Eerst moesten we ons nog een weg banen door het ochtendverkeer van Santa Cruz. Er was alleszins meer leven in de brouwerij dan de vorige avond. De UCSC bussen (University of California Santa Cruz) reden nogal leeg rond. Misschien dat studenten hier gewoon nooit naar de univ moeten? Na een tiental minuten staan er niet zoveel huizen meer naast de weg en zien we eindelijk de stille oceaan terug. Dat was al geleden van in Alaska. Stranden zijn er wel nog niet te zien. De weg loopt gewoon door de velden op een halve kilometer van de zee.
Maar ook de velden verdwijnen en er blijft alleen nog maar de zee over. De stranden zelf lagen er maar leeg bij. De zomertoeristen waren al lang vertrokken en de weekendtoeristen waren nog op het werk, We waren al een aantal dagen de tel kwijt en met de zon en de zee voelde het niet echt aan als een vrijdag. Af en toe kwamen we dan toch een eenzame surfer tegen. Kwestie niet alle vertrouwen in de cliches van TV te verliezen. En uiteindelijk bleven we dan ook wat staan aan een van de beaches. Kwestie van de benen wat te strekken en de fotokaartjes wat te vullen :-).
De golven mochten vandaag dan wel niet indrukwekkend zijn, Voor beginnende surfers leek het alleszins genoeg. De gevorderde amateur heeft niet echt veel keuze: Het water in of de benzine voor niets verbrand hebben! Sandra besloot dan ook maar een poging te wagen ... tot pootje baden. Het water is hier alleszins veel klaarder dan aan het Belgische strand - minder zand, minder mensen en meer stroming naar het schijnt. De overkant van de PCH is een ander klein parkje, maar dit was spijtig genoeg gesloten. Het is een soort mini-Zwin, natte en droge weiden gelegen langs een klein riviertje, ingesloten tussen twee heuvel/bergruggen. Spijtig.
Na een half uurtje besloten we om verder te gaan. Maar dat was alweer buiten de scherpe ogen van Sandra gerekend. Want tussen de menselijke surfers doken er plots andere op. Met driehoekige vinnen op hun rug. Nee, geen reclame van Schwartzkopf Shampoo. Ook geen remake van Jaws. Een clubje dolfijnen zwom net achter de branding door, op jacht of aan het uitrusten. De surfers leken niet verbaasd, dus het zal ook wel niet uitzonderlijk geweest zijn. Voor ons wel dus. De fotokaartjes konden warm lopen.
Zoals je wel kan denken bleven we nog wat langer hangen bij het strand maar het onvermijdelijke kwam er aan ... de dolfijnen waren verder gezwommen :-). Tijd dus om verder te rijden. Enkele kilometers verder lag het Ano Nuevo State Park, een oude boerderij aan het begin van een schiereiland, een oude vuurtoren op een afgekalfd eiland. En duizenden zeeleeuwen en zeehonden. Dus hier moesten we wil even stoppen - een mens mag niet te kieskeurig worden, het is niet omdat het geen Nationaal Park is dat het niet mooi kan zijn. Eerste verrassing: de man in het hokje heet ons welkom met keurig brits accent. Tweede verrassing: we moeten betalen. Derde verrassing: 10 dollar voor de auto! 10 Dollar !?! Daarvoor mag je in een Nationaal Park 7 dagen blijven! De Gouvernator heeft duidelijk geld nodig - of zijn ze hier allemaal zo rijk in Californië.
Enfin, niet getreurd. We betaalden en waren al snel op weg naar het Visitor Center voor een stempel en een permit om op het schiereiland te mogen komen. Dat maakte wel deel uit van de 10 dollar. Oef. En dan maar op weg. De kust zag er ondertussen wel een beetje anders uit. Boven de zee hing er een witte sluier zoals in een ouderwetse goedkope griezelfilm. De eerste slierten hadden de bergen verderop al bereikt. Hmm, fotogeniek. Ondertussen wandelden we verder richting de duinen. Af en toe kon je een geur van rotte vis herkennen en geluiden van een vismarkt. Ondertussen hadden de scherpe ogen van Sandra onze dolfijne surfers van daarnet in het water teruggekomen. Ondertussen waren ze al minstens met vijf en te horen aan het geluid dat ze maakten, waren van niets of niemand bang. Geen mensen en geen orka's.
En dan gingen we alweer verder. Alhoewel, het was eerder strompelen en schuiven. Want het laatste stukje was dwars door de duinen. En de toeristen mochten niet op de houten paden gaan (waarom?) maar dwars door het zand. En dat zand word je stilaan spuug zat. We zaten bijna op ons droog spuug wanneer we eindelijk de laatste duin bereiken. En daar lag het strand dan vol bakkende en badende, glimmende lijven. Geen Beach Boys en Beach Girls maar jonge zeehonden die wachten op hun eerste verjaardag. Voor de zeeleeuwen waren we te laat of liever te veraf. De meeste waren al vertrokken en de rest zat comfortabel op het vuurtoreneiland. Als mens kan je daar toch niet komen want de zeeleeuwen zijn echt voor niets of niemand bang. En ze kegelen je dus zonder pardon terug van het eiland. Na nog een praatje met de locale gidsen - we are from Belgium, Huh? (I don't know where this is but I ain't gonna show that) - vatten we de terugweg aan. Gelukkig moesten we nu meer dalen dan stijgen in het zand. En zo komen we terug tot aan de parking. Ook onze auto heeft staan bakken en braden in de zon. Dan maar rijden met open vensters.
Er wachtten ons nog een 60 kilometer tot SFO. Volgende stop is Halfmoon Bay. Dat zie je soms wel eens op een hippe T-Shirt vermeld. Het is het enige stadje op de dit deel van de kust en het trekt veel toeristen aan uit SFO en Silicon Valley. Onze auto had dorst en wij ook. Dus toch maar even gestopt. Slim idee of niet, wanneer we terug wouden rijden, zaten we midden in de file. Vergelijk het maar met het bumper rijden over de Koninklijke Baan. En zo kwamen we aan het einde van onze reis. Terug in de Valley, op enkele kilometers van de luchthaven. Gelukkig niet ver van een mall. Daar gingen we 's avonds nog naar toe. Onze derde valies moest ook gevuld geraken. En dan nog een dagje pakken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten