Hallo,
Sorry voor het wachten alweer.
Gisteravond heeft baasje nog eens de pc bovengehaald (de eerste keer op dit verlof, goed he) en we hebben samen wat fotos verwerkt van de grote treinentour van Zwitserland die we samen gedaan hebben.
We zijn tot in het station van Lugano geraakt, op de bus van de Bernina Express.
Veel zegt jullie dat niet, noch hoe ver we dan al zijn in ons fotoverslag. Laat het me zo stellen, er is nog werk aan.
Voila, nu het stukje excuses en uitvluchten achter de rug is, wat hebben we op dag 10 uitgespookt?
Wel om te beginnen, we zijn huppelend naar het ontbijt vertrokken.
En waarom?
Omdat het zonnetje al van kort na zeven uur scheen en er - voor de moment - geen wolkje aan de lucht was.
We begonnen onze tweede week en we kregen dus een nieuwe lidkaart om gratis de lift te nemen tot op de alpenweiden en zo.
Na nog een boompje en een tandenpeuterstokje waren we klaar om naar boven te trekken.
We hadden de vorige avond zo al gekeken wat we nog van interessante paadjes hadden vertrekkend aan de lift. Een grote wandeling hier in de vallei is de Almentocht. Dat is in feite een tocht langs zeven verschillende alpenweiden (dat heet hier een alm, geen alp). Dat begint eigenlijk op de flank van de Jaufenpas en dat loopt helemaal tot het einde van de vallei.
Als je de lift neemt, kom je net in het midden van de tour toe. Organisatorisch komt dat niet zo goed uit (je moet hem dan twee keer lopen, heen en weer en dan met de lift naar beneden).
We hadden echter een ander idee.
We doen de helft en dan dalen we af naar het dal en lopen dan langs het dalpad terug.
Slim he.
We hadden dan wel al het dalpad gedaan vorige week. Maar toen regende het en nu met het zonnetje zou dat toch anders zijn.
Zo gezegd, zo gedaan.
Er was volk aan de lift en ook boven waren veel wandelaars. Veel meer dan vorige week. (Blijkbaar is het in Duitsland een feestdag deze week en ook in Oostenrijk is er iets te vieren.)
We liepen dus naar het Oosten.
En iedereen liep naar het Westen.
Tja. OK. We hoeven niet mee met de meute he.
Af en toe kwamen we dan toch wat wandelaars tegen maar de grote meute was het niet. Aan het beginpunt op de Jaufenstrasse was er wel een parking en wie plande heen en weer te wandelen, ja die kon daar parkeren.
Het idee van baasje was om aan Kalchteralm langs het pad 13 terug naar beneden te wandelen. De rest van de route zou toch bos zijn.
We hadden ook een route opgeladen in een gps programma. Maar hoe we ook zochten of snuffelden, pad 13 vonden we niet. (Toen we ‘s avonds een andere kaart laadden zagen we waarom, het pad lag vierhonderd meter vroeger in een bosje, en wij waren niet zover teruggelopen.
Enfin niet getreurd. We vonden nog een ander pad dat uiteindelijk tot aan Jaufensteg zou lopen, dat is waar de Gilfenklamm eindigt. En dat vonden we ook goed als wandeling.
We liepen langs de rand van het bos waar ook de weg naar de Jaufenpas doorloopt. En we konden van ver de motoren en de sportvoituren horen brullen.
Profiteer ervan mannen (‘t zijn meestal mannen) binnen enkele jaren is dat ook allemaal Verboten.
Kwamen we op het eerste deel nog mensen tegen. Hier op pad zonder nummer (het bleek later 11 te zijn) was het stil.
Tot we in de verte gehuil hoorden.
Weerwolven? Valse schepers?
Geen idee. Maar het geluid kwam wel dichterbij.
Een familie was op stap met de honden blijkbaar. Los. Zonder leiband.
Tss. Dat mag niet he. Stel dat er beestjes schuilen in de varens of het kreupelhout.
Enfin. ik hield me doodstil en we wandelden vriendelijk langs de honden langs.
Na nog een kilometer begon het geluid van de auto’s toch erg te worden.
Volgens ons plannetje liep deze wegel dood op weg naar de pas en moesten we een stukje langs de weg lopen. Een kilometer of zo.
Ik vond dat maar niets. Weg de geur van verse dennenappels. Weg het getjilp van de vogels.
Gelukkig was het wat minder druk en de scheurijzers waren zo te horen allemaal al de pas over.
We keken goed uit of we toch geen paaltjes stonden voor andere wandelingen . Maar noppes.
Tot we aan een open plek kwamen waar toch een half-verrot pijltje naar beneden wees, richting Kalcherhof. En dat was goed want voorbij Karcherhof was er een klein straatje dat aan Jaufensteg uitkwam.
Het pad was niet echt jedat. Er waren mountainbikers gepasseerd en op heel wat plaatsen was er enkel nog modder te vinden. Niet leuk voor de broek en niet leuk om af te dalen. Dat glijdt nogal.
Enfin. We komen aan in Kalchterhof, het laatste stuk gewoon dwars over een weide.
We steken de weg over en botsen alweer op een paaltje. Dit wijst naar beneden, naar Jaufensteg.
Perfect zou je denken.
Alleen. Hadden we daarnet over een kleine weide gestapt, nu was het serieus naar beneden, wel een hectare groot en een pad was niet echt te zien. Een blik in Google Maps hielp ook niet want om de een of andere reden hadden we enkel 2G Edge. 4G had een dagje verlof genomen.
Door de bomen zien we wel terug een bospad - dat valt hier op want de boeren strooien witte keien om het pad hard te maken. En we konden verder naar beneden. We konden niet fout lopen want er liep nog een echte weg onder ons ook.
En voila, na een kwartier in dicht bos, stonden we plots terug tussen de weiden en waren we op een paar honderd meter van de Gilfenklamm. Daar was ook een restaurant. Dus ook ons buikje kon iets doen voor de lokale economie.
Alleen, de waard was “uberfordert” en we konden echt niet erbij om te eten. (Ttz. Het was een mooie dag en er waren al heel veel wandelaars door de Klamm gewandeld. En die waren al aan het zorgen voor de economie en hun buikje.)
Niet getreurd. We hadden keizertjes en drank mee. Dat helpt niet voor de economie, maar genoeg voor het buikje. Naast het kapelletje was een geriefelijke bank in de zon. En we lieten het ons smaken.
We moesten nog een vier kilometer terug naar het hotel. maar baasje kende de route al, dus ik kon wat op krachten komen.
Zo tegen halfvier waren we aan het hotel terug en we gingen nog wat afkoelen in het zwembad.
Allez, dat was dus de halve almentocht. Ik vraag me af wat deel twee wel wordt. In elk geval, ik moet een betere kaart vinden voor de gps waar alle wandelingen op staan. Grrr.
TOt schrijfs,
Groote Broer.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten