T 22 - De lange weg naar huis

Hallo lieve lezertjes,

Ale lieve.... ik ben een beetje heel kwaad.
Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit verslag ging schrijven.
Voornamelijk daar alle onze eisen in een minuut van tafel zijn geveegd deze nacht.
Waarom vragen jullie je nu af af ... WEL..
Als ik het helemaal uitgelegd heb zullen jullie mijn frustratie wel begrijpen..
Dus...

Gisteren bij het eten was er afgesproken :
* om 5u45 de wekker laten afgaan
* om 6u de valiezen buiten zetten
* om 6u15 snel naar het ontbijt
* om 6u30 uitchecken
* om 6u45 vertrek van de bus.

Ik vond dit eingelijk al heel krankzinning, maar tja..
We gingen naar HUIS en dus kon ik wel even wat flexibel zijn.
Voorlopig zijn jullie wel akkoord denk ik .. "aanvaardbaar tijdsplan"
Maar...

Deze ochtend begon plots de huistelefoon te klagen.
Ik keek snel even op de aaaihorloge van Sandra want die lag energie op te doen.
Pffff. 5u20.
Welke zot belt nu zo vroeg ?!?!

"Goede morgen mevrouw, Dit is uw wakeup call"

"ok"

"Steven, heb jij een wakeup dingens gevraagd ? " vroeg ik

"Neen Sloefie,  zal een foutje zijn"

Nu dat de baasjes dan toch wakker waren, begon de activieit.
Groote broer nam Steven mee in de badkamer.
"De superlux douche met krachtige waterstraal"  dixit Didier werd nog eens opgestart.
En ik begon met baasje aan de kabels af te breken en weg te stoppen.

En plots, was die huistelefoon er weer.
Hij bleef maar bellen en bellen.
Denk dat baasje hem gewoon neegerde.
"Sandra de telefoon"

"Hallo?"

"Hier jullie gids..."

"Hein"

"Ik bel persoonlijk want ik heb een fout gemaakt."

"Hein?!?!"

"Ik leg het straks wel uit..  Maar we vertrekken om 5u45!"

"Euh.. You are kidding, no"

"Neen, in Brazilie is het al een uur later ... en dus moeten we heel snel vertrekken"

"Euh"

"Wel ja.. jullie vlucht is binnen 2u30"

"oke tot straks"

"Steven, je moet stoppen met douchen... we moeten vertrekken"

De douche word uitgedraaid... "Wat zeg je?"

"Steven, je moet stoppen met douchen... we moeten binnen 30 min vertrekken"

"ah oke" en de douche gaat terug aan...

 Om baasje een beetje te helpen, ren ik naar de badkamer deur.

"Groote broer. STOPPEN Met douchen !!!!!!"

Ale de douche ging toch uit.

"Steven binnen 20 min vertrekken we"

"Hein"

"Ja, binnen 20 min moeten we in  de bus zitten"

"En het ontbijt?"

Ik zie de donderwolk van baasje op ontploffen staan.
Ik zie haar denken "wie denkt er nu aan eten ?!?!?"

Sandra had dan maar snel haar kleren aan gegooid, de valies toegedaan en zat te wachten.
Groote broer kwam nog nat achter de oren uit de badkamer en zaagde en klaagde.
Baasje negeerde en vloog de badkamer binnen.

OKE, Alarmfase 3 is ingang gegaan.
Dit gaat een moeilijke dag worden.. We waren gewaarschuwd.

Ik was een beetje benieuwd hoe we roldingen veilig over de loopbruggen gingen krijgen.
Want tja.. wieltjes op een wiggelwaggel brug waar je zelf op staat te springen...
Niet zo goed dacht ik. 

Maar ik zweeg heel hard, wou de situatie immers nog niet erger maken.

 Net toen we gingen vertrekken met pak en zak, werd er op de deur geklopt.

"Luggage ?"

Ah, zelfs in deze onmogelijke situatie, had hotel nog wat mensen opgetrommeld,.
Alle bagage mocht mee op het karretje en wij konden sneller doorstappen.

In de lobby waren er al veel van onze cruisevrienden aanwezig.
En allemaal waren ze aan het zagen en klagen:
* En wat met ons eten?
* En zijn mijn valiezen er wel?
* En waar zijn mijn papieren?
* Heb je het kluisje wel leeggemaakt?
* ...

OMG, als ik mijn baasje hier laat blijven gaat alarmfase 4 beginnen.
Ik probeerde met mijn liefste en tederste stem
"Kom zoeteke, we gaan al naar de bus. Steven checkt wel uit. Groote broer neemt de zak wel"
Het hielp...
Samen met ons 3tjes zaten we in alle rust op de bus..
Terwijl er een oorlog in de lobby bezig was.
Overal vlogen mensen, valiezen, ...
Geroep, Getier....
En wij genoten van de rust

Eens we reden vertelde de gids het verhaal.
Hij had zich een uur misrekend en om het nog erger te maken..
De Braziliaanse grens was pietje precies bezig.
Het zou een krappe timing worden.
Dus iedereen diende snel te volgen en niet te veel te discussiëren.

Terwijl de chauffeur plankgas deed, vertelde Didier ons dat hij zich ook een beetje schuldig voelde en het goed wou maken.
Hij had naar Tamara gebeld en zij ging de Lounge in San Paolo reserveren.
Hiermee konden we dan wel nog ontbijten ...
En konden we de 5u aangenaam overbruggen.

DANK U MR DIDIER

We kwamen in de luchthaven toe wanneer de check-in al goed bezig was.
Slechts de helft van de groep kreeg de boardingpassen van alle vluchten.
De andere helft .. wel die hadden maar 1 boardingpas en die dienden in San Paolo nog eens aan te schuiven.
We hadden geluk.. we zaten in de eerste groep.

"Baasje, hebben we luxe zetels op de lange vlucht?" 

 "Weten we niet Sloefietje, we gaan dat straks wel zien"

De vlucht van Iguazu naar San Paolo was niet zo spectulair.
De bemanning was niet zo vriendelijk, maar so be it... het was toch maar 2u

In San Paolo was er topoverleg.
Gingen we allemaal terug naar de check-in balie of splitsen we de groep in.
Uiteindelijk werd besloten dat Didier de groep zonder instapkaarten met zich meenam. Hij had ook geen boardingpass.
Sandra zou terwijl zorgen dat de groep met instapkaarten in de lounge binnengeraakte.

Nu het heeft enige negotiatieskills vereist, maar het is gelukt.
Van de lounge waren er immers 3 toegangskaarten :  twee van 5 personen, 1 van 4 personen.
En de groep van Sandra was 6 man.

We genoten van een lekker ontbijt - een super soepje en mmm de gin-tonics .
Na een dik uur kwam er dan een bevrijdend berichtje.
"Kom je ons binnenlaten. We komen naar de lounge"

Terwijl we dan allemaal samenzaten begon het te druppelen.
Nadien begon de stortvloed..
Alle vliegtuigen dienden aan de grond te blijven.
Maar was niet erg .. we hadden immers nog wat speling.

Bij het inchecken voor de vlucht van San Paolo naar Madrid, bleek het al snel dat we geen super de luxe plaatsen hadden.
We klagen echter niet want we zagen tijdens de vlucht hoe onze vriendjes vanachteren bijeengeduwd zaten.
Ik had een beetje meedelij met hen, maar ik genoot wel van de plaats.
Ook al waren de stoelen een beetje kapot en moesten we inventief zijn voor het eten...
De baasjes hadden ruimte voor de beentjes.

Het eten in het vliegtuig was niet zo lekker,  de drankjes waren miniem, ... maar we klagen niet hoor.
De nacht ging nog tamelijk snel voorruit.. Maar toch.
De vorige nacht was te kort geweest en nu deze in de lucht.
Nen Hond zou er slapeloos van worden.

In Madrid liepen we van de ene gate naar de andere gate en dan moesten we weer wachten.
Toen we aan boord gingen, zag ik dat het verkeerd liep.
Sandra zat op de middenstoel en diende met haar benen schuin te gaan zitten.
"hopelijk komt er niemand bijzitten he baasje"

"mr .. is de vlucht volgeboekt?"

"er zijn slechts enkele zetels vrij, dus in pricipe ja"

"oei, dan gaat dit niet goed komen. "... ging ze verder
"Want de persoon naast mij gaat geen plaats hebben voor de benen of wel kan ik mijn benen niet zetten"
 
Na het inchecken, ging hij met iemand praatte die aan de gang zat.
Die schoof met veel tegenzin op.

"Mevrouw, u kan hier komen zitten"

Zowel Sandra, als de huidige buren waren blij.
Sandra want ze had plaats voor de benen te gooien
De buren want die hadden niemand tussen hen.

Ik weet niet wat er aan de hand was.
Allez...  Alarmfase3 was geneutraliseerd..
Maar Sandra was een beetje zenuwachtig aan het worden.
Haar flesje water goot te gewoon over haarzelf en mijn vriendje de aaaaaipad.
Ik kon nog net ontwijken.
Wat zou er toch aan de hand zijn.

Toen we in Brussel landden, gingen de draagbare telefoons terug op.
"Wij zijn geland.. nu nog bagage oppikken en we rijden naar Vilvoorde" werd verstuurd.
"Ok"
Ah ja, we kregen een taxi van Vilvoorde naar Um.

Oma-meter-Grootmoeder en Opa Vic stonden al klaar toen we in Vilvoorde toekwamen.
We reden met mijn oud vriendje de Xtrail nog eerst naar Londerzeel.
Ze waren niet echt blij met beide baasjes...
Want zoveel problemen..
"Dat hadden we niet afgesproken"
We kregen ook een verslag van de weken van huis :
* Chauffage was niet op verlof gesprongen, maar werd door opa opgelost
* Mazouttank was leeggevallen, maar had oma-meter-grootmoeder laten vullen
* Chauffageketel wou niet meer opstarten, oma-meter-grootmoeder had neefje Jens opgebeld en die had al zijn wonderhanden laten werken
* De vloer in de badkamer was deels naar boven gekomen. Daardoor was er een verbod om de badkamer voor dat deel te gebruiken.

Pffff. zou dat de nervositeit geweest zijn die bij Sandra opdook?
Na de bolwassing, kregen we  super Belgische winterkost : Witloof in de oven.
MMMMMMMMM. Dank u oma-meter-grootmoeder.

Nadien kregen we nog een taxi van opa naar huis.
En toen kwam ik echt tot het besef : het verlof is echt gedaan.
Ik zou nog kunnen vertellen dat we nog dagen aan de was en de plas zullen bezig zijn.
Maar dat zijn allemaal maar details.

Ik wil concluderen met dit:
      Het was een mooi verlof,
      Met super goed en super slecht weer,
      Met toffe stadsbezoeken, winderige cruisedagen,
      Met lekker eten en genoeg drank
      Maar vooral. ...
      Met heel veel nieuwe vriendjes      
Kort weg ... een mooi GFC verlofje.


Uw reizende hond

Sloef

T 21 : watervallen, Mision Style

Hallo lieve lezers,

Puf puf puf puf.

Dit houdt ik toch geen week vol hoor.

 Puf puf puf puf.

Vannacht droomde ik dat ik aan het zwemmen was ... oei ik begin al het zelfde te schrijven als gisteren ...

Ik denk dat ik een beetje last heb van de hitte.

Vandaag hadden onze baasjes gekozen iets doms te doen ... ze willen nat worden. Wat zeg ik, extra extra extra nat te worden. Terwijl er vanmorgen alweer een plasje zweet onder onze slaapmand stond.

Baasjes, ik krijg er soms kop nog staart aan geknoopt of is het een touw ?

Puf puf puf puf.

Vandaag moesten we gelukkig niet de grens over. Toch bleef het een hele toer en detoer door Iguazu om in het Argentijnse deel van het park te geraken.

Wat alleszins opviel, het was hier heel wat minder druk en heel wat eenvoudiger dan aan de Braziliaanse kant. Maar het was wel een stukje warmer dan gisteren. Dus het bleef ...

Puf puf puf puf.

Ook al waren we nog vroeg, de rijen voor het eerste treintje waren al lang en dus koos de gids voor de benentrein.

Puf puf puf puf.

Ook in het tweede stationnetje was het aanschuiven en dus gingen we te voet verder.

Puf puf puf puf.

We kwamen aam een derde stationnetje. Daar stonden geen treintjes meer en ook bijna geen mensen meer. Gelukt!?!

Wat er wel stonden waren kleine gele vrachtwagens met een vijftal rijen stoelen. Vanaf hier moesten we op de vrachtwagen. Ik had wel gezien dat je enkel op de voorste rij een goed zicht op wat er allemaal gebeurde. En ik had ook gezien dat je enkel op de voorste rij je pootjes echt goed kon uitstrekken. En dus fluisterde ik Sloefie in zijn oor dat hij moest vragen om op de eerste rij te zitten met zijn baasje.

En dat mocht! Gracias.

Na een vijf minuten mochten we met de vrachtwagen het oerwoud in. Jipiejeejee. We moesten goed uitkijken van de gids voor vogels en slangen en aligators en nog gevaarlijke beesten. Maar zo hoog en droog hadden Sloefie en ik toch geen schrik hoor.

Na een twee kilometer hotsen en botsen ging de chauffeur hard op de rem staan. Hij had op een vorige rit een speciale vogel gespot. Het was een soort van kameleon-vogel die zich heel stil kan houden. De vogel zat bovenop een houten paal en je dacht gewoon dat het bovenste stukje gewoon een stukje verrot hout was. Maar het was dus de vogel met een kleintje er bovenop trouwens.

En dan hotsten we voort.

Snif snuf snuffel. Wat ruikt mijn neus? Water!

We doken langs een trap het oerwoud in. Een beetje verder kregen we drybags.

Aha. Die ken ik. Die hadden de baasjes ook op de Galapagos Eilanden.

Ai, oei, aiaiai. We gaan serieus nat worden.

Nu snapte ik waarom baasje niet zijn normale fotorugzak meesleurde.

... Ja maar nee he! Ik mag van mijn dokter niet in het water hoor! ...

Maar mijn gejammer maakte niets uit. Iedereen was heel vastberaden. We gingen verzuipen in een waterval, in de keel van de duivel dan nog wel.

Help.

We werden opgesloten in een drybag. Dus van de rest kan ik niet veel vertellen maar ik heb dan maar wat van zijn filmpjes stiekem op YouTube gezet.

Als trailer ... wat een andere boot over zich krijgt

Laatste kans op een droge foto en kodak

In de keel van de Duivel I

In de keel van de Duivel II

Een douchke bij warm weer doet goed

Een XXXXL regendouche doet beter

Haartjes drogen in de wind

Kuch, puf, puf, puf. We waren terug aan land. En redelijk droog. Gelukkig maar. Met de baasjes was het minder. Die waren door en door en door en door nat.

En iedereen was blij als een klein kind.

Ik snap dat niet he. Als ze in België zo door en door nat zouden zijn, dan zouden ze zo hard zagen dat er geen boompjes meer waren om een deftige pipi tegen te doen. En hier? Jipiejahee! ik snap dat niet.

De parkwachters konden wel niet lachen. We moesten zo snel mogelijk van de trap af want er kwamen nog veel mensen af. Om zich te laten nat maken. Met de woorden van Obelix, rare jongens die toeristen.

Puf puf puf puf ging het naar boven.

Daar moesten we terug wachten op een busje terug naar het station en naar de rest van de groep die zich niet wou laten nat maken.

Eindelijk kregen we ook nog wat te eten.

En dan ging het verder per trein tot aan het uitkijkpunt over de waterval. Daar liep een voetbrug nog veel langer dan gisteren over de rivier. Het was trouwens niet de eerste want je kan de resten van een oude brug nog in het water zien steken.

Verschil met gisteren was wel dat je nu boven de waterval liep en dus een beetje minder nat werd. Toch kropen Sloefie en ik voor de veiligheid maar onder de regenkap want je weet maar nooit. En de weer was serieus omgeslagen. Het leek wel hard te gaan regenen.

Op de terugweg zagen nog een aantal vogels her en der op het water en Sloefie en baasje merkten ook nog een schildpad op die op haar gemakje een wandelingtje maakte tussen de kleine eilandjes. In het water zaten ook nog hele grote vissen. Hoe die wisten uit de greep van de waterval te blijven? Ze konden alleszins heel snel zwemmen.

Een keer terug aan land ging het met het treinjte terug naar het vorige station. Daar konden we kiezen, wandelen voor nog een uur of vroeger naar het zwembad beginnen aan de valiezen. Enkel de baasjes wilden naar het zwembad. De rest ging wandelen. Mijn baasje zag trouwens al weer nogal wittekes. Tss, tss, tss.

Na een dik uur doken de wandelaars terug op. Ze dachten nog de wachtende trein te kunnen halen, maar dan waren ze zonder ons weggeweest! gelukkig was het maar vijf minuten wachten op de volgende trein, een direct naar de uitgang want het park ging de deuren sluiten.

In de bus heb ik dan nog wat gedommeld. Neen, neit omdat ik moe was. Maar om krachten op te doen voor de uitdaging die ging komen, het inpakken!!!

Alhoewel, het viel nog mee. Elk baasje had drie valiezen of rugzakken om zich mee bezig te houden. En er was ook geen weegschaal dus het had geen zin om te panikeren over overgewicht. Tegen kwart na acht was ook dat varkentje gewassen. Alles zat redelijk vol maar ook niet te vol en we hadden nog plaats over. We moesten enkel maar vroeg opstaan voor de douche. Om zes werden de valiezen opgehaald dus tegen dan moesten we allemaal afgelikt en opgeblonken zijn.

Groote Broer die vandaag toch wist droog te blijven en klaar is voor de terugreis.

T 20 : watervallen, Brazilian Style

Hallo lieve lezers,

Puf puf puf puf.

Dit houdt ik toch geen week vol hoor.

 Puf puf puf puf.

Vannacht droomde ik dat ik aan het zwemmen was. Bleek ik niet te dromen. Samen met Sloefie lag ik in een plasje zweet te dobberen.

Eek.

Nu gaan we waarschijnlijk toch in bad vliegen of in de douche, om de zweetstank van ons af te krijgen.

Puf puf puf puf.

Gelukkig moesten we er niet om 6 uur uit.

Tijdens het ontbijt van de baasjes hebben we maar snel de airco op -2 gezet. Solidair met de temperatuur in België laten we maar zeggen.

Puf puf puf puf.

Vandaag gingen we naar ons vierde land, Brazilië. Niet om er carnaval te vieren maar om er de grote watervallen te bezoeken.

Puf puf puf puf.

En ik ben nog altijd aan het uithijgen van de lange, hete wandeling van vandaag.

Eerst moesten we de grens passeren. En het was niet zoals op de cruise. Iedereen moest zijn paspoort mee hebben. Oeps. En dan begon het. Eerst een grenspost aan de Argentijnse kant - onze gids regelde het vlotjes want in 1 minuut waren we er door. En dan een nog grotere grenspost aan de Braziliaanse kant. Daar moesten we normlatier in het rijtje gaan staan. Maar onze gids Dimitri regelde het zo dat we in de frisse airco konden blijven zitten. Ook maar een minuutje geduld voor papierwerk. Een goede training voor binnen twee dagen, wanneer we naar de luchthaven moeten.

Op dringend verzoek van de gids en Mijnheer Didier werd er nog gestopt aan een baanwinkel en werd zo ongeveer honderd flessen water ingeslagen voor de komende dagen. Want het ging warm en dorstig worden ...

En dan waren we er. Mijn eerste idee was dat we op een parking van Aqualibi geland waren. Het rook hier duidelijk naar water. Mijn broer Sloefie sjorde zijn zwembroek nog eens goed vast - hij was ondanks twee weken cruise toch weer wat vermagerd. Ik heb het liever puur natuur, nix kleedjes voor mij.

Ondanks alle vlijt en spoed, en dan waren we er klaar voor. De gids bracht ons naar de top van het pad met al een eerste zicht op de (Argentijnse kant van de) waterval. Ik kreeg toch een lichte kriebeling in mijn pootjes. En dan gingen we samen met de groene rugzak en ons baasje over de rand.


Ik bedoel, we begonnen het pad af te dalen.

Het deed Sloefie wat denken aan de wandeling van Angels Trail in Grand Canyon. Ik heb maar stilletjes gezwegen. Want ik zag in de verte grote zwarte roofvogels rondcirkelen. En die lusten al wel eens een mals, sappig blaadje. Trouwens, over Angels Trail gesproken, daar doe je ook eerst het makkelijk stuk - afdalen in de koelte en lommerte - en dan pas het moeilijke - klimmen in de volle zon en de middaghitte.

Ik liet me dragen.

Maar het was toch nog altijd puf puf puf puf hoor.

Na nog wat fotostops stonden we plots in de file vast. Aan de ene kant mensen nat van het zweet, aan de andere kant mensen nat van ... bruin rivierwater.

O O.

Eau Eau.

Tijd om onder de regenhoes van de rugzak te kruipen. Daar zaten we tenminste redelijk droog. Ondertussen voelden we de baasjes schuiven en wringen in de file. De lucht hing vol met de geur van water en af een toe een waterdruppel die tot onder de hoes was geraakt. Ik wou eens effe naar buiten piepen maar ik kreeg dadelijk een plens water over mij. Dus neen. Buiten was het een superplensbui.

Na een kwartierjte gillen als gekken, hadden de baasjes en de rest van het reisgezelschap er genoeg van. We gingen nog wat fotootjes maken van de zijkant, bovenop het uitkijkplatform.

Na ook nog een groepsfoto voor de voordracht van Mijnheer Didier op het einde van het jaar, moest dan het zware deel komen, of de lift of de klim naar boven.

Iedereen wou de klim op een na. Dat werd puffen!!!!

Maar mijn baasje was nogal stil. En eigenlijk nogal wit rond zijn neus ondanks zijn veertiendagen-bruin.

Gelukkig hadden we powermuntjes meegenomen, zo kon iedereen naar boven op een redelijk tempo. Want daar wachtte ook de lunch.

Daarna werd noch wat in de hitte rondgehuppeld maar eerlijk gezegd, ik was gewoon uitgeteld. Zelfs door een tweede stop bij de wegwinkel voor nog meer water, ben ik doorgeslapen. Anders had ik zeker een straffe cola gevraagd.

Na zo'n straffe wandeling overdag mocht iedereen wat gaan lummelen aan en in het zwembad. Ons water moesten we sparen tot morgen, en dus werd er nog wat andere soorten dranken aangesleept, want het bleef puffen.

En zo kwam onze tweede puf puf puf puf warme nacht er aan.

Maar gaan we deze kant van de watervallen bezoeken.

Puf puf puf puf.

Groote puf Broer puf de puf Hond puf.