Goede morgen reisgenoten van mij,
Ik ben oh zo blij.
We zijn ribbedebie :
Weg van de kou, weg van de regen…
Jaja… we zijn naar de gegarandeerde zon …. La Bella Italia..
Maar voor ik vertel waar we geëindigd zijn, laat me beginnen bij het begin.
Vorige maandag hadden we het in het snot…
De kleerkasten waren zo goed als klaar.
Maar de kleerkasten bleven de volgende ochtend gewoon staan.
De werkmachines werden opgestart en het gekwetter werd gestart.
Ale… we gingen toch weg ?!?
Woensdag gingen we nog eens tot bij Loebas vertelde Sandra…
Maar niet alleen naar daar… We moesten ook bij de beentjesdokter.
Ik dacht oh we krijgen lekkere kluifjes voor onderweg, maar neen …
Sandra had al weken problemen en nu mocht ze naar de specialist.
Die mevrouw begon aan een uitleg met vele en onbegrijpbaar woordjes.
Blijkbaar zat baasje haar rug en bekken op slot.
Ik ben beginnen zoeken naar een sleutel maar ik vond hem niet.
Mevrouw begon te wringen en te drukken …
Krak krak krak
Wring hier, wring daar
Krak krak
De kluifjesdokter vertelde vervolgens wat ze zeker niet mocht doen.
“Geen benen over elkaar”
“Geen enkels over elkaar”
“Geen zware dingen heffen”
Pffff het duurde uren leek me.
“Als je gaat zitten, moet je poep hoger zitten dan de knieën”
“Wandelen, zwemmen, rusten”
“Geen uren zitten”
Ik ben heel benieuwd hoe baasje dat gaat doen.
De auto is een laag zitter : haar knieën komen dus zeker boven haar poep.
Gaan we een kussens in de zetel moeten leggen om haar poep hoger te krijgen?
Wil ik wel eerst zien want ik denk dat ze met haar hoofd in het dak zal zitten dan.
Dus ?!?
We gaan uren rijden, hoe gaat ze dan doen ?
Staand rijden dat kan toch niet.
Ah, ze gaan elk uur stoppen zeggen ze.
Wil ik wel eerst zien want als je kan niet overal zo maar stoppen denk ik.
PFFFF dat wordt weer een verhaal.
Gelukkig hadden we nog lieve dokter Christel.
Zij had de oplossing voor onderweg, maar enkel dan : pilletjes.
Dank u liever dokter..we gaan dan toch kunnen rijden.
JIPIE we gaan dan toch op verlof
Vrijdag ochtend was het dan eindelijk zo ver.
De kleerkasten mochten in de auto.
De baasjes spraken nog een laatste keer met Steven en dan vertrok het avontuur.
Hein… ?!?
Na amper 10 minuten werd de tuut al stil gelegd.
Oei gaan we elke 10 min stoppen misschien ?!
Maar neen Sloefie toch… het was brokjes tijd.
Een verlof kan toch enkel goed beginnen met lekker hondbijt
En dan reden we verder.
Ik moet even in slaap zijn gedommeld want plots was het…
“Stout”
Lap ik dacht dat ik weer ging onder mijn pootjes krijgen.
Maar blijkbaar stonden we op een Duitse radio en was er file.
Het was F1 weekend en de waze madam had ons langs Francorchamps gestuurd.
NIET SLIM van haar.
Na enkele umleidingen, wat pauzes en wat extra stout zijn kwamen we dan aan.
Sandra kroop bijna letterlijk uit de tuut.
We hadden haar op tijd en stond een pilletje gegeven, maar blijkbaar was de lange rit toch niet zo goed.
Gelukkig was het dan eindelijk gedaan voor de dag.
Hier bleven we blijkbaar voor de nacht slapen.
Een uurtje later kwam ook groote broer toe.
We hebben nog even gekwispeld en dan was het dodo tijd.
We gaven Sandra wat extra pilletjes voor het slapen gaan.
Zaterdag ochtend was de lawaaimaker ook weer van dienst.
Snel een likje hier en daar en de mensen een warme douche.
We besloten nog meer pauzes in te lassen.
Maar dat is grandioos mislukt.
Waarom sloefie hoor ik je vragen?
Wel simpel : File, file en nog eens file.
Er waren ook nog de 25 tunnels en 10 gallerijen waar we door gingen.
Maar dan…
We reden bijna 2u in krinkewinkel baantjes waar de afgrond af en toe wel heel dichtbij was.
Uiteindelijk kwamen we in de bewoonde wereld terug.
Onze Wazemadam werd ook terug wakker en gaf terug instructies.
Nog een uurtje later draaiden we een laatste keer een baantje in.
De tuur had zijn werk gedaan en mocht gaan slapen.
We waren aan de eindbestemming.
Snel werden de kleerkasten uitgeladen en zochten we onze kamer op .
Terwijl de 3 baasjes hun avonturen bespraken, bekwamen wij pelouchen van de rit.
We hadden zoveel gedraaid en gekeerd dat we het noord kwijt waren.
Na een lekker maar te groot avondmaal, gingen we allemaal slapen.
Doortje gaf Sandra nog een paardenmiddel zodat ze toch een beetje minder pijn zou hebben..
Ik wou nog even op blijven.
Doortje ging nog even lezen, terwijl baasje haar in alle bochten begon te krullen..
Terwijl ik het verhaaltje schreef is Sandra dan toch in slaap gevallen.
Dus eindelijk mocht ik ook slapen.
Tot morgen
Sloefie
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten