Toen ik vanmorgen eens in mijn reiskoffer dook schrok ik een beetje. Ik zag de bodem.
Snif. Het einde van het schoon leven is in zicht.
Gedaan met eten op bed, warmte, natte landings, droge landings, long IJsland ijsthee, uitslapen tot iets na zes.
Snif.
Vandaag mochten we trouwens wat langer uitslapen. We gingen vandaag naar de grote stad, Puerto Ayora.
Nu ja. Grote stad. Tot nu toe zijn we op een verlaten postkantoor na niet veel sporen van mensen tegengekomen.
En dus vandaag krijgen we alles ineens op ons bord.
Na het lekkere ontbijt konden we in de rij gaan staan voor onze voorlaatste landing. Een droge deze keer. Ons schip lag een beetje buiten de haven maar vergeleken met andere dagen was het druk druk druk.
Allereerst was er al een boot met eten en drinken naast onze boot komen liggen. Ah ja voor de volgende vlieger toeristen die ook allemaal honger en dorst zullen leiden. En voor de rest lagen er veel bootjes en boten te wachten op toeristen, voor een eendagsexcursie of meerdere dagen. En rubberbootjes die met veel lawaai van links naar rechts vaarden en terug. Vespa's op het water om zo te zeggen.
Het was in feite een van onze langste landingen en met al die boten ook een van de meer dooreengeklutste. Maar uiteindelijk kwamen we toch veilig aan. En ons busje stond al te wachten.
Ah ja. Niet te veel te voet vandaag want we waren terug in de bewoonde wereld.
Eerst moesten we naar de Darwin Stichting. Lang, lang geleden opgericht in België door een mijnheer die hier de natuur en zo kwam bestuderen. In de sporen van Darwin.
En wat deed men daar al? Veel administratie maar daar komen geen toeristen naar kijken. Maar ook een aantal kweekprogrammas voor schildpadden. Lonesome George was hier jarenlang op pension. Tot zijn dood. Iedereen dacht dat hij de Laatste van zijn soort was maar nee hoor, ze hebben ondertussen ook nog een neef gevonden in SAN Diego en hopelijk zet die nu het ras voort.
Ook het hoofdkwartier van het nationale park ligt hier. Je passeert dan ook af en toe een nors kijkende soldaat. Die droomt waarschijnlijk van het vasteland.
Enfin, we kregen dus een aantal kweektuintjes te zien van dieren en planten en mochten dan zelf helemaal op ons eentje terug naar het haventje wandelen. Vervelen gingen we ons niet want er waren heel wat winkeltjes gevestigd langs de Avenida Darwin.
Wat we zeker niet mochten missen was de vismarkt.
Wat was daar aan de hand?
Wel op een vismarkt hebben ze (meestal) verse vis.
En de vismarkt is dicht tegen het water.
En hier zijn veel vogels en dieren die jagen op vis.
...
Enkele visboerinnen waren dus de verse vis aan het kuisen en in hapklare brokken te hakken. En waar gehakt en gekuist wordt, daar is ook al eens afval. En daar zaten pelikanen, reigers, aalscholvers, zeeleeuwen, ... op te wachten. De mannen van de vuilbak moesten niet passeren op de vismarkt, daar bleef niets meer over voor hun.
Hihi.
Slimme visboerinnen. En slimme beesten.
En dan kwam onze belangrijke opdracht van de dag ... we gingen voor groene jongen spelen.
Hoezo groene jongens en meisjes?
Wel op het einde van elke Cruise organiseert de kapitein een boomplantactie waarbij elke passagier een jong scheutje plant op een van de vulkanen boven Puerto Ayora. Met die boomplantactie worden telkens uitheemse bomen vervangen door originele inheemse boompjes.
Een heel nobel doel dus.
En mijnheer Didier had ons allemaal ingeschreven. Allez, ons baasjes ingeschreven. Wij hadden vrijstelling voor hard labeur. Wij waren op vakantie. Hihi.
Alles was wel goed georganiseerd hoor.
Twee dagen op voorhand moest iedereen zijn schoenmaat opgeven voor de laarzen die we kregen - mocht het dan toch wat te vochtig zijn. En we kregen elk een uniek nummer voor onze boom zodat we later kunnen komen kijken hoe het met onze boom is, of ie wel goed groeit en zo.
Eigenlijk was het wel grappig. Aan de plat plaats was de weg over honderden meter afgezet. Er waren stoeltjes voor wie niet rechtstaand laarzen kan aan en uitdoen. Er waren bassins om de handen te wassen. Er waren kinderen om de plantjes aan te reiken. Er waren fotografen. De max.
Ik zie mijn baasjes zo nog niet de volgende beplanting van de hof in um doen. Het is misschien wel een idee, voor een buurtfeest of zo.
O ja. Hebben we de boompjes bewaterd?
Hmm.
Neen. Er liep teveel volk rond en als er teveel volk staat te kijken dan wil het niet altijd lukken.
En dan was het tijd om de laarzen terug uit te doen.
Hilarisch. Gelukkig heeft niemand het gefilmd.
Volgende stop op het programma: eten.
Dat eten ging door op een boerderij.
Wel een rare boerderij. Want die mijnheer liet zijn koeien grazen tussen de ... landschildpadden. En geen kleine exemplaren hoor maar echt grote.
Het middageten deed dadelijk denken aan de eerste tien visdagen van onze reis, alleen was er wel heel veel meer keuze. Er was natuurlijk watersoep maar ook vis en vlees en kip en desserts. Zucht, desserts.
Na de desserts en de koffie was er ook nog een optreden van een lokale jeugsdansgroep die een potpourri bracht van ecuadoriaanse dansen. Je moest er dan de passende geluiden uit de. Ergen of aan zee bijdenken. Uiteindelijk leek het heel hard op de dansen tijdens het zandvliegenfestival op de trein. Daar mocht op het einde iedereen ook meedansen.
Na de koffie en de dans kwam dan het serieuze werk. Samen met een van de gidsen gingen we wandelen met/tussen landschildpadden. Je denkt dat die schildpadden niet snel vooruitkomen. Maar als je even niet kijkt ... zijn ze plots tien meter verder gehobbeld.
Sloefie en ik zijn toch maar voor de veiligheid aan de fotozak blijven hangen, elk in ons privé draagzakje. Echt luxe zijn zakjes trouwens. Dat van mij had iets groter mogen zijn in feite maar ik heb niet geklaagd.
Na de wandeling was het tijd voor de rit terug naar de haven. En de keuze was dan tussen nog wat rondlopen en shoppen of teruggaan aan boord en genieten van een lekkere ijsthee.
En de keuze was snel gemaakt.
Shoppen.
Nee hoor. Grapje. Ijsthee natuurlijk en genieten van de laatste zon.
Na het avondeten was er voor een keer geen briefing maar wel een slideshow met de foto's die onze gidsen gemaakt hadden tijdens onze trip. Team Didier kwam er ook een keer in voor. Jippie. Alleen waren wij niet zo goed niet te zien. Snif.
O ja er was toch een briefing. Over hoe we morgen naar de luchthaven gingen.
Maar dat was maar theorie zoals morgen wel zal bewijzen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten