Dag 16 - Ciao e arrividerci

 Hallo lieve mensen,
 
Vandaag was het niet zo een goede morgen.
We verlieten immers La Bella Italia en keerden terug naar België.
PFFFF… back to reality
Terug naar de kou en de regen.
IK NIET BLIJ
 
Ik zat echt op de lawaaimaker toen hij begon te roepen en direct duwde ik op de snooze button.
Het lukte me uiteindelijk tweemaal voor de baasjes het door hadden
Ik kreeg toen onder mijn pootjes want de baasjes hadden slechts 10 minuten meer om zich te douchen en klaar te maken.
Mijn plan is dus deels mislukt.
Na het ontbijt werden de laatste dingen ingepakt ..
Snel haasten Mimi, Tayo en Honney  zich in de overnightbag.
Dat is blijkbaar de zak die gegarandeerd uit de auto ging gehaald worden aan het hotel vanavond.
Ik wist van de vele reizen dat we zeker mee gingen in de auto en dat we dus ons niet in de een of andere zak dienden weg te steken.
“Ja maar.. “
“Je weet nooit he Sloefie..”
Het was duidelijk, onze jonkies hebben nog niet veel mee op reis geweest.
In elke auto is er naast zetels voor de mensen ook een zetel voor ons voorzien:
Deze zetel heeft :
    •    een zitplaats die veel hoger is dan de normale zithoogte
    •    geeft een ruim en onbeperkt overzicht van wat in en buiten de wagen gebeurd
    •    en niet te vergeten 100% uit de zon.
Toch zalig zo een zetel.
Vroeger had ik deze voor mezelf alleen, nu share ik deze met veel plezier met mijn mede-pelouchen.
 
Eens Beemer en Rugbreker waren ingeladen, werden we uitgezwaaid door mr Hans en mevr Teresa.
Zelfs de kok Christopher, kwam ons uitzwaaien.
Oh dat was leuk…
Ik blafte nog even naar de super snuffel honden en weg waren wij.
 
Het eerste deel van de route kende ik al bijna van buiten.
Ah ja,..  elke keer als we op dag uitstap gingen gebruikte we dezelfde wegen.
Alleen deze keer gingen we niet meer op daguitstap.
SNIK
Deze keer was het de weg naar huis.
Het was wel grappig in de auto:
    •    Je had Doortje die zei we moeten rijden tot aan snelweg X
    •    Mevrouw Waze die vertelde hoeveel km we nog diende te doen tot die snelweg.
    •    Brompot ruggenbreker liet ons weten welke leuke boompjes we allemaal zouden zien tot de snelweg
    •    Beeper kwam er dan ook nog af en toe eens tussen… (vooral als we net voor een slagboom stonden.. raar manneke die Beeper)
 
Na ongeveer iets meer dan een uurtje rijden, was het tijd voor onze eerste stop.
Ah ja, Sandra en Ruggenbreeker zijn geen goede vriendjes en dus moeten we extra stops inlassen.
Sandra ging even op een bankje plat liggen terwijl Doortje haar allerlaatste superlekkere extrasterke doppio ging halen.
Oma Grootmoerder Meter wou niet echt iets drinken, maar nam wel een lekker zoetje.
Ik kreeg zelfs een stukje van de croissant.
Mmmmm

 
Niet lang nadien was het border control.
En direct nadien viel de zon uit.
Het leek uren te duren
Alles bleef zwart om me heen.
Gelukkig waren de lichtjes op het dashboard nog aanwezig, want ik vreesde dat ik plots blind was geworden.
Het is geweten dan oude honden blind worden, maar toch niet nu ?!
Ik begon echt te panikeren.
Ik denk dat mimi het door had en ze begon me gerust te stellen:
“ Sloefie, ik zie ook niets meer hoor.
Ik denk dat we in zo een tunnel door de berg zitten.
Alleen is deze berg wel heeeeeeel groot.”
Langzaam begon ik me iets beter te voelen.
Niet veel later hoorde ik de radio ook in wel 4 talen zeggen dat we in de Frejus tunnel zaten.
OEF.
 
Uiteindelijk na bijna 13 km en wel 30 minuten begon er een lichtje in de duitsernis op te duiken.
Eens buiten bleek het landschap helemaal veranderd te zijn.
Geen super hoge bergen meer maar meer bergjes en heuvels.
Ook de temperatuur bleek totaal veranderd te zijn : geen 25+ meer, maar een mager 18
BRRRR
Het gaat koud worden.
 
Groote broer was ook door een lange tunnel gereden maar niet dezelfde.
Baasje had volgens GB  de witte berg doordrongen.
Die bleek ongeveer even lang te zijn… maar ook wel even donker.
Wat is dat toch hier : altijd lange tunnels?
 

Daar Sandra haar rug echt zwaar parten begon te spelen, werd er naar stopplaats gezocht.
Wat ga ik blij zijn als die tijdelijke inloop wagen wegloopt.
Dan kan haar rug en bekken terug normaal beginnen doen en niet steeds vastzitten.
Maar zover zijn we nog niet…
We vonden dus een leuke stop die voldeed aan de nodige eisen : deftig toilet en bank om te liggen.
Ook al was het zonnetje niet meer zo warm, we genoten van de pauze.
 
De volgende stop was een ware sportuitdaging.
We stonden aan een kant de snelweg en we dienden naar de andere kant om iets te eten.
Maar dan denk je : dat is toch makkelijk Sloefie?
Tarara
Beeld je maar eens in : 40 trappen steil naar boven, dan in een sauna over de autostrade en dan mag je neerdalen op nog steilere tredes.
Neen, het was niet leuk.
Het eerste was ook,  de beertjes mochten niet mee.
Die moesten dus in de warme auto blijven wachten.
 
Nadien was het rustig rijden met de nodige ligstopjes voor Sandra.
DringDring
Groote broer en Steven kwamen melden dat ze nog veel moesten rijden.
Ik heb maar direct geantwoord dat wij ook nog veel moesten rijden.
Maar hij ging nog veel in de file staan.
Ja wij gingen ook waarschijnlijk wel in de file staan.
We hebben dan maar GB zitten kalmeren, want tja ze moesten veilig thuis komen.
 
Na meer dan 6u rijden kwamen we dan aan in een Dijon.
En wat bleek : Beemer stond al op de parking te rusten.
Steven had iedereen al ingecheckt en dus konden we direct naar de kamers.
Een kwartiertje later genoten we van een lekkere aperitief.
Grootte broer ging nog een blokje wandelen, want tja zijn baasje zijn horloge was aan het reclameren.
Horloge wou dat hij nog een half uur ging wandelen.
 
Na de rust voor het vrouwvolk en de fitness van de mannen gingen we nog iets klein eten.
Amai wat een verschil met de vorige avonden.
Een hele week genoten we van een 5-gangskes diner en nu 1 plat .
Na het eten werd er nog een poes-cafe genomen in het hotel en dan was het dodo time.
Ale voor de mensschen dan,  voor mij was het eerst nog werken geblazen.
Gelukkig was er vandaag niet zoveel te vertellen.
 
Maar nu ga ik toch ook mijn oogjes sluiten.
SLAAPWEL
 
Tot morgen

D15 - Il dolce far niente

Hallo lieve schatjes van mij,

 

Gisteren avond werd beslist dat we vandaag NIETS gingen doen.

Oh .. wat zag ik er toen al naar uit.

De baasjes waren doodmoe dus durfde ik niets te vragen in verband met de lawaaimaker..

Want niets doen stond voor mij gelijk aan geen “all your need is love”

Tarara

Zoals elke ochtend begon die ambetante aaaaipad met zijn dom liedje.

Kan die nu eens niets anders opzetten.

Zijn plaat blijft echt wel hangen.

Grrrr

Wanneer komt er een hondenliedje op om de mensen te wekken.

De WAF WAF wafffff is een superthitje.

 

Na het ontbijt werd de agenda van vandaag geconfirmeerd

Niet iedereen leek er even enthousiast over, maar de meerderheid won.

Vandaag was het luilekkerdag.

We genoten net iets langer van de koffie aan het ontbijt.

Het enige dat georganiseerd ging worden was een auto rit voor de lunch.

Beemer kreeg ook wat verlof.

 

De baasjes van de viervoeters trokken hun beste zwemkleding aan.

OH… LEUK…

Een dagje aan het water.

Hopelijk smeren ze zich wel in tegen de zon ….

En tegen de muggenbeesten.

Want ocharme mijn baasjes, allemaal hadden ze tonnen hoebels op benen, armen en allerlei andere plaatsen.

 

Na het smeren gingen we op stap.

Neen geen km’s of zo, maar gewoon net ver genoeg tot aan het zwembad.
Sandra maakte nog snel een detour om tegen Theresa te zeggen dat we vanavond ook bleven eten.

We zochten het beste plaatsje uit.

Toen begon the mentale voorbereiding voor het water.

Ah ja

In Italie in de anti-toerismus wordt het zwembadwater niet opgewarmd.

Neen het was niet echt brrrrr maar het was niet echt warm ook niet.

Steven hield het echter veilig en bleef op het droge.

 

Plots kwam Oma-grootmoeder-meter op de hof gewandeld.

HEIN?!?

Was die alleen op pad gegaan?

Blijkbaar wel want ze vertelde dat ze bijna 5 km had gewandeld.

PFFFF
Moest geen van de pelouchen met haar mee gaan om haar te beschermen?

 

Rond twaalf uur maakte iedereen zich klaar voor de daguitstap.

We reden naar Montafia op zoek naar een pizza restaurant.

Wat bleek ? Die was in verlof

GRRRR

Mijn maagje begon te knorren.

De aaaaaimobieltjes kwamen in actie.

Ze zochten en vonden een andere eetmogelijkheid.

 

Toen we eraankwamen dacht ik eerst we zijn weer verkeerd.

Het leek net een restaurant dat al een tijdje toe was.

Maar niets was minder waar.

Het was een trattoria..

JUP correct begrepen

Een restaurant op de trottoir van het het huis.

Het was een eenvoudige menu : 3 antipasta – 3 primi – 3 secundi – 3 dolces

Nu niemand had echt veel honger.

We namen dan ook een platterie met kaas en vleesjes

Mmmmmmm lekker

En dan nam iedereen nog een pastatje of een vleesje.

 

Nadien reden we terug naar ons zwembad.

Oh zalig

Een siësta aan het water in het zonnetje.

Zalig genieten

We plonsten nog even in het koude water.

Nadien moeten we allemaal in een slaap gevallen zijn.

 

Snel snel

Wakker worden.

We moeten onze kleerkasten nog beginnen vullen.

HEIN?
We gaan toch maar morgen vertrekken.

JA Sloefietje, maar om morgen te kunnen vertrekken moeten we nu wel alles klaarmaken.

Ah ja …

 

 

Het laatste avondmaal in onze B&B was super lekker.

We kregen enkele schotels met extra truffel.

MMMMM
We hadden niet echt zin om te gaan slapen en bleven dus wat langer dan normaal napraten met een likje wijn.

 

Eens op de kamer keken de baasjes nog wat netflix

En ik .. tja… ik schreef dit verhaaltje

 

Slaapwel

Ik moet goed wakker zijn morgen om mevrouw waze te helpen.

Want die maakt de ruggenbreker en dus Sandra af en toe blaasjes wijs.

Dus ….

TOT morgen.

D14 - Terug naar de Bordelo, euh Barolo

 Dag lieve vriendjes,

Elke ochtend is het toch effe diep adem halen hoor. Niet dat de dag moeilijk wordt maar omdat het warm wordt. En ‘s morgens is de lucht nog lekker fris en zonder stof, dus kan je beter wat doorademen en je longen spoelen en afkoelen voor de rest van de dag. 

Het ontbijt was zoals de andere dagen. We kregen sinds gisteren ook kleine Noetella-tjes. Wat zijn Noetella’s? Wel wanneer Nona vroeg naar Nutella, dan wisten ze niet wat het was. Maar Noetella, dat is in het Duits en Italiaans het juiste woord voor lekkere, lekkere chocopasta.

Vandaag gingen we dus de rest van het bezoek van gisteren doen. 

Hé? 

Ah ja. Als je in een wijnstreek rondrijdt, dan moet je ook af en toe stoppen om te proeven. Gestopt hebben we wel gisteren, maar geproefd. Ho maar.

En dus ging beemer vandaag op zoek naar een goeie parkeerplaats in de buurt van Barolo. Sloefie wou graag terug naar Bordelo. Maar dat vind je niet terug op een kaart. En de wijn is daar naar het schijnt heel duur. En ‘t is meestal warme, slechte champagne. Niet dat ik een expert ben maar je leest af en toe wat op internet toch.

Beemer kende de weg al maar Sloefie mocht ze nog eens uitleven achter het stuur. Hij moest links, links-links of links-links-links roepen naargelang de bocht naar links langer of scherper was of rechts … voor de andere kant. En ook of er tegenliggers waren. 

Dat was heel vermoeiend werk en voor de rest van de rit lag ie tussen de dames op de achterbank wat uit te zuchten. 

Ook al was het niet zover naar Barolo, uiteindelijk waren we tegen het middaguur pas daar. Er zat niet veel anders op dan een parking wat verder van het centrum - of korter wat dieper dan het centrum te kiezen. 

Nadat we beemer veilig achtergelaten hadden, waren we klaar voor onze verkenning van Barolo.

We liepen langs smalle straatjes waar enkel een Fiat Panda of Seicento kan passeren of hondjes met hun baasjes aan de leiband. 

Na een beetje snuffelwerk kwamen we uit aan een soort van roze kasteel, het WiMu. Het Wi? Het Museo del Vini a Barolo. Het wijnmuseum dus. Hopelijk was er voor ons hondjes ook veel te ruiken.

Na een korte pauze met een boom, konden we langs een lange trap tot op het dak van het kasteel. Vandaar zagen we alleen maar wijngaarden. 

We maakten dan ook een Selfie - neen geen Sloefie. 

Binnen in het kasteel werd op de verschillende verdiepingen de geschiedenis van wijn van heel heel heel lang geleden tot nu getoond. 

We konden ook in een ronddraaiende zetel zitten en zo door alle seizoenen doorwandelen. Alleen werkten niet alle lampen. Hmpf.

Op het laagste verdiep kon je ook beleven hoe een van de vroegere bewoonsters in het kasteel geleefd heeft met heel mooi servies en kandelaars en waarschijnlijk lekker eten en drinken. 

En na zoveel benenwerk was het hoog tijd voor buikenwerk. T’is te zeggen, wij hadden honger en dorst. 

De zoektocht was niet simpel. Het grote restaurant naast het museum had vandaag geen zin om open te gaan. 

De andere restaurants waren nogal klein. Meestal had de menukaart meer lijnen dan er plaatsen waren om te eten. 

Uiteindelijk kwamen we dan wel een tafel tegen met plaats voor vier maar getreuzel en beter-weten lieten die ook aan onze hongerige neus voorbijgaan. En dus werd het wachten tot er tafeltjes vrij kwamen die samen konden passen tot een tafel voor vier. Sommige baasjes kunnen beter wachten dan andere. Hondjes leren dat van jongsaf.

Na een lekker voorgerecht - hmmm ik ga de frisse verse coppa toch missen in België (coppa is fijngesneden vleesjes) - en een lekker hoofdgerecht - angelotti (kleine ravioli) en lasagne al tartufo - kwam nog een straffe koffie met heet water om aan te lengen - americano heet dat hier. 

En dan was het tijd voor de hoofdattractie van de dag. Het proeven. Zaak was natuurlijk om een goede proeverij te vinden. Sloefie en ik stelden onze superneuzen ten dienste maar blijkbaar moeten we toch nog veel oefenen met wijn snuffelen. Want wat we voorstelden was toch niet ok voor de baasjes.

Gelukkig vond baasje dan wel een plaats die in de smaak viel. 

Ik kan niet veel vertellen over de proeverij want mijn baasje was chauffeur en dan drink je niet. ook niet om alleen maar efkes te proeven. Maar na een klein uurtje of zo kwam iedereen heel vrolijk en met hopen dozen uit de proeverij. Sloefie keek zelfs een beetje scheel denk ik. 

Wij gingen dan beemer halen want met zoveel flessen over de openbare weg wandelen, dat zal wel niet mogen, ook niet in Italië. 

Een keer alles ingeladen, konden we terug naar onze slaapplaats. Sloefie liet zijn beste co-piloot kunde zien tussen Canale en Villafranca. Ik zou niet beter kunnen. Had ie misschien toch teveel wijngeuren opgesnuffeld?

Na een uurtje rusten waren we allemaal op appel voor het avondeten. Was het gisteren vooral truffel, dan was het vandaag vooral dingen die Sandra niet meer mag eten. Snif. Gelukkig was de wijn nog altijd heel lekker. 

Tot morgen of zo.

Vr. Gr. Gr. Br. 

D13 - Route door de Barolo

Saluto,

Redactionele mededeling : Gisteren waren we niet in Alvi maar wel in Asti. Ik denk dat zowel Groote broer als zijn baasje een beetje te veel gewandeld hebben.

Deze ochtend werden we weer veeeeeel te vroeg gewekt door de lawaaimaker.

Kan die zich nu nooit eens zelf verslapen.

En zeker op een dag zoals vandaag.

Er was geen zon te bespeuren aan de hemel.

Enkel wolken waren er te vinden.

PFFFFF

Gaan we nu een baaldag krijgen?

Toen we aan de ontbijttafel kwamen, was er groot alarm.

Er was geen koffie.

De 10L machine had zich vergist van programma.

Ze hadden de 10L bruin water terug weggegoten en opnieuw moeten zetten.

En dat betekende dus dat we nog even geduld moesten hebben.

Gelukkig stonden onze restjes water van gisteren nog op tafel.

We begonnen met broodjes met de gewoonlijke confituur.

Volgens de mevrouw : Abrikoos met Munt en iets anders.

Dat was welk moeilijk te onthouden hoor.

Maar als ik het tijdens dit verlof nog plotseling weet, ga ik het jullie zeker zeggen.

Oma Grootmoeder Meter vroeg plots aan meneer Hans waarom er nooit choco op tafel stond.

Niet dat ze klaagde hoor, maar ze miste haar boterham met choco zei ze.

Wat bleek.. 

Ze dachten dat we dit niet wouden eten, want voor hen was dat kindjes eten.

Tarara ..

Dat is alle leeftijden eten heb ik dan maar tegen Hans geblaft.

Na het ontbijt werd er uitgebreid gerecreëerd.

Dat was opa Vic zijn uitdrukking om te plussen.

Oh wat miste ik zijn kleine hondgrapjes.

Uiteindelijk is iedereen klaar geraakt en vertrokken we.

Vandaag gingen we het simpel houden zeiden ze.

Kunnen ze dat ooit ?

Er zit altijd wel ergens een complex gegeven in.

Ik vertrouwde het niet helemaal.

We hadden nog niet veel van het echte Piëmonte gezien, dus reden we naar het zuiden.

Eerste stop : Alba.

We zouden daar een drankje nemen en dan een korte wandeling doen.

We vonden een tijdelijke rustplaats voor Beemer.

Sandra kwam terug met het papiertje van de parkeermeter 

“Tot 14u30… dat moet wel voldoende zijn,”

Ik wist het hè.

Dingen die simpel lijken zijn bij de baasjes complex.

Ale, zeg nu zelf : hoe kunnen een drankje en een korte wandeling drie of meer uur duren.

Oma had het ook in het snot.

“Ik volg wel.. wat jullie doen is oké”

Na enkele meters vonden ze een bord met veel Italiaans op.

Ik zocht en snuffelde … nergens Engels.

We keken naar elkaar en zuchtte.

Plots zagen we dat het een soort kaart was met bolletje en streepjes.

Stel nu eens dat het een soort wandeling is.

Kan dat?

Snel werd de aaaimachine geraadpleegd en bingo.

We besloten die bolletje en streepjes te volgen.

Sandra nam een foto, Steven nam een backup

En weg waren we.

Hey gingen ze niet iets drinken ?!?!

Neen Sloefie, eerst wandelen.

Lap planning is al gewijzigd.

Sinds dat de 3 werkende baasje Agil kenden, verandert alles toch snel hoor.

Blijkbaar volgende ze nu een principe van snel bijsturen.

Grrrrr

Ik wou een lekker melkje.

Meer dan een uur, om niet te zeggen twee uur wandelden we.

Overal stopten we aan een steegje, mooie gebouw of kerk.

OMG ging steeds proberen of ze de kerk binnen kon… 

Meestal lukt dat wel.

Na heel die lange wandeling in de brandende zon maar beschermd tussen de huizen kwamen we terug aan het begin.

Daar zette ik mijn poot stijf.

Ik wil drank en brokjes.

En het lukte.

We aten allemaal zeer lekker.

Sommige hadden na de truffel bij de gerechten van  het avondeten de smaak zo hard te pakken dat het nu ook een pasta ala truffel werd.

De verse truffel werd aan tafel geschaafd en er vielen stukjes van het bord.

Groote broer, Mimi en ikzelf genoten van die mini stukjes.

Mmmmm

Wij willen truffelhonden worden.

Eens bij Beemer begon het echte werk van de dag.

Hein?!

Er was toch enkel wandeling en eten gezegd.

Die Agile weer zeker.

Sandra stuurde Steven de kleinste maar mooiste wegen op.

We kregen uitzichten om waf tegen te zeggen.

Oma grootmoeder gaf af en toe kreetjes als een auto te dicht tegen ons reed.

Gelukkig was ze nog veilig in België toen we de bergketen van Zwitserland bereden.

Beemer heeft het geluk van een kleiner en vinnig beestje te zijn.

Als passagier van de ruggenbreker , de grotere maar loggere auto, doorstond je gewoon doodangsten.

Maar oef…

Nu was het maar een beetje bochtjes.

Oh we gaan nog eens smaller baantje in.

Jippie.

Het was net een rollercoaster.

Je reed naar boven en plots zag je enkel lucht.

En dan het plots terug naar beneden.

Beemer deed dat heel goed.

Mevrouw Waze was af en toe eigenwijs en wou ons doen terugkeren.

Maar Sandra zei steevast : we rijden juist hoor.

Uiteindelijk kwamen we in Baloro uit.

Jaja.. ik kan het wel juist uitspreken.

Het is niet omdat Sandra er allerhande versies (bolero, Barelo, bordelo,..) van gemaakt had, dat ik dat ook moest doen. (NVDR. Sloefie is hier een beetje balorig. Het stadje en het gebied noemt toch Barolo.)

We waren dus in de officiële stad van de rode wijn van hier in Piemonte.

We vonden het alleen al :

• dat er te veel auto stonden.
• dat het al wat later was
• en dat we morgen het stadje wel zouden doorwandelen.

Sandra gaf de volgende instructies aan chauffeur en aan de waze.

Euh…

We moesten op een bepaald moment de 5 afslag nemen op een rondpunt.

En als je goed telde bleek de vijfde afslag niets anders dan de eerste afslag te zijn.

MAAR…

Ook op het rondpunt zelf stonden de aanwijzigingen :

Je moet helemaal rond het rondpunt rijden om de eerste afslag te nemen.

Rare Italianen.

Sandra deed ons een parking zoeken in het volgende stadje : La Morra.

En wat bleek.

35% van de wijn productie van de Barolo komt net uit dit stadje.

Maar het middeleeuwse dorpje is ook bekend door zijn ideale ligging op de top van een heuvel.

Wat een verzichten kon je daar hebben.

WOW

Na het glaasje wijn of cola werd het gemakkelijk.

Groote broer ga jij de route naar het anti-toeristimus zoeken.

Sandra en ik gingen een dutje doen en dus diende we zeker te zijn dat GB het overnam.

Maar broer had niet veel zin, dus vroeger we Wazie de baas te spelen.

Net op tijd voor de douche en het avondeten kwamen we terug onze slaapplaats.

Snel werd er gedoucht.

Bij het eten viel baasje al bijna in slaap.

Dus je kan al raden wat we na de grote lange maaltijd nog gedaan hebben.

JUIST ja

Niets.

Pyjama aan, tandjes poetsen, pilletjes nemen, bedje in.

Ik was nog maar net aan het vertellen over het ontbijt en de choco of baasje was al aan het snurken.

Doortje lag stilletjes nog wat te lezen

En ik zag dat de andere pelouchen ook al ingedommeld waren.

Nu ga ik snel nog even likje geven aan Mimi haar baasje en dan is het over en out.

Al nostro prossimo incontro

Sloefie

D12 - een rondje Alvi

 Goeie morgen allemaal vanuit het diepe Zuiden.

Puf puf puf. Het is hier alle dagen wel heel warm hoor. Ik denk dat ik al een halve liter gezwoten heb. 

Om half acht ging alweer de wekker maar ik kan dan rustig voortslapen want mijn baasje duwt die toch een paar keer af. Vanaf volgende week zal ie die luxe niet meer hebben. En ik ook niet. Corona-uitslapen loopt ten einde.

Na de jacht op een parkeerplaats, wat stond er vandaag op de planning?

Een dagje Aldi, had ik gehoord. 

Pfff. Dat is nu toch ook niet om een verslagje over te schrijven. Maar ja, met baasjes weet je nooit. Het zijn rare wezens soms.

Enfin, alle mensjes en pluches zaten samen in beemer en we gingen op pad.

We snorden over smalle wegen met af en toe een tegenligger. De gemeenteborden volgenden elkaar op, alleen zagen we bijna geen huizen. De dorpjes liggen allemaal boven op een heuveltop. Dat is nog van de tijd dat hier Germanen, Vikingen, Hunnen en wat weet ik nog meer, rondtrokken met toorts en zwaard. Niet veel te zien voor ons hondjes dus. We speelden dus wat met de dames op de achterbank.

Uiteindelijk sukkelden we op de hoofdweg naar Torino - maar daar waren we gisteren al geweest. Rare jongens die Italianen. In beide richtingen waren er wegwijzers die naar Torino wezen. Maar baasje legde uit dat dat was omdat de ene blauw waren en de andere groen, langs de Autostrada. Ah zo. 

En dan zag ik het plots… Jipie, we kunnen op bezoek bij Ronald. Ronald wie? Ronald McDonald natuurlijk. Want alle dagen pasta, dat begint wel op onze pluchen ribbetjes te wegen. 

Uiteindelijk kwamen we aan op onze bestemming van vandaag. Het was niet den Aldi maar Alvi, een oude romeinse stad die nu een beetje ingedommeld is.

We hadden onze parkeeroefening beter voorbereid. We zochten het Campo del Palio. En we konden er niet naast kijken, het was een hele grote parking die vol leek te staan met auto’s. Gelukkig was er voor beemer nog plaats, zelfs in de schaduw een beetje.

Na wisseling van de schoenen en het vullen van de rugzakken, konden we op verkenning. Een Aldi moesten we al niet zoeken, oef.

Eerste stop werd het toeristenbureau aan de uitgang van de parking. Maar we mochten niet naar binnen wegens C*na. We moesten wachten tot er maar een persoon binnen was en dan nog mocht enkel Sloefie en Sandra binnen. 

Achteraf kregen we verslag en een kaart. Er waren verschillende nummertjes die we konden gaan bekijken, torens, kerken, … Maar !!! Om half twaalf sloot alles tot om drie uur. Dus als we iets gingen kopen, moesten we snel zijn.

Dus gingen we op stap. 

Tot we op het eerste leuke pleintje waren. Vorige zondag was er een groot feest geweest in de stad - de Palio, een paardenrace die al vele eeuwen wordt georganiseerd in de stad, zoals in Siena. Overal waren ze dus dingen aan het afbreken. Maar we vonden toch een leeg terrasje en konden een watertje of een Café Doppio drinken. Hehe.

Het was ondertussen halftwaalf voorbij. We konden dus veilig gaan wandelen in de winkelstraten. Kijken mocht maar kopen kon niet. 

We hadden de hoofdstraat gevonden, het leek wel een oude Romeinse heerweg geplaveid met heel grote plaveien. Ocharme het rugje van de mannen die dit moesten aanleggen. 

Links en rechts waren er mooie uitstalramen, af en toe een pleintje - waar men tenten aan het afbreken was - of een grote poort met zicht op een binnenplaats. Dit zal wel Italië zijn, zeker? 

Uiteindelijk kwamen we ook aan de Torre Rosso, het oudste gebouw van de stad. Gebouwd door de Romeinen als deel van de eerste stadsmuren. Door christenen omgebouwd tot de klokkentoren van de Santa Caterina. 

Ook de muren van de oude stad waren te bekijken en - voor ons hondjes - te besnuffelen. En het aroma vertelde ons dat ze heeeeeel oud waren. Hier waren veel hondjes met hun baasje gepasseerd. 

Dan gingen we op zoek naar de Basiliek van San Gottardo. Maar de kaartlezers stuurden ons een straat in langs de buitenkant van de muur. Pech voor de baasjes, maar wij konden verder geniet van het heerlijke oude-muur aroma. En je liep er onder de bomen, dus je had ook nog wat schaduw. 

Aan de volgende Romeinse poort konden we de stad terug in. Onze buikjes rammelden een beetje en gelukkig gingen de baasje op zoek naar wat eetbaars. Uiteindelijk kozen ze voor een bistrootje in de hoofdstraat. Twee maal tosti en tweemaal sla was de bestelling. 

Daarna gingen we terug op weg door de rest van de hoofd/winkelstraat. De toeristenmevrouw had ons ook een pasticceria aangeraden in de hoofdstraat. Maar gelukkig voor de weegschaal was die ook gesloten tot drie uur. De verleiding in de etalage was groot maar de deur en de portemonnee bleven dicht.

En zo stonden we terug op het plein van het toeristenbureau. 

Na overleg werd besloten om de rest van de namiddag wat te gaan rusten of te gaan badderen. Het water zou nu wel lekker warm zijn.

Eenmaal in de auto, speelde ik mijn laatste troefkaart van de dag uit. Of er iemand zin had in een lekkere Milkshake van Ronald?

Er volgende geen nee of geen ja, dus gingen we op weg. 

Maar ik had buiten Madam Wees gerekend. Die stuurde ons langs achterafstraatjes en door de velden terug naar onze slaapplaats. Mis poes. Geen Milkshake. Boehoehoe.

Een keer thuis, was het heel warm. Sommige gingen badderen, andere lezen, andere slapen of wandelen. 

Maar om half acht begon het avondeten en dan waren we allemaal terug present, Hopelijk is er vandaag niet teveel met kaas zodat de maag van Sandra niet overhoop ligt.

Wat zal morgen brengen?

Gr.Br. 

D11 - Tornino of is het Turijn

Buona giornata,

We geraken elke dag wat moeilijker uit bed ook doet de lawaaimaker zijn best.

Maar in onze nieuwe anti-toerirsmus zijn er strikte regels.

Om 8.30 is het ontbijt, om 19.30 is het avondeten.

Dus moesten we ons hard haasten.. Want te laat zou immers geen beentjes betekenen.

Onze slaapplaats wordt gerund door 2 Duits-Italiaans mensen en het ontbijt is er ook naar:

Enkele stukjes brood, wat boter, koffie en beleg… en een klein stukje cake.

Geen fruit of eitjes.. 

IK NIET BLIJ

Geen eitjes betekenen ook geen spekjes.

PFFFF 

Hoe gaan wij honden ons kunnen voorbereidden op de dagelijkse trektochten?

Daar we zo vroeger brokjes aten, konden we ook vroeger op pad.

Alleen vraag ik me nu af of mijn mensenvriendjes wel wakker genoeg waren.

We namen de Beemer naar Torino, wat blijkbaar de juiste naam is van Turijn.

Tot daar rijden lukte nog, maar dan het parkeren.

Mevrouw waze probeerde ons naar een parking te sturen.

Goed dachten we…

Maar we vonden nergens een aanwijzing van de parking.

Oké, dan maar de volgende in de rij proberen.

Weer werd er in de straatjes gedraaid en gekeerd, door smalle bogen gereden.

EN WEER mispoes.

Dan ben ik even beginnen helpen.

“Kan het zijn dat mevrouw waze je gewoon zegt waar er mogelijks parkeerplaatsen zijn, zo met parkeermeters enzo ?”

Geroezemoes.

Mimi dacht er net het zelfde over en fluisterde in het oor van haar baasje.

Die nam prompt haar GSM en zocht parkeergarage op.

Laten we dat eens proberen.

Beemer deed zijn best ook al vroeg hij zich soms af of hij tussen die muren diende te kruipen.

En dan … 

Plots op de rechterkant..

Een teken van parking.

Alleluja 

Ik denk dat de zoektocht naar de parking bijna even lang heeft geduurd dan de route naar de stad. 

PFFF.

We konden Beemer wat laten rusten en de beentjes namen over.

De zon brandde al hard. 

Gelukkig zijn er in Turijn vele gallerijen en dus kan je uit de zon lopen.

Toch kregen we heel snel dorst.

De koffie aan het ontbijt was maar zo-en-zo, dus een echte koffie zou smaken.

We zochten een koffiehuis onder de bogen.

Aan de eerste twee herbergen was er geen plaats.

Gelukkig was er aan de derde enkele vrije zetels.

We bestelden koffie en aperospritz..

Het was al na 11u dus dat mocht wel al.

Met de drankjes kwam ook de zon piepen onder de bogen.

Sandra en Rita zaten een beetje in de zon.

Maar die vonden dat niet zo erg.

En toe begon de zoektocht naar het toilet van de herberg/koffieshop.

Binnen vonden we niets, dus ging baasje het maar vragen.

Als antwoord kreeg ze een tennisbal met 3 sleutels.

Nu escape rooms dat kunnen we al goed spelen, we geraken steeds buiten.

Maar hoe je met 3 sleutels tot een toilet geraakt … dat was iets nieuws.

We kregen gelukkig wel een tip : “Buiten links vind je een bruine deur”.

PFFF

Gelukkig moesten we nog niet zo dringend naar toilet.

De tweede sleutel paste precies op de bruine deur.

Jippie 

Een deur - een sleutel gevonden.

Nog 2 te gaan.

De volgende deur was makkelijker.

In het halletje waren slechts 2 deuren… de ene zag er ons een ingang tot een appartementsgebouw uit, dus die lieten we links liggen.

Joehoe

Tweede deur - tweede deur gevonden

Nog 1 te gaan

De watersnood begon al te stijgen.

Volhouden Sandra volhouden.

We kwamen op een binnenkoer met veel planten en evenveel deuren.

Hoe kunnen we hier nu de juiste uithalen.

We konden toch moeilijk elke deur gaan proberen met de laatste sleutel.

Op goed geluk begonnen we de zoektocht.

Na 4 pogingen hadden we de juiste deur.

Bleek daar toch niet in het klein een mannentje en vrouwtje op te staan zeker.

PFFFF

Hoe kon ik zo blind geweest zijn en baasje niet direct naar de juiste gebracht hebben.

Enfin.

Na 3 deuren en 3 sleutels kwam uiteindelijk de beloning : een toilet.

Terwijl Sandra even pauzeerde, ging ik ook het beste boompje uitzoeken.

Eens terug bij de rest van het reisgezelschap, bleek dat de andere ook naar de toilet moesten.

AHA

Ga ik ze helpen of liet ik heb ook de snuffeltocht doen?

Ik ben lief geweest en heb Mimi de juiste instructies gegeven.

Nummer 2, 3 en 4 vonden de weg veel vlotter.

Na deze vervanging van het water waren de menschen eindelijk klaar voor de tocht.

We wandelden en wandelden.

Soms in de plakke zon, soms lekker in de schaduw….

Maar de warmte bleef toch aanwezig.

De magen knorden en op een leuk pleintje vonden we een leuke plek voor het middagmaal.

De ober dacht dat hij de slimste en de grappigste was, maar als je zegt dat de driekleur met geel begint dan luisteren echte Belgen niet meer hoor.

Oma wou betalen, stak haar hand in de lucht en wreef haar duim tegen haar wijsvinger.

De ober zei ja, maar er gebeurde gewoon niets.

Oma probeerde het nog eens.

En weerom werd er ja gezegd maar kwam er niets af.

Bleek dat in Italië je niet betaald aan tafel, maar je naar den toog moet wandelen en daar betalen.

Tja…

We puften verder.

Na zo’n 8 km zagen een hoge spitse toren boven de huizen prijken.

Die moesten en zouden we gaan zoeken.

Na enkele links-rechts bewegingen kwamen we plots aan een groot gedrochte.

Die mooi spitse toren was blijkbaar een deel van het museum de la filma.

Pffff

Hebben we daarvoor zo een tour gewandeld.

Sandra begon het lastiger en lastiger te krijgen.

We kregen haar met moeite nog vooruit.

Maar we bleven haar steunen in moeilijke tijden.

Komaan baasje we zijn er bijna.

HEIN?

Bijna?

Ja… bijna.

Waar?

We waren bijna aan de PO, een rivier die je regelmatig in kruiswoordpuzzel moet invullen.

Iedereen dacht dat dit een brede rivier was.

Niets is minder waar.. . Het was een pisstraatje breed .

Moeten we daarom tot hier wandelen?

Sandra wou maar een ding meer.

Een stoel, en cola en de auto.

Oei oei wat een opgave.

Ik gaf haar waterslurf aan en daar dronk ze hard van.

Ze had dus echt wel dorst.

Groote broer en Mimi zochten de weg terug.

Nog even volhouden baasje.

Eindelijk begonnen we de straatjes te herkennen.

En vonden we ook drinkgelegenheden terug.

LAP

Geen cola te krijgen.

Dan maar een ijsje met koffie.

Er kwam terug leven in mijn baasjes.

OEF.

Na nog een dikke kilometer kwamen we dan eindelijk aan de auto aan.

Amai..

We hadden meer dan 10 km in de extreme warmte gewandeld.

Gelukkig bracht Beemer koelte in de auto.

Eens we terug in de B&B waren, werd er gedoucht.

Ah ja B&B want blijkbaar is dat de vertaling van de ant-toerisimus.

Snel maakten we ons klaar voor het eten.

MMM

Het was weer heel lekker.

Alleen Sandra met haar FODmap dieet had minder chance… vandaag was het vooral gepureerde tomaat, melk en kaas en papjes.

De oogjes zijn deze avond heel snel toegevallen.

Er werd geen aaipadje meer gekeken.

Iedereen was dus heeeeel moe.

Enkel ik had nog net genoeg energie om dit te pennen.

Maar nu is mijn pijp ook echt uit.

SLAAPWEL