Dag 4 : Safari Park 1

Hallo lieve mensen,

Deze ochtend moesten we uitchecken want we zijn langzaam terug naar het Noorden aan het gaan. We rijden vandaag immers naar Escondido en gaan daar de volgende drie dagen in het Safari Park rondlopen.  Dus na de douche, hebben we uitgecheckt en zijn we beginnen bollen. Nu ver dienden we niet te rijden want na een klein half uurtje waren we ter plaatse. Ik vertelde aan vriendje dat ze mocht gaan slapen want panda’s slapen meer dan 20u per dag. (Dat hadden ze me niet verteld toen ik een vriendje zocht, maar het is zo een lief vriendje dat ik het niet zo erg vind… alleen hoop ik dat ze wel tijdens de momenten dat ik in de auto wacht, wakker gaat zijn) Ik kroop in mijn vertrouwd plaatsje in de rugzak en weg waren we.

Op weg naar onze eerste afspraak wandelden we naast de grote vijver. Vorige keer toen ik daar even wat rond mocht lopen, waren de eenden een en al gestresseerd.  Deze keer leek het net iets beter te gaan, ze zagen me en liepen met een hele grote bocht om mij om dan te blijven staan op een veilige afstand.

 

Terwijl we dienden te wachten op de golfkar met gids, keken we naar een van de mooie Cheetas. Sinds gisteren weet ik dat ze net als alle andere katjes ongeveer 20u per dag slapen. Het is dus wel een groot wonder dat we ze op wandel zagen… En eigenlijk was het heel normaal want ‘breakfast was being served’  door haar verzorger. Ze kregen dus hun ontbijt opgediend.

Toen we vertrokken op de eerste safari tocht met focus Azië, stopten we eerst bij een Afrikaans dier: de neushoorn. Neen, niet omdat de gids zich vergiste, maar wel omdat de mama een lief kleine jong had dat net wakker was. We kregen ook de verschillen uitgelegd tussen de Afrikaanse en de Aziatische neushoorn. De meeste ben ik al vergeten maar een weet ik nog: de ene heeft een vierkante mond zonder neuslip, de andere heeft een puntige mond met een neuslip om alles vast te grijpen.

 







Nadien reden we langs het dier met de mooiste ogen die ik ooit zag, maar oh jee.. zo een gevaarlijk dier.. Het was het een of ander Indiaas rund met blauwe, glazige ogen. De gids Aaron vertelde ons dat als deze beesten kwaad zijn, ga je het snel weten, zien en voelen : ze gaan met hun ogen  je aanstaren, een stapje achteruit zetten, hun hoef beginnen schuiven en beginnen blazen. Het beste dat je dan doet is rustig weggaan, of ze gaan hun horens in jou(w voertuig) steken.

Overal in het Aziatisch gedeelte van het park, vond je deze gasten.. De trotse eigenaar van zijn eigen grondgebied en als de ladies op bezoek waren zag je het in zijn gedrag “ Kop op omhoog, nek naar boven en zelfzeker wandelend met een ‘ei in zijn gat’” (dat laatste vertelde  de gids dus ik mag dat hier ook nu verstellen.  De dames kwamen echter gewoon bij hem op bezoek .. want  bij hem stond de voedselbak.

We brachten ook een bezoek aan de Przewalski paarden, de Aziatische wilde paarden die normaal verdwenen waren geweest van de aardbol. Volgens de gids is het dankzij het safaripark dat ze nog bestaan en nog goed aan het groeien zijn in aantal :)

Na de paarden werden we mooi terug afgezet bij het begin en konden we even rondkijken in het park tot de volgende afspraak: Caravan Safari Deluxe. Vorig jaar hadden Sandra en ik dit ook al gedaan en we hadden er zodanige leuke herinneringen aan dat het dit jaar niet mocht ontbreken. Met deze rondrit ga je in de omheiningen tussen de dieren. De gids vertelde me dat ik niet uit mijn zakje mocht kruipen want dan zouden de beesten me misschien wel dognappen en dat zou Sandra niet zo interessant vinden.

We dienden eerst zo ver mogelijk te rijden want in het eerste gedeelte woont er een dame met karakter. Mevrouw de struisvogel durft zich letterlijk voor de hekkens zetten zodat de auto’s niet meer binnen of buiten kunnen rijden. En uit gewoonte weten ze dat zolang iemand van de verzorgers er nog is, ze onnozel doet maar ze ambeteert niemand.

 
We zagen alle dieren, sommige bleken niet echt onder de indruk te zijn van onze komst, maar andere amuseerden zich met onze doorrit. De neushoorn was blij dat we er waren, maar was oh zo moe van ons bezoek. Ze viel gewoon in slaap terwijl ze aan het eten was. 

We vonden ook dieren die eigenlijk nog graag bij hun moeder zogen, ook al waren ze al veel te oud en dienden ze door de knieën te gaan om te eten.. maar mama liet het toe. We gingen ook op zoek naar een jong diertje dat enkele weken oud was, maar dat net omgekeerde kleuren had als de normale soortgenoten : alles wat wit was, was donker; alles wat donker was, was wit. Het is geen albino want die zijn helemaal wit…  Na enkele minuten zoeken, vond ik het . Gelukkig hadden ze me meegenomen op pad, want anders hadden ze het diertje niet gevonden hoor.

Na de pitstop voor de mensen en een boompauze voor mij, gingen we verder in ander deel: Azië. Ik vertelde Sandra dat we hier normaal een giraf en een neushoorn zouden voederen en dat zag ik helemaal zitten… maar toen vertelde Sandra me dat ik wel braaf in mijn zakje diende te blijven zitten want ze zouden me op eten. Nu dat ik een nieuw vriendje heb, moet ik wel zorgen dat dat ik nog even overleef hé.. en dus bleef ik stilletjes zitten.

Eerst kwam Nola op bezoek. Eerst was ze was ze wat aarzelend, maar toen ze de gids hoorde, kwam  ze dichterbij.  Ieder mocht om beurt wat blaadjes geven en  natuurlijk werden er de nodige foto's genomen.  Mijn pootjes waren wat te klein, dus hielp de gids mij een beetje. Nola kwam zo dicht bij de camera, dat we heel goed haar wimpers konden bewonderen.

 

 De neushoorn die we nadien ontmoetten, diende volgens de gids te eten voor twee.  Ze was aan het genieten van haar modderbad, maar had eigenlijk wel zin in een appeltje.  Dus voor de uitleg helemaal klaar was stond mevrouw de neushoorn klaar om de stukjes in ontvangst te nemen. Ze was super lief en wachtte tot iemand haar een appeltje gooide.

We reden verder en net voor we buiten de omheining reden stond daar een andere neushoorn te wachten op zijn appeltje. De gids vertelde ons dat deze jongen met de papfles werd opgebracht want dat mama overleed iets na de geboorte. Niemand weet waarom, maar zou iets in de hersens geweest zijn want ze deed heel raar de laatste dag van haar leven vertelde de mevrouw mij.  De andere waren te hard aan het kijken naar de  knaap om echt te luisteren.

We werden netjes afgeleverd op de plaats waar we vertrokken. Ik vroeg aan Sandra of we niet vertrokken, want mijn vriendje zou ver wakker zijn. Sandra was net van plan om hetzelfde te vragen want ze was wat oververhit zei ze. 

We  reden naar ons vertrouwde hotel in Escondido, de Holiday Inn Express.  De mevrouw achter de balie vertelde ons dat we een upgrade kregen naar een kamer met zithoek : 218.  We vonden dat wel leuk en we checkten in.  Ik speelde wat met vriendje terwijl Sandra de foto’s van de dag kopieerde. De laptop had een hele tijd gewerkt en kreeg honger…. Toen Sandra de stekker in de stopcontact ging steken, liep alles verkeerd… 

Ergens naast de zetel lag iets vies. Een beestje. Ik kwam even snuffelen, maar liep snel terug naar vriendje. Sandra was toen heel kort  “Sloefie, neem vriendje en kruip in de zak. Ik ga alles opbergen en goed dicht doen.” Ik begreep het  nog niet helemaal, maar Sandra was weg.. Sandra had haar telefoon en kamersleutel genomen en was naar de receptie.   De mevrouw van de receptie begreep Sandra haar reactie en vroeg haar of ze wilde verhuizen. Sandra heeft toen blijkbaar geantwoord “wanneer er een is, zijn er meer en ik heb daar geen zin in.” Daar Sandra een upgrade gehad had, moest de mevrouw iets gelijkaardigs vinden om aan Sandra te geven. Uiteindelijk kreeg ze de sleutel van een gelijkaardige kamer maar geschikt voor rolstoel patiënten. Om zeker te zijn dat ik snel kon wisselen, stuurde de mevrouw de werkman mee. Sandra vertelde de man dat ze voor ze iets begon te verhuizen ze eerste de kamer wou zien. 

Vol goede hoop stapte ze de kamer 118 binnen, en keek wat rond.  Toen werd de werkman geroepen… “Mijnheer, misschien kun je dat beestje daar meenemen naar de receptie… want ik denk niet dat ik deze kamer wil gebruiken” De mevrouw zat er met rode kaken en wist het niet goed meer.  Uiteindelijk nam ze de kamer 318 die gereserveerd was voor iemand anders en vroeg de werkman om het verhaal opnieuw over te doen:

 “We hebben vorige week de pesticiden mannen over de vloer gekregen, blijkbaar zijn de kamers niet goed gekuist geweest.”

“Mevrouw, sorry hoor maar  .. of de ze nu langs kwamen of niet, of jullie poetsvrouwen nu hun werk gedaan hebben of niet… mij maakt dat niet uit! Ik ga echter niet slapen in een kamer waar ik een beest vond”.

“Mevrouw ik ga je direct 10.000 punten geven om je ongemak. We hebben dit ook niet gewild en hopen dat je met deze kamer geen problemen gaat ondervinden”. 

Sandra stapte met enige tegenzin naar 318 zocht in alle hoeken, onder alles maar vond niets. De werkman en Sandra zijn dan plots in onze kamer opgedaagd en namen gewoon alles mee. Ik denk dat ik dus geluk heb gehad dat ik effectief geluisterd heb en in de zak gekropen was.

Nu is het bijna 12u. Aan de zetel en in de badkamer branden de lichten. Sandra wil ze niet uit doen want wil hier ook geen beestje tegenkomen. Nu dat ik gedaan heb met deze dag te vertellen gaan we slapen.  Ik ben benieuwd wie vannacht wat gaat slapen… ik ga alleszins heel goed waken en alles wegjagen wat ik zie.

Waf waf 

Sloefie en vriendje