De voorlaatste dag, betekent ook het voorlaatste verslag voor deze trip.
Het begint afgezaagd te klinken maar we dienden weer veel te vroeg op te staan om het nog een verlof te noemen, maar tja we klagen niet . Het was geen 6u en we stonden al boven op het dek te kijken naar de mist die op het water hing. Jammer dat baasje haar aaaaitelefoon niet mee had, anders had ik de mooiste foto ooit kunnen nemen. Iets na 7u kreeg ik wat spekjes en dan waren we klaar voor de ontdekkingsreis naar Berlijn.
Snel de oortjes en het fototoestel nemen, een flesje water in de rugzak gooien en weg naar de bus. En ja daar stond vriendje Irro de bus al. We gingen snel naar ons gewoonlijk plaatste en nestelden ons : ik bovenop de rugzak zodat ik goed buiten zag, Sandra naast mij op haar aaaaitelefoon tokkelend.
Volgens de oortjesmevrouw hadden we een beetje pech want het was net de marathon van Berlijn. Heel veel straten zouden afgesloten zijn en dus we gingen een lichtjes ander parkoer moeten doen. Maar dat was niet erg want we zouden wel de belangrijkste dingen zien. En we hadden direct prijs.
Wow
Wat mooie rijdingen staan hier allemaal
De oortjesmevrouw vertelde ons dat we net een moto-trefpunt passeerden. In de jaren toen de dieren nog praten, vertelde ze, was een deel van de ring rond Berlijn een Racetrack. Toen de muur viel werd Berlijn wat te klein en ging de racetrack dicht. Het wegrestaurant en iets verder op de ring een tribune waren nog de overblijfselen.
Die mevrouw vertelde wel heel interessante dingen vond ikzelf. Sandra was duidelijk met andere dingen bezig.
We reden wat rond met de bus en we kregen veel dingen te zien. Het leek wel neen hop-on-hop-off maar niet met het open dak. De eerste effectieve fotostop was aan Checkpoint Charlie. Checkpoint Charlie was in de tijd van het verdeelde Berlijn een controlepost op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector.
Nadien reden we voorbij het Holocaustmonument. Het is een monument ter herdenking van de Jodenvervolging tijdens de tweede wereldoorlog. Morgen gaan we waarschijnlijk hier wel eens echt kijken, want vandaag is alles wat rap rap.
Nog even een stop bij een overblijfsel van de Berlijnse muur en het was tijd om terug naar de boot ter de rijden.
Na de lunch op de boot was het tijd om naar het slot Sans Souci te rijden, maar zowel baasje als ik hadden geen zin meer in een busrit van uren... dus we bleven rustig aan boord van het bootje. Toen we hoorden dat de boot zich ging verplaatsen van Berlijn Wannsee naar Berlijn Tegel, was de beslissing bevestigd.
Wat een tochtje van 3u diende te zijn bleek uiteindelijk bijna 5u varen... We dienden slechts 1 sluis te nemen maar er was file om ze te nemen. We hebben bijna een uurtje aan de kade gelegen om in de sluis te mogen. Het water werd tijdelijk heel smal - net breed genoeg voor de boot - en nadien legden we voor een laatste keer aan.
Terwijl Sandra aan de bagage begon, heb ik me nog wat geconcentreerd op de beestjes die me kwamen goedendag zeggen aan het raampje. We namen beide nog een warm douche en toen dienden we ons klaar te maken voor het laatste avondmaal... op de boot.
Nadien gingen we nog iets drinken aan de bar en dan was het bedtijd.
Ik heb Sandra nog wat spellekes laten spelen omdat ze zo heel flink was geweest.
Maar toen ik de laatste woordjes aan het tikken was van dit verslag was het tijd voor dodo.
Tot morgen voor de laatste blog van dit verlof
Sloefie
De bloggende waakreishond
Snel de oortjes en het fototoestel nemen, een flesje water in de rugzak gooien en weg naar de bus. En ja daar stond vriendje Irro de bus al. We gingen snel naar ons gewoonlijk plaatste en nestelden ons : ik bovenop de rugzak zodat ik goed buiten zag, Sandra naast mij op haar aaaaitelefoon tokkelend.
Volgens de oortjesmevrouw hadden we een beetje pech want het was net de marathon van Berlijn. Heel veel straten zouden afgesloten zijn en dus we gingen een lichtjes ander parkoer moeten doen. Maar dat was niet erg want we zouden wel de belangrijkste dingen zien. En we hadden direct prijs.
Wow
Wat mooie rijdingen staan hier allemaal
De oortjesmevrouw vertelde ons dat we net een moto-trefpunt passeerden. In de jaren toen de dieren nog praten, vertelde ze, was een deel van de ring rond Berlijn een Racetrack. Toen de muur viel werd Berlijn wat te klein en ging de racetrack dicht. Het wegrestaurant en iets verder op de ring een tribune waren nog de overblijfselen.
Die mevrouw vertelde wel heel interessante dingen vond ikzelf. Sandra was duidelijk met andere dingen bezig.
We reden wat rond met de bus en we kregen veel dingen te zien. Het leek wel neen hop-on-hop-off maar niet met het open dak. De eerste effectieve fotostop was aan Checkpoint Charlie. Checkpoint Charlie was in de tijd van het verdeelde Berlijn een controlepost op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector.
Nadien reden we voorbij het Holocaustmonument. Het is een monument ter herdenking van de Jodenvervolging tijdens de tweede wereldoorlog. Morgen gaan we waarschijnlijk hier wel eens echt kijken, want vandaag is alles wat rap rap.
Nog even een stop bij een overblijfsel van de Berlijnse muur en het was tijd om terug naar de boot ter de rijden.
Na de lunch op de boot was het tijd om naar het slot Sans Souci te rijden, maar zowel baasje als ik hadden geen zin meer in een busrit van uren... dus we bleven rustig aan boord van het bootje. Toen we hoorden dat de boot zich ging verplaatsen van Berlijn Wannsee naar Berlijn Tegel, was de beslissing bevestigd.
Wat een tochtje van 3u diende te zijn bleek uiteindelijk bijna 5u varen... We dienden slechts 1 sluis te nemen maar er was file om ze te nemen. We hebben bijna een uurtje aan de kade gelegen om in de sluis te mogen. Het water werd tijdelijk heel smal - net breed genoeg voor de boot - en nadien legden we voor een laatste keer aan.
Terwijl Sandra aan de bagage begon, heb ik me nog wat geconcentreerd op de beestjes die me kwamen goedendag zeggen aan het raampje. We namen beide nog een warm douche en toen dienden we ons klaar te maken voor het laatste avondmaal... op de boot.
Nadien gingen we nog iets drinken aan de bar en dan was het bedtijd.
Ik heb Sandra nog wat spellekes laten spelen omdat ze zo heel flink was geweest.
Maar toen ik de laatste woordjes aan het tikken was van dit verslag was het tijd voor dodo.
Tot morgen voor de laatste blog van dit verlof
Sloefie
De bloggende waakreishond
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten