Dag 5 : Safari Park 2

Dag alle lieve lezertjes van mij,

Ik zeg vandaag zeker niet “goede morgen” want de lichten hebben me deze nacht te hard gestoord.  Vriendje was goed aan het snurken, Sandra soezelde van de ene droom in de andere… maar ik… ik bleef klaar wakker want ik wou zeker geen beestjes zien.

Vandaag stonden er 2 uitstappen voorzien : we gingen achter de schermen bij de tijgers kijken en dan gingen we  op de eerste lijn bij de cheeta run zijn. JIPIE, ik zie er al naar uit. Hopelijk val ik wel niet in slaap ergens. 

De ‘behind the scenes’ begon bij de verblijfplaats van de dier-ambassadeurs. Deze dieren zijn van bij hun geboorte gewoon met mensen om te gaan, ook al zijn ze niet gedomesticeerd.  Daar zagen we een Gordeldier (Armadillo) .  Ik dacht eerst, die mevrouw is me een blaas aan het wijs maken, want ze had gewoon een bal vast. Maar toen ze de bal wat aaide en  dan neerzette op de grond, had die bal plots een kop en pootjes. 

Toen het gordeldier zijn insectjes opgegeten had, ging het terug naar zijn kooitje en kwam de volgende ambassadeur op bezoek: het stekelvarken.  Het stekelvarken was blijkbaar een zus van het stekelvarken dat we in de zoo gezien hadden. En ik kan verkeerd zijn, maar het leek me alsof ze toch niet zo goed opgelet had in de les.  De verzorgster probeerde haar van alles te laten doen, maar het enige dat echt lukte was het eten van de wortels :)

Toen het stekelvarken alles braaf had opgegeten, vertrokken we met de golfkar en reden we naar de verblijfplaats van de okapi. De gids vertelde ons dat hij normaal nooit verder kwam dan de ingang, maar deze keer werden we vriendelijk verder geleid tot aan de ingang van hun kooi. De verzorgster vertelde ons dat moeder en baby okapi in de ruimte waren en dat het snacktime was. JIPIE we mogen ze terug eten geven.  Mama mocht selder, maar de jonge knaap kreeg nog lekkere bloemetjes.  Het jong was zo blij dat toen ik de foto trok, hij plots mij een kus kwam geven. Na een tijdje vond mama het wel geweest en joeg ze haar zoon weg. Dit was voor ons ook het teken om te vertrekken en verder in het park te gaan kijken.

Op verschillende punten in het park stopten voor fotomomenten, want tot nu toe was de focus steeds op de dieren geweest en de gids vond dat we ook oog moesten hebben voor de omgeving zelf. 

Mijn geduld werd wel heel lang op proef gesteld hoor, Sandra had me immers gezegd dat we naar de tijgers gingen kijken en tot nu toe heb ik nog geen enkele tijger gezien. Het leek alsof de gids me gehoord had, want toen antwoordde hij mij dat ik nog even geduldig moest wachten. We dienden nog even bij de olifanten te gaan kijken en dan was het tijgertijd. Nu, ik moet je eerlijk toegeven niemand was geïnteresseerd in de grote oren… we kwamen immers voor de tijgers.

En toen was het zover. We gingen binnen in het tijgerverblijf. Daar kregen we de uitleg dat Teddy, de man die voor het nageslacht zorgt, binnen zat en wel bij ons zou komen piepen.  We hebben even moeten wachten want eerst had hij geen zin om langs te komen, maar nadien wou hij ons tonen hoe groot en sterk hij wel was. Nadien toonde hij ook wel dat hij een zwak had voor een bal en water, want toen begon hij gewoon ons te negeren en te spelen.

We hadden niet zoveel tijd om bij de volgen afspraak te geraken: de Cheeta run. We werden in een aparte omgeving gebracht zodat we een extra goed zicht kregen om de de cheeta die zijn loopkunsten tonen. Maar als opwarmer kwamen er eerst nog 2 ambassadeurs op visite. Eerst kwam een speciale soort vos : “Fennec Fox” . Een heel klein vosje met super grote oren. Zijn oren waren bijna groter dan ik ben. Nadien kregen we ook een vogel te zien die voor  het eerst in jaren terug in contact kwam met mensen. Hij was een tijdje helemaal alleen gezet want hij was een beetje te zot beginnen doen. Dus deze keer mocht hij enkel over en weer vliegen en dan moest hij terug in zijn kooi.

Nadien was het dan zover : de cheeta run. Vooraleer de Cheeta zijn kunstjes laat zien, komt eerst zijn beste vriend langs: de hond. De hond groeit samen met de cheeta op en toont hem dat hij zich niet ongerust dient te maken. Amai die hond liep snel vond ik.. maar even nadien stoof die cheeta voorbij. 

Nadien dient zo een cheeta wel even bij te komen want als die katjes lopen, verhitten ze snel en moeten ze nadien heel wat water drinken om terug af te koelen. Eens hij wat gerust had, kwam hij bij ons op bezoek. Amai zat ik snel in mijn veilig zakje…

Na deze show vertrokken we terug naar onze ‘vertrouwde’ kamer. Sandra deed haar inspectieronde en besloot dat het veilig was. Terwijl Sandra de foto’s kopieerde, speelde ik even met vriendje. Nadien draaiden ik en Sandra rollen om: ik mocht de blog te schrijven en Sandra speelde met panda.

Nu dat we klaar zijn voor de nacht, gaan we slapen ... ale waken want de lichtjes in de badkamer en zithoek blijven terug aan. Neen, Sandra heeft geen schrik in het donker, maar wel van de diertjes die misschien met de donker eens komen piepen. Ik blijf lekker wakker... en ga die dieren als ze komen allemaal wegjagen.

Tot morgen

De trouwe waakhond,

Dag 4 : Safari Park 1

Hallo lieve mensen,

Deze ochtend moesten we uitchecken want we zijn langzaam terug naar het Noorden aan het gaan. We rijden vandaag immers naar Escondido en gaan daar de volgende drie dagen in het Safari Park rondlopen.  Dus na de douche, hebben we uitgecheckt en zijn we beginnen bollen. Nu ver dienden we niet te rijden want na een klein half uurtje waren we ter plaatse. Ik vertelde aan vriendje dat ze mocht gaan slapen want panda’s slapen meer dan 20u per dag. (Dat hadden ze me niet verteld toen ik een vriendje zocht, maar het is zo een lief vriendje dat ik het niet zo erg vind… alleen hoop ik dat ze wel tijdens de momenten dat ik in de auto wacht, wakker gaat zijn) Ik kroop in mijn vertrouwd plaatsje in de rugzak en weg waren we.

Op weg naar onze eerste afspraak wandelden we naast de grote vijver. Vorige keer toen ik daar even wat rond mocht lopen, waren de eenden een en al gestresseerd.  Deze keer leek het net iets beter te gaan, ze zagen me en liepen met een hele grote bocht om mij om dan te blijven staan op een veilige afstand.

 

Terwijl we dienden te wachten op de golfkar met gids, keken we naar een van de mooie Cheetas. Sinds gisteren weet ik dat ze net als alle andere katjes ongeveer 20u per dag slapen. Het is dus wel een groot wonder dat we ze op wandel zagen… En eigenlijk was het heel normaal want ‘breakfast was being served’  door haar verzorger. Ze kregen dus hun ontbijt opgediend.

Toen we vertrokken op de eerste safari tocht met focus Azië, stopten we eerst bij een Afrikaans dier: de neushoorn. Neen, niet omdat de gids zich vergiste, maar wel omdat de mama een lief kleine jong had dat net wakker was. We kregen ook de verschillen uitgelegd tussen de Afrikaanse en de Aziatische neushoorn. De meeste ben ik al vergeten maar een weet ik nog: de ene heeft een vierkante mond zonder neuslip, de andere heeft een puntige mond met een neuslip om alles vast te grijpen.

 







Nadien reden we langs het dier met de mooiste ogen die ik ooit zag, maar oh jee.. zo een gevaarlijk dier.. Het was het een of ander Indiaas rund met blauwe, glazige ogen. De gids Aaron vertelde ons dat als deze beesten kwaad zijn, ga je het snel weten, zien en voelen : ze gaan met hun ogen  je aanstaren, een stapje achteruit zetten, hun hoef beginnen schuiven en beginnen blazen. Het beste dat je dan doet is rustig weggaan, of ze gaan hun horens in jou(w voertuig) steken.

Overal in het Aziatisch gedeelte van het park, vond je deze gasten.. De trotse eigenaar van zijn eigen grondgebied en als de ladies op bezoek waren zag je het in zijn gedrag “ Kop op omhoog, nek naar boven en zelfzeker wandelend met een ‘ei in zijn gat’” (dat laatste vertelde  de gids dus ik mag dat hier ook nu verstellen.  De dames kwamen echter gewoon bij hem op bezoek .. want  bij hem stond de voedselbak.

We brachten ook een bezoek aan de Przewalski paarden, de Aziatische wilde paarden die normaal verdwenen waren geweest van de aardbol. Volgens de gids is het dankzij het safaripark dat ze nog bestaan en nog goed aan het groeien zijn in aantal :)

Na de paarden werden we mooi terug afgezet bij het begin en konden we even rondkijken in het park tot de volgende afspraak: Caravan Safari Deluxe. Vorig jaar hadden Sandra en ik dit ook al gedaan en we hadden er zodanige leuke herinneringen aan dat het dit jaar niet mocht ontbreken. Met deze rondrit ga je in de omheiningen tussen de dieren. De gids vertelde me dat ik niet uit mijn zakje mocht kruipen want dan zouden de beesten me misschien wel dognappen en dat zou Sandra niet zo interessant vinden.

We dienden eerst zo ver mogelijk te rijden want in het eerste gedeelte woont er een dame met karakter. Mevrouw de struisvogel durft zich letterlijk voor de hekkens zetten zodat de auto’s niet meer binnen of buiten kunnen rijden. En uit gewoonte weten ze dat zolang iemand van de verzorgers er nog is, ze onnozel doet maar ze ambeteert niemand.

 
We zagen alle dieren, sommige bleken niet echt onder de indruk te zijn van onze komst, maar andere amuseerden zich met onze doorrit. De neushoorn was blij dat we er waren, maar was oh zo moe van ons bezoek. Ze viel gewoon in slaap terwijl ze aan het eten was. 

We vonden ook dieren die eigenlijk nog graag bij hun moeder zogen, ook al waren ze al veel te oud en dienden ze door de knieën te gaan om te eten.. maar mama liet het toe. We gingen ook op zoek naar een jong diertje dat enkele weken oud was, maar dat net omgekeerde kleuren had als de normale soortgenoten : alles wat wit was, was donker; alles wat donker was, was wit. Het is geen albino want die zijn helemaal wit…  Na enkele minuten zoeken, vond ik het . Gelukkig hadden ze me meegenomen op pad, want anders hadden ze het diertje niet gevonden hoor.

Na de pitstop voor de mensen en een boompauze voor mij, gingen we verder in ander deel: Azië. Ik vertelde Sandra dat we hier normaal een giraf en een neushoorn zouden voederen en dat zag ik helemaal zitten… maar toen vertelde Sandra me dat ik wel braaf in mijn zakje diende te blijven zitten want ze zouden me op eten. Nu dat ik een nieuw vriendje heb, moet ik wel zorgen dat dat ik nog even overleef hé.. en dus bleef ik stilletjes zitten.

Eerst kwam Nola op bezoek. Eerst was ze was ze wat aarzelend, maar toen ze de gids hoorde, kwam  ze dichterbij.  Ieder mocht om beurt wat blaadjes geven en  natuurlijk werden er de nodige foto's genomen.  Mijn pootjes waren wat te klein, dus hielp de gids mij een beetje. Nola kwam zo dicht bij de camera, dat we heel goed haar wimpers konden bewonderen.

 

 De neushoorn die we nadien ontmoetten, diende volgens de gids te eten voor twee.  Ze was aan het genieten van haar modderbad, maar had eigenlijk wel zin in een appeltje.  Dus voor de uitleg helemaal klaar was stond mevrouw de neushoorn klaar om de stukjes in ontvangst te nemen. Ze was super lief en wachtte tot iemand haar een appeltje gooide.

We reden verder en net voor we buiten de omheining reden stond daar een andere neushoorn te wachten op zijn appeltje. De gids vertelde ons dat deze jongen met de papfles werd opgebracht want dat mama overleed iets na de geboorte. Niemand weet waarom, maar zou iets in de hersens geweest zijn want ze deed heel raar de laatste dag van haar leven vertelde de mevrouw mij.  De andere waren te hard aan het kijken naar de  knaap om echt te luisteren.

We werden netjes afgeleverd op de plaats waar we vertrokken. Ik vroeg aan Sandra of we niet vertrokken, want mijn vriendje zou ver wakker zijn. Sandra was net van plan om hetzelfde te vragen want ze was wat oververhit zei ze. 

We  reden naar ons vertrouwde hotel in Escondido, de Holiday Inn Express.  De mevrouw achter de balie vertelde ons dat we een upgrade kregen naar een kamer met zithoek : 218.  We vonden dat wel leuk en we checkten in.  Ik speelde wat met vriendje terwijl Sandra de foto’s van de dag kopieerde. De laptop had een hele tijd gewerkt en kreeg honger…. Toen Sandra de stekker in de stopcontact ging steken, liep alles verkeerd… 

Ergens naast de zetel lag iets vies. Een beestje. Ik kwam even snuffelen, maar liep snel terug naar vriendje. Sandra was toen heel kort  “Sloefie, neem vriendje en kruip in de zak. Ik ga alles opbergen en goed dicht doen.” Ik begreep het  nog niet helemaal, maar Sandra was weg.. Sandra had haar telefoon en kamersleutel genomen en was naar de receptie.   De mevrouw van de receptie begreep Sandra haar reactie en vroeg haar of ze wilde verhuizen. Sandra heeft toen blijkbaar geantwoord “wanneer er een is, zijn er meer en ik heb daar geen zin in.” Daar Sandra een upgrade gehad had, moest de mevrouw iets gelijkaardigs vinden om aan Sandra te geven. Uiteindelijk kreeg ze de sleutel van een gelijkaardige kamer maar geschikt voor rolstoel patiënten. Om zeker te zijn dat ik snel kon wisselen, stuurde de mevrouw de werkman mee. Sandra vertelde de man dat ze voor ze iets begon te verhuizen ze eerste de kamer wou zien. 

Vol goede hoop stapte ze de kamer 118 binnen, en keek wat rond.  Toen werd de werkman geroepen… “Mijnheer, misschien kun je dat beestje daar meenemen naar de receptie… want ik denk niet dat ik deze kamer wil gebruiken” De mevrouw zat er met rode kaken en wist het niet goed meer.  Uiteindelijk nam ze de kamer 318 die gereserveerd was voor iemand anders en vroeg de werkman om het verhaal opnieuw over te doen:

 “We hebben vorige week de pesticiden mannen over de vloer gekregen, blijkbaar zijn de kamers niet goed gekuist geweest.”

“Mevrouw, sorry hoor maar  .. of de ze nu langs kwamen of niet, of jullie poetsvrouwen nu hun werk gedaan hebben of niet… mij maakt dat niet uit! Ik ga echter niet slapen in een kamer waar ik een beest vond”.

“Mevrouw ik ga je direct 10.000 punten geven om je ongemak. We hebben dit ook niet gewild en hopen dat je met deze kamer geen problemen gaat ondervinden”. 

Sandra stapte met enige tegenzin naar 318 zocht in alle hoeken, onder alles maar vond niets. De werkman en Sandra zijn dan plots in onze kamer opgedaagd en namen gewoon alles mee. Ik denk dat ik dus geluk heb gehad dat ik effectief geluisterd heb en in de zak gekropen was.

Nu is het bijna 12u. Aan de zetel en in de badkamer branden de lichten. Sandra wil ze niet uit doen want wil hier ook geen beestje tegenkomen. Nu dat ik gedaan heb met deze dag te vertellen gaan we slapen.  Ik ben benieuwd wie vannacht wat gaat slapen… ik ga alleszins heel goed waken en alles wegjagen wat ik zie.

Waf waf 

Sloefie en vriendje

Dag 3 : San Diego Zoo 2

Hello darlings,

Nu dat we weer even in Amerika zijn, kan ik enkele woordjes Amerikaans spreken :-)  Maar ik ga mijn blog wel in het Honds-Nederlands blijven schrijven hoor.

Deze ochtend dienden we  niet al te vroeg op staan, maar rond 5u wou ik wel mijn pootjes al strekken.  Sandra liet me snel een kleine boodschap doen en daarna moest ik terug naar mijn mandje.  Iets na 7en was ik het echter te beu en vond ik dat Sandra maar moest opstaan. Ik ben haar beginnen likken tot ze haar soezelen opgaf.  Na een hondewasje voor mij en een douche voor Sandra vertrokken we terug naar de San Diego Zoo.   We waren net op tijd voor onze afspraak : de Inside Tour. Deze keer was de groep heel  klein : de gids, een dame, Sandra en ik.  We dienden maar te roepen of het golfcartje zou stoppen vertelde de gids. 

We reden door het tropische regenwoud en stopten bij de nijlpaarden. Het koppel had achter niet veel zin en liet ons enkel hun achterwerk zien. Toen ik de gids vroeg waarom, vertelde ze ons dat ze aan het genieten waren van hun SPA moment. Ik begreep het niet zo goed, dus toonde ze me de visjes die bezig waren aan hun huid te knabbelen. Blijkbaar was dit een uitstekende therapie tegen de vuile huid. Ik heb Sandra dan ook direct gezegd dat ik ook wel zo een Spa uitstapje wou, maar ze zei dat ik een zotte hond was.  

Nadien bezochten we de Okapi's. Daar stonden 2 jongedames me op te wachten. Ik dacht ik heb touche, maar te doeme…  Mevrouw de gids zei dat ik braaf ik bij de rugzak moest wachten en dat Sandra de Okapi's mocht eten geven en aaien. Heb heel hard geweend maar deze techniek lijkt niet zo goed meer te werken. Blijkbaar zouden de beesten me aanzien hebben als speelmaatje en dat is nu net niet wat ik wil zijn voor hen.  Oke, ik ben wel nog op zoek naar een leuke kameraad maar niet zo een groot beest.

We reden verder met de cart en stopten nog op verschillende plaatsen. En dan kwamen we aan de ijsberengrot. Eerst dachten we dat we gewoon wat uitleg zouden krijgen over hoe ze wonen, hoe ze jagen enz.  Want we gingen het ijsberen verblijf binnen, kregen wat uitleg en dan stonden we terug buiten.

Ik was al bijna terug tot aan de cart getrippeld toen ze me terug riepen. “Kom Sloefie, we gaan op het dak”... Ik dacht "Zijn die mensen nu helemaal zot aan het worden?  Het is zo warm buiten en dan gaan ze nog eens lekker op het dag staan !?!?"  Ik volgde Sandra en de anderen braaf, maar was op mijn hoede. … En zo snel ik op het dak stond, zo snel had ik me ook weggestopt in de rugzak van Sandra… Dat waren grote beesten die daar zo goed als voor mijn neus stonden en die ene keek recht naar mij … brrrrr. Wat was dat verschieten.

 








Na dit grote avontuur, gingen we ook terug bij de vriendjes de Panda…  Ze waren wat actiever dan gisteren en het was leuk om  de ‘kleine’ bezig te zien.  En toen wist ik het plots...  Het vriendje waar ik op zoek naar ben, is een panda-vriendje. Sandra beloofde me na de toer nog even tot aan het panda verblijf terug te wandelen en me rustig “HET” vriendje te zoeken. 

Eerst brachten we nog een bezoek aan de Kameel die geen goede dag wou komen zeggen en heel duidelijk liet weten "ik negeer jullie toch maar lekker… ik wil jullie snack niet". En nadien gingen we op bezoek bij de koala’s in afzondering. Deze beestjes waren zo oud dat ze niet meer tegen de mensen konden (hoe zou je zelf zijn) en dus niet liever deden dan in hun hoekje te slapen.

Ook al was de rondleiding gedaan, ik moest nog even geduld hebben. De gids had ons de andere kant van de zoo afgezet en we dienden dus langs de vele soorten apen, beren  en katachtigen langs te gaan. Ik ben heel moedig geweest en mooi langs Sandra blijven lopen, maar vooral van die katjes had ik heel veel schrik. Maar ik wou tonen dat ik oud en flink genoeg was om op een jonger iemand te passen :-)

Ik kan hem nog niet aan jullie tonen want hij moet eerst nog wat gewoon worden aan de camera's. Maar ik kan jullie wel al zijn familie tonen. Nu dat ik mijn kameraadje gekregen heb, vond ik dat het tijd was om naar het hotel te gaan. Want ik wou wat "quality time" met mijn vriendje doorbrengen.

Sandra vertelde me echter dat het nog veel te vroeg was om ons op te sluiten in het hotel en dat we eerst nog iets anders gingen bezoeken.  Sandra deed me terug denken aan de dagen dat we in New York zaten en daar een groot oorlogsschip zijn gaan bezoeken. Ik zei haar dat ik me dat herinnerde want ze hadden daar ook een ruimteschip ... Dat was juist… Sandra ging verder met de uitleg dat ze in San Diego een iets nieuwe generatie schip hadden liggen met vele vliegtuigjes op.  Dit schip, vertelde Sandra,  had bijvoorbeeld nog meegeholpen in de Operatie “Desert Storm”. Ik begreep er niets van, want hoe kan nu een schip helpen in de woestijn ?!? Maar wou niet dom lijken en blafte nieuwsgierig.

Aan de ingang van de USS Midway vertelde de mijnheer dat ik heel de tijd braaf in de rugzak ging moeten blijven zitten, want in theorie mogen er geen hondjes mee. Maar daar ik zo lief keek, mocht ik wel komen piepen zei hij. Hij vertelde Sandra dat ze wel maar een uurtje had om op de boot te vertoeven want ze sloten alles vroeger af want er was een privé party. “Sandra, waarom zijn wij er niet op uitgenodigd?"

Sandra ging op pad en haastte zich door al de gangen  want ze wou wel alles zien. 

En stipt 1 uurtje later stonden we terug op de kade. Ik was super blij want dat betekent dat ik nu met mijn vriendje kon gaan spelen.  Nu vragen jullie je af waarom ik een vriendje wil hebben? Neen. Ik vergeet Sandra niet, zij is mijn allergrootste vriend.  Maar ik wou wel een vriendje hebben voor de uren dat ik helemaal alleen in de auto moet wachten omdat Sandra centjes gaan verdienen is.

Vriendje en ik hebben nu dit verslagje samen geschreven (ale, hij heeft mee gekeken hoe ik het schreef) en hij vond het wel leuk om het verhaal al eens voor te komen. En nu ga ik verder spelen tot het slaaptijd is ..

Tot morgen

Sloefie en vriendje x

Dag 2 : San Diego Zoo 1

Hallo lieve mensenvriendjes,

De Jetlag zit een beetje in onze beentjes.  Om 2u was ik klaarwakker en wou ik met Sandra spelen, maar Sandra zag dat niet zo zitten. Ze vertelde me dat het nog veel te vroeg was en dus moest ik terug gaan slapen.  Om 6u zijn we dan toch maar opgestaan en hebben we ons heel langzaam klaargemaakt.  Tegen iets na 7 waren we klaar en mocht ik naar buiten om mijn pootje op te heffen. Sandra wou me uitlaten want ze had zin in een Starbucks koffie.

Vandaag is het onze eerste dag van het verlof en we gaan naar de San Diego Zoo. De zoo gaat om 9u open maar Sandra en ik hadden afspraak om 8u30 om te helpen de Panda's wakker te maken.  Met zo’n 9 mensenvriendjes mocht ik mee op  visite.  We kregen uitleg over de geleende panda's want blijkbaar kan je geen panda's meer kopen of vinden maar leen je ze voor een periode van 7 jaar van de Chinese overheid.  Babytjes die geboren zijn in een niet-Chinese zoo worden normaal rond hun 5j ten laatste teruggeroepen door China om zeker te zijn dat de jongen goed verzorgd worden .

De panda's waren nog niet te  lang wakker want ze hadden duidelijk nog niet echt door dat ze met hun gezicht naar ons moeten zitten en hun mooie vacht moeten tonen. De gids reed rustig  verder en vertelde ons  van de bedreigde en minder bedreigde diersoorten die we voorbijreden.  We stopten aan het rusthuis van de olifanten want alle olifanten die in de zoo wonen zijn immers tussen  35 en 55 jaar oud.  Daar kregen we uitleg over de hoe ze de olifanten helpen met hun oude dag , maar een olifant zagen we niet van dichtbij.

Nadien reden we verder met als einddoel de giraffen. Daar was immers een baby giraf een van de eerste dagen buiten aan het lopen en de mevrouw vond dat we dit zeker moesten bekijken. Normaal gingen we ze ook wat eten geven, maar ze hadden geen honger. We hebben daar enkele minuten staan schilderen met onze lekkere blaadjes in de hand maar het hielp niets. Nadien namen we afscheid van de gids.

De volgende tour dat Sandra voor ons had uitgezocht was de ‘Discovery Tour’. Hier kregen we in een uurtje tijd een overzicht over alles wat in de zoo te vinden was. Het was als het ware een sappige kluif om je nog meer zin te doen krijgen om terug te komen.  Tijdens de tour zagen we sommige dieren terug  die we deze ochtend ook al hadden gezien, maar toch was het weer net iets anders.  Zo zat de beer nu wel buiten en amuseerde hij zich met de waterval in zijn tuin.

Om 2 u hadden we dan afspraak diep in de zoo om achter de schermen te kijken. Daar werden we ontvangen in een soort theater. We kregen een  heel lief stekelvarkentjes te zien. Ik had een beetje schrik van zijn stekels, maar volgens de mevrouw die de  uitleg gaf mocht  ik me geen zorgen maken over die dingen .. Het waren immers gewoon haren en daar had toch niemand schrik van.  Ik heb me toch heel goed weggestoken want je weet maar nooit.

Nadat Mijnheer Stekelvarken weg was, mochten we naar de privé vertrekken van Mijnheer Neushoorn. Jaja, je leest het goed.. we wandelden gewoon het buitenverblijf van Mijnheer De Neushoorn binnen. We moesten onze pootjes goed ontsmetten en dan mochten we hem als we dat wilden wat appels geven : je hand goed openhouden en een tikje geven tegen zijn bovenlip. Dan begreep hij dat wat hij tegenkwam, mocht opeten. Beetje te griezelig vond ik dat.  Nu dat hij een snackje rijker was, kreeg hij van iedereen ook nog een rugmassage en werden we op de foto gezet.  

En dat hij dat leuk vond zie je wel op de fotos.

   
Nadien wandelden we de straat over op zoek naar een springend beest. Mevrouw De Kangoeroe had veel zin in snoepjes en deed dus uitermate haar best om haar kunstjes te tonen : rustig wandelen op de voorpoten, eens springen in de lucht, helemaal je uitrekken, ….. Als ik dat nu in het vervolg zou doen..zou ik dan ook snoepjes krijgen?

Mevrouw Kangoeroe zegden we vaarwel en toen mochten we op onze plaatsen terug gaan zitten.  Eens het stil genoeg was kregen we het bezoek van nog enkele angstaanjagende beesten : eerst kwam de witte wolf bezoek.  Ze wouden hem vanalles laten doen, maar mijnheer zei steeds ‘ik heb geen zin en daar op die rots ga ik nu zitten. Doe jullie eigen show maar’. Daarna kwam een Australisch knaagdier waar Sandra op de foto meeging, maar waar we momenteel de foto niet kunnen tonen… (HIHI,  ik sta er niet bij dus ik heb de boel even gesaboteerd).

 

Oei wat was dat… een jonge tijger.. ‘Sandra mag ik die als  speelkameraadje?’  Deze tijger was nog heel jong en vond het leuk om in dozen te springen , op palen te kruipen en … om met zijn pluchen pinguïn te spelen. ‘Sandra schrap dat idee maar van speelkameraadje, want ik wil niet in zijn bek belanden”. 

Toen kwam er plots ene hond op het toneel… en dat betekent meestal dat er ook nog een ander katachtige op komst is… en ja hoor we kregen een Cheeta te zien, een jachtluipaard dus. Ook die bekeek me steeds alsof ik zijn volgende maaltijd ging zijn. Ik ben direct onder Sandra haar arm gekropen, want dan ziet hij me lekker toch niet. We kregen uitleggen over de rustgevende hond en zijn speelkameraadje..  oké, die hoef ik ook niet als kameraadje want ze zijn al met 2.

Na deze zeer leuke show, zijn we nog wat in de zoo gaan wandelen op zoek naar fotogenieke dieren, … en naar een speelkameraadje voor mij . Maar buiten wilde katten, tamme herten en wat leuke koalas was er niet veel meer te zien.

Sandra vertelde me dat de zoo tamelijk vroeg sluit om dat de beestjes tegen dan al heel moe zijn en eigenlijk direct in hun bedje kruipen.  Ik mocht toch nog lekker opblijven .. hihi  ik heb toch een lieve Sandra hé.. ( maar ik zou toch ook graag een vriendje hebben)

Toen de zoo zijn deuren sloot, zijn we de wagen in het hotel gaan afzetten en dan zijn we wat gaan wandelen in San Diego City.  Het leek eerst alsof we verdwaald waren, tot ik plots iets herkende… Het was iets waar we gisteren dachten te gaan eten maar waar er zo geen eten was .. jaja jullie hebben het juist : een “Hard Rock Café”.  Deze keer hebben we ons eens geen nachos besteld want we hadden geen zin en we hadden juist geleerd dat we enkel moeten doen waar we zin in hebben.

Na onze LIIT en onze Combo mix (want Sandra kon niet kiezen) zijn we langs een andere weg terug gewandeld. Nu zit Sandra de foto's op de pc te kopiëren en ik zit ondertussen de blog te schrijven. We hebben beide onze taken .. ieder een deel zo gaat het lekker snel. Eens onze taakjes gedaan zijn, is het tijd voor de tram naar hondendromenland…

Tot morgen..