Dag 9 - Malaga

Hey daar lieve bloglezers,

Vandaag was er voor zij die wensten ontbijt in het Lido.
Ik was al een dikke week aan het wachten op een lekker stukje spek.
Dus toen Sandra me gisteren vertelde dat we zouden meegaan, was ik in mijn nopjes.
Ik heb deze nacht niet zo goed geslapen want ik wou zeker niet te laat komen.
Toen de wekker begon te spelen, ben ik er opgekropen zodat baasje hem niet kon snoezen.
Ja zeg, ik wil wel spekjes eten.

Iets voor 8 waren we dan aan het restaurant.
Sandra bestelde een wafel.
Neen geen slagroom op de wafel.
Neen ook geen warm fruit
Neen ook geen stroop of ander suiker.
En Ja met spek voor de hond.
De ober bekeek me even raar, maar knipoogde dan even naar mij.
MMMM spek.

Sandra kreeg een vers glas fruitsap en niet veel nadien haar cappucino.
Een deel van de tafel had een bordje fruit gevraagd.
Baasje moest toegeven dat het mooi gepresenteerd was.
En toch zag ik haar denken "hoe kan dat nu in hemelsnaam lekker zijn al dat rood en blauw"

En toen was het zover.
De eitjes van Benedict kwamen toe voor de anderen.
Iets later kwam de lege wafel.
Bent u zeker mevrouw dat er niets op hoeft?
Neen meneer, gewoon plane.

Toen iedereen bijna klaar was, had ik nog steeds geen spekjes gehad.
Allez waar zijn die nu. 
Ik was toch braaf.
De garçon had toch naar mijn geknipoogd.
Pfff... hij is het gewoon vergeten.
Moeten we het nou nog hebben?
Ik keek even hoopvol naar Sandra... maar Ilse zei dat we moesten vertrekken.
Ween ween...
Weer geen spekjes. Ik keek heel kwaad naar Ilse maar die had het zelfs niet door.

Snel naar de kamer achter de zak was het commando.
En niet veel later stonden we beneden aan wal te wachten op de anderen.
We namen een shuttlebus die dacht dat hij een privé tour ... van de haven deed.
Na een kwartier stonden we op iets meer dan 10 meter van waar we vertrokken, maar wel buiten de haven.
Nu was het Ilse haar beurt om niet blij te zijn.
HIHI ik had er dan wel plezier in.

Het was weer heel mooi weer en dus waren we blij dat er veel bomen stonden.
We wandelden door het park en hoorde vele parkietjes (of zouden het andere  papegaaien zijn)
Na wat klimmen - gelukkig zat ik in de zak - kwamen we dan aan de eerste bezienswaardigheid: het Alcazaba.
Het Alcazaba de Málaga is een voormalig Moors fort dat tegen een heuvel werd gebouwd. 
Vanaf het fort hadden we een mooi uitzicht op de haven, de zee en... onze boot daar in de verte.
Het fort was zo een grote doolhof dat ik samen met Sandra verstoppertje gespeeld.
Volgens Ilse - onze privé gids - was het fort was voornamelijk gebouwd om het paleis te bewaken.
We mochten nog wat ronddwalen, maar we dienden wel op tijd terug buiten te zijn.
Iedereen was zo goed op tijd, dat we een rustpauze en een plaspauze kregen.
Terwijl Sandra binnen het café het toilet zocht, heb ik de supermooiste boom gevonden en hem van MIJ gemaakt.

Na de pauze wandelden we maar een heel klein beetje verder.
Vlak naast Alcazaba is er een Forum.
Een wat ?
Ilse herhaalde Romeins Forum.
Ik wist niet goed wat dat betekende, want voor mij leek dat gewoon een groot theater in de openlucht
Wist ik veel dat forum theater betekende.
Het forum werd volgens Ilse in de eerste eeuw voor Christus gebouwd. 
Maar door de verschillende oorlogen was het verdwenen geraakt onder het puin.
Uiteindelijk was het theater pas weer in de twintigste eeuw ontdekt.
Ik luisterde aandacht naar Ilse, want ze vertelde alles zo duidelijk.

We wandelden door smalle straatjes en steegjes verder.
Gelukkig hebben we mr GPS mee want anders zouden we hier verloren lopen hoor.
Na een stukje wandelen kwamen we op een goot plein.
Op een van de zijkanten van het plein zat een meneer in de schaduw van een boom te genieten.
We zijn allemaal rond hem gaan staan en ik mocht op zijn schoot zitten.
Die meneer zei gewoon niets en bewoog denk ik ook niet meer.
Zou die meneer dood zijn?
Moeten we geen piew-piew roepen voor die meneer?
Maar na enkele minuten werd alles duidelijk.
Ilse vertelde dat we aan het geboortehuis van een bekende kunstenaar stonden
Nu wist ik eerst niet ze bedoelde.
Maar toen ze het kladderwerk van die meneer toonde wist ik het plots wie het was.
Picasso had als kind in Malaga gewoond en om hem te eren hadden ze hem een standbeeld gegeven.
Oef, die meneer was dus maar een beeld.

We wandelden nog verder in de steegjes en regelmatig hoorde ik klik klik.
Er werden veel foto's genomen, dus iedereen was het eens dat het er heel mooi was.
Na een halfuurtje slenteren kwamen we aan het begin van de belangrijkste winkelstraat van Malaga.
Ik heb aan Ilse gevraagd hoe ik het exact moest schrijven, want het was al te moeilijk om het uit te spreken: de Calle Marqués de Larios. 
Deze zo goed als autovrije straat is gelegen in het historische centrum van de stad Málaga en ik zag er heel veel bekende merken.

Van windowshoppen krijg je wel veel dorst en toen Ilse vroeg of iemand zin in een Sangria, was het eenduidig JA.
Ik weet waar er een goede café is... volg me maar...
Ilse is super goed in kaart lezen, dat weten we ...
Maar deze keer was het toch wat chaotisch.
We wandelen terug naar het begin van deze ochtend en deden onze tour terug opnieuw.
Ja ja.
We zagen het Alcazaba en het forum theater...
Nu ze ons allemaal verlekkerd had op Sangria, leek het uren te duren...
Uiteindelijk waren we bij de bar.

Nu heb ik al elke Sangria's mogen proeven en dat heb ik te danken aan Sandra.
Maar deze ... deze was toch naar mijn gevoel te waterig.
Hopelijk vinden de groep hem wel lekker... 

Sommigen gingen nog even de stad in opzoek naar het een of ander museum.
De anderen volgden Ilse om samen met haar de rest van haar plannetje (her)aftewandelen.
Eerst links, dan rechts, dan oversteken ... en zo door de mooie winkelstraat.
We wisten onze weg nu wel heel goed daar.
En met snuffelneus kwamen we heel snel terug aan de shuttle.

We dienden maar heel even te wachten en dan vertrok de bus naar de boot.
En ook deze keer kregen we nog een grote tour aangeboden terwijl de boot gewoon naar rechts was.
Door het wandelen en herwandelen hadden we allemaal wat dorst en honger.
Dus eenmaal aan boord gingen we snel naar de kamer en dan naar het zonnedek.
Daar namen we allemaal een lekkere snack en een superlekkere LIIT. 

Tegen 7u zijn we dan toch naar de kamer gewandeld.
We waren echt maar juist op tijd klaar om samen met de anderen te eten.
Andri en Johny waren al aan het wachten met de San Pelegreno's en de menu's.
Alex bracht ons favoriete wijn en we genoten van de maaltijd.
We misten onze kameraden Willy & Marijke... want die bleven ook deze keer in de kamer eten.
Mr Willy was toch niet zo goed als iedereen dacht en hij rustte heel veel.
Maar dit is wel een beetje normaal als je maar een week of 2 ervoor geopereerd bent.
Hopelijk zien we hem morgen wel.

Nog een snelle kijk bij de billboard en het was tijd voor bed.
Allez ik moest eerst wel nog wat schrijven maar ik viel op het keyboard in slaap.
Dus slaaapwel

Sloefie de nachthond 

Dag 8 - Gibraltar

Hey daar,

Vandaag trokken we op met een Engelse ex-militair die nu buschauffeur en gids was.
Het was een raar man, maar we leerden veel bij.
Ik loop echter vooruit op de zaken, dus laten we starten bij het begin.

Vandaag meerde de Koningsdam pas aan om 10u dus we hoefden niet vroeg uit bed.
Iets na 9 stonden we op en maakten we ons klaar.
We hadden zelfs tijd om een bagel met Lax te eten, dus we waren in onze nopjes.

Uit het havengebouw komende, kwam een man met een opgeplooid papier in de hand.
Terwijl hij het aan het ontplooien was, wandelde hij ons voorbij.
Ik weet niet hoe Ilse het deed, maar ze zag op enkele seconden dat hij ons zocht.
Sir
Sir
You are looking for us?
Deze keer waren we de chinezen voor en hadden we onze bus.

Hij begon met een heel verhaal te vertellen dat hij militair was geweest.
En dat hij niets anders kende dan Gibraltar en dus daar maar blijven hangen was.
Dat hij een zoon had die ook militair was en net getrouwd was met een Zweedse.
Dit om zeker zijn vriendin mee te kunnen hebben in zijn militair huis.

Toen hij uitverteld was over zijn zoon, konden we eindelijk vertrekken.
Het was heel even stil en dan ... begon hij gewoon weer te ratelen.
Hij ging zo en zo rijden, want dan zouden we dat en dat omzeilen.
Ja ja 
We geloven jou
Rij nu maar en toon ons de mooiste stukjes.

We reden eerst richting Spanje.
Neen we gingen niet de grens oversteken...
Maar net voor de grens met Spanje ligt Gibraltar Airport.
Deze luchthaven is eigendom van het Britse ministerie van defensie, maar er mogen ook commerciële vluchten op.
Als je History Channel mag geloven zou het in de top 10 van gevaarlijkste luchthaven zitten.
Neen, niet omdat er veel ongelukken gebeuren.
Hein?
Wel de startbaan gaat gewoon over de normale baan.
Als er een vlucht vertrekt of aankomt, moet het verkeer stil gelegd worden.

Eens we veilig en wel terug in het stadscentrum waren, reden we richting de Rock.
Hij vertelde over de Rock van Gibraltar, wat een natuurlijk bescherming gaf tegen de vijand.
Maar de Britten waren ingenieus, en hadden de rock volledig doorgraven met her en der tunnels.
Zo konden ze van de ene kant naar de andere kant geraken zonder dat de vijand het gezien had.
We stopten aan een klein vissermansdorpje met mooi uitzichten.
Zo mooi, dat er 2 koppeltje in trouwkleding om het strand liepen.

Nadien reden we door naar Europa Point.
Het is het meest zuidelijke punt in Europa en zoals op alle mooie dagen zag je de Afrikaanse kust.
En dat we echt op de grens zaten, zag je vooral aan het Moskee die er naast een kerk was gebouwd.
We kregen was vrijetijd om de nodige foto's te trekken en alle bordjes te kunnen lezen.
Daarna gingen we verder door enkel van de WOII-tunnels.
De WOII-tunnels waren groot en zorgden ervoor dat je met grote voertuigen doorkon.
De gids vertelde dat we later kleinere tunnels van veel vroeger zouden zien.

We verder tot aan het volgende hoogtepunt te geraken: Sint Michaels Cave, is nu vooral gekend door festivals.
Maar in de grot vind je heel veel stalagmieten en -tieten en deze krijgen speciale effecten met speciale lichteffecten.
Eens buiten kwamen we de eerste Macaque aapjes tegen.
Zowel de buschauffeur als Ilse waarschuwden ons direct.
Let op met voeding
Let op met brillen
Let op met je handen uit te steken.

De gids liet ons even de tijd en vertelde nadien dat we nog meer aapjes zouden zien op het vervolg van de tocht.
Onze ex-militaire begon een wandelliedje te zingen om ons even op de serieuze klim te wijzen.
Om de zoveel meter was er zelfs een oog in de grond gestoken zodat de kanonnen en andere grote zware dingen makkelijker naar boven konden.
Rustig klommen we de berg op met het busje.
Af en toe liet hij ons een snelle foto nemen, maar stoppen deed hij niet echt.
Uiteindelijk trok hij de handrem op aan Apes Den.
Apes Den is een van de plaatsen waar de apen eten en water krijgen.
De apen zijn met velen en kwamen van Afrika.
Ín het begin werden ze gevoed door de staat, maar het werd zo duur dat ze stopten.
Nadien namen de militairen het over en zorgden dat er een veearts beschikbaar is.

We reden verder de hoogte in tot aan een klein museum: Great Siege Tunnels.
De tunnels zijn perfect gerestaureerd en tonen de bezoeker hoe ze in de jaren 1700 aan de tunnels begonnen.
Het idee toen was 1 kanon aan de andere kant van de Rock te zetten.
Maar toen ze begonnen te graven, raakten de mannen in zuurstofnood.
Hierdoor werden her en der zijgangen gegraven en werd er dan maar een canon in gezet om het te beschermen.
Uiteindelijk waren er zoveel zijgangen en kanonnen, dat het voorziene kanon eigenlijk niet meer hoefde.

Na deze stop reed de chauffeur terug naar de stad en zette ons af aan het centrum.
Sommige van de groep gingen verder mee tot aan de boot, maar de meeste trokken de stad in.
Nu, veel te zien in de stad was er niet zo: winkels voor tabak en kleding.
Na een drankje keken we nog even rond.
Het was echter zoo warm dat we besloten om naar het schip terug te keren.

Eens op het schip gingen we ons snel even opfrissen en spraken af voor de lunch (om 15u) op dek 10.
We namen allemaal een kleinigheid om te eten, want we zouden maar aan tafel gaan om 20u.
Nadien gingen we nog even in de zon uitrusten en in het brubbelbad afkoelen.
Ja afkoelen...
De brubbelbaden buiten op het achterdek waren immers gevuld met lauw water.
Met temperaturen boven de 30, is dat een super luxe.

Vanavond gingen we bij de Pinacle grill eten en we dienden ons dus een beetje te fatsoeneren.
Sandra nam snel een douche en in deed mijn hondentoilet.
Het eten was weer super en we aten allemaal weer veeeel te veeeel.
Na de koffie was het tijd voor bed.
Ik hoor jullie al denken "geen Billboard?"
Ah neen, vandaag niet want vandaag hebben pianoman en pianolady vrij.
Dus we konden snel in ons bedje.

Sandra kopieerde snel het kaartje en ik begon aan het verslag.
Een uurtje of 2 later is het uiteindelijk afgeraakt.
Neen, niet omdat ik inspiratieloos was...
Wel omdat ik tijdens het tikken al in slaap was gevallen.

En nu zet ik dit online en kan ik echt dromen.
Sweet dreams baby
Sloefie

Dag 7 - Huelva (Sevilla)

Goede morgen lieve lezertjes,

Even een korte persmededeling: we gaan dringend verlof moeten nemen, want we geraken onze nest niet meer uit.

Deze ochtend ging de wekker af om 8u.
Ik hoor iedereen al denken, amai zo laat.
En wij denken ... AUW dat doet pijn zo vroeg.
Sandra, duwde gelukkig nog even op snoezen.
Maar niet veel later begon dat ambetant ding weer lawaai te maken.
Er was geen ontkomen meer aan.

Om wakker te worden, sprongen we samen de douche in.
Zij waste mijn rug, mmmmmm
En dan snel snel ... kleertjes aan, naar koffiepot lopen en naar de Ocean bar.
Neen niet om een glaasje te gaan drinken.
Wel om op tijd te zijn op het appel van vandaag.
We gingen immers op uitstap naar Sevilla.

Ilse had ons verteld dat ze een bus geregeld had om tot in Sevilla te geraken.
Daar zou een Nederlandstalige dame ons opwachten en we zouden de stad verkennen.
Maar de bus mocht de haven niet binnenrijden, want de cruise maatschappij had de haven afgehuurd.
Dus we dienden een kleine kilometer te wandelen tot net buiten de haven.
De wandeling ging heel vlot, want het was nog niet te warm.
So far ... so good.

We stonden er 10 minuten, 20 minuten, ... 
Ilse werd nerveus en begon rond te bellen.
Hoe je ziet de bus niet...
Hij stond er nochtans.
Wij hebben hem niet gezien.
Euh... Laat me wat telefoontjes doen.

We wachten verder.
Ilse belt wat kwader terug,
Ik ben diene bus nog steeds aan het zoeken.

Ilse dacht dat de bus dan misschien tot in de haven was geraakt en liep een spurtje tot daar.
Maar daar vond ze ook geen bus die ons zocht.

Ilse was plots verdwenen, want plots kwam zij ook niet meer tevoorschijn.
Oei Bus weg ... Ilse weg ...
HELP

Plots stopt er bus aan de andere kant van de baan met dubbel pinkers.
Na 5 minuten staat die daar nog en niemand weet waarom.
Ludo - waarschijnlijk was hij het al minuten beu - stapt naar de bus toe.
Diene superman doet daar ne parlez en zegt dan plots dat het onze bus is.

Maar Allez hoe kan dat nu... 
Die is uit de haven gekomen ... Heeft Ilse haar weggestoken misschien op de bus.
Maar neen na 5 minuten wachten besluit Sandra even tot de bus te wandelen.
Die meneer spreekt spijtig genoeg enkel Espanols en dus ze geraken er niet uit.

Uiteindelijk belt Sandra Ilse terwijl ze bij die chauffeur staat.
Sandra doet een korte samenvatting en geeft dat de telefoon aan de meneer.
Ik heb er niet veel van begrepen maar die mijnheer leek wel heeeeeeel kwaad.
De chauffeur duwt de telefoon in mijn baasje haar handen.
Ilse zegt haar: Stap maar in die bus want het is die van ons.
Op een zeer rustig tempo wandelde iedereen naar de bus, want ja Ilse moest ook mee.
Op een drafje kwam ze toe, toen de laatste van de groep net op de bus stapte.

We lieten haar even uitademen en dan was iedereen te nieuwsgierig.
Ilse vertelde dat ze vanavond Nasi ging maken.
Hein? Wij begrepen er niets van.
En dan vertelde Ilse rustig het verhaal.
Onze bus stond op tijd op de afgesproken plaats.
Een groep van 12 chinezen was naar de bus gestapt.
You to Sevilla?
You Go for Cruise?
Yes, Yes
En weg was de bus.

Ilse was dat te weten gekomen via de busmaatschappij.
En daar diezelfde maatschappij de shuttle dienst verzorgde voor de HAL, heeft ze gewoon een bus gebusnapt.
Allez, ze is naar de mevrouw gestapt en een shuttle geëist.
Met een telefoongesprek met den bureau is het dan goedgekomen.

En eindelijk... bijna 3 kwartier te laat waren we dan weg.
De gids was van in het begin in de telefoongesprekken betrokken en ze wist dus dat we vertraging hadden.
De busrit was een uurtje lang, maar ik kan jullie er niet zinnigs oververtellen.
Ik heb wat geslapen en dat gesnurkt.

Plots hoorden we in de verte de stem van Ilse.
Begin ik nu ook al te dromen van Ilse?
Pfff... 
Maar dan stopte de bus plots en stapte er een dame in.
Ze vertelde dat de bus daar ging blijven staan tot we terug naar de boot vertrokken.
Het was blijkbaar de enig parkeerplaats voor hen

En dan begon de wandeling.
Ik dacht wij gaan hier vele kilometers moeten wandelen.
Maar na een dikke kilometer waren we aan onze eerste stopplaats: Het Alcázar.
Het is koninklijk paleis dat nog steeds gebruikt wordt door de koninklijke familie.
Als die op bezoek zijn, kan je het paleis niet bezoeken.
We hadden dus geluk, want we mochten binnen.

We kregen daar een rondleiding van meer dan 2uur.
Het was een zeer mooi paleis waarin duidelijk de invloed van verschillende culturen zichtbaar is.
De mevrouw vatte het ongeveer zo samen: Op de grond had je tegels, op de muren pleisters & de plafond was in hout.
Af en toe stonden er zeer mooie tekeningen (volgens de koning) die dan in werkelijkheid teksten uit die Koran waren.
Op sommige plaatsen vond je een Jodenster terug, maar ook dat liet de koning toe.
We kregen gelukkig een korte waterstop want de temperatuur was al goed aan het klimmen geweest.

Na het kasteel wandelden we nog door de smalle straatjes van de buurt.
De gids vertelde ons ook over tapas en hoe je die moet sharen, en hoe je met 2-3 voldoende moet hebben.
En terwijl ze dat vertelde, kreeg iedereen meer en meer honger.
Maar die mevrouw bleef maar door gaan.

Uiteindelijk nam ze afscheid van ons net voor de kathedraal.
Daar het zondag was dienden we te wachten tot 14.30 om ze te kunnen bezichtigen.
Maar door haar uitleg over eten, was niemand nog echt geïnteresseerd in de kathedraal.
We wouden zo snel mogelijk wat tapas eten.
Na enkele meters terugwandelen zagen we net een tafel vertrekken.
Zoals vliegen vlogen de GFC op de strooptafel.

We aten wat paella en dan nog enkele tapas samen met een grote pint bier.
Mmmm het was lekker.
Nadat iedereen ene boompje had opgezocht vertrokken we terug op tocht.
We namen nog kleine steegjes en plots liepen zowat op de HRC.
Sandra liet de groep verder wandelen en shopte snel voor de verzamelaars.
De groep was echter blijven wachtten en samen gingen we gewon verder.

Ilse had duidelijk een doel voor ogen: Plaza de Espana.
Toen we daar toekwam lagen er enkele bootjes te dobberen en Ilse had een voorstel.
Waarom roeien we niet met zo'n bootje om de Plaza en zijn mooi gebouw vanuit een verschillend perspectief eens te bekijken.
4 zagen het echt niet zitten en dus gingen we met 7 en 2 bootjes op weg.
Ik kan je zeggen ik heb me diep in de zak gestoken, want ik kwam niet meer bij van het lachen.
De ene groep draaide blijkbaar graag rondjes op dezelfde plaats, terwijl wij na wat pogingen vlot wegroeiden.
Toen we terug het vaste land bereikte, gingen we op zoek naar de anderen.

Onze dag was supersnel voorbijgegaan en nu was het tijd om naar de bus terug te keren.
De busrit terug was even interessant als de heenrit en we werden enkel wakker gemaakt om af te stappen.
Iedereen zocht eerst een verfrissende pint op het 10de vooral in de douche te springen.

Na het eten bezochten we nog heel even de Billboard.
De muziek was echter niet echt onze meugd en dus gingen we snel door.

JIPIE, we zijn eens voor 12u in ons bed geraakt en ik heb mijn verslag al af.
Ik ga lekker kunnen gaan slapen ...

SLAAPWEL 

De bloggende slaaphond ... Euh. Snuffelhond