Dag lieve pluche en niet-pluche lezertjes,
Wat hebben we vandaag allemaal meegemaakt?
Om te beginnen, champagne.
Kan nooit fout gaan, ook wanneer het sekt wordt genoemd.
Dat was dus de drank bij het ontbijt. Elke maandag bubbeltjes bij de muesli of de croissant. Geen slecht begin van je verlof.
Ik vond dat niet zo een goed idee want de bedoeling was wel om vandaag serieus de bergen in te trekken en dan heb je beter een helder hoofd en geen beneveld, met of zonder bubbels. Maar elke rashond weet hoe dat gaat, laat je je baasje effe los, zit ie aan de bubbels.
Keuze was er genoeg voor de ontbijttafel. Van gezond - en daar reken ik de bubbels ook bij - tot lekker.
Als ik zo zag wat baasje allemaal op zijn bord legde, ging dat toch een zware bergwandelen worden. Ik mankeerde enkel een paar lekkere beentjes. Maar vergeleken met het gemiddeld Italiaans ontbijt was dit wel iets om over te schrijven. Alleen die beentjes, tss, …
Bij de receptie leenden we nog een wandelkaart - maar baasje had zijn bril niet mee - en we waren klaar voor een serieuze stap in de wereld.
Er was wel regengevaar. En dus koos ik ervoor om in een jaszak te verdwijnen ipv in de heupgordel. Liever droog dan nat is mijn motto.
In de Ratschings vallei zijn er veel mooie wandelingen. Maar het merendeel loopt langs de bovenrand van de vallei. En daar moet je natuurlijk geraken. Geen paniek. We hebben kaartjes voor de lift. En de lift, die is gewoon de andere kant van de rivier, rechtover het hotel. Dus daar moesten we ons al niet moe voor maken.
De kabientjes van de Bergbahn waren lekker comfortabel en na een tien minuten stonden we al boven. Op bijna 1800 meter. Samen met tientallen andere wandelaars.
In het hotel had men ons aangeraden om de eerste dag het wat eenvoudig te houden en een stukje van de loop rond Ratschings te doen. Dat klom niet veel, dat daalde niet veel. Kortom, lekker makkelijk om mee te beginnen.
De weer app daarentegen had een ander verhaal. Vandaag was er tot ongeveer drie uur in de namiddag geen regen, daarna wel. En de komende dagen ook. En dus … volgden we de wijze raad van de balie niet op.
We kozen de route 13B naar Rinner Sattel en de Römer Kehre, letterlijk de Romeinse haardspeldbocht. Hopelijk hadden we boven dan ook een mooi zicht op het dal aan de andere kant, want de bergen boven het hotel waren bedekt met witte wolken.
Na een paar honderd meter begon de weg dan echt naar omhoog te gaan. De koeien waren de vorige weken al naar het dal gebracht en je vond enkel nog koeievlaaien langs het pad en ook nog een vergeten ezel bij een kinderspeeltuin.
Ondanks de bubbels, schoot baasje toch goed op. Hij moest wel want eigenlijk was het hierboven helemaal niet warm. Het vroor nog niet maar dat was het dan wel. Ik was content dat ik in de jaszak was gekropen.
Na drie kwartier en 200 hoogtemeters stonden we boven op de Rinner Sattel en het weer zat mee. We konden heel ver in het andere dal kijken, met op de achtergrond de bergen die de grens met Zwitserland vormen.
Verderop was nog een boerderij annex café maar iedereen liep er voorbij. Het zomerseizoen was hier duidelijk al voorbij.
En dus besloten we ook maar naar beneden te gaan. Maar niet langs de brede bergweg die we eerst namen. Ik vond het wel leuk om langs de Wasserfall Alm te gaan. Is eens iets anders he, een waterval.
Zo gezegd, zo gedaan. In feite is afdalen moeilijker dan naar omhoog gaan. De route was heel wat korter maar ook heel wat steiler en uiteindelijk deden we er ook bijna drie kwartier over. Stoppen deden we niet aan het liftstation maar aan het restaurant dat wel open was. We aten een lekkere goulash soep met lekkere stekjes spek en stiekem ook de pistoletjes die baasje bij het ontbijt had geprepareerd.
Tijdens het eten was de lift al een paar keer in alarm gegaan (ttz de wagentjes bleven hangen) en het weer was nog lekker. Dus waarom niet te voet naar beneden gaan en niet met de lift.
Was het het Weissenbier gedronken op hoge hoogte, was het gewoon overmoed. Wie zal het zeggen.
De eerste paar honderd meter was een weg met prachtig-witte kiezels. Maar na twee bochten was het uit met de pret. We kwamen op een smal bospad dat steeds steiler naar beneden liep. De kiezels waren vervangen door wortels en losse stenen en vooral bij elke stap kon je een schuiver maken.
Het deed me denken aan de grote tour rond Elmau die we baasje en ik twee jaar geleden deden leden. Toen was onze maag leeg, nu was onze maag gevuld maar het hoofd met Weissenbier.
En tot overmaat van ramp begon het te regenen, geen drukke druppels maar fijne mistdruppels die de bladeren van de bomen niet tegenhouden.
Het werd 2500 meter glijden en glibberen tot we op een bosweg uitkwamen en uiteindelijk ook op een echte asfaltweg. En we waren nog maar halfweg de afdaling.
Ik liet baasje even bekomen. Een ijsthee kan wonderen doen. Zelfs een light.
Maar het pad 13B naar beneden lieten we voor wat het was. We gingen langs de weg terug naar het dal. Genoeg geglibberd en gegleden voor vandaag.
Zeg je asfalt, dan zeg je natuurlijk ook auto’s. En er kwamen er ons verschillende tegen. En die hadden duidelijk geen wandelaar met pluchen hond verwacht. Na een kilometer kwamen we terug een bosweg tegen. En op het groot plan was deze weg een dikke volle lijn, ttz een makkelijke.
We hadden die trouwens al vanuit onze kamer gezien. De weg liep langs het einde van een kleine skilift. Waarschijnlijk kon je in de winter langs de weg van boven tot beneden skiën.
Maar na driehonderd meter was het plezier alweer weg. De weg stopte aan een wei met klingelende bergkoeien. En wij moesten, alweer, over wortels en losse keien naar beneden glijden.
Ik hield baasje voor dat we zo sneller naar beneden gingen zijn dan via de asfaltweg. Maar hij was niet overtuigd. Zeker niet wanneer we allebei een metertje naar beneden gleden over een steil stuk zonder wortels.
Enfin, we hebben het gehaald. Zo niet zou ik dit verhaaltje niet meer kunnen neerpennen. Baasje heb ik buiten op het terras in het zonnetje gezet, met een frissen icethea. Kon ie een beetje bekomen.
Nu nog het Dinner afwachten. De Weissenbier zullen we vanavond maar achterwege laten. Vandaag al genoeg miserie door alcohol gehad.
Tot morgen lieven vriendjes.
Jullie Groote Broer
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten