreekt niet tegen en dus hebben wij nog een half uurtje om eens goed naar de kaart van het park te kijken en ja onze zak even op te bergen. Hier in de pretparken van de VS mag je bijna nooit een zak of andere niet-aan-het-lichaam vast hangende dingen meenemen. Het is overal wel zo voorzien dat je kleine lockers hebt waar je je spullen kan in opbergen. Het enige wat je mee kan nemen tot aan de attractie is wat drank. En bij de attractie staan er dan speciale houders om de drank te stockeren voor die ogenblikken dat je op de attractie bent.

De Medusa is een van de grootste pleisttrekkers van het park. Is een rollercoaster waar je in hangt en zo’n 4 minuten op een parkoer wordt gegooid. Het begint met een rustige klim naar boven en dan vertrek je : loodrecht naar beneden om direct een combinatie looping en schroevendraaier-looping te maken. En zo gaat het dus 4 minuten door… Je ontmoet regelmatig het gewichtloosheidspunt dus echt niet voor zwakke magen.



Een uit de attractie meldt Steven dat hij toch niet alles meer gaat mee doen, want dat zijn maag het niet zo leuk vond. Sandra denkt bij haar zelf ‘we zullen wel zien’. Daar er nog wat tijd is voor dat we naar de eerste show kunnen gaan, besluit Sandra naar de dichtstbijzijnde rollercoaster af te zakken. En dichtbij kan je echt als dichtbij lezen… Het is opmerkelijk en is duidelijk dat Six flag daar verschilt met andere parken: hier zit alles lekker dicht bij een. Het is bij wijze van spreken zo opgebouwd dat de uitgang van de ene, juist naast de ingang van de andere ligt. Daar de Kong het dichts bij Medusa ligt en slechts 10 min wachttijd had, kiest Sandra die… Is ook een ‘floorless’ rollercoaster, en blijkbaar de voorganger. Steven besluit toch maar mee te gaan en heeft het zich nadien beklaagt. Was een ouderbeestje en in een minder goede staat, … daarom waarschijnlijk dat de wachttijd wat korter was.

Eenmaal uit de Kong rollercoaster, begon Sandra haar broek te trillen … onze persoonlijke tamagotchi liet ons weten dat het tijd werd om naar Shouka Stadium te gaan om daar de show ‘Celebrate Shouka’. Shouka is een Franse Orka of zoals ze in het Engels zeggen een Killer Whale. Mevrouw de orka laat enkele mooie kunstjes zien en alles werkt op "alles kan, niets hoeft". Het publiek kiest op wel liedje ze een ‘dansje’ toont en ze springt zo hoog als ze kan. En natuurlijk wordt het publiek op de eerste rijen niet vergeten… die worden gedoopt door de Shouka. Na 15 min sloot ze de show af met een mooie foto pose.



Daar de volgende show om 2u begon en dus onze persoonlijk assistente weldra zou beginnen bibberen van schrik, besloten we nog snel een snelle en kleine hap te nemen. Een hamburger (lees : kip of vlees naargelang de persoon…) met gepaneerde uienringen en frietjes was het standaard pakket. En Sandra toonde even dat ze een echte Saerens is en het even economisch bekeek : een souvenir beker is 13,99 met free refills tijdens de ganse dag, terwijl een drankje 3,99 was… De rekening werd gemaakt en dus werd het een beker met 2 rietjes. Sandra kreeg een armband rond en moest vanaf dan maar zorgen dat de beker mooi gevuld bleef… en dat was geen makkelijke opgave want het was behoorlijk warm aan het worden.

Eens de maaltijd verorberd, was de assistente aan het aandringen om toch maar naar de show te gaan kijken om niets van het moois te missen. We betraden Odin’s Tempel van de Tijger en je raad het waarschijnlijk al .. we kregen een mooie vertoning over het wel en wee van verschillende soorten tijgers. Sandra vond het enorm spijtig dat er zo’n kippendraad voor het podium stond, want ze kon nu geen mooie foto's neem vond ze… Toch heeft ze veel foto's getrokken en hoopt ze op de magische vriend PhotoShop om wat traliewerk te doen verdwijnen. (of is het nu Steven die de magische hand is van de vriend PhotoShop)



In de ochtend hadden we beslist om ook een uitstapje achter de coulissen te nemen en daarvoor dienden we om 3 u stipt aan de voederplaats van de Giraffen te zijn. We waren uiteindelijk met zijn 8en om dit spektakel mee te doen. Blijkbaar wordt er elke dag een andere set van dieren uitgekozen en voor vandaag werd het : Vogels, Leeuwen en Olifanten. Er werden duidelijke regels opgelegd : tijdens het wandelen worden er geen foto’s genomen. Bij de dieren zeggen de trainers wat mag of niet mag . Iedereen ging akkoord en we vertrokken op stap. Bij de vogels dienden we de onderkant van de voeten afspoelen vooraleer we het vogeldomein binnen gingen. Eens binnen maakten we kennis met een iet wat trage maar oh zo vriendelijk papegaai. Hij deed niets liever dan bij de mensen komen op de arm zitten en kusjes geven. Maar je moest wat geduld hebben, want hij moest het eerst doorhebben dat hij mocht.



Nadien kwam een typische Australische Kaketoe die ons liet horen waarom hij zo noemde. En als laatste kwam er op zijn doodsgemak een redtail hawk. Deze roodstaart havik was op pensioen en amuseerde zich dus nog met muisjes eten terwijl er mensen keken.
We namen afscheid van de vogels en wandelden (snelwandelden zou beter zijn) naar de leeuwen. Daar dienden we achter een rode lijn te blijven en daar de leeuwen in een kooi zaten en dat geen zicht was op een foto, was er een totaal fotoverbod. Ze hadden 1 oude dame en 3 jongeren : Leo en 2 dames. In de ochtend konden de 3 dames buiten en in de namiddag was het Leo zijn toer om te stoeffen met zijn dames. De oude dame en de heer van het gezelschap kwamen totaal niet overeen want waren beide te dominant en zorgen constant voor problemen.

Eens we alles wisten over de leeuw, gingen we naar de olifanten. Daar werden we door de trainers via de achterstraat naar de stallen geleid en konden we de dieren bewonderen die buiten stonden te genieten van de zon. Echt fotogeniek waren ze niet en ze zorgden er ook voor dat er niet te veel foto’s konden genomen worden : de dames (olifanten) zorgden er immers voor dat hun kop deels achter een dikke pilaar zat en om het volkomen onmogelijk te maken gaven ze elkaar een stofbad.

Na deze mooie en zeker voor herhaling vatbare kijk achter de schermen, wat het terug tijd om wat te drinken – Sandra bijvullen graag – en nog wat rond te kijken en te wandelen. Plots begon onze Tamagotchi te trillen en werden we eraan herinnerd om naar de volgende show te wandelen. Deze keer kregen we dolfijnshow van dertien in een dozijn. Het was wel een mooie show, daar niet van, maar de volgorde van de dingen, de interactie met het publiek, de spontaniteit van de presentatoren, ….. was het niet echt…

Na deze ontgoochelende show met ook mooie sprongen, zijn we nog wat in het park gaan rondwandelen en nog wat mooie plaatsjes tegen gekomen. Als laatste show van de dag vonden we het leuk om eens een kindershow mee te nemen : Odie, de zeeleeuw show… Een show waar de kapitein samen met zijn bemanning Odie en 2 matrozen opzoek waren naar de sleutel van de schat terwijl de zeeotter met de sleutel weg liep.. Was leuk en was heel interactief … en misschien wel op ons niveau op het latere tijdstip (het was dan ook al 3u in de nacht in onze Belgische tijdsrekening).

We hebben rond 18u30 afscheid genomen van onze reisgezel Tamagotchi en naar het hotel beginnen rijden. In ruil voor onze Tamagotchi kreeg Sandra haar identiteitskaart terug. Snel ingecheckt in de Holiday Inn Napa Valley via de nu al zeer gekende procedure : “Goede avond mevrouw Keppens, welcome in het hotel en dank u om een platinum Priority clublid te zijn. We hebben de kamer geupgrade en we zouden je graag nog een zakje geven met een verfrissing, een koekje en wat documentatie van de streek. Mocht je tijdens je verblijf een vraag hebben, aarzel dan om ons ons te contacteren. Ons hotel is uitgerust met gratis internet en hier zijn de codes om deze te kunnen gebruiken. We wensen je dan ook een prettig verblijf.”

Nadat we de spullen op kamer ‘gooiden’ zijn we iets kleins gaan eten.. Ale klein, in de VS normen klein - in onze normen groot. We namen een large pizza (12 stukjes) half vegetarisch, half Hawaii. En we hebben iets meer dan de helft opgegeten. Van de andere helft van de pizza heeft Sandra een deel van de topping opgegeten en rest laten liggen.
Op de kamer mochten we echter nog niet in bed… We hadden immers nog wat fotokaartjes te kopiëren en klaar te maken voor de dag nadien. Eens dat uiteindelijk gekopieerd was en dat we bestudeerd hadden welke attracties Sandra zeker nog wou doen op Zondag was het tijd om de oogjes toe te doen en wat te slapen…

Tot morgen lieve lezertjes

Zaza & Tis

Dag 1: een dag van 36 uur

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Wat een start van het verlof. Om drie uur opstaan is toch vroeg hoor….. Maar we hadden geen keuze, je kan immers het schema van de vlieger niet laten aanpassen aan je eigen noden. Dus stond Zaza doodmoe op en maakte ze zich klaar… Onze taxi– dank uwel vake voor deze uitstekende en punctuele service – stond al klaar en bracht ons snel tot in Zaventem. Maar daar stond een file .. amai zeg… Wie wil er nu op zo’n vroeg uur allemaal vertrekken.. “ah ja .. de zonnekloppers, de oudenvandagen, …. die met de charters naar een beetje zon trekken” – FOEI Sandra om het zo cru te zeggen.

Na een heerlijke starbucks coffee konden we in het inchecken. De dame aan de balie had wel wat problemen met de greencard en dan met de 2 stuks handbagage van Sandra, maar tja het kwam met kalmte en wat help kwam het allemaal in order. Eens ingecheckt, kregen we rustig de tijd om naar het vliegtuig te wandelen en zelfs om dit vroege uur komen Sandra dus mensen tegen die ze kent… Deze keer was het een van haar nonkels die daar met enkele mannen op een vlucht aan het wachten was.

De eerste vlucht was een vluggertje.. Vliegtuig in – opstijgen – even benen strekken – dalen en landen. Maar wat was de zonsopgang mooi.



In Amsterdam werd het verschil in service plots een eerste keer duidelijk. Terwijl Sandra via het werk business kon vliegen, vloog Steven economie. En toen Sandra aan de lounge toekwam en Steven dacht mee binnen te nemen voor een rustig ontbijt kregen we te horen ‘ jullie zitten toch ook niet samen in de vlieger, dus waarom zou dat hier wel kunnen?’ Sandra probeerde wel nog wat, maar NEEN WAS NEEN. En nu horen we jullie al zeggen ‘dan zijn jullie toch niet in de lounge geweest’, maar dat is dus mispoes : Sandra heeft daar even rustig ontbeten, wat gesurfd en naar de kleinste kamer geweest. Nadien is ze Steven gaan zoeken die juist een lekker Starbucks koffie had gedronken en een McDo had gegeten… Dus uiteindelijk waren we beide wel in onze nopjes.

Na een full body search mochten we inschepen en daar sprong Steven toch even snel mee toen business en Elite als eerste het vliegtuig mochten betreden. Steven was een beetje kwaad want zijn gekozen zetel bleek niet diegene te zijn die hij op zijn papiertje had…. Maar na de vlucht leek hij wel tevreden dat dit zo was (2 krijsende kinderen zijn immers geen aangenaam gezelfschap voor 11u) Sandra werd goed gesoigneerd in de business class en heeft enkele verloren slaapuren kunnen inhalen.. Maar ook Steven heeft lekker kunnen eten en dit daar… ze de diabetes maaltijd voor hem vergeten waren in te schepen .. Dus at hij mee van de business :-) maar zonder de guestes van de business.




Na enkele uurtjes dommelen werd er een lunchke geserveerd en begon de afdaling naar SFO international. Snel een SMS dat we veilig op de grond staan en dan kan het aanschuiven beginnen voor de immigratie… Sandra gaat de kant uit van de Residents – Steven gaat de kant uit van de Visitors en …. ‘The Game is on.. wie zal eerst officieel in de VS zijn’ …. Steven schuift aan en moet dan in de rij van enkele Japanners. Sandra verschiet zich een bult want plots staats ze gewoon voor een rode lijn met slechts 1 persoon voor haar.. De stress groeit per seconden .. gaat het lukken.


Immigratie beambte: ‘Goede middag mevrouw… Aha in het buitenland geweest… En hoe lang is het geleden dat je het land verliet?’
Sandra: ‘Goede morgen meneer.. Euh… Enkele maanden’
IA;” en wat is enkele maanden en waarom?”
Sandra: “iets meer dan twee maanden, waarom ? Omdat ze me een Oracle project in Europa gaven”
IA: “Wie? En is dat daar dan zo leuk? En wat voor werk doe jij ?”
Sandra: “de bazen meneer. Ik werk voor een consulancy bedrijf meneer. Leuk? Belgie is waar ik opgroeide en dus is het altijd leuk om even terug in de omgeving te zijn.. Dat begrijpt u toch meneer;.”
IA:”En geen fruit mee? Geen eten mee? Geen tulpenbollen mee?”
Sandra:”Neen meneer. Het eten is zoveel beter hier dus waarom zou ik meenemen? Bloemen moet je vers kopen meneer”
IA: “Welcome back Sandra”

Zo snel ging het deze keer en ja ik mocht binnen

Daar Steven nog niet te bespeuren was, heeft Sandra maar de bagage bijeengezocht en haar dan wat op haar gat op de grond gezet… Ze had blijkbaar nog niet lang genoeg moeten stil zitten. Na een tijdje kreeg ze een snelle blik van een hond met zijn baasje die eens kwam snuffelen of ze geen drugs of voeding mee had. En nadien ging het wachten gewoon verder.

Uiteindelijk is Steven er iets meer dan 20 min later ook doorgekomen. Even een extra stop bij de douane en we konden vertrekken. Steven had deze keer gezorgd voor de auto dus hij mocht het papier werk regelen.

Na 10 min rijden waren we dan aan het eerste hotel. Ingechecked en ja totaal vergeten.. we waren deze keer extra vroeg in het hotel. (check in is normaal pas op 3u en wij staan er om 1u …. Maar we mochten de kamer al hebben) Even wat verfrisd en dan op pad om een eerste korte winkelaanval in te zetten. Gevolg : Steven heeft een tijdelijke laptop, Sandra heeft haar GSM opgeladen en hebben we wat drank ingeslagen.
Op de terugweg naar het hotel toch nog even gestopt om iets te eten en te drinken…





Eens in het hotel heeft Steven de laptop nog gebruiksklaar gemaakt, .. zo was hij zeker dat alles functioneerde … En Sandra… wel… die heeft nog net haar pyama aan kunnen doen en is dan op reis naar dromenland vertrokken. Ook al was het pas 19u, ze was al aan het slapen…

Volgens Steven lijdt Sandra aan een ziekte … “na Slaapwandelen, is er nu een nieuwe ziekte ontdenk: SlaapGsmen. SlaapGsmen is een ziekte waar de persoon in zijn of haar slaap nog steeds een communicatiemiddel van de 21ste eeuw gebruikt. Het kan SMS of mail zijn… in de ergste gevallen is het beide. De persoon reageert op niets of niemand, behalve op het toontje of de vibratie van een gsm. Het wakker maken van deze persoon tijdens een SlaapGsmen is heel gevaarlijk en doet men beter niet. Vooorlopig bestaat er geen medicatie tegen.”

Maw tot morgen mijn lieve lezertjes

Zaza & Tis

Day-1 : Ready Steady GO

Hallo Lieve lezertjes,

hier zijn we weer... Na ene heel lange periode hebben we beslist om ons verof aan het Oracle Congres te hangen.
En daar Sandra plots op het werk geconfronteerd werd met een kleine ramp, werden alle voorbereidingen tot het absolute minimum herleid.

Vorige avond snel afscheid genomen van de close familie en vanavond gaan we in een snel tempo onze valies pakken... Ah ja.. voor jullie die het nog niet weten : we vertrekken voor een zeer korte periode naar de VS. (We horen jullie al zeggen 'wat een verrassing... maar waar ?')


Dit jaar gaan we niet te veel rijden en nog minder zotte dingen doen... We gaan gewoon een 8tje maken in en rond San Francisco. Wat we specifiek gaan doen, zullen we jullie nog wel later vertellen.

Tot later Lieve lezertjes

Zaza & Bibi