Dag 19 - De laatste rit

Goede avond,

 

Deze ochtend waren we wakker voor de lawaaimaker begon te kwijlen.

We hadden echt niet zo goed geslapen.

Aan de kussens kan het niet gelegen hebben, die waren perfect.

Het bed was minder en de muizenissen …

Sandra heeft me regelmatig zitten knuffelen, ik nam de traantjes van haar over.

Toen het licht begon te worden zijn we toch wat ingedommeld.

 

De douche was een welgekome manier om wakker te worden.

Snel werden de kleertjes aangedaan. 

De kleerkast kon snel weer dicht want er was bijna niets uitgehaald.

Nadien gingen we kloppen bij de buren.

Oma-grootmoeder-meter sliep immers naast ons.

Oei

Ze moest niets zeggen.. we zagen dat zij ook niet zo goed geslapen had.

Enkele koffies later ging het al een beetje beter.

 

Nadien start de laatste etappe van ons verlof.

We waren nog niet zo goed vertrokken en het begon al : STAU.

Pfff

Gaat het weer zo een dag worden ?!?

Hopelijk niet..

Want we willen maar 1 ding.

En oma-grootmoeder-meter wil dat het meest van ons allen.

Ze wil zo snel mogelijk thuis zijn.

Wij ook hoor.

We willen voor 4 u thuis bij opa Vic geraken.

Gelukkig eens die ene Stau voorbij was, kregen we wel nog wat wegenwerken.. maar niets in vergelijking met gisteren.

We stopten nog even bij een tankstation voor een snel broodje in het zonnetje en weg waren we terug.

 

We stuurden Steven een berichtje met de vraag of hij ook naar Londerzeel kwam.

We wouden immers het glas op opa Vic heffen op 16.14…

De moment dat we hem vorig jaar kwijt geraakt zijn.

Ook al was hij al hard aan het teleworking, ging hij er voor zorgen.

 

Na een flesje super lekkere champagne - het lievelingsdrankje van opa Vic – namen we afscheid van oma-grootmoeder-meter.

We vroeg nog eens of  Mimi en ik niet bij haar moesten blijven slapen.

Maar dat hoefde niet.

Dus we sprongen maar mee in de wagen van Sandra richting Um.

 

We hebben eigenlijk niet zoveel meer gedaan.

TV is opgezet en we hebben gezeteld.

En af en toe vielen de oogjes toe.

Het is dus echt wel tijd om dodo te gaan doen.

 

SLAAPWEL

 

Sloefie vanuit eigen bed.

 

Dag 18 - stau - file - traag verkeer

Goede avond allemaal,

 

Vandaag was het een rare dag.

We stonden op zoals gewoonlijk.

Die ambetante lawaaimaker maakte mijn mooie droom stuk.

Grrr

Wanneer mag ik die lawaaimaker kapot bijten dat hij me niet meer uit mijn slaap haalt op zo’n momenten.

Een lange douche en likjes later begonnen de baasjes raar te doen.

 

De laatste kleerkast werd gevuld.

Alles schuiven en kasten werden gecheckt : neen alles is leeg.

De rugzakken waren goed gevuld;

De frigobox werd gevuld met de restjes drank uit de frigo.

Alles stond klaar.

Nog even een laatste keer naar het kapelletje kijken, of wat  ervan te zien was.

Nog een keer een super lekker ontbijt gaan eten.

Ah ja.

Natuurlijk mocht het harten-eitje niet ontbreken.

Niet alle broodjes waren beschikbaar maar de keuze bleef enorm.

We namen allemaal nog een glaasje sekt.

Ik denk dat Sandra in stilte op opa Vic toastte.

Maar ze wou denk ik niets zeggen om de leuke sfeer niet te breken.

 

Nog even een boompje zoeken en dan begon de puzzel in de auto.

Toen alles er net in paste moest de tuut wakker worden en zijn kracht tonen.

Het was immers een immense bergop om de parking buiten te geraken.

 

En toen was het duidelijk.

We waren echt weg.

Weg van Ellmau.

Weg van de plaats die opa Vic eens in de zomer wou zien.

Ik zal het hem morgen allemaal in geuren en kleuren vertellen als ik hem zie in Londerzeel op de toog.

Is natuurlijk niet hetzelfde … maar is toch iets…

 

De weg was bezaaid met auto’s.

Overal was er files

Eerst moesten we tussen de potjes rijden aan de grens.

Ik heb mijn mooiste smoel op gezet en tegen Mimi gezegd dat ze ook lief moest lachen.

We zagen er braaf uit en mochten verder.

We zagen wel dat enkele bussen en sommige auto’s aan de kant stonden.

 

Nadien was er Stau, stilstaand verkeer, file, langsam rijden,…

Ja al die gradaties waren er.

 

Oh joepie.

 

Liefste waze vroeg Sandra om de autostrade te verlaten en via gewone wegen te rijden.

 

Zowel Doortje als oma-grootmoeder-meter Rita keken even op die Google meneer en die vertelde hen dat op de autostrade blijven zou betekenen dat we een 95min zouden stau hebben.

 

Dank je wel lieve waze.

 

De wegen die we moesten nemen waren vlot te rijden.

 

En wat voor mooie zichten kregen we. Alles was beter dan die auto’s achter elkaar.

 

Net aan München mochten we de autostrade terug op.

 

En je raadt het… nog geen kwartier later stonden we weer stil.

 

Uiteindelijk hebben we pauze genomen na de 3,5u rijden.

De planning zei dat we daar gingen zijn op iets meer dan 2u.

 

Pfffff

 

Wat een ambetante rit.

Hopelijk waren we er ver.

Om baasje te belonen gingen we bij BK lekkere Chili cheesjes eten.

 

Mmmmm. Lekker.

Oma had het toch wel wat moeilijk hoor. 

Maar ze wou het er niet echt over hebben.

 

Toen we verder reden heb ik aan de beren gevraagd om mijn plaats in te pakken.

Zij mochten op het Dashboard naar het verkeer kijken en Sandra helpen.

 

Ik vroeg aan Oma of ik bij haar wat mocht zitten. Zo konden we af en toe eens knuffelen.

 

Ze vertelde me ook dingen die ik nog niet wist.

 

En we hebben het even gehad over de party-avond.

 

Blijkbaar hoort die kater bij te veel stout zijn.

 

Ze vertelde ook dat Sandra misschien wel ons nooit meer zou ergens zou laten gaan slapen. Ah ja… we hadden beloofd om flink te zijn.

 

Pffff

 

Zal morgen Sandra nog eens mijn excuses moeten geven denk ik.

 

De tijd ging tergend traag voorbij.

 

De muziek was saai en altijd het zelfde klaag-gezang.

 

Sandra vroeg mr Spotify wat betere muziek op te zetten.

 

Ze stelde CCR voor.

 

Doortje begreep niet wat dat betekende.

 

Oma-grootmoeder-meter was een beetje verbaasd.

 

Allez dat moet je wel kennen.

 

Je kent zeker hun muziek hoor.

 

Bij het eerste liedje zei Doortje heel grappig…

 

Is dat nu dat liedje ?

 

Neen dat is een liedje van de groep.

 

Ah maar dat ken ik wel.

 

Dat zijn toch die van euh…

 

Clear clearance water zei Doortje Nvdr: sloefie heeft niet goed geluisterd naar wat Doortje zei. Ze zei immers Creedence Clearwater Revival.

 

De rest van de weg was dus iets opgevrolijkt door die mannen. Sommige liedjes herkende ik direct. Maar andere niet… toch niet met die stemmen.

Plots begon de auto te bellen.

 

Hein?!

 

Plots kwam er Steven zijn naam op.

 

Hallo.

 

Hey broer.

 

Hoe gaat het met jou?

 

Goed hoor Sloefie, maar baasje is ongerust.

 

Oei. Wat is er ?

 

Wacht, ik ga het hem zelf laten uitleggen

 

Ok

 

Hallo…

 

Waar zijn jullie al?

 

In de file voor Stuttgart.

 

Ah oké.

 

Zouden jullie even naar het hotel waar ik deze nacht sliep willen rijden? Ik ben mijn aaaaipad daar vergeten en ik heb maar hen gebeld. Ze hebben hem al aan de kant gelegd. Sloefie mag hem oppikken.

 

Oké, doen we.

 

Wow. We gaan op avontuur. De file was plots veel toffer. We hadden een doel: save aaaipad

 

Sloefie to the Rescue.

 

We reden snel – allez als je 10km/u snel vindt -  tot aan het hotel. Eens de aaipad veilig in mijn pootjes was, waren we content. We namen wel snel nog een recreatie pauze : Mimi en ik een boompje. En ja juist het damesgezelschap een toilet.

 

Nadien was het nog een halfuurtje rijden tot aan ons hotel.

 

We keken de tellers na : we zouden normaal om 3u aan het hotel moeten geraakt zijn. Het was net 6u gepasseerd.

 

Pffff

 

Wat waren we allemaal moe.

 

We checken snel in.

 

Even een drankje in de bar en dan werden de kleerkasten naar boven gebracht.

 

Niet veel later waren we al terug in de lobby. Niemand had veel zin om nog uit te gaan eten en dus werden het flamkuchen van het hotel. Oma-grootmoeder-meter was heel stil geworden en ging snel na het eten naar haar kamer. Mijn baasjes namen nog een drankje : een cointreautje  en een vodkatje.

 

Santez opa Vic…

 

Even werden de herinneringen opgehaald.

Er vloeiden natuurlijk ook enkele traantjes.

Gelukkig zag oma dit niet.

Die had haar heel de dag al zo sterk gehouden.

 

Nu zijn we toch allemaal doodmoe.

Het is wel nog geen 9u maar de lichten gaan uit.

 

Ik ga nu ook slapen hoor.

Ik zal maar dicht tegen Sandra kruipen.

Zo kunnen we elkaar wat knuffelen.

Slaapwel

 

Sloefie de nachtwacht.

 

Dag 14 - op naar Ellmau

Goede morgen,

 

Onze lawaaimaker was ons niet vergeten.

We werden dus allemaal tegelijk wakker gemaakt.

Na de dagelijkse likjes en het uitgebreide toilet voor mijn mensenvrienden was het tijd voor het ontbijt.

Net als gisteren was er veel lekkers.

Ik kreeg zelfs brokjes met spekjes.

Mmmmm

 

Bij het uit checken diende baasje geen plastieken kaart te geven om te betalen.

Moesten we dan niet betalen?

Oh oei

Meneer in pak aan de balie vertelde dat ze niets konden doen met hun computers.

Enkele dagen geleden was er plots niets meer op de server: geen reservaties, geen e-mails met aanvragen voor informaties, geen boekhouding,…

Euh?

We ging zover dat ze met excel bij hielden wie in welke kamer was voor welke periode.

Aha..

Toen werd duidelijk waarom we bij de bar direct dienden te betalen en dan nog met cash.

En hoe weten ze dan welke kamers dienen vrij te blijven voor toekomstige reservaties ?

Blijkbaar krijgen ze van hoofdkantoor elke dag een dump van de reservaties voor binnen 3 dagen. 

Pffff

Ik zou er grijze haren van krijgen om zo te moeten werken.

 

 

Oke.. en nu ?

Gratis hotel ?

Er werd op de ouderwetse manier een pampiertje ingevuld met het nummer van de plastieken kaart, de vervaldag en natuurlijk ook het bedrag.

En binnen een maand ofzo… als alles terug operationeel was, zou de betaling dan pas gebeuren.

Raar hè 

 

Na het puzzelen met kleerkasten in de auto… vertrokken we.

Juist buiten München ligt Dachau.

Een op het eerste zicht nogmaal dorpje… tot je de bordjes ernaartoe begon te lezen : KZ-Gedenkstätte.

Oei wat moeten we nu gaan gedenken ?

En plots vielen mijn eurocent.

Sandra had gisteren nog verteld van het concentratiekamp.

En ja dat was de uitstap… we gingen het bezoeken.

Brrr ik kreeg al rillingen als ik er aandacht.

 

Het concentratiekamp Dachau was het eerste grootschalig opgezette concentratiekamp van de SS in nazi-Duitsland. Het was in gebruik van 22 maart 1933 tot aan de bevrijding door Amerikaanse troepen op 29 april 1945.

 

Het was het enige kamp dat tijdens de twaalfjarige heerschappij van de nazi’s voortdurend in gebruik was. Het ontwikkelde zich als prototype voor nieuwe concentratiekampen en nam meerdere speciale posities in.

Het kamp had twee sectoren: het concentratiekamp en het crematorium. Het kamp zelf bestond uit 32 barakken, de binnenplaats tussen de gevangenis en de centrale keuken werd gebruikt als executieplaats. Het kamp was omgeven door hekwerk met prikkeldraad, een gracht en een muur met zeven wachttoren.

Iedereen was heel stil geworden.

Na de rondwandeling zijn we nog iets gaan eten daar voor we aan een lange rit begonnen.

Deze keer eentje zonder te veel regen.

Broers en ik konden dus lekker zonnen op het Dashboard.

Overal kwamen er eerst bultjes, dan heuvels en ook bergen.

Euh ?

We kochten ons een vignet voor tuut en we reden Oostenrijk binnen.

Na zo’n 30km gingen we van de grote baan.

We klommen en daalden door de nauwere baantjes

En plots waren we er … Elmau

Toen opa Victor nog leefde  vertelde hij me hier veel over.

Samen met oma-grootmoeder-meter kwam hij hier elk jaar met de ski-vrienden een weekje op verlof.

Het dorp ligt op een hoogte van zo’n 840m.

Het ligt in een grootste skigebieden van Oostenrijk.

 

Een van de elementen op de Bucketlist van opa was een Wandelverlof in de zomer.

Dus nu zijn de baasjes dat aan het doen ter nagedachtenis van hem.

Maandag is het immers een jaar geleden dat we opa verloren.

Dit is dan om het hoogte punt van de roadtrip.

 

Eens aan het hotel zagen we groote broer en zijn baasje Steven terug.

Zij waren toen wij vertrokken richting Duitsland rechtstreeks naar hier gekomen.

 

Oma-grootmoeder-meter kende haar weg hier zei ze, dus vanaf dan nam zij de leiding

Zij checkte ons allemaal in.

Zelf kreeg ze een kamer naast die van Steven, terwijl mijn baasjes op een totaal andere plaats moesten slapen.

Wel raar hoor want ook bestelden we de zelfde type kamer voor beide de single en de double kamer. … 

Maar wat een verschil ….

Steven en oma kregen beide een kamer langs de straatkant.

Wij kregen iets dat op een suite lijkt met enorm terras en mooi zicht aan de achterkant.

De baasjes voelden zich een beetje schuldig…

Maar tja het waren dezelfde kamers normaal gezien.

We spraken af om te aperitieven en gingen ieder onze weg.

De baasjes besloten om het zwembad even uit te proberen.

Ik mocht gaan bubbelen.

 

Toen we elkaar terug zagen voor de aperitief en nadien het eten, was oma al veranderd van kamer.

Blijkbaar lekte de toilet en dus was het niet zo droog.

 

Het was lekker maar wel  heel veel.

Nadien gingen we naar de kamers terug

Ik weet niet of er nadien nog veel gebeurde.

Maar ik viel direct in slaap.

Sorry dat ik dus niet van mij liet horen gisteren avond…..

 

Daaaag

 

Tot later vandaag

 

 Emotionele sloefie