D1 : Het vertrek

Waf woef,

Deze ochtend stonden we wel vroeg op voor een zondag, maar dat was voor een heel goede  reden … We vertrokken immers op reis.  Neen we stonden niet op zoals bij de andere keren dat we het vliegtuig namen om 6 uur, want we namen de iets latere vlucht vanuit Brussel.   Naast psychologische begeleidingshond ben ik ook een uitstekend wekker: stipt om 5u15 maakte ik Sandra wakker met mijn allerbeste serenade. Een snelle douche, de opgeladen laptop nog goed wegsteken in zijn harnasje en we konden vertrekken.

Aan de incheckbalie dreigde het de eerste keer verkeerd te lopen.. (OH NEEN, HET IS DIE RAMPWEEK ..) De mevrouw vroeg naar de ESTA en naar het adres waar Sandra ging verblijven. Sandra vertelde de mevrouw geduldig dat ze een groene kaart had en dus dat normaal voldoende was. “Oei, dat proces heb ik nog nooit moeten doen… ik ben tamelijk nieuw in deze functie” Na enkele pogingen kreeg Sandra dan toch haar instapbewijs. De mevrouw vroeg wie ik was, want er was geen hond aangemeld. Ik heb me dan voorgesteld als “sloefie de hond” en dat ik Sandra haar trouwe viervoeter was en dat ze me best liet meevliegen want dat ik  anders niet instond voor haar gedrag… Mevrouw heeft me dan ook een instapkaart gegeven. 

En toen begon het wachten. Eerst in de lounge van KLM in Brussel, daarna aan de gate.. want de vlieger was vertraagd. In Amsterdam hebben ze de bagage van een passagier terug van boord moeten halen en met het heel slechte weer in Brussel, kwam hij bijna een half uurtje te laat. Sandra vond dat niet zo erg want we hadden toch voldoende tijd om  naar de volgende wachtzaal te wandelen. Eens  de cityhopper, want zo noemen ze dat vliegtuigje, er was mochten we direct aan boord. En weten jullie wat.. Ik had een eigen plaatsje op het vliegtuig gekregen… Een zetel naast Sandra .. SUPER LEUK

Na de hele korte vlucht begon de wandel door het doolhof van Amsterdam. Ik kende mijn weg daar heel goed, maar overal kwam ik nieuwe geuren en muurtjes tegen. Sandra vertelde me dat ze aan het renoveren waren en dat we dus via andere stukken naar de gate dienden te wandelen.  We kregen gelukkig even de tijd om de pootjes te strekken, een lekkere koffie te drinken en een boompje op te zoeken.  Toen werd het tijd om de lange wandeling verder te zetten. Na 10 minuten doorstappen waren we eindelijk aan de gate.    We dienden wel nog eens doorgelicht te worden en werden alle passagiers mooi in een glazen kotje gestoken.  En  jaja Sandra had het aan haar rekker: personal check. Daar er heel  veel mensen meevliegen, duurde het wel een tijdje voor iedereen door die laatste check geraakte.  Plots werd in de glazen kooi het volgende rondgeroepen “de persoon die zijn taxfree vergeten is … gelieve hem op te pikken aan de balie”  Sandra en ik keken elkaar even aan en toen wisten we het weer : voor de security check hadden we een trolley, een handtas en een zakje… En nu enkel een trolley en handtas.. Terwijl ik op de bagage lette, is Sandra met rode kaakjes tot aan de balie gewandeld en heeft de taxfree opgepikt. 

Uiteindelijk mocht iedereen dan op het vliegtuig. Ik gebruikte mijn speurneus en vond ons plaatsje  voor de volgende 10u. De stewardess kwam langs met een drankje en vertelde dat we waarschijnlijk wat vertraging zouden oplopen.  Maar dat was niet zo erg vonden we beide, want we zaten in een gemakkelijke zetel, hadden een tv van 17 inch waar we al wel  honderden filmen konden bekijken. Dus we kozen onze eerste film “The Fault in our Stars”, namen de koptelefoon en sloten ons af van de buren. Ongeveer een kwartiertje te laat vertrokken we dan toch.   Sandra heeft toch een paar keren haar zakdoek moeten nemen want ze werd een beetje te emotioneel bij het bekijken van de film. Terwijl we naar de film keken, kregen we ons eten  .. Deze keer werden de gerechten bereid op basis van recepten van Sergio en ze waren echt wel jummy.   Na de eerste film, koos ik de tweede film want ik wou niet dat Sandra nog emotioneler werd. Het werd “Chef”. Dat was wel een leukere film hoor.  Na deze film hebben we onze oogjes toegedaan en hopelijk ook onze snaveltjes.  De derde film die we zagen was de “Mr. Peabody and Sherman” wat een tekenfilm is voor grote mensen en hondjes.  Toen we voorbij halfweg waren, kozen we nog een film  “Saving Mr Banks”.  

Na iets meer dan 9u kwam dan het verlossende bericht dat de afdaling was ingezet en dat we bijna met onze pootjes op amerikaanse aarde stonden.  Eens uitgestapt wandelden we naar de Immigratiedienst. Daar mochten we bijna een uurtje wachten voor het eindelijk aan ons was. Toen de immigratieofficier  vroeg hoe lang het geleden was dat Sandra binnen was geweest , was Sandra heel open: “door familiale redenen was het bijna een jaar geleden : een vader die in de kliniek lag, een grootmoeder die in de kliniek lag en een meter die gestorven is” . De officier was heel begripvol en vertelde dat het super was dat de familie op de eerste plaats stond. Hij was echt vriendelijk en vertelde dat ze haar douane papier verkeerd had ingevuld. Hij pakte een rolletje tipex en begon Belgie te tippexen. Hij vertelde haar..  “je komt het land binnen op de greencard” dus moet je hier ook zeggen dat je in de VS leeft.. Anders klopt het niet.  Sandra bedankte de meneer en we waren officieel in Amerika. 

Daar het lang had geduurd bij de immigratie, was de bagage er al en konden we op pad naar de verhuurmaatschappij.  In het busje werd uitgelegd dat als je een clubkaart had, je bij het uitstappen diende te kijken naar het Club paneel. Je zou je naam daar moeten zien opstaan en een nummer. Dat nummer was de locatie waar de auto voor jou voorzien was.  En ja hoor, ik zag Sandra haar naam staan en iets later vonden we onze wagen. De Tommeke werd uit de bagage genomen en weg waren we.

Sandra kreeg het na een uurtje rijden wat moelijk en dus besloten we een koffie te gaan zoeken om goed wakker te blijven. Na twee uurtjes rijden waren we dan uiteindelijk in San Diego aan het hotel.  We checkten in en gingen naar de kamer. Het was echter nog maar net  5u in de namiddag, dus veel te vroeg om in bed te kruipen en we besloten dus naar het Hard Rock Hotel te wandelen en daar iets te eten. Toen we daar aankwamen was er slecht nieuws: hondjes niet toegelaten,  er was een privé event en geen HRC food beschikbaar. Dus besloten we terug te wandelen en bij een sportcafe te stoppen om iets te eten. 

Rond 8u waren we beiden zo moe dat we besloten onze pyama aan te doen. Ik  heb nog snel dit neergepend en dan …. gingen de lichtjes uit.

Slaapwel lieve lezertjes