Dag 18: aan de gouden poort

Een laatste nacht op de golven is achter de rug. Na de spurt over de koude oceaan, deed ons bootje het wat rustiger aan. Het is nog geen zeven uur 's morgens en we zijn al onder de Golden Gate brug door. Foto-opportuniteit gemist? Toch niet, het weer is nog altijd grijs en grauw en dus niet echt fotovriendelijk.

Een laatste ontbijt dan maar genomen terwijl we langs de langs kleine bootjes laveren. De meeste mensen staan al gepakt en gezakt te wachten. Sommige eten alsof ze voor 4 weken naar een Hollandse frituur worden gestuurd. (Met dank aan Urbanus voor de vergelijking).

Wij hoeven ons niet te haasten. We zijn rood. Wij mogen het licht straks uitdoen. Eerst rustig ontbijten - maar we moeten er wel voor zorgen dat er nog iets is om te eten. Om 8 uur gaat alles onherroepelijk dicht.

Het is even na 8. De jaloezietjes gaan naar beneden. De keuken sluit. Tijd om eens te horen hoe het staat met de ontscheping. Die zou nu al meer dan een half uur moeten bezig zijn. Nou ja. Blijkbaar had men na een half uur al drie kwartier vertraging. Huh? How do you mean?

We mogen ondertussen voor de laatste keer naar het kraaiennest. Voor de aimabele welkomstceremonie door de Homeland Security mensen. Effe bibberen. Kennen we wel de juiste antwoorden?

Buiten zien we een groot aantal jongens en meisjes aan- en aflopen met karretjes vol of leeg, bestemd voor valiezen. Alhoewel. Zijn dat wel dokwerkers? Het merendeel lijkt eerder lid te zijn van een Hells Angels bende. Met reuzensnorren, tatoeages, jeans en leer. Ook de meisjes.

Hier en daar dondert er een valies van een karretje. Kan ook moeilijk anders. Er moeten er hier nog wat natuurkunde leren, vooral het hoofdstuk over zwaartepunten en zo. Als je een grote zware valies bovenop een wiebelend karretje zet, dan weet je zo dat die valies wil bewijzen dat Newton gelijk had. Boink, another bites the dust.

Het blijft buiten wel koud. Net geen sneeuw, zo voelt het aan. En wij maar klagen in Carthagena over de warmte. Dom, dom, dom. Binnen worden we opgevangen in het casino. Het is de enige dag dat ze je niet proberen al je geld van je kredietkaart te halen. De visuele en auditieve chaos die je hier normaliter vindt, is vervangen door een organisatorische chaos. Een dansleraar kweelt kleuren en cijfers door een microfoon. Yellow 2 is al vertrokken. Zeeblauw-groen 22 moet nog wachten. Pink mag alles overdoen. Tot zover de ervaren bemanning. Als ze ons nu nog wat danspasjes zouden aanleren, dan had iedereen er wat aan. Maar nee. Nog een hoop kleuren en cijfers.

En dan blijven er nog 3 kleuren over. Het is ondertussen bijna kwart na tien. Dan toch een half uur goedgemaakt. En dan worden we losgelaten. We dreunen de laatste keer over een loopbrug. Op zoek naar onze bagage. Die staat opgesteld in een van de grote oude hangars. We zijn rood en we zoeken rood. Met de scherpe ogen van Sandra duurt het maar effe om die te vinden. Maar dan moeten we nog buiten geraken. We are from Belgium maar onze valies met platte band houdt ons op. We zullen ons maar met de stroom laten meesleuren op weg naar buiten en nog meer chaos.

Eindelijk buiten geraakt, kunnen we op zoek naar ons karretje. Dat staat ergens onder de Hilton van Shippermans Wharf geparkeerd. Het is fris maar het blijft voorlopig toch nog droog. We beginnen aan onze wandeling van anderhalve kilometer.

De verhuurbalie heeft het druk. Maar een half uurtje later hebben we dan toch onze zilveren Ford Focus. En dan kunnen we eindelijk op weg. Vandaag willen we namelijk een park bezoeken dat op ons lijstje ontbreekt, Muir Woods National Monument.

Het park is genoemd naar John Muir, de geestelijke vader van het nationaal.park systeem. Aan hem hebben we o.à. Yosemite NP te danken , Glacier NP of Sequoia NP. Net als Olympic NP in Washington, is het Muir Woods een koud regenwoud. het regent er dus veel en het is er meestal niet extreem warm. hoe zou het vandaag zijn.

Eerst moeten we wel nog Frisco verlaten. Met de gsm als gps komen we op de US-101, op weg naar de Golden Gate Bridge. Buiten is het verdacht donker en grijs. Vandaag geen mist op de brug maar het is er wel nat. Dat belooft niet veel goeds.

En keer door de tunnels laten we de snelweg achter ons. We volgen terug de CPH, de Pacific Highway, vorig jaar deden we een meer zuidelijk deeltje, nu dus een smaller en steiler stukje rond het noordelijk schiereiland. Na enkele mijlen mogen we er al af, op weg naar Muit Woods. En het blijft gelukkig over.

Maar niet voor lang. Na nog een tweetal steile heuvels komen we terecht tussen de redwoods, bussen met cruisetoeristen en ... paraplu's. Van de oceaan is een reuzeplensbui binnengedreven en die laat zijn watervracht achter tussen de bomen. Tja, het is dan ook een regenwoud. Er zit niet veel anders op dan even een opwarmertje te drinken en een souvenir-tshirt te kopen. Langs een ander weggetje keren we terug naar de CPH. Het is al voorbij 1 uur dus eerst een stukje eten. En dan? Terug naar SFO?

We besluiten om de afslag net voor de brug pre nemen en even tot aan tipje van het schiereiland te rijden. Het weer is hier ondertussen al fel verbeterd en de laatste keer dat we hier waren was dat allesbehalve het geval. Het begint wel niet goed. De kustweg is na 2 kilometer onderbroeken. Ook hier is Obama zwaar geld aan het uitgeven. Dus rijden we maar het binnenland in. Zo komen we aan een oude militaire buitenpost. Vroeger lagen hier artillerieregimenten ter verdediging van SFO. Eerst kanonnen, dan raketten. Maar alles is nu nationaal park geworden. Er is zelfs een volledige Nike site bewaard. Met luchtafweerraketten, niet met ethiopische lopers. Spijtig genoeg gesloten wegens geen weekend en te weinig personeel. Een erfenis van Bus en zijn accolieten.

En dus rijden we nog maar een stukje verder tot aan de vuurtoren. Die is namelijk op maandag wel open, als er niet teveel wind is ten minste. Een oude ijzeren brug loopt tot aan de toren maar is te gevaarlijk bij veel wind. Hij zou wel eens kunnen instorten.

We lopen langs een smal pad boven oude schuttersputten. Vervolgens door een donkere tunnel met zware poorten aan beide kanten. En plots staan we terug in de volle zon met een schitterend zicht op de Golden Gate. En we hebben geluk. De wind is voldoende gaan liggen zodat we ook tot aan de vuurtoren mogen. Jippie.

De brug is inderdaad een oud metalen geval uit fijne ijseren latjes. Je mag er maar met twee personen tegelijkertijd op. De oude vuurtoren is een klein gebouwtje zoals je er honderden kan vinden langs de Amerikaanse kust. Mooi wit zoals een Griekse windmolen op de Cycladen. Deze namiddag hoeft de misthoren ook niet te werken. We horen enkel het bulderen van de golven die komen aanrollen vanuit het verre Hawaii. (we mogen toch effe dromen he?).

Buitengaats is het ook druk. Op een kwartiertje tijd lopen er twee grote containerschepen en een cargoschip binnen. De haven hier is wel niet zo groot als deze in Los Angeles, maar ze kan toch ook tellen.

Na een tijdje keren we terug. Sandra kan zich uitleven met het fotograferen van rare bloemen en zonnende zeehonden. Maar ze is niet helemaal gelukkig, ze heeft de verkeerde lens. Dat wordt dus een fikse wandeling heen en terug naar de auto voor de witte tele.

Rond vijf uur, krassen we uiteindelijk op. We gaan nog even kijken of er verderop nog iets te zien is - ja als je ver wil wandelen. En dan keren we terug via de omleiding naar de Golden Gate. Nog een laatste foto van de brug met de avondspits.

Met de Nokia als noodgps trekken we dan dwars door San Francisco naar de Interstate 80. We blijven op de US-101 die hier gewoon Lombard street heet. Vele mensen kennen die straat trouwens (maar niet de naam). De straat loopt namelijk dwars over Russian Hill en is gekend als de steilste straat ter wereld. Je moet er al zigzaggend naar beneden. We hebben tijd en dus volgen we niet de 101 maar rijden recht naar omhoog. Kunnen we ook eens proberen of de fotokamera ook goed filmt.

Een keer veilig beneden volgen we Columbus richting downtown. Niet om nog even bij de Apple Store binnen te springen maar om Sandra een keuze te laten maken voor haar volgend Oracle hotel. Alleen vonden we het horel niet. De gps had kuren.

We zitten trouwens vanaf hier ook goed in de file. Als we dan toch de inrit van de freeway vinden, mogen we niet links afslaan. Zucht, nog een blokje rond. Op de I-80 is het druk maar vlot verkeer. Na een twintig minuten vinden we de afslag naar de luchthaven. Tiens, hier waren we eind oktober ook. De auto nog even bijtanken en dan zijn we klaar om het Fordje terug te geven. Via een automatische trein gaat het dan naar de vertrekhal. Bij Delta is er bijna niemand - enkel personeel. Idem bij de bagagecontrole. Op een wip en een zucht zitten we achter ons avondeten. Nee geen Starbucks. Gewoon een slaatje met chips.

Om 10 uur vertrekt onze vlucht en dan zijn we 's morgens in JFK. 4000 mijlen gespaard en een hotelovernachting.