Dag 13T: Genesis 6

Dag lieve lezertjes,

Met enig uitstel volgt hier het vervolg van de 2de week van Steven.

We lieten jullie achter in een erwtensoep. Dinsdagavond bleef koud en miezerig. Blijkbaar had trouwens het grootste deel van Californië niet echt schitterend weer. Niet dat men klaagde. Het was maanden aan een stuk droog gebleven en water was dringend nodig.

Vandaag, woensdag, hebben we een ritje van zo’n 300 kilometer voor de boeg. ’s Avonds was de valies al klaar gemaakt. Bleven enkel nog de toiletzak en de computerapparatuur over. De eerste voor de hygiëne, de tweede voor het doorsturen van de obligate blog (die van de erwtensoep). De 300 meter van het slaapverblijf naar de hotellobby was wel voldoende om door en door nat te zijn, ondanks de stevige regenjas. Dat belooft voor de rit naar Yosemite.

In de lobby was het nog vroeg. Het ontbijt was nog maar net begonnen – vroege vogels krijgen hier voor half acht geen ontbijt. Uitzonderlijk voor de US of A. Gezien het weer buiten passeerden we langs het Amerikaans (spek, eieren, worstjes, pan cakes, patatjes, …) en continentaal (fruit, croissant, …) buffet. Ondertussen werd de iPad aan het werk gezet om de verschillende websites te controleren over wegen-, weer- en parknieuws.

Volgens CalDOT, het Californische Ministerie van Verkeer, waren er geen grote problemen op de route. Enkel verschillende wegenwerken met slechts een rijvak beschikbaar. “Expect delays”. Enkel een beetje wachten tot de vlaggenman je doorlaat. Voor woensdagavond was er wel een waarschuwing voor de High Sierras, i.c. Sequoia en King Canyon National Park, om sneeuwkettingen mee te nemen. Men verwachte (eindelijk) sneeuw boven de 6000 voet (zo’n 1800 meter) en in Californië mag je niet zonder kettingen op de weg als er sneeuwval dreigt. Maar twee maal geen paniek: Yosemite viel niet onder de waarschuwing en met een 4x4 hoef je ook geen kettingen.
In de lobby hing wel een ander verhaal op. Het was al sinds 11 uur ’s avonds hard aan het regenen en … de weg tussen Sequoia en Kings Canyon was versperd door verschillende modderlawines. Daar was de eerste uren geen doorkomen aan. Oeps. Dat wordt een omweg van zo’n 50 kilometers en minstens een uur langer rijden. De enige andere weg uit het park was er niet veel beter aan toe echter. Obama’s dollars zijn daar aan het werk om de weg opnieuw aan te leggen. Op verschillende plaatsen zijn er steenlawines. Tijd dus om te vertrekken.

De gietende regen is ondertussen gestopt en in de plaats is er nu een superstortbui. Over het paadje naar de chalets loopt nu zoveel water naar beneden dat je niet meer hoeft te lopen met je valies. Je kan gerust je valies als vlot gebruiken en zo naar de parking drijven.

Een tweede spurt tot aan de lobby om uit te checken. Daar staat ondertussen de telefoon roodgloeiend. Verontruste toeristen willen weten of het hotel nog niet weggespoeld is en of ze nog wel tot daar zullen raken. De buitenwereld is blijkbaar ook op de hoogte geraakt van de nogal uitzonderlijke toestand in de Sierras. Ook Sandra probeert mij via SMS en mail te waarschuwen maar dankzij geen dekking van noch AT&T, noch Verizon, zullen de berichtjes me maar 2 uur later bereiken wanneer ik terug in de bewoonde wereld ben.

CA-198 East - gesloten wegens teveel modder

Na een kilometer is het al zover. Het berichtje in de lobby is niet om te lachen. Road Closed. Had er beter geen grapje over gemaakt vorige week. Dus wordt het de CA-198 West i.p.v. CA-198 East.

CA-198 West - tijdelijk gesloten wegens wegeniswerken

Juist. “Expect delays”. Een mooie samenvatting. En dat bord geldt voor de zomer niet voor de zondvloed van vandaag.

Uiteindelijk … viel alles toch redelijk mee. Een kilometertje verder staan we een tien minuten te wachten voor het rode licht – dat uur wachten slaat inderdaad op dit licht. De verrassing komt pas wanneer het licht op groen springt. Na de eerste bocht duikt er verkeer op in de tegenrichting. Een grote Winnebago RV komt traag naar boven geklommen met daarachter een sliert personenwagens. Sowieso zijn de Winnebago's – een camper maar dan wel even groot als een bus van De Lijn – nogal trage dingen op de weg. Maar waarom die extra traag rijdt, merken we zelf enkele honderden meters verder. Er liggen overal rotsblokken ter grootte van een football op de weg. En daar moet je je een weg rond zoeken. Onze tuut heeft wel serieuze banden maar we proberen toch liever niet uit of ie tegen zo’n stenen bestand is. Een band wisselen is sowieso niet leuk maar in de stromende regen is het dat zeker niet. Laat staan dat we de handleiding vinden van de auto. We zijn de bandenwissel uit Death Valley nog niet vergeten. Lees nog eens hier.

Anderhalf uur draaien en keren later, staan we aan het “Foothills Visitor Center”. Tijd om even de benen te strekken en te informeren naar de toestand in Yosemite. Verizon & AT&T laten het nog altijd afweten trouwens. We halen ook nog de NPS stempel op. Zo hebben we de 4 beschikbare stempels van SeKi bij elkaar.
Net als boven in de hotellobby is het hier een beetje chaos. Heel wat mensen komen informatie halen over de toestand van de weg en het weer. Nogal wat mensen krijgen een koude douche. Wie vandaag naar boven rijdt, moet sneeuwkettingen meedoen of een 4x4 hebben. Anders riskeer je een zware boete en hoge sleepkosten als je vastraakt in de sneeuw en men je moet bevrijden. Het dichtstbijzijnde autocenter is zo’n 30 mijl naar het westen in Vissalia. Dat is dus minstens een uur tijd verloren. Volgens een vriendelijke ranger hoef ik me over – de weg naar – Yosemite geen zorgen te maken. Zolang als we geen sneeuw hebben aan het Visitor Center van Sequoia (boven dus), zullen ze ook geen sneeuw hebben in Yosemite. Nog nooit gebeurd. Hmm.

Nu we beneden zijn is eindelijk de regen gestopt. En na een twintig minuten rijden komen eindelijk de twee Gsm’s tot leven. We laten maar aan iedereen weten dat we levend en redelijk droog uit het park zijn geraakt. En nog zo’n twintig minuten begint zelfs de zon te schijnen. Volgens de plaatselijke radio blijft het voor de rest van de dag droog.

Het kleine bergweggetje is ondertussen een freeway geworden en zo kunnen we vlot de kilometers en de mijlen afmalen. Tommeke is ook optimistisch. De aankomsttijd schuift steeds meer naar voor. In Fresno luisteren we even niet en zorgen eerst voor drank voor de paarden (20 gallon benzine) en voor de chauffeur (nachos bel grande).
We zijn ondertussen op de CA-41 E, de Yosemite Freeway. De eindbestemming komt in zicht. T.t.z. Een hoop donkere wolken toont waar het park ergens zou moeten zijn. Het plaatselijk radiostation van Vissalia gaf duidelijk heel lokaal weer. Af en toe valt er wat regen uit de lucht en de wegen liggen er allemaal nat bij. De gold rush is al lang verleden tijd in deze streek maar ze hebben wel een nieuwe goudbron gevonden. De weg loopt langs een indianenreservaat dat omgebouwd is tot … casino. Het lijkt wel Las Vegas in het klein.

Uiteindelijk passeren we Oakhurst, het laatste stadje voor je de Sierras terug intrekt. Eerst een stuk National Forest en dan zijn we er. De Wawona-ingang van Yosemite ligt tegelijkertijd ook aan een van de grootste Sequoia-bossen. En nu het weer lijkt te beteren nemen we maar dadelijk de afslag naar rechts, richting de reuzenbomen.

De parking is druk, druk, druk. Het wordt dus een beetje passen en meten om onze grote Dodge Durango in een parkeerplaatsje te dumpen. We maken dus dadelijk kennis met een van de grootste nadelen van Yosemite … zijn bekendheid. Gans het jaar door is het nier namelijk druk. Zelfs op een winterdag passeren hier meer toeristen dan sommige parken in een gans trimester over de vloer krijgen.

Hier en daar komt er een kleine zonnestraal door de wolken en we beslissen om een korte wandeling te maken in het onderste deel van het bos tot aan de Grizzly Tree en California Tunnel Tree. Het trammetje rijdt niet meer en dus moeten we wel de benenwagen gebruiken. De wandeling is een bijna Europese bedoening met veel Duitsers, Russen, Fransen en ook een enkele Noorderbuur.

California Tunnel Tree

We zijn nu een kleine kilometer van de parking en het weer is echt aan het opklaren. Tijd dus om een grote stommiteit te begaan. Het Museum ligt zo’n 1500 meter verder. Waarom niet?
1) Het ligt ook 300 meter hoger
2) Het is gesloten
3) Het weer hoeft niet te blijven verbeteren.

Maar dat zijn maar gedachten na de feiten. We wandelen dus voort. Dat wordt snel al klimmen i.p.v. wandelen. Langs het pad komen we nog twee vriendelijke herten tegen.

Gevangen door de laatste zonnestralen

Langs het pad is het verder heel stil. Geen toeristen te zien. En tiens, er liggen kleine witte bolletjes op de grond. Wat zou dat kunnen zijn? De zon verdwijnt snel achter een stuifsneeuwwolk. Geen sneeuw in Yosemite. Ha! Ik veronderstel dat het nu ook sneeuwt in Sequoia.

Tree Museum

Aan het museum is het stil (wegens gesloten) en koud. We schrappen dan maar de uitstap tot aan de Fallen Tunnel Tree.

Op de lange weg terug komen we dan toch nog twee moedigen tegen. Noorderburen en net als met niet-aangepaste kleding. En een kleine specht sluit de wandeling met kleur af.

Tokketokketok

Na nog een uurtje rijden passeren we eindelijk Yosemite Valley. Het is er stil voor de tijd van het jaar. Maar ja. Iedereen zit binnen en bid voor beter weer morgen.
Heeft het geholpen? Come and see tomorrow.

Dag 16: K en T komen terug samen

Hallo lieve lezertjes,

Vandaag komen de 2 reizigers elkaar terug tegen... Maar zover zijn we nog niet.

Deze morgen was het plots 8u30 toen ik wakker werd. Oei welk uur hadden we nu weer afgesproken was het eerste dat in mijn kop opsprong. A ja, hij ging nen sms sturen wanneer hij vertrok met de vermoedelijk toekomst tijd. Dus hadden we nog wel wat tijd om rustig te douchen en te gaan ontbijten.

Wat ik deze ochtend gegeten heb? Wel omelet, geen spiegelei, geen pancakes, ... maar lekker vers gesneden fruit. Alleen dat? Neen, natuurlijk niet. Ik had gisteren gezien dat ze verse wafels maakten, en dus vroeg ik aan ober of ik een wafel kon hebben. Met bessen? Euh neen, gewoon puur natuur zonder fruit. Terwijl ik van mijn oke-koffie en fruitsap aan het geniet was, heeft de keuken mijn wafel klaar gemaakt en mmmmmm.... Hij was super lekker. Neen, niet zo lekker als die van meter Keppens of meter Saerens, daar kunnen ze hier niet tegen op. Maar het is wel een geluk dat ik dit niet vroeger wist :-)

Toen ik ver klaar was met het ontbijt was het iets voor half tien en Steven had laten weten dat hij zoiets ging toekomen. Even met heb gecheckt waar hij al was en toen bleek dat hij op 300 m van het hotel geraakt was. Hij ging zijn auto nog in de garage achter het hotel zetten, want de Valet daar hadden we niet zo goede herinneringen aan en hij kwam af. Daar ik op een van de verdiepen zat waarvoor je de sleutel nodig had om op het verdiep te geraken, kon ik maar beter beneden op hem wachten want anders moest ik toch terug naar beneden komen om hem op te pikken.

Eens hij er was gingen we snel naar boven, zodat ik me verder kon klaarmaken (tanden poetsen, toiletzak wegsteken,...) Steven had me gisteren al gezegd dat hij naar de Levis winkel wou want hij wou enkele 501's hebben om mee te nemen. Ik moest maar tegen 13u uitchecken, dus we hadden tijd voldoende omdat te doen. Eens deze inkopen gedaan, gingen we even naar de boekenwinkel gaan. Wat bleek? Wel de Borders was weg (want was failliet) en de nieuwe eigenaar (Barnes & Nobles) was er nog niet ingetrokken. Dus zonder boeken terug naar het hotel.

Deze namiddag gingen we naar de vliegshow gaan, maar te voet zagen we geen van beide zitten. Om daar met de auto naar toe te rijden leek ons even min een puik plan want we zouden in de file staan en dan nog eens $20 moeten betalen voor een plaatsje voor de wagen. Dus we zouden het openbaar vervoer nemen. "Gaan we naar de conceirge of vragen we het aan de verantwoordelijke van de Club". Sandra stelde toen voor om nog even naar de Club te gaan om daar nog ne frisse water of iets sterker te drinken en terwijl wat meer te weten te komen. Steven ging akkoord. Spijtig genoeg leek de verantwoordelijke in pauze te zijn en dus konden we enkel wat drinken. Eens we voldoende San Peligreno gedronken hadden, zijn we de bagage van Sandra gaan oppikken op de kamer en heeft Sandra uitgecheckt. Haar bagage lieten we even achter in hotel want dan dienden we niet tot aan de auto te lopen voor niets...

De conceirge gaf ons de richtlijn van tot aan Moscone South te wandelen en daar bus 30 naar Fishermans warf te nemen. Aan het Ghiradelli gekomen hebben we ons een goed plaatsje gezocht en van de show genoten. Waarschijnlijk zal Steven wel nog wat pennen over de show zelf, want voor mij is het samen te vatten in : veel stunts, verschillende vliegtuigen, sommige heel stil en sommige heel luidruchtig :-)

Iets na half 5 was de show gedaan en was het tijd voor ... afscheid te nemen van San Francisco. Hoe konden we dat beter doen dan ... tot aan de Hard Rock te wandelen en daar iets te eten en te drinken. Gelukkig had Sandra haar All Access kaart mee, want deze keer stond er een file van 45 min wachten. Maar Sandra liet de kaart zien en kreeg na een min of 2 een tafel toegewezen. Het genieten kon beginnen ... Maar dat was buiten die 'trut' van een dienster gerekend. Die mevrouw heeft ons zo goed als laten verhongeren en al zeker laten verdorsten. En zoals altijd begint Sandra met 15% tip en gaat er dan per fout. Wat hadden we als fouten gevonden :
- als je cola zonder ijs vraagt, moet je niet met een ijsbokaal afkomen met 2 druppels cola in
- als je de frisdrank besteld tegelijk met een de cocktail is het super dat de frisdrank tamelijk snel komt (na 5 min), maar dan moet je niet 15 min wachten voor je cocktail
- als je 2 verschillende versies vraagt van 1 cocktail, dan moet je ook horen dat ze de juiste bij de juiste zet en niet... 'oops verkeerd te horen krijgt nadien'
- als de klant nu 2 maal nacho's wil, waarom zouden we dan 1 willen sharen?
- als de cola unlimited is, waarom moet je dan niet zien dat het glas leeg is, terwijl je collega's het zien als het glas half leeg is.
- als je de klant ernasst bedient, waarom zou je dan niet eens even checken of alles nog in order is bij de klant zelf.
- als de klant tegen doet op jou, dan zie je dat beter en dan ga je beter even checken (vooral als collega's het wel zien en als andere klanten het ook zien)
- als je de rekening brengt, zorg dan dat ze juist is
- ... en we kunnen nog een tijdje verder gaan

Uiteindelijk was Sandra het zo beu dat ze gewoon aan de manager vroeg : kunnen we hier nu nog wat bestellen voor te drinken of is het normaal dat we dorst moeten hebben. Diene herkende haar nog van vorige week en verontschuldigde zich. Hij heeft de commande opgenomen en deels zelf afgewerkt.

Toen we uiteindelijk de rekening al zo goed als betaald hadden - zo goed als ... want de eerste VISA kaart wou niet meer meewerken - kwam de manager terug en veronschuldigde zich nog eens. Hij vertrok nog even en kwam dan met een bon van 25$ terug te gebruiken waarook in de wereld en geldig tot het HRC zou failliet gaan. Sandra apprecieerde de geste van de manager ten zeerste, maar daarmee ging de dienster niet een mooie tip krijgen. 2 $ tip kreeg ze en daarmee BASTA.

Had de busrit van het hotel naar fisherman zo'n 20 minuten geduurd, het terugrijden duurde zo'n 90 minuten geduurd (inclusief het wachten aan het buskotje waar normaal direct een bus ging toekomen). Waarom zo'n verschil? Het verkeer in de stad zat gewoon vast. Steven wou nog de voet gaan, maar Sandra wou niet (die herinnerde zich immers de wandeling die ze deed vorig jaar om de huurwagen op te pikken)

Uiteindelijk zijn we tegen 7u in het hotel toegekomen en zijn we naar het laatste hotel van het verlof gereden. Het is duidelijk niet het dagje van Sandra, want in het hotel kreeg ze het aan de stok met de receptioniste. Er was nergens nog een parkeerplaatsje te vinden en de opmerking van de dame was "wel, het event duurt tot 9 - 10 u, daarna is er plaats". Wat je dan tussen nu en zo'n 10u diende te doen met de wagen was nog altijd niet echt duidelijk. Parkeer het alswast op de parking van het hotel hier naast... ah en denk je dat we daar nog niet gezien hadden voor plaats misschien? Tja... dan ga je moeten wachten.

Uiteindelijk hebben we na 5x rondrijden toch een plaatjes gevonden, ook al was het toch wat wandelen. En Steven is nu juist de auto gaan zoeken om hem dichter bij te kunnen zetten. En dat is dus gelukt want de auto staat nu op 2 m van de ingant.

Nu dat de valiezen volledig zijn ingepakt, de auto leeg, gecheckt en gehercheckt is, de kleding voor morgen klaarligt.. kunnen we afsluiten voor vandaag. Het is daarbij de hoogste tijd, want het is 23u50... Dus in minder dan 6u staan we op om aan de terugweg naar BXL te beginnen.

Tot weldra

Zaza (en na het ontbijt Tis)

Dag 15K : Lui zijn

Hallo lieve lezertjes,

Deze ochtend was een klein beetje anders dan de andere ochtenden. Vooral dat er geen druk was om snel en op tijd te ontbijten. Het ontbijt blijft tot 11u beschikbaar, maar zo lang bleef ik ook niet in mijne nest hoor. Iets na 9en zat ik aan de ontbijttafel en deze keer had ik dus echt geen zin op 'scrambled eggs' of omelet. Dus ik heb gevraagd of ik niet eens een spiegelei of een lichtgekookt eitje kon hebben. Ik moest da maar zeggen en ze deden dat ... Dus als ik tegen mijn zin omelet zitten eten heb deze week - niet echt want bijna geen ei gegeten - dan was ik stom geweest. De vertaalde woorden van de ober. Als je het buffet neemt (of zoals in mijn geval als het inbegrepen is in het pakket) moet je het gewoon zeggen wat je wil. Staat het niet op het buffet dan maakt het de keuken wel. Had ik wel verwacht, maar als het restaurant overvol zit, vond ik dat een beetje erover. Enfin, het spiegeleitje met toast heeft me super gesmaakt en het nagerechtje verse meloencombinatie maakte het ontbijt AF.


Nu dat Oracle zijn biezen heeft gepakt en vertrokken is, is het plots nog zo rustig in het hotel en de directe omgeving. Gewoon zalig is het nu om in de buurt te wandelen. Je kan in een Starbucks binnen wandelen en je moet niet meer oneindig aanschuiven voor ne Latte :-) Dus heb ik na het ontbijt en de krant (de Belgische krant wel te verstaan) even te lezen, ben ik even buiten geweest, met slechts 1 doel : ne starbucks koffie.

Met de koffie in de hand ben ik dan mijn mails even beginnen doornemen - de chance van gratis wifi te hebben - en daar was een antwoord van de bank. Misschien herinneren jullie je wel dat mijn aankoop in een van de winkels totaal mislukte door dat de verkoper de verkoop en dus de betaling per ongeluk annuleerde en daarna niet meer via visa betaald kreeg. Wel Dirk van de bank liet me weten dat volgens Visa België alles oké was, maar dat het geweigerd was omdat het bedrag van de eerste betaling bevroren was voor 15 dagen en dat de limiet van de kaart dat bedrag een tweede keer niet meer toeliet. En dat het enige wat diende te gebeuren was dat de verkopen naar Visa USA diende te bellen en expliciet diende te vragen om de betalingen met de eerste code direct te laten annuleren.

Dus belde ik naar de verkoper en vertelde hem wat hij diende te doen. Mijn kaart nummer.... Wel de ken ik niet vanbuiten en die heb ik niet... Een kleine leugen, maar ik wist van vorige keer dat ze op basis van het kaartnummer en het bedrag toch maar proberen een betaling te doen en dat het zo was dat hij een echte PERSOON aan de lijn diende te krijgen. Ik gaf hem wel het confirmatie nummer van de betaling en het bedrag ... en daarmee moest hij maar aan de slag. Hij heeft me nog 3 keer teruggebeld om me vanalles te melden :
- dat ik wel zeker de kaart diende mee te brengen als ik kwam betalen;
- dat hij niemand te pakken kreeg bij VISA en dan maar naar het hoofdkantoor van de winkel had gebeld maar daar niemand echt aanwezig was want het was daar lunch pauze
- dat het gelukt was... dat ik zeker mocht langskomen en dat ik mijn tijd niet ging verspillen. Het hoofdkantoor had naar VISA gebeld en zoals Dirk van de bank uitlegde, de eerste betaling geannulleerd.

Door deze uitermate rare en ambetante situatie had ik heel de voormiddag niet echt iets gedaan buiten wat gesurfd, gemailed, gechat en me ge-ergerd. Tegen 12u30 ging ik naar de winkel terug en heb daar snel even nagekeken dat alles wat ik gekozen had nog steeds in de zak zat, en dan heb ik zonder enig probleem betaald. DANK JE DIRK :-)

Ik vond dat ik nu voldoende gewinkeld had en ben via een lege Starbucks terug gekeerd. Met een Latte in de hand, komt mijn door het ganse land of toch bijna. Op de kamer terug begon het te kriebelen : hoe ga ik alles in mijn valiezen kunnen krijgen zonder overgewicht en zonder dat er iets kon stuk gaan. Dus ben ik alles beginnen opplooien en klaarleggen ... En juist op het ogenblik dat ik ging beginnen proberen te laden was het ZOEF.... NEN soort straaljager die net naast het hotel door vloog. SUPER Gewoon ... en verdomme... ik wist dat ze nog eens gingen oefen voor de show van morgen, waarom had ik de camera niet klaar gelegd :-(

Tussen de fotos van vliegtuigen door, heb ik mijn valiezen VOL gkregen (overvol eigenlijk) en nog net binnen de grenzen van DELTA. Dus apetrots ben ik dan naar de Club gegaan om me daar eens een biertje te nemen en er buiten van te genieten. Jaja de club heeft niet enkel eten en drank maar ook nog een terras. De zon was wel niet zo warm meer en er was een leuk windje... maar even genieten van de buitenlucht... alvorens de SPA eens onveilig te maken van het hotel.

Na een dik uurtje was ik het daar beu en ben ik naar de kamer terug gewandeld. Daar ik tot dan toe in short had rond gelopen, heb gewisseld met mijn lange broek en .... naar de bar van het hotel getrokken. Niet om echt iets te drinken - dat kan er natuurlijk wel bij zijn he - maar gewoon om toch eens iets gegeten te hebben. Sinds deze morgen had ik nog niet gegeten en dus kon ik beter wat knabbelen. Het is een kippefilet-sandwich geworden met een LIIT :-) Het laatste was lekkerder dan het eerste maar tja daar verschieten we al lang niet meer van.

Deze blog is geschreven tijdens het nagenieten van het drankje en om zeker te zijn dat hij online kwam voor ik ging slapn... zette ik hem nu al maar online.... Want de rest van de avond zal wel tamelijk voorspelbaar zijn.

Nog even wat tv kijken, nog wat surfen en dan ... lichtjes uit en dodo doen.

Tot morgen lieve lezertjes


Zaza

Dag 14K : Oracle dag 4

Goede morgen lieve lezertjes

Deze ochtend was ik rond de zeven uit de veren, een lekker douche genomen en eens uitgebreid ontbeten. Vandaag waren de lezingen vooral klanten die vertelden hoe de Oracle implementatie goed gelukte en hoe het voor iedereen een makkie kan zijn. De eerste lezing was om 9 u en in het hotel.
En gelukkig maar dat het in het hotel was, want het was deze ochtend aan het gieten. ( Volgens het nieuws deze avond, bleek er ongeveer een 4 cm op 2 minuten gevallen zijn)

Deze namiddag ging ik op uitstap naar het hoofdkwartier van Oracle. Je moest op voorhand inschrijven en dat deed ik, want ik wou wel eens zien hoe het eruit zag. De bus vertrok om 13u45 en je diende er wel een ritje van drie kwartier voor over hebben.

Amai dat is dat mooi. We zijn officieel het user experience lab gaan bezoeken. Sinds enkele maanden/jaren zijn ze hard bezig om de schermen en tools handig en gebruiksvriendelijk te maken. Er werd ons uitgelegd dat ze daarvoor alle mogelijk technieken gebruiken : ze volgen de ogen hoe ze op het scherm bewegen, ze timen hoe lang het duurt om bepaalde taken te doen en ze gaan zelfs je gezichtsuitdrukking na.

De weg terug was wat lastiger want we zijn een deel in de avondfile terecht gekomen. Toen we op enkele meters van het hotel waren, was er plots een hevig geluid. En ja hoor.. het waren de US Navy Blue Angels die aan het oefenen waren voor de weekend. Dit weekend zijn het fleet days en daar het de 100ste keer is, wordt het blijkbaar iets speciaal : enkel oorlogsschepen komen langs en dan heb je en spectaculair vliegshow. Vorige 2 jaar waren die machtig, dus we hebben waarschijnlijk beslist wat we zaterdag namiddag doen.

Uiteindelijk zijn we aan het hotel terug geraakt en ben ik na alles op de kamer af te gooien nog wat gaan winkelen. Ik diende nog iets te gaan halen in de Apple store en zag dus hoe mensen Steven Jobs herinneren.

En om de dag eens op een andere manier af te ronden dat de laatste 4 dagen ben ik op restaurant gegaan. In het shopping center was er volgens veel commentaren een SUPER steak restaurant dat niet enkel steak serveerde maar ook mooie dingen op de grill doet. En ze hebben gelijk : de kipfilet met blauwe kaas saus en een gebakken patat waren heel lekker en de de mini crème brulee nadien was voor terug te komen.. Maar dat zal pas voor volgend jaar zijn :-) Het restaurant is dan ook nog super gelegen, kijk maar eens hoe het uitziet als je gewoon even naar boven kijkt.

Nog even snel in de club een lekkere koffie gaan drinken - want het machine is gemaakt - en dan dit verslagje getikt en online gezet. Nu rest er mij enkel nog de laptop af te zetten, de tv op stanby te zetten, de airco te doen zwijgen en te gaan slapen.

Dus ... tot de volgende keer lieve lezertjes

Slaapwel

Zaza

Dag 13K : Oracle dag 3

Hallo Lieve lezertjes,

Deze ochtend had ik het toch extreem moeilijk om uit het warme, zachte bed te geraken. Uiteindelijk het idee van een super warme en relaxerende douche heeft me eruit gekregen.

Het tempo was extra traag en toen ik uiteindelijk de kamer verliet om te gaan ontbijten vond het onderhoudspersoneel blijkbaar ook dat ik veel te laat opstond : papiertje tussen de deur 'we willen je niet storen...laat ons weten wanneer we de kamer mogen doen' en de krant aan de deur. Ook al had ik toen veel zin om terug in de kamer te gaan en de krant te lezen, het ontbijt wachtte. Mag ik zeggen dat ik het buffet een beetje beu ben en eigenlijk gewoon ne lekker toast met zacht gekookt eitje wou of een boterham met speculoospasta? Ik ben maar braaf geweest en heb wat fruit genomen.

Eens dat ik terug in de kamer was en mij klaar had gemaakt voor een dagje congres, liet ik weten dat mijn kamer vrij was ... En lach nu niet via een knopje werd de persoon die dat verdiep verzorgt op de hoogte gebracht.. Dus nadat ik het knopje drukte, dook er plots een kopke van uit een andere kamer en zie toen ik voor bijliep "have a nice day Mrs Keppens"...

Woensdag betekende dat ik deze ochtend bijna de hele tijd in het hotel mocht doorbrengen en 2 maar moest verkassen naar een van de grote zalen van het conventiegebouw. Van vorige keer had ik me herinnerd dat ik de lezing van Larry zo goed als zeker niet in de zaal ging volgen, want dan zie je bijna niets, maar gewoon via de laptop of via een van de grote schermen in een van de andere zalen.

Na de hele dag lezingen was het dan tijd om toch eens iets anders te doen dan enkel naar lezingen te gaan. Ik had een kledingwinkel gezien waar ik zeker eens binnen wou springen en daar ben ik dan maar toegestapt. Ook al was het een "Big & Tall for Men" ze waren vriendelijk en hebben me denk ik aan leuke dingen geholpen. Tot daar het perfecte verhaal. De rekening werd gemaakt en betaalde met mijn Visa. Nog steeds een perfecte score... Maar dan ... Diene vent van de winkel drukt om de een of andere duistere reden op "CANCEL". Gevolg : de visa kaart wordt wel gecrediteerd en dus kan hij helemaal op nieuw beginnen met ingeven. Je zou zeggen boif niets erg. Klopt, maar toen hij de betaling terug wou doorvoeren weigerde zijn betaalautomaat het bedrag nogmaals van mijn Visa af te nemen. Zelfs met het bellen naar de lokale Visa geraakte je niet verder dan "een NEEN van de IVR". Ik heb dus bijgevolg toffe kleding gezien, maar heb ze niet niet mee. Ik bel donderdag even naar Visa België om na te kijken wat er aan de hand is en we hebben afgesproken om vrijdag rond de middag het nog eens te proberen.

Zeer teleur gesteld ben ik naar het hotel terug gewandeld en even de Club binnengesprongen voor een bakje troost. Maar... het is duidelijk ... Woensdag is niet mijn dagje: het koffiemachine was nog steeds stuk en 'morgen' ging het gemaakt worden.

Dat Steven Jobs gestorven is... daar kan me hier niet meer naast kijken : Overal worden extra journaals gestart; Het hotel leek plots zo veel stiller. Iedereen vroeg aan iedereen "hebben we dat goed gehoord? dat kan toch niet, de dag na de nieuwe lancering,..."

Enfin... ik heb het allemaal niet aan mijn hart laken komen... Even nog iets te eten en te drinken, dan warme kleren aan te trekken en naar de bus te gaan. De bus zou je dan tot 'Treasury Island' rijden, waar iedereen kon genieten van een concert van Sting gevolgd door Tom Petty and the Heartbreakers. En nadien kwam Dave Wakeling & The English Beat ook nog eens langs.

Maar... Jullie hebben me al vaak zot verklaard en ik weet niet wat jullie nu gaan zeggen op het volgende :

Eens uit het hotel was het normaal 3 meter tot aan de bus... Leuk, perfect makkelijke en veilig oplossing voor het opgaan en het afkomen. Maar ze hadden zicht volgens mij serieus misrekend. Er waren zo'n 152 bussen voorzien om iedereen naar daar te krijgen, maar ik denk niet dat ze de toeloop verwacht hadden. Ik ben gaan zoeken naar het einde van de file want ik wou nog steeds naar het concert gaan. Toen ik na 2 blokken het einde begon te zien, begon ik me te realiseren dat met 50 personen per bus, en met een bus om de 5 min vertrekkend... ik daar nog makkelijk 90 minuten of meer ging staan. Sting speelde als eerste en stond geprogrammeerd tussen 8u15 en 9u50. Nu ik hoor graag Sting, maar ik ga geen 90 min in de rij staan staan om dan eigenlijk op het einde van zijn show pas toe te komen. En sorry Tommy maar voor jou deed ik zelfs geen effort. Dus jullie begrijpen het al : heb een wandelingetje gemaakt van zo'n 3 blokken rond het hotel en dan terug naar mijn kamer gewandeld.

Ik heb mijn laptop genomen en terug tot aan de club gewandeld. Luis - de super vriendelijke persoon - heeft me een lekker koffie gezet en die heb ik nu net uitgedronken. Nu dat de blog klaar is, kan hij online gezet worden en kan ik ook afsluiten voor de dag.

Slaapwel lieve lezertjes

Zaza

Dag 12K : Oracle Dag 2

Hallo lieve lezertjes,

deze keer is het echt een kort verslag want vandaag was er dan ook echt niet veel te vertellen.

Ik ben opgestaan rond 7en zodat ik tegen 8u paraat was om naar de algemene sessie met de Mr Dell te luisteren. Wel het was interessant en gelukkig was ik al wakker, want.. hoe hoger de piet, hoe minder dat ze lijken te kunnen presenteren.

Deze ochtend was de koffiebrouwer nog steeds niet langs geweest en ik had ook geen zin om in een te lange file voor Starbucks te gaan staan... dus geen cafe latte.

Vandaag heb ik naar 7 totaal verschillende topics geluisterd, de ene al wat beter dan de andere.. maar in het algemeen toch beter dan gisteren.

En jullie kunnen me proficiat wensen : ik heb ervoor gezorgd dat ik mijn lunch op tijd oppikte (lees 11.40) en ook vandaag was ik het rond 5en kots beu. En tja... "morgen komen ze de machine maken" ...

Nu wat geschreven, en wat tv gekeken en te moe om nog veel anders te doen.
Tot morgen lieve Lezers...

Zaza

Dag 11K : Oracle Dag 1

Hallo lieve lezertjes,

Oké… ik geef het toe… Het is moeilijk om over een gewone dag op een gewoon congres te schrijven.. Maar ik ga een poging doen :-)

In alle rust wakker worden in de stad, dat moet je kunnen. Wel ik kan dat nu zeggen, want heb dus niets gehoord van de ochtendspits. Zalig wakker geworden rond 8 u en kort surfje en een lange hete douche.. een heerlijk ontbijt genomen. Zou erg zijn als ik nu had moeten zeggen dat het niet lekker was, want ik had zelf kunnen kiezen wat ik nam. Het voordeel van een buffet zal ik maar toegeven.

Daar ik gisteren de verschillende sessies al doorgenomen had en me had ingeschreven, wist ik perfect waar ik wanneer diende te geraken. En laat me zeggen dat het zoeken van de ‘juiste’ lezing niet zo makkelijk is als het echt lijkt. De keuzemogelijkheden van vandaag alleen al, en laten we het nu even makkelijk maken in rekenen, is welgeteld 30 pagina’s lang en dan is dat elke lezing max 3 lijntjes lang. Dus als je goesting niet in het pak vind, dan zit je op het verkeerde congres.

Ik had geluk… de eerste 2 lezingen waren hier in het hotel zelf en dus was het enkel een korte afstand die ik diende te lopen en dat betekende dan ook dat ik nog snel nog even naar de Club kon om een lekkere latte . Jihah een heerlijke cafe late met een view om naar huis te schrijven in een wonderbaarlijke stad … wie kan dat zeggen?

Na de koffie was het in snel tempo naar de zaal en begon de lezing. Twee dames die kwamen uitleggen dat hun migratie van hun oude applicatie naar Oracle CRM-HR-Student perfect was gelopen op hun school en dat op slechts op 6 maanden tijd. Volgens hen was het moeilijkste stuk de permissies en de security settings . Waarom? Wel, in hun College konden proffen ook plots student worden en tja.. . iedereen kan wel begrijpen dat dit een nog al ambetante situatie kon opleveren. Maar met slechts 1 security officer voor zo’n 85000 gebruikers lukte het prima.

Na de lezing diende ik naar een totaal andere locatie .. zo’n ,5 km van het hotel, maar met iets meer dan 30 min lukte dat perfect. In die sessie kwam een Senior Director ons eens vertellen hoe Oracle de perfecte tool was om over de verschillende kanalen web-telefoon-email-sms klantenbinding te doen. Als de manier van vertellen overeenkomt met de kwaliteit van het product, dan moet ik jullie melden.. niet kopen. Amai die gast zaagde … Gevolg na 30min hield ik het voor bezien en ging ik op pad naar de volgende locatie voor een volgende lezing. En zo gaat het dus heel de dag door..

Rond 5u had ik er echt genoeg van en kreeg ik wel wat honger. Tja .. ik was te laat voor mijn lunchpakket dus heb ik braaf gewacht en een beetje water extra gedronken. Maar om 5u ben ik terug gegaan naar het hotel en ben ik gewoon direct naar de club gewandeld. Ik had zin in een tas koffie en wat er ook maar te eten lag… Groot was echter mijn ontgoocheling toen er een blad op hing “buiten gebruiken”. Luis, de gast van de club en volgens mij over de Belgische pensioen leeftijd, meldde dat er morgen al iemand langs ging komen om het te repareren.

Dus van ne goede koffie is er niets terecht gekomen, maar lekker gegeten en gedronken heb ik wel … Toen vond ik dat het genoeg was voor vandaag en ben ik naar mijn kamer gegaan om deze blog beginnen te tikken. Nu dat hij ver klaar is … kan ik hem afwerken , online zetten en de lichtjes uitdoen.

Slaapwel lieve lezertjes.

Zaza

Dag 12T: wie lust er erwtensoep?

Dag lieve lezertjes,

dit wordt dan week twee, scène twee, dag vier.

De ochtendstond brak aan met … stilte. De hamvraag is: "welke weerprofeet heeft nu het minst ongelijk?". De onheilsprofeet met zijn voet sneeuw is alleszins geen kandidaat. De voorstanders van regen mogen ook terug naar hun plaats. Het is buiten namelijk geen gouden of witte of natte kleur maar … grijs.

Grijs zoals in mistgrijs. Erwtensoep dus. Maar dat betekent dat er hoop is op zon!

Maar eerste dingen, eerst. Een warme douche om alles op te warmen - het was gisteren te warm om de verwarming aan te zetten, mijnheer! Een korte, snelle wandeling naar de lobby voor een full breakfast met ei en spek en patat en pancakes en zelfs wat fruit en een 11-uurtje. Een snelle wandeling terug voor een laatste inspectie van de kamer, een gevulde frigobox en extra kleren (en fleece en regenjas en winddichte jas). Enfin, snel. Het is ondertussen toch al na half negen.

Eerste stopplaats: de Lodgepole Visitor Centre. Om een ticketje te kopen voor de Crystal Cave toer. Het is gelukkig niet druk - niet in het VC en niet voor de grottoer. We moeten wel een beetje geduld hebben. De twee aanwezige rangers zijn verwikkeld in een zware discussie over het weer … de ene is blij dat het eindelijk gaat sneeuwen, de andere heeft liever dat de sneeuw wacht tot zijn normale dag, ergens tegen sinterklaas. En ja, de sneeuw is dit jaar extreem vroeg en ja, de sneeuw was de vorige winter al extreem dik. De mevrouw Ranger had er nog altijd haar buik van vol. Ik heb toch maar niet voorgesteld om overplaatsing naar Death Valley aan te vragen … de dame verkocht namelijk de ticketjes. Er was nog plaats om 11 uur. En ik moest voortmaken - ook al was het nog maar net 9 uur. De weg was blijkbaar lang en kronkelig en als je te laat aankomt dan mag je niet meer binnen. En met de mist wordt de weg niet sneller.

Zucht. Op weg dus naar beneden, door de wegenwerken en de laaghangende wolken. Toch maar effe gestopt aan het Museum om een fotooke te nemen vanaf Beetle Rock met de toppen van de sequoia's en ceders die boven de wolken uitkomen.

Als de rook om je hoofd is verdwenen ... dan steek je boven de wolken uit.

Enkele mijlen verder is er dan de afslag voor de Cave. Maar klein probleem. Road Closed Wat wel elk jaar lijkt voor te komen. Of toch niet? Blijkbaar is de weg slechts open van 10 tot 4 - voor wat reden dan ook. We zijn nummer 5 in de rij Een kwartiertje te vroeg komt een grote truck voorrijden. En we mogen mee binnen, joepie. 3 kwartier voor 6 mijl. Op het gemakje naar beneden dus, laat de rest maar razen.

Net op tijd zijn we aan het kleine hokje om … nog een kwartiertje te voet verder te gaan. "Het equivalent van een gebouw met dertig verdiepen, mijnheer". Dat belooft voor straks om terug naar boven te komen.

Vergeleken met het pad naar de grot was de grot zelf een makkie. Overal mooie vlakke beton, goede verlichting en geen lage plafonds. De grot zelf was niet echt spectaculair vergeleken met sommige van de andere grotten die we al bezochten. el speciaal was het gesteente. Bijna alle grotten zijn te vinden in kalksteen, deze is in marmer gevormd. Na een uurtje staan we allemaal terug in de buitenlucht.

Crystal Cave met "Cave Dwellers" (grotbewoners)

Na een halfuurtje staan we dan ook terug boven. Tijd om een stukje te eten. De situatie boven de grond is niet echt verbeterd. Integendeel. Op weg naar de grot kwam de zon hier en daar nog door de wolken. Nu zit alles pot dicht.

Oeps. Dan maar de namiddag herplannen. We tuffen op ons gemak eerst tot aan het Museum. Daar halen we onze derde stempel van de dag op. Ook checken we nog eens het nieuwste weerbericht. Geen zon tot vrijdag, sneeuw vanaf woensdagmiddag. Een deel van de wandelpaden zijn tijdelijk afgesloten wegens te gevaarlijk/te weinig zich.

En dus doen we een deel van de wandeling gisteren nog eens over. Langs General Sherman en verder over de Congress Trail. Het iet er wel totaal anders uit met die reuzen verstopt onder een wattendeken.

General Sherman met zijn maatjes in de wolken

Wanneer de mist stilaan motregen wordt, is het tijd om naar het karretje terug te klimmen en de warmte van de kamer op te zoeken. De thermometer in de auto geeft 43F aan, 5 Celsius. Brr. Gisteren was het nog 83F, 28 Celsius.

Dat was het dan voor de derde dag in Sequoia/Kings Canyon.

Steven

Dag 11T: een koninklijke en presidentiële dag

Dag lieve lezertjes,

dit wordt dan week twee, scène twee, dag drie.

De ochtendstond heeft goud in de mond heet het. Misschien wel. Tenzij je buren hun wekker gezet hebben om 6 uur … en er niet meer zijn om hem af te zetten. En als je eigen wekker om zeven staat is het goud nog niet echt teruggekeerd.

Enfin, de plannen van de dag zijn gewijzigd. Het CBS weerbericht van zondagavond was nogal apocalyptisch. Als je de weervrouw mocht geloven dat zou er tegen maandagavond wel een voet sneeuw boven de 2000 meter kunnen vallen. Het hotel ligt op bijna 2400 meter. OK. Het heeft al een hele tijd niet geregend in de regio, maar toch. Waar andere weerprofeten wel mee instemden was het weer voor dinsdag. Regen. En niet op woensdag zoals eerst gepland. Woensdag is er kans op sneeuw rond de middag.

Gevolg: de geplande trip naar Kings Canyon wordt verschoven van dinsdag naar maandag. "End of the road" - in werkelijkheid het begin van Kings Canyon NP - ligt op zo'n 80 kilometer enkel van het hotel. Dat kunnen we beter niet bij regen en ontij doen.

Maar buiten straalt het zonnetje nog altijd. Tijd dus voor een snelle douche en een goed ontbijt.

Uiteindelijk rond 9 uur kan de auto zijn paarden terug van stal halen, op weg dus. Was er gisteren maar een oponthoud wegens wegenwerken, vandaag is elke werf druk in de weer, o.a. met mannetjes met stop en slow bordjes waar er maar een rijvak is, of om nog een repel asfalt bij te leggen, of om nog wat vuurkestook te spelen voor de regen en de sneeuw alles blust. De rit naar Grant Grove - het visitor Centre van Kings Canyon - duurde dan ook een heel stuk langer dan gepland. Onderweg zijn we toch maar even gestopt in de hoop dat de smog van de vallei en de bosbranden door de nacht een beetje weggetrokken was.

Bij Kings Canyon overlook is het idd het geval - maar er staan teveel bomen in de weg om de bergruggen van de Sierra Nevada goed te kunnen zien. Langs de valleikant ziet het er anders uit. Maar het zicht is alleszins wel interessanter dan gisteren.

Kings Canyon Lookout
San Joaquin Valley ... ergens ver weg


Volgende stop: het visiteer Centre. De verplichte dagstempel opgehaald (Kings Canyon - Grant Grove). En dan kunnen we verder langs de CA-180 E, op weg naar Cedar Grove. Daarvoor moeten we wel zo'n 30 mijl door concurrerend terrein, het Giant Sequoia National Monument onder beheer van de Forest Service. Onderweg krijg je wel een aantal mooie zichten op de canyon uitgegraven door de Kings River. Er hangt nog altijd een BBQ geur in de lucht - de shortcut via Hume Lake is trouwens afgesloten wegens een verkeerd gevallen, brandende boom. De weg daalt continu verder van bijna 7000 voet tot minder dan 3000 voet. De vallei wordt uiteindelijk nauw en diep. Trouwens als je niet op de auto's zou letten, dan lijkt het hier wel de Provence. Na nog enkele bruggen en tientallen bochten staan we eindelijk voor het bord CA-180 End. Maar de weg is nog niet gedaan. Hier begint het grote deel van Kings Canyon. Het eerste deel is Cedar Grove. dan gaat de vallei verder open en komen we in de bovenste gletsjer. Het middageten wordt opgediend op Zumwalds Meadow.



Na een uurtje rust en kalmte worden de de paarden onrustig en drijven de eerste donkere wolken voor de zon. Tijd om terug te keren, maar met nog wat stops onderweg zoals een watervalletje of twee, een mooi zicht op de canyon.

Rond 3 zijn we terug in Grant Grove. Eerst een bezoekje aan de Nationale Kerstboom van de VS - zo noemt de General Grant boom sinds de jaren 20 op gezag van president Coolidge. En sinds de jaren 50 is het ook een National Shrine. Alles voor de een van de grootste bomen ter wereld.

Generaal Grant - de nationale kerstboom

En na zoveel natuurrecords zit er niet veel anders op dan ook de grootste boom ter wereld te gaan> gelukkig staat die niet zover. In de Giant Grove namelijk, op maar vijf kilometer van het hotel. Op weg dus langs wegenwerkers en brandweermannen.

Generaal Sherman - omringd door leden van het Congress

Waar we het heel de dag nog niet over gehad hebben … de beestjes. Die zijn blijkbaar grotendeels op verlof vertrokken. Enkel de eekhoorns in alle maten en soorten zijn actief en wat verborgen vogels.

Aan de voet van de Sherman Tree was er wel nog dit tafereel … met de sneeuw op komst telt elke maaltijd zal je maar denken.

Eten alsof je leven ervan afhangt.

Dat was het dan voor de tweede dag in Sequoia/Kings Canyon.

Steven

Dag 10T : stadsvlucht

Dag lieve lezertjes,

dit wordt dan week twee, scène twee, dag twee.

Terwijl Sandra een weekje aan de lippen hangt van Larry Ellison en de andere boys en girls van Oracle, trekt Steven de bergen in.

Jullie weten al dat San Francisco aan de zee ligt. En die zee ligt meestal op 0 meter hoogte. Er zit dan ook niets anders op om de Dodge van stal te halen en wat kilometers af te malen.

De eerste stop op de bergreis wordt Sequoia en Kings Canyon National Park, helemaal aan de andere kant van de Centrale Vallei. Dat wordt zo'n vijf uur trucken.

Na een lekker ontbijt gaan de eerste honderd kilometer vlot voorbij. Alhoewel het zondagochtend is, is het wel druk op de I-580. En zelfs na Livermore blijft het druk. Was ook te verwachten. Dit deel van de snelweg noemt dan ook de Yosemite Highway. EN zoals je in België files heb op zondag richting zee, is het hier druk tussen de Bay Area en Yosemite.

Maar Yosemite staat slechts later op het programma. Iedereen blijft naar het oosten rijden, wij mogen naar het zuiden. De CA-99 op, de ruggengraat van de centrale vallei. De komende twee uur zien we enkel velden en af en toe een klein stadje, of een echt lange graantrein. Want de snelweg speelt continu haasje over met de oude Southern Pacific spoorlijn naar Los Angeles.

In Fresno wordt het dan echt interessant. We draaien de Kings Canyon Highway op. Tijd voor een natje en een droogje voor auto en chauffeur. Niet dat we al in de buurt zijn. Het is nog meer dan 100 kilometer tot de grens van Kings Canyon.

De highway begint met wel 6 vakken maar elke paar kilometer lijkt er wel een vak weg te vallen - het geld van Obama raakt snel op blijkbaar. Uiteindelijk wordt de weg een smalle weg tussen druiven, perziken en andere sla en kool. Af en toe ligt er een gele heuvel tussen de velden maar alles blijft voor de rest redelijk vlak. In de verte verbergen hoge wolken wel het echte werk … de 3000 en 4000 meters van de Sierra Nevada.

Uiteindelijk begint de weg stevig te stijgen, de bordjes met 1000, 2000, 3000 voet volgen elkaar snel op tot aan de grens van het Sequoia National Monument. Niet te vroeg juichen. Dit is een park van de concurrentie, de Forest Service.

CA-180 E: de lange klim beloond, het eerste Sequoia Park is in zicht.
Na een vals plat en een klein dal gaat het nu enkel nog omhoog. De zon blijft keihard schijnen. En het is te merken aan het landschap. het heeft al weken niet geleden en er hangt enorm veel smog. m.a.w. de vergezichten waren geen gezicht. Maar de bomen werden ondertussen wel hoger en hoger. We komen eindelijk in de buurt van de sequoia's.

Met onze jaarkaart van de Nationale Parken mogen we gratis binnen. Na enkele kilometers slaan we af op de Generals Highway, de weg langs de Sequoiabossen. Het hotel is nog zo'n 50 kilometer ver maar dat is maar een detail.

Na een vlotte check-in, nemen we nog effe de auto tot aan Morro Rock waar je een mooi zicht hebt op de vallei. Maar we gaan niet voor het zicht wel voor de GSM ontvangst. Want in het park is er slechte ontvangst. Niet dat het helpt … transmissieproblemen.

Oh ja, onderweg nog een kleine ramp. Net buiten het hotel willen drie beren de weg oversteken. Noodstop dus en de camera's zoeken. Pech. Een auto uit de tegenrichting begint te toeteren en de beren vluchten het bos terug in. En een Ranger jaagt de toeristen weg. Tja.

Buiten ruikt het trouwens nogal naar BBQ. En we stuiten per ongeluk op de party.

Apocalyptische beelden!!! Toeristen ingesloten door het vuur!!!
De ondergaande zon maakt de rookwolk oranje alsof ook de lucht in vuur staat.


Maar geen paniek, alles is onder controle. De brand is aangestoken … door brandweermannen.

No Panic, ik ben brandweerman. Ik blus vuur dat ik zelf aanstak

Dat was het dan voor de eerste dag in Sequoia/Kings Canyon. Nu nog internet zoeken om het geplaatst te krijgen.

Steven

Dag10 K : Sundae in the City

Hallo lieve lezertjes,

Vanaf vandaag zou je normaal 2 hoofdstukken voor elke dag moeten vinden : een voor wat Steven beleefde en een voor was Sandra allemaal uitstak.

Deze morgen rustig wakker geworden en ons klaar gemaakt. Daar Steven gisteren een pootbadje had genomen, had hij geen zin om te douchen... Sandra zou wel douchen als Steven vertrokken was ... ale dat was het plan -- maar tot op heden en het is nu toch al 21u - is dat niet gebeurd. ... Ale voor een keer mag dat Sandra, maar het mag geen gewoonte worden hé.

Eens dat Steven gepakt en gezakt was, zijn we naar beneden afgezakt om te ontbijten... En ja hoor.. Daar was het dan : Ja maar op dit kaartje staat maar 1 persoon, en jullie zijn met 2... hoe kan dat? waar is jouw kaartje Meneer... Sandra bleef rustig en stelde voor om zelf tot de receptie te gaan en het laten te corrigeren, maar dat hoefde dan toch niet. Het ontbijt was lekker en heel gezond : vers fruit van hier tot ginder heeft Sandra opgepeuzeld.

Na nog een plaspauze was Steven klaar om te vertrekken en gingen we zijn auto terug recupereren . Sandra is daar lichtjes uit haar o zo kalme zelf geschoten : want de bellboy .. ja de diene weer... slaagde erin om de roos - de Sandra in het begin van het verlof verkregen had voor het goede doel - nee nee Steven heeft haar dat niet gegeven - te verpletteren. Sandra maakte eerst de opm. tis toch maar een dode bloem en herhaalde daarna dezelfde beweging ook al had Sandra dus gezegd dat hij wat diende op te letten.... En om het nog wat te verergeren smeet - en ja smijten is het juiste woord - de valies uiteindelijk op zijn kop in de koffer. Steven liet horen dat hij het niet apprecieerde, maar dat werd niet gehoord want Sandra was even heel krachtig uit de hoek gekomen.

Nadat Steven dan toch vertrokken is geraakt, is Sandra haar gaan inschrijven op het congres en met haar extra materiaal terug naar de kamer gegaan. Sandra belde even naar de ouders van Steven en naar die van haar om nog eens iets te laten horen van uit den Americ. Bij Steven was enkel zijn vader thuis en in Buggenhout was het blijkbaar kaartnamiddag met de grootmoeders en tante Maria..

Omdat het vandaag nog goed weer ging zijn en vanaf morgen kouder en vanaf dinsdag regenachtig, nam Sandra de Oracle Shuttlebus naar een van de hotels in de Fishermanswharf en speelde daar de echte toerist.... Windowshopping, wat dingen kopen .. genieten van het mooie weer tja... jullie raden het al ... afgerond met een lekker drankje vooraleer naar de openingszitting te gaan van het congres. De shuttlebussen waren afgeladen vol, maar Sandra was op tijd om Larry over zijn verwezenlijkingen te horen vertellen. En Larry was gekleed zoals elke keer : donker grijs kostuum en een zwarte rolkraag... en ook al was het weer een beetje gezaag, de woordspelingen waren schitterend.

Nadien is Sandra nog even naar de openingsparty geweest, maar niet te lang... want ze kon evengoed drinken in het hotel op kosten van het hotel... en nog meer .... het was al een pak kouder geworden en Sandra had het plots te koud gekregen en had geen jas meegenomen.
Even een stopje op het 6de om te kijken wat er vandaag te snoepen was - want eten hoefde al niet meer.. dat had ze al op de Wharf gedaan ..

En nu .. dan het schrijven van de blog, gaat Sandra eens genieten van tv-kijken.. Dus lieve lezertjes... is ga jullie verlaten ... tot morgen

Zaza

Dag 9: terug naar de stad

Hallo Lieve lezertjes van deze blog,

ik waarschuw jullie nu al... deze aflevering is niet zo spectaculair en zou kunnen samengevat worden in enkel woorden : terug naar af... Maar laten we toch maar het verhaal volledig vertellen.

Deze ochtend stonden we op ons normaal tempo op en het leek of alles nog trage ging dan anders. Tegen iets na 9u was Steven uit de badkamer - neen niet omdat hij het zolang trok, maar eerder omdat hij pas laat in de badkamer trok. En Sandra tja.. die was aan het chatten deze keer, want die diende eens geen blog meer in te halen. Juist voor 10 kwam Sandra uit de badkamer gestormd, want ze herinnerde zich plots dat om 10u het buffet afgebroken werd... Dus snel schoenen aan en naar beneden. Gelukkig zat er nog tamelijk veel volk en konden we nog genieten van de mogelijkheden van het buffet.

Nadien hebben we de valiezen verder ingepakt en vertrokken. Het weer was niet zo schitterend en dus hadden we niet zo veel zin om veel uit te stappen en nog minder om te wandelen. Voor San Francisco zijn we slechts eenmaal gestopt en dat was voor ne... Frappucino waar we zin in hadden.


Eens in de SFO area had Sandra een plan : eerst naar een Sport outletstore, dan naar een klein shopping center voor wat overlevingsmiddelen en een Verizon Phone voor Steven... en volgens Sandra kan je niet zeggen dat je in Frisco bent als je niet naar Pier39 bent geweest. Wat ze eigenlijk bedoelt is simpel : ze wil een Extreme Long Island Ice Tea van het Hard Rock Café drinken en liefst nog met wat Nacho's erbij. Deze keer was dat geen probleem, want het was tegen dat we aan de pier kwamen al over 4en. Na lekkere ice teas reden we naar het hotel .. of dat was toch de bedoeling.

Tot op zo'n 100 meter van het hotel ging het nog tamelijk vlotjes... Maar dan kwamen we aan een afgesloten straat - ah ja Oracle had dat stuk laten afsluiten - en vanaf daar is het een ramp geweest. De ene straat mocht je niet in, de andere was een die enkel richting was en nog een ander waren we voorbij zonder het te weten... Gevolg: na zo'n 30 minuten stonden we terug op hetzelfde punt ... de straat die afgesloten was. Maar Sandra had nu wel even opgelet en wist Steven door een kleine rechts - rechts - rechts te loodsen zodat we plots aan het hotel kwamen. In een normaal hotel zou je dan in de garage binnen rijden en de bagage uitladen... MIS POES... Hier stonden we nog maar op de oprit of er stond al iemand bij de wagen. Sandra is snel zo'n baggage-wagen gaan oppikken want diene bellboy was de koffer al aan het open trekken... En eigenlijk was het een van de gemakkelijkste koffers dat je kan denken : je komt aan de hendel van de koffer en automatisch gaat de kofferdeur open zodat je je dus niet moe dient te maken. Een automatisch kofferdeur zelf zitten 'openbreken' is een pak moeilijker om niet te zeggen vermoeiender (we spreken van ondervinding).

Eens bagage op het wagentje geladen diende Steven de sleutel echt af te staan. Een man was zo goed als direct weg met de wagen, terwijl de bellboy met onze bagage verdween. Gelukkig kregen we wel voor beide dingen een ticketje. Sandra checkte in en kreeg direct te horen dat ze op het een na hoogste verdiep ging slapen en wat ze allemaal gratis mocht gebruiken. Tja tis niet moeilijk, als je eerst moet betalen voor de kamer, dat er dingen gratis zijn.... DEUH..... Sandra heeft - als ze het toegeeft - niet echt geluisterd naar die vriendelijk madam terwijl die haar lijstje opzei : gratis internet, gratis toegang tot de club verdiep waar je gelijk wanneer wel iets te drinken of te eten vind, dus gratis snacks, gratis ontbijt - wel maar voor 1 persoon want is maar voorzien voor 1 persoon.,... en gratis droogkuis (ale in beperkte mate), korting voor het een en het andere... en die madam bleef maar opnoemen. Eens in de lift werd ze geconfronteerd met het eerste probleem : die lift aanvaarde niet dat je 32 drukte.. Had ze echter goed opgelet, had ze gehoord dat ze haar sleutel in de sleuf van de lift dient te steken om op verdiepen 32 en 33 te geraken. Uiteindelijk is dat dan toch gelukt en is ze tot op haar kamer geraakt. En wat voor een kamer is het : A room with a view....

Enkele minuten later is hare frank dan toch gevallen en heeft ze snel naar de klantenservice gebeld : hoe moeten we met 2 van een onbijtvoucher voor 1 person eten? Mag Steven dan niet gratis ontbijten of hoe moet ze dat begrijpen. De vriendelijk dame heeft toen uitgelegd dat Sandra Steven gewoon moest meebrengen en dat het automatisch oké was. Voor dat kleine foutje kan je toch geen nieuw kaartje schrijven. Enfin we zullen wel zien morgen vroeg of Steven eten krijgt of niet.

Eenmaal alles georganiseerd zoals het moest en dus ruimte gecreëerd in de al grote kamer, zijn we nog even de stad in getrokken. ale, tot aan de apple store gewandeld :-) Daar hebben we even geneusd was ze allemaal hadden en toen bleek dat er geen verrassingen waren, zijn we maar terug gekeerd op onze stappen en rustig naar het hotel terug gekeerd. Een ding is zeker : Steven begrijpt nu, na de auto-uitstap vannamiddag en de 'leute' op de hoofdstraat bij valavond, wel waarom Sandra een hotel dicht tegen het congres centrum wou en niet meer ver wou wandelen na de vele lezingen of na een avondje genieten van de extraatjes.

Eenmaal in het hotel zijn we nog even aan bekijken wat die 'club' betekende op het 6de verdiep en Steven was overtuigd dat Sandra hier wel een week rustig zou kunnen genieten en leven. Daar er nog enkel pousse-cafés voorradig waren en geen van beide daar zin in had, hebben we een Cola Light gedronken en dan naar de kamer afgezakt. Steven heeft dan zijn spieren wat laten ontspannen in een warm/heet bad, terwijl Sandra wat op het web surfte en met enkele collega's van het werk chatte.


Plots bleek het na elven te zijn en was het dus de hoogste tijd om de fabeltjes krant te spelen ... ' Snaveltjes toe, oogjes dicht, .....'
Slaapwel lieve bloglezers,

Zaza en Tis

Dag 8: nog eens op handen en voeten

Dag Lieve lezertjes overal terwereld,...

Misschien vragen jullie je af hoe zit er zo'n typische dag uit. Wel laten we dat eens proberen uit de doeken te doen : We worden steeds wakker zonder wekker en meestal is dat rond 7u. Maar in plaats van direct in gang te schieten, doen we op ons luie gemakje waar we zin in hebbeb. Voor Sandra is dat aan de blog verder schrijven, zodat jullie zo snel mogelijk te weten komen wat we hier allemaal uitsteken; Steven surft soms, lees de krant op andere momenten, leest soms een blog na -- ja ja.. de 4eye principe geld hier ook :-) -- of droomt nog wat verder. Na 8 begint dan de eerste zich effect klaar te maken en kan nadien de andere beginnen aansporen tot hetzelfde ritueel. Dan pakken we alles al in en gaan we ontbijten als het hotel die mogelijkheid voorziet. Nadien snel nog een tandenpoets en plaspauze, uitchecken en weg zijn we.

Ook voor de avond hebben we een patroon. Het tijdstip dat we in een hotel toekomen verschilt tamelijk van dag tot dag, maar voor de rest is het het volgende ritueel : Sandra checkt in, terwijl Steven de wagen op een 'goede' plaats parkeert. Eens Sandra de sleutel van de kamer heeft, worden de bagage en fotozakken uit de auto gehaald en wordt de valiezen zo gelegd dat ze open kunnen zonder elkaar te storen. Dan wordt even de mail gecheckt en dan wordt er overlegd ... 'wat gaan we nu nog doen? wat gaan we eten?...' Eens gaan eten en terug op de kamer begint Sandra met de laptop op te starten en de foto's van de kaartjes af te halen. Als ze veel zin heeft schrijft ze dan verder aan de blog; Steven daarentegen surft wat, leest de krant nog wat verder, kijkt wat tv en beantwoordt de vele domme vragen die Sandra stelt over waar was dit of dat nu al weer, hoe noemde dat,..... Daar Steven voorlopig het autorijden op zich neemt, heeft Sandra hem VOORLOPIG vrijgesteld van andere taken. Tot zover onze typische dag indeling..... Laten we nu maar eens vertellen wat we vandaag allemaal uitstaken.



Deze ochtend hebben we geen ontbijt in het hotel, dus checkten we uit en dachten we toen na. Steven had wel eens zin in een Starbucks ontbijt... dus hij reed tot daar en we namen daar en Turkey-delight-ontbijt-sandwich met een cafe latte erbij. mmmmm, dat heeft dus werkelijk gesmaakt. Nadien was het even moeiljk want welke richting moeten we nu uit rijden om tot aan Pinnacles National Monument te geraken. Er zijn immers 2 delen en vorige maal deel we de Oostkant, dus deze keer wouden we de Westkant doen. Onze lieve TomTom vond er geen enkele en het adres dat Sandra vond was volgens Steven aan de Oostkant. Sandra zocht nog wat verder en vertelde wat de wegbeschrijving diende te zijn. Terwijl Steven die al volgde, zorgde Sandra dat TomTom uiteindelijk ook naar daar wou rijden en zo kun Sandra zich terug concentreren om het belangrijkste : beestjes zoeken en dan ook fotografen. Twee keer moest Steven in alle vlucht stoppen. De ene keer had Sandra een groepje herten gezien. De tweede keer omdat ze een arend had gezien en die wou op foto vast leggen.

Eens in Pinnacles toonden we onze National Parks kaart die nog tot eind oktober geldig was en kregen we wat basis uitleg. Er zijn 3 wandelingen, 2 kan je met elkaar combineren en de 3de is een voor gevorderden. Nu Steven had al wat gepiepeloerd en wou enkel die 2 doen, want de derde ws een pure klim de berg op.
We hadden onze auto op een van de parkeerplaatsten aan de start van het parkoer geparkeerd, extra water in onze zakken bijstoken want die mevrouw zei dat het echt wel nodig was. ... en weg waren wij. De eerste kilometer ging lichtjes op en neer en volgde de rivierbedding. Nadien kregen we de keuze : Caves of Cliff (de grot of de klif) We besloten eerst de grot te doen en nadien via de klif - wandeling 2 - terug te komen. Voor we aan de grot aankwamen, dienden we nog wat meer te klimmen en te dalen en begon het smaller te worden. Eens in de grot was het duidelijk waarom we een licht nodig hadden. Het was niet echt een grot waar je doorwandelde, maar een waar je door klauterde en dient te zorgen dat je nergens bleef hangen. Super leuk maar super vermoeiend. Eens we de kleine kilometer geklauterd hadden, zagen we terug licht in de duisternis en dienden we nog enkel een grote rots door te steken en we waren buiten.



Uiteindelijk stonden we beide buiten doorweekt in het zweet en met spieren die lieten voelen dat het de eerste keer was in weken dat ze nog eens wat moesten zwoegen.. En dan dienden we nog de heuvel op want we zaten nu op het diepste punt van de omgeving. De klifwandeling was leuk en ook al was het op sommige plaatsen verschikkelijk warm, we waren blij met de uitdaging. Tegen 2en waren we terug aan de auto en besloten we eten wat te knabbelen en wat frisdrank te drinken.

Nadien ging het in een vlotte beweging naar Santa Cruz waar we incheckten in het hotel dat vorige keer pas was geopend toen we aankwamen. Deze keer gaan we proberen ook de auto niet achterwaarts tegen een van de pilaren te laten bollen. Daar we een weekje aan het reizen waren, was het ook nodig om de kleding eens te wassen en dus we vroegen of er een wasmachine en droogkast in het hotel waren. Er waren er dus geen maar de dame was wel zo vriendelijk om de wegbeschrijving naar de lokale wasserette te geven.

Na de kleding gewassen en gedroogt te hebben , zijn we nog snel iets gaan eten in de locale brouwerij die juist naast de wasserette gelegen was. We moeten zeggen die van Monterey was veel beter en had meer keuze van bieren.

Eenmaal terug op de kamer en de was proper in de valiezen gestopt was het blog en tv-avond. We bleven niet te lang op want we waren beide moe en wouden fris aan de laatste dag uitstap beginnen…

Dus.. slaapwel lieve lezers en tot morgen

Dag 7: Koninklijke dag

Goede morgen lieve Lezers van deze blog,

Deze ochtend werden we wakker van het ruisen van de zee. Hoe kan dat? Wel, we hadden het kleine venstertje een beetje laten openstaan om zo toch iets te kunnen genieten van de super locatie. De mist leek heel de nacht van de partij geweest te zijn en nu zag je dat hij langzaam begon op te trekken. Zouden we dan toch terug een mooi en warme dag krijgen, want de de weerberichten .. die zijn totaal fout : het zou momenteel al tegen de 20 graden moeten zijn en het zou tegen de middag moeten flirten met de 30. Daar geloofde ik dus geen jota van. En beide hebben gelijk. Aan de kust blijft het koud en grijs. 3 kilometer landinwaarts, achter de eerste heuvels, is de mist verdwenen en is het schitterend weer.

We stonden langzaam op en gingen van het bed … naar de zetels die zo gepositioneerd stonden dat je een mooi zicht had op zee. Sandra startte de laptop op voor haar dagelijks portie blog schrijven en Steven ging wat surfen op zijn iPad. Maar tja, wat zouden we doen met het ontbijt? Als we tot het restaurant wandelden, was de kans heel groot dat het vol ging zitten met die Corvette eigenaars. En blijkbaar had het hotel een ‘free’ roomservice policy. Dus waarom zouden we ons moe maken als het ontbijt tot bij ons kon geraken. Steven belde naar het restaurant voor het ontbijt en de wachttijd bedroeg 20 minuten. We hadden dus duidelijk een goede beslissing genomen met rusting in onze zetel te blijven wachten. Steven ging zich snel douchen voor het ontbijt, Sandra na het ontbijt… een kwestie van het rustig aan te kunnen doen. Het ontbijt was copieus maar wel lekker en met zicht op de oceaan… het heeft wel iets ;-)




Na het uitchecken keerden we even op onze stappen van gisteren terug. Gisteren was het weer zo slecht geweest dat geen van beide uit de auto wou komen. Dus dienden we dat deze ochtend te doen. Alles was getimed, want we hadden om 12u een afspraak in Hearst Castle. Maar voordien wou Sandra toch nog even gaan piepeloeren bij de Elephant seals (= Zeeolifant). Als we het vergelijken met de zeehonden die we 2 jaar geleden zagen op dat ene eiland – Ano Nuevo - dan is dit tweemaal niets. En Steven heeft haar weer moeten wegtrekken bij die beesten… De auto werd zelfs tot aan de fotospot gereden zodat ze zolang mogelijk kon genieten en foto’s voor de thuisblijvers schieten.

Hearst Castle is een Californisch staatspark en is eigenlijk niets anders dan een extravagant landhuis opgetrokken door de krantenbaas Hearst. Het ‘kleine’ landhuis bestaat uit 4 hoofdgebouwen en is zo’n 8500 m2 groot… Alles begon toen hij bij Julia Morgan in 1915 binnen stapte. Zij was de eerste vrouwelijke architect en had een combinatie van drie specifieke vakgebieden : Amerikaanse architectuur, Europese architectuur en betonbouw. Vooral dat laatste is uiteindelijk heel belangrijk gebleken. Van alle gebouwen die van haar hand zijn, hebben ze allen de grote aardbevingen (1906,1989,2005) overleefd. Maar genoeg daar over en terug naar het verhaal.



Hearst kwam bij Julia toe met de woorden: “I would like to build something upon the hill at San Simeon. I get tired of going up there and camping in tents. I'm getting a little too old for that. I'd like to get something that would be a little more comfortable” (“Ik zou graag iets tegen de heuvel van San Simeon bouwen. Ik ben het beu op naar daar te gaan en te moeten slapen in een tent. Ik word een beetje te oud. Graag zou ik iets hebben met een klein beetje meer comfort”.) Hij lijkt wel een ruimte betekenis van comfort te hebben. Want tegen de tijd dat ze begonnen te bouwen in 1919, was het al een groot geheel geworden.

Het hoofdgebouw was we bezochten – want voor elk deel van het complex moet je ene aparte ingang betalen. Het is het grootste gebouw en lijkt voor buitenstaanders niets anders dan een 16e eeuwse Spaanse kathedraal. Alleen was het de woonst van mijnheer Hearst die buiten hard te werken, zijn tijd gebruikte om antiek bijeen te kopen en zijn architecte diende dat dan maar te verwerken in de gebouw.



Zo kun je bv. de toegangsdeur van een kerk als deur terugvinden, enkele wandtapijten van onze Vlaamse groten, kerkstoelen om de muren te versieren uit de 15de eeuw en - toen die niet voldoende waren - uit de 16de eeuw, een houten plafond van die tijd dat net iets te klein was voor de zaal en waar de architect dan maar wat namaak bijgooide zonder het laten op te vallen. Naast deze verzamelobsessie had hij nog een andere : hij had zijn eigen zoo met alle mogelijke wilde dieren die vrij over de ranch konden lopen. Wanneer het financieel wat minder ging, moest hij wel besparen. Buiten de giraffen, de reeën, de zebra's en nog wat ‘normale’ dieren zijn alle dieren ergens ander ondergebracht in publieke zoo's.





De tour nam zo’n 2u in beslag en dat was voor ons eigenlijk meer dan voldoende. Nadien mocht je nog zolang je wou in de tuin rondwandelen. Dat deden we dan, want er was nog veel te ontdekken. Daar het weer daar normaal gezien altijd goed is, werd ook een buitenzwembad gebouwd … en voor die enkele maanden met slecht weer… een binnenzwembad. Beide zwembaden zijn super mooi en nog steeds in uitmuntende kwaliteit.




Nadat we uitgekeken waren en vooral de kaartjes vol waren name we de bus terug naar beneden. Het kasteeltje ligt immers vanboven op de heuvel, terwijl de parking en alle faciliteiten beneden liggen.

We overlegden wat we nog gingen doen… De mist was nog steeds niet helemaal weggetrokken, dus naar een vogelreservaat rijden ging niet veel met zich meebrengen. We besloten dan maar om de kortste route naar het hotel te kiezen en eens een dagje vroeg te stoppen met rijden. Na het inchecken en een uurtje blogschrijven, kregen we wat honger en zijn we snel in buurt iets gaan snacken. Sandra kreeg nog haar Café Decaf Latte van de dag en dan kon ze volle snelheid nog wat blogs afwerken – waarvan jullie waarschijnlijk het resultaat al gelezen hebben.

Na 10u vonden we het tijd om wat te slapen en deden we de laptop en iPad uit, deden we onze oogjes toe met de woorden “tot morgen lieve lezertjes”

Zaza & Tis

Ps. Sandra is nu super content... want ze is bijgeraakt bij het blogschrijven

Dag 6: The Trip goes South

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Na een lekker ontbijt en een goeie Starbucks koffie voor de road, beginnen we aan een ritje langs de kust. Vandaag gaan we zo dicht mogelijk bij de kust blijven rijden en dus kwamen we in contact met de 17mile drive. Is eigenlijk een privebaan maar mits een 10$ te betalen mag je mee genieten ven de schoonheid van het schiereiland. Samen met de zeer zonnige dag en een lekker warme temperatuur, kan je enkel genieten van wat de natuur te bieden heeft …

Na enkele kilometers langs de kust en even een stukje in het binnenland, zei Sandra plots dat de auto moest stoppen en ze sprong uit de wagen. Ze wandelde recht op doel af… tot er een auto naast haar komt gereden. “wat ben jij van plan mevrouw”, “wel, er is een mooi wilde vogel in die boom en ik ging die gewoon even trekken”… “Mevrouw, je staat op een van golfclub. Een club waar jij zeker geen lid van bent en ik wel.. En dus wil ik dat jij nu direct terug naar de wagen gaat en vertrekt”. Sandra heeft dus geen roofvogel mogen trekken en heeft een een uurke zitten bokken in de wagen.. Want ze vond het niet kunnen… Diene roofvogel was toch ook geen lid, dus waarom mocht ze diene nu niet trekken.

Wat bleek nu, Sandra had zich op een van de zijstraatjes van een van de bekendste (en duurste) golfbanen van de wereld begeven : Cypress Point (zie Amerika, najaar 1994). En die rijke golfers hebben liever niet dat een gewone mens weet wat er allemaal gebeurd. Even later draaide de baan zich terug langs de kust en stopten we aan het uitkijkpunt Lone Cypress. Zoals de naam al doet vermoeden staat er een Cipres helemaal eenzaam op een klein eilandje juist voor de kust… Magisch mooi.



Even later kwamen we aan de Bixby Creek Bridge, de toegangspoort tot het wildere gedeelte van Route One. De brug werd in 1932 gebouwd en was toen de langste betonnen brug ter wereld. De oude kustweg volgt de rand van de rivier om bij Andrew Molera State Park weer aan te sluiten op Route One.



Iets verder passeerden we Big Sur (naar El Pais Grande del Sur: het grote stuk ten zuiden van Carmel), de beboste vallei van de Big Sur River. De naam Big Sur wordt gebruikt voor het hele stuk kust tussen Point Sur Lighthouse en Hearst Castle. Van de hele westkust van de Verenigde Staten die eigenlijk overal de moeite waard is, vormt dit wel het spectaculairste gedeelte, met de bergen die meer dan vijftienhonderd meter uit zee rijzen, waarin de weg lijkt uitgekerfd.

Hoe meer we naar het zuiden reden, hoe meer mist er opkwam. De vuurtoren en zijn schiereiland kregen iets spookachtigs met de mist .. En de mist bleef verder opzetten en verdreef zowel de warmte als de zon. Op minder dan 10 minuten daalde de temperatuur van een dikke 20 naar een mager 8 graden.. En hoe verder we reden, hoe minder we nog zin hadden om ons nog buiten te begeven.. We reden dan ook maar gewoon tot aan het hotel.



Toen we het hotel boekte, bleken er niet veel keuze mogelijkheden meer te zijn. Je kon een kamer dicht tegen de oceaan hebben of gewoon geen kamer. En nu wisten we ook waarom ..de Best Western leek wel een garage van allemaal Corvettes te hebben. Blijkbaar was de Amerikaanse club van Corvette eigenaars daar neergestreken om zoals wij naar Hearst Castle te gaan kijken.

En dat ze met velen waren dat was duidelijk… Het restaurant zat vol en wie echt iets wou eten moest een dikke 30 min willen wachten. En dat was nu net wat Sandra niet wou doen, dus staken we de straat over en gingen we in de sportbar opzoek naar eten. Wij kregen nog tamelijk vlotjes eten, terwijl mensen die zo’n 10min later binnen kwamen te horen kregen dat ze naar het restaurant van de sportsbar moesten gaan, want dat door de drukte de bar geen eten meer serveerde.

Eens terug op de kamer, hebben we nog snel de kaartjes van de foto's gekopieerd alvorens we de oogjes toe deden.. .Ja vandaag kruipen we extra vroeg in bed.. .DE mist heeft ons beide doodop gemaakt.

Dus… Slaapwel wel Lieve lezertjes….

Zaza & Tis

PS. Going South.
Betekenis 1) in zuidelijke richting gaan;
Betekenis 2) de mist ingaan, om zeep gaan;