Dag 26 - matten oprollen

Hey,

We zijn eens niet wakker geworden van de krant deze ochtend. Vorige nachten kregen tussen 3 en 4 telkens een krant tegen de deur gesmeten. Deze keer dus niet... want ze waren dat hier vergeten. Maar ale... wie wil er nu nog iets horen over de verkiezingen ;-)

Het weer weet blijkbaar al dat we ver vertrekken en begint al maar te treuren. We besluiten dan ook maar het wat rustiger te doen. We ontbijten in het hotel ... Sandra is heel content want ze had net zin op fruit, dus besluit ze fruit te eten tot het haar oren uitkomt.

Ook al hebben we tijdens het verlof niet echt gewinkeld, we vrezen dat de bagage wel eens te veel zal wegen dus we besluiten onze valiezen al deze ochtend te pakken. In het hotel hebben ze enkel een kapotte weegschaal, dus gaan we een favoriete truck van Sandra toepassen ;-) We vullen de valiezen een eerste keer : ze zijn nog niet half gevuld en alles heeft een plaatsje ... dat ziet er goed uit. Rond de middag trekken we naar het shopping center, eten daar snel iets en gaan op weegschaal jacht. Rara ... het zijn solden en bij Sears vinden we er een die makkelijk lijkt. Terug in het hotel blijkt dat de ene valies juist het max gewicht heeft en de andere er ongeveer 1 kg bovenzit. Dat is niet zo slecht voor de eerste keer vinden we zelf. We herpakken een beetje en duwen nog wat bij de handbagage tot we beide akkoord zijn. Mission done... en dus kan de weegschaal mooi ingepakt (want dat was het criteria bij de aankoop) terug naar Sears met de melding 'toch niet nodig en graag ons geld terug'.

De rest van de namiddag 'genieten' we nog van onze te warme kamer (waarvan de airco constant staat te draaien) en houden we ons nuttig bezig met... het bijschijven in deze blog.

Sandra is natuulijk weer wat ongerust over de timing van morgen en is als afleiding al bij de deskboy gaan informeren naar de shuttle en hoe we na het droppen van de auto in de city terug aan het hotel geraken. Nu ze dat ook weet, kan ze volop genieten van de SU football dat live wordt uitgezonden.

Sandra en Steven

Dag 25 - going south

Ai... nu wordt het menens, we zijn in de laatste rechte lijn. Vandaag stond er maar een ding op het agenda : Rijden met een grote R.

Om de dag goed te starten zijn we Denny's gaan ontbijten. Dit stukje trip nam Steven voor zijn rekening want Sandra was nog niet goed wakker. Daar we op een dik uur van de grens waren mocht Sandra rijden. Zij had immers de boze mannen al 3 maal te woord gestaan en telkens werden we sneller losgelaten. De vierde werd een absoluut record : na slecht twee eenvoudige vragen mochten we onze reis verder zetten.

Tweede uitdaging van de dag was zo weinig mogelijk tol. Steven had gisteren zijn huiswerk goed gemaakt en stelde voor onze vertrouwde Eva eens niet te volgen. Daar Eva (onze gps dame) niet alle Staten in haar geheugen had, kon ze ons dus ook niet de weg - die Steven wou - tonen via Pennsylvania en New Jersey. Dus werd Eva het zwijgen opgelegd en ging Steven gpske spelen.

Na 2/3 van de trip, een paar zware regenbuien en een snelle maaltijd voor auto en passagiers, vond Sandra dat ze genoeg had gereden. Steven nam dus maar het stuur over en nog geen twee mijl verder was er al iemand in dromenland.

Na enig tijd begon Eva plots terug wegen te tonen en dus kreeg de Lonely driver Eva als gesprekspartner.

Op zo'n 5 mijl voor de George Washington bridge is Sandra wakker geworden. Net op tijd, want voor de brug moet je betalen en vanaf dan is het steeds druk. Vandaag bleek het dus niet anders te zijn en na een dik uur bumperen zijn we aan het hotel geraakt.

Uitdaging 3 : geduldig wachten ... om te mogen inchecken. Maar dan ken je Sandra niet ;-) Na een kort vraagje aan de bellboy gaat ze naar de zijkant van de balie en binnen de 2 minuten is madame ingechecked. De andere 20 koppels stonden nog steeds op hun zelfde plaats... Maar dat was nog niet alles hoor. Bij de sleutel zat er een coupon van 20% korting op het restaurant en 1 gratis cocktail... Je raadt het vervolg waarschijnlijk al .... 'is dat maar voor een persoon?' En ja hoor... na een kort gemor kreeg ze een tweede coupon.

Lekkere ice teas zijn het zeker, maar hoe de keuken van het restaurant is, kunnen we niet zeggen, want als je na 15 minuten aan het bord 'wait here to be seated' nog steeds wacht dan hoeft het voor ons niet meer. We zijn dan maar onze auto ingesprongen en zijn aan de mall iets gaan eten.

Sandra en Steven

Dag 24 - honderd en zeven, honderd en acht, ...

honderd en negen

Ah, oei, er is iemand aan het lezen.

We zijn dus bezig om de eilanden te tellen in de Thousand Islands. De toeristische dienst beweert wel dat het er zoveel zijn, maar kunnen we die wel vertrouwen?

Vandaag zijn we dus in Kingston Ontario - en niet Jamaica man. Het weer is nog altijd prachtig. De laatste dag van deze zomer belooft de weerman van dienst. Het is nog redelijk rustig in de stad - de homecomers worden pas deze avond echt verwacht. We zijn snel door het stadscentrum gewandeld. De geschiedenis van Kingston is in feite eenvoudig. Eerst was het een belangrijk militair bolwerk ter verdediging van Upper Canada (het engelssprekend deel van Canada) tegen de Amerikanen. Vervolgens werd het de eerste hoofdstad (tot spijt van Montreal en Quebec) en daarna werd alles een beetje stil - geen gevechten meer met de Amerikanen en geen politieke gevechten in het parlement. Er kwamen wel een grote universiteit (Queens) en de militaire school.

Op de middag trekken we naar de plaatselijke Unesco attractie, Fort Henry. Ooit gebouwd door de Engelsen ter verdediging van de Royal Navy scheepswerf en de toegang tot het rivier- en kanaalstelsel ten noorden van Kingston. Het fort heeft echter nooit een schot gelost want na de oorlog van 1812 is er niet meer (militair) gevochten tussen de VS en Engeland.

We volgen een rondleiding door de verschillende delen van het fort. Het leven van een gewone militair was toen niet echt gemakkelijk. Voor het minste kreeg je straf. Het eten was slecht, plezier was er niet en teveel bier bracht je ook in het cachot. Voor de officieren was het al niet veel beter want die moesten toen zelfs betalen om officier te kunnen worden. Jakkes. En omdat er nooit echt een dreiging was van oorlog, was er ook niets te doen. Ok, rondjes lopen en kanonen kuisen.

Op de middag krijgen we dan een korte dril op een klein kanon. Leuk om aan te zien. Echt Brits, stijf, afgemeten. De natte droom van elke sergeant-majoor. En de knal is serieus luid. Om wakker van te worden. In de namiddag wordt ook nog een dril met authentieke wapens gegevens. Dat knalt ook nog goed.

Oorspronkelijk gingen we in de namiddag een cruise doen door de duizend eilanden, maar omdat er vandaag speciaal ook een dinner-cruise is, hebben we daar voor gekozen. We vertrekken pas om 5 uur en we hebben dus tijd genoeg om onze kleren uit te trekken en een beetje rond te plonsen in het zwembad van het hotel.

's Avonds worden we verwacht in de avond. De boot is speciaal ingelegd voor een feestje van de universiteit en met een viertal koppels zitten we aan de niet-unief kant. Er blijkt ook een discobar aan boort te zijn. Dat belooft.

Toet, toet, de boot is weg. Na enkele minuten zitten we al midden in de natuur. Een aantal eilanden zijn ondertussen nationaal park geworden maar het merendeel wordt gewoon bewoond. En Sandra is heel content want er is nogal wat gevogelte rond de boot te zien. Kunnen we ook nog eens de telelens uittesten.

Maar mooie liedjes duren niet lang. De zon begint al snel naar de horizon te zakken en dan is het uit met vogeltjes kijken. De zonsondergang is heel mooi maar komt voor ons wat te vroeg dus.

Op de boot zijn we ondertussen aan het dessert toe. En de ambiance stijgt. De DJ is een volleerd acteut. Hij zingt, speelt gitaar, beheert een PC en bekleedt zich met de nodige attributen, afhankelijk van het aangevraagd liedje - Elvis, Bono, Elton, ... We hebben Bobbejaan Schoepe maar niet aangevraagd (Zie ik de lichtjes op de ScheldeSaint Lawrence).

Zo, we zijn intussen veilig aan wal geraakt en kunnen nu onze roes gaan uitslapen. Morgen wordt een lange dag.

Sandra en Steven

Dag 23 - naar de duizend eilanden

Hallo,

vandaag trekken we verder naar het westen, naar de eerste hoofdstad van Canada, Kingston. En dat is dus niet het zelfde als Kingston, Jamaica!

Maar eerst nog de ochtend doorworstelen. We zitten dan namelijk nog steeds in Toronto. Met de wandeling van gisteren nog in de benen, besluiten we de metro te nemen. Een dure affaire. Een ticket kost 2,75 CND ongeveer 2 Euro, onafhankelijk van de afstand en maar voor een rit geldig. Hier is er blijkbaar geen Steve Alles Gratis Stevaert aan de macht.

We rijden tot down-town en wandelen rond in het lokale Manhattan. Zo verdwalen we tot in de ondergrondse stad, goed te vergelijken met deze in Montreal. Toronto beweert de grootste te hebben ... Montreal ook. Net Vlamingen en Walen hier zou je zeggen.

Op de middag lopen we nog langs Hardrock Cafe om onze traditionele shooter te kopen en iets kleins te eten. We hebben onze ijsthee nog maar net gekregen of een politiewagen stopt met veel kabaal op het plein voor onze tafel. Een deel van het terras moet dadelijk ontruimd worden! We have a security situation!. Blijkbaar ligt er een verdacht pakje onder een van de bankjes op het plein. Ondertussen geeft een lokale band op nog geen 50 meter een gratis concert met een honderdtal toehoorders. Niet echt logisch dus. Een andere politieman komt ons vriendelijk aanraden om toch maar van het terras te verdwijnen. En wij kunnen goed luisteren ... wanneer we willen. Na een tiental minuten drukdoenerij van de jonge agentjes komt een oudere sergeant ter plaatse. Hij werpt een paar blikken op het pakje, neemt een mes, snijd het stukje bij beetje open en ... kiepert de inhoud in de dichtstbijzijnde vuilbak. Het was vergeten eten ...

Na deze prachtige vertoning zijn we klaar om terug te gaan naar het hotel en onze rit naar Kingston te beginnen. Bijna driehonderd kilometer autostrade, dat wordt spannend!

Tegen valavond komen we aan met alweer het benzinealarm aan en geen tankstation in de buurt! Mag Sandra eindelijk duwen? Come and watch this space tomorrow.

Sandra en Steven

Dag 22 - het begin van het einde

Hallo,

een nogal depri titel zou je kunnen zeggen.

Wel het is nu woensdag en we zijn dus bezig aan de laatste week van ons verlof. Dat zegt ook de GPS want die wees het grootste deel van de dag naar het oosten. En ook onze pakje hotelreservaties begint dunnetjes te worden.

Vanmorgen hebben we nog wat genoten van de frisse koelte en locale regenbui van de watervallen.

En dan op naar Toronto, de grootste stad van Canada. We kiezen voor de snelle rit via de QEW, de Queen Elizabeth Way.

Op weg naar het hotel rijden we door een oude wijk met Indische, Chinese en Arabische geschriften. Toronto is blijkbaar een multiculturele smeltkroes. Sommige zijstraten zien er netjes uit met mooie bomen. Andere straten zien er uit als een wijk in Engeland. Vervallen en dichtgetimmerde huizen hadden we niet verwacht.

Het hotel zelf zit gelukkig in de universiteitswijk. De kamer is nog niet klaar en dus kunnen we dadelijk opzoek naar eten voor de maag of voor het hoofd... We kiezen voor het tweede ttz voor de "Shop and dine tour" (geen paniek, de kredietkaarten bleven achter slot en grendel), een hop-on hop-off tour door het centrale deel van Toronto. Binnen de vijf minuten waren we opgepikt door een klein busje dat ons dadelijk naar de dichtsbije tourbus voerde - een schitterend en origineel idee. Zo zien we zelfs een deel van Toronto dat de andere toeristen niet zo snel zien.

Toronto zelf heeft blijkbaar veel verschillende gezichten. Sinds een aantal jaar wordt er druk gebouwd in het meer zelf (inderdaad Toronto ligt op de oever van het Ontario meer). Grote hoogbouw en heel duur dus. En nu de oever volgebouwd is, begint men met een enorm, oud rangeerterrein want de bijhorende industrie is toch al lang verdwenen (naar China).

Maar een keer buiten het centraal vierkant (de metro) zijn de huizen meestal heel wat lager. En omdat geen enkel huis ouder dan 1940 mag afgebroken worden, blijft er toch ook veel laagbouw. Onze tourgids is een wandelende encyclopedie van de woningprijzen. Blijkt dat zelfs Brussel toch nog niet zo duur is. - hadden onze appartementen ook maar in Toronto gelegen -

En plots staan we in de file. Er wordt blijkbaar een film opgenomen, een sequal van de X-men. Tot recent werden er bijna evenveel films of tv-series opgenomen in Canada en vooral Toronto als in Hollywood of New York.

De bus ploetert zich verder een weg door de avondspits. Omdat iedereen glijdende uren heeft, begint die in de praktijk al rond 3 uur. We komen dan toch voorbij Casa Loma, het huis van wijlen Lord Pellatt. Een self-made man, die een enorm fortuin vergaarde met o.a. waterkrachtcentrales maar uiteindelijk op korte tijd alles verloor en stierf in het achterkamertje van zijn chauffeur.

Na de toer van de stad, gaan we op weg naar de toren van de stad, de CN Tower. Gisteren hadden we het diner al op grote hoogte genoten. Vandaag doen we er nog enkele metertjes bij, het restaurant 360 ligt op 350 meter hoogte. Sante.

Omdat het nog altijd prachtig weer is hier in Ontario, besluiten we het teveel aan calorien kwijt te spelen door te voet terug te wandelen door downtown.

There you go. Tijd voor het bedje. Tot morgen.

Sandra en Steven

Dag 21 - nat, natter, Niagara

Hallo,

de tweede dag aan Niagara. Maar geen paniek, de titel slaat niet op het weer. Integendeel, 's morgens komt de zon al piepen in de kamer en er is geen wolkje aan de lucht.

Er is enkel maar een zeer lokale regenbui ... dat is de waterpluim die terug uit de lucht valt. De straten rondom het hotel zal allemaal kletsnet. Hoe zou dat hier in de winter dan wel zijn? Overuren voor de ambulanciers?

Na het ontbijt, wandelen we naar benenden tot aan de funiculair. Dit spaart alweer een kilometer lopen. Ondertussen hebben we al een mooi zicht op de waterval.

Behind the Falls
We beginnen de dag met een bezoek "behind the falls". Via tunnels loop je er tot onder/achter de waterval. Op het observatiedek kan je al lekker nat worden en eenmaal onder de waterval voel je echt de kracht van de tonnen water die hier elke second doorstromen. Probeer daar maar eens een foto van te maken!


Maid of the Mist
Na de eerste douche van de dag (ondanks onze super-modieuze gele regenovergooier), gaan we buiten een beetje opdrogen. De wind blaast vandaag uit het zuidoosten. Dus moet je een kleine halve kilometer ver gaan voor je uit de "lokale regenbui" van de waterval bent.

Aan de voet van de American Falls
We wandelen dan verder tot aan het vertrekpunt van de Maid of the Mist. Hier kan je met de boot tot quasi in de waterval varen. Gegarandeerd nat dus, net wat je als kind altijd wou en nooit mocht ... of je nu in het geel of het blauw gekleed bent (de kleur van de gratis regenjassen). Na zoveel nat, is het tijd om wat te genieten van de zon. Nu de wind gaan liggen is, is het snel meer dan 25 graden. En als het te warm is kan je nog altijd terug naar de waterval voor een reuzedouche!

Zicht vanuit de lucht
Voor het diner kiezen we voor een typische toeristenattractie: het restaurant boven in de Skylon tower. Je eet op meer dan 200 meter hoogte en maakt een volledige ronde van de toren in een uur tijd. Het zicht op de watervallen is prachtig (en het zicht op sommige tafels is komisch!)


Zo dat was het dan. Nu nog snel een handdoek nemen om het laatste nat of te kuisen en tot morgen.

Sandra en Steven.

Dag 20 - going West

Hallo,

vandaag gaan we naar het Westen en terug naar Canada.

De weerman heeft prachtig weer beloofd tot het einde van de week. Spijtig, maar de weergoden luisteren niet naar de weerman. In plaats daarvan krijgen we een miezerige regen en vuilgrijze lucht. En voor een keer niet wegens een orkaan.

Snel op weg dus naar Niagara. Het weer blijft Belgisch (nat en grijs dus). Laten we een kat een kat noemen, het Amerikaans Niagara valt in feite tegen.

Okay, de American Falls zijn niet zo indrukwekkend als de Canadese Horseshoe. Maar van zodra je de stad binnenrijdt probeert men je geld uit je zak te kloppen. Het visitor center lijkt zo ontsnapt uit een Franse kustplaats. Chaotisch, vol met verkopers van alle mogelijke prutsen en prullen en sanitaire ruimtes die alles behalve sanitair in orde waren.


Allez, genoeg gezaagd, op naar de watervallen. Het weer is een beetje opgeklaard. We gaan met de lift tot aan de voet van de American Falls. We worden nat. Terug naar boven met de lift. Hier hebben we al een beter zicht op de watervallen. En we gaan ook nog eens langs op Goat Island kijken, het eiland tussen de twee watervallen.

Dus niet lang meer wachten. Op naar Canada. Als een laatste voorbeeld van "give me your money", je moet zelfs betalen om de grens naar Canada over te steken (kunnen wij toch niet aan doen dat ze een rivier kiezen als grens en dus een brug moeten leggen.)

Wanneer alles in het hotel in orde is, is het al donker. Eerst een beetje eten en dan een beetje langs de oever lopen.
De American Falls bij nacht.
De Horseshoe Falls bij nacht.

Zo tot morgen dan weer.

Sandra en Steven

Dag 19 - the Name of the Game

is Football. American Football!

Vandaag is het de belangrijkste match van het seizoen - allez toch van het begin van het seizoen - de Homecoming Game.

Maar het is nog lang geen half vier! Dus eerst de ochtend nog vertellen. Afspraak was om 11 uur voor de rondleiding over de campus. We konden voor de verandering eens uitslapen. Om elf staan we klaar bij het Alumni gebouw. Samen met een tiental andere oud-studenten wandelen we over de campus. Grappig is wel dat de gidsen het vaak moeilijk hebben want de gegidsten weten meer over de gebouwen dan de gidsen.

Na de rondleiding gaan we nog langs de kapel waar de 34 studenten herdacht worden die stierven bij de aanslag op de Panam vlucht boven Lockerbie. En dan kunnen we zelfs onze culturele bagage een beetje aandikken bij een tentoonstelling over Michelangelo bij het Arts Department.

Na een korte lunch wandelen we terug naar de Quad. Daar is een soort van Vlaamse kermis ondertussen op gang gekomen. Overal staan kleine standjes, een lokaal bandje speelt covers en de marching band oefent overwinningsdeuntjes. En iedereen is een beetje ongerust over het resultaat van de match.

Om drie gaan we dan dan de Carrier dome. Blijkbaar het vierde grootste overdekte universiteitsstadion. Security door en dan naar onze plaatsen. Wow! Daar mogen ze van het Sportpaleis eens komen naar kijken. Misschien moet Clouseau wel naar hier uitwijken. Moeten ze niet zovaak optreden voor Kerstmis.

Voor dit match begint, krijgen we eerst een optreden van de marching band, de cheerleaders en de turners. Allemaal indrukwekkend, wel geolied en heel Amerikaans. En het gebeurt niet zonder ongelukken. Een van de turners komt verkeerd op de grond terecht en wordt uiteindelijk per ambulance afgevoerd.

Vergeleken met Europese voetbal, is de Amerikaanse wel wat trager. Om de 7 a 8 minuten gaat er een rood mannetje op het veld staan. Dan ligt het spel stil. Niet omdat er iemand gewond is maar om reklame te kunnen uitzenden. We gaan hier niet beginnen de regels uit te leggen. Maar de hoofdbedoeling is om de bal over de achterste lijn van de tegenstander te krijgen (sic). En kijk Syracuse slaagt er in om bij het einde van het eerste kwartier (10 - 0) voor te staan. Maar in het tweede kwart lijkt er wel een andere ploeg op het veld te staan. Schrik om te lopen en schrik om klappen te krijgen (waar draag je anders een harnas voor?). De Huskies staan op (10 - 7). Derde kwart draait het spel terug om en Syracuse kan terug uitlopen. Het blijft bibberen tot uiteindelijk in het vierde kwart de stand op (30 - 21). HeHe, ze hebben het gehaald, de eerste overwinning.

En dat mag gevierd worden

Tot morgen

Sandra en Steven

Dag 18 - 'Cuse, I'm home.

Hallo,

eerste dag terug thuis. Wat is er allemaal verandert in 10 jaar? Vind ik de weg nog wel?

Eerste job vandaag: een programma vastkrijgen en zeker en vast tickets voor de voetbal van morgen.

In het Alumni huis is er een georganiseerde wanorde met mensen van verschillende leeftijd en afstudeerjaren die op zoek zijn naar de juiste inschrijvingstafel.

Voor Sandra is het dus de tafel van 1998. Ook al hebben we wat emails uitgewisseld, toch is niet alles in orde, maar enkele telefoontjes en minuten later loopt Sandra trots met batch en pin van '98 rond. Opdracht 1 volbracht.

Opdracht 2 - kaarten voor de voetbal - moet enkele uren wachten. Eerst een lunchafspraak met Jim Fawcett, Sandra's favoriete prof bij het Computer Science & Engineering departement.

Rond de unief zijn er nogal wat restaurants van Griekse of Midden-oosterse origine. We kiezen de King David.

In de namiddag beginnen we dan aan onze persoonlijke rondleiding waarbij Sandra tracht te herinneren wat er in '98 gebeuren en samen raden wat het nu zou kunnen zijn.

Aan de Dome (nee geen kerk maar een groot, overdekt stadion) halen we de kaartjes op voor de match van morgen tegen de Norteastern Huskies. Het team heeft dit seizoen nog niet gewonnen en het moet alles op alles zetten voor de Home-coming match!

En dan verder over de campus. Na een drankje, zijn we klaar voor de Homecoming Parade. Zo iets kennen we niet in Europa. Het lijkt wel een beetje op een karnavalstoet kwa sfeer. Alleen ... waar zijn de jongens? Het lijkt wel een optocht van een verpleegstersschool!

Na de optocht volgen dan nog enkele ceremonies op de "Quad", het centrale plein van de universiteit. De Marching Band, de Cheer Girls (tiens, hiet zijn wel jongens in de buurt!) voeren hun nummertjes op. Ook de Home-coming King en Queen worden gekozen. Iedereen is nu goed opgewarmd voor de Home-coming parties die op verschillende plaatsen opstarten.

Zo, dat was het voor vandaag. Tot morgen!

Sandra en Steven

Dag 17 - Borealis

Hallo allemaal,

Alvast een geruststelling voor de collega's, nee we lijden niet aan een bijzondere vorm van heimwee (die naar het Boreal gebouw). Al.... De titel slaat eerder op de verrassing vanmorgen toen we naar het ontbijt gingen. Het meer Placid lag te glinsteren in het zonlicht. Maar een frisse wind uit het noorden had de temperatuur wel zo'n 10 graden naar beneden gebracht.

Na het ontbijt stonden we voor een moeilijke keuze: wat langer blijven hangen in Lake Placid en dan via de snelweg naar Syracuse of langs de "Scenic Route" tot aan het Ontario meer rijden en zo naar Syracuse. We kozen voor het tweede - het zomerseizoen was al duidelijk voorbij in LP en iedereen was zich aan het voorbereiden voor het seizoen, de ski en apres-ski.

Er stonden ons dus meer dan 100 mijl te wachten langs kronkelende wegen (met de nodige wegenwerken natuurlijk). De vorige dagen hadden we al hier en daar verkleurde bomen kunnen zien, maar vandaag leek het echt wel te beginnen. Spijtig dat we nu al moeten vertrekken. Hopelijk krijgen we er volgende week nog te zien wanneer we langs hier naar New York terugrijden.

Via Watertown bereiken we uiteindelijk het Ontariomeer, het laagste grote meer. Het ligt stroomafwaarts van Niagara en ligt ondanks zijn naam meer op Amerikaans dan Canadees grondgebied. Vanaf hier nemen we de NY-3 naar het zuiden. We rijden verder tussen mais en aardappelvelden. Je zou bijna zeggen dat je in de Vlaanders bent, waren er niet al die grote Amerikaanse auto's.

En rond 4 uur is het dan zover, we zijn aangekomen in de buitenwijken van Syracuse. Sandra krijgt een kropje in de keel (of is dat een beginnede verkoudheid). We passeren de Mall (een grote steun voor Sandra geweest tijdens de weekends). En zo komen we uiteindelijk in downtown - een kruising van twee Interstates. Ze kennen hier wel iets van ruimtelijke planning.

Enfin, Sandra has finally come home!!!

TOt morgen,

Sandra en Steven

Dag 16 - Back to the US of A

Hallo,

omdat we rond 20 spetember in Syracuse, NY moeten zijn, gaan we vandaag een eerste keer terug over de grens met de Verenigde Staten.

We komen zonder al te veel kleerscheuren (lees tijdsverlies) door de spits van Montreal en zijn redelijk snel op de snelweg naar de Verenigde Staten.

Eens door de buitenwijken van Montreal is er zelfs bijzonder weinig verkeer op de weg. Maar zonder dat we het weten, smeden ondertussen onze GPS en de boordcomputer een gemeen plan. Het "Low Fuel" plan ... Hoe gaat zoiets in zijn werk?

Eerst is er de boordcomputer. Die toont altijd keurig hoeveel mijl je nog met je dure benzine kan afleggen. En hij lijkt dit zo keurig te doen, dat je dit na twee weken wel begint te vertrouwen. Maar wat is het snode plan? Eens je minder dan 30 mijl in je tank hebt, geeft hij geen informatie meer. Dus als je de info het meest nodig hebt , krijg je een onnozele "Low Fuel" boodschap. Je hebt er dus het raden naar hoelang je nog voort kan met je tank. Een afrit, twee, geen?

Okay wat is dan de inbreng van de GPS? Wel de kaarten van TomTom voorzien ook informatie over de verschillende tankstations. Wat doe je dan als brave ITer wanneer het brandstofalarm gaat? Je vraagt aan je computertje naar het dichtstbijzijnde tankstation. En hier komt dan de wraak van de GPS ... ze liggen allemaal in de buitenwijken van Montreal. Minstens 20 kilometer terug. Nu zie je in de verte wel tractors en auto's rondsnorren over het land. Het kan dus niet dat die mensen allemaal in Montreal gaan tanken. Er moeten dus ook lokale stations zijn. Alleen wil de GPS je er niet bij helpen om ze te vinden. (Zo zet de GPS je betaald dat je regelmatig zijn advies in de wind slaat).

Enfin, na enig gebibber en gezucht, zien we na een tien kilometer toch een tankstation bij de afrit. De Visa is wel stuk maar we kunnen voldoende tanken om tot in de VS te geraken. Daar is de brandstof trouwens goedkoper ook. Weten we veel dat we hier de sequel van "Low Fuel" voorbereiden!

Enfin, aan de grens stelt de beambte van dienst enkele ambetante vragen aan Sandra. Van Steven wil hij alleen maar weten wanneer hij weer vertrekt (een teken van gastvrijheid). En dan zijn we terug op weg, langs de Interstate naar het Adirondack park. Het grootste deel van Noord-oost New York is in feite een groot park. Maar in tegenstelling tot de Nationale Parken, wonen en werken de mensen wel binnen het park. Trouwens de dorpen waren er al voor het park. Alleen wat nog niet bebouwd of beplant is, moet ook zo blijven - en dat staat ook zo in de grondwet van New York.

Na een 20 mijl duikt de Interstate dan echt in het park en al snel is er weinig of geen huizen of dorpen te merken. En dat is het moment voor het opvoeren van "Low Fuel, the return" ... Het verhaal van de lege benzinetank herhaalt zich. Alleen door de omgeving en de economische crisis zijn de meeste tankstations hier gesloten. We staan uiteindelijk in een dorpje van een dertigtal huizen (en twee gesloten tankstations). Een vriendelijke bewoner weet ons te vertellen dat het dichtst bijzijnde station op ongeveer 7 mijl ligt. Onze auto weigert ons natuurlijk om te zeggen hoever we nog kunnen. Dat wordt dus gokken. En nee, we hebben niet moeten duwen. Hoeveel er nog in de tank was? Weinig.

Hehehehe.

Met een volle tank gaan we dan echt op weg in de Adirondacks. De GPS loodst ons over een lokaal weggetje naar de noord-zuid weg dwars door het park - voor een keer doet ie het ook goed. We rijden verder langs de Hudson naar het noorden. De boemen beginnen hier echt te verkleuren, veel meer dan in Maine bijvoorbeeld. Misschien is het hier al wat kouder geweest. Het weer valt trouwens mee. Het is volle zon en nog redelijk warm. Maar in de schaduw voel je al dat de winter op komst is.

Uiteindelijk rijden we een drietal uur door de mooie bossen en langs de tientallen meren van de streek. Eens in Lake Placid, blijkt dat dit in feite vooral kitch en commercie is en schril afsteekt tegen de rest van de streek. Maar ja, commercie moet er ook zijn en dit is nog altijd de US of A.

Tot morgen,

Sandra en Steven

Dag 15 - Montreal

Hallo,

een tweede blog vandaag. Nu over de 15de dag. Ja,ja we zijn al voorbij halfweg van dit verlof.

Omdat we gisteren een stuk van de namiddag kwijtspeelden, besluiten we vanmorgen een Hop-on, Hop-off te nemen die ons naar de meeste plekken in Montreal meeneemt. Voordeel is dat je op een kleine drie uur tijd heel wat van de stad te zien kan krijgen - ook al hebben we hier ook wel wat last van de wegenwerken. Zoals de gids al zei: in Montreal zijn er twee seizoenen, het sneeuwseizoen en het seizoen waarin ze de straten repareren.

Iets na een uur worden we terug "gelost" in de stad. We kunnen op zoek gaan naar wat eten en drinken. Dat vinden we in een gigantische food court in de "ondergrondse stad". Deze stad is quasi een parallelle wereld die loopt langs en onder de belangrijkste straten en gebouwen van het centrum van de stad. Vooral 's winters is dit handig want dan hoef je bijna niet door de kou of de sneeuw om naar kantoor te gaan of om te winkelen. En dat doen we dan ook.

Na een tijdje beginnen de winkels zich ook te herhalen - net als in Belgie vind je hier om de 20 meter wel een shop of stand of shop-in-shop waar ze je breedband of GSM producten proberen aan te smeren. Qua prijzen hoeft Canada niet onder te doen voor bij ons. Alleen zijn de contracten minstens 24 maand en met serieuze beperkingen.

Dan maar terug naar de bovengrond en de open lucht. We wandelen nog wat verder langs de boulevards en kijken naar ons spiegelbeeld in de verschillende vitrines...

Voor de rest van de avond houden we het rustig met een Italiaan en Michael Palin.

Tot morgen,

Sandra en Steven

Dag 14 - van hoge watervallen en grote vlakten

Hallo,

inderdaad. Ook al reizen we dan in een hoogtechnologisch land, gratis internet is er niet altijd. Deze blog wordt dan ook een beetje te laat geschreven.

Na een uitgeregende dag in Quebec - Hurricane Ike laat tot hier zijn sporen na - is het tijd om verder te reizen naar de volgende grote Franstalige stad in Amerika, Montreal.

Maar de weg erheen loopt via een omwegje. We gaan eerst naar de hoogste waterval van Canada. Hoezo, hoor ik daar, die gingen toch pas volgende week naar Niagara? Dat is juist. Niagara Falls is de breedste (nog actieve) waterval van Canada, maar het is niet de hoogste.

Deze ligt in Montmorency bij Quebec City. De Sint-Laurens rivier heeft een brede vallei uitgeschuurd in het plateau tussen de Grote Meren en de Atlantische Oceaan. Als kleine rivieren moeten uitmonden in de Sint-Laurens hebben ze twee mogelijkheden: of een diepe valei uitslijten (maar het plateau is hard) of over de rand van de vallei naar beneden storten (maar de rand van de vallei is hoog). In Montmorency doet een rivier het anders, door een breuk in de rand kan ze als een mooie waterval naar beneden storten. We nemen voor het gemak de kabellift naar boven en maken dan de twee kilometer wandeling over en langs de waterval terug naar beneden.

Een uurtje later is dit parkje afgewerkt en zijn we klaar om door te rijden naar Montreal. Dankzij files en de onvermijdelijke werken, duurt dit meer dan vijf uur zodat we al tegen de avond pas aankomen in Montreal. Dat was niet helemaal volgens planning dus. Het weer is nog redelijk zacht en dus maken we nog een wandeling langs een van de hoofdstraten (Sainte Catherine) en doen aan wat window shopping (nee geen iPod, iPhone of Blackberry gekocht, echt niet).

Eten doen we dan in de Hard Rock Cafe, waar we de plaatselijke Long Island Ice Tea en Nachos uitproberen.

Zo dat was het alweer, tot morgen of zo.

Sandra en Steven

Dag 13 - Il pleut sur la ville

Hallo,

hier zijn we dan weer. De titel doet al vermoeden wat het hoofdthema is van vandaag. Inderdaad, de stad Quebec ... en ook de regen die sinds vanmorgen onze wandeling opfleurt.

Nog een beetje vermoeid van de lange rit gisteren, was onze start nogal traag vanmorgen. Een eerste vraag was: hoe warm wordt het vandaag? Een tweede: blijft het droog. Even de neus buiten gestoken en dus antwoord 1 -> pullover weer, antwoord 2 -> er valt een lichte motregen uit de lucht. Ai, dit is niet meer de 28 graden van New York. Het hoge noorden laat zich groeten.

Geen Starbucks te bespeuren, dus beginnen we met een lokale ontbijtwinkel. Ons ontbijt heeft officieel een "Croq Matin". Wat denk je dat dit is? Een warme croissant met daartussen een snede hesp en een omeletje. Voila, het best bewijs dat Quebec een mengeling is van Amerikaanse en Europese stijlen. Tracht dat maar eens aan de man te brengen in Frankrijk!

In het hotel hebben we een mooie wandelmap gekregen en die gaan we nu ook eens uittesten. We beginnen met het gemakkelijke deel van het parcours, een wandeling langs de benedenstad tot aan het begin van de haven. Dit jaar viert Quebec Ville zijn 400-jarig bestaan. En trots dat ze er op zijn. Overal vind je wel sporen van de afgelopen evenementen. Blijkbaar zijn we iets te laat toegekomen hiervoor.

Ondertussen zijn we aan de voet van de oude stad gekomen en beginnen we stillaan naar omhoog te klimmen. In dit echt toeristisch deel van de stad, is het moeilijk te zeggen of je nu in Bretoens Bokrijk bent of niet. De huisjes zijn heel oud, heel mooi gerestaureerd en gebouwd in een stijl die je eerder in bijv. Bretagne verwacht. Nu ja, daar kwamen dan ook veel van de eerste bewoners vandaan.

Net als in Bar Harbour, komen we verschillende groepjes Cruise-toeristen tegen die van antiekwinkel naar toeristenval wankelen. Hopelijk verwachtten die mensen geen Caraibische temperaturen!

De wandeling klimt vervolgens serieus naar boven tot op de "plaine" voor het Hotel Frontenac. Daar heb je een mooi zicht op o.a. de Saint Laurent rivier. Alleen kan je die vandaag niet zien wegens teveel water in de lucht. We gaan even schuilen in het hotel en haasten ons dan naar het VVV kantoor om wat alternatieven te vinden voor onze wandeltocht. Wanneer de regen wat mindert gaan we op weg naar het Musée de la Civilisation. Daar kunnen we onze culturele kennis een beetje op peil brengen en onze kleren een beetje laten drogen. De hoofdtentoonstelling gaat over de geschiedenis van Quebec (ofte l'Amerique Francaise), voor en na de val van Quebec, de discriminatie enzovoort - het museum van de vlaamse beweging maar dan in Canadese uitvoering. Een tweede tentoonstelling gaat over futuristisch urbanisme. Te onthouden: in Nederland wil men huizen bouwen die kunnen drijven als er teveel ijs is gesmolten.

Na enkele uren zijn we cultureel voldaan - ook de regen is terug motregen. We gaan dus terug op pad, maar niet voor lang want die motregen blijft niet lang mot. Dus dan maar terug naar het hotel (nee dank u geen tweemaal cultuur vandaag).

Zo dat was het voor vandaag.

Sandra en Steven

Dag 12 - Le jour le plus long

Hallo,

de titel zegt het al. Vandaag maken we onze langste trip. Van Acadia NP - ooit een Franse kolonie - naar Quebec Ville - ooit een Franse kolonie. L'histoire se répète.

Maar eerst maken we gebruik van de diensten van de US Postal Service. Sandra heeft zich aan het schrijven gezet en onze kaartjes zijn klaar om gepost te worden. Een klein wonder want normaliter duurt het een kleine week voor we onze pen opnemen en het juiste adres invullen (als we het adres niet vergeten zijn).

En dan beginnen we aan onze grote trektocht naar het Noorden. Eerst nog door minder interessant want industrieel gebied. In Bangor gooien we ons benzinetankje nog eens vol. $3,60 voor een gallon of nog geen Euro per liter. Dat wordt straks wel anders in Canada. En jipie, we kunnen ons maagje ook volgooien met een lekkere Starbucks Venti Late (niet verkrijgbaar per gallon weliswaar).

Net buiten Bangor staat al een eerste bord om ons te verwittigen voor elanden (moose) en herten. Dat maakt Sandra heel blij (niet dat je er mee kan botsen natuurlijk maar dat je er kan zien). Spijtig genoeg is de enige Moose die we te zien krijgen, een exemplaat met vleugels. Zal de koffie toch te sterk geweest zijn? Enfin, alle gekheid op een stokje, bocht na bocht, boom na boom rijden we dieper in het binnenland van Maine. In Greenville komen we zelfs de grootste Moose ter wereld tegen: het Moosehead Lake, waarin de Moose rivier uitmondt. Moet er nog Moose zijn?

Na een korte lunch sturen we ons autootje terug op pad, helemaal langs het meer richting de Canadese grens. In een van de weinige dorpjes langs de weg, heeft een van de bewonders zijn watervliegtuig gewoon langs zijn huis geparkeerd, alsof het een auto is. Voor de rest is er weinig leven te bespeuren. Enkele watervogels op het meer en andere vogels verscholen in de bomen, zeker geen elanden of herten. Pech dus.

Een keer de grens met Canada (Province du Quebec) over, verandert het landschap snel. In plaats van eindeloze bossen, komen we terug akkers en kleine bedrijven tegen. De huizen zien er Amerikaans uit en toch weer niet. En ja, alle borden zijn in het Frans. Ook de radio heeft het door en ook die braakt Frans uit de luidsprekers, de ene zender al beter verstaanbaar dan de andere.

Na een tijdje wordt de weg een soort van autostrade en begint Quebec Ville dichterbij te komen. Na een beetje zoeken naar het hotel (GPS kent geen straatnummers) kunnen we onze benen eindelijk eens strekken. We krijgen zelfs een upgrade naar een kamer met jacuzzi. Om de stress van het lange rijden te laten wegborrelen.

ZO, tot morgen dan.

Sandra en Steven

Dag 11 - Op een onbewoond eiland ...

Hallo,

de titel is maar een grapje hoor (met dank aan Kinderen voor Kinderen).

Je kan Mt. Desert Island zeker niet onbewoond noemen. Er wonen sowieso al heel wat mensen en het bijhorend nationaal park is niet echt groot maar slaagt er toch in om in de top 10 van de meest bezochte parken te staan.

Onze dag begon al vroeg, zo rond half zes. Zijn ze nu helemaal van de thee, hoor ik je al vragen. Nee hoor, wel onze kamerburen. Die besloten om de wereldberoemde zonsopgang op Cadillac Mountain te gaan bekijken (het eerste zonnelicht in de VS). En ze maakten zoveel lawaai bij het vertrekken dat heel de gang wakker was. Hadden ze beter niet gedaan, er was namelijk 100% bewolking vandaag. Ha!

Enkele uren later zijn we dan zelf maar opgestaan en de dag begonnen met het Continental Breakfast in het Hotel. En zeggen dat er op gans het eiland geen Starbucks te vinden is. Pijnlijk.

Om 9 uur stonden we al aan het Visitor Center om wat meer info op te halen (en ze hadden daar ook de volledige serie van de National Park stamps, waar ligt dat overzicht weer?)

En dan hop naar de Park Loop road. Net zoals in Mesa Verde NP is hier een deel van de rondrit enkel richting. Om in de zomer de drukte aan te kunnen van auto's en fietsers blijkbaar. Maar zelfs dan zijn er mensen die niet durven in te halen. Die Amerikanen toch.

Ondertussen wordt het weer wel een beetje donkerder grijs en zit de Cadillac zelfs een beetje in de wolken. Als dat maar droog blijft!

Buiten prachtige panorama's over Bar Harbor en de baai, kom je nog wel andere dingen tegen in Acadia NP. Bijv. een Beaver pond, of te Bevervijver. De 10$ vraag: is dit dan een beverburcht of gewoon een hoop gras en takken die toevallig zo bij elkaar geklit zijn? Vanavond nog eens vragen in het Visitor Center waarschijnlijk.

De weg slingert zich een beetje tussen berg en kust heen en weer tot je helemaal aan het zuidpuntje van het eiland bent. Hier zijn eeuwen geleden de gletschers gestopt door de Atlantische Oceaan. (Is ook mooi te zien bijv. op Google Maps, iets minder als je met je voeten in het water staat)

Na deze les aardrijkskunde, op weg naar het hoogtepunt van het eiland (letterlijk), de Cadillac Mountain. Genoemde naar de zelfde meneer de Cadillac die later ook nog Detroit zou stichten. (En in Detroit is ooit een automobielbedrijfje opgestart met de naam ...) Op internet waren we enkele schrikverhalen tegen gekomen over de gevaarlijke klim naar boven, maar daar was niets van aan. Onze auto remde nog en het zicht was goed, dus geen probleem.

Na de top, eerst wat tijd nemen voor een natje en een droogje, en dan op weg naar een deel van het park dat letterlijk volledig de andere kant van het eiland ligt, de vuurtoren van Bass Harbor.
Spijtig genoeg gaan onderweg de hemelsluizen open en moeten de ruitenwissers overuren doen. Toch nog snel snel een fotootje genomen maar dan terug naar de auto en het visitor center (let wel dat duurt toch een klein uur om daar te geraken hoor!). Daar kopen we onze ontbrekende jaarzegels en ook nog wat postkaarten. Jippie, we mogen vanavond kaartjes schrijven!

Allez dat was het voor deze dag. Tot schrijfs,

Sandra en Steven

Dag 10 - Going East

Hallo,

geen paniek. Bij het schrijven van de blog nummer 9 hadden we technische problemen (ja, ja omdat jullie in de bar zaten zeker). En het volgende hotel is niet zo internetvriendelijk.

Dag 10 was een van de langere ritten in het programma.

Net zoals de vorige dag rijden we verder naar het noordoosten, richting Mount Desert Island en Acadia National Park. Om het interessant te houden, blijven we grotendeels terug op de gewone weg en volgen zoveel mogelijk de kust.

New Hampshire laten we al snel achter ons (na vijf kilometer) en we zitten in Maine, een van de grotere staten in de VS. En Maine is gekend voor lobster - euh kreeft dus en verse vis in het algemeen.

De kleine stadjes volgen elkaar op, de wegenwerken ook. De kustlijn van Maine is alles behalve mooi recht. Overal zijn er kleine of grotere shiereilanden en echte eilanden. De weg snijdt meestal een stukje af of gaat over een brede "rivier" - in feite een grote baai. Voordeel is dat we sneller vooruitkomen maar we missen wel veel van de zee.

En zo worden de kilometers mijlen en zeemijlen en ...

Enfin na goed vijf uur rijden, is de bestemming in zicht: Mount Desert Island, ooit een mondaine toeristenplek maar een grote brand zo'n 60 jaar geleden heeft daar korte metten mee gemaakt. Het eiland heeft wel het enige Nationaal Park van New England. Take that Boston en New York City! Het eiland ziet er een beetje uit zoals Olympic NP in Washington maar dan veel kleiner en lager. De hoofdberg, Cadillac Mountain, is de eerste plek van de VS waar de zon opgaat. Maar daar later meer over.

Vanavond hebben we afspraak met een kreeft. Eens benieuwd wie het zal overleven.

Tot morgen,

Sandra en Steven

Dag 9 - Going North

Hallo,

dit blogje schrijven we in de bar van het hotel.

Vandaag beginnen we aan onze grote trektocht naar het noordoosten. Daarom zijn we dan ook vanmiddag vertrokken richting Zuidwsten!

's Morgens hebben we wel eerst een tweede bezoek gebracht aan het lokaal National Park. Gisteren was de regen een beetje een spelbreker. Vandaag was het terug prachtig weer en belooft het warm te worden. We doen een stukje van de wandeling naar Race Point, maar buiten zand en nog eens zand is er weinig leven te zien. Na een tijdje houden we het dan ook voor bekeken en gaan terug naar de stad voor een laatste koffie.

Normaliter nemen we geen snelweg omdat je dan veel van de omgeving mist, maar gezien de afstand, vertrekken we toch langs de US-6 en MA-3, voor het grootste deel viervaksbanen. Ook Boston laten we links liggen, of eerder we rijden er eenvoudigweg onderdoor.

Eens voorbij Boston komt ook de onvermijdelijke I-95 snelweg onder de wielen. Maar een keer ten noorden van Boston zijn er wel een aantal alternatieve wegen om naar New Hampshire te geraken.

Via enkele kleine wegen komen we op de kustweg die quasi parallel loopt aan de doorgaande weg maar zonder al de drukte, winkels en verkeerslichten - voor zover er geen verkeerswerken zijn. Ze moeten binnenkort gaan stemmen in de VS zeker?

Wat ook wel opvalt langs de wegen is het groot aantal bordjes "Huis te koop", "Prijs verlaagd". Zelfs in de betere kustplaatsen staan er kleine en grote huizen te koop.

Na veel gedraai en gekeer langs de kust, komen we aan in Portsmouth. Nee niet de Britse haven maar zijn pendant in New Hamshire. De kust van NH is nog korter dan die van Vlaanderen, 18 mijl!

Zo,

nu terug naar de bar.

Dag 8 - Op en rond Kaap Kabeljauw

Hallo,

Een beetje verrast door de titel? Zo heet de plaats hier nu eenmaal - tenminste letterlijk vertaald uit het Engels. Als ontdekkingsreiziger kan je beter twee keer nadenken voor je een plaats een naam geeft. Vierhonderd jaar geleden zat hier zoveel kabeljauw dat een naam snel gevonden was. Maar dat was toen.

Vandaag zwemt er veel minder vis. In plaats daarvan leven een aantal vissers eerder van de walvisvangst. Nee, je hoeft Michel Vandenbossche niet naar hier te sturen. Je hoeft dit niet letterlijk te nemen. Je kan het eerder een walvissafari noemen.

We moesten vandaag een beetje vroeger uit bed. Afspraak rond half tien in de haven van Provincetown voor een drie uur durende tocht naar de Stelwagen bank, een beschermd stukje Atlantische Oceaan ten noorden van Cape Cod. Het weer is ondertussen een beetje koeler geworden en we moeten nog langs de auto om een pull mee te nemen.

We zijn een van de eerste aan de kade en kunnen zo ons plaatsje op de boot zoeken - of het een goede keuze is hangt af van de wind, de golfslag en de walvissen. Iets na 10 uur vertrekken we dan met de Dolphin VI. De zon stopt zich al een beetje weg en de wind steekt een paar tandjes bij. Er worden gratis pilletjes uitgedeeld tegen de zeeziekte. Dat belooft!

Iedereen aan boord staat op de uitkijk naar mogelijke walvissen. Als er ergens een pluimpje schuim te zien is dan wordt het dadelijk tot walvis gebombardeerd. (die Amerikanen toch).



Na een klein uurtje hebben we eindelijk prijs. We komen een groepje van zeven walvissen tegen. Blijkbaar zwemmen die hier al een tweetal weken rond. De bemanning wou ons dus gewoon bezig houden!

Het volgende anderhalf uur draait de boot rondjes rond de walvissen (of de walvissen rond de boot als je wil).

Uiteindelijk na enkele honderden foto's keert de boot terug naar de haven. En maar net op tijd. Samen met de boot komt ook de regen aan wal. We hebben gelukkig de eerste boot genomen en niet gewacht tot in de namiddag.

Na een snelle lunch willen we nog het Nationaal Park bezoeken maar het regent ondertussen zoveel dat we enkel een beetje kunnen rondkijken vanuit de auto. Dit is echt de eerste keer in drie jaar dat we een park moeten schrappen wegens het weer.

Dus maar terug naar de B&B voor een koffie en een blog.

Tot later misschien of tot morgen

Sandra en Steven

Dag 7 - De geschiedenis herhaalt zich

Hallo,

eindelijk nog eens een blog op tijd. De schrijver is nog net niet moe genoeg om te gaan slapen ... (andere suggesties - graag via een reactie).

Vanmorgen hebben we maar eens gebruik gemaakt van de uitgebreide diensten van Holiday Inn Express. Nee we hebben geen uur in het zwembad of de jacuzzi gelegen. We hebben gewoon het "complementary breakfast" geprobeerd (lees gratis ontbijt). OK de koffie is geen starbucks maar je komt er ook de eerste uren mee door.

Onze wandeltassen staan klaar want we willen vandaag de rest van de Cliff Walk doen in newport alvorens op ons gemakje naar Cap Cod te tuffen.

Maar, owee, bij het starten van de tuut gaat er alweer een alarm af. De achterband is alweer aan de platte kant. Wat nu geblazen? Er is niet ver van het hotel een Enterprise verhuurkantoor. En Alamo maakt ook deel van Enterprise. Die zullen ons dus wel kunnen helpen.

Maar nee hoor. Nu er echt problemen zijn is er weldegelijk een verschil tussen beide merken. We mogen wel eens bellen naar het dichtstbijzijnde Alamo kantoor. En het is niet zover, aan de andere kant van de baai... Dat wordt zwemmen of rondrijden.

zo gezegd, zo gedaan. Een drie kwartier later staan we op het vliegveld van Providence bij Alamo. De manager laat ons onze preek niet doen. ZOnder morren krijgen we een nieuwe auto en of we aub zo snel mogelijk onze bagage willen wisselen. En een klein wonder geschiedt. Onze tuut is plots muisgrijs ipv wit. Zal wel van de schaamte zijn. En hij is er ook op verjongd. Ipv 11000 mijl heeft hij er nog geen 300 gedaan.

Sandra wou beslist het andere deel van de Cliff Walk doen en dus rijden we maar terug naar Newport. We parkeren onze auto ongeveer halfweg het parcours aan het prachtig herenhuis van gisteren. Dan wandelen we snel door naar het begin van de wandeling. Het stuk vandaag is vergeleken met gisteren veel gemakkelijker. Geen geklauter over stenen of uitwijken voor opspattende golven. Een gewoon wandelingetje over een mooi geasfalteerd pad.

Spijtig voor Sandra maar er is niet veel gedierte langs het pad te zien. Enkel een paar vlinders en een kleine groep zwarte aalscholvers zijn actief.

Al met al ligt onze dagplanning nu serieus achter op schema. We besluiten dan maar om niet langs de scenic routes te rijden maar verkiezen de snellere wegen om naar Cape Cod te rijden.

Een keer over het Cape Cod kanaal, doen we het terug rustig aan. Via Route 6A (alweer de oude postroute) rijden we verder. Het is vooral uitkijken voor onnozele chauffeurs en chauffeuses die de slechte gewoonte hebben om eerst iets te doen en dan pas na te denken. Bijv. je rijdt eerst met je auto op de straat, dan merk je dat er al iemand komt aanrijden en je vergeet dan nog dat er een boot aan je auto hangt. Of nog, je wil eens shoppen maar je weet niet waar of bij wie; je passeert een winkel en wanneer je er bijna voorbij bent, besluit je om daar een kijkje te gaan nemen; bij dat maneuver gebruik je natuurlijk geen rem of pinklicht.

Uiteindelijk komen we aan het smalle deel van Cape Cod, minder dan een kilometer breed soms. En we stoppen aan het visitor center van de National Seashore, voorwaar een Nationaal Park (zonder de naam). Sandra kan dus nog een stempel in haar dagboek laten zetten.

Na een korte stop rijden we voort naar Provincetown. De natuur is zo overweldigend dat Steven gewoon in slaap valt. De GPS blijft wel wakker en Sandra kan veilig naar onze B&B rijden. Dan, Bob en Brody (de hond) wachten op ons.

Voor het avondeten (verse kreeft) maken we nog een wandelingetje door het stadje. De hoofdstraat heeft allemaal kleine huisjes van kapiteins en zeemannen die omgebouwd zijn tot B&B, restaurant, bar, souvenierzaak enz.

MOrgen gaan we trouwens op walvisjacht. Wat gaat dat geven?

Sandra & Steven

Dag 6 - een dagje in het verleden

Hallo,

hier ze we dan weer. Inderdaad vandaag twee blogs voor de prijs van een!


Vanmorgen gaan we naar de hoofdattractie van het stadje Mystic, de Mystic Seaport. Je kan dit best vergelijken met een maritieme versie van Bokrijk. Sinds de jaren vijftig zijn een aantal vrijwilligers bezig om op een naast het water een museum te bouwen over scheepsbouw en scheepsvaart in de regio. Zo hebben ze o.a. de laatste zeewaardige houten walvisvaarder, verschillende schoeners en ook veel kleinere bootjes.

Trouwens, van het rare weer van gisteravond is niets meer te merken. De storm heeft de lucht echt schoongevaagd en het is ondertussen al weer volle zon en ongeveer 28 graden. Naar het schijnt is de gordel rond Brussel uitgeregend. Ha! voor een keer hebben wij wel het mooie weer meegekregen.


Na de middag rijden we verder langs de kust naar Newport, Rhode Island. Ook dit stadje leeft in het verleden. De rijke Newyorkers bouwden hier eind 19de eeuw prachtige buitenverblijven - zeg maar kastelen. De duurste liggen op hoge kliffen ten oosten van Newport met prachtige zichten op de baai en op de golven die zich kapot beuken op de rotsen.


Je kan er ook een prachtige wandeling maken langs de verschillende huizen. Zoals de naam al doet vermoeden - Cliff Walk - loop je letterlijk op de rand van de kliffen. Je hebt er een mooi zicht op de huizen en ook op de tientallen surfers die profiteren van de extra hoge golven als nawerking van orkaan Hannah.

Zo dat is het dan weer voor vandaag. Morgen vertrekken we naar Cape Cod.

Sandra en Steven

Dag 5 - Hit the road

Hallo,

wegens geen (gratis) internet komt dit verslagje een dagje later.

Na een warm verblijf in the Big Apple gaan we nu de hort op met een autootje.

Terwijl we de valiezen een beetje herschikken houden we een half oog en oor open voor The Weather Channel. Blijkt dat de orkaan Hannah toch een beetje roet in het eten kan strooien. Op zaterdagnamiddag trekken de resten van deze orkaan langs de oostkust en doet ook New York en Connecticut aan.

Enfin, niets aan te doen. Wij vertrekken dus maar te voet naar 31st street om onze tuut op te halen bij Alamo. Wat gaat het worden?

Buiten is het grijs maar ook drukkend warm, 25 graden ipv de 15 graden die je in Belgie zou verwachten.

De Alamovestiging zit verscholen in een grote parkeergarage. Er staat onder andere een Porsche en een Range Rover te wachten op een chauffeur - gelukkig niet op ons. Na het nodige papierwerk en een beetje discussie over het terugbrengen met volle of lege tank, kunnen we terug naar buiten om op de tuut te wachten.

En dat wachten duurt wel wat. Na een tien minuten komt er een witte Dodge tot op straat gereden, keert zich en rijdt terug in de kelder. 30 seconden later begint er een discussie in een Indische taal en haast iemand zich naar beneden. Allez, wat is er nu aan de hand?

En we wachten verder. De Range en Porsche vertrekken ondertussen. (Als je je auto wil gebruiken moet je minstens een uur op voorhand dat meedelen of je moet extra betalen. Auto heilige koe dus.)

Na nog eens tien minuten komt de Dodge terug op straat. Druipend van het nat (maar ze zijn de wielen vergeten). Na een eerste inspectie van de auto (krassen op de bumper achteraan) kunnen we eindelijk onze bagage oppikken.

Maar we zijn nog niet goed aan het rijden of een eerste alarmlichtje begint te branden. Allez zo snel hebben we nog nooit problemen gehad.

Intermezzo: een kort historisch overzicht van onze autoproblemen in de VS
2000: na zo'n 1500 kilometer wil de auto niet echt meer remmen boven de 60 km/u; we zitten dan net midden in de Rocky Mountains; de vervangwagen krijgt problemen met de ontsteking in Yellowstone wegens problemen met het water (het was een Isuzu jeep)
2006: na minder dan 400 kilometer moet de auto op onderhoud; Ook al was de huur voor 3 weken, daar had men blijkbaar niet aan gedacht. We vervangen de handige Toyota door een Extra Long Chevy Blazer. Niet echt goed voor het verbruik.
2007: de gereserveerde auto is er niet. We krijgen een grotere Dodge. Ondertussen klagen de amerikanen over de kostprijs van de benzine.


Na enig gezoek, dan toch de handleiding en het juiste hoofdstuk gevonden: problemen met de bandenspanning. Amai. We gaan toch eerst maar langs het hotel voor onze bagage en finale rekening. Dat is snel geklaard en we gaan terug opweg naar het verhuurbedrijf. Daar spelen ze van krommen haas en doen alsof ze dat niet kunnen controleren. We moeten de banden maar zelf laten controleren op een tankstation. Dat noemen ze dan service.

Uiteindelijk zijn we met een serieuze vertraging dan toch op weg naar onze bestemming, Mystic. We maken nog een ommetje langs de Bronx, de vijfde borough van New York tot op de Freeway naar Connecticut.

De freeways volgen elkaar op tot we op de gekende interstate 95 zitten. Die loopt van de grens met Newfoundland tot voorbij Miami, Florida. Maar na een tijdje beginnen we ons een beetje te vervelen en we besluiten de I-95 achter ons te laten en de US-1 te volgen, de oude post-route naar Boston. Daar komen we van de regen in de drup. Je rijdt dan wel door kleine dorpen en steden maar elk kruispunt is minstens uitgerust met een paar verkeerslichten en je staat dus meer stil dan wat anders.

Met al die kommer en kwel, vind Steven er plezier in om het aantal Donkin Donuts winkels te tellen. Ze staan dichter bij elkaar dan goede frituren in Belgie!

En plots zijn we dan toch in New Haven aanbeland. De naam zegt je waarschijnlijk niets maar ze hebben daar ook een oud college staan dat vandaag de naam Yale draagt. En neen Yale is geen merk van t-shirts en zo! We doen een korte wandeling langs een aantal oude en nieuwe gebouwen. De universiteit tracht er Engelser uit te zien dan Oxford of Cambridge. Op de "green" - het typische New England marktplein - is men bezig om alles af te breken, wegens de komst van Hannah.

Na een uurtje rijden we tenslotte verder richting Mystic. Onze Tomtom heeft kuren. Wij willen verder langs de US-1 maar de GPS wil ons koste wat het wil langs de Connecticut Turnpike sturen dwars door het binnenland. Wij winnen.

Eens voorbij New haven, begint de invloed van New York minder zichtbaar te worden. Er zijn minder shopping centra, minder verkeerslichten en ook minder verkeer. Het weer daarentegen is wel raar. Over de zee zien we stillaan een soort mist hangen maar tegelijkertijd blijft het wel 25 graden. Wierd!

In Mystic komen we pas tegen valavond aan. Niet echt meer de moeite om nog iets te bezoeken. Dus gaan we eten in het lokale steakhuis (kon beter) en dan TV kijken want geen internet.

Tot de volgende dag,

Sandra en Steven

Dag 4 - Hot in the City

Halloha,

hier zijn we weer. Inderdaad, net als op dag drie is dit een morning-after verslag. En nee niet wegens de lokale ijsthee. We waren gewoon een beetje moe en hebben tv gekeken (Wie is slimmer dan een vijfdejaars?).

Om te beginnen een bekentenis, we zijn gisteren niet echt vroeg op stap gegaan. De blog schrijven en zo kostte meer tijd dan gepland.

Uiteindelijk zijn we na 9 uur pas op pad gegaan. Het voordeel is dat je dan niet zo lang moet aanschuiven voor ontbijt bij Starbucks ;-).

Het is nog altijd prachtig weer, ongeveer 80 graden 's morgens (das dus 25 Celsius). En dus wandelen we maar naar de trein.

Eerste afspraak is de US Open shop. De oude US Open t-shirts zijn versleten en moeten vervangen worden. Flushing Meadows ligt helemaal de andere kant van Queens. We gaan er heen met trein nummer 7. Eens over de East River loopt de trein bovengronds (nu weten we ook waar die typische beelden uit New York vandaan komen).

Het eerste deel van Queens doet eerder denken aan de Borinage maar dan zonder de terrils. Zowel de fabrieken als de huizen staan er een beetje belabberd bij. Als er al verf op zit, dan zijn het graffiti. Verderop vind je ook kleine houten huizen - iets wat je niet zou verwachten in New York niet waar. Die zijn wel oud maar toch beter onderhouden.


Na een klein uurtje komen we aan bij Flushing Meadows. De wedstrijden beginnen nog niet maar er is toch al veel en schoon volk. En ook hier slaat de security-ijver toe. We mogen niet verder want we hebben allebei een rugzak met twee draagbanden (he dat is een uitvlucht die we nog niet gehoord hebben!)

Na een beetje pallaver, mogen we dan toch door tot de souvenier winkel. Naar de echte winkel kan je niet want daar heb je een ticket voor nodig. De keuze valt een beejte tegen. What did you expect girl, it's Friday before the final! Most of the stuff is sold out.

Twee t-shirts rijker keren we toch terug naar de city. Door Queens. En de gebouwen kunnen nog altijd een likje verf gebruiken ...

Volgende stop op het programma: het World Trade Center. (noem het geen Ground Zero, dat is een vergissing van George W. Bush; GZ is de plaats in Hiroshima waar de eerste atoombom viel)

Het WTC is een grote, grote bouwput in het midden van de stad. Nu iedereeen het er eindelijk over eens is wat er in de plaats moet komen, zijn de bouwvakkers druk in de weer. Om wille van de veiligheid trouwens moeten ze elke keer electronisch badgen telkens ze binnen of buiten gaan.

De site is dan niet zo interessant, het kleine museum naast de brandweerpost is het wel. Met herinneringen aan de bouw, het leven en de vernieling van de torens en de mensen die er in werkten. Om eens stil bij te worden.

Na een snelle hap gaan we voort naar het jong broertje van het WTC, het WFC - World Financial Center en de Wintergarden. Na een beetje rusten, besluiten we langs de oever van de Hudson verder te gaan tot aan de pier van de Staten Island ferry.


Onderweg komen we nog enkele monumenten tegen - het US Navy monument voor WO II en het Merchant Navy monument voor WO II. En een houten pier die zo uit Disneyland ontsnapt lijkt. En ook ons eerste Nationaal Park! Ik hoor de vraagtekens al. Inderdaad, er zijn meer nationale parken in New York City dan in de rest van de staat. Het zijn wel allemaal historische gebouwen of monumenten, zoals het fort op Battery Point waar je je ticketten naar Ellis Eiland en het Vrijheidsbeeld moet kopen. In het klein winkeltje kopen we de ontbrekende jaargangen van de National Park stamps.


En dan gaat het verder naar de Ferry. Een luchtig modern gebouw waar een massa mensen staat de wachten op een boot. Het voordeel van de Ferry is dat je gratis een mooi zicht op het vrijheidsbeeld en de skyline van Manhattan, Brooklyn en New Jersey krijgt. De overtocht duurt ongeveer een half uurtje.

We laten ons plan varen om tot valavond in Staten Island te blijven. Na een korte wandeling nemen we de volgende ferry terug. En met de metro gaan we terug naar Times Square. We slagen er wel in om een wagon te kiezen waar de airco stuk is. En ondergronds is het nog warmer dan bovengronds hoor.


Na veel gezweet, geschud en gewacht komen we dan toch aan bij Times Square. Vanavond proberen we de plaatselijke Hard Rock Cafe uit - nog een van onze gewoontes op reis. Niet slecht, de ijsthee smaakt hier alweer anders.

Alleen zit steven met een probleempje, teveel suiker. Dat wordt dus wandelen! Van Times Square gaan we via Broadway en 6th Avenue terug naar het hotel. De laatste fototjes van de dag, nemen we van de mooi verlichte Empire State Building.

En dan zijn we klaar voor een avondje zappen op TV. Overal praat men over de verkiezingen of de tropische storm Hannah. Interessant - nee.

Morgen (straks dus) halen we de auto op bij Alamo en beginnen we te rollen.

Sandra & Steven

Dag 3 - Warm, druk, warm

Hallo,

geen paniek. We zijn niet verslonden door Godzilla terwijl die onder de straten van Manhattan op jacht gaat naar ... iets (film nooit volledig gezien, suggesties zijn altijd welkom).

Zoals we gisteren al vertelden, stond vandaag een stukje Uptown op het programma. Alleen verliep niet alles even vlot.

Als eerste taak werd de vergelijkende studie tussen Europese en Amerikaanse Starbucks voortgezet. Om de andere hoek van het hotel (7th Avenue) was er ook al een sb, tegenover het Technical Institure of Fashion, een universiteit voor snit en naad. En we hebben die dan ook maar eens geprobeerd. Konden we ook de gemiddelde newyorker eens bezigzien. Conclusies zijn er voorlopig nog niet (het smaakt ons te goed).

Een tweede afspraak was Radio Shack (ook gekend als Tandy zaliger in Europa). Gezocht een pay as you go SIM kaart. Blijkt het goedkoper te zijn om een GSM met SIM te kopen (20$) dan een kaart alleen (100$). De keuze was snel gemaakt.

Eenmaal buiten blijkt niet alles zo vlot te lopen en een computerstem maakt zich druk over een 0 balans. (Troost voor sommige collega's, de stemkwaliteit van de IVR is hier ook niet zo schitterend af en toe).

Ondertussen zijn we aanbeland aan Penn Station en Madisson Square Guarden. En een beetje verder is er een nogal gekende winkel van foto- en videotoestellen. Dus maken we even een ommetje langs daar. We zullen onze bankkaarten maar goed verstoppen.

Nu we toch aan het wandelen zijn, lopen we verder tot aan Times Square, op zoek naar een Gray Line bus die de Uptown toer doet.

Blijkt dat het verkeer rond Central Park serieus in de knoei zit wegens een gratis concert op Donderdagavond ter gelegenheid van net nieuw seizoen van de NFL (de Amerikaanse voetbal).

Enfin na een twintig minuten komt dan toch de eerste bus afgestormd en er is zelfs nog veel plaats op. Op weg dus naar Uptown en Harlem.

Eerst nog een ommetje langs het Port Authority Bus Station waar een massa mensen staat te wachten op ... een Gray Line Uptown Tour Bus. Gelukkig zijn we dus per abuis naar Times Square gelopen. BTW dat busstation is niet zomaar een busstation. Hier vertrekken dagelijks tot zo'n 9000 bussen in alle richtingen.

En dan eindelijk op weg naar de hogere delen van Manhattan. Eerst een lang stuk over Amsterdam Avenue (wegens de verkeersproblemen aan Central Park) en Broadway en door smalle dwarsstraten met bomen aan beide kanten van de weg (en laaghangende takken). De huizen zijn hier niet zo hoog, redelijk oud en in alle mogelijke staten.

Enfin na een tijdje worden de huizen hoger, mooier en ook veel duurder. We zijn terug aan Central Park. En het zonnetje is ondertussen ook al heel hard aan het branden. Dat wordt weer puffen vanmiddag of afkoelen in een winkelstraat ...

Voorbij Central Park, komen we aan Columbia University. Een van de oudste universiteiten en deel van de Ivy League - de elite dus. En van hier gaat het bergaf richting Harlem. De huisjes worden terug wat lager en kleiner.

De bus wringt zich verder door het verkeer tot in het hart van Harlem. Een lokale businessman heeft een schitterend idee. Hij verkoopt gekoelde flesjes water aan uitgedroogde toeristen. En zijn zaakje draait goed want hij gaat met lege handen terug van de bus.

Enkele blokken verder draaien we terug naar Central Park. En daar gaat het heel wat trager. Het verkeer zit hier zo vast dat we uiteindelijk besluiten om voort te wandelen onder de bomen i.p.v. te blijven bakken in de zon.

En zo komen we aan de Apple Store New York ... allez de hoek van Central Park. Vanbuiten ziet het er schitterend uit. Vanbinnen is het lekker fris en een ongelooflijk mensenkluwen. Je moet er zelfs in de rij staan om een iPhone in je hand te kunnen houden!

Voor zoveel drukte gaan we terug op weg, langs de Disney Store bijvoorbeeld op 5th Avenue. Of wat dure kledingwinkels (maar dat is niets voor ons). Onze orientatie slaat even wat op hol want we vinden het Rockefeller Center niet terug. Je ziet hier door de bomen het bos niet terug.

En zo doen we een stukje van onze bustocht terug te voet. Radio City Hall bijvoorbeeld, een overlevende uit de topjaren van de Radio. We lopen zelfs een Nintendo World store tegen het lijf. Ha!

We zijn stillaan moe aan het worden en we moeten bij de BoA (Bank of America) nog een bankkaart oppikken voor Sandra. Dus haasten we ons downtown voor de bankdeuren sluiten.

Ook al is het nog geen 6 uur, we zijn al serieus afgepeigerd en gaan daarom eerst een beetje uitrusten (en onze koopjes uitpakken of wat dacht je). En dan is het tijd voor een natje en een droogje. We proberen de lokale ijsthee even uit (Long Island Iced Tea) en een kip en een zalm. Dat smaakt. De thee is zo lekker dat we zelfs nog een tweede nemen. De rest van de avond is een beetje wazig. Maar de New York Giants hebben de eerste Football wedstrijd van het seizoen gewonnen. Goed zo!

Zo dat is het zo een beetje.

Tot later vanavond ofzo ...

Sandra & Steven

Dag 2 - The Day After

Hallo allemaal.

Dag 2 - New York City, here we come.


Onze biologische klok was nog niet echt aangepast vandaag. Rond 6 uur waren we allebei wakker. Tijd om een eerste blik buiten te werpen op een ontwakend Manhattan. Nu ja, ontwakend. Zoals Frank Sinatra al zong, the city that never sleeps.

Na de eerste foto's van de dag, tijd om de bagage een beetje te herorganiseren, klaar voor een dagje stappen in de stad.

Na een frisse douche, duiken we de stad in op zoek naar ontbijt. De keuze was niet makkelijk want in de buurt van het hotel vind je winkeltjes met smaken uit alle werelddelen. Uiteindelijk hebben we toch voor een typisch Amerikaans ontbijt gekozen.

Volgende afspraak: Times Square. Vandaar plannen we een wandeling langs een aantal bekende plaatsen tot aan Union Square (dank u luc).

Times Square om 9 uur 's ochtends ziet er al indrukwekkend uit. Wat wordt dat bij valavond?

De wandeling hebben we wel snel vervangen door een hop-on/hop-off bustoer. De verkoper was gewoon te vriendelijk (goed excuus he?).

De bustoer langs Lower Manhattan brengt ons langs de leuke plekken die we van plan waren te voet te bezoeken.


Bij de toer zit ook een gratisch cruise langs Lower Manhattan tot aan het vrijheidsbeeld.

En aansluitend kunnen we ook nog een toer meepikken door Brooklyn. (minder interessant dan Manhattan)

Een goed gevuld dagje New York, met veel zon, veel informatie en toch een beetje kunnen acclimatiseren.

Morgen kunnen we nog een toer van Upper Manhattan maken tot in Harlem.

Zo dat was dan de eerste 24 uur op Amerikaanse bodem.

Sandra en Steven

PS. Voor foto's is het net iets te vroeg. Ons PC'tje eet momenteel zijn batterijen leeg om de eerste tweehonderd foto's te copieren. Stay tuned.

Dag 1 - De langste dag - Immigratie en Crackberry

Hehe,

we zijn terug hier. 8PM plaatselijke tijd.

31 graden buiten, geen zuchtje wind.

Vanmorgen dus lekker vroeg opgestaan om kwart voor zes (vakantie noemen ze dat dan) om gepakt en gezakt en gewassen klaar te staan voor de chauffeur van dienst (dankuwel Vic).

Een korte rit over de Brusselse ring later, waren we klaar voor de inscheping. Als eerste op het vliegtuig naar JFK. Dankzij de vriendelijke dame krijgen we zelfs superdeluxe exitseats die normaliter voor het personeel gereserveerd zijn. Lekker veel ruimte voor de benen en niet te smal voor de heupen. En dadelijk aan de ingang van het toestel. Kostprijs: je moet engels verstaan en een deur naar buiten helpen gooien wanneer het echt nodig is.

Na de boarding card kwam het verplichte shoppen en zo. Een roddelbladje, een serieus bladje, een vrouwenbladje en een computerbladje verdwenen in de valies.

Hop naar de volgende afspraak: Hoe goed is de Starbucks in Brussels Airport?. De jury is er nog niet uit. Ze moet eerst nog een vergelijkende studie opzetten met de Amerikaanse versie (grapje). Enfin Sandra was heel gelukkig dat ze na 11 maand wachten terug een Venti Latte kon drinken met een lekkere muffin.

Met het buikje vol en een tas vol cultuur, werd het dan tijd om een beetje uit te rusten. Rustig aan langs de grenspolitie en de veiligheidscontrole. Sandra zeilde door alles door maar Steven vloog alweer tegen de lamp. Zonder schoenen, broeksriem of portemonee straalt die zoveel ??? uit dat alle alarmen blijven afgaan. Die mag de volgende keer in onderbroek door de scanner.

Zoveel avontuur en net geen 8 uur 's morgens!

En dan mogen we nu wachten tot kwart voor elf voor het inschepen. Dan maar een video bekeken. Michael Palin in de Himalaya - misschien een idee voor volgend jaar?

Volgende positieve verrassing bij het inschepen, blijkbaar hebben we een VIP behandeling gekregen want we mogen samen met First en Business Class naar binnen. We volgen de BB/BL (Bekende Loodgieter) uit Vilvoorde met zijn Celie dan maar naar het toestel.

En het wordt nog beter. De crew is in opperbeste stemming, maakt grapjes met de klanten (lees probeert een telefoonnummer of email vast te krijgen van knappen heren), zit achter elkaar met een kleerhanger, en maakt vooral veel leut. En dat gaat zo nog een beetje door tijdens de vlucht.

Over de vlucht zelf is er verder niet veel te vertellen. Het lijkt wel even lang te duren als de vlucht vorig jaar naar Atlanta (is niet zo). Het weer is wel een beetje een spelbreker. Een van de voorgangers van orkaan Gustav zorgt voor lekker veel turbulentie en we zijn dan ook een beetje zoals de favoriete cocktail van James Bond, shaken but not stired.

Maar geen paniek, de dag was nog niet om en de blog nog niet geschreven.

Niemand had ons zo vroeg verwacht in New York (rugwind van 150 mijl per uur) en we waren serieus te vroeg. EN dus konden we niet uitstappen aan de terminal maar moesten allemaal langs achter naar een "liftbus". Daar ging het voordeel om aan de hoofduitgang te zitten.

En dan waren we nog niet begonnen aan het hoofdstuk immigratie. New York en JFK in het bijzonder zijn bekend voor de toestanden bij de grenscontrole. En dat wou men vandaag nog eens bewijzen,

Eerst werden de bokken van de geiten gescheiden (lees de Amerikanen van de rest). En ja de "Green Cards" mochten ook bij de Amerikanen... Wat is de kleur de kaart die je moet invullen voor de immigratie ... groen. Wat is niet groen maar heet wel "Green Card"? De "Permenant Resident" kaart ... En dus waren er al dadelijk een aantal ondernemende Belgen die vonden dat hun kaart groen was en ze dus mee mochten met de eerste groep. Fout! Een tirade in gebroken Engels en vlot Spaans maakte iedereen duidelijk dat we niet de slimme moesten uithangen en dat enkel de "Green Cards" door mochten. Juist ja. Sandra was ondertussen al lang weg want die kent natuurlijk wel het verschil tussen beide en heeft zo een groen geval. De auteur dezer blog heeft die niet en bleef bij de schapen achter. (of waren het geiten?)

Enfin, na enig wachten mochten dan toch de eerste 20 lammeren doorschuiven naar de immigratie. Daar werden we opgewacht door een schapenkudde van enkele voorafgaande vluchten. Het lange aanschuiven kon beginnen. De diensten van het Department of Homeland Security werken grondig en niet zo snel maar aan alle kommer en kwel komt een einde en na een drie kwartier was ook Steven eindelijk aanbeland aan de goeie kant van de grens.

Hop naar de volgende uitdaging ... hoe naar het hotel geraken?
Oplossing een: neem een taxi; eenvoudig, duur en daarom nog niet zo snel want om 4 uur is het filerijden geblazen.
Oplossing twee: de LIRR (Long Island Railroad) vanaf Jamaica station; niet te duur, niet te traag maar je mag wel nog een tiental blokken wandelen tot het hotel. En met de warmte leek dat toch wel te veel.
Oplossing drie: de subway (metro voor Europeanen); niet te snel, niet te duur en maar 4 blokken wandeelen. (ik hoor al iemand grommen in de verte)

Zo gezegd, zo gedaan. Wij met onze bagage in de metro, met de expres naar downtown Manhattan (E-line voor wie de details wil kennen).

Ondertussen het laatste drama van de dag ... De Crackberry van Sandra geeft de geest (voor de technici onder het publiek, error 523 bij het opstarten van het radionetwerk). Van alle calamiteiten was dit zeker en vast niet voorzien of gepland.
Elke poging om het ding aan de praat te krijgen liep wel ergens fout. Je had maar enkele seconden om na het starten te proberen om het netwerk af te zetten. En dat lukt niet zomaar in een treinstel dat met immense vaart richting Manhattan stormt en ondertussen ook hotst en botst van links naar rechts, van boven naar onder. En tegen het einde van de rit had Sandra zich dan ook maar neergelegd bij het bittere feit geen Crackberry voor de volgende vier weken. Het lot kan wreed zijn.

Na zoveel kommer en kwel, wachtte ons dan een wandeling van het station tot het hotel. Bij meer dan 30 graden met twee valiezen en nog wat gewicht op de rug, een van de betere belevenissen op elk verlof. In ons hotelletje was het wel lekker fris. Dicht tegen 6th Avenue, op het 24ste verdiep. Een ruime kamer voor Manhattan met een mooi zicht over de daken tot aan Wall Street en het WTC.

Na een snel maar lekker avondeten (meet eerste Long Island Ice Tea) duiken we dan de stad een eerste keer in. Zoals beloofd in Zaventem, gaan we dadelijk een eerste steekproef uitvoeren rond de Starbucks kwaliteit in NYC. Op 6th Avenue zijn er in één blok niet wel twee Starbucks Cafe gelegen. Keuze te over dus.

Na een frisse warme Venti Latte, gaan we dan even naar downtown om een kijkje te nemen aan de WTC torens. Hier zouden we zeven jaar geleden zelf gestaan hebben in september was het niet voor de snode plannen van een Saudi en enkele companen. In plaats daarvan werd het Tenerife.

Ter plaatse is er niet zoveel meer te zien buiten een kleine infostand en plannen voor het nieuw complex. Eén grote constructiewerf die alles verbergt achter hoge muren. Druk is het er wel nog altijd met mensen van alle talen, kleuren, lengtes en breedtes.

Ondertussen is het bijna 8 uur 's avonds en stillaan tijd om een beetje te gaan rusten. Even bij een Pharmacy nog wat drank en versnaperingen binnen slaan en we zijn klaar voor de nacht.

Allez, er waren nog twee dingen voor het licht uit mocht.

Eén: eens googlen op internet of het Crackberry probleem uniek is of toch niet.
Twee: een verslagje van de dag op de blog zetten.

Hoera. Een behulpzame Canadees had in april van dit jaar een zelfde ervaring met zijn persoonlijke Blackberry. Gelukkig voor hem en ons was hij op een hackerconferentie en gezamelijk hebben de jongens daar de oorzaak gevonden: sommige desktop themes hebben iets tegen Amerikaanse netwerken en dus lopen ze liever vast met een error 523.

Eind goed al goed dus. En ja Sandra is terug bereikbaar via GSM. Maar als je een berichtje wel laten - denk wel even aan het tijdsverschil van 6 uur.

En nu lieve kindertjes oogjes dicht en snaveltjes toe.

Slaap lekker.

Tot morgen.

S & S

Het is zover

Ja ja jipie - het is zo ver.
We zijn ingechecked en hebben schitterend plaatsen: exit seats maar extreme brede en lange ... En zo van die waar niemand je kan lastig vallen.
De Jean-Luc en zijn Celie zitten 2 rijtjes voor ons - wel in de business natuurlijk.
Ons verlof kan nu echt beginnen ...

D-day minus 1

Oef... juist op tijd.
Gisteren naaste familie & vrienden bezocht. Iedereen die het diende te weten kent onze route & hotels.
Steven is deze namiddag even op het werk langsgeweest om de laatste details te regelen tijdens zijn verlof... Sandra heeft er van geprofiteerd om met de collega's die terug kwamen uit verlof een babbeltje te slagen.
Ja het is altijd een geloop van hier naar daar om alles rond te krijgen.
Deze avond zijn de valiezen gepakt geraakt...
Maar vanavond 10 PM is alles klaar.
Waarschijnlijk zijn we wel een paar dingen vergeten... maar tja wat is er nu niet te koop in de VS.
Nu is het nog even genieten van een zetel en dan dodo doen.