Dag 8 - ich bin eine Berliner Hund

Goede avond,

De voorlaatste dag, betekent ook het voorlaatste verslag voor deze trip.

Het begint afgezaagd te klinken maar we dienden weer veel te vroeg op te staan om het nog een verlof te noemen, maar tja we klagen niet . Het was geen 6u en we stonden al boven op het dek te kijken naar de mist die op het water hing. Jammer dat baasje haar aaaaitelefoon niet mee had, anders had ik de mooiste foto ooit kunnen nemen. Iets na 7u kreeg ik wat spekjes en dan waren we klaar voor de ontdekkingsreis naar Berlijn.

Snel de oortjes en het fototoestel nemen, een flesje water in de rugzak gooien en weg naar de bus. En ja daar stond vriendje Irro de bus al. We gingen snel naar ons gewoonlijk plaatste en nestelden ons : ik bovenop de rugzak zodat ik goed buiten zag, Sandra naast mij op haar aaaaitelefoon tokkelend.

Volgens de oortjesmevrouw hadden we een beetje pech want het was net de marathon van Berlijn. Heel veel straten zouden afgesloten zijn en dus we gingen een lichtjes ander parkoer moeten doen.  Maar dat was niet erg want we zouden wel de belangrijkste dingen zien.  En we hadden direct prijs.

Wow

Wat mooie rijdingen staan hier allemaal

De oortjesmevrouw vertelde ons dat we net een moto-trefpunt passeerden. In de jaren toen de dieren nog praten, vertelde ze, was een deel van de ring rond Berlijn een Racetrack.  Toen de muur viel werd Berlijn wat te klein en ging de racetrack dicht. Het wegrestaurant en iets verder op de ring een tribune waren nog de overblijfselen.

Die mevrouw vertelde wel heel interessante dingen vond ikzelf.  Sandra was duidelijk met andere dingen bezig.

We reden wat rond met de bus en we kregen veel dingen te zien. Het  leek wel neen hop-on-hop-off  maar niet met het open dak.  De eerste effectieve fotostop was aan Checkpoint Charlie. Checkpoint Charlie was in de tijd van het verdeelde Berlijn een controlepost op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector.

Nadien reden we voorbij het Holocaustmonument. Het is een monument ter herdenking van de Jodenvervolging tijdens de tweede wereldoorlog. Morgen gaan we waarschijnlijk hier wel eens echt kijken, want  vandaag is alles wat rap rap.

Nog even een stop bij een overblijfsel van de Berlijnse muur en het was tijd om terug naar de boot ter de rijden.

Na de lunch op de boot was het tijd om naar het slot Sans Souci te rijden, maar zowel baasje als ik hadden geen zin meer in een busrit van uren... dus we bleven rustig aan boord van het bootje.  Toen we hoorden dat de boot zich ging verplaatsen van Berlijn Wannsee naar Berlijn Tegel, was de beslissing bevestigd.

Wat een tochtje van 3u diende te zijn bleek uiteindelijk bijna 5u varen... We dienden slechts 1 sluis te nemen maar er was file om ze te nemen. We hebben bijna een uurtje aan de kade gelegen om in de sluis te mogen.  Het water werd tijdelijk heel smal - net breed genoeg voor de boot - en nadien legden we voor een laatste keer aan.

Terwijl Sandra aan de bagage begon, heb ik me nog wat geconcentreerd op de beestjes die me kwamen goedendag zeggen aan het raampje.  We namen beide nog een warm douche en  toen dienden we ons klaar te maken voor het laatste avondmaal... op de boot.

Nadien gingen we nog iets drinken aan de bar en dan was het bedtijd.
Ik heb Sandra nog wat spellekes laten spelen omdat ze zo heel flink was geweest.
Maar toen ik de laatste woordjes aan het tikken was van dit verslag was het tijd voor dodo.

Tot morgen voor de laatste blog van dit verlof

Sloefie
De bloggende waakreishond

Dag 7 - i am a Sailor

Gooooooood evening,

Vandaag ben ik een heel klein beetje stout geweest, maar Sandra heeft het me direct vergeven :) Wat had ik gedaan ? Wel, ik had de lawaaimaker van de aaiphone verzet van tijd..  Het was bijna mislukt want baasje was al op het bovendek rond 6en. Maar ze vond het wat koud en was terug in haar nest gekropen. Wist zij veel dat de lawaaimaker haar niet ging oproepen om 7u :) 

Plots kwam de luidsprekerman aankondigen dat we ver gingen vertrekken. Ik dacht nu ga ik onder mijn pootjes krijgen “Sloefie wat heb je nu gedaan”. Maar neen hoor, “slim gedaan Sloefie... laten we wachten tot de bussen weg zijn en dan ontbijten”.. ik kreeg nog een knuffel.

Na een toastje met omelet, gingen we terug naar het bovendek. Maar we waren snel terug beneden, het was nog zo koud. We gingen een boekje oppikken uit de kajuit en genoten van de rust in de bar.  Toen onze “dag allemaal”  uit was gelezen, wou ik naar foto’s kijken. Sandra ging om haar laptop om dit op een makkelijke manier te doen..  

Een uurtje later kwam de zon er door en besloten we met ons fleecejes boven te gaan zitten.  We namen nog een koffieke mee en dan zochten we een plaatsje.. Dat was natuurlijk niet zo moeilijk want buiten 4 oudjes leken we de enige aan boord.  

Plots herkende ik iemand.. “waf woef Dirk .. waf”. Sorry voor het honds... “Dag Dirk”.  Dirk vertelde dat hij eens uitgeslapen had en dat hij nu wat ging genieten van de rust.  “Dada Dirk” en hij verdween naar de andere kant van de boot.

Na de middag kwamen de bussen terug en kregen we een buffet voorgeschoteld. Tegelijk werd het zonnedek afgebroken want we gingen onder lage bruggen door.  Sandra probeerde nog maar boven te geraken maar ze mocht niet.

Na de lunch hebben we mogen genieten van een echte cruise. We lieten de Elbe voor wat ze was en namen een Kanaal richting Berlijn. Het was eens zalig...  

Tegen 19u kwamen we aan Berlin Wannsee waar we de nacht zouden blijven liggen.  We dienden ons op te dorsen want het was  Gala avond : we kregen een extra lekker diner voorgeschoteld. En als kers op de taart kregen we er ook nog een vuurwerk bij :)

Nu ben ik wel heel moe en ga ik dus wat vroeger dodo doen

Sladopdel

Sloefie de cruisensdw hotel

(Nvdr ik denk dat Sloefie iedereen slaapwel wenst en laat weten dat hij nog altijd aan boord van een cruisend hotel is. Morgen hopelijk bevestiging)

Dag 6 - Lutherdag

Goede avond lieve lezertjes,

Deze ochtend was het weer van hetzelfde… voor 6uur stond Sandra al klaar voor op het bovendek te gaan. Ja u leest het goed….  Ze was gewassen en gepoetst en was me aan het afjagen dat ik me klaarmaakte.

Wat voor een hondenleven is dat nu? “Ik moet hier vroeger opstaan dan we gaan werken. Alles dat klopt toch niet. Straks even aan Ilse vragen hoor.” Dat waren de gedachten die in me opkwamen.

Nu voor dat ik verder gaan met het verslag van de dag.. moet het van mijn hondenhartje. Ik krijg van velen de vraag “allez Sloefie, waarom ben je zo boos? Je bent toch op verlof... dan is alles toch zen”  Hoe kan nen hond nu minder kwaad worden van de situatie…  Baasje had me beloofd met bootje rond te varen en af en toe een uitstapje te doen “rechtstreek van op het schip de stad in”. Buiten de eerste dag in Praag is dit nog nooit echt het geval geweest. Elke dag moeten we in die verdomde bus kruipen en moet ik me stilletjes houden :( Geen plaats om rond te rennen, geen boompjes om te snuffelen, … neen steeds weer datzelfde stofje bekijken. En door dat we alle uitstappen met de bus moeten doen is het steeds hetzelfde … Vroeg op staan en de bus op en dan na een lange wandeling in groepjes met de luidsprekersmadammen. Pas tegen 6u terug aan de boot zodat we zelfs geen bruinvelleke kunnen krijgen.  

Ilse blijft er wel moedig en (meestal) vriendelijk bij hoor, maar tjonge jonge wat is iedereen, bibi inclusief, malcontent.   Ah ja iedereen had een boottochtje besteld en we kregen een busreis.  Ilse kan er ook niet aan doen en als vertegenwoordiger van GFC krijgt ze al het gemekker... Maar ze moet het niet zo persoonlijk nemen.. Maar is misschien wel makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik weet nog niet goed wat ik nu weer ga moeten zeggen tegen mijn  collega-honden. Straks gaan ze  me terug op den buro vragen “hoe was het verlof” en dan moet je zo zeggen “ah tof.. we hebben veel gezien en buiten een dag altijd goed weer”  om toch maar niet te liegen … Pfff  … 

Maar laten we terug naar de orde van de hondendag gaan. Sandra wou snel naar boven en ik was nog maar net wakker. Ik heb me maar snel wat likjes gegeven en me op het juiste plaatsje in de zak gezet. Maar wat bleek!?!  Het ontbijt was pas om 7u en de bus ging pas vertrekken om 8u.  Dus ben maar uit de zak gekomen.  Na het ontbijt mochten we direct naar de bus voor een rit van iets meer dan 2u.  Ik heb even naar buiten gekeken, maar het was een beetje te saai.  Terwijl Sandra wat zat te Netflixen heb ik nog wat slaap ingehaald.

Om 10u stopte de bus voor het huis van Luther. Neen, niet dat van Martin Luther King, maar dat van Martin Luther. Hij was een monnik, priester die het katholicisme niet zo leuk vond en belangrijk persoon werd in de Protestantse reformatie. Luther zou blijkbaar in dit huis, vroeger deel van de universiteit van Wittenberg, lang gewoond hebben. Nu is het een museum geworden.  We kregen een nieuwe luidsprekersdame mee. Ze deed heel hard haar best en ze wist blijkbaar heel veel. 

Na een kwartiertje in de eerste zaal te zijn gebleven, vertelde ze dat we een stoeltje konden meenemen om de rest van de zalen te bezoeken.  Oei, als we een stoel mogen meenemen, dan gingen we wel veel moeten luisteren. Ik moet toegeven dat zag ik niet zitten en dus nam Sandra me mee naar buiten. Jipie ik mocht even vrij rondlopen .. Lekker snuffelen en ontdekken.  Na een halfuurtje was ik moe en kroop ik dicht tegen baasje aan.  

Na dat de groep uit het museum was vrijgelaten gingen we rond in de stad.. Het is een leuk ouderwets stadje met rare winkeltjes. Naar oude gewoonte gingen we natuurlijk ook 2 kerken binnen en toen we allemaal genoeg hervormd waren was het tijd voor de lunch.  Ook daar hadden we geen echte verrassing: we aten in een brouwerij.  Deze keer werden we niet in een kelder geduwd, maar mochten buiten in het zonnetje eten.  Na de lunch was het tijd voor terug naar de bus te wandelen en terug veeeeeeeel te lang in de bus te zitten.

Terug aan boord is Sandra met mij nog wat gaan wandelen. Jipie ik mocht weer rond lopen en deze keer kon ik achter de eendjes hollen. Nadien was het baasje haar beurt om wat te genieten.  Baasje genoot in alle rust zonder enige stoorzenders van haar G&T, met zicht op de rivier. Ik kroop heel stilletjes in haar zak, zodat ook ik haar niet kon storen. Soms heeft ze van die momenten dat je haar rustig moet laten. Vanavond was duidelijk weer zo een dag. Dan valt ze als het ware stil.

Ik ben dus nu maar in alle stiltje dit verslag je aan het schrijven en dan dodo

Tot morgen

Sloefie de stille hond

Dag 5 - Meissen of is het Meißen

Hallo,

Hier is de kwade hond. Ik ga mijn verslag wel schrijven want heb ik ruzie met baasje en we moeten elkaar steunen in deze moeilijke tijden...  Ik zie jullie ongebrijpbaar kijken, dus laat me maar beginnen bij het begin.

Onze lawaaimaker stond om 7u maar Sandra was al voor 6u op. Na een likje en een wasje hebben we de 3 valiezen (een van mij, de rijdende kleerkast en de trolley) dicht gegooid. Eens klaar trokken we naar buiten en kon ik een boompje zoeken..  

Na het ontbijt was het snel snel .. de bus vertrekt ... snel snel. “Allez Sandra sneller.. straks is de bus weg..”

Uiteindelijk was baasje niet de laatste op de bus, maar wat was dat zeg. Iedereen wou plots achteraan zitten. Gelukkig vonden we nog twee zetels naast elkaar.  En toen begon de 2u durende busreis. 

Plots kwam er een  luidsprekermeneer vertellen dat we er waren. “Allen ousteigen”. We stonden in Meißen stad.. Eerste stop het porseleinfabriek.  Veel kan ik jullie er niet over vertellen want zak en ik dienden in de vestiaire te wachten... pfff weten die mensen niet dat ik een geleide hond ben. Normaal duurde het bezoek 2u maar Sandra kwam me na een klein uurtje al bevrijden..  Soms kan ze toch wel lief zijn he.

Na het bezoek kropen we terug de bus op..Volgende stop was 300m verder in de andere straat, net naast de buitenlift. “Welkom in Meissen” en toen was de oortjesmevrouw iets aan het zeggen dat ik totaal niet begreep. Volgens omstaanders was het Frans met cheveux op.  Snel besloten we een andere oortjesmevouw te kiezen en die bleek Inglish te spreken. Oef dat begrijpen we.

Per 15 mensen namen we de schuine glazen lift naar boven. Daar wachtte ons een andere wereld. Als ik de auto even wegdenk was ik precies terug in de oude tijd : kasseibaantjes, een groot plein met oude gebouwen, in het midden een Dom en niet te vergeten de Aelbrechtsburcht. Zou Sandra haar meter hier dan veeeel vroeger gewoond hebben?!?!   Ik heb maar niet gevraagd.  De mooie en in perfecte staat verkerende burcht wordt gezien als het eerste kasteel in Duitsland dat niet in de eerste plaats als vesting, maar als residentie werd gebouwd. 

We kregen de keuze door de straatjes naar beneden dwalen of terug met de lift. Het was mooi maar fris weer, dus waren we moedig genoeg :)  We dwarrelden door de middeleeuwse steegjes en zagen achter elke hoek een mooi fotostopje. Onze klikklik had heel werk maar deed het met veel plezier.

We waren bijna terug aan de bus toen het plots begon te regenen. Baasje nam de kawee voor de rugzak en plots zag ik het leven door een roze bril. Moest ik daarvoor al sinds deze ochtend met een jasje op uitkijk zitten !?!

Snel renden we naar de bus die ons naar de overkant bracht. Daar kregen we in een super de luxe hotel met zicht op de burcht een lekker buffet voorgeschoteld. Niam Niam.

En toen ... dienden we terug in de bus ... voor een 3 u lange busrit naar de andere boot.  Saai saai saai ... en iedereen was een beetje aan het zagen en klagen tegen elkaar.  

Plots kwamen we aan de boot.. Het leek als 2 druppels water op de eerste boot allen met andere kleuren en andere mensen.  Eens we onze kamerkaart hadden, werden we begeleid naar onze kamer. Daar zag ik onze valiezen terug.

De boot vertrok en we werden aangespoord om op het bovendek plaats te nemen om de brug te zien... en even nadien dienden we terug naar beneden voor de veiligheid (anders zouden de mensen hun hoofd verliezen heb ik me laten vertellen). En na een kwartier mochten we terug naar boven .... met wie zijn pootjes zijn ze hier aan het spelen :(

Na een half uurtje varen zag ik rare dingen : we vaarden op water - so far so good - maar dwars op onze vaarrichting onder ons was ook een schip aan het  varen ( Allez aan de kade liggend ) Hoe kan dat nu?  Sandra vertelde me dat dit een waterbrug was .. raar hoor.

Toen was het plots tijd om aan tafel te gaan. De tafels stonden anders en dus werd het terug een plaatsje zoeken. Het eten was denk ik iets lekkerder dan op de vorige boot. Nadien gingen we nog iets drinken in de bar en was tijd voor de oogjes en pootjes wat te laten rusten.

Terwijl baasje de valiezen leegmaakte heb ik snel dit verslagje geschreven..  We zijn beide zo ongeveer klaar en dus doen we de lichtjes uit

Slaapwel 

De busreiziger  

Dag 4 - Dresden en Koningstein

Hallo lieve hondenvrienden,

Ik moet eerst en vooral me verontschuldigen. Mijn baasje heeft me op de vingers getikt, heeft me onder de pootjes gegeven en op de blote poep geslagen :( Blijkbaar ben ik heel ondeugend geweest. Dus sorry aan alle lezertjes die deze blog volgen.

Deze ochtend werden we vroeg wakker gemaakt door die rare muziek... snel  klaarmaken en ontbijten want de bus gaat niet wachten hoor.

Om stipt acht uur stonden we klaar en vertrok de bus. Normaal zouden we met de boot tot in Dresden varen maar er is veel te weinig water in de Elbe en dus moesten we bussen.  Hierdoor dienden we dus meer dan een groot uur te rijden en spijtig genoeg was er dus voldoende tijd voor mijn baasje om mijn verslag te lezen. Had ik mijn poes kunnen wegsteken .. mijn verhaal heeft me verraden. En nu moet ik op de blauwe plekken zitten. Auw.

Na een ritje waren we in Dresden. We kregen eerst de mogelijkheid om een boompje uit te zoeken.. en nadien gingen we op stap. We kregen een nieuwe gids. “Misschien is deze mevrouw geen spraakwaterval en begrijpen we nu alles” dacht ik. Oei wat voor een raar Nederlands is dat zeg.. Na enkele zinnen had ik het uiteindelijk door, ze sprak Fransosich.

We wandelden eerst naar de Zwinger. Het is een paleiscomplex dat werd gebouwd in de jaren 1700. Tijdens het bombardement van Dresden werd de Zwinger zwaar beschadigd maar de  restauratie begon direct na de oorlog. Nadien wandelden we naar de koninklijke kerk van Sachsen om er even een kijkje in te nemen.  

Na een tijdje kwamen we aan een heel lange muur met allemaal mannetjes op een tegel. De mevrouw vertelde ons dat het de vorstentrein (nvdr Fürstenzug) heette en  alle vorsten van het Huis Wettin tot na de eerste Wereldoorlog erop stonden. (Nvdr ook onze Filip stamt af van deze familie)

Nog even wandelden voorbij het museum van Bozart om zo een zicht te krijgen op de Elbe. Zo konden we met onze eigen ogen zien waarom ons bootje niet tot hierkwam.

Eten deden we in een brouwerskelder. Naast het lekkere eten hadden ze daar ook heeel lekker donkerbier. Daar ik gisteren zo stout was geweest kreeg ik nu maar een proevertje van Sandra.

Eens iedereen nog een boompje had opgezocht reden we met onze bus - ahja onze boot lag veraf - naar Koningstein. Hier bezochten we een mooi kasteel.  De mevrouw vertelde ons dat dit kasteel een van de grootste en mooiste bergvestingen van Europa was.  Het staat hoog op een berg en zoals je kan verwachten kan je daar heel ver zien. Gelukkig bracht de bus ons dichtbij en dienden we de klim niet te voet te doen.

Voor de terugweg besloten de chauffeurs langs de Elbe te rijden ipv de autostrade. We deden er daardoor wel bijna twee uur over... pffff... Wat wou ik dat we dat met de boot hadden kunnen doen. Wat een mooie scenery...  stomme droogte.

Baasje was een beetje ziek van de bus, dus eens we terug aan boord konden, zijn we direct naar het bovendek getrokken (met een schwepppes). Niet veel later zijn er nog enkele toegestrompeld.. die hadden eerst een pitstop gedaan... Maar hoe kan je nu een pitstop doen als je gewoon op de boot zit ?!?!?

Iets na zeven zijn we ons dan gaan klaarmaken voor het avondeten. Het was zoals de andere dagen niet zo fameus... Nog steeds geen beentje of brokje gekregen... De wijn, ook al is die niet koud genoeg, is volgens het baasje wel lekker.

Na het eten was het even spannend. Ik kroop veilig bij mijn aaaaipad en de laptop, want baasje pakte onze kleedjes in een sneltempo in.  Als beloning zijn we nadien nog iets aan de bar gaan drinken... 

Nu is het tijd voor dodo

Tot morgen

Sloefie de bushond.

Dag 3 - hik hik

Goede avond hik,

Hik... ik heb een beetje problemen met het hik schrijven ...

Maar ik ga het hik proberen...

Deze ochtend mochten we wat hik langer slapen. 

Alleen hik als je ontbijt wou hik moest je voor 9u in de ontbijtruimte zijn. En als er een ding is dat je van hik mijn baasje hik moet weten... ze is wat averechts...

Deze ochtend maakte ze me wakker hik voor 6u.. zij was al helemaal klaar hik. Ze wou op het hik bovendek gaan zitten en van de natuur genieten vertelde ze me. hik. Groot was de ontgoocheling toen bleek dat hik we niet buiten mochten hik. Sandra probeerde nog te onderhandelen hik, maar het wat duidelijk “als je straks je kop eraf wil.. dan moet je dat zeker doen” ...   Ik blafte en hik blafte dat ze dat niet mocht doen... want ik ken baasje een beetje.

Mevrouw van de receptie bracht hik gelukkig ook direct een oplossing hik. De kapitein hik had toch verteld dat je steeds  naar de wielkabine kon gaan en daar hik kon gaan kijken. 

Hik zo gezegd hik zo gedaan. 

We zijn wel een paar keer van de ene kant naar de andere kant moeten gaan zodat ze goed hik alles zagen, maar hik we hebben daar heel lang buiten gezeten:)  Hik Baasje werd rustig en waa duidelijk content ... MISSIE VOLBRACHT.

Nu dat ik wist dat ze aan het genieten  was, kon ik me terug hik focussen om andere belangrijke dingen : eenden, zwanen en  duiven ...

Na wat km te varen begreep ik beter waarom we niet op het zonnedek mochten... hik... we dienden met de boot onder bruggen te varen die heel laag waren... hik. Er waren slechts centimeters vrij tussen de hekjes en de brug. Ik kom waarschijnlijk zelfs de brug aanraken hik...  

Na zo een brug gingen we meestal in de lift... hik . Ik vroeg in mijn beste “technisch”— ja ja ik kan dat blaffen als echte wereldbond —- maar de kapitein vertelde me hik dat die lift helemaal automatisch ging. Ik heb me dan maar terug gefocust op de kwak en kwakers. Hik

Om 8.30 had baasje er plots genoeg van. Hik. We hadden al veel bruggen en liften gedaan .. hik.. dus tijd voor iets nieuws.  Heel de boot zat blijkbaar aan het ontbijt op dezelfde moment. Snel een tasje koffie en een toastje voor baasje en voor mij  lekkere brokjes... hik... 

Burp, oeps sorry. Gelukkig ligt Sandra al in dromenland en hoort ze me niet :)  Focus Sloefie Focus... hik

Plots kwam de mevrouw uit de lawaaimaker weer langs “het zonnedek is open” hik.. Voor baasje en bibi het teken om naar boven te trekken. We hebben daar tot iets na 11 gezeten, maar toen vertelde die mevrouw dat we naar beneden moesten...hik

Iedereen zat dan maar in de bar hik .. die mevrouw is uit haar lawaaimaker gekomen want ze stond plots met een lollie in haar hand te praten. Hik. We gingen een spelletje spelen maar daarvoor hadden ze 10 mensen nodig. Hik.. na veel  wachten en vragen zijn het er  uiteindelijk maar hik 9 geworden : 7 filipino dames , 1 madam van de Amerikaanse groep en...  die lieve Dirk.. (ik heb me duidelijk hik vergist in hem.) . Het was een heel moeilijk spelletje : de lawaaimaker mevrouw zei enkele voorwerpen en dan moesten ze die gaan halen. Terwijl werd er een stoel weggenomen .. wie hik dus het laatste terugkwam had geen stoel meer en viel hik af.  Superman Dirk kwam steeds al eerste terug op een van de stoelen ook al werd er wel wat weerstand geboden... JIPIE Dirk won. 

Na het lunch buffet kregen we nog een uurtje voor hik slaapjes te tellen en dan was het hik tijd voor de volgende uitstap. Oortjes meenemen en we konden terug in de bus. Hik.  De Nederlandstalige en Franstalige gidsen zaten al klaar en ze begonnen direct hik aan den uitleg.  Na een half uurtje rijden was het uitstappen geblazen. We waren in Litomerice.

Mevrouw de gids was nog geen second gestopt met te babbelen en ze was hik duidelijk van plan hik om door te gaan. We wandelden en wandelden hik. Soms stopten we even voor de foto, maar we waren duidelijk op pad met een doel. Hik.

Iets voor  woef ( n.v.d.r. 4uur) stonden we voor een gebouw hik met een Zwaan op gestekend. Waf hik... we moesten afdalen in een kerker Oops kelder..  Daar stonden goudachtige koperen ketels ... ik herkende de geur.. we waren hik hik aan een brouwerij.  

We kregen wat te eten hik ... lekkere worstjes en dan de lekkere hik godendranken. De Brouwersdame kwam met 3 soorten bier : hik een  pils 5•, een donker biertje 5• en dan een iets straffe Amerikaanse  brouwsel van 7,5•  Sandra proefde  en vond de donkere het beste... 

Ik had geluk Sandra hik moest naar toilet.. en toen heb ik hik ook wat geproefd.. ik moet Sandra hik gelijk geven.. de donkere hik was de lekkerste .. hik .. 

Toen we terug op de bus kwamen, heb ik hik geslapen tot Sandra me wakker maakte  voor het diner. Volgens Sandra hebben ze hik nog een uitstap met de boot gedaan hik.. Door het te droge weer kan de boor niet varen waar hij zou moeten varnen hik.  Dus had de kapitein besloten heen en weer gevaren waar het veilig was.. 

De mevrouw van de lawaaimaker liet me weten dat echt wel tijd was voor het eten. hik. Na het diner was er nog een meneer die kaarten deed verdwijnen..

Nu dat ik hik mijn verslagje afgekregen heb, mag ik hik eindelijk mijn oogjes toedoen.. hopelijk ben ik morgen niet poes.

Waf waf

Sloefie 

Dag 2 - Praag city

Hallo lieve vriendjes,

Deze ochtend hadden we een veel rustigere nacht... 

Alleen hadden we iets belangrijks vergeten ... de donkermakers stonden nog open.

Iets na 6en werden we dan ook gewekt door het zonnetje.

Snel even een boompje zoeken en dan kropen we terug in bed om te genieten van het uitzicht.

Zalig gewoon ... en mmmmm al die lekkere beentjes die voorbij zwemmen.

Plots werden we bruut uit dromenland gehaald door die muziek die ons altijd wakker maakt. 

Het was dus tijd om echt op te staan en ons klaar te maken.

Bij mij gaat datveel sneller : likje hier, likje daar en we zijn helemaal klaar.

Sandra nam wat meer tijd, maar we zijn op verlof dus we klagen niet.

Snel naar het ontbijt... een beetje koffie, een beetje brood en een beetje boter en kaas.

Iets na achten diende we ons aan de receptie te melden om op de eerste uitstap te gaan. 

Oei we zijn onze oortjes vergeten... dan maar snel terug naar de cabine en terug.

Ik vroeg waar mijn oortjes waren en Sandra zei aan je hoofd..  ?!?!?

Bus 1 voor Frans- en Nederlandstaligen, Bus 2 voor Engels.

Maar als we dan toch op een bus moeten zitten, waarom krijgen we dan die blauw bakjes met oortjes mee?

En na enkele minuten op de bus zat Sandra te knikken en ik ... tja ... ik zat te schudden.

Wat een rare taaltje is dat nu?  Oké ik ben grote reiziger van de vele continenten maar zo dit begrijp ik niet : Twee woorden Frans, dan plots wat Duits en dan wat Nederlands. Sandra gaf me haar verlengstukken en plots werd alles duidelijk. Dat raar bakje waar we terug voor naar de cabine gingen gaf maar 1 stem weer en die sprak iets wat Nederlands leek.

Ik was heel aandachtig in het begin... maar de stem hypnotiseerde me en ik viel in slaap. Plots werd ik wakker gemaakt ... we waren aan het kasteel : de burcht van Praag.  Dit kasteel behoort bij de grootste kastelen van de wereld en is opgenomen in het Werelderfgoed (n.v.d.r. Unesco). Het is meer dan 1000 jaar oud en momenteel zetelt er de “technische” regering. 

Het is eigenlijk meer dan gewoon een kasteel hoor. Ze hadden immers  meerdere paleizen en grote tuinen met grote bomen. Daar wil ik wel eens pootje tegen opheffen.   We dienden door een Security check. Het binnenplein bekijken kost je niets, maar als je de verschillende attracties wil bezoeken moet je wel centjes geven : de Kathedraal, de kerk, het oude paleis en het gouden straatje. Het laatste is een smal straatje aan de binnenzijde van de vesting. Vroeger woonden hier de kasteelwachten en -bedienden ... nu vele souvenierwinkeltjes.

Iets na 12 waren we terug op de boot.. net op tijd voor een lekker drankje en voor de lunch. Na de lunch kregen we gelukkig een half uurtje omde oogjes toe te doen... Ik droomde van de beestjes en de boompjes die ik vandaag al zag.

Tegen half drie dienden we terug paraat te zijn voor de stadswandeling. We werden met de bus naar de andere kant van Praag gereden en dan wandelden we terug. Nu moet ik zeggen. Ilse als toergids deed het gisteren blijkbaar heel goed want we zagen bijna alles gisteren al. Dikke poot Ilse.

Terug aan boord genoten we op het terras van de aperitief en dan de douche in... zalige straaltjes op mijn kop en dan op het buikje.  Plots werd het water toegezet, ik had blijkbaar veel te lang genoten en nu was het Sandra haar beurt... Pffff.

Na het eten was er nog een folklorische  “technische” avond... Er was gechingenchangel, een dansje en nog wat gechingenchangel... nu dat was allemaal niet zo speciaal hoor.

Plots was het 10 u en was het hoogste tijd voor bed.  Tandjes poetsen.. SLAAAPWEL

SLOEFIE

Noot van de redactie: Sloefie had niet echt door dat hij in Tsjechie was, waar men Tsjechisch speekt en niet Technisch. 

Dag 1 - Kennismaking met een andere cruiseboot

Hallo beste bloglezers,

Hier is de opgewekte en steeds wakkere Sloefie.  Dit was vandaag wel wat moeilijk.

Het begon vandaag allemaal om 2u … ja ja je leest het goed 2u.

Sandra deed de lichten en spurtte naar het toilet.

Ik vond het wel heel extreem vroeg om op verlof te vertrekken, maar op verlof gaan is steeds een beetje afzien. Dus ik stond ook maar op.

Toen ik echter net mijn boompje had gezegend lag Sandra al terug in bed.

Ik begreep het helemaal niet en kroop snel terug dicht bij haar.

Een uurtje later was het echter weer van dat..

Spurt naar toilet en daarna terug in bed.

Oei oei.. mijn baasje is ziek dacht ik.

En we moeten net op verlof vertrekken.

Welk paardenmiddel moet ik nu weer uit mijn vacht toveren?

Iets voor 6 begon dan het leuke ochtendmuziekje te spelen.

Tijd voor op te staan en ons klaar te maken voor het verlof.

Maar er kwam geen beweging in Sandra.

“Allez baasje, opstaan… tijd voor verlof”

Met veel tegenzin stond ze op en maakte haar klaar.

Taxibroer en baasje stonden al klaar voor de rit.

En gelukkig was de bagage helemaal klaar want mijn ziek baasje was alweer verdwenen.

Net op tijd waren we in Vilvoorde

Daar zagen we wat bekende gezichten en dat stelde me wel gerust.

Baasje zal samen met mij wel verzorgd worden indien nodig.

Ik ging likjes geven aan Denise en Ilse want die ken ik al goed.

Oei.. er keek iemand heel boos .. Dirk het vriendje van Ilse ging mee en die leek me een vieze meneer.

Ik kroop dan maar snel terug op mijn plaatsje.

Eens in de luchthaven checkten we vol automatisch in.

Ik diende zelfs niet mijn hondenpaspoort te tonen.

De mevrouw van de bagage was in een machien gekropen dus dat was wel wat aanpassen.

Naar goede gewoonte gingen we naar de diamanten lounge voor ontbijt.

Ik mocht vleesje gaan halen maar Sandra nam slechts een glaasje water.

Aiaiai hopelijk komt dit wel snel goed.

Vlieger op…de cityjet nam ons mee naar Praag.

Snel onze bagage zoeken en de bus op voor een half uurtje rijden.

We stopten aan een rivier.

We mochten uitstappen maar wat we niet wouden meesleuren mocht op de bus blijven.

Ik heb mijn klak en sweatertje op de bus gelaten want het leek wel heel mooi weer.

Mijnheer de buschauffeur vertelde dat de bus ging blijven staan en dat de bagage veilig stond. Als we terug zouden zijn van de uitstap dienden we gewoond onze kleerkast op wielen te nemen en de de kade op te gaan naar de boot.

Ik als goede snuffelhond begon te zoeken waar de grote boot zich had weg gestoken.

Maar ik vond hem niet..

Toen vertelde mevrouw Ilse dat we geen grote boot hadden maar een rivierboot.

 “Een wat ?”

Een boot waarmee je op de rivier kan varen ..

En de onze was een beetje speciaal want hij werkt met wieltje achteraan heb ik begrepen.

We mochten hem wel nog niet gaan verkennen want het was nog te vroeg.

Dus.. we gingen eerst de stad in.

Die vieze meneer valt eigenlijk wel mee, want hij zorgde ervoor dat ik altijd het beste uitzicht had van heel de groep. Ilse zal hem waarschijnlijk verteld hebben dat ik ook een hele zware taak had op verlof… Zij begeleid de mensen, wijst ze de weg … En ik moet het verslag schrijven. Wij zijn dus als het ware het olijke duo, zij zei dat we compliment-tair waren.

In de Praagse stad hebben we vele verschillende synagogen gezien : een oude, een spaanse, een nieuwe, … ik wist helemaal niet dat er verschillen waren. Nadien zijn we op de ‘grote markt’ gekomen en daar kregen we plots wat honger en dorst. Ook mijn baasje voelde zich al wat beter  - ze was niet om de vijf minuten meer naar het boompje gelopen – en had een beetje honger gekregen.

Ilse vertelde ons dat  Tsjechië gekend was voor zijn bier en dus diende we dat eens te proberen he. Samen met enkele rare gevulden dingen (  n.v.d.r. Empanadas waren het Sloefie)  dronken we van naar onze smaak een slappe pils.

Nadien trokken we verder en mocht Sandra even de groep verlaten.

In Praag is er immers een HRC en ze had haar glaasjes nog niet.

Dus Ilse ging met de groep een beetje verder stappen, terwijl wij onze lange benen gebruikten om snel over en weer te geraken.

We staken een brug over met heeeel veeel sinten en kwamen we terug aan de bus.

We mochten niet meer instappen en enkel snel onze persoonlijke spullen nemen en de kleerkast. 

Ilse vertelde dat we met de Elbe Princess zouden varen, maar die vond ik nergens. Ik zag wel met mijn wolvenogen de Elbe Princess 2 liggen.  Ik begreep er niets van, maar niemand reageerde. Ik was een verstekeling dus ging al zeker niet vragen waarom er een 2 stond op de boot.

Aan boord kregen we een drankje en werden we naar de kamer gebracht.

Een moooie ruime kamer met groente tinten kregen we.

Ik kreeg mijn eigen bed, net naast dat van mijn baasje.

Jipie ik ga dus extra goed slapen.

Na een korte verfrissing en een drankje werd de bootjongens en -meisjes voorgesteld. Daar kregen we ook een hele moeilijk uitleg over de 1 en de 2 en kregen we we te horen dat het plan helemaal veranderd was. Het plan? Je kan toch alleen maar van boven naar beneden of van beneden maar boven varen. Hoe kan het plan dan verandert zijn ? Ik begreep er niets van. Maar deze keer kwam er reactie.

De mevrouw van de boot diende dus meer uitleg te geven : het was veel te droog geweest in Europa en daardoor waren de rivieren aan het uitdrogen. Het was blijkbaar zo erg dat de boot 1 niet tot hier meer geraakte en dat boot 2 hier niet meer weg geraakte . Met als gevolg gingen we met boot 2 tot aan een plaats varen waar er nog net genoeg water was… dienden we daar op een bus te stappen voor de uitstap en zouden we nadien naar boot 1 gaan om verder door te varen. 

PPFF veel te moeilijk voor mijn hondenoren. Ik had deze namiddag net mijn valiesje uitgepakt en nu zou ik het blijkbaar woensdag al terug moeten inpakken… Wat voor nen rare boot is dat nu zeg.

Na de lange uitleg mochten we naar het restaurant gaan voor ons avond menu. Aan boord werd blijkbaar met een vaste 3 gangen menu gewerkt en kreeg je die aan tafel opgediend. Nu weten jullie dat baasje niet zo graag dessert eet, en dus het een 2 gangen menu zou zijn. Ik bleef op de kamer zitten en genoot van de witte zwanen die me kwamen goede dag zeg zeggen. Toen baasje terug kwam, had ze niets mee voor mijn en aan haar smoelenbak te zien had ze precies toch nog een hongertje.. Het eten moet dus niet al te lekker zijn.  Is niet erg hé want morgen is het toch een nieuwe dag.

Terwijl Sandra zich klaar maakt voor een eerste nacht aan boord van een rivierboot, ben ik snel even aan de slag gegaan. Ik wil niet mee maken wat we in Rusland tegenkwamen. Gelukkig weet broer nog veel van toen, want ik zou het niet allemaal meer kunnen vertellen hoor.  Ik heb mijn lesje goed geleerd en ga dus elke dag flink mijn verslagje neerpoten.

Maar nu na meer dan 15.000 mensenstappen, nachtelijk avondturen en het achter de zwanen zitten ben ik wel heel moe.. dus ik hier nu maar stoppen

Tot morgen lezertjes van mij (en van mijn baasje)

Sloefie

Dag -1 : Oei gaan we al terug op trot?

Hallo lieve hondjes en mensenvriendjes,

Ik heb groot nieuws en kan er niet over zwijgen. Ook al zijn mijn broer en ik nog bezig aan het verlof in Russia … ik mocht mijn valiesje al klaarmaken want ik mag al terug op verlof vertrekken. 

Als ik eerlijk mag zijn ik begrijp het niet zo goed hoor. Baasje had me in het begin van het jaar verteld dat we niet veel op verlof gingen hebben door de Groene bank. En nu vertelde ze plots dat we MORGEN al op verlof vertrokken.  Ik dacht eerst dat ze ijlde van al die uren werken van deze week, maar ze herhaalde het nog eens : we gaan morgen met een bootje op stap.

En plots drong het door... Ik moest dringend mijn valiesje maken:
Snel snel want mijn valies moet in mijn baasje haar valies passen. Anders moet ik ze zelf sleuren.
Dus t-shirts check, shortjes check, ..
Maar oei waar was mijn zwembroekje?
 Waar waren mijn zwembandjes?
Waar heb ik toch mijn zonnebril gelaten?
Wat bleek, Sandra had alles al klaar gelegd zodat ik deze niet vergat… zodat ik geen zonneslag zou oplopen en mee in het water kon pletsen..
JIPIE we gaan op verlof…

Om zeker te zijn dat Sandra in alle rust alles voor haar pakte en weer niet in alarmfase 4 verkeerde, lieten we haar maar rondcrossen. Ik heb me veilig op mijn favoriet plekje genesteld en naar de vogeltjes gekeken.

Dingdong Dingdong…. Ik werd wakker gemaakt door de bel.
Blijkbaar was ik de laatste die het doorhad want broer en zijn baasje stonde al aan de deur.
Oh .. oma-grootmoeter-meter en opa kwamen een aperitiefje drinken.
Oei oei als dat maar goed komt... Sandra die verstoord werd in het pakken.
Maar daar was baasje en ze leek toch iets ontspannen te zijn.
Uiteindelijk zijn we naar het hofje gereden : beentjes voor de hondjes en schelpjes voor de mensen stond op het menu.

Deze namiddag heeft Sandra nog verder gepuzzeld om haar valies te vullen.
“Waf Waf.. mijn valiesje niet vergeten”  riep ik net op tijd.
En alles vloog terug uit de rollende verkleeddoos en werd herstapeld.
“Waar is de weegschaal” riep baasje..
Ik wist dat ze dat ding nodig ging hebben en dus  had ik het weegding in mijn mond gestoken.
Ik kreeg een grote knuffel.

Baasje heeft heel de namiddag al heel raar gedaan hoor.
Het lijkt erop of ze niet echt kan ontspannen.
Ze heeft zitten spelletjes spelen, lego opruimen, rondlopen,  .. Geen minuut bleef ze zitten.
Als dat maar vannacht goed komt


Nu ben ik doodop en ga dus snel nog op zoek naar een boompje.

Slaapwel

Sloefie de reizende hond

PS. Mijn broer Groote Broer gaat de laatste verhaaltjes van Rusland enzo doen. En ook de fotookes. Heeft hij belooft. Dus die gaan dwars door mijn verhaaltjes komen. Hopelijk wordt het niet te verwarrend.

PPS. Dankuwel Groote Broer.

Dag 12 1/2 : 't is gedaan

Dag beste lezertjes,

Met tranen in de ogen moet ik U melden dat dit mijn laatste blog is... 

Over de cruise bij de Vikings en de Slaven.

Waar de volgende blog over zal gaan, dat weten Sloefie en ik nog niet. Ons baasjes houden de lippen stijf op elkaar. 

Grrr.

Hoe kunnen we nu ons lezerspubliek op een gepaste wijze voorbereiden op wat er gaat komen? 

Straks zijn wij de enige - Sloefie en ik - die niet weten naar waar de reis gaat. Misschien weten we meer na de grote presentatie van mijnheer Didier ergens rond de verkiezingen in October. 

Dag laatste dag dus, want hierover gaat het.

We moesten toch redelijk vroeg uit ons gerieflijk bedje.

‘S avonds waren al de valiezen buitengezet. We vroegen wel of wij hondjes niet moesten op wacht zitten, maar toen we na twee minuten gingen kijken, waren de valiezen al verdwenen. En dat op volle zee. Hopelijk zagen we ze toch nog terug. Anders stonden Sloefie en ik wel voor aap. 

In het restaurant was er veel abmiance. Iedereen wou op de foto met oma. (Ga maar eens kijken op de fotosite onderaan. 

Na een korte nacht, wachtte ons nog het laatste ochtendmaal. Maar iedereen in de keuken had zijn hoofd eerder bij het proper kuisen van de togen dan bij het aanbod. Geen beentjes meer op zijn Engels, of boontjes in tomatensaus. Wel een beetje croissants. Snif. 

Mijnheer Didier had voor ons een late ontscheping geregeld. We hoefden ons dus niet te haasten. Wij mochten als quasi laatsten van het erf de boot. 

Vriendelijke security liet ons van boord.

Vriendelijke douane liet ons aan land.

Vriendelijke politie liet de deur voor ons open.

Vriendelijke security liet ons tussen de valiezen snuffelen.

Geen bus met Belgische platen te zien.

Wachten.

Wachten.

Wachten.

Onvriendelijke security had onze bus terug naar buiten gestuurd want die was meer dan een uur te vroeg en je mag maar een uur wachten. 

Onvriendelijke security liet de bus niet terug binnen want hij was te laat.

Nederland, onvriendelijk land? 

Na lang wachten mocht dan toch ons busje terug de parking inrijden,

Iedereen was snel aan boord. Geen valiezen ontbraken. 

Ook op de ring van Amsterdam ging het vlot, geen files op zondag.

Op de E19 ging het vlot, geen files op zondag.

Op de ring van Antwerpen ging het vlot, geen files op zondag.

Aan de Carrefour van Schoten ging het vlot, we waren net voor de zondagse files voor mosselen a volonté . 

En voor we wisten waren we in Vilvoorde.

Baasje speelde taxichauffeur en voor iedereen goed ingesnoerd zaten, was iedereen thuis.

Nu was het aan Mieke en co om overhoren te doen. 

Alle foto’s vind je terug op de Sloefie en Broer Foto Web Site. Daar vind je ook al onze andere avonturen terug. 

Daaag.

Hopelijk weet ik in oktober wie burgemeester wordt waar we volgend jaar naartoe varen. 

Dag 12 : de vikings achterna

Dag allemaal,

Auw. Auw. 

Ik heb onder mijn pootjes gekregen want ik heb de blog van de zomerbriesje nog niet afgemaakt.

En baasjes houden niet zo van losse eindjes.

Dus ben ik nog maar eens in mijn pen en mijn geheugen gekropen.

Waar was ik gebleven?

In Kopenhagen denk ik. Bij de Denen.

De volgende dag was een zeedag. 

En na zo een lange en inspannende reis, is zo een zeedag wel een groot verschil. 

Niets meer te doen.

De vaten zijn af, de flessen leeg en de portemonnees ook.

Na een extra laat ontbijt moesten we wel eerst naar het dek 14.

We kregen de laatste onderrichtingen van meester Didier. Hoe we veilig van boord konden, wanneer onze valiezen buiten moesten staan, hoe warm het ging worden. Allez, vanillestokje waardoor je wist dat de reis wel op zijn einde aan het lopen was.

Maar mijnheer Didier had een slim plan.

Eerst deelde hij nog wat centjes uit aan wie niet naar alle uitstapjes kon meegaan. Wie ziek was, werd beloond/getroost.

En daarna maakte hij eerst reclame voor de grote voorstelling van het programma aan het zeetje ergens in October. 

En dan liet hij een mooie film zien van alle cruises die het afgelopen jaar allemaal doorgegaan waren. 

Allez zo een beetje mensen die net aan het bekomen zijn van 14 dagen zee, vergasten op nog eens drie maanden luxe en avontuur.

Ik heb ondertussen al druk overlegd met mijn broer Sloefie. Ik denk dat we volgend jaar nog eens er met de boot op uit trekken. De baasjes willen niets zeggen maar we hebben hen wel door. Ik ga misschien voor het eerst kangoeroes zien. Wie weet. Jipie. Waar we ook naar toe gaan. Jipie.

Na de slaait show, hadden we wel honger gekregen. En het was onze laatste keer dat we nog eens gratis van alles mochten proeven en op ons bord laten liggen.

Buiten was het nog altijd heel warm. En de baasjes besloten om effetjes van de zon te genieten op het golfgras. Er waren geen golfers en dus konden we dat veilig doen zonder balletjes op ons hoofd kregen.

Maar na een paar drankjes begon dat ook tegen te steken.

De baasjes gingen dan wat slenteren.

Een slecht teken.

Want op de laatste dag is het ook solden. 

Alles moet weg, want er moet plaats gemaakt worden voor de nieuwe ... cruisegangers. 

En slenterende baasjes tussen de solden, dat is vragen om problemen.

Gelukkig waren het echt lage prijzen.

Het slenteren stak ook tegen en dus gingen we nog wat golfen, allez op het golfgras zitten. Met een drankje.

En dan was het echt tijd voor afscheid.

Van de boys die onze kamer proper hielden en van de garçons in het grote restaurant. 

Buiten zagen we rare torens midden in de zee staan. Boortorens blijkbaar. 

Het was voorbij. We waren in de Waddenzee.

Dag 11 : een dagje wandelen rond Tivoli

Woeah,

Gaap,

Woeah,

Brrrr

Neen, beste lezertjes, er zit geen beest in je webbrowser. 

Cruisen is vermoeiend.

En je hoorde net mijn broer wakker worden.

Hihi.

Vandaag gingen we op bezoek bij de Denen. Dat is daarmee ons derde Scandinavisch volkje op onze reis. Of ons vierde als je ook de Letten meeteld. Maar die hebben geen kruis in hun vlag. Dus telt dat?

Tijdens ons ontbijt gleed onze boot heel stilletjes de haven binnen van Kopenhagen, of is het Frederiksborg? 

Het was vanmorgen alvast bakken en braden buiten. We gingen richting 30 graden vertelde de lokale Armand Pien aan boord. Pfff. Hopelijk hebben ons baasje een rugzak gevuld met water want dat werd zweten.

Terwijl we onze beentjes aan het afknuifelen waren, hadden we enkele van de obers aan de haak geslagen en ze mochten pas los als ze ons flesjes frisse drank brachten. Ha. Ons baasjes gingen ons niet liggen hebben. 

Zo tegen half tien stonden we dan eindelijk op de kade. De Langelinie-kade. Waar vroeger de boten naar Verweggistan vertrokken. Zoals in veel plaatsen waren de oude boten verdwenen. En in de plaats waren moderne gebouwen voor uppies en juppies. 

En in design zijn Denen sterk. Na een paar honderd meter wandelen zagen we al enkele voorbeelden daarvan. Als eerste kwamen we de Kleine Zeemeermin tegen. Maar er klopte iets niet. Mijnheer Didier had ons gewaarschuwd voor horden toeristen die allemaal een foto van de Kleine willen. Maar, er was niemand aan het fotograferen. En ze leek ook een beetje ziek want er zaten gaten in haar lijf. 

Oef, het was een moderne interpretatie. 

Een beetje verder had een andere kunstenaar een stenen interpretatie van een Salvador Dali schilderij gemaakt. 

Brrr. Als ik teveel beentjes gekloven heb, heb ik ook zo’n dromen. 

Na een bruggetje en wat trapjes kwamen we terug op de grote kade en mochten verder naar het stad wandelen. We mochten niet te snel wandelen want we moesten vandaag veel wandelen zei onze gids. 

In de verte zagen we wat bussen ronddraaien en zag het ook redelijk zwart van het volk. Dat was onze volgende fotoshoot met de bekendste Deense, al meer dan honderd jaar jong.

We kwamen gelukkig tussen twee busladingen Chinese toeristen toe. Zo moesten we niet te hard drummen om een mooie foto of twee te maken. Onze fotoalbum moet ook gevuld raken. 

Nadat iedereen zijn kiekje gemaakt had, konden we terug verder. We kwamen ook enkele sprookjes van Hans Andersen tegen, twee lelijke eendjes. Auw. Ik bedoel mooie zwanen.

Als echte toeristen wandelden we verder naar de stad. We kwamen nog wat standbeelden tegen en ook een pompeuze fontein met grote ossen en een gevaarlijke stuurvrouw. Ons pootjes deden al wat pijn en we hebben ze dan maar eens gesopt in het frisse water. Zalig.

En dan moesten we verder. Naar het paleis. Niet dat de Koningin thuis was. Maar we moesten nog ver wandelen en dus was er haast. Koning Frederik was wel een slimme. Eerst liet hij een paar rijke families nieuwe paleizen bouwen volgens zijn plannen. Daarna verhoogde hij de belastingen en moesten de families de paleizen aan hem afgeven. En zo had hij niet een maar vier nieuwe paleizen. Ze lijken allemaal op elkaar en toch niet. Je kan ook de aflossing van de wacht gaan bekijken maar daar was niet genoeg goesting of tijd voor. We moesten voortmaken.

Er stond ook eens Japanse TV-crew. Niet voor de aflossing van de wacht maar om een reportage over Danish te maken. We verstonden wel niet waarom ze dan een schaal met pateekes stonden te filmen. Tot baasje uitlegde dat pateekes in het Engels Danish heten. En in het Duits ook. Omdat in Amerika de bakkers van patisserie vaak van Deense origine waren. Ah ja. Logisch. 

Ik moest mijn baasje achter zijn vodden zitten want hij was achterop geraakt met dat kijken naar de pateekes. De andere waren al tot aan een oud graanpakhuis geraakt. Dat was blijkbaar een gekend hotel geworden. Opa Vic was daar al gaan slapen en mijn baasje ook. Wat ze zich nog herinnerden? Dat het heel duur was voor een nacht slapen in een klein kamertje. 

Als volgende fotoshoot stond de Nyhavn op programma. Letterlijk de nieuwe haven. Het is een van de oudste delen van de stad. Mensen en namen, raak er maar wijs uit hoor.

Het was er wel schilderachtig. En ze hadden er veel keus uit bier en ijskreem maar niet voor ons. We moesten voort. Dwars over een groot plein dat volledig opgebroken was. Waren het hier binnenkort verkiezingen? 

Puf puf puf. Hijg, hijg, hijg. 

Nu begon het moeilijkste stukje van de wandeling blijkbaar. Neen. Het ging niet steil bergop. Maar nu gingen we door de duurste straat van Denemarken lopen. Met allemaal winkeltjes. En zorg er dan maar voor dat iedereen blijft volgen. Want tot nu toe had niemand al veel kans gehad om iets te kopen en het was al het einde van de maand. 

Maar onze gids hield als een goede herdershond de groep goed bij elkaar. Sloefie of ik heeft zelfs niet te blaffen. Goed zo mijnheer Didier. De nodige BTW zal ook wel geholpen hebben om iedereen bij elkaar te houden. Hihi. 

Puf puf puf. Hijg hijg hijg.

Het was wel warm hoor. En dorstig. En er waren zoveel mogelijkheden om al eens te stoppen en bij te tanken. Of efkes de pootjes afkoelen in een fonteintje of zo. 

maar nee hoor. De stoet trok door, dwars door de stad. Naar wat? Naar de Rathusplats - het equivalent van het Stadshuis in Stockholm, stond hier in Kopenhagen en heet hier Rathus. Dat in Stockholm is hoger, lieten de Zweden weten. 

Puf puf puf. Hijg hijg hijg.

Baasje. Ik heb een Hardrock gezien. Heel goed Broer, daar gaan we straks binnen, zelfs als het niet mag. 

Maar eerst iets drinken baasje.

En kijk, we waren aan het verste punt van onze wandeling geraakt. De Westerbrug. En daar was een mikrobrouwerij met heel lekker bier en heel lekker eten. Eindelijk, mijn pootjes waren afgesleten tot onder mijn oksels zo voelde het. 

Oh ja. Heb ik het al gehad over de studenten? 

Neen dus. Wel het was vandaag de laatste dag van het schooljaar blijkbaar. En al wie niet meer naar de school moest, reed op allerhande oude vrachtwagens door de stad met veel muziek, veel plezier en ook wat drank waarschijnlijk. En iedereen was heel blij daarmee. Je moest het hier proberen. Dat zou zeker niet mogen van mijnheer De Wever, want die droomt enkel van de lat en de roe, dat waren nog eens tijden.

Na de lunch wachtte ons een lange wandeling terug. 

Eerste stop was het Raadhuis. Maar mijn baasje zag dat niet meer zitten. En dus gingen we wat in de schaduw zitten.

Volgende ongeplande stop was de HRC. Of de rest het graag had of niet, mijn baasjes waren plots verdwenen.

En dan begon het wandelen terug. Nu door de studentenbuurt. Hier had je ook veel keus in bier en plezier. Langs de Joodse ambassade met boze agenten. Langs een oude boekentoren. En ik zat ondertussen al te knikkebollen bovenop de camerazak. Ik had besloten me te laten dragen.

We dweilden straat na straat af tot we plots in een mooi park stonden. De Koningstuin blijkbaar. Met onze volgende fotostop, het Rosenborg kasteel waar al de juwelen van de Denen liggen. 

Samen met baasje bleef ik op de bagage waken. We waren trouwens niet de enige wakers. Er liepen ook twee soldaten rond, met hoge zware dikke berenmutsen. De sukkels moesten zo om de twee minuten een toertje lopen langs het kasteel. En ondertussen werden ze gefilmd en lastig gevallen door toeristen. Hopelijk zijn de geweren niet geladen. 

Terwijl Sloefie en de rest binnen in het kasteel zat, konden we ook nog de wisseling van de wacht volgen. Maar de nieuwelingen hadden het beter. De nieuwe wachten droegen gewone legerkleding met een klein petje, geen beren meer op het hoofd. Pfff. 

Ah ja, de wachten moesten zich wel een keer boos maken. Een Chinese mevrouw wou alles filmen vanuit een van de grasperkjes. Maar daar mogen enkel katten en vogels op lopen, geen mensen. En mevrouw wou geen Deens verstaan. Tot een sergeant madam uit haar bottines schoot. Hihi. 

Na een half uurtje was iedereen terug uit de schatkamer. Niks mee naar buiten gebracht. En dus mochten we nu naar de boot terug.

mijn baasje had blijkbaar herwonnen krachten. Ik kon hem niet bijhouden. 

We trokken nog door de citadel van de stad, een complex van oude verdedigingswallen, waar we vanmorgen rondgewandeld waren. 

Aan de Kleine Zeemeermin stond nu veel minder volk. Ik heb nog eens gezwaaid naar haar. 

En dan waren we terug aan ons schip. Een laatste keer door de security. Een laatste keer een scan van de bagage. Een laatste keer als verstekeling aan boord. Alweer gelukt. (Anders zou ik er geen blog kunnen over schrijven).

En dan was het wachten op de rest van de wandelkudde. 

Gelukkig was de bar niet gesloten. Want mijn pootjes hadden dringend verkoeling nodig.

Vanavond gingen we nog eens lekker eten. Njam njam njam. Hopelijk zijn er beentjes. 

Tot schrijfs

Groote Broer

Dag 10 : van Gamla Stan naar Havn

Dag allemaal,

waar was ik gebleven?

Oh ja, ik zat samen met de baasjes en Sloefie op het achterdek van onze boot te kijken naar de ondergaande zon en al de mooie plekjes op de vele eilandjes op weg van Stockholm naar de zee.

De volgende dag ging een rustige dag.

Far niente stond er in de agenda van mijn baasje.

Gelukkig was het aan boord niet zo warm als op het land. Want gisteren hadden we toch heel wat watertjes laten vloeien hoor toen we op stap waren door de oude stad.

Vandaag hoefden we niets te doen.

We vergaten zelfs om onze blog bij te houden.

Ai, ai, ai. De baasjes gingen niet blij zijn.

In de ochtend was er wel nog een activiteit gepland voor Sloefie en haar baasje. Ze gingen op inspectie achter de schermen. Van de keuken. Ah ja, Sloefie en haar baasje zijn bijna gediplomeerde chef-koks en dus moeten ze zich wel bijscholen qua technieken in de grootkeuken. En zo wisten we misschien ook wat we 's avonds gingen eten.

Voor de middag hadden ons baasjes iets speciaals in gedachten. Geen hamburger of sla of zo. Niets van dat. Ze gingen oosters. Er was ook namelijk ook een japans restaurant aan boord. En dus gingen we sushi eten.

Mijn broer en ik zijn daar niet zo happig op. Ons pootjes zijn niet zo groot en het is nogal moeilijk om een brokje op te pikken met die stokjes. Het is veel makkelijker om het gewoon uit het potje te eten met ons pootjes maar dat mag niet van de etikette. 👿

Wat kregen we allemaal? Lekkere miso soep - en in tegenstelling tot wat opa en oma kregen in Japan, was het meer dan alleen maar water. Het was zelfs lekker. Njam. En dan kregen we allerlei soorten sushi. Dat is voor mijn broer altijd een grote brok om te eten maar hij kan op tijd en stond wel eens een grote mond opzetten en dan past een brokje sushi er net in. Hihi.

Na het middageten zochten mijn baasjes een rustig plaatse op in de zon om te lezen of te dromen. En de hondjes kropen onder een zonneklak om van daaruit te waken. Ha. Wij weten ook wel ook het mooie leven is.

Zo tegen het avondeten begonnen de baasjes onrustig te worden. Altijd een gevaarlijk teken. Ze keken naar hun gsm.

- Heb jij dat ook?

- Watte?

- Dat je GSM op Vodafone Duitsland staat?

Lap het was weer van dat. Ze waren nu een dikke week rustig gebleven en daar begon de IT terug de kop op te steken.

- Ja ik heb dat ook. Maar we zijn pas morgen in Kopenhagen.

- En ik heb ook al Teledenmark gehad. Ik zal eens gaan horen.

Lap. 't Is om zeep. Baasje verdween. Om vragen te stellen.

Oef. Na twee minuten was hij al terug. Hij was mijnheer Didier tegen het lijf gelopen en die had hem dadelijk terug gestuurd.Want wat was er aan de hand? Wel tussen Kopenhagen en Malmeu is er sinds enkele jaren een brug - ze maken daar zelfs films over op tevee. En die dure brug? Die is te laag voor de grote cruiseboten zoals de onze. En dus moeten al die boten helemaal rond Denemarken varen. En daarom zijn we pas morgen in Kopenhagen.

Nu de baasjes gerust waren, konden we verder rusten tot het tijd was voor de diner. Oef.

In Kopenhagen gingen we veel wandelen. Dus konden we beter maar vroeg gaan slapen om ons pootjes rust te geven.

Tot morgen.

Dag 9 : waar Birger Jarl zijn stok plantte

Dag beste lezertjes.

Vandaag zijn mijn broer Sloefie en ik extra vroeg opgestaan. Niet omdat we alweer ontiegelijk vroeg van de boot moesten maar wel omdat we het binnenvaren in Stockholm wouden meemaken.

Ons baasjes? Die hebben er dwars doorgeslapen.

Die waren dan ook verrast wanneer ze moesten wakker worden in het midden van de stad.

Ach baasjes. Je kan niet zonder maar soms zou je ze toch vijf cent geven.

Het was een prachtige ochtend. Er hing zelfs een lichte geur van verband hout in de lucht. (Opmerking van de redactie: Broer overdrijft. De zweedse bossen waren al twee weken aan het branden. Maar dat was wel honderden kilometers verder. En zo scherp is hun neus nu ook weer niet.)

Mijnheer Didier had ons wel een heel interessante dag beloofd. Met vooral veel cultuur en veel wandelen.

Na het lekkere ontbijt waren we er allemaal klaar voor.

Onze eerste afspraak was met een oude dame die zo'n vierhonderd jaar verborgen had gelegen in het slijk van de haven van Stockholm.

We gingen namelijk naar het Vasa museum.

Sloefie dacht we een museum van vasen gingen bezoeken. Maar ik had al beter geluisterd. Ik wist dat we naar een boot gingen kijken.

Want het verhaal van de Vasa was in feite nogal tragisch. Toen het schip gebouwd was, was Zweden een grote zeemacht en het was regelmatig in gevecht met Rusland of Denemarken.

De Amerikanen bouwen nu vliegdekschepen die groter zijn dan alle andere landen. Wel Zweden had beslist om een schip te bouwen met alle mogelijke snufjes. En naarmate ze verder bouwden aan het schip, moesten er dingen toegevoegd worden. Nog een rijtje kanonnen. Nog een rijtje standbeelden. Nog een dekje daar. En het schip groeide en groeide, vooral in de hoogte.

Er werden kosten noch moeite gespaard om het schip op te smukken met duur hout en duur goud.

En dan waren de Zweden klaar om hun Vasa te lanceren. Heel de bevolking stond er op te kijken.

En nog geen vijf minuten in de vaart, begon de wind wat harder te waaien. Het schip legde zich in de wind. Maar de onderste kanonnen waren zo laag dat het water gewoon begon binnen te lopen. En naarmate er meer water inliep, ging het schip nog platter liggen. En zo liep er meer water in. En op enkele minuten was het schip gezonken met veel van de matrozen nog aan boord.

Een nationale tragedie. Zelfs in tijden dat er nog geen internet was of twitter of smoelenboek.

Elke Zweed dat het schip ergens in de haven lag, maar niemand wist echt waar. Tot er een schattenduiker systematisch begon te zoeken in de haven. En zo werd het schip in de jaren vijftig gevonden. En de Zweden beslisten dat ze het schip gingen bergen om zo de schande van zoveel jaar geleden ongedaan te maken.

En het zijn slimme jongens de Zweden. Ze bouwden een museum rond het droogdok waar ze het schip naartoe sleepten. Rond het schip maakten ze een speciale wandelbrug zodat je alle details van het schip mooi kan zien.

En dat gingen wij nu vanmorgen doen.

Ik vond wel dat het er een beetje rook naar rottend hout maar voor de baasjes was het ok. Mensen kunnen niet goed ruiken he.

Er was vannalles te zien. Het schip natuurlijk maar ook een nagebouiwde kajuit, een stukje dek - oei wat laag - borden, vorken en messen uit het schip enzovoort. Het was echt een grote schok, zoveel cultuur en geschiedenis op een ochtend. Gelukkig hadden we een stevig ontbijt genomen. Fotootjes vind je binnenkort hier.

Na zoveel cultuur gingen we onder leiding van Mijnheer Didier op stap naar het oudste deel van Stockholm, de Gamla Stan. Daar staan allemaal oude huisjes heel dicht tegen mekaar - zo vallen ze niet om. Daartussen zijn kleine pleintjes, een koninklijk paleis, veel kinderkopjes - dat deed pijn aan mijn pootjes - en leuke plekjes om te fotograferen. En dat allemaal terwijl het buiten toch 35 graden was. Puf puf puf.

Na een vrije lunch gingen we verder op stap. We passeerden terug langs de Koning, langs het parlement en dan langs de oever van het meer tot aan het Stadhus. Zweden wonen niet in een huis maar een hus. Grappig he.

De Zweden zijn heel trots op hun stadhuis. Het is een voorbeeld van Scandinavische architectuur. Vanbuiten ziet het er gewoontjes maar groot uit. Binnen was het lekker fris vergeleken met buiten. Eerst vond ik alles redelijk kaal, toch in vergelijking met het paleis van de Tsaar. (Opm. redactie: Broer die heeft wel wat meer geld dan een arme burger he). Maar de grote zaal was wel heel mooi met veel goud en mooie tekeningen. Als je ooit een Nobelprijs wint, mag je hier komen dansen. Tof he!

Op het laatste moesten we ons wel beginnen reppen. Want de boot ging nogal vroeg vertrekken vandaag.

We hebben ons dan maar geinstalleerd op het achterdek bij de bar. Daar hadden we een mooi uitzicht over de baai en over de vele eilandjes rond Stockholm. Hier zouden Sloefie en ik wel willen wonen in de zomer.

Oh ja. Wat is er nu aan de hand met Birger en zijn stok. Wel Birger is de mythische stichter van Stockholm, hij heeft een pseudograf in het stadhuis. En de stok? Wel om aan te geven waar je wil wonen, plante je vroeger eerst een (vlagge)stok. En Birger deed dat op de Holm (heuvelrug) tussen het Mälarmeer en de zee. Dus Stok-holm. Simpel he.

Tot morgen

Groote Broer

Halftijdse blogger en ontdekkingsreiziger.

een gesprek tussen honden ...

Sloefie ...

Sloefie, slaap je nog?

Zeg broer, neen, nu slaap ik niet meer? Wat is er broer?

Ik heb slecht nieuws voor ons.

Zeg Broer. Wat voor slecht nieuws? Gaat het terug 38 graden warm worden?

Neen, veel erger.

Maar Broer, je overdrijft. Wat is er aan de hand?

Wel ik heb vanmiddag gezien dat de baasjes met hun fotootjes van de reis bezig waren.

En dan? Ik laat mijn baasje daar mee spelen, dan ben ik een paar uurtjes gerust en kan ik lekker niets doen.

Neen, Sloefie. Je verstaat het niet. Ze zijn met hun fotootjes tot in Rusland geraakt.

Ah dat is mooi hé. Dan hebben we eindelijk wat foto's om in onze blog te zetten. Daar moet je je toch geen zorgen over maken.

Maar Sloefie, dumpfkopf. Dat is het hem juist.

Alle hondendrollen, we hebben niet voortgeschreven aan onze blog.

Juist Sloefie.

Maar we konden toch niet want we moesten mijn baasje verzorgen met haar host van een Sint Bernard.

Dag is waar Sloefie. Maar je baasje is nu wel genezen he.

Oei. Maar ik ben al teen en tander vergeten hoor.

Sloefie. Ik heb een idee. We volgen zo een beetje welke foto's er gemaakt zijn en dan maken wij er een verhaaltje rond.

Broer. Jij bent een slimme hond. Jij mag van mij die fotootjes proberen te onthouden.

Zeg Sloef. Jij mag ook wel iets doen hoor.

Maar Broer toch. Ik bedenk de plot. En ik kan heel lief kijken, alsof het de schuld van iemand anders is.

Grrr. Slaapwel Sloefie.

Slaapwel Groote Broer. Hihi.

Dag 8 : Tallinn

Dag Allemaal *)

Al die mensen die beweren dat het vroeger beter was. Laat ze maar doen.

HuH? hoor ik daar in het publiek.

Welja. Gisteravond zijn we dwars door een groot Russisch fort gevaren - twee jaar hebben Duitsers en Finnen geprobeerd het in brand te steken. En de Russische politie? Die zwaaiden ons uit. Dat zou je dertig jaar geleden niet moeten proberen hebben. Dan kreeg je of een dikke obus op je kop of een enkeltje Siberië.

Vroeger beter? Denk het niet.

Op dag 8 waren we nu in Estland. Vraag gelijk welke Est of het vandaag beter is dan vroeger, onder de knoet van Moedertje Rusland. Die zal wel ja knikken.

Ik weet het. Je moet de vraag niet aan een achtergebleven Rus stellen.

Waar was ik alweer? Oh ja. Dag 8. Tallinn. Back in the EU. Back from the USSR.

Eerst het medisch verslag.

Buiten scheen de zon. - Ah neen. Dat is het weerverslag. Sorry. Verkeerd blad.

Baasje een : die heeft heel de nacht een bos sparren omgesnurkt. Situation Normal.
Baasje twee : dat is al aardig verbeterd. Met al die zorgen van Sloefie en mezelf is de bashond al heel wat stiller geworden. Maar met wat zon, wat siroop en veel geduld, komt dat wel in orde.

En oh ja. Heb ik al gezegd dat we Rusland buiten zijn geraakt?

Vanmorgen geen ontbijt op de kamer. We hoefden dan ook niet om zessen op te staan. We konden gaan ontbijten op het twaalfde. Tijdens het ontbijt maakten we ook nog eens de binnenvaart mee in de haven van Tallinn. Twee worstjes in een klap zeg maar.

Over worstjes gesproken. Ik had liever de worstjes van het Engels ontbijt. Sloefie had liever de Amerikaanse. Maar ik vond die te verschrompeld. Gelukkig was er heel veel keus bij het ontbijtbuffet.

Buiten is het niet zo druk. En hier is er geen wereldkampioenschap voetbal. Er is dan ook geen geld voor een grote passagiersterminal. Gewoon een lange, grijze, betonnen pier. En wat aftandse bussen, waarschijnlijk geschonken door Finland. Want Esten en Finnen hebben veel geschiedenis gemeen.

Mijnheer Didier had ons samengeroepen in de bar op het vijfde verdiep. Om de schaapjes koppen te tellen. Het baasje van Sloefie was er wel bij maar er waren wel enkele andere gesneuveld op de tweede dag Rusland. En dan leidde hij zijn kudde naar buiten. In de zon. Hehe dat deed deugd.

We moesten wel wat wachten tot iedereen tot het einde van de pier was geslenterd en ook tot er een bus met voldoende plaats kwam opdraven. Zo hadden Sloefie en ik nog genoeg tijd om de hekken en palen van dichtbij te bekijken. Hopelijk waren ze van roestvast staal. Hihi - of eerder PiPi.

Erg lang moesten we niet op de bus zitten hoor. Met het mooie weer hadden we waarschijnlijk sneller geweest te voet. We mochten niet vergeten van Mijnheer Didier dat we uitstapten aan het Russisch Theater en vanavond moesten we hier terug de bus op. Maar dat was alleen maar voor de verlorengelopen schapen bedoeld.

We wandelende dan samen de hoek om en botsten daar op de Viru poort. Het leek wel of we terug in de Middeleeuwen waren. Of in Brugge. Gelukkig was er een McDonalds naast de poort zodat we wisten dat we in 2018 waren en niet in 1318.

Tallinn heeft nog een groot deel van zijn stadsmuren en stadstorens. Dat zou je niet verwachten van een Europese hoofdstad. Maar een positief effect van jaren bezetting en oorlog was dat er niet zoveel rijke mensen woonden. Want rijke mensen willen grote huizen bouwen en dan zijn oude muren snel afgebroken.

Een keer voorbij de poort, sloegen we rechtaf en volgden verder de stadsmuur. Zoals je ook wel in Duitsland ziet, was de  bovenkant niet open maar over de volledige lengte was er een dak zodat de wachters niet in de regen moesten lopen. En om de paar honderd meter was er ook een grote of kleine toren.

Nog een beetje verder doeken we het Katarina steegje in. Een heel smal, donker gangetje onder de huizen door. En dan sta je plots de andere kant te knipperen in de zon. En dan ben je er zeker van: Ik ben door een teletijdmachine gestapt. Terug naar de 14de eeuw. Er werden nogal fotootjes genomen.

Nadat iedereen terug zijn mond dichtgekregen had, konden we voort wandelen. We kwamen nu in de lange straat met van alle soorten gebouwen - behalve moderne. Een postkantoor was een hotel geworden. Een basiliek of twee. En een snikketich dure Ferrari. In het zwart. Misschien ook zo betaald. Uiteindelijk kwamen we aan Dikker Margareta uit, de poort die de stad moest beschermen tegen de haven en later ook de forenzen die op het station uitstapten.

Daarna gingen we een stukje terug langs de Sint Olaf kerk, een van de hoogste aan de Oostzee. En zo verder onder de hoge muren van de Hoge Stad, het deel waar vroeger de rijken woonden. En - we zijn Belgen - uiteindelijk kwamen we op de Grote Markt en dat vonden we ideaal om onze dorst te lessen.

Rond de Markt waande je je in kitcherig Brugge met overal pseudo-Middeleeuwse kraampjes enzo.

Onze maag was al een tijd aan het knorren van de lange wandeling en we gingen in een groot cafe wat middagmalen. We kregen veel lokale gerechten te proeven maar niet iedereen liep even warm voor de schotels blijkbaar. Wij aten ons buikje rond.

Na het eten konden we dan de lange beklimming naar de Hoge Stad beginnen. We passeerden onder de Langbeen poort door en struikelden dan over een slechte kassei naar omhoog tot aan de grote Orthodoxe Kathedraal, een "geschenk" van de Russische Tsaar. Het oude paleis was ondertussen omgevormd tot parlement en vanuit de tuin had je al een mooi zicht over de lage stad.

Maar we waren nog niet hoog genoeg geklommen. Mijnheer Didier nam ons nog mee naar twee mooie uitkijkpunten. Op de eerste waande je jezelf terug in de Middeleeuwen met al de rode daken onder je van de Lage Stad. Op de tweede stond je naast het balkon van de President met een mooi zicht over de bossen net onder het Paleis.

Iedereen begon wel een beetje vermoeid te worden. En het werd stilaan wel tijd om terug naar beneden te pikkelen want onze boot had vannacht nog een lange tocht te doen. Maar niemand was aan het mekkeren. Na de dagen kou in Duitsland en Rusland was iedereen weer een beetje opgewarmd en blij.

En oh ja. Heb ik al gezegd dat we Rusland buiten zijn geraakt?

Fotootjes vind je zoals altijd op pow.

*) Neen wij zijn niet gesponsord.

Dag 7bis : een tweede dag met Peter de Grote en het weer zit nog altijd niet mee.

Dag beste lezers.

Het begin van dag 7 hebben jullie al bij onze hondenblogger kunnen lezen. De kamer was eerder de ziekenboeg geworden. En de hondjes werden van bloggers snel omgetraind tot verplegers. De hond, de beste vriend van de mens. Ook de pluche. En zeker de pluche. En ik mag het verhaal schrijven van de tweede dag op Russische bodem.

We mochten dus een half uurtje langer slapen. Maar dat was niet omdat onze chauffeur een beetje wou uitslapen. Neen. De Russische grenspolitie. De eerste dag krijg je heel lange en grondige controles van de kandidaat immigranten. Maar op het einde van de controle krijg je een papiertje. En dat papiertje - naar communistische en bureaucratische traditie - is heel belangrijk. Met dat papiertje mag je namelijk 's avonds terug op de boot en de volgende terug aan land.

De immigratiezaal was op twee agenten verlaten toen we er door wandelden. Ons groepje was al een beetje kleiner dan gisteren. Sandra was niet de enige die op dag een sneuvelde.

We waren zo snel dat we onze Russische begeleiders verrasten. Zij waren er nog niet!

Wat stond er vandaag op het programma? Twee originele bouwwerken van Peter de Grote. De eerste was waar hij zich ontspande - de Peterhof - en de tweede moest zijn stad tegen de Zweden beschermen - het fort Sint-Peter en Sint-Paul.

Hopelijk weet de chauffeur waar hij moet zijn. Peterhof is ter zuidwesten van de stad maar hij vertrok in noordwestelijke richting, naar Finland. Oeps. Misschien wou hij ons de nieuwe wijken laten zien. In Putin-stijl. We passeren o.a. het nieuwe voetbalstadion. De Rode Duivels gingen daar enkele weken later ook spelen, maar dit wisten we toen nog niet.

Uiteindelijk kwamen we op de nieuwe rondweg rond de stad. Vergeleken met Brussel ging het verkeer heel vlot. Op internet zie je vaak oerlompe (zatte) (zotte) russen die auto's in de prak rijden. Die kregen wij gelukkig niet te zien.

Na een half uurtje konden we van de snelweg af. We reden verder naar het Westen door een bos met heel veel datcha's. Datsja's zijn heel populair. Zelfs onder de partij waren ze niet verboden ook al waren ze een typisch teken van rijkdom onder de tsaren. Maar je moest dan wel een partijbons zijn.

Uiteindelijk kwamen we op de oude kustweg, de lokale versie van de Koninklijke baan zeg maar. En het eerste wat we zagen was een heel mooi huis boven een kleine heuvel met prachtig zicht op de golf van Sint Petersburg. De eigenaar? Een zekere Vladimir.

Dit gebied was altijd al belangrijk voor machthebbers. Ook nu zie je grote mooie huizen, kazernes, enzo. En overal is alles heel proper onderhouden. Vladimir houdt daar niet van. Onderweg kwamen we ook nog een oud kerkje tegen met keizerlijk verleden. Maar veel konden we er niet van zien want hij was volledig ingepakt in zeil.

Na nog een paar kilometer kwamen we een volgende oude kazerne tegen. Hier moesten we blijkbaar zijn. De tsaren hadden liever altijd genoeg soldaten bij als beveiliging. En die moeten natuurlijk ook kunnen slapen. En er liepen nog altijd kerels rond in camouflagevesten. Maar of het leger of politie was? Ook de politie loopt rond in camouflage.

Op de parking stonden nog maar een paar bussen. Tiens het was maandag en het museum was "speciaal" voor ons vandaag open. Eindelijk geen lange wachtrijen. Dachten we.

Na wat wachtposten en een klein zijparkje slaan we een laatste hoek om.

En oei. Wat we zagen hadden we niet verwacht.

Mensen stonden aan te schuiven om binnen te kunnen.

Honderden mensen.

En het museum was speciaal voor ons open!!!!

En dus begonnen we maar de favoriete bezigheid van een toerist tijdens het topseizoen ... aanschuiven.

En terwijl we aan het aanschuiven waren - een metertje alle tien minuten leek het wel - hadden we niet door dat er ook nog een killer rondsloop tussen de wachtrijen. Neen, niet de bijna-gepensioneerde agenten maar wel een brenger van bronchitis en erger. Er gingen nog slachtoffers vallen vandaag en de volgende dagen.

Tijdens het wachten konden we wel al wat rondkijken naar de buitenkant van het paleis. Het Zomerpaleis gisteren was in pastelblauw. De Peterhof was in paasbloemgeel. Het basisprincipe van beide gebouwen was in feite het zelfde - om het gebouw nog meer impressionant te maken, was het vooral lang en niet diep. Grote zalen liepen van buitenmuur tot buitenmuur maar de overige kamers waren langwerpig en ondiep met een gemeenschappelijke achtermuur. Zo hou je de kosten nog wat onder controle - en misschien ook de bouwtijd.

Schuifel, schuifel, schuifel.

Schuifel, schuifel, schuifel.

Na een klein uur waren we eindelijk binnen. Gelukkig was het hier minder druk dan in het Zomerpaleis. Niet dat je een zaal voor jezelf kon hebben, maar als je een beetje oplette kon je toch een redelijke foto nemen zonder volk dat in de weg stond.

De Peterhof was in feite het eerste grote paleis hier in de buurt. De grote zaal was overdadig met goud en spiegels. Met enkele kaarsen zou je het hier wel volledig kunnen oplichten leek het wel. In de woonkamers had je alweer alle mogelijke kleuren, groene, gele, roze, ... en in het merendeel vond je ook de typische kachels in Delfts Blauw. Het paleis had ook al een schilderijkamer. Deze had de muren volledig bedekt met schilderijen. De ene kader tegen de andere kader zodat je de kleur van de muur niet kon zien. De Romanov's bleven hun collectie trouwens continu uitbreiden. Als je als West-Europese adel wat aan lagere wal was geraakt, vond je in Rusland altijd wel een kandidaat om enkele stukken uit je verzameling voor een prijsje over te nemen.

Onze gids begon ons na een tijdje wel een beetje te pushen. Niet dat we echt buiten moesten maar om elf uur worden de kranen van de fonteinen opengedraaid en dat geeft een mooi spektakel.

Kijk hier maar eens.

Na het plechtige opendraaien van de kranen, mochten we uiteindelijk ook de tuin in. Het weer was trouwens al een heel klein beetje beter geworden. Het was niet meer miezerig. Maar zon was teveel gevraagd.

Het park was in feite toch meer bos dan Engelse of Franse tuin. Dus dat heeft Peter niet laten kopiëren van het Westen. Het park ligt tussen het paleis en de oever van de Golf. En daar staat ook het huisje waar Peter echt wou in leven, veel eenvoudiger dan het grote paleis dat er enkel was om zich te kunnen meten met andere keizers en koningen.

Voor de lunch en het fort moesten we terug naar de stad. De rit met de bus was ideaal om het vroege wekuur te compenseren. Lunch was in de buurt van het oude voetbalstadium van Zenith. Er was ons borscht beloofd. Een typische russische soep voor wanneer het koud is. Koud en grijs was het wel maar rode bietensoep was het niet.

Terwijl we onze lunch verorberden, gebeurde er wel een groot mirakel. Een onverwacht mirakel. Wisten wij veel dat het tot midden augustus zou blijven doorgaan ... De zon joeg de wolken weg en het werd warempel warm.

Op naar onze laatste afspraak. Waar het Grote Peter allemaal om te doen was. Het fort Petrus en Paulus om van hieruit de Golf van Finland te kunnen controleren.

Dit fort ligt op het Hazeneiland. Het ligt tussen de Neva rivier en de zee. Op de andere oever ligt trouwens het Winterpaleis. Het fort heeft altijd het garnizoen van de stad gelegerd. Naast de zes bastions bevat het fort ook de Kathedraal van Petrus en Paulus. De laatste rustplaats van (bijna) alle Romanov's.

En dat is ook wat wij gingen bezoeken.

Aan de buitenkant merk je al dat dit geen typische Russische kerk is. Het ziet er eerder uit als een Italiaanse interpretatie van de kerken die we nog in Tallinn of Stockholm gaan tegenkomen. En dat is het ook want de architect was Italiaans. Ook vanbinnen is dit geen typische orthodoxe kerk. Alles is heel barok met veel licht en veel goud - als je rijk bent, kan je al wat meer.

Het belangrijkste in de kathedraal zijn natuurlijk de graven van de Romanov's. Op enkele tsaren van lang geleden na, zijn ze allemaal terug samen. Elk heeft zijn eigen grafmonument in witte marmer van Carrara, met uitzondering van Alexander II en zijn echtgenote. Die hebben een massieve blok groene jade (hij) of roze rhodoniet. Ze liggen ook niet in het monument maar eronder. Ook de laatste tsarenfamilie wordt speciaal behandeld. Voor hen is er een aparte grafkapel met eenvoudigere grafstenen.

Na onze toer door de kerk en tussen de graven, kregen we nog een kort privé-optreden door enkele leden van het koor van de kathedraal. En dat russische monikken een serieus buikje moeten hebben - hoe kan je anders een kleine kapel laten klinken als een grote kathedraal.

Een keer buiten konden we genieten van een zomerse zon. Het werd eindelijk wat warm.

Een korte rit terug naar de haven. Oef, ons bootje ligt er nog.

Sloefie en Groote Broer waren heel blij ons terug te zien. Hun patient maakte het al een beetje beter en ze konden eens een luchtje gaan scheppen en een boompje opzoeken.

We gingen elke avond maar laat eten en zo konden we het vertrek uit de haven nog meemaken in een lekker zonnetje en vooral de doorvaart door Kronstadt. Dit is een fort en stad op zo'n dertig kilometer voor de stad, gelegen midden in de Finse Golf. Veel van de militaire installaties zijn vervallen of nutteloos - wat helpen bakstenen muren tegen atoombommen. Maar Vladimir blijft toch waakzaam.

Tot schrijfs.

Foto's vind je hier en hier