Goede avond allemaal,
Vandaag was het een rare dag.
We stonden op zoals gewoonlijk.
Die ambetante lawaaimaker maakte mijn mooie droom stuk.
Grrr
Wanneer mag ik die lawaaimaker kapot bijten dat hij me niet meer uit mijn slaap haalt op zo’n momenten.
Een lange douche en likjes later begonnen de baasjes raar te doen.
De laatste kleerkast werd gevuld.
Alles schuiven en kasten werden gecheckt : neen alles is leeg.
De rugzakken waren goed gevuld;
De frigobox werd gevuld met de restjes drank uit de frigo.
Alles stond klaar.
Nog een keer een super lekker ontbijt gaan eten.
Ah ja.
Natuurlijk mocht het harten-eitje niet ontbreken.
Niet alle broodjes waren beschikbaar maar de keuze bleef enorm.
We namen allemaal nog een glaasje sekt.
Ik denk dat Sandra in stilte op opa Vic toastte.
Maar ze wou denk ik niets zeggen om de leuke sfeer niet te breken.
Nog even een boompje zoeken en dan begon de puzzel in de auto.
Toen alles er net in paste moest de tuut wakker worden en zijn kracht tonen.
Het was immers een immense bergop om de parking buiten te geraken.
En toen was het duidelijk.
We waren echt weg.
Weg van Ellmau.
Weg van de plaats die opa Vic eens in de zomer wou zien.
Ik zal het hem morgen allemaal in geuren en kleuren vertellen als ik hem zie in Londerzeel op de toog.
Is natuurlijk niet hetzelfde … maar is toch iets…
De weg was bezaaid met auto’s.
Overal was er files
Eerst moesten we tussen de potjes rijden aan de grens.
Ik heb mijn mooiste smoel op gezet en tegen Mimi gezegd dat ze ook lief moest lachen.
We zagen er braaf uit en mochten verder.
We zagen wel dat enkele bussen en sommige auto’s aan de kant stonden.
Nadien was er Stau, stilstaand verkeer, file, langsam rijden,…
Ja al die gradaties waren er.
Oh joepie.
Liefste waze vroeg Sandra om de autostrade te verlaten en via gewone wegen te rijden.
Zowel Doortje als oma-grootmoeder-meter Rita keken even op die Google meneer en die vertelde hen dat op de autostrade blijven zou betekenen dat we een 95min zouden stau hebben.
Dank je wel lieve waze.
De wegen die we moesten nemen waren vlot te rijden.
En wat voor mooie zichten kregen we.
Net aan München mochten we de autostrade terug op.
En je raadt het… nog geen kwartier later stonden we weer stil.
Uiteindelijk hebben we pauze genomen na de 3,5u rijden.
De planning zei dat we daar gingen zijn op iets meer dan 2u.
Pfffff
Wat een ambetante rit.
Hopelijk waren we er ver.
Om baasje te belonen gingen we bij BK lekkere Chili cheesjes eten.
Mmmmm
Toen we verder reden heb ik aan de beren gevraagd om mijn plaats in te pakken.
Zij mochten op het Dashboard naar het verkeer kijken en Sandra helpen.
Ik vroeg aan Oma of ik bij haar wat mocht zitten.
Ze vertelde me ook dingen die ik nog niet wist.
En we hebben het even gehad over de party-avond.
Blijkbaar hoort die kater bij te veel stout zijn.
Ze vertelde ook dat Sandra misschien wel ons nooit meer zou ergens zou laten gaan slapen.
Pffff
Zal morgen Sandra nog eens mijn excuses moeten geven denk ik.
De tijd ging tergend traag voorbij.
De muziek was saai en altijd het zelfde klaag-gezang.
Sandra vroeg mr Spotify wat betere muziek op te zetten.
Ze stelde CCR voor.
Doortje begreep niet wat dat betekende.
Oma-grootmoeder-meter was een beetje verbaasd.
Allez dat moet je wel kennen.
Je kent zeker hun muziek hoor.
Bij het eerste liedje zei Doortje heel grappig…
Is dat nu dat liedje ?
Neen dat is een liedje van de groep.
Ah maar dat ken ik wel.
Dat zijn toch die van euh…
Clear clearance water zei Doortje
De rest van de weg was dus iets opgevrolijkt door die mannen.
Plots begon de auto te bellen.
Hein?!
Plots kwam er Steven zijn naam op.
Hallo.
Hey broer.
Hoe gaat het met jou?
Goed hoor Sloefie, maar baasje is ongerust.
Oei. Wat is er ?
Wacht, ik ga het hem zelf laten uitleggen
Ok
Hallo…
Waar zijn jullie al?
In de file voor Stuttgart.
Ah oké.
Zouden jullie even naar het hotel waar ik deze nacht sliep willen rijden?
Oké, doen we.
Wow
Sloefie to the Rescue.
We reden snel – allez als je 10km/u snel vindt - tot aan het hotel. Eens de aaipad veilig in mijn pootjes was, waren we content. We namen wel snel nog een recreatie pauze : Mimi en ik een boompje. En ja juist het damesgezelschap een toilet.
Nadien was het nog een halfuurtje rijden tot aan ons hotel.
We keken de tellers na : we zouden normaal om 3u aan het hotel moeten geraakt zijn.
Pffff
Wat waren we allemaal moe.
We checken snel in.
Even een drankje in de bar en dan werden de kleerkasten naar boven gebracht.
Niet veel later waren we al terug in de lobby.
Santez opa Vic…
Even werden de herinneringen opgehaald.
Er vloeiden natuurlijk ook enkele traantjes.
Gelukkig zag oma dit niet.
Die had haar heel de dag al zo sterk gehouden.
Nu zijn we toch allemaal doodmoe.
Het is wel nog geen 9u maar de lichten gaan uit.
Ik ga nu ook slapen hoor.
Ik zal maar dicht tegen Sandra kruipen.
Zo kunnen we elkaar wat knuffelen.
Slaapwel
Sloefie de nachtwacht.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten