Hallo,
Ik begin al maar dadelijk met een kleine sorry.
Sorry aan al wie mijn verslagje verwacht tegen het slapengaan (je gaat dan te laat slapen volgens de gezondheidskenners) of bij het opstaan.
Dag 8 was er niet.
Eigenlijk vat dat ook goed de dag samen.
M.v.g.
Gr. Br.
Maar allez ik zal toch maar wat meer schrijven.
Wat hadden we gepland?
Wel baasje had wel de smaak van de watervallen. En er was een mooie watervalwandeling letterlijk de andere kant van de berg. Daarvoor moesten we wel de vallei uitrijden en dan de buurvallei helemaal tot het einde oprijden.
Zogezegd, zogedaan.
De rit ernaar liep heel traag want we reden achter aan vrachtwagen met aanhanger die ook tot bijna het einde van het dal moest. Sommige auto’s met Italiaanse nummerplaat werd het teveel en er was er een die probeerde in een bocht naar rechts in te halen. Nochtans is het hier heel wat drukker dan in de vallei van Ratschings. Maar ja, Italianen.
Enfin, we kwamen zonder kleerscheuren en blutsen aan bij het museum van de Bergbau en vonden voor tuut het laatste parkeerplaatsje.
Baas en ik hadden vanmorgen mijn blauwe plekken besproken en je jassen en tassen werden wat herschikt zodat ik minder bont en blauw werd bij elke stap.
Ik had ook voorgesteld om in een sportwinkel een kleine rugzak te kopen ipv de heup-martelzak. Maar baasje was niet akkoord. Hij had dit jaar al een nieuwe moeten kopen en hij vond dat ie al meer rugzakken had dan Mevrouw Marcos schoenen had. (Ik laat deze lichtelijke overdrijving volledig ter rekening van mijn baas. Mevrouw Marcos had zeker meer dan tien paar schoenen.)
Enfin, we waren dus gepakt en gezakt voor de wandeling naar de Burkhardklamm.
Helemaal zeker was ik toch niet hoor. We hadden ook de route gevonden voor op de gps en het leek me allemaal toch wel steil.
Enfin, de eerste halve kilometer ging nog. Maar dan kwam de regen (tja) en een stuk pure rots zo glad als een vers geblonken spiegel. Langs de bergzijde was een dikke kabel gespannen om toch een beetje houvast te krijgen. We zijn nog wat voort gegaan maar het was duidelijk. Dit was niets voor ons, zelfs zonder long covid. We glibberden dan maar terug naar beneden langs de stalen kabel.
Snif.
Er was een alternatief. Want bovenaan de Klam was een waterbekken en een berghut met keuken. En er was dus een wegje dat helemaal tot boven liep. Misschien was dat een alternatief om toch tot boven te geraken? Eh neen, de weg was niet glibberig maar mogelijk nog steiler dan het pad. Daar geraakte enkel een berggeit op.
Er zat dus niets anders op dan iets anders te doen. Waar er wat meer zuurstof in de lucht is en/of wat meer warmte want het was hier toch maar net niet aan het vriezen.
EN dus reden we naar de hoofdplaats van het kanton. Daar bleek het dag van de klant en ze hadden letterlijk de rode loper uitgerold.
Na wat windowshopping (winkels sluiten hier van half een tot half drie) en een lekkere soep en schnitzel en Weissenbier konden we de ochtend vergeten. Was het in het stadje nog lekker zonnig, in onze vallei was het nog altijd triestig weer met meer regen die van over de Jaufenpas kwam.
De rest van de dag werd sauna en bubbeltjesbad.
Hopelijk word het vandaag beter.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten