Wat een triestige week

Dag allemaal,

De laatste keer dat ik schreef was ik aan het staken.

Ik miste immers mijn Groote broer en Loebas.

Ik denk dat de dag dat ik begon te staken, ze dan plots na het ontbijt begonnen in te pakken.

We reden heel lang dus we waren op weg naar huis.

Maar... we reden niet tot in Wolvertem.

PFFFFF

Zal toch niet waar zijn.

Maar ik kreeg ze wel even aan de lijn dus ik was blij.

Loebas en Groote broer verzekerden me dat ze me “morgen” zouden zien.

Ze hadden immers vernomen dat de baasjes elke maandag naar Opa Vic en Oma-Grootmoeder-Meter Rita gingen vanaf nu.

Oh dacht ik.. dan kan ik ook opa al mijn spannende verhalen vertellen.

Ik was zooooo blij.

Na een lange dag werken voor “de bank” was het dan zover.

Eerst een tussenstop bij de broers en dan bij de ouders van mijn baasje.

Zoals altijd kregen wij - jajaj ik ook - bubbeltjes.

Nu hadden we de afgelopen 3 weken wel hier en daar een bubbeltje geproefd en gedronken, maar niets kon tippen aan die bij opa.

We knuffelden die avond wel heeeel veel.

Wat waren we blij dat we terug dicht bij hen waren.

De week ging snel voorbij en door omstandigheden gingen we zelfs 3 keer bij Loebas..

Dank u liefste BMW dat je me hielp met mijn snode plan.

Al snel was de eerste werkweek voorbij en begon de tweede.

En nu had ik het goed onthouden : Maandag = Vic & Rita dag...

JIPIE

Vrolijk kwispelend ging ik bij Opa zitten.

Hij zei wel “ah dag Sloefie” maar hij deed raar.

We knuffelden een beetje maar hij leek zo wat afwezig.

Hij had niet veel honger en ging al snel van tafel om terug in zijn kwik-kwak-zetel.

Dat is zo een zetel waar je inzit en via een knopje er bijna uitgekwikt wordt.

En daarna kan je je terug via datzelfde knopje in laten kwakken.

Was een leuke zetel, maar ik mocht er nooit alleen op zitten.

Dus als Opa er inzat... dan zat ik daar.

Oma-Grootmoeder-meter vertelde dat het moeilijk ging.

Opa viel af en toen ... net toen ze eens snel naar de winkel ging.

Samen met baasje besloten we dat we nog meer bij opa gingen langsgaan.

We gingen er direct met Mr Dries overpraten.

Ik was blij dat we dit gingen doen... 

Meer tijd bij opa en misschien ook wel wat rust voor Rita.

Met bevende pootjes vroegen we het aan Mijnheer D.

Hij stuurde ons bijna direct terug naar huis zo akkoord ging hij 

DANK U Mr D.

Dat was dan al geregeld... nu nog even het ambetante papierwerk en we are set to Go.

IK BLIJ

Daar Sandra toch wel ziekjes leek te zijn, hadden we wel een afspraak met haar dokter

Ah ja.. ze mocht Opa toch niet meer ziek maken dan hij al was : Vrijdag namiddag ingepland.

In de voormiddag gingen we nog een zware meeting doen en dan was het weekend met opa.

Nu...

had ik geweten wat ik nu wist had ik helemaal niet zo verlangd naar het vorige weekend.

PFFFF... 

Ben ik een beetje egoïstisch geweest omdat ik zo hard bij opa zijn?

In de zware meeting werd Sandra opgebeld door oma.

Meestal betekent dat dit “str*** aan de knikker”

“Sandra ... je vake is gevallen... we gaan nu naar de kliniek... kom je straks aub”

ALARM ALARM

Het was wel de stem van oma, maar dit klonk niet zo de rustige oma.

WAT IS ER AAN DE HAND.

Snel Groote broer en Mimi verwittigen. 

Zij gingen het wel tegen Steven en Doortje zeggen.

Steven had nog een showke te geven voor de mensen in maatpak en ging nadien direct doorkomen.

Doortje en Sandra gingen dan maar snel met hun tweetjes op pad.

JA ik mocht ook mee.

Ik was blij en tegelijk had ik ook heel veel schrik.

“Als Opa Vic gevallen is en nu naar de kliniek is...  Wat betekent dat dan ?” 

En wat met de dokter afspraak.

Sandra mocht toch niet direct bij opa gaan.. ze moest toch eerst medicamentjes hebben?

Ik begreep het helemaal niet.

Ze belde haar dokter op en ze kwamen overeen dat ze er wel ergens tussen zou mogen springen.

oh ik ben gerust... Dr Christel zou haar wel helpen.

Maar tja nu Opa nog.

Toen we in de kliniek toekwamen was het er akelig stil.

We hoorden oma met een groene jas praatten.

“Scans.... MRI....operatie...neen....”

We klopten op de gesloten deur en mochten binnen.

Daar lag opa Vic.

Zij benen bewogen snel en hij had een neusding op.

Hij leek me te zeggen “dag Sloefietje” ... maar ik ben niet zo zeker.

Toen we daar wat zaten, praatte hij met momenten op een heel traag tempo mee en nadien was hij weer stil.

Ik wou dichtbij opa kruipen maar Sandra zei me dat ik dat nu beter niet kon doen.

PFFFF.

Plots beefde en trilde hij helemaal.

Het was zo akelig dat ik snel terug in de handtas ben gekropen, mijn oren over mijn ogen deed en stilletjes weende.

Zo zag ik opa niet graag bezig hoor.

Gelukkig stopte het na ene tijdje.

Mr Groene Jas vertelde meter-grootmoeder-oma dat ze een kamer zouden regelen voor opa.

En dat ze mocht blijven slapen.

HEIN?

Moet opa hier blijven in deze akelige ruimte..

Als opa hier is.. ik ook. 

Daar dit nog een uurtje zou duren... gingen we snel over-en-weer naar dr Christel.

Sandra was blijkbaar toch weer ziek en kreeg medicamentjes mee. Ze was terug aan het bassen als een echte hond:

Toen we terug in de kliniek kwamen, reden ze met opa Vic net naar zijn kamer.

Wist ik veel dat dit de allerlaatste kamer ging zijn waar hij ging slapen.

We hebben nog wel met hem gepraat maar hij reageerde niet echt meer.

Hij deed zijn ogen wel nog open, maar ik weet niet of hij mij nog herkende hoor.

OPA VIC.... ik ben het hoor.

Samen met Groote broer - ahja Steven was ook toegekomen - en oma bleef ik de hele nacht bij opa.

We sliepen niet echt goed, want elk geluidje van opa maakte ons wakker.

In de ochtend kwamen Doortje en baasje met ontbijt.

Kun je geloven dat we totaal geen honger hadden, terwijl het al sinds gisteren middag niets meer brokjes meer hadden.

We zijn met ons 5 samen gebleven.

Mr witte jas kwam nog wat uitleg geven aan de mensen... terwijl bleven de pelouchen dicht bij opa.

Niet zoveel nadat Steven en Groote broer toekwamen werd het nog stiller.

Opa was niet meer.

Geen knuffels meer, geen speciaal-voor-de-pelouchen-bordjes aan tafel meer..

Geen “ah dag Sloefie” 

Deze week hebben we hard gewerkt.

We vonden de brief van opa Vic naar zowel familie als vrienden terug.
We hebben koppen geteld en e-mails verstuurd. 
We hebben broodjes gesmeerd en postzegels gelikt.
En omdat mijn broer en ik nog nooit op een facteur hebben geblaft, werden alle brieven vliegensvlug gebracht door facteurs in heel het land.

Gisteren namiddag hebben we opa Vic een laatste waf en blaf gegeven.

Bijna alle familieleden, alle vrienden waren aanwezig.

Zowel Steven, oma-grootmoeder-meter, iemand van de Pompeloeren ( de studentenclub van vroeger), en mijn baasje namen het woord.

Ze deden allemaal zo hun best en maakten aan de laatste waf en blaf een hele mooi aandenken.

Ook dat ene must-liedje werd gespeeld : Opa wou “my Way” horen. Hij had alles voorbereid om zelf te beslissen hoe en wanneer.

Alleen heeft hij de kans niet gekregen en nam de natuur het heft in eigen handen.

OPA VIC

Ik ga je missen

Sloefie
in naam van alle Pelouchen

Dag 22 : we zijn in staking

Goede morgen...

Zoals voorspeld gisteren....

Toen we deze ochtend opstonden,  maakten de baasjes zich gewoon klaar en vertrokken ze naar het ontbijt.

De waren  net snel genoeg om mee te lopen.

PFFFF

De baasjes zijn blijkbaar kwaad met onze stakingsaanzeg.

Maar daar we   geen enkel teken gekregen hebben dat er naar huis vertrokken.... stopt de blog voor vandaag

Tot de volgende keer 

De stakende honden en beren

Dag 21 : de kleine en de grote

Goede avond allemaal,

Ze hebben ons dus weer liggen gehad, de baasjes.

Ik was gisteren zo overtuigd dat we vandaag naar huis reden.

Maar het was mispoes :(

We stonden zoals alle dagen veeeeeeel te vroeg op.

Maar daar het lekker warm was, vond ik het nog niet zo erg.

We deden ons ochtend ritueel : douchten en maakten ons klaar.

De brokjes smaakten best wel lekker.

En met het idee dat we naar huis reden smaakte het nog lekkerder.

Maar pfffff

De kleerkasten bleven weer onaangeroerd.

De Picnic zak werd terug gevuld en we waren weg.

Zijn wij op wereldreis misschien ?

Gaan we ooit wel terug gaan naar Loebas, Groote Broer?

Zien we oma-grootmoeder-meter en opa Victor ooit wel terug?

Ik maak me serieuze zorgen.

We reden en reden

Zoals gisteren was er evenveel berg op als berg af te bespeuren.

Maar we stopten niet op de zelfde plaats.

We reden over een heel smal bruggetje over de Marne.

“Net op Tijd” zei Sandra plots.

HEIN?!?

We probeerden de deur te openen, maar dat lukte niet.

We belden aan, maar er kwam geen reactie.

Wat nu.. ?

Zijn we tot hier gereden voor niets ?!

We probeerden de laatste oplossing : telefoneren.

Hallo.

Goede morgen meneer. We hadden een afspraak

Ah ja.. ik kom af. Ik zit aan de andere kant van het dorp.

Tot zo

Oef,

Meneer de boer was hier bijna.

We zijn dan maar in het zonnetje gaan zitten genieten.

5 min later kwam er een jonge kerel piepen gevolg door zijn trouwe viervoeter.

Het was nu al duidelijk : we waren welkom.

Bonjour mr de chien. 

Alles va bien ?

Mr chien liet ons de wijngaard, de pers en het hele process zien en vertelde ook de verschillen tss de verschillende eco labels.

Hij wou wel zo hoog mogelijk geraken maar BIO dat vond hij een brug te ver : geen enkele spuitje mocht dan nog, je kon enkel tegen de beestjes en onkruid zeggen “hier was zwaar metaal” en bleven ze weg.

De jonge boer was er zeker van dat als hij dat zou doen dat hij na enkele jaren ook geen wijngrond meer had.

Naar gewoonte  proefden we enkele soorten en besloten de baasjes - rekening houdend met de bestellingen uit den Belgique - nog wat flessen te kopen.

Ook die flessen verdwenen in de koffer.

?!?! HOE gaan de baasjes het klaarspelen met de kleerkasten als we ooit naar huis rijden ?!?!

Nadien kwispelden we tot de volgende keer en we reden verder.

We deden de route toeristic en zagen waar de champagne ontstond.

Maar er stonden zoveel Belgen dat we er er niet stopten.

Al die buitenlanders :)

Uiteindelijk zijn we net naast de Marne gaan picknicken.

Deze keer geen tafel met bankje, maar op een bank in de schaduw met een mooi zicht.

Toen de zon op het bankje begon te schijnen stak het ene baasje zich weg op een ander bankje... 

Ik denk dat mijn baasje even gemediteerd heeft.

Net toen we wegreden stopte er een auto plots voor onze neus.

We konden geen kant meer uit.

Mimi en ik stonden met onze grote tanden in de startblokken.

Niemand gaat ons aanvallen!

Maar toen sprong daar een jong meisje uit...

Oh het was Ilse.

Die kende ik ook nog van de tijd van de telefoon.

OMG.

Moeten we nu zo ver rijden om bekenden tegen te komen?!

Na wat over en weer getater, mochten wij vertrekken.

Ah ja.. want zo kon Ilse haar voiture op ons plaatsje zetten.

We reden deze keer slechts enkele minuten.

De volgende boer was de boer van onze collega Bart.

Allez die gaat elk jaar bij boer Casters plukken.

GOED ZOT he.... druifjes plukken en ze niet mogen opeten.

En blijkbaar spendeert hij daar al zijn verlof.

NOG ZOTTER.

Maar ieder zijn ding.

Laat Bart maar plukken...onze baasjes zullen het wel drinken.

Nadien reden we naar Epernay.

Ah ja... Mimi had tot enkele dagen geleden nog nooit in de champagne geweest.

Nu wist ze al hoe kleine boeren het doen, dus ik gidste naar een van de grootste boeren.

We waren allemaal een beetje moe van het verlof en dus koos ik die met het treintje: Mercier.

Nadien mochten we nog even proeven..

De baasjes vonden de kleine boeren beter.

Nadien reden we nog een klein slaapkwartier tot aan onze slaapplaats.

We hadden geluk.. onze trouwe vierwieler mocht als laatste op de parking.

Alle andere die nu nog toekwamen dienen op de openbare parking te gaan staan.

Na den aperitief werden de kleertjes gewisseld voor het avondeten.

Het gastronomisch menu was volgens de baasjes minder lekker dan de menu van de avonden ervoor.

“Tja dat heb je zo met overdaad” denk ik zo.

In de slaapkamer was er terwijl topoverleg.

Wij pelouchen gingen morgen in opstand komen.

Het verlof heeft lang genoeg geduurd.

Wij willen terug naar het werk.

Dat is rustiger voor ons.

Dus morgen gaan we allemaal in staking.

Niet naar huis = geen blog

Nadat de stakingsaanzegging op hun bed lag, zijn we op onze slaapplaatsjes gekropen.

Snel nog het licht uitdoen 

En morgen de grote dag : wie wint ?!?

Tot morgen

De strijdvaardige sloefie 

Dag 20 : we rijden rondjes

Hallo allemaal,

Ik dacht dat we deze ochtend verder naar het Noorden gingen rijden... 

Alles startte normaal.

We werden weer eens vroeg uit bed gejaagd door de TUUT TUUT...

Maar ik dacht .. dat is normaal want we moeten nog ver rijden.

Iedereen maakte zich klaar voor het ontbijt.

Alleen...

De kleerkasten bleven open!?!

De sminkdozen bleven aan de wasbak ?!?!

Wat is er aan de hand.

Misschien gaan we pas na het ontbijt inpakken.

Misschien hadden de baasjes wel grote honger en dus gingen we eerst ontbijten.

Het ontbijt was lekker.

We kregen spekjes en beentjes, terwijl de baasjes een beetje frans brood namen kaas en confituur.

Neen ....geen rode.

Sandra heeft nog steeds een hekel aan wat rood is, maar er was ook gele agrum-confituur.

We kregen zelfs een bakje water en melk.

Mmmmm

Maar na het ontbijt bleef alles gewoon liggen.

Ze namen wel de Picnic zak en wat gekoelde drankjes.

Maar geen kleertjes.

Wat krijgen we nou zeg !?!?

Sloefie, ben je klaar... we vertrekken.

MAAR ..

HOE !?!

WAT !?!

Ik begreep er geen jota van.

Maar om de rust te behouden, sprong ik braaf in de zak.

Voor we echt vertrokken, reden we nog even naar de bakker.

Mimi hielp haar baasje met een baguette - want zo heet het brood hier- naar de auto te slepen.

We reden berg op, berg af

We draaiden naar links, we draaiden naar rechts

En we reden verder en verder weg van onze kleerkast.

OF TOCH NIET ?!?

We reden de hof op bij vreemde mensen.

Maar daar kwam al een ver familielid kwispelend goede dag zeggen.

OKÉ ... Deze stop keurde ik goed.

Terwijl de baasjes binnengingen, wafte ik met Mevrouw Border Collier.

Zij verklapte me dat de baasjes wel even bezig zouden zijn met bubbeltjes.

BUBBELTJES ?!?

Ik heb ook al mee gemogen naar de bubbeltjes, maar die waren er in grote hoeveelheden aanwezig.

Ik ben dan samen met mevrouw Collier binnengeglipt.

En daar werd het duidelijk !

We waren bij de boer die bubbels maakte in de kleine flessen.

Opa Victor heeft die ook regelmatig op tafel staan.

MMMM

Toen de baasjes gedaan hadden met proeven, namen we enkel flessen mee.

We reden verder en verder

Op een zeer mooie plek namen we ons brood en kaas uit de auto en picknickten we...

Een lunch met een view.

Wie kan dat nu zeggen ????

Na de lunch reden we terug verder.

Maar ik denk dat we dichter reden ..

Ah ja 

Hoe moet je het anders verwoorden dat je verder rijdt maar toch dichter bij iets komt?!?

We zochten hard maar vonden de boer eerst niet.

Wat bleek?!?

We stonden aan de achterkant van de boerderij i.p.v. aan de voorkant.

Het was dus normaal dat de boer niet kwam opendoen.

DOMKOP Sandra

Meneer Boonen bleek familie te zijn vaan Tommeke Tommeke.

We hebben heel veel verschillende bubbels moeten rieken en de baasjes mochten ze ook proeven.

Ze roken wel heeeeeeeeel lekker.

De baasjes zochten de beste uit en namen zo wat flessen mee.

We reden dichter en dichter.

We stopten bij een andere boer.

Die geur kende ik.. het was een boer waar ik nog geweest was.

Na het proeven namen we weer flessen mee.

Ik begin iets te vrezen... maar ik zwijg.

Ik wacht af.

Na al dat geproef reden we nog even tot aan de winkel.

Onze kaas en drankjes waren op en dus diende we wat aan te  vullen.

Nadien reden we terug naar onze slaapplaats.

Daar werd alles uitgeladen en terug ingeladen.

Maar op een totaal andere manier.

OEF.. ik had me zorgen gemaakt voor niets.

De koffer was maar half vol meer.

Morgen kan de kleerkast terug mee :)

Het frigootje in de kamer werd gevuld met de kaas en drank zodat alles goed fris bleef.

De dames kleedde zich om voor het diner.

Het was te warm buiten vonden we en dus bleven wij op de kamer met airco genieten.

Laat de baasjes maar buiten gaan en gaan eten.

Volgens wat ik begreep nadien was het lekker eten.

Ze hadden blijkbaar wel wat gelachen met de Japanners die naast hen zaten en die liever het been dan het vlees hadden.

TJA

Daar is toch niets verkeerd mee ?!?!

Enfin

Ik diende mijn verslagje te schrijven terwijl de anderen zich slaap klaar maakten.

En nu..

Ga ik dromen en aftellen tot morgen.

Want morgen gaan we naar groote broer.

Ik ben er zeker van.

Een keer kunnen ze me liggen hebben

Maar geen twee maal

Tot morgen 

Sloefie 

Dag 19 : we rijden naar het Noorden

Hallo allemaal

Hier de bokkende reporter....

Laat me jullie uitleggen waarom.

Deze ochtend waren we vroeg wakker.

En de baasjes waren hard aan het werk.

Alles werd ingepakt..

Zouden we terugkeren naar huis?

Zouden we bij Loebas gaan?

We kregen een lekker ontbijt, net zoals de vorige dagen.

Daarna namen we afscheid van Rudi.

“ Daaag meneer Rudi.. tot volgende week”

En weg waren we.

We reden en reden...

We stopten even en we reden verder...

We reden en reden...

We aten een stukje broos met beentjes.

We reden verder...

Zo saai !!!!!

Ik was zo overtuigd dat we naar huis reden.

Ah ja.. waarom zou je anders zoooo lang rijden.

Zeg nu zelf.

Maar de pijltjes naar Brussel kwamen niet.

We reden verder maar plots geen Autoroute meer.

HEIN?!?!

We reden en reden...

Uiteindelijk stopten we voor de avond.

Ik denk dat baasje te moe was om heel de weg ineens te doen zoals maandag.

We checken in het hotel in.

Het was een heel mooie kamer.

Ik kreeg een apart bed samen met de vriendjes.

Na het eten gingen we snel slapen.

Oh morgen rijden we dus duidelijk verder.

Ik ga ook maar snel slapen.

Want deze ochtend dacht ik al dat ik nu in mijn bedje zou slapen.

Dat was mispoes.

Nu nog eens slapen en we rijden verder

Tot morgen

De hoopvolle Sloefie 

Dag 18 : To Piet Or not to Piet

Goede avond,

Hier de bloggende hond met het verslag van vandaag.

Hihi

Ik klink als een Nieuwsreporter op die manier.

Zouden ze bij de krant niemand zoeken?!

Maar allez laten we maar terugkeren naar het orde van de dag.

Deze ochtend was het uitslapen geblazen.

Of dat was ons beloofd.

Maar om 8u was het TUUT TUUT.

Gelukkig werd er met een slets naar de lawaaimaker gegooid waardoor hij toch voor een volle 10 min zweeg.

Nadien kwam iedereen in actie.

PFFF

Verlof noemen ze dat.

Ik denk dat ik nog eens contact ga opnemen met de hondenvakbond. 

Want dit kan toch niet meer : geen super mooi weer, vroeg opstaan en dan nog elke dag verantwoordelijk zijn voor de blog.

PFFFF

Eens we allemaal klaar waren voor de wereld buiten de kamer, bleek het eindelijk niet zo’n slecht weer te zijn.

Het zonnetje kwam piepen en het was niet zo koud.

Ik zal nog even de kat uit de boom kijken voor ik ga staken.

Sandra zorgde voor het her-verst brood want een Frans brood dat niet aangesneden is kan je op een miraculeuze manier doen tonen alsof het nieuw was.

We leerde onze gastheer dus iets nieuws.

Eens we ontbeten hadden was er nog wat tijd voor we aan de activiteit van de dag begonnen.

Het was lekker warm buiten en er staat een zwembad, dus vonden de baasjes het een leuk idee om snel een plonsje te wagen.

Natuurlijk was het water nog niet extreem warm en na zo’n 10 minuten hielden ze het voor bekeken.

Snel sprongen ze een voor een onder de warme douche en maakten zich klaar.

Ik weet niet wat er aan de hand was, maar volgens mij was het een unicum.

Ik was bijna een meter naar beneden getuimeld van het verschieten.

Vertel vertel hoor ik jullie al denken.

Wel,....

De beide baasjes hadden geen broek maar een kleedje of een rok aan. 

Jaja

Jullie lezen het goed !

Zowel Doortje als Sandra hadden iets aan dat ze nooit aandoen.

Ik durf het niet aan Rudi te vragen , maar ik vermoed dat hij wel in zijn nopjes was.

Enfin....

Na een rit langs mooie wegen kwamen we aan in Les Vans.

Nu hoor ik je vragen wat is daar nu speciaal aan.

Wel....

Daar woont mr SOS.

Hij heeft hier samen met zijn zoon een klein restaurant.

Het eten en de wijntjes waren super lekker.

En dan komt zo de vraag “wat hebben we vandaag geleerd?”

Ten eerste was er geen SOS Piet te bekennen.

Ah neen, hij zat met zijn pop-up in Antwerpen

Ten tweede spreken ze daar een soort van Nederlands.

Raar he, want we zaten wel in Frankrijk.

Ten derde, moet je wel veel tijd hebben om lekker te eten.

En dat terwijl de zon zo hard scheen.

Ahja ik maakte er nog een ten vierde van : bij laatste nagerecht moet je je taloor aflekken.

Oh wat zou ik onder mijn pootjes krijgen als ik dat zou gedaan hebben, maar blijkbaar moest dit !?!?!

Zalig toch.

Het was al voorbij 5 uur toen we terug aan ons persoonlijk zwembad kwamen.

PFFFF zo laat.

En je raadt het al : we zijn nog wat gaan zwemmen.

Maar miljaar zeg.. wat een sterke wind.

Ik diende mijn zwembroek goed vast te houden om niet mee te gaan vliegen.

Meneer Rudi vertelde dat het de Mistral was die ons kwam goede dag zeggen.

“Dag Mistral...

Ik heb dag gezegd en maak nu maar dat je weg bent”  dacht ik.

Pffff zo koud die wind.

Snel kwamen we uit de zwembad.

Juist naats het huis warmden we ons op want daar was meneer mistral niet

Na nog maar eens een omkleedsessie werd er nog wat lekkers gedronken.

Niemand had nog honger dus er werden geen brokjes op tafel gezet.

Toen het te koud werd buiten, gingen we met ons allen voor de tv hangen en keken we naar 1.5 film.

Ah ja.

De eerste was niet zo goed en dus stopten ze halverwege.

Ik begreep hem ook niet zo goed.

Het diende een komedie te zijn, maar niemand moest lachen van de scenes.

De tweede ging over een verboden liefde tijdens de oorlog en was blijkbaar gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Toen de film af was, maakte iedereen zich snel klaar voor het dodo doen.

Ik diende wel snel dit verslag nog te pennen.

Maar als je een geroutineerde verslaggever bent, duurt dat niet al te lang.

Dames, Heren,

Ik wens jullie nog een leuke avond...

Maar ik ga nu lekker slapen.

Toedeloe...

Sloefie 

Redacteur van dienst 

Dag 17 : Even terug naar de kindertijd

Hallo bloglezers,

Hier een niet zo happy hond, maar laat me maar beginnen bij het begin.

Deze ochtend werden we wakker in een nieuwe omgeving.

Alles was nieuw.

En toen wist ik het weer...

Ah ja..

We gingen op bezoek bij de zon die bij meneer Rudi logeerde

Ik denk dat de zon al op daguitstap vertrokken was want buiten druppels en een koude wind had ik nog niets gezien.

Toen we uit onze kamer kwamen was meneer al naar de bakker vertrokken.

Mmm wat voor lekkers zou hij mee hebben dacht ik.

Toen hij terug kwam, rook het hemels.

Nu was ik helemaal benieuwd.

Ik diende echter geduldig te zijn en te wachten.

Na een kleine discussie kwamen de baasjes en Rudi overeen.

We waren op verlof waar de zon is en dus ontbeten we buiten onder het afdak.

Na het ontbijt wisten we niet zo goed wat we gingen doen.

Iedereen had zon verwacht en het was aan het mieseren.

MISERIE MISERIE dacht ik.

Sandra ging achter de aaaitop en tankte alle foto’s van de voorbije dagen.

De mooiste foto’s werden direct aan lieve Rudi getoond.

Hij kreeg zelfs het filmpje van de vlooienbaan te zien.

Onze gastheer had een programma in zijn hoofd dat tegen de regen kon. Wat we allemaal gingen doen wou hij nog niet verklappen maar er was voor alles wat wils.

Ik dacht direct aan brokjes en boompje.

Rudi draaide veel aan het wieltje want er waren wel veel bochten.

Broers en ik vlogen van de ene kant naar de andere kant van de auto.

Soms wou de auto precies niet meer berg op en kermde hij luid, maar telkens geraakte hij toch op de top hoor.

Na zo een uurtje draaiden we van de baan af en reden we een grote oprijlaan op.

OMG waar gaan we nu heen!?!?

We stopten bij een betere wijnboer van de regio en de baasjes gingen proeven : rosé , witte en voor sommige ook nog rood.

Terwijl mochten wij rennen tussen de druivenstruiken.

Het is er heel leuk om verstoppertje te spelen.

Nadat we uitgeproefd waren, gingen we naar de “ik zoek iets en ik vind het daar” winkel. 

We kregen een kwartiertje vrijaf om door de winkel te snuffelen.

Zowel Rudi als de baasjes hadden vanalles mee..

Waar gaan ze dat nu nog allemaal kwijt geraken in de auto ?!?

Ik zie het zo gebeuren dat we vanachteren bij de bagage moeten dacht ik.

Pffff

Nu redenen we een stukje terug.

Wat waren we verrast toen we stopten om iets te eten.

We aten lekkere pannekoeken.... 

De baasjes zo’n speciale met slagroom en ijs.

Wij kregen er met wat beentjes.

Mmmmm lekker

Daar het regende had het geen zin om naar het huisje terug te gaan, want we konden toch niet gaan zwemmen.
Doortje was hier als kind geweest en herinnerde zich een chican in het water.

Rudi wist direct waar dat was en stelde voor even tot daar te rijden.

Als kind was hij immers daar op de camping geweest.

Beide gingen volgens mij dus gewoon terug naar hun jeugd.

In tussentijds stopten we nog even bij de Pont d’Arc.

Het is een grote brug in steen over het water waar enkel vogels over kunnen.

Volgens de “kids”  was alles  een pak toeristischer dan vroeger. Speciale parkings met brede paden voor de voetgangers.

Er was duidelijk geen sprake van wildparkeren of stoppen waar je wil.

Plots begon het uit te klaren.

JIPIE de zon is daar.

En even plots was het “gaan we niet terug naar huis”

Het zal lekker warm zijn in het water.

Na een snelle plons beurt, dienden we ons klaar te maken om te gaan eten.

Papa van Rudi mocht ook terug mee.

Deze keer zijn we gaan eten in een cabanne langs de weg.

We hadden wel geen last van de auto’s en hadden een mooi zicht.

Neem daar nog lekker eten bij en onze avond kon niet meer stuk.

Nu ben ik wel extra moe hoor.

De baasjes liggen al in dromenland.

Slaaaaaapwel

Tot morgen 

Sloefie de blogger 

Dag 16 : De lange rit naar het zuiden

Goede avond lieve lezers van mij,

Vannacht was het stil.

Geen boot die ons in slaap wiegde.

Geen kapitein die ons liet weten dat het ging slecht weer zijn. 

Maar ook geen Piggy om mij te knuffelen.

PFFFF ik mis de boot

Of is het ik mis Piggy en mijn andere Towel vriendjes.

Deze ochtend werden we wakker door meneer de TUUT TUUT.

Het verlof is duidelijk voorbij.

Geen soezelen meer, maar direct uit bed.

Of toch niet.

Sandra duwde de tuut tuut af en stond in stilte op.

Mimi, Honey en baasje Mimi lagen nog te maffen.

We douchten ons en maakten ons helemaal klaar.

Dan deden we de zonafsluiters weg en kwam het zonnetje piepen.

Mimi was al eerste wakker.

Die kwispelde zo hard dat baasje ook wakker werd.

MAAR MIMI TOCH...

Ze is nog jong he.

Toen iedereen zich had klaargemaakt werden in alle rust de kleerkasten gemaakt.

Maar voor we vertrokken gingen we eerst lekker brokjes eten.

Wel zonder eitjes of spekjes, maar volgens Doortje was het toch een uitgebreid Frans ontbijt.

FRANS?

Maar die was toch niet mee?

Hoe kan dat dan een onbijt van Frans zijn?

PFFFF  het is toch soms raar, de mensenwereld.

Na het niet-Didier ontbijt, maar Frans ontbijt, zochten we nog een boompje op.

AHA... Een voordeel van af boot te zijn.

Een echte boom waar duidelijk verre familie af en toe langskwam.

En dan werd alles in de auto geladen  en ....

WEG waren we.

We reden en reden.

Gelukkig zate we allemaal vooraan, zodat we goed de weg zagen.

Want het was met periodes toch heel eentonig.

Oei... een bareel.

Normaal had Sandra zo een BIP BIP ding om snel door een bareel te gaan.

Maar deze keer bleef deze hardnekkig toe.

Achter ons stond al een extra auto.

PFFFF we zitten vast.

EN NU?

Met veel tegen zin nam Sandra een ticketje nemen en plots ging de bareel omhoog.

En we reden verder en verder en verder.

IS HET NOG VER?

JA. 

MAAR WAAROM RIJDEN WE ZO VER DAN?

Omdat het in IJsland koud weer was en we nu naar de zon en de warmte rijden.

AH daar kon in mee leven.

En waarom dan ZOOOOOOO VER?

Omdat de zon ook op verlof is en we dus zo ver moeten rijden.

En dan..  dan moeten we dat toch niet doen?

PFFFF

En als je braaf bent Sloefie mag je woensdag mee naar meneer Piet.

Ik weet niet wie meneer Piet is, maar ik zal maar stilletjes zwijgen dacht ik.

Uiteindelijk kregen we toch ook nog enkele brokjes onderweg. Maar het waten brokjes van Franse slag. 

Maar zo ver dat we reden.

Ik denk dat we een hele dag gereden hebben.

OOOPS.

Plots zag ik overal achterlichten.

FILE 

PFFF

OOK DAT NOG !?!?!?!

De baasjes vonden dat toch ook niet zo leuk en dus deden we nog een extra stop.

Na die stop reden we plots van de grote brede baan af.

Oh. 

Sandra begon aan haar favoriete stuk zei ze : het Bochtenwerk.

Na veel van de linker poep naar de rechter poep te wiegen en dan terug, viel ik in slaap.

Ik weet niet wat er nog allemaal gebeurd is onderweg.

Maar het was lekker warm achter het raampje.

Zelfs terwijl het dikke druppels regende.

ZON had Sandra gezegd, maar ik zweeg en dommelde verder.

Uiteindelijk kwamen we denk ik op onze bestemming aan.

We blaften van blijdschap want we konden onze pootjes strekken.

Terwijl we uitstapten kwam er een meneer buiten.

Ik herkende hem direct.

Het was meneer Rudi.

Een super lieve meneer die altijd mij knuffelt als hij me ziet.

Terwijl de baasjes een beetje uitpakten, zaten we met de 3 pelouchen onder elkaar te roddelen.

Momenteel weten nog niet waarom we zo ver reden.

Want waar we waren was het veel wind en frisjes.

PFFF

Waar is die zon die ons beloofd was.

We zwegen wel... 

Zon of geen zon.. 

Het huisje waar we mochten rondcrossen was groot en helemaal mijn stijl.

En dan het uitzicht.

OH ZO MOOI.

En al die nieuwe boompjes en struikjes om te ontdekken.

En dan zwijgen we nog over het zwembad.

Hopelijk komt de zon snel te voorschijn zodat we er lekker kunnen in plonsen.

Blijkbaar was het voor de baasjes toch nog niet de koud..

Of waren ze nog de Siberische temperaturen gewoon..

Want niet veel later zaten ze in het plonsbad.

OH Ik ben blij dat we hier zijn.

We kregen iets lekkers fris te drinken.

Voor de jongelingen wat zonder alcohol, voor de andere natuurlijk met.

MMMM het was lekker.

Meneer Rudi kwam ook met lekker worstjes af.

OH ik zie die Rudi nu nog liever.

Na de aperitief gingen we samen met de papa van Rudi - ah ja die woont hier naast de deur - naar het stadje.

Daar was blijkbaar een marktje aan de gang want we vonden met moeite plaats.

We wandelden door het stadje. Gelukkig vonden we iets lekker te eten.

MMMM

Geen hondenleven meer maar een leven zoals een hond in Frankrijk.

ZALIG

Na nog wat lekkers te drinken en knabbelen werd het donker.

En als het donker wordt, dan wordt mijn baasje ook moe.

Dus besloten we maar naar onze kajuit - ah neen we zijn niet meer op de boot - naar onze kamer te gaan.

Terwijl iedereen zich klaarmaakte voor het bed, zocht ik de aaaaaaaipad.

Na veel snuffelen heb ik hem dan toch gevonden .. helemaal onderaan in de elektrische kast.

Eindelijk kon ik aan mijn verhaaltje beginnen.

Nu dat het hier gonst van muziek, is het tijd voor mij om oogjes te sluiten.

Tot morgen...

Hopelijk met heel veel zon 

Sloefie

De waakhond

Dag 15 : Naar huis ... of toch nog niet

Goede avond iedereen,

Deze ochtend was het weer van dat.

TUUT TUUT TUUT

Die lawaaimaker was er weer op een onmogelijk uur.

JA...echt waar

ONMOGELIJK UUR.

Het was zelfs nog geen werk uur en we diende op te staan.

PFFFFFFF

Wat een hondenleven.

Maar weet je wat ik niet begreep?

Zowel de baasjes als Piggy sprongen uit hun bed.

HEIN?!?

Blijkbaar was deze boottocht nu echt wel gedaan.

PFFFF

We maakten ons allemaal in stilte klaar.

Het was duidelijk.. niemand had hier zin in.

Maar tja.

Er is een tijd van komen.. en dus is er ook een tijd van gaan.

Net voor half acht zaten we voor een laatste keer bij meneer Pizza te ontbijten.

De laatste keer een lekkere bagel.

De laatste keer een mooie cappuccino.

PFFF

Wat ga ik dit missen

Mooi op tijd waren we de laatste keer op het appel

Meneer Didier telde een laatste keer of iedereen er was.. 

En weg waren we ... de laatste keer onze mooie zeekaart gebruiken om te tonen wie we waren.

Badging OUT ... en dat was het dan.

We stonden op de kade.

Door een doolhof van gangen en een berg van kleerkasten wandelden we.

Ik weet niet hoe baasje het deed, maar we vonden onze kleerkasten allemaal terug.

HOP naar de bus dan maar.

In de bus werden nog enkele mopjes verteld, maar nadien viel er een stilte.

Iedereen was precies hetzelfde aan het denken.

Amai dat was een mooie cruise

Waarom is het nu al gedaan?

We hadden wel mooi weer hé.

Na 3uurtjes rijden waren we terug waar alles begon : Vilvoorde.

Daar stond Taxi Steven ons al op te wachten.

De kleerkasten en andere zakken konden net in de auto.

Hein?

We hadden minder plaats dan in het opgaan?

Hoe kan dat nu?

Toen mochten we de elektrische winkel nog op de achterbank zetten,

Nu zei Steven : NEEN dat kan niet.

PFFFFF

Wat gaat er nu weer aan de hand zijn.

Voor we instapten namen we nog afscheid van iedereen en dan waren we weg.

En toen wist ik het waarom we alles in de koffer duwden.

Groote broer was mee.

Maar hij niet alleen.. Ook Loebas was er.

Hij zat braaf ingegespt op de achterbank.

We sprongen uit onze veilige plaatsten en we deden een grote groepsknuffel.

Even hielden we halte in UM.

Snel werd een boompje opgezocht en de vuile was belandde in de wasmand.

Daarna gingen we naar Oma-Grootmoeder-Meter Rita en Opa Vic.

Oh wat was het lang geleden dat ik hen zag.

Ik heb wel 10 min met hun geknuffeld.

Ik denk dat oma-grootmoeder-meter in alle stilte naar de kokschool van de boot was gegaan.

AMAI we hebben lekker gegeten : hapjes, vispannetje en dessert.

Precies zoals op de boot.

Oh wat mis ik de boot al.

Maar tegelijk herinner ik me nu hoe lekker het wel bij hen is.

Ik zal de baasjes stimuleren om toch wat vaker langs te gaan.

Na het eten zag opa Vic er heel moe uit en dus gingen we terug naar huis.

We bleven echter niet lang, want we vertrokken nog op een nieuw avontuur.

De Sloef-voiture werd voorgereden, de Franse kleerkast werd ingeladen en weg waren we.

Naar waar?

Wel ik weet het niet.

Ik heb het gevraagd aan Doortje, maar zei zij dat ik het wel zou zien als we er waren.

PFFFF

Weeral raadsels.

Na bijna vier uurtjes te rijden waren we aan onze slaapplaats voor de nacht.

Een leuk hotelletje.

Samen met de baasjes hebben we nog iets klein gegeten en gedronken.

En nu...

Wel..

Het is tijd voor te gaan slapen..

Want iedereen ligt al in dromenland of hoopt er snel te zijn

Dus

SLAAPWEL

Tot morgen voor het vervolg van dit ongekend avontuur

Sloefie de avonturier.

En natuurlijk ook de Mimi de ontdekkingsreizigster en Honey de routespeurster.

Dag 14 : Inpakken op zee

Hallo lieve bloglezers,

Vandaar nog eens een dag dat alles kan en niets moet.

Dus uitslapen en je nog eens omdraaien was het eerste wat we deden.

Eens we allemaal dan toch eens tegelijk wakker waren stonden we op.

We maakten ons klaar voor een dag op volle zee.

Maar voor je iets doet, moet je wel eerst wat eten.

Dus we gingen naar het buffet was lekkers zoeken.

Maar met lege handen gingen we terug naar onze ontbijtplaats bij uitstek : de Pizza dive in.

Daar namen we allemaal een bagel.

MMMMM

Terwijl wij even een wandeling gingen doen op het bovenste dek, gingen de 2 baasjes op bezoek in de keuken.

Nu ik weet het niet bij jullie... maar ik weet wel wat ik het liefste doe.

Ale zeg nu zelf.

Wil jij de binnenkant van het schip zien tussen de potten en de pannen?

Of ga jij - zoals ik - liever achter de meeuwen hollen en ze wegjagen van de boot.

Daar we laat ontbeten, besloten de baasjes de lunch met de kapitein te skippen.

Hopelijk vond de kapitein het niet te erg, want tja hij had hen wel uitgenodigd.

In de plaats werd de kajuit omgedoopt tot een grote winkel.

Overal vond je kleren : deze jas moet niet mee, deze T-shirt moet zeker mee, deze jeans weet ik nog niet.

Het duurde en duurde en duurde.

Omdat wij ons verveelden, zijn we terug naar buiten gegaan.

Net op tijd was de kleerkast voor Frankrijk klaar.

Wanneer zouden ze de rest doen?

Niet nu, want om 13.30 dienden we op het appel te zijn.

Samen met de andere vruisers kregen we uitleg over de laatste avond aanboord.

We kregen nog een samenvatting van alle uitstappen te zien via foto’s die ze hadden genomen.

Nadien werd er nog even gedroomd over volgende cruises.

Ik ben benieuwd of mijn baasjes al iets besloten hebben?

Ik heb wel verschillende mooie dingen gezien, maar tja ik beslis niets he.

We waren een beetje benieuwd wat voor weer het was.

De kapitein had immers gezegd dat er veel wind ging zijn, maar wel wat zon.

Dus we gingen op het achterdek even uitwaaien.

En de kapitein had alweer gelijk.

Mooi maar fris.

En dus kregen we weer kou.

Om de reis op een correcte manier te eindigen en omdat het de laatste keer was, mochten we mee naar bubbelland.

Eindelijk kregen we te zien waar de baasjes waren als ze gingen bubbels gingen blazen.

WOW het water was warm

en wel mooi hoor hoeveel bubbels ze konden blazen.

Na de bubbels was het dan toch tijd om aan het laatste deel te beginnen.

De rest van de kleding, alle technische snufjes en alle potjes en zalfjes opbergen.

Tegen deze nacht 00.00 dienden de kleerkasten allemaal buiten te staan.

Nu, het is gelukt hoor.

Net voor het eten was ook de laatste kous op de juiste plaats geraakt.

In alle rust genoten we nog eens van de lekker keuken.

Deze keer besloten we wel wijselijk wat lichte dingen te eten.

Eens terug in de kajuit, werd een laatste spotcheck gedaan.

Schuiven leeg ? Check

Kasten leeg ? Check

Badkamer leeg ? Check

Kluis leeg? Check

GSMs klaar? NOPE

Sandra kwam in actie : snel nog een kabeltje hier en een stekker daar en de GSMs zouden tegen morgen ochtend klaar zijn.

Terwijl de kleerkasten buiten werden gereden, heb ik snel dit korte verslagje gemaakt.

Daar we een dagje op zee zaten, was er niet zo veel te doen .. en dus ook niet te veel te schrijven.

Ikke blij.

Mijn pootjes doen pijn van de lange dagen schrijven.

En nu...

De laatst keer bij Piggy.

Oh wat ga ik hem missen

SWEET DREAMS

Sloefie en de anderen

Dag 13 - Bergen en mijn verre neef

Goede avond iedereen,

Deze ochtend dienden we maar om 8.30 klaar te staan dus er werd een beetje uitgeslapen.

Allez uitgeslapen

De lawaaimaker stond om 6u30 zodat we rustig konden wakker worden en ontbijten.

De baasjes besloten te ontbijten bij den Dutch : 2 krentenbollen en  2 chocolade croissants.

Ik snap ze toch niet helemaal hoor.

Als ze in België naar de bakker gaan verlangen ze naar exotische dingen.

Maar als ze dan mijlen ver van de bakkers zijn.... gaan ze eten bij den Hollander.

Begrijpen jullie dit?

De boot lag in de container haven.

Ja boot ...

Meneer Didier had ons nog eens uitgelegd wat het een vissersboot is en een cruiseschip is..

Maar als de boot dan tussen de containerboten ligt en tussen de vissersboten...

Wat is het dan ?

Boot toch?

Enfin voor mij waren we op weg met een boot.

Eens van boord werden we in een shuttle geduwd zodat we veilig de stad in konden.

De GFC chief wist blijkbaar heel goed zijn weg want deze keer was er geen mevrouw oranje bij.

We wandelden tussen oudere huisjes. 

De ene al wat schilderachtige dan de andere.

Toen we halt hielden om zo een huisje te bewonderen, zag ik een verre neef van mij.

Ik kwispelde en blafte vriendelijk naar hem.

Na een kort gesprek ging hij akkoord om wat te poseren voor de foto’s.

Zalig deed hij het... 

Een beetje kop naar links blafte ik. 

Iets rechter op ging ik verder

En daar zat ze dan... Perfect opgesteld

Iedereen nam er zeker 10 foto’s van.

Nadien ging ze er nog wat bij liggen om de prestatie nog indrukwekkender te maken.

Nadien wandelden we verder over mooie keien en grote boompleinen.

Oh, wat zou ik hier graag mijn stempel achtergelaten hebben.

Maar ik was bang dat baasje ging kwaad zijn.

Dus ik wandelde flink verder.

Toen we aan het marktje op de oude haven kwamen, kregen we 15 min vrij.

We zijn alle kraampjes afgegaan en hebben voor mijn broers lekkernijen meegenomen.

Een worst met eland, een met rendier en een met walvis.

Ja je zou denken hondjes eten geen vis, maar de walvis smaakte echt naar vlees.

We gingen natuurlijk ook wat rondkuieren op de kade om mooie foto’s te schieten.

Nadien gingen we de oudste werf van Bergen bewonderen : Bryggen. 

Deze werf is heel mooi gerestaureerd en herinnert iedereen aan het belang van de stad in de jaren stilletjes.

Het is zo mooi gedaan dat het een Unesco erfgoed werd.

Na door de steegjes te kuieren, zochten we een mooie set van oormerken uit voor Sandra.

Nadien dienden we dringend wat boompjes te zoeken.

Voor ons hondjes ging dat snel, maar de baasjes dienden wel een half uur aan te schuiven.

PFFFF

Gelukkig konden we met ons drietjes wat spelletjes spelen.

Nadien gingen we met de vlooienbaan naar het 300 m hoger gelegen gedeelte van Bergen.

De Floyen berg geeft je uitstekend zicht op de stad en de haven en het begin van de fjorden.

Normaal zouden we daar wat gaan rondwandelen, maar onze maagjes knorden.

De baasjes hebben daarom wat hete worsten gekocht en samen met een biertjes hebben we dat lekker opgesmuld. We mochten van meneer Didier kiezen of we de teleferiek terug naar beneden namen of een fikse wandeling deden.

Tegen het einde van de reis wordt een hond al wat moe en dus werd besloten de makkelijke weg te nemen.

Eens terug aan boord gingen we naar mevrouw Vat om wat centjes terug te vragen van onze aankopen.

Deze keer kregen we de centjes direct terug en diende we niet te wachten tot de visa kaart afgerekend wordt.

Dan gingen we snel naar ons terras om de uitvaart tussen de vele eilanden te kunnen zien.

Maar Jezus.

HET WAS KOUD

Sandra probeerde het nog even, maar neen te koud om buiten te blijven.

Als je kou hebt moet je opwarmen, dus gingen de baasjes bubbeltjes blazen.

Maar blijkbaar was het water toch wat frisjes en dus gingen ze naar de sauna.

De sauna stond nog maar net terug op en was dus koud, dus gingen ze op de hete stenen liggen.

Die stenen waren spijtig genoeg niet echt lauw en dus...

Gingen ze snel terug naar de kajuit voor een hete douche.

Het was de laatste gala avond dus zochten we allemaal onze mooiste kleertjes uit.

Sandra deed zelfs haar oormerken in ...

Voor we aten gingen we nog naar de show kijken.

Maar... het wat Miauw miauw 

Niet zo mooi en niet spectaculair, dus we verdwenen snel van onze plaatsen. 

De baasjes werden ook wel heel hard verwend in het restaurant.

Iedereen besteld zich een Surf en Turf , een beetje vlees en een beetje vis.

Meneer Didier had ook aan onze ober gevraagd of we nog wat meer surf konden krijgen.

MMMM

Het was lekker.

Daar we zo veel lekkers hadden opgegeten was er geen plaats meer voor dessert.

PFFFF geen verbande crème of ijslekker.

De baasjes hadden deze ochtend gezegd dat ze nog eens naar de pianobars wouden gaan.

Dus we stonden al klaar met ons verlanglijstje van liedjes.

Maar ze waren te moe

SPIJTIG

We gingen dus maar direct naar de kajuit.

Snel de pyjamaatjes aan en dan bed in.

Nu dat ik mijn werk afgekregen heb, mag ik terug bij Piggie kruipen.

SLAAPWEL

Sloefie 

Dag 12 - Alesund of is het alles zont

Goddag venner,

Hihi

Ik heb goed geluisterd vandaag naar de Noorse viervoeters.

Want zo zeg je goede dag mijn vrienden in het Noors.

Deze ochtend stond de lawaaimaker om 8u.

Maar ik denk dat mijn baasje niet echt zin had om al op te staan.

OPSTAAN LUIWAMMES

Ja soms mag ik haar ook de les spellen.

Zalig vind ik ik die momenten.

Uiteindelijk heeft de zon in de kajuit en het mooie zicht vanuit het bed haar toch overtuigd.

Snel werd er gedoucht en terwijl werden enkele foto’s genomen.

Toen iedereen klaar was gingen we ontbijten bij den Dutch.

2 krentenbollen, 2 croissants, een koffie, een cappuccino en 3 melkjes.

MMM

Wat was het lekker, zo typische Belgische of is het Nederlandse kost.

Na de nodige pitstops gingen we naar het appel van 10.30

Iedereen was blijkbaar al aanwezig

PFFF

Uitslovers!

Voor we van boord gingen, hebben we nog luid gekweeld.

Mevrouw Magda verjaarde vandaag.

We vertrokken op wandeling door de vikingstad.

OH zo mooi.

We gingen een bergje op tot aan een zeeeeeer oude kerk.

Daar mochten we even loslopen.

Honey zocht de zoetste bessen uit de struik.

Op een bepaald ogenblik hing ze helemaal vol met blauwe kleur.

OEI als dat maar goed komt.

Als baasje dat zal zien... 

Maar Doortje had het gezien en hielp haar terug te fatsoeneren

OEF.

Mimi en ik zochten de mooiste boom uit.

OH zalig .. een echte boom.

Dat geluid .... 

zo knisperend 

ZALIG

Oeps ik liet me even gaan 

Snel liepen we terug naar de baasjes.

We wandelden verder.

Langs de kade zagen we mooie zeilboten en van die snelle dingen met 2 onderstellen liggen.

Toen meneer Didier terug naar de boot wou wandelen, bleven de baasjes aan wal. 

Ze zochten een cafeetje met terrasje op.

Samen dronken  we lekkere biertjes.

Plots zei Mimi dat het hier wel wat te warm was.

Ik moest toegeven het was heet.

HOE ZOT

Het is net 17 graden en we klagen al dat het te warm is.

Wat gaan we dan doen als we in de oven van Frankrijk zijn.

Toen de baasjes wat honger kregen kochten ze een broodje met kaas en ham.

MMMMM was lekker

Maar de ober vroeg ons wel of we ons kinds voelde, want broodje was kindjes bedoelde.

Het smaakte nog beter toen

We dienden iets voor half twee terug voor de boot te staan om de rest van de wandeling mee te doen.

Op weg daarnaar toe zagen we een leuke winkel.

We pasten en pasten 

Oh dat is een mooie kleur

Oh dat is een mooie jas

En zo kwamen we tot de perfect combinatie voor baasje Sandra.

Een hevig blauwe softvel jas.

Echt mooi en niet duur want solden.

Toen we betaalden zei die meneer plots dat we ook nog wat gingen terugkrijgen van  de douane.

JOEHOE.

Een deel van de groep wou de 412 trappen wel naar boven gaan, terwijl anderen het rustiger aan wilden doen en met de taxi.

Baasje Doortje had wat last van haar knie en dus wij gingen met de taxi mee.

Eens boven genoten we van het uitzicht.

Nu,

Ik kan wel zeggen dat de trap gedaan heb.

HIHI

Ah ja ..

Als je van boven naar beneden trippelt  tot tree 408, je daar omdraaide en zo terug naar boven klauterde 

HIHI

Elke keer iemand van de groep de bovenste tree haalde werd tromgeroffeld.

We waren immers trots op hun prestatie.

Iedereen mocht wat uitrusten.

Nadien genoot iedereen van het uitzicht en werden de foto’s genomen.

Ik geloof dat Sandra uiteindelijk voor elk duo een kleine reportage heeft gemaakt.

Toen werd het tijd voor de afdaling.

De wandeling naar beneden was heel mooi.

Soms moest je wel eerst naar boven stappen om nadien naar beneden te kunnen gaan.

Toch bizar he

Eens beneden splitste de groep zich weer in 2: zij die gingen winkelen en zij die naar de boot gingen.

Rara, bij welke groep zaten wij?

Neeeeeeeen, we gingen niet shoppen.

Allez, dat was toch niet het plan.

Maar na een kwartiertje in het zonnetje wouden ze toch wel nog wat de stad verkennen.

Ik dacht we gaan nog een wandeling maken.

Maar neen hoor.

Ze bedoelden dus in werkelijkheid window shopping.

Winkel in winkel uit 

Straat oversteken

Winkel in winkel uit

PFFFF

Ik vond dat niet zo leuk.

Het was wel grappig toen Mimi sommige kleertjes probeerden aan te doen.

Een kous op de kop, een armband om de nek.

Was echt wel tof.

Maar we mochten dat blijkbaar niet echt doen

PFFFF 

Niet leuk.

Uiteindelijk hebben ze dan toch de juiste winkel gevonden.

En in die winkel dan ook nog de juiste jas in de juiste maat in de juiste kleur.

Maar weet je... ik begrijp de mensentaal toch niet helemaal.

JAS, dat is toch iets dat je rond jou doet, de armen insteekt en dan toeritst.

Waarom zeggen ze mij dat ze een jas hebben gekocht als ze een pilvormige dikke zak vasthebben die niets lijkt te wegen.

Ik begrijp het niet.

Oef

Ze waren toch uitgekeken.

We konden terug aan boord.

En natuurlijk als eerste stop naar den Dutch.

Mmmm lekker balletjes.

Terwijl ze zich klaarmaakten hebben ze het schip zien draaien om haar as en zien vertrekken.

TUUT TUUT

Jipie we zijn weg.

OH NEE

Nog 3 maal slapen en we moeten ons tijdelijk huisje vaarwel zeggen.

Na een snelle aperitief zijn we naar de chinjapees gegaan.

Het volgens mij iets minder lekker dan de vorige keren, want het bordje van Sandra is nooit helemaal leeg geweest.

Nu dat iedereen zich weer slaapklaar maakt, doe ik mijn dagelijks werkje.

Maar nu...

Riem er af...

Here i come

Sloefie Goes dodo

Daaaaaaaaaaag

Sloefie de blogger 

Dag 11 : Een dagje lekker genieten

Hello my darlings,

Vannacht was het weer BOINK BOINK.

Maar veel minder dan 2 nachten geleden.

De kapitein had ons er voor gewaarschuwd. 

We gingen immers terug uit onze beschutte fjord weg en op volle zee.

Maar rond 2en was het kalm.

Vandaag sliepen we uit.

Ik geloof dat we de eerste tekenen van leven gaven rond 10u.

JAJA... Jullie lezen het goed.

Geen 6,7 zelfs geen 8 of 9.

Wie zei er nu weer dat ze altijd vroeg opstonden.

Bij deze is het tegendeel bewezen.

Wij pelouchen waren al een tijdje wakker.

We hebben stilletjes met ons vriendinnetje piggie gespeeld.

Zij is toch echt wel zacht om tegen te liggen.

En in haar oren kan je goed wegsteken als je verstoppertje speelt.

Uiteindeljk kwamen ze dan toch uit hun bed.

Een voor een namen ze een douche en besloten zich niet meer voor de winter te kleden.

Waar gaan we eten?

Bij de pizza man?

Ja..... lekker...

Beentjes

Zo gezegd, zo gedaan.

Ze bestelden beiden een lekkere bagel en super koffie.

Zelfs na dat alles op was bleven ze zitten.

Sandra wou nog wat nalezen van al mijn getokkel zei ze.

Terwijl waren andere GFCers bij ons aangesloten.

Uiteindelijk zaten we er met 10 man samen te tetteren.

EN plots kwam er weer die term TETTERETTEKET

HIHI.

Zelfs nu dat Simone er niet meer is, zie ik haar Oranje jas voor mij

Plots was het 2u.. 

En toen was het toch wel tijd om naar de kajuit terug te keren.

De baasjes kregen vandaag hun laatste verwenbeurt met de hete stenen.

Terwijl baasje 1 douchte, tankte baasje 2 foto’s in het aaaaaaaimac.

Oh wat voor mooie foto’s toch.

Nadien was het aan baasje 2 om te douchen.

Oei...

Ze zijn al terug wel.

Oh... met de kleertjes voor het avondeten.

Ja Sloefie we gaan aperitieven.

Blijven jullie maar spelen met Piggie.

Na het eten kwamen ze direct naar de kamer.

Ik denk dat ze allebei heeeeel moe zijn.

WEERAL 

Hoe kan da nu?

Ze zijn pas om 10u uit hun nest gekropen.

Wie heeft hier dat hondenleven

Allez ...

Het is tijd voor het licht uit de doen wordt geroepen.

Tot morgen

Sloefie

De blogger

Dag 10 : het extra Akureyri

Hey daar,

Oh wat heb ik goed geslapen vandaag.

Wat een rustige nacht.

Ik heb zalig geslapen.

Echt waar.

Oh dat deed deugd.

Ontbijt zou om 6.30 toegekomen.

We hadden ons opgelikt tegen dan.

Maar geen TOK TOK..

Niet om 6.30, 6.45 zelfs niet 7.00

De baasjes werden onrustig.

We hadden allemaal honger en er was niets.

Aiaiai dit komt niet goed.

Om 7.30 diende we klaar staan voor Princes Oranje.

7.12 TOK TOK

Eindelijk dacht ik.

De baasjes hadden eigenlijk geen zin meer in het ontbijt.

Sorry sorry sorry

Me late... me wrong time

Sorry Sorry Sorry

Maar ze hadden honger dus aten ze in super tempo.

Snel nog langs den Dutch voor een Americano en een melkje

Dan waren we klaar voor de uitstap.

HALLO iedereen.

HIER ben ik weer.

Het is mistig maar het gaat optrekken hoor.

En toen vertelde ze ons dat ze iets speciaals had voorzien voor vandaag.

Daar we gisteren al een groot deel deden, gaan we nu naar het actiefste gebied van het land.

Neen zelfs Hilde en Didier hebben het nog niet gezien.

En weg waren we.

We passeerden de waterval van gisteren, maar we reden verder.

Ik dacht dat mevrouw oranje wat te veel uiensoep at, want ik rook iets.

Ik zal maar niets zeggen dacht ik, want het is toch wat gênante.

OEI

Er moeten nog mensen zijn die uiensoep hadden gegeten.

PFFFF

Gelukkig reden we verder en de protjes minderden.

We klommen hoger en hoger de bergen in.

Overal kwam stoom uit de grond.

Langs de zijkant lag er zelfs wat sneeuw.

Uiteindelijk stopte we aan de meeste actiefste krater.

Oh zo mooi...

Toen we uitstapten begon het spijtig genoeg te gieten.

Dus het was bus uit - 10 m wandelen - foto’s nemen - 10 m terug - bus in.

Amai wat een verschil van temperatuur.

Zalig in de bus.

Ik kom niet meer uit de bus.

We waren net weer op weg en de protjesgeur was terug.

Hier gaan we iets langer stoppen want het is gestopt met regenen.

En toen vertelde ze dat we overal kraters zouden zien.

PFFF

Zo stinken dat het er deed.

Ik weet niet hoe het daar heette maar ik heb het zelf een naam gegeven.

“Welkom tot het Stinklandschap met spuwende bergen”

Zolang bleven we niet rondlopen hoor.

De geur was immers niet te harden.

Sommige deden een grote wandeling, maar de meesten keerden snel terug.

Goed weggestoken in de bus wachtte we op iedereen.

Iedereen die terugkwam van de lange wandeling had iets vreemds.

Ze hadden allemaal hetzelfde geurtje en allemaal hadden ze vuile pootjes.

Als ik zo zou proberen in huis te komen, zou het mijn beste dag niet zijn.

Maar blijkbaar mochten zij dat allemaal.

PFFFF

Wat een hondenleven heb ik.

We reden verder.

Prinses Rood die over-nacht terug Prinses Oranje was geworden kwam rond in de bus.

We dienden van een specialiteit te proeven.

Nu het was niet slecht maar het had een gesmoord reukje.

DANK U mevrouw Simone.

Volgende stop was het trollenland van  Dimmuborgir.

Voor we de wandeling begonnen werden we getrakteerd door mevrouw Oranje.

Weet je op wat?

Op een beurt boompje gaan.

RAAR HE.

Toen begonnen we aan de expeditie : de trollentocht.

Overal waar je wandelde zag je trollen.

Soms waren ze klein, maar soms waren ze eigenlijk wel reuzen.

Oh wat had ik een plezier.

Oh kijk Sandra, een lachende troll.

Of daar de dumbo troll.

“Ma zie na wie we hier tegen komme”

HEIN

Die stem herkende ik.

Maar we zijn zo ver van België... dit kan toch niet.

Het was Katrien van Proximus die plots voor onze neus stond.

Blijkbaar was zij met haar gezin en een lokale gids op pad.

We namen een paar foto’s samen en toen zwaaiden we elkaar uit.

DAAAAAAG KATRIEN.

Hopelijk zien we elkaar sneller terug.

We reden verder tot aan het hotel waar we gingen middagmalen.

We kregen een lekker soep met stukjes vlees.

Nadien was het rare vis hoor.. 

Het stonk uren in de wind.

JAKKES 

Snel iets anders dan maar.

Nadien konden we nog naar de overkant van de straat naar de valse kraters gaan.

Maar de 2 baasjes twijfelden.

Ik had het veeeeeeeel te koud dus ik opperde om binnen te blijven.

Voorstel aanvaard werd geroepen.

Ik blij.

DAAAAAAAG

Dag lieve mevrouw Simone.

Tot binnenkort hoop ik.

Ik heb heel veel geleerd.

En vanaf nu 

TETTERETTEKET 

Om 14u waren terug aan boord.

De eerste stop was dit keer geen Dutch of Lido, maar de officiële mannekes.

We dienden onze onkostennota’s binnen te leven aan mevrouw de douane-madam.

Alles was goed ingevuld dus aanvaard.

TUUT TUUT TUUT

De boot vertrok.

We gingen snel naar het terras van de kajuit.

Nog geen half uur hielden ze het vol.

Het was te koud.

Dus snel naar binnen.

Ze bleven met hun 2 neuzen - afgekeken van ons - tegen de venster geplakt.

Ook dat konden ze toch niet zo goed hoor.

Wij honden zijn er op getrained.

Onze neus staat zelfs in de venster.

Ze leken echt verkleumd te zijn.

Dus ik stelde voorzichtig voor: doe jullie badpak aan en ga wat bubbeltjes maken.

Ze keken elkaar aan en bedankte me.

JIPIE.. ik ben een flinke hond.

Toen ze terugkwamen, verwachte ik een echte knuffel.

Maar ze hadden geen tijd.

Snel badpak uit - kleertjes aan..

En weg waren ze.

HEIN 

Waar gaan ze nu weer naar toe?

Iets voor 8u kwamen ze terug aan.

Ze zagen er anders uit.

Ze hadden verf aan hun pootjes.

Oei..

Hadden ze de werkmannen geholpen?

Ik kreeg een snelle knuffel.

JIPIE

In speciale tenue met verf aan de pootjes gingen ze naar de 2de gala.

Na enkele uurtjes kwam ze moe maar voldoen terug.

Nu dat Sandra terug was, was haar aaaaaaaaipad terug.

Eindelijk kon ik aan mijn werk beginnen

Het is toch een hondenleven hoor.

Elke keer als zij kunnen gaan slapen moet ik beginnen werken.

PFFFFFFF

Ik heb maar niet te veel tegengeprutteld.

En snel doorgeschreven dat ik ook in bed kon.

SLAAAAAAAAAAAAAAAAAAPWEL

Tot morgen

Sloefie de reizende blog-ster