Dag 25 - terug naar af

Dag lieve lezertjes,

Dit was dan echt het einde van het verlof. Deze ochtend liepen voor de eerste keer van het verlof beide gsm's af en oh zo vroeg: 3u15 om juist te zijn... Maar we hadden geen tijd om nog even te soezelen, direct op staan... want alles was tot in de seconde getimed. Sandra ging even onder de douche, om goed wakker te zijn... Steven had dat gisteren voor het slapengaan gedaan en had geen zin. Eens klaar mochten de valiezen een laatste keer dicht en zeiden we vaarwel aan de mooie kamer. Steven had gisteren al ingecheckt, dus we hoefden enkel de sleutel nog af te geven en te wachten... Het hotel had enkel een valet parking en het leek wel of iedereen besloot om op hetzelfde ogenblik naar huis te vertrekken. (Veel van de jongeren die in de buurt van Vegas wonen, komen met de wagen naar de stad, parkeren hem dan via valet in een hotel en gaan dan uit.). Sandra had niet echt veel geduld en vroeg aan de parkeerhulp of hij ons er niet voor kon nemen... maar njet. Sandra heeft moeten wachten tot haar beurt was. Nen tip heeft die gast dus op zijn buik mogen schrijven, want 20min wachten is volgens haar 0$ waard.

De auto moest nog een laatste maal gevuld, en dus was het richting een tankstation. Steven had gisteren nog even opgezocht hoe met de minste omweg de auto te tanken: de las Vegas strip op, rijden tot aan New York New York en daar de baan in maar in plaats van de Interstate direct op te rijden, er even voorbijrijden en zo kom je tot ne Chevron. Ik volg Steven zijn aanwijzingen, maar ik kom de baan aan NY NY niet op draaien... Op het voorsorteervak van afslag stonden namelijk 2 auto's die een kusje aan elkaar hadden gegeven. Wat nu? Wel met een beetje joy riding lukte dat wel: voorsorteren voor rechtdoor te rijden en op het kruispunt toch afslaan... Haar voorbeeld werd nadien gretig gevolgd... Moet lukken dat een vrouw op het idee komt.

Iets later zijn we aan het tankstation toegekomen, Steven ging zijn kaart gebruiken, maar diende nog maar eens een postcode in te geven. En tja als de Belgische te kort is en gelijk welke van de VS niet goed is, ... kan je maar beter opgeven en binnenstappen bij de winkel die bij het tankstation hoorde. Eens de auto terug gevuld konden we dan eindelijk op weg.

We reden de snelweg op en niet veel verder mochten we de afslag nemen richting luchthaven... dachten we. De afslag was afgesloten wegens werkzaamheden en dus mochten we een omleiding volgen. Omleiding was makkelijk, als je dan wel goed oplet: de eerste stappen waren makkelijk en lukte, maar toch is het ergens verkeerd gelopen. Maar niet getreurd, ons Tommeke heeft ons een laatste keer terug maar de juiste baan gezet en we zijn er geraakt. Ook al had de chauffeur haar twijfels.

Eenmaal alles uitgeladen en het papiertje gekregen dat de auto was binnen geleverd, konden we shuttle naar de terminals nemen. Op de eerste shuttle mochten we niet meer mee want de shuttle zat vol en er stonden nog zo'n tien mensen voor ons. Een vijftal minuten later is er nog een busje opgedaagd. Sandra kreeg het bijna aan de stok met de chauffeur: eerst loopt hij haar bijna omver, dan staat hij in het midden van de gang een parleke te doen terwijl zij een valies in de hand heeft en daarna sprak hij haar aan met "Mijnheer, zou je de trolley tussen de zetels willen zetten?” ...

In de luchthaven startte het routinewerk: zoeken naar de incheckbalie, bagage afgeven en hopen op geen overgewicht, instapkaarten krijgen, door de veiligheidscontrole door en dan wachten tot we op het vliegtuig mogen. Deze keer hadden we dan toch weer even geluk: door steeds met Delta te vliegen, moesten we niet aanschuiven in een file van 50 man, maar konden hadden we voor onze instapkaarten maar 2 personen voor ons. De bagage woog meer dan bij het vertrek maar geen overgewicht... Jiha, de website is dan toch betrouwbaar en hun mail niet volledig juist. We hebben dan wel geen business klasse zetels weten te versieren, we zitten toch aan de nooduitgang.

Naar oude gewoonte volgt er na het inchecken een Starbucks en die hebben we deze keer ook niet overgeslagen. Na een klein uurtje mochten we volgens de planning instappen en zagen we onze buren voor de vlucht: Steven kreeg ne wiebelende vent naast zich en Sandra nen vent die veel plaats nodig had. Maar de vlucht verliep voor de rest volgens plan.

Eens in Atlanta kunnen we via de ondergrondse trein van de nationale naar de internationale terminal en dan zijn we klaar voor het middag eten, ook is het al dicht bij 3u (of 1 uur in Vegas).

Wat zouden we nu eten?

Een resto a la chilli’s?

Neen, geen zin

Eindigen zoals we startten?

Awel ja, laten we naar de McDonald’s iets gaan halen...

Kwartiertje later is de fast food verorberd en gaan we naar de gate maar snel even kijken welke gate? Hoe kan da nu, de vlucht naar Brussel was verdwenen. Zouden we dan toch nog een nachtje of meer in de VS blijven. Sandra denkt er het hare van en gaat naar de informatie balie... Oei, dat is een fout madammeke ( mooie vertaling van Babe), Ge moet U geen zorgen maken... Ge geraakt thuis. Eens aan de gate is het wachten op de boarding. Deze keer worden er geen upgrades uitgedeeld en dus zullen we het doen met onze exit seats.

We waren al bijna een uur in de lucht en nog steeds mocht niemand van zijn stoel, nog steeds kon er nog geen technische snufjes opgestart worden en bleven we in een tamelijk donkere cabine zitten. Hebben ze bij delta weer wat meer schrik gekregen nu dat er een mogelijke bom gevonden was in een cargo vliegtuig? We zullen maar rustig wat in hun boekjes bladeren, maar naar de wc zou ik nu wel eens willen gaan. NEEN, wachten !?! Ale dan maar wachten hè... Maar een half uurtje later was de situatie nog dezelfde en is Sandra haar broek beginnen vegen aan dat verbod: koptelefoon op, iPod aan, Music Maestro. Iets later is Steven dan naar toilet gegaan, ... Gevolgd door een rij van enthousiastelingen die zijn voorbeeld volgden. Uiteindelijk is het mediasysteem toch opgestart en kon het licht aan...

Tijdens de hele vlucht is er niet gezegd dat laptops of andere technische apparatuur mocht gebruikt worden en we hebben geen benul waar we ongeveer in de lucht hingen... Maar het kon ons worst wezen... We kregen wat eten en drank en dus konden we rustig aan het tweede korte nachtje op rij beginnen.

Het enige wat ons nog rest van 3 weken South west 2010 zijn souvenirs, foto's en nen berg was.

Tot het volgende verlof lieve lezertjes...
Bedankt dat jullie ons zo trouw volgden.