Hallo,
Sorry voor de vertraging in het geskrijf van mijn bericht.
Het is alweer de zesde dag van het verlof. En het writersblock begint een beetje op te spelen.
Vooral wanneer er eigenlijk niet veel gebeurd is.
Oei. Nu heb ik al de clou van de historie verteld.
Enfin.
Dag zes.
Zucht.
Diepe zucht.
Het weer werd er niet beter op. De lokale Armand Pien - Armando Tortan = beloofde beterschap vanmorgen voor heeeeel Tirol, behalve voor de dalen langs de grens met Oostenrijk.
‘T was te peinzen.
En na een mislukte pizza en een zwaar op de maag liggend fort was er weinig appetijt voor nog een dagje cultuur.
Trouwens we waren hier niet voor de pizza of de cultuur. We waren hier om te wandelen. Basta.
Hmmm.
En dus maakten we een paar keizerkes ‘s morgens extra klaar voor in de wandelbuidel.
En we haalden nog wat ijsthee uit de koffer van de tuut.
En nog wat handschoenen en zo.
Allee, tegen half elf stonden we gepakt en gezakt klaar voor een wandeling.
Naar waar?
Wel Bichl (het gehucht waar het hotel ligt) ligt zo halverwege het dal. We konden dus naar het einde of het begin van het dal gaan.
En naar boven?
Wel we mogen drie keer met de lift deze week en zaterdag zou het weer beter moeten zijn en dan willen we terug naar boven, dus sparen we vandaag onze ticketjes en gaan we lopen.
Het werd naar boven, allez naar het einde van de asfalt lopen.
Dat is zo’n zes kilometer lopen en zijn 300 hoogtemeters. Dat vond ik al een flinke wandeling. Zeker als het niet droog ging blijven.
Eens buiten het hotel begonnen we al dadelijk aan een serieuze klim over het Ratschings Pad. De gemeente had een mooie wandelweg (en ‘s winters een langlauf piste) laten aanleggen grosso modo langs het riviertje in het dal, behalve hier natuurlijk. Hier gingen we dadelijk een eerste 50 meter van de 300 meter klimmen.
Pfff.
Gelukkig regende het niet.
We bleven op de asfaltweg tot we aan een koeieweide kwamen. Van daar was het gras en grind en af en toe een koeievlaai.
Waar we naartoe gingen konden we niet zien want het einde van het dal was een grote regenwolk.
En we stapten en we stapten maar verder.
We kwamen nog een blotevoetenpad tegen, maar wat groter dan dat in Imde.
Neen, het was te koud om het uit te proberen.
We kwamen nog meer koeien tegen. En die belden er op los.
En met nog een kilometer te gaan begon het te regenen. En niet stillekes.
Pfff.
Gelukkig zat ik in een waterdichte zak. Maar die verdomde wandelbuidel sloeg me wel bont en blauw.
Helemaal achteraan in het dal was nog een klein gehucht, allez vijf huizen, en ook een restaurant maaar vandaag was Ruhetag. Dus noppes kans op een lekkere warme soep of zo.
Er zat niet veel anders op om om te keren en de zes kilometer terug te wandelen. Langs de zelfde weg trouwens. Ik vind dat niet leuk.
En de regen, die begon lekker hard te regenen.
Want de aarde heeft water nodig…
Maar moet dat nu echt vandaag?
En ook al ging het nu bergaf, veel fut zat er niet in onze benen.
Maar kijk zo tegen twee uur zagen we de kerk van Bichl en waren we terug op de kamer.
We hebben de keizertjes dan maar op de kamer gegeten terwijl de wandel kleding al kon drogen in de badkamer.
Ik zat maar wat buiten te kijken maar op een paar dolle koeien na was er niets te beleven. De lift bleef draaien maar de kottekes waren leeg.
Baasje ging beneden een paar zwembadpantoffels halen. En zo gingen we een namiddag je opwarmen in het zwembad.
In Spanje blijft de regen op de vlakte, zo staat toch in de boekjes Engels. Wel hier kin Italië niet hoor.
Hopelijk is het morgen wat droger.
Tot schrijfs
G.B.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten