Waf woef,
Deze ochtend
stonden we wel vroeg op voor een zondag, maar dat was voor een heel goede reden … We vertrokken immers op reis. Neen we stonden niet op zoals bij de andere
keren dat we het vliegtuig namen om 6 uur, want we namen de iets latere vlucht vanuit
Brussel. Naast psychologische
begeleidingshond ben ik ook een uitstekend wekker: stipt om 5u15 maakte ik
Sandra wakker met mijn allerbeste serenade. Een snelle douche, de opgeladen
laptop nog goed wegsteken in zijn harnasje en we konden vertrekken.
Aan de
incheckbalie dreigde het de eerste keer verkeerd te lopen.. (OH NEEN, HET IS DIE
RAMPWEEK ..) De mevrouw vroeg naar de ESTA en naar het adres waar Sandra ging
verblijven. Sandra vertelde de mevrouw geduldig dat ze een groene kaart had en
dus dat normaal voldoende was. “Oei, dat proces heb ik nog nooit moeten doen…
ik ben tamelijk nieuw in deze functie” Na enkele pogingen kreeg Sandra dan toch
haar instapbewijs. De mevrouw vroeg wie ik was, want er was geen hond aangemeld. Ik
heb me dan voorgesteld als “sloefie de hond” en dat ik Sandra haar trouwe
viervoeter was en dat ze me best liet meevliegen want dat ik anders niet instond voor haar gedrag… Mevrouw
heeft me dan ook een instapkaart gegeven.
En toen begon het
wachten. Eerst in de lounge van KLM in Brussel, daarna aan de gate.. want de
vlieger was vertraagd. In Amsterdam hebben ze de bagage van een passagier terug
van boord moeten halen en met het heel slechte weer in Brussel, kwam hij bijna
een half uurtje te laat. Sandra vond dat niet zo erg want we hadden toch
voldoende tijd om naar de volgende
wachtzaal te wandelen. Eens de
cityhopper, want zo noemen ze dat vliegtuigje, er was mochten we direct aan
boord. En weten jullie wat.. Ik had een eigen plaatsje op het vliegtuig gekregen…
Een zetel naast Sandra .. SUPER LEUK
Na de hele korte
vlucht begon de wandel door het doolhof van Amsterdam. Ik kende mijn weg daar
heel goed, maar overal kwam ik nieuwe geuren en muurtjes tegen. Sandra vertelde
me dat ze aan het renoveren waren en dat we dus via andere stukken naar de gate
dienden te wandelen. We kregen gelukkig
even de tijd om de pootjes te strekken, een lekkere koffie te drinken en een
boompje op te zoeken. Toen werd het tijd
om de lange wandeling verder te zetten. Na 10 minuten doorstappen waren we
eindelijk aan de gate. We dienden wel nog eens doorgelicht te worden en
werden alle passagiers mooi in een glazen kotje gestoken. En jaja Sandra had het aan haar rekker: personal
check. Daar er heel veel mensen
meevliegen, duurde het wel een tijdje voor iedereen door die laatste check
geraakte. Plots werd in de glazen kooi
het volgende rondgeroepen “de persoon die zijn taxfree vergeten is … gelieve
hem op te pikken aan de balie” Sandra en
ik keken elkaar even aan en toen wisten we het weer : voor de security check
hadden we een trolley, een handtas en een zakje… En nu enkel een trolley en
handtas.. Terwijl ik op de bagage lette, is Sandra met rode kaakjes tot aan de
balie gewandeld en heeft de taxfree opgepikt.
Uiteindelijk
mocht iedereen dan op het vliegtuig. Ik gebruikte mijn speurneus en vond ons
plaatsje voor de volgende 10u. De stewardess
kwam langs met een drankje en vertelde dat we waarschijnlijk wat vertraging
zouden oplopen. Maar dat was niet zo erg
vonden we beide, want we zaten in een gemakkelijke zetel, hadden een tv van 17
inch waar we al wel honderden filmen konden
bekijken. Dus we kozen onze eerste film “The Fault in our Stars”, namen de
koptelefoon en sloten ons af van de buren. Ongeveer een kwartiertje te laat
vertrokken we dan toch. Sandra heeft toch een paar keren haar zakdoek
moeten nemen want ze werd een beetje te emotioneel bij het bekijken van de film.
Terwijl we naar de film keken, kregen we ons eten .. Deze keer werden de gerechten bereid op
basis van recepten van Sergio en ze waren echt wel jummy. Na de
eerste film, koos ik de tweede film want ik wou niet dat Sandra nog emotioneler
werd. Het werd “Chef”. Dat was wel een leukere film hoor. Na deze film hebben we onze oogjes toegedaan
en hopelijk ook onze snaveltjes. De derde
film die we zagen was de “Mr. Peabody and Sherman” wat een tekenfilm is voor
grote mensen en hondjes. Toen we voorbij halfweg waren, kozen we nog een film
“Saving Mr Banks”.
Na iets meer dan
9u kwam dan het verlossende bericht dat de afdaling was ingezet en dat we bijna
met onze pootjes op amerikaanse aarde stonden. Eens uitgestapt wandelden we naar de Immigratiedienst.
Daar mochten we bijna een uurtje wachten voor het eindelijk aan ons was. Toen
de immigratieofficier vroeg hoe lang het
geleden was dat Sandra binnen was geweest , was Sandra heel open: “door
familiale redenen was het bijna een jaar geleden : een vader die in de kliniek
lag, een grootmoeder die in de kliniek lag en een meter die gestorven is” . De
officier was heel begripvol en vertelde dat het super was dat de familie op de
eerste plaats stond. Hij was echt vriendelijk en vertelde dat ze haar douane
papier verkeerd had ingevuld. Hij pakte een rolletje tipex en begon Belgie te
tippexen. Hij vertelde haar.. “je komt
het land binnen op de greencard” dus moet je hier ook zeggen dat je in de VS
leeft.. Anders klopt het niet. Sandra
bedankte de meneer en we waren officieel in Amerika.
Daar het lang had geduurd bij de immigratie,
was de bagage er al en konden we op pad naar de verhuurmaatschappij. In het busje werd uitgelegd dat als je een
clubkaart had, je bij het uitstappen diende te kijken naar het Club paneel. Je zou
je naam daar moeten zien opstaan en een nummer. Dat nummer was de locatie waar
de auto voor jou voorzien was. En ja
hoor, ik zag Sandra haar naam staan en iets later vonden we onze wagen. De
Tommeke werd uit de bagage genomen en weg waren we.
Sandra kreeg het
na een uurtje rijden wat moelijk en dus besloten we een koffie te gaan zoeken
om goed wakker te blijven. Na twee
uurtjes rijden waren we dan uiteindelijk in San Diego aan het hotel. We checkten in en gingen naar de kamer. Het
was echter nog maar net 5u in de
namiddag, dus veel te vroeg om in bed te kruipen en we besloten dus naar het Hard Rock
Hotel te wandelen en daar iets te eten. Toen we daar aankwamen was er slecht
nieuws: hondjes niet toegelaten, er was
een privé event en geen HRC food beschikbaar. Dus besloten we terug te wandelen
en bij een sportcafe te stoppen om iets te eten.
Rond 8u waren we
beiden zo moe dat we besloten onze pyama aan te doen. Ik heb nog snel dit neergepend en dan …. gingen de
lichtjes uit.
Slaapwel lieve
lezertjes
2 opmerkingen:
Sloefie,
je hebt toch je club kaart laten zien van HardRock? Want zo krijg je extra puntjes voor je volgende hippe HardRock kluif.
De Inceptionist.
Woef woef..
Een reactie posten