T-1/2 : het is bijna zover

Dag lieve lezertjes.

De paniek van mijn broer sloefie was helemaal niet nodig. 

Waarom ik dit weet? 

Wel gisteren was het stress niveau al deftig gestegen. Maar vanmorgen was het bingo. Twaalf op de schaal van sloefie. Of vijf op de schaal van stress.

Ah ja. De valiezen lagen terug open. En de inhoud van de rugzakjes lag verspreid over tafels en stoelen.

En mijn baasje moest nog zijn fotorugzak in elkaar steken. 

Erger nog. 

Als ik de hoop zo bij elkaar zag, wist ik: ER IS GEEN PLAATS VOOR MIJ. Ik ga misschien in de valies of erger nog ... IK BLIJF ACHTER!!!! 

Snik snik snik. 

En met sloefie was het al niet veel beter. Die had ook al geen oog dichtgedaan. Ah ja hij moest gisterenavond nog naar een nieuwjaarsdrink van de bank. Pfff. 

En vandaag moest hij thuiswerken. Allez zijn baasje moest dat. Want bij de bank zijn ze heel zuinig op verlof denk ik. Of ze hebben te weinig plaats. Of allebei.

Enfin. Met tranen in mijn ogen ben ik dan maar begonnen met de batterijtjes bijeen te rapen. 

En ik mocht een zoekactie opzetten om de verloren fotokaartjes terug te vinden. En voor een keer was het niet mijn baasje. 

En blijkbaar waren sommige kaartjes nog niet leeg. En dus sleepte mijn baasje nog een grotencomputer en grooote schijf naar beneden om snel-snel alles nog te copieren. 

Waf waf waf baasje je moet wel zorgen dat alles ingepakt geraakt!! Zo weet ik tenminste of ik mee mag. 

Snif snif snif. 

Allez, stilaan begon de zak gevuld te raken. En er lag nog een hoop spullen. 

Oef, de extra kabels vlogen al richting de grote valies. 

Maar ik mankeerde nog een aantal dingen. Zoals de aaipad en de medicatie. Dat mag mijn baasje zeker niet vergeten. 

Ik bracht al maar het waterzakje omdat de spuitjes koel te houden - wie vindt er iets uit om je beentjes zo warm te houden? Gewoon door verdamping.

Baasje was ondertussen blisters aan het tellen. Dat werd een grote hoop. Gelukkig alweer voor de bagage. 

Maar ik zag dat mijn baasje ook doorhad dat de stapel te groot werd. Oef. Er scheen een lijntje hoop vanonder de gordijnen. 

Broer. Dat gaat zo niet lukken hè. Ik zal maar het kado van mijnheer Didier meenemen als persoonlijk ding. Zo zit jij ook wat comfortabeler. Want uiteindelijk is het dertien uur vliegen en dan dadelijk een hele dag de stad bezoeken. Dan moet je uitgeslapen zijn. 

OEF. IK  MAG MEE!!!! Jipiejee. 

Ik ga snel het nieuws brengen naar sloefie maar die zat ernstig te kijken met een koptelefoon op. Hij had misschien een kwade bankklant aan de lijn. Of een iT-er die werkloos is tot baasje terug is. 

Enfin. Zorgen voor de wormen. 

IK MAG MEE IN MIJN EIGEN DRAAGZAK!!! 

Baasje had ondertussen al bijna alles weggestopt gekregen. 

Als middageten kregen we overschotjes van nieuwjaar. De beentjes waren niet zo sappig meer. De lasagne van de baasjes smaakte beter blijkbaar.

Maar ik vind het nbiet erg. IK MAG MEE! 

Enfin. Sloefie ging nog wat bankieren en de achterblijvers deden de afwas. 

Het stressniveau was terug op een normale een gedaald. Tenminste in de keuken. In de bank was het wel wat anders.

Hopelijk zijn de baasjes weer niet het een of het ander vergeten. Want dan gaat de stressmeter terug door het dak. Of is het het stressniveau dat rood uitslaat?

Tot schrijfs. 

Met zo een lange voorbereiding van 75 dagen zijn we er klaar voor. Nu nog de baasjes. 

Dag 12 1/2 : 't is gedaan

Dag beste lezertjes,

Met tranen in de ogen moet ik U melden dat dit mijn laatste blog is... 

Over de cruise bij de Vikings en de Slaven.

Waar de volgende blog over zal gaan, dat weten Sloefie en ik nog niet. Ons baasjes houden de lippen stijf op elkaar. 

Grrr.

Hoe kunnen we nu ons lezerspubliek op een gepaste wijze voorbereiden op wat er gaat komen? 

Straks zijn wij de enige - Sloefie en ik - die niet weten naar waar de reis gaat. Misschien weten we meer na de grote presentatie van mijnheer Didier ergens rond de verkiezingen in October. 

Dag laatste dag dus, want hierover gaat het.

We moesten toch redelijk vroeg uit ons gerieflijk bedje.

‘S avonds waren al de valiezen buitengezet. We vroegen wel of wij hondjes niet moesten op wacht zitten, maar toen we na twee minuten gingen kijken, waren de valiezen al verdwenen. En dat op volle zee. Hopelijk zagen we ze toch nog terug. Anders stonden Sloefie en ik wel voor aap. 

In het restaurant was er veel abmiance. Iedereen wou op de foto met oma. (Ga maar eens kijken op de fotosite onderaan. 

Na een korte nacht, wachtte ons nog het laatste ochtendmaal. Maar iedereen in de keuken had zijn hoofd eerder bij het proper kuisen van de togen dan bij het aanbod. Geen beentjes meer op zijn Engels, of boontjes in tomatensaus. Wel een beetje croissants. Snif. 

Mijnheer Didier had voor ons een late ontscheping geregeld. We hoefden ons dus niet te haasten. Wij mochten als quasi laatsten van het erf de boot. 

Vriendelijke security liet ons van boord.

Vriendelijke douane liet ons aan land.

Vriendelijke politie liet de deur voor ons open.

Vriendelijke security liet ons tussen de valiezen snuffelen.

Geen bus met Belgische platen te zien.

Wachten.

Wachten.

Wachten.

Onvriendelijke security had onze bus terug naar buiten gestuurd want die was meer dan een uur te vroeg en je mag maar een uur wachten. 

Onvriendelijke security liet de bus niet terug binnen want hij was te laat.

Nederland, onvriendelijk land? 

Na lang wachten mocht dan toch ons busje terug de parking inrijden,

Iedereen was snel aan boord. Geen valiezen ontbraken. 

Ook op de ring van Amsterdam ging het vlot, geen files op zondag.

Op de E19 ging het vlot, geen files op zondag.

Op de ring van Antwerpen ging het vlot, geen files op zondag.

Aan de Carrefour van Schoten ging het vlot, we waren net voor de zondagse files voor mosselen a volonté . 

En voor we wisten waren we in Vilvoorde.

Baasje speelde taxichauffeur en voor iedereen goed ingesnoerd zaten, was iedereen thuis.

Nu was het aan Mieke en co om overhoren te doen. 

Alle foto’s vind je terug op de Sloefie en Broer Foto Web Site. Daar vind je ook al onze andere avonturen terug. 

Daaag.

Hopelijk weet ik in oktober wie burgemeester wordt waar we volgend jaar naartoe varen. 

Dag 12 : de vikings achterna

Dag allemaal,

Auw. Auw. 

Ik heb onder mijn pootjes gekregen want ik heb de blog van de zomerbriesje nog niet afgemaakt.

En baasjes houden niet zo van losse eindjes.

Dus ben ik nog maar eens in mijn pen en mijn geheugen gekropen.

Waar was ik gebleven?

In Kopenhagen denk ik. Bij de Denen.

De volgende dag was een zeedag. 

En na zo een lange en inspannende reis, is zo een zeedag wel een groot verschil. 

Niets meer te doen.

De vaten zijn af, de flessen leeg en de portemonnees ook.

Na een extra laat ontbijt moesten we wel eerst naar het dek 14.

We kregen de laatste onderrichtingen van meester Didier. Hoe we veilig van boord konden, wanneer onze valiezen buiten moesten staan, hoe warm het ging worden. Allez, vanillestokje waardoor je wist dat de reis wel op zijn einde aan het lopen was.

Maar mijnheer Didier had een slim plan.

Eerst deelde hij nog wat centjes uit aan wie niet naar alle uitstapjes kon meegaan. Wie ziek was, werd beloond/getroost.

En daarna maakte hij eerst reclame voor de grote voorstelling van het programma aan het zeetje ergens in October. 

En dan liet hij een mooie film zien van alle cruises die het afgelopen jaar allemaal doorgegaan waren. 

Allez zo een beetje mensen die net aan het bekomen zijn van 14 dagen zee, vergasten op nog eens drie maanden luxe en avontuur.

Ik heb ondertussen al druk overlegd met mijn broer Sloefie. Ik denk dat we volgend jaar nog eens er met de boot op uit trekken. De baasjes willen niets zeggen maar we hebben hen wel door. Ik ga misschien voor het eerst kangoeroes zien. Wie weet. Jipie. Waar we ook naar toe gaan. Jipie.

Na de slaait show, hadden we wel honger gekregen. En het was onze laatste keer dat we nog eens gratis van alles mochten proeven en op ons bord laten liggen.

Buiten was het nog altijd heel warm. En de baasjes besloten om effetjes van de zon te genieten op het golfgras. Er waren geen golfers en dus konden we dat veilig doen zonder balletjes op ons hoofd kregen.

Maar na een paar drankjes begon dat ook tegen te steken.

De baasjes gingen dan wat slenteren.

Een slecht teken.

Want op de laatste dag is het ook solden. 

Alles moet weg, want er moet plaats gemaakt worden voor de nieuwe ... cruisegangers. 

En slenterende baasjes tussen de solden, dat is vragen om problemen.

Gelukkig waren het echt lage prijzen.

Het slenteren stak ook tegen en dus gingen we nog wat golfen, allez op het golfgras zitten. Met een drankje.

En dan was het echt tijd voor afscheid.

Van de boys die onze kamer proper hielden en van de garçons in het grote restaurant. 

Buiten zagen we rare torens midden in de zee staan. Boortorens blijkbaar. 

Het was voorbij. We waren in de Waddenzee.

Dag 11 : een dagje wandelen rond Tivoli

Woeah,

Gaap,

Woeah,

Brrrr

Neen, beste lezertjes, er zit geen beest in je webbrowser. 

Cruisen is vermoeiend.

En je hoorde net mijn broer wakker worden.

Hihi.

Vandaag gingen we op bezoek bij de Denen. Dat is daarmee ons derde Scandinavisch volkje op onze reis. Of ons vierde als je ook de Letten meeteld. Maar die hebben geen kruis in hun vlag. Dus telt dat?

Tijdens ons ontbijt gleed onze boot heel stilletjes de haven binnen van Kopenhagen, of is het Frederiksborg? 

Het was vanmorgen alvast bakken en braden buiten. We gingen richting 30 graden vertelde de lokale Armand Pien aan boord. Pfff. Hopelijk hebben ons baasje een rugzak gevuld met water want dat werd zweten.

Terwijl we onze beentjes aan het afknuifelen waren, hadden we enkele van de obers aan de haak geslagen en ze mochten pas los als ze ons flesjes frisse drank brachten. Ha. Ons baasjes gingen ons niet liggen hebben. 

Zo tegen half tien stonden we dan eindelijk op de kade. De Langelinie-kade. Waar vroeger de boten naar Verweggistan vertrokken. Zoals in veel plaatsen waren de oude boten verdwenen. En in de plaats waren moderne gebouwen voor uppies en juppies. 

En in design zijn Denen sterk. Na een paar honderd meter wandelen zagen we al enkele voorbeelden daarvan. Als eerste kwamen we de Kleine Zeemeermin tegen. Maar er klopte iets niet. Mijnheer Didier had ons gewaarschuwd voor horden toeristen die allemaal een foto van de Kleine willen. Maar, er was niemand aan het fotograferen. En ze leek ook een beetje ziek want er zaten gaten in haar lijf. 

Oef, het was een moderne interpretatie. 

Een beetje verder had een andere kunstenaar een stenen interpretatie van een Salvador Dali schilderij gemaakt. 

Brrr. Als ik teveel beentjes gekloven heb, heb ik ook zo’n dromen. 

Na een bruggetje en wat trapjes kwamen we terug op de grote kade en mochten verder naar het stad wandelen. We mochten niet te snel wandelen want we moesten vandaag veel wandelen zei onze gids. 

In de verte zagen we wat bussen ronddraaien en zag het ook redelijk zwart van het volk. Dat was onze volgende fotoshoot met de bekendste Deense, al meer dan honderd jaar jong.

We kwamen gelukkig tussen twee busladingen Chinese toeristen toe. Zo moesten we niet te hard drummen om een mooie foto of twee te maken. Onze fotoalbum moet ook gevuld raken. 

Nadat iedereen zijn kiekje gemaakt had, konden we terug verder. We kwamen ook enkele sprookjes van Hans Andersen tegen, twee lelijke eendjes. Auw. Ik bedoel mooie zwanen.

Als echte toeristen wandelden we verder naar de stad. We kwamen nog wat standbeelden tegen en ook een pompeuze fontein met grote ossen en een gevaarlijke stuurvrouw. Ons pootjes deden al wat pijn en we hebben ze dan maar eens gesopt in het frisse water. Zalig.

En dan moesten we verder. Naar het paleis. Niet dat de Koningin thuis was. Maar we moesten nog ver wandelen en dus was er haast. Koning Frederik was wel een slimme. Eerst liet hij een paar rijke families nieuwe paleizen bouwen volgens zijn plannen. Daarna verhoogde hij de belastingen en moesten de families de paleizen aan hem afgeven. En zo had hij niet een maar vier nieuwe paleizen. Ze lijken allemaal op elkaar en toch niet. Je kan ook de aflossing van de wacht gaan bekijken maar daar was niet genoeg goesting of tijd voor. We moesten voortmaken.

Er stond ook eens Japanse TV-crew. Niet voor de aflossing van de wacht maar om een reportage over Danish te maken. We verstonden wel niet waarom ze dan een schaal met pateekes stonden te filmen. Tot baasje uitlegde dat pateekes in het Engels Danish heten. En in het Duits ook. Omdat in Amerika de bakkers van patisserie vaak van Deense origine waren. Ah ja. Logisch. 

Ik moest mijn baasje achter zijn vodden zitten want hij was achterop geraakt met dat kijken naar de pateekes. De andere waren al tot aan een oud graanpakhuis geraakt. Dat was blijkbaar een gekend hotel geworden. Opa Vic was daar al gaan slapen en mijn baasje ook. Wat ze zich nog herinnerden? Dat het heel duur was voor een nacht slapen in een klein kamertje. 

Als volgende fotoshoot stond de Nyhavn op programma. Letterlijk de nieuwe haven. Het is een van de oudste delen van de stad. Mensen en namen, raak er maar wijs uit hoor.

Het was er wel schilderachtig. En ze hadden er veel keus uit bier en ijskreem maar niet voor ons. We moesten voort. Dwars over een groot plein dat volledig opgebroken was. Waren het hier binnenkort verkiezingen? 

Puf puf puf. Hijg, hijg, hijg. 

Nu begon het moeilijkste stukje van de wandeling blijkbaar. Neen. Het ging niet steil bergop. Maar nu gingen we door de duurste straat van Denemarken lopen. Met allemaal winkeltjes. En zorg er dan maar voor dat iedereen blijft volgen. Want tot nu toe had niemand al veel kans gehad om iets te kopen en het was al het einde van de maand. 

Maar onze gids hield als een goede herdershond de groep goed bij elkaar. Sloefie of ik heeft zelfs niet te blaffen. Goed zo mijnheer Didier. De nodige BTW zal ook wel geholpen hebben om iedereen bij elkaar te houden. Hihi. 

Puf puf puf. Hijg hijg hijg.

Het was wel warm hoor. En dorstig. En er waren zoveel mogelijkheden om al eens te stoppen en bij te tanken. Of efkes de pootjes afkoelen in een fonteintje of zo. 

maar nee hoor. De stoet trok door, dwars door de stad. Naar wat? Naar de Rathusplats - het equivalent van het Stadshuis in Stockholm, stond hier in Kopenhagen en heet hier Rathus. Dat in Stockholm is hoger, lieten de Zweden weten. 

Puf puf puf. Hijg hijg hijg.

Baasje. Ik heb een Hardrock gezien. Heel goed Broer, daar gaan we straks binnen, zelfs als het niet mag. 

Maar eerst iets drinken baasje.

En kijk, we waren aan het verste punt van onze wandeling geraakt. De Westerbrug. En daar was een mikrobrouwerij met heel lekker bier en heel lekker eten. Eindelijk, mijn pootjes waren afgesleten tot onder mijn oksels zo voelde het. 

Oh ja. Heb ik het al gehad over de studenten? 

Neen dus. Wel het was vandaag de laatste dag van het schooljaar blijkbaar. En al wie niet meer naar de school moest, reed op allerhande oude vrachtwagens door de stad met veel muziek, veel plezier en ook wat drank waarschijnlijk. En iedereen was heel blij daarmee. Je moest het hier proberen. Dat zou zeker niet mogen van mijnheer De Wever, want die droomt enkel van de lat en de roe, dat waren nog eens tijden.

Na de lunch wachtte ons een lange wandeling terug. 

Eerste stop was het Raadhuis. Maar mijn baasje zag dat niet meer zitten. En dus gingen we wat in de schaduw zitten.

Volgende ongeplande stop was de HRC. Of de rest het graag had of niet, mijn baasjes waren plots verdwenen.

En dan begon het wandelen terug. Nu door de studentenbuurt. Hier had je ook veel keus in bier en plezier. Langs de Joodse ambassade met boze agenten. Langs een oude boekentoren. En ik zat ondertussen al te knikkebollen bovenop de camerazak. Ik had besloten me te laten dragen.

We dweilden straat na straat af tot we plots in een mooi park stonden. De Koningstuin blijkbaar. Met onze volgende fotostop, het Rosenborg kasteel waar al de juwelen van de Denen liggen. 

Samen met baasje bleef ik op de bagage waken. We waren trouwens niet de enige wakers. Er liepen ook twee soldaten rond, met hoge zware dikke berenmutsen. De sukkels moesten zo om de twee minuten een toertje lopen langs het kasteel. En ondertussen werden ze gefilmd en lastig gevallen door toeristen. Hopelijk zijn de geweren niet geladen. 

Terwijl Sloefie en de rest binnen in het kasteel zat, konden we ook nog de wisseling van de wacht volgen. Maar de nieuwelingen hadden het beter. De nieuwe wachten droegen gewone legerkleding met een klein petje, geen beren meer op het hoofd. Pfff. 

Ah ja, de wachten moesten zich wel een keer boos maken. Een Chinese mevrouw wou alles filmen vanuit een van de grasperkjes. Maar daar mogen enkel katten en vogels op lopen, geen mensen. En mevrouw wou geen Deens verstaan. Tot een sergeant madam uit haar bottines schoot. Hihi. 

Na een half uurtje was iedereen terug uit de schatkamer. Niks mee naar buiten gebracht. En dus mochten we nu naar de boot terug.

mijn baasje had blijkbaar herwonnen krachten. Ik kon hem niet bijhouden. 

We trokken nog door de citadel van de stad, een complex van oude verdedigingswallen, waar we vanmorgen rondgewandeld waren. 

Aan de Kleine Zeemeermin stond nu veel minder volk. Ik heb nog eens gezwaaid naar haar. 

En dan waren we terug aan ons schip. Een laatste keer door de security. Een laatste keer een scan van de bagage. Een laatste keer als verstekeling aan boord. Alweer gelukt. (Anders zou ik er geen blog kunnen over schrijven).

En dan was het wachten op de rest van de wandelkudde. 

Gelukkig was de bar niet gesloten. Want mijn pootjes hadden dringend verkoeling nodig.

Vanavond gingen we nog eens lekker eten. Njam njam njam. Hopelijk zijn er beentjes. 

Tot schrijfs

Groote Broer

Dag 10 : van Gamla Stan naar Havn

Dag allemaal,

waar was ik gebleven?

Oh ja, ik zat samen met de baasjes en Sloefie op het achterdek van onze boot te kijken naar de ondergaande zon en al de mooie plekjes op de vele eilandjes op weg van Stockholm naar de zee.

De volgende dag ging een rustige dag.

Far niente stond er in de agenda van mijn baasje.

Gelukkig was het aan boord niet zo warm als op het land. Want gisteren hadden we toch heel wat watertjes laten vloeien hoor toen we op stap waren door de oude stad.

Vandaag hoefden we niets te doen.

We vergaten zelfs om onze blog bij te houden.

Ai, ai, ai. De baasjes gingen niet blij zijn.

In de ochtend was er wel nog een activiteit gepland voor Sloefie en haar baasje. Ze gingen op inspectie achter de schermen. Van de keuken. Ah ja, Sloefie en haar baasje zijn bijna gediplomeerde chef-koks en dus moeten ze zich wel bijscholen qua technieken in de grootkeuken. En zo wisten we misschien ook wat we 's avonds gingen eten.

Voor de middag hadden ons baasjes iets speciaals in gedachten. Geen hamburger of sla of zo. Niets van dat. Ze gingen oosters. Er was ook namelijk ook een japans restaurant aan boord. En dus gingen we sushi eten.

Mijn broer en ik zijn daar niet zo happig op. Ons pootjes zijn niet zo groot en het is nogal moeilijk om een brokje op te pikken met die stokjes. Het is veel makkelijker om het gewoon uit het potje te eten met ons pootjes maar dat mag niet van de etikette. 👿

Wat kregen we allemaal? Lekkere miso soep - en in tegenstelling tot wat opa en oma kregen in Japan, was het meer dan alleen maar water. Het was zelfs lekker. Njam. En dan kregen we allerlei soorten sushi. Dat is voor mijn broer altijd een grote brok om te eten maar hij kan op tijd en stond wel eens een grote mond opzetten en dan past een brokje sushi er net in. Hihi.

Na het middageten zochten mijn baasjes een rustig plaatse op in de zon om te lezen of te dromen. En de hondjes kropen onder een zonneklak om van daaruit te waken. Ha. Wij weten ook wel ook het mooie leven is.

Zo tegen het avondeten begonnen de baasjes onrustig te worden. Altijd een gevaarlijk teken. Ze keken naar hun gsm.

- Heb jij dat ook?

- Watte?

- Dat je GSM op Vodafone Duitsland staat?

Lap het was weer van dat. Ze waren nu een dikke week rustig gebleven en daar begon de IT terug de kop op te steken.

- Ja ik heb dat ook. Maar we zijn pas morgen in Kopenhagen.

- En ik heb ook al Teledenmark gehad. Ik zal eens gaan horen.

Lap. 't Is om zeep. Baasje verdween. Om vragen te stellen.

Oef. Na twee minuten was hij al terug. Hij was mijnheer Didier tegen het lijf gelopen en die had hem dadelijk terug gestuurd.Want wat was er aan de hand? Wel tussen Kopenhagen en Malmeu is er sinds enkele jaren een brug - ze maken daar zelfs films over op tevee. En die dure brug? Die is te laag voor de grote cruiseboten zoals de onze. En dus moeten al die boten helemaal rond Denemarken varen. En daarom zijn we pas morgen in Kopenhagen.

Nu de baasjes gerust waren, konden we verder rusten tot het tijd was voor de diner. Oef.

In Kopenhagen gingen we veel wandelen. Dus konden we beter maar vroeg gaan slapen om ons pootjes rust te geven.

Tot morgen.

Dag 9 : waar Birger Jarl zijn stok plantte

Dag beste lezertjes.

Vandaag zijn mijn broer Sloefie en ik extra vroeg opgestaan. Niet omdat we alweer ontiegelijk vroeg van de boot moesten maar wel omdat we het binnenvaren in Stockholm wouden meemaken.

Ons baasjes? Die hebben er dwars doorgeslapen.

Die waren dan ook verrast wanneer ze moesten wakker worden in het midden van de stad.

Ach baasjes. Je kan niet zonder maar soms zou je ze toch vijf cent geven.

Het was een prachtige ochtend. Er hing zelfs een lichte geur van verband hout in de lucht. (Opmerking van de redactie: Broer overdrijft. De zweedse bossen waren al twee weken aan het branden. Maar dat was wel honderden kilometers verder. En zo scherp is hun neus nu ook weer niet.)

Mijnheer Didier had ons wel een heel interessante dag beloofd. Met vooral veel cultuur en veel wandelen.

Na het lekkere ontbijt waren we er allemaal klaar voor.

Onze eerste afspraak was met een oude dame die zo'n vierhonderd jaar verborgen had gelegen in het slijk van de haven van Stockholm.

We gingen namelijk naar het Vasa museum.

Sloefie dacht we een museum van vasen gingen bezoeken. Maar ik had al beter geluisterd. Ik wist dat we naar een boot gingen kijken.

Want het verhaal van de Vasa was in feite nogal tragisch. Toen het schip gebouwd was, was Zweden een grote zeemacht en het was regelmatig in gevecht met Rusland of Denemarken.

De Amerikanen bouwen nu vliegdekschepen die groter zijn dan alle andere landen. Wel Zweden had beslist om een schip te bouwen met alle mogelijke snufjes. En naarmate ze verder bouwden aan het schip, moesten er dingen toegevoegd worden. Nog een rijtje kanonnen. Nog een rijtje standbeelden. Nog een dekje daar. En het schip groeide en groeide, vooral in de hoogte.

Er werden kosten noch moeite gespaard om het schip op te smukken met duur hout en duur goud.

En dan waren de Zweden klaar om hun Vasa te lanceren. Heel de bevolking stond er op te kijken.

En nog geen vijf minuten in de vaart, begon de wind wat harder te waaien. Het schip legde zich in de wind. Maar de onderste kanonnen waren zo laag dat het water gewoon begon binnen te lopen. En naarmate er meer water inliep, ging het schip nog platter liggen. En zo liep er meer water in. En op enkele minuten was het schip gezonken met veel van de matrozen nog aan boord.

Een nationale tragedie. Zelfs in tijden dat er nog geen internet was of twitter of smoelenboek.

Elke Zweed dat het schip ergens in de haven lag, maar niemand wist echt waar. Tot er een schattenduiker systematisch begon te zoeken in de haven. En zo werd het schip in de jaren vijftig gevonden. En de Zweden beslisten dat ze het schip gingen bergen om zo de schande van zoveel jaar geleden ongedaan te maken.

En het zijn slimme jongens de Zweden. Ze bouwden een museum rond het droogdok waar ze het schip naartoe sleepten. Rond het schip maakten ze een speciale wandelbrug zodat je alle details van het schip mooi kan zien.

En dat gingen wij nu vanmorgen doen.

Ik vond wel dat het er een beetje rook naar rottend hout maar voor de baasjes was het ok. Mensen kunnen niet goed ruiken he.

Er was vannalles te zien. Het schip natuurlijk maar ook een nagebouiwde kajuit, een stukje dek - oei wat laag - borden, vorken en messen uit het schip enzovoort. Het was echt een grote schok, zoveel cultuur en geschiedenis op een ochtend. Gelukkig hadden we een stevig ontbijt genomen. Fotootjes vind je binnenkort hier.

Na zoveel cultuur gingen we onder leiding van Mijnheer Didier op stap naar het oudste deel van Stockholm, de Gamla Stan. Daar staan allemaal oude huisjes heel dicht tegen mekaar - zo vallen ze niet om. Daartussen zijn kleine pleintjes, een koninklijk paleis, veel kinderkopjes - dat deed pijn aan mijn pootjes - en leuke plekjes om te fotograferen. En dat allemaal terwijl het buiten toch 35 graden was. Puf puf puf.

Na een vrije lunch gingen we verder op stap. We passeerden terug langs de Koning, langs het parlement en dan langs de oever van het meer tot aan het Stadhus. Zweden wonen niet in een huis maar een hus. Grappig he.

De Zweden zijn heel trots op hun stadhuis. Het is een voorbeeld van Scandinavische architectuur. Vanbuiten ziet het er gewoontjes maar groot uit. Binnen was het lekker fris vergeleken met buiten. Eerst vond ik alles redelijk kaal, toch in vergelijking met het paleis van de Tsaar. (Opm. redactie: Broer die heeft wel wat meer geld dan een arme burger he). Maar de grote zaal was wel heel mooi met veel goud en mooie tekeningen. Als je ooit een Nobelprijs wint, mag je hier komen dansen. Tof he!

Op het laatste moesten we ons wel beginnen reppen. Want de boot ging nogal vroeg vertrekken vandaag.

We hebben ons dan maar geinstalleerd op het achterdek bij de bar. Daar hadden we een mooi uitzicht over de baai en over de vele eilandjes rond Stockholm. Hier zouden Sloefie en ik wel willen wonen in de zomer.

Oh ja. Wat is er nu aan de hand met Birger en zijn stok. Wel Birger is de mythische stichter van Stockholm, hij heeft een pseudograf in het stadhuis. En de stok? Wel om aan te geven waar je wil wonen, plante je vroeger eerst een (vlagge)stok. En Birger deed dat op de Holm (heuvelrug) tussen het Mälarmeer en de zee. Dus Stok-holm. Simpel he.

Tot morgen

Groote Broer

Halftijdse blogger en ontdekkingsreiziger.

een gesprek tussen honden ...

Sloefie ...

Sloefie, slaap je nog?

Zeg broer, neen, nu slaap ik niet meer? Wat is er broer?

Ik heb slecht nieuws voor ons.

Zeg Broer. Wat voor slecht nieuws? Gaat het terug 38 graden warm worden?

Neen, veel erger.

Maar Broer, je overdrijft. Wat is er aan de hand?

Wel ik heb vanmiddag gezien dat de baasjes met hun fotootjes van de reis bezig waren.

En dan? Ik laat mijn baasje daar mee spelen, dan ben ik een paar uurtjes gerust en kan ik lekker niets doen.

Neen, Sloefie. Je verstaat het niet. Ze zijn met hun fotootjes tot in Rusland geraakt.

Ah dat is mooi hé. Dan hebben we eindelijk wat foto's om in onze blog te zetten. Daar moet je je toch geen zorgen over maken.

Maar Sloefie, dumpfkopf. Dat is het hem juist.

Alle hondendrollen, we hebben niet voortgeschreven aan onze blog.

Juist Sloefie.

Maar we konden toch niet want we moesten mijn baasje verzorgen met haar host van een Sint Bernard.

Dag is waar Sloefie. Maar je baasje is nu wel genezen he.

Oei. Maar ik ben al teen en tander vergeten hoor.

Sloefie. Ik heb een idee. We volgen zo een beetje welke foto's er gemaakt zijn en dan maken wij er een verhaaltje rond.

Broer. Jij bent een slimme hond. Jij mag van mij die fotootjes proberen te onthouden.

Zeg Sloef. Jij mag ook wel iets doen hoor.

Maar Broer toch. Ik bedenk de plot. En ik kan heel lief kijken, alsof het de schuld van iemand anders is.

Grrr. Slaapwel Sloefie.

Slaapwel Groote Broer. Hihi.

Dag 8 : Tallinn

Dag Allemaal *)

Al die mensen die beweren dat het vroeger beter was. Laat ze maar doen.

HuH? hoor ik daar in het publiek.

Welja. Gisteravond zijn we dwars door een groot Russisch fort gevaren - twee jaar hebben Duitsers en Finnen geprobeerd het in brand te steken. En de Russische politie? Die zwaaiden ons uit. Dat zou je dertig jaar geleden niet moeten proberen hebben. Dan kreeg je of een dikke obus op je kop of een enkeltje Siberië.

Vroeger beter? Denk het niet.

Op dag 8 waren we nu in Estland. Vraag gelijk welke Est of het vandaag beter is dan vroeger, onder de knoet van Moedertje Rusland. Die zal wel ja knikken.

Ik weet het. Je moet de vraag niet aan een achtergebleven Rus stellen.

Waar was ik alweer? Oh ja. Dag 8. Tallinn. Back in the EU. Back from the USSR.

Eerst het medisch verslag.

Buiten scheen de zon. - Ah neen. Dat is het weerverslag. Sorry. Verkeerd blad.

Baasje een : die heeft heel de nacht een bos sparren omgesnurkt. Situation Normal.
Baasje twee : dat is al aardig verbeterd. Met al die zorgen van Sloefie en mezelf is de bashond al heel wat stiller geworden. Maar met wat zon, wat siroop en veel geduld, komt dat wel in orde.

En oh ja. Heb ik al gezegd dat we Rusland buiten zijn geraakt?

Vanmorgen geen ontbijt op de kamer. We hoefden dan ook niet om zessen op te staan. We konden gaan ontbijten op het twaalfde. Tijdens het ontbijt maakten we ook nog eens de binnenvaart mee in de haven van Tallinn. Twee worstjes in een klap zeg maar.

Over worstjes gesproken. Ik had liever de worstjes van het Engels ontbijt. Sloefie had liever de Amerikaanse. Maar ik vond die te verschrompeld. Gelukkig was er heel veel keus bij het ontbijtbuffet.

Buiten is het niet zo druk. En hier is er geen wereldkampioenschap voetbal. Er is dan ook geen geld voor een grote passagiersterminal. Gewoon een lange, grijze, betonnen pier. En wat aftandse bussen, waarschijnlijk geschonken door Finland. Want Esten en Finnen hebben veel geschiedenis gemeen.

Mijnheer Didier had ons samengeroepen in de bar op het vijfde verdiep. Om de schaapjes koppen te tellen. Het baasje van Sloefie was er wel bij maar er waren wel enkele andere gesneuveld op de tweede dag Rusland. En dan leidde hij zijn kudde naar buiten. In de zon. Hehe dat deed deugd.

We moesten wel wat wachten tot iedereen tot het einde van de pier was geslenterd en ook tot er een bus met voldoende plaats kwam opdraven. Zo hadden Sloefie en ik nog genoeg tijd om de hekken en palen van dichtbij te bekijken. Hopelijk waren ze van roestvast staal. Hihi - of eerder PiPi.

Erg lang moesten we niet op de bus zitten hoor. Met het mooie weer hadden we waarschijnlijk sneller geweest te voet. We mochten niet vergeten van Mijnheer Didier dat we uitstapten aan het Russisch Theater en vanavond moesten we hier terug de bus op. Maar dat was alleen maar voor de verlorengelopen schapen bedoeld.

We wandelende dan samen de hoek om en botsten daar op de Viru poort. Het leek wel of we terug in de Middeleeuwen waren. Of in Brugge. Gelukkig was er een McDonalds naast de poort zodat we wisten dat we in 2018 waren en niet in 1318.

Tallinn heeft nog een groot deel van zijn stadsmuren en stadstorens. Dat zou je niet verwachten van een Europese hoofdstad. Maar een positief effect van jaren bezetting en oorlog was dat er niet zoveel rijke mensen woonden. Want rijke mensen willen grote huizen bouwen en dan zijn oude muren snel afgebroken.

Een keer voorbij de poort, sloegen we rechtaf en volgden verder de stadsmuur. Zoals je ook wel in Duitsland ziet, was de  bovenkant niet open maar over de volledige lengte was er een dak zodat de wachters niet in de regen moesten lopen. En om de paar honderd meter was er ook een grote of kleine toren.

Nog een beetje verder doeken we het Katarina steegje in. Een heel smal, donker gangetje onder de huizen door. En dan sta je plots de andere kant te knipperen in de zon. En dan ben je er zeker van: Ik ben door een teletijdmachine gestapt. Terug naar de 14de eeuw. Er werden nogal fotootjes genomen.

Nadat iedereen terug zijn mond dichtgekregen had, konden we voort wandelen. We kwamen nu in de lange straat met van alle soorten gebouwen - behalve moderne. Een postkantoor was een hotel geworden. Een basiliek of twee. En een snikketich dure Ferrari. In het zwart. Misschien ook zo betaald. Uiteindelijk kwamen we aan Dikker Margareta uit, de poort die de stad moest beschermen tegen de haven en later ook de forenzen die op het station uitstapten.

Daarna gingen we een stukje terug langs de Sint Olaf kerk, een van de hoogste aan de Oostzee. En zo verder onder de hoge muren van de Hoge Stad, het deel waar vroeger de rijken woonden. En - we zijn Belgen - uiteindelijk kwamen we op de Grote Markt en dat vonden we ideaal om onze dorst te lessen.

Rond de Markt waande je je in kitcherig Brugge met overal pseudo-Middeleeuwse kraampjes enzo.

Onze maag was al een tijd aan het knorren van de lange wandeling en we gingen in een groot cafe wat middagmalen. We kregen veel lokale gerechten te proeven maar niet iedereen liep even warm voor de schotels blijkbaar. Wij aten ons buikje rond.

Na het eten konden we dan de lange beklimming naar de Hoge Stad beginnen. We passeerden onder de Langbeen poort door en struikelden dan over een slechte kassei naar omhoog tot aan de grote Orthodoxe Kathedraal, een "geschenk" van de Russische Tsaar. Het oude paleis was ondertussen omgevormd tot parlement en vanuit de tuin had je al een mooi zicht over de lage stad.

Maar we waren nog niet hoog genoeg geklommen. Mijnheer Didier nam ons nog mee naar twee mooie uitkijkpunten. Op de eerste waande je jezelf terug in de Middeleeuwen met al de rode daken onder je van de Lage Stad. Op de tweede stond je naast het balkon van de President met een mooi zicht over de bossen net onder het Paleis.

Iedereen begon wel een beetje vermoeid te worden. En het werd stilaan wel tijd om terug naar beneden te pikkelen want onze boot had vannacht nog een lange tocht te doen. Maar niemand was aan het mekkeren. Na de dagen kou in Duitsland en Rusland was iedereen weer een beetje opgewarmd en blij.

En oh ja. Heb ik al gezegd dat we Rusland buiten zijn geraakt?

Fotootjes vind je zoals altijd op pow.

*) Neen wij zijn niet gesponsord.

Dag 7bis : een tweede dag met Peter de Grote en het weer zit nog altijd niet mee.

Dag beste lezers.

Het begin van dag 7 hebben jullie al bij onze hondenblogger kunnen lezen. De kamer was eerder de ziekenboeg geworden. En de hondjes werden van bloggers snel omgetraind tot verplegers. De hond, de beste vriend van de mens. Ook de pluche. En zeker de pluche. En ik mag het verhaal schrijven van de tweede dag op Russische bodem.

We mochten dus een half uurtje langer slapen. Maar dat was niet omdat onze chauffeur een beetje wou uitslapen. Neen. De Russische grenspolitie. De eerste dag krijg je heel lange en grondige controles van de kandidaat immigranten. Maar op het einde van de controle krijg je een papiertje. En dat papiertje - naar communistische en bureaucratische traditie - is heel belangrijk. Met dat papiertje mag je namelijk 's avonds terug op de boot en de volgende terug aan land.

De immigratiezaal was op twee agenten verlaten toen we er door wandelden. Ons groepje was al een beetje kleiner dan gisteren. Sandra was niet de enige die op dag een sneuvelde.

We waren zo snel dat we onze Russische begeleiders verrasten. Zij waren er nog niet!

Wat stond er vandaag op het programma? Twee originele bouwwerken van Peter de Grote. De eerste was waar hij zich ontspande - de Peterhof - en de tweede moest zijn stad tegen de Zweden beschermen - het fort Sint-Peter en Sint-Paul.

Hopelijk weet de chauffeur waar hij moet zijn. Peterhof is ter zuidwesten van de stad maar hij vertrok in noordwestelijke richting, naar Finland. Oeps. Misschien wou hij ons de nieuwe wijken laten zien. In Putin-stijl. We passeren o.a. het nieuwe voetbalstadion. De Rode Duivels gingen daar enkele weken later ook spelen, maar dit wisten we toen nog niet.

Uiteindelijk kwamen we op de nieuwe rondweg rond de stad. Vergeleken met Brussel ging het verkeer heel vlot. Op internet zie je vaak oerlompe (zatte) (zotte) russen die auto's in de prak rijden. Die kregen wij gelukkig niet te zien.

Na een half uurtje konden we van de snelweg af. We reden verder naar het Westen door een bos met heel veel datcha's. Datsja's zijn heel populair. Zelfs onder de partij waren ze niet verboden ook al waren ze een typisch teken van rijkdom onder de tsaren. Maar je moest dan wel een partijbons zijn.

Uiteindelijk kwamen we op de oude kustweg, de lokale versie van de Koninklijke baan zeg maar. En het eerste wat we zagen was een heel mooi huis boven een kleine heuvel met prachtig zicht op de golf van Sint Petersburg. De eigenaar? Een zekere Vladimir.

Dit gebied was altijd al belangrijk voor machthebbers. Ook nu zie je grote mooie huizen, kazernes, enzo. En overal is alles heel proper onderhouden. Vladimir houdt daar niet van. Onderweg kwamen we ook nog een oud kerkje tegen met keizerlijk verleden. Maar veel konden we er niet van zien want hij was volledig ingepakt in zeil.

Na nog een paar kilometer kwamen we een volgende oude kazerne tegen. Hier moesten we blijkbaar zijn. De tsaren hadden liever altijd genoeg soldaten bij als beveiliging. En die moeten natuurlijk ook kunnen slapen. En er liepen nog altijd kerels rond in camouflagevesten. Maar of het leger of politie was? Ook de politie loopt rond in camouflage.

Op de parking stonden nog maar een paar bussen. Tiens het was maandag en het museum was "speciaal" voor ons vandaag open. Eindelijk geen lange wachtrijen. Dachten we.

Na wat wachtposten en een klein zijparkje slaan we een laatste hoek om.

En oei. Wat we zagen hadden we niet verwacht.

Mensen stonden aan te schuiven om binnen te kunnen.

Honderden mensen.

En het museum was speciaal voor ons open!!!!

En dus begonnen we maar de favoriete bezigheid van een toerist tijdens het topseizoen ... aanschuiven.

En terwijl we aan het aanschuiven waren - een metertje alle tien minuten leek het wel - hadden we niet door dat er ook nog een killer rondsloop tussen de wachtrijen. Neen, niet de bijna-gepensioneerde agenten maar wel een brenger van bronchitis en erger. Er gingen nog slachtoffers vallen vandaag en de volgende dagen.

Tijdens het wachten konden we wel al wat rondkijken naar de buitenkant van het paleis. Het Zomerpaleis gisteren was in pastelblauw. De Peterhof was in paasbloemgeel. Het basisprincipe van beide gebouwen was in feite het zelfde - om het gebouw nog meer impressionant te maken, was het vooral lang en niet diep. Grote zalen liepen van buitenmuur tot buitenmuur maar de overige kamers waren langwerpig en ondiep met een gemeenschappelijke achtermuur. Zo hou je de kosten nog wat onder controle - en misschien ook de bouwtijd.

Schuifel, schuifel, schuifel.

Schuifel, schuifel, schuifel.

Na een klein uur waren we eindelijk binnen. Gelukkig was het hier minder druk dan in het Zomerpaleis. Niet dat je een zaal voor jezelf kon hebben, maar als je een beetje oplette kon je toch een redelijke foto nemen zonder volk dat in de weg stond.

De Peterhof was in feite het eerste grote paleis hier in de buurt. De grote zaal was overdadig met goud en spiegels. Met enkele kaarsen zou je het hier wel volledig kunnen oplichten leek het wel. In de woonkamers had je alweer alle mogelijke kleuren, groene, gele, roze, ... en in het merendeel vond je ook de typische kachels in Delfts Blauw. Het paleis had ook al een schilderijkamer. Deze had de muren volledig bedekt met schilderijen. De ene kader tegen de andere kader zodat je de kleur van de muur niet kon zien. De Romanov's bleven hun collectie trouwens continu uitbreiden. Als je als West-Europese adel wat aan lagere wal was geraakt, vond je in Rusland altijd wel een kandidaat om enkele stukken uit je verzameling voor een prijsje over te nemen.

Onze gids begon ons na een tijdje wel een beetje te pushen. Niet dat we echt buiten moesten maar om elf uur worden de kranen van de fonteinen opengedraaid en dat geeft een mooi spektakel.

Kijk hier maar eens.

Na het plechtige opendraaien van de kranen, mochten we uiteindelijk ook de tuin in. Het weer was trouwens al een heel klein beetje beter geworden. Het was niet meer miezerig. Maar zon was teveel gevraagd.

Het park was in feite toch meer bos dan Engelse of Franse tuin. Dus dat heeft Peter niet laten kopiëren van het Westen. Het park ligt tussen het paleis en de oever van de Golf. En daar staat ook het huisje waar Peter echt wou in leven, veel eenvoudiger dan het grote paleis dat er enkel was om zich te kunnen meten met andere keizers en koningen.

Voor de lunch en het fort moesten we terug naar de stad. De rit met de bus was ideaal om het vroege wekuur te compenseren. Lunch was in de buurt van het oude voetbalstadium van Zenith. Er was ons borscht beloofd. Een typische russische soep voor wanneer het koud is. Koud en grijs was het wel maar rode bietensoep was het niet.

Terwijl we onze lunch verorberden, gebeurde er wel een groot mirakel. Een onverwacht mirakel. Wisten wij veel dat het tot midden augustus zou blijven doorgaan ... De zon joeg de wolken weg en het werd warempel warm.

Op naar onze laatste afspraak. Waar het Grote Peter allemaal om te doen was. Het fort Petrus en Paulus om van hieruit de Golf van Finland te kunnen controleren.

Dit fort ligt op het Hazeneiland. Het ligt tussen de Neva rivier en de zee. Op de andere oever ligt trouwens het Winterpaleis. Het fort heeft altijd het garnizoen van de stad gelegerd. Naast de zes bastions bevat het fort ook de Kathedraal van Petrus en Paulus. De laatste rustplaats van (bijna) alle Romanov's.

En dat is ook wat wij gingen bezoeken.

Aan de buitenkant merk je al dat dit geen typische Russische kerk is. Het ziet er eerder uit als een Italiaanse interpretatie van de kerken die we nog in Tallinn of Stockholm gaan tegenkomen. En dat is het ook want de architect was Italiaans. Ook vanbinnen is dit geen typische orthodoxe kerk. Alles is heel barok met veel licht en veel goud - als je rijk bent, kan je al wat meer.

Het belangrijkste in de kathedraal zijn natuurlijk de graven van de Romanov's. Op enkele tsaren van lang geleden na, zijn ze allemaal terug samen. Elk heeft zijn eigen grafmonument in witte marmer van Carrara, met uitzondering van Alexander II en zijn echtgenote. Die hebben een massieve blok groene jade (hij) of roze rhodoniet. Ze liggen ook niet in het monument maar eronder. Ook de laatste tsarenfamilie wordt speciaal behandeld. Voor hen is er een aparte grafkapel met eenvoudigere grafstenen.

Na onze toer door de kerk en tussen de graven, kregen we nog een kort privé-optreden door enkele leden van het koor van de kathedraal. En dat russische monikken een serieus buikje moeten hebben - hoe kan je anders een kleine kapel laten klinken als een grote kathedraal.

Een keer buiten konden we genieten van een zomerse zon. Het werd eindelijk wat warm.

Een korte rit terug naar de haven. Oef, ons bootje ligt er nog.

Sloefie en Groote Broer waren heel blij ons terug te zien. Hun patient maakte het al een beetje beter en ze konden eens een luchtje gaan scheppen en een boompje opzoeken.

We gingen elke avond maar laat eten en zo konden we het vertrek uit de haven nog meemaken in een lekker zonnetje en vooral de doorvaart door Kronstadt. Dit is een fort en stad op zo'n dertig kilometer voor de stad, gelegen midden in de Finse Golf. Veel van de militaire installaties zijn vervallen of nutteloos - wat helpen bakstenen muren tegen atoombommen. Maar Vladimir blijft toch waakzaam.

Tot schrijfs.

Foto's vind je hier en hier

Dag 7 : onderschat Moedertje Rusland niet

Dag allemaal,

Eerst moeten we een kleine verontschuldiging schrijven.

We hebben jullie lelijk in de steek gelaten.

Want zo plots in het verhaal van onze avonturen in het land van nonkel Vladimir lieten we niets meer van ons horen.

Sorry.

Nee. We zijn niet opgepakt bij de grens door de NVKM, de GRU, de KGB of OKRA. En we zijn ook niet naar een goulash gestuurd. Of een goelag. Allez Siberië. 

Niks van dat alles.

We hebben onze taak van blogschrijver tijdelijk moeten neerleggen.

Want mijn broer en ik waren onder de wapens geroepen. 

Niet dat we in kaki moesten rondlopen. Neen, we liepen in het wit rond. Verplegerswit.

Waarschijnlijk herrineren jullie je nog dat we een derde hond gehoord hadden enkele nachten terug.

Na de eerste dag Rusland heeft het echt miezerige weer de derde hond mee aan boord gebracht.  We hadden dan wel mijn baasje naar de dokter gestuurd voor pillen en spuiten maar het was te laat. Ze zat al met de vlooien de zware valling.

En tijdens de volgende nacht werd het nog veel erger.

We moesten de volgende dag dan wel maar een half uurtje later opstaan - de tweede dag waren de Russen veel vriendelijker of zo. Net als de vorige dag werd er eten besteld via de tv. Dat was handig, zelfs al kwam het terwijl we nog in onze pyjama rondliepen.

En voor vandaag hadden we speciaal gecontroleerd dat er wel worstjes opstonden.

Maar de bestelling was alweer niet juist. 

Mijn baasje verroerde zich niet toen de wekker afliep.

Geveld door Moedertje Rusland.

Mijn broer porde zijn baasje dan maar om de deur open te doen. Want de levering was meer te vroeg dan gisteren. In plaats van een half uur later was het eerder op het zelfde moment.

Gezien de toestand van mijn baasje hebben mijn broer en ik dan wel spoedoverleg bij de Veiligheidsraad aangevraagd. Want ze bleef maar bassen en bassen. Daar moet meer dan een zieke hond in huizen.

Uiteindelijk besloot de raad tot een algemene mobilisatie. Wij werden verpleegster. Het andere baasje werd aan land gestuurd om te zorgen voor wat fotootjes en zo. Want ja we waren toch in Rusland vandaag, een kans die je niet elke dag krijgt.

En wat hebben we dan een hele dag gedaan?

• Op tijd en stond zorgen voor nieuwe neusdoekjes.
• Af en toe een glaasje water brengen
• Af en toe een lepeltje levertraan of snoepjes in de mond stoppen
• Veel waken (wij) en slapen (baasje)

Het meest kritische moment was wel wanneer de kamer eens moest verlucht worden. We hebben dan ons baasje onder de oksels vastgepakt en haar meegenomen naar de koffiehoek. Zo kreeg ze ook wat warmte binnen.

Hadden we al gezegd dat het koud was en miezerig? 

Neen? 

Dat was nochtans het geval. Alsof het al herfst was. 

Na de kuis kon ons baasje onbelemmerd verder uitrusten. De koffie met had duidelijk geholpen.

Het was lang wachten tot de rest van het gezelschap terug was.

En Moederjte Rusland was blijkbaar nog niet klaar met vechten, want nog twee meer slachtoffers waren te betreuren - zelfs al wouden die dat niet toegeven. Wij wisten wel beter. 

Broer heeft aan zijn baasje gevraagd om nog een verslagje te schrijven van de avonturen aan land. Hopelijk moeten jullie geen twee maanden wachten.

Sloefie en Groote Broer,

Niet-gediplomeerde verplegers

Dag 6 : De tweede Slag om Leningrad

Dag allemaal,

Dit is een moeilijk verslag om te schrijven. Niet dat er niet veel gebeurd is vandaag maar eerder omdat we er niet veel hebben mogen van zien.

Maar beginnen bij het begin zegt een van mijn baasjes.

Reveil. 

In feite eerder nog, bij het slapen gaan. Roomservice.

Ik haat dat woordje roomservice op een cruise. Want dat wil zeggen dat we allemaal er heel vroeg uit moeten om op te staan. En meer nog. Er staan bijna nooit beentjes op het menu en hoe kan een deftige hond nu een dag beginnen zonder een smakelijk, sappig, krakend beentje.

Ha. 

Reveil dus.

En die was vroeg. OM ZES UUR!!!

Ah ja. 

1. Twee baasjes en twee hondjes die elk de badkamer nodig hebben in de ochtend. Bij de hondjes gaat dat snel maar bij de baasjes. Uren duurt dat, of zo lijkt het toch wanneer ik op mijn ontbijt moet wachten.
2. Gisteravond raadde bijna iedereen van het personeel ons af om roomservice te bestellen en dus ging dat uren duren alvorens we konden eten. En dan zou mijnheer Didier niet op ons wachten. En dan moesten wij aan boord blijven. Boehoe. Mijn baasjes dachten slim te zijn en bestelden dan maar ontbijt tussen zes en halfzeven. Ze hoopten dat het eerder zeven dan zes zou worden. Ze zouden beter moeten weten. Maar ja, naar mij en mijn broer wordt op zo’n momenten niet geluisterd. Dan zijn het de grote mensen die beslissen. En die weten wat ze doen. Jaja.

Terwijl baasje een al zijn baartjes aan het afknippen was, draaide mijn baasje zich nog eens glimlachend om in bed.

MIS POES. DRIIIIIIIING. DRIIIIIIING.

Wie belt er nu om vijf na zes in de ochtend?

De roomservice.

Dat de roomservice onderweg was. 

Ha. Zie je wel. Wat had ik hun gisteren proberen in de oren te knopen? Maar nee. De baasjes wisten het wel beter.

Nog geen minuut later stonden zes dampende vliegende schotels op het kleine tafeltje van de living. 

ZES?!?

Wat hadden mijn baasjes allemaal besteld?

• Twee keer Amerikaans bacon
• Twee keer toast
• Twee keer gebakken ham
• Twee keer roerei
• Twee keer croissant
• Vier keer meloen (groene en rode)

Alles was er twee keer.

Of er beentjes bij waren, vroegen we.

Neen Sloefie, geen beentjes.

GDVRDMM.

Of er dan misschien een worstje over was voor ons. Als versterving wilden we dat wel oppeuzelen, zelfs zonder Tierentyn mosterd.

Neen Sloefie, geen worstjes.

GDVRDMM.

Maar dat stond wel op het blad, dat heb ik gisteren gezien.

Ja Sloefie, dat hebben we besteld maar dat is er niet bij.

GDVRDMM.

En gaan jullie niet reclameren?

Neen Sloefie, het is ongetwijfeld druk in de keuken en die worstjes komen nooit op tijd aan.

GDVRDMM. 

Ik denk dat ik de OVP ga oprichten, de Onafhankelijke Vakbond van Pluchewaakhonden. En als er iets mij niet aanstaat, dan ga ik in staking. Net als de collega’s van de OVS die hun trein stokken in de wielen steken als hun kleine teen zeer doet.

Ik zag wel aan mijn baasjes dat hun planning goed overhoop stond, net zoals het tafeltje met de zes ontbijt UFOs. De baasjes moesten hun rugzak nog herschikken, een plaats voor ons en flesjes water vinden en hun Internationaal Paspoort niet vergeten. Vooral dat laatste is belangrijk want anders is zowel Vladimir Vladimirovitsj als Mijnheer Didier boos.

Eigenlijk feitelijk maakte ik mij wel een beetje zorgen. Niet over mijnheer Vladimir enzo, maar wel over mijn baasje. Vannacht was ik plots wakker geworden van hondengeblaf. Ik dacht dat er een derde hond in de kamer was. Na grondige inspectie - door mijn broer, wat dacht je - kon ik maar een conclusie trekken. Het was mijn baasje. De bronchodinges was weer opgedoken. Als die haar te pakken krijgt, dan klinkt ze zoals de hond van de Baskervilles. En dat is niet leuk. Dan moeten we de mannen in witte jassen laten komen om haar longetjes beter te maken. 

‘S morgens zwegen mijn broer en ik maar over de bassend hond vannacht maar we lieten mijn baasje niet uit het oog. Tot ze ons diep onder kaweetjes stopte zodat de grenspolitie ons niet kon volgen. Ja, dan kunnen we ook niet veel zien hè. 

Opmerking van de redactie: De rest van het verhaal is dus niet op basis van visuele vaststellingen van de blogger van dienst maar op basis van wat ze later gehoord hebben. De werkelijkheid kan verschillen van wat hierna volgt.

Zo te horen stonden we in een hele lange rij. Al vanaf dek drie (de lift zegt telkens waar hij stopt, mocht er iemand in staan die ondertussen vergeten is waar ie wil uitstappen) en we konden pas op dek twee naar buiten. Pfff. Zo vroeg opstaan en dan zo lang aanschuiven. We zijn toch niet in de USSR zeker? 

Schuif, schuif, schuif ...

Schuif, schuif, schuif ...

Please sir ...

Bonk

Thank you sir ...

Eindelijk terug beweging. Ik denk dat we er door zijn. We zijn Rusland binnengesmokkeld. Hihi, wij zijn supersmokkelaars.

Schuif, schuif, schuif ... 

Oei. Te vroeg victorie gekraaid? Ah nee, iedereen wachtte op Mijnheer Didier of op de bus of op iets anders.

Na een tien minuten wachten kwam dan toch het bericht dat we naar de bus konden. Een paar ongeduldigen stonden ondertussen al buiten op het voetpad en mochten niet terug binnen. Iedereen moest wel zijn paspoort afgeven aan Mijnheer Didier. Was hij bang dat er toeristen zouden willen achterblijven in dit paradijs? 

Van de busrit kan ik niet zoveel meer vertellen. Het was nogal donker in de rugzak. Een keer uit de bus gingen we een beetje te voet en dan moesten we naar de metro. Daar was het sowieso een stuk warmer dan buiten. Het moet een heel diepe geweest zijn want aan de trap leek maar geen einde te komen. Ik snapte wel niet goed waarom we de metro in moesten. We hadden toch een bus. Ik denk zelfs dat ze een stukje heen en weer gereden hebben. Ik hoop dat baasje wat fotootjes heeft kunnen maken van de treintjes. Dit moet toch wel speciaal zijn, zo’n Russische metro.

Van de metro ging het in de bus en het werd dadelijk een lange reis. Ik hoorde iets over een zomerpaleis en over stoute Duitsers. Tja. Met Duitsers kan je toch maar beter opletten. Dat is met hondjes ook zo. Er zitten altijd valse tussen. Allez, ik bedoel gevaarlijke, met grote tanden en kwijl die uit hun bek loopt. De echte elite zijn natuurlijk de Mechelse. Huh? Ik spreek wel over herdershonden hè. Wat dachten jullie?

Na een lange rit mochten we dan eindelijk uit de bus. En plots was er de Brabançonne te horen. Een kleine fanfare zo te horen. Leuk.

Schuif, schuif, schuif ...

Schuif, schuif, schuif ...

Goed in groep blijven. Niemand anders er tussen laten.

Schuif, schuif, schuif ...

Dat klonk helemaal niet klantvriendelijk hier. De gids had ons ook al gewaarschuwd voor draken. Die loerden overal in de zalen van het paleis. En die konden vuur schieten. Wanneer er iets gebeurde dat hun niet aanstond. En dan moest je  vooral niets zeggen en angstig zijn. Of in plat vloms antwoorden en dan hopen dat de gids iets aardig in het Russisch vertaalde.

Schuif, schuif, schuif ...

Enfin de hele voormiddag werd er aangeschoven. En er waren heel veel mensen dicht bij elkaar. dat konden we tot in de rugzak ruiken. Pfff. Dan ruiken propere honden toch beter hoor.

Na een dik uur was het geschuif over. Er werd terug gewandeld en er werd over eten gepraat. Altijd een goed teken.

Na het eten, terug een uurtje bus. En de gids waarschuwde ons alweer voor gevaarlijke draken en dat we dicht bijeen moesten blijven.

Het volgende schuifelbezoek dan maar. 

Bonk, schuif, schuif, bonk, schuif, schuif ...

Zo te horen was dit paleis nog groter dan het vorige. Dat was het paleis voor in de winter en waar de favorieten waren opgesloten. Voor plezier van de tsarina’s. Baasje was veel foto’s aan het nemen. Ik denk dat er veel mooie schilderijen aan de muur moeten hangen. Dan neemt hij veel foto’s.

Schuif, schuif, bonk, schuif ...

...

Alarm fase Rood. De derde hond was terug. Mijn baasje probeerde wel om hem weg te stoppen. Maar broer en ik wisten hoe laat dat het was. Baasje was goed ziek. De kou en de regen van vandaag waren natuurlijk het ideale weer om de bashond naar boven te laten komen.

Het schuifelen hield op. We stapten terug. 

Maar niet voor lang. Transportmiddel drie : duidelijk een rivierboot. Gaan we een stadsrondvaart doen in de regen? Dan wordt het straks alarmfase donkerrood!

De gids vertelde honderduit over haar stad. En vooral over de paleizen die je overal kon zien. Elke tsaar had wel een ander paleis laten maken. En over de familieruzies van de tsaren. Als het niet vlotte, dan sloeg je mekaar gewoon het hoofd in of wurgde elkaar per ongeluk.

Wat is er zwaarder dan alarm Donkerrood? Heel de boot was aan het kuchen en snotteren. Het wordt de volgende dagen superdruk bij de dokter en apotheek. Hopelijk hebben ze voldoende anti-snot in voorraad.

En dan was het tijd voor de bus en de veiligheid van onze Eclipse. 

Please sir ...

Thank you sir ...

En we mochten terug aan boord en wij uit de zak.

Broer en ik hebben dan een heel indringend gesprek gehad met mijn baasje. Dan we de bashond gehoord hadden vannacht en ook op de bus en op het rivierbootje. En dat het beter was om die hond zo snel mogelijk de nek om te wringen. En dus naar de dokter te gaan en naar de apotheek. 

Gelukkig stribbelde mijn baasje niet te lang tegen. Anders hadden we de hulp van andere baasjes moeten inroepen. 

Na een kwartier was baasje terug. Zonder griep maar wel met twee flessen Night and Day. Prognose bevestigd.

Nu stop ik met schrijven want ik moet mijn baasje verzorgen.

Tot morgen misschien, tenzij ik verpleegstertje moet blijven spelen.

Sloefie

Fotootjes vind je hier

Dag 5 : in het land waar de zon nooit ondergaat (in de zomer)

Dag allemaal!!!!

Lekker geslapen? Wij ook. Vanmorgen kwam een fijn zonnestraaltje ons neusjes kietelen. En dat is heel wat toffer dan gewekt te worden door waterstraaltje omdat het aan het regenen is. 

De regen was weg, ten minste toch voor vandaag. En hopelijk blijft het zonnetje nog wat langer want nu gaan we vijf dagen op rij aan land.

Vandaag staat er een belangrijk ding op het programma ... Helsinki Hard Rock Café. Hihi. Dat is nogal een cultuurtempel hè. 

Maar eerst het begin van de dag. Het ontbijt. Worstjes, twee soorten spek, pannenkoeken, fruit, maar geen beentjes. Snif. Ik heb dus maar een mager jochertje genomen voor de algemene gezondheid, en een stukje spek wanneer mijn baasjes niet keken. Hihi. Alleen van de bonen in tomatensaus moet je afblijven, want dan heb je net lippenstift opgedaan. En dat staat niet stoer. 

En dan nog pootjes wassen en tanden en nagels. En dan waren we er klaar voor.

Als beginstukje kregen we het prachtige binnenvaren in de haven van Helsinki. Hier en daar zie je kleine eilandjes, soms maar een paar meter groot. Sommige gewoon kale rots, andere met boompjes en soms een huisje. Nog andere met metalen voelsprieten. Het moet hier wel gevaarlijk zijn voor de boten want om de zoveel meter dobbert er een oranje boei in het water want de meeste rotsen zitten - net als ijsbergen - onder water. En ik wil niet eindigen als de Titanic want Leonarde diCaprio is niet aan boord om me te redden. Ha. 

Op het laatste stukje werden we nog langs links ingehaald door een ferry uit Tallinn - daar zijn we binnen enkele dagen. Die was duidelijk gehaast. Wij moesten trouwens naar het zelfde stukje haven. En zo konden we vanuit onze luie stoel al zien hoe wij ook gingen aanmeren. De ferry ging plots in de remmen staan (allez zo iets groots moet toch remmen hebben), maakte een groooote bocht tot zijn gat (achtersteven) naar de kade wees en ging dan langzaam in achteruit. Die kapitein had dat al vaker gedaan. Toen we aankwamen in de haven waren de klanten al van boord aan het gaan.

Dan was het aan onze kapitein. Die was heel wat voorzichtiger van aanpak. Hij doet dan ook niet alle dagen deze haven aan.  Omdat we ook achterwaarts  de haven binnenkwamen, konden we het laden en lossen goed volgen van de ferry. Nog voor we stil lagen, waren de eerste auto’s al aan boord aan het rijden. En ook de vrachtwagens mochten erop. Bij de auto’s waren er trouwens een paar specialekes. Vijf DeLorean’s stonden aan te schuiven en niet allemaal in het zilver maar ook in het zwart en rood. Ik denk dat alle modellen uit Finland bij elkaar stonden. Waar je een DeLorean van kent? Van de films Back to the Future natuurlijk. 

Rond elf mochten we dan van boord. We moesten eerst op appel bij Mijnheer Didier op dek vijf in de bar. Om ons te laten tellen. Helsinki is Europa dus moesten we enkel maar voorbij de security van het schip sluipen om aan land te raken. Daar wachtte een privé-bus op ons, op kosten van mijnheer Didier. Mijn broer en ik waren er weer eens in geslaagd om als verstekeling van boord te raken. Op naar de vismarkt.

Wat stond er allemaal op het programma?

• Het Esplanade Park met een aantal mooie hotels en restaurants in Art Deco stijl en ook de meest bescheten standbeelden van het land. Dan schrijf je het Fins Volkslied en wat krijg je als dank? Een standbeeld op Esplanade waar elke meeuw of duif zijn gevoeg komt doen. Stand voor dank is echt letterlijk hier.
• De Vismarkt (Kauppatori) met verse groenten, vis en fruit (de aardbeien waren duur) en allerlei snuisterijen en namaak t-shirts. We mochten hier een kwartiertje vrij rondlopen van Mijnheer Didier.
• Het Senaatsplein (Senaatintori) met het vroegere senaatsgebouw, de universiteit, het standbeeld van een Russische Tsaar (bescheten) en de Lutherse Kathedraal. 
• Nadat de nodige kaarsjes aangestoken waren gingen we dan door de universiteitsstraat op weg naar het station. Niet om een trein te nemen maar om iets te gaan eten want we hadden allemaal toch veel honger ondertussen. 
• Iedereen mocht iets kiezen uit de toog - geen beentjes voor ons, snif - maar het duurde wel heel lang voor iedereen zijn slaatje of broodje gekregen had. De timing van Mijnheer Didier liep duidelijk in het honderd.
• Na een bezoek aan het station - baasje blij - gingen we nog langs het (nieuwe) parlement en dan de heuvel op richting de rotskerk. Dat moest het hoogtepunt en hoogste punt van de stadstuin worden. En toen bleek dat de Rode Duivels al Vier-Een voorstonden, was iedereen in de wolken. 

En dan mochten we terug naar de bus. Wel nog langs een groot glazen koopcentrum (gesloten wegens Midzomernacht) en dan een oude hoofdstraat met weinig volk en veel trams.

Mijn baasjes werden onrustig. Ik denk dat ze net als goeie honden, iets geroken hadden. Maar wat?

Hard Rock Café. 

Oef. Ze vonden wat ze niet zochten (nog meer glaasjes en t-shirts) en we konden eindelijk terug naar de bus.

Die stond ons al op te wachten. Op het Erotica plein volgens Mijnheer Didier. Mis poes, het was het Erottajankatu. Mijnheer Didier zat verkeerd met zijn gedachten.

Mijn broer en ik waren bekaf en nog voor we aan het schip waren, lagen we allebei al stil te snurken. (Ah ja want als ze ons horen, dan kunnen ze ons vinden en dan worden we betrapt als verstekelingen en dan moeten we daar blijven). 

Ik ben blij dat het vandaag eindelijk warm was. Mijn baasjes allemaal zien er blij en ook een beetje rood uit. Ik kan nu met een gerust hart mijn hoofdje onder mijn kussentje stoppen., Want baasje gaat vannacht terug boompjes zagen.

Daaag tot morgen

Sloefie.

Fotootjes vind je hier

Dag 4 : rekken, strekken, drukken, relaxen

Waf waf waf waf waaaaf.

Waf?

Oei, ik merk het al. Jullie verstaan er geen waf van. Ik zal maar verdergaan in baasjestaal. Dan kunnen jullie meevolgen.

Ik zei dus dag allemaal, blij om terug te zijn.

Jullie ook?

Vandaag was het een zeedag. Dan gaat het er wat rustiger aan toe aan boord, tenzij je natuurlijk alles wil proberen, proeven, sporten, ... dan is een zeedag nog meer vermoeiend dan een landdag.

Het was vanmorgen nogal stoffig in de kajuit. Niet dat Allan - dat is onze kajuitman - vergeten was om te stofzuigen. Nee. Het baasje van mijn broer was duidelijk aan het oefenen voor de terugmatch boompjeszagenbijnacht. Amai. Uiteindelijk ben ik vanmorgen maar onder mijn kussen gaan slapen om toch efkes te kunnen rusten. Pfff. En ‘s morgens heb je dan een hoop zagemeel waar je door moet baggeren. Pffff.

Hihi. Dat is maar spreekwoordelijk stof hè. Het is geen echt zagemeel. Maar ik plaag mijn broers baas graag.

Een zeedag dus. Dus mijn baasjes gaven maar een teken van leven na acht uur ‘s morgens. En dan was het nog op heel traag tempo. Want het was een zeedag.

En de eerste afspraak was maar om half elf voor baasje 1. In de Spa. En baasje twee moest maar rond de middag naar daar. De grote chef kreeg wel een speciale verjaardagsbewerking. Dus dat ging wel wat langer duren.

Wat doe je dan wanneer je baasjes aan zich laten trekken en sleuren of zweten in een stoomkabine of allerlei geurtjes uitproberen? Wel wij hebben als slimme knuffelhonden onze algemene kennis vergroot. Door te lezen bijvoorbeeld, terwijl ons baasje in de computer- en fotoboekjes zat te lezen, hebben wij onze neus gestopt in de Dag Allemaal van de laatste maandenhalf. Daarmee konden we weer mee met de volgende afleveringen van Thuis en Familie enzo. 

En ter ontspanning hebben we ook nog wat kruisen met woordjes gemaakt en Japanse vierkantjes met cijfertjes. 

Pfff. Intellectueel was deze zeedag top, maar we waren toch liever met onze baasjes gaan wandelen langs de zee of in de bergen, Want dan laten we ons als echte knuffels dragen. 

Morgen gaan we aan land, bij mensen die een onverstaanbaar taaltje spreken. Vins, naar het schijnt. ZOuden ze dan ook kieuwen hebben. Met je vinnen praten moet toch lastig zijn denk je niet?

Tot morgen,

Sloefie de Hond,

Allerliefste bloghond ter wereld. 

Dag 3 : The Rain in Spain stays mainly on the Plain - en in Noord-Duitsland?

Dag allemaal,

Hier volgt ons vierde verhaal of ook onze derde dag, voor wie goed kan tellen. Straks wordt het moeilijker want we hebben maar vier pootjes en geen twintig vingertjes zoals mensen. 

We hebben ons baasjes maar terug laten slapen tot 8 uur. Zo te horen hadden ze het nodig. 

Buiten zag er het grijs maar droog uit. En niet echt warm. Maar, zoals mijnheer Didier al zei op de briefing, het kan hier rap veranderen aan de Oostzee.

Op naar dek 14 voor een lekker ontbijt. Mijn baasje bleef bij zijn Engelsachtig ontbijt, Sandra hield het eerder gezond. Sloefie houdt niet zo van gezond en dus heb ik maar een plakje bacon met hem gedeeld. En toch blijft hij zo mager. Zucht.

Terug naar de kamer dan om tanden en nagels nog eens proper te poetsen. En we waren er klaar voor. Warnemunde, here we come.

... and here we stay.

We waren nog niet tot aan de deur van de kajuit of een gigantische stortbui zette ons balkon onder water. En het was niet de lokale brandweer die het schip onderspoot maar echte harde regen zoals je die alleen aan de Belgische kust of hier aan de Oostzeekust kan vinden.

Brrrr.

Mijn baasjes zagen dat niet zitten.

Wandelen, tot daar toe. Maar in de plenzende regen? No way, José. 

Dus werd er een koerier uitgestuurd naar de bar op dek 5 om onze niet deelneming mee te delen aan wie het aanbelangde.

En wat gingen wij doen?

Sloefie ging nog wat doezelen., Sinds hij in de bank werkt, is hij daar nog beter in geworden. En ik? Ik mocht nog wat verder schrijven aan de blogpagina’s. ‘T Is dus niet dat we aan het niksen waren terwijl de rest van de groep uitgeregend werd, er werd wel degelijk gewerkt door sommigen. Ter ontspanning werd trouwens ook nog de krant gedownload en nagelezen. 

Het middagmaal was in buffetstijl. Alle verlokkingen van het ontbijt waren verdwenen en vervangen door lekkers van over heel de wereld. Texaan, Mexaan, Indiaan, allemaal kwamen zij aan hun trekken.

En dan moest de tweede belangrijke beslissing van de dag genomen worden. Rostock or bust? Wel het was ondertussen al enkele uren droog, dus waarom niet Rostock. Voor alle veiligheid toch maar een fleeze en een regenjasje meenemen. En dan van boord, tot op Duitse bodem.

Na enkele minuten wachten was de expeditie compleet en konden we vertrekken. Had ik al gezegd dat het enkele uren droog was? Mis poes. We waren het tentje van de security nog niet gepasseerd of een volgende plensbui trok richting zee. Een veeg, nat voorteken voor de rest van de namiddag.

Hatsjie, hatsjie, ... snif. Ik ben verkouden. Snif. Oei, maar nu loop ik wel op het verhaal voor.

Het station van Warnemunde (gebouwd door Belgen) was vroeger de vertrek en aankomstplaats van de ferries naar Kopenhagen. Vandaag gaat het er veel rustiger aan toe. We wandelden langs nog een grote CruiseLiner en passeerden ook een lokale overzet. Enkele BR 426 stelletjes stonden te wachten voor de volgende S-bahn dienst naar Rostock Hauptbahnhof. Het was een beetje een daluur en we vonden allemaal een plaatsje in het midden van de trein.

Een S-bahn is een trein die zo een beetje als een snelle tram rijdt rond grote steden. We waren op die vijfentwintig minuten heel vaak gestopt. Pfff. Ik wist niet dat Rostock zoveel gehuchtjes had. Het goeie nieuws was wel dat het in Rostock nog droog was. 

Na de trein kwam de tram. En we hadden geluk, het was niet zo een oud Oost-Duits geval maar een moderne Stadler. Twee haltes verder gingen we over op transport #3, de pootjes. We stapten uit aan de Steenpoort, een overblijfsel van de oorspronkelijke wallen van Rostock. Rond de toren was veel kapot naar de oorlog (en niet hersteld door de communisten) maar de toren stond er nog als een echt obstakel voor tram, auto en fiets. 

Na de nodige foto’s konden we verderwandelen tot aan de volgende belangrijke plaats, het stadhuis. Net als in veel Belgische steden was dat eerst een middeleeuwse handelshal en door de jaren werden er stukken bij- en voorgebouwd tot een ratjetoe van stijlen en kleuren. Het plein voor het stadhuis stond vol met kraampjes. Rostock viert volgend weekend zijn 800 jarig bestaan. En alle Hanzesteden waren op de verjaardag uitgenodigd. Ook Brugge was present en Amsterdam, de enige Hanzesteden in de Nederlanden. 

Toen we terug buitenstonden, was het uit met de pret. De sluizen werden opengedraaid en het was pijpenstelen aan het regenen. We konden even schuilen onder het balkon van het stadhuis maar het werd al snel een gedrum van jewelste. Ik hoorde mijn broer al snotteren. Gelukkig had Sandra ook voor onze rugzak een kaweetje mee, knalrood zodat we goed opvielen. 

Toen iedereen zijn kaweetje aanhad, stopte het ook met regenen. We konden verder naar de Marienkirche, ondanks de naam toch protestants. En daar gingen we binnen voor een zegening. En wat restoratoren in actie te zien. Toen we terug buitenkwamen, werden we allemaal driedubbel gezegend. 

Van de kerk wandelden we naar het Universiteitsplein - de oudste van noord-Europa - en de Bron van de Levensvreugde. Het was over trouwens op dat moment. En van daar zakten we af naar de oever van Warnow en de oude haven van Rostock. Hier hadden de Britten het oude havenkantoren volledig in puin gelegd. Zoals vaker meer missers dan doeltreffers. 

Het weer speelde met onze voeten, we bleven veilig onder ons rood kaweetje. 

Na een mislukte drink - we waren met teveel voor de vele drankkraampjes - trokken we voor naar de Heilige Petrus - een kerk wel te verstaan. Die toen was lang de hoogste ter wereld, tot er liften uitgevonden werden - en had tot de hereniging van Duitsland moeten wachten op een nieuwe torenspits. 

Alles zag er heel snoezig uit, ware het niet dat iedereen er zeiknat bijliep - behalve wij natuurlijk maar een kaweetje doet je wel zweten en dus waren we ook nat. 

Oef, een café wou ons toch ontvangen en we konden ons een beetje laven.

En hop na een kwartiertje waren we terug op weg. Zoals een moe paard vonden we vanzelf de weg terug naar het Stadhuis en een drukke tram om ons naar onze stal - euh schip te brengen. Werden we onderweg nog eens nat? Ja. Natuurlijk. Maar morgen konden we allemaal opdrogen want het wordt een zeedag.

Tot schrijfs, en wie in zonnig België achtergebleven is ... profiteer ervan, het zal niet blijven duren die zon.

Groote Broer.

Fotootjes vind je hier

Dag 2 : Eerste zeedag

Dag lieve lezertjes en lezeresjes.

Hier zijn we dan weer.

Mijn kleine broer Sloefie is zijn paswoord kwijt of Google vertrouwt het zaakje niet. Met andere woorden het is terug aan bibi, Groote Broer, om het dagelijks logboek in de wolken bij te houden.

De dag begon veelbelovend. Al rond zes uur kwam er een zonnetje pieren door een spleet tussen de gordijnen. Maar mijn baasjes gaven geen teken van leven. Allez, niet het juiste soort leven. Ze waren allebei deelnemers in het wereldkampioenschap boompjes zagen bij nacht. En het ging er hard aan toe in de finale. 

Maar ondanks de weersvoorspelling van gisteravond was er dus zon. 

Tegen acht uur, kwam er beweging in bed en om klokslag acht uur begonnen de vogeltjes te zingen. Nee, nee. Dat is een van de standaard geluidjes van een iPhone. 

Hoe je dat moet instellen? Klok - Bedtijd - Opties - Wekkergeluid : Vogelgezang.

Enfin, waar was ik gebleven? O ja, opstaan.

Het was gisteren niet laat geworden en dus kwamen onze baasjes redelijk vlot uit bed. Ze hadden dan ook een extra uur slaap van ons gekregen. 

De meeste lezers en lezeressen kennen wel het mensenritueel van het Opstaan. Dat duurt soms uren!!! 

Allez na een half uur wachten waren we klaar voor het eerste ontbijt. Op dek 14 was het een chaos van jewelste. Wij, volleerde cruise-honden, wisten wat er aan de hand was. Iedereen zocht overal naar alle soorten eten bij alle standjes. En vond toch niet wat hij of zij zocht. Typisch. Wij hadden onze bestelling op voorhand doorgegeven aan onze baasjes ... lekkere worstjes van bij het Engels ontbijt, een stukje wafel en een sneetje gekookt bacon (Engels) voor mij en hard gebakken bacon (Amerikaans) voor Sloefie. Je moet je baasjes voor jou laten werken.

Er was nog plaats in het zonnetje op het achterdek en dus zaten we met ons zessen daar, een beetje fris maar toch zonnig. Wij konden nog wat nasoezelen want we zaten lekker uit de wind. Rondom ons was er enkel water en in de verte wolken, laag hangend, ook gekend als mist. Van het land was er geen spoor meer.

Vandaag stond er niet veel op het verplichte programma. Om 11 was er briefing van Mijnheer Didier en voor de rest ... zorgen dat je op tijd voldoet aan de geboden van een cruise - eten, drinken, slapen, herhaal 3 maal.

De briefing van Mijnheer Didier was heeel gedetailleerd maar ook heeeel lang. Achteraan zaten er zelfs een paar te knikkebollen. Wacht maar tot het straks examen is en Poetin’s politie niet kan lachen met de verkeerde antwoorden. In Siberië spelen de Rode Duivels niet. 

Mijn maagje was al een dik half uur aan het knorren toen we eindelijk gelost werden. Tiens, mijn baasje had zelfs een prijs gewonnen - dat gebeurt niet vaak - een pet van Go For Cruise omdat hij wist dat Peter de Grote, groot was. Daarom noemen ze mij ook Groote Broer he. Omdat ik zo groot ben. In vergelijken met Sloefie.

In de namiddag ben ik dan samen met mijn baasje begonnen aan het schrijven van de eerste dagboekbladzijden. Een geestelijk inspannend werkje en de prijs die mijn broer en ik moeten betalen om mee op reis te mogen. Want het motto luidt - wie niet werkt, gaat ook niet op vakantie. Het lijkt wel de slogan van de partij van Bartje. 

Je steekt daar nogal wat tijd in, in dat schrijven. En voor je het weet staan de buren aan de deur te bellen. Of we zin hebben om eens te gaan aperitieven? Mijn broer en ik hebben daar altijd zin in, of we nu aan het schrijven zijn of niet. Naar het schijnt schrijven we zelfs beter na het aperitief dan ervoor. Maar ik herinner mij daar meestal niets van.

Na het lange aperitief - all-in heeft zo zijn voordelen - was het dan tijd voor de tweede shift in het restaurant. Snif. Wij hoopten toch minstens op een lekkere kluif voor ons maar zelfs uit de kip waren de beentjes verwijderd. Voor ons werd het een droge koek. Ons baasjes ging het beter af. Snachts waren er verlengingen bij het kampioenschap boompjeszagenbijnacht.

Tot morgen, tot in Voorpommeren.

Groote Broer,

Gediplomeerd cruise-blogger.

Dag 1 : Terug naar de zee

Dag Allemaal.

Ik val de deur in huis met een filosofische en wiskundige vraag.

Ik heb daar vannacht lang over liggen woelen en nadenken.

Als gisteren Dag -1 was, is het dan vandaag Dag 0 of Dag 1?

In vorige verslagen zijn mijn broer en ik steeds van -1 naar 1 gegaan. Maar is dat wel juist? Want een grote Indische Guru, allez ne wiskundige slimmerik, heeft het getal 0 uitgevonden. En dan kunnen we niet van -1 naar 1 gaan zonder langs 0 te passeren.

Zie je daar lig ik nu van wakker zie.

Heb jij dat ook soms, beste lezer?

Oef, dan ben ik niet alleen. 

Wat zeg je? 

Dat je niet geïnteresseerd bent in filosofie om 6 uur ‘s morgens?

En dat je liever leest wat er dag 1 gebeurt is?

Jaja. Als schrijver van deze blog wil ik je dat wel vertellen maar dan moet ik wel weten wanneer dag 1 is. Vandaag of morgen?

Oei. Een van mijn baasjes leest over mijn schouders mee. Dat ik beter kan stoppen met de filosofische redeneringen. We zijn op verlof en dan wordt er niets gefilosofeerd maar wel ontspannen. Trouwens, er is ook geen jaar Nul. Dus vandaag is dag 1. Voila.

Oei.

Waar was ik gebleven? O ja. Bij het opstaan.

Nog voor zes uur ‘s morgens ging Radio 2 van start. Dat is meestal een teken dat het een lange dag wordt. Nee nee, niet Radio 2 maar wel voor zes uur. 

Gelukkig moet ik niet zo vaak in bad als mensen en kan ik dus op mijn gemak wakker worden. Mensenbaasjes moeten een hoop dingen doen voor ze klaar zijn. Haartjes afsnijden. Vieze gezichten trekken naar zichzelf. Tanden kuisen. Alles nat maken en dan terug droog. En dan nog een reservevelletje aantrekken. En ondertussen nog wat gapen en zo. Enkel het boompje zoeken moeten we allebei doen. Brrr.

Gelukkig zijn de valiezen gisteren al in de auto gelepeld.

En dus hoefden we vanmorgen enkel maar het papier en PMD buiten te zetten samen met het ontbijt. 

Sloefie had zijn baasje ook op tijd uit bed geduwd en zo waren we al rond zeven uur klaar. Enkel nog wat vergeten dingen bij elkaar zoeken. Brillen bijv. En zonnebrillen. En petten. En oh ja, ook de medepassagiers.

Die moesten nog opgehaald worden. 

Want, surprise, surprise, we gaan niet alleen op verlof. Ook onze londerzeelse buren gaan mee op cruise. Hun eerste. Hopelijk zijn ze niet ongerust. 

Mijn broer en ik gaan toch na onze reis eens een hartig woordje met onze baasjes moeten spreken. Want zoveel verrassingen op een week, dat is teveel voor onze pluches hartjes. Meer nog. Nu heeft Loebas nergens om op verlof te gaan. EN DAT IS NIET LEUK VOOR LOEBAS.

Waar was ik? Ah ja, ik was de taxibegeleider en moest mijn baasje tot aan de kleem krijgen.

Pfff. Onze passagiers waren gehaast want ze stonden al buiten te wachten. 

GOEIEMORGEN ALLEMAAL, brulden we in koor.

Het was nog maar kwart na zeven, en Sloefie en ik waren in feite al bekaf. Hopelijk is de rest van de trip niet zo vermoeiend.

Mis poes. We gingen niet - zoals de rest van de auto’s - als zombies naar Brussel om een dagje naar een scherm te staren. We trokken in tegendeel door de smalle weggetjes richting het Vliegveld van Grimbergen. Neen, niet om daar met een tweedekker te vertrekken. Brrr. Maar om alle files te slim af te zijn. En dat lukte ook wel, al was niet iedereen even relax bij het rijden.

Net op tijd een kwartier te vroeg, kwamen we aan bij de bus die ons allemaal tegelijk naar Amsterdam, Piet Hein-kaai zou vervoeren. Mijn broer Sloefie had dan toch gelijk. Wij konden nog wat verder op krachten komen in de bus. Want naar Amsterdam, dat was file van in Rumst tot in Amsterdam. Mijn broer weet dat, want hij heeft vorig jaar ook die reis al eens gedaan. 

Mijn broer is een berezen hond.

Op klokslag acht waren we dan op weg. Iedereen die er moest zijn, was er. Mijnheer Didier zat vooraan, op de plaats van de reislijder. 

Wij zaten met ons zessen achteraan. Ons baasjes hadden allemaal een bank voor zich, wij hielden ons koest in de rugzak want we waren naar gewoonte meegegaan als verstekelingen. Neen, we zijn gaan transmigranten. Wij willen nog terugkomen. Dat willen transmigranten niet. Trouwens, de volgelingen van Emperor Bart houden niet zo van transmigranten en wij willen geen ambras aan het begin van de reis. ANders mogen we niet meer mee,

Samen vielen we in slaap. Er was momenteel geen nood aan waakhonden.

Iep.

We stonden stil. In Schoëte dan nog wel. Allez zo noemen de inboorlingen die plaats. Op de bordjes stond Carrefour Schoten. 

Daar moesten we nogal lang wachten op een paar opstappers. Die stonden op de verkeerde parking. 

Met een beetje vertraging gingen we dan terug op weg. Go West zongen de Village People, onze chauffeur zong Go North en we draaiden de E19 op. Dit baantje kende ik op mijn duimpje want langs hier gaan we ieder jaar treintjes kijken in Utrecht. Ik kon dus weer rustig indommelen. 

Iep.

Hoezo? Grenscontroles?  Nee, oef, toch niet. Een boompjesstop. Alle mensen mochten hun beentje eens gaan opheffen of een koffietje of gebakje eten. Wel grappig. We zijn nog maar 100 meter in Holland en alles van eten beginnen ze in het Frans op te noemen. Alsof het dan lekkerder is. Enkel Ronald niet. Die blijft McDonald. Misschien vinden de ollanders dat McDonald’s geen eten is.

Mijn baasjes gingen naar McDonald’s.

...

Terug het busje op met volle maag en lege blaas. En dan op weg naar Utrecht - tiens, minder druk dan op een treinendag. En dan langs Utrecht heen naar Amsterdam - tiens vaak een plaats van monsterfiles op wel vijf rijvlakken maar vandaag redelijk rustig. Je zou er van in slaap vallen. En dat deed ik dan maar ook. 

Iep.

Oei. File. Maar Sandra was niet ongerust. We waren bijna aan de bootjes. Het verkeer zat wel in de knoop want alle taxi’s van Amsterdam leken wel een passagier voor de boot te hebben. 

Na wat zuchten en een rood licht kon de bus dan toch de parking onder de cruise terminal inrijden. Pfff. Die is groot! Daar kan je een heel leger in verbergen. En dat waren allemaal bussen voor onze boot. O, O. Dat wordt straks drummen. 

En ja hoor, boven was het druk, druk, druk en moesten we slangetje lopen, net zoals wanneer je in Amerika toekomt. Maar hier lopen geen norse immigratiebeambten rond. Oef. 

Schuif, schuif, Wiegel, Wiegel. We gaan langzaam vooruit tot we aan de kop van de slang komen. Het is aan ons.

Ja Mevrouw. We zijn met twee. En met twee verstekelingen.

Ja Mevouw, we zijn allebei gezond. En twee dolle hondjes maar dat mogen ze niet zeggen.

Ja Mevrouw, we hebben ons paspoort mee. En wij niet. Want anders waren we geen verstekelingen.

Allez, we waren goedgekeurd en mochten aan boord. Nog wachten op onze medepassagiers. Om aan boord te gaan moeten we alweer aanschuiven. Een foto, een handontsmetting, een securityscan. En hops, we zijn aan boord van ons huisje op de golven. 

En we mogen dadelijk beginnen eten want het is al middag en zo weten de nieuwelingen dadelijk waar ze moeten zijn als het knort. Europees, Italiaans, Engels, Mexicaans, Aziatisch, Wafels, Ijskreem, ... ons buikje doet al pijn als we denken aan wat we allemaal moeten opeten.

Maar eerst gaan we een drankje drinken op het achterdek. Daar hebben we een mooi zicht op het IJ, de haven van Amsterdam en alle bootjes die voorbij komen. De baasjes zijn duidelijk dorstig. En na een uurtje ook hongerig. 

Na een tijdje is het tijd voor een rondleiding voor de nieuwkomers maar voor ons anciens is er de ligstoel op ons privé-balkon. Daar liggen we al snel met drie hout korter te maken. 

We zitten in de tweede service voor het avondeten dus gaan we eerst nog een vieruurtje zoeken voor onze baasjes. En dan nog wat rusten. Ondertussen is ons bootje vertrokken naar de haven van IJmuiden. Langs de nieuwe waterweg. Eigenlijk is het van centrum Amsterdam tot aan de zee een langgerekte haven met hier en daar een zijdok. 

Tegen het avondeten zitten we in de sluis van IJmuiden en kunnen we eindelijk de zee op. Op weg naar de haven van Peter de Grote. 

Dag lieve lezertjes, mijn pootjes doen nu veel pijn van het vele tikken. En mijn baasjes zijn moe. Ik heb de eerste wacht gekozen.

Groote Broer,

Waakhond, blogger eerste klas, reishond.

Fotootjes vind je hier

Dag -1 : Verrast

Oei, oei, oei.

Mijn broer en ik zijn een beetje boos.

Heel boos.

En blij.

Een beetje blij.

Terwijl we braaf een frietje met stoofvleessaus aan het verorberen waren, kregen we plots te horen van ons baasjes of onze valies wel klaar was voor morgen.

Hoezo valies?

Hoezo morgen?

Moesten we verhuizen? Gingen we op reis en waren we niet geconsulteerd?

En mocht Grote Loebas dan gaan logeren op de kleem?

Mijn kleine broer Sloefie viel van de stress flauw. Of hij deed alsof. Want wanneer ik hem snuit-op-snuit beademing wou geven, was hij terug springlevend.

Wij gingen dus blijkbaar op reis. 

En wel meteen morgenvroeg.

Dat was al heel lang afgesproken blijkbaar. 

Op cruise dan nog wel.

Jipie.

En naar Rusland. 

Jipski (of hoe zeg je zoiets in het Russisch?)

En we vertrekken met de bus vanuit Vilvoorde. 

Jipie. Dan hoeven we niet te bibberen dat de Amerikaanse douane ons in de bagage vindt en ons laat deporteren of erger nog opsluiten in kooien. Want dat doen ze nu met mensen aan de grens. Niet Jipie!

En wat moesten we dan wel meedoen? Een wollen zwembroek blijkbaar en een zonnebrilzonnebril.

Wij hadden dan snel gepakt. Mijn broer en ik zijn de laatste jaren al getraind in het snel klaar zijn voor een reisje. Ons baasjes durven al eens snel een idee krijgen, en dan sta je beter klaar met je rugzakje. 

Ons baasjes hadden meer tijd nodig. We hadden hun al met zakken zien sleuren eerder op de week. En nu bleek dat ze niet content waren met hun pakkunst. Alles zat zo dicht gepakt - ons baasje Sandra is daar Belgisch kampioen in - dat er geen cadootje bij zou kunnen op de terugweg. En voor een keer was er geen gewichtsbeperking. Dat kon dus niet.

En dus werden er twee andere valiezen naar beneden gesleurd. 

En herpakt.

En nog eens herpakt.

Wij hielden wel alles goed in het oog. Kwestie dat we toch nog plaats hadden om ons te verstoppen aan de grens. 

Een ding snappen we wel niet. Een van onze baasjes wil een babushka meebrengen. In haar bagage. Maar waarom wil ze een oud grootmoedertje uit Rusland smokkelen? 

We gaan nou dodo doen. Want we moeten nog vroeger opstaan dan op een gewone werkendag. En mijn baasje speelt voor taxichauffeur en ik mag dus kaartlezen. 

Baai Baai

Tot morgen