Een laatste nacht op de golven is achter de rug. Na de spurt over de koude oceaan, deed ons bootje het wat rustiger aan. Het is nog geen zeven uur 's morgens en we zijn al onder de Golden Gate brug door. Foto-opportuniteit gemist? Toch niet, het weer is nog altijd grijs en grauw en dus niet echt fotovriendelijk.
Een laatste ontbijt dan maar genomen terwijl we langs de langs kleine bootjes laveren. De meeste mensen staan al gepakt en gezakt te wachten. Sommige eten alsof ze voor 4 weken naar een Hollandse frituur worden gestuurd. (Met dank aan Urbanus voor de vergelijking).
Wij hoeven ons niet te haasten. We zijn rood. Wij mogen het licht straks uitdoen. Eerst rustig ontbijten - maar we moeten er wel voor zorgen dat er nog iets is om te eten. Om 8 uur gaat alles onherroepelijk dicht.
Het is even na 8. De jaloezietjes gaan naar beneden. De keuken sluit. Tijd om eens te horen hoe het staat met de ontscheping. Die zou nu al meer dan een half uur moeten bezig zijn. Nou ja. Blijkbaar had men na een half uur al drie kwartier vertraging. Huh? How do you mean?
We mogen ondertussen voor de laatste keer naar het kraaiennest. Voor de aimabele welkomstceremonie door de Homeland Security mensen. Effe bibberen. Kennen we wel de juiste antwoorden?
Buiten zien we een groot aantal jongens en meisjes aan- en aflopen met karretjes vol of leeg, bestemd voor valiezen. Alhoewel. Zijn dat wel dokwerkers? Het merendeel lijkt eerder lid te zijn van een Hells Angels bende. Met reuzensnorren, tatoeages, jeans en leer. Ook de meisjes.
Hier en daar dondert er een valies van een karretje. Kan ook moeilijk anders. Er moeten er hier nog wat natuurkunde leren, vooral het hoofdstuk over zwaartepunten en zo. Als je een grote zware valies bovenop een wiebelend karretje zet, dan weet je zo dat die valies wil bewijzen dat Newton gelijk had. Boink, another bites the dust.
Het blijft buiten wel koud. Net geen sneeuw, zo voelt het aan. En wij maar klagen in Carthagena over de warmte. Dom, dom, dom. Binnen worden we opgevangen in het casino. Het is de enige dag dat ze je niet proberen al je geld van je kredietkaart te halen. De visuele en auditieve chaos die je hier normaliter vindt, is vervangen door een organisatorische chaos. Een dansleraar kweelt kleuren en cijfers door een microfoon. Yellow 2 is al vertrokken. Zeeblauw-groen 22 moet nog wachten. Pink mag alles overdoen. Tot zover de ervaren bemanning. Als ze ons nu nog wat danspasjes zouden aanleren, dan had iedereen er wat aan. Maar nee. Nog een hoop kleuren en cijfers.
En dan blijven er nog 3 kleuren over. Het is ondertussen bijna kwart na tien. Dan toch een half uur goedgemaakt. En dan worden we losgelaten. We dreunen de laatste keer over een loopbrug. Op zoek naar onze bagage. Die staat opgesteld in een van de grote oude hangars. We zijn rood en we zoeken rood. Met de scherpe ogen van Sandra duurt het maar effe om die te vinden. Maar dan moeten we nog buiten geraken. We are from Belgium maar onze valies met platte band houdt ons op. We zullen ons maar met de stroom laten meesleuren op weg naar buiten en nog meer chaos.
Eindelijk buiten geraakt, kunnen we op zoek naar ons karretje. Dat staat ergens onder de Hilton van Shippermans Wharf geparkeerd. Het is fris maar het blijft voorlopig toch nog droog. We beginnen aan onze wandeling van anderhalve kilometer.
De verhuurbalie heeft het druk. Maar een half uurtje later hebben we dan toch onze zilveren Ford Focus. En dan kunnen we eindelijk op weg. Vandaag willen we namelijk een park bezoeken dat op ons lijstje ontbreekt, Muir Woods National Monument.
Het park is genoemd naar John Muir, de geestelijke vader van het nationaal.park systeem. Aan hem hebben we o.à. Yosemite NP te danken , Glacier NP of Sequoia NP. Net als Olympic NP in Washington, is het Muir Woods een koud regenwoud. het regent er dus veel en het is er meestal niet extreem warm. hoe zou het vandaag zijn.
Eerst moeten we wel nog Frisco verlaten. Met de gsm als gps komen we op de US-101, op weg naar de Golden Gate Bridge. Buiten is het verdacht donker en grijs. Vandaag geen mist op de brug maar het is er wel nat. Dat belooft niet veel goeds.
En keer door de tunnels laten we de snelweg achter ons. We volgen terug de CPH, de Pacific Highway, vorig jaar deden we een meer zuidelijk deeltje, nu dus een smaller en steiler stukje rond het noordelijk schiereiland. Na enkele mijlen mogen we er al af, op weg naar Muit Woods. En het blijft gelukkig over.
Maar niet voor lang. Na nog een tweetal steile heuvels komen we terecht tussen de redwoods, bussen met cruisetoeristen en ... paraplu's. Van de oceaan is een reuzeplensbui binnengedreven en die laat zijn watervracht achter tussen de bomen. Tja, het is dan ook een regenwoud. Er zit niet veel anders op dan even een opwarmertje te drinken en een souvenir-tshirt te kopen. Langs een ander weggetje keren we terug naar de CPH. Het is al voorbij 1 uur dus eerst een stukje eten. En dan? Terug naar SFO?
We besluiten om de afslag net voor de brug pre nemen en even tot aan tipje van het schiereiland te rijden. Het weer is hier ondertussen al fel verbeterd en de laatste keer dat we hier waren was dat allesbehalve het geval. Het begint wel niet goed. De kustweg is na 2 kilometer onderbroeken. Ook hier is Obama zwaar geld aan het uitgeven. Dus rijden we maar het binnenland in. Zo komen we aan een oude militaire buitenpost. Vroeger lagen hier artillerieregimenten ter verdediging van SFO. Eerst kanonnen, dan raketten. Maar alles is nu nationaal park geworden. Er is zelfs een volledige Nike site bewaard. Met luchtafweerraketten, niet met ethiopische lopers. Spijtig genoeg gesloten wegens geen weekend en te weinig personeel. Een erfenis van Bus en zijn accolieten.
En dus rijden we nog maar een stukje verder tot aan de vuurtoren. Die is namelijk op maandag wel open, als er niet teveel wind is ten minste. Een oude ijzeren brug loopt tot aan de toren maar is te gevaarlijk bij veel wind. Hij zou wel eens kunnen instorten.
We lopen langs een smal pad boven oude schuttersputten. Vervolgens door een donkere tunnel met zware poorten aan beide kanten. En plots staan we terug in de volle zon met een schitterend zicht op de Golden Gate. En we hebben geluk. De wind is voldoende gaan liggen zodat we ook tot aan de vuurtoren mogen. Jippie.
De brug is inderdaad een oud metalen geval uit fijne ijseren latjes. Je mag er maar met twee personen tegelijkertijd op. De oude vuurtoren is een klein gebouwtje zoals je er honderden kan vinden langs de Amerikaanse kust. Mooi wit zoals een Griekse windmolen op de Cycladen. Deze namiddag hoeft de misthoren ook niet te werken. We horen enkel het bulderen van de golven die komen aanrollen vanuit het verre Hawaii. (we mogen toch effe dromen he?).
Buitengaats is het ook druk. Op een kwartiertje tijd lopen er twee grote containerschepen en een cargoschip binnen. De haven hier is wel niet zo groot als deze in Los Angeles, maar ze kan toch ook tellen.
Na een tijdje keren we terug. Sandra kan zich uitleven met het fotograferen van rare bloemen en zonnende zeehonden. Maar ze is niet helemaal gelukkig, ze heeft de verkeerde lens. Dat wordt dus een fikse wandeling heen en terug naar de auto voor de witte tele.
Rond vijf uur, krassen we uiteindelijk op. We gaan nog even kijken of er verderop nog iets te zien is - ja als je ver wil wandelen. En dan keren we terug via de omleiding naar de Golden Gate. Nog een laatste foto van de brug met de avondspits.
Met de Nokia als noodgps trekken we dan dwars door San Francisco naar de Interstate 80. We blijven op de US-101 die hier gewoon Lombard street heet. Vele mensen kennen die straat trouwens (maar niet de naam). De straat loopt namelijk dwars over Russian Hill en is gekend als de steilste straat ter wereld. Je moet er al zigzaggend naar beneden. We hebben tijd en dus volgen we niet de 101 maar rijden recht naar omhoog. Kunnen we ook eens proberen of de fotokamera ook goed filmt.
Een keer veilig beneden volgen we Columbus richting downtown. Niet om nog even bij de Apple Store binnen te springen maar om Sandra een keuze te laten maken voor haar volgend Oracle hotel. Alleen vonden we het horel niet. De gps had kuren.
We zitten trouwens vanaf hier ook goed in de file. Als we dan toch de inrit van de freeway vinden, mogen we niet links afslaan. Zucht, nog een blokje rond. Op de I-80 is het druk maar vlot verkeer. Na een twintig minuten vinden we de afslag naar de luchthaven. Tiens, hier waren we eind oktober ook. De auto nog even bijtanken en dan zijn we klaar om het Fordje terug te geven. Via een automatische trein gaat het dan naar de vertrekhal. Bij Delta is er bijna niemand - enkel personeel. Idem bij de bagagecontrole. Op een wip en een zucht zitten we achter ons avondeten. Nee geen Starbucks. Gewoon een slaatje met chips.
Om 10 uur vertrekt onze vlucht en dan zijn we 's morgens in JFK. 4000 mijlen gespaard en een hotelovernachting.
Posts tonen met het label 2010. Alle posts tonen
Posts tonen met het label 2010. Alle posts tonen
zondag 4 juli 2010
zondag 20 juni 2010
Dag 17: And now the end is near
Neen. Geen paniek hoor. We zijn niet met man, muis en rolstoel door de golven verzwolgen ergens langs de kust van Baja California. We hebben het allemaal wel overleefd. Het was alleen maar een beetje drukker dan voorzien.
Maar terug naar de polaire ijszee ter hoogte van Californië, ergens in het begin van de maand mei. Zoek je trui en wollen zwembroek maar terug op. (tussen haakjes, op het moment van schrijven heb je die ook wel nodig bij ocharme 13 graden midden juni).
Hoe gingen we onze laatste dag op zee doorbrengen?
Wel, we hadden in feite nog een los eindje in onze vakantieplanning. Morgenavond vliegen we van SFO naar JFK. Maar we komen wel toe om 7 uur 's morgens. Wat kan je zoal doen in SFO in je vrije 10 uur? Maar nog belangrijker is: waar kunnen we onze bagage achterlaten? De laatste paar dagen zijn we onze zuurverdiende internetminuten aan het gebruiken om op deze vraag een antwoord te vinden. Dankzij een baardige man uit het verre Afghanistan en zijn haat voor de Yankees, vind je nergens nog een (betaalbare) bewaarplaats voor bagage. Enkel op de luchthaven kan het nog. En dat is zo'n 40 minuten rijden.
Wanneer we ons dan toch eens buiten waagden, kon onze geest eens opklaren - of was het de vierde kop koffie die dat deed? Wat als we nu gewoon een autootje huren, de bagage erin kieperen en met ons heel hebben en houden rondsnorren. Bijvoorbeeld naar het nationaal monument buiten SFO dat we nog niet aangedaan hebben?
Eindelijk een plan dus, een doel, en tijd voor het middageten.
Met een voorlaatste rond buikje was alles snel gepiept. De autoverhuur was op minder dan een kilometer van de cruiseterminal. We konden eindelijk rust vinden. Allez Steven toch, want Sandra kon zich nu aan het prettigste deel van elke reis wijden... Het inpakken van de valiezen. Telkens een andere uitdaging dat valiezen pakken. Op de gewichtsverdeling hoefden we niet teveel te letten. De vlucht was pas 's avonds en wie weet hoeveel NPS t-shirts kopen we morgen nog.
Enfin, alles gepakt. Eerst nog het laatste avondmaal. Afscheid van de dames en heren van de zaal en de heren van de kamer. En dan is het tijd om de valiezen buiten te zetten - aan de gangkant natuurlijk. Wij zijn Rood - niet zoals bij Marco maar dat wil zeggen dat we de laatste groep zijn. Wij mogen het licht uitdoen en de trossen losgooien. Om 10 uur morgenvroeg. Nog een zee van tijd.
Maar terug naar de polaire ijszee ter hoogte van Californië, ergens in het begin van de maand mei. Zoek je trui en wollen zwembroek maar terug op. (tussen haakjes, op het moment van schrijven heb je die ook wel nodig bij ocharme 13 graden midden juni).
Hoe gingen we onze laatste dag op zee doorbrengen?
Wel, we hadden in feite nog een los eindje in onze vakantieplanning. Morgenavond vliegen we van SFO naar JFK. Maar we komen wel toe om 7 uur 's morgens. Wat kan je zoal doen in SFO in je vrije 10 uur? Maar nog belangrijker is: waar kunnen we onze bagage achterlaten? De laatste paar dagen zijn we onze zuurverdiende internetminuten aan het gebruiken om op deze vraag een antwoord te vinden. Dankzij een baardige man uit het verre Afghanistan en zijn haat voor de Yankees, vind je nergens nog een (betaalbare) bewaarplaats voor bagage. Enkel op de luchthaven kan het nog. En dat is zo'n 40 minuten rijden.
Wanneer we ons dan toch eens buiten waagden, kon onze geest eens opklaren - of was het de vierde kop koffie die dat deed? Wat als we nu gewoon een autootje huren, de bagage erin kieperen en met ons heel hebben en houden rondsnorren. Bijvoorbeeld naar het nationaal monument buiten SFO dat we nog niet aangedaan hebben?
Eindelijk een plan dus, een doel, en tijd voor het middageten.
Met een voorlaatste rond buikje was alles snel gepiept. De autoverhuur was op minder dan een kilometer van de cruiseterminal. We konden eindelijk rust vinden. Allez Steven toch, want Sandra kon zich nu aan het prettigste deel van elke reis wijden... Het inpakken van de valiezen. Telkens een andere uitdaging dat valiezen pakken. Op de gewichtsverdeling hoefden we niet teveel te letten. De vlucht was pas 's avonds en wie weet hoeveel NPS t-shirts kopen we morgen nog.
Enfin, alles gepakt. Eerst nog het laatste avondmaal. Afscheid van de dames en heren van de zaal en de heren van de kamer. En dan is het tijd om de valiezen buiten te zetten - aan de gangkant natuurlijk. Wij zijn Rood - niet zoals bij Marco maar dat wil zeggen dat we de laatste groep zijn. Wij mogen het licht uitdoen en de trossen losgooien. Om 10 uur morgenvroeg. Nog een zee van tijd.
zondag 9 mei 2010
Dag 16 - Op zee
Bwaaaah - wie heeft de verwarming afgezet?
Na SFO gaat dit bootje verder naar Alaska. En vanmorgen kreeg iedereen een voorproefje van de temperatuur daar. Een strakke Noord-Noordwest wind had alle warmte teruggeblazen naar het Panamakanaal. Er stond een mager zonnetje en vooral veel wind.
Het ontbijt op het achterdek was gereserveerd voor mensen met een dikke fleece. Niet voor ons dus. Een bord fruit en een bord wafelen (rara wat voor wie) en we stonden alweer beneden. Ook op ons priveterras was het niet uit te houden van de wind. Dus onze bezigheden moesten binnen plaats vinden. De "couch" staat te ver van de TV dus speelde we maar voor bed potatoe. Niet dat het veel soeps was. CBS waren opgenomen shows - van 2008 en CNN kon niet genoeg krijgen van de olie voor de kust van Louisiana.
Nu het buiten al zo koud is, heeft Sandra weinig zin in de vriestemperaturen van de K2. Maar ze heeft wel een nieuwe Sudoku gevonden, een hexidecimale. He? Wel in plaats van 9 op 9 velden te vullen met 1 tot 9, is een hexadecimale 16 op 16 velden met de cijfers 1 tot F. Voor computernerds dus. Er zijn er die liever de binaire hebben. Die is veel sneller op te lossen.
We probeerden ook de Chardonnay uit. Onze frigootje is duidelijk niet in staat om iets voldoende af te koelen. Dus wordt de ijsemmer snel omgebouwd tot wijnkoeler. Nu moeten we wel enkele uren wachten voor het tweede glas.
Na de lichte lunch (een kalkoen en een blauwe-kaas burger) hebben we dan maar de dagkrant gaan halen, een Amerikaanse, een Franse en een Duitse. En enkele koffies in de koffie cafe. Want enkel daar hebben ze deftige koffie.
Ondertussen scheen de zon al beter maar de noorderwind hield iederen toch binnen. We hadden onze laatste zeemijlen in Mexico anders voorgesteld. Sandra haalde haar serie 24 dan maar boven water. De K2 kan wachten.
Vandaag was het trouwens formal dinner. We gaan dus eten in de zelfbediening. Hopelijk valt het beter mee dan de vorige keer. Bij het schrijven van deze blog was de jury nog altijd aan het delibereren.
Het resultaat horen jullie morgen wel - als we nog centjes hebben om ons internet te betalen.
Na SFO gaat dit bootje verder naar Alaska. En vanmorgen kreeg iedereen een voorproefje van de temperatuur daar. Een strakke Noord-Noordwest wind had alle warmte teruggeblazen naar het Panamakanaal. Er stond een mager zonnetje en vooral veel wind.
Het ontbijt op het achterdek was gereserveerd voor mensen met een dikke fleece. Niet voor ons dus. Een bord fruit en een bord wafelen (rara wat voor wie) en we stonden alweer beneden. Ook op ons priveterras was het niet uit te houden van de wind. Dus onze bezigheden moesten binnen plaats vinden. De "couch" staat te ver van de TV dus speelde we maar voor bed potatoe. Niet dat het veel soeps was. CBS waren opgenomen shows - van 2008 en CNN kon niet genoeg krijgen van de olie voor de kust van Louisiana.
Nu het buiten al zo koud is, heeft Sandra weinig zin in de vriestemperaturen van de K2. Maar ze heeft wel een nieuwe Sudoku gevonden, een hexidecimale. He? Wel in plaats van 9 op 9 velden te vullen met 1 tot 9, is een hexadecimale 16 op 16 velden met de cijfers 1 tot F. Voor computernerds dus. Er zijn er die liever de binaire hebben. Die is veel sneller op te lossen.
We probeerden ook de Chardonnay uit. Onze frigootje is duidelijk niet in staat om iets voldoende af te koelen. Dus wordt de ijsemmer snel omgebouwd tot wijnkoeler. Nu moeten we wel enkele uren wachten voor het tweede glas.
Na de lichte lunch (een kalkoen en een blauwe-kaas burger) hebben we dan maar de dagkrant gaan halen, een Amerikaanse, een Franse en een Duitse. En enkele koffies in de koffie cafe. Want enkel daar hebben ze deftige koffie.
Ondertussen scheen de zon al beter maar de noorderwind hield iederen toch binnen. We hadden onze laatste zeemijlen in Mexico anders voorgesteld. Sandra haalde haar serie 24 dan maar boven water. De K2 kan wachten.
Vandaag was het trouwens formal dinner. We gaan dus eten in de zelfbediening. Hopelijk valt het beter mee dan de vorige keer. Bij het schrijven van deze blog was de jury nog altijd aan het delibereren.
Het resultaat horen jullie morgen wel - als we nog centjes hebben om ons internet te betalen.
Dag 15 - Cabo San Lucas, Mexico
Vandaag deden we eens iets heel speciaal, een dag op zee maar dan aan land.
Alhoewel.
- Laat opstaan:
Niet gelukt. We hadden namelijk gisteren nog een pakje was klaargemaakt. En je moet je was laten ophalen voor 9 uur 's morgens. En dus liep het gerepareerde wekkertje van Sandra af rond een uur of half negen. Had ik trouwens al gezelgd dat we in een nieuwe tijdzone waren? Neen? Baha California volgt blijkbaar Mountain Time, zoals bijvoorbeeld ook Utah of New Mexico.
- Uitgestelde dingen doen:
Niet gelukt. Het excursieteam had ons graag vandaag de excursie van gisteren laten doen. Zelfde bedrijf, andere locatie en een beetje korter. Maar dat wilden wij dan weer niet. We wilden gewoon eens de echte toerist uithangen.
- Litteraire bezigheden:
Die zijn beperkt gebleven tot het lezen van de informatiebrochure over alle winkeltjes in Cabo San Lucas. Niet echt niveau van een Nobelprijs, maar het hoeft niet elke dag Hugo Claus te zijn. (anders ook niet).
- Eten en drinken:
Tijdens onze wandeling gisteren in Puerto Vallarta hadden we ontdekt dat er ook in Cabo een Hard Rock Cafe was. We hebben ons ontbijt dus beperkt tot een bordje fruit en een glasje melk. Kwestie van plaats te laten voor de Nachos van HRC :-)
- Gewoon nietsdoen:
Na het ontbijt heeft Steven zijn achterstand in Sudoku's proberen in te halen. Na de vrijspraak van Sandra, is ze nu verder getrokken naar de K2. Niet het verhaal van K-3 met de ontbrekende blonde maar de op-een-na hoogste berg en hoe je daar overleeft. Zo kan ze dan toch een beetje afkoelen.
Ondertussen kwam er ongeveer elk halfuur een update over de toestand van de "tenders". Inderdaad, in Cabo San Lucas is geen pier. Je wordt dus met een klein bootje - een tender - opgepikt aan de boot en aan land gebracht. Ons schip gebruikt daarvoor zijn grootste reddingsboten en enkele lokale gehuurde krachten.
Om half twaalf is het dan zover, de wachtrijen zijn verdwenen en de passagiers mogen zo naar buiten stappen - wanneer er een boot ligt natuurlijke. We maakten dus snel ns rugzakje klaar. Nog effe controleren op kortingsbonnen en we konden op weg naar beneden. Langs security door kwamen we snel buiten. Het schip is blijkbaar op alles voorzien. Er was een speciale trap tot aan het water en we liepen over speciale secties van de scheepswand die kunnen uitklappen. De zee was heel rustig en we konden zo naar binnen wandelen op de tender.
Nog enkele minuten geduld en we waren op weg naar land - onze voorlaatste keer. Nog geen minuut later kregen we een omgekeerde 4 liter waterfles onder onze neus geduwd. Voor de tips. Hela, hola. Zo gaat dat hier niet he mannekes. Eerst iets doen voor we drinkgeld betalen. De man kwam trouwens van een kale/arme reis terug.
Een keer aan land konden we genieten van de typische "benidorm" architectuur. Of je hier bent of in Hurgada of aan een Costa, het ziet er allemaal een beetje het zelfde uit. Net als in de vorige Mexicaanse havens waren hier alweer veel vriendelijke en hulpvaardige mensen. Of we een watertaxi wilden (neen we zijn nog maar net aan land), of we mooie vissen wouden zien (neen) of we honger of dorst hadden (ja, maar niet bij jou) of we steentjes of uurwerken misten (geen commentaar). Het wandelpad rond de marina was wel mooi. Er lagen bootjes van alle noordamerikaanse windstreken, zelfs uit staten die in geen miljoen jaar een oceaan gezien hebben. Ach, de lasten van rijk zijn.
We wandelden dan maar verder langs "de" winkelstraat. Niet echt zo indrukwekkend als in Puerto Vallarta. Hier komen waarschijnlijk niet zoveel cruiseschepen langs en het ander publiek - Amerikaanse universiteitsstudenten - die hebben alleen maar geld voor bier en stuff. (Het was nog altijd springbreak)
Ter afkoeling bezochten we dan toch maar een paar etablissementen waar ze mooie kleurige dingen verkochten. Kwestie van eens uit de zon te zijn :-)
En op klokslag 12 kwamen we dan ook uit bij de Hard Rock Cafe. De bar was goed gevuld maar het restaurant leeg. Hopelijk was dat niet omwille van de kwaliteit van de keuken. We deden het rustig aan met een bord Nachos de pollo en twee glazen dieet cola. We mochten ook niet teveel eten want om de hoek was er ook nog een van de zes Starbucks in Mexico. De HRC t-shirt winkel was een tegenvaller. Alles lag achter slot en grendel of onbereikbaar zelfs voor de lange armen van Sandra. Waarschijnlijk de enige winkel in heel de stad waar ze moeite doen om niet te verkopen.
Dus werd het een bezoekje bij Starbucks voor een lekkere frappucino, een mengsel van ijs, melk en koffie, fijngemalen. Echt verfrissend wanneer het buiten 35 graden is en zelfs de wind oververhit is.
Moe en voldaan begonnen we terug naar het schip te wandelen. De vriendelijke chico's en chica'S waren ook present. Of we op de foto wouden met een leguaan? Of we een armband wouden kopen voor 1 dollar? Of 50 cent? 20 minuutjes op het water? Een taxi naar het schip? Uiteindelijk is het een spelletje tussen verkopers en potentiele kopers, net zoals in de soeks of bazars. Had nu een van de mensen een boot te koop aangeboden - zo een mooie witte om tonijn of merlijn te jagen - dan hadden we er misschien wel eens over nagedacht. Het is hier altijd mooi weer op het uiterste zuidelijk punt van Bahia California.
Ondertussen was het bijna half drie - nog drie kwartier voor de laatste tender vertrekt. We besloten de grote groep voor te zijn en al terug te keren. Zo was er misschien nog plaats op dek 10 om wat zonnebruin of zonnebrand op te doen. Nu hadden we een van de eigen boten, dus geen gezever over tips enzo. Het aanweren was wel een ander paar mouwen. Er stond heel wat meer deining en de reddingsboot sloeg om de zoveel seconden hard tegen het platform aan. Enkele dames (en stiekem ook enkele heren) werd het wit rond de neus. In het engels hebben ze blijkbaar ook gehoord van wal en schip/grote boot en kleine sloep. We zaten met meer dan honderd mensen op de sloep. Het duurde dan ook een tiental minuten voor we allemaal van boord/aan boord waren. En net als een goeie Martini waren we "shaken but not stirred". We waren nog heel en geen voeder voor de vissen geworden.
Snel naar boven om kleren en zakken achter te laten. En nog een verrassing. Aan onze excursie van gisteren hebben we dan toch een fles Chardonnay overgehouden. Met de groeten van het Excursie Team. Grrr.
Boven we dan toch nog een plaatsje uit de directe zon en we waren alweer enkele sudoku's verder wanneer het schip met een machtige zwaai rond zijn anker draaide en opstoomde naar Alta California, naar Buena Vista Mission - beter gekend als San Francisco.
Nog een uurtje koken in het bubbelbad en het was alweer bijna 6 uur. Tijd voor onze dagelijkse afspraak in "Ons restaurant". Zouden die van Carnevale uit Aalst het overleefd hebben?
Morgen een dagje op zee. We gaan ons niet moe maken hoor.
Alhoewel.
- Laat opstaan:
Niet gelukt. We hadden namelijk gisteren nog een pakje was klaargemaakt. En je moet je was laten ophalen voor 9 uur 's morgens. En dus liep het gerepareerde wekkertje van Sandra af rond een uur of half negen. Had ik trouwens al gezelgd dat we in een nieuwe tijdzone waren? Neen? Baha California volgt blijkbaar Mountain Time, zoals bijvoorbeeld ook Utah of New Mexico.
- Uitgestelde dingen doen:
Niet gelukt. Het excursieteam had ons graag vandaag de excursie van gisteren laten doen. Zelfde bedrijf, andere locatie en een beetje korter. Maar dat wilden wij dan weer niet. We wilden gewoon eens de echte toerist uithangen.
- Litteraire bezigheden:
Die zijn beperkt gebleven tot het lezen van de informatiebrochure over alle winkeltjes in Cabo San Lucas. Niet echt niveau van een Nobelprijs, maar het hoeft niet elke dag Hugo Claus te zijn. (anders ook niet).
- Eten en drinken:
Tijdens onze wandeling gisteren in Puerto Vallarta hadden we ontdekt dat er ook in Cabo een Hard Rock Cafe was. We hebben ons ontbijt dus beperkt tot een bordje fruit en een glasje melk. Kwestie van plaats te laten voor de Nachos van HRC :-)
- Gewoon nietsdoen:
Na het ontbijt heeft Steven zijn achterstand in Sudoku's proberen in te halen. Na de vrijspraak van Sandra, is ze nu verder getrokken naar de K2. Niet het verhaal van K-3 met de ontbrekende blonde maar de op-een-na hoogste berg en hoe je daar overleeft. Zo kan ze dan toch een beetje afkoelen.
Ondertussen kwam er ongeveer elk halfuur een update over de toestand van de "tenders". Inderdaad, in Cabo San Lucas is geen pier. Je wordt dus met een klein bootje - een tender - opgepikt aan de boot en aan land gebracht. Ons schip gebruikt daarvoor zijn grootste reddingsboten en enkele lokale gehuurde krachten.
Om half twaalf is het dan zover, de wachtrijen zijn verdwenen en de passagiers mogen zo naar buiten stappen - wanneer er een boot ligt natuurlijke. We maakten dus snel ns rugzakje klaar. Nog effe controleren op kortingsbonnen en we konden op weg naar beneden. Langs security door kwamen we snel buiten. Het schip is blijkbaar op alles voorzien. Er was een speciale trap tot aan het water en we liepen over speciale secties van de scheepswand die kunnen uitklappen. De zee was heel rustig en we konden zo naar binnen wandelen op de tender.
Nog enkele minuten geduld en we waren op weg naar land - onze voorlaatste keer. Nog geen minuut later kregen we een omgekeerde 4 liter waterfles onder onze neus geduwd. Voor de tips. Hela, hola. Zo gaat dat hier niet he mannekes. Eerst iets doen voor we drinkgeld betalen. De man kwam trouwens van een kale/arme reis terug.
Een keer aan land konden we genieten van de typische "benidorm" architectuur. Of je hier bent of in Hurgada of aan een Costa, het ziet er allemaal een beetje het zelfde uit. Net als in de vorige Mexicaanse havens waren hier alweer veel vriendelijke en hulpvaardige mensen. Of we een watertaxi wilden (neen we zijn nog maar net aan land), of we mooie vissen wouden zien (neen) of we honger of dorst hadden (ja, maar niet bij jou) of we steentjes of uurwerken misten (geen commentaar). Het wandelpad rond de marina was wel mooi. Er lagen bootjes van alle noordamerikaanse windstreken, zelfs uit staten die in geen miljoen jaar een oceaan gezien hebben. Ach, de lasten van rijk zijn.
We wandelden dan maar verder langs "de" winkelstraat. Niet echt zo indrukwekkend als in Puerto Vallarta. Hier komen waarschijnlijk niet zoveel cruiseschepen langs en het ander publiek - Amerikaanse universiteitsstudenten - die hebben alleen maar geld voor bier en stuff. (Het was nog altijd springbreak)
Ter afkoeling bezochten we dan toch maar een paar etablissementen waar ze mooie kleurige dingen verkochten. Kwestie van eens uit de zon te zijn :-)
En op klokslag 12 kwamen we dan ook uit bij de Hard Rock Cafe. De bar was goed gevuld maar het restaurant leeg. Hopelijk was dat niet omwille van de kwaliteit van de keuken. We deden het rustig aan met een bord Nachos de pollo en twee glazen dieet cola. We mochten ook niet teveel eten want om de hoek was er ook nog een van de zes Starbucks in Mexico. De HRC t-shirt winkel was een tegenvaller. Alles lag achter slot en grendel of onbereikbaar zelfs voor de lange armen van Sandra. Waarschijnlijk de enige winkel in heel de stad waar ze moeite doen om niet te verkopen.
Dus werd het een bezoekje bij Starbucks voor een lekkere frappucino, een mengsel van ijs, melk en koffie, fijngemalen. Echt verfrissend wanneer het buiten 35 graden is en zelfs de wind oververhit is.
Moe en voldaan begonnen we terug naar het schip te wandelen. De vriendelijke chico's en chica'S waren ook present. Of we op de foto wouden met een leguaan? Of we een armband wouden kopen voor 1 dollar? Of 50 cent? 20 minuutjes op het water? Een taxi naar het schip? Uiteindelijk is het een spelletje tussen verkopers en potentiele kopers, net zoals in de soeks of bazars. Had nu een van de mensen een boot te koop aangeboden - zo een mooie witte om tonijn of merlijn te jagen - dan hadden we er misschien wel eens over nagedacht. Het is hier altijd mooi weer op het uiterste zuidelijk punt van Bahia California.
Ondertussen was het bijna half drie - nog drie kwartier voor de laatste tender vertrekt. We besloten de grote groep voor te zijn en al terug te keren. Zo was er misschien nog plaats op dek 10 om wat zonnebruin of zonnebrand op te doen. Nu hadden we een van de eigen boten, dus geen gezever over tips enzo. Het aanweren was wel een ander paar mouwen. Er stond heel wat meer deining en de reddingsboot sloeg om de zoveel seconden hard tegen het platform aan. Enkele dames (en stiekem ook enkele heren) werd het wit rond de neus. In het engels hebben ze blijkbaar ook gehoord van wal en schip/grote boot en kleine sloep. We zaten met meer dan honderd mensen op de sloep. Het duurde dan ook een tiental minuten voor we allemaal van boord/aan boord waren. En net als een goeie Martini waren we "shaken but not stirred". We waren nog heel en geen voeder voor de vissen geworden.
Snel naar boven om kleren en zakken achter te laten. En nog een verrassing. Aan onze excursie van gisteren hebben we dan toch een fles Chardonnay overgehouden. Met de groeten van het Excursie Team. Grrr.
Boven we dan toch nog een plaatsje uit de directe zon en we waren alweer enkele sudoku's verder wanneer het schip met een machtige zwaai rond zijn anker draaide en opstoomde naar Alta California, naar Buena Vista Mission - beter gekend als San Francisco.
Nog een uurtje koken in het bubbelbad en het was alweer bijna 6 uur. Tijd voor onze dagelijkse afspraak in "Ons restaurant". Zouden die van Carnevale uit Aalst het overleefd hebben?
Morgen een dagje op zee. We gaan ons niet moe maken hoor.
vrijdag 7 mei 2010
Dag 14 - Om zeep
Voila, de toon is gezet, de scene getimmerd, het plot geschreven.
Waarom niet gewoon "Dag 14 - Puerto Vallarta, Mexico"?
Tja, we hadden al een slecht gevoel gisteravond. Op de ontschepingslijst met excursies ontbrak onze uitstap met de Rhino - een 4x4 buggy, niet een verdwaalde neushoorn uit Zuidelijk Afrika. Maar die lijst is er om nog meer excursies te verkopen. En misschien was die van ons uitverkocht - niet onze gewoonte om iets populair te kiezen maar niet onmogelijk.
We moesten om 8 uur beneden zijn dus lieten we voor de tweede keer ontbijt op bed bezorgen. Dat was gepland voor 7 uur maar enkele seconden na half zeven rinkelde de telefoon ons uit bed. De bel boy van dienst melde ons dat het ontbijt onder weg was! Waha, een half uur te vroeg. Nog geen minuut later stond de imposante dame van de vorige keer, alweer zwaar beladen voor de deur.
Oeps, op papier leek dat ontbijt toch niet zo groot. We hadden alweer de verkeerde eenheden gekozen. Canadees Bacon is wel lekkerder en misschien ook gezonder dan gewoon door en door gebakken (amerikaanse) bacon. Enfin, hopelijk was onze maag niet teveel gevuld voor het hotsen en botsen met de jeep. We hadden onze vuilste kleren en stinkende sokken speciaal bewaard voor vandaag want we gingen heel vuil worden. En dubbele dosis geur uit een spuitbus moest alles een beetje verdraagbaar maken.
Anderzijds was de vergissing met een half uur niet zo slecht. We waren maar na half acht klaar voor de actie. Na nog enkele foto's van het binnenvaren van Puerto Vallarta, was Sandra niet meer te houden. Ze wou naar beneden om op de pier te staan. Iets knaagde in haar buik.
Security sleurde nog met een aantal nadarhekken rond maar - tien minuten te vroeg - werd het schip vrijgegeven en mochten we in de warme ochtendwind van Puerto Vallarta gaan wachten. We gingen natuurlijk dadelijk op zoek naar excursie PV93A.
Geen PV92A te vinden. Wel PV93 of een toer met Unimogs maar geen neushoren laat staan een Rhino toer te vinden.
We klampten dus maar een van de dames van de organisatie aan. Ze toonde ons een prachtige Columbiaanse rij tanden. Ze ging ons domme gringo's wel eens tonen waar onze toer stond te wachten. Maar na een minuutje of zo was haar witte glimlach verdwenen en ook haar huidbronzering. Ze riep dan maar een hulplijn in: de manager. Die bleef echter veilig verborgen achter zijn GSM en het gesprek schakelde over naar het Spaans.
Ondertussen waren al de meeste groepen vertrokken. Er was nog een ander koppel in de zelfde situatie. Die waren al zelf aan het uitkijken naar een alternatief. De mevrouw probeerde ons vervolgens elk van de nog niet vertrokken excursies aan te smeren.
- tequila proeven en ruines bekijken?
- wandeling in de bergen?
- shopping trip in de stad?
Los van het feit dat die dingen niet in de verste verte gelijkaardig waren aan onze vermiste excursie, was er nog een klein detail. We moesten wel alles daar ter plaatse dadelijk betalen. De Columbiaanse redering was namelijk dat het niet hun schuld was maar eerder onze schuld. We hadden die niet-bestaande excursie niet moeten boeken. Dat we dat bij haar bedrijf via hun beveiligde website gedaan hadden, deed er niet toe. Uiteindelijk waren wij een computerfout, en daar moesten we het mee doen. Van de zo geroemde Amerikaanse klantvriendelijkheid was totaal niets te merken. Die zat blijkbaar ergens verscholen onder een burootje in Miami.
Met nog maar een bus wachtend op de pier, besloten we dan maar om terug de boot op te gaan. Security vond dat heel vreemd en riep bijna de militaire politie te hulp - allez, dat laatste is een overdrijving ... hopelijk. We vertikten het om via de trap naar boven te gaan. Het werd de lift.
We gingen dan maar stilletjes in de zon zitten op ons balkon. Maar niet voor lang want de zon klimt snel hoger en in deze contreien staat die snel loodrecht in de hemel. We zaten dus m.a.w. snel in de schaduw. En dat vonden we niet leuk - to do insult to injury zoals dat mooi in het Engels heet.
We bekenen dus opnieuw maar de gratis informatie over PV. Een taxi ging ons 5$ per persoon kosten tot in het oude centrum. Terug zo'n 10$ per taxi. Mexicaanse wiskunde? Nee, verschillende taxilicenties en prijsmodellen. Laat het ons de dijk van PV noemen, was een groot shopping centrum. Zo een beetje als in Blankenberge, maar dan met fonkelende steentjes, horloges, geurtjes en tequila in plaats van babbelutten, strandvliegers en andere prullaria.
Gevaarlijk gebied voor een onbeschermde kredietkaart, en met 10 pesos voor minder dan een dollar was de verlokking nog groter.
We waagden het er dan toch maar op. Onze taxi bracht ons in Mexicaanse stijl tot in het centrum van de stad. De lokale cultuur doet veel met skeletten en doodskoppen. Daar probeerden we niet aan te denken. Het was trouwens niet nodig. Het maakt allemaal deel uit van een grote Mexicaanse operette. We werden net naast de Militaire Politie afgezet in "downtown" - je had soms wel de indruk dat het hele Mexicaanse leger hier gelegerd was, maar dat was in de vorige haven ook al zo.
Eerst deden we als goeie toeristen de dijk. Daar stonden een aantal mooie en minder mooie bronzen beelden gesponsord door de stad. En ook een aantal lokale kunstenaars die een dollarcentje probeerden bij te verdienen. Bijvoorbeeld met schilderijen of met zandsculpturen die in Blankenberge niet zouden misstaan (de zandsculpturen van Blankenberge, niet de dijk van Blankenberge !).
Al die tijd beschermde een drukke verkeersweg ons van de verlokkingen van de winkels, maar de bescherming hield op bij het einde van de dijk. We schakelden over naar de schaduwzijde van de straat, de winkelkant van de straat. Alle mensen waren des te vriendelijker. Iedereen noemde je amigo of wou je camera eens bekijken. Leugens ja. Een afleidingsmaneuver om je in hun mooie winkels te lokken. Je mag dan nog je dan nog voordoen als Herr Flick, zoveel vriendelijkheid haalt uiteindelijk toch de overhand.
Een tequilawinkel met heel lekkere tequila, in een mooie aarden fles. Maar o zo breekbaar.
Cubaanse sigaren. Dat was makkelijk af te wimpelen.
Een t-shirt winkel met verkleurende t-shirts afhankelijk van licht of temperatuur. Moeilijk te weerstaan.
Winkel met tijdsmachines. Die dingen lopen toch niet uit mijnheer? Que?
Tussen al die voorspelbare dingen vonden we ook iets bijzonder. Twee winkeltjes met Huichol beeldjes - aarden beeldjes met een fijngecrocheerd jasje met oude indiaanse motieven. Heel mooi in feite en eens iets anders dan anders.
Tiens ze hebben hier ook een Hard Rock Cafe. Sandra had nog een HRC te goed van Fort Lauderdale. Nu niet meer.
En zo was het ondertussen al bijna twee uur geworden. Met een gele taxi - en goedkoper dan de officiele prijs - kwamen we terug thuis, samen met de eerste excursies.
Grrr.
Op onze kamer lag nog een verrassing te wachten. Een tussentijdse afrekening.
En er zaten natuurlijk fouten in. Voor een van de producten moesten Steven service betalen en Sandra niet. En een van de andere rekeningen was afgerond naar het volgende tiental - plus 8,5 dollar. Voer voor straks.
In plaats van klagen besloot Sandra een beetje te gaan bakken op het tiende - in de zon, niet het hamburger en hotdog-kraam. Steven ging nog wat blogs neerpennen en dan ook gaan bakken en braden.
Om 4 uur zou de boot vertrekken. De kapitein had al zijn afscheidsspeech uitgesproken. Zelfde tekst, andere haven. Maar vertrekken deden we niet. Integendeel, tot vier keer toe werd een heer met duitsklinkende naam verzocht om zich te melden bij Security. Een van de gasten ontbrak! En gezien het feit dat we gisteren onze pas moesten afgeven (strikt genomen illegaal maar ja, je wil wel terug van het schip af) konden ze de brave man moeilijk aan zijn lot overlaten, ook al is dat laatste de officiele policy.
Met een kwartiertje vertraging zagen we dan toch de lelijke appartementsblokken bewegen langs ons zwembad. We waren dan toch op weg naar Cabo San Lucas in Baja California. De zon bleef al haar hitte met bakken uitgieten over het open zwembad. Tijd om te verhuizen naar een van de zeteltjes in de schaduw. Daar tochte het wel maar er kwamen ten minste geen blaasjes meer bij op je vel.
En dan was het alweer bijna zes uur. Tijd voor onze consultatieronde in het restaurant. We gingen eens een andere tafel krijgen bij een ober die we nog niet uitgeprobeerd hadden. Het viel mee, het eten. De ober was een beetje te zenuwachtig naar ons gevoel. Maar hij deed zo bij al zijn tafels dus we hoefden ons niet ongerust te maken.
Dan was het tijd voor de afrekening. De tussentijdse afrekening om correct te zijn.
De officier van dienst ging ons varkentje snel wassen - wist hij veel dat Sandra geen varken lust.
Geval 1: twee verschillende prijzen voor een zelfde item. De boekhouding was zeer geinteresseerd in dat geval. Nog nooit meegemaakt. Computerfout. Ehum.
Geval 2: afrondingsfoutje. Een korte telefoon naar het vijfde. Een korte blaf. Het afrondingsfoutje is verdwenen.
Geval 3: het niet bestaande excursiepakket. Alweer een bruingebrand velletje dat wit uitsloeg. De man kon daar op zich niets aan doen natuurlijk. De excursiemanager kwam met een Columbische snelheid uit zijn kantoor gesneld. Het was de schuld van de operator (de mexicaan), de schuld van Miami (de torens in Belgacom speak), de schuld van de computer (wie gelooft die mensen nog, computers maken geen fouten, enkel mensen). De uitleg was alweer anders dan vanmorgen. Nu mochten we gratis de toer morgen doen. Maar wij hebben andere plannen voor morgen. Ja, het ligt in de handen van Miami. En hij was heel, heel sorry.
Tijd om een blog of twee te schrijven. Bij een lekkere koffie zonder cafeine.
Waarom niet gewoon "Dag 14 - Puerto Vallarta, Mexico"?
Tja, we hadden al een slecht gevoel gisteravond. Op de ontschepingslijst met excursies ontbrak onze uitstap met de Rhino - een 4x4 buggy, niet een verdwaalde neushoorn uit Zuidelijk Afrika. Maar die lijst is er om nog meer excursies te verkopen. En misschien was die van ons uitverkocht - niet onze gewoonte om iets populair te kiezen maar niet onmogelijk.
We moesten om 8 uur beneden zijn dus lieten we voor de tweede keer ontbijt op bed bezorgen. Dat was gepland voor 7 uur maar enkele seconden na half zeven rinkelde de telefoon ons uit bed. De bel boy van dienst melde ons dat het ontbijt onder weg was! Waha, een half uur te vroeg. Nog geen minuut later stond de imposante dame van de vorige keer, alweer zwaar beladen voor de deur.
Oeps, op papier leek dat ontbijt toch niet zo groot. We hadden alweer de verkeerde eenheden gekozen. Canadees Bacon is wel lekkerder en misschien ook gezonder dan gewoon door en door gebakken (amerikaanse) bacon. Enfin, hopelijk was onze maag niet teveel gevuld voor het hotsen en botsen met de jeep. We hadden onze vuilste kleren en stinkende sokken speciaal bewaard voor vandaag want we gingen heel vuil worden. En dubbele dosis geur uit een spuitbus moest alles een beetje verdraagbaar maken.
Anderzijds was de vergissing met een half uur niet zo slecht. We waren maar na half acht klaar voor de actie. Na nog enkele foto's van het binnenvaren van Puerto Vallarta, was Sandra niet meer te houden. Ze wou naar beneden om op de pier te staan. Iets knaagde in haar buik.
Security sleurde nog met een aantal nadarhekken rond maar - tien minuten te vroeg - werd het schip vrijgegeven en mochten we in de warme ochtendwind van Puerto Vallarta gaan wachten. We gingen natuurlijk dadelijk op zoek naar excursie PV93A.
Geen PV92A te vinden. Wel PV93 of een toer met Unimogs maar geen neushoren laat staan een Rhino toer te vinden.
We klampten dus maar een van de dames van de organisatie aan. Ze toonde ons een prachtige Columbiaanse rij tanden. Ze ging ons domme gringo's wel eens tonen waar onze toer stond te wachten. Maar na een minuutje of zo was haar witte glimlach verdwenen en ook haar huidbronzering. Ze riep dan maar een hulplijn in: de manager. Die bleef echter veilig verborgen achter zijn GSM en het gesprek schakelde over naar het Spaans.
Ondertussen waren al de meeste groepen vertrokken. Er was nog een ander koppel in de zelfde situatie. Die waren al zelf aan het uitkijken naar een alternatief. De mevrouw probeerde ons vervolgens elk van de nog niet vertrokken excursies aan te smeren.
- tequila proeven en ruines bekijken?
- wandeling in de bergen?
- shopping trip in de stad?
Los van het feit dat die dingen niet in de verste verte gelijkaardig waren aan onze vermiste excursie, was er nog een klein detail. We moesten wel alles daar ter plaatse dadelijk betalen. De Columbiaanse redering was namelijk dat het niet hun schuld was maar eerder onze schuld. We hadden die niet-bestaande excursie niet moeten boeken. Dat we dat bij haar bedrijf via hun beveiligde website gedaan hadden, deed er niet toe. Uiteindelijk waren wij een computerfout, en daar moesten we het mee doen. Van de zo geroemde Amerikaanse klantvriendelijkheid was totaal niets te merken. Die zat blijkbaar ergens verscholen onder een burootje in Miami.
Met nog maar een bus wachtend op de pier, besloten we dan maar om terug de boot op te gaan. Security vond dat heel vreemd en riep bijna de militaire politie te hulp - allez, dat laatste is een overdrijving ... hopelijk. We vertikten het om via de trap naar boven te gaan. Het werd de lift.
We gingen dan maar stilletjes in de zon zitten op ons balkon. Maar niet voor lang want de zon klimt snel hoger en in deze contreien staat die snel loodrecht in de hemel. We zaten dus m.a.w. snel in de schaduw. En dat vonden we niet leuk - to do insult to injury zoals dat mooi in het Engels heet.
We bekenen dus opnieuw maar de gratis informatie over PV. Een taxi ging ons 5$ per persoon kosten tot in het oude centrum. Terug zo'n 10$ per taxi. Mexicaanse wiskunde? Nee, verschillende taxilicenties en prijsmodellen. Laat het ons de dijk van PV noemen, was een groot shopping centrum. Zo een beetje als in Blankenberge, maar dan met fonkelende steentjes, horloges, geurtjes en tequila in plaats van babbelutten, strandvliegers en andere prullaria.
Gevaarlijk gebied voor een onbeschermde kredietkaart, en met 10 pesos voor minder dan een dollar was de verlokking nog groter.
We waagden het er dan toch maar op. Onze taxi bracht ons in Mexicaanse stijl tot in het centrum van de stad. De lokale cultuur doet veel met skeletten en doodskoppen. Daar probeerden we niet aan te denken. Het was trouwens niet nodig. Het maakt allemaal deel uit van een grote Mexicaanse operette. We werden net naast de Militaire Politie afgezet in "downtown" - je had soms wel de indruk dat het hele Mexicaanse leger hier gelegerd was, maar dat was in de vorige haven ook al zo.
Eerst deden we als goeie toeristen de dijk. Daar stonden een aantal mooie en minder mooie bronzen beelden gesponsord door de stad. En ook een aantal lokale kunstenaars die een dollarcentje probeerden bij te verdienen. Bijvoorbeeld met schilderijen of met zandsculpturen die in Blankenberge niet zouden misstaan (de zandsculpturen van Blankenberge, niet de dijk van Blankenberge !).
Al die tijd beschermde een drukke verkeersweg ons van de verlokkingen van de winkels, maar de bescherming hield op bij het einde van de dijk. We schakelden over naar de schaduwzijde van de straat, de winkelkant van de straat. Alle mensen waren des te vriendelijker. Iedereen noemde je amigo of wou je camera eens bekijken. Leugens ja. Een afleidingsmaneuver om je in hun mooie winkels te lokken. Je mag dan nog je dan nog voordoen als Herr Flick, zoveel vriendelijkheid haalt uiteindelijk toch de overhand.
Een tequilawinkel met heel lekkere tequila, in een mooie aarden fles. Maar o zo breekbaar.
Cubaanse sigaren. Dat was makkelijk af te wimpelen.
Een t-shirt winkel met verkleurende t-shirts afhankelijk van licht of temperatuur. Moeilijk te weerstaan.
Winkel met tijdsmachines. Die dingen lopen toch niet uit mijnheer? Que?
Tussen al die voorspelbare dingen vonden we ook iets bijzonder. Twee winkeltjes met Huichol beeldjes - aarden beeldjes met een fijngecrocheerd jasje met oude indiaanse motieven. Heel mooi in feite en eens iets anders dan anders.
Tiens ze hebben hier ook een Hard Rock Cafe. Sandra had nog een HRC te goed van Fort Lauderdale. Nu niet meer.
En zo was het ondertussen al bijna twee uur geworden. Met een gele taxi - en goedkoper dan de officiele prijs - kwamen we terug thuis, samen met de eerste excursies.
Grrr.
Op onze kamer lag nog een verrassing te wachten. Een tussentijdse afrekening.
En er zaten natuurlijk fouten in. Voor een van de producten moesten Steven service betalen en Sandra niet. En een van de andere rekeningen was afgerond naar het volgende tiental - plus 8,5 dollar. Voer voor straks.
In plaats van klagen besloot Sandra een beetje te gaan bakken op het tiende - in de zon, niet het hamburger en hotdog-kraam. Steven ging nog wat blogs neerpennen en dan ook gaan bakken en braden.
Om 4 uur zou de boot vertrekken. De kapitein had al zijn afscheidsspeech uitgesproken. Zelfde tekst, andere haven. Maar vertrekken deden we niet. Integendeel, tot vier keer toe werd een heer met duitsklinkende naam verzocht om zich te melden bij Security. Een van de gasten ontbrak! En gezien het feit dat we gisteren onze pas moesten afgeven (strikt genomen illegaal maar ja, je wil wel terug van het schip af) konden ze de brave man moeilijk aan zijn lot overlaten, ook al is dat laatste de officiele policy.
Met een kwartiertje vertraging zagen we dan toch de lelijke appartementsblokken bewegen langs ons zwembad. We waren dan toch op weg naar Cabo San Lucas in Baja California. De zon bleef al haar hitte met bakken uitgieten over het open zwembad. Tijd om te verhuizen naar een van de zeteltjes in de schaduw. Daar tochte het wel maar er kwamen ten minste geen blaasjes meer bij op je vel.
En dan was het alweer bijna zes uur. Tijd voor onze consultatieronde in het restaurant. We gingen eens een andere tafel krijgen bij een ober die we nog niet uitgeprobeerd hadden. Het viel mee, het eten. De ober was een beetje te zenuwachtig naar ons gevoel. Maar hij deed zo bij al zijn tafels dus we hoefden ons niet ongerust te maken.
Dan was het tijd voor de afrekening. De tussentijdse afrekening om correct te zijn.
De officier van dienst ging ons varkentje snel wassen - wist hij veel dat Sandra geen varken lust.
Geval 1: twee verschillende prijzen voor een zelfde item. De boekhouding was zeer geinteresseerd in dat geval. Nog nooit meegemaakt. Computerfout. Ehum.
Geval 2: afrondingsfoutje. Een korte telefoon naar het vijfde. Een korte blaf. Het afrondingsfoutje is verdwenen.
Geval 3: het niet bestaande excursiepakket. Alweer een bruingebrand velletje dat wit uitsloeg. De man kon daar op zich niets aan doen natuurlijk. De excursiemanager kwam met een Columbische snelheid uit zijn kantoor gesneld. Het was de schuld van de operator (de mexicaan), de schuld van Miami (de torens in Belgacom speak), de schuld van de computer (wie gelooft die mensen nog, computers maken geen fouten, enkel mensen). De uitleg was alweer anders dan vanmorgen. Nu mochten we gratis de toer morgen doen. Maar wij hebben andere plannen voor morgen. Ja, het ligt in de handen van Miami. En hij was heel, heel sorry.
Tijd om een blog of twee te schrijven. Bij een lekkere koffie zonder cafeine.
Dag 13 - Op zee
Ook vandaag hebben we de late bediengin theorie even verder doorgetest en de theorie werd bevestgigd. Zoals elke ochtend zaten we op het achterdek en genoten we van de lichtbrandende zon :-) alleen hadden we deze keer een tafeltje in de schaduw gevonden.
Daar we gisteren tamelijk veel foto's getrokken hadden, had Steven wat technische activiteiten te doen : Lege camera batterijen opladen, foto's kopieren. Sandra had zich terug in de rechtzaal tussen de jury gezet en hoorde elk van de getuigen hun verhaal doen. Tegen de middag was de jury uiteindelijk in beraad gegaan
Tegen drie uur hadden we genoeg van het terras en waren alle verplichte taken gedaan, dus zijn we naar het 10de verdiep vertrokken. Na enkele uren genieten van de zon (neen slapen hebben we geen van beide gedaan), was het terug Corona time. Dat hoort ook zo op Cinque de Mayo, de nationale feestdag van alle Mexicanen.
Na een verfrissende afkoeldouche en een lekker diner heeft Steven nog even een wandeling gaan maken. Hij heeft zo'n 2,5 km (7 rondjes op dek 11) afgelegd en terwijl de ondergaande zon wat getrokken. Sandra had uiteindelijk te horen gekregen dat de jurie klaar was en het vonnis geveld had: NIET SCHULDIG.
De perfecte afsluiting van de dag, zeg nu zelf ... Daar we morgen een groot avontuur tegemoet gaan, gaan we nu extra vroeg in bed.
Tot morgen .....
Daar we gisteren tamelijk veel foto's getrokken hadden, had Steven wat technische activiteiten te doen : Lege camera batterijen opladen, foto's kopieren. Sandra had zich terug in de rechtzaal tussen de jury gezet en hoorde elk van de getuigen hun verhaal doen. Tegen de middag was de jury uiteindelijk in beraad gegaan
Tegen drie uur hadden we genoeg van het terras en waren alle verplichte taken gedaan, dus zijn we naar het 10de verdiep vertrokken. Na enkele uren genieten van de zon (neen slapen hebben we geen van beide gedaan), was het terug Corona time. Dat hoort ook zo op Cinque de Mayo, de nationale feestdag van alle Mexicanen.
Na een verfrissende afkoeldouche en een lekker diner heeft Steven nog even een wandeling gaan maken. Hij heeft zo'n 2,5 km (7 rondjes op dek 11) afgelegd en terwijl de ondergaande zon wat getrokken. Sandra had uiteindelijk te horen gekregen dat de jurie klaar was en het vonnis geveld had: NIET SCHULDIG.
De perfecte afsluiting van de dag, zeg nu zelf ... Daar we morgen een groot avontuur tegemoet gaan, gaan we nu extra vroeg in bed.
Tot morgen .....
Dag 11 - Op zee
Nu we door het Panamakanaal zijn, is het terug afwisselend een dag rust en een dag actie (nou ja).
En vandaag was het een rustdag. Wat hield dat allemaal in?
- Laat opstaan.
De keuken is open tot 10 uur. Dus als je om kwart voor tien opdaagt, dan word je nog altijd super bediend. We hebben dit dus wetenschappelijk en proefondervindelijk getest. Zelfs meer dan een keer want anders zou het niet wetenschappelijk zijn.
- Dingen doen die je op een andere dag uitgesteld hebt.
Zoals blogs schrijven bijv. Sandra had de eerste week voor zich genomen en nu was het dus de beurt aan de tweede schrijver. Na wat gesakker, gemor en nietpakkende uitvluchten heeft Steven dan toch zijn eerste blogs geschreven van Panama tot Puntarenas. En hopelijk hebben jullie die al gelezen, zoniet zijn jullie in de verkeerde volgorde aan het lezen!!!
- Eten en drinken.
Het is voor het menselijk lichaam belangrijk om op tijd en stond vast en vloeibaar voedsel tot zich te nemen.
- Literaire bezigheden.
Sandra zit al enkele dagen vast in een juryselectie voor een moordzaak. De jury is ondertussen wel gekozen maar iedereen zat wel te wachten tot Sandra terug in de rechtszaal was om voort te kunnen doen. Let Op! Honi soit qui mal y pense!
- Gewoon nietsdoen.
Een synoniem voor strandvakantie. Het strand lag wel zo'n 15 kilometer in vogelvlucht verwijderd maar dat hield ons niet tegen om deze vorm van vakantie ook te beoefenen.
- Op tijd gaan slapen. Niet.
Morgen gaan we alweer in een andere tijdszone. We komen in Mexicaanse wateren en daar volgen ze zomertijd. Dus een uurtje vroeger opstaan geblazen.
En vandaag was het een rustdag. Wat hield dat allemaal in?
- Laat opstaan.
De keuken is open tot 10 uur. Dus als je om kwart voor tien opdaagt, dan word je nog altijd super bediend. We hebben dit dus wetenschappelijk en proefondervindelijk getest. Zelfs meer dan een keer want anders zou het niet wetenschappelijk zijn.
- Dingen doen die je op een andere dag uitgesteld hebt.
Zoals blogs schrijven bijv. Sandra had de eerste week voor zich genomen en nu was het dus de beurt aan de tweede schrijver. Na wat gesakker, gemor en nietpakkende uitvluchten heeft Steven dan toch zijn eerste blogs geschreven van Panama tot Puntarenas. En hopelijk hebben jullie die al gelezen, zoniet zijn jullie in de verkeerde volgorde aan het lezen!!!
- Eten en drinken.
Het is voor het menselijk lichaam belangrijk om op tijd en stond vast en vloeibaar voedsel tot zich te nemen.
- Literaire bezigheden.
Sandra zit al enkele dagen vast in een juryselectie voor een moordzaak. De jury is ondertussen wel gekozen maar iedereen zat wel te wachten tot Sandra terug in de rechtszaal was om voort te kunnen doen. Let Op! Honi soit qui mal y pense!
- Gewoon nietsdoen.
Een synoniem voor strandvakantie. Het strand lag wel zo'n 15 kilometer in vogelvlucht verwijderd maar dat hield ons niet tegen om deze vorm van vakantie ook te beoefenen.
- Op tijd gaan slapen. Niet.
Morgen gaan we alweer in een andere tijdszone. We komen in Mexicaanse wateren en daar volgen ze zomertijd. Dus een uurtje vroeger opstaan geblazen.
dinsdag 4 mei 2010
Dag 10 - Puntarenas, Costa Rica
Alweer 470 zeemijl gedobberd sinds het Panamakanaal. Vandaag werd het nog eens een actieve dag. Met alweer een andere tijdszone mochten we een uurtje langer slapen. Maar niet voor lang want morgen zijn we het uur alweer kwijt. Gelukkig maar dat we een uurtje langer mochten maffen. Om iets na 7 uur werden we verwacht in het Celebrity Theater, niet omdat we er optreden maar omdat alle excursies (met uitzondering van de uurwerk/juweel/stenenjagers) daar in groep losgelaten worden.
Maar zo ver was het nog niet. We vermoedden dat er wel veel volk zou zijn aan het ontbijtbuffet. Dus maakten we voor de eerste keer gebruik van het ontbijt op bed aanbod. De keuzelijst was redelijk lang en niet altijd even duidelijk. Als je twee keer bacon aanduidt, krijg je dan twee flinterdunne knisperende velletjes bacon of twee eenheden? Zou de toast wel voldoende gebakken zijn? En zullen we wel op tijd leveren? Enfin. echte existentiele vragen ... voor verwende cruisegasten.
En dan was het zover. Een resolute klop op de deur en een brede caraibische dame stapte met enige moeite ons kamertje binnen met een plateau drie hoog gestapeld met eten, drinken, bestek en fruit. Van honger zullen we vandaag is niet omkomen. We aten alles wat gezond was op ... en ook nogal wat van het ongezonde want dat smaakt zo lekker mijnheer doktoor.
Een twintig minuten later waren we klaar met het ontbijt en met de reisbagage. De wandelzak is omgebouwd tot water- en zonnecremecontainer, de fotorugzak kwam voor de eerste keer vanonder het bed vandaan. Allemaal klaar voor de grote trip naar de vulkaan. Maar eerst nog de formaliteiten van het vetrek. Aan de overkant van de pier lag trouwens nog een schip, de Statendam van HAL, en deze was zijn toeristen al aan het lossen.
Wij haastten ons dus naar beneden naar het theater. Oeps, verkeerd verdiep. We moesten op 4 zijn ipv 5. Troepjes mensen verdwenen door een geheime deur opzij van het theater. Komt dat wel goed? Een oververhitte begeleidster stond vooraan het verkeer te (ont-) regelen, ze was duidelijk haar trappers al kwijt en dat om 5 na zeven 's morgens. Foei. De chaos was dan ook ondanks de cruisegangers. Iedereen had mooi op voorhand zijn code voor zijn tocht van buiten geleerd (Wij hadden CR-7 of zoiets). Maar de mevrouw wou alles in kleurtjes en cijfertjes doen - andere cijfertjes dan die op de tickets. Groep Red One, White Two en Orange Five waren al vertrokken dus als je hier nog stond was je een grote oen en je geld kwijt. En of elke party een volunteer naar beneden kon sturen voor het ophalen van de stickers. Sandra offerde zich op als Chinees van dienst en kwam na enkele minuten verward terug. Wij waren Yellow Seven. Wij waren allemaal Yellow Seven. En dat is niet echt onze gewoonte, een uitstap kiezen die meer dan de helft van de andere mensen ook kiest. En dan mochten we allemaal naar beneden om via de ingewanden van het schip naar midscheeps dek 2 te gaan. Maar, ohwee oh ramp, Steven komt tot de consternerende constatie dat hij geen zonnebril meeheeft. Hij is zo dom geweest om zijn zonnebril af te zetten bij het tandenpoetsen en heeft dus de bril in de kamer laten liggen. (Wie is nu zo dom om met een zonnebril op naar de badkamer te gaan?) Dus mag steven 4 verdiepingen terug naar omhoog lopen en Sandra zal wel wachten op dek 2.
Je voelt zo al beste lezer, dat dit niet goed kon aflopen. De spurt naar boven (4 -> 8) en naar beneden (8 -> 2) werd wel in een recordtempo afgewerkt. Maar er was geen Sandra in velden of wegen te bespeuren. Wel een eindeloze rij mensen van Yellow Seven. Na een tiental minuten waren al die voorbij maar nog steeds geen Sandra te bespeuren. Tada. De telecommunicatie kwam ter hulp ... maar het staal van het schip was te dik voor de lichte straling van het locale GSM netwerk en een SMS kon niet vertrekken of ontvangen worden. Maar de redding was nabij. Een vriendelijke security stelde voor om te kijken of Sandra nog op het schip was. Bleek dat die minder dan een minuut geleden aan wal was gegaan. Er was licht aan het einde van de tunnel. Kwam het dan toch nog allemaal goed?
Wat was er in tussentijd gebeurd? Sandra voelde zich niet op haar gemak in zo een grote groep turistas (wel 4 grote bussen) en ging het (des-)organisatieteam nog eens verbaal te lijf. Blijkbaar hadden we dan toch de verkeerde kleur gekregen. We waren purple nine en niet yellow seven ... en vooral we waren maar met twaalf mensen, niet tweehonderd. Maar ... het venijn zat in de staart. Purple nine moest wel naar buiten via de voorste uitgang op dek 3. En zo kon Sandra nooit meer verschijnen op midscheeps dek 2. Maar die van Um vonden elkaar terug op de pier (niet iedereen is meer dan 1,92 meter of draagt een Duvel op zijn kop). Het was net niet om zeep.
Eens iedereen ingeladen was, alle twaalf, kon ons busje vertrekken. De begeleidster verontschuldigde zich voor het ontbreken van een toilet maar daar ging onderweg voor gezorgd worden. De struiken waar hier groot en hoog en niet-doorzichtig. Sommige schonken zelfs koffie of bananen. Aan het einde van de pier werd nog een ambulancier opgepikt (we gingen vandaag naar meer dan 2400 meter hoogte) en we doken het Costarricaans leven in. Op het eerste zicht leken we terug in Kenia : Vervallen huisjes, slechte (zij-)wegen, net Mombassa. Maar wel heel wat meer auto's en GSM's en mensen op hun zondags (logisch ook, het was zondag!).
De dame vooraan de bus ratelde ondertussen voort over het leven, het werken, de geschiedenis van Costa Rica. Hoe ze altijd het arme broertje waren geweest. Dat een banaanboom genoeg bananen levert voor een grote bananendoos en dan sterft. Dat die doos 4 USD waard is. Dat ze blij waren met hun spiksplinternieuwe Highway - met tol net zoals de Autoroute du Soleil. Het was wel duidelijk dat Costa Rica haar lievelingskind was en in feite stak het ook niet echt tegen. Niemand lag te knikkebollen. Na een klein uurtje rijden was het uit met de mooie hoofdweg. We doken de gewone straten in om zo rond San Jose (de hoofdstad) te rijden richting de Poas Vulkaan, het meest bezocht nationaal park van Costa Rica met een echt werkende vulkaan - weliswaar niet zo hard werkend als deze in IJsland maar toch, je weet maar nooit.
De beloofde plaspauze kwam er aan en inderdaad je kon er ook echte koffie en bananen zien en kopen. Het was het winkeltje van een grote koffieplantage. En de koffie was echt lekker. Na een tiental minuutjes konden we terug op weg, verder de bergen in. Veel zon was er niet te zien maar volgens het weerbericht was het vanochtend aan de caraibische kant van Costa Rica zonnig. Er was dus hoop. Ondertussen vertelde de dame over de verschillende types woud. Het droog woud (van hier tot in Californie), het nat woud (het regenwoud) en zelfs helemaal vanboven op de topjes van de vulkanen gematigd woud met eiken enzo. Iedereen knikte. We waren bij de les en de rest deden de gaten in de weg wel.
En zie, met minder grandeur dan een Amerikaans Nationaal Park, waren we eindelijk aan de ingang van het Poas Volcano National Park gekomen. Vroeg genoeg blijkbaar voor de drukte van de bezoekers uit de stad - want het was vandaag zondag! Het weer zag er goed uit en de begeleidsters "joeg" ons met kwieke stap het pad op naar de kraterrand. Niet omdat ze er snelsnel komaf wou van maken maar omdat ze het weer niet betrouwde. Het kan hier op 5 minuten omslaan. En dan waren we er. Een lichte stank van rotte eieren (maar minder dan de vorige dagen) en een grote pluim mist die van beneden naar boven trok. Even konden we beneden een groen meertje zien liggen (puur zuur met een Ph van bijna 0) maar de kraterpluim dekte alles terug af. Hadden we na al die belevenissen vanmorgen dan toch pech?
Nee hoor, een gezamelijk zucht en de wind keerde zich. Klikkerdeklik, klakkerdeklak. Alle fototoestellen schoten in actie. Uiteindelijk kwam de volledige krater vanonder de pluim vandaan. Iets wat hier blijkbaar niet alle dagen gebeurt. Een van de toeristen had wel pech. Ze hadden geen reservekaartje mee. Het was dus uit met de pret. Snel nog wat foto's van de andere kant van het platform en zelfs - hou U vast - een uniek moment: Sandra en Steven samen met een reuzevulkaan op een (1) foto.
Na enkele minuten veranderde de wind van gedacht en richting. Het spel was gedaan en we mochten terug naar de bus. Eerst wel nog een korte wetenschappelijke DVD met uitleg over de krater (de werkende, de ondergelopen en de oude krater) en dan kruipen we terug in het busje. Want het ging gaan regenen. Tiens, de zon scheen toch nog?
Ons busje hotste en botste terug naar beneden en inderdaad na enkele minuten mochten de wissers effe op. Een enorme wolk kroop langs de voet van de vulkaan naar omhoog en liet alle beekjes vollopen. Ondanks de geanimeerde rijstijl van de chauffeur slaagde de mevrouw erin om een "slaw" te zien in de bomen. Noodstop en tien toeristen rennen naar de bomen. Wat bleek: in de boom zat een mama-luiaard met een baby-luiaard en het was net voedingstijd. Een redelijk uniek moment blijkbaar want je vind niet veel luiaards meer tussen de plantages. De mama vertrouwde het niet helemaal en wou stilletjes verdwijnen maar onze juf liet het niet zover komen en we moesten terug naar de bus. Niet omdat we stout waren maar om de luiaard niet verder te storen. Net zoals koala's leven ze van moeilijk verteerbare planten. Elke beweging is er dan ook een teveel.
En hop we reden verder naar San Jose. Veel van de huisjes zijn er arm uit maar de tuintjes zijn groen en proper. We reden zelfs door een van de gevaarlijkste wijken van San Jose en gelukkig hadden we geen platte band - dat kregen we achteraf te horen. De lunch was rijk naar costariccaanse normen. Rijst en bruine bonen met kip, papaya's, groentemengeling en nog wat dressing. Wel heel lekker.
We vatten dan de lange weg terug naar het schip aan. We passeerden wel eerst nog langs Sarchi, het centrum van de ossenkarrenindustrie - ten minste lang geleden. Eerst reden we naar de grootste ossenkar ter wereld. Veel tijd om een foto te nemen was er niet. De regen had zich lang ingehouden maar nu was het zover, we kregen een echt onweer op ons hoofd. De kar stond gelukkig onder een afdak maar de weg terug naar het busje was lang en heel nat - zo'n drie meter, genoeg om doornat de bus in te duiken. Enkele kilometers verder konden we opdrogen bij een authentieke ossenkarrencarrossier. Die verkocht voornamelijk houten souvenirs en houten kinderwagens in de vorm van ossenkarren maar het merendeel was te groot of te zwaar om mee te nemen.
Terug in de bus werd het redelijk stil tot de mevrouw haar tweede adem vond en de overige wetenswaardigheden over Costa Rica begon te vertellen, de ganse Panamerican Highway lang.
Uiteindelijk kwamen we rond 4 uur terug aan de boot. Goed optijd en redelijk droog. De boot vertrok maar om 7 en we hadden dus alle tijd om de terugkerende touristas te bekijken vanaf ons dek 8.
\
De avond was nog niet gedaan. Het avondeten in het restaurant was een beetje bizar. Niet om wille van het eten, want dat was naar gewoonte in orde, maar door de bediening. Elke avond heb je wel een andere tafel. We zaten net naast de doorgang naar de keuken en al het personeel dat ons de vorige avonden had bediend kwam een babbeltje slaan, alsof we de geheime inspecteurs van Gault-Millau uit Mijn Restaurant zijn.
De avond werd afgesloten met een gigantisch vuurwerk. Neen het was niet het equivalent van de 4th of July, Quatorze Juillet en Drache National. Het was de combinatie van dat alles. Het onweer van de Poas had ons ingehaald en we hadden een enorm schouwspel met bliksem en donder langs alle kanten en het zeewater was aan het bruisen zoals enkel lekkere champagne kan.
Slaapwel
Maar zo ver was het nog niet. We vermoedden dat er wel veel volk zou zijn aan het ontbijtbuffet. Dus maakten we voor de eerste keer gebruik van het ontbijt op bed aanbod. De keuzelijst was redelijk lang en niet altijd even duidelijk. Als je twee keer bacon aanduidt, krijg je dan twee flinterdunne knisperende velletjes bacon of twee eenheden? Zou de toast wel voldoende gebakken zijn? En zullen we wel op tijd leveren? Enfin. echte existentiele vragen ... voor verwende cruisegasten.
En dan was het zover. Een resolute klop op de deur en een brede caraibische dame stapte met enige moeite ons kamertje binnen met een plateau drie hoog gestapeld met eten, drinken, bestek en fruit. Van honger zullen we vandaag is niet omkomen. We aten alles wat gezond was op ... en ook nogal wat van het ongezonde want dat smaakt zo lekker mijnheer doktoor.
Een twintig minuten later waren we klaar met het ontbijt en met de reisbagage. De wandelzak is omgebouwd tot water- en zonnecremecontainer, de fotorugzak kwam voor de eerste keer vanonder het bed vandaan. Allemaal klaar voor de grote trip naar de vulkaan. Maar eerst nog de formaliteiten van het vetrek. Aan de overkant van de pier lag trouwens nog een schip, de Statendam van HAL, en deze was zijn toeristen al aan het lossen.
Wij haastten ons dus naar beneden naar het theater. Oeps, verkeerd verdiep. We moesten op 4 zijn ipv 5. Troepjes mensen verdwenen door een geheime deur opzij van het theater. Komt dat wel goed? Een oververhitte begeleidster stond vooraan het verkeer te (ont-) regelen, ze was duidelijk haar trappers al kwijt en dat om 5 na zeven 's morgens. Foei. De chaos was dan ook ondanks de cruisegangers. Iedereen had mooi op voorhand zijn code voor zijn tocht van buiten geleerd (Wij hadden CR-7 of zoiets). Maar de mevrouw wou alles in kleurtjes en cijfertjes doen - andere cijfertjes dan die op de tickets. Groep Red One, White Two en Orange Five waren al vertrokken dus als je hier nog stond was je een grote oen en je geld kwijt. En of elke party een volunteer naar beneden kon sturen voor het ophalen van de stickers. Sandra offerde zich op als Chinees van dienst en kwam na enkele minuten verward terug. Wij waren Yellow Seven. Wij waren allemaal Yellow Seven. En dat is niet echt onze gewoonte, een uitstap kiezen die meer dan de helft van de andere mensen ook kiest. En dan mochten we allemaal naar beneden om via de ingewanden van het schip naar midscheeps dek 2 te gaan. Maar, ohwee oh ramp, Steven komt tot de consternerende constatie dat hij geen zonnebril meeheeft. Hij is zo dom geweest om zijn zonnebril af te zetten bij het tandenpoetsen en heeft dus de bril in de kamer laten liggen. (Wie is nu zo dom om met een zonnebril op naar de badkamer te gaan?) Dus mag steven 4 verdiepingen terug naar omhoog lopen en Sandra zal wel wachten op dek 2.
Je voelt zo al beste lezer, dat dit niet goed kon aflopen. De spurt naar boven (4 -> 8) en naar beneden (8 -> 2) werd wel in een recordtempo afgewerkt. Maar er was geen Sandra in velden of wegen te bespeuren. Wel een eindeloze rij mensen van Yellow Seven. Na een tiental minuten waren al die voorbij maar nog steeds geen Sandra te bespeuren. Tada. De telecommunicatie kwam ter hulp ... maar het staal van het schip was te dik voor de lichte straling van het locale GSM netwerk en een SMS kon niet vertrekken of ontvangen worden. Maar de redding was nabij. Een vriendelijke security stelde voor om te kijken of Sandra nog op het schip was. Bleek dat die minder dan een minuut geleden aan wal was gegaan. Er was licht aan het einde van de tunnel. Kwam het dan toch nog allemaal goed?
Wat was er in tussentijd gebeurd? Sandra voelde zich niet op haar gemak in zo een grote groep turistas (wel 4 grote bussen) en ging het (des-)organisatieteam nog eens verbaal te lijf. Blijkbaar hadden we dan toch de verkeerde kleur gekregen. We waren purple nine en niet yellow seven ... en vooral we waren maar met twaalf mensen, niet tweehonderd. Maar ... het venijn zat in de staart. Purple nine moest wel naar buiten via de voorste uitgang op dek 3. En zo kon Sandra nooit meer verschijnen op midscheeps dek 2. Maar die van Um vonden elkaar terug op de pier (niet iedereen is meer dan 1,92 meter of draagt een Duvel op zijn kop). Het was net niet om zeep.
Eens iedereen ingeladen was, alle twaalf, kon ons busje vertrekken. De begeleidster verontschuldigde zich voor het ontbreken van een toilet maar daar ging onderweg voor gezorgd worden. De struiken waar hier groot en hoog en niet-doorzichtig. Sommige schonken zelfs koffie of bananen. Aan het einde van de pier werd nog een ambulancier opgepikt (we gingen vandaag naar meer dan 2400 meter hoogte) en we doken het Costarricaans leven in. Op het eerste zicht leken we terug in Kenia : Vervallen huisjes, slechte (zij-)wegen, net Mombassa. Maar wel heel wat meer auto's en GSM's en mensen op hun zondags (logisch ook, het was zondag!).
De dame vooraan de bus ratelde ondertussen voort over het leven, het werken, de geschiedenis van Costa Rica. Hoe ze altijd het arme broertje waren geweest. Dat een banaanboom genoeg bananen levert voor een grote bananendoos en dan sterft. Dat die doos 4 USD waard is. Dat ze blij waren met hun spiksplinternieuwe Highway - met tol net zoals de Autoroute du Soleil. Het was wel duidelijk dat Costa Rica haar lievelingskind was en in feite stak het ook niet echt tegen. Niemand lag te knikkebollen. Na een klein uurtje rijden was het uit met de mooie hoofdweg. We doken de gewone straten in om zo rond San Jose (de hoofdstad) te rijden richting de Poas Vulkaan, het meest bezocht nationaal park van Costa Rica met een echt werkende vulkaan - weliswaar niet zo hard werkend als deze in IJsland maar toch, je weet maar nooit.
De beloofde plaspauze kwam er aan en inderdaad je kon er ook echte koffie en bananen zien en kopen. Het was het winkeltje van een grote koffieplantage. En de koffie was echt lekker. Na een tiental minuutjes konden we terug op weg, verder de bergen in. Veel zon was er niet te zien maar volgens het weerbericht was het vanochtend aan de caraibische kant van Costa Rica zonnig. Er was dus hoop. Ondertussen vertelde de dame over de verschillende types woud. Het droog woud (van hier tot in Californie), het nat woud (het regenwoud) en zelfs helemaal vanboven op de topjes van de vulkanen gematigd woud met eiken enzo. Iedereen knikte. We waren bij de les en de rest deden de gaten in de weg wel.
En zie, met minder grandeur dan een Amerikaans Nationaal Park, waren we eindelijk aan de ingang van het Poas Volcano National Park gekomen. Vroeg genoeg blijkbaar voor de drukte van de bezoekers uit de stad - want het was vandaag zondag! Het weer zag er goed uit en de begeleidsters "joeg" ons met kwieke stap het pad op naar de kraterrand. Niet omdat ze er snelsnel komaf wou van maken maar omdat ze het weer niet betrouwde. Het kan hier op 5 minuten omslaan. En dan waren we er. Een lichte stank van rotte eieren (maar minder dan de vorige dagen) en een grote pluim mist die van beneden naar boven trok. Even konden we beneden een groen meertje zien liggen (puur zuur met een Ph van bijna 0) maar de kraterpluim dekte alles terug af. Hadden we na al die belevenissen vanmorgen dan toch pech?
Nee hoor, een gezamelijk zucht en de wind keerde zich. Klikkerdeklik, klakkerdeklak. Alle fototoestellen schoten in actie. Uiteindelijk kwam de volledige krater vanonder de pluim vandaan. Iets wat hier blijkbaar niet alle dagen gebeurt. Een van de toeristen had wel pech. Ze hadden geen reservekaartje mee. Het was dus uit met de pret. Snel nog wat foto's van de andere kant van het platform en zelfs - hou U vast - een uniek moment: Sandra en Steven samen met een reuzevulkaan op een (1) foto.
Na enkele minuten veranderde de wind van gedacht en richting. Het spel was gedaan en we mochten terug naar de bus. Eerst wel nog een korte wetenschappelijke DVD met uitleg over de krater (de werkende, de ondergelopen en de oude krater) en dan kruipen we terug in het busje. Want het ging gaan regenen. Tiens, de zon scheen toch nog?
Ons busje hotste en botste terug naar beneden en inderdaad na enkele minuten mochten de wissers effe op. Een enorme wolk kroop langs de voet van de vulkaan naar omhoog en liet alle beekjes vollopen. Ondanks de geanimeerde rijstijl van de chauffeur slaagde de mevrouw erin om een "slaw" te zien in de bomen. Noodstop en tien toeristen rennen naar de bomen. Wat bleek: in de boom zat een mama-luiaard met een baby-luiaard en het was net voedingstijd. Een redelijk uniek moment blijkbaar want je vind niet veel luiaards meer tussen de plantages. De mama vertrouwde het niet helemaal en wou stilletjes verdwijnen maar onze juf liet het niet zover komen en we moesten terug naar de bus. Niet omdat we stout waren maar om de luiaard niet verder te storen. Net zoals koala's leven ze van moeilijk verteerbare planten. Elke beweging is er dan ook een teveel.
En hop we reden verder naar San Jose. Veel van de huisjes zijn er arm uit maar de tuintjes zijn groen en proper. We reden zelfs door een van de gevaarlijkste wijken van San Jose en gelukkig hadden we geen platte band - dat kregen we achteraf te horen. De lunch was rijk naar costariccaanse normen. Rijst en bruine bonen met kip, papaya's, groentemengeling en nog wat dressing. Wel heel lekker.
We vatten dan de lange weg terug naar het schip aan. We passeerden wel eerst nog langs Sarchi, het centrum van de ossenkarrenindustrie - ten minste lang geleden. Eerst reden we naar de grootste ossenkar ter wereld. Veel tijd om een foto te nemen was er niet. De regen had zich lang ingehouden maar nu was het zover, we kregen een echt onweer op ons hoofd. De kar stond gelukkig onder een afdak maar de weg terug naar het busje was lang en heel nat - zo'n drie meter, genoeg om doornat de bus in te duiken. Enkele kilometers verder konden we opdrogen bij een authentieke ossenkarrencarrossier. Die verkocht voornamelijk houten souvenirs en houten kinderwagens in de vorm van ossenkarren maar het merendeel was te groot of te zwaar om mee te nemen.
Terug in de bus werd het redelijk stil tot de mevrouw haar tweede adem vond en de overige wetenswaardigheden over Costa Rica begon te vertellen, de ganse Panamerican Highway lang.
Uiteindelijk kwamen we rond 4 uur terug aan de boot. Goed optijd en redelijk droog. De boot vertrok maar om 7 en we hadden dus alle tijd om de terugkerende touristas te bekijken vanaf ons dek 8.
\
De avond was nog niet gedaan. Het avondeten in het restaurant was een beetje bizar. Niet om wille van het eten, want dat was naar gewoonte in orde, maar door de bediening. Elke avond heb je wel een andere tafel. We zaten net naast de doorgang naar de keuken en al het personeel dat ons de vorige avonden had bediend kwam een babbeltje slaan, alsof we de geheime inspecteurs van Gault-Millau uit Mijn Restaurant zijn.
De avond werd afgesloten met een gigantisch vuurwerk. Neen het was niet het equivalent van de 4th of July, Quatorze Juillet en Drache National. Het was de combinatie van dat alles. Het onweer van de Poas had ons ingehaald en we hadden een enorm schouwspel met bliksem en donder langs alle kanten en het zeewater was aan het bruisen zoals enkel lekkere champagne kan.
Slaapwel
Dag 9 - Op zee
Vandaag stonden er geen grootse dingen gepland. Het zou een rustige dag worden, dolce far niente.
De eerste inspanning van de dag, de eerste beslissing van de dag. Gaan we met de trap of de lift? Het was buiten al drukkend warm en de zon stond al enkele uren te branden. Je moet je inspanningen dan ook goed doseren. Het werd dan toch de trap om van dek 8 naar 10 te klimmen.
De tweede inspanning en beslissing van de dag. Welk ontbijtbuffet? Amerikaans? Omelet? Aziatisch? Wafels of pannekoek? Fruit? Pfff. Zo veel keus, zo weinig tijd.
Wat nu? Aha, de cruise is bijna halfweg. Tijd om eens aan kaartjes te denken. Zo gezegd, zo gedaan. We daalden af naar de donkerste geborgten van de boot, de winkelgalerij. Kredietkaarten hadden we niet mee, dus alles is safe zou je zeggen om deze gevaarlijke plaatsen te bezoeken.
Sweathers, t-shirts, petten zijn de minst gevaarlijke verlokkers op dit dek. Alles einde reeks mevrouw, 20 % korting, behalve onze "nieuwe" Alaska lijn. Gelukkig hoeven we daar niet naar toe.
Wil U weten hoe laat is? En hoeveel karaat hebt U daarbij nodig kwestie dat U ook gelooft dat het nu al zo laat is? En als het stuk gaat mag U het ons de komende 3 maand terugbrengen - je moet dan wel een roeibootje huren want we verstoppen ons achter elke ijsschots van hier tot Anchorage.
Of wou U soms een mooi stukje canvas aan de muur hangen? Van wereldvermaarde artiesten, mijnheer. Een goeie investering, nog beter dan Lernhout en Houspie. En mocht het wat minder gaan, dan kan je het nog altijd als antidiefstal investeringen opgeven voor uw belastingen. Want van zo iets lelijk gaat elke inbreker lopen.
Maar postkaarten? Wel dat was een ander paar mouwen. We vonden wel geboortekaartjes en huwelijkskaartjes maar postkaaten? Waar je bij Holland-Amerika Lijn boeken en foto's en kaarten in alle maten en soorten vond, was onze oogst mager. Buiten een deftige foto van het schip op zijn maidentrip, waren er enkel wat verbleekte foto's van het interieur.
Met onze buit stevig in onze handen, waagden we ons terug in de grote winkelruimte. Maar helaas. Was ons hart tot nu toe doof gebleven voor de positieve boodschappen van de verkopers, het twijfelde bij de roep van "goud aan de lopende meter". En zoals al beloofd was in het oude en nieuwe testament, het vlees is zwak. De uitgebreide keuze, de democratische prijzen, de flexibiliteit van de variabele lengte, ... pols of hals of enkel. U zegt het maar. En laat U vooral niet afschrikken door de rij wachtende kopers, we zijn hier nog tot vanmiddag. En morgen kan U uw persoonlijke lengte al rond Uw hald, pols, enkel, navelbuik leggen. Ach wie zonder zonden is, hij kent noch plezier noch boete.
Ondertussen was het wel al mooi voorbij de middag en shoppen maakt moe en hongerig. We hielden het maar gezond met een klein crockje en veel fruit. De Hemoglobyne 1A laat groeten.
De namiddag werd anders. Eerst hyperactief. Waar vinden we twee plaatsen op de zwembaddek, niet te veel zon en toch niet te weinig? Moeilijke opdracht want veel mensen komen voor 7 uur al hun ligstoel reserveren voor de rest van de dag. Maar, zie, het geluk zat mee en na een beetje onderhandelen kon Sandra er twee op de kop tikken. Het volgende kwartier hielden we ons bezig met het insmeren van alle rode en witte huiddelen tot op de voetzolen toe. Mocht je het willen weten, het was warm en heet en de zon roosterde elke stukje mensenvlees dat ze kon vinden. De bar was gelukkig niet ver en de XXX Zero vloeide rijkelijk.
En zo tikten de uurtjes voorbij. Om vijf uur zat de dagtaak voor de meesten erop. Alsof iedereen dringend een trein moest nemen, was in minder dan 10 minuten 3 op 4 zetels onbezet. Enkel de jeugd had nog niet gedaan met werken. Maar die gingen ook niet in smoking op cafe of restaurant. Maar om zes uur zat ook de late shift erop want Jeezeke deed boven het licht uit (lees de zon moest gaan slapen want morgen ging het terug vroeg dag zijn).
En zo zat er alweer een dagje op. Nog een beetje gaan eten in het buffetrestaurant (dat kunnen de Nederlanders van HAL toch veel beter) en dan is het tijd voor het bedje. Morgen om 7 uur wacht een busje op ons aan de pier van Puntarenas.
Daaag
De eerste inspanning van de dag, de eerste beslissing van de dag. Gaan we met de trap of de lift? Het was buiten al drukkend warm en de zon stond al enkele uren te branden. Je moet je inspanningen dan ook goed doseren. Het werd dan toch de trap om van dek 8 naar 10 te klimmen.
De tweede inspanning en beslissing van de dag. Welk ontbijtbuffet? Amerikaans? Omelet? Aziatisch? Wafels of pannekoek? Fruit? Pfff. Zo veel keus, zo weinig tijd.
Wat nu? Aha, de cruise is bijna halfweg. Tijd om eens aan kaartjes te denken. Zo gezegd, zo gedaan. We daalden af naar de donkerste geborgten van de boot, de winkelgalerij. Kredietkaarten hadden we niet mee, dus alles is safe zou je zeggen om deze gevaarlijke plaatsen te bezoeken.
Sweathers, t-shirts, petten zijn de minst gevaarlijke verlokkers op dit dek. Alles einde reeks mevrouw, 20 % korting, behalve onze "nieuwe" Alaska lijn. Gelukkig hoeven we daar niet naar toe.
Wil U weten hoe laat is? En hoeveel karaat hebt U daarbij nodig kwestie dat U ook gelooft dat het nu al zo laat is? En als het stuk gaat mag U het ons de komende 3 maand terugbrengen - je moet dan wel een roeibootje huren want we verstoppen ons achter elke ijsschots van hier tot Anchorage.
Of wou U soms een mooi stukje canvas aan de muur hangen? Van wereldvermaarde artiesten, mijnheer. Een goeie investering, nog beter dan Lernhout en Houspie. En mocht het wat minder gaan, dan kan je het nog altijd als antidiefstal investeringen opgeven voor uw belastingen. Want van zo iets lelijk gaat elke inbreker lopen.
Maar postkaarten? Wel dat was een ander paar mouwen. We vonden wel geboortekaartjes en huwelijkskaartjes maar postkaaten? Waar je bij Holland-Amerika Lijn boeken en foto's en kaarten in alle maten en soorten vond, was onze oogst mager. Buiten een deftige foto van het schip op zijn maidentrip, waren er enkel wat verbleekte foto's van het interieur.
Met onze buit stevig in onze handen, waagden we ons terug in de grote winkelruimte. Maar helaas. Was ons hart tot nu toe doof gebleven voor de positieve boodschappen van de verkopers, het twijfelde bij de roep van "goud aan de lopende meter". En zoals al beloofd was in het oude en nieuwe testament, het vlees is zwak. De uitgebreide keuze, de democratische prijzen, de flexibiliteit van de variabele lengte, ... pols of hals of enkel. U zegt het maar. En laat U vooral niet afschrikken door de rij wachtende kopers, we zijn hier nog tot vanmiddag. En morgen kan U uw persoonlijke lengte al rond Uw hald, pols, enkel, navelbuik leggen. Ach wie zonder zonden is, hij kent noch plezier noch boete.
Ondertussen was het wel al mooi voorbij de middag en shoppen maakt moe en hongerig. We hielden het maar gezond met een klein crockje en veel fruit. De Hemoglobyne 1A laat groeten.
De namiddag werd anders. Eerst hyperactief. Waar vinden we twee plaatsen op de zwembaddek, niet te veel zon en toch niet te weinig? Moeilijke opdracht want veel mensen komen voor 7 uur al hun ligstoel reserveren voor de rest van de dag. Maar, zie, het geluk zat mee en na een beetje onderhandelen kon Sandra er twee op de kop tikken. Het volgende kwartier hielden we ons bezig met het insmeren van alle rode en witte huiddelen tot op de voetzolen toe. Mocht je het willen weten, het was warm en heet en de zon roosterde elke stukje mensenvlees dat ze kon vinden. De bar was gelukkig niet ver en de XXX Zero vloeide rijkelijk.
En zo tikten de uurtjes voorbij. Om vijf uur zat de dagtaak voor de meesten erop. Alsof iedereen dringend een trein moest nemen, was in minder dan 10 minuten 3 op 4 zetels onbezet. Enkel de jeugd had nog niet gedaan met werken. Maar die gingen ook niet in smoking op cafe of restaurant. Maar om zes uur zat ook de late shift erop want Jeezeke deed boven het licht uit (lees de zon moest gaan slapen want morgen ging het terug vroeg dag zijn).
En zo zat er alweer een dagje op. Nog een beetje gaan eten in het buffetrestaurant (dat kunnen de Nederlanders van HAL toch veel beter) en dan is het tijd voor het bedje. Morgen om 7 uur wacht een busje op ons aan de pier van Puntarenas.
Daaag
Dag 8 - Panama kanaal
We zijn ondertussen alweer 270 zeemijl verder verwijderd van Florida. Vandaag was het de groote dag. Ons schip bereikte vandaag het hoogste punt van zijn route.
Hoezo? Zijn we aan boord van een vliegboot? Nee, hoor. De boot vaart nog altijd op een gezapig tempo voort. En de tijd van de vliegboten is al lang voorbij - spijtig genoeg. Neen, driewerf neen. Vandaag ging de boot de lucht in, wel meer dan 26 meter. Via de reuzesluizen van het Panamakanaal.
Om 6 uur was het al opstaan geblazen - allez toch voor ons want onze biologische klok loopt nog altijd achter de feiten aan. De boot lag een beetje te dobberen want je moet de loodsen aan boord nemen. We waren trouwens niet alleen. Er lagen wel meer dan 40 boten te wachten op de rede van Bahia Limon, de haven aan het Altantische einde van het kanaal. Lang bleven we trouwens niet liggen. De cruiseboten brengen extra veel tolgeld op en krijgen dus een voorkeursbehandeling. Trouwens het is wel de bedoeling dat de touristas de volledige doortocht kunnen zien - en dat duurt toch meer dan 8 uur als alles goed gaat.
En dan was het zover en waren we op weg, richting de sluizen van Gatun. Links en rechts van de boot geen huisjes of fabriekjes maar pure jungle. De Amerikanen hebben de Panamezen nooit toegelaten tot de kanaalzone om te leven of te werken, en de nieuwe eigenaars (Autoriteit van het Panama kanaal) zijn blijkbaar het zelfde van plan. Ons ontbijt was dan ook spectaculair, met links en rechts hoge bomen, overal geroep en gebrul van oerwoudbewoners - tenzij de begeleidende sleepboot vond dat de boot van het rechte pad afweek en een deftige por in de poep of de flanken nodig had.
Met de bacon and eggs achter de kiezen (en ook de slappe koffie), was het tijd voor het eerste hoogtepunt ... de sluizen van Gatun. Hier gaan de boten in drie stappen 26 meter hoger. Het zijn de Amerikanen die met deze eenvoudige oplossing (op grote schaal) op de proppen zijn gekomen. De Fransen dachten het beter te weten (niets nieuws onder de zon) en waren van plan om het suezkanaal nog eens dunnetjes over te doen. Maar hun plannen eindigden in een menselijk en financieel drama - wat ze nog eens hebben overgedaan met de kanaaltunnel recentelijk. Maar terug naar de Yankees. Die bouwden reusachtige sluizen aan de atlantische oceaan zodat in een keer voldoende hoogte kan gewonnen worden. Elke sluis is zo'n 1000 voet lang en 100 voet breed. Lange tijd waren ze de grootste ter wereld. Tot de Antwerpenaren o.a. de Berendrecht-sluis uit de grond stampten - nog zo een volk dat de dingen groots ziet.
Onze doortocht door Gatun was een verrassend voorbeeld van efficientie die je niet verwacht in Latijns-Amerika. Deurtje open, treintje aankoppelen, kusje op de poep van de sleepboot en hop we dreven in de eerste sluis. Deurtje dicht, kraantje open, we dreven 8 meter hoger op een wip en een zucht. Tuut, tuut. treintjes trokken ons voort naar het tweede sluit. Deurtje dicht, kraantje open, nog eens 8 meter erbij. En nog een derde keer en we waren er. Het Gatun meer lag voor ons - en ook een boot van de concurrentie. Zouden we die kunnen inhalen? Nee hoor, ook al ziet het meer er enorm wijds uit, er is maar een smalle geul uitgebaggerd en dat is net breed genoeg voor een schip in elke richting. Verboden in te halen dus.
In een lange botensliert voeren we dan verder over het meer, het leek wel een konvooi uit de tweede wereldoorlog maar in plaats van mijnen moet je opletten voor onderwaterheuvels. Het Gatunmeer is namelijk een reusachtig vallei van het Panamees oerwoud dat onderwater gezet is zodat de boten kunnen naar de andere kant dobberen. Geleidelijk aan werd het meer trouwens wat smaller en hier en daar kon je zelfs nog het topje van een stoere boom boven water zien komen. Ondertussen hielden we ons bezig met het zwaaien naar de bemanning van het tegenverkeer. Die waren duidelijk niet gewoon om zoveel volk onderweg te zien. Gelukkig was de gemiddelde leeftijd van de toeristes niet te laag of er waren nog ongelukken van gekomen.
Na een korte lunch - een croque monsieur of madame - zijn we dan klaar voor het smallere deel van de doortocht. Links en rechts van de boot blijft er nu niet veel plaats over. We zaten terug midden het oerwoud met bijna geen lawaai - ook in het oerwoud houden ze siesta. We varen hier in feite over de Chagres rivier. Door deze rivier af te dammen hebben de Yankees het Gatun laten vollopen. En dan wordt het kanaal nog een beetje smaller. Nu is het een echt gegraven kanaal tot we aan de andere kant zijn.
We voeren onder de nieuwe brug door - nog altijd maar twee vakken maar tenminste zonder file; langs een gevangenis - ha er zijn dus toch nieuwe bewoners in de kanaalzone - en na een tijdje kwam ook de oude spoorlijn ons gezelschap houden. Tot we aan ons tweede sluiscomplex aankwamen, de Pedro Miguel. Ook hier werden we redelijk efficient versast tot op 16 meter hoogte. M.a.w. we waren er nog niet.
We tuften dus verder onder een loden zon. Het oerwoud was ondertussen al lang verdwenen. Alles zag er wel groen uit maar dan groen zoals in een niet-onderhouden tuin, metershoog onkruid dus. De grond is hier zo onstabiel dat alles best afgegraven wordt om landverschuivingen tegen te gaan. Vandaar dus het minder-natuurlijk groen.
En dan lagen we plotseling stil, we waren aan het laatste sluizencomplex gekomen. We waren trots want we lagen voor op schema. Nog even de Miraflores sluizen door en we zijn klaar voor de Stille Oceaan. Hela, hola, amigo. Not so fast. De efficientie van de vorige sluizen was blijkbaar achtergebleven in de brousse. We waren in de buurt van Panama City en het ging er zuiders aan toe. De locomotiefjes blonken nog altijd in de zon maar je zag veel roest, veel rust en weinig beweging bij de schepen. Verderop leek ook nog een voetbalwedstrijd aan de gang - waren we terug in Molenbeek en speelde RWDM terug in eerste klasse? Neen dus. Er staat nu een groot infocentrum over het kanaal aan de laatste sluis, met zitjes zoals in een voetbalstadium. En wij waren de aapjes waar de toeristen aan wal kwamen naar kijken. Misschien om de toeristen waar voor hun geld te geven, werd de boot extra (?) traag afgewerkt. En netjes op schema lagen we dan aan de stille kant van het kanaal. De Pacific wacht op ons jiha!
Ondertussen was het al bijna tijd voor het avondeten. Eerst nog een frisse Sprite of Cola Zero en dan lekker dineren met de haven van Panama City als achtergrond.
Morgen staat er niets gepland. Uitrusten dus want een kanaal oversteken is vermoeiend.
Daag.
Hoezo? Zijn we aan boord van een vliegboot? Nee, hoor. De boot vaart nog altijd op een gezapig tempo voort. En de tijd van de vliegboten is al lang voorbij - spijtig genoeg. Neen, driewerf neen. Vandaag ging de boot de lucht in, wel meer dan 26 meter. Via de reuzesluizen van het Panamakanaal.
Om 6 uur was het al opstaan geblazen - allez toch voor ons want onze biologische klok loopt nog altijd achter de feiten aan. De boot lag een beetje te dobberen want je moet de loodsen aan boord nemen. We waren trouwens niet alleen. Er lagen wel meer dan 40 boten te wachten op de rede van Bahia Limon, de haven aan het Altantische einde van het kanaal. Lang bleven we trouwens niet liggen. De cruiseboten brengen extra veel tolgeld op en krijgen dus een voorkeursbehandeling. Trouwens het is wel de bedoeling dat de touristas de volledige doortocht kunnen zien - en dat duurt toch meer dan 8 uur als alles goed gaat.
En dan was het zover en waren we op weg, richting de sluizen van Gatun. Links en rechts van de boot geen huisjes of fabriekjes maar pure jungle. De Amerikanen hebben de Panamezen nooit toegelaten tot de kanaalzone om te leven of te werken, en de nieuwe eigenaars (Autoriteit van het Panama kanaal) zijn blijkbaar het zelfde van plan. Ons ontbijt was dan ook spectaculair, met links en rechts hoge bomen, overal geroep en gebrul van oerwoudbewoners - tenzij de begeleidende sleepboot vond dat de boot van het rechte pad afweek en een deftige por in de poep of de flanken nodig had.
Met de bacon and eggs achter de kiezen (en ook de slappe koffie), was het tijd voor het eerste hoogtepunt ... de sluizen van Gatun. Hier gaan de boten in drie stappen 26 meter hoger. Het zijn de Amerikanen die met deze eenvoudige oplossing (op grote schaal) op de proppen zijn gekomen. De Fransen dachten het beter te weten (niets nieuws onder de zon) en waren van plan om het suezkanaal nog eens dunnetjes over te doen. Maar hun plannen eindigden in een menselijk en financieel drama - wat ze nog eens hebben overgedaan met de kanaaltunnel recentelijk. Maar terug naar de Yankees. Die bouwden reusachtige sluizen aan de atlantische oceaan zodat in een keer voldoende hoogte kan gewonnen worden. Elke sluis is zo'n 1000 voet lang en 100 voet breed. Lange tijd waren ze de grootste ter wereld. Tot de Antwerpenaren o.a. de Berendrecht-sluis uit de grond stampten - nog zo een volk dat de dingen groots ziet.
Onze doortocht door Gatun was een verrassend voorbeeld van efficientie die je niet verwacht in Latijns-Amerika. Deurtje open, treintje aankoppelen, kusje op de poep van de sleepboot en hop we dreven in de eerste sluis. Deurtje dicht, kraantje open, we dreven 8 meter hoger op een wip en een zucht. Tuut, tuut. treintjes trokken ons voort naar het tweede sluit. Deurtje dicht, kraantje open, nog eens 8 meter erbij. En nog een derde keer en we waren er. Het Gatun meer lag voor ons - en ook een boot van de concurrentie. Zouden we die kunnen inhalen? Nee hoor, ook al ziet het meer er enorm wijds uit, er is maar een smalle geul uitgebaggerd en dat is net breed genoeg voor een schip in elke richting. Verboden in te halen dus.
In een lange botensliert voeren we dan verder over het meer, het leek wel een konvooi uit de tweede wereldoorlog maar in plaats van mijnen moet je opletten voor onderwaterheuvels. Het Gatunmeer is namelijk een reusachtig vallei van het Panamees oerwoud dat onderwater gezet is zodat de boten kunnen naar de andere kant dobberen. Geleidelijk aan werd het meer trouwens wat smaller en hier en daar kon je zelfs nog het topje van een stoere boom boven water zien komen. Ondertussen hielden we ons bezig met het zwaaien naar de bemanning van het tegenverkeer. Die waren duidelijk niet gewoon om zoveel volk onderweg te zien. Gelukkig was de gemiddelde leeftijd van de toeristes niet te laag of er waren nog ongelukken van gekomen.
Na een korte lunch - een croque monsieur of madame - zijn we dan klaar voor het smallere deel van de doortocht. Links en rechts van de boot blijft er nu niet veel plaats over. We zaten terug midden het oerwoud met bijna geen lawaai - ook in het oerwoud houden ze siesta. We varen hier in feite over de Chagres rivier. Door deze rivier af te dammen hebben de Yankees het Gatun laten vollopen. En dan wordt het kanaal nog een beetje smaller. Nu is het een echt gegraven kanaal tot we aan de andere kant zijn.
We voeren onder de nieuwe brug door - nog altijd maar twee vakken maar tenminste zonder file; langs een gevangenis - ha er zijn dus toch nieuwe bewoners in de kanaalzone - en na een tijdje kwam ook de oude spoorlijn ons gezelschap houden. Tot we aan ons tweede sluiscomplex aankwamen, de Pedro Miguel. Ook hier werden we redelijk efficient versast tot op 16 meter hoogte. M.a.w. we waren er nog niet.
We tuften dus verder onder een loden zon. Het oerwoud was ondertussen al lang verdwenen. Alles zag er wel groen uit maar dan groen zoals in een niet-onderhouden tuin, metershoog onkruid dus. De grond is hier zo onstabiel dat alles best afgegraven wordt om landverschuivingen tegen te gaan. Vandaar dus het minder-natuurlijk groen.
En dan lagen we plotseling stil, we waren aan het laatste sluizencomplex gekomen. We waren trots want we lagen voor op schema. Nog even de Miraflores sluizen door en we zijn klaar voor de Stille Oceaan. Hela, hola, amigo. Not so fast. De efficientie van de vorige sluizen was blijkbaar achtergebleven in de brousse. We waren in de buurt van Panama City en het ging er zuiders aan toe. De locomotiefjes blonken nog altijd in de zon maar je zag veel roest, veel rust en weinig beweging bij de schepen. Verderop leek ook nog een voetbalwedstrijd aan de gang - waren we terug in Molenbeek en speelde RWDM terug in eerste klasse? Neen dus. Er staat nu een groot infocentrum over het kanaal aan de laatste sluis, met zitjes zoals in een voetbalstadium. En wij waren de aapjes waar de toeristen aan wal kwamen naar kijken. Misschien om de toeristen waar voor hun geld te geven, werd de boot extra (?) traag afgewerkt. En netjes op schema lagen we dan aan de stille kant van het kanaal. De Pacific wacht op ons jiha!
Ondertussen was het al bijna tijd voor het avondeten. Eerst nog een frisse Sprite of Cola Zero en dan lekker dineren met de haven van Panama City als achtergrond.
Morgen staat er niets gepland. Uitrusten dus want een kanaal oversteken is vermoeiend.
Daag.
zondag 18 april 2010
Dag - 14 : To Car or Not To Car
Hallo lieve lezer(tje)s,
Nadien is het wel grappig, maar op het moment zelf werd er meer groen gelachen dan iets anders. Ik hoor jullie nu al zeggen "Waarover heeft ze het nu weer?"... Wel...
Steven had vorige dinsdag te horen gekregen dat hij zijn auto toegekomen was en dat de nummmerplaat gekend was. Dus Steven heeft al het nodige gedaan om de auto zo snel mogelijk proberen te hebben en na consultatie bij Fleet heeft hij de garage gecontacteerd voor een afspraak "Maandag rond de middag". Steven maakt dus zijn oude tuut leeg en begint vlijtig te plannen naar waar hij de eerte dag zou kunnen rijden.
Maandag vertrekt hij naar de garage, tot zo ver alles perfect in orde. "Mijnheer, heb jij je nummerplaat mee ? Mijn collega heeft hier een post-it op het dossier geplakt dat de platen nog niet binnen zijn." Steven antwoorde dat hij niets mee had, behalve de oude auto. "Ja mijnheer, dan ga jij toch moeten contact op nemen met Fleet. Wij kunnen de auto niet vrijgeven". Uiteindelijk belt die mevrouw zelf naar Fleet, want ja het peuple krijgt die meneer toch nooit te pakken. "Zeg maar tegen Mr. Tilley dat hij de regels moet volgen." Die mevrouw begint zich meer een postbode van het slechte nieuws te voelen dan iets anders maar blijft heel vriendelijk. Steven neemt uiteindelijk de telefoon over en begint langzaam alles uit te leggen. "Ik heb naar Fleet gebeld .... Ik kan er toch ook niet aandoen dat jullie niet communiceren tussen jullie .... Ik heb vanochtend nog mijn tankkaart moeten komen oppikken.... De nummerplaten waren al doorgestuurd en ik mocht van JULLIE bellen .... Welke andere procedure? ... Welke papieren moet ik nu plots bij jullie tekenen ? " Uiteindelijk heeft Steven het opgegeven (of zou de andere kant iets anders gedaan hebben). Die mevrouw had maar al te goed begrepen dat er iets verkeerd was gelopen in de interne keuken en dat zij wel zo snel mogelijk de auto geven. Dus werd een compormis gesloten : "Geef me je GSM nummer, van zodra de platen binnen waren, werd de auto opgeleverd". Steven is dan maar terug naar kantoor gereden en is vermoed ik in de bureau van Fleet gaan wonen. Na een uurtje of 2 belde hij mij terug... "De nummer platen zitten bij KBC en KBC heeft ze vanmiddag terwijl ik bij hem zat doorgestuurd met alle documenenten naar de garage... Morgen zou hij klaar zijn"
Dinsdag ochtend heeft Steven volgens mij elk uur naar de garage gebeld of de nummerplaten er nog niet waren. Toen hij na de middag het langzaam op zijn heupen begon te krijgen, hebben ze dan in de garage nog maar eens alles goed afgezocht... De nummerplaten waren in de ochtend toegekomen, maar.... waren achter de kast gevallen.
Steven heeft uiteindelijk zijn auto om 4u mogen oppikken, heeft daar nog een uitleg van meer dan een uur gekregen en mocht uiteindelijk vertrekken tegen 6en. Tja daar ging zijn mooit uitgewerkt plan. Plan B dan maar zeker.... Enfin, ik mag niet klagen over plan B. Het werd een ritje naar de kust, inclusief, files. Eindbestemming bleek de oesterput in Blankenberge. Lekkerrrr.
Nu enkele dagen later : de auto rijdt goed, er zitten veel snufjes in, ... maar na het verlof zal hij maar zijn eerste lange afstand doen.
Tot de volgende keer
Zaza
Nadien is het wel grappig, maar op het moment zelf werd er meer groen gelachen dan iets anders. Ik hoor jullie nu al zeggen "Waarover heeft ze het nu weer?"... Wel...
Steven had vorige dinsdag te horen gekregen dat hij zijn auto toegekomen was en dat de nummmerplaat gekend was. Dus Steven heeft al het nodige gedaan om de auto zo snel mogelijk proberen te hebben en na consultatie bij Fleet heeft hij de garage gecontacteerd voor een afspraak "Maandag rond de middag". Steven maakt dus zijn oude tuut leeg en begint vlijtig te plannen naar waar hij de eerte dag zou kunnen rijden.
Maandag vertrekt hij naar de garage, tot zo ver alles perfect in orde. "Mijnheer, heb jij je nummerplaat mee ? Mijn collega heeft hier een post-it op het dossier geplakt dat de platen nog niet binnen zijn." Steven antwoorde dat hij niets mee had, behalve de oude auto. "Ja mijnheer, dan ga jij toch moeten contact op nemen met Fleet. Wij kunnen de auto niet vrijgeven". Uiteindelijk belt die mevrouw zelf naar Fleet, want ja het peuple krijgt die meneer toch nooit te pakken. "Zeg maar tegen Mr. Tilley dat hij de regels moet volgen." Die mevrouw begint zich meer een postbode van het slechte nieuws te voelen dan iets anders maar blijft heel vriendelijk. Steven neemt uiteindelijk de telefoon over en begint langzaam alles uit te leggen. "Ik heb naar Fleet gebeld .... Ik kan er toch ook niet aandoen dat jullie niet communiceren tussen jullie .... Ik heb vanochtend nog mijn tankkaart moeten komen oppikken.... De nummerplaten waren al doorgestuurd en ik mocht van JULLIE bellen .... Welke andere procedure? ... Welke papieren moet ik nu plots bij jullie tekenen ? " Uiteindelijk heeft Steven het opgegeven (of zou de andere kant iets anders gedaan hebben). Die mevrouw had maar al te goed begrepen dat er iets verkeerd was gelopen in de interne keuken en dat zij wel zo snel mogelijk de auto geven. Dus werd een compormis gesloten : "Geef me je GSM nummer, van zodra de platen binnen waren, werd de auto opgeleverd". Steven is dan maar terug naar kantoor gereden en is vermoed ik in de bureau van Fleet gaan wonen. Na een uurtje of 2 belde hij mij terug... "De nummer platen zitten bij KBC en KBC heeft ze vanmiddag terwijl ik bij hem zat doorgestuurd met alle documenenten naar de garage... Morgen zou hij klaar zijn"
Dinsdag ochtend heeft Steven volgens mij elk uur naar de garage gebeld of de nummerplaten er nog niet waren. Toen hij na de middag het langzaam op zijn heupen begon te krijgen, hebben ze dan in de garage nog maar eens alles goed afgezocht... De nummerplaten waren in de ochtend toegekomen, maar.... waren achter de kast gevallen.
Steven heeft uiteindelijk zijn auto om 4u mogen oppikken, heeft daar nog een uitleg van meer dan een uur gekregen en mocht uiteindelijk vertrekken tegen 6en. Tja daar ging zijn mooit uitgewerkt plan. Plan B dan maar zeker.... Enfin, ik mag niet klagen over plan B. Het werd een ritje naar de kust, inclusief, files. Eindbestemming bleek de oesterput in Blankenberge. Lekkerrrr.
Nu enkele dagen later : de auto rijdt goed, er zitten veel snufjes in, ... maar na het verlof zal hij maar zijn eerste lange afstand doen.
Tot de volgende keer
Zaza
Dag - 20 : Wachten wachten wachten....
Het lijkt te zot voor woorden. Voor die ene keer dat we zelf bijna niets hoeven te doen buiten betalen, begint het op de procesie van echternach te lijken.
We hebben onze hotels geboekt en daar is de confirmatie van binnen; Alle vluchten zijn geboekt en betaald en we hebben goede zetels besproken .... Maar wat gaan we nu tussen de hotels in doen ?
Zoals Steven in de vorige bericht al vermelde gaan we ons terug even laten vervoeren per boot... Deze keer nemen we het deel Fort Lauderdale - San Francisco in de planning op. Maar waar blijft die confirmatie en het bevestigingsnummer zodat we alles op dat niveau kunnen beginnen in orde maken? Uiteindelijk bleek er een communicatie fout gebeurd te zijn : de tickets voor de boot lagen er al een tijdje, maar de reisorganisatie was aan het wachten op de tickets van het vliegtuig. Ze waren aan het wachten op Godot. Gelukkig belden we dus maar zelf even. De tickets hadden we zelf gemaakt.
Maar dit is niet het enige waarop Steven al een tijdje wacht. Vorig jaar December mocht hij zijn nieuwe bedrijfswagen kiezen en die zou normaal gezien in Maart geleverd worden... We zijn nu begin April en het is nog steeds heel stil vanuit het Fleet-front. En de regels zijn zo dat wanneer de garage laat weten dat de auto er is, de bestuurder de auto binnen de week moet oppikken. Gaat dit wel goed komen?
Maar wie denkt dat dit alles is, ... de laptop van Steven begint plots heel raar te doen. Om zeker te zijn dat alles nog blijft functioneren, heeft Steven maar besloten een volledige copie te nemen van zijn harde schijf en twijfelt hij momenteel of hij zijn laptop gaat herinstalleren of niet....
Terwijl wij er van overtuigd waren dat deze keer we echt rustig naar het verlof kondern toeleven, beginnen we er nu aan te twijfelen....
We zullen maar hopen voor het beste en plannen op het slechte...
Tot volgende keer
Zaza
We hebben onze hotels geboekt en daar is de confirmatie van binnen; Alle vluchten zijn geboekt en betaald en we hebben goede zetels besproken .... Maar wat gaan we nu tussen de hotels in doen ?
Zoals Steven in de vorige bericht al vermelde gaan we ons terug even laten vervoeren per boot... Deze keer nemen we het deel Fort Lauderdale - San Francisco in de planning op. Maar waar blijft die confirmatie en het bevestigingsnummer zodat we alles op dat niveau kunnen beginnen in orde maken? Uiteindelijk bleek er een communicatie fout gebeurd te zijn : de tickets voor de boot lagen er al een tijdje, maar de reisorganisatie was aan het wachten op de tickets van het vliegtuig. Ze waren aan het wachten op Godot. Gelukkig belden we dus maar zelf even. De tickets hadden we zelf gemaakt.
Maar dit is niet het enige waarop Steven al een tijdje wacht. Vorig jaar December mocht hij zijn nieuwe bedrijfswagen kiezen en die zou normaal gezien in Maart geleverd worden... We zijn nu begin April en het is nog steeds heel stil vanuit het Fleet-front. En de regels zijn zo dat wanneer de garage laat weten dat de auto er is, de bestuurder de auto binnen de week moet oppikken. Gaat dit wel goed komen?
Maar wie denkt dat dit alles is, ... de laptop van Steven begint plots heel raar te doen. Om zeker te zijn dat alles nog blijft functioneren, heeft Steven maar besloten een volledige copie te nemen van zijn harde schijf en twijfelt hij momenteel of hij zijn laptop gaat herinstalleren of niet....
Terwijl wij er van overtuigd waren dat deze keer we echt rustig naar het verlof kondern toeleven, beginnen we er nu aan te twijfelen....
We zullen maar hopen voor het beste en plannen op het slechte...
Tot volgende keer
Zaza
donderdag 25 februari 2010
Choices, choices, choices ... nog 8 weken te gaan
Terwijl we nog maar net de 5532 foto's hebben verwerkt van onze vorige escapade naar Californië, Alaska en de Canadese Rockies, wordt het tijd om het verlof van 2010 te implementeren.
Deze zin klinkt misschien vertrouwd in de oren voor de blog-abonnee met een extra-goed geheugen. Want zo begonnen we ook onze zoektocht voor het lange verlof van 2009 en ook het iets minder lange verlof.
Is het dan weer moeilijk om te kiezen? Weten we dan nooit wat we willen?
Wel 2010 zou anders zijn. Terwijl we de laatste kadootjes aan het verzamelen waren in Frisco, lag de planning al grotendeels vast voor 2010:
We waren dus nog niet terug geland in België en we hadden een perfect plan voor 2010.
"Waarom dan nog zoveel moeite met keuzes? De kleur van het zwempak? De keuze van de auto?"
Euh, nee. Door omstandigheden buiten onze controle vielen beide plannen in duigen.
"Welke omstandigheden?"
Sorry, daar kunnen we niets over openbaren. Ze vallen allen onder een officiële geheimhouding en zullen slechts ten gepaste tijde medegedeeld worden. Op vroegtijdige lekken staan straffen erger dan die van Atlas en Sysifus tezamen.
"Maar jullie vertrekken toch binnen 8 weken?"
Inderdaad. Het geplande bootje is dan wel gekielhaald maar het is niet het enige dat ronddobbert op de grote oceaan. Wat is het dan wel geworden? Wel vorig jaar zijn we onze cruise begonnen op een bootje dat op weg was van Fort Lauderdale (FL) naar Vancouver (BC). En de medereizigers waren heel content, zeker van de doorgang van het Panamakanaal. En dat gaan we dus dit jaar doen. Lekker relax. In twee weken van Florida naar San Francisco.
"En waarom dan nog zoveel keuzes?"
Wel er zijn meer dan honderd mogelijke excursies. De kunst is de leuke te vinden tussen de toeristenvallen. En dat valt niet mee.
En dan is er nog het verlof in het najaar. Willen we wat warmte hebben, dan moeten we naar het zuiden. En dan kunnen we best opschieten met onze reservaties.
Je ziet het dus. Veel keuze, heel veel keuze. En nog meer goesting.
Steven
Deze zin klinkt misschien vertrouwd in de oren voor de blog-abonnee met een extra-goed geheugen. Want zo begonnen we ook onze zoektocht voor het lange verlof van 2009 en ook het iets minder lange verlof.
Is het dan weer moeilijk om te kiezen? Weten we dan nooit wat we willen?
Wel 2010 zou anders zijn. Terwijl we de laatste kadootjes aan het verzamelen waren in Frisco, lag de planning al grotendeels vast voor 2010:
- een rustvakantie, alweer aan boord van een dobberschuit, naar de heetste parken van de VS - heter dan Death Valley met andere woorden
- een doevakantie naar de Canadese Rockies en de Amerikaanse parken in de buurt - "hoezo", hoor ik daar, "maar jullie zijn nog maar vorig jaar geweest!"; klopt maar we willen Lake Louise ook eens zien wanneer er geen metersdikke ijslaag opligt
We waren dus nog niet terug geland in België en we hadden een perfect plan voor 2010.
"Waarom dan nog zoveel moeite met keuzes? De kleur van het zwempak? De keuze van de auto?"
Euh, nee. Door omstandigheden buiten onze controle vielen beide plannen in duigen.
"Welke omstandigheden?"
Sorry, daar kunnen we niets over openbaren. Ze vallen allen onder een officiële geheimhouding en zullen slechts ten gepaste tijde medegedeeld worden. Op vroegtijdige lekken staan straffen erger dan die van Atlas en Sysifus tezamen.
"Maar jullie vertrekken toch binnen 8 weken?"
Inderdaad. Het geplande bootje is dan wel gekielhaald maar het is niet het enige dat ronddobbert op de grote oceaan. Wat is het dan wel geworden? Wel vorig jaar zijn we onze cruise begonnen op een bootje dat op weg was van Fort Lauderdale (FL) naar Vancouver (BC). En de medereizigers waren heel content, zeker van de doorgang van het Panamakanaal. En dat gaan we dus dit jaar doen. Lekker relax. In twee weken van Florida naar San Francisco.
"En waarom dan nog zoveel keuzes?"
Wel er zijn meer dan honderd mogelijke excursies. De kunst is de leuke te vinden tussen de toeristenvallen. En dat valt niet mee.
En dan is er nog het verlof in het najaar. Willen we wat warmte hebben, dan moeten we naar het zuiden. En dan kunnen we best opschieten met onze reservaties.
Je ziet het dus. Veel keuze, heel veel keuze. En nog meer goesting.
Steven
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
