Dag 23 - The Day Before

Hehe,

een laatste keer kunnen uitslapen.

Gisterenavond hebben we nog leuk kunnen winkelen in de mall. Niet zo een bedroevend gedoe zoals in Barstow. Een gewoon winkelcentrum met alle kotjes bezet door winkeltjes - weliswaar meestal de usual suspects maar kom. Bij JC Penney was het Sales weekend in de broekenafdeling (het zal wel toeval zijn maar dat is bijna elke keer zo). Gelukkig hebben we eerst onze bagage gewogen vooraleer we gingen winkelen. Kwestie van geen overgewicht te krijgen nietwaar. En dat kwam goed uit, want voor de prijs van omgerekend 40 euro kon je drie broeken meenemen voor de prijs van een bij ons.

Volgens de oorspronkelijke planning gingen we pas vanmorgen naar de mall. Gezien het weer vandaag (grijs, mist, koud) en de plaats (fabriekjes, opslagplaatsen, autoverhuurbedrijven, m.a.w. alles behalve wat natuur of cultuur) gingen we terug naar de mall. Correctie, we gingen eerst ontbijten bij Starbucks - zoals de locals - en dan gingen we naar Barns en Nobles, je kan dit vergelijken met een Standaard Boekhandel maar dan twintig keer groter. Ondanks internet en Amazon vind je nog altijd veel mensen en nog meer boeken in B&N. En je kan er ook rustig lezen, een koffie drinken, eens bijbabbelen, ... kortom een bibliotheek zonder de nadelen.

Na enkele uren culturen nog een laatste boodschappenronde - medicijnen. In de VS vind je namelijk nog een aantal geneesmiddelen zonder voorschrift die in Europa al lang verdwenen zijn.

Maar, je merkt het al aan de lengte van de blog, het einde is nabij. Onze auto moest voor 5 uur bij zijn baasje terug zijn. Het werd tijd om af te sluiten. Met traantjes in de ogen draait Sandra een laatste keer de US-101 op, richting "Car Rental Return". Zoals in de meeste Amerikaanse luchthavens zitten alle verhuurbedrijven in een massief gebouw aan de luchthaven. Wij moesten helemaal bovenaan zijn bij Alamo. Veel beweging was er niet. Een meneer van ver voorbij de zeventig kwam uiteindelijk onze auto afnemen. Bij zijn snelle inspectie viel de kras in de bumper niet op. En we mogen beschikken.

Hoe zouden we terug gaan? We zaten halverwege het hotel en de luchthaven. Toch raadde het hotel ons aan om met de automatische trein tot aan de luchthaven te gaan en daar te vragen naar de hotel shuttle. Dus zo gezegd, zo gedaan. Het treintje was leeg en in de internationale vertrekhal was het ook al redelijk stil. Enkel een groepje Noorderburen was op zoek naar de KLM balie en dat lieten ze horen.

En dan konden we terug genieten van de zon. De hit "Busje komt zo" kenden ze blijkbaar nog niet bij Hilton want het busje kwam niet (ja mijnheer rijd enkel 's morgens om het kwartier) en de hoteltelefoon deed het ook niet (eenrichtingsverkeer). Dus dan maar zelf gebeld voor de reddende chauffeur. Op die tijd waren we er waarschijnlijk ook te voet geweest.

Omdat het hotelrestaurant gesloten was moesten we ook nog op zoek naar een eetgelegenheid. En ja hoor, ook dat konden we doen met de hotelbus. Het werd een Mexicaan in downtown South San Francisco.

En dan waren we terug voor het laatste hoofdstuk van elke reis, het pakken van de valiezen - een liefhebberij van Sandra. De uitdaging: alles in de drie valiezen krijgen en zorgen dat geen van deze overgewicht heeft. 50 pond is de limiet. Een T-shirt heeft de wandeling door de grot enkele dagen geleden niet goed doorstaan en blijft achter. Ook een hoop papier en reklame en dan konden we naar de weegkamer ttz de fitness kamer. Valies een 49,5 pond, valies twee 50 pond, valies drie 48 pond. Missie volbracht. Als afsluiter gingen we nog een beetje uitrusten in het brubbelbad.

En dan werd het tijd om dodo te doen.