Deze ochtend waren mijn baasjes weer zo vroeg op. ’t Is alsof ze het concept verlof = uitslapen niet kennen. Maar ik zal maar zwijgen, want we gaan terug naar de beestjes kijken. Deze keer niet naar de zee-beestjes, maar naar de land-beestjes. Vandaag en morgen gaan we op safari… JIPIE.
Maar voor we vertrekken moeten we ons klaarmaken en kreeg ik nog een stukje pannenkoek. Na een ritje van 15 minuten stonden we aan de ingang van het park. Amai, of het is hier op topdagen op de koppen lopen ofwel is de parking gemaakt op de groei… Meer als 30 rijen voor auto’s te zetten van wel 50 wagens lang elk. En dat was enkel parking 1. Zo zouden er nog enkele parkings zijn.
We namen een plan van het park, maar het zag er zo groot uit, dat we niet wisten waar te beginnen. We begonnen dan maar op goed geluk te wandelen: eerst langs de lagune met wat eenden, wat speciale waterbeesten en wat vogels. We gingen willekeurig verder en plots kwamen we aan ‘de lift’. Het was gewoon een lift tussen het hoger gedeelte en het lager gedeelte van het park. Toen we aan de lift stonden leek het plots of er een andere wereld openging... Het leek alsof we op de savanne in Afrika of zo keken… Zo mooi, zo wijd. We namen de lift naar beneden en volgenden daar de pijlen naar het Afrika trammetje. De rit duurde zo’n 30 min en gaf ons een eerst zicht op de schoonheid van het park. We zagen giraffen (wel 3 soorten), zebra’s, olifanten, neushoorns, Nadien zijn we langzaam terug naar het begin van het park gewandeld, want daar gingen we opgewachte worden voor de eerste speciale toer: De “caravan de luxe”. Ik vraag me af waar ze die caravan in zien, want voor mij lijkt dat gewoon ne pick-up met zetels… Soms ga ik de mensen toch nooit begrijpen. Een woord heeft toch maar een betekenis. Met die caravan zijn we met enkele andere mensen in de dierenwereld binnen gedrongen. Omdat ze veel ruimte hebben, heeft het park het domein opgedeeld in enkele uitgestrekte domeinen: de Aziatische savanne, de Oost-Afrikaanse vlakte en de Zuid-Afrikaanse vlakte. Elk domein had zijn eigen specifieke dieren.
Het was super blaffie want bij elke groep beesten kon je ook zoeken naar een kleintje. Het Safari park heeft per dag minstens een geboorte te vieren, toen wij er waren was er juist een buffeltje geboren en een girafje: Het buffeltje was nog maar een paar minuten oud. Sommige dieren zijn wat relaxter dan andere, sommige steken zich liever weg. Maar we zagen zo veel mooie wilde dieren. Na ongeveer halfweg te zijn reden we naar een schaduw plekje in de savanne. Daar kregen we een drankje en een knabbel. Ook ik kreeg een beetje water… Gelukkig maar hoor want het is wel heeeeeel warm op die rare caravan. Na deze korte pauze die ook voor iedereen een korte stop voor ‘achter de struik’ leek te worden, trokken we verder.
We stopten aan een toren giraffen (dat is blijkbaar de naam dat je aan een groep giraffen dient te geven) en terwijl de kleinste lekker verder bleven spelen, kwamen de iets ouderen even nieuwsgierig onder het zonnescherm piepen. Aha, ook mevrouw de giraf vond mensenvriendjes leuk, want ze bleef wat bij ons staan... Iedereen die het wou mocht wat lekkere sappige blaadjes aan haar geven. Steven vertelde me nadien dat wat we in de caravan aan het doen waren, ‘pokkeduur’ was op het land. Daar diende je $5 te betalen om 3 blaadjes te mogen geven terwijl elke passagier er minstens 20 gaf. Tel dat maar eens uit beste mensenvriendjes hoeveel geld dat het park aan zijn neus voorbij zag lopen. Trouwens ik heb zo'n blaadje ook geproefd. Taai, taai, taai. Is daarom hun nek zo lang misschien?
Iets verder in het park kwamen we een neushoorn tegen zonder neus… Mijnheer had die zelf weg gevijld vertelde de gids, alsof hij wist dat het vroeger gevaar betekende. Voor mijnheer hadden we appels meegekregen. Nu mag je veel zeggen van die beesten, maar ze hebben een hoge aaifactor hoor. Ik durfde even te komen piepen tussen de reling van de wagen, maar liet het aaien aan Sandra over. Na de aai beurt en samen een appel te eten, reden we verder. Blijkbaar waren we toen al bijna 4u onderweg en de toer voorzag maar 3,5u. Dus iedereen was super tevreden van de rijder en de gids. Maar aan alle mooie avonturen komt ook een einde, dus reden ze ons terug naar de beschaafde wereld.Op de terugweg naar het hotel zijn we even een supermarkt binnengegaan om wat water te gaan kopen en jullie mogen trots zijn op mij : Ik heb Sandra toch kunnen overtuigen om toch maar iets aan haar vallingske te doen… Ze blaft harder dan ik en ik ben dan nog een hond. Dicht bij het hotel was er een Chili’s en naar oude gewoonte zijn we daar ook dit jaar binnengesprongen om wat lekkers te eten en te drinken. Sandra heeft een platina rita of zo iets gedronken. Naar het schijnt was het lekker en smaakte naar meer. Ik vond het nogal raar om zout te doen aan de rand van je glas. Mensen, ik zal ze nooit begrijpen.
Deze avond op de kamer zijn beide baasjes wel wat actiever geweest dan andere avonden. Steven kopieerde foto’s van het klikapparaat op de pc en Sandra hielp me met sommige woordjes juist te schrijven voor dit avonduur.
Nu dat iedereen zijn werkjes heeft afgewerkt, kunnen we allemaal moe en voldaan het bedje in.
Slaapwel liever lezertjes
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten