Dag 3 : San Diego Zoo 2

Hello darlings,

Nu dat we weer even in Amerika zijn, kan ik enkele woordjes Amerikaans spreken :-)  Maar ik ga mijn blog wel in het Honds-Nederlands blijven schrijven hoor.

Deze ochtend dienden we  niet al te vroeg op staan, maar rond 5u wou ik wel mijn pootjes al strekken.  Sandra liet me snel een kleine boodschap doen en daarna moest ik terug naar mijn mandje.  Iets na 7en was ik het echter te beu en vond ik dat Sandra maar moest opstaan. Ik ben haar beginnen likken tot ze haar soezelen opgaf.  Na een hondewasje voor mij en een douche voor Sandra vertrokken we terug naar de San Diego Zoo.   We waren net op tijd voor onze afspraak : de Inside Tour. Deze keer was de groep heel  klein : de gids, een dame, Sandra en ik.  We dienden maar te roepen of het golfcartje zou stoppen vertelde de gids. 

We reden door het tropische regenwoud en stopten bij de nijlpaarden. Het koppel had achter niet veel zin en liet ons enkel hun achterwerk zien. Toen ik de gids vroeg waarom, vertelde ze ons dat ze aan het genieten waren van hun SPA moment. Ik begreep het niet zo goed, dus toonde ze me de visjes die bezig waren aan hun huid te knabbelen. Blijkbaar was dit een uitstekende therapie tegen de vuile huid. Ik heb Sandra dan ook direct gezegd dat ik ook wel zo een Spa uitstapje wou, maar ze zei dat ik een zotte hond was.  

Nadien bezochten we de Okapi's. Daar stonden 2 jongedames me op te wachten. Ik dacht ik heb touche, maar te doeme…  Mevrouw de gids zei dat ik braaf ik bij de rugzak moest wachten en dat Sandra de Okapi's mocht eten geven en aaien. Heb heel hard geweend maar deze techniek lijkt niet zo goed meer te werken. Blijkbaar zouden de beesten me aanzien hebben als speelmaatje en dat is nu net niet wat ik wil zijn voor hen.  Oke, ik ben wel nog op zoek naar een leuke kameraad maar niet zo een groot beest.

We reden verder met de cart en stopten nog op verschillende plaatsen. En dan kwamen we aan de ijsberengrot. Eerst dachten we dat we gewoon wat uitleg zouden krijgen over hoe ze wonen, hoe ze jagen enz.  Want we gingen het ijsberen verblijf binnen, kregen wat uitleg en dan stonden we terug buiten.

Ik was al bijna terug tot aan de cart getrippeld toen ze me terug riepen. “Kom Sloefie, we gaan op het dak”... Ik dacht "Zijn die mensen nu helemaal zot aan het worden?  Het is zo warm buiten en dan gaan ze nog eens lekker op het dag staan !?!?"  Ik volgde Sandra en de anderen braaf, maar was op mijn hoede. … En zo snel ik op het dak stond, zo snel had ik me ook weggestopt in de rugzak van Sandra… Dat waren grote beesten die daar zo goed als voor mijn neus stonden en die ene keek recht naar mij … brrrrr. Wat was dat verschieten.

 








Na dit grote avontuur, gingen we ook terug bij de vriendjes de Panda…  Ze waren wat actiever dan gisteren en het was leuk om  de ‘kleine’ bezig te zien.  En toen wist ik het plots...  Het vriendje waar ik op zoek naar ben, is een panda-vriendje. Sandra beloofde me na de toer nog even tot aan het panda verblijf terug te wandelen en me rustig “HET” vriendje te zoeken. 

Eerst brachten we nog een bezoek aan de Kameel die geen goede dag wou komen zeggen en heel duidelijk liet weten "ik negeer jullie toch maar lekker… ik wil jullie snack niet". En nadien gingen we op bezoek bij de koala’s in afzondering. Deze beestjes waren zo oud dat ze niet meer tegen de mensen konden (hoe zou je zelf zijn) en dus niet liever deden dan in hun hoekje te slapen.

Ook al was de rondleiding gedaan, ik moest nog even geduld hebben. De gids had ons de andere kant van de zoo afgezet en we dienden dus langs de vele soorten apen, beren  en katachtigen langs te gaan. Ik ben heel moedig geweest en mooi langs Sandra blijven lopen, maar vooral van die katjes had ik heel veel schrik. Maar ik wou tonen dat ik oud en flink genoeg was om op een jonger iemand te passen :-)

Ik kan hem nog niet aan jullie tonen want hij moet eerst nog wat gewoon worden aan de camera's. Maar ik kan jullie wel al zijn familie tonen. Nu dat ik mijn kameraadje gekregen heb, vond ik dat het tijd was om naar het hotel te gaan. Want ik wou wat "quality time" met mijn vriendje doorbrengen.

Sandra vertelde me echter dat het nog veel te vroeg was om ons op te sluiten in het hotel en dat we eerst nog iets anders gingen bezoeken.  Sandra deed me terug denken aan de dagen dat we in New York zaten en daar een groot oorlogsschip zijn gaan bezoeken. Ik zei haar dat ik me dat herinnerde want ze hadden daar ook een ruimteschip ... Dat was juist… Sandra ging verder met de uitleg dat ze in San Diego een iets nieuwe generatie schip hadden liggen met vele vliegtuigjes op.  Dit schip, vertelde Sandra,  had bijvoorbeeld nog meegeholpen in de Operatie “Desert Storm”. Ik begreep er niets van, want hoe kan nu een schip helpen in de woestijn ?!? Maar wou niet dom lijken en blafte nieuwsgierig.

Aan de ingang van de USS Midway vertelde de mijnheer dat ik heel de tijd braaf in de rugzak ging moeten blijven zitten, want in theorie mogen er geen hondjes mee. Maar daar ik zo lief keek, mocht ik wel komen piepen zei hij. Hij vertelde Sandra dat ze wel maar een uurtje had om op de boot te vertoeven want ze sloten alles vroeger af want er was een privé party. “Sandra, waarom zijn wij er niet op uitgenodigd?"

Sandra ging op pad en haastte zich door al de gangen  want ze wou wel alles zien. 

En stipt 1 uurtje later stonden we terug op de kade. Ik was super blij want dat betekent dat ik nu met mijn vriendje kon gaan spelen.  Nu vragen jullie je af waarom ik een vriendje wil hebben? Neen. Ik vergeet Sandra niet, zij is mijn allergrootste vriend.  Maar ik wou wel een vriendje hebben voor de uren dat ik helemaal alleen in de auto moet wachten omdat Sandra centjes gaan verdienen is.

Vriendje en ik hebben nu dit verslagje samen geschreven (ale, hij heeft mee gekeken hoe ik het schreef) en hij vond het wel leuk om het verhaal al eens voor te komen. En nu ga ik verder spelen tot het slaaptijd is ..

Tot morgen

Sloefie en vriendje x

Dag 2 : San Diego Zoo 1

Hallo lieve mensenvriendjes,

De Jetlag zit een beetje in onze beentjes.  Om 2u was ik klaarwakker en wou ik met Sandra spelen, maar Sandra zag dat niet zo zitten. Ze vertelde me dat het nog veel te vroeg was en dus moest ik terug gaan slapen.  Om 6u zijn we dan toch maar opgestaan en hebben we ons heel langzaam klaargemaakt.  Tegen iets na 7 waren we klaar en mocht ik naar buiten om mijn pootje op te heffen. Sandra wou me uitlaten want ze had zin in een Starbucks koffie.

Vandaag is het onze eerste dag van het verlof en we gaan naar de San Diego Zoo. De zoo gaat om 9u open maar Sandra en ik hadden afspraak om 8u30 om te helpen de Panda's wakker te maken.  Met zo’n 9 mensenvriendjes mocht ik mee op  visite.  We kregen uitleg over de geleende panda's want blijkbaar kan je geen panda's meer kopen of vinden maar leen je ze voor een periode van 7 jaar van de Chinese overheid.  Babytjes die geboren zijn in een niet-Chinese zoo worden normaal rond hun 5j ten laatste teruggeroepen door China om zeker te zijn dat de jongen goed verzorgd worden .

De panda's waren nog niet te  lang wakker want ze hadden duidelijk nog niet echt door dat ze met hun gezicht naar ons moeten zitten en hun mooie vacht moeten tonen. De gids reed rustig  verder en vertelde ons  van de bedreigde en minder bedreigde diersoorten die we voorbijreden.  We stopten aan het rusthuis van de olifanten want alle olifanten die in de zoo wonen zijn immers tussen  35 en 55 jaar oud.  Daar kregen we uitleg over de hoe ze de olifanten helpen met hun oude dag , maar een olifant zagen we niet van dichtbij.

Nadien reden we verder met als einddoel de giraffen. Daar was immers een baby giraf een van de eerste dagen buiten aan het lopen en de mevrouw vond dat we dit zeker moesten bekijken. Normaal gingen we ze ook wat eten geven, maar ze hadden geen honger. We hebben daar enkele minuten staan schilderen met onze lekkere blaadjes in de hand maar het hielp niets. Nadien namen we afscheid van de gids.

De volgende tour dat Sandra voor ons had uitgezocht was de ‘Discovery Tour’. Hier kregen we in een uurtje tijd een overzicht over alles wat in de zoo te vinden was. Het was als het ware een sappige kluif om je nog meer zin te doen krijgen om terug te komen.  Tijdens de tour zagen we sommige dieren terug  die we deze ochtend ook al hadden gezien, maar toch was het weer net iets anders.  Zo zat de beer nu wel buiten en amuseerde hij zich met de waterval in zijn tuin.

Om 2 u hadden we dan afspraak diep in de zoo om achter de schermen te kijken. Daar werden we ontvangen in een soort theater. We kregen een  heel lief stekelvarkentjes te zien. Ik had een beetje schrik van zijn stekels, maar volgens de mevrouw die de  uitleg gaf mocht  ik me geen zorgen maken over die dingen .. Het waren immers gewoon haren en daar had toch niemand schrik van.  Ik heb me toch heel goed weggestoken want je weet maar nooit.

Nadat Mijnheer Stekelvarken weg was, mochten we naar de privé vertrekken van Mijnheer Neushoorn. Jaja, je leest het goed.. we wandelden gewoon het buitenverblijf van Mijnheer De Neushoorn binnen. We moesten onze pootjes goed ontsmetten en dan mochten we hem als we dat wilden wat appels geven : je hand goed openhouden en een tikje geven tegen zijn bovenlip. Dan begreep hij dat wat hij tegenkwam, mocht opeten. Beetje te griezelig vond ik dat.  Nu dat hij een snackje rijker was, kreeg hij van iedereen ook nog een rugmassage en werden we op de foto gezet.  

En dat hij dat leuk vond zie je wel op de fotos.

   
Nadien wandelden we de straat over op zoek naar een springend beest. Mevrouw De Kangoeroe had veel zin in snoepjes en deed dus uitermate haar best om haar kunstjes te tonen : rustig wandelen op de voorpoten, eens springen in de lucht, helemaal je uitrekken, ….. Als ik dat nu in het vervolg zou doen..zou ik dan ook snoepjes krijgen?

Mevrouw Kangoeroe zegden we vaarwel en toen mochten we op onze plaatsen terug gaan zitten.  Eens het stil genoeg was kregen we het bezoek van nog enkele angstaanjagende beesten : eerst kwam de witte wolf bezoek.  Ze wouden hem vanalles laten doen, maar mijnheer zei steeds ‘ik heb geen zin en daar op die rots ga ik nu zitten. Doe jullie eigen show maar’. Daarna kwam een Australisch knaagdier waar Sandra op de foto meeging, maar waar we momenteel de foto niet kunnen tonen… (HIHI,  ik sta er niet bij dus ik heb de boel even gesaboteerd).

 

Oei wat was dat… een jonge tijger.. ‘Sandra mag ik die als  speelkameraadje?’  Deze tijger was nog heel jong en vond het leuk om in dozen te springen , op palen te kruipen en … om met zijn pluchen pinguïn te spelen. ‘Sandra schrap dat idee maar van speelkameraadje, want ik wil niet in zijn bek belanden”. 

Toen kwam er plots ene hond op het toneel… en dat betekent meestal dat er ook nog een ander katachtige op komst is… en ja hoor we kregen een Cheeta te zien, een jachtluipaard dus. Ook die bekeek me steeds alsof ik zijn volgende maaltijd ging zijn. Ik ben direct onder Sandra haar arm gekropen, want dan ziet hij me lekker toch niet. We kregen uitleggen over de rustgevende hond en zijn speelkameraadje..  oké, die hoef ik ook niet als kameraadje want ze zijn al met 2.

Na deze zeer leuke show, zijn we nog wat in de zoo gaan wandelen op zoek naar fotogenieke dieren, … en naar een speelkameraadje voor mij . Maar buiten wilde katten, tamme herten en wat leuke koalas was er niet veel meer te zien.

Sandra vertelde me dat de zoo tamelijk vroeg sluit om dat de beestjes tegen dan al heel moe zijn en eigenlijk direct in hun bedje kruipen.  Ik mocht toch nog lekker opblijven .. hihi  ik heb toch een lieve Sandra hé.. ( maar ik zou toch ook graag een vriendje hebben)

Toen de zoo zijn deuren sloot, zijn we de wagen in het hotel gaan afzetten en dan zijn we wat gaan wandelen in San Diego City.  Het leek eerst alsof we verdwaald waren, tot ik plots iets herkende… Het was iets waar we gisteren dachten te gaan eten maar waar er zo geen eten was .. jaja jullie hebben het juist : een “Hard Rock Café”.  Deze keer hebben we ons eens geen nachos besteld want we hadden geen zin en we hadden juist geleerd dat we enkel moeten doen waar we zin in hebben.

Na onze LIIT en onze Combo mix (want Sandra kon niet kiezen) zijn we langs een andere weg terug gewandeld. Nu zit Sandra de foto's op de pc te kopiëren en ik zit ondertussen de blog te schrijven. We hebben beide onze taken .. ieder een deel zo gaat het lekker snel. Eens onze taakjes gedaan zijn, is het tijd voor de tram naar hondendromenland…

Tot morgen..

D1 : Het vertrek

Waf woef,

Deze ochtend stonden we wel vroeg op voor een zondag, maar dat was voor een heel goede  reden … We vertrokken immers op reis.  Neen we stonden niet op zoals bij de andere keren dat we het vliegtuig namen om 6 uur, want we namen de iets latere vlucht vanuit Brussel.   Naast psychologische begeleidingshond ben ik ook een uitstekend wekker: stipt om 5u15 maakte ik Sandra wakker met mijn allerbeste serenade. Een snelle douche, de opgeladen laptop nog goed wegsteken in zijn harnasje en we konden vertrekken.

Aan de incheckbalie dreigde het de eerste keer verkeerd te lopen.. (OH NEEN, HET IS DIE RAMPWEEK ..) De mevrouw vroeg naar de ESTA en naar het adres waar Sandra ging verblijven. Sandra vertelde de mevrouw geduldig dat ze een groene kaart had en dus dat normaal voldoende was. “Oei, dat proces heb ik nog nooit moeten doen… ik ben tamelijk nieuw in deze functie” Na enkele pogingen kreeg Sandra dan toch haar instapbewijs. De mevrouw vroeg wie ik was, want er was geen hond aangemeld. Ik heb me dan voorgesteld als “sloefie de hond” en dat ik Sandra haar trouwe viervoeter was en dat ze me best liet meevliegen want dat ik  anders niet instond voor haar gedrag… Mevrouw heeft me dan ook een instapkaart gegeven. 

En toen begon het wachten. Eerst in de lounge van KLM in Brussel, daarna aan de gate.. want de vlieger was vertraagd. In Amsterdam hebben ze de bagage van een passagier terug van boord moeten halen en met het heel slechte weer in Brussel, kwam hij bijna een half uurtje te laat. Sandra vond dat niet zo erg want we hadden toch voldoende tijd om  naar de volgende wachtzaal te wandelen. Eens  de cityhopper, want zo noemen ze dat vliegtuigje, er was mochten we direct aan boord. En weten jullie wat.. Ik had een eigen plaatsje op het vliegtuig gekregen… Een zetel naast Sandra .. SUPER LEUK

Na de hele korte vlucht begon de wandel door het doolhof van Amsterdam. Ik kende mijn weg daar heel goed, maar overal kwam ik nieuwe geuren en muurtjes tegen. Sandra vertelde me dat ze aan het renoveren waren en dat we dus via andere stukken naar de gate dienden te wandelen.  We kregen gelukkig even de tijd om de pootjes te strekken, een lekkere koffie te drinken en een boompje op te zoeken.  Toen werd het tijd om de lange wandeling verder te zetten. Na 10 minuten doorstappen waren we eindelijk aan de gate.    We dienden wel nog eens doorgelicht te worden en werden alle passagiers mooi in een glazen kotje gestoken.  En  jaja Sandra had het aan haar rekker: personal check. Daar er heel  veel mensen meevliegen, duurde het wel een tijdje voor iedereen door die laatste check geraakte.  Plots werd in de glazen kooi het volgende rondgeroepen “de persoon die zijn taxfree vergeten is … gelieve hem op te pikken aan de balie”  Sandra en ik keken elkaar even aan en toen wisten we het weer : voor de security check hadden we een trolley, een handtas en een zakje… En nu enkel een trolley en handtas.. Terwijl ik op de bagage lette, is Sandra met rode kaakjes tot aan de balie gewandeld en heeft de taxfree opgepikt. 

Uiteindelijk mocht iedereen dan op het vliegtuig. Ik gebruikte mijn speurneus en vond ons plaatsje  voor de volgende 10u. De stewardess kwam langs met een drankje en vertelde dat we waarschijnlijk wat vertraging zouden oplopen.  Maar dat was niet zo erg vonden we beide, want we zaten in een gemakkelijke zetel, hadden een tv van 17 inch waar we al wel  honderden filmen konden bekijken. Dus we kozen onze eerste film “The Fault in our Stars”, namen de koptelefoon en sloten ons af van de buren. Ongeveer een kwartiertje te laat vertrokken we dan toch.   Sandra heeft toch een paar keren haar zakdoek moeten nemen want ze werd een beetje te emotioneel bij het bekijken van de film. Terwijl we naar de film keken, kregen we ons eten  .. Deze keer werden de gerechten bereid op basis van recepten van Sergio en ze waren echt wel jummy.   Na de eerste film, koos ik de tweede film want ik wou niet dat Sandra nog emotioneler werd. Het werd “Chef”. Dat was wel een leukere film hoor.  Na deze film hebben we onze oogjes toegedaan en hopelijk ook onze snaveltjes.  De derde film die we zagen was de “Mr. Peabody and Sherman” wat een tekenfilm is voor grote mensen en hondjes.  Toen we voorbij halfweg waren, kozen we nog een film  “Saving Mr Banks”.  

Na iets meer dan 9u kwam dan het verlossende bericht dat de afdaling was ingezet en dat we bijna met onze pootjes op amerikaanse aarde stonden.  Eens uitgestapt wandelden we naar de Immigratiedienst. Daar mochten we bijna een uurtje wachten voor het eindelijk aan ons was. Toen de immigratieofficier  vroeg hoe lang het geleden was dat Sandra binnen was geweest , was Sandra heel open: “door familiale redenen was het bijna een jaar geleden : een vader die in de kliniek lag, een grootmoeder die in de kliniek lag en een meter die gestorven is” . De officier was heel begripvol en vertelde dat het super was dat de familie op de eerste plaats stond. Hij was echt vriendelijk en vertelde dat ze haar douane papier verkeerd had ingevuld. Hij pakte een rolletje tipex en begon Belgie te tippexen. Hij vertelde haar..  “je komt het land binnen op de greencard” dus moet je hier ook zeggen dat je in de VS leeft.. Anders klopt het niet.  Sandra bedankte de meneer en we waren officieel in Amerika. 

Daar het lang had geduurd bij de immigratie, was de bagage er al en konden we op pad naar de verhuurmaatschappij.  In het busje werd uitgelegd dat als je een clubkaart had, je bij het uitstappen diende te kijken naar het Club paneel. Je zou je naam daar moeten zien opstaan en een nummer. Dat nummer was de locatie waar de auto voor jou voorzien was.  En ja hoor, ik zag Sandra haar naam staan en iets later vonden we onze wagen. De Tommeke werd uit de bagage genomen en weg waren we.

Sandra kreeg het na een uurtje rijden wat moelijk en dus besloten we een koffie te gaan zoeken om goed wakker te blijven. Na twee uurtjes rijden waren we dan uiteindelijk in San Diego aan het hotel.  We checkten in en gingen naar de kamer. Het was echter nog maar net  5u in de namiddag, dus veel te vroeg om in bed te kruipen en we besloten dus naar het Hard Rock Hotel te wandelen en daar iets te eten. Toen we daar aankwamen was er slecht nieuws: hondjes niet toegelaten,  er was een privé event en geen HRC food beschikbaar. Dus besloten we terug te wandelen en bij een sportcafe te stoppen om iets te eten. 

Rond 8u waren we beiden zo moe dat we besloten onze pyama aan te doen. Ik  heb nog snel dit neergepend en dan …. gingen de lichtjes uit.

Slaapwel lieve lezertjes

S10 : Oracle Open World - Dag 4

Goede morgen lieverds van mij,

Vandaag is het donderdag en het was de laatste dag van het Oracle congres.  Na de douche en een cappuccino in de clublounge waren Sandra en ik klaar voor de sessie.

Wat ons direct op viel was dat het wel heel stil om 8u30. Blijkbaar waren er dus velen die naar het concert waren gegaan en dus heel laat terug waren geraakt in hun hotel.  In de eerste sessie zaten we met 10 man, in de tweede waren we al met 20 man en toen de 3^de sessie om 12u begon was de zaal zo goed als vol gelopen. 

Na de lunch in het zonnetje was het tijd voor de laatste sessies van het congres. De presentators waren nog met volle overtuiging aan hun uitleg bezig, maar Sandra had er duidelijk niet veel zin meer in .   We zijn even naar het hotel teruggelopen om de rugzak af te zetten en dan konden we mee doen aan ‘It is a wrap’.  Dit is het laatste wat op het programma staat : een drink met hapjes opgeluisterd met enkele kleine groepjes. De laatste groep is ook de steeds terugkerende groep : de 500. Het is een groep bestaande uit Oracle mensen zelf.

 Zoals elk jaar amuseerden we ons op dit klein feestje. Maar zoals leuke dingen kwam ook aan dit een einde.  Eens het feestje teneinde liep zijn Sandra en ik nog wat in het stad gaan wandelen  om nadien af te zakken naar de Clublounge …

Na nog enkele drankjes en een Cappuccino om mee te nemen naar de kamer, hebben we ons op ons plaatsje in het bed gelegd en nog wat gezapt.  Nu dat het 22u is, is het tijd om de lichtjes uit te doen . 

Slaapwel bloglezertjes

Sloefie

S9 : Oracle Open World - Dag 3

Goede morgen België,

Vandaag Oracle congres dag 3.  Ook deze ochtend was Sandra al paraat om 8u. Fris gedoucht en klaar voor de sessie, keken we samen naar de eerste sessie live van uit onze zetel in de hotelkamer. Nadien vertrokken we naar Moscone om de volgende sessie te volgen.

Vandaag was het eigenlijk eenvoudig : bijna alles draaide om Siebel en zijn nieuwe look en feel. En zowel Sandra als ik denken dat deze makkelijker zal zijn in gebruik en je hebt de technische teams minder nodig.

Tijdens de middag sessie werd gemeld dat Oracle aan de laatste ‘sail off’ begon en dat het zeilwedstrijd ging zijn ‘the winner takes it all’.  Wie ook deze wedstrijd won, deze mocht zich de winnaar van de American Cup noemen.   En ja ook tijdens dezelfde presentatie stond er iemand in het publiek gewoon recht… en vroeg of hij even mocht tussenkomen. Hij wou gewoon even melden dat  de American Cup gewonnen was door de Amerikanen, dus door Oracle.  Er werd wat geroepen, gejuicht en ook de presentatrice vond het leuk. Nadien ging ze gewoon verder met haar presentatie. Het was een dame dat niet makkelijk uit haar lood kon geslagen worden.

De sessies stopten vandaag iets vroeger, zodat iedereen zich kon klaarmaken voor het feestje. Dit jaar vond Sandra dat er echt geen enkele groep de moeite was om een uur of meer in de lijn te staan om naar het feestje te geraken. Toen we rond 6u30 even buiten keken was het ook zo… De rij om de bus te nemen naar het feestje liep helemaal rond het gebouw van hotel en Moscone. De mensen achteraan in de rij, zouden er zeker 2u staan vooraleer misschien de mogelijkheid  te krijgen om de bus te nemen. Als dat ook in de terugweg zou is, dan zou je ten vroegste 2 u in de ochtend in het hotel terug geraken en dat is nu net iets te laat. Want morgen staan er ook sessies in de vroege ochtend gepland. Dus in plaats daarvan zijn Sandra en ik, even naar de Clublounge geweest voor een drankje en ons daarna getrakteerd op een ontspannende massage.

Nadien zijn we nog even iets gaan drinken en daarna zijn we naar de kamer gegaan om wat tv te kijken.. Allez, Sandra heeft tv gekeken. Ik daarentegen, ik heb dit verslagje geschreven.

En nu ga ik ook tv slapen

Dada

Sloefie

S8 : Oracle Open World - Dag 2

Goede morgen ,

Vandaag Oracle dag 2. Sandra heeft een interne klok denk ik, want elke ochtend wordt ze wakker rond 7u15.  Na een verfrissend douchke en een ontbijt in de clublounge, wandelden we naar Moscone West.   Op onze agenda stonden 5 sessies :  de eerste sessie begon om 8u al maar daar het ‘Key Session’ was, werd het opgenomen en keken we er samen naar om 9u. Dan begon het echte werk : luisteren, kijken, lachen, … opstaan, naar volgende plaats wandelen, zitten, luisteren, ….

Nu, ik begrijp al wat jullie Nederlands noemen en heb al geleerd dat er verschillende soorten zijn maar wat ik vandaag hoorde daar verstond ik niet veel van. Sandra vertelde me dat die mensen Engels spraken.  Ik probeerde het te begrijpen dacht dat mensen allemaal mensentaal spraken, maar dat Engels-Amerikaans-Indiaans-Mexicaans-Australisch-taaltje dat was Chinees voor mij. Ik ben dan maar wat dieper in de zak gekropen, heb mijn buddy de aaaaaitablet vastgepakt en in slaapgevallen.

Plots was het dan tijd om de beentjes te strekken. Het is dinsdag en zoals elke dinsdag op het congres komt dan de grote baas ook nog eens iets zeggen. (Op zondag zegt hij hallo, hier zijn we weer en we gaan deze week over dit of dat babbelen.)  Vandaag vertelde hij ons dat Oracle niet meer genoeg had met een Unix machine, een mysql database of een Oracle database, … maar dat hij ook samen met zijn vroegere ‘vijand’  Microsoft begint samen te werken.  Ik begreep dat niet goed. Hoe kan je nu met je vijand willen samenwerken.?!? Sandra probeerde het me verklaren maar van haar gebroebel heb ik niet veel begrepen. Ik heb dan nog maar eens wat beter geluisterd en toen met de filmpjes en de tekeningen begreep ik het : niet iedereen werkt met unix enzo en hoe leuk zou het niet zijn dat je vanop je windows machine in excel of zo gewoon die pracht programma's zou kunnen integreren.   Oke … so what dacht ik? Sandra laat me toch op windows tokkelen en nadien zit zijn toch ik weet niet wat in excel te doen met de data van haar database.   Bon , ik ben een hond. Ik moet er mij geen zorgen overmaken. 

Nadien vertelde Mr Ellison ook nog over de American Cup. Oke, de prijzen van de kamers zijn bijna verdubbeld door die grote zeilregatta maar wat heeft dat nu weer met de rest te maken. En toen kwam er een foto op het scherm. Sandra ging hem voor mij hier bij de tekst zetten zodat jullie het ook begrepen.  De races gat tussen 2 landen die elk willen het snelst 9 races te winnen. Het  US team (lees het Oracle team) lag 8-1 achter en was vandaag aan een inhaal maneuver begonnen. Larry (want zo heet Mr Ellison) was er van overtuigd dat hij zou winnen.  Ik begreep niet dat hij zo zeker kon zijn want als de kiwis (Niew Zeeland) nog maar 1 race diende te winnen?!?!

Na deze zeeer moeilijke sessie, zijn we naar iets lichts gegaan. Iets waar ze vertelde hoe je kon toveren van de ene manier van dingen tonen naar de andere manier  door middel van een knopje. Waar vroeger alles in lijstje diende getoond te worden kon het nu volgens wat ik begrepen heb plots een wereldkaart worden of een Angry Birds tekeningen.   Wat hebben die rijtjes data nu met vogels afschieten te maken in de wereld? 

Nadien was de dag al over en gingen we terug naar de kamer om onze rugzak weg te zetten.  Omdat Sandra zo hard opgelet had, besloten we nadien naar de Clublounge te gaan en daar even iets te eten en te drinken. Luis bracht ons direct ons drankje : voor Sandra een gin-tonic en ik kreeg een waterbakje.  In de hoek zat een oudere man met veel noten op zijn zang. Luis en de receptionist gingen om de 10 minuten vragen of hij iets nodig had. Daarna kwam de kok van de restaurant ook langs om te zeggen dat hij een lekker visje apart had gelegd voor hem. De meneer reageerde dat hij binnen 35 min naar zijn tafeltje ging komen.  Het moest wel de ene of andere belangrijke gast zijn want wij krijgen wel onze drankjes op een plateauke, maar zo in de watten lagen we toch niet. Ik heb die maar goed gewaakt want je weet nooit wat er ging gebeuren.

Als het drankje uitwas zijn we naar de kamer teruggegaan en heb ik me op mijn kussen klaargelegd voor mijn oogjes toe te doen. Maar Sandra vertelde me dat ik nog iets vergeten was : OEPS !?!?!?  Ik dacht heel diep na en toen wist ik het terug…..  Het resultaat : wel mijn dagboekje is aangevuld

En nu ga ik wel echt slapen hoor lieve mensen

DADA

Sloefie de woefie

PS.  ik wil mij ook verontschuldigen voor alle mogelijk tikkerfouten in mijn blog komen.  Maar als ik moet wachten tot die 2 eens iets willen nalezen, dan zijn we al lang terug in België. Ik doe mijn best … “en god doet de rest “ zou meter Saerens direct laten volgen.

S7 : Oracle Open World - Dag 1

Goede morgen lieve lezers,

Deze ochtend hebben we de rollen eens omgedraaid : Steven was eerst uit bed en had zich snel gedoucht. Hij wou immers na een ontbijt zo snel mogelijk uit het gekkenhuis weggeraken.  En daar alle starbucks in de buurt toch een rij tot buiten zouden hebben, besloten we in het hotel snel iets te eten.

Eens Steven vertrokken was, zijn Sandra en ik naar de eerste sessie van de dag gewandeld en we moeten toegeven we hebben veel geleerd in de sessie.  We kregen even tijd om snel naar het toilet te lopen, een drankje te nemen en de volgende sessie begon al. Nu die sessie was hoe zouden we het zeggen ‘slaapverwekkend’. Gelukkig duurde deze minder lang en konden we nadien in de buitenlucht terug wakker worden.  Het was lekker warm en we hadden het net iets te moeilijk om direct terug binnen te gaan.  We hebben dan maar een sessie gebrost en terwijl even een stukje van het stad verkent en enkele winkels onveilig gemaakt.

Nadien zijn we wel terug gegaan om de resterende en interessantere sessie te aanhoren.  En dan was Sandra het beu en besloten we het voor gezien te houden. De laatste sessie mocht zijn wat ze wou, we gingen terug naar het hotel. Daar hebben we onze pootjes wat opgefrist en dan een truckje uitgehaald. Een truckje? Wel ja, herinner je dat ik je gisteren vertelde dat Sandra haar plannetje klaar had. Het plan was als volgt : We zijn buiten gaan zitten in de zon juist voor de lounge en een beetje het volk in het oog gehouden. Toen we zagen dat Luis nog steeds de Clublounge voor zijn rekening nam,  hebben we even aan de deur gaan zwaaien. Luis zag ons en kwam direct : “Hey miss Sandra, how are you? Waarom kom je niet binnen ?”   En toen vertelde ze het ganse verhaal en hij zei dat hij dat helemaal ging regelen voor haar.  Zo gezegd zo gedaan, na een babbeltje met de persoon aan de toegang en daar nog eens de uitleg gedaan te hebben, werd er een nieuwe sleutel gemaakt voor haar kamer… een sleutel die ook toegang gaf tot de clublounge.   We hebben Luis hartelijk bedankt en nadien hebben we dan iets op gedronken natuurlijk.

Na een drankje zijn we terug naar de kamer gegaan om wat tv te kijken. En toen was het slaapjes tijd. Sandra gaf me nog een dikke knuffel en heb  me op mijn eigen kussen gelegd…

Nu ga ik dus stoppen met tokkelen en ga ik lekker slapen.

Slaapwel

Dag 9 - Laatste dag Oracle congres

Goede morgen lieve lezertjes,

vandaag mochten we wat uitslapen ... want de agenda start een uur later. Maar je dacht toch niet dat we dat dan ook deden, he.  Ik maakte Sandra op het zelfde tijdstip dan vorige dagen wakker, zo kreeg ik nog wat quality time met haar ;-)

Na de internet versie van de algemene sessie te bekijken namen we een douche en gingen we naar Moscone.  Amai, wat was voor een weertje.. Waar was de zon? Waar was de warmte? We haasten ons tot het centrum zodat we ons daar wat konden opwarmen.  We wernden met de neus op de feiten gedrukt, we zaten dan ook in San Francisco, waar het normaal regenachtig en niet te warmn is. Het weer is dus gestabiliseerd naar een normale situatuie.

Toen we naar de eerste locatie wandelende, bleek dat de sessie nog wat verlaat waren. Blijkbaar waren de presentatator ook wat laat uitgeweest en waren ze nog niet terplaatste geraakt.



















Na enkele sessies was het dan echt gedaan voor dit jaar. En zoals elka jaar werd er ook dit jaar voor nog een extra concertje gezorgd. "it is a wrap" is een concert in het park naast de straat die Oracle afhuurde. Dit jaar waren er twee groepen die kwamen spelen. Naast muziek kan je ook genieten van een natje en een droogje.  Maar mooie liedjes duren niet lang. En na 3 uur rock muziek was de Oracle conferentie dan effectief voorbij.

Sandra en ik zijn dan nog even verder tot aan de winkelstraat gewandeld, want de temperatuur was terug opgeklommen tot zo'n 22 graden.  Eens uitgewandeld en uitgewinkeld zijn we naar het hotel terug gekeeerd en hebben we ons daar in de lounge een vodka-cola genomen. Na een weekje hard opletten mocht dat wel vonden we. Na het eten is mijn baasje beginnen tv kijken en heb ik deze blog beginnen schrijven.

Nu gaan we de rollen omdraaien en dus ga ik jullie slaapwel wensen. Tot morgen

Daaag lieve lezetrjes

Dag 8 - Oracle congres dag 3

Waf waf lieve lezertjes,

Deze ochtend was gelijkaardig gestart dan vorige ochtend: ik maakte Sandra wakker met mijn likjes, we keken samen naar de start sessie op het internet en dronken onze chocomelk. Nadien sprongen we de douche onder en vertrokken naar de volgende sessies.  We waren iets vroeger op pad en dus konden we even tijd nemen om de Oracle gekte in ons op te nemen.

We hoorden in sessie over de toekomst plannen van alle mogelijke producten, we lachten mee met het aantal klanten, dat nu op de nieuwste versies in de lucht (in de cloud) werkten en we stonden versteld over de nieuwste "boxen".  Oracle probeerde werkelijk duidelijk te maken dat je geen software of hardware of dergelijke apart moest kopen, maar dat ze zelf de beste mix maakten voor de klant en dus de snelste, de meest stabiele oplossing garanderen. Maar dat zit dan ook wel een hoger prijs kaartje aan vast dachten wij er dan maar direct bij.

Daar het vanavond het popconcert was op het eiland, waren er slechts enkele sessies in de namiddag. Vorige jaren waren er steeds lange files om tot daar te geraken dat we dit jaar zelfs geen poging ondernemen. We gaan daar geen uren wachten op een bus om daarna naar muziek te kijken en daarna terug uren te moeten wachten op terug aan het hotel te geraken.

Na de laatste sessie van de dag zijn we dus snel tot aan het hotel gelopen, onze zak afgelegd en de wandelzak op gepikt en dan met een Oracle bus tot Fishermanswarf getrokken. Toen we dicht bij de pieren kwamen, kwamen we plots een oud bekende tegen: De Zuiderdam.  Ik heb even in mijn wafgeheugen gegraven en herinner me ons deze boot een tijdje geleden namen toen we Alaska bezochten. We namen toen de eerste boot die naar Alaska ging en vertrokken in San Diego. Wel, nu dat de zomer voorbij is zijn, stoppen de cruises naar Alaska ook. Nu vertrok het schip voor het eerste tochtje door het Panamakanaal.

Toen de bus stopte aan het eerste hotel in de regio van de Fisermanswarf, sprongen Sandra en ik uit de bus en wandelden richting de pier. Daar we zondag geen tijd hadden gehad om mijn vriendjes de zeeleeuwen te bezoeken was dat onze eerste stop. Maar was is dat? De meeste vlotten liggen er leeg bij. Ik kan niet zo goed rekenenen, maar meer dan 30 leeuwen waren er toch niet meer hoor... Ale, waar zijn die nu allemaal naar toe, ze wisten toch dat ik eens op bezoek kwam.  Zwaar ontgoocheld hebben we enkele winkeltjes bezocht en hebben we wat kleine prulletjes gekocht voor het thuisfront.

We konden ook niet te lang wegblijven want na ene tijdje gingen er nog enkel bussen naar het event gaan en niet meer naar het centrum van de stad. Maar we hadden nog geluk en dus konden we met de laatste bus naar Moscone mee.  Eens terug gingen we naar het hotel en dronken we daar nog een glaasje. Om zeker te zijn dat ik met mijn verhaal op tijd klaar was ben ik toen we op de kamer kwamen direct beginnen tokkelen op de pc. Nu ga ik er mee stoppen, zodat Sandra het nog kan nalezen en dan kunnen we gaan slapen...

Slaapwel

WOEF