Dag 3 : San Diego Zoo 2

Hello darlings,

Nu dat we weer even in Amerika zijn, kan ik enkele woordjes Amerikaans spreken :-)  Maar ik ga mijn blog wel in het Honds-Nederlands blijven schrijven hoor.

Deze ochtend dienden we  niet al te vroeg op staan, maar rond 5u wou ik wel mijn pootjes al strekken.  Sandra liet me snel een kleine boodschap doen en daarna moest ik terug naar mijn mandje.  Iets na 7en was ik het echter te beu en vond ik dat Sandra maar moest opstaan. Ik ben haar beginnen likken tot ze haar soezelen opgaf.  Na een hondewasje voor mij en een douche voor Sandra vertrokken we terug naar de San Diego Zoo.   We waren net op tijd voor onze afspraak : de Inside Tour. Deze keer was de groep heel  klein : de gids, een dame, Sandra en ik.  We dienden maar te roepen of het golfcartje zou stoppen vertelde de gids. 

We reden door het tropische regenwoud en stopten bij de nijlpaarden. Het koppel had achter niet veel zin en liet ons enkel hun achterwerk zien. Toen ik de gids vroeg waarom, vertelde ze ons dat ze aan het genieten waren van hun SPA moment. Ik begreep het niet zo goed, dus toonde ze me de visjes die bezig waren aan hun huid te knabbelen. Blijkbaar was dit een uitstekende therapie tegen de vuile huid. Ik heb Sandra dan ook direct gezegd dat ik ook wel zo een Spa uitstapje wou, maar ze zei dat ik een zotte hond was.  

Nadien bezochten we de Okapi's. Daar stonden 2 jongedames me op te wachten. Ik dacht ik heb touche, maar te doeme…  Mevrouw de gids zei dat ik braaf ik bij de rugzak moest wachten en dat Sandra de Okapi's mocht eten geven en aaien. Heb heel hard geweend maar deze techniek lijkt niet zo goed meer te werken. Blijkbaar zouden de beesten me aanzien hebben als speelmaatje en dat is nu net niet wat ik wil zijn voor hen.  Oke, ik ben wel nog op zoek naar een leuke kameraad maar niet zo een groot beest.

We reden verder met de cart en stopten nog op verschillende plaatsen. En dan kwamen we aan de ijsberengrot. Eerst dachten we dat we gewoon wat uitleg zouden krijgen over hoe ze wonen, hoe ze jagen enz.  Want we gingen het ijsberen verblijf binnen, kregen wat uitleg en dan stonden we terug buiten.

Ik was al bijna terug tot aan de cart getrippeld toen ze me terug riepen. “Kom Sloefie, we gaan op het dak”... Ik dacht "Zijn die mensen nu helemaal zot aan het worden?  Het is zo warm buiten en dan gaan ze nog eens lekker op het dag staan !?!?"  Ik volgde Sandra en de anderen braaf, maar was op mijn hoede. … En zo snel ik op het dak stond, zo snel had ik me ook weggestopt in de rugzak van Sandra… Dat waren grote beesten die daar zo goed als voor mijn neus stonden en die ene keek recht naar mij … brrrrr. Wat was dat verschieten.

 








Na dit grote avontuur, gingen we ook terug bij de vriendjes de Panda…  Ze waren wat actiever dan gisteren en het was leuk om  de ‘kleine’ bezig te zien.  En toen wist ik het plots...  Het vriendje waar ik op zoek naar ben, is een panda-vriendje. Sandra beloofde me na de toer nog even tot aan het panda verblijf terug te wandelen en me rustig “HET” vriendje te zoeken. 

Eerst brachten we nog een bezoek aan de Kameel die geen goede dag wou komen zeggen en heel duidelijk liet weten "ik negeer jullie toch maar lekker… ik wil jullie snack niet". En nadien gingen we op bezoek bij de koala’s in afzondering. Deze beestjes waren zo oud dat ze niet meer tegen de mensen konden (hoe zou je zelf zijn) en dus niet liever deden dan in hun hoekje te slapen.

Ook al was de rondleiding gedaan, ik moest nog even geduld hebben. De gids had ons de andere kant van de zoo afgezet en we dienden dus langs de vele soorten apen, beren  en katachtigen langs te gaan. Ik ben heel moedig geweest en mooi langs Sandra blijven lopen, maar vooral van die katjes had ik heel veel schrik. Maar ik wou tonen dat ik oud en flink genoeg was om op een jonger iemand te passen :-)

Ik kan hem nog niet aan jullie tonen want hij moet eerst nog wat gewoon worden aan de camera's. Maar ik kan jullie wel al zijn familie tonen. Nu dat ik mijn kameraadje gekregen heb, vond ik dat het tijd was om naar het hotel te gaan. Want ik wou wat "quality time" met mijn vriendje doorbrengen.

Sandra vertelde me echter dat het nog veel te vroeg was om ons op te sluiten in het hotel en dat we eerst nog iets anders gingen bezoeken.  Sandra deed me terug denken aan de dagen dat we in New York zaten en daar een groot oorlogsschip zijn gaan bezoeken. Ik zei haar dat ik me dat herinnerde want ze hadden daar ook een ruimteschip ... Dat was juist… Sandra ging verder met de uitleg dat ze in San Diego een iets nieuwe generatie schip hadden liggen met vele vliegtuigjes op.  Dit schip, vertelde Sandra,  had bijvoorbeeld nog meegeholpen in de Operatie “Desert Storm”. Ik begreep er niets van, want hoe kan nu een schip helpen in de woestijn ?!? Maar wou niet dom lijken en blafte nieuwsgierig.

Aan de ingang van de USS Midway vertelde de mijnheer dat ik heel de tijd braaf in de rugzak ging moeten blijven zitten, want in theorie mogen er geen hondjes mee. Maar daar ik zo lief keek, mocht ik wel komen piepen zei hij. Hij vertelde Sandra dat ze wel maar een uurtje had om op de boot te vertoeven want ze sloten alles vroeger af want er was een privé party. “Sandra, waarom zijn wij er niet op uitgenodigd?"

Sandra ging op pad en haastte zich door al de gangen  want ze wou wel alles zien. 

En stipt 1 uurtje later stonden we terug op de kade. Ik was super blij want dat betekent dat ik nu met mijn vriendje kon gaan spelen.  Nu vragen jullie je af waarom ik een vriendje wil hebben? Neen. Ik vergeet Sandra niet, zij is mijn allergrootste vriend.  Maar ik wou wel een vriendje hebben voor de uren dat ik helemaal alleen in de auto moet wachten omdat Sandra centjes gaan verdienen is.

Vriendje en ik hebben nu dit verslagje samen geschreven (ale, hij heeft mee gekeken hoe ik het schreef) en hij vond het wel leuk om het verhaal al eens voor te komen. En nu ga ik verder spelen tot het slaaptijd is ..

Tot morgen

Sloefie en vriendje x