Dag allemaal.
Jipie ik ben de eerste …
Straks meer.
Wat hebben we vandaag allemaal uitgespookt.
OMG zou zeggen niet veel.
De tuut heeft wel veel gedaan.
Lang lang geleden, toen de dieren nog spraken en de mensen TV keken, was er op de BBC een heel gekend programma rond auto’s. Dat heette Top Gear.
En de mannen van Top Gear, die hadden wel een paar vijzen los. Maar ze reden wel graag met dure Italiaanse of Duitse luxeauto’s door de alpen.
Een van hun lievelingsroutes was de Stelvio.
De Stelvio is heel steil. Heeft heel veel haarspeldbochten (48 langs de Tiroler kant) en een keer boven, moet je terug naar beneden.
En volgens mijn plannetjes was ie maar 80 kilometer ver.
En dus gingen we vandaag naar de Stelvio.
We konden een route nemen langs de autostrade - ver maar rap - of de korte. We namen natuurlijk de korte. Want daar hadden we gisteren al een stukje te voet van gedaan.
Dus eerste de Jaufenpas. Dan de wirwar van de straatjes in Meran. Dan een lange route door de Vinschgau. Die vallei ligt vol met boom- en wijngaarden. En jawel, overal was men aan het plukken. En overal reden er kleine traktortjes rond met acht of tien of twaalf grote bakken met appels of tomaten.
Het schoot niet echt op dus.
Maar na een kleine twee uur rijden, kregen we eindelijk een afslag richting het Stilfser Joch. De Stelvio dus.
En was het daarvoor nog druk, druk, druk. We waren plots bijna alleen op de wereld.
Des te beter voor de chauffeur, dan kan hij op eigen tempo aan het wieleke draaien.
Ik kon gemakkelijk bijhouden of het nog ver was.
Elke haarspeldbocht was genummerd. Maar ipv beneden te beginnen met 1, was hier de eerste bocht nummer 48. Zo is het wel makkelijk om te weten of je er bijna bent.
We hadden bijna geen tegenverkeer. Af en toe een fietser, snel naar beneden, bijna surplas naar boven. Trouwens fietsers en fietsers.
Chapeau allemaal aan die sportievelingen. Ik blafte elke keer moed in maar ik denk dat ze er niet veel van hoorden.
36, 35, 34 …
26, 25, 24 …
Tiens baasje, wat staat die Mercedes daar te doen?
Geen idee Broer. Maar als die een beetje verder achteruit rijdt, dan vliegt ie naar beneden. En dat zijn veel euro’s die gaan vliegen dan.
16, 15, 14 …
Tiens baasje, waarom rijdt die Mercedes nu zo kort achter ons?
Geen idee Broer. Misschien ziet ie niet goed. In elk geval, het is hier nogal smal en de Mercedes is nogal breed. Dus we rijden voort zoals we bezig zijn. Is ie niet content, hij heeft ook een toeter, tenzij dat een optie is bij die auto.
6, 5, 4 …
Inhalen was er niet meer bij. Bij elke bocht moest je goed kijken of er geen auto naar beneden reed en of er geen fietsers aan het einde van hun latijn waren en over de weg kropen.
0 !!!
Jipie, we zijn er. De op een na hoogste pas in Europa. De hel van de Giro d’Italia voor de niet-klimmers.
Maar mijn plezier was nog niet compleet.
Op de top is ook een skischool omdat je hier tot laat in de zomer kan skiën.’
En weet je wat, het had vorige week hier gesneeuwd.
Ik ben officieel de eerste skiër van het seizoen 22-23.
Jiha.
En was dat nu steil, hoor ik vragen.
Tijd voor een natje en een droogje.
Na het buikje kwam de vraag en hoe rijden we nu verder?
Wel de Stelvio is in feite een bijna uniek geval. Vroeger liep de grens tussen Italië en Oostenrijk over de Stelvio. En in vogelvlucht nog geen tweehonderd meter naar het noorden ligt de grens met Zwitserland op de Umbrailpas.
En via Zwitserland geraken we dan terug in Italië.
De Umbrailpas was niet zo spectaculair als de Stelvio. Maar een VW busje uit Noorwegen vond wel dat hij hier veel sneller kon rijden dan baasje. Hij dook bijna de ravijn in.
Voor de rest was het baantje heel stilletjes.
Een keer beneden kregen we controle door de Zwitsers douane.
Rein a signaler.
En dan een tien kilometer verder was het alweer de Guadia di Finanza. We waren terug in Italië.
Had ik al gezegd dat de boeren aan het plukken waren? Wel hier waren ze ook aan het plukken.
Maar kom, ik had in de sneeuw gespeeld en gedaan als de mannen van Top Gear. We konden er tegen.
Meran bleef een kluwen van straatjes en flitspalen.
Op de route naar de Jaufenpas was het rustiger dan vorige week. De druivenpluk leek grotendeels gedaan want we zagen bijna geen tractortjes meer.
En dan was het de beurt aan de Jaufenpas - Westoprit.
Madam Wees waarschuwde ons alweer voor groot gevaar op de top van de pas.
Rien a signaler.
En dan nog de Jaufenpas naar beneden. We moesten wel op tijd zijn voor het avondeten en tuut kreeg ook dorst maar dat is dan voor morgen of zo.
Tot morgen of zo.
Vr. Gr.
Gr. Br.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten