Wat een triestige week

Dag allemaal,

De laatste keer dat ik schreef was ik aan het staken.

Ik miste immers mijn Groote broer en Loebas.

Ik denk dat de dag dat ik begon te staken, ze dan plots na het ontbijt begonnen in te pakken.

We reden heel lang dus we waren op weg naar huis.

Maar... we reden niet tot in Wolvertem.

PFFFFF

Zal toch niet waar zijn.

Maar ik kreeg ze wel even aan de lijn dus ik was blij.

Loebas en Groote broer verzekerden me dat ze me “morgen” zouden zien.

Ze hadden immers vernomen dat de baasjes elke maandag naar Opa Vic en Oma-Grootmoeder-Meter Rita gingen vanaf nu.

Oh dacht ik.. dan kan ik ook opa al mijn spannende verhalen vertellen.

Ik was zooooo blij.

Na een lange dag werken voor “de bank” was het dan zover.

Eerst een tussenstop bij de broers en dan bij de ouders van mijn baasje.

Zoals altijd kregen wij - jajaj ik ook - bubbeltjes.

Nu hadden we de afgelopen 3 weken wel hier en daar een bubbeltje geproefd en gedronken, maar niets kon tippen aan die bij opa.

We knuffelden die avond wel heeeel veel.

Wat waren we blij dat we terug dicht bij hen waren.

De week ging snel voorbij en door omstandigheden gingen we zelfs 3 keer bij Loebas..

Dank u liefste BMW dat je me hielp met mijn snode plan.

Al snel was de eerste werkweek voorbij en begon de tweede.

En nu had ik het goed onthouden : Maandag = Vic & Rita dag...

JIPIE

Vrolijk kwispelend ging ik bij Opa zitten.

Hij zei wel “ah dag Sloefie” maar hij deed raar.

We knuffelden een beetje maar hij leek zo wat afwezig.

Hij had niet veel honger en ging al snel van tafel om terug in zijn kwik-kwak-zetel.

Dat is zo een zetel waar je inzit en via een knopje er bijna uitgekwikt wordt.

En daarna kan je je terug via datzelfde knopje in laten kwakken.

Was een leuke zetel, maar ik mocht er nooit alleen op zitten.

Dus als Opa er inzat... dan zat ik daar.

Oma-Grootmoeder-meter vertelde dat het moeilijk ging.

Opa viel af en toen ... net toen ze eens snel naar de winkel ging.

Samen met baasje besloten we dat we nog meer bij opa gingen langsgaan.

We gingen er direct met Mr Dries overpraten.

Ik was blij dat we dit gingen doen... 

Meer tijd bij opa en misschien ook wel wat rust voor Rita.

Met bevende pootjes vroegen we het aan Mijnheer D.

Hij stuurde ons bijna direct terug naar huis zo akkoord ging hij 

DANK U Mr D.

Dat was dan al geregeld... nu nog even het ambetante papierwerk en we are set to Go.

IK BLIJ

Daar Sandra toch wel ziekjes leek te zijn, hadden we wel een afspraak met haar dokter

Ah ja.. ze mocht Opa toch niet meer ziek maken dan hij al was : Vrijdag namiddag ingepland.

In de voormiddag gingen we nog een zware meeting doen en dan was het weekend met opa.

Nu...

had ik geweten wat ik nu wist had ik helemaal niet zo verlangd naar het vorige weekend.

PFFFF... 

Ben ik een beetje egoïstisch geweest omdat ik zo hard bij opa zijn?

In de zware meeting werd Sandra opgebeld door oma.

Meestal betekent dat dit “str*** aan de knikker”

“Sandra ... je vake is gevallen... we gaan nu naar de kliniek... kom je straks aub”

ALARM ALARM

Het was wel de stem van oma, maar dit klonk niet zo de rustige oma.

WAT IS ER AAN DE HAND.

Snel Groote broer en Mimi verwittigen. 

Zij gingen het wel tegen Steven en Doortje zeggen.

Steven had nog een showke te geven voor de mensen in maatpak en ging nadien direct doorkomen.

Doortje en Sandra gingen dan maar snel met hun tweetjes op pad.

JA ik mocht ook mee.

Ik was blij en tegelijk had ik ook heel veel schrik.

“Als Opa Vic gevallen is en nu naar de kliniek is...  Wat betekent dat dan ?” 

En wat met de dokter afspraak.

Sandra mocht toch niet direct bij opa gaan.. ze moest toch eerst medicamentjes hebben?

Ik begreep het helemaal niet.

Ze belde haar dokter op en ze kwamen overeen dat ze er wel ergens tussen zou mogen springen.

oh ik ben gerust... Dr Christel zou haar wel helpen.

Maar tja nu Opa nog.

Toen we in de kliniek toekwamen was het er akelig stil.

We hoorden oma met een groene jas praatten.

“Scans.... MRI....operatie...neen....”

We klopten op de gesloten deur en mochten binnen.

Daar lag opa Vic.

Zij benen bewogen snel en hij had een neusding op.

Hij leek me te zeggen “dag Sloefietje” ... maar ik ben niet zo zeker.

Toen we daar wat zaten, praatte hij met momenten op een heel traag tempo mee en nadien was hij weer stil.

Ik wou dichtbij opa kruipen maar Sandra zei me dat ik dat nu beter niet kon doen.

PFFFF.

Plots beefde en trilde hij helemaal.

Het was zo akelig dat ik snel terug in de handtas ben gekropen, mijn oren over mijn ogen deed en stilletjes weende.

Zo zag ik opa niet graag bezig hoor.

Gelukkig stopte het na ene tijdje.

Mr Groene Jas vertelde meter-grootmoeder-oma dat ze een kamer zouden regelen voor opa.

En dat ze mocht blijven slapen.

HEIN?

Moet opa hier blijven in deze akelige ruimte..

Als opa hier is.. ik ook. 

Daar dit nog een uurtje zou duren... gingen we snel over-en-weer naar dr Christel.

Sandra was blijkbaar toch weer ziek en kreeg medicamentjes mee. Ze was terug aan het bassen als een echte hond:

Toen we terug in de kliniek kwamen, reden ze met opa Vic net naar zijn kamer.

Wist ik veel dat dit de allerlaatste kamer ging zijn waar hij ging slapen.

We hebben nog wel met hem gepraat maar hij reageerde niet echt meer.

Hij deed zijn ogen wel nog open, maar ik weet niet of hij mij nog herkende hoor.

OPA VIC.... ik ben het hoor.

Samen met Groote broer - ahja Steven was ook toegekomen - en oma bleef ik de hele nacht bij opa.

We sliepen niet echt goed, want elk geluidje van opa maakte ons wakker.

In de ochtend kwamen Doortje en baasje met ontbijt.

Kun je geloven dat we totaal geen honger hadden, terwijl het al sinds gisteren middag niets meer brokjes meer hadden.

We zijn met ons 5 samen gebleven.

Mr witte jas kwam nog wat uitleg geven aan de mensen... terwijl bleven de pelouchen dicht bij opa.

Niet zoveel nadat Steven en Groote broer toekwamen werd het nog stiller.

Opa was niet meer.

Geen knuffels meer, geen speciaal-voor-de-pelouchen-bordjes aan tafel meer..

Geen “ah dag Sloefie” 

Deze week hebben we hard gewerkt.

We vonden de brief van opa Vic naar zowel familie als vrienden terug.
We hebben koppen geteld en e-mails verstuurd. 
We hebben broodjes gesmeerd en postzegels gelikt.
En omdat mijn broer en ik nog nooit op een facteur hebben geblaft, werden alle brieven vliegensvlug gebracht door facteurs in heel het land.

Gisteren namiddag hebben we opa Vic een laatste waf en blaf gegeven.

Bijna alle familieleden, alle vrienden waren aanwezig.

Zowel Steven, oma-grootmoeder-meter, iemand van de Pompeloeren ( de studentenclub van vroeger), en mijn baasje namen het woord.

Ze deden allemaal zo hun best en maakten aan de laatste waf en blaf een hele mooi aandenken.

Ook dat ene must-liedje werd gespeeld : Opa wou “my Way” horen. Hij had alles voorbereid om zelf te beslissen hoe en wanneer.

Alleen heeft hij de kans niet gekregen en nam de natuur het heft in eigen handen.

OPA VIC

Ik ga je missen

Sloefie
in naam van alle Pelouchen