Dag 7 : On the road to San Francisco

Goede morgen lieve lezers, 

Deze nacht hebben we geslapen als een roos. Onze wekker stond wel op want we hadden een lange rit voor ons. Vandaag zouden we immers van San Dimas naar San Francisco rijden. Volgens mijn vriendje Tom zou dit ongeveer 6u duren. Alleen weten Sandra en ikzelf dat dit bijna nooit zal lukken. Na een douche voor Sandra en een hondenwasje voor mij gingen we om een pannenkoekje. In een Holiday Inn Express heb je immers een gratis ontbijt en daarbij horen versgebakken pannenkoeken. Ik was zo flink geweest de laatste dagen dat ik op het knopje mocht drukken.  

Deze ochtend was mijn nieuw vriendje ook heel flink. Hij of zij ( ik weet nog niet goed of het een vrouwtje of een mannetje is) kwam voor de eerste keer echt buiten. De vorige dagen wou hij wel met mij spelen maar van andere mensen om zich heen wou hij niets weten. Vandaar dat we nu heel snel een foto wilden maken in het geval hij/zij terug weg zou kruipen.

 

Sandra wou voor we begonnen aan de lange route wel een lekkere Starbucks koffie, want zonder cafeïne kan je niet heel geconcentreerd blijven. Zo overtuigde ze me. Toen we uitcheckten uit het hotel vroeg ik de jongen waar de dichtstbijzijnde Starbucks was. Hij vertelde ons naar links rijden wanneer je uit de parking komt, dan rij je onder de autostrade door en het 3de licht nadien heb je een Starbucks.  Gelukkig geloofde ik niet zo veel van die jongen zijn uitleg en vroeg ik mijn vriendje Tom om raad. En weet je wat die zei: je rijdt uit de parking naar rechts, ga onder de autostrade tot aan het 3de licht.  We vermoeden dat de jongen van de receptie nog niet zo goed het verschil weet tussen Links en Rechts, maar we zijn het hem niet gaan zeggen hoor. 

We moesten even aanschuiven en met een Venti Cafe Latte in de wagen, vertrokken we dan. Sandra vond het een goed idee om geen tolroute te nemen, want het zou toch maar max 15 min uitmaken.. Dus vertrokken we vol goede moed. Zelfs ik ging een stukje van de rit voor mijn rekening nemen, zodat Sandra even kon uitrusten. 

Na een hele lange tijd steeds rechtdoor te rijden en niet veel anders te zien dan in de verte een wagen voor jou of een vrachtwagen net achter jou, was ik het een beetje beu aan het worden. Ik ben dan maar observator geworden. En niet veel later denk ik dat ik de schaapjes aan het observeren was. Sandra heeft me lekker laten indutten, terwijl zij op autopiloot de kilometers afmaalde. 

Op een bepaald ogenblik kwam er plots een rare geur in mijn neusgaten en ben ik hard beginnen blaffen. Sandra vertelde me dat ik rustig moest blijven want dat we gewoon een enorm veebedrijf voorbijreden. Het bedrijf moet zo een 2 km lang geweest zijn langs de autostrade. je zag koeien/kalven/stieren tot in de verte. Jullie weten hoe een boerderij ruikt he, wel doe dit nu maar 10x en dan weet je hoe het daar ‘goed’ rook. Toen we het bedrijf voorbij waren, viel ik terug in slaap. Sandra heeft me nadien verteld dat we nog zo’n kolossaal bedrijf zijn voorbijgereden maar dat daar absoluut niets van te ruiken was. 

Na de warmte van San Dimas ( > 30 graden), kwamen we op een bepaald ogenblik in een heel koud stuk (< 10 graden) en Sandra heeft toen even de airco afgezet, want ik begon een beetje te rillen van de kou.  Nadien reden we volgens mij door een uitloper van de woestijn, want er was nergens een groen blaadje meer te zien en het was er terug lekker warm.  

Rond 13u waren we net voor halfweg, maar onze auto kreeg wat dorst liet hij weten. Daar we toch al een hele tijd aan het rijden waren, heb ik Sandra gevraagd of we geen korte pitstop konden inlassen zodat we alle 3 een nieuwe vulling konden nemen.   Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar nadien hebben we enkel nog traag verkeer, omleggingen, wegwerkzaamheden, … tegengekomen. Op een bepaald ogenblik hebben we een half uurtje gewoon op dezelfde plaats gestaan. Sandra vertelde me dat er waarschijnlijk een ongeluk was gebeurd en dat ze bezig waren de baan vrij te maken. En ze had gelijk hoor… toen we uiteindelijk terug begonnen te bollen en zo’n 5 km verder stond er vrachtwagen aan de kant waar ooit een aanhangwagen had aangehangen en de stukken van een auto (mercedes aan het symbooltje te zien) die mooi op een hoopje waren geduwd. Sandra denkt dat de mensen die erin zaten er waarschijnlijk niet zo goed zijn uitgekomen. 

Na 6u30 rijden kwamen we de eerste tekenen van San Francisco tegen. De mededeling van 130 mijl deed ons echter vermoeden dat we nog een tijdje in de wagen zouden zitten. Sandra hield goed vol met de kilometers af te malen. De laatste 50 km zijn we een beetje van de een naar de andere autostrade gestuurd. Een deeltje was super grappig: we diende de autostrade te verlaten, reden 1km door het centrum van een stadje om nadien een andere autostrade terug op te rijden. De Amerikanen zouden zo goed in alles te organiseren, en toch bestaat zo’n situatie… woef woef (= hihi) 

Uiteindelijk na nog een leuke file om San Francisco City binnen te geraken, zijn we aan het hotel geraakt rond 18u. Dit betekent we er net geen 8u over gedaan hebben. Maar toen begon het leuke deel van de dag. Sandra diende in te checken in het hotel met haar kredietkaart van Ask4it. Alleen… zat deze kaart nog goed verstop in haar bagage en had ze geen zin om de bagage te openen in de lobby. De receptioniste stelde een aantal grandioze ideeën voor vond ze zelf: gebruik je privé kaart voor de eerste nacht, open je bagage in de gang hier net naast, zeg je laatste 4 cijfers van je kaart, ….  Maar als je de kaart zelf niet in je handen hebt is het moeilijk om de cijfers zo maar op te zeggen.   Uiteindelijk gaf ik haar het idee: kijk eens op je gsm naar de bank applicatie.  En ja hoor, daar vonden we samen zowel de eerste 4 als de laatste 4 cijfers van de mastercard. JIHA, we kunnen het inchecken afwerken.  Nu, de mevrouw had super nieuws: daar we al zo vaak geweest waren en goede klant waren van de Holiday Inn groep hadden we een upgrade gekregen. We kregen een suite met een super uitzicht. 

Nadat we onze bagage afgezet hadden op de kamer een pitstop gemaakt hadden, zijn we naar Fishermans’ Wharf gereden.  Sandra en ik hebben immers een traditie om elke keer dat we hier toekomen tot aan de Fishermans’ Wharf te gaan en bij HRC (hard Rock Cafe) iets te gaan eten. 

Na ons drankje en hapje zijn we teruggereden naar het hotel en even goede dag gaan zeggen aan Luis, de persoon die verantwoordelijk is voor de Lounge. Hij wist blijkbaar nog de naam van Sandra en mij. Na een korte babbel zijn we terug naar de kamer gegaan en hebben we enkele minuten gewoon aan de venster staan gapen. 

Sandra had vandaag al heel veel gedaan dus zij mocht rusten. Maar ik had nog een belangrijke taak voor we gingen slapen: de blog van vandaag schrijven. Nu dat dit klaar is kunnen we gaan slapen.  

Slaapwel  

Sloefie (en het slapende vriendje) 

Dag 6 : Safari park 3

Goede morgen allemaal,

Vannacht is het hier rustig geweest. Ik heb geen vreemde beestje gezien en ook een beetje mijn oogjes toegedaan. Vandaag zijn we voor de laatste maal in het safari park.. De laatste keer dat ik al die lieve en minder lieve dieren zie. En kijk eens wie kwam piepen vanuit de trolley... Jaja vriendje.. Langzaam maar zeker gaan we hem/haar meer buiten zien komen. :)

Eerst en vooral wou ik de apen even bewonderen. En ik had geluk want er was er eentje die zich amuseerde met poseren voor iedereen.  Ik heb Sandra gevraagd om een foto van dichtbij te nemen van de voeten en de kop. Na enkele pogingen had ze de perfecte foto vond ik:

Op weg naar het eerste avontuur hebben we de tijd genomen om de nieuwe ladies bij de cheeta te ontmoeten. Ze zijn nog maar enkele weken oud, maar oh zo cute. Eentje lag nog goed te slapen, maar de andere was zo actief. Ze was de grote plushe panda aan het onderzoeken …

We hadden nog even tijd vooraleer we op de afspraak dienden te zijn, dus ik heb aan Sandra gevraagd of we eens bij de leeuwen gingen kijken. Ik had immers goed geluisterd naar iedereen en had gehoord dat in de ochtend uren de 4 kleintjes met mama buiten liepen. En we hadden geluk, de kleintjes waren niet aan het slapen en sommige vonden het leuk om mama bezig te houden.

En dan begon de voorlaatste tocht met een golfkarretje. We reden door Afrika. Eerste stop waren de roze flamingo’s die voornamelijk wit zijn in het park. Blijkbaar krijgen ze de roze kleur van de garnalen die ze in de vrije natuur vinden.  Nadien zakten we af naar de neushoorn met haar jongen die we vorige keren ook al konden bewonderen.

Een volgende stop was een speciale. We mochten zelf niet uit de golfwagen, de gids echter wel. Ze waren de zebra's aan het leren dat mensen geen moeilijke mensen zijn en geen dingen zijn waarvan je schrik hebt. Toen we aan de volgende stop halt hielden voor de speciale berggeiten zagen we eerst en vooral grote vogels in de lucht. Ze waren op zoek naar een goede prooi. Toen ik dat hoorde heb ik me heel diep weggestoken.   Ik wou niet dat ze mij aanzagen als hun prooi.

Nadien gingen we terug opzoek naar Luke, de omgekeerde steenbok. (Herinner je alles wat wit was bij de normale soortgenoten was zwart, en omgekeerd). Iedereen was hard aan het zoeken tot Sandra plots zei ‘ik heb hem gespot. Hij zit net onder de boom’.

Een ding wat ik wel geleerd heb in dit verlof is dat je nooit te groot bent om nog te zogen. Ook bij de waterbuffels is dat het geval.

 

We hadden ook plezier met de plots drang tot lopen van enkele peuter giraffen. Mama was een beetje verder gaan staan en de kids hadden het niet direct door. Toen ze plots hun mama niet meer zagen, zetten ze het op een lopen.

Als afsluiter van deze safari kregen we een sneak preview van de nieuwste neushoorn Petunia. Ze was maar enkele dagen oud en mama had haar heel de tijd al goed weggestoken gehouden. Je merkte haar bijna niet  op bij de rotsformaties. Maar door een spel van het licht, viel ze plots op.

Omdat het zo warm was, hingen er overal watermachines omhoog. En als je daar dan doorwandelde kreeg je zo een fris windje over jezelf. Het was wel mooi om te zien, want je liep als het ware als gorilla’s in de mist.

Vooraleer aan de laatste tocht door het park te beginnen, zijn we eens nog even gaan piepen bij de leeuwen. Daar zaten nu de 2 pubers.  Je zag zo dat ze wat volwassener waren met dat tikkeltje speelsheid. Omdat het licht zo ambetant zat, zie je het glas waarachter ze zitten heel duidelijk.

De laatste tocht was de “achter de schermen” met als hoofdthema leeuwen. De eerste stop was zoals bij de vorige achter de schermen het verblijf van de ambassadeurs.  Eerst kwam een soort van grote muis op bezoek bij ons.. Hij was zo groot als een konijn, had de snoet van een muis en de pootjes van een graver. 

  
Omdat dit wezen eigenlijk liever in zijn huisje zat dan bij ons, was hij heel snel weg. Dit gaf ons wel de tijd om de andere ambassadeur wat langer te wonderen.  De Victory duif was helemaal gesteld op mensen. Ook al had ze het nooit gezien, ze was gewoon zot van de mens.
 

De tweede stop was een bezoek bij de ‘verstotene’ .Het is niet echt dat hij er niet bij hoort, maar er zijn al voldoende mannelijke neushoorns in het park dat als hij in contact zou komen met vrouwtjes er wel eens verkeerde genencombinaties zouden kunnen zijn. Vandaar zijn ze op zoek naar een nieuwe zoo  voor hem. Maar tot  de zoo gevonden is, zit hij helemaal alleen. Zolang hij zijn dagelijkse portie aandacht krijgt, lijkt onze neushoorn gelukkig.

Nadien was het tijd voor de leeuwenkooi. Daar we wisten dat de 2 pubers buiten zaten, was de kans groot dat de kleintjes samen met mama in de te bekijken kooien zaten.  Mama was echter zo slim, dat geen van de kleintjes komen paraderen is. SPIJTIG.

We zegden de zoo en het park vaarwel en vertrokken richting San Dimas. Daar was het hotel voor een nacht We dienden nog een dik uur te rijden maar het werd wel bijna 2u door de vele opstoppingen die we tegenkwamen.  We checkten in  en  kregen dan wat uitleg over de lokale eetgelegenheden. Sandra vertelde de mevrouw dat het lang geleden was dat ze nog een pintje bier had gedronken. De mevrouw aan de receptie glimlachte en vertelde haar dat er een ‘local brewery’ was en dat ze lekker bier hadden. We zijn daar dan maar even gaan kijken en iets gaan eten. 

 

Nu zijn we terug op de kamer geraakt. Sandra heeft haar foto’s al veilig op de harde schijf staan, dus ik mag deze job ver beginnen afronden.

Tot morgen voor de lange tocht.

Sloefie en vriendje

Dag 5 : Safari Park 2

Dag alle lieve lezertjes van mij,

Ik zeg vandaag zeker niet “goede morgen” want de lichten hebben me deze nacht te hard gestoord.  Vriendje was goed aan het snurken, Sandra soezelde van de ene droom in de andere… maar ik… ik bleef klaar wakker want ik wou zeker geen beestjes zien.

Vandaag stonden er 2 uitstappen voorzien : we gingen achter de schermen bij de tijgers kijken en dan gingen we  op de eerste lijn bij de cheeta run zijn. JIPIE, ik zie er al naar uit. Hopelijk val ik wel niet in slaap ergens. 

De ‘behind the scenes’ begon bij de verblijfplaats van de dier-ambassadeurs. Deze dieren zijn van bij hun geboorte gewoon met mensen om te gaan, ook al zijn ze niet gedomesticeerd.  Daar zagen we een Gordeldier (Armadillo) .  Ik dacht eerst, die mevrouw is me een blaas aan het wijs maken, want ze had gewoon een bal vast. Maar toen ze de bal wat aaide en  dan neerzette op de grond, had die bal plots een kop en pootjes. 

Toen het gordeldier zijn insectjes opgegeten had, ging het terug naar zijn kooitje en kwam de volgende ambassadeur op bezoek: het stekelvarken.  Het stekelvarken was blijkbaar een zus van het stekelvarken dat we in de zoo gezien hadden. En ik kan verkeerd zijn, maar het leek me alsof ze toch niet zo goed opgelet had in de les.  De verzorgster probeerde haar van alles te laten doen, maar het enige dat echt lukte was het eten van de wortels :)

Toen het stekelvarken alles braaf had opgegeten, vertrokken we met de golfkar en reden we naar de verblijfplaats van de okapi. De gids vertelde ons dat hij normaal nooit verder kwam dan de ingang, maar deze keer werden we vriendelijk verder geleid tot aan de ingang van hun kooi. De verzorgster vertelde ons dat moeder en baby okapi in de ruimte waren en dat het snacktime was. JIPIE we mogen ze terug eten geven.  Mama mocht selder, maar de jonge knaap kreeg nog lekkere bloemetjes.  Het jong was zo blij dat toen ik de foto trok, hij plots mij een kus kwam geven. Na een tijdje vond mama het wel geweest en joeg ze haar zoon weg. Dit was voor ons ook het teken om te vertrekken en verder in het park te gaan kijken.

Op verschillende punten in het park stopten voor fotomomenten, want tot nu toe was de focus steeds op de dieren geweest en de gids vond dat we ook oog moesten hebben voor de omgeving zelf. 

Mijn geduld werd wel heel lang op proef gesteld hoor, Sandra had me immers gezegd dat we naar de tijgers gingen kijken en tot nu toe heb ik nog geen enkele tijger gezien. Het leek alsof de gids me gehoord had, want toen antwoordde hij mij dat ik nog even geduldig moest wachten. We dienden nog even bij de olifanten te gaan kijken en dan was het tijgertijd. Nu, ik moet je eerlijk toegeven niemand was geïnteresseerd in de grote oren… we kwamen immers voor de tijgers.

En toen was het zover. We gingen binnen in het tijgerverblijf. Daar kregen we de uitleg dat Teddy, de man die voor het nageslacht zorgt, binnen zat en wel bij ons zou komen piepen.  We hebben even moeten wachten want eerst had hij geen zin om langs te komen, maar nadien wou hij ons tonen hoe groot en sterk hij wel was. Nadien toonde hij ook wel dat hij een zwak had voor een bal en water, want toen begon hij gewoon ons te negeren en te spelen.

We hadden niet zoveel tijd om bij de volgen afspraak te geraken: de Cheeta run. We werden in een aparte omgeving gebracht zodat we een extra goed zicht kregen om de de cheeta die zijn loopkunsten tonen. Maar als opwarmer kwamen er eerst nog 2 ambassadeurs op visite. Eerst kwam een speciale soort vos : “Fennec Fox” . Een heel klein vosje met super grote oren. Zijn oren waren bijna groter dan ik ben. Nadien kregen we ook een vogel te zien die voor  het eerst in jaren terug in contact kwam met mensen. Hij was een tijdje helemaal alleen gezet want hij was een beetje te zot beginnen doen. Dus deze keer mocht hij enkel over en weer vliegen en dan moest hij terug in zijn kooi.

Nadien was het dan zover : de cheeta run. Vooraleer de Cheeta zijn kunstjes laat zien, komt eerst zijn beste vriend langs: de hond. De hond groeit samen met de cheeta op en toont hem dat hij zich niet ongerust dient te maken. Amai die hond liep snel vond ik.. maar even nadien stoof die cheeta voorbij. 

Nadien dient zo een cheeta wel even bij te komen want als die katjes lopen, verhitten ze snel en moeten ze nadien heel wat water drinken om terug af te koelen. Eens hij wat gerust had, kwam hij bij ons op bezoek. Amai zat ik snel in mijn veilig zakje…

Na deze show vertrokken we terug naar onze ‘vertrouwde’ kamer. Sandra deed haar inspectieronde en besloot dat het veilig was. Terwijl Sandra de foto’s kopieerde, speelde ik even met vriendje. Nadien draaiden ik en Sandra rollen om: ik mocht de blog te schrijven en Sandra speelde met panda.

Nu dat we klaar zijn voor de nacht, gaan we slapen ... ale waken want de lichtjes in de badkamer en zithoek blijven terug aan. Neen, Sandra heeft geen schrik in het donker, maar wel van de diertjes die misschien met de donker eens komen piepen. Ik blijf lekker wakker... en ga die dieren als ze komen allemaal wegjagen.

Tot morgen

De trouwe waakhond,