Dag 14 - op naar Ellmau

Goede morgen,

 

Onze lawaaimaker was ons niet vergeten.

We werden dus allemaal tegelijk wakker gemaakt.

Na de dagelijkse likjes en het uitgebreide toilet voor mijn mensenvrienden was het tijd voor het ontbijt.

Net als gisteren was er veel lekkers.

Ik kreeg zelfs brokjes met spekjes.

Mmmmm

 

Bij het uit checken diende baasje geen plastieken kaart te geven om te betalen.

Moesten we dan niet betalen?

Oh oei

Meneer in pak aan de balie vertelde dat ze niets konden doen met hun computers.

Enkele dagen geleden was er plots niets meer op de server: geen reservaties, geen e-mails met aanvragen voor informaties, geen boekhouding,…

Euh?

We ging zover dat ze met excel bij hielden wie in welke kamer was voor welke periode.

Aha..

Toen werd duidelijk waarom we bij de bar direct dienden te betalen en dan nog met cash.

En hoe weten ze dan welke kamers dienen vrij te blijven voor toekomstige reservaties ?

Blijkbaar krijgen ze van hoofdkantoor elke dag een dump van de reservaties voor binnen 3 dagen. 

Pffff

Ik zou er grijze haren van krijgen om zo te moeten werken.

 

 

Oke.. en nu ?

Gratis hotel ?

Er werd op de ouderwetse manier een pampiertje ingevuld met het nummer van de plastieken kaart, de vervaldag en natuurlijk ook het bedrag.

En binnen een maand ofzo… als alles terug operationeel was, zou de betaling dan pas gebeuren.

Raar hè 

 

Na het puzzelen met kleerkasten in de auto… vertrokken we.

Juist buiten München ligt Dachau.

Een op het eerste zicht nogmaal dorpje… tot je de bordjes ernaartoe begon te lezen : KZ-Gedenkstätte.

Oei wat moeten we nu gaan gedenken ?

En plots vielen mijn eurocent.

Sandra had gisteren nog verteld van het concentratiekamp.

En ja dat was de uitstap… we gingen het bezoeken.

Brrr ik kreeg al rillingen als ik er aandacht.

 

Het concentratiekamp Dachau was het eerste grootschalig opgezette concentratiekamp van de SS in nazi-Duitsland. Het was in gebruik van 22 maart 1933 tot aan de bevrijding door Amerikaanse troepen op 29 april 1945.

 

Het was het enige kamp dat tijdens de twaalfjarige heerschappij van de nazi’s voortdurend in gebruik was. Het ontwikkelde zich als prototype voor nieuwe concentratiekampen en nam meerdere speciale posities in.

Het kamp had twee sectoren: het concentratiekamp en het crematorium. Het kamp zelf bestond uit 32 barakken, de binnenplaats tussen de gevangenis en de centrale keuken werd gebruikt als executieplaats. Het kamp was omgeven door hekwerk met prikkeldraad, een gracht en een muur met zeven wachttoren.

Iedereen was heel stil geworden.

Na de rondwandeling zijn we nog iets gaan eten daar voor we aan een lange rit begonnen.

Deze keer eentje zonder te veel regen.

Broers en ik konden dus lekker zonnen op het Dashboard.

Overal kwamen er eerst bultjes, dan heuvels en ook bergen.

Euh ?

We kochten ons een vignet voor tuut en we reden Oostenrijk binnen.

Na zo’n 30km gingen we van de grote baan.

We klommen en daalden door de nauwere baantjes

En plots waren we er … Elmau

Toen opa Victor nog leefde  vertelde hij me hier veel over.

Samen met oma-grootmoeder-meter kwam hij hier elk jaar met de ski-vrienden een weekje op verlof.

Het dorp ligt op een hoogte van zo’n 840m.

Het ligt in een grootste skigebieden van Oostenrijk.

 

Een van de elementen op de Bucketlist van opa was een Wandelverlof in de zomer.

Dus nu zijn de baasjes dat aan het doen ter nagedachtenis van hem.

Maandag is het immers een jaar geleden dat we opa verloren.

Dit is dan om het hoogte punt van de roadtrip.

 

Eens aan het hotel zagen we groote broer en zijn baasje Steven terug.

Zij waren toen wij vertrokken richting Duitsland rechtstreeks naar hier gekomen.

 

Oma-grootmoeder-meter kende haar weg hier zei ze, dus vanaf dan nam zij de leiding

Zij checkte ons allemaal in.

Zelf kreeg ze een kamer naast die van Steven, terwijl mijn baasjes op een totaal andere plaats moesten slapen.

Wel raar hoor want ook bestelden we de zelfde type kamer voor beide de single en de double kamer. … 

Maar wat een verschil ….

Steven en oma kregen beide een kamer langs de straatkant.

Wij kregen iets dat op een suite lijkt met enorm terras en mooi zicht aan de achterkant.

De baasjes voelden zich een beetje schuldig…

Maar tja het waren dezelfde kamers normaal gezien.

We spraken af om te aperitieven en gingen ieder onze weg.

De baasjes besloten om het zwembad even uit te proberen.

Ik mocht gaan bubbelen.

 

Toen we elkaar terug zagen voor de aperitief en nadien het eten, was oma al veranderd van kamer.

Blijkbaar lekte de toilet en dus was het niet zo droog.

 

Het was lekker maar wel  heel veel.

Nadien gingen we naar de kamers terug

Ik weet niet of er nadien nog veel gebeurde.

Maar ik viel direct in slaap.

Sorry dat ik dus niet van mij liet horen gisteren avond…..

 

Daaaag

 

Tot later vandaag

 

 Emotionele sloefie