Al die mensen die beweren dat het vroeger beter was. Laat ze maar doen.
HuH? hoor ik daar in het publiek.
Welja. Gisteravond zijn we dwars door een groot Russisch fort gevaren - twee jaar hebben Duitsers en Finnen geprobeerd het in brand te steken. En de Russische politie? Die zwaaiden ons uit. Dat zou je dertig jaar geleden niet moeten proberen hebben. Dan kreeg je of een dikke obus op je kop of een enkeltje Siberië.
Vroeger beter? Denk het niet.
Op dag 8 waren we nu in Estland. Vraag gelijk welke Est of het vandaag beter is dan vroeger, onder de knoet van Moedertje Rusland. Die zal wel ja knikken.
Ik weet het. Je moet de vraag niet aan een achtergebleven Rus stellen.
Waar was ik alweer? Oh ja. Dag 8. Tallinn. Back in the EU. Back from the USSR.
Eerst het medisch verslag.
Buiten scheen de zon. - Ah neen. Dat is het weerverslag. Sorry. Verkeerd blad.
Baasje een : die heeft heel de nacht een bos sparren omgesnurkt. Situation Normal.
Baasje twee : dat is al aardig verbeterd. Met al die zorgen van Sloefie en mezelf is de bashond al heel wat stiller geworden. Maar met wat zon, wat siroop en veel geduld, komt dat wel in orde.
En oh ja. Heb ik al gezegd dat we Rusland buiten zijn geraakt?
Vanmorgen geen ontbijt op de kamer. We hoefden dan ook niet om zessen op te staan. We konden gaan ontbijten op het twaalfde. Tijdens het ontbijt maakten we ook nog eens de binnenvaart mee in de haven van Tallinn. Twee worstjes in een klap zeg maar.
Over worstjes gesproken. Ik had liever de worstjes van het Engels ontbijt. Sloefie had liever de Amerikaanse. Maar ik vond die te verschrompeld. Gelukkig was er heel veel keus bij het ontbijtbuffet.
Buiten is het niet zo druk. En hier is er geen wereldkampioenschap voetbal. Er is dan ook geen geld voor een grote passagiersterminal. Gewoon een lange, grijze, betonnen pier. En wat aftandse bussen, waarschijnlijk geschonken door Finland. Want Esten en Finnen hebben veel geschiedenis gemeen.
Mijnheer Didier had ons samengeroepen in de bar op het vijfde verdiep. Om de
We moesten wel wat wachten tot iedereen tot het einde van de pier was geslenterd en ook tot er een bus met voldoende plaats kwam opdraven. Zo hadden Sloefie en ik nog genoeg tijd om de hekken en palen van dichtbij te bekijken. Hopelijk waren ze van roestvast staal. Hihi - of eerder PiPi.
Erg lang moesten we niet op de bus zitten hoor. Met het mooie weer hadden we waarschijnlijk sneller geweest te voet. We mochten niet vergeten van Mijnheer Didier dat we uitstapten aan het Russisch Theater en vanavond moesten we hier terug de bus op. Maar dat was alleen maar voor de verlorengelopen schapen bedoeld.
We wandelende dan samen de hoek om en botsten daar op de Viru poort. Het leek wel of we terug in de Middeleeuwen waren. Of in Brugge. Gelukkig was er een McDonalds naast de poort zodat we wisten dat we in 2018 waren en niet in 1318.
Tallinn heeft nog een groot deel van zijn stadsmuren en stadstorens. Dat zou je niet verwachten van een Europese hoofdstad. Maar een positief effect van jaren bezetting en oorlog was dat er niet zoveel rijke mensen woonden. Want rijke mensen willen grote huizen bouwen en dan zijn oude muren snel afgebroken.
Een keer voorbij de poort, sloegen we rechtaf en volgden verder de stadsmuur. Zoals je ook wel in Duitsland ziet, was de bovenkant niet open maar over de volledige lengte was er een dak zodat de wachters niet in de regen moesten lopen. En om de paar honderd meter was er ook een grote of kleine toren.
Nog een beetje verder doeken we het Katarina steegje in. Een heel smal, donker gangetje onder de huizen door. En dan sta je plots de andere kant te knipperen in de zon. En dan ben je er zeker van: Ik ben door een teletijdmachine gestapt. Terug naar de 14de eeuw. Er werden nogal fotootjes genomen.
Nadat iedereen terug zijn mond dichtgekregen had, konden we voort wandelen. We kwamen nu in de lange straat met van alle soorten gebouwen - behalve moderne. Een postkantoor was een hotel geworden. Een basiliek of twee. En een snikketich dure Ferrari. In het zwart. Misschien ook zo betaald. Uiteindelijk kwamen we aan Dikker Margareta uit, de poort die de stad moest beschermen tegen de haven en later ook de forenzen die op het station uitstapten.
Daarna gingen we een stukje terug langs de Sint Olaf kerk, een van de hoogste aan de Oostzee. En zo verder onder de hoge muren van de Hoge Stad, het deel waar vroeger de rijken woonden. En - we zijn Belgen - uiteindelijk kwamen we op de Grote Markt en dat vonden we ideaal om onze dorst te lessen.
Rond de Markt waande je je in kitcherig Brugge met overal pseudo-Middeleeuwse kraampjes enzo.
Onze maag was al een tijd aan het knorren van de lange wandeling en we gingen in een groot cafe wat middagmalen. We kregen veel lokale gerechten te proeven maar niet iedereen liep even warm voor de schotels blijkbaar. Wij aten ons buikje rond.
Na het eten konden we dan de lange beklimming naar de Hoge Stad beginnen. We passeerden onder de Langbeen poort door en struikelden dan over een slechte kassei naar omhoog tot aan de grote Orthodoxe Kathedraal, een "geschenk" van de Russische Tsaar. Het oude paleis was ondertussen omgevormd tot parlement en vanuit de tuin had je al een mooi zicht over de lage stad.
Maar we waren nog niet hoog genoeg geklommen. Mijnheer Didier nam ons nog mee naar twee mooie uitkijkpunten. Op de eerste waande je jezelf terug in de Middeleeuwen met al de rode daken onder je van de Lage Stad. Op de tweede stond je naast het balkon van de President met een mooi zicht over de bossen net onder het Paleis.
Iedereen begon wel een beetje vermoeid te worden. En het werd stilaan wel tijd om terug naar beneden te pikkelen want onze boot had vannacht nog een lange tocht te doen. Maar niemand was aan het mekkeren. Na de dagen kou in Duitsland en Rusland was iedereen weer een beetje opgewarmd en blij.
En oh ja. Heb ik al gezegd dat we Rusland buiten zijn geraakt?
Fotootjes vind je zoals altijd op pow.
*) Neen wij zijn niet gesponsord.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten