Dag 23 - The last furlong

Dag lieve trouwe bloglezers,

Waar we de reis begonnen met een hoop sneeuw krijgen we voor de laatste dagen nog een hoop zon en warmte op ons bolleke. En zo begonnen we ook aan onze laatste trip.

Wat stond er nog op ons programma? Little Finland of Valley of Fire. Off road of paved?

In elk geval gingen we het vandaag een beetje trager aandoen. Een paar vitessen naar beneden zoals dat heet.

Onze dag begon zo rond 10 uur. Sandra had al haar ochtendportie chat achter de kiezen en konden een begin maken met de keuze van de bestemming. De vraag was nog maar gesteld of de locale Armand Pien draaide aan de knopjes en i.p.v. een zonnige dag buiten was het plotseling donker. Gingen we dan toch van die 10% regen kunnen genieten?

Alles werd dus een half uurtje uitgesteld. Want regen in de woestijn daar moeten we niet zo van weten. De banden van de auto houden niet al te veel van modder. Op zandpiste gaan het nog maar als het goed regent heb je betere banden nodig.

We konden wel al de hypothetische vraag Finland of Fire beantwoorden. Voor het eerste moesten we ongeveer 40 mijl piste doen - enkel. Vorige week had het in de buurt plaatselijk goed geregend - zelfs de gewone TV-uitzending werd er voor onderbroken om een stormwaarschuwing te geven. En met de nieuwe dreiging van regen / flash floods zag dat er zeker niet goed uit. Dus mocht het opklaren, dan Fire geen Finland. 

Tien minuten later konden we naar beneden om onze tuut naar boven laten komen. De zon was terug en ook de wind.

Eerst tanken van mens en dier euh transportvoertuig. We hadden gekozen voor de langere rit via Lake Mead, het grote stuwmeer en recreatiezone achter de Hooverdam en niet voor de snelle maar oninteressante rit via de Interstate. Op Lake Mead Blvd lieten we ons vollopen met koffie en koeken en Jiepie kreeg zijn kluts naft. Ondanks alles vrat die er nog altijd 11 of 12 liter per 100 kilometer. 

We snorden verder door North Las Vegas. De boulevard was echt een doorsnede van Vegas. Eerst chique winkels, dan wat meer vervallen huizen en povere winkels - met Spaanse opschriften, dan een rijke buurt met mooie plantsoenen en huizen achter muren en prikkeldraad, quasi op de rand van het park. Het einde van het groen was dan ook het begin van het park. Gelukkig was dit federaal gebied en hoefden we niet te betalen. Een stempel kregen we wel niet :-(.

Om eerlijk te zijn, het landschap kon ons niet echt bekoren. We zijn hier ten noordwesten van de Grand Canyon, maar dan met minder diepe valleien en met minder kleurschakeringen. In feite wat we merendeels de afgelopen drie weken te zien kregen maar dan alles wat minder. Boif. Verwend? Reken maar!

Enfin ons autooke reed op automatiek en wij ook. Fotoke hier, panoke daar, nieuwe asfalt ginder - de miljarden van Obama aan het werk. Eindelijk de afslag naar Valley of Fire, na zo'n 35 mijl.

Na 500 meter stopte de nieuwe asfalt, de geel-bruine rotsen, Lake Mead park. In de plaats kwam oude asfalt, rode rotsen, Valley of Fire S.P. en een bordje om toegang te betalen. 5$ per persoon aub. Het geld moest in een envelop. Als je geen gepast geld had, dan hielp je het deficit van Nevada mee verminderen. Hopelijk nu meer waar voor ons geld dan in Bodie!

Tegelijk met de betaalzuil kregen we wel dadelijk de eerste speciale rots te zien, de elephant rock. je raadt nooit welke vorm die heeft ... inderdaad een olifant die steunt op zijn slurf, mooi in rode rotsen uitgebeiteld door wind, zand en een heel klein beetje regen. Over wind gesproken, die was sinds vanmorgen nog niet verminderd in kracht. Met hele vele zand hier voelde je je als in een zandstraalkabine, als we onze bruine teint maar niet kwijtspelen zo.

Hop naar het volgende specialleke. Oei, dat is drie kilometer wandelen. PDF, dat doen we niet meer. Wel namen we nog een paar foto's her en der. Een van de volgende stops was duidelijk heel populair. De seven sisters zijn zeven (!) grote en kleine rotsen langs de kant van de weg en speciaal uitgerust voor trouwpartijen/foto's. Daar mochten we niet stoppen, geen plaats voor de gewone ongetrouwde zielen.

Op naar het visitor center dan maar. Hmm. We gaven ze een 3 op 10 voor de moeite en een nul voor het gespendeerde geld. Enfin, ze waren aan het renoveren.

Een laatste stop aan een zijweggetje is Atlatl Rock. Op de rots staan heel oude petroglyfen, rotstekeningen van lang uitgestorven indianen.

En dan kwamen we al aan de uitgang van het park. Een gemengd gevoeld dus, iets minder dan bij Bodie, maar toch.

Terug naar huis dan maar. Met de lage zon en de eentonig baan een ideale uitnodiging om in slaap te vallen. Zo gezegd, zo Steven gedaan. Gelukkig reed Sandra. We gingen ook nog eens langs in Rio. Neen, niet de Janeiro maar een van de weinige casino's die niet op de strip liggen. Om kaarten op te halen voor de show van vanavond. En omdat het rustig was in deze parking kuisten we ook nog de auto uit. We hebben van alles gevonden behalve een magic quarter ... om de jackpot te winnen.

Eens in het hotel was het al na vieren. Stilaan tijd voor het avondeten. TexMex met rockmuziek werd het.

De avondshow begon maar om 9. We hadden dus eerst nog wat tijd om uit te rusten in het hotel. Wat was dan de show? Als je geen Cirque du Soleil wil zien, of blote billen, dan heb je nog altijd de goochelaars. We kozen voor Penn en Teller. De recensies beloofden klassieke goocheltrucs waarvan ze sommige uitleggen en dan zo snel doen dat je het toch niet kan volgen. Tussendoor gooien ze nog wat grappen en grollen over de huidige toestand in Amerika. Als afsluiter proberen ze elkaar neer te schieten met een .357 Magnum maar vangen de kogels met hun tanden. 

Tada.