Dag 4 - Safari Park II

Goede avond mijn lieve blogvolgertjes,

Ja hoor... Ik mag de blog weer schrijven en daar het over beestjes gaat is dat wel extra leuk. Ik denk dat ik morgen een dagje verlof ga vragen, want zo een saaie rit van punt A naar punt B … dat is niets voor mij hoor… Maar laten we nu maar gewoon beginnen met deze ochtend te vertellen.

Deze ochtend hebben de baasjes eens uitgeslapen. … Jaja... Echt waar. De eerste heeft zijn hoofd opgehoffen om te kijken hoe laat het was om 6u30 en de tweede is iets later eens naar toilet gelopen. “Amai wat een verschil met in België. Daar zouden ze uren in de dag slapen als ze konden” zullen jullie denken. Wel mijn lieve mensenvriendjes, hier zijn ze actief in de ochtend. Ze staan op zonder morren, springen onder de douche en gaan met een tamelijk humeur ontbijten. Ik weet niet of het nu veroorzaakt is door de dag uitstapjes, door mijn lieve lekjes dat ik hen geef omdat ze zo flink zijn, of gewoon omdat ze op verlof zijn. (Opmerking van Steven: nee Sloefie, het is omdat onze biologische klok niet op -9 staat maar op -7 is blijven hangen. Maar jij hebt zo'n groot hart dat je daar geen last van hebt.) Bagage allemaal mooi in de wagen gestapeld, uitgecheckt en weg zijn we. Een tweede dag naar het safari park. JIPIE.

Ook vandaag hadden we een overvolle agenda gepland en ik vroeg me af of we alles wel gingen gedaan krijgen. Maar Sandra vertelde me dat ze de kaart van het park al goed bestudeerd had en dat ze alle verloren punten bijeen in een wandeling had gestoken... Ik was dus benieuwd. Omdat we gisteren richting de Savanne begonnen, begonnen we vandaag richting het gebergte. De eerste stop was bij de gevaarlijke vogels… Maar die vogels leken me helemaal niet gevaarlijk, ik had eerder medelijden met hen : 2 mooie arenden die in een piepklein hokje samen diende te huizen… dat is toch niet meer van deze tijd hé. Ik heb zelfs meer ruimte op reis dan die 2 vogeltjes. (Floefie, die vogels zijn ziek en kunnen nooit meer vliegen. En zo hebben ze niet veel plaats nodig. Maar zielig was het wel.)

De Ocelots, kleine katjes in luipaardvelletjes die je volgens Steven niet zonder handschoenen mag aanpakken, waren er al niet veel beter aan toe... Die liepen in cirkels en mekkerden als een geit telkens ze mij passeerden. Ik ben toch geen geit.

Kolibri in volle vlucht

De zware kalkoenen - ik vond dat nu deze beestjes niet echt op kalkoenen leken, maar als Steven me zegt dat het kalkoenen zijn… dan zijn het kalkoenen… pint uit - die in de laatste til zaten hadden dan toch nog iets meer ruimte. Tjonge, jong… Wat worden deze dieren oneerlijk behandeld t.o.v. hun grote viervoeters uit Azië en Afrika. (Maar nee Floefie. Je haalt 2 vogels door elkaar. In de kooi zat een familie van Californische condors. De zoo van San Diego was de laatste waar deze vogels nog leefden. Sinds 10 jaar vliegen ze terug in het wild in de Grand Canyon en in Pinnacles. De tweede soort vogel was een kalkoengier. Die vloog laag boven de kooien toen Sandra probeerde een kolibri te fotograferen. Die zie je vaak in het zuiden van de VS. Op de grond lijken ze wel kalkoenen. Telkens je grote zwarte vogel vrij zag in het park, was het een kalkoengier.)

Na deze zware ontgoocheling gingen we ons geluk beproeven bij de tijgers. Dat zijn viervoeters, dus die zullen wel veel meer ruimte hebben denken we dan ….En ja hoor. Wat een groot terrein kregen deze beesten. We hebben gezocht en gezocht ..maar de lieve tijgertjes hebben zich niet laten zien... Wie was er dan ook zo zot om onder een bakkende zon voor de leute uit de schaduw te komen. Dat kunnen enkel mensen zijn hé…

We wandelden verder en plots was er commotie. We snelden er naartoe en zagen net hoe de olifanten van de ene ruimte naar de andere ruimte werden gebracht. Zowel de oudste als de jongste bewoner ging vlot mee met de oppassers. Een dame in rood T-shirt (blijkbaar iemand die heel veel over olifanten wist) vertelde ons dat de kleinste olifant net 1 maand oud was geworden en dat mama heel trots was en heel beschermend.

Eens we terug in het Nairobi waren, het centrale punt van het park, hebben we ons getrakteerd op een grote cola light en een ham/kippenburger.

Na de vroege lunch waren we maar net op tijd op de afgesproken locatie. Met 9 knotsgekke mensenvriendjes ging ik achter de schermen piepen bij de “katten en andere specialekes”. We mochten allemaal op zo’n extra lange golfcart plaatsnemen en werden als koningen en keizers rondgereden.

Het ziet er niet echt wild uit maar een worst of vinger is even snel naar binnen gewerkt.

De eerste stop : Cheetahs. De 2 broertjes jachtluipaarden hadden reuze honger, maar de oppassers waren het eten vergeten. En die beestjes maar miauwen. Ik heb er even naar geblaft om hen te kalmeren, maar blijkbaar vonden ze dat ook niet zo leuk. Ik ben dan maar snel terug achter de veilige rode lijn gekropen en heb alles van op een veilige afstand bekeken. Het zijn mooie slanke katjes, maar toch met een eigen karakter hoor. De ene wou enkel al liggend eten en de andere wou enkel het malse deel van zijn worst. De zijkanten waren voor iemands anders en wee oh wee als je durfde hem dat voor te schotelen. Die twee worden als keizers behandeld. Bij mij lukt dat niet. Als ik de korstjes niet opeet, krijg ik ze de volgende dag terug. Snif. Ik klaag niet hoor. Snif

Na wat extra uitleg reden we verder en zagen we heel wat dieren die we gisteren al zagen vanuit een ander perspectief.

Twee broertjes uit Sumatra

Volgende stop was bij de tijgers. Ik dacht we gaan weer veel zitten staren en niets zien, maar niets was minder waar. De gids vertelde ons een truckje : je moet eerst even zoeken en dan nonchalant doen alsof ze niet meer interessant zijn. De tijgers zijn zo nieuwsgierig van nature dat ze dan zelf wel komen piepen en zien waarom wij geen interesse tonen. En dat lukte hoor… In de verte zaten 2 jonge tijgers aan het genieten van de zon en juist achter ons kwam een moeder met dochter piepen. De gids vertelde ons het verhaal over hun terrein : het was blijkbaar een van de eerste delen die ze gemaakt hadden en was dringend aan vervanging toe. Het was immers afgeleefd en totaal niet gemaakt om mensen dicht bij te laten komen. Er was een plan en een mysterieuze schenker : alle schenkingen die tegen 1/1/2013 gingen binnenkomen voor het park, ging hij verdubbelen zodat er aan de bouw van het reservaat kan begonnen worden. Eens thuis ga ik aan Sandra vragen om ook een schenking te doen…

PrzewalskiOp de terugweg naar de bewoonde wereld stopten we nog even bij de Walchinski paarden.Dat zijn paarden uit Mongolië. Maar ook al houden Mongolen van paarden, ze zijn daar toch uitgestorven. Maar hier krijgen ze zoveel kleintjes dat ze ondertussen op safari zijn naar Mongolië,

Onze laatste stop was bij de leeuwen waar we het nieuwe verblijf even van binnen mochten bekijken. Ik kan begrijpen dat de koning van de dierenwereld soms liever binnen blijft : een gekoelde ruimte, koele tegels, een zacht bed, elke dag een verse telefoonboek om je nagels aan te slijpen… wie kan dat nu weerstaan. Maar we hadden geluk ze zaten/lagen buiten te genieten van de bezoekers die foto’s klikten. We namen afscheid van de gids en gingen nog wat bij de leeuwinnen gapen. En zij lagen ook de gapen. Net als ik slapen die wel 20 uur per dag.

Oei… het was al 10 voor drie en de volgende afspraak was om 3u15. Snel nog wat drank gaan halen en dan op pad voor het volgende hoogtepunt… De neus-aan-neus ontmoeting met de Chiquita banaan… ah neen met de Cheetah. Chika de Cheetah, was opgegroeid door de mensen hand en had een super speelmaatje: Boulie de hond. Zolang hij rustig bleef, ging de Cheetah rustig zijn. Beide toonden hun loopkunsten ( Boulie deed het traject van 100 meter in zo’n 10 sec, terwijl de Cheetah het in amper 6 sec aflegde) Beide kwamen nadien uitpuffen bij ons op het matje met wat eten en drinken. Ze waren duidelijk gewoon om mannequin te spelen want zo poseren dat ze beide deden. Ik zou het niet beter kunnen. Maar na zo’n 20 minuutjes was het voldoende volgens de verzorgers en mochten ze terug in zijn super airco gekoelde limousine.

Wij namen dan maar afscheid van het park en namen de wagen tot het volgende hotel... jaja terug een Holiday Inn Express. Na ons opgefrist te hebben werd er besloten om nog snel een hapje te gaan eten bij de Taco Bell. Mijn baasjes hebben echt hun favorieten hoor : Chili’s, HRC, Taco Bell, Burger King… ze moeten het minimum een maal per verlof bezoeken of ze zijn niet weg geweest.

Nu dat ik mijn blogje ver af heb, ga ik Sandra vragen om het even na te lezen en het dan bij te vullen met enkele mooie foto’s.

Tot de volgende keer mijn lieve mensenvriendje…